Χρονογραφίες
Θὰ μποροῦσαν, ἀφοῦ σήμερα μνημονεύεται ἡ Ζ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, νὰ γίνονται συζητήσεις γιὰ τὸν ἀνεικονισμὸ καὶ τὴν εἰκονομαχία καθὼς καὶ γιὰ τὴν εἰκονοφιλία ὡς πρὸς τὶς ἱστορικὲς ἀλλὰ καὶ φιλοσοφικὲς καὶ θεολογικὲς πτυχὲς καὶ προϋποθέσεις τους. Νὰ γίνεται στὶς συζητήσεις αὐτὲς μιὰ σύγκριση μεταξὺ τοῦ μουσουλμανικοῦ καὶ τοῦ γερμανικοῦ καὶ προτεσταντικοῦ ἀνεικονισμοῦ, καθὼς καὶ μεταξὺ τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ καὶ τοῦ βυζαντινοῦ εἰκονισμοῦ. Ὅπως βέβαια θὰ μποροῦσε τὸ 2018 νὰ εἶναι Ἔτος Ἀλέξιου Α’ Κομνηνοῦ, γιὰ τὰ 900 χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατό του (1118), τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔδωσε -στὴν πραγματικότητα- ἄλλα 300 χρόνια ζωῆς στὴ Ρωμανία, στὰ ὁποῖα ὁ Ν. Σαρρῆς ἀποδίδει τὴν κατοπινὴ καὶ ἀλλιῶς ἀνεξήγητη ἀνθεκτικότητα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ ὑπὸ τοὺς Τούρκους. Ἢ ἔτος τῶν 1.000 χρόνων ἀπὸ τὴν βυζαντινὴ ἐπικράτηση ἐπὶ τῶν Βουλγάρων (ποὺ κατέστρεφαν τὸν ἑλλαδικὸ χῶρο μὲ τὶς ἀτελείωτες ἐπιδρομές τους) -ἀκριβῶς ὅπως ἡ κομμουνιστικὴ Βουλγαρία γιόρτασε ἐπισήμως τὸ 1986 τὰ 800 χρόνια ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς δεύτερης βουλγαρικῆς «αὐτοκρατορίας».
Ἀντ’ αὐτοῦ, ἔχουμε τὴν «Ἀθήνα ἀντιφασιστικὴ πόλη», λὲς καὶ ἡ ἄκαπνη ἀποχώρηση τῶν Ναζὶ συνιστᾶ μεγάλο πολιτικο-στρατιωτικὸ κατόρθωμα τῆς Ἀριστερᾶς (σύγκρινέ την μὲ τοὺς παρτιζάνους τοῦ Τίτο) ἢ ἀφορᾶ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα. Λὲς καὶ ἡ Ἀριστερὰ διαφέρει σὲ κάτι ἀπὸ τοὺς Ναζὶ πέρα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στὸ ἀριστερό της χέρι (μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Ναζὶ κρατᾶ κομπολόι, τηλεκοντρὸλ ἢ γύρο) κρατᾶ βιβλίο ἐνῶ στὸ δεξὶ χέρι μαχαίρι (ὅπως ὁ Ναζί)· ἢ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἀριστερὸς σὲ σκοτώνει γιὰ καλοὺς σκοποὺς ἐνῶ ὁ Δεξιὸς γιὰ κακούς.
Ὅσο πιὸ ἀσήμαντοι γινόμαστε ὡς ἀπομεινάρια τῶν Ἑλλήνων, τόσο πιὸ πολὺ δὲν βλέπουμε τίποτε ἄλλο πέρα ἀπὸ τὴ μύτη μας, τίποτε πέρα ἀπὸ 100 χρονάκια, μιᾶς-μίας καὶ μισῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, κι ἀπὸ τὸ κοντινότερο νετρόνιο. Ἕως ὅτου ἐξαϋλωθοῦμε ὁμαδικὰ σὲ ἐνέργεια, γιατὶ ὡς γνωστὸν «ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν εἶναι ὕλη (βιολογία-βιοψυχικὴ δομή, χῶρος, πληθυσμός, παιδιά), εἶναι μόνο Πνεῦμα«. Καὶ Ἠθική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου