"Εὐλογημένος ὁ Θεός ἐν τοῖς ἀγίοις αὐτοῦ"

Νέο συγκλονιστικὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου στὶς Σέρρες!

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι προδημοσιεύση ἄρθρου. Θὰ δημοσιευθεῖ στὸ ὀρθόδοξο ἀντιαιρετικὸ περιοδικὸ ΔΙΑΛΟΓΟΣ στὸ τεῦχος Σεπτεμβρίου (τὸν Αὔγουστο δὲν ἐκδίδεται) ἀλλὰ λόγω τῆς βαρύτητας τοῦ θαύματος, κρίθηκε σωστὸ νὰ μαθευτεῖ νωρίτερα καὶ ἀπὸ ἄλλα μέσα, γιὰ τὸ καλό του Ὀρθοδόξου ποιμνοίου στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ περναέι ἡ εὐλογημένη πατρίδα μας.
Ὑπάρχει καὶ ἐνυπόγραφη ἄδεια τοῦ ἐκδότη γιὰ ὅποιον τὴ θελήσει.
"Πρὶν μερικὲς ἑβδομάδες ἀκόμα ἕνα σύγχρονο θαῦμα τοῦ γέροντος Παισιου ἔλαβε χώρα σὲ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῶν Σερρῶν.Τὸ περιέγραψε στὸν ὑποδιάκονο Ἀμφιλόχιο, τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῶν Ταξιαρχῶν Σερρῶν, ὁ βιώσας τὸ θαῦμα Παντελὴς Κ.
Ὁ Παντελὴς 18 ἐτῶν,νέος χρήστης ναρκωτικῶν οὐσιῶν,εἶχε ἕνα τρομερὸ ἀτύχημα μὲ τὸ μηχανάκι τοῦ λίγο πιὸ ἔξω ἀπὸ τὸ χωρίο του μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τραμαυτιστεῖ σοβαρὰ στὸ κεφάλι καὶ νὰ πάθει ἐγκεφαλικὴ διάσειση. Πιθανότατα ἦταν ὑπὸ τὴν ἐπίρροια οὐσιῶν γιατί παρόλο ποὺ ἦταν σὲ προγράμματα ἀποτοξίνωσης,τὸ δαιμόνιο αὐτὸ τῆς ἡρωίνης δὲν ἔλεγε νὰ βγεῖ ἀπὸ μέσα του.Μπῆκε ἐσπευμένα στὴν μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου Σερρῶν μὲ κρανιοεγκεφαλικὲς κακώσεις.Οἱ γιατροὶ τὸν εἶχαν σὲ καταστολὴ καὶ μετὰ καὶ ἀπὸ ἐνδονοσοκομειακὴ μόλυνση ἦταν σὲ κῶμα μὲ τελικὴ γνωμάτευση ὅτι ἦταν ἐγκεφαλικὰ νεκρός.Οἱ γιατροὶ μὴν ἔχοντας ἄλλα μέσα στὴ διάθεσή τους,σήκωσαν τὰ χέρια ψηλὰ καὶ εἶπαν στὴν χαροκαμένη μητέρα του ὅτι εἶναι στὰ χέρια τοῦ θεοῦ.
Ἡ ἡμερομηνία τῆς τελικῆς γνωμάτευσης...γιὰ ἐγκεφαλικὸ θάνατο ἦταν ἡ 11η Ἰουλίου.Σὲ 1 ἡμέρα ὁ γιός της θὰ ἔκλεινε τὰ 18 τοῦ χρόνια,καὶ ἀντὶ νὰ μπεῖ στὴν ἐνήλικη ζωή,τὸν ἔβλεπε στὸ κρεβάτι νὰ παλεύει,ὄχι γιὰ τὸν γνωστὸ ἀγώνα κατὰ τῆς μάστιγας τῶν ναρκωτικῶν,ἀλλὰ τελείως ἄμεσα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του .Ἡ ἀξιαγάπητη Κυρία Ἀναστασία δὲ τὸ ἔβαλε κάτω.Μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἅγιου πνευματικοῦ της , παππούλη Ἀθανάσιου,πῆρε τὸ ΚΤΕΛ γιὰ Θεσσαλονίκη τὴν ἑπόμενη ἡμέρα καὶ κατευθύνθηκε πρὸς τὴν ἱερὰ μονὴ ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ-ΣΟΥΡΩΤΗ.Γνώριζε γιὰ τὸ μεγαλεῖο του γέροντα-Παϊσίου , δὲ γνώριζε ὅμως ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα 12 Ἰουλίου συμπληρονώντουσαν 18 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ γέροντα.

Γιατί Ιράν; Because we can!

Σιμσιβέ Παάτα


Ο ήρωας της ταινίας, κατ’ επάγγελμα συγγραφέας, προσπαθεί να σώσει την οικογένειά του από την καταστροφή του κόσμου. Το αεροπλάνο μόλις και μετά βίας σηκώνεται όχι ένα δευτερόλεπτο πριν, αλλά κυριολεκτικά πάνω στο δευτερόλεπτο της καταστροφής. Όλα τα έθνη της γης καταστρέφονται πλην των πέντε της «απόδρασης». Φοβερή ανακούφιση για όσους δεν πήγαν σινεμά και ακολούθησαν τη γνωστή μέθοδο των Torrents! Ο Ρόλαντ Έμεριχ με την νέα του ταινία «2012» ανοίγει έναν διάλογο με τους επιστήμονες του CERN αντιστρέφοντας το ερώτημά τους «πως στο καλό δημιουργήθηκε η μάζα» και απαντά με ομολογουμένως πιο θεαματικό τρόπο στο «πως μπορεί να εξαφανιστεί μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα αυτό που ακόμα δεν μάθαμε πως δημιουργήθηκε».

Εγώ να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα την επιστημονική προσέγγιση της ταινίας και αμφιβάλλω αν κατάλαβαν και οι ίδιοι, αλλά με προβλημάτισε αρκετά το ενδεχόμενο μιας «Μεγάλης Καταστροφής». Σκέφτηκα διάφορα ενδεχόμενα και αιτίες: κομήτες, εκρήξεις στον ήλιο, μαύρες τρύπες, κακή διάθεση του Πούτιν, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν… Θα μπορούσε μια γενικευμένη στρατιωτική σύγκρουση να μετατραπεί σε καταστροφή έστω του μεγέθους του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου; Είπαμε, ο καπιταλισμός υπονομεύει τις αξίες δίνοντας αξία σε οτιδήποτε, αλλά πόσο μπορεί να απαξιωθεί μια ανθρώπινη ζωή για να την αφαιρέσεις κατά εκατομμύρια;

Επί εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία ο Χίτλερ προκειμένου να βγάλει την κατεστραμμένη χώρα από την ύφεση και προκειμένου να μειώσει την ανεργία, έβαλε όλο τον πληθυσμό να δουλεύει στην κατασκευή όπλων. Το παράδειγμά του ακολούθησαν πολλές κυβερνήσεις προβαίνοντας σε ξεκάθαρα αντιλαϊκές μεθόδους στο όνομα της ευημερίας των λαών τους φτιάχνοντας και συσσωρεύοντας όπλα. Ακολούθησε ο δεύτερος παγκόσμιος ο οποίος μετέτρεψε τους εργάτες σε στρατιώτες, τους φίλους σε εχθρούς και ο καπιταλισμός κατάφερε να βγει από τη κρίση του ‘29 καθώς κατάφερε να εξοντώσει τους «περισσευούμενους» εργάτες, ενώ οι υπόλοιποι που επέζησαν θα έβρισκαν δουλειές στην ανοικοδόμηση των ερειπίων.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Ακούονται κατά καιρούς απόψεις στελεχών της Αριστεράς κατά του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών και κατά του εκκλησιασμού στα σχολεία. Επειδή όλοι αυτοί επικαλούνται αορίστως και ασαφώς το Σύνταγμα , τις Διεθνείς Συμβάσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή κάποιες άλλες αξίες κρίνω σκόπιμο να θυμίσω ότι το 1995 το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της χώρας μας, δηλαδή το Συμβούλιο της Επικρατείας (Σ.τ.Ε.) ασχολήθηκε με το ζήτημα της Ορθόδοξης Αγωγής στην ελληνική στοιχειώδη και μέση παιδεία. Η απόφαση που ελήφθη βασίζεται στο ισχύον Σύνταγμα και στη Συνθήκη της Ρώμης του 1950 περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ελευθεριών. Η απόφαση, με αριθμό 3356/1995, θα μπορούσε να συνοψισθεί ως εξής. Aποφεύγω την αυστηρή νομική ορολογία για διευκόλυνση των αναγνωστών μας:

1. Το Σύνταγμά μας αναγνωρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία ως επικρατούσα θρησκεία, δηλαδή ως θρησκεία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.

2. Παράλληλα το Σύνταγμα κατοχυρώνει τη θρησκευτική ελευθερία, ειδικότερη εκδήλωση της οποίας αποτελεί το δικαίωμα του γονέα ή του κηδεμόνα να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του ή τους υπ’ αυτού κηδεμονευομένους συμφώνως προς τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, δικαίωμα το οποίο έχει πλέον και διεθνή κατοχύρωση.

Σε κάποια θλιμμένη μητέρα

(Αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς)




Παραπονείστε, αλίμονο, για τα ίδια σας τα παιδιά! Εκτός από το σχολείο τους, πληρώνατε ιδιαίτερους δασκάλους για να τα διδάξουν να παίζουν πιάνο και να μιλούν γαλλικά. Και τώρα σας έχουν πάρει το κεφάλι με το πιάνο. Και όταν μεταξύ τους μιλάν τα γαλλικά, κοροϊδεύουν.
Νοιώθετε ότι συζητούν άσχημα... για το πρόσωπό σας. Κάποιο Σάββατο θελήσατε να πάτε στο κοιμητήριο για να κάνετε τρισάγιο στο μεγαλύτερο γιό σας που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Το ανακοινώσατε στα παιδιά σας μα εκείνα δεν ακολούθησαν στο τρισάγιό σας αλλά από το κρεββάτι κάθισαν στο πιάνο και άρχισαν να παίζουν.
-Παιδιά, τους είπαμε, σήμερα δεν τραγουδάμε, σήμερα έχουμε το μνημόσυνο του μακαρίτη του Μίρκο.
-Μα να, εμείς του παίζουμε το πένθιμο εμβατήριο! Απάντησαν και γέλασαν δυνατά.
Και εσείς πήγατε μόνη, όπως γράφετε από το ένα νεκροταφείο στο άλλο νεκροταφείο, κλαίοντας και θρηνώντας σε όλο το δρόμο.
Ας είχατε φροντίσει στον καιρό τους, να πάρετε για τα παιδιά σας, ιδιαίτερο παιδαγωγό που θα τα δίδασκε να συμπεριφέρονται κατά το νόμο του Θεού!
Θα είχατε τώρα παιδιά και όχι μαϊμούδες και παπαγάλους. Γιατί και οι μαϊμούδες μαθαίνουν να παίζουν πιάνο και οι παπαγάλοι να μιλούν, αλλά αγωγή κατά το νόμο του Θεού μπορούν να μάθουν μόνο οι υιοί και οι θυγατέρες των ανθρώπων.

Ἡ δράσις τῆς μαγείας στήν Ἀφρική

Τό πάθημα τοῦ προτεστάντη "ἱεραπόστολου" .

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Τόν Αὔγουστο τοῦ 1994 ἀναστατώθηκε τό Κολουέζι μέ τίς προκηρύξεις,  ἀφίσσες,  πινακίδες καί πανώ ὅτι «ἔρχεται ὁ "Χριστός" νά θεραπεύσει τούς τυφλούς καί παραλύτους καί κάθε ἀσθενῆ ὅλης τῆς περιοχῆς. Ἐξοδεύθηκαν πολλές χιλιάδες δολλάρια,  γι᾿ αὐτή τήν προετοιμασία τῆς ὑποδοχῆς ἑνός πάστορος Πεντηκοστιανοῦ,  πού ξεκίνησε ἀπό τήν νότια Ἀφρική γιά νά σκορπίσει τήν θεραπεία στούς ἀσθενεῖς τοῦ Κογκό.
    Τήν ἴδια προετοιμασία καί λαμπρή ἐμφάνισι ἔκανε καί στό Λουμπουμπάσι,  τήν ...συμπρωτεύουσα τοῦ Κογκό,  ὅπου πλῆθος ἀσθενῶν τόν ἠκολούθησε μέ τήν ἐναγώνια ἐλπίδα τῆς σωματικῆς τους ἀποκαταστάσεως. Ἀπό ὅ,τι μοῦ εἶπαν διά δαιμονικῆς φυσικά δυνάμεως,  ἔδωσε τήν ποθητήν ὑγεία στούς προσελθόντας ἀσθενεῖς του, ἀλλά τί λυπηρόν καί τραγικόν!  Μόνο γιά μιά ἡμέρα. Ἀπό τήν ἑπομένη ἐπανήρχοντο στά ἴδια τυπικά τῆς ἐπαιτείας καί στά ἴδια  βάσανά τους...

Εθνικοί ύμνοι και τσάμικοι

του Νάσου Βαγενά από το Βήμα

Δεν ήταν μόνο «Το Βήμα» εκείνο που απηύθυνε πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου σε δημόσια πρόσωπα ερώτημα του τύπου «Τι Ελλάδα θέλουμε». Το ερώτημα, που υπαγορευόταν από το όραμα μιας εξόδου από τη σημερινή εξαθλίωση, το έθεσαν και άλλες εφημερίδες, και απάντησε σε αυτό πλήθος διανοουμένων και μη (κυκλοφόρησε και στο Διαδίκτυο). Από τις απαντήσεις ήταν αναμενόμενο ότι θα ξεχώριζε μία: εκείνη του Χρήστου Γιανναρά («Ποια τα σημάδια του καινούργιου», Η Καθημερινή, 17.6.2012), όχι τόσο γιατί οι απόψεις του δεν είναι πάντοτε ξεχωριστές, όσο γιατί με αυτήν ο Χ.Γ. υπερέβη εαυτόν περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Η υπέρβαση αυτή δεν έγκειται τόσο στην αντίφαση ανάμεσα (από τη μια) στη «φαντασιώδη ελπίδα του προσωπικού οραματισμού» του των «πέντε γνωρισμάτων του καινούργιου», τον οποίο ο Χ.Γ. καταθέτει «σαν λυγμό για το ανέφικτο», και στην πεποίθησή του (από την άλλη) για τον «πολιτικό ρεαλισμό του οραματισμού» του• βρίσκεται κυρίως στο πέμπτο σημείο του καινούργιου, το οποίο ο Χ.Γ. παρουσιάζει στο πλαίσιο του ρόλου του λογοτεχνικού καθοδηγητή, που ανέλαβε τον τελευταίο καιρό, και των σχετικών κριτικών του παραινέσεων, που έχουν εκπλήξει τη λογοτεχνική κοινότητα. Το παραθέτω:

Αυτοκτονία ή επαιτεία;

 


  Από τη Β΄ έκδοση του βιβλίου ιεραποστολικές επιστολές Α΄ του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται…) των εκδόσεων Εν πλώ, επιστολή 50, σελ. 121.

   Απάντηση του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον καφετζή Σ.Μ., που έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην αυτοκτονία και την επαιτεία:

   Γράφεις ότι όλη σου η περιουσία πωλήθηκε σε τρίτους. Όταν βρέθηκες στον δρόμο χωρίς τίποτα και κανέναν κατευθύνθηκες προς το νεκροταφείο αποφασισμένος να αυτοκτονήσεις. Δεν είχες αμφιβολία ούτε δεύτερη σκέψη επ’ αυτού. Εξουθενωμένος από την ταλαιπωρία ξάπλωσες πάνω στον τάφο των γονιών σου και αποκοιμήθηκες. Στον ύπνο σου εμφανίστηκε η μητέρα σου που σε απείλησε λέγοντάς σου ότι στο Βασίλειο του Θεού υπάρχουν πολλοί από εκείνους που επαιτούσαν στη γη, αλλά ούτε ένας από εκείνους που αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους. Αυτό το όνειρο σ’ έσωσε από την αυτοκτονία. Όντως η αγαπημένη σου μητέρα σε έσωσε κατά την πρόνοια του Θεού. Άρχισες να επαιτείς και από την επαιτεία να ζεις. Και ρωτάς αν μ’ αυτό καταπατάς τον νόμο του Θεού;

   Θάρρος άνθρωπε! Ο Θεός έδωσε εντολή: ου κλέψεις! Αλλά δεν έδωσε εντολή: μην επαιτείς! Η επαιτεία χωρίς πραγματική ανάγκη είναι κλοπή, αλλά στη δική σου περίπτωση δεν είναι κλοπή. Ο στρατηγός και αυτοκράτορας Ιουστινιανός που δόξαζε τον Βελίαλ, στα γεράματα έμεινε χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους και τυφλός. Καθόταν τυφλός έξω από την αυλή του θρόνου και επαιτούσε για λίγο ψωμί. Σαν χριστιανός δεν επέτρεψε στον εαυτό του ούτε καν να σκεφτεί την αυτοκτονία. Γιατί όπως η ζωή είναι καλύτερη από τον θάνατο έτσι και είναι καλύτερα ζητιάνος παρά αυτόχειρας.

Τι να λέμε σε όσους κατηγορούν εύκολα ;

Γέροντας Παίσιος



Ρωτήσαμε μια μέρα τον Γέροντα για το εξής πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε: «Γέροντα, μας λέτε συνέχεια να έχουμε καλό λογισμό, θα σας πούμε όμως, μία περίπτωση, για να δούμε τι μας συμβουλεύετε να απαντούμε. Έρχονται μερικοί άνθρωποι και μας λένε:
Ο τάδε ιερέας παίρνει πολλά λεφτά από τα μυστήρια, ο δείνα καπνίζει πολλά τσιγάρα και πηγαίνει στα καφενεία, ο άλλος λένε πως είναι ανήθικος και, γενικά, βγάζουν ένα δριμύ κατηγορητήριο εναντίον των κληρικών και μάλιστα παρουσιάζουν μαζί κι αποδείξεις των όσων λένε. Σ' αυτούς τους ανθρώπους τι μπορούμε να λέμε;»


Τότε, ο Γέροντας άρχισε να μας λέει: «Γνώρισα εκ πείρας ότι σ' αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Τρίτη δεν υπάρχει -η στη μία θα είναι η στην άλλη. Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ο,τι βρώμικο υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζουν, και σε μία άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο έχει κάνει μία ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ' αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω από όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει. Μόνο όταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ' αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται από το ανακάτεμα αυτό και δε θα ξεκολλά από εκεί.
Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε εκείνη θα απαντούσε πως δε γνωρίζει καν τι είναι αυτά. Εγώ, θα σου πει, ξέρω πως υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές. Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ο,τι κακό υπάρχει, αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό.
Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μία αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μία γωνιά ένα λουκούμι. Αν φέρουμε εκεί μία μέλισσα, εκείνη θα πετάξει και δεν θα καθίσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί.
Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια, αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει, θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια και γενικά θα είναι γνώστης όλων των καλών και θα έχει παντελή άγνοια όλων των κακών. Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς και σκέπτονται και βλέπουν τα καλά.

Όταν σ' ένα δρόμο βρεθούν να περπατούν δύο άνθρωποι, οι οποίοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, τότε φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου ένας τρίτος έκανε την «ανάγκη» του, ο άνθρωπος της πρώτης κατηγορίας, θα πάρει ένα ξύλο και θ' αρχίσει να σκαλίζει τις ακαθαρσίες. Όταν, όμως περάσει ο άλλος, της δεύτερης κατηγορίας, που μοιάζει με τη μέλισσα, προσπαθεί να βρει τρόπο να τις σκεπάσει με χώμα και με μία πλάκα, για να μην αισθανθούν και οι άλλοι περαστικοί τη δυσωδία αυτή, που προέρχεται από τις βρωμιές». Και κατέληξε ο Γέροντας:
«Εγώ σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους -και με δυσκολεύουν- τους λέω αυτό το παράδειγμα και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποιά κατηγορία θέλουν να βρίσκονται και αναλόγως να ψάξουν να βρουν και τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους».


Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2012/07/blog-post_9683.html#ixzz21IMZdl00

Ένα πετραδάκι στο πέδιλό μου

Τ'Αη Λιά πήγαινα πάντα στην θειά μου που μένει έξω από την πόλη σε μιαν εξοχή, κάτω από τον λόφο όπου δεσπόζει το εκκλησάκι του Προφήτη. Από την παραμονή πήγαινα και ανηφορίζαμε για τον εσπερινό εγώ με τα λευκά μου πέδιλα και κείνη ακροβατούσα στα ψηλά τακούνια των κυριακάτικων παπουτσιών της. Ανήμερα το πανηγύρι και μετά τραπέζι στο αγρόκτημα της θειάς, κρέας με τηγανητές πατάτες, μελιτζάνες ιμαμ -της προσφυγιάς μας ανάμνηση- και παγωτό καϊμάκι -της μοναχικής μας πατρίδας, υπόμνηση-.
Στα 1974, όλα έγιναν ίδια, μέχρι το απόγευμα της παραμονής.
Ήταν Σάββατο, θυμάμαι, η μέρα της γιορτής και ανηφορίζοντας στον λόφο του Αη Λιά κάποια γειτόνισσα κάτι είπε στο αυτί της θειάς μου και κείνη άσπρισε και είπε "απαπάαα".
"Τί έγινε;" ρώτησα "τίποτε, προχώρα" απάντησε η θειά και γω στραβοπάτησα κι' ένα πετραδάκι μπήκε στο πέδιλό μου.
Άναψα κερί με το μυαλό μου στο πονεμένο μου πόδι και στο "άπαπάαα" και στην λειτουργία όλοι κρυφομιλούσαν...σε καλό τους εδώ ήρθαν να λύσουν τα προβλήματά τους.
Ε, αυτό το πρόβλημα δεν λύθηκε ποτέ! 

Οι Τούρκοι, τα ξημερώματα είχαν μπει στην Κύπρο και είναι ακόμη εκεί.

Βιαστικό αντίδωρο, η θειά μου να κατεβαίνει τρέχοντας τον λόφο, στο ράδιο εμβατήρια, επιστράτευση -έφυγε για τον "πόλεμο" και το φλερτ μου, έκλαιγα κι εγώ γιατί έτσι έκαναν οι επίσημες και ανεπίσημες αγαπημένες-, οι μελιτζάνες έμειναν μέρες να ξεπικρίζουν στο νερό, το κρέας ξαναμπήκε στο ψυγείο, ο κόσμος να πηγαίνει πάνω-κάτω, η Κύπρος να πεθαίνει γι' άλλη μία φορά.
Απόβαση, βομβαρδισμοί, αιχμάλωτοι, νεκροί, αγνοούμενοι, βιασμοί, ομαδικοί τάφοι, βαρβαρότητα,  βανδαλισμοί ναών, λεηλασίες, καταστροφές, ξεσπιτωμός, προσφυγιά, επαναλαμβανόμενη η ιστορία της.... "ελληνοτουρκικής φιλίας".
Δεν φάγαμε ούτε το παγωτό καϊμάκι, εκείνη την χρονιά.....
Μαθαίναμε, στις επόμενες μέρες και τα επόμενα χρόνια, για άντρες που τους σκότωσαν μπρος στα μάτια των γυναικών τους, για τέκνα που δεν γνώρισαν πατέρα, για παπάδες που τους έσερναν δεμένους πισθάγκωνα, είδαμε Εσταυρωμένους χαμαί πεταμένους, ναούς να έχουν γίνει ουρητήρια, γυναίκες να σπαράζουν ξεσκίζοντας τα μάγουλά τους λες και σ' αυτές είχε οριστεί να διασώσουν την ελληνικότητα της τραγωδίας, μαύρα μαντήλια να κατεβαίνουν ως τα μάτια της απεγνωσμένης χηρείας και τον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο να προσκυνά και πάλι τους Ούνους του Αττίλα.
Τριανταοχτώ χρόνια μετά, κάθε που ξημερώνει τ'Αη Λιά, συνεχίζει να με πονάει εκείνο το πετραδάκι στο λευκό μου πέδιλο ...... 

Πηγή:http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2012/07/blog-post_3588.html

Δεν ξεχνώ! Ο Αττίλας πάντα απειλεί.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου






Δεν ξεχνώ ότι πριν από 38 χρόνια αυτή την ημέρα ο Αττίλας εισέβαλε στην Κύπρο και ακόμη με τη στρατιωτική βία κατακρατεί το 35% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία, αυτό το εξάμηνο, ασκεί την Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.


Δεν ξεχνώ ότι ακόμη δεν έχει ανοίξει ο φάκελος της προδοσίας για να γίνει γνωστός ο ρόλος της χούντας πριν και κατά την εισβολή.


Δεν ξεχνώ ότι ο Αττίλας με περισσότερη αγριότητα επεξέτεινε την κατοχή του στα εδάφη της Μεγαλονήσου, ενώ στην Ελλάδα είχε αποκατασταθεί η Δημοκρατία και διεξήγοντο ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Από το γεγονός αυτό γίνεται σαφές ότι για την εισβολή πρόσχημα ήταν η χούντα στην Ελλάδα και η απειλή για τους Τουρκοκυπρίους.




Δεν ξεχνώ ότι οι κυβερνήσεις στην Τουρκία μπορεί να έρχονται και να παρέρχονται, αλλά η στρατηγική της γείτονος μένει η ίδια και σε μεγάλο βάθος χρόνου, αθέατο στους αδαείς και αφελείς.

Ο πύρινος προφήτης

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης







α) Στις αγροτικές περιοχές της χώρας η εορτή τουπροφήτη Ηλία συνδέεται με την αναμονή της βροχής. Στον καύσωνα του καλοκαιριού μια καλή βροχή μπορεί να αλλάξει την ατμόσφαιρα και να συμβάλει στην καλή σοδειά, αφού βοηθούνται σημαντικά τα καταπονημένα από τη ζέστη δέντρα, φυτά και ζώα. Και η αντίληψη αυτή απηχεί τη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρεται στην περιπετειώδη, δραματική και άκρως ενδιαφέρουσα μορφή του προφήτη Ηλία.


β) Τόση παρρησία είχε στον Θεό ο πύρινος προφήτης, ώστε η προσευχή του εισακούσθηκε και δεν έβρεξε πάνω στη γη τρία έτη και έξι μήνες. Και πάλι προσευχήθηκε και ο ουρανός έδωσε βροχή και η γη βλάστησε τον καρπό της, όπως αναφέρεται στην επιστολή Ιακώβου (5, 17-18). Ενώ ο Ηλίας έδρασε 850 περίπου χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού, η φήμη του ήταν μεγάλη και η θέση του περίοπτη στη συνείδηση του λαού.

Είναι ενδεικτικό ότι, όταν ο Χριστός ρώτησε τους μαθητές τι λένε οι άνθρωποι γι’ αυτόν, εκείνοι του είπαν ότι τον θεωρούν: «οι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν άλλοι δε Ηλίαν έτεροι δε Ιερεμίαν ή έναν των προφητών» (Ματθ. 16, 14).

Στον αρχαίο τάφο Βεργίνας δεν είναι ο Φίλιππος Β αλλά ο Μ. Αλέξανδρος;

       Μετά την ιστορική ανακάλυψη του καθηγητή Μ Ανδρόνικου στο βασιλικό νεκροταφείο της Βεργίνας, η ταυτότητα του νεκρού στο βασικικό τάφο ΙΙ των αρχαίων Αιγών παραμένει υπό αμφισβήτηση.

Ο ιστορικός-ερευνητής Τριαντάφυλλος Παπαζώης που συγκεντρώνει πληροφορίες από διαφορετικές ιστορικές πηγές και τις μελετά εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια, ετοιμάζοντας το τρίτο του βιβλίο γύρω από το θέμα επισημαίνει:
Στο Βασιλικό Τάφο ΙΙ της Βεργίνας δεν είναι θαμμένος ο Βασιλιάς Φίλιππος ο Β. Όλα τα στοιχεία που έχουν μέχρι τώρα βρεθεί στον τάφο συνηγορούν ότι ο νεκρός βασιλιάς μαζί με τα χρυσοποίκιλτα ευρήματα στον αρχαίο τάφο ΙΙ της Βεργίνας δεν είναι ο Φίλιππος Β αλλά ο Μέγας Αλέξανδρος.

Το Ίλιντεν, η ιστορία και οι νέοι μας

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Μία ευχάριστη έκπληξη επιφύλαξε η ΕΤ-3, ο δημόσιος τηλεοπτικός δίαυλος της Θεσσαλονίκης, σε όσους έχουμε ευαισθησία στα ιστορικά θέματα. Παρουσίασε δύο φορές, την Κυριακή 8 και την Κυριακή 15 Ιουλίου το βράδυ, την ελληνική ταινία «Ο ανθός της λίμνης» που αναφέρεται στον Μακεδονικό Αγώνα. Βλέποντας μάλιστα τον πρωταγωνιστή Λάκη Κομνηνό θυμήθηκα μία άλλη ταινία με τον ίδιο πρωταγωνιστή και αφιερωμένη στην ίδια ιστορική περίοδο. Πρόκειται για την ταινία «Παύλος Μελάς», η οποία χάθηκε περιέργως από τις τηλεοπτικές οθόνες μας αν και παραμένει διαρκώς επίκαιρη λόγω της διαμάχης μας με τα Σκόπια για το όνομα και για την τεχνητή «μακεδονική» εθνότητα.

Η ιστορική μνήμη επιβάλλει να θυμηθούμε αυτές τις ημέρες την ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν. Η λέξη στα βουλγαρικά σημαίνει: ημέρα του Προφήτη Ηλία. Στις 20 Ιουλίου 1903 στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία οι Βούλγαροι κομιτατζήδες της οργανώσεως ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον αγροτικό χριστιανικό πληθυσμό με το ψευδές σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες» . Ανατίναξαν δύο τηλεγραφικούς στύλους, ξήλωσαν λίγα μέτρα σιδηροδρομικής γραμμής, εισήλθαν για λίγο σε ορισμένα χωριά και μετά εξαφανίσθηκαν αφήνοντας τον τακτικό τουρκικό στρατό να ξεσπάσει επί δικαίους και αδίκους. Θύματα της οθωμανικής εκδικήσεως ήσαν τρεις βλαχόφωνες ελληνικές κωμοπόλεις. Το Κρούσοβο, που ανήκει σήμερα στα Σκόπια, η Κλεισούρα και το Νυμφαίο που ανήκουν στον Νομό Φλωρίνης. Η εξέλιξη αυτή αφ’ ενός μεν ξεσκέπασε τα σχέδια των κομιταζήδων, ότι ουσιαστικά ενδιαφέρονταν για τη Μεγάλη Βουλγαρία και αφ’ ετέρου αφύπνισε διπλωμάτες, στρατιωτικούς και εθελοντές στην ελεύθερη Ελλάδα. Η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα κορυφώθηκε από το 1903 έως το 1908 με σημαντικές επιτυχίες του Ελληνισμού. Η πολιτική πτυχή του Μακεδονικού Αγώνα συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΜΑΣ!

Εθνικό έγκλημα περαιτέρω εξυπηρέτηση του χρέους και τήρηση του Μνημονίου!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Βάλαμε αυτόν τον «προκλητικό» τίτλο στο άρθρο μας για τους εξής τρεις λόγους:
- γιατί ανταποκρίνεται πλήρως, κατά τη γνώμη μας, στις σημερινές ανάγκες του έθνους
- για να αναγκάσουμε τους αναγνώστες μας να σκεφτούν ορισμένες δυσάρεστες πραγματικότητες, που δεν τολμούν πολλοί να θίξουν
- γιατί η επίκληση της ανάγκης αποφυγής της χρεωκοπίας, εξόδου από το ευρώ και σωτηρίας από την πείνα είναι το κύριο προπαγανδιστικό-επικοινωνιακό όπλο εις βάρος των ελληνικών ελίτ και, κυρίως, του ελληνικού λαού
Αν υπάρχει ακόμα μια περιορισμένη ελπίδα να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς αν ετοιμαστούμε γι’ αυτή. Και πρέπει να την ετοιμάσουμε γιατί εκεί πάμε με αυτές τις πολιτικές και γιατί μπορεί να γίνει αναπόφευκτη ανεξαρτήτως των επιθυμιών μας.
Στην πραγματικότητα άλλωστε η συνειδητή οργάνωση και προετοιμασία της τεχνικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους είναι μόνο ένα από τα μέτρα που πρέπει άμεσα, τώρα, να ληφθούν. Η χώρα πρέπει άμεσα να αρχίσει ευρωπαϊκή καμπάνια υπεράσπισης από τις πολιτικές επιθέσεις που δέχεται επί δύο χρόνια, πρέπει επίσης να προετοιμασθεί για την σοβαρή πιθανότητα εξόδου της από την ευρωζώνη ή και διάλυσης της ευρωζώνης, όπως και για την κάλυψη των πιο άμεσων αναγκών επιβίωσης του ελληνικού λαού, ενδεχομένως και με την προσφυγή, αν καταστεί αναγκαίο, σε μεθόδους «οικονομίας έκτακτης ανάγκης» πολεμικής περιόδου.

" Το βάρβαρο ζύγι "

Στον οικονομικά κατεστραμμένο άνθρωπο που όλοι εγκατέλειψαν...





" Γράφεις ότι καταστράφηκες. Οι φίλοι σου σε εγκατέλειψαν.

Οι μεν αποστρέφουν την κεφαλή τους από σένα, οι δε σε κοροϊδεύουν. Μόνο η πίστη στο Θεό σε κρατά, για να μη τρελλαθείς ή να μη κάνεις κακό στον εαυτό σου. 'Ετσι γράφεις.

Καταστράφηκε η περιουσία σου, δεν καταστράφηκες εσύ. Κατεστραμμένος έμπορος δεν σημαίνει κατεστραμμένος άνθρωπος. Ο πλούτος δεν γεννήθηκε μαζί σου, στο δρόμο της ζωής τον απέκτησες και στο τέλος της ζωής πρέπει να αποκολληθής

απ' αυτόν.

Αλλά επειδή ο πλούτος αποκολλήθηκε από σένα πρίν από το τέλος της ζωής σου, αυτό σε πικραίνει. 'Ομως ακριβώς αυτό τους πολλούς εξυπηρέτησε ως μέγιστη τύχη. Αφού ξεκολλώντας από τον σάπιο πλούτο του χώματος, εκείνοι είχαν ακόμα αρκετό χρόνο να πλουτίσουν τις ψυχές τους με τον Θεό. Για εκείνους όμως που πετούν από πάνω τους το σαμάρι του σώματος, μπορεί να είναι αργά για όλα και όλα να έχουν χαθεί.

Τίμια δούλεψα γράφεις. 'Ομως στην τιμιότητα έχει υποσχεθεί αιώνιο βραβείο και όχι εφήμερο. Από την τίμια εργασία ο άνθρωπος μπορεί να πλουτίσει, μπορεί και να φτωχύνει. Αλλά όπως ο πλούτος δεν κάνει τον τίμιο περισσότερο άνθρωπο, έτσι και η φτώχεια δεν τον κάνει λιγώτερο άνθρωπο. 'Οποιος σκέφτεται διαφορετικά, τούτος δεν ζεί στην χριστιανική εποχή αλλά στην παλιά ειδωλολατρική, στην οποία η αξία του ανθρώπου ζυγιζόταν με το βάρος του χρυσού. Ο Χριστός γι' αυτό παραδόθηκε στο να Τον σταυρώσουν στον Γολγοθά, ώστε να καταστρέψει αυτό το βάρβαρο ζύγι ανάμεσα στους ανθρώπους, και να τοποθετήσει άλλο, πνευματικό και ηθικό.

Η ύβρη και η νέμεση στη γενετική τεχνολογία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου






Στην παραζάλη και στην παραίσθηση της αλαζονείας του ο άνθρωπος παραβιάζει τους φυσικούς και ηθικούς νόμους, όπως είναι αυτοί της αναπαραγωγής του είδους. Εχει την ψευδαίσθηση ότι θα τους καταργήσει, ή πως θα τους μετατρέψει υπέρ του εγωιστικού οφέλους του, αψηφώντας τις σε βάρος του επιπτώσεις, που είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν. Η εκ μέρους του ιλιγγιώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας είναι το «όπιο» του, για να αισθάνεται «παντοδύναμος» και να ξεχνά την τραγικότητα της ζωής του και τον επέρχόμενο θάνατο του, να παραβλέπει την ελαχιστότητα του έναντι του σύμπαντος. Μετά τόσες χιλιετίες πολιτισμού ακόμη δεν διδάχθηκε πως η ύβρη φέρνει τη νέμεση, και τα τόσα παθήματα του δεν τούγιναν μαθήματα.


Οι αναπαραγωγικές τεχνολογίες χαιρετίσθηκαν ως μέγα επίτευγμα της ανθρωπότητας, γιατί βοηθάνε να αποκτήσουν παιδιά τα ζευγάρια εκείνα που έχουν δυσκολίες με τον φυσιολογικό τρόπο. Μέσα στους πανηγυρισμούς και στις ζητωκραυγές λησμονήθηκαν ή παρασιωπήθηκαν οι ηθικές και κοινωνικές επιπτώσεις, αλλά ακόμη και αυτές στους τομείς της υγείας που μπορούν να προκύψουν. Όταν αναφύησαν τα προβλήματα στην

αρχή επιχειρήθηκε να φιμωθούν οι φωνές που επισήμαναν τους κινδύνους από το τεχνολογικό επίτευγμα και όταν φάνηκαν πόσο σοβαρά ήσαν τα προβλήματα αυτά τότε άρχισαν να ψηφίζονται Νόμοι, που, ως συνήθως στη Δύση, δεν αντιμετωπίζουν ριζικά τα προβλήματα , αλλά δρουν αποσπασματικά και επιφανειακά. Έτσι 34 χρόνια μετά την γέννηση με τεχνητή γονιμοποίηση του πρώτου παιδιού η «άγρια δύση» στα έμβρυα γίνεται πια παγκόσμιο καθεστώς και η Ελλάδα είναι «η αγριότερη της άγριας Δύσης»!

Το κορίτσι και ο αρχαίος Δράκοντας!...

Αγία Μαρίνα, η 15χρονη Μεγαλομάρτυρας (17 Ιουλίου)

Αγιορείτικη εικόνα της αγίας με χρονολογία 1938. Από εδώ, όπου λεπτομερές βιογραφικό και ο παρακλητικός κανόνας (εκκλησιαστικό ποίημα-προσευχή προς την αγία)

Ἡ Ἁγία Μαρίνα γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β’, τὸ 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετὰ τὴ γέννησή της, ἡ μητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν Ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ μία χριστιανὴ γυναίκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸν Χριστό.

Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, μὲ μίσος τὴν διέγραψε ἀπὸ παιδί του. Τὸ γεγονὸς αὐτό, μαθεύτηκε ἀμέσως καὶ ἔτσι ὁ ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν καὶ νὰ τὴν φέρουν ἐνώπιόν του. Ἀμέσως θαμπώθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιά της. Τὴν ρώτησε ποὶα εἶναι καὶ ποὶα εἶναι ἡ πίστη της καὶ αὐτὴ τοῦ ἀπάντησε ὅτι ὀνομάζεται Μαρίνα καὶ εἶναι χριστιανὴ καὶ ὅτι εἶναι γέννημα θρέμμα τῆς Πισιδίας. Τότε ὁ ἡγεμόνας προσπάθησε νὰ τὴν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της. Ἡ Ἁγία ὅμως δὲν δέχτηκε.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ τύραννος πρόσταξε καὶ τὴν ὑπέβαλαν σὲ βασανιστήρια φρικτὰ καὶ ἀφοῦ τὶς κατέσκισαν τὶς σάρκες, τὴν ἔριξαν στὴν φυλακή.

Μέσα στὴν φυλακὴ μάλιστα συνέβη τὸ ἑξῆς: ὁ διάβολος μεταμορφωμένος σὲ ἄγριο δράκοντα, προσπάθησε νὰ κάνει τὴν Ἁγία νὰ φοβηθεῖ. Αὐτὴ ὅμως προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καὶ ἀμέσως ὁ δράκοντας ἄλλαξε μορφὴ καὶ ἔγινε ἕνας μαῦρος σκύλος καὶ τότε ἡ Ἁγία ἅρπαξε ἕνα σφυρὶ καὶ χτυπώντας τον στὸ κεφάλι καὶ τὴν ράχη τὸν ταπείνωσε. Στὴ συνέχεια ὁ ἡγεμόνας διέταξε καὶ τὴν ἔφεραν πάλι μπροστά του. Παρὰ τὶς πιέσεις του, ἡ ἁγία παρέμεινε ἀκλόνητη.
Ἔτσι ὑποβλήθηκε σὲ νέα βασανιστήρια μέχρι ποὺ ἀποκεφαλίστηκε λαμβάνοντας τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Πηγή: Συναξαριστής

Η αγία Μαρίνα, μια από τις πιο ηρωικές γυναικείες μορφές όλων των εποχών, εικονίζεται κρατώντας το σφυρί, με το οποίο χτύπησε το διάβολο. Το χτύπημα αυτό φυσικά μέτρησε, επειδή το ενίσχυσε η θεία χάρη (η αγαθή ενέργεια του Τριαδικού Θεού) κι όχι λόγω της "μυικής δύναμης" της βασανισμένης αγίας ή επειδή ο διάβολος, που είναι πνεύμα, πλήττεται με υλικά όπλα...

Απόσπασμα από εδώ

Η αγία Αικατερίνη, η αγία Μαρίνα, η αγία Παρασκευή, η αγία Κυριακή, η αγία Χριστίνα, η αγία Θέκλα, η αγία Αναστασία, η αγία Βαρβάρα, η αγία Ευφημία.Αυτές, και κάποιες άλλες, είναι η dream team κοριτσιών της Ορθοδοξίας, τα περίφημα top models μας.

Ο τρίχρονος αγιο-μάρτυρας και η αγία μητέρα του

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΑ

15 Ιουλίου

π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Παρέμβασις

Τα Συναξάρια της Εκκλησίας μας είναι ολάνθιστος κήπος με διάφορα λουλούδια μικρά και μεγάλα, που, όμως, το καθένα από αυτά εκπέμπει την δική του πνευματική ευωδία. Δηλαδή, στα Συναξάρια υπάρχουν Άγιοι όλων των ηλικιών, ήτοι νήπια και μικρά παιδιά, καθώς και υπέργηροι άνω των εκατόν ετών. Είναι π.χ. τα νήπια τα οποία απέκτεινε [=σκότωσε] ο Ηρώδης, «από διετούς και κατωτέρω», αλλά και ο άγιος Ιερομάρτυς Χαράλαμπος, ο οποίος εμαρτύρησε σε ηλικία 113 ετών. Ο άγιος Κήρυκος, του οποίου μελετούμε τον βίο, ήταν μόλις 3 ετών. Μαρτύρησε δε την ίδια ημέρα με την μητέρα του Ιουλίττα και γι’ αυτό εορτάζονται και οι δύο μαζί.

Η αγία Ιουλίττα καταγόταν από το Ικόνιο. Μετά την κοίμηση του συζύγου της ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση του γιου της Κηρύκου. Όταν ξέσπασε ο σκληρός διωγμός επί Διοκλητιανού, η Ιουλίττα κατέφυγε μαζί με τον τριετή Κήρυκο στην Σελεύκεια και στην συνέχεια στην Ταρσό της Κιλικίας. Εκεί συνελήφθησαν και οι δύο και οδηγήθηκαν μπροστά στον ειδωλολάτρη Έπαρχο. Η αγία Ιουλίττα ομολόγησε την πίστη της με θαυμαστή παρρησία, αλλά και ο τριετής Κήρυκος δεν ήταν φοβισμένος, αλλά ήρεμος και ομολόγησε και αυτός με τον δικό του τρόπο την πίστη του, αφού ψέλλιζε συνεχώς το όνομα του Χριστού. Όταν δε ο Έπαρχος προέτρεπε την αγία Ιουλίττα να αρνηθή τον Χριστό και να θυσιάση στα είδωλα [με βασανιστήρια], ο μικρός Κήρυκος τον κτύπησε με το πόδι του, όσο ήταν φυσικά δυνατό, και τότε εκείνος οργισμένος πήρε το παιδί από την αγκαλιά της μητέρας του και το έριξε με δύναμη στις σκάλες του βήματος, με αποτέλεσμα να υποστή μαρτυρικό θάνατο. Η αγία Ιουλίττα παρά τον μεγάλο πόνο που δοκίμασε δεν έχασε την ηρεμία και την ειρήνη της και ομολόγησε και πάλι την πίστη της στον Χριστό με περισσότερο θάρρος. Ήλεγξε δε τον Έπαρχο για την άνανδρη πράξη του και τότε εκείνος γεμάτος θυμό διέταξε και την αποκεφάλισαν, και έτσι μητέρα και γιος συγχορεύουν στα επουράνια σκηνώματα και συναγάλλονται μετά πάντων των Αγίων. 

Μὴν ἀπελπίζεσαι. Μὴν αὐτοκτονεῖς!

«Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφή, ἐγώ ἱμάτιον, ...πᾶν ὅπερ ἄν θέλῃς ἐγώ· μηδενός ἐν χρείᾳ καταστῆς...Ἐγώ καί φίλος... μόνον οἰκείως ἔχε πρός ἐμέ. Ἐγώ πένης διά σέ· καί ἀλήτης διά σέ· ... Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός, καί συγκληρονόμος, καί φίλος, καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;» (ἁγ. Ἰω. Χρυσο., τ. ΙΒ΄, σελ. 35, ΕΠΕ 1979)

Τά παραπάνω θεόπνευστα λόγια βάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος στό στόμα τοῦ Χριστοῦ μας. Τόσο ἐπίκαιρα ὅσο ποτέ ἄλλοτε! Γι᾿ αὐτό λοιπόν μήν ἀπελπίζεσαι! Μήν αὐτοκτονεῖς! Μήν τούς κάνεις τή χάρη! Μετασχημάτισε τήν δυσκολία σέ εὐκαιρία...

"Τα ελληνικά είναι τραγούδι"

Ένα παλιό άρθρο του Δ.  Σαββόπουλου

Πρέπει να σας πω ότι δεν ήμουν πάντοτε υπέρ των τόνων.

Τούς θεωρούσα διακοσμητικά στολίδια, κατάλοιπα άλλων εποχών, που δεν χρειάζονται πια. Και καθώς δεν ήμουν ποτέ καλός στην ορθογραφία, το μονοτονικό με διευκόλυνε

Βέβαια, η γλώσσα χωρίς τόνους φάνταζε στα μάτια μου σαν σεληνιακό τοπίο, αλλά νόμιζα ότι αυτό ήταν μια προσωπική μου εντύπωση, θέμα συνήθειας.

Ώσπου συνέβη το εξής:

Είχα βρεθεί για ένα διάστημα ν’ ακούω συστηματικά, καινούργια ανέκδοτα τραγούδια, επωνύμων και ανωνύμων, για λογαριασμό τής δισκογραφικής εταιρείας “ Λύρα”, προκειμένου αυτή να τα ηχογραφήσει ή να τα επιστρέψει στους συνθέτες.

Είναι δύσκολο ν’ απορρίπτεις και ακόμα δυσκολότερο να εξηγείς το γιατί.

Όταν βέβαια το τραγούδι είναι τετριμμένο ή άτεχνο, η εξήγηση είναι εύκολη. Μού συνέβη όμως να δω τραγούδια όπου οι στίχοι δεν ήταν άσχημοι και η μουσική δεν ήταν τυχαία, επιπλέον ταίριαζε θεματικά και με τους στίχους. Κι όμως, το τραγούδι συνολικά δεν “ κύλαγε” όπως λέμε (οπότε το επιστρέφαμε στον ενδιαφερόμενο με διάφορες ασάφειες και υπεκφυγές).

Το πράγμα με απησχόλησε.

Έφερνα στο μυαλό μου μεγάλες ωραίες επιτυχίες, παλιά τραγούδια (…) και τα συνέκρινα μ’ αυτά που απέρριπτα, ώσπου μετά από μήνες διεπίστωσα κάτι πολύ απλό: Όταν μια μουσική μετατρέπει συστηματικά τις μακρές συλλαβές σε βραχείες ή όταν ανεβάζει την φωνή εκεί όπου υπάρχει απλώς μια περισπωμένη, ενώ την κατεβάζει συστηματικά εκεί που υπάρχει ψιλή οξεία, όταν δηλαδή η μουσική κινείται αντίθετα – προσέξτε, αντίθετα όχι στο ρυθμό τού ποιήματος,

Η θεολογία του πρίγκιπα-βατράχου

Από το ημερολόγιο της Λινέτ Χοπ

Η Λινέτ Χοπ και ο σύζυγός της Νέηθαν Χοπ είναι Αμερικανοί ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, που πρόσφεραν πνευματικό και κοινωνικό έργο στην Αλβανία τα έτη 1998-2006. Η Λινέτ ασθένησε από καρκίνο και, μετά από οδυνηρό αγώνα, κοιμήθηκε στις 27 Αυγούστου 2006, αφού είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ στην Αλβανία, για να ζήσει εκεί το τέλος της επίγειας ζωής της και να ταφεί εκεί.

Η συγκλονιστική πορεία της ως ιεραποστόλου και ως καρκινοπαθούς καταγράφεται στο βιβλίο του π. Λουκά Βερόνη Η ελπίδα της Λινέτ, εκδόσεις «Ακρίτας», όπου παρατίθενται και εκτενή αποσπάσματα από το ημερολόγιό της. Αναλυτικά για το βιβλίο δείτε εδώ. Νομίζω ταπεινά πως κάθε καρκινοπαθής και συγγενής καρκινοπαθούς πρέπει να το αποκτήσει και να το μελετήσει. Θα δει εκεί πώς αντιμετωπίζει τον καρκίνο, τον πόνο και το πλησίασμα του θανάτου μια νέα ορθόδοξη γυναίκα και μητέρα, δίνοντας ένα παράδειγμα προς όλους μας (όπως και η Έντνα Κινγκ, που έχασε το 8χρονο κοριτσάκι της από καρκίνο).

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από τις σελ. 94-96 του βιβλίου. Γράφει η Λινέτ.

Πολλοί άνθρωποι κάθε μήνα χτυπάνε την πόρτα μας ζητώντας φαγητό, φάρμακα, ρούχα, παπούτσια και χρήματα. Δεν ξέρουμε πώς, αλλά μας βρίσκουν και πάντα βλέπουμε καινούργια πρόσωπα στην πόρτα μας. Πολλοί έρχονται από χωριά έξω από τα Τίρανα και ταξιδεύουν με λεωφορείο μέχρι το σπίτι μας.

Με τα χρόνια έχουμε κανονίσει με τους τακτικούς μας επισκέπτες να έρχονται μία φορά τον μήνα για να παίρνουν μία μεγάλη σακούλα με βασικά τρόφιμα. Οι περισσότεροι είναι πανευτυχείς μ’ αυτό το πρόγραμμα, αλλά κάθε τόσο κάποιος εμφανίζεται με μια καινούργια ιδέα γι’ αυτά που θα έπρεπε εμείς να κάνουμε γι’ αυτόν.

Πριν μερικούς μήνες, ήρθε για να ζητήσει τρόφιμα ένας κοντός, πολύ καταβεβλημένος άνδρας. Νομίζω ότι πρέπει να χτυπούσε πόρτα πόρτα, ζητώντας βοήθεια, και απλώς έτυχε να πέσει πάνω μας. Είπε ότι ήταν από μια πόλη κάπου δύο ώρες με το αυτοκίνητο από τα Τίρανα και ότι είχε έξι παιδιά. Του δώσαμε μία σακούλα με τρόφιμα, κι από τότε άρχισε να χτυπάει την πόρτα μας σχεδόν καθημερινά, καμιά φορά και περισσότερες φορές μέσα στη μέρα. Ήρθε στις 5 μ.μ. και ξανάρθε στις 10 μ.μ.

Eλληνική γλώσσα: «νικήτρα του θανάτου»

• Δημήτρης Νατσιός

 «...όλα γίνονται στην Ελλάδα σα να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο, που μόνο σαν φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε κανείς να το εξηγήσει».

Γ. Σεφέρης

Είναι του Κωστή Παλαμά η φράση: «νικήτρα του θανάτου» η γλώσσα. Ωραιότατη, μοσχοβολά σαν τους στίχους των δημοτικών μας τραγουδιών. «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να (την) φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε... και μένει μαγιά». Η φωτιστική και αλιστική της ιδιότητα λάμπει εις τους αιώνας.

«Όπου γλώσσα πατρίς», έλεγε και ο Ελύτης. Μεγάλη κουβέντα κι αυτή. Είναι καταφύγιο ή γλώσσα μας. «Κι αν είναι πλήθος τ’ άσχημα

κι αν είναι τ’ αδεια αφέντες» έχουμε παραμυθία την γλώσσα μας, που αιματώνει και νευρώνει το ξέπνοο σώμα του Ελληνισμού.

Κι αν ξεφύγουμε από τις συμπληγάδες πέτρες της κρίσης και καθαρίσει ο τόπος από τα βοσκηματώδη κομματικά απολειφάδια, ίσως καθίσει και η Παιδεία, η καλλιέργεια της γλώσσας, στον βασιλικό της θρόνο. «Τότε θα έχουμε μια πραγματική αναγέννηση και το μέλλον της πατρίδας μας θα είναι μεγάλο», κατά τον λόγο του Σολωμού.

Εκείνος ο σχολιαστικός Επίκτητος, έλεγε στους άρχοντες και, ειδικά, στους επί των Δημοσίων Έργων: «Μη τοις εξ Ευβοίας και Σπάρτης λίθοις τους τοίχους της κατασκευής ποίκιλλε, αλλά γαρ τη εκ της Ελλάδος παιδεία τα στέρνα των πολιτών και των πολιτευομένων διακόσμει. Γνώμας γαρ ανδρών ευ οικούνται πόλεις, αλλ’ ου λίθοις και ξύλοις». Και σε μετάφραση: «Μην  πλουμίζεις τους τοίχους της πόλης με πέτρες από την Εύβοια και την Σπάρτη, αλλά στόλιζε με τα διδάγματα της ελληνικής παιδείας. Γιατί οι πόλεις ευνομούνται με την σωστή κρίση των ανθρώπων, κι όχι με πέτρες και ξύλα». (Στοβαίου, «Ανθολόγιον», Μστ 82). Σοφότεροι εμείς, σπαταλήσαμε χρήμα και ανθρώπους, κοσμώντας την πολιτεία με δρόμους και γέφυρες και «μετρό» που δεν τελειώνουν ποτέ, ίσως, επειδή ξέρουμε πόσο μηδαμινά είναι τα διδάγματα της σημερινής «ελληνικής παιδείας» που, κι αυτή, ξύλα απελέκητα συχνά κατασκευάζει...

Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑÏΣΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 Πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς                                                                   

Εν Πειραιεί  10-7-2012   

Συμπληρώνονται φέτος 18 χρόνια από την κοίμηση του συγχρόνου οσίου Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου (12-7-1994). Πολλοί ισχυρίζονται, λανθασμένως βέβαια, ότι ο γέροντας ασχολήθηκε μόνο με τα μοναχικά του καθήκοντα, την άσκηση, την προσευχή, την κάθαρση από τα πάθη, την υπακοή, την ταπείνωση, την παρθενία, βοήθησε τους ανθρώπους με το προορατικό και διορατικό χάρισμά του, έκανε θαύματα, όμως δεν είχε εκφραστεί καθόλου περί πίστεως, τουλάχιστον δημόσια, επειδή στην εποχή του, όπως και σήμερα στη δική μας, η Εκκλησία αντιμετώπιζε τον κίνδυνο από τις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού, με την συνέναινεση και σύμπραξη του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και ως εκ τούτου ήταν οικουμενιστής και συμφωνούσε με τις πράξεις του Αθηναγόρα.

Για τον λόγο αυτό, θα παρουσιάσουμε δύο επιστολές πόνου του Γέροντος Παϊσίου κατά των οικουμενιστών και των φιλενωτικών. Το θέμα και το μήνυμά τους είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, καθώς ο οικουμενισμός Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων και θεολόγων έχει υπερβεί τα «εσκαμμένα» όρια και είναι όσο ποτέ άλλοτε ακραίος και επικίνδυνος.

Μνήμη Γερόντων Σωφρονίου και Παϊσίου (11 & 12 Ιουλίου)

Άγιοι Γεροντάδες, βοηθήστε με, με τις πρεσβείες σας προς το Χριστό, να βρω τη γαλήνη και να καταπραΰνω το θυμό μου...

Εύχεσθε υπέρ εμού, αδελφοί.

Μνήμη Γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ († 11 Ιουλίου 1993)

Φωτο από εδώ

Βιογραφία του Γέροντα

 
Οι τελευταίες μέρες του Γέροντα Σωφρόνιου
 

Η μονή του Essex & ο Γέροντας Σωφρόνιος
 

Παρακλητικός κανόνας στο Γέροντα Σωφρόνιο
 

Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony
 

Ιστοσελίδα για το Γέροντα

 

Ενότητα για το Γέροντα στο blog μας

Βιβλία του Γέροντα στο Διαδίκτυο

Μνήμη Γέροντα Παΐσιου του Αγιορείτη († 12 Ιουλίου 1994)

Βιογραφία του Γέροντα

Ιστοσελίδα γι' αυτόν με πολλά αποσπάσματα από τη διδασκαλία του και ειδικό blog.

Τηλεοπτικό αφιέρωμα στο Γέροντα: νεότερο & παλαιότερο

Βιβλία του Γέροντα & για το Γέροντα (& εδώ αρκετά)

 

Πηγή:νεκρός για τον κόσμο

Αγία Μεγαλομάρτυς και Παρθενομάρτυς Ευφημία

Ένα από τα πολλά θαύματα που έκανε η Αγία Ευφημία είναι και ακόλουθο που συνετέλεσε καθοριστικά στην ορθή διδασκαλία της Χριστιανική Πίστης. Στην Χαλκηδόνα συνήλθαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες, το έ­τος 451 μ. Χ. συγκροτήσαντες την 4η Οικου­μενική Σύνοδο. Η Σύνοδος, καταδίκαζε τον αιρετικό Ευτυχή, που κήρυττε ότι ο Χριστός έχει μόνο μία φύση και μία ενέργεια, αυτή της Θεότητας. Οι Άγιοι Πατέρες δογμάτισαν την πίστη της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει δύο τέλειες φύσεις, θελήσεις και ενέργειες, την θεία και την ανθρώπινη, σε μία Υπόσταση. Αυτές οι δύο φύσεις είναι άτρεπτες, ασύγχυτες, αναλλοίωτες και αδιαίρετες. Οι Ορθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμο, ο ο­ποίος περιείχε την αληθινή πίστη. Επίσης οι αιρετικοί Μονοφυσίτες συνέταξαν και αυτοί Τόμο, που περιείχε τα πιστεύω τους. Τότε ομό­φωνα ορθόδοξοι και αιρετικοί αποφάσισαν να τε­θούν και τα δύο κείμενα στο στήθος της Αγίας Ευφημίας. Άνοιξαν την λειψανοθήκη, τα τοποθέτησαν στην Αγία Ευφημία και την σφράγισαν πάλι. Όταν άνοιξαν την λειψανοθήκη, βρήκαν τον Τόμο των Ορθόδοξων Πατέρων στα χέρια της Αγίας και τον Τόμο των Μονοφυσιτών στα πόδια της. Έτσι η Αγία Ευφημία με το εξαίσιο αυτό θαύμα, «επικύρωσε» και «υπέγραψε» τον ορθόδοξο Τόμο και ανέδειξε το Χριστολογικό δόγμα περί των δύο φύσεων του Χρι­στού. Η μνήμη της εορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 16 Σεπτεμβρίου.

πηγή : e- MHTERIKO

Υάκινθος

O αντιαιρετικός και θεραπευτικός σκοπός του δόγματος

[...] "Τα  δόγματα της Εκκλησίας είναι τα αξιώματα που προέρχονται από  την εμπειρία της καθάρσεως και του φωτισμού και της θεώσεως. Επομένως τα δόγματα δεν είναι αποτελέσματα στοχασμών, όπως νομίζουν οι δυτικοί θεολόγοι, οι ιστορικοί των δογμάτων και οι ημέτεροι που τους ακολουθούν.
    Τα δόγματα δεν βγήκαν από στοχαστική προσπάθεια έξυπνων φιλοσοφούντων θεολόγων. Αλλά τα δόγματα είναι διατυπώσεις της διδασκαλίας της Εκκλησίας, τις οποίες έκαναν οι Πατέρες της Εκκλησίας για να την προφυλάξουν από αιρέσεις. Διότι κάθε φορά που έγινε διατύπωση δόγματος, η διατύπωση έγινε εναντίον μιας συγκεκριμένης αιρέσεως.
    Ουδέποτε η Εκκλησία συνήλθε για να διατυπώση δόγμα χάρη στην στοχαστική δεξιότητα των θεολόγων, οι οποίοι κάθονται στίς έδρες των Πανεπιστημίων, για να στοχάζονται φιλοσοφικώς, κοινωνιολογικώς κλπ.  Ποτέ δεν έχει γίνει αυτό το πράγμα.
 'Ολες οι Οικουμενικές  και Τοπικές Σύνοδοι, οσάκις ασχολήθηκαν με διατύπωση δόγματος, ήσαν πάντοτε εναντίον μιάς συγκεκριμένης αιρέσεως.
    Αυτή είναι η ιστορική ακρίβεια και πραγματικότητα.
Εξ επόψεως πατερικής παραδόσεως η διατύπωση δόγματος εναντίον αιρέσεως ήταν έκφραση του μυστηριακού βιώματος της Εκκλησίας. Διότι η αίρεση ήταν εναντίον της ζωής της Εκκλησίας,  δηλαδή ήταν κάτι αντίθετο πρός την εμπειρία της Εκκλησίας. Δηλαδή αυτή η εμπειρία τί είναι; Είναι η κάθαρση, ο φωτισμός, και η θέωση. 'Ο,τι συμφωνεί με αυτήν την εμπειρία είναι η Ορθοδοξία".[...]

Π. Ιωάννης Ρωμανίδης - Προφορικές Παραδόσεις
" Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας"
Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ.Βλασίου Ιεροθέου

Υάκινθος

Γιατί στο ευαγγέλιο δεν γίνεται καθόλου λόγος περί ευτυχίας;

 vatopaidifriend3

πηγή : Πεμπτουσία

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πώς δεν λέγεται, τίμια ψυχή; Περί τίνος λέγεται στο Ευαγγέλιο περισσότερο απ’ ό,τι περί ευτυχίας; Εμένα μου φαίνεται, ότι το Ευαγγέλιο θα μπορούσε να ονομαστεί «το Βιβλίο της Ευτυχίας» και η διδαχή του Χρίστου «διδαχή περί ευτυχίας». Εσένα σίγουρα σε μπέρδεψε το ότι στο Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται ειδικά η ιδια η λέξη ευτυχία. Όμως αντί αύτης της λέξης χρησιμοποιούνται άλλες λέξεις, όπως «μακαριότητα», «χαρά», «αγαλλίαση», «παράδεισος», «σωτηρία», «αιώνια ζωή». Ειδικά η λέξη «μακαριότητα» σημαίνει ευτυχία με την καλύτερη έννοια. Όταν ξέρεις αυτό, τότε διάβασε ξανά την ομιλία του Κυρίου στους μακαρισμούς (Ματθ. 5).
Η πρώτη διδαχή την οποία ο Χριστός ανήγγειλε στον κόσμο, ήταν η διδαχή περί ευτυχίας. Κατά τη διδαχή του Χριστού οι μακάριοι ή ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που είναι ταπεινοί στο πνεύμα μπροστά στον Θεό, αφού είναι δικό τους το βασίλειο των ουρανών. Εκείνοι που βρέχουν τις προσευχές τους με δάκρυα, αφού θα παρηγορηθούν με αξεπέραστη παρηγοριά. Εκείνοι που είναι πράοι και άκακοι σαν αρνιά, αφού θα κληρονομήσουν τη γη των ζώντων. Εκείνοι που είναι πεινασμένοι και διψασμένοι για τη δικαιοσύνη του Θεού, αφού θα χορτάσουν με την ουράνια δικαιοσύνη. Εκείνοι που είναι ελεήμονες με την καρδιά και με το χέρι, αφού το χέρι του Κυρίου θα τους ελεήσει. Εκείνοι που έχουν καθαρή καρδιά, αφού θα δουν τον Βασιλιά,τον ουράνιο Πατέρα τους. Εκείνοι που είναι διωγμένοι ένεκεν της δικαιοσύνης από τους δαίμονες και τους ανθρώπους, αφού το βασίλειο της αιώνιας δικαιοσύνης θα είναι δικό τους. Εκείνοι που είναι ντροπιασμένοι και συκοφαντημένοι ένεκεν του Χριστού, αφού θα χαίρονται και θα αγαλλιάζουν στην πατρίδα των αγγέλων. Μαζί μ’ αυτούς ευτυχισμένοι είναι και εκείνοι που πιστεύουν στον Σωτήρα τους, αφού θα σωθούν, που φλέγονται από αγάπη προς τον Δημιουργό και τα πλάσματα Του, αφού θα στεφανωθούν με την αθάνατη δόξα, που θυσιάζουν τη γήινη ζωή, αφού θα λάβουν την αιώνια ζωή.

Ἅγιον Ὅρος. Ἕνας ἀληθινὸς ἐπιταχυντὴς τοῦ σωματιδίου Τοῦ Θεοῦ!

Γράφει ὁ Θεόδωρος Ἐλευθεριάδης

Ἀκούσαμε πολλὲς  ζητωκραυγὲς ἀπὸ  εἰδικοὺς καὶ μή, τοῦτες τὶς μέρες. Βρέθηκε, λένε, τὸ σωματίδιο ποὺ δημιούργησε τὸν  κόσμο ὁλάκερο. Δεκάδες χρόνια ἐρευνητικῶν προγραμμάτων καὶ ἑκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.   Γιὰ νὰ βροῦνε οἱ τρανοί της ἐπιστήμης τὴν αἰτία τῆς Γέννησης. Ὄχι δὲν εἶναι ὁ Θεός, ἀλλὰ τὸ μποζόνιο τοῦ Χιγκς.  Εἴμαστε ἄψυχα ὄντα ποὺ λαμβάνουμε ὕλη, σάρκα καὶ ὀστᾶ ἀπὸ αὐτό, καὶ ἀφοῦ πρῶτα γενίκημε πίθηκοι, φτάσαμε σήμερα νὰ εἴμαστε..γαϊδούρια ( νὰ μὲ συγχωρήσουν τὰ συμπαθῆ τετράποδα τὴν ἀσέβειά μου πρὸς αὐτὰ) ποὺ ἀφήνουμε, στὸ ὄνομα τῆς ἐπιστήμης, ἑκατομμύρια παιδιὰ στὴν Ἀφρική, τὴν  Ἀσία, τὴ Νότια Ἀμερικὴ νὰ πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πείνα καὶ τὴν ἔλλειψη ἐμβολίων. Ἂς κάνουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀπίστευτοι λάτρεις τοῦ πειράματος μία βόλτα στὸ Ἅγιον Ὅρος. Θὰ βροῦν στὰ ἀσκηταριὰ τοῦ γεροντάκια ἀγράμματα, χτυπημένα ἀπὸ καιροὺς καὶ ἀσθένειες. Δάμασαν τὴν σάρκα τους, μὲ τὴ Χάρη Ἐκείνου. Βλέποντας ὄχι μόνο τὸ μποζόνιο τοῦ Χιγκς, ἀλλὰ ὅλη τὴν πλάση.  Ἀνοικτὸς ἀσύρματος ἡ ψυχή τους, προσεύχεται καθημερινὰ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς πονεμένους, τοὺς καταφρονεμένους, τοὺς πλανεμένους. Πετώντας ἀπὸ ἕνα ἀπίστευτο μικρόκοσμο, σὲ ἕνα μεγαλειώδη μεγάκοσμο.  Περνώντας πνευματικὰ ἀπὸ....