Aκέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται

Χρήστος Γιανναράς

Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί.


Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα. Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία;

Στέλιος Ράμφος: Διαβάζοντας την Πολιτεία του Πλάτωνος στη σημερινή κρίση.

Ο Στέλιος Ράμφος παρουσιάζοντας το βιβλίο του Καλλίπολις Ψυχή διαβάζει την Πολιτεία του Πλάτωνος με φόντο την Ελλάδα της κρίσης.

Αν ο προορισμός του ανθρώπου υποστηρίζει ο Πλάτων, είναι μια πνευματική εξύψωση, πρέπει στο επίπεδο αυτό η εξουσία να ρυθμιστεί, εκεί πρέπει να μπορεί να ανταποκριθεί. Μιλάμε πάντα για μια ουτοπία αλλά ουτοπία που έχει στοιχεία υψηλού ρεαλισμού όσον αφορά τις μεγάλες γραμμές ενός προβλήματος, και γιαυτό άλλωστε η Πολιτεία είναι το βιβλίο που είναι. Είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν φυσικής εξελίξεως αλλά δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε ως προϊόν φυσικής εξελίξεως αλλά ως πνευματικό ον. Τον καταλαβαίνουμε τον άνθρωπο από την κορυφή. Χωρίς να αμφισβητείται ότι είναι προϊόν φυσικής εξελίξεως.
Οι υλικές ανάγκες, δεν συζητείται αυτό το πράγμα, είναι πρωτίστης σημασίας για την κοινωνία, αν δεν φάμε πεθαίνουμε, δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε αυτό. Όμως το σκεπτικό αυτό το Πλατωνικό σημαίνει λέω εγώ, νομίζω εγώ, ότι η κοινωνία δεν ταυτίζεται με την υλικότητά της, δηλαδή από τη στιγμή που αναγνωρίζω ότι οι υλικές ανάγκες είναι σπουδαίο και αναπόφευκτο αλλά τις βάζω δεύτερες, ας πούμε η τρίτες, δεν μας ενδιαφέρει, αυτό, αυτό σημαίνει ότι δεν ταυτίζω την ουσία μιας κοινωνίας με την υλικότητά της.
Δηλαδή λέω ότι μια κοινωνία ας πούμε ότι αυτό λέει ο Πλάτων, δεν συγκροτείται από τον όγκο των υλικών της στοιχείων με τρόπο καθοριστικό, όχι ότι δεν συμμετέχουν αυτά, δεν συγκροτείται με τρόπο καθοριστικό. Υπάρχει ένα τέτοιο παράδειγμα στον τρόπο της ζωής και της εκφράσεως των ανθρώπων που μας το βεβαιώνει; Υπάρχει. Ένα άγαλμα δεν συγκροτείται από τον όγκο του μαρμάρου του, ένας Παρθενών δεν συγκροτείται από τον όγκο του μαρμάρου του, συγκροτείται από την ομορφιά του. Το συστατικό στοιχείο, το δεύτερο στοιχείο, είναι πρώτο. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να καταλάβουμε εδώ και το σκεπτικό του Πλάτωνος.

Πως πρέπει ο Χριστιανός να αντιμετωπίζει τούς πρόσφυγες; Αρχ. Σάββας Αγιορείτης

Για τους πρόσφυγες, και πως πρέπει ο Χριστιανός, να αντιμετωπίζει το θέμα.

Αρχ. Σάββας Αγιορείτης 

(Απομαγνητοφώνηση ομιλίας, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία.)

Είναι η θέση που μας δίδαξε ο Χριστός μας, τι μας είπε ο Χριστός μας; Αγαπάτε αλλήλους. Δεν είπε να αγαπάτε μόνο τούς χριστιανούς ε; Και τούς μουσουλμάνους να τούς αγαπάτε, και τούς μασώνους, και τούς άθεους, και τούς αντίχριστους όλους θα τούς αγαπάμε...

Δεν θα αγαπάμε την αμαρτία, τον αμαρτωλό τον αγαπάμε. Και αυτούς τούς ανθρώπους, έτσι πρέπει να τούς δούμε. Μας τούς έφερε ο Θεός εδω, τώρα μας τούς φέρανε (..;) το πιο πιθανό είναι μας τούς φέρανε...

Και δεν είναι πρόσφυγες έτσι; Κακά τα ψέματα, αυτοί είναι στρατός, σε διατεταγμένη υπηρεσία είναι. Ένας δημοσιογράφος που είχε πάει, χριστιανός δημοσιογράφος, το αποκάλυψε αυτό (...) και  ...νομίζω τον φιμώσανε.

Απο τις 60 βάρκες που ερχόντουσαν στήν Μυτιλήνη, γεμάτες άνδρες κάτω των 30 ετών, και μια βάρκα που ερχόταν με γυναικόπαιδα, ολα τα ΜΜΕ, πήγαιναν στήν μια βάρκα... Γιατί αυτή είναι η γραμμή. Και τις 60 βάρκες με τούς νέους, στρατός δηλαδή, όλοι άνδρες κάτω των 30 ετών, δεν τις δείχνανε...

Καταλάβατε; Λοιπόν μας κοροϊδεύουνε, και δεν είναι καθόλου όλοι αυτοί Σύριοι...

Δεν είναι πρόσφυγες, αυτοί είναι οτιδήποτε άλλο, και με το που φτάνανε στήν Μυτιλήνη, σκίζανε τα διαβατήρια τούς. Και δηλώνανε απώλεια διαβατηρίου, κοροϊδία δηλαδή. Και βγάζανε το κινητό τελευταίας τεχνολογίας, και τα μάτσα με ευρώ. Που τα βρίσκουνε ολα αυτά;

Αυτά ολα είναι σχεδιασμένα απο την νεα τάξη πραγμάτων, για να γίνει μια ομογενοποίηση του πληθυσμού της γης. Αυτό είναι ο σκοπός τούς, έτσι να κάνουνε ενα ''χυλό'', να μην υπάρχουν πλέον τοπικές παραδόσεις, να μην υπάρχουν εθνότητες, να γίνουν όλοι οι άνθρωποι ενα ''ανακάτεμα''...

Δεν γίνετε αυτό και θα αποτύχουνε, είναι σύγουρο αυτό, αλλά σας το λεω για να μην κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Τώρα εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Αυτοί ούτως ή άλλως ήρθαν εδω, έτσι; Μας τούς κλείσανε εδω...

Τὸ παράπονο τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ '21

Τοῦ Φώτη Μιχαήλ, ἰατροῦ

Ὁμιλία γιὰ τὴν Ἐθνικὴ Ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου 1821

’’Βίος ἀνεόρταστος, μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόχευτος’’, ἔλεγαν οἱ παλιοί. Ζωὴ χωρὶς γιορτές, μοιάζει μὲ ταξίδι πολυήμερο χωρὶς ἀνάπαυση, χωρὶς ἀνεφοδιασμό.  Ἡ 25η Μαρτίου, γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες, εἶναι πνευματικὸ πανδοχεῖο, ποὺ προσφέρει διπλὴ ἀνάπαυση καὶ διπλὸ ἀνεφοδιασμό. Καὶ ὁ λόγος εἶναι, ὅτι τὴν ἴδια μέρα ἑορτάζουμε  δυὸ μοναδικὲς καὶ ἀνεπανάληπτες ἐλευθερίες μας. Πρῶτα τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου λόγω τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἔπειτα τὴν ἐλευθερία τοῦ Γένους μας ἀπὸ τὴν τουρκικὴ σκλαβιά. 

Στὸν λίγο χρόνο ποὺ ἔχουμε στὴν διάθεσή μας, θὰ ἀναφερθοῦμε στὸ δεύτερο σκέλος τῆς ἑορτῆς, ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἐθνική μας παλιγγενεσία. Θέμα μας, τὸ παράπονο τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21.

Ἀδελφοί μου,

Ἡ ἐπέτειος τῆς 25ης Μαρτίου θαρρῶ πὼς δὲν εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνον μιὰ εὐκαιρία γιὰ μεγάλα λόγια, γιὰ ψεύτικες ἐπετειακὲς πολιτικὲς δηλώσεις, γιὰ ἐμβατήρια καὶ ἐξέδρες.  Εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα μιὰ πρώτης τάξεως πρόκληση γιὰ γόνιμο προβληματισμὸ καὶ μιὰ ἐξαιρετικὴ ἀφορμὴ γιὰ συλλογικὴ καὶ προπάντων γιὰ προσωπικὴ αὐτοκριτική. Μιὰ αὐτοκριτικὴ βασισμένη κυρίως πάνω σε...

μιὰ σύγκριση τῶν δικῶν μᾶς ἐπιλογῶν καὶ ἀξιῶν σὲ σχέση μὲ τὰ ἰδανικὰ καὶ τὶς ἐπιλογὲς τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ ’21.

Θὰ ποῦνε ἴσως μερικοί: Καλά, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συγκριθοῦν οἱ συνθῆκες τοῦ ’21 μὲ τὶς τωρινές; Τί κοινὸ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὰ χρόνια ἐκεῖνα καὶ τὰ δικά μας; Οἱ πρόγονοί μας τότε ἤσαν σκλαβωμένοι, ἐνῶ ἐμεῖς… 

Ἀδελφοί μου, ἐὰν δὲν ἔχουμε ἀκόμα καταλάβει, ὅτι στὶς ἡμέρες μας ζοῦμε μιὰ σκλαβιὰ ἀσύγκριτα πιὸ σκοτεινὴ καὶ πιὸ ὕπουλη ἀπὸ ἐκείνη τὴν σκλαβιά, ποὺ βίωσαν οἱ πρόγονοί μας ἐπὶ τουρκοκρατίας, τότε εἴμαστε δυστυχῶς ἄξιοί τῆς μοίρας μας. 

Ἐὰν δὲν ἔχουμε ἀκόμα συνειδητοποιήσει, ὅτι στὰ χρόνια μας εἴμαστε σκλαβωμένοι διπλά, δηλαδή, ὄχι μονάχα σὲ ξένους δυνάστες ἀλλὰ καὶ στὰ πάθη μας τὰ δαιμονικά, τότε πῶς θὰ πάρουμε τὴν ἀπόφαση νὰ ἐλευθερωθοῦμε; Τότε, μὲ ποιὸ ὅραμα, μὲ ποιὲς δυνάμεις, μὲ ποιὰ ἀποφασιστικότητα, προσδοκᾶμε νὰ ξαναπάρουμε πίσω τὴν χαμένη μας Ἐλευθερία, τὴν χαμένη μας τιμὴ καὶ ἀξιοπρέπεια, τὴν χαμένη μας ἀθωότητα; 

Ἃς προχωρήσουμε, λοιπόν, νὰ δοῦμε πού βασίστηκαν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ ’21, ποιὰ ἦταν τὰ ἰδανικά τους, ποιὰ τὰ ὁράματά τους καὶ ποιὸς ὁ σκοπὸς τοῦ Ἀγώνα τους; Καὶ ἀφοῦ τοποθετήσουμε ἔπειτα τοὺς ἑαυτοὺς μας ἀπέναντί τους, νὰ δοῦμε, τελικά, δικαιώσαμε τοὺς Ἀγῶνες τους ἢ τοὺς ἔχουμε περιφρονήσει τόσο, ποὺ ἡ καρδιὰ τοὺς πονάει ἀπὸ θλίψη καὶ τὸ λαρύγγι τοὺς πνίγεται μέσα στὸ παράπονο; 

Ἀδελφοί μου,

Τὰ γεγονότα τῆς Ἐπαναστάσεως μαρτυροῦν, ὅτι δύο εἶναι τὰ πιὸ δυνατὰ κοινὰ σημεῖα ἀναφορᾶς ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ ’21: Ἡ Πίστη καὶ ἡ Πατρίδα. Ὅλες οἱ μάχες, ὅλες οἱ θυσίες γίνονται πρῶτα γιὰ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ ἔπειτα γιὰ τὴν φιλτάτη Πατρίδα.

Βρισκόμαστε στὸ θρυλικὸ Ἰάσιο τῆς Μολδοβλαχίας. Τὰ παλληκάρια τοῦ Ἱεροῦ Λόχου –Πόντιοι στὴν πλειονότητά τους- ἀκοῦνε τὸν ἐπίσης ποντιακῆς καταγωγῆς Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη νὰ τοὺς προτρέπει: ''Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν. Νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα καὶ νὰ ὑψώσωμεν τὸ Σημεῖον δὶ οὗ πάντοτε νικῶμεν. Λέγω τὸν Σταυρόν. Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος''. 

Νὰ ὑψώσουμε, βροντοφωνάζει ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ὁποίου πάντοτε νικᾶμε καὶ νὰ τὰ δώσουμε ὅλα γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα.

Ἐμεῖς σήμερα τί κάνουμε; Ἀκοῦμε τὴν φωνὴ τοῦ Ὑψηλάντη;  

Ἐμεῖς, σήμερα, ἀντὶ νὰ τὸν ὑψώσουμε τὸν Σταυρό, ὅπως ἔκανε ὁ Ὑψηλάντης, τὸν περιφρονοῦμε ὑβριστικά: Τὸν πετᾶμε ἀπὸ τὰ σχολεῖα καὶ τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες, τὸν ἀφαιροῦμε ἀπὸ τὸ κοντάρι τῆς Σημαίας μας, τὸν βγάζουμε ἀπὸ τὰ στήθια μας καὶ ἀπὸ τὶς καρδιές μας, καὶ δὲν ξέρω ἐὰν σὲ λίγο, ἐν ὀνόματι τῆς νεοταξικῆς πολυπολιτισμικότητας, τὸν κατεβάσουμε ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς τρούλους τῶν ἐκκλησιῶν μας. 

Τὰ ἔργα μας, δὲν τὰ στερεώνουμε πιὰ στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, ὅπως τὰ στερέωναν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ ’21, ἀλλὰ ποῦ; Τὰ στηρίζουμε στὴν αὐτοπεποίθησή μας, στὴν ἐπιστημοσύνη μας, στὰ βρώμικα δανεικά των ἑβραϊκῶν τραπεζῶν, στοὺς δούρειους ἵππους τῶν ΕΣΠΑ, στὰ ναρκοθετημένα οἰκονομικὰ πακέτα τῆς λεγόμενης εὐρωπαϊκῆς ἕνωσης.  

Ὅσο γιὰ τὶς μάχες, ποὺ δίνουμε σήμερα στὴν ζωή μας, εἶναι ὁλοφάνερο, ὅτι σὲ γενικὲς γραμμὲς ἔπαψαν νὰ εἶναι μάχες γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα, ὅπως καλοῦσε τοὺς ἀγωνιστὲς ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης. Ἔχουν μετατραπεῖ σὲ μάχες γιὰ τὴν ἀτομική μας καθαρὰ καλοπέραση. Μάχες γιὰ κέρδη, γιὰ καταθέσεις, γιὰ καριέρα, γιὰ δόξα. Πάντως ὄχι μάχες γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας καὶ τὴν Ἑλλάδα μας.

Στὴν Ἁγία Λαύρα, ὁ Ἐπίσκοπος Παλαιῶν Πατρὼν Γερμανὸς ὑψώνει τὸ ἱστορικὸ λάβαρο τῆς Ἐπανάστασης τοῦ ’21, εὐλογεῖ τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ μεταξύ των ἄλλων βροντοφωνάζει: ''Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ σπάσουμε τὰ δεσμὰ καὶ τὸν ζυγό, ποὺ βαραίνει τὸν τράχηλό μας. Καλύτερος εἶναι ὁ θάνατος μὲ τὸ ὅπλο ἀνὰ χείρας, παρὰ ἡ θέαση τοῦ ἐξευτελισμοῦ τῶν βωμῶν καὶ τῶν ἐστιῶν''. 

Τὰ ἴδια γράφει στὰ ἀπομνημονεύματά του καὶ ὁ Μακρυγιάννης: ’’Ὅταν μου πειράξουν τὴν πατρίδα καὶ τὴν θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ‘νεργήσω κι ὅτι θέλουν ἅς μου κάνουν’’.  

Σήμερα, ὅμως, ἀδελφοί μου, ὅταν μᾶς πειράζουν τὴν Πίστη ἢ τὴν Πατρίδα, συνήθως δὲν κάνουμε, αὐτὸ ποὺ θὰ ἔκανε ὁ Μακρυγιάννης. Προτιμᾶμε νὰ μείνουμε σιωπηλοί, ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι. Μιὰ ταπεινωτικὴ ἥττα τῆς ποδοσφαιρικῆς μας ὁμάδας τολμῶ νὰ πῶ, ὅτι ἴσως μᾶς ἐξαγριώνει περισσότερο.

Τὰ παραδείγματα; Ἀμέτρητα!

Μήπως, ὡς λαό, μᾶς ἔθιξαν τὰ γεγονότα τῶν Ἰμίων; Σὲ ποιὸ σχολεῖο σήμερα γίνεται λόγος γιὰ τὰ ἠρωϊκὰ μᾶς ἐκεῖνα παιδιά, πού θυσιάστηκαν γιὰ τὴν Πατρίδα ἐκεῖνο τὸ βράδυ; Θὰ μᾶς πεῖ κανεὶς ποιὸ βόλι τὰ θανάτωσε; 

Μήπως μᾶς πειράζει τὸ νέο παιδομάζωμα; Ἔρχεται ὁ κύριος Φοῦχτελ, ἁρπάζει τὰ παιδιά μας καὶ ἐμεῖς χαιρόμαστε, πού σώζονται! Ποῦ; Στὰ χέρια τῶν Γερμανῶν!

Μήπως φαίνεται ἀπὸ τὴν στάση μας, ὅτι μᾶς προβληματίζει στὰ σοβαρὰ ἡ κατάργηση τῶν συνόρων μας καὶ ἡ ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας; 

Τί κάνουμε ὡς λαὸς καὶ ὡς ἡγεσίες, γιὰ νὰ ἀποτρέψουμε τὴν κοινωνική, πολιτισμικὴ καὶ δημογραφικὴ ἀλλοίωση, ποῦ ἐπιχειρεῖται σήμερα σὲ βάρος τῆς Πατρίδας μας, μὲ ἀφορμὴ τάχα τὸ προσφυγικό; 

Ἀδελφοί μου, ἃς μὴν μπερδευόμαστε. Ἄλλο πράγμα ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη πρὸς τοὺς ὄντως πρόσφυγες καὶ ἄλλο ἡ ἀνεξέλεγκτη ἐγκατάσταση φανατικῶν μουσουλμάνων μέσα στὴν αἱματοβαμμένη ἀπὸ τὸ Ἰσλὰμ πατρίδα μας.  

Στὸν Ἀγώνα τοῦ ’21 ἔδωσαν τὸ αἷμα τοὺς ἕνα ἑκατομμύριο πρόγονοί μας. Δέκα πατριάρχες καὶ 120 ἐπίσκοποι ἔχασαν τὰ κεφάλια τους ἀπὸ τὴν χατζάρα τοῦ Ἰσλάμ. 

Αὐτὴ τὴν ὥρα, μονάχα στὸν Πειραιά, λειτουργοῦν σαράντα τεμένη! 

Γι’ αὐτὸ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία ὅλοι αὐτοί; Γιὰ νὰ ξαναγεμίσει ἡ Πατρίδα μας τζαμιά; Δὲν μᾶς ἔφτασαν χίλιοι ἑκατὸ Νεομάρτυρες; Θέλουμε κι ἄλλους; 

Καὶ γιὰ τὸν ἐξευτελισμὸ τῶν ἑστιῶν, πόσο ἄραγε θιγόμαστε καὶ ἀντιδροῦμε, ὅταν ἀφήνουμε τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας στὴν πατρίδα μας νὰ διαλυθεῖ, ὅταν τὸν θεοσδοτο γάμο τὸν περνᾶμε μέσα ἀπὸ τὰ δημαρχεῖα καὶ ὄχι μέσα ἀπὸ τὶς ἐκκλησιές μας, ὅταν ἀναδεικνύουμε τὸν σοδομισμὸ σὲ ἀξία γαμική, ὅταν οἱ γονεῖς κατάντησαν βάρος καὶ ἡ παιδοποιία βάσανο παραπανίσιο, ὅταν δολοφονοῦμε πάνω ἀπὸ 300.000 ἀγέννητα παιδιὰ τὸν χρόνο;

Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἐξευτελισμό, ποὺ δέχονται σήμερα ἄνθρωποι καὶ σύμβολα τῆς Πίστεώς μας, πόσο μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι μᾶς καίει, ὅταν, ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀνεχόμαστε νὰ ἀποκλείονται οἱ Ἱεράρχες μας ἀπὸ τὶς σχολικὲς αἴθουσες, ὅταν μένουμε σιωπηλοὶ στὴν ἀπόσυρση τῆς εἰκόνας τοῦ Κυρίου μας ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῆς θεολογικῆς μας σχολῆς, ὅταν δεχόμαστε ἀδιαμαρτύρητα τὴν διακωμώδηση τοῦ ράσου σὲ καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις ἢ σὲ παρελάσεις σοδομιστῶν;  

Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ’’κατορθώματά’’ μας, πῶς εἶναι δυνατόν, ἀγωνιστὲς σὰν τὸν Μακρυγιάννη καὶ τὸν Παλαιῶν Πατρὼν Γερμανό, νὰ μὴν ἔχουν παράπονα καὶ νὰ μὴν εἶναι πικραμένοι μαζί μας; 

Ὁ μεγάλος Διδάχος τοῦ Γένους μας, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἀκούραστος  αὐτὸς Ἀγωνιστῆς γιὰ τὸ Ποθούμενο, γιὰ τὴν Ἐλευθερία τοῦ Γένους, στὶς διδαχὲς τοῦ ἔλεγε: ’’Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε’’.

Ἐμεῖς σήμερα τί κάνουμε, ἀδελφοί μου; Ἐμεῖς σήμερα, ἀντὶ νὰ φυλάξουμε καὶ νὰ στερεώσουμε τὴν Πίστη μας, ὅπως προέτρεπε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, πολὺ συχνά, δυστυχῶς, τὴν ὑπονομεύουμε καὶ τὴν ἀμβλύνουμε. 

Φυλᾶμε τὴν Πίστη μας, ὅταν στὶς θεολογικές μας σχολὲς καὶ σὲ κάποιες ἀπὸ τὶς λεγόμενες ἀκαδημίες θεολογικῶν σπουδῶν, τὰ τελευταῖα χρόνια, περιφρονοῦμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ εἶναι οἱ στυλοβάτες τῆς Πίστεώς μας,  καὶ διδάσκουμε θεωρίες καὶ πρακτικὲς δῆθεν μεταπατερικές; 

Φυλᾶμε τὴν Πίστη μας, ὅταν κάθε τόσο συμπροσευχόμαστε στὸ ἐξωτερικὸ μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους; Ὅταν τὸ κοράνιο τὸ ὀνομάζουμε βιβλίο ἱερό, δοθείσης μάλιστα εὐκαιρίας τὸ δωρίζουμε κιόλας ἀντὶ τοῦ Εὐαγγελίου; 

Στερεώνουμε τὴν Πίστη μας, ὅταν καταργοῦμε τὸν ὁμολογιακὸ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς θεολόγους μας τοὺς περιφρονοῦμε; 

Ὅταν ἀναθέτουμε τὴν θεραπεία τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς μας σὲ ψυχολόγους, σὲ ψυχοθεραπευτὲς καὶ σὲ ὁμοιοπαθητικούς, ἐνῶ ὁ μόνος θεραπευτὴς τῶν ψυχῶν μας εἶναι ὁ Κύριος Ἠμῶν Ἰησούς Χριστός,  θεραπευτήριό Του ἡ Ἐκκλησίας μας καὶ μοναδικά Του φάρμακα τὰ Ἱερά μας Μυστήρια; 

Φυλᾶμε τὴν Πίστη μας, ὅταν μὲ νόμους τῆς πολιτείας δῆθεν ἀντιρατσιστικούς, φιμώνουμε τὸν ἄμβωνα σὲ θέματα ὅπως ἡ ὁμοφυλοφιλία, οἱ ἐκτρώσεις, οἱ δυσώνυμες δυτικόφερτες ἐκτροπὲς τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου, ἡ κάρτα τοῦ πολίτη, ἡ ἀχρήματη κοινωνία, λὲς καὶ ὅλα αὐτὰ δὲν ἀφοροῦν στὴν Πίστη μας, δὲν ἅπτονται τοῦ κεφαλαίου τῆς σωτηρίας μας; 

Πῶς, λοιπόν, μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα τόσα, νὰ μὴν εἶναι πικραμένος μαζί μας ὁ Ἐθναπόστολός μας, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός; Καὶ πῶς νὰ μὴν πνίγεται ἀπὸ τὸ παράπονο, βλέποντάς μας νὰ παρατᾶμε κάποιες φορὲς ἀφύλαχτη τὴν πολυτίμητη Ὀρθοδοξία μας καὶ νὰ δηλώνουμε ἐνθουσιασμένοι μὲ τὰ ξυλοκέρατα, πού μᾶς ἔρχονται ἀπὸ τὴν Δύση;  

«Ὁ φόβος καί ὁ τρόμος ἤ τό χρῆμα κλείνουν τά στόματα»

 

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ

Οἱ πρόσφατες πολύνεκρες ἐπιθέσεις στίς Βρυξέλλες καί τήν Λαχώρη τοῦ Πακιστάν ἀπό Ἰσλαμιστές ἐναντίον ἀδιακρίτως Εὐρωπαίων πολιτῶν στήν πρώτη καί Ρωμαιοκαθολικῶν Πακιστανῶν στή δεύτερη πού ἑόρταζαν τό Πάσχα τους, ἐπαναφέρει τραγικά τό παγκόσμιο πρόβλημα ἀσφάλειας πού ἀπειλεῖ ἡ ἰδεοληψία τοῦ Ἰσλάμ, γεγονός πού ἐπιμελῶς ἀποσιωπᾶται ἤ ἀποκρύπτεται ἀπό δημοσιογραφικούς καλάμους πού ἤ εὐρίσκονται σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία ἀπό τό Σουνιτικό μπλόκ πού πληρώνει καλά!!! ἤ ἀνήκουν στόν εὑρύ κύκλο τῶν λεγομένων «χρησίμων ἠλιθίων» τοῦ συστήματος ἤ βαθιά ἰδεοληπτικοί κινοῦνται ἀπό τό δαιμονικό μῖσος τους κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦν τό Ἰσλάμ ὡς δῆθεν πρόσφορο μέσο γιά τήν ἐκζητουμένη ἀπομείωσή τους.

Εἶναι ἐνδεικτικό πῶς ἀξιόλογοι δημοσιογράφοι φτάνουν στό σημεῖο νά ἰσχυρίζονται γιά τίς ἐγκληματικές αὐτές ἐνέργειες ὅπου τά θύματα καί οἱ θῦτες ἔχουν τό ἴδιο τραγικό τέλος «Ποιός φταίει; Τό Ἰσλάμ; Τότε μήπως φταίει καί τό Εὐαγγέλιο γιά τά ἐγκλήματα τῶν Σταυροφόρων ἤ τοῦ Μπούς;» (Ἐφημ. Real News 26/3/2016, σελ. 28) παραθεωρώντας ἀπαράδεκτα ὅτι τό μέν Ἰσλάμ στό ἱερώτατό του Βιβλίο πού προσωποποιεῖται ὁ «Θεός», ἐμπεριέχει ὅλη αὐτή τήν ἀπάνθρωπη ἐγκληματική καί αἱματηρή ἰδεολογία τῆς δολοφονίας τῶν ἀντιφρονούντων καί τοῦ ἱεροῦ πολέμου γιά τήν «πίστη», ἐνῶ στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἡ παραμικρή νύξι γιά πόλεμο κατά τῶν ἀπίστων ἤ γιά πολεμικό ἀγώνα γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.

Ανθρώπινες ροές, σύγχρονο όπλο πολλαπλού σκοπού.

Σε όλες σχεδόν τις ανθρώπινες ροές, δεν φαίνεται άμεσα, ούτε ποιος τις έχει σχεδιάσει, ούτε ποιος τις κινεί και ούτε ποιος ωφελείται από ροές αυτές. Το μέγεθος του αποτελέσματος της εφαρμογής του ασύμμετρου αυτού όπλου -της ‘μεταναστευτικής ροής’- θεωρείται υπερδιπλάσιο σε σύγκριση με τα αποτελέσματα τα οποία επιφέρει μια άμεση στρατιωτική επέμβαση. Ο τρόπος που πραγματοποιούνται είναι ΄βελούδινος’, πατάνε σταθερά πάνω στα ανθρωπιστικά αισθήματα των πολιτών και τα παραλύουν. Τα αποτελέσματα δε που επιφέρουν είναι μη αναστρέψιμα. Από μόνες τους οι ‘ροές’ απενεργοποιούν την άμυνα μιας χώρας. Αυτά και άλλα πολλά ισχυρίζεται –και ήδη τα βλέπουμε- η θεωρητικός του θέματος Kelly M. Greenhill στο βιβλίο της Weapons of Mass Migration.

Δείτε για παράδειγμα πως ο στρατός μας, το λιμενικό και η αστυνομία βρέθηκαν να εργάζονται καθημερνά για την στήριξη και συντήρηση του εισερχόμενου ξένου πληθυσμού. Οι επίσημες

Νικόλαος Λουδοβίκος: «Ο Έλληνας έχει εγκαταλείψει, λόγω συλλογικής κατάθλιψης, την προσπάθεια να μπει στην ιστορία ξανά»

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, ένας από τους σπουδαιότερους θεολόγους της εποχής μας που βρίσκεται σε έναν γόνιμο οικουμενικό διάλογο, αν και υποστηρίζει ότι η νεοελληνική αυτοσυνειδησία είναι ενοχική επισημαίνει πως μια ομάδα διανοουμένων προσπαθεί να μας πείσει ότι είμαστε κουτσουρεμένοι και ανάπηροι και φωνάζει: «Ε, λοιπόν δεν είμαστε». Τονίζει ότι η ταυτότητα έρχεται από το μέλλον και μας εξηγεί πως μπορούμε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας.

Καταρχήν εγώ έχω μια τελείως διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά στο πρόβλημα της ταυτότητας. Δεν υπάρχει ταυτότητα που να μην είναι σε κρίση, και μάλιστα η εθνική ταυτότητα. Ξέρετε, αυτό συνάπτεται και με την έννοια του έθνους και είναι σημαντικό να εξετάσουμε το πως εξελίχθηκε αυτή η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Υπήρξε μια ομάδα στοχαστών στα θέματα αυτά οι οποίοι εν πολλοίς αντιπαρατέθηκαν μεταξύ τους. Αυτοί οι άνθρωποι ωστόσο δημιούργησαν μια εικόνα για την έννοια του έθνους, την οποία έχουμε σήμερα. Ας μην μπούμε σε αυτή τη συζήτηση γιατί είναι τεράστια, μπορούμε εάν θέλετε…
Ας το εξερευνήσουμε λίγο…
Εντάξει ,μόνο περιληπτικά, γιατί θα μας ξεστράτιζε…Κοιτάξτε, σε μια προηγούμενη εποχή το έθνος θεωρείτο από τους Γκέλνερ, τον Άντερσον, τον Χομπσμπάουμ κλπ, ότι είναι ένα εφεύρημα. Αυτοί λοιπόν υποστήριζαν, λίγο ή πολύ, ότι το έθνος είναι ένα εφεύρημα το οποίο κατά κάποιο τρόπο γεφυρώνει ένα αποξενωμένο κράτος με ένα πραγματικό λαό, μια φανταστική κοινωνία, όπως έλεγε ο Άντερσον, ανθρώπων που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο. Θεωρούσαν τελοσπάντων ότι ήταν μια κατασκευή.


Φτάσαμε στη νεότερη εποχή σε μια πιο θετική αντίληψη για το έθνος με τον Μίροσλαβ Χροχ και τον Άντονι Σμιθ, ας πούμε. Είναι αντικειμενικές κοινωνικές οι σχέσεις το έθνος, λένε αυτοί. Λέει ο Σμίθ ότι είναι μια πραγματικότητα το έθνος, ένα ανθρώπινο σύνολο με τους μύθους, αναμνήσεις, οικονομία, κουλτούρα, υποχρεώσεις και τα λοιπά. Επομένως, πρέπει να δούμε πως τίθεται το θέμα της ταυτότητας. Σύμφωνα με τη δική μου κρίση, η καλύτερη βοήθεια που μπορούμε να λάβουμε για να το καταλάβουμε αυτό, είναι η Λακανική αντίληψη περί έθνους, όπως αναπτύχθηκε από ορισμένους διανοητές στις μέρες μας. Η κατανόηση δηλαδή του έθνους ως μίας ταυτότητας πάντα σε κρίση.
Να το καταλάβουμε λοιπόν με ψυχαναλυτικούς όρους το έθνος και θα δείτε γιατί είναι πολύ βοηθητικό αυτό που σας λέω. Όλα τα έθνη κάνουν την ταυτότητά τους μέσα από μια μυθοποιημένη αντιπαλότητα, με πολλούς άλλους γύρω τους. Μία μυθοποιημένη αντιπαλότητα η οποία ουσιαστικά επιδιώκει να εξηγήσει την έλλειψη, την ιστορική έλλειψη με μια αναγωγή σε ένα παρελθόν που μου το αφαίρεσε κάποιος κακός, Σε κάποιο παρελθόν υπήρξε μια πληρότητα, έτσι δεν είναι; Αυτή λοιπόν την χαμένη πληρότητα μού την έκλεψε κάποιος και πρέπει να εξηγήσω την έλλειψη. Έτσι αυτός ο κάποιος είναι ένας αποδιοπομπαίος τράγος, δηλαδή αυτή η μυθοποιημένη έχθρα, η οποία γεννά την ταυτότητα.
Η ταυτότητα είναι μία συνέχεια λόγων, οι οποίοι επιδιώκουν να εξηγήσουν, γι’ αυτό είπα ότι είναι πάντα σε κρίση, το γιατί είναι δυνατόν να χαθεί αυτή η πληρότητα του παρελθόντος μέσω του μυθοποιημένου εχθρού ή αποδιοπομπαίου τράγου. Οπότε η έννοια της ταυτότητας είναι μια τάση επιστροφής στο ιδεώδες αυτής της πληρότητας και της απόλαυσης. Και επειδή δεν μπορούμε να την κάνουμε άμεσα αυτή την επιστροφή, έχουμε διάφορες πρακτικές όπως είναι τα φεστιβάλ, οι τελετές και τα λοιπά και οι οποίες μας επιτρέπουν κατά κάποιο τρόπο να μνημονεύουμε συνεχώς την πιθανότητα να επιστρέψουμε στην πληρότητα αυτή τη χαμένη του παρελθόντος. Όλες οι εθνικές ταυτότητες είναι σε κρίση!

«Όλα τα έθνη κάνουν την ταυτότητά τους μέσα από μια μυθοποιημένη αντιπαλότητα, με πολλούς άλλους γύρω τους. Μία μυθοποιημένη αντιπαλότητα η οποία ουσιαστικά επιδιώκει να εξηγήσει την έλλειψη, την ιστορική έλλειψη με μια αναγωγή σε ένα παρελθόν που μου το αφαίρεσε κάποιος κακός, Σε κάποιο παρελθόν υπήρξε μια πληρότητα, έτσι δεν είναι; Αυτή λοιπόν την χαμένη πληρότητα μου την έκλεψε κάποιος και πρέπει να εξηγήσω την έλλειψη»

Έχετε ζήσει και σπουδάσει στο εξωτερικό. Πώς το αντιλαμβάνεστε να συμβαίνει αυτό που μου λέτε εκεί;
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια τώρα πηγαινοέρχομαι στην Αγγλία και η αγγλική ταυτότητα είναι σε κρίση. Δεν υπάρχει σοβαρό περιοδικό, που να μη συζητάει το πρόβλημα της ταυτότητας. Ποιοι είμαστε; (το τονίζει). Επίσης, η αμερικανική ταυτότητα είναι σε κρίση, θυμάστε αυτό το έργο του Χάντιγκτον «Who are we?» (Ποιοι είμαστε;) μεταφράστηκε και στα ελληνικά και προσπαθεί να προσδιορίσει τα στοιχεία εκείνα τα οποία κατά κάποιο τρόπο δημιουργούν πάντοτε την αίσθηση ότι απειλούμαστε, ότι ήμασταν κάποιοι που δεν είμαστε πια και ότι έχουμε ένα μέλλον που κάποιοι θέλουν να μας το στερήσουν. Θυμάστε αυτό που έλεγε ο Μπους μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001; Έλεγε: «Μας μισούνε γιατί είμαστε καλοί». Καταλαβαίνετε ότι αυτό δεν είναι τόσο απλοϊκό, όσο φαίνεται. Στη Γαλλία αν πάτε, θα ακούσετε να λένε ότι χάνεται η γαλλική κουλτούρα. Δεν λέω για τη Γερμανία, οι Γερμανοί είναι πολλαπλώς τραυματισμένοι, έχουν χαθεί και ξαναβρεθεί πάμπολλες φορές και έχουν την αίσθηση ότι κινδυνεύουν και αντιδρούν με τον τρόπο τους. Δεν υπάρχει έθνος στο οποίο να μη βρείτε φανταστικούς εχθρούς και φανταστική πληρότητα, όπως και τον μύθο της έλλειψης και αυτόν τον κάποιο που τους αφαίρεσε την πληρότητα. Επίσης θα βρείτε μια μυθοποιημένη κατασκευή του γιατί καταντήσαμε εδώ. Επειδή στην Ελλάδα η παρούσα κατάσταση είναι μία κατάσταση μη πλήρους ιστορικής κυριαρχίας, οι μύθοι αυτοί είναι καταθλιπτικοί. Εντάξει, μιλάω σαν παλιός ψυχολόγος.
Υποφέρουμε όμως σαν λαός…
Ναι, γιατί πρόκειται για μια εξοντωτική αυτοκριτική και ο αποδιοπομπαίος τράγος έχει μεταφερθεί σ' εμάς τους ίδιους. Όπως λέει και η κ. Αρβελέρ, η οποία έχει ασχοληθεί με τα θέματα αυτά, φανταστείτε, λέει, ο τόπος αυτός είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει απελευθερώσει την πρωτεύουσα της. Αυτό το πράμα έχει μια συνεχή κρίση ενοχής. Είναι ενοχική η νεοελληνική αυτοσυνειδησία. Ενοχική! Και μια επιπλέον αιτία είναι ότι για λόγους καθαρά ιστορικούς, δεν συνέβη η συνήθης διαδικασία κατασκευής θεσμών που έγινε στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αλήθεια πώς γίνονται οι θεσμοί;
Οι θεσμοί δεν επιβάλλονται ούτε διά της βίας ούτε άνωθεν. Οι θεσμοί, όπως έχουν δείξει διαπρεπείς κοινωνιολόγοι, για παράδειγμα ο Νόμπερ Ελιά, ο οποίος είναι αυθεντία σε πάνω σ' αυτό το θέμα, δημιουργούν μια εσωτερίκευση κοινών συμπεριφορών, τάσεων, ιδεολογιών, και τα λοιπά. Αυτό όμως θέλει χρόνο και ελευθερία για να γίνει.

«Είναι ενοχική η νεοελληνική αυτοσυνειδησία»

Εμείς πού αποτύχαμε;
Εμείς δεν είχαμε ελευθερία για 500 χρόνια. Είναι δυνατόν να κάνει κανείς ελεύθερη αναχώνευση των κοινών πρακτικών και στάσεων και όλα αυτά που σας περιέγραψα προηγουμένως φέρνοντας σας για παράδειγμα τον Άντονι Σμιθ και τους κοινούς μύθους, τις αναμνήσεις, την κουλτούρα, τις υποχρεώσεις, κοινωνικές τάσεις. Πώς μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, όταν έχεις από πάνω σου έναν δυνάστη, όταν αισθάνεσαι ότι δε σου ανήκει η ιστορία; Εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα και εδώ είναι που διαφωνώ τόσο πολύ με ανθρώπους σαν τον Στέλιο τον Ράμφο και με άλλους, οι οποίοι έχουν μια αφελή αντίληψη του γεγονότος του γιατί τα πράγματα στην Ελλάδα είναι έτσι.
Θέλω να το ξαναπώ. Αν είχαμε ιστορική συνέχεια όλα τα πολύ μεγάλα επιτεύγματα, τα οποία στα δικά μου τα βιβλία προσπαθώ να αναλύσω, μέχρι τον 14ο αιώνα θα εσωτερικεύονταν σιγά-σιγά, θα περνούσαν τις κρίσεις τους, αλλά θα εσωτερικεύονταν. Όλες οι ιστορικές οντότητες περνούν κρίσεις. Και στο Βυζάντιο ήταν αλλιώς μέχρι τον 11ο αιώνα και σταδιακά άρχισε να γίνεται αυτή η φυσιολογική φθορά και πτώση, η οποία συνέβη αρχίζοντας από τους εξωτερικούς εχθρούς, για παράδειγμα όταν ο Ρωμανός Διογένης ηττήθηκε απ' τον Αλπ Αρσλάν στο Μαντζικέρτ το 1071 και τον πάτησε ο Αλπ Αρσλάν συμβολικά στο σβέρκο, ταπεινώνοντας με αυτόν τον τρόπο την αυτοκρατορία. Από εκεί και πέρα, αρχίζει μια μεγάλη κρίση, ενοχική κρίση ταυτότητας στο Βυζάντιο η οποία θα οδηγήσει και σε αποσάθρωση των θεσμών. Οι θεσμοί ήταν ισχυροί στο Βυζάντιο, ήταν ισχυροί γιατί είχε και το ρωμαϊκό στοιχείο, που ήταν πολύ ισχυρό. Όπως είπε ο Ζαμπέλιος, το Βυζάντιο είναι κρίσιμη ενότητα, υπάρχει ο ελληνισμός, υπάρχει ο ρωμαϊσμός και υπάρχει και ο χριστιανισμός.
Παρά ταύτα, είχαμε μια ιδιοτυπία στο σημείο αυτό. Εγώ το περιγράφω σ’ ένα από τα βιβλία μου ως μικροϊστορική αντίληψη, με την καλή έννοια, δηλαδή ήταν πιο ανθρώπινη η ιστορία αυτή, πιο εσχατολογική με την καλή έννοια. Δηλαδή δεν είχε η ιστορία ένα κεντρικό τεράστιο σκοπό, τον οποίο πρέπει να υπηρετήσεις πεθαίνοντας γι' αυτόν. Το κράτος ενσωμάτωνε περισσότερους σκοπούς, ένας από αυτός ήτανε η χριστιανική κοινωνία, ας πούμε. Για να υπάρχει η κοινωνία, είχε και πνευματικούς λόγους.

Εδώ είναι και η διαφορά μεταξύ του Φώτιου και του Μακιαβέλι
Πράγματι, εάν διαβάσετε τα έργα του Μεγάλου Φωτίου σε σύγκριση με τον Μακιαβέλι, τον Ηγεμόνα, θα δείτε μια μεγάλη διαφορά στο πως φαντάζεται ο ένας τον πρίγκηπα και πως τον φαντάζεται ο άλλος. Ο πρίγκιπας του Μεγάλου Φωτίου, ο Ηγεμών, είναι ένα ον το οποίο παιδαγωγεί την κοινωνία του με πνευματικές αρχές και έχει την αίσθηση ότι κοινωνία είναι μια πνευματική τελικά κοινωνία, με ένα σκοπό να εκπληρώσει, την κατ' εικόνα του Θεού στον άνθρωπο και όχι μια αυτόνομη κοινωνία. Του Μακιαβέλι, είναι αυτόνομη πια η κοινωνία λόγω των μεγάλων αλλαγών που έχουν γίνει στην αντίληψη του κράτους, μετά τον Θωμά τον Ακινάτη. Αυτά είναι θέματα τα οποία μπορούμε να συζητήσουμε δια μακρόν, αλλά εκείνο που θέλω να σας πω είναι ότι στο Βυζάντιο υπήρχε μία εξατομίκευση και, επιμένω σ' αυτό, πρώιμη! Υπήρχε μια αντίληψη για το σώμα, για παράδειγμα, πάρα πολύ υψηλή, ήδη από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή και τον Γρηγόριο τον Παλαμά.
Τον 14ο αιώνα ο ησυχασμός έχει μια πολύ υψηλή αντίληψη για το σώμα. Όλη η ιστορία ενάντια στο Βαρλαάμ, ενάντια στις αντιπάλους του Παλαμά, ήτανε ακριβώς για το αν τα συναισθήματα και το σώμα μετέχουν στη θεοπτία. Στη Δύση την ίδια εποχή δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία ότι μπορούμε να έχουμε μετοχή στη θεογνωσία του σώματος και των συναισθημάτων. Μάλιστα σύμφωνα με τον Θωμά τον Ακινάτη δεν μπορούμε να έχουμε με τίποτα θέα του Θεού, γιατί ακριβώς είμαστε δεμένοι με ένα σώμα, μόνο μετά θάνατον μπορούμε. Εδώ όμως, στην ελληνική παράδοση, έχουμε μια καταξίωση του σώματος και της υλικότητας και των συναισθημάτων επίσης. Λέει ο Βαρλαάμ στον Παλαμά: «Μόνον νους είναι ο Θεός», μόνο με νου μπορούμε να τον συναντήσουμε. Και λέει ο Παλαμάς: «Όχι, αλίμονο, του Θεού ημάς εχώρισας». Μας χωρίζεις δηλαδή με κάτι που αγαπάμε. Αυτή η σύναξη του νου μέσα στην καρδιά, που είναι το κέντρο της ησυχαστικής προσευχής, είναι η ενοποίηση των ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου και αυτό είναι πολύ μοντέρνο.
Στον σημερινό άνθρωπο, εάν του μιλήσετε και του πείτε θα βρεις την εσχάτη αλήθεια μόνο με το νου θα σου πει «Όχι! Θέλω να τη βρω μέσα σ' ένα σώμα» όπως έλεγε ο Ρεμπώ. Σας είπα μόνο αυτό. Πάμε πάλι στον Παλαμά. Η υποστατική συνενέργεια, όπως την ονομάζω σ’ ένα από τα βιβλία μου, δηλαδή το γεγονός ότι δεν είναι ο Θεός όπως είναι στον Ακινάτη, μια παθητική ενέργεια επάνω μου, αλλά είναι ένας διάλογος συνεργειών.
Όμως ο αντίλογος είναι ότι εμείς απορρίψαμε τη λογική και μείναμε μόνο με το συναίσθημα, ενώ στην Ευρώπη, το υποστηρίζει και ο κ. Ράμφος αυτό, χρησιμοποίησαν και τα δύο.
Είναι λάθη σοβαρά αυτά τα οποία προέρχονται από μία παράδοξη έλλειψη γνώσης των πραγμάτων και

Μπόχα

Γράφει η Εφημερίδα των Συντακτών: «Ερωτήματα προκαλεί η στάση της βελγικής αστυνομίας που τρεις ημέρες πριν από τις πολύνεκρες επιθέσεις στις Βρυξέλλες και ενώ είχε στα «χέρια της» τον Σαλάχ Αμπντεσλάμ, δεν κατάφερε να αποσπάσει κρίσιμες πληροφορίες που θα μπορούσαν να ανατρέψουν τα δεδομένα. Οι αστυνομικοί έδειξαν φωτογραφίες των βομβιστών αυτοκτονίας στον Αμπντεσλάμ αλλά δεν μπόρεσαν να συλλέξουν πληροφορίες καθώς εκείνος ισχυρίστηκε ότι δεν τους γνώριζε, σύμφωνα με πληροφορίες της γαλλικής εφημερίδας Le Monde. Η Monde γράφει επίσης ότι οι ανακριτές επικεντρώθηκαν κυρίως στα γεγονότα της 13ης Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι αντί να ρωτήσουν για τα μελλοντικά σχέδια του τρομοκρατικού πυρήνα».

Βασικά ερωτήματα, ανάμεσα σε πολλά άλλα. Ερωτήματα σημαντικά, όπως γιατί η Ε.Ε. χρηματοδοτεί την Τουρκία με 6 δισ. ενώ όλοι γνωρίζουν πλέον ότι η Τουρκία χρηματοδοτεί το Ισλαμικό Κράτος μέσω του λαθρεμπορίου πετρελαίου. Ή όπως, γιατί αφήνουν το Ισλαμικό Κράτος να υπάρχει ακόμη ενώ η …. «συμμαχία του Καλού» έχει αποδείξει σε άλλες περιπτώσεις ότι μπορεί να ισοπεδώσει δίχως τύψεις χώρες με πολύ πιο οργανωμένους και μεγαλύτερους στρατούς.

Ερωτήματα ανάμεσα σε άλλα, περισσότερο τοπικής εμβέλειας. Όπως, γιατί αντί να πλακωθούμε με τη FYROM όταν έκλεισε τα σύνορά της, πλακωθήκαμε μεταξύ μας για το όνομα εξ αφορμής Μουζάλα, αφήνοντας εντελώς ανενόχλητη την τσιρλίντερ της Γερμανίας να κάνει τη δουλειά της. Ή όπως, γιατί ενώ ο πρωθυπουργός της Θουριγγίας Μπόντο Ράμελοφ δήλωσε στο Der Spiegel έτοιμος να φιλοξενήσει «1.000-2.000 πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ειδομένη, στην Ελλάδα και αναμένουν απελπισμένα βοήθεια» αρκεί το ομοσπονδιακό κράτος να παράσχει επιμελητειακή στήριξη στο κρατίδιό του, στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών έσβησαν τα φώτα και πήγαν για ύπνο αντί να ξεκινήσουν άμεσα την οργάνωση της αποστολής 2.000 προσφύγων από την Ειδομένη;

Με αφορμή τις δύο ανακοινώσεις των Υπουργών Παιδείας των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ για την 25η Μαρτίου 2015 και 2016, μερικές σύντομες σκέψεις

                                      του Βασίλη Ασημακόπουλου

«Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τοπ' Άγγλου!

Πέλαγο μέγ', αλίμονο, βαρεί το καλυβάκι·»

        Διονύσιος Σολωμός, Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

          Στις δύο ανακοινώσεις των Υπουργών Παιδείας για την 25^η Μαρτίου (Μπαλτάς 2015 και Φίλης 2016) λανθάνει μια άποψη - ευρέως διαδεδομένη στους κόλπους της επίσημης αριστερής διανόησης και οργανωμένων τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι στο λαό της αριστεράς- περί του εθνικού φαινομένου. Δεν αναφέρομαι σε ορισμένα στερεότυπα που αναπαράγονται, όπως η αποσιώπηση της σημασίας του θρησκευτικού συναισθήματος των ορθοδόξων επαναστατών και η μονοδιάστατη θεώρηση της Ελληνικής Επανάστασης ως τέκνο του Διαφωτισμού (Μπαλτάς, 2015). Η αναφορά αυτή, πέραν του ότι είναι απολύτως στρεβλωτική της πραγματικότητας των δρώντων υποκειμένων, αντανακλά τον ιδεολογικό μεταπρατισμό τμημάτων της ευρωπαϊστικης αριστεράς, που επιχειρεί ν’ αναλύσει ιστορικές διαδικασίες στη βάση αποκλειστικά της εξέλιξης των δυτικών κοινωνικών σχηματισμών. Κρίμα γιατί μια από τις ιδεολογικές αφετηρίες της λεγόμενης ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς ήταν η δημιουργική εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας προσαρμοσμένη στις εγχώριες κοινωνικές συνθήκες σε αντίθεση με το «δογματικό» ΚΚΕ.

Η σιωπή για το ’21: Πηγές και ερμηνείες για την ελληνική επανάσταση

11:11 | 25 Μαρ. 2016

Απόστολος Διαμαντής

Η Ελλάδα "παρέμεινεν έθνος" κατά τη διάρκεια των τεσσάρων αιώνων της τουρκοκρατίας. Παρέμεινε δηλαδή ως κοινότητα με το αίσθημα του «ανήκειν», ως εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα. Γιατί αν δεν είχε παραμείνει έθνος δεν θα υπήρχε καν η Επανάσταση του ‘21. Άρα το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι μόνον οι έμποροι. Είναι και οι έμποροι, οι λόγιοι ή η εκκλησία με τη συμβολή της στην εκπαίδευση. Ούτε μόνον οι ελληνορθόδοξες κοινότητες που συνέχισαν την κοινοτική παράδοση του αρχαίου και του μεσαιωνικού ελληνισμού. Είναι όλα αυτά μαζί, αυτά που όλα μαζί συγκροτούν την εθνική κοινότητα.
Το κρίσιμο ζήτημα λοιπόν είναι ότι υπάρχει μια ελληνορθόδοξη κοινότητα, η οποία είναι συνεκτικά οργανωμένη θεσμικά μέσω των κοινοτήτων, είναι πνευματικά οργανωμένη μέσω της Εκκλησίας, και έχει την σαφή αίσθηση της καταγωγής, ότι προέρχεται δηλαδή και φέρει μεθ’ εαυτής την παράδοση τη βυζαντινή και την αρχαία ελληνική. Αυτό είναι ο πρώτιστος και κρίσιμος παράγοντας. Εξ άλλου γνωρίζουμε ότι στην τουρκοκρατία έχουν γίνει πολλές εξεγέρσεις, δεν είναι μόνο το ’21. Έχουν γίνει άλλες δεκάδες. Σε όλους τους τουρκοβενετικούς πολέμους οι Έλληνες της Πελοποννήσου κυρίως και της Στερεάς έμπαιναν στο πλευρό των Βενετών και πολεμούσαν, πιστεύοντας κι αυτοί ότι θα μπορούσαν να πετύχουν κάποιου είδους πολιτική ανεξαρτησία. Άρα το ζήτημα της Επανάστασης του ‘21 δεν μπορεί να σχετίζεται με αλλαγές των ετών εκείνων - δηλ. το εμπόριο, που αναπτύχθηκε τον

Ντροπή, Έλληνες !

 
..Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας, να μή μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να' ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.
Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός, μας έσωσε... Μας έδωσε την νίκη και έχασε τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον Σωτήρα μας!
Ντροπή Έλληνες!

Στρατηγός Μακρυγιάννης.

http://trelogiannis.blogspot.gr/ 

Δύο Κόσμοι

Μόσχου.Λαγκουβάρδου

                                                                 Δύο κόσμοι

Γινώσκετε γαρ την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Β΄Κορ. 8:

        Φίλε αναγνώστη, με ρωτάς, αν είναι ο τρίτος αυτός παγκόσμιος πόλεμος θρησκευτικός. Μου δίνεις την ευκαιρία να γράψω όχι μόνο για την Πίστη, αλλά και για τους αγώνες των Ρωμιών για την ελευθερία. Ποτέ οι Ρωμιοί δεν ξεχώρισαν την Πίστη από τους αγώνες για την ελευθερία. Ναι, είναι θρησκευτικός κι ο πόλεμος αυτός, όπως όλοι οι πόλεμοι, μέσα και έξω από την ψυχή. Από την αρχή, από τότε που ο Κάϊν σκότωσε τον αδελφό του Άβελ, ο κόσμος διακρίνεται από την πίστη στον Πατέρα, τον Υιό και Λόγο του Θεού και στο Άγιο Πνεύμα ή την απιστία που σκοτώνει τους Προφήτες και τον Χριστό.

        Πριν από αιώνες εξυφαίνεται το σχέδιο άλωσης του Ελληνισμού από τους βόρειους κατακτητές της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Ρωμιοί αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο για την επιβίωσή τους και για την ίδια την Ορθοδοξία και την Ελληνική γλώσσα, που φυλάττουν ως ένα θησαυρό όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Δυστυχώς ο εχθρός δεν είναι έξω από τα τείχη, αλλά εντός των τειχών. Είναι τα όργανα του εχθρού και μαζί τους οι χλιαροί και αδιάφοροι.

Μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου γιὰ τὸ κρυφὸ σχολειὸ

Τί ξέρουν οἱ Κορεάτες πού ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀγνοοῦμε; Ὁ Νίκος Γαβριὴλ Πεντζίκης θεωροῦσε ὡς τὸ καλύτερο θρησκευτικὸ βιβλίο ποὺ γράφτηκε μετὰ τὸ 1821 τὸ ἔργο τοῦ Ἁγιορείτη μοναχοῦ π. Παϊσίου (1924-1974) -πλέον Ἁγίου Παϊσίου – ποὺ πρωτοκυκλοφόρησε μὲ τὸν τίτλο «Ὁ πατὴρ Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης». (Μετὰ καὶ τὴ δική του ἁγιοκατάταξη (1986), ποὺ βεβαίως προηγήθηκε τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, κυκλοφορεῖ μὲ τὸν τίτλο «Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης»). Τὸ βιβλίο, ποὺ κυκλοφόρησε στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’70, ἀποτελεῖ ἔκδοση τοῦ Ἡσυχαστήριου Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ποὺ βρίσκεται στὴ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης. Ἔχει κάνει πάρα πολλὲς ἐπανεκδόσεις, ἐνῶ ἔχει μεταφραστεῖ σὲ 11 ξένες γλῶσσες – ἀνάμεσα σ’ αὐτὲς καὶ στὴν κορεατική!

Ὁ Πεντζίκης τόσο πολὺ ἀγαποῦσε τὸ βιβλίο, ποὺ πάρα πολὺ συχνὰ ἀναφερόταν σ’ αὐτό. Πολλὲς φορὲς μάλιστα τὸ χάριζε σὲ συνομιλητὲς του διανοούμενους, καλλιτέχνες, φοιτητές. Ἕνας πολὺ γνωστὸς σκηνοθέτης μάλιστα ἐνδιαφέρθηκε νὰ τὸ μεταφέρει καὶ στὴν ὀθόνη.

Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος, ὁ Χατζηεφεντὴς ὅπως τὸν ἀποκαλοῦσαν στὸ χωριό του, τὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας, πολλὰ χρόνια πρὶν ξεριζωθοῦν ἀπὸ τὰ μέρη τους τοὺς εἶχε προειδοποιήσει γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό. Ὁ ἴδιος ἦταν ὁ ἱερέας, ὁ δάσκαλος ἀλλὰ καὶ ὁ γιατρὸς τῆς περιοχῆς. Γιατρὸς γιατί μὲ τὴν προσευχὴ του γινόταν ἀμέσως καλὰ ὁ

Χαιρόμαστε γιατί ἡ Παναγία μᾶς ἔβγαλε ἀσπροπρόσωπους

Ὅσιος Παΐσιος

Ἡ Παναγία ἔφερε στὸν κόσμο τὴν χαρὰ

– Γέροντα, μπορεῖτε νὰ μᾶς ψάλετε τὸ Μεγαλυνάριο ποὺ εἴχατε γράψει γιὰ τὴν Παναγία ;

– Ἔλα νὰ τὸ ψάλουμε μαζί. «Εὗρες πολλὴν Χάριν παρὰ Θεοῦ, Μῆτερ τοῦ Δεσπότου, Μεγαλόχαρη, ἀληθῶς, Κεχαριτωμένη, ὡς Γαβριὴλ ἐβόα, Βασίλισσα Ἀγγέλων, φρούρει τοὺς δούλους σου». Νὰ σοῦ πῶ τώρα καὶ ἕνα δογματικό: Ἡ Παναγία ἦταν Κόρη καὶ Μητέρα, Δούλη καὶ Βασίλισσα, Βασίλισσα ὅλου τοῦ κόσμου. Χωράει στὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου αὐτό; Καὶ ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι κάτι τὸ ὑπερφυσικό, ἔξω τῆς λογικῆς.

Εὔχομαι ἡ Παναγία νὰ σοῦ δώση τὴν χαρὰ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ ὁ Ἄγγελος νὰ σὲ εὐλογήση, γιὰ νὰ ἔχης πνευματικὴ πρόοδο. Ἀμήν.

– Γέροντα, ἕνα τροπάριο λέει: «Χαῖρε ἡ τῆς Εὔας χαρά· ἡ γὰρ ἐκείνης λύπη διὰ τοῦ τόκου σου πέπαυται, Ἁγνή» .

– Ὅ,τι καλὸ κι ἂν βρῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ πῆ γιὰ τὴν Παναγία, δὲν θὰ μπορέση νὰ ἐκφράση τὸ μεγαλεῖο Της. Ἡ Παναγία μὲ τὴν ὑπακοή Της ἄνοιξε πάλι γιὰ μᾶς τὸν Παράδεισο, ποὺ τὸν εἶχε κλείσει ἡ παρακοὴ τῆς Εὔας. 
Ἡ Εὔα ἔσπασε τὸν κρίκο ποὺ μᾶς ἕνωνε μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔφερε στὸν κόσμο λύπη καὶ πόνο · ἡ Παναγία ἕνωσε πάλι τὸν κρίκο καὶ ἔφερε στὸν κόσμο τὴν παραδεισένια χαρά. Μᾶς συνέδεσε μὲ τὸν Θεό, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι Θεάνθρωπος.

Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ἔφερε στὸν κόσμο τὴν χαρμόσυνη ἀγγελία ὅτι οἱ ἄνθρωποι χάρη στὴν Παναγία βρῆκαν «χάριν παρὰ Θεοῦ». Χαίρεται ἡ Παναγία, γιατὶ σαρκώθηκε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Χαιρόμαστε καὶ ἐμεῖς, γιατὶ ἡ Παναγία μᾶς ἔβγαλε ἀσπροπρόσωπους. Γι᾿ αὐτὸ ψάλλουμε τὰ Χριστούγεννα: «Ἡ ἔρημος προσφέρει στὸν Χριστὸ τὴν φάτνη καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι προσφέρουμε τὴν Μητέρα Του, τὴν Παναγία» .

ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ E΄, ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, εκδ. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2010, σσ. 153.

 ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Μπροστά στους ήρωες. - 25 Μαρτίου 2016

Κάθε φορά που -εδώ κι 196 χρόνια- πλησιάζει η επέτειος της εθνικής μας επανάστασης του 1821 τρέχουμε να ξεσκονίσουμε τη μνήμη μας, να θυμηθούμε εκείνα που συνέβησαν τότε για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας μας.
Φοράμε την φορεσιά της αγάπης στην πατρίδα, κρεμάμε πάνω στο στήθος μας τα στολίδια της συγκίνησης, ασκούμε το μυαλό και το λόγο μας σε λόγους εθνικής περηφάνιας και στεκόμαστε δίπλα σε κείνους που πολέμησαν για να μας χαρίσουν τη λευτεριά μετρώντας το μπόι μας δίπλα στο δικό τους σαν τα παιδιά που κοιτάζουν πόσο μεγάλωσαν μετρώντας το ύψος τους με μέτρο το μπαμπά τους.
Έπειτα, βάζουμε ξανά τις φορεσιές της ψυχής μας στη ντουλάπα της λήθης και βιαστικά ξαναχωνόμαστε στα ρούχα της καθημερινότητας με την ίδια συστολή και ενοχή με την οποία θα εμφανιζόμασταν σε μια τράπεζα με φουστανέλα για να διαπραγματευτούμε το δάνειό μας.

«Τί σημαίνει γιά μᾶς σήμερα τό 21;»

+Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου:

Προσκύνημα στά Ψαρρά.

Τά Ψαρρά δέν εἶναι νησί τοῦ Αἰγαίου, εἶναι βωμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἕνας βωμός στήν ὁλόμαυρη ράχη τοῦ ὁποίου ἔχει τό καταφύγιό της ἡ Ἐλευθερία, μνημονεύοντας τά λαμπρά παλικάρια καί στολίζοντας τά μαλλιά τους μέ στέφανα δόξης.
Μέγας ἱεράρχης ἐδῶ εἶναι ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης, ὁ Ψαρριανός πού συμπύκνωσε σέ μία μόνο γραμμή ὅλη τήν πεμπτουσία τῆς ψυχῆς τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος μέσα στούς αἰῶνες, ὅταν ἀπάντησε στούς εὔλογους φόβους καί στά ὄνειρα γιά τό μέλλον τοῦ μονολογώντας ἥσυχα «βρέ Κωνσταντή, ἔτσι κι ἀλλιῶς θά πεθάνεις!», καί κάνοντας τό σταυρό του ὅρμησε νά κατακάψει τήν τουρκική παρουσία στό Αἰγαῖο.
Ἐπιτρέψτε μου κι ἐμένα νά εὐχαριστήσω τόν Θεό πού μου ἔκανε τή χάρη νά ἔλθω στά ἁγιασμένα τοῦτα χώματα, νά τιμήσω τόν Κανάρη, τούς ἄλλους πυρπολητές τῶν Ψαρρῶν, κι ὅλους τους προπάτορές σας, πού μέ τή θυσία τους, μέ τόν ἀφανισμό τους, ἔδωσαν στήν Ἑλλάδα τό στεφάνι τῆς Λευτεριᾶς. Καί παρακαλῶ πολύ νά μείνουμε ὅλοι ὄρθιοι ἐπί ἕνα λεπτό, καταθέτοντας στή μνήμη τους ὡς μαρτυρία ἀφάτου τιμῆς τή σιωπή μας.
Ἄπειρος εἶναι ὁ ἀριθμός τῶν Ἑλλήνων πού ἔχουν μιλήσει μέ τό ἴδιο θέμα. Καθηγητές ὅλων τῶν βαθμίδων, λόγιοι, πολιτικοί, ἄρχοντες τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, ἔχουν μιλήσει γιά τό ΄21. Καί συνήθως, μᾶς λέγουν πόσο μέγας ὑπῆρξεν ὁ ἀγών, πόσο σπουδαῖος ὁ λαός μας, πόσο ὅλα ἔγιναν ἄψογα.
Μιλώντας γιά τό ΄21 θέλουμε νά μένουμε προσκολλημένοι στόν ἔπαινο, καί ἀρνούμεθα νά στρέψουμε τό βλέμμα στήν προβληματική. Κλείνουμε τά μάτια καί τ΄ αὐτιά μας μπροστά σέ ὅ,τι θά

«Σήμανε η ώρα της αντίστασης! Σύμμαχοι μαζευτείτε!» Συγκλονιστική ομιλία του Ούγγρου πρωθυπουργού: «Εχθρός μας είναι ο φανατικός διεθνισμός των Βρυξελλών. Δικό τους σχέδιο είναι η μεταναστευτική πλημμυρίδα. Θέλουν να μας αναμίξουν, να εξαλείψουν κάθε τι εθνικό, να φτιάξουν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και να μας κάνουν δούλους» (video)

Ομιλία του Ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orbán στις 15 Μαρτίου 2016, επ’ ευκαιρία του εορτασμού για τα 168 χρόνια από τον αγώνα για την Ανεξαρτησία εναντίον των Αψβούργων (1848–49):

Η μοίρα των Ούγγρων έχει γίνει συνυφασμένη με εκείνη των εθνών της Ευρώπης και έχει εξελιχθεί να είναι τόσο πολύ μέρος της Ένωσης ώστε σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας λαός - συμπεριλαμβανομένου του ουγγρικού λαού – που να μπορεί να είναι ελεύθερος, αν η Ευρώπη δεν είναι ελεύθερη. Και σήμερα η Ευρώπη είναι τόσο εύθραυστη, αδύναμη και ασθενική σαν «ένα λουλούδι που κατατρώγεται από ένα κρυφό σκουλήκι». Σήμερα, 168 χρόνια μετά τους μεγάλους πολέμους της Ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών λαών, η Ευρώπη, το κοινό μας σπίτι δεν είναι ελεύθερη! Κυρίες και κύριοι, η Ευρώπη δεν είναι ελεύθερη. Επειδή η ελευθερία αρχίζει με το να λες την αλήθεια. Σήμερα στην Ευρώπη, είναι απαγορευμένο να πεις την αλήθεια. Ακόμη και αν είναι κατασκευασμένο από μετάξι, ένα φίμωτρο είναι φίμωτρο. Απαγορεύεται να πεις ότι αυτοί που φθάνουν δεν είναι πρόσφυγες, αλλά ότι η Ευρώπη απειλείται από τη μετανάστευση. Απαγορεύεται να πεις ότι δεκάδες εκατομμύρια είναι έτοιμοι να έρθουν προς τα εδώ. Απαγορεύεται να πεις ότι η  μετανάστευση φέρνει έγκλημα και τρομοκρατία στις χώρες μας. Απαγορεύεται να επισημάνεις ότι οι μάζες που καταφθάνουν από άλλους πολιτισμούς θέτουν σε κίνδυνο τον τρόπο ζωής μας, τον πολιτισμό μας, τα έθιμά μας και τις χριστιανικές παραδόσεις μας. Απαγορεύεται να επισημάνεις ότι εκείνοι που έφτασαν νωρίτερα έχουν ήδη δημιουργήσει τον δικό τους νέο, ξεχωριστό κόσμο για του ίδιους, με τους δικούς του νόμους και τα ιδανικά του, ξεχωριστά από τις χιλιόχρονες δομές της Ευρώπης. Απαγορεύεται να επισημάνεις ότι αυτό δεν είναι μια τυχαία και ακούσια αλυσίδα συνεπειών, αλλά μια προσχεδιασμένη και ενορχηστρωμένη επιχείρηση. Μάζες ανθρώπων που κατευθύνονται προς εμάς. Απαγορεύεται να πεις «ότι στις Βρυξέλλες επινοούν

Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ: «Νά ἑορτάσουμε τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν παναιρετικῶν οἰκουμενιστῶν»

Ἐγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφεὶμ 

γιὰ τὴν Κυριακή της Ὀρθοδοξίας

Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσ/κης, ὁ κήρυξ τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος καί θεατής τοῦ ἀκτίστου Φωτός, σέ ὁμιλία[1] του στήν σημερινή Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, τονίζει ὅτι ἄλλο πράγμα εἶναι «ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν» καί ἄλλο «ἡ πίστις τῷ Θεῷ»˙ ἄλλο πράγμα εἶναι τό νά λέμε «πιστεύω εἰς τόν Θεόν» καί ἄλλο τό νά λέμε «πιστεύω τῷ Θεῷ». Ποιά ἄραγε εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ «πιστεύω εἰς τόν Θεόν» καί τοῦ «πιστεύω τῷ Θεῷ»; Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀναφέρει ὅτι τό «πιστεύω εἰς τόν Θεόν» σημαίνει τό «ὀρθῶς φρονεῖν περί τοῦ Θεοῦ», δηλ. τό νά ἔχει κανείς ὀρθή πίστη γιά τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν…». Καί τό «πιστεύω τῷ Θεῷ» τί νόημα ἔχει, τί σημαίνει; Τό «πιστεύω τῷ Θεῷ» σημαίνει ὅτι ἔχω ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ἐμπιστεύομαι τόν Θεό, Τόν θεωρῶ ἀξιόπιστο πρόσωπο. Σημαίνει ὅτι θεωροῦμε πώς αὐτά, πού λέει ὁ Τρισυπόστατος Θεός μας, δηλ. οἱ ἐπαγγελίες, οἱ ὑποσχέσεις, οἱ ἐντολές, πού δίνει, εἶναι ἀξιόπιστες καί πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σ’ Αὐτόν. Καί ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅτι οἱ δύο αὐτές ἔννοιες θά πρέπει νά συνυπάρχουν. Πρέπει καί νά πιστεύουμε εἰς τόν Θεόν, δηλ. νά ἔχουμε εὐσεβῆ πίστη, καί νά πιστεύουμε τῷ Θεῷ, δηλ. νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του.

Οἱ δύο προαναφερθεῖσες ἀρετές, δηλ. ἡ εὐσεβής πίστη καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Τρισάγιο Θεό, κοσμοῦσαν κατ’ ἐξοχήν τούς ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι πολέμησαν...

Κήρυττε τὸν Χριστὸ μέσα ἀπὸ τὴν εὐλάβειά σου!

Οἱ εὐλαβικὲς λαϊκὲς συνήθειες ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν παράδοση ἔχουν περάσει στὴν καθημερινότητα   τῆς ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ, παρατηροῦμε ὅτι στὶς ἡμέρες μᾶς παραθεωροῦνται, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε περιφρονοῦνται καὶ ἀπορρίπτονται, σὰν κάτι μὴ ἀναγκαῖο. Παρατηροῦμε σὲ πολλὰ σπίτια τὰ ὁποῖα ἐπισκεπτόμαστε, ὅτι τὸ καντηλάκι δὲν  ὑπάρχει, τὸ θυμίαμα εἶναι ἄγνωστο καὶ ἀνύπαρκτο, οἱ ἱερὲς εἰκόνες  χρησιμοποιοῦνται  σὰν ΄΄ντεκὸρ΄΄ γιὰ νὰ στολίσουμε τὸ σπίτι, τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ  κατὰ τὴν ὥρα τοῦ φαγητοῦ ἀπὸ ὅπου δὲν ἀπουσιάζει γίνεται μὲ βιασύνη καὶ σὰν νὰ ντρεπόμαστε ἢ νὰ αἰσθανόμαστε ἄβολα τὴν ὥρα ποὺ κάνουμε τὸ σταυρό μας!

            Κι ὅμως ἀγαπητοί μου αὐτὲς οἱ ἁπλὲς καὶ εὐλαβικὲς συνήθειες μᾶς βοηθοῦν νὰ κρατοῦμε τὸ νοῦ μας καὶ τὴν καρδιὰ μᾶς κοντὰ στὸ Θεό. Μᾶς θυμίζουν καθημερινά το Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη καὶ προστασία ποὺ μᾶς παρέχει, εἶναι ἕνα ἐλάχιστο δεῖγμα εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεό!

            Αὐτὲς οἱ ἁπλὲς καθημερινὲς συνήθειες ποὺ τόσο ἀβασάνιστα ἀπορρίπτουμε καὶ περιφρονοῦμε σὰν κάτι ποὺ δὲν εἶναι ἀναγκαῖο, εἶναι αὐτὲς ποὺ καλλιεργοῦν μέσα μας τὴν εὐλάβεια καὶ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα στὰ σπίτια μας! Ὄχι βέβαια σὰν μηχανικὲς κινήσεις συνηθείας ἀλλὰ ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ σεβασμοῦ μας πρὸς τὸ

ΝΙΚΟΣ ΦIΛΗΣ: ΨΥΧΡΟΣ - ΘΕΡΜΟΣ

                                  

Γράφει  ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

                     

                        ΨΥΧΡΟΣ

Ο υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης  δήλωσε ότι, «το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να αναμορφωθεί και ήδη στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής έχουν εκπονηθεί πιλοτικά προγράμματα προκειμένου τα Θρησκευτικά να πάψουν να είναι ομολογιακό μάθημα. Είμαστε σε διάλογο με εκπροσώπους της Εκκλησίας. Είναι προφανές ότι η αναμόρφωση των Θρησκευτικών είναι προϋπόθεση για να παραμείνουν υποχρεωτικό μάθημα.»

Συμπέρασμα: Ο κύριος Φίλης επειδή δεν μπορεί να ζητήσει ανοιχτά την κατάργηση της διδαχής της Ορθόδοξης ομολογίας, θέλει να μετατρέψει το μάθημα των  θρησκευτικών  σε μάθημα  θρησκειολογίας. (πχ,  όπως λέμε  ''βοτανολογία'') .

Για τις επισκέψεις μητροπολιτών και ιερέων στα σχολεία  για συζήτηση με τους μαθητές, ο υπουργός Παιδείας λέει:«Σύμφωνα με τον νόμο, η έγκριση εισόδου τρίτων σε σχολείο για να μετέχουν σε εκδηλώσεις και όχι μαθήματα ανήκει στην ευθύνη του διευθυντή και του συλλόγου διδασκόντων. Αντιλαμβάνεστε ότι το υπουργείο δεν μπορεί να επιτρέπει σε οποιονδήποτε ιδιώτη ή φορέα να παρεμβαίνει στη διδασκαλία, να υποκαθιστά στο μάθημα τους εκπαιδευτικούς και πολύ περισσότερο να συνδιδάσκει ή να επιτηρεί εκπαιδευτικούς»

Συμπέρασμα : Για  τον κύριο  Φίλη  ο  Μητροπολίτης  είναι  ο «οποιοσδήποτε  ιδιώτης και φορέας» !

                      ΘΕΡΜΟΣ

Δημήτριος Νατσιός, Όλοι και όλα για την σωτηρία της πατρίδας

Όλοι και όλα για την σωτηρία της πατρίδας

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

«ει δε τις των ιδίων και μάλιστα των οικείων ου προνοεί, την πίστιν ήρνηται και έστιν απίστου χείρων» προς Τιμόθεον Α, ε’, 8

Η μεγαλύτερη σύγχυση τούτη την παμπόνηρη εποχή εντοπίζεται στην στάση των Ελλήνων έναντι των λαθρομεταναστών.

(Ο κοινός νους λέει ότι αν κάποιος εισβάλλει στην χώρα σου, όντας απρόσκλητος και ανεπιθύμητος, λαθραίως και παρανόμως, σύμφωνα με τα έγκυρα λεξικά, ονομάζεται λαθρομετανάστης. Όπως λέγεται λαθροθήρας αυτός που κυνηγά χωρίς άδεια, ο λαθροϋλοτόμος και ο λαθρεπιβάτης. Ο κυρ-Φίλης υπουργός, στην πρόσφατη επιστολή του στα σχολεία, ταυτίζει τους Έλληνες, Χριστιανούς Ορθοδόξους του ’22, τους διωκόμενους και σφαγιασθέντες από τους μωαμεθανούς γενοκτόνους μας του Κεμάλ, με τους νυν λαθρομετανάστες, οι οποίοι, αντί να καταφύγουν στις ομόδοξες τους χώρες του Ισλάμ, καταφεύγουν στην άπιστη Ευρώπη. Θλιβερές συγκρίσεις από έναν αρνητή της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής).

Περίεργη και επαμφοτερίζουσα είναι και η στάση κάποιων χριστιανών. «Τι θα έκανε ο Χριστός στη θέση μας;», «αγαπάτε αλλήλους», είναι οι συνήθεις…παραπομπές.

Καρυκεύουν την ερώτηση και με αναφορές στον Καλό Σαμαρείτη ή στο ευαγγελικό ανάγνωσμα «ξένος ήμην και συνηγάγετε με». (Ματθ. ΚΕ, 35).

Οπότε οφείλουμε «να ανοίξουμε την αγκαλιά μας» (κατά κυρ-Φίλη) και να «συναγάγουμε» τους ξένους λαθρομετανάστες, διότι είναι ευαγγελική επιταγή.

Ερωτώ και απευθύνομαι κυρίως στους «προοδευτικούς» ιερωμένους που αποκοιμίζουν τον κόσμο με τις αγαπολογίες τους: Ο Κολοκοτρώνης, όταν «αποφάσισε να κάμει» την Επανάσταση, για να εκδιώξει την μισητή ημισέληνο, έτσι σκεφτόταν; Θα έκοβε τούρκικα κεφάλια ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, αν δεν ευλογούσε η Εκκλησία τα όπλα του Αγώνα της Παλιγγενεσίας; Τι τραγουδούσαν τότε οι Ρωμιοί; «Χαρά που το ‘χουν τα βουνά τα κάστρα περηφάνια/ γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει και η Πατρίδα./ Να βλέπεις διάκους με σπαθιά, παπάδες με ντουφέκια/ να βλέπεις και τον Γερμανό, της Πάτρας τον δεσπότη/ πως ευλογάει τ’ άρματα κι ευχιέται τους λεβέντες».

Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ταπείνωση ὁ… ἐγωιστής, δὲν θέλει νὰ τοῦ κόψεις τὸ θέλημα, νὰ τὸν θίξεις, νὰ τοῦ κάνεις ὑποδείξεις…

από Το σπιτάκι της Μέλιας

τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ὅλα τὰ κακὰ αἰσθήματα, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπογοήτευση, ποὺ πᾶνε νὰ κυριεύσουν τὴν ψυχή, φεύγουν μὲ τὴν ταπείνωση.
Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ταπείνωση, ὁ… ἐγωιστής, δὲν θέλει νὰ τοῦ κόψεις τὸ θέλημα, νὰ τὸν θίξεις, νὰ τοῦ κάνεις ὑποδείξεις. Στενοχωρεῖται, νευριάζει, ἐπαναστατεῖ, ἀντιδρᾶ, τὸν κυριεύει ἡ κατάθλιψη.
Ἡ κατάσταση αὐτὴ θεραπεύεται μὲ τὴ χάρη. Πρέπει ἡ ψυχὴ νὰ στραφεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεραπεία θὰ γίνει μὲ τὸ ν’ ἀγαπήσει τὸν Θεὸ μὲ λαχτάρα.
Πολλοὶ ἅγιοί μας μετέτρεψαν τὴν κατάθλιψη σὲ χαρὰ μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό.
Παίρνανε δηλαδὴ τὴν ψυχικὴ δύναμη, ποὺ ἤθελε νὰ τὴ συντρίψει ὁ διάβολος, καὶ τὴ δίνανε στὸν Θεὸ καὶ τὴ μεταβάλλανε σὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.
Ἡ προσευχή, ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει σιγὰ σιγὰ τὴν κατάθλιψη καὶ τὴ γυρίζει σὲ χαρά, διότι ἐπιδρᾶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ.

Ἐδῶ χρειάζεται νὰ ἔχεις τὴ δύναμη, ὥστε ν’ ἀποσπάσεις τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ σὲ βοηθάει νὰ ἑνωθεῖς μαζί του. Χρειάζεται τέχνη.
Ὅταν δοθεῖς στὸν Θεὸ καὶ γίνεις ἕνα μαζί του, θὰ ξεχάσεις τὸ κακὸ πνεῦμα, ποὺ σὲ τραβοῦσε ἀπὸ πίσω, κι ἐκεῖνο ἔτσι περιφρονημένο θὰ φύγει.
Στὴ συνέχεια, ὅσο θ’ ἀφοσιώνεσαι στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τόσο δὲν θὰ κοιτάζεις πίσω σου, γιὰ νὰ δεῖς αὐτὸν ποὺ σὲ τραβάει. Ὅταν σὲ ἑλκύσει ἡ χάρις, ἑνώνεσαι μὲ τὸν Θεό.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, η μεγάλη πρόκληση της ιστορίας…

του Μιχαήλ Τρίτου

Μέσα σε ένα κλίμα δικαιολογημένου πανηγυρισμού γιορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, που είναι η γιορτή της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που είναι ο θρίαμβος της Αλήθειας. Με αφορμή το μεγάλο αυτό γεγονός θα εξετάσουμε σήμερα τι είναι η Ορθοδοξία, ποια τα χαρακτηριστικά της, η σχέση της με τον Ελληνισμό και η μαρτυρία της στο σύγχρονο κόσμο.
Η Ορθοδοξία είναι η γνήσια προέκταση της Εκκλησίας του Χριστού. Ο πνευματικός χώρος, όπου διδάσκεται ορθά το περιεχόμενο της θείας εξ αποκαλύψεως αλήθειας, βιώνεται το διαρκές παρόν της σωτηρίας και συντελείται η μεταμόρφωση του ανθρώπου και του κόσμου.
Περιεχόμενο της Ορθοδοξίας είναι ο παρατεινόμενος στους αιώνες Χριστός, όπως τον κήρυξαν οι Απόστολοι, όπως τον δίδαξαν οι Πατέρες, όπως τον δογμάτισαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι.
Σε όλο το διάστημα της δισχιλιόχρονης ιστορικής της πορείας η Ορθοδοξία αντιμετώπισε κάθε είδους δυσχέρειες. Διήλθε «διά πυρός και σιδήρου», υπέστη επιθέσεις και δέχθηκε διώξεις. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο «κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταποντίζεται, χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει, παλαίει αλλ’ ουχ ηττάται, πυκτεύει, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει, πυατεύει αλλ’ ου νικάται». Ζει και νικά διαρκώς η Ορθοδοξία, διότι έχει θεμελιωθεί πάνω στην πέτρα, «η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α’ Κορ. α’, 5).

Η μάχη της νηστείας με τα κακά πνεύματα

ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ

Άπό προηγούμενο λόγο μου σας υπενθυμίζω, ότι πρέπει όλοι νά εξομολογούνται καί νά κοινωνούν καί νά τηρούν τίς νηστείες, πού έχουν καθιερωθή άπό τήν ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Οί γονείς μας έγέννησαν σω­ματικά, ενώ ή Εκκλησία έξ ύδατος καί Πνεύματος» καί ή πνευματική γέννησις τής Εκκλησίας εΐναι φυσικά άνώτερη άπό τήν σωματική τών γονέων. Άπό τήν πνευ­ματική μας γέννησι, διά τού άγιου Βαπτίσματος καί τού Χρίσματος, έλάβαμε τόν φύλακα άγγελο. Γι’ αυτό βα­πτίζονται σέ μικρή ήλικία τά παιδιά, άσχετα τί λέγουν μερικοί άλλοι, γιά νά τά προστατεύη ό άγγελος τους ά­πό τούς ορατούς καί άοράτους εχθρούς καί κινδύνους.

Όπότε, έάν ή Εκκλησία μας γεννά, αύτή καί μας ά- νατρέφει καί ανάμεσα στις εντολές μέ τίς όποιες μάς ά- νατρέφει πνευματικά, είναι καί ή νηστεία. Συνεπώς, πρέπει νά ύπακούουμε σέ αύτή τήν εντολή καί νά νη­στεύουμε. Οί άγιοι Πατέρες, κυρίως οί παλαιότεροι, παρετήρησαν ότι όλα τά κακά ξεκινούν άπό τό στομάχι.

Σήμερα, μέ τήν χάρι τού Θεού, έπιβάλλεται νά σας διδάξω καί νά πιστεύετε όλοι, ποιά είναι ή μάχη τής νηστείας μέ τά κακά πνεύματα καί γιά τόν τρόπο μέ τόν όποιον ή νηστεία σκοτώνει τά πάθη.

Τά πάθη, ή οι άμαρτίες, είναι τριών ειδών:

άμαρτίες πού γίνονται έναντίον τού εαυτού μας

άμαρτίες έναντίον τού πλησίον μας

άμαρτίες έναντίον τού Άγιου Πνεύματος, έναντίον τής Αληθείας.

Αυτά τά τρία εϊδη είναι καί άμαρτίες ενώπιον τού Θεού, διότι έσύ δέν άνήκεις στόν έαυτό σου, άλλά στόν Θεό. Επομένως καί τίς άμαρτίες, τίς όποιες κάνεις, δέν τίς κάνεις μόνον έναντίον σου, άλλά καί έναντίον τού Θεού. Γιατί; Επειδή είσαι υιός τού Θεού.

Σήμερα νά προσπαθήσουμε ιδιαίτερα ν’ άπαλλαγούμε άπό τίς άμαρτίες πού στρέφονται έναντίον μας καί έ­ναντίον τού πλησίον μας.

Οι άμαρτίες πού γίνονται έναντίον μας, είναι τά έπτά κορυφαία ή θανάσιμα άμαρτήματα: ή υπερηφά­νεια, ή φιλαργυρία, ή άκολασία, ή λαιμαργία ή γαστριμαργία, ό θυμός, ή οργή καί ή άκηδία.

Ανάμεσα σ’ αυτά τά έπτά ευρίσκεται καί ή ρίζα τών κακών: ή γαστριμαργία ή ό άπατηλός θεός τού σώμα­τος. Αύτή πρέπει νά σβήση μέ τήν νηστεία. Διότι, έάν δέν καταμαραθή μέ τή νηστεία καί δέν