Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ (Γέρ. Παΐσιος)



- Όταν, Γέροντα, μου περνά ένας λογισμός εις βάρος ενός άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;

- Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;
- Μερικές φορές αργώ να το
καταλάβω.
- Κοίταξε να καταλαβαίνεις το συντομότερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρεση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή.
Με την κατάκριση φεύγει αυτομάτως η Χάρις του Θεού και ...δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στην επικοινωνία σου με τον Θεό. Πώς να κάνης μετά προσευχή; Η καρδιά σου γίνεται πάγος, μάρμαρο.

Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».
- Γέροντα, νυστάζω πολύ στην πρωινή Ακολουθία.
- Μήπως κατέκρινες καμιά αδελφή; Εσύ βλέπεις εξωτερικά τα πράγματα και κατακρίνεις, γι' αυτό νυστάζεις μετά στην Ακολουθία. Από την στιγμή δηλαδή που κατακρίνει κανείς και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα πνευματικά, αποδυναμώνεται. Και όταν αποδυναμωθεί, ή νυστάζει, ή έχει αϋπνία.
- Γέροντα, συχνά πέφτω και στην γαστριμαργία.
- Κοίταξε, εκείνο που τώρα πρέπει να προσέξεις πολύ είναι η κατάκριση. Αν δεν κόψης την κατάκριση, ούτε από την γαστριμαργία θα μπορέσεις να απαλλαγής. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει την Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψη τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβει το σφάλμα του, για να ταπεινωθεί, θα έχει συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβει και ζητήσει την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.
Από το βιβλίο: "Πάθη και Αρετές"
http://www.monastiria.gr
http://adontes.blogspot.gr/

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Αρκεί μια στάλα στη φωτιά…



kolimpri
Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν. Υπάρχει όμως ένα πουλί που δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο την κατάσταση.
Είναι τo κολιμπρί, το μικρότερο πουλί στον κόσμο (το μήκος του σώματός του είναι περίπου 2,5 εκατοστά.)
Παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά.
«Τι νομίζεις ότι κάνεις;
Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!», του φωνάζει ένας ελέφαντας.
«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί».
—–
Μπορεί να νομίζεις ότι εσύ δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Κάνεις όμως μεγάλο λάθος. Εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αλλάζοντας απλά τον εαυτό σου. Κάνε εσύ αυτό που σου αναλογεί και μην έχεις καμία προσδοκία να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο. Δεν χρειάζεται να κηρύττεις τίποτα. Απλά γίνε ένα παράδειγμα και ο κόσμος θα ακολουθήσει. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμή σου!
collaborationhands
http://antikleidi.com

Κάποτε φτάνει στὴ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ἢ ἑνὸς λαοῦ ἡ ὥρα τοῦ μεγάλου ΟΧΙ

Γράφει ὁ Ἀθανάσιος Γιαλουρής, Ἰατρὸς


Ὁ Ὀκτώβριος εἶναι ὁ μήνας πού μᾶς θυμίζει τὸ ἔπος τοῦ '40, τὸν ἀγώνα τοῦ ἔθνους μας, τὴν δόξα καὶ τὸν πόνο του, μὰ πιὸ πολὺ τὸ μεγάλο του ὄχι. Ἐκείνη τὴ δύσκολη περίοδο πολλοὶ λαοὶ βρέθηκαν στὴ διατύπωση - μὲ λιγότερο ἢ περισσότερο εὔσχημο τρόπο - τῆς ἀπειλῆς: "Ἂν δὲν ὑποκύψετε θὰ σᾶς συντρίψουμε μὲ τὴ στρατιωτική μας ἰσχύ".

Χῶρες πλούσιες καὶ δυνατὲς ἔσκυψαν καὶ ἄνοιξαν ὑποταχτικὰ τὴν πόρτα στὸν κατακτητή. Κάποιοι γείτονες μας ἔσπευσαν νὰ δώσουν «γῆν καὶ ὕδωρ» προσδοκώντας ἴσως καὶ ὁρισμένα ὀφέλη εἰς βάρος μας. Ὅμως ὁ δικός μας λαὸς σὰν ἦρθε ἢ ὥρα νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὸ εὔκολο ναὶ καὶ τὸ μεγάλο ὄχι βροντοφώνησε ἐκεῖνο τὸ ξημέρωμα τῆς 28ης - μὲ τὸ στόμα του τότε κυβερνήτη τοῦ Ἰωάννη Μεταξὰ - τὴν ἀπόφασή του νὰ μείνει λεύτερος καὶ περήφανος ἔστω κι ἂν οἱ ὑπέρτερες δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ κατόρθωναν νὰ τὸν νικήσουν στὸ πεδίο τῆς μάχης.

Δὲν ἦταν βέβαια ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία μας πού ἀρθρώσαμε ἕνα τέτοιο ὄχι. : Τὸ «μολών λάβε» τοῦ Λεωνίδα, τὸ «πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν» τοῦ Παλαιολόγου ἦταν παρόμοιες ἤρωϊκες ἀρνήσεις ποῦ ἄσχετα μὲ τὴν πρόσκαιρη ἐπικράτηση τῶν βαρβάρων πέρασαν στὴν ἱστορία καὶ ἔχτισαν τὸ μεγαλεῖο του ἑλληνικοῦ ἔθνους.

Κάποτε φτάνει ἴσως καὶ στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἢ ὥρα τοῦ μεγάλου ὄχι. Ὅσοι καταφέρνουν νὰ..

..τὸ ξεστομίσουν κόντρα στὶς συνέπειες ποῦ ἄμεσα θὰ τὸ ἀκολουθήσουν, ἔχουν νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ ἕνα δύσκολο δρόμο πού ὅμως ὁδηγεῖ τελικὰ στὴ δικαίωση. Σκεφθεῖτε τὸ ὄχι τοῦ Ἰωσήφ. Μόνος κι ἔρημος, φτωχὸς καὶ ἄγνωστος στὸν ξένο τόπο εἶχε πολλὰ νὰ κερδίσει σὰν ἐραστὴς τῆς γυναίκας τοῦ Πετεφρῆ. Φεύγοντας - ἔστω καὶ γυμνὸς - μακριὰ ἀπὸ τὶς βρώμικες προτάσεις της, φώναξε τὸ δικό του, βουβὸ ὄχι. Γι' αὐτὸ τὸ ὄχι τοῦ βρέθηκε στὴ φυλακή, βασανίστηκε, συκοφαντήθηκε μὰ τελικά: - «.. ἀντεδοξάζετο παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας...». Κι ἀπὸ βοηθὸς τοῦ μάγειρα βρέθηκε σύμβουλος τοῦ βασιλιᾶ, δεύτερος σ' ὅλο τὸ κράτος μετὰ τὸν Φαραώ. Κι ἀκόμα ἔμεινε στὴ μνήμη τῆς ἀνθρωπότητας ὡς ὑπόδειγμα ἀρετῆς, ὡς «πάγκαλος».

Πόσοι καὶ πόσοι μάρτυρες τῆς πίστεώς μας δὲν εἶπαν τὸ δικό τους ὄχι, ἕνα ὄχι πού ταυτιζόταν μὲ βασανιστήρια καὶ θάνατο. Ἀπὸ τὸν νήπιο Κήρυκο μέχρι τὸν ἑκατόχρονο Χαράλαμπο, ἀπ' τὸν τραχὺ πολεμιστὴ Μερκούριο ὡς τὴν ἁβρὴ παρθένα Βαρβάρα πόσες χιλιάδες φωνὲς δὲν κραύγασαν τὸ ὄχι τοὺς ἀπένταντι στὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς κολακεῖες. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ πόσοι ἐρημίτες κι ἡσυχαστές, στυλίτες καὶ καλυβίτες δὲν ἀπάντησαν ὄχι στὸ κάλεσμα τοῦ κόσμου, στὰ πλούτη, στὶς ἡδονές, στὰ φαγητὰ καὶ τὴν καλοπέραση καὶ ἀγωνίστηκαν μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους τὸν «καλὸν ἀγώνα».

Νὰ θυμηθοῦμε ἐδῶ καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἡρακλῆ πού ἀρνήθηκε τὸν εὔκολο δρόμο τῆς Κακίας γιὰ νὰ βαδίσει στὸ στενὸ καὶ δύσβατο μονοπάτι τῆς Ἀρετῆς πού στὴν κατάληξη τοῦ τὸν περίμενε ἢ δόξα. Μύθος θὰ πεῖτε. Μύθος ναί, μὰ πού ἐκφράζει τὸ πιστεύω τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὰ πρῶτα κιόλας βήματά του στὴν ἱστορία.

Κι ἂν ἢ ἐκλογὴ τοῦ Ἡρακλῆ εἶναι μύθος, εἶναι ὅμως πραγματικότητα ὁλοζώντανη ἢ ἱστορία τοῦ Σωκράτη ποῦ μέσα στὴ φυλακή, λίγο πρὶν τοῦ φέρουνε τὸ κώνειο, εἶχε τὸ σθένος νὰ προφέρει τὸ δικό του ὄχι ἀπέναντι στὴν ἀπόδραση ποῦ τοῦ πρότεινε ὃ πιστός του Κρίτων. Ἕνας Σωκράτης πού θὰ τὸ 'χε σκάσει στὸ σκοτάδι γιὰ νὰ γλιτώσει τὸ τομάρι του θὰ ἦταν ἕνας ἀκόμα σοφιστής, ἐπιτήδειος στὰ λόγια καὶ ἰσχνὸς στὴν πράξη. Ὁ Σωκράτης πού ἀρνήθηκε νὰ δραπετεύσει ἦταν ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος τῶν αἰώνων.

Εἴμαστε ἀληθινὰ τυχεροὶ ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες πού ἔχουμε τόσα λαμπρὰ παραδείγματα μέσα ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἱστορία μας, παραδείγματα πού μᾶς δείχνουν πόσο ἀξίζει - ὅταν εἰπωθεῖ τὴν κατάλληλη ὥρα - τὸ μεγάλο ὄχι. Κι ὅπως ἡ ζωὴ κυλάει ἀσταμάτητα δημιουργώντας συνεχῶς νέες καταστάσεις καὶ νέα προβλήματα ἴσως κάποια στιγμὴ κληθοῦμε καὶ πάλι ὡς λαὸς ἢ ὡς ἄτομα νὰ διαλέξουμε ἀνάμεσα στὴν εὔκολη κατάφαση καὶ τὴν ἐπώδυνη ἄρνηση.

Καὶ τί δίλημμα ἀντιμετωπίζουμε σήμερα ὡς λαός, θὰ ἀναρωτηθεῖτε. Ἀσφαλῶς δὲν ὑπάρχει πρὸς τὸ παρὸν γιὰ τὴ χώρα μας καμιὰ ἐμφανὴς πολεμικὴ ἀπειλὴ ἀνάλογη μὲ αὐτὴ ποῦ χτύπησε τὴν πόρτα μᾶς ἐκείνη τὴ φθινοπωρινὴ νύχτα τοῦ '40. Κι ὅμως κίνδυνος ἄλλος πιὸ ὕπουλός μας περιζώνει κι εἶναι ἐχθρὸς ὄχι φανερὸς ποῦ νὰ στέκεται ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορά μας ἀλλὰ πού ποτίζει τὸ ἴδιο τὸ εἶναι μας. "Ἂν κοιτάξει κανεὶς γύρω του, μέσα στὸ δικό μας χῶρο λίγα πράγματα θ' ἀντικρίσει πού νὰ τὸν κάνουν περήφανο. Μία εἰκόνα διάχυτης παρακμῆς ὑπάρχει παντοῦ: διαφθορὰ στὴν πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ζωή, ἀπίστευτη ἔκπτωση στὶς ἠθικὲς ἀξίες, παντελὴς ἀπουσία τῆς ἀξιοκρατίας στὸ δημόσιο βίο, προβολὴ προτύπων ἀσήμαντων ἢ καὶ ἀρνητικῶν ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως καὶ υἱοθέτηση ὅλων τῶν ἀρνητικῶν στοιχείων ποῦ παρουσιάζουν οἱ δυτικοὶ ἑταῖροι μας χωρὶς δυστυχῶς νὰ τοὺς μιμούμαστε ἀντίστοιχα καὶ στὰ πολλὰ θετικά τους. Ἡ ἀπογοήτευση τῶν νέων, ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας, τὰ ναρκωτικά, ἡ ἐπίσημη ἢ συγκεκαλυμμένη πορνεία, τὸ ξέφρενο κυνήγι τοῦ χρήματος μὲ κάθε μέσο δὲν εἶναι παρὰ μερικὰ ἀπὸ τὰ συμπτώματα μίας ἀρρώστιας βαριᾶς πού καιρὸ τώρα κατέχει ὡς ἔθνος καὶ πού ἂν δὲν ἀντιμετωπισθεῖ ἔγκαιρα ἐνδέχεται νὰ ἔχει τὴν ἴδια κατάληξη ποῦ ἔχουν ὅλες οἱ σοβαρὲς ἀσθένειες: τὸ θάνατο.

Μήπως ἔχει φθάσει καὶ γιὰ μᾶς ποῦ κατοικοῦμε στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα ἡ ὥρα νὰ ξεστομίσουμε τὸ δικό μας μεγάλο ὄχι; Τὸ ὄχι σὲ κάθε τί πού ἂν καὶ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι εἶναι στραβὸ τὸ παρακολουθοῦμε ἀδρανεῖς,ἀδιάφοροι ἢ καὶ βολεμένοι. Μήπως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ποῦμε ὄχι σ' ἐκείνους πού βλέπουμε ὅτι μᾶς κοροϊδεύουν, ὅτι μᾶς ἐκμεταλλεύονται, ὅτι μᾶς ὁδηγοῦν στὸ γκρεμὸ κι ὅμως τοὺς ἀκολουθοῦμε σιωπηλοὶ ἢ καὶ χαρούμενοι, μὲ τὴν ἴδια ἀνεμελιὰ ποῦ ἀκολουθεῖ τὸ κοπάδι τῶν προβάτων τὸν μπροστάρη του; Μήπως ἦρθε ἢ ὥρα νὰ κοιτάξουμε βαθιὰ μέσα μας καὶ ν' ἀναρωτηθοῦμε ποῦ βαδίζουμε ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἔθνος καὶ νὰ ψάξουμε νὰ βροῦμε τί φταίει γιὰ μία κατάσταση ποῦ δὲ μπορεῖ νὰ συνεχιστεῖ ἔτσι γιὰ πολὺ ἀκόμα; Τὸ αἷμα καὶ οἱ θυσίες τόσων γενιῶν ποῦ πέρασαν θὰ ἦταν κρίμα νὰ πάει τελικὰ χαμένο ἀπὸ τὴ δική μας ἀβελτηρία.

Κάποτε φτάνει στὴ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ἢ ἑνὸς λαοῦ ἢ ὥρα τοῦ μεγάλου ΟΧΙ.

Ἂς τεντώσουμε τ' αὐτιά μας γιὰ νὰ νιώσουμε τὸ κάλεσμα ἐκείνης τῆς ὥρας. Θὰ ἦταν κρίμα νὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ πάει χαμένη.







http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/10/blog-post_28.html#more

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Ανακοίνωσις του Πρωθυπουργού Ι. Μεταξά προς τους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας του Αθηναϊκού Τύπου εις το Γενικόν Στρατηγείον (ξενοδοχείον “Μεγάλη Βρεταννία”) εις τας 30 Οκτωβρίου 1940


20121028-113452.jpg



Κύριοι,
Έχω λογοκρισίαν [1] και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω. Aυτήν την ώραν όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχήν σας. Γι’ αυτό σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοιχτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω vα ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτεια ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι εις την προσωπική σας πίστιν από την γνώσιν των πραγμάτων.
Σας απαγορεύω να ανακοινώσητε σχετικά το παραμικρόν σ’ οποιονδήποτε. Απολύτως και γιά οιονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αυτής της εντολής μου θα έχη δια τον υπεύθυνον -και
να είσθε βέβαιοι ότι θα ευρεθή ο υπεύθυνος- τας συνεπείας τας οποίας πρέπει να έχη σε πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους η προδοσία ενός μεγάλου μυστικού, έστω και αυτό αν έγινε από αφέλεια, χωρίς την παραμικρή κακή πρόθεσι. Φυσικά έχω τον λόγον σας…
Mη νομίσητε ότι η απόφασις του ΟΧΙ πάρθηκε έτσι, σε μια στιγμή. Μην φαντασθήτε ότι εμπήκαμε στον πόλεμο αιφνιδιαστικά. Ή ότι δεν έγινε παν ό,τι επετρέπετο και μπορούσε να γίνει δια να τον αποφύγωμε.

Γιατί είπε το ΟΧΙ ο (φασίστας) Μεταξάς

2013-10-28 15:52

  

Ο Ιωάννης Μεταξάς με τη συνοδεία αξιωματικών του Στρατού, μετά την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου
Γιατί είπε το ΟΧΙ ο (φασίστας) Μεταξάς


«Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Ελληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ». Η φράση αυτή, που ανήκει στον παλιό δημοκράτη, κεντρώο πολιτικό Γεώργιο Καφαντάρη, αν και αποφθεγματική, συμπυκνώνει όλη την αντίφαση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν στις 3 το πρωί ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς απέρριπτε το ιταλικό τελεσίγραφο λέγοντας στον ιταλό πρεσβευτή Εμανουέλε Γκράτσι που του το επέδωσε: «Alors, c' est la guerre (ώστε έχουμε πόλεμο)». Ενας φασίστας δικτάτορας, όπως ήταν ο Μεταξάς, επικεφαλής ενός φασιστικού καθεστώτος, όπως ήταν το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, αρνιόταν να δεχθεί τις απαιτήσεις ενός άλλου φασιστικού καθεστώτος, όπως ήταν το καθεστώς της Ιταλίας του Μπενίτο Μουσολίνι. Κι όσο κι αν ο πόλεμος που αναγκάζονταν να διεξαγάγουν οι Ελληνες ήταν για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, ήταν ταυτόχρονα κι ένας πόλεμος που εξ αντικειμένου λάμβανε σαφή αντιφασιστικά χαρακτηριστικά, ξεπερνώντας αν μη τι άλλο και ακυρώνοντας όλη την ουσία της μεταξικής δικτατορίας. Με εξαιρετικά διεισδυτικό τρόπο ο Γ. Σεφέρης σημειώνει αναφερόμενος στον δικτάτορα: «Οταν ήρθε η 28η, δεν μπόρεσε να ιδεί ότι τότε μόνο, και όχι στις εορτές του Σταδίου, ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, μαζί με την απάντηση που έδωσε στον Grazzi την αυγή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι η μέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου».




Αλλά αν το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν φασιστικό και αν όχι ίδιο, τουλάχιστον συγγενικό μ' εκείνο της Ιταλίας, προκύπτει αβίαστα το ερώτημα γιατί ο Μεταξάς δεν δέχτηκε το ιταλικό τελεσίγραφο, γιατί είπε ΟΧΙ και γιατί δεν φρόντισε νωρίτερα να συγχρωτιστεί με τις δυνάμεις του Αξονα στην Ευρώπη ώστε να αποφευχθεί η ιταλική εισβολή στην Ελλάδα. Μήπως δεν ήταν τόσο φασίστας όσο λέγεται, μήπως το καθεστώς του δεν ήταν φασιστικό αλλά απλώς μια στυγνή στρατιωτική δικτατορία;


Παράδειγμα αυτοθυσίας οι γυναίκες της Ηπείρου

2013-10-28 16:45






Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός με την έγκαιρη και πλήρη προετοιμασία, την αυταπάρνηση και την υψηλή επιστημονική κατάρτιση των διπλωματούχων και εθελοντριών αδελφών αναδεικνύεται ο σπουδαιότερος βοηθός και συνεργάτης του κράτους στην τιτάνια εθνική προσπάθεια.





Της Μαρίνας Πετράκη






Συγκροτεί και αποστέλλει στην πρώτη γραμμή πλήρως εξοπλισμένα και επαρκώς πλαισιωμένα κινητά χειρουργεία μετώπου, καταρτίζει μόνιμα νοσοκομεία εκστρατείας και νοσοκομεία διακομιδής τραυματιών και ασθενών στρατιωτών, ενώ διαθέτει σε νοσοκομεία του μετώπου αλλά και των μετόπισθεν εθελόντριες αδελφές καθώς και υγειονομικό υλικό. Συνιστά την «Επιτροπή και Τμήμα Βοήθειας Μαχομένων - Το Δέμα του Στρατιώτου» για την ετοιμασία, και αποστολή χιλιάδων μάλλινων ενδυμάτων για την πρόληψη κρυοπαγημάτων και επανιδρύει το «Γραφείο Αιχμαλώτων». Οργανώνει την «Επιτροπή Κυρίων και Τμήμα Ψυχαγωγίας του Στρατιώτου» και τις «Γωνίες του Τραυματία» για την ψυχαγωγία και απασχόληση των τραυματιών. Από τις 2.836 αδελφές νοσοκόμες του ΕΕΣ που επάνδρωσαν τα 58 στρατιωτικά νοσοκομεία, τους προκεχωρημένους υγειονομικούς σχηματισμούς, τα πλωτά νοσοκομεία, τους Σταθμούς Πρώτων Βοηθών και Παθητικής Αεράμυνας, πολλές ήταν αυτές που έχασαν τη ζωή τους στον βωμό του πατριωτικού καθήκοντος.

Το Λύκειο Ελληνίδων ήταν ένας άλλος φορέας που η συνεισφορά του στον αγώνα υπήρξε σημαντική. Από τις αρχές τους 1939 οργανώθηκαν στις εγκαταστάσεις του μαθήματα παθητικής αεράμυνας όπου εκπαιδεύτηκαν ως νοσοκόμες εκατοντάδες μέλη του, ενώ οργανώνονται σεμινάρια εκμάθησης βασικών αγροτικών λειτουργιών για την καλλιέργεια κηπευτικών σε πάρκα, πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους στο πλαίσιο της εκστρατείας για την αυτάρκεια τροφίμων στα μετόπισθεν και τη σίτιση του στρατού στο μέτωπο. Παράλληλα δίδονται μαθήματα διαφώτισης του αμάχου πληθυσμού σε περίπτωση χημικού πολέμου, ενώ με την ίδρυση του «Τμήματος Μερίμνης Στρατιώτου» τα μέλη επιδίδονται σε έναν πόλεμο «πλεκτικής» για τα παιδιά που πολεμούν. Καθιερώνονται τα περίφημα «Πλεκτικά Τέια» όπου οι Αθηναίες αστές ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις της πολιτείας πλέκοντας ασταμάτητα, υπό το βλέμμα της αφίσας της Βάσως Κατράκη, ενώ πίνουν το τσάι τους.


Λαϊκά συσσίτια


Η Εκκλησία, η οποία θέτει στη διάθεση της πατρίδος όλα τα τιμαλφή αφιερώματα της Παναγίας της Τήνου, πρωτοστατεί μαζί με πολλές γυναικείες οργανώσεις και κοινωνικούς φορείς σε εράνους και λαϊκά συσσίτια όπου σιτίζονται οι οικογένειες που ο πόλεμος τους στέρησε τα προς το ζην, ενώ εύπορες αστικές οικογένειες καλούνται να φιλοξενήσουν αυτούς που έχουν ανάγκη.

Απόστολος Διαμαντής - Οι εχθροί της μνήμης

2013-10-28 17:08


Εμφανίστηκε και πάλι, όπως γίνεται τακτικά σε κάθε εθνική επέτειο, η φανατισμένη παράταξη της λήθης, οι εχθροί της μνήμης. Και έθεσαν εκ νέου το φλέγον θέμα των παρελάσεων στις εθνικές επετείους. Τα επιχειρήματα είναι σχεδόν παιδικά και, επομένως, δόλια: δεν πρέπει, λέει, να γίνονται παρελάσεις, διότι δεν πρέπει να τιμούμε πολέμους, αλλά να επιδιώκουμε την ειρήνη!


Σοβαρά; Και ήταν η Ελλάδα του '40 που επεδίωξε τον πόλεμο; Ήταν, βεβαίως, η Ελλάδα του 1821 που τον επεδίωξε. Σωστό. Αλλά τι ακριβώς θέλουν να μας πουν οι δημοσιολόγοι αυτοί, που δήθεν ενδιαφέρονται για τον εκσυγχρονισμό του κράτους; Ότι έπρεπε να παραμείνουμε στο οθωμανικό καθεστώς, ώστε να μην κάνουμε πόλεμο; Ότι έπρεπε ο Μεταξάς να δεχθεί την ιταλική διέλευση και κατοχή, για να μη γίνει πόλεμος;

Προφανώς αυτό θέλουν να πουν, κατά βάθος. Είναι οι ίδιοι που παρουσιάζουν την τουρκοκρατία ως «οθωμανική περίοδο», ως μια ουδέτερη δηλαδή εποχή αρμονικής συμβίωσης χριστιανών και μουσουλμάνων! Αυτός ο φανατισμένος φιλοτουρκισμός, ο συνωστισμός της Σμύρνης, δηλαδή, έχει φυσικά ιδιαίτερη πολιτική στόχευση: να εξοβελιστεί η ιστορική μνήμη, ώστε να διευκολυνθεί η παραχώρηση εκ μέρους της Ελλάδας ζωτικού εθνικού χώρου, ενόψει της ανάδειξης μιας κυρίαρχης Τουρκίας στα Βαλκάνια. Μάλιστα, έχουν φτιάξει και τουρκο-ελληνικές επιτροπές συγγραφής ιστορικών σχολικών βιβλίων, που διαγράφουν την ιστορική μνήμη. Έφτιαξαν, δηλαδή, μια επίσημη κρατική ιστορία κατά παραγγελίαν! Μέλη αυτών των επιτροπών είναι και οι περισσότεροι από τους «ιστορικούς» που τακτικά αρθρογραφούν και εναντίον των παρελάσεων.

Το Ξυπόλητο Τάγμα

  


Υπόθεση




Το Ξυπόλητο τάγμα είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα παιδιά

μεταβάλλονται σʼ ένα είδος καλόκαρδης ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και του μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της.

Eπίσης, πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.




Περισσότερα για την ταινία




Η ταινία σταθμός του ελληνικού κινηματογράφου προβάλλεται μετά από 54 χρόνια(!) σε επανέκδοση, με καινούργια κόπια. Το αρνητικό της ταινίας είχε χαθεί και χάρη στις προσπάθειες του διευθυντή της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, Θόδωρου Αδαμόπουλου που εντόπισε δύο κόπιες προβολής σε καλή κατάσταση, δημιουργήθηκε, μετά από χρονοβόρες και πολυδάπανες διαδικασίες, ένα καινούργιο αρνητικό της ταινίας.




Τα σημαντικότερα βραβεία




Golden Medal Award, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Εδιμβούργου 1955.




Παραλειπόμενα




Tο ελληνικό όνομα του Γκρεγκ Τάλλας ήταν Γρηγόρης Θαλασσινός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1909 πέθανε στην Αθήνα το 1993.

Ο Βιτόριο Ντε Σίκα όταν είδε το 1955 το Ξυπόλητο Τάγμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου είπε στον Γκρεγκ Τάλλας: «Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον Κλέφτη των Ποδηλάτων τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!».

Tην καταπληκτική μουσική της ταινίας έχει γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης και αυτή ήταν η πρώτη μουσική που συνέθεσε για κινηματογραφική ταινία.

Tο Ξυπόλητο Τάγμα ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που βραβεύθηκε σε διεθνές φεστιβάλ.

Τα 63 από τα 66 παιδιά που πήραν μέρος στα γυρίσματα, ο Γκρεγκ Τάλλας τα πήρε από αναμορφωτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Η μηχανή λήψης που χρησιμοποιήθηκε για την ταινία ήταν του 1924 και ο οπερατέρ Μιχάλης Γαζιάδης είχε στη διάθεσή του μόνο 6 προβολείς για το φωτισμό. Oι Aμερικανοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι η ταινία γυρίστηκε με τόσο λίγα τεχνικά μέσα. O φωνολήπτης της Κολούμπια ήταν αδύνατο να δεχθεί πως αυτή η ταινία γυρίστηκε βουβή και πως είχαν επιτευχθεί τόσο άψογοι συγχρονισμοί στο ντουμπλάρισμα της ηχητικής μπάντας στην Ελλάδα!




Για να δείτε όλη την ταινία πηγαίνετε εδώ






Πατερικός

Τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 δὲν εἶχε καμία λογική, εἶχε ὅμως ἐξυπνάδα καὶ ἀξιοπρέπεια. Τώρα τὸ ΟΧΙ ἔχει τὴ σοφία τοῦ αὐτονόητου καὶ τὴ σαφήνεια τῆς μοναδικῆς λύσης. Οἱ νίκες δὲν στηρίζονται σὲ ΝΑΙ συμβιβασμοῦ. Στηρίζονται σὲ ΟΧΙ ἡρωισμοῦ.


ΔΗΛΩΣΗ


Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου


28 Ὀκτωβρίου 2013






Σήμερα γιορτάζουμε μιὰ μέρα δόξας τῆς ἱστορίας μας, μιὰ μέρα πανηγυρικῆς ἀπόδειξης τῆς ἡρωικῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς μας. Ὅλοι οἱ τότε ἰσχυροί, Γερμανοὶ καὶ Ἰταλοί, ἐναντίον μας. Οἱ γονεῖς μας φτωχοί, μικροί, ἀδύνατοι. Δυνατοὶ ὅμως στὴν ψυχή, μεγάλοι στὰ ὁράματα, πλούσιοι σὲ ἰδανικά. Μὲ κυβερνῆτες ποὺ ἄκουγαν τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς ἱστορίας καὶ ἤξεραν νὰ ἐκφράζουν τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ στὶς ἀπειλὲς τῶν ξένων καὶ ὄχι τὴ λαίμαργη βούληση τῶν ἀδίστακτων δυνάμεων στὸν γονατισμένο καὶ τότε λαό. Τὸ ΟΧΙ δὲν τὸ εἶπε ἕνας• τὸ εἶπε ὁλόκληρος ὁ λαός. Ἁπλά, βρέθηκε αὐτὸς ποὺ συνδύασε τὴν ἁρμοδιότητα τῆς ἐξουσίας του μὲ τὸν παλμὸ τοῦ λαοῦ.


Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σὲ ἰδιότυπη ἐμπόλεμη κατάσταση καὶ ζεῖ σὲ κατοχή. Καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ δυστυχῶς Γερμανική. Καὶ ὄχι μόνον. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, θύματα καὶ τῆς δικῆς μας ἀπερισκεψίας καὶ μικρόνοιας, ξεγελαστήκαμε καὶ παρασυρθήκαμε σὲ ἀνόητη ζωή. Χαλάσαμε ὡς λαός. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες φροντίσαμε νὰ καταστρέψουμε ἕνα-ἕνα τὰ θεμέλιά μας, τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ ἱερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, ἱστορία, γλῶσσα, θεσμούς, ἀξίες.






Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέξαμε τὴ σύγχρονη ἐπίθεση. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Μέσα σὲ λίγα χρόνια βλέπουμε τὶς περιουσίες μας νὰ χάνονται, τὴν ἀνεργία νὰ αὐξάνεται, τοὺς νέους μας νὰ ἐκπατρίζονται, τὸν λαό μας νὰ πεινάει, τὴν ἀξιοπρέπειά μας νὰ ἐξανεμίζεται, τὴ χώρα μας νὰ ἀδειάζει. Βουλιάξαμε σὲ χρέη καὶ δάνεια, βυθιστήκαμε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα, γεμίσαμε συσσίτια.











Ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, σὲ λίγο θὰ τρῶμε μπομπότα καὶ κονσερβαρισμένες τροφές. Ἂν τὰ βρίσκουμε κι’ αὐτά. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία δὲν θὰ μονοπωλεῖ τὴν κυριαρχία μας σὲ αὐτὸν τὸν τόπο. Κάποιες ἄλλες ξένες σημαῖες θὰ θυμίζουν τὰ λάθη μας καὶ τὴν κατοχικὴ μανία ἄλλων λαῶν. Κάτι πρέπει νά ἀλλάξει. Τώρα. Ἄμεσα. Χωρὶς δεύτερη σκέψη, δίχως καμία καθυστέρηση. Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν ψῆφο μας διαχειρίζονται τὶς τύχες μας ἴσως ἀποκατέστησαν τὴν ἀξιοπιστία μας στὸ ἐξωτερικό, ἴσως μείωσαν τοὺς δεῖκτες τῆς ὕφεσης, ἴσως δημιούργησαν πρωτογενὲς πλεόνασμα. Ἔτσι μᾶς λένε. Δὲν θέλουμε νὰ τοὺς ἀδικήσουμε, τοὺς πιστεύουμε. Οἱ ἴδιοι ὅμως φορολόγησαν ἀδυσώπητα τὸν λαό, δημιούργησαν στρατιὲς ἀνέργων, πλήθη πεινασμένων καὶ ἀπελπισμένων, ἑκατομμύρια φτωχῶν καὶ λεγεῶνες αὐτοεξορίστων. Καὶ τὸ χειρότερο, γέννησαν πολιτικὰ μορφώματα καὶ κοινωνικὰ ἐκρηκτικὰ μείγματα πού, ἂν δὲν γίνει κάτι σύντομα, θὰ βρεθοῦμε μέσα σὲ μία κοινωνία ἀνεξέλεγκτης ἀναρχίας καὶ ἀνασφάλειας, βίας καὶ ἐγκλήματος, διάλυσης καὶ καταστροφῆς, διχασμένοι καὶ ἀγριεμένοι, μὲ κυβερνῆτες χωρὶς ἀξίες, δίχως ὑπόληψη καὶ σοβαρότητα, πραγματικὰ ἐπικίνδυνους. Ἀλήθεια, ποιός θὰ πάρει αὐτὴ τὴν εὐθύνη; ποιός θὰ ἀντέξει τὸν αἰώνιο στιγματισμὸ τῆς ἱστορίας;






«Ποτέ ἡ χώρα δὲν ἦταν σὲ χειρότερο σημεῖο», εἶπε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες κάποιος ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Καὶ ἔχει δίκιο. Ἀλλὰ καὶ ποτέ δὲν εἶχε τόσο ἐπικίνδυνες πολιτικὲς ἐναλλακτικὲς λύσεις. Τὸ παρὸν τῆς χώρας εἶναι δραματικό. Ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον της πολὺ ζωφερό. Ὄχι γιατὶ δὲν ὑπάρχουν λύσεις, ἀλλὰ γιατὶ δὲν βρίσκονται πολιτικοὶ μὲ καθαρή σκέψη καὶ ἐξυπνάδα, μὲ ἡρωισμὸ καὶ τόλμη. Τουλάχιστον στὸ ὁρατὸ πολιτικὸ φάσμα.






Δὲν θέλουμε πολιτικοὺς ποὺ μόνο νὰ ψηφίζουν κατὰ παραγγελία νόμους. Θέλουμε ἀνθρώπους νὰ μᾶς κυβερνήσουν, ἴσως νὰ μᾶς διορθώσουν. Ὄχι νὰ μᾶς τιμωρήσουν γιὰ τὰ δικά τους κυρίως λάθη. Τοὺς θέλουμε νὰ ἐκπροσωποῦν τὸν λαό στοὺς δανειστές. Ὄχι τὸ ἀντίστροφο. Δὲν ἀντέχουμε πολιτικὲς συμβιβασμοῦ, γιατὶ ἡ ἀξιοπρέπειά μας δὲν ἐπιδέχεται οὔτε καθυστερήσεις οὔτε καὶ μισὲς λύσεις. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ μᾶς στύψουν στὸ ὄνομα τῆς Εὐρωπαϊκῆς σκοπιμότητας οὔτε γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεὸ μὲ τὴν ὑποτέλειά μας στὴ μνημονιακὴ Τρόϊκα. Δὲν τοὺς ἐκλέξαμε γιὰ νὰ μᾶς δέσουν μὲ εὐρωπαϊκὲς χειροπέδες οὔτε γιὰ νὰ ὑπογράψουνε τὸν ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμὸ μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκφράζουν τὴ δόξα τοῦ ἱστορικοῦ λαοῦ μας. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ σώσουν τὸ Εὐρώ• τοὺς ἐξουσιοδοτήσαμε νὰ σώσουν τὴν ἱστορία μας, τὴ ζωή μας, τὴν καθημερινότητά μας, τὴν ἀξιοπρέπειά μας, ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.






Χωρὶς ἀμφιβολία, κάτι πρέπει νὰ γίνει. Τὴν πορεία μᾶς τὴν δείχνει ἡ σημερινὴ μέρα. Εἶναι μονόδρομος. Ἡ χώρα μας τὴν ἱστορία της τὴν ἔγραψε στὸ παρελθὸν μὲ ἕνα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, μὲ ἕνα ἡρωικὸ ΟΧΙ, ποὺ τὰ εἴπανε κάποιοι συγκεκριμένοι ἄνθρωποι τὴν κατάλληλη στιγμή. Ὅταν ἔφτασαν οἱ πρόγονοί μας νὰ τρῶνε ποντίκια καὶ γέμισαν μὲ ἀρρώστιες, τότε ἔκαναν τὴν ἔξοδό τους στὸ Μεσολόγγι καὶ ὅταν ἡ κατοχὴ χτυποῦσε τὴν πόρτα τῆς πατρίδας μας τὸ 1941, δυὸ νέοι ὁ Μανώλης Γλέζος καὶ ὁ Λάκης Σάντας τόλμησαν νὰ κατεβάσουν τὴ Γερμανικὴ σημαία ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης. Τέτοια πρότυπα κρύβει στὰ σπλάγχνα του ὁ λαός μας. Τέτοια γονίδια ἔχει ἡ ταυτότητά μας. Θέλουμε πολιτικούς ποὺ νὰ ποῦνε ΟΧΙ στὴν Τρόικα καὶ νὰ δείξουν τὶ σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Θέλουμε ὁδηγοὺς σὲ μία ἔξοδο ἐλεύθερων πολιορκημένων γιὰ νὰ κατεβάσουμε κάθε ξενικὴ σημαία ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη τῆς ἱστορίας, τοῦ τόπου καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἂν δὲν βρεθοῦν ἡγέτες μὲ ἡρωικὰ χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τὸν ἱδρῶτα μας, δώσαμε καὶ τὸ δάκρυ μας. Δὲν θὰ δώσουμε ὅμως καμιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα μας. Αὐτὸ πρέπει νὰ βρεθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸ πεῖ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Γιατὶ ἐκεῖ φτάσαμε. Μόνο τὸ αἷμα μᾶς ἔμεινε. Θὰ μᾶς ποῦνε ὅτι, ἂν τολμήσουμε ἔτσι, θὰ ἔρθουν τὰ χειρότερα. Δὲν ὑπάρχουν πλέον χειρότερα. Ὑπάρχει ἡ εὐκαιρία τοῦ ἡρωισμοῦ. Τὸ ΟΧΙ καὶ τὸ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δὲν τὰ ἀκουλούθησε μιὰ φαινομενικὴ ἧττα• τὰ διαδέχθηκε ἡ δόξα. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς σήμερα γιορτάζουμε. Ἡ μπομπότα μὲ ἀξιοπρέπεια ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σουβλάκι μὲ ὑποτέλεια. Τὴν ὅποια δυσκολία καὶ θυσία, μὲ ἐνθουσιασμὸ θὰ τὴν σηκώσουμε ὡς συνακόλουθο τοῦ ἡρωισμοῦ. Δὲν μποροῦμε ὅμως ἄλλο νὰ τὴν ἀντέξουμε ὡς συνέπεια δουλικότητας καὶ ἐξευτελισμοῦ.






Μέχρι σήμερα ἔχουμε δεῖ μέτρα, συμφωνίες, εἰς βάρος μας ἐκβιασμούς, ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις, ἀτέλειωτες ὑποχωρήσεις. Δὲν ἔχουμε δεῖ καμία νίκη, καθόλου τόλμη. Κάνουμε ἔκκληση στὸν πολιτικό μας κόσμο. Ὀφείλουν νὰ φωνάξουνε παντοῦ ὅτι δὲν πεινᾶμε μόνον ὡς πολίτες, κυρίως πονᾶμε ὡς λαός. Ὅποιος ἡγέτης στὴν παροῦσα φάση δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ριψοκίνδυνος, γίνεται ἀπὸ μόνος του ἐπικίνδυνος. Ἀντίθετα, ἂν βρεθοῦν τώρα κάποιοι ποὺ μπορέσουν νὰ κινηθοῦν μὲ συνέπεια στὴν ἱστορία μας, τότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ τοὺς συγχωρέσουμε γιὰ ὅσα κατεργάστηκε εἰς βάρος μας ἡ ὑποτέλεια στὴν ξένη λογικὴ καὶ τὰ ἀλλότρια συμφέροντα. Ἐὰν σιωπήσουν, δὲν θὰ τοὺς συγχωρέσει ἡ ἱστορία. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον ποιός φταίει γιὰ τὴ σημερινή μας κατάσταση. Μᾶς νοιάζει ποιὸς καὶ τὶ θὰ μᾶς σώσει. Ψάχνουμε γιὰ πατριῶτες, ὄχι γιὰ ἐνόχους. Ἂν οἱ πολιτικοί μας ἔκαναν ὣς τώρα τὸ σωστό, θὰ τοὺς παραδεχόμασταν ἐμεῖς ὡς ἱκανούς. Ἂν τὸ κάνουν τώρα, αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ τοὺς ὁμολογήσει ἡ ἱστορία ὡς ἐθνικὰ μεγάλους. Καὶ ἔξυπνους.






Τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 δὲν εἶχε καμία λογική, εἶχε ὅμως ἐξυπνάδα καὶ ἀξιοπρέπεια. Τώρα τὸ ΟΧΙ ἔχει τὴ σοφία τοῦ αὐτονόητου καὶ τὴ σαφήνεια τῆς μοναδικῆς λύσης. Οἱ νίκες δὲν στηρίζονται σὲ ΝΑΙ συμβιβασμοῦ. Στηρίζονται σὲ ΟΧΙ ἡρωισμοῦ.






Πατερικός

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Μήπως να δίναμε στη ζωή μας μια κάποια αξία;


Εμείς τη ζωή μας την σπαταλήσαμε πιασμένοι στα δίχτυα των Σειρήνων, κουλουριασμένοι στα πόδια του μαμωνά. 
Για την τιμή των νεκρών μας, για τη ζωή των παιδιών μας, μονάχα γι' αυτά πρέπει στα στερνά μας να ορίσουμε πως δεν είμαστε δούλοι, μήτε άβουλοι, αλλά ούτε και ζώα για να μας ξεπουλάνε στα παζάρια των ισχυρών.
Κι εσείς οι νέοι, μην παίρνετε παράδειγμα από την δικιά μας την μαύρη στράτα. Φωνάξτε για τα δίκια σας, ζητήστε αυτά που σας κλέψαν, πάρτε τις ζωές σας στα δικά σας χέρια και μην αφήνεστε στα χέρια των εμπόρων του χαμού...

Αυτή την πατρίδα έχουμε και δεν την χαρίζουμε σε κανέναν, γιατί δικιά μας δεν είναι. Μας την δώσανε οι πατεράδες μας και μας αφήσανε βαριά παρακαταθήκη να την παραδώσουμε με τη σειρά μας ακέραια σε εκείνους που έρχονται μετά από εμάς... 

Αυτόν τον ευλογημένο τόπο μας χάρισε ο Θεός να ζήσουμε, να παλέψουμε και σαν τα μάτια μας κλείσουμε να το κάνουμε με τιμή. 
Σε ετούτα τα χώματα παλέψανε οι πρόγονοί μας και γίνανε θηρία που τα σεβάστηκε ακόμη κι ο χάρος. 
Σε ετούτο τον τόπο, λοιπόν, ας δώσουμε αυτό που μπορούμε, ας παλέψουμε όσο αντέχουμε, ας σκύψουμε να μυρίσουμε το χώμα του που θα μας σκεπάσει δίνοντάς μας την ευλογία του. 

Μεγάλος ο φόβος που την καρδιά κυριεύει πριν τον αγώνα και άφρονας εκείνος που δεν τον νιώθει. 
Μα, ετούτος ο φόβος φεύγει κι έρχεται η πρώτη νίκη, που γίνεται χαλί για την μεγάλη δικαίωση εκείνου που δεν το βάζει κάτω και παλεύει για εκείνα που πιστεύει και που τιμά. 

Αν τον αγώνα τον όμορφο δεν δώσουμε σήμερα, τον αγώνα που θα μας τιμήσει, τότε είναι επειδή δεν έχουμε μέσα μας πίστη και αξίες, είναι επειδή δεν έχουμε μέσα μας ούτε τον φόβο Θεού, είναι επειδή από πολύ καιρό πριν γίναμε υποτακτικοί του μαμωνά και δουλικά των δαιμόνων που σήμερα σκεπάζουν την αλήθεια, κρύβουν την ομορφιά και γελάνε με το κακό που τους αφήσαμε να μας κάνουν... 

Σε ετούτην την ευλογημένη πατρίδα, οι πέτρες μένουν όρθιες για να μας θυμίζουν ποιοί είμαστε, για να μας θυμίζουν όλα εκείνα που οι "φίλοι" μας θέλουν να τα ξεχάσουμε, για να ξεχαστούμε...
Ένα μονάχα χρέος έχουμε... να μην ατιμαστούμε και να μην ατιμάσουμε τους νεκρούς μας.
Αν δεν παλέψουμε τώρα γι αυτό το χρέος, πότε θα το κάνουμε αυτό...;
Μήπως πρέπει να δώσουμε επιτέλους στη ζωή μας μιά κάποια αξία; 


ΥΓ: Αν αντέχετε ξαναδιαβάστε και μελετήστε αυτούς τους στίχους. Είναι ένας ύμνος στην Ελευθερία, ένας ύμνος στον αγώνα, ένας ύμνος στους Έλληνες που έζησαν την σκλαβιά και πάλεψαν για την ελευθερία που μέχρι χτες εμείς την θεωρούσαμε αυτονόητη...

Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν


1.- Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη
ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.

2.- Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριὰ !

3.- Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι» νὰ σοῦ πεῖ.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ;



             Αναρωτιόμαστε κάποιες στιγμές τι ήταν αυτό που έκανε κάποιους ανθρώπους να αποφασίσουν να ακολουθήσουν το δρόμο της πίστης νικώντας την ίδια τη ζωή και τα δώρα της. Το παράδειγμα του Αγίου Δημητρίου είναι χαρακτηριστικό. Με γνώμονα τα κοσμικά μέτρα ήταν ένας απόλυτα επιτυχημένος άνθρωπος. Επαγγελματικά ξεχωρίζει. Στρατιωτικός γενναίος και με πλήρη αποδοχή από το σύστημα εξουσίας της εποχής του. Μέλλον ευοίωνο. Οι συστρατιώτες του πιστεύουν σ’ αυτόν και εμπνέονται από αυτόν στην καθημερινή ζωή του στρατοπέδου. Η δόξα του δεδομένη. Η νιότη του αφορμή χαράς τόσο για τον ίδιο, όσο και για όσους συναναστρέφονται μ’ αυτόν. Θα μπορούσε να κάνει οικογένεια αν ήθελε, θα μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος, όπως κάθε άνθρωπος.
             Κι όμως εκείνος επιλέγει έναν άλλο δρόμο. Ρήξης και ανατροπής. Τόσο έναντι των αξιών της ζωής και της εποχής, όσο και έναντι των πειρασμών που ο εαυτός του ήταν ξεκάθαρο ότι βίωνε. Γιατί δε γίνεται μέσα σου να μη νιώθεις έντονη την ροπή να γίνεις άκοπα σχεδόν ό,τι όλοι θα αποδέχονταν, αλλά και η ανθρώπινη φύση θα συγκατένευε ως καταξίωση, πληρότητα, νόημα ζωής.

Γερμανός ανακριτής έφερε μπροστά της τoυς δύο γιους της....



Στις 8 Σεπτεμβρίου 1944, λίγες εβδομάδες πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική Γερμανία, εκτελέστηκε στο Χαϊδάρι η ηρωίδα Λέλα Καραγιάννη, επονομαζόμενη και "Μπουμπουλίνα της Κατοχής".
Μαζί της εκτελέστηκαν άλλοι 58 Έλληνες και Ελληνίδες, στην πλειονότητά τους μέλη των "άσημων" αντιστασιακών οργανώσεων της Αθήνας, αυτών που ο Κ. Σβολόπουλος ονόμασε"Αόρατη Στρατιά", και προσέφεραν τεράστιες υπηρεσίες στον αγώνα κατά του κατακτητή.

Στις οργανώσεις αυτές ανήκε και η "Μπουμπουλίνα" της Λέλας Καραγιάννη, που αν και μητέρα 7 παιδιών, δραστηριοποιήθηκε αρχικά στη φυγάδευση Βρετανών στη Μ. Ανατολή, και στη συνέχεια επεκτάθηκε σε κατασκοπεία, πληροφορίες για σαμποτάζ και τροφοδοσία των ανταρτικών σωμάτων της υπαίθρου.
Τον Ιούνιο του 1944 έγιναν οι πρώτες συλλήψεις μελών της οργάνωσης και στις 8 Ιουλίου συνελήφθη και η ίδια η Λέλα Καραγιάννη. Κατά την ανάκρισή της στο κολαστήριο της Μέρλιν, ο Γερμανός ανακριτής έφερε μπροστά της τoυς δυο γιους της που ήδη κρατούσαν οι Γερμανοί, και με το πιστόλι του στο κεφάλι τους, της ζήτησε να μιλήσει. Η απάντηση της Ελληνίδας, αντάξια αρχαίας Σπαρτιάτισσας, αντήχησε μέσα από 2.500 χρόνια ιστορίας: "Τα παιδιά μου εγώ τα γέννησα, αλλά πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα".

Αξίζει να παρατεθεί εδώ η μαρτυρία του γιου της, Βύρωνα Καραγιάννη:Ήταν Άνοιξη του 1941, όταν μετά από σκληρή πάλη έξι μηνών, έπεσαν τα μαύρα πέπλα του Ναζισμού και του Φασισμού πάνω στην γαλάζια μας χώρα... Ακολούθησαν σε λίγο: πείνα, βία, τρομοκρατία, εκτελέσεις, θάνατος. O λαός μας υπέφερε, δυστυχούσε και έμοιαζε να έχει χάσει κάθε ελπίδα.

Τότε άρχισε να γεννιέται, σε μερικές γενναίες και αδάμαστες ψυχές, η ανάγκη της αντίστασης, ανάγκη για την δημιουργία ομάδων από ψυχωμένους πατριώτες, που θα αναπτέρωναν το κλονισμένο φρόνημα του ελληνικού λαού και θα τον ωθούσαν σε πράξεις αντίστασης κατά των κατακτητών.

Με βαθιά συγκίνηση σας γνωρίζω ότι η πρώτη που οργάνωσε μια τέτοια ομάδα αντίστασης ήταν η αξέχαστη μάνα μας, η Λέλα Καραγιάννη. Είχε επτά παιδιά να φροντίσει, να θρέψει, να μεγαλώσει. Όμως ήταν τόση η αγάπη της για την πατρίδα που έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα. Υπεράνω όλων η Πατρίδα! Ακριβώς όπως δίδασκαν οι πρόγονοί μας.

Την οργάνωση ονόμασε «Μπουμπουλίνα» και την απετέλεσαν λίγοι στην αρχή, αποφασισμένοι πατριώτες, και τα μεγαλύτερα απ’ τα παιδιά της.

Άρχισε να προκαλεί σαμποτάζ σε βάρος των κατακτητών και ήρθε σε επαφή με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, όπου διεβίβαζε πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού. Oι Γερμανοί προσπαθούσαν να την ανακαλύψουν, αλλά δεν το κατόρθωναν.

Και ενώ πια ροδοχάραζε η ελευθερία πάνω απ’ την τυραννισμένη χώρα, η Λέλα Καραγιάννη, ύστερα από προδοσία, συλλαμβάνεται μαζί με τα 5 μεγαλύτερα παιδιά της. Στα χέρια των Ες-Ες μαρτύρησε, αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν απεκάλυψε κανένα συναγωνιστή ούτε όταν βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αντίθετα, βρήκε τον θάνατο, ψέλνοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, τον ύμνο προς την Ελευθερία για την οποία θυσιάστηκε.

Oι γονείς μου, Νικόλαος και Λέλα Καραγιάννη, απέκτησαν επτά (7) παιδιά. Εγώ είμαι το τέταρτο στη σειρά. Όλα μεγαλώσαμε μέσα σ’ ένα χριστιανικό περιβάλλον, με τις παραδόσεις της φυλής μας, όπου η φιλοπατρία ήταν ανωτέρα στην ιεράρχηση των καθηκόντων. Είχαμε πάθος για την πατρίδα μας, που μας το ενέπνευσαν οι γονείς μας και προπάντων η μητέρα μας.

Με την κήρυξη του πολέμου

Όταν κηρύχθηκε ο Ιταλοελληνικός πόλεμος, η μητέρα, αλλά και εμείς, τ’ αγόρια, λυπηθήκαμε που ήμασταν μικροί και δεν είχαμε την ηλικία για να πολεμήσουμε στην πρώτη γραμμή για τα πάτρια. Το μόνο που απέμενε ήταν να καταταχθούμε στις τάξεις του Ερυθρού Σταυρού και αυτό κάναμε. Τα τέσσερα απ’ τα μεγαλύτερα αδέλφια, αγόρια και κορίτσια, ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση, γίναμε τραυματιοφορείς του Ερυθρού Σταυρού, η δε αδελφή μου Ιωάννα υπηρέτησε ως αδελφή τραυματιοφορέας στους συρμούς, στην μεταφορά των τραυματιών απ’ το μέτωπο. O στρατός μας νικούσε τους Ιταλούς, παρά την μεγάλη αριθμητική υπεροχή τους, και εμείς ζούσαμε σε μια εθνική έξαρση. Αλίμονο όμως, γιατί εκεί που νικούσαμε τους εισβολείς, ξαφνικά μας επετέθησαν οι Γερμανοί, για να σώσουν τους Ιταλούς συμμάχους τους, που εμείς οι Έλληνες είχαμε πάρει στο κυνήγι. Επόμενο ήταν η Ελλάδα να υποκύψει στον Χιτλερικό οδοστρωτήρα και από νικήτρια να βρεθεί σκλαβωμένη από δύο στρατούς. Η πατρίδα μας ήταν απ’ τον Απρίλιο του 1941 κάτω από διπλή κατοχή.

Μ’ αυτές τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά, με τα οποία γαλουχηθήκαμε, δεν ήταν δυνατόν να αδιαφορήσουμε γι’ αυτήν την Κατοχή και να περιμένουμε τους συμμάχους να νικήσουν και να μας ελευθερώσουν. Θυμάμαι τη μητέρα μας που έλεγε το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή ότι έπρεπε ο κάθε Έλληνας να ξεσηκωθεί, να αγωνισθεί για την ελευθερία του και όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον ελευθερώσουν. Και αυτό ακριβώς έκανε εκείνη. Ξεσηκώθηκε και αγωνίσθηκε.

Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση

Όλα άρχισαν απλά, αυθόρμητα απ’ τα βάθη της καρδιάς μας. Απ’ τις πρώτες ημέρες που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα τα στρατεύματα κατοχής, άρχισε από μόνη της την πατριωτική της δράση και δημιούργησε ομάδα αντίστασης, η οποία αρχικά απετελείτο απ’ τα μέλη της οικογένειάς μας και μερικούς φίλους μας πατριώτες. Άρχισε να αγωνίζεται ακούραστα με όλη την δύναμη της ψυχής της και καθ’ όλη την διάρκεια της Κατοχής μέχρι το τέλος, την ημέρα που συνελήφθη.

Βέβαια, στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε είχε συγκεκριμένα σχέδια, πήγαινε ψαχουλευτά, την καθοδηγούσε η καρδιά της, που ήταν γεμάτη Ελλάδα, και γρήγορα βρήκε το δρόμο της, στην Αντίσταση. Στην αρχή ασχολήθηκε με την περίθαλψη και φυγάδευση των συμμάχων μας, με αυτούς που δεν τα κατάφεραν να φύγουν μαζί με το εκστρατευτικό σώμα και είχαν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα. Έλεγε ότι ήταν χρέος και καθήκον ημών των Ελλήνων, να συντρέξουμε τους συμμάχους και συμπολεμιστές μας, που είχαν έλθει απ’ τα πέρατα της γης, για να μας βοηθήσουν, και ότι τώρα που βρίσκονταν σε τραγική θέση, σκόρπιοι σε όλη την Ελλάδα, κυνηγημένοι, πεινασμένοι, και έτρεχαν να κρυφτούν, είχαν απόλυτη ανάγκη απ’ την βοήθειά μας. Εμείς τους βοηθήσαμε με όλη μας την ψυχή, παρά την απειλή του θανάτου και πέρα απ’ τις δυνάμεις μας, και πολλούς απ’ αυτούς τους φυγαδεύσαμε στη Μέση Ανατολή. Εν τω μεταξύ η δράση της μητέρας μπήκε σε άλλο δρόμο. Βρήκε μονοπάτια, που οδηγούσαν στην κατασκοπεία και στις δολιοφθορές κατά του εχθρού. Βρήκε τον τρόπο να κατασκοπεύει τις κυριότερες υπηρεσίες του εχθρού. Oργάνωσε πιο καλά τα σχέδιά της, και χρειαζόταν ικανά στελέχη για να την βοηθήσουν. Μάζεψε γύρω της και άλλους ένθερμους πατριώτες. Έτσι η ομάδα της πλουτίσθηκε με πολλά δυναμικά στελέχη και μεταβλήθηκε, μετά την στελέχωση αυτή, σε αντιστασιακή οργάνωση, την οποία η μητέρα ονόμασε «Μπουμπουλίνα» (απ’ το οικογενειακό όνομα της μητέρας της, η οποία λεγόταν Μπούμπουλη).

Ένας μικρός στρατός

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Παρελάσεις: υπόμνηση ηρωισμού και φιλοπατρίας


…και η καπηλεία τους από τους τυράννους.


Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος, Κιλκίς

«Γιορτάζουμε το ΟΧΙ, γιατί αν γιορτάζαμε το ΝΑΙ, θα είχαμε κάθε μέρα επέτειο»

«Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, πάλιν την κεφαλήν…» της δύσμοιρης ιστορίας επί πίνακι ζητεί.

Η Ηρωδιάς της πατρίδας μας, το ΠΑΣΟΚ, δυσφορεί για την παρουσία αρμάτων μάχης στις παρελάσεις. Βέβαια αυτό είναι το κέλυφος, το πρόσχημα. Στόχος του η κατάργηση των εθνικών παρελάσεων. Επειδή ψυχορραγεί και κείτεται πτώμα άταφο, τυμπανιαίας αποφοράς, πλειοδοτεί σε προοδομανία (ή προδοτικομανία) κάνοντας «τα γλυκά μάτια» στο έτερον κομματικό απολειφάδι, την ΔΗΜΑΡ. Τους ενδιαφέρει μόνον να μπουν στην Βουλή, να εκλεγούν… Ηρωισμός; Τι είναι αυτό; τρώγεται;

Ας αφήσουμε όμως τα… υποκείμενα και ας ασχοληθούμε με τα κείμενα, για να ανασάνουμε λίγο. Πόσο μπορείς να αντέξεις τις λεκτικές αναθυμιάσεις του ψευτο-Βαγγέλη και της κυρά-συνωστισμένης;

«…δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ/γλυκύ χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος/αν δεν ήταν πίσω μιας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν». Στους τρεις αυτούς εξαίσιους στίχους, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, συνοψίζει το μεγαλείο του Έπους του ’40. Η ελληνική ιστορία έχει μία ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην οικουμένη. Είναι ιστορία αδιάλειπτων αγώνων για επιβίωση. Αμύνεται απεγνωσμένα ο Ελληνισμός επί είκοσι πέντε αιώνες, πάντοτε ολομόναχος. Χωρίς φυλετικές συγγένειες και αλληλεγγύη,

Η μετάνοια της Ζαμφίρας της τσιγγάνας.






Εδώ και επτά χρόνια είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο(σ.σ.Δημοκρατία της Μολδαβίας).Επειδή παράλληλα υπηρετώ και στην ενορία μου κάνω εκεί ακολουθίες τις Τετάρτες και τις Παρασκευές.Με βοηθούν κάποιοι κρατούμενοι ως εθελοντές.Ένα από τα καθήκοντά τους είναι να προετοιμάσουν τους κρατουμένους που θα συμμετάσχουν στην Ακολουθία της επομένης ημέρας δινοντάς τους να διαβάσουν είτε το Ωρολόγιο είτε κάποιο από τα βιβλία που έχουμε στην μικρή μας βιβλιοθήκη.
Θέλω όμως να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008.
Οι φυλακές Προύνκου.είναι οι μοναδικές φυλακές-νοσοκομείο στο οποίο βρίσκονται και άντρες και γυναίκες.Σε ένα κελί του χειρουργικού τμήματος βρισκόνταν και η Ζαμφίρα η τσιγγάνα.Όταν ένας από τους εθελοντές πήγε στο κελί για να ρωτήσει ποιός θα συμμετείχε στην ακολουθία της επομένης ημέρας η Ζαμφίρα του είπε:«Εγώ θα έρθω αλλά δεν έχω ανάγκη τα βιβλία σου».Η Ζαμφίρα ήταν περίπου 36 ετών,όμορφή και απ'όσα είχα καταλάβει ''ελαφρών ηθών''.Ήταν στην φυλακή από τα δεκαέξι της χρόνια επειδή είχε σκοτώσει το παιδί της αλλά και γιά άλλα σοβαρά παραπτώματα.
Την επομένη λοιπόν η Ζαμφίρα ήρθε στην ακολουθία στο παρεκκλήσι..Την ημέρα εκείνη διαβάσαμε τον Ικετήριο κανόνα προς τον Ιησού Χριστό,την Παράκληση της Παναγίας και τον κανόνα της Θείας Μεταλήψεως.Η Ζαμφίρα όμως στο πίσω μέρος του ναού απαντούσε σε κάθε προσευχή κοροιδευτικά και έκανε άσχημες χειρονομίες.Φυσικά ενοχλούσε και εμένα αλλά και τους άλλους κρατουμένους οι οποίοι ήταν περίπου 35,άνδρες και γυναίκες.Κανείς δεν τολμούσε να της κάνει παρατήρηση επειδή

είχε ένα κάποιο ''κύρος''στον υπόκοσμο.Παρότι ήταν 36 ετών ήταν ψηλά στην ιεραρχία κάτι που όλοι οι κρατούμενοι σέβονταν απολύτως.Έδωσε ολόκληρη παράσταση και κάποιους τους διασκέδαζε με τα αστεία της.Την άφησα ήσυχη,μόνο την ρώτησα:
«Πώς σε λένε»;«Ζαμφίρα»μου απάντησε.Της είπα να ησυχάσει.«Καλά»μου απάντησε αυτή,συνέχισε όμως τα ίδια.

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

STAIRWAY TO HELL


ΠΗΓΗ: Olympia
 
Kάθε νόμισμα είναι τόσο ισχυρό όσο η οικονομία παρέχει μέσα για εξαργύρωση αυτού. Όλη η ρητορική και όλες οι ανοησίες που ακούγονται από τα λεγόμενα των ισχυρών δέν είναι τίποτα άλλο παρά απεγνωσμένες προσπάθειες των ιθυνόντων να κρατήσουν το σύστημα επιπλεύσιμο. Όσο αυξάνουν το όριο χρέους τόσο υπερπληθωρίζουν το πρόβλημα, στον βωμό της ακόμα λίγο παραπάνω χαρισάμενης ζωής σήμερα. Τα μετρητά που διανέμονται τα τελευταία 40 χρόνια δεν είναι τίποτα παραπάνω από κουπόνια χρέους χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα από τις ύπο πτώχευση τράπεζες.
Το οικονομικό μοντέλο με βάση το χρέος, απαιτεί το υφιστάμενο χρέος ή ρευστό να έπανα-υποθηκευθεί σήμερα και να έπανα-πληρωθεί διογκωμένο αύριο. Το σύστημα είναι αποκλειστικά εξαρτημένο στην διαρκή απόκτηση χρέους και αποπληρωμής του στο διηνεκές του χρόνου. Εάν περικοπούν οι δαπάνες και ζήσουμε ανάλογα με τις δυνατότητές μας, το σύστημα καταρρέει. Συντηρείται αποκλειστικά και μόνο από την διαιώνιση και διόγκωση του χρέους. Το χρέος είναι η τροφή του. Είναι μονόδρομος για τους εφαρμοστές του η άρση του ταβανιού του χρέους και η επαναχρηματοδοτηση περαιτέρω δαπανών. Δέν μπορούν να σταματήσουν, ούτε να κάνουν πίσω. Δεν υπάρχει άλλη λύση, διαφορετικά το σύστημα ζαλίζεται και πέφτει από υποσιτισμό. Επέρχεται άτακτη κατάρρευση. Οι πολιτικοί το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά αυτό και αυτό όπως ακούτε διαρκώς είναι το επιχείρημά τους. Εξού και τα τρομοκρατικά διλήμματα. Ο μόνος που δέν καταλαβαίνει σε τί παιχνίδι έχει εμπλακεί είναι ο μέσος πολίτης, που μάλλον τώρα άρχισε να αντιλαμβάνεται βιαίως την ουσία τους συτήματος που ήταν ενταγμένος τα τελευταία 40 χρόνια. Μάλλον η πέινα προσφέρει και διαύγεια.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ


ΓΙΑΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

       Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ἠ όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

O π. Ιωάννης Ρωμανίδης ως ιστορικός

Στην εποχή τού Μνημονίου, καθώς οι λαοί τής Ευρώπης απομακρύνονται ολοένα ο ένας από τον άλλο και αλληλοβρίζονται εκτοξεύοντας ρατσιστικά σλόγκαν, τα λόγια τού Ρωμανίδη ακούγονται, για άλλη μια φορά, προφητικά…
του Αναστασίου Φιλιππίδη
Bachelor of Arts, Yale University, 
ΗΠΑ - Master of Arts, Georgetown University
Η τεράστια συνεισφορά τού π. Ιωάννη Ρωμανίδη στη θεολογία βασίστηκε στη στέρεη εμπειρική, βιωματική γνώση πού απέκτησε από το οικογενειακό του περιβάλλον, ιδιαίτερα τη μητέρα του Ευλαμπία. Παρομοίως, η συνεισφορά του στην ιστορική επιστήμη βασίστηκε επίσης σε βιωματικές εμπειρίες πού είχε, οι οποίες τον οδήγησαν σε πρωτότυπες σκέψεις και σε ρηξικέλευθα συμπεράσματα, μετά, βεβαίως, από εξαντλητική έρευνα. 
Ο ίδιος ξεκινά το πρώτο του ιστορικό βιβλίο, τη «Ρωμηοσύνη» (1975) με την αφήγηση ενός περιστατικού πού έζησε το 1951, νεαρός εφημέριος στην Αμερική. Ειδοποιήθηκε να μεταβεί σε σπίτι ασθενούς, κτύπησε όμως λάθος πόρτα και γνώρισε εκεί έναν Έλληνα. Ταυτόχρονα εμφανίστηκε στο σαλόνι ο αδερφός αυτού τού Έλληνα, τόν οποίον όμως ο Ρωμανίδης γνώριζε ως αρχηγό των Αλβανών τής πόλης! Ούτε τά δυο αδέρφια ούτε ο Ρωμανίδης μπορούσαν τότε νά εξηγήσουν το παράδοξο. Τό κλειδί γιά τήν ερμηνεία βρίσκεται στίς σελίδες πού ακολουθούν στό βιβλίο «Ρωμηοσύνη».

ΤΡΕΙΣ ΣΤΑΥΡΟΙ


«Ο αληθινός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος», αναφέρει ο μεγάλος Ρώσος Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Και κάνει την αναφορά μέσα από την ασκητική και πνευματική ζωή που εκείνος όχι απλώς επέλεξε, αλλά και έζησε πάσας τας ημέρας της ζωής του. Τον θαυμάζουμε, όπως και κάθε ασκητή, μεταξύ των οποίων και τον νεοφανή άγιο Γεράσιμο, που έζησε στην Κεφαλλονιά και τιμάται ιδιαιτέρως από την Εκκλησία, ώστε κατά την ημέρα της εορτής του να διαβάζεται ένα απόσπασμα από την προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου, στην οποία αναφέρεται ποιος είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, τον οποίο βιώνει ο άνθρωπος που ζει μέσα στη χάρη Του: «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5, 22-23).  Και προσθέτει ο απόστολος των Εθνών: «οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν, συν τοις παθήμασι  και ταις επιθυμίαις», δείχνοντάς μας τον τρόπο για να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα και την ίδια στιγμή τους καρπούς Του. 
                Σάρκα, πάθη και επιθυμίες και σταύρωσή τους είναι το μήνυμα όχι μόνο του Αποστόλου, αλλά και των Οσίων και ασκητών της εκκλησιαστικής ζωής, των εμπείρων της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Τρία στοιχεία της ζωής μας, τα οποία και μόνο η σκέψη ότι χρειάζεται να τα δούμε μέσα από την προοπτική της σταύρωσης  μας κάνει να λέμε και να πιστεύουμε  ότι αυτός ο δρόμος δεν είναι για μας. Γιατί ο πολιτισμός, αλλά και η ίδια η ανθρώπινη φύση στηρίζονται στην σάρκα, στα πάθη και τις επιθυμίες ως τα στοιχεία εκείνα που πιστεύουμε ότι κάνουν τη ζωή να αξίζει, να είναι όμορφη. Κυρίως την καταξιώνουν μέσα στον πεπερασμένο χρόνο, στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε.
                Η σάρκα είναι στοιχείο της ύπαρξής μας. Είναι ό,τι μας υπενθυμίζει την ανθρώπινη διάστασή μας. Δεν είναι μόνο το σώμα και οι ανάγκες. Είναι και το ήθος, ο τρόπος  που μας κρατά προσκολλημένους στο σήμερα, στο εδώ και μας υποδεικνύει έναν άλλο δρόμο που νομίζουμε ότι

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Να λες στην γυναίκα σου ότι την αγαπάς και να της το δείχνεις!




Θεοῦ πλάσμα εἶναι ἡ γυναίκα. Μέ τήν ἀποστροφή σου δέν προσβάλλεις ἐκείνην, ἀλλά τό Δημιουργό της. Τί δικό της ἔχει; Ὁ Κύριος δέν τῆς τά ἔδωσε ὅλα;
Μά καί τήν ὄμορφη γυναίκα μήν τήν παινέψεις, μήν τήν θαυμάσεις. Ὁ θαυμασμός τῆς μιᾶς καί ἡ περιφρόνηση τῆς ἄλλης δείχνουν ἄνθρωπο ἀκόλαστο. Τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς νά ζητᾶς καί τό Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας νά μιμεῖσαι.
Ἡ σωματική ὀμορφιά, πέρα ἀπό τό ὅτι εἶναι γεμάτη ἀλαζονεία, προκαλεῖ ζήλεια, πόλλες φορές μάλιστα καί ἀβάσιμες ὑποψίες. Δέν χαρίζει, ὅμως ἡδονή; Γιά λίγο, ναί· γιά ἕνα μήνα ἤ δύο, ἤ τό πολύ γιά ἕνα χρόνο· ὕστερα, ὄχι πιά. Γιατί, λόγῳ τῆς συνήθειας, δέν σοῦ κάνει πιά αἴσθηση ἡ ὀμορφιά, ἡ ὁποία ὅμως διατηρεῖ τήν ἀλαζονεία της. Κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει στήν περίπτωση μιᾶς γυναίκας πού δέν ἔχει ἐξωτερική ὀμορφιά, ἔχει ὅμως ἐσωτερική. Ἐκεῖ εἶναι φυσικό ἡ ἡδονή καί ἡ ἀγάπη τοῦ συζύγου νά παραμένουν ἀπ’ τήν ἀρχή ὡς τό τέλος ἀμείωτες, γιατί προέρχονται ἀπό ὀμορφιά ψυχῆς καί ὄχι σώματος…
Ὅπως ὁ Κύριος φροντίζει στοργικά τήν Ἐκκλησία, δηλαδή ὅλους ἐμᾶς, γιατί εἴμαστε μέλη Του, σάρκα Του καί ὀστά Του- καί αὐτό τό γνωρίζετε καλά ὅσοι συμμετέχετε στά ἱερά μυστήρια-, ἔτσι καί ὁ ἄνδρας ὀφείλει νά φροντίζει στοργικά τή γυναίκα του, γιατί δημιουργήθηκε ἀπ αὐτόν, εἶναι κομμάτι τοῦ σώματός του.
“Γι’ αὐτό”, λέει ἡ Γραφή, “θά ἐγκαταλείψει ὁ ἄνδρας τόν πατέρα του καί τή μητέρα του, γιά νά ζήσει μαζί μέ τή γυναίκα του΄ καί (μέ τή συζυγία) θά γίνουν οἱ δυό τους μιά σάρκα”, ἕνα σῶμα, ἕνας ἄνθρωπος (Γέν. 2, 24΄ Ἐφ. 5, 31). Νά καί τρίτος λόγος. Δείχνει δηλαδή ὅτι, ἀφοῦ ἐγκαταλείψει ὁ ἄνδρας ἐκείνους πού τόν γέννησαν, δένεται μ’ ἐκείνην. Ἀπό δῶ κι ἐμπρός ἡ σάρκα, ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα, δημιουργεῖ τό παιδί, πού γεννιέται ἀπό τήν ἕνωση τῶν σπερμάτων τους. Ὥστε καί οἱ τρεῖς εἶναι μιά σάρκα, ὅπως κι ἐμεῖς μέ τό Χριστό εἴμαστε μιά σάρκα, ἕνα σῶμα.
Ὅση, λοιπόν, ἀγάπη ἔχεις στόν ἑαυτό σου, τόση ἀγάπη θέλει ὁ Θεός νά ἔχεις καί στή γυναίκα σου. Δέν βλέπεις ὅτι καί στό σῶμα μας πολλές ἀτέλειες ἤ ἐλλείψεις ἔχουμε; Ὁ ἕνας ἔχει πόδια στραβά, ὁ ἄλλος τά χέρια παράλυτα, ὁ τρίτος κάποιο ἄλλο μέλος ἄρρωστο κ.ο.κ. Καί ὅμως, δέν τό κακομεταχειρίζεται οὔτε τό κόβει· ἀπεναντίας μάλιστα, τό φροντίζει καί τό περιποιεῖται περισσότερο ἀπ’ ὅσο τά ὑγιῆ μέλη του, καί ὁ λόγος εἶναι εὐνόητος.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Τὸ νόμισμα τῆς καλοσύνης


Κάποτε ὁ γνωστὸς συγγραφέας Ντοστογιέφσκι βγῆκε γιὰ τὸν ἀπογευματινό του περίπατο. Ἐνῶ κόντευε νὰ νυχτώσει ἕνας ζητιάνος ἅπλωσε τὸ χέρι του καὶ τοῦ ζήτησε βοήθεια. Ὁ Ντοστογιέφσκι ψάχνει τὶς τσέπες του νὰ βρεῖ κανένα κέρμα, ἀλλὰ δὲν βρίσκειτιποτα. Ψάχνει τὸ ρολόι του νὰ τὸ προσφέρει, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνο τὸ εἶχε ξεχασμένο στὸ σπίτι του.
Ὁ μεγάλος συγγραφέας κοκκίνισε λίγο στὸ πρόσωπο καὶ πάνω στὴν ἀμηχανία τοῦ ἔσκυψε, φίλησε τὸ χέρι τοῦ τυφλοῦ καὶ ψιθύρισε: «Συγχώρα μέ, καλέ μου ἄνθρωπε, γιατί αὐτὴ τὴ στιγμὴ δὲν ἔχω τίποτα νὰ σοὺ προσφέρω»!
Καὶ ὁ γέρο ζητιάνος ἀπαντᾶ: «Εὐχαριστῶ πολύ. Τὸ πῆρα! Αὐτὸ πού μου ἔδωσες δὲν μποροῦσα νὰ τὸ βρῶ ἀλλοῦ. Τὸ νόμισμα τῆς καλοσύνης σπάνια τὸ βρίσκω...».
 

Πώς να σωθείτε εάν πάθετε έμφραγμα και είστε μόνοι σας.


έμφραγμα Πώς να σωθείτε εάν πάθετε έμφραγμα και είστε μόνοι σας.Ας υποθέσουμε ότι είναι απόγευμα και επιστρέφετε με το αυτοκίνητο από την δουλειά.
Είστε μόνος. Έχετε περάσει μια σκληρή ημέρα, είστε κουρασμένος και ψυχολογικά είστε χάλια. Το άγχος σας είναι μεγάλο και δεν υποχωρεί με τίποτε. Ξαφνικά αισθάνεστε ένα φοβερό πόνο στο στήθος ο οποίος επεκτείνεται στον βραχίονα και στο σαγόνι. Παθαίνετε έμφραγμα. Βρίσκεστε μόλις 5 χιλιόμετρα από το πλησιέστερο νοσοκομείο. Δυστυχώς όμως δεν ξέρετε εάν θα τα καταφέρετε να φτάσετε ως εκεί… 
Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νο 240, του Νοσοκομείου του Ρότσεστερ και είναι ουσιαστικά οι πρώτες βοήθειες που μπορεί κάποιος να δώσει στον εαυτό του όταν πάθει έμφραγμα και είναι μόνος.
Πρώτες βοήθειες που μπορεί να σταθούν απαραίτητες για την επιβίωση του. Πολλοί άνθρωποι παθαίνουν έμφραγμα και είναι μόνοι και αβοήθητοι. Από τη στιγμή που θα νιώσουν ότι η καρδιά τους δεν λειτουργεί κανονικά και θα νιώσουν τον πόνο, τους απομένουν μόνο 10 δευτερόλεπτα μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους. Αυτά τα 10 δευτερόλεπτα που φυσικά είναι γεμάτα πόνο και τρομερό στρες, ίσως αποδειχτούν σημαντικά για την ίδια τους τη ζωή. Όταν κάποιος νιώσει το έμφραγμα δεν πρέπει να πανικοβληθεί. Πρέπει αμέσως να αρχίσει να βήχει έντονα, δυνατά και επαναλαμβανόμενα. Πριν τον βήχα να προηγείται βαθιά ανάσα και να προσπαθεί ο βήχα να είναι βαθύς και παρατεταμένος, όπως όταν θέλουμε να βγάλουμε φλέμα. Η βαθιά ανάσα και ο βήχας να επαναλαμβάνεται κάθε 2 δευτερόλεπτα, χωρίς κανένα σταματημό. Αυτό πρέπει να γίνεται συνέχεια μέχρι να έρθει η βοήθεια ή να επανέλθει η καρδιά σε σωστή λειτουργία. Οι βαθιές ανάσες μεταφέρουν οξυγόνο στους πνεύμονες ενώ οι κινήσεις που προκαλεί ο βήχας πιέζουν την καρδιά και εξασφαλίζουν την κυκλοφορία του αίματος. Ο βήχας επίσης, βοηθάει την καρδιά να ανακτήσει τον φυσιολογικό της ρυθμό. Αυτή η κίνηση μπορεί να σώσει ζωές. Τα εμφράγματα πλέον δεν “κοιτάζουν” ηλικίες. Χτυπούν τους πάντες, λόγω των αλλαγών στον τρόπο ζωής.

Κάποιες χρήσιμες συμβουλές σώζουν ζωές.

Μάθετέ τις, διαδώστε τις κι ας μείνουν ανεφάρμοστες… 
Παρατήρησις «τροφής»: Γνωστοποιώ επίσης πως μετά την αρχική δημοσίευση του παραπάνω, υπήρξαν αντιδράσεις για το κατά πόσο είναι σωστό και αν ισχύει ή όχι, οπότε οι απόψεις των ειδικών διίστανται και εδώ, όπως και σε πολλά ακόμη σημαντικά θέματα που αφορούν την υγιεία.
Εκείνο που ξέρω είναι πως ακόμη και να είναι αναληθές, που δεν το αντελήφθην, βλαβερό δεν είναι! Συμπεριλαμβάνω μόνο το παρακάτω ενδεχομένως χρήσιμο σχόλιο: «Το καλύτερο που έχετε να κάνετε σύμφωνα με την άποψη ενός καρδιολόγου είναι να `χετε μαζί σας μια ασπιρίνη μέχρι να πάτε στο κοντινότερο νοσοκομείο». 

Το είδα: gr.news.yahoo.com

Read more: http://www.proionta-tis-fisis.info/pos-na-sothite-ean-pathete-emfragma-ke-iste-moni-sas.html#ixzz2hn9shbM2

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Είχα...


 

Είχα ένα εγώ που το χρησιμοποιούσα πολύ,

είχα μια νιότη που έφτιαχνε χρώματα από το τίποτα,

είχα μι’ αγάπη που τραγούδαγε στα πληγωμένα ζώα,

μια πίστη που περιέκλεινε και τις πέτρες ακόμη

μέσα στ’ άγια των αγίων της. Τώρα, όχι πως έχασα

τα πράγματα μου καθώς εβάδιζα, αλλά

θα διπλώθηκαν μέσα μου κάπου, βαθιά

περιμένοντας ίσως τη σάλπιγγα

της ανάστασης.


Κ’ η Ελλάδα,

τώρα, σαν ένα μακρινό φεγγάρι από κιμωλία,

φέγγει, αμυδρά, στης μνήμης μου το διάστημα.
 
 
Nικηφόρος Βρεττάκος
 
 
 

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Ο Κωστής Παλαμάς, το Βυζάντιο και η εποποιΐα 1912-1913


Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας- Πολιτικός Ἐπιστήμων

Ὁ ἑορτασμός τῶν 100 χρόνων ἀπό τούς νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13 καί τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἠπείρου, τῆς Μακεδονίας, τῆς Κρήτης καί τῶν νησιῶν τοῦ Βορείου Αἰγαίου, μᾶς φέρνει στόν νοῦ τό ἐρώτημα: Ποιές ἦσαν οἱ πνευματικές ρίζες αὐτῆς τῆς μεγάλης ἐθνικῆς ἐξορμήσεως; Ποιός ἦταν ὁ ρόλος τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων πού βοήθησαν νά ξεπερασθεῖ ἡ ἐθνική κατάθλιψη μετά τήν πτώχευση τῆς χώρας ἐπί Χαρ. Τρικούπη τό 1893 καί τήν ἧττα ἀπό τούς Τούρκους τό 1897; Κορυφαία θέση μεταξύ τῶν πνευματικῶν πατέρων τῆς νίκης κατέχει ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς.

Προετοίμασε τήν ἀνάσταση τοῦ Γένους ἐπαναφέροντας στό προσκήνιο τό Βυζάντιο-Ρωμανία καί προβάλλοντας τήν ἀδιάσπαστη ἱστορική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μία συνέχεια, ἡ ὁποία γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς δέν ἀντιμετωπίζεται μέ βιολογικά,-φυλετικά κριτήρια, ἀλλ΄ ὡς ἐνότητα πνεύματος, ὡς πολιτιστική συνέχεια, ὡς ἄρρηκτος ψυχικός δεσμός μεταξύ Ἀρχαίας, Βυζαντινῆς, Τουρκοκρατούμενης, Φραγκοκρατούμενης και Νεώτερης Ἑλλάδος.