Όταν ο Μέγας Βασίλειος τα ''έψαλε'' στόν Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο!

Και οχι δεν ήταν τα κάλαντα, αλλά λόγος σκληρός, δριμύς και ελεγκτικτός...

Όταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αργοπορούσε να αντιδράσει στην προστασία του ποιμνίου του από την αίρεση, ο Μέγας Βασίλειος, (με τον οποίο είχε μνημειώδη αγάπη και φιλία) τον κατηγόρησε ως «τεμπέλη», και «ανάξιο ακόμα και να ζει»... 

''Απο την Καισάρεια έφταναν γράμματα και παραγγελίες του Βασίλειου, που είχε τελείως απογοητευτεί και είχε χάσει την υπομονή του με την στάση του Γρηγορίου. Τις πρώτες μέρες είχε μια δικαιολογία σκεπτότανε ο Βασίλειος...

Έπρεπε να βοηθήσει και τον γερό - επίσκοπο πατέρα του. Ο γέροντας είχε φτάσει σχεδόν εκατό χρονών και του ήταν δύσκολο ακόμα και να λειτουργήσει. Μα τώρα, τώρα που πέρασε και το Πάσχα και ο Άνθιμος με τούς δικούς του οργώνει τον τόπο χωριό με χωριό; 

Έγραψε λοιπόν ο Βασίλειος λόγια προσβλητικά στόν Γρηγόριο, που κανείς δεν τα περίμενε... Του έγραψε πως είναι τεμπέλης και αγροίκος, άφιλος και ανάξιος ακόμα και να ζει, αφου δείχνει τόση αδιαφορία για τα εκκλησιαστικά πράγματα...''  (Στυλ. Παπαδόπουλου, Ο πληγωμένος αετός, σ. 110, εκδ. Αποστολική Διακονία.)

Μα όσο και να στεναχώρησαν τούτα τα λόγια τον Γρηγόριο, δεν θύμωσε, μήτε κατηγόρησε τον αγαπημένο του φίλο και αδελφό... 

Πως πρέπει να περάσωμεν την τελευταίαν ημέραν μας;

Όταν ξημερώνη ο Θεός την ημέραν, να σκεπτώμεθα ότι είναι η τελευταία μας ημέρα και ότι βασιλεύοντος του ηλίου φεύγομεν δια το κριτήριον του Θεού! Πως πρέπει να περάσωμεν την τελευταίαν ημέραν μας; Με σιωπήν, με ευχήν, με υπακοήν, με δάκρυα και με μετάνοιαν, παρακαλούντες ίλεων γενέσθαι τον Θεόν! Επίσης και την νύκτα, ότι θα είναι η τελευταία μας, το κρεββάτι μας τάφος! Αχ, πως θα διέλθω τα τελώνια, να σκέπτεται ο καθένας, άραγε θα τα περάσω; Ποίος ηξεύρει από ποίον θα εμποδισθώ! Πως θα αντικρύσω το φοβερόν πρόσωπον του δικαίου Κριτού; Πως θα ακούσω την τρομεράν και ελέγχουσαν φωνήν Του; Τι τρομάρα θα με κατέχη, μέχρις ότου ακούσω την αιώνιον απόφασιν της κατατάξεώς μου! Και εάν κολασθώ! Και δικαίως, ουαί εις την ταλαίπωρον ψυχήν μου, πως θα κάμνω υπομονήν κολαζόμενος μαζί με τους δαίμονας, μέσα εις το σκότος, εις «την βρώμα»; Ούτε φως, ούτε παρηγορία καθόλου, αλλά μόνον θεωρία δαιμόνων και τίποτε άλλο! Αυτά λοιπόν και τόσα άλλα πρέπει να σκεπτώμεθα κάθε ημέραν και νύκτα, ωσάν να είναι η τελευταία! Διότι δεν ηξεύρουμε, πότε θα έλθη το τηλεγράφημα από το κέντρον του Θεού, από την πρωτεύουσαν, την άνω Ιερουσαλήμ.

  Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Λόγος εν ταἱς καλένδαις

" Λόγος εν ταις Καλάνδαις "( Απόσπασμα - PG 48, 955 - 956 )

  ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ο ευάρεστος κατά Θεόν εορτασμός της πρωτοχρονιάς και η πλάνη της εκ του πονηρού ευφροσύνης κατά τις ημέρες των εορτών

 Θα σου πάει καλά όλη η χρονιά, όχι αν μεθάς την πρώτη του μηνός, αλλά αν και την πρώτη του μηνός και κάθε μέρα κάνεις αυτά που αρέσουν στον Θεό. Διότι η ημέρα γίνεται κακή ή καλή όχι από τη δική της φύση, αφού δε διαφέρει η μια μέρα από την άλλη, αλλά από τη δική μας επιμέλεια ή ραθυμία.

Αν κάνεις την αρετή, σου έγινε καλή η μέρα. Αν κάνεις την αμαρτία, έγινε κακή και γεμάτη κόλαση. Αν εμβαθύνεις σ' αυτά κι έχεις αυτές τις διαθέσεις, θα 'χεις καλή όλη τη χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ελεημοσύνες. Αν όμως αμελείς την προσωπική σου αρετή κι εμπιστεύεσαι την ευφροσύνη της ψυχής σου στις αρχές των μηνών και στους αριθμούς των ημερών, θα ερημωθείς απ' όλα τα αγαθά σου. Αυτό, λοιπόν, επειδή το αντιλήφθηκε ο διάβολος κι επειδή φροντίζει να καταλύσει τους κόπους μας για την αρετή και να σβήσει την προθυμία της ψυχής, μας έμαθε να βάζουμε στις μέρες την ετικέτα της ευτυχίας ή της δυστυχίας.  Ένας που έπεισε τον εαυτό του ότι η ημέρα είναι κακή ή καλή, ούτε στην κακή θα φροντίσει για καλά έργα, διότι τάχα άδικα τα κάνει όλα και χωρίς σε τίποτα να ωφελήσει, εξαιτίας της κακορίζικης ημέρας ' ούτε στην καλή πάλι θα το κάνει αυτό, διότι τάχα σε τίποτα δεν τον εμποδίζει η προσωπική του ραθυμία, εξαιτίας της καλορίζικης ημέρας, κι έτσι και από τις δύο πλευρές θα προδώσει τη σωτηρία του. Κι άλλοτε μεν διότι δήθεν ανώφελα κοπιάζει, άλλοτε διότι δήθεν περιττά, θα ζήσει μέσα στην αργία και την πονηριά.

29 Δεκεμβρίου

 Μέλια

.

Γεφυρώνει τούτη ἡ μέρα τοῦ Δεκεμβρίου τή γῆ μέ τόν οὐρανό. ῾Ενώνει τή σύντομη μέρα πού ζοῦμε μέ τήν ἀνέσπερη μέρα πού περιμένουμε.

Συνδέει τό σήμερα μέ τό αἰώνιο παρόν τοῦ Θεοῦ. Στή σκέψη καί στήν καρδιά μας φέρνει τούς ἀδελφούς μας χριστιανούς πού τελείωσαν τή ζωή τους πάνω στή γῆ μέ θάνατο μαρτυρικό.

«Τῇ 29ῃ τοῦ μηνός Δεκεμβρίου μνήμη πάντων τῶν χριστιανῶν καί ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν ἐν λιμῷ καί δίψει καί μαχαίρᾳ καί κρύει τελειωθέντων».

Εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι μέ τή φλογερή ψυχή τους ἀπέσπασαν ἀπό τά χέρια τοῦ Κυρίου τό ξεχωριστό χάρισμα «οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φι 1,29). ῎Ενδοξη φάλαγγα ἐπώνυμων καί ἀνώνυμων μορφῶν πού μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου ἔφθασαν τροπαιοφόροι στά κράσπεδα τοῦ οὐρανοῦ καί στεφανώθηκαν μέ τό αἰώνιο φῶς.

Συναγμένοι μεστοί καρποί ἀπό τῆς γῆς τό χωράφι, ἀπαρχή εὐλογημένη, δοτή στόν Φυτουργό τῆς κτίσεως ἀπό τή στρατευομένη ᾿Εκκλησία, ἱκεσίας θυμίαμα, γιά νά στηρίζει ὁ Κύριος τά ἀγωνιζόμενα παιδιά Του.᾿Αγκαλιάζει ἡ καρδιά μου μέ εὐγνωμοσύνη τούτη τήν ἱερή πομπή.᾿

Αντικρύζω πλούσιους καί πένητες, μορφωμένους καί ἀγράμματους, ἄρχοντες καί δούλους, ἀξιωματούχους καί ταπεινούς, πού ὑψώθηκαν ἀπό τή φθαρτότητα τῶν ἐπιγείων στήν αἰωνιότητα τῶν ἐπουρανίων.῾Η δροσιά τῆς νιότης συνάμα μέ τήν ὡριμότητα τῶν μεγάλων, ἡ βρεφική ἀθωότητα μέ τή σταθερότητα τῶν γερόντων στολίζουν μέ παραδείσιο κάλλος αὐτή τή χορεία. ᾿

Από τόν «῞Ηλιο τῆς δικαιοσύνης» φωτοφόροι, ἀφήνουν πάνω σέ τούτη τή γῆ ἴχνη φωτός. ῾Ο δρόμος τους σφραγισμένος μέ μαρτυρία καί μαρτύριο γίνεται πορεία θριάμβου. ῾Η μελέτη τῆς ζωῆς καί τῆς θυσίας τους ἀντίδωρο ζωῆς, γιά νά μήν πεθάνουν οἱ ψυχές μας ἀπό τήν ἀσφυξία μέσα στίς χωματένιες βιοτικές μέριμνες.

29 Δεκεμβρίου. Μπρός στό νεογέννητο Βρέφος ἀνταμώνω ὅλους τούς μαρτυρικούς ἀδελφούς κάθε ἐποχῆς. Ζηλεύω μυστικά τά ἀνεκτίμητα δῶρα πού προσκομίζουν στόν μεγάλο Βασιλιά· τό διψασμένο, πεινασμένο κορμί τους, τά βασανισμένα καί πληγωμένα μέλη τους, χρυσάφι ἐκλεκτό, εὐωδιαστό λιβάνι, πολύτιμη σμύρνα.

Πῶς νά κρατήσω στά ἀδύναμα χέρια μιᾶς ὑλιστικῆς, εὐδαιμονιστικῆς ἐποχῆς τή βαρειά παρακαταθήκη τους· «Πάντες δέ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται» (Β´ Τι 3,12)!

Ζητῶ ταπεινά ἡ πρεσβεία αὐτῶν τῶν ἀδελφῶν μας, πού πέρασαν μέσα ἀπό τήν πείνα καί τή δίψα, νά μᾶς χορταίνει καί νά μᾶς δροσίζει, ὅταν ἀδήριτα πεινᾶ καί διψᾶ ἡ ψυχή μας γιά οὐρανό. Τό δικό τους πολύπαθο χέρι ἄς κρατᾶ μέσα μας ἀναμμένη τή σπίθα γιά τήν ἁγιότητα στίς χαλεπές, παγωμένες μέρες μας. ᾿Από τῆς γῆς τά μήκη καί τά πλάτη φτασμένοι μπροστά στό θρόνο τοῦ ᾿Αρνίου ἄς δέονται, γιά νά βρίσκει συνεχιστές ἡ πομπή τους σέ κάθε τόπο, σέ κάθε ἐποχή… καί στή δική μας.

᾿Ιχνηλάτης – Περιοδικό «Απολύτρωσις»

Πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ

Αβέρωφ 

Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΚΑΙ Η ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Από μία επιστολή του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον συνταξιούχο Π.Ν. για ένα περίεργο όραμα πού είδε μέσα στήν Εκκλησία...
Ὅλα τὰ ψευδῆ θρησκεύματα τῆς γῆς, καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἀνάμεσά τους! Τί δουλειά ἔχει;
«Μοῦ γράφετε ὅτι εἴχατε ἕνα ἀσυνήθιστο ὅραμα στὴν Ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς προσευχῆς. Εἴδατε πὼς ὁ Χριστὸς βγῆκε ἀπ᾽ τὸ ἱερὸ καὶ στάθηκε. Ὕστερα βγῆκε κάποιος σὰν Ἑβραῖος ραβίνος, καὶ στάθηκε ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ. Τελικὰ βγῆκε κάποιος μὲ τὴ μαντήλα στὸ κεφάλι, καὶ στάθηκε ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ.
Τότε καὶ οἱ δύο τους, ἀπὸ τὶς δύο πλευρές, ἔδωσαν τὰ χέρια στὸν Χριστὸ καὶ ἔκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο ὅραμα εἴχατε.
Ἐνῶ σὰν ἑρμηνεία τοῦ δῆθεν ἑρμηνευτῆ ἀνακοινώσατε τὸ ἑξῆς, ὅτι: Ὁ Θεὸς θέλει νὰ συμφιλιωθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ νὰ δημιουργηθεῖ μία πίστη στὸν κόσμο!
Ὁ καθένας ποὺ εἶναι μυημένος στὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ σᾶς πεῖ ὅτι καὶ τὸ ὅραμα εἶναι ψευδὲς καὶ ἡ ἑρμηνεία εἶναι ψευδής. Τὸ φάντασμα ποὺ εἴδατε μπροστά σας δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ πάντα σηκώνει τὰ κέρατά του ἐναντίον τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ Πάτερ ἡμῶν τελειώνει μὲ τὴν προσευχὴ στὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ αὐτόν, «ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ».
Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ποιός μπορεῖ νὰ κάνει χειραψία μὲ τὸν Χριστό; Ποιός μπορεῖ νὰ σταθεῖ δίπλα στὸν Θεό; Μὰ δὲν ἔχει πεῖ ὁ Χριστὸς στοὺς Ἑβραίους: «Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Μάτθ. 23,38); Ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε.
Οἱ Ἑβραῖοι δὲν ἔχουν οὔτε θυσίες οὔτε ἱερωσύνη. Καὶ τὰ δύο πέρασαν στοὺς βαπτισμένους ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅταν τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σκίστηκε «ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω».

Αγία Σοφιά – Νενίκηκά σε Σολομών!

 infiltr8or

Με τη θριαμβευτική αναφώνηση: «Δόξα των Θεώ το καταξιωσάντι με τελέσαι τοιούτον έργον. Νενίκηκά σε Σολομών!», ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, τελεί τα θυρανοίξια της Αγιας Σοφιάς, στις 27 Δεκεμβρίου του 537 μ.Χ. Το έργο των αρχιτεκτόνων Ανθεμίου και Ισιδώρου, ευρύτερα γνωστό και ως το «Κλέος του Ιουστινιανού», ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ και αποτέλεσε το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο εργοτάξιο της εποχής.

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θερα­πεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατό του. Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να με­ταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ' Βασ. 20:1-6). 

Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λό­για κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43). 

Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.

"Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;", θα με ρωτή­σεις. Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυ­γατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). "Ελέησέ με, Κύριε!", θα παρακαλάς κι εσύ. "Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο". Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο... αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. "Ελέησέ με!". Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρω­πίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά.

Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώνα­ζε μυστικά: "Ελέησέ με!". Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο τόπος, όσο τρόπος προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι να­ός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

http://1myblog.pblogs.gr/

http://adontes.blogspot.gr/2016/12/blog-post_19.html

Πατερικός 

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ!

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου' δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
"Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία".
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
Και δε θα' χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό.

Τάσος Λειβαδίτης

ΕΟΡΤΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΩ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22^α  Δεκεμβρίου 2016

        Με τη χάρη και την ευλογία του Τριαδικού Θεού, οδεύουμε και εφέτος προς το νοητό σπήλαιο της Βηθλεέμ,

να συναντήσουμε για μια ακόμα φορά τον δι’ ημάς νηπιάσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, ο Οποίος «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ.4,4), «εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενομένος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ.2,6-8). Να συναντήσουμε τον «Μεγάλης Βουλής Άγγελο» (Ησ.9,6), ο Οποίος ήρθε στον κόσμο για να αναγγείλει το πλέον χαρμόσυνο άγγελμα όλων των εποχών, να «σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτού» (Ματθ.1,22). Ήρθε «μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ.1,24) για να μείνει εις τον αιώνα ως «φως εις αποκάλυψιν εθνών» (Λουκ.2,32). Για να λάβουμε και πάλι τη χαμένη υιοθεσία μας και να μπορέσουμε να γίνουμε παιδιά του ουράνιου Πατέρα μας, υιοί και κληρονόμοι της ατέρμονης βασιλείας Του. Να πάψουμε να είμαστε δούλοι της αμαρτίας και υποκείμενοι στη φθορά και στο θανάτου, σύμφωνα με το λόγο του αποστόλου Παύλου, «ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός, ει δε υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού» (Γαλ.4,7).

Της Κύπρου.

Η Κυρά μας, η Παρθένη, μέσα στ΄όρος ήταν ξένη.
Σπήλαιον εκατοίκησε, παιδίον εγέννησε.
Στην πάχνη το έβαλε, ο βους το νάγλυψε.
Τριων ημερών εσύντυχε, τεσσάρων επαρπάτησε.
Εστάθη και είπε της:
- Μητέρα μου, Θεομητέρα μου, πώς κοιμάσαι, πώς περνάς,
πώς του ήλιου ηδεάσαι, πώς μοναχή περνάς;
- 'Οχι, γιε μου, Μονογένη, μήτε κοιμάμαι, μήτε ξυπνώ,
μήτε του ήλιου ηδεώμαι, μήτε μοναχή περνώ.
Έχω Πέτρον, έχω Παύλον, έχω δώδεκα αποστόλους
και Σταυρό στην κεφαλή μου κι Άγιο Πνεύμα στη ψυχή μου.
Αποκείθεν μου, αποδώθεν μου, τα φτερά του Αρχιστρατήγου
και κοιμούμε αμέριμνα.
Εψές όνειρο σε είδα πως σε τρέχαν οι Εβραίοιοι,
οι παράνομοι, οι σκύλλοι.
Πάνω σε πήραν, κάτω σε φέραν, στον Ιορδάνη ποταμό σε πιάσαν
στον Πιλάτον σ΄εδικάσαν.
Πέντε κάρφους σε καρφώσαν, δυο στα πόδια, δυο στα χέρια
κι ένα στο κεφάλαιο σου, καρδούλα μου
και έτρεξε τ΄άρχαντο σου αίμα.
Στραβοί ήταν εκεί κι εμβλέψασι, κουτσοί κι επερπατήσαν
και γέροι εκατό χρονών εσώσαν κι εβουρήσαν
πως αναστήθη ο Χριστός στον κόσμον το κηρύξαν.
Καληώρα του όπου το λαλεί τρεις φορές την ημέρα.
Πέφτει λαμπρό, δεν καίγεται μήτε νερό τον πέρνει.
Την ώρα του θανάτου του η Δέσποινα κοντά του,
η Δέσποινα με το κερί, Χριστός με το καντήλι
κι ο Μιχαήλ Αρχάγγελος με το επιτραχήλι.
Κακότυχοι αμαρτωλοί οπού΄ναι κολασμένοι,
που δεν παν' εις την εκκλησιά την ώρα που σημαίνει.
Βρίσκουν μεγάλην αφορμήν πως είν' αζουρωμένοι.
Μεγαλοδύναμος Θεός τ΄αδύνατα αγαπά τα
και καθαρή καρδιά θέλει και πάλι συγχωρά τα.
Τρελλογιάννης

Ο φόβος του Θεού

Ο φόβος του Θεού είναι η ρίζα κάθε καλού έργου.
Ούτε ένα λεπτό να μην απομακρύνεται από την καρδιά σας.
Σαν το κερί ν’ ανάβει και να φωτίζει όλους τους λογισμούς,
όλες τις εσωτερικές κινήσεις της καρδιάς σας.
Αυτός θα σας διδάξει να βαδίζετε σωστά,
να εργάζεσθε το κάθε τι σαν έργο Θεού.
Αυτός θα σας διδάξει να στέκεστε,
όπως εκείνοι που βρίσκονται μπροστά στο βασιλέα.
Αυτός θα σας διδάξει να προχωρείτε,
όπως προχωρούν εκείνοι που κρατούν ένα ποτήρι γεμάτο νερό,
από το οποίο δεν πρέπει να στάξει ούτε μια σταγόνα.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

 

Τρελλογιάννης 

Πρώην μάγισσα αποκαλύπτει σύνδεση μεταξύ της Γιόγκα και του Σατανά

Η γιόγκα είναι μια μορφή πνευματικής ευθυγράμμισης με την ινδουιστική θεά Shakti, αναφέρει η πρώην μάγισσα Beth Eckert σε ένα νέο βίντεο.
«Ξέρω ότι υπάρχει μια τέτοια τεράστια διαμάχη γύρω από τη γιόγκα,» λέει η Eckert. «Αν κοιτάξετε τη γιόγκα, φαίνεται ακριβώς πως είναι ενας πολύ καλός τρόπος για υγεία και να ευθυγραμμίσει το σώμα σας και το πνεύμα και το τέντωμα σας»
Αλλά δεν πρέπει να εξαπατηθείτε.

Στο blog της, η Eckert γράφει:
«Η Διοχέτευση της ενέργειας είναι μια πανάρχαια απόκρυφη πρακτική. Δαίμονες χρησιμοποιούν την ενέργεια ως έναν από τους τρόπους που μπορούν να μετακινούνται από τόπο σε τόπο. Χρησιμοποιούν αυτή την ενέργεια κίνησης για να μεταφέρονται από άτομο σε άτομο κ.λπ. Είναι μια μορφή μαγείας, και δεν είναι μια πρακτική που φέρνει ένα πρόσωπο σε ευθυγράμμιση με το Πνεύμα του Θεού. Ακόμα και ο διαλογισμός είναι μια μορφή μετακίνησης ενέργειας, όπως προσπαθείτε να μετακινήσετε την ενέργειά σας σε μια ορισμένη κατεύθυνση, ένα σχέδιο ή διαδικασία, προκειμένου να κερδίσουν κάτι. Αυτό είναι μαγεία.
Κάνοντας αυτές τις Ανατολικές πνευματικές πρακτικές ευθυγραμμίζετε τον εαυτό σας με το βασίλειο του σκότους. Είναι εξάσκηση καλώντας το δαιμονα στην ύπαρξή σας και στη ζωή σας. Μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημιά στην φυσική ύπαρξή σας, καθώς και την πνευματική ευεξία σας. Μόλις φέρετε αυτές τις πρακτικές στη ζωή σας, ουσιαστικά καλείτε αυτές τις δαιμονικές οντότητες στο σπίτι σας και την οικογένειά σας. Η Γιόγκα, ειδικότερα, είναι πολύ επικίνδυνη λόγω της δυναμικής που έχει αποκτήσει στον κόσμο μας σήμερα, ακόμη και εντός της χριστιανικής εκκλησίας».
Η Eckert λέει ακόμη ότι ορισμένες πρακτικές της γιόγκα χρησιμοποιούνται σε σατανικά τελετουργικά

πηγή: pentapostagma

Ο Ζουράρις και τα «μέζεα»

Γράφει η Ειρήνη Μαρούπα


Παρατηρώ, εδώ και καιρό, όπως όλα τα χρόνια από το 2009 που κατάλαβα για πρώτη φορά, πώς γεννήθηκα στον κόσμο και ποιά είμαι, τις δηλώσεις και κυρίως τις πράξεις αυτών των περιφερόμενων θιάσων, που παριστάνουν τις κυβερνήσεις της ελληνικής μας δημοκρατίας.

Κορωνίς, ή εκ των καλυτέρων, η χθεσινή δήλωση του φιλόπατρη, διανοούμενου, αριστερού, φιλογλωσσοπαίγμονα, υφυπουργού παιδείας (ή όπως αλλιώς καταντήσανε να λέγεται), άπαιχτου Κώστα Ζουράρι.

Δεν επαναλαμβάνω τις πολυπαιγμένες πια, δηλώσεις του, ότι τα 16 νησιά που ζητά ο Ερντογάν είναι άνευ σημασίας, κι αν τα πάρουν τα πήραν, κι αν τα πάρουν πάντα θα τα ξαναπαίρνουμε, κι αν δεν τα ξαναπάρουμε δεν τρέχει και τίποτα.

Προχωρώ στον συλλογισμό, ως ελληνίδα πολίτης, που πλέον γνωρίζω το πραγματικά συνωμοτικό σχέδιο, εις βάρος της πατρίδας μου και των συνόρων της. Σχέδιο, που εξυφάνθη τουλάχιστον από το 1988, και μας έγινε γνωστό το 1993, όταν συνελήφθη από τις αμερικανικές αρχές ο έλληνας πατριώτης Στηβ Λάλας (για κατασκοπεία και αποκάλυψη μυστικών σε ΣΥΜΜΑΧΗ χώρα, ναι υπάρχουν και τέτοια αδικήματα εσχάτης προδοσίας), και πέρασε 16 χρόνια της ζωής του σε κλειστή φυλακή υψίστης προστασίας, επειδή μας αποκάλυψε το σχέδιο Φαιδώρα.

Στην πείνα που θα 'ρθει... από την πείνα που υπήρξε...

Μεταφέρουμε ἕνα ἀληθινὸ καὶ συγ­κλονιστικὸ περιστατικὸ καὶ συγχρόνως πολὺ διδακτικὸ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἱερομάρτυρα Ἀλεξάνδρου Παρούσνικωφ ποὺ ζοῦσε στὸ χωριὸ Τρόϊτσκι τῆς Μόσχας, ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἅγιοι Κατάδικοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου (σελ. 307-308).

Βρισκόμαστε στὰ δίσεκτα χρόνια ποὺ τὸ ἀντιεκκλησιαστικὸ μένος καὶ ὁ διωγμὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κλήρου στὴ Ρωσία βρίσκεται στὸ κατακόρυφο. Ἐπικρατεῖ καὶ φοβερὴ πείνα. Οἱ ἀρχὲς στέρησαν τὰ δελτία τροφίμων ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, τὶς πρεσβυτέρες καὶ τὰ παιδιά τους. Ἔτσι ἀδυνατοῦν νὰ προμηθευθοῦν τρόφιμα ἀπὸ τὰ κρατικὰ καταστήματα ὅπως ὅλοι, γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν. Στὸ σχολεῖο πάλι οἱ δάσκαλοι δὲν πρόσφεραν στὰ παιδιὰ τῶν ἱερέων τὸ πρωινὸ ποὺ ἔπαιρναν οἱ ἄλλοι μαθητές. Οἱ ἀρχὲς μάλιστα στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1920 δήμευσαν τὸ μισὸ σπίτι τοῦ π. Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος, ἂς σημειωθεῖ, εἶχε δέκα παιδιά.
«Μιὰ ἀγελάδα εἶχε ἀπομείνει στὴν ἱερατικὴ οἰκογένεια, ἡ μοναδικὴ περιουσία καὶ τὸ τελευταῖο μέσο συντηρήσεώς της. Ἀλ­λὰ δυστυχῶς καὶ αὐτὴν τοὺς τὴν πῆραν οἱ ἀρχὲς κάποια μέρα. Ὁ π. Ἀλέξανδρος ἦταν τότε στὸ ναό. Ἐπιστρέφον­τας στὸ σπίτι, εἶδε τὴν πρεσβυτέρα του πολὺ ταραγμένη.
–Τί ἔγινε; τὴ ρώτησε.
–Πῆραν τὴν ἀγελάδα μέσ’ ἀπὸ τὴν αὐ­λή μας, ἀπάντησε ἐκείνη μὲ φωνὴ τρεμάμενη.

«Φυλάξτε τά συνήθεια μας, γιορτάστε ὅπως οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα φράγκικα πυροτεχνήματα»

Τοῦ Φώτη Κόντογλου

Τά Χριστούγεννα, τά Φῶτα, ἡ Πρωτοχρονιά, κ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, γιά πολλούς ἀνθρώπους δέν εἶναι καθόλου γιορτές καί χαρούμενες μέρες, ἀλλά μέρες πού φέρνουνε θλίψη καί δοκιμασία. Δοκιμάζονται οἱ ψυχές ἐκεινῶν πού δέν εἶναι σέ θέση νά χαροῦνε, σέ καιρό πού οἱ ἄλλοι χαίρουνται. Παρεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους πού εἶναι πικραμένοι ἀπό τίς συμφορές τῆς ζωῆς, τούς χαροκαμένους, τούς ἄρρωστους, οἱ περισσότεροι πικραμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τούς στενεύει ἡ ἀνάγκη νά γίνουνε τοῦτες τίς χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά μή δίνουνε σημασία στή δική τους εὐτυχία, μά γίνουνται ζητιάνοι γιά νά δώσουνε λίγη χαρά στά παιδιά τους καί στ’ ἄλλα πρόσωπα πού κρέμουνται ἀπ’ αὐτούς. Οἱ τέτοιοι κρυφοκλαῖνε ἀπό τό παράπονό τους, κι’ αὐτοί εἶναι οἱ πιό μεγάλοι μάρτυρες, πού καταπίνουνε τήν πίκρα τους μέρα νύχτα, σάν τό πικροβότανο.

Ἴσα ἴσα αὐτές τίς ἁγιασμένες μέρες πού θἄπρεπε νά σμίξουνε πιό κοντά οἱ ἄνθρωποι συναμεταξύ τους, «νά περιπτυχθῶσιν ἀλλήλους», ἴσια ἴσια αὐτές τίς μέρες ἀποξενώνουνται περισσότερο ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, χωρίζουνται σέ δύο στρατόπεδα ὁλότελα ξένα τὄνα στἄλλο, σχεδόν ἐχθρικά. Ἀπό τή μιά μεριά εἶναι οἱ εὐτυχισμένοι, οἱ καλοπερασμένοι, οἱ καλότυχοι, κι’ ἀπό τήν ἄλλη μεριά εἶναι οἱ δυστυχισμένοι κ’ οἱ παραπεταμένοι. Ἀνάμεσά τους «χάσμα μέγα ἐστήρικται» κατά τίς γιορτές. Κανένα γεφύρι δέν ἑνώνει τίς δύο ἀκροποταμιές, ἐνῶ τίς ἄλλες μέρες ἔρχουνται σέ περισσότερη συνάφεια. Οἱ πλούσιοι κι’ ὅσοι ἔχουνε τόν τρόπο τους κάνουνε, ἀλλοίμονο! τό πᾶν γιά νά ἐπιδείξουνε τά πλούτη καί τ’ ἀγαθά τους στούς λιμασμένους. Κι’ αὐτό γίνεται

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Ἡ ζωὴ τοῦ πιστοῦ στοὺς χρόνους ποὺ διανύουμε

Τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Ὁ αἰῶνας, ποὺ διανύουμε, κατὰ γενικὴ ὁμολογία εἶναι ἀπρόβλεπτος, ἀβέβαιος καὶ δύσκολος. Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ συνεχῶν ἀλλαγῶν καὶ ἐντόνων ἐξελίξεων, ποὺ πολλὲς φορὲς μᾶς προκαλοῦν ἀμηχανία, ἀγωνία, ἐνίοτε καὶ φόβο. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι στὴ Δύση αἰσθάνονται, ὅτι ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ σὲ ἕνα παγκοσμιοποιημένο ἀσφυκτικὸ μοντέλο ζωῆς, τὸ ὁποῖο τοὺς μεταχειρίζεται σὰν ἀριθμοὺς κι ὄχι σὰν πρόσωπα, ἐλεύθερες ὑπάρξεις.

Γι’ αὐτὸ μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία ψάχνουν τρόπους διαφυγῆς, ποὺ τοὺς ὑπόσχονται λίγη ἐλευθερία, ἀλλὰ ἡ ἐπιστροφὴ εἶναι ὀδυνηρότερη. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἀνατολῆς σήμερα, στὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι (91%), ἐπιστρέφουν, συχνὰ μὲ ὑπερβάλλοντα φανατισμό, στὶς ρίζες τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς θρησκείας τους. Αὐτὸς ὁ ζηλωτισμός, τῶν Μουσουλμάνων περισσότερο καὶ τῶν Ἑβραίων, ὀφείλεται νομίζω, τόσο στὸ...

αἴσθημα ἀνασφάλειας ποὺ τοὺς ἔχει δημιουργήσει, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, ὁ ἐπεκτατικὸς τρόπος τῆς Δύσης, ὅσο καὶ στὴν ἴδια τὴ διδασκαλία τοῦ Κορανίου, ποὺ εἶναι ἀπὸ τὴ φύση του ζηλωτικό, φανατικό, ἐπιθετικό, καὶ κηρύττει τὸν ἱερὸ πόλεμο (τζιχάντ) κατὰ τῶν "ἀπίστων". 

Εἰδικὰ σήμερα βλέπουμε τοὺς τζιχαντιστές, νὰ μὴν ἐκδηλώνονται μόνο κατὰ Δυτικῶν, ἀλλὰ καὶ κατὰ ἄλλων φυλῶν μὴ χριστιανικῶν, ἀκόμα καὶ μουσουλμάνων. Ἡ Περσία προηγήθηκε, καὶ τώρα τὴν ἀκολουθοῦν κράτη, ὁμάδες θρησκευτικὲς καὶ ἐπιτήδειοι πολιτικοί, ἐλπίζοντας νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὸν θρησκευτικό τους αὐτὸ φανατισμό. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἄνθρωποι στὴ μέση, ἀνάμεσα σὲ δύο μυλόπετρες: Ἡ μία τῆς Δυτικῆς ἄθεης ἐκκοσμίκευσης καὶ ἡ ἄλλη τοῦ Ἀνατολίτικου φονταμενταλισμοῦ-φανατισμοῦ. Θὰ ἔλεγα ὅτι ὁ ἄνθρωπος τοῦ 21ου αἰώνα βρίσκεται σὲ μία καθημερινὴ ἄτυπη ἐμπόλεμη κατάσταση ζωῆς καὶ θανάτου, ὅπου καλεῖται νὰ ἐπιλέξει, ἀπὸ τὴ μία τὴ ζωντανὴ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεό, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν ὑποταγὴ στὸ ἀντιτιθέμενο στὸν Θεὸ πνεῦμα, τὸν διάβολο.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν διλήμματα κι ἀμφιβολίες, ὅτι πίσω ἀπ’ ὅλο αὐτὸ τὸ ζοφερὸ σκηνικὸ τοῦ κόσμου ὑποβόσκει μία δαιμονικὴ ὑποκουλτούρα, ποὺ διεισδύει στὶς ζωὲς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ πολὺ νωρὶς καὶ στόχο ἔχει νὰ ἀλλοιώσει τὴν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ φύση τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ διαστρεβλώσει τὴν πορεία του πρὸς τὴν ὁμοίωσή του μὲ τὸν Θεό, ἐνισχύοντας τὸν ἐγωισμό, τὴν κενοδοξία καὶ τὴ φιλαυτία του. Πολλὰ πάθη σήμερα παρουσιάζονται ὡς δικαιώματα κι ἐλεύθερες ἐπιλογὲς ἑνὸς κόσμου ποὺ προοδεύει, κι ὄχι ὡς πτώσεις κι ἁμαρτίες. Ἡ ἠθικὴ ντροπὴ τῆς ἁμαρτίας ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ ὑπερηφάνεια. Φτάσαμε στὴν ἐποχή, ποὺ ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ μέτρο ἐξέλιξης καὶ προόδου, κι ὄχι ἐπιλογὴ θανάτου.

Αὐτὰ εἶναι Χριστούγεννα

Τοῦ ἀρχιμανδρίτου πατρός Ἰακώβου Κανάκη

Στὶς μεγάλες πόλεις σημειώνεται ἡ ἀπόλυτη ἀντίθεση. Ζεστὴ ἀτμόσφαιρα στὰ μαγαζιὰ καὶ στὰ ἑστιατόρια καὶ ἔξω ἀπὸ τὶς πόρτες καὶ τὰ παράθυρά τους ἄστεγοι, νηστικοὶ καὶ παγωμένοι ἄνθρωποι. Χαμόγελα στοὺς ἀνέμελους  θαμῶνες τους καὶ ἔξω ἄνθρωποι ἀπογοητευμένοι σχεδὸν «ἡμιθανεῖς». Ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦν «τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων» καὶ ἄλλοι ποὺ εἶναι μόνοι τους «χριστοί», ἀλλὰ ἀόρατοι γιὰ τοὺς πρώτους. Μία κοινωνία μὲ τόσες ἀντιθέσεις, σὲ τέλεια σύγχυση, ποὺ αἱμορραγεῖ καὶ πλέον φαίνεται. Δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ μὲ τίποτα. Ἔντονα πλέον τὰ σημάδια ποὺ γίνονται τραύματα μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, μιᾶς κατὰ βάση πολύπλευρης πνευματικῆς κρίσης. Ὑπάρχει ὅμως μέσα σ’ αὐτὴν τὴν τεταμένη ἀτμόσφαιρα μία εὐκαιρία ἀκόμη ἐφέτος νὰ ἔρθουμε πιὸ κοντὰ στὰ Χριστούγεννα, νὰ τὰ βιώσουμε πραγματικά. Μία κίνηση, ἕνα βλέμμα, ἕνα νεῦμα σὲ ὅσους πάσχουν, ἀποτελεῖ τὴν μέγιστη ἐλεημοσύνη. Ἡ συμπαράσταση στὸν διπλανὸ ἄνθρωπο, σὲ κάθε ἄνθρωπο, ὁδηγεῖ στὰ Χριστούγεννα. 

Η «αποκτήνωση» του κόσμου

Γέροντας Σωφρόνιος του έσσεξ
Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους. Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία». Φοβάμαι λοιπόν ότι μόνο η αύξηση των συμφορών μπορεί τώρα να οδηγήσει τους ανθρώπους στα παθήματα εκείνα που θα φανούν πραγματικά κρίσιμα, και τα οποία θα διεγείρουν σ’ αυτούς πάλι την ικανότητα να αντιληφθούν την πρωταρχική τους φύση κατ’ εικόνα Θεού. Τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη στη γη.
Όσο όμως οι άνθρωποι παραμένουν όμοιοι με τα άγρια θηρία, δεν πρέπει να αναμένουμε ειρήνη επάνω στη γη. Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες με τις οδούς της διπλωματίας και με άλλα παρόμοια μέσα για την αποτροπή της συμφοράς του πολέμου. Είναι πρωτίστως απαραίτητη η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, απαραίτητη η “ανθρωποποίηση” του θηριώδους αυτού κόσμου.

πηγή: «Γράμματα στη Ρωσία» Αρχιμ. Σωφρονίου, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ  

Η θριαμβευτική στιγμή της εξόδου

 

Γέροντας Σωφρόνιος του έσσεξ


Καταλαβαίνεις ότι τα γραφόμενά μου είναι μόνο μικροί υπαινιγμοί, σύντομα αποσπάσματα από την εικόνα που παρουσιάζεται στον νου μου, ιδιαίτερα κατά τις ώρες της Λειτουργίας, της αιώνιας αυτής θυσίας για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Βέβαια θα ήθελα να συνομιλώ μαζί σου επί ώρες για τα ζωτικά αυτά θέματα, αλλά να που δεν μας δόθηκε αυτό στις ημέρες μας.
Ωστόσο, σου εύχομαι όλα τα καλύτερα, ανάμεσα στα οποία και υγεία, αλλά πάνω απ’ όλα και πριν απ’ όλα την Άνωθεν έμπνευση, για να περάσεις επάξια τη γεροντική ηλικία που αρχίζει, και που είναι η πιο ευλογημένη περίοδος της ζωής μας επάνω στη γη.
Όλα τα μικρά και ταπεινά πράγματα υποχωρούν, εξαφανίζονται με φυσικό τρόπο, και η σκέψη για άλλη τάξη του Είναι γίνεται αδιάκοπη, εξαιτίας της προσεγγίσεως της θριαμβευτικής στιγμής της εξόδου μας από εδώ. Δεν γνωρίζουμε ακόμη τί θα γίνει με μας, διότι η πείρα μας δεν επαρκεί για να κρίνουμε πλήρως το θέμα αυτό. Γνωρίζουμε μόνο ότι ο Χριστός αναστήθηκε και εν Αυτώ όλοι εμείς θα αναστηθούμε.
Όταν συντελεσθεί αυτό τελείως, ως πραγματοποίηση πλέον της δημιουργίας του Θεού, τότε σε όλους μας, με μεγαλύτερη από “μαθηματική” αξιοπιστία, θα αποκαλυφθούν όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο, και η γνώση μας θα πάρει εκείνο τον απόλυτο χαρακτήρα προς τον οποίο ορμά το πνεύμα του ανθρώπου σε όλους τους αιώνες».
πηγή: «Γράμματα στη Ρωσία» Αρχιμ. Σωφρονίου, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσε

Τρελλογιάννης

Περί ελεημοσύνης – το μέτρο της καρδιάς και η παιδική εμπιστοσύνη του φτωχόπαπα της Αθήνας, Αγίου Νικολάου του Πλανά, στον Θεό.

Ομιλεί ο Αρχιμανδ. π. Αρσένιος, Ι. Μ. Αγίας Αικατερίνης Σινά.

Ερώτηση: Τι γίνεται με το θέμα της ελεημοσύνης σε κάθε Χριστιανό; Δηλαδή, αυτό δεν το σχολιάζουμε συνήθως.

Απάντηση: Είναι ένα μεγάλο θέμα. Βέβαια, αν στηριχθούμε στην παναγαθότητα του Θεού, ότι πρώτον είναι Ελεήμων και Οικτίρμων και ότι είπαν τα αψευδή χείλη του Χριστού μας ότι μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.



Εγώ θεωρώ μεγάλη τέχνη την ελεημοσύνη και ένα πολύ καλό αντικλείδι για την πόρτα του παραδείσου. Βρίθει το Γεροντικό από παραδείγματα ανθρώπων που ήταν δύστροποι αλλά σώθηκαν από την ελεημοσύνη τους.

Το ερώτημα είναι τώρα, Πώς θα ελεούμε; Ποιόν θα ελεούμε; Τί θα ελεούμε;

Ο παπα-Νικόλας ο Πλανάς έχει μια άποψη, άλλοι Πατέρες έχουν μια άλλη άποψη, και εδώ θα πούμε … ότι η καρδιά του κάθε ανθρώπου έχει το δικό της μέτρο. Όπως εγώ δεν μπορώ να φορέσω τα παπούτσια σας διότι δεν φοράμε τον ίδιον αριθμό, έτσι κι εσείς δεν μπορείτε να περπατήσετε με τις δικές μου τις γαλότσες γιατί θα σκουντουφλήσετε. Έτσι λοιπόν ο πνευματικός θα πρέπει να σας βοηθήσει να βρείτε το μέτρο σας.

Αν γίνετε παπα-Νικόλας Πλανάς κι έχετε αυτήν την απόλυτη εμπιστοσύνη, την άπειρη, την παιδική

Πατὴρ Σεραφεὶμ Ρόουζ: Οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει ν’ ἀποφύγουν τὸν φανατισμὸ καὶ νὰ παραμείνουν ἑνωμένοι ἐν ὄψει τῆς «Συνόδου»

Προφητικὰ καὶ σοφὰ λόγια, μεγάλης συνάφειας μὲ τὰ δρώμενα στὴν Ἐκκλησία σήμερα

Ὁ μακαριστὸς πατὴρ Σεραφεὶμ Ρόουζ ἔχει κληροδοτήσει πολλὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι λιγότερο σημαντική, μεταξὺ αὐτῶν, εἶναι ἡ ἄοκνη μαρτυρία του τῆς βασιλικῆς ὁδοῦ τῶν Πατέρων, ἰδίως ἐν ὄψει τῆς μεγάλης ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς μας καὶ τῆς ἐπίμαχης αἱρέσεως τῶν ἡμερῶν μας, τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Στὸ παρακάτω ἀπόσπασμα, ἀπὸ μία ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἔγραψε ὁ ἴδιος ὁ π. Σεραφεὶμ κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς μετακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου – 27 Ἰαν. / 9 Φεβ., τὸ 1977, ὑπογραμμίζει προφητικὰ τὴ μεγάλη ἀνάγκη γιὰ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ἐν ὄψει τῆς προκλήσεως τῆς «Μεγάλης καὶ Ἁγίας Συνόδου»:

"Προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ χαρίζει εἰρήνη στὸ μικρὸ ποίμνιό Του καὶ οἱ μικρὲς διαφορὲς ἀπόψεων νὰ μὴν καταστρέψουν τὴν ἑνότητα ὅλων, ὅσοι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγωνίζονται...

ἐναντίον τῆς πραγματικῆς ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς μας – αὐτὴν ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ τρομακτικὴ «Ὄγδοη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος»*, ἡ ὁποία φαίνεται πὼς πλησιάζει. Κατὰ κάποιον τρόπο ὑποδεχόμαστε αὐτὴν τὴ ληστρικὴ σύνοδο, διότι θὰ εἶναι ἴσως τόσο ὁλοφάνερα ἀντι-Ὀρθόδοξη, ὥστε κάποιοι θὰ τὴ δοῦν καὶ θὰ ἀποστραφοῦν τὴν ὀλέθρια αὐτὴ ὁδό. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τοὺς ἀληθινοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς νὰ μὴν εἶναι φανατικοὶ ἀλλὰ μετριοπαθεῖς, παραμένοντας στὴν ὁδὸ τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι τοῦ σεκταρισμοῦ, ἐν ὄψει τέτοιων πειρασμῶν".

*[ἔτσι ἀναφέρονταν στὴ Σύνοδο, ἐκείνη τὴν ἐποχή, οἱ διοργανωτὲς καὶ σχολιαστὲς αὐτῆς].

Άγιος Σπυρίδων: Προστάτης των Φτωχών, Πατέρας των Ορφανών, Δάσκαλος των Αμαρτωλών

Ο Άγιος Σπυρίδων. Προστάτης των Φτωχών, 
Πατέρας των Ορφανών, Δάσκαλος των Αμαρτωλών.
Αφιέρωμα Σοφία Ντρέκου

Ας ακολουθήσουμε τον Άγιο Σπυρίδωνα
στο δρόμο του Κυρίου
«τῆς ἀγάπης ῥεῖθρον μὴ κενούμενον»
και με τις πρεσβείες του
και τη Χάρη Του Τριαδικού Θεού
θα φτάσουμε στο τέλος
Του Φωτεινού Μονοπατιού

1. Κόντογλου Φώτης: Ο Άγιος Σπυρίδων.

O άγιος Σπυρίδωνας είναι ένας από τους πλέον τιμημένους αγίους της Oρθοδόξου Eκκλησίας, που τον επικαλούνται οι χριστιανοί στις περιστάσεις όπως τον άγιο Nικόλαο, τον άγιο Γεώργιο και τον άγιο Δημήτριο. Tο τίμιο λείψανό του το έχει η Kέρκυρα, όπως η Zάκυνθος έχει το λείψανο του αγίου Διονυσίου κ' η Kεφαλληνία τον άγιο Γεράσιμο.

Γεννήθηκε στον καιρό του αυτοκράτορος Kωνσταντίνου του Mεγάλου στο νησί της Kύπρου, από γονιούς φτωχούς. Γι' αυτό στα μικρά χρόνια του ήτανε τσομπάνης και φύλαγε πρόβατα. Ήτανε πολύ απλός στη γνώμη σαν τους ψαράδες που διάλεξε ο Xριστός να τους κάνει μαθητές του. Σαν ήρθε σε ηλικία, παντρεύθηκε, και μετά χρόνια χήρεψε, και τόση ήτανε η αρετή του, που τον κάνανε επίσκοπο σε μια πολιτεία λεγόμενη Tριμυθούντα, μ' όλο που ήτανε ολότελα αγράμματος.

Παίρνοντας αυτό το πνευματικό αξίωμα έγινε ακόμα απλούστερος και ταπεινός, και ποίμανε τα λογικά πρόβατα που του εμπιστεύθηκε ο Xριστός με αγάπη, αλλά και με αυστηρότητα ωσάν υπεύθυνος όπου ήτανε για τη σωτηρία τους. Ήτανε προστάτης των φτωχών, πατέρας των ορφανών, δάσκαλος των αμαρτωλών. Kαι είχε τέτοια καθαρότητα και αγιότητα, που του δόθηκε η χάρη άνωθεν να κάνει πολλά θαύματα, για τούτο ονομάσθηκε θαυματουργός.

Mε την προσευχή του μάζευε τα σύννεφα κ' έβρεχε σε καιρό ξηρασίας, γιάτρευε τις αρρώστιες, τιμωρούσε τους πονηρούς ανθρώπους, όπως έκανε με κάποιους μαυραγορίτες που γκρέμνισε τις αποθήκες που φυλάγανε το σιτάρι, ενώ ο κόσμος πέθαινε από την πείνα, και καταπλακωθήκανε μαζί με το σιτάρι: «και μελετώμενον λιμόν παρά των σιτοκαπήλων, έλυσε, συμπεσουσών αυτοίς, των αποθηκών αις τον σίτον συνέσχον».

Kαι μ' όλα αυτά εζούσε με τόση φτώχεια, που σαν πήγε κάποτε ένας φτωχός να τον βοηθήσει για να πληρώσει κάποιο χρέος του, δεν είχε να του δώσει τίποτα, και με θαύμα έκανε μαλαματένιο ένα φίδι που βρέθηκε σ' εκείνο το μέρος, και το έδωσε στον φτωχό, κ' εκείνος το έλιωσε και πλήρωσε το χρέος του. Άλλη φορά πάλι έγινε κατακλυσμός, και τα ποτάμια ξεχειλίσανε και πλημμύρισε η χώρα, κι' ο άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και τραβήξανε τα νερά και στέγνωσε ο νεροπατημένος τόπος.

Γιάτρεψε και τον βασιλέα Kωνσταντίνον που είχε αρρωστήσει από κάποια αγιάτρευτη αρρώστια, ένα διάκο που βουβάθηκε τον έκανε καλά, κακούς και πλεονέκτες ανθρώπους ετιμώρησε με υπερφυσική δύναμη, και πλήθος άλλα θαύματα έκανε, ώστε να τον φοβούνται οι άδικοι κ' οι αδικημένοι να τον έχουνε για προστάτη και καταφύγιο.

Αλλά πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς, γι' αυτό κάποιοι κλέφτες που πήγανε μια νύχτα να κλέψουνε πρόβατα από τη μάνδρα του, που τη συντηρούσε για να βοηθά τους πεινασμένους, τυφλωθήκανε και δεν μπορούσανε να φύγουνε, και πιάσανε και φωνάζανε να τους ελεήσει. Kι' ο άγιος όχι μοναχά τους ξανάδωσε το φως τους, αλλά τους χάρισε κ' ένα κριάρι, γιατί, όπως τους είπε, είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύχτα, κι' αφού τους νουθέτησε νάναι καλοί άνθρωποι, τους έστειλε στα σπίτια τους χωρίς να μάθει τίποτα η εξουσία για την κλεψιά που θέλανε να κάνουνε.

Η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο

Άγιος Πορφύριος

«Η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο• επειδή, ο φόβος έχει κόλαση• και εκείνος που φοβάται δεν έχει τελειωθεί στην αγάπη» (Α΄ Ιωάννου 4, 18)

Όταν αγαπάς τον Χριστό, παρόλες τις αδυναμίες και τη συναίσθηση που έχεις γι’ αυτές έχεις τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασες τον θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού.

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου…» (Ιω. 15,14). Σαν φίλο να τον ατενίζομε και να τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, με αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά του· όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου. Να του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ’ τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε ότι μας αγαπάει και τον αγαπάμε, δεν θα αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ’ Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει.

Το Ευαγγέλιο, βέβαια, λέει με συμβολικές λέξεις για τον άδικο ότι θα βρεθεί εκεί, όπου υπάρχει «ο τριγμός και ο βρυγμός των οδόντων», διότι μακράν του Θεού έτσι είναι. Καί από τους νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας πολλοί ομιλούν για φόβο θανάτου και κολάσεως. Λένε: «Έχε μνήμη θανάτου πάντοτε». Αυτές οι λέξεις, αν τις εξετάσομε βαθιά, δημιουργούν τον φόβο της κολάσεως. Ο άνθρωπος προσπαθώντας ν’ αποφύγει την αμαρτία, κάνει αυτές τις σκέψεις, για να κυριευθεί η ψυχή του απ’ το φόβο του θανάτου, της κολάσεως και του διαβόλου.

Η Βαγγελιώ από το λοιμωδών νόσων στο Αιγάλεω: Στο σώμα μου απάνω δεν μπορεί να αγγίξει, γιατί είναι γεμάτο προσευχές …

Φαίη

Ομιλεί ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος

Πολύ με βοήθησαν όταν ήμουν φοιτητής στην Αθήνα εις την νομικήν μερικοί απλοί, άρρωστοι άνθρωποι με λέπρα. Είχαν θεραπευθεί, αλλά έμειναν τα σημάδια της αρρώστιας πάνω στο πρόσωπό τους και συνδέθηκα μαζί τους, και πήγαινα κάθε βδομάδα και τους έβλεπα.

Είχε εκεί στο λεπροκομείο μίαν αγία ψυχή, την Βαγγελιώ από την Ήπειρο, από την περιοχή των Ιωαννίνων. Ήταν λεπρή, τυφλή και παράλυτη.



Και έλεγε αυτή η γυναίκα που δεν εχάρηκε τίποτα στη ζωή της ανθρωπίνως, αλλά είχε όλες τις χάρες του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά της. Και μας έλεγε ότι τα βράδια δεν θέλει να έχει ύπνο πολύ. Και τι κάνεις Βαγγελιώ; της είπα. Ε, να παιδάκι μου, μου λέει, σηκώνω τα δύο μου κούτσουρα -δεν είχε δάχτυλα της τα έφαγε η αρρώστια, την τάιζαν οι νοσοκόμες-, σηκώνω τα δυο μου κούτσουρα και προσεύχομαι στην Παναγία μας περισσότερο, για μένα και τους συνανθρώπους μας, πιο πολύ για τους συνανθρώπους μας.

Και λέω τους Χαιρετισμούς. Τους έμαθα απ’ έξω και τους λέω. Πόσες φορές τους λες; Πέντε-έξι φορές, μου λέει. Τους λέω μια φορά, μνημονεύω ονόματα ζωντανών. Ξαναλέω τους Χαιρετισμούς, μνημονεύω ονόματα κεκοιμημένων. Ξαναλέω τους Χαιρετισμούς, μνημονεύω ονόματα αρρώστων. Ξαναλέω τους Χαιρετισμούς, μνημονεύω ονόματα ορφανών και παιδιών χωρισμένων οικογενειών.

Ακούτε άνθρωπο. Πως αγιάζει ο άνθρωπος και κάνει την αρρώστια του δύναμη και αγιότητα.

Της λέω, και πως πας με τον πειρασμό; Μου λέει, έρχεται ο πειρασμός και ξέρεις τι κάνει; Τί κάνει; της λέω. Όταν είναι χειμώνας και είμαι σκεπασμένη με τα παπλώματα και τις καλές κουβέρτες εδώ του νοσοκομείου μας -στο λοιμωδών νόσων στο Αιγάλεω- βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου, αφού τα μάτια αυτά δεν βλέπουν τα σωματικά. Βλέπω τον πειρασμό ολόμαυρο να θέλει να έρθει να με φοβίσει. Δεν φοβάμαι γιατί αγαπώ την Παναγία, μου λέει. Αγαπώ τους Αγίους Αναργύρους και δεν φοβάμαι καθόλου.

Και τι κάνει, της λέω, ο πειρασμός; Τραβά τα σκεπάσματα, μου λέει, και τα ρίχνει κάτω στο έδαφος. Στο σώμα μου απάνω δεν μπορεί να αγγίξει, γιατί είναι γεμάτο προσευχές. Και το τελευταίο μου κύτταρο το εγέμισα προσευχή.

Της λέω κι εγώ ο χαζός, ε να φωνάξεις και καμμιά νοσοκόμα να σε σκεπάσει να μην κρυώνεις. Όχι, μου λέει, δεν θέλω να ενοχλώ τα κορίτσια, εγώ είμαι γριά …

Ξέρεις, μου λέει, ποιος έρχεται και με σκεπάζει κάποτε; Ποιος έρχεται; της λέω.

Έρχεται η Παναγία μας, και σκύβει, και πιάνει τα παπλώματα και τις κουβέρτες, και με σκεπάζει σαν καλή Μητέρα …

***

Απομαγνητοφώνηση (22:55 – 26:42) Φαίη/Αβέρωφ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΟΡΦΟΥ