Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Ὁ Πρωτόκλητος Ἀνδρέας καὶ ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως

Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα Ἑορτῆς
Ἀποστόλου Ἀνδρέου (Ἰωάν. Α' 35-52)
Ἴσως δὲν ἔχει ἐκτιμηθεῖ ὅσο πρέπει ἡ εὐλογία ποὺ ἔχουμε ὡς Ἔθνος, τὸ νὰ δεχθοῦμε δηλ. τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους.
Θαυμάζει κανεὶς ὅταν μελετᾶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, τὰ ἱερὰ συναξάρια καὶ αὐτὴ τὴν ἱστορία. Θαυμάζει καὶ ἐκπλήσσεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τόσο ὁ ἐλεύθερος Ἑλλαδικὸς χῶρος, ὅσο καὶ αὐτὲς οἱ ἀλύτρωτες εἰσέτι πατρίδες, δέχθηκαν τὸν σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς θεμελίους της πίστεως, τοὺς Ἀποστόλους.
Ὅταν ὅμως ὁ λόγος στρέφεται στὸν Πρωτόκλητο Ἀπόστολο, τὸν Ἀνδρέα, τότε ἡ συγκίνησις ἀλλὰ καὶ τὸ αἴσθημα τῆς συνεπείας στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, πραγματικὰ κορυφώνεται. Βλέποντας τὸ μαρτύριο τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου στὴν Πελοπόννησο, στὴν πόλη τῶν Πατρών, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀναθεωρεῖ πολλὰ μέσα του ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν αὐθεντική μας πίστη.

Ὅμως, μία σύντομη ἀναφορὰ στὴ ζωὴ τοῦ Ἀπ. Ἀνδρέου καθίσταται ἀναγκαία. Ἔζησε καὶ μεγάλωσε στὴ μικρὴ κωμόπολη Βηθσαϊδά, δίπλα στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ὅπου μαζὶ μὲ τὸν αὐτάδελφό του Σίμωνα ἔμαθαν καὶ ἐξασκοῦσαν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ψαρά. Τὸ σκληρὸ ὅμως αὐτὸ ἐπάγγελμα δὲν στάθηκε ἐμπόδιο στὶς ὑψηλὲς ἐφέσεις τῆς καρδιᾶς του. Αὐτὸς ὁ φαινομενικὰ σκληρός, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του ἄνδρας, ἔκρυβε μία εὐαίσθητη στὰ πνευματικὰ καρδία, γι' αὐτὸ καὶ παρακολουθοῦσε τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Παγιδευμένοι στον εθνομηδενισμό


ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Αντιγράφω από ένα μικρό βιβλίο του Γιάννη Πατίλη, με τίτλο «Ελληνικά και Ιστορική Ορθογραφία στην Πλανητική Εποχή», που πρόσφατα κυκλοφόρησε (δυστυχώς, λόγω κρίσης, σε πολύ περιορισμένο αριθμό αντιτύπων).
«Το 1930, στο περιοδικό “Πρωτοπορία”, ο μαρξιστής διανοούμενος Γιάννης Σιδέρης έγραφε χαρακτηριστικά: “Την ημέρα που θα επιβληθεί πια το λατινικό αλφάβητο και που θα μπει στα σχολειά, θα έχουμε προχωρήσει πολύ και θ’ αποδειχτεί πως έχουν γκρεμιστεί ένα σωρό προλήψεις και αμορφωσιές”.
»Οσοι είμαστε σήμερα εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε καλά πως το λατινικό αλφάβητο είναι ήδη εδώ, στα σχολειά μας. Αυτό όμως που αστόχαστα παραγνωρίζουμε είναι, πως αυτή τη φορά το λατινικό αλφάβητο, ως φορέας της φωνητικής γραφής, δεν έρχεται από τα πάνω, από κάποια προϋποτιθέμενη προοδευτική εκπαιδευτική πολιτική ή από τις ελίτ των διανοουμένων, τον κ. Γληνό ας πούμε ή τον κ. Φιλήντα, και άλλες σοβαρές μορφές του πρώιμου διαφωτισμού μας, που υποστήριζαν την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας, όπως ο Γιάννης Βηλαράς ή ο Αθανάσιος Ψαλίδας.
»Τώρα το λατινικό αλφάβητο έρχεται κατευθείαν από τα κάτω, από τη νεολαία, η οποία το χρησιμοποιεί ανεπίσημα παντού, από τα κινητά τηλέφωνα ώς το διαδίκτυο, πράγμα που του δίνει την οικειότητα και το ψυχικό προβάδισμα, την όλη ψυχοπνευματική επένδυση μ’ άλλα λόγια, την οποία στερείται, όχι μόνο στη συνείδηση των μαθητών αλλά και μεγάλης μερίδας εκπαιδευτικών, το ίδιο το κουτσουρεμένο με το μονοτονικό επίσημο και γι’ αυτό “καταναγκαστικό” σύστημα της σχολικής ιστορικής ορθογραφίας. Μια τέτοια ψυχολογικής τάξεως διαφορά δεν ήταν που οδήγησε σταδιακά στην πλήρη κατίσχυση της κοινής ομιλούμενης απέναντι στην γραπτή καθαρεύουσα;

Ἡ πάνσοφος Νύμφη τοῦ Χριστοῦ Αἰκατερίνα

Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ
ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΣΗ
Ἡ ἁγία Αἰκατερίνα γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια στὶς ἀρχὲς το 4ου αιωνα μ.Χ. Εἶχε βασιλικὴ καταγωγή. Ἦταν ἀπόγονος τῶν Πτολεμαίων, τῶν βασιλέων τῆς Αἰγύπτου. Ἀνῆκε σὲ πολὺ πλούσια κι ἔνδοξη οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς της ἦταν εἰδωλολάτρες.
Ἀπὸ μικρὴ ἔδειξε μεγάλη κλίση στὰ γράμματα. Μέχρι τὰ δεκαοκτώ της χρόνια ἔμαθε τέλεια τὴν Ἑλληνικὴ καί Ρωμαϊκη παιδεία καὶ Ἐπιστήμη. Ἔμαθε τοὺς μεγάλους ποιητές, τὸν Ὅμηρο καὶ τὸν Βιργίλιο. Σπούδασε τὴν Ἰατρικὴ καὶ διάβασε τὸν Ἱπποκράτη καὶ τὸν Γαληνό, τοὺς ἰατρούς. Περισσότερο ὅμως ἀσχολήθηκε μὲ τὴν φιλοσοφία. Μελέτησε προπαντὸς τὰ βιβλία ὅλων τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων. Θαύμαζε τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη καὶ μπορούσε ν’ ἀνοίξει διάλογο μὲ ὁποιονδήποτε πάνω στὰ φιλοσοφικὰ θέματα.
Ἔμαθε ἐπίσης τὴν ρητορικὴ τέχνη καὶ πολλὲς γλῶσσες. Ἦταν τόσο μορφωμένη ὅσο καμιὰ ἄλλη στὴν ἡλικία της μέσα στὴν Ἀλεξάνδρεια.
ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΖΩΗ
Ἡ ἁγία Αἰκατερίνα διακρινόταν γιὰ τὴν ὀμορφιά της. Ὅλοι τὴν θαύμαζαν στὴν Ἀλεξάνδρεια. Εἶχε καὶ τὰ τέσσερα πράγματα ποῦ θαυμάζουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι: πλούτη, ὀμορφιά, μόρφωση, δόξα.
Ἡ μητέρα της, ποῦ σκεπτόταν κοσμικά, καὶ οἱ συγγενεῖς της τὴν πίεζαν

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

“Όχι ράθυμοι και ερασιτέχνες χριστιανοί” (λόγοι αγίου Πορφυρίου)




Ο Γέροντας μού μιλούσε, όχι για κάποια άποσπασματική καλή μας προσπάθεια, άλλα για ένα απο­φασιστικό, οριστικό πέρασμα άπό τήν παλιά ζωή της αμαρτίας στην καινούρια ζωή της αγιότητας, κατά τήν οποία εμείς ζούμε έν Χριστώ και ό Χριστός έν ήμίν και γι΄ αυτό τό πέρασμα χρειαζόταν νά δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.

Μιά φορά, μέ ρώτησε: «Δε μού λές, για νά σπουδάσει κανείς δικηγόρος, πόσα χρόνια χρειά­ζονται;» Τού απάντησα. Μέ ξαναρώτησε: «Για νά σπουδάσει μηχανικός, χημικός, γιατρός, πόσα χρόνια χρειάζονται;» Τού απάντησα αναλόγως, απορώντας γιά τή φύση των ερωτήσεων του.

Κι ό Γέροντας κατέληξε: «Εμείς, γιά νά σπουδάσουμε, γιά νά μάθουμε τό θέ­λημα τού Θεού καί νά τό εφαρμόσουμε;»

Κατάλαβα τί εννοούσε και ντράπηκα νά τού απαντήσω. Τί νά τού πώ; Ότι οί πιο πολλοί άπό μάς τους πιστούς είμαστε ράθυμοι, χλιαροί, «ερασιτέχνες χριστιανοί»; Τό ήξερε. Καί μού τό είπε: «Δέ γίνεται κανείς χριστιανός μέ τήν τεμπελιά· χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά».

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Τὸ θανατηφόρο «παιγνίδι» τῆς πλεονεξίας

Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Θ' Λουκᾶ 

(Λουκ. ΙΒ' 16-21) 
Προξενεῖ ἐντύπωση τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια ἐπιμένει στὴν ἀπάτη τοῦ πλούτου. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει τόσες περικοπὲς μέσα στὸ λειτουργικὸ χρόνο, ποὺ ἡ καθεμιὰ τους φωτίζει τὰ σκοτεινὰ σημεῖα τοῦ ὑλικοῦ πλουτισμοῦ.
Ἀποκαλύπτει τὸ πόσο μάταιη, ἐπικίνδυνη, ἀλλὰ καὶ καταστροφικὴ ἀποβαίνει ἡ δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ ἀποκτήσει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου.
Ἔτσι λοιπὸν ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Θ΄ Κυριακῆς ποὺ θὰ ἀκούσουμε μέσα στὴν εὐχαριστιακή μας σύναξη ὄχι ἁπλῶς ἐντυπωσιάζει ἀλλὰ συγκλονίζει ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι τὴν ἀκόρεστη δίψα τῆς ὕλης ἔχει ὄχι μόνο ὁ πλούσιος, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ διαθέτει τὰ μετρημένα, γιὰ νὰ μὴν ἰσχυριστοῦμε ὅτι ἀρκετὲς φορὲς καὶ ὁ πτωχός, στὴ συνείδησή του ἔχει ὑπερκεράσει στὸ σημεῖο αὐτὸ τὸν ἄφρονα πλούσιο.
Καιρὸς ὅμως νὰ περάσουμε στὸ κείμενο τοῦ θεόπνευστου Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ. Στὸν ἄφρονα πλούσιο ὁ ὁποῖος εἶχε ἐφεύρει τὸ μόνιμο βάσανο γιὰ τὴν ὅλη του ὕπαρξη, “διελογίζετο ἐν ἐαυτῶ λέγων· τί ποιήσω ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς...
καρπούς μου;” Ἕνα ἐρώτημα ποὺ γιὰ τὸν κάθε λογικὸ ἄνθρωπο, πολὺ δὲ περισσότερο γιὰ τὸν πιστό, οὔτε καν ὑφίσταται ἀφοῦ ἡ ἀγάπη φανερώνει τοὺς δρόμους γιὰ τὴν διοχέτευση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τώρα τὸ ἐρώτημα αὐτὸ στὴ συνείδηση τοῦ πλουσίου τὸν κάνει νὰ ἀδημονεῖ τὴν ἡμέρα καὶ νὰ ταράσσεται τὴν νύκτα. Ἀλλὰ ἔτσι συμβαίνει ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀφήσει τὴν παρὰ φύσει ἀγάπη τῆς ὕλης νὰ κυριεύσει τὴν καρδιά του καὶ νὰ χάνει μέσα ἀπὸ τὰ χέρια του τὴν εὐτυχία. Τὴν εὐτυχία, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴ λογικὴ σκέψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι φύσει ἀδύνατον νὰ κατακτήσει ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ νὰ τὰ κάνει δικά του καὶ ποὺ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἡ ὁποία ἐκφράζεται διὰ τῆς ποικίλης ἐλεημοσύνης πρὸς τοὺς συνανθρώπους.


Τὸ μόνο βέβαιο πάντως σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση τοῦ ἐκτροχιασμοῦ τοῦ νοός, εἶναι τοῦτο. Ὅτι καὶ στὸ “δυσκολότερο” τῶν ἐρωτημάτων, ὁ ἐχθρός τοῦ Θεοῦ σὲ συνεργασία μὲ τὴν ξεπεσμένη φύση τοῦ ἀνθρώπου καὶ δῆ τὴν παράλογη ἀπληστία, θὰ δώσει τὴν “λύση” στὸ πρόβλημα.


Ἂς μὴν ἔχουμε φίλοι μου οὐδεμία ἀμφιβολία περὶ τούτου, ἀφοῦ ὁ Σατανᾶς γνωρίζει πολὺ καλὰ τὰ πάθη καὶ τὶς ψυχικὲς ἀδυναμίες τῶν θυμάτων του, καὶ ἔτσι οἱ εἰσηγήσεις ποὺ ὑποβάλλει στὸ νοῦ τοῦ

Ἡ ἱστορικὴ συνέχεια τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας

     Οἱ τόνοι καὶ τὰ πνεύματα ἐπινοήθηκαν τὴν ἐποχὴ ποὺ ἄλλαζε ἡ προφορὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ οἱ γλωσσολόγοι τῆς ἐποχῆς ἤθελαν νὰ συγκρατήσουν μιὰ γραπτὴ ἀπόδοση αὐτῆς τῆς προφορᾶς. Σὲ παλαιότερη ἐποχὴ τοῦ Ἑλλληνισμοῦ, τὸ τελικὸ Ω τοῦ ρήματος ΕΡΩΤΩ προφερόταν διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὸ τοῦ ὀνόματος ΕΡΑΤΩ. Αὐτὴ τὴ διαφορὰ εἰσήγαγαν στὴ γραφὴ οἱ ἐπινοητὲς τῶν τόνων γράφοντας ῶ στὴ πρώτη περίπτωση καὶ ὼ ἢ ώ στὴ δεύτερη. Ὅσο γιὰ τὴ δασεία, αὐτὴ ἦταν οὐσιαστικὰ ἕνα γράμμα ποὺ προφερόταν παλαιότερα πάνω-κάτω ὅπως τὸ γερμανικὸ h (καὶ γραφόταν Η). Ὅταν ἔπαψε νὰ προφέρεται, ἄρχισε νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ δασεία σὰν πιὸ διακριτικὸς τρόπος γιὰ νὰ σημειωθεῖ ἡ θέση τοῦ Η. Ἡ δὲ ψιλὴ ἦταν τὸ συμμετρικὸ τῆς δασείας: ἡ ἔλλειψη τοῦ παλαιότερου Η. Ἡ ἐπινόηση τῆς ψιλῆς ἦταν σοφὴ ἰδέα: ἂν ὑπῆρχε μόνο δασεία θὰ δινόταν ὑπερβολικὴ σημασία στὸ γράμμα ποὺ ἀντικαθιστοῦσε· μέσα ἀπὸ τὴ συμμετρία ψιλὴ/δασεία τὸ μάτι βλέπει πάντα ἕνα πνεῦμα ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀναγνωρίσει ἀμέσως τὸ ἀρχικὸ φωνῆεν ἢ τὴν ἀρχικὴ δίφθογγο μιᾶς λέξης καί, ταυτόχρονα, μὲ πιὸ διακριτικὸ

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

23 χρόνια από την κοίμηση του γ. Ιακώβου



  Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος γεννήθηκε στὶς 5 Νοεμβρίου τοῦ 1920 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὴ Θεοδώρα ἀπὸ τὸ Λιβίσι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τὸ Σταῦρο ἀπὸ τὴ Ρόδο.
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1922 Τοῦρκοι Τσέτες ἔπιασαν τὸν πατέρα του αἰχμάλωτο καὶ τὸν ὁδήγησαν στὰ βάθη τῆς Ἀνατολίας. Μετά τὴν καταστροφὴ τῆς εὐλογημένης μας Μικρᾶς Ἀσίας, τὴν ὁποίαν ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὴν ἀποστασία μας, ἡ οἰκογένεια τοῦ Γέροντος ἀκολούθησε τὸ σκληρὸ δρόμο τῆς προσφυγιᾶς. Τὸ καράβι τοὺς μετέφερε στὴν Ἰτέα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Ἄμφισσα. Ἐκεῖ εὐδόκησε ὁ Κύριος, τὸ 1925, νὰ τοὺς βρεῖ καὶ ὁ πατέρας του καὶ ὅλη πλέον μαζὶ ἡ οἰκογένεια νὰ μετακινηθεῖ στὸ χωριὸ Φαράκλα τῆς Εὔβοιας.
Στὴν ἡλικία τῶν ἑπτὰ ἐτῶν ὁ θεοφώτιστος μικρὸς Ἰάκωβος εἶχε ἀποστηθήσει τὴ Θεία Λειτουργία χωρὶς νὰ γνωρίζει γράμματα. Τὸ 1927 πῆγε στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο καὶ διακρίθηκε γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του καὶ τὴν ἔκδηλη ἀγάπη του πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ ἱερὰ γράμματα. Ἡ ἐμφάνιση τῆς Ἀγίας Παρασκευῆς στὸ μικρὸ Ἰάκωβο καὶ ἡ ἀποκάλυψη τοῦ λαμπροῦ ἐκκλησιαστικοῦ του μέλλοντος τόνωσε τὴν πίστη τοῦ νεαροῦ μαθητοῦ καὶ τὴν εὐλάβειά του. Συχνὰ ἡ καθαρότητα τοῦ βίου του τὸν ὁδηγοῦσε σὲ προσευχὴ γιὰ τοὺς πάσχοντες συγχωριανούς του, τοὺς ὁποίους θεράπευε διαβάζοντάς τους ἄσχετες μὲ τὴν περίπτωσή τους εὐχές, ἀλλὰ μὲ πολὺ κατάνυξη δείχνοντας σὲ ὅλους ὅτι «χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ’ αὐτό» (Λουκ. β΄ 40). Τὸ 1933 τελείωσε τὸ Δημοτικό, ἀλλὰ οἱ οἰκονομικὲς δυσκολίες τῆς οἰκογενείας του δὲν ἐπέτρεπαν τὴ συνέχεια σὲ γυμνασιακὲς σπουδές. Ἔτσι, ἀκολούθησε τὸν πατέρα του στὴ χειρωνακτικὴ ἐργασία του.
Ὁ Μητροπολίτης Χαλκίδος ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὸ μελωδικὸ ψάλσιμό του τὸν χειροθέτησε ἀναγνώστη. Ἐντυπωσιακὴ γιὰ ὅλους ἦταν ἡ ἀσκητική του ζωή, ἡ προσευχητική του τάση, ἡ φιλεργατικότητά του, ὁ λίγος ὕπνος καὶ ἡ αὐστηρὴ τήρηση τῶν νηστειῶν. Στὴν ἑκούσια αὐτὴ προσωπική του στέρηση ἦλθε νὰ προστεθεῖ ἡ ἀκούσια ταλαιπωρία ὅλης τῆς οἰκογενείας του καθὼς καὶ ὅλων τῶν δύσμοιρων προσφύγων ἀπὸ τὶς στερήσεις τῆς κατοχῆς.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Δείτε τι έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την κρίση της εποχής του



«Επιτρέπει ο Θεός να τραντάζεται η γη, αλλά δεν την καταστρέφει, σείει δυνατά τα πάντα με το σεισμό, αλλά δεν τα κατεδαφίζει, για να μας οδηγήσει στην μετάνοια. Τόσο μεγάλο είναι το πέλαγος της ευσπλαχνίας Του. Γιατί είδε να παραβαίνουμε τις εντολές Του και να Τον πικραίνουμε υπερβολικά. Είδε την επιθυμία μας να αρπάζουμε την ξένη περιουσία, είδε ότι χτίζαμε το ένα σπίτι κοντά στο άλλο και ότι επλησιάζαμε το ένα χωράφι κοντά στο άλλο, με σκοπό να κλέψουμε το διπλανό μας. Είδε ότι δεν ελεούσαμε τα ορφανά και αδιαφορούσαμε για τις χήρες. Είδε τους δασκάλους να κάνουν τα αντίθετα από εκείνα που εδίδασκαν. Είδε μαθητές να προσβάλουν τις σεμνές τελετές της Εκκλησίας με αταξίες που αρμόζουν σε θέατρα. Είδε να ζούμε μέσα στην κακία και να κινούμαστε από φθόνο. Είδε να προσθέτουμε στο φθόνο και την πονηρία. Είδε τις καταιγίδες της υποκρισίας να βυθίζουν σαν βάρκες τους απονήρευτους. Είδε να φονεύουμε σκόπιμα. Είδε ότι αδικούσαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Είδε να ναυαγεί η αγάπη και να προκόβει η απάτη στο πέλαγος της ζωής. Είδε να αποσκιρτούμε από την αλήθεια και να καταφεύγουμε πρόθυμα στο ψέμα. Και για συνοψίσουμε, είδε να υπηρετούμε τον πλούτο και όχι τον Κύριο» (Εις άγιον Βάσσον, 1, MG 50, 721).
Είναι περιγραφή και της εποχής μας ή όχι;
«Αλίμονο σε κείνους που λένε το κακό καλό και το καλό κακό. Σε κείνους που παρουσιάζουν το φως

Η ζωή του Χριστιανού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης




Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η ζωή του Χριστιανού σε κάθε εποχή είναι δύσκολη και γεμάτη θλίψεις. Το είπε ο Κύριος: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. ιστ΄ 33). Και ο Απόστολος Παύλος συνιστά στους Ρωμαίους και σε όλους τους Χριστιανούς να υπομένουν τις θλίψεις (Ρωμ. ιβ΄ 12). Θλίψεις λοιπόν, διωγμούς και δοκιμασίες γνώρισαν οι Χριστιανοί σε όλες τις εποχές, όμως η εποχή μας, εποχή της παγκοσμιοποίησης, έχει τις ιδιαιτερότητές της, σε σχέση με τις προηγούμενες.
Τη σύγχρονη κοινωνία ο Ορθόδοξος Αμερικανός καθηγητής Φιλοσοφίας της Ιατρικής Τρίστραμ Ένγκελχαρντ την χαρακτηρίζει «μεταχριστιανική και νεοπαγανιστική» ( Η. Tristram Engelhardt, Jr «Τα θεμέλια της Βιοηθικής – Μια Χριστιανική θεώρηση», Εκδ. Αρμός, Αθήνα, 2007, σελ. 470). Και προσθέτει:
«Οι Χριστιανοί θα χρειαστεί να μάθουν να ζουν χριστιανικά σ΄ ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο εχθρικός προς τον δικό τους τρόπο ζωής. Δεν είναι μόνον ότι ο Χριστιανισμός αποκαθηλώνεται και αμφισβητούνται οι παραδοσιακές κοινωνικές δομές… Η Ορθοδοξία βρίσκεται περικυκλωμένη από μια κουλτούρα, η οποία, ακόμη κι όταν είναι κατ’ επίφασιν χριστιανική, είναι παγανιστική… Η σύγχρονη νέο-ειδωλολατρία είναι κατά τρόπο συγκεκριμένο και συνειδητό μεταχριστιανική. Θέλει να παραμερίσει την Ορθοδοξία. Έτσι οι Χριστιανοί βρίσκονται σε μια κοινωνία που τείνει να εντάξει τους ίδιους και τα παιδιά τους σε ένα κοσμοπολίτικο ήθος, που επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής. Όταν αντιστέκονται, θεωρούνται <δυσανεκτικοί>, ακραίοι και αντίθετοι με τον πυρήνα αξιών που διαμορφώνουν την κυρίαρχη κουλτούρα».

Στην Ελλάδα φορέας του πνεύματος της παγκοσμιοποίησης είναι ο «σημιτισμός», η ιδεολογία που εισήγαγε ο πρ. πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Την ονομάζει «εκσυγχρονισμό» και την καταγράφει στο βιβλίο του «Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα» (Έκδ. Πόλις, Αθήνα,2005). Επιδίωξε να τον περάσει και σε σημαντικό βαθμό το πέτυχε σε πολλούς τομείς, και ιδιαίτερα στους πιο ευαίσθητους, όπως είναι η Παιδεία, η σχέση της Ορθοδοξίας με την κοινωνία, τα ζητήματα της ηθικής και της βιοηθικής. Γράφει στο αναφερθέν βιβλιο του:
«Το ζήτημα για να ηττηθούν οι συντηρητικές νοοτροπίες είναι η δυνατότητα των προοδευτικών δυνάμεων να διατυπώσουν τα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης με οικουμενικούς όρους και όχι στενά ελληνικούς. Να περιγράψουν δηλαδή τις αγωνίες της νέας εποχής με κώδικες που αναφέρονται σε οικουμενικές αξίες. Να δείξουν το δρόμο της αντιμετώπισης των προβλημάτων στην πολυεπίπεδη σημερινή πραγματικότητα» (σελ. 551). Με άλλα λόγια κατάργηση κάθε ελληνικής αξίας και προώθηση των επιβαλλομένων από τους ισχυρούς της Γης ως « οικουμενικών αξιών», όπως είναι λ.χ. ο κοσμοπολιτισμός, ο γάμος των ομοφύλων, η κατάργηση της παραδοσιακής οικογένειας, η θανάτωση εμβρύων και ανήμπορων γερόντων… Και βεβαίως τίθεται το ερώτημα αν ο κ. Σημίτης θεωρεί ότι η Παράδοση της Εκκλησίας μας δεν είναι οικουμενική, όπως επίσης ότι είναι περιττή για την ανθρωπότητα η διαχρονική ελληνική γραμματεία.
Επί της απορρόφησης της εθνικής ταυτότητας στην παγκοσμιοποίηση, την οποία δεν την θεωρεί μόνο ως μια πραγματικότητα, αλλά την εξιδανικεύει, ο κ. Σημίτης σε άλλο σημείο του ιδίου βιβλίου του γράφει:
«Η σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης επιβάλλει να σκεφτόμαστε τον πολιτισμό με κριτήρια τις πανανθρώπινες ανάγκες, δηλαδή οικουμενικά. Και αυτή η διάσταση της παγκοσμιοποίησης, η διάσταση της οικουμενικότητας, μια διάσταση που πάντοτε έκανε σημαία του ο ουμανισμός και η δημοκρατική Αριστερά, είναι θετική, απελευθερωτική, προοδευτική» (Σελ. 623. Σημ. Οι υπογραμμίσεις του υπογράφοντος το άρθρο). Η νοοτροπία αυτή του κοσμοπολιτισμού έχει επίδραση σε όλους τους τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής των Ελλήνων. Αποτέλεσμα, όταν μιλάει κάποιος για Πατρίδα, Ορθοδοξία, Οικογένεια, για διαχρονικές δηλαδή Αξίες να θεωρείται οπισθοδρομικός.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

300 χρόνια από τη γέννηση του Πατροκοσμά





Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
«Στο Μέγα Δέντρο ξεκινά
στο Καλοντάει αγιάζει
χτίζει σκολειά, χτίζει εκκλησιές
χτίζει την Ρωμηοσύνη.
Πάτερ Κοσμά, σαν να ‘ταν χθές
το κήρυγμά σου αχάζει
στη Ρούμελη, στην Ήπειρο
στην απεραντοσύνη».

Το ποίημα είναι του Γεωργίου Αθνάνα και αποδίδει νομίζω εναργώς αυτό που στάθηκε ο άγιος Κοσμάς: ο χτίστης της Ρωμηοσύνης. Χτίζει, γράφει ο ποιητής, πρώτα σχολειά και κατόπιν χτίζει και εκκλησιές, διότι «το σχολείον ανοίγει τας εκκλησίας, το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια» κατά τον αείχλωρο λόγο, του αγίου. Τα σχολεία όμως που «ανοίγουν» εκκλησιές και την κατ’ οίκον εκκλησία, την οικογένεια, είναι τα σχολεία του Πατροκοσμά, τα σχολεία που φωτίζουν τους νέους και όχι σαν τα σημερινά που κλείνουν εκκλησιές και γκρεμίζουν μοναστήρια.
Λίγο πιό πάνω από την γενέτειρά μου, στην Άνω Μηλιά Πιερίας, υπάρχει ναός του αγίου. Σε μια διχάλα ενός δέντρου είναι καρφωμένος ένας σιδερένιος σταυρός από τον Πατροκοσμά: Εκεί δίπλα χτίστηκε η εκκλησιά. Καμάρωναν οι παπούδες: πέρασε κι απ’ τα μέρη μας ο Αγιο-Κοσμάς. Κι απ’ όπου δίδασκε ο Πατροκοσμάς, όπου έστηνε το ταπεινό σκαμνί του, που ήταν ο τάφος του όπως έλεγε, το αντίχριστο Ισλάμ εκεί δεν στέριωνε.
Σε εποχή που οι κατακτητές μάς αφανίζουν, που οι αλώπεκες του σκότους, οι παπικοί, οργιάζουν, οι Εβραίοι βυσσοδομούν και οι ραγιάδες υποκύπτουν και κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν, ο άγιος παίρνει στους ισχνούς ώμους του τον σταυρό του Κυρίου και χτίζει σχολειά για να μαθαίνουν τα σκλαβόπουλα «τι είναι Θεός, τι είναι Αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τι είναι καταραμένοι οι δαίμονες, τι είναι Παράδεισος, τι είναι κόλασις, τι είναι αμαρτία και αρετή».
Στα σημερινά σχολειά των άθεων γραμμάτων, δεν μαθαίνουν οι μαθητές μας τι είναι οι καταραμένοι οι δαίμονες και η αμαρτία, αλλά καλούνται να μιμηθούν τους δαίμονες. (Θυμίζω στο βιβλίο Θεατρικής Αγωγής Ε-Στ Δημοτικού, την παρότρυνση του βιβλίου, σελ. 81, «είσαι δαιμόνιο», να

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Η αντίθετη μοίρα γενναίων και δειλών


«Ο Κύριος δεν αγαπά τους δειλούς. Αυτόν τον πνευματικό νόμο μού τον φανέρωσε κάποτε ο π. Ραφαήλ. Και σε εκείνον τον είχε αποκαλύψει ο π. Αλύπιος, ο οποίος είχε διηγηθεί κάποια φορά σε ένα από τα κηρύγματά του το εξής: ‘Κάποιοι, στον πόλεμο, αντί να πολεμούν τον εχθρό φορτώνονταν σακίδια με παξιμάδια για να σώσουν τη ζωή τους χωρίς να πολεμήσουν. Σας διαβεβαιώ ως αυτόπτης μάρτυρας: οι άνθρωποι αυτοί χάνονταν μαζί με τα παξιμάδια τους, δε ζούσαν πολλές μέρες. Ενώ, εκείνοι που έβγαζαν τα αμπέχωνά τους και ξεχύνονταν στη μάχη με τον εχθρό, παρέμεναν ζωντανοί’».
Πατήρ Τύχων Σεβκούνωφ, «Σχεδόν Άγιοι», εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 164

Ο π. Τύχων Σεβκούνωφ, ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο πνευματικός του προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν και ένας από τους σημαντικότερους λογίους και ειδικούς για τη βυζαντινή ιστορία που έχει αναδείξει αυτή η ορθόδοξη χώρα. Ο πατήρ Αλύπιος, για τον οποίον γίνεται μνεία εδώ ήταν ο Μέγας Προεστώς της Μονής των Σπηλαίων στο Πσκωφ και αποβίωσε στις 12/3/1975. Πριν γίνει μοναχός ονομαζόταν Ιβάν Μιχαήλοβιτς Βόρονοφ. Πολέμησε με τον Κόκκινο Στρατό επί τέσσερα χρόνια και προέλασε από τη Μόσχα στο Βερολίνο. Η λιονταρίσια καρδιά του δεν έπαψε να χτυπά στον ρυθμό του πολέμου ακόμα και την περίοδο της «ειρήνης» - όταν οι κομμουνιστές που κατείχαν την πατρίδα του προσπαθούσαν να κλείσουν τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, να ξεριζώσουν την πίστη από τις καρδιές των πιστών. Η ανάγνωση του βιβλίου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο κομμουνισμός δηλητηριάζει σε τέτοιο βαθμό τους νόες εκείνων που τον ασπάζονται ώστε στις περιπτώσεις που καταλάβουν την εξουσία συμπεριφέρονται στις πατρίδες τους και στους συμπατριώτες τους σαν στρατός κατοχής! Κι αυτή η κατοχική δύναμη, που γνωρίζει καλά τον τόπο και τη νοοτροπία του έθνους που υποδουλώνει, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από λιπόψυχους.

Η «χειροβομβίδα» της Θράκης που τινάζει την Τουρκία στον αέρα



Η «λάθος» ανάγνωση της Συνθήκης της Λοζάνης οδηγεί σε τουρκικό εφιάλτη

Οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” τουρκόφρονες της Θράκης αποτελούν τον πυροκροτητή εξελίξεων που θα οδηγήσουν στον διαμελισμό της “μητέρας πατρίδας” τους

Σε όποιον “Τούρκο” της Θράκης δεν αρέσει η συμφωνία της Λοζάννης, μπορεί να την “παρακάμψει”, αλλά όχι να την αμφισβητήσει…
Σε όποιον “Τούρκο” της Θράκης δεν αρέσει η ελληνική “φορεσιά”, μπορεί να την “αλλάξει” ακόμα και σήμερα. Προβλέπεται από τη Συνθήκη ακόμα κι αυτό. Μπορεί να περάσει στην άλλη πλευρά των συνόρων και να αποζημιωθεί για την περιουσία του από τα “διαθέσιμα” που έχει το τουρκικό κράτος ακόμα και σήμερα. Αφήνει ως Τούρκος την περιουσία του στην Ελλάδα και παίρνει περιουσία στην Τουρκία. Προβλέπεται ακόμα και σήμερα τέτοια αποζημίωση.
Αν, δηλαδή, ο Ντενεκές Ντεντές —και ο κάθε Ντεντές— αισθάνεται Τούρκος, μπορεί να εγκαταλείψει την Ελλάδα για την πατρίδα του. Με βάση τον νόμο, πατρίδα του δεν είναι η Θράκη, εφόσον δεν αντιμετωπίζεται από αυτόν ως γηγενής. Με βάση τον νόμο είναι ένας απλός κάτοικος της Ελληνικής Θράκης και Έλληνας υπήκοος για όσο εξακολουθεί να κατοικεί σ’ αυτήν. Από εκεί και πέρα πραγματική του πατρίδα είναι ό,τι διαλέξει ο ίδιος. Ό,τι ίσχυε και για τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Οι “Ντεντέδες” την Τουρκία απειλούν και όχι την Ελλάδα. Ένας αναγνωρισμένος εθνικά “Τούρκος” Ντεντές στη Θράκη μετατρέπει αυτόματα τη μέχρι τώρα απλά Ανατολική Τουρκία σε “κατακτημένο” Κουρδιστάν. Ένας αναγνωρισμένος εθνικά “Τούρκος” Ντεντές με νόμιμη περιουσία στη Θράκη, θα έδινε δικαίωμα για αναγνώριση ταυτότητας και απαίτηση περιουσίας ενός Κούρδου στην Ανατολική Τουρκία. Ποιον λοιπόν απειλεί περισσότερο ο “Τούρκος” Ντεντές;
Γράφει ο Μιχάλης Κόκκινος 


Με τα όρια της παράνοιας φαίνεται πως φλερτάρει το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας. Την ώρα που η γειτονική χώρα δίνει μία τριμέτωπη μάχη εναντίον Συρίων, Κούρδων και τζιχαντιστών, με αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα για τη μοίρα της στην περιοχή, πολιτικοί κύκλοι διαρρέουν απίθανα σενάρια σχετικά με τη Συνθήκη της Λοζάνης.
Ο αμερικανός αναλυτής Nikolas Danforth, σε εκτενές άρθρο του στο έγκριτο περιοδικό Foreign Policy με τίτλο Notes on a Turkish Conspiracy, καταγράφει τους ισχυρισμούς των συνωμοσιολόγων για το μέλλον της Τουρκίας μετά την υποτιθέμενη λήξη της Συνθήκης της Λοζάνης(;) και τη γένεση της νέας Τουρκίας που οραματίζεται ο Ταγίπ Ερντογάν, από τη Μοσούλη ως τη Θράκη. Στο συγκεκριμένο άρθρο ο Ν. Danforth καταγράφει τους ισχυρισμούς κύκλων της Τουρκίας, ότι υπάρχουν μυστικά άρθρα που υπέγραψαν Τούρκοι και Βρετανοί διπλωμάτες στη Λοζάνη, πριν από έναν περίπου αιώνα και στα οποία αναφέρεται ότι η περιοχή της Ελληνικής Δυτικής Θράκης θα επιστρέψει στην Τουρκία, μαζί με περιοχές του σημερινού Ιράκ, όπως η Μοσούλη.
Ο αρθρογράφος, βέβαια, επισημαίνει ότι πρόκειται μόνο για σενάρια, προσθέτοντας ότι η Συνθήκη της Λοζάνης δεν περιλαμβάνει κανένα κρυφό άρθρο για λήξη της ισχύος της, αλλά είναι ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς το τι αποκαλύπτουν όλες αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας για τον τρόπο που αντιδρά το τουρκικό πολιτικό σύστημα σε περιόδους εξαιρετικά κρίσιμες για το μέλλον της χώρας.

Οι σκέψεις που διατυπώνονται σχετικά με την υποτιθέμενη λήξη της Συνθήκης της Λοζάνης διαφοροποιούνται ανάλογα με τις πολιτικές απόψεις του εκάστοτε συνωμοσιολόγου. Οι επικριτές του Ερντογάν υποστηρίζουν ότι ο τούρκος Πρόεδρος συνεργάζεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, ότι σχεδιάζει ένα νέο Βόσπορο για να διασφαλίσει την

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ


Γράφει ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης


Είναι κάτι που κάνει εντύπωση: Αν σταματήσετε στο δρόμο εκατό ανθρώπους και συζητήσετε μαζί τους για θέματα υπαρξιακά, ηθικά και κοινωνικά, θα λάβετε εκατό διαφορετικές γνώμες. Όπως λέει η λαϊκή ρήση: ''ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους''… Ο καθένας ζει μέσα στον δικό του μικρόκοσμο, τον οποίο διαμορφώνει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του και τις παραστάσεις που αποτυπώνονται στην ψυχονοητική σφαίρα του, παραστάσεις που προσλαμβάνει από τα μέσα ενημέρωσης, από τα βιβλία ή από τον περίγυρο του. Μέσα λοιπόν από αυτό το χάος διαφορετικών και αντικρουόμενων παραστάσεων–πληροφοριών, αλλά και μέσα από το προσωπικό εσωτερικό χάος, θα αναδυθεί ο ''ιδιώτης'': αυτός δηλαδή, που δεν βρίσκεται σε βαθιά Κοινωνία με τους άλλους, και που, ακόμη πιο σημαντικό, δεν είναι Κοινωνός μιας αντικειμενικά ανώτερης διάστασης, η οποία να καθορίζει και να εμπνέει την ζωή του.

Αυτή ακριβώς η αντικειμενικά ανώτερη διάσταση είναι που δημιουργεί τις ανθρώπινες κοινωνίες• αποτελεί τον συνδετικό ιστό που ενώνει τους ανθρώπους, ξεπερνώντας τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, τα διαφορετικά ενδιαφέροντα, τις ικανότητες, τις ελλείψεις, με λίγα λόγια τα μικρά, τα ασήμαντα, τα ανθρώπινα. Όταν αυτός ο συνδετικός ιστός εκλείψει, τότε δεν έχουμε πια Κοινωνίες, αλλά σύνολα ανθρώπων, τα οποία απλώς υπακούουν σε κάποιους ρυθμιστικούς νόμους και γενικούς κανόνες συμπεριφοράς.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΜΗΝΑΣ





Άγιος Μηνάς

Πρόλογος
Στην ιστορία της Εκκλησίας, αγαπητέ αναγνώστα, έχουν λάμψει εξαιρετικές μορφές Αγίων και Μαρτύρων που την ελάμπρυναν με τα κατορθώματά τους τα υπεράνθρωπα. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, παιδιά και άνδρες και γέροι κατάλευκοι, διαφόρου μορφώσεως και κοινωνικής τάξεως, επαγγέλματος και καταγωγής, από τον ίδιο πόθο και τα ίδια ιδανικά κινούμενοι, έδωσαν τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού.

Μεταξύ όλων αυτών των πολυαρίθμων ταγμάτων των Μαρτύρων, είναι και η τάξις των στρατιωτικών. Μεγάλες μορφές όπως οι μεγαλομάρτυρες Δημήτριος, Γεώργιος, Ευστάθιος, Μερκούριος, Μηνάς κ.ά. κατέδειξαν ότι δεν έχει καμμιά σημασία η εργασία και η απασχόλησι η καθημερινή για την αγιότητα και την Χριστιανική ζωή γενικώτερα.

Το Πνεύμα το Άγιον «όπου θέλει πνει». (Ιωαν. γ' 8). Ανεξαρτήτως εποχής, τόπου και εθνικότητος, ηλικίας και φύλου. Επομένως και σήμερα, που η κοινωνία μας έχει ανάγκην κυρίως αγίων, αυτό πρέπει να γίνη ο διακαής πόθος μας και το ύψιστον ιδανικόν, ο αγιασμός μας, η ανάπτυξι αγίων, που θ' αποτελέσουν τα πρότυπα για το ηθικό ανέβασμα της κοινωνίας μας και των νέων μας ειδικώτερα.
ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΝΑ
Εγκαταλείπει το στράτευμα.
Ο Άγιος Μηνάς έζησε στην εποχή του βασιλιά Μαξιμιανού και καταγόταν από την Αίγυπτο, οι δε γονείς του ήταν ειδωλολάτρες.

Όταν ενηλικιώθηκε, γράφτηκε στην τάξι των στρατιωτικών. Υπηρέτησε στα βασιλικά στρατεύματα, στα Νούμερα (στρατιωτικά τάγματα) τα λεγόμενα Ρουταλικά, υπό τον ηγεμόνα Αργυρίσκο, στο Κοτυάειο της Φρυγίας.

Εκείνο τον καιρό ο Ταξίαρχος Φιρμηλιανός μάζεψε στρατιώτες και επήγε στην Μπαρμπαριά -έτσι ωνομαζόταν τότε η Β. Αφρική- για να την υπερασπίση από εχθρούς. Μαζί με τους στρατιώτες, που πήρε, ήταν και ο Άγιος Μηνάς, που ξεχώριζε τόσο για την ανδρεία του όσο και για τη φρόνησί του.

Κάποια ημέρα δόθηκε διαταγή από το βασιλιά οι στρατιώτες να συλλαμβάνουν τους Χριστιανούς και να τους βασανίζουν μέχρι ν' αρνηθούν την πίστι τους. Ο Μηνάς εμίσησε αυτό το ασεβές πρόσταγμα και αφήνοντας τη στρατιωτική ζωή έφυγε και ανέβηκε στο βουνό, όπου ήταν πάνω από το Κοτυάειο.

Προτίμησε να ζη με τα θηρία, παρά να βρίσκεται με τους εχθρούς του Χριστού ειδωλολάτρες. Εκεί έμεινε αρκετό καιρό καθαρίζοντας συνεχώς τον εαυτό του με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Άναψε στην καρδιά του ο πόθος της ομολογίας και του μαρτυρίου.
Ομολογία ενώπιον του ηγεμόνος.
Μια μέρα, λοιπόν, που είχαν μεγάλο πανηγύρι οι ειδωλολάτρες, κατέβηκε από το βουνό και μέσα στο πλήθος κήρυξε το Χριστό Θεό αληθινό, λέγοντας:
- Μάθετε καλά, ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Χριστός, αυτά δε που σεις λατρεύετε είναι ξύλα αναίσθητα.

Όλοι συγκεντρώθηκαν γύρω του γεμάτοι απορία για το πώς τόλμησε αυτός μόνος να παρουσιασθή μπροστά. Όσοι πάλι ήσαν κρυφοί Χριστιανοί χάρηκαν για το θάρρος του Αγίου. Οι ειδωλολάτρες έπιασαν τον Άγιο και κτυπώντάς τον τον έφεραν μπροστά στον ηγεμόνα της πόλεως Πύρρο.

Ο Πύρρος σεβάστηκε τον Άγιο εξ αιτίας της ηλικίας του -ήταν τότε πενήντα ετών- και της σεβασμίας μορφής του. Τον ρώτησε, λοιπόν, με ημερότητα:

- Ποιος είσαι, άνθρωπέ μου, από πού είσαι και ποια είναι η θρησκεία σου;

Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος »!

Στὰ τέσσερα προηγούμενα ἄρθρα δείξαμε ὅτι ὁ διενεργούμενος μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ διάλογος οὐσιαστικὰ ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο καὶ ὅτι τυχὸν λύση στὸ ἀδιέξοδο δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ αὐτό, διότι ἀπὸ πλευρᾶς Παπισμοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ὑποχώρηση στὸ καίριο ζήτημα τῆς παπικῆς ἐξουσίας. Ὄχι μόνο ἐπειδὴ κάτι τέτοιο θὰ σήμαινε κατάρρευση τῆς αὐτοκρατορίας του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν πρόσθετο λόγο ὅτι ἡ παπικὴ ἐξουσία στὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ ἀποτελεῖ δόγμα πίστεως κατοχυρωμένο ἀπὸ τὶς δύο Συνόδους τοῦ Βατικανοῦ, οἱ ὁποῖες ἀπὸ αὐτοὺς θεωροῦνται Οἰκουμενικὲς καὶ συνεπῶς ἀλάθητες.
Τὶς διαπιστώσεις μας αὐτὲς θὰ τὶς κατοχυρώσουμε σὲ τοῦτο τὸ ἄρθρο καὶ μὲ τὶς ὀξυδερκέστατες ἀντίστοιχες ἐπισημάνσεις τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὅπως τὶς διατύπωσε στὸ ἐπιστημονικότατο δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσματος», ὁ πρῶτος τόμος τοῦ ὁποίου ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1911.
Σ᾿ αὐτὸ τὸ σπουδαιότατο ἔργο ὁ Ἅγιος ἀνατέμνει εἰς βάθος τὸ τραγικὸ σχίσμα μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἕνα σχίσμα ποὺ συντάραξε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρὶν ἀπὸ μία χιλιετία καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ τὸ φοβερότερο σκάνδαλο τῆς ἱστορίας τοῦ χριστιανισμοῦ μέχρι σήμερα. Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐθυκρισία, ἀκλόνητη ἐπι χειρηματολογία καὶ ἀδιάσειστα ἱστορικὰ στοιχεῖα ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀπο δεικνύει ὅτι ἡ μόνη οὐσιαστικὴ αἰτία τοῦ Σχίσματος ὑπῆρξαν οἱ θρασύτατες ἀξιώσεις τῶν παπῶν γιὰ ἀπόλυτη κυριαρχικὴ ἐξουσία πάνω στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ ξένοι στόν τόπο μας ἤ ξένοι στόν τόπο μας

Σαράντος Ι. Καργάκος

Στήν λλάδα δέν πρξε ποτέ ρατσισμός. πρχε -καί πρό Ψαθά- σουσουδισμός. Κάποιοι «νερχόμενοι» τό «παιζαν» ριστοκράτες καί μάλιστα ερωπαοι ριστοκράτες, καί περιφρονοσαν χι μόνο τήν λληνικότητα, λλά καί πάσα λλη φυλετικότητα.
Δέν εναι λλωστε τυχαο τι πρό τν σέ κάποιους «νεβασμένους» κύκλους «νεοπροοδευτικν» εχαν γίνει συρμός σάν νειδιστικοί ροι τά «Κατίνα» καί «κατινισμός». σάν τό λαϊκό νομα Κατίνα νά εχε κάτι μιασματικό!
Τήν κφραση το σουσουδισμο ατο τή βρίσκουμε πό παλιά σέ πολλές κφράσεις τς ζως μας, κόμη καί στήν στορία μας. Σήμερα θρηνομε λοι γιά τή συμφορά πού πληξε τήν ϊτή καί λησμονομε τι κάτι φείλουμε σ' ατήν. Καί τοτο τό «κάτι» τό ποκάλυψα τό 1971 στή «Γενική στορία» μου, μέ τήν ποία μορφώθηκαν στορικά τρες γενεές λληνοπαίδων. πεκάλυπτα τότε τι πρτος ρχηγός κράτους πού ναγνώρισε τήν λληνική παναστατική κυβέρνηση ταν μαρος Πρόεδρος τς ϊτς Ζν Πιέρ Μπουαγιέ, πρώην δολος...

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Βίος Αγίου Νεκταρίου Μητροπολίτη Πενταπόλεως Αιγύπτου


Ο Άγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου εορτάζει στις 9 Νοεμβρίου


Το φτωχόπαιδο με τον πολύ ζήλο

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 μ.Χ. στην Σηλυβρία της Θράκης και ονομάσθηκε Αναστάσιος. Οι γονείς του λέγονταν Δήμος και Βασιλική Κεφαλά. Ο Αναστάσης ήταν το πέμπτο κατά σειρά παιδί της οικογενείας του. Οι γονείς του δεν ήταν πλούσιοι. Αλλά ήταν ευσεβείς και φρόντιζαν, κατά το δυνατόν, να γίνει και το παιδί τους καλός Χριστιανός. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του. Αλλά αυτός ήθελε να προχωρήσει. Ήθελε να μορφωθεί, να γίνει Θεολόγος και Κήρυκας του Ευαγγελίου, για να ωφελήσει τους ανθρώπους. Δυστυχώς, όμως, ήταν φτωχός και δεν είχε τα μέσα να προχωρήσει στα γράμματα.

Φεύγει για την Πόλη

Όταν ήταν ακόμη 14 ετών, πήρε την ευχή της μάνας του και ξεκίνησε για την Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη δεν εύρισκε δουλειά και με δυσκολία έπιασε σε ένα καπνεργοστάσιο ενός συγγενούς του. Δυστυχώς, δεν τον πλήρωναν καλά και γι αυτό γύριζε σχεδόν ξυπόλυτος, κουρελιάρης και πεινασμένος. Μόνο στην προσευχή εύρισκε παρηγοριά και στην εκκλησία που πήγαινε τακτικά.
Δεν χάνει, λοιπόν, ο Αναστάσης τον καιρόν σε παιχνίδια, όπως οι συνομήλικοι του και σε συναναστροφές άσκοπες και επιζήμιες. Αυτός διάβαζε από το ένα μέρος και από το άλλο συναναστρεφόταν καλούς χριστιανούς, από τους οποίους ωφελείτο. Ήταν σε όλα τύπος και υπογραμμός. Εκκλησιαζότανε δε τακτικά, όπως είπαμε, και παρακολουθούσε όλες τις ακολουθίες.

Είχε ο μακάριος πολύν πόθο να μεταβεί στους Αγίους Τόπους, για να προσκυνήσει. Το πλοίο, όμως, με το οποίον ταξίδευε, στην πορεία του, συνάντησε τρικυμία μεγάλη.
Ο καπετάνιος στον κίνδυνο επάνω είπε στον κόσμο να είναι έτοιμοι για να χρησιμοποιήσουν τις βάρκες και τα σωσίβια. Θεέ μου, λέγει, γιατί το επιτρέπεις αυτό; Δεν θέλω να πεθάνω. Θέλω να ζήσω να σε κηρύξω. Έβγαλε τότε τον Σταυρόν, που του είχε δώσει η γιαγιά του. Τον έδεσε με την ζώνη του και τον βύθισε στην θάλασσα τρεις φορές.

Ερμηνευτική προσέγγιση του βιβλίου του Τωβίτ - Ο ιχθύς του Ραφαήλ ως προτύπωση του Ιησού Χριστού

Οι άγιοι αρχάγγελοι Γαβριήλ, Μιχαήλ και Ραφαήλ. Αριστερά ο Γαβριήλ με την εικόνα της Θεοτόκου, προς την οποία έφερε τον Ευαγγελισμό. Στη μέση ο Μιχαήλ, που, κατά την παράδοση, είναι εκείνος που παίρνει τις ψυχές (στην εικ. υψώνει την ψυχούλα στον ουρανό με το αριστερό του χέρι). Δεξιά ο Ραφαήλ με τον περίφημο ιχθύ (ψάρι). Εικ. από εδώ.
 

Από εδώ
[...] Ας δούμε προσεκτικά τα μεγάλα θαύματα που έκανε ο Θεός (και όχι τα σπλάχνα τού ψαριού), για να κατανοήσουμε κάτι βαθύτερο: Να κατανοήσουμε για ποιο λόγο ο Θεός διέταξε τον Άγγελο Ραφαήλ, να χρησιμοποιήσει αυτά ειδικά τα σπλάχνα τού ψαριού, και όχι κάτι άλλο. Γιατί μια τέτοια κατανόηση, όχι μόνο βάζει τα πράγματα στη θέση τους, αλλά εκθέτει ανεπανόρθωτα τους Προτεστάντες που απορρίπτουν το άγιο αυτό βιβλίο της Αγίας Γραφής. Πώς είναι δυνατόν να απορρίπτουν ως "δεισιδαιμονικό" ένα βιβλίο τής Αγίας Γραφής, που ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ; Ποιος άραγε ενέπνευσε την προφητεία αυτή για τον Κύριο, αν όχι ο Θεός;
 
Α. Ο ΙΧΘΥΣ
 
Ας ξεκινήσουμε από το ψάρι. Γιατί άραγε ο Θεός έκανε τα θαύματά του αυτά μέσω ενός ψαριού;
Θυμηθείτε: Τι ρόλο έπαιξε το ψάρι (= ΙΧΘΥΣ στα αρχαία), στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία; Οι κατακόμβες και οι αρχαίες Χριστιανικές Εκκλησίες, είναι γεμάτες με το σύμβολο αυτό, (όπως τής διπλανής εικόνας), τού οποίου τα γράμματα τού ονόματος, σχηματίζουν τη φράση: "Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ". Χρησιμοποιώντας λοιπόν το ψάρι για τη θεραπεία, κατ' εντολήν τού αγγέλου Ραφαήλ, δίνει το βιβλίο τού Τωβίτ ένα πρώτο μήνυμα: "Η Θεραπεία, και η νίκη κατά τών Δαιμόνων, δίνεται μόνο δια του Ιησού Χριστού, Θεού Υιού, Σωτήρος".
Β. Έφαγαν τη σάρκα

8 Νοεμβρίου: η σύναξη των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και όλων των αγίων επουρανίων δυνάμεων (αγγέλων).


  Στις 8 του Νοέμβρη η Ορθόδοξη Εκκλησία όλου του κόσμου γιορτάζει τους αγγέλους. Οι άγγελοι είναι δημιουργήματα του Θεού, που δημιουργήθηκαν πριν από το δικό μας κόσμο, ζουν στα δικά τους μέρη της δημιουργίας του Θεού (στον «ουρανό», όπως λέμε μεταφορικά), είναι άγιοι και βρίσκονται σε ενότητα και αδιάκοπη επικοινωνία με το Θεό.
Δεν είναι θεοί, αλλά δημιουργήματα του Θεού, όπως κι εμείς οι άνθρωποι. Είναι αθάνατοι, όχι επειδή έχουν από μόνοι τους αθανασία, αλλά επειδή τους τη χαρίζει ο Θεός, όπως τη χαρίζει στην ψυχή των ανθρώπων και θα τη χαρίσει και στο σώμα μας μετά τη δευτέρα παρουσία και την ανάσταση των νεκρών. Συχνά ο Θεός στέλνει αγγέλους στον κόσμο μας, για να φέρουν μηνύματα στους ανθρώπους ή να τους βοηθήσουν σε δύσκολες καταστάσεις. Οι άγιοί μας, μάλιστα, διδάσκουν πως κάθε ορθόδοξος χριστιανός, όταν βαφτίζεται, παίρνει από το Θεό ένα φύλακα άγγελο. Δεν ξέρουμε πώς και πότε μας βοηθάει ο άγγελός μας. Πάντως δε μας εμποδίζει να κάνουμε το κακό, ούτε ν’ αρνηθούμε το Θεό, γιατί σέβεται την ελευθερία μας. Όταν πεθάνουμε, οδηγεί την ψυχή μας στον ουρανό.
Μακάρι να πεθαίνουμε την πιο κατάλληλη ώρα. Και αυτή η ώρα είναι, όχι όταν θα έχουμε πια γεράσει, αλλά όταν θα είμαστε έτοιμοι για τον παράδεισο. Ας είμαστε έτοιμοι κάθε στιγμή κι ας αφήσουμε το Θεό να επιλέξει την κατάλληλη ώρα που ο άγγελός μας θα μας οδηγήσει κοντά Του. Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο ένα ταξίδι στην αιώνια ζωή.
Τους αγγέλους τους ξεχωρίζουμε σε εννέα «είδη», που τα ονομάζουμε «τάγματα». Από την Αγία Γραφή και τους αγίους ονομάζονται: Άγγελοι, Αρχάγγελοι, Αρχές, Εξουσίες, Δυνάμεις, Κυριότητες, Θρόνοι, Χερουβείμ και Σεραφείμ. Τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ είναι τα πιο φωτεινά τάγματα, που βρίσκονται «πιο κοντά» στο Θεό από όλα τα πλάσματα του κόσμου.
Επίσης στην Αγία Γραφή αναφέρονται τρία ονόματα αρχαγγέλων: Μιχαήλ, Γαβριήλ και Ραφαήλ. Σε οράματα αγίων, όπως του αγίου Νήφωνα, εμφανίζεται και ένας τέταρτος αρχάγγελος, ο Ουριήλ.
Ο άγιος Δημήτριος του Ροστώφ (ένας Ρώσος Πατέρας της Εκκλησίας) γράφει πως η γιορτή των αγγέλων τοποθετήθηκε στις 8 Νοεμβρίου για τον εξής λόγο:
Στο παλιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, πριν από αυτό που ξέρουμε, πρώτος μήνας του έτους ήταν ο Μάρτιος. Άρα ο Νοέμβριος ήταν ένατος μήνας (αυτό σημαίνει και το όνομα «Νοέμβριος» στα λατινικά, τη γλώσσα των αρχαίων Ρωμαίων: ένατος). Επειδή οι άγγελοι είναι εννέα τάγματα, η γιορτή τους τοποθετήθηκε στον ένατο μήνα του χρόνου. Επίσης, οι άγγελοι θα συνοδεύσουν τον Κύριο στην δευτέρα παρουσία Του, όπως αναφέρεται πολλές φορές στην Καινή Διαθήκη. Η δευτέρα παρουσία ονομάζεται στην Εκκλησία «όγδοη ημέρα» (της δημιουργίας του κόσμου). Έτσι, οι άγγελοι γιορτάζονται την όγδοη ημέρα του αρχαίου ένατου μήνα, δηλ. 8 Νοεμβρίου.
Την ίδια μέρα γιορτάζει και το όνομα Σταμάτης, επειδή, κατά την παράδοση της Ορθοδοξίας, ο αρχάγγελος Μιχαήλ «σταμάτησε» τους αγγέλους, όταν υπήρχε κίνδυνος να φύγουν από το Θεό και να ακολουθήσουν τον κακό αρχάγγελο, που από τον υπερβολικό εγωισμό του έχασε την αγιότητα και τη λάμψη του και έγινε ο διάβολος. Πολλοί άγγελοι τον ακολούθησαν, αλλά ο αρχάγγελος Μιχαήλ, με τη στάση του, την ταπείνωση και την αγιότητά του, επηρέασε τους περισσότερους αγγέλους και έβαλε φρένο στην αποστασία.
Υπάρχει βέβαια και άγιος Σταμάτιος, νεομάρτυρας από το Βόλο, που τον σκοτώσανε οι Τούρκοι το 1680 και γιορτάζει στις 16 Αυγούστου.
Περισσότερα για τους αγγέλους και τη γιορτή τους εδώ & εδώ.

“Τήν ψυχικήν παραλυσίαν ἐλάχιστοι τήν ἐννοοῦν”


 
Μακαριστός Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος
… Η παράλυσις του σώματος εξασθενεί τας σωματικάς δυνάμεις και τας καθιστά ακινήτους προς εργασίαν σωματικήν, και η παράλυσις της ψυχής καθιστά τας πνευματικάς και ψυχικάς δυνάμεις ακινήτους προς εργασίαν πνευματικήν. Και την μεν παράλυσιν τους σώματος ευκόλως οι άνθρωποι την αισθάνονται, ενώ την ψυχικήν ελάχιστοι την εννοούν.
Όταν εις τις πνευματικές εργασίες είναι κανείς ακίνητος και αναίσθητος, όταν η ψυχή του δεν αγαπά τον Θεόν, δεν αισθάνεται έφεσιν ολόψυχον, όταν δεν αγαπά τον πλησίον, όταν βλέπει πάσχοντα πτωχόν, πεινώντα, διψώντα, γυμνόν, κινδυνεύοντα και η ψυχή του δεν αισθάνεται πόνον, συμπάθειαν, ευσπλαχνίαν τότε πάσχει από παράλυσιν.


Όταν προσεύχεται και ο νους του αεροβατεί, όταν ευρίσκεται εις τον ναόν του Θεού και δεν αισθάνεται που ευρίσκεται, όταν έχει υπερηφάνειαν, φθόνον, μνησικακίαν, όταν κατακρίνει ή κακολογεί από φθόνον και κακίαν τους συνανθρώπους του, όταν ψεύδεται, συκοφαντεί, θυμώνει, βλασφημεί, όταν είναι έκδοτος εις ασωτείας και αισχρουργίας τότε η ψυχή του πάσχει από παράλυσιν. Έχει ανάγκην θεραπείας, και ο μοναδικός ιατρός της ψυχή μας είναι ο Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον ο αυτός εις τους αιώνας…
ΠΗΓΗ : ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
http://childrenistologio2.blogspot.gr/2014/11/blog-post_1.html

http://agiameteora.net/index.php/gerontes-tis-epoxis-mas/6015-tin-psyxikin-paralysian-laxistoi-tin-nnoo-n.html
http://www.hristospanagia.gr/?p=33406

logia-tou-aera.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

52η ημέρα αντίστασης των Κούρδων στo Κομπάνι

κουδοι
Οι Μονάδες Λαϊκής Άμυνας (YPG) των Κούρδων ανέφεραν σε γραπτή δήλωση την Πέμπτη ότι οι επιθέσεις του Ισλαμικού κράτους για την κατάληψη της πόλης Κομπάνι, συνεχίστηκαν για 52η ημέρα.


Σύμφωνα με την ανακοίνωση, την οποία επικαλείται το πρακτορείο Firat, έγιναν άγριες συγκρούσεις μεταξύ των κουρδικών δυνάμεων YPG και των συμμοριών του Ισλαμικού Κράτους, στην Κανίγια Κούρντα και στους δρόμους της πόλης στην ανατολική πλευρά.
Σκοτώθηκαν εννέα μέλη των τζιχαντιστών κατά τις χθεσινές μάχες που διήρκεσαν όλη την ημέρα και όλη την νύχτα, σχετική αναφορά έγινε και στο Twitter.

Οι Κούρδοι διεξήγαγαν επίθεση κατά των τζιχαντιστών στο χωριό Καραμόξ, 20 χιλιόμετρα ανατολικά της Κομπάνι, ανατίναξαν ένα όχημα μεταφοράς των συμμοριών με μαχητές στο εσωτερικό του, ενώ ο ακριβής αριθμός των νεκρών δεν εξακριβώθηκε.
Σοβαρές συγκρούσεις, επίσης, έλαβαν χώρα, στο νότιο μέτωπο και ο αριθμός των νεκρών δεν μπορούσε να εξακριβωθεί.
Ένα μέλος των τζιχαντιστών σκοτώθηκε και ένα άλλο τραυματίστηκε σε επίθεση που είχε στόχο μια μοτοσικλέτα των συμμοριών στο δρόμο προς το Χαλέπι.
Στις μάχες στην κωμόπολη Αρμπούς, στο δυτικό μέτωπο, 9 τζιχαντιστές σκοτώθηκαν, αναφέρει η ανακοίνωση.
echedoros-a Ολυμπία

Πατήρ Παΐσιος: «Ὁ Κύριος, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ νὰ στερεώσουν τὴν παράδοση...»


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄ (σελ. 347-349). Ἐκδόσεις Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης.


Πολλοὶ ἅγιοι Μάρτυρες, ὅταν δὲν ἤξεραν τὸ δόγμα, ἔλεγαν: «Πιστεύω ὅ,τι θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες». Ἂν κάποιος ἔλεγε αὐτό, μαρτυροῦσε. Δὲν ἤξερε δηλαδὴ νὰ φέρη ἀποδείξεις στοὺς διῶκτες γιὰ τὴν πίστη του καὶ νὰ τοὺς πείση, ἀλλὰ εἶχε ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Σκεφτόταν: «Πῶς νὰ μὴν ἔχω ἐμπιστοσύνη στοὺς Ἁγίους Πατέρες; Αὐτοὶ ἦταν καὶ πιὸ ἔμπειροι καὶ ἐνάρετοι καὶ ἅγιοι. Πῶς ἐγὼ νὰ δεχθῶ μία ἀνοησία; Πῶς νὰ ἀνεχθῶ νὰ βρίζη ἕνας τούς Ἁγίους Πατέρες;» Νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν παράδοση. Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκὴ εὐγένεια καὶ πᾶνε νὰ δείξουν τὸν καλό. Θέλουν νὰ δείξουν ἀνωτερότητα καὶ τελικὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα. «Μία θρησκεία, σοὺ λένε, νὰ ὑπάρχη» καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα.


Ἦρθαν καὶ σ΄ἐμένα μερικοὶ καὶ μοῦ εἶπαν: «Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστό, νὰ κάνουμε μία θρησκεία». «Τώρα εἶναι σὰν νὰ μοῦ λέτε, τοὺς εἶπα, χρυσὸ καὶ μπακίρι, χρυσὸ τόσα καράτια καὶ τόσα ποὺ τὰ ξεχώρισαν, νὰ τὰ μαζέψουμε πάλι καὶ νὰ τὰ κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστὸ νὰ τὰ ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: «Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;» Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιὰ νὰ λαμπικάρη τὸ δόγμα».

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς...







σχέσεις μὲ αἱρετικό. Σήμερα λένε: «Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικὸ ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδιστὴ καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ δαιμονολάτρη νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία». Τί παρουσία; Τὰ λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογικὴ καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα νομίζει ὅτι καὶ τὰ πνευματικὰ θέματα μποροῦν νὰ μποῦν στὴν Κοινὴ Ἀγορά.


Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ ἔχουν ἐλαφρότητα καὶ θέλουν νὰ κάνουν προβολή, «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν συνέδρια μὲ ἑτεροδόξους, γιὰ νὰ γίνεται ντόρος καὶ νομίζουν ὅτι θὰ προβάλουν ἔτσι τὴν Ὀρθοδοξία, μὲ τὸ νὰ γίνουν δηλαδὴ ταραμοσαλάτα μὲ τοὺς κακοδόξους. Ἀρχίζουν μετὰ οἱ ὑπὲρ-ζηλωτὲς καὶ πιάνουν τὸ ἄλλο ἄκρο· λένε βλασφημίες γιὰ τὰ Μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν κ.λ.π. καὶ κατασκανδαλίζουν ψυχὲς ποὺ ἔχουν εὐλάβεια καὶ ὀρθόδοξη εὐσαισθησία. Οἱ ἑτερόδοξοι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔρχονται στὰ συνέδρια, κάνουν τὸν δάσκαλο, παίρνουν ὅ,τι καλὸ ὑλικὸ πνευματικὸ βρίσκουν στοὺς Ὀρθοδόξους, τὸ περνᾶνε ἀπὸ τὸ δικό τους ἐργαστήρι, βάζουν δικό τους χρῶμα καὶ φίρμα καὶ τὸ παρουσιάζουν σὰν πρωτότυπο. Καὶ ὁ παράξενος σημερινὸς κόσμος ἀπὸ κάτι τέτοια παράξενα συγκινεῖται, καὶ καταστρέφεται μετὰ πνευματικά. Ὁ Κύριος ὅμως, ὅταν θὰ πρέπη, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες, ποὺ θὰ συγκεντρώσουν ὅλα τὰ κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ νὰ στερεώσουν τὴν παράδοση καὶ νὰ δώσουν χαρὰ μεγάλη στὴν Μητέρα μας Ἐκκλησία.

Ἐὰν ζούσαμε πατερικά, θὰ εἴχαμε ὅλοι πνευματικὴ ὑγεία, τὴν ὁποία θὰ ζήλευαν καὶ ὅλοι οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ θὰ ἄφηναν τὶς ἀρρωστημένες τους πλάνες καὶ θὰ σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὴν ἁγία μας πατερικὴ παράδοση, γιατί θέλουν νὰ δοῦν καὶ τὴν πατερική μας συνέχεια, τὴν πραγματική μας συγγένεια μὲ τοὺς Ἁγίους μας. Αὐτὸ ποὺ ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρθόδοξο εἶναι νὰ βάζη τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ στοὺς ἑτεροδόξους, νὰ καταλάβουν δηλαδὴ ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μὴν ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους, καὶ στερηθοῦν καὶ σ΄αὐτὴν τὴν ζωὴ τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ τὶς περισσότερες καὶ αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.

Πηγή





nefthalim.


Αμέθυστος

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

ΗΘΩΝ ΚΑΙ ΕΘΙΜΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ



Αρκετοί από τους συντάκτες του Θεόδοτου έχουν έντονες διαφωνίες όσον αφορά το Β' μέρος του παρόντος άρθρου, παρόλα αυτά, το άρθρο στιγματίζει κάποιες ακραίες συμπεριφορές που παρουσιάζονται στο οικολογικό και φιλοζωϊκό κίνημα και για αυτό και δημοσιεύεται.

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης
Α
Η  ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Υποθέτω την απορία των αναγνωστών μας: γιατί ένα ιστολόγιο που η κύρια ασχολία του είναι τα ζητήματα πολιτικής φιλοσοφίας και πολιτισμού, αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα θέμα στενά θρησκευτικό; 
Η απάντηση μου έχει δύο σκέλη: Α) Εάν κάποιος παρατήρησε, με πόση θέρμη συγκεκριμένα τηλεοπτικά κανάλια υποστήριξαν την εφαρμογή της καύσης των νεκρών στην Ελλάδα, τότε αμέσως θα σκέφθηκε ότι…''κάποιο λάκκο έχει η φάβα'' Β) Οι θρησκευτικές παραδόσεις είναι άμεσα συνδεδεμένες με την πολιτισμική ζωή μιας κοινωνίας, και άρα την επηρεάζουν καίρια.
Ως πρώτη, γενική αιτία, για την υποστήριξη της πρακτικής της καύσης των νεκρών από τα μέσα του συστήματος, μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι αυτή πηγαίνει ενάντια στην θρησκευτική και πολιτισμική παράδοση του τόπου μας, και άρα, ως αντι-παραδοσιακή πράξη αντιμετωπίζεται ευμενώς από το μεταμοντέρνο καθεστώς.
Τώρα όμως ας δούμε, εν συντομία, ποιοι ήταν αυτοί που πρώτοι στην Ευρώπη θέλησαν να προωθήσουν την πρακτική της καύσης των νεκρών, και από το βιογραφικό τους νομίζω ότι θα εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα.

Ο πρώτος που την υποστήριξε, το 1658 ήταν ο άγγλος συγγραφέας Sir Thomas Browne, ένας άνθρωπος που έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον εσωτερισμό, την μαγεία και όλα τα σχετικά θέματα. Αυτός όμως που  βοήθησε αποτελεσματικά για να επιτευχθεί η νομιμοποίηση της καύσης των νεκρών στην Αγγλία, ήταν ο φυσικός William Price (1800 – 1893) ο οποίος ήταν οπαδός της αρχαίας θρησκείας των Δρυίδων και είχε δημιουργήσει ολόκληρο κίνημα νέο-Δρυιδισμού. Ήταν επίσης υποστηρικτής του ''ελεύθερου έρωτα'' και της ''φυσιολατρίας'', δηλαδή μιας θεματολογίας  που θα ξανασυναντήσουμε την δεκαετία του ‘60 με το κίνημα των χίπις κλπ.

Επιστολές Αλέξανδρου Υψηλάντη

exofyllo97-e1412016143755Ε
Δημοσιευονται στο Άρδην τ. 97 που κυκλοφορεί με ένα μεγάλο αφιέρωμα στη Φιλική Εταιρεία.
Το ναυτικό και ο ρόλος της Αγγλίας
Τῷ κυρίῳ Δημητρίῳ Θέμελῃ.
Γενναῖοι πλοίαρχοι τῆς Ἑλλάδος. Συμπατριῶται. Πρὸς σᾶς ἀποτείνει ἡ Ἑλλάς, ἡ δυστυχὴς ἡμῶν Μήτηρ καὶ Πατρὶς τὴν φωνὴν της. Περικυκλωμένη πανταχόθεν ἀπὸ παντοῖα δεινά, εἰς σᾶς ἐπιστηρίζει τὴν ἄγκυραν τῶν ἐλπίδων της καὶ ἀπὸ σᾶς μόνον προσμένει μικρὰν ἐλάφρωσιν τῶν δυστυχιῶν της. Ἡ ἰδικὴ σας γενναιότης διετήρησεν ἕως τὴν σήμερον τὸ ἐθνικὸν ἐκεῖνο φρόνημα, τὸ ὁποῖον ἀνέδειξέ ποτε τοὺς προπάτορας μας Ἕλληνας ὑπερτέρους πάντων τῶν ἐθνῶν. Ἡ ἰδικὴ σας ἀφοβία καὶ εὐτολμία ἀπεκατέστησε τὸ ἑλληνικὸν ὄνομα σεβαστὸν εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Καὶ τὰ εἰσέτι ζωντανὰ κατορθώματα σας ἀπέδειξαν τρανότατα, ὅτι τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος ὄχι μόνον δὲν ἑξαλείφθη ἀπὸ τὸν κώδικα τῶν ἐθνῶν, ὡς πολλοὶ τὸ νομίζουσι, ἀλλ’ ὅτι μάλιστα, ἐμπνευσμένον ἀπὸ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς φιλοπατρίας, τὸ ὁποῖον ἐδόξασε τοὺς προπάτοράς του καὶ τοὺς ὠδήγησεν εἰς τὸν ναὸν τῆς ἀθανασίας, καταφρονεῖ τοὺς μεγαλωτάτους κινδύνους καὶ τρέχει μὲ γιγαντιαία βήματα εἰς τὸ αὐτὸ στάδιον μιμούμενον τάς ἀρετὰς ἐκείνων.
Ἀλλ’ ἐνῷ τῆς Εὐρώπης ὅλης αἱ φιλάνθρωποι διοικήσεις, ὅσαι θεωροῦσι τὴν ἄθικτον ἱερότητα τῶν ἐθνικῶν δικαιωμάτων ὡς τὴν μόνην βάσιν τῆς εὐδαιμονίας παντὸς ἔθνους, μας δίδουσι καθημερινὼς σημεῖα προφανέστατα τῆς μεγάλης των χαρᾶς διὰ τὰς προόδους τῆς πατρίδος μας, ἡ Ἀγγλία, ἡ φιλοδέσποτος ἐκείνη καὶ μισάνθρωπος, ἡ εἰς τὸν ἀνώτατον βαθμὸν φίλαυτος δύναμις, ἀγωνίζεται μὲ παντοίους τρόπους, ὄχι μόνον εἰς τὸν εὐροούντα δρόμον τῶν εὐτυχῶν προόδων μας νὰ βάλῃ μυρία ἐμπόδια, ἀλλὰ καὶ ἐντελῆ ἐξολοθρευμὸν νὰ μᾶς ἐπιφέρῃ. Οἱ σκοποὶ τῆς ἀξιομισήτου ταύτης Διοικήσεως εἶναι ν’ ἀποκτήσῃ τελείαν θαλασσοκρατίαν, νὰ ἁρπάξῃ τῆς Εὐρώπης τὸ ἐμπόριον ὅλον,

Ο Παπαδιαμάντης και το σχολείο μας (μέρος α΄)



Kolbe
Του Λάκη Προγκίδη* από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 9
Το καλοκαίρι του 2011, καθώς διάβαζα μερικά από τα πάμπολλα αφιερώματα, περιοδικών και εφημερίδων, που κυκλοφόρησαν με την ευκαιρία των εκατό χρόνων από τον θάνατο του Παπαδιαμάντη, σταμάτησα συχνά μπροστά στους ενδοιασμούς κάποιων αρθρογράφων σχετικά με την ικανότητα των σημερινών παιδιών να προσλάβουν το έργο του.
Πολλοί αναφέρονταν στην τότε απλή ζωή της υπαίθρου, αλλά και της πρωτεύουσας, και στο αγεφύρωτο, κατά συνέπεια, χάσμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στις αντίστοιχες παραστάσεις του σημερινού παιδιού και τις παραστάσεις που έθρεψαν τη φαντασία του καλλιτέχνη. Πώς να συγκινηθούν οι νέοι μας, αναρωτιούνταν, από τους φτωχούς ψαράδες του, τα ντροπαλά κοριτσόπουλα και τις εκδρομές στα ξωκκλήσια με όχημα τον γάιδαρο; Σωστή η ανησυχία. Σημειώνω μόνο ότι δεν έτυχε να δω ποτέ τους κριτικούς μας να διατυπώνουν παρόμοιες ανησυχίες όταν πρόκειται για τον Όμηρο και τον Ευριπίδη. Τί συμβαίνει; Γιατί συμπεριφερόμαστε σαν τάχα το υλικό που έθρεψε τη φαντασία των αρχαίων ποιητών να μας είναι πιο οικείο από αυτό των παππούδων μας; Τι συμβαίνει; Συμβαίνει νομίζω το εξής: Έχουμε εσωτερικεύσει την αξιολόγηση της πνευματικής και καλλιτεχνικής μας κληρονομιάς σύμφωνα με τα κριτήρια τα οποία υιοθέτησε και καθιέρωσε η Ευρώπη των Νέων Χρόνων. Διστάζουμε λοιπόν να αρθρώσουμε εκείνη την κριτική σκέψη κι εκείνον τον ορθό λόγο που θα μπορούσαν να καταδείξουν, προς εμάς τους ίδιους και προς τους ξένους, ότι μέσα μας ο Παπαδιαμάντης είναι εξ ίσου μεγάλος με τον Όμηρο και τον Ευριπίδη. Όταν ολοκληρώσουμε αυτό το τεράστιο έργο, τότε οι ξωμάχοι και τα γραΐδια του Παπαδιαμάντη δεν θα παραξενεύουν καθόλου τα παιδιά μας.

Η συμβολή τού ελληνικού αλφαβήτου στον πολιτισμό μας



Μπαμπινιώτης Γεώργιος
Η περίπτωση τού ελληνικού αλφαβήτου είναι ενδιαφέρουσα για τη γενικότερη προσέγγιση τού θέματος τής γραφής, διότι ο ελληνικός πολιτισμός υπήρξε ένας κατεξοχήν «πολιτισμός τού γραπτού λόγου». Είναι ένας πολιτισμός που δεν νοείται «ερήμην» των κειμένων του, δηλ. έξω από την έκφραση, τη μετάδοση και τη διάδοση των πνευματικών κατακτήσεων και προβληματισμών των Ελλήνων σε όλους τους χώρους.


Αυτό προϋποθέτει τη γνώση και τη χρήση τής γραφής, και μάλιστα σε ευρεία κλίμακα ως προς τους χρήστες (όχι προνόμιο των ολίγων), σε πρώιμο χρόνο (τον χρόνο που άρχισαν να δημιουργούνται μεγάλα πνευματικά έργα) και μέσα από ένα οικονομικό, λειτουργικό και αποτελεσματικό σύστημα, δηλ. ένα πρακτικό και επαρκές αλφάβητο, όπως αποδείχθηκαν το ελληνικό αλφάβητο και (το επιγέννημά του μέσω των Ετρούσκων) το λατινικό αλφάβητο. Ας σημειωθεί ακόμη ότι στο ελληνικό ανάγουν την καταγωγή τους μια σειρά άλλων αλφαβήτων: το σλαβικό (κυριλλικό) και το γλαγολιτικό, το αλβανικό, το μεσσαπικό, το κοπτικό, το γοτθικό, το κελτικό και τα αρχαία λυκικό, φρυγικό, παμφυλιακό, καρικό και λυδικό (περισσότερα στον D. Diringer, The Alphabet: A Key to the History of Mankind. N. York, 1948).