Η ελληνική και η κατά Χριστόν μόρφωσις, κατά τους Τρεις Ιεράρχας

Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης ,

 Καθηγούμενος Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

 

 

Εορτάζουμε σήμερα την μνήμη των τριών μεγάλων Ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων της Εκκλησίας, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Των τριών μεγίστων φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος.

Οι άμβωνες της Κωνσταντινουπόλεως, της Αντιοχείας, της Καισαρείας της Καππαδοκίας, της Ναζιανζού έγιναν αιώνιοι άμβωνες της Εκκλησίας, από τους οποίους οι τρεις Ιεράρχαι κηρύττουν την Ορθόδοξο Θεολογία και πίστι μας και μας υποδεικνύουν την γνησία Χριστιανική ζωή.

Γι’ αυτό και σε κάθε ακολουθία και Θεία Λειτουργία τους μνημονεύουμε. Ο μακαρισμός και έπαινός τους στην Εκκλησία του Θεού είναι πολύς, αδιάκοπος και αιώνιος.

Τιμώνται ιδιαίτερα ο καθένας την ημέρα της μνήμης του και όλοι μαζί σήμερα, ώστε οι Χριστιανοί να τους θεωρούν ισαξίους και ισοτίμους.

Μετά την απελευθέρωσι του Γένους από την φοβερή τουρκική σκλαβιά, η νεοελληνική πολιτεία καθιέρωσε η σημερινή εορτή τους να εορτάζεται και ως εορτή της Παιδείας.

Η καθιέρωσις της εορτής αυτής ως εορτής των Γραμμάτων και της Παιδείας ήταν επιβεβλημένη. Είναι αλήθεια ότι μετά την απελευθέρωσι οι ηγεσίες του Ελληνικού Κράτους, επηρεασμένες από τα δυτικά ρεύματα και πρότυπα και μάλιστα κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας των Βαυαρών, δεν ετίμησαν και δεν αξιοποίησαν δεόντως την Παράδοσι του Γένους και κάποτε ασέβησαν απέναντι της, εκτός εξαιρέσεων.

Όμως η ανακήρυξις των Τριών Ιεραρχών ως προστατών της Ελληνορθοδόξου Παιδείας ήταν πράξις αξία της Παραδόσεως του Γένους, αφού οι Τρείς Ιεράρχαι συνδυάζουν την Χριστιανική διδασκαλία με την θύραθεν και μάλιστα την Ελληνική μόρφωσι.

Τον 4ον αιώνα που έζησαν οι τρεις Ιεράρχαι, υπήρχε διαμάχη μεταξύ Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Υπήρχαν δύο αντίθετα άκρα. Το ένα εκ μέρους Χριστιανών που απέρριπταν τελείως την Ελληνική σοφία, λόγω του φόβου της ειδωλολατρείας. Το άλλο εκ μέρους των φανατικών ελληνολατρών-ειδωλολατρών, που οχι μόνο απέρριπταν την Χριστιανική πίστι αλλά και θεωρούσαν τους Χριστιανούς αναξίους να σπουδάζουν τα Ελληνικά Γράμματα. Κύριος εκπρόσωπός των ήταν ο ειδωλολάτρης Ιουλιανός ο Παραβάτης, συμμαθητής του Μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Γρηγορίου στην Αθήνα, που όταν έγινε αυτοκράτωρ εξέδωκε διάταγμα κατά των Χριστιανών διδασκάλων, να μη διδάσκουν την Ελληνική φιλοσοφία.

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου για την εορτή των Τριών Ιεραρχών

Προς τους Εκπαιδευτικούς των Σχολείων της Αθήνας

Εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Αγαπητοί μου εκπαιδευτικοί,
Αγαπητά μου παιδιά,
Ζούμε σε έναν κόσμο από τον οποίο συχνά απουσιάζει η αγάπη: «Αγάπη, ποὖναι η Εκκλησιά σου/ βαρέθηκα πια στα μετόχια», αναφωνεί σ' ένα ποίημά του ο Γιώργος Σεφέρης, εκφράζοντας την αγωνία του ανθρώπου για την πραγματική Αγάπη και όχι για τις απομιμήσεις της. Η Αγάπη δεν είναι πολυτέλεια αλλά θεμελιώδης ανάγκη.Χωρίς ένα σπόρο έστω από αυτή την Αγάπη, αυτή την καθαρά ευαγγελική Αγάπη που δεν υπάρχει στην αρχαία ηθική, από αυτή την Αγάπη για όλα και για όλους, για τους συγγενείς μας και για τους ξένους, για αυτούς που μας έχουν ελεήσει και για αυτούς που μας έχουν αδικήσει, ακόμη και για τους εχθρούς, η κοινωνία γίνεται ασφυκτική και η εκπαίδευση ανούσια και επιφανειακή.
Η Αγάπη στηρίζει, συχνά με αθόρυβο και αδιόρατο τρόπο, την εκπαίδευση και την κοινωνία ως αόρατο μεν αλλά συνάμα ακλόνητο θεμέλιό της. Και ένα σχολείο που δεν θα διδάσκει την Αγάπη σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά, σε όλους αδιακρίτως τους μαθητές του ανεξαρτήτως πατρώας πίστεως, δεν θα είναι ένα σχολείο «εκσυγχρονιστικό και προοδευτικό»,όπως πολύ νομίζουν, αλλά ένα σχολείο ανάπηρο και προβληματικό. Θα είναι ένα σχολείο που δεν θα μπορεί να αρθεί στο ύψος της αποστολής του. Διότι η μεγάλη αποστολή και ευθύνη του σχολείου δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στην παροχή πληροφοριών, κατά το πρότυπο του τεχνολογικού ανθρώπου της εποχής μας, αλλά πρέπει να επικεντρώνεται προπαντός στην καλλιέργεια της ψυχής των παιδιών. Μόνο όποιος δεν πιστεύει στην αξία του σχολείου το θεωρεί υποκατάστατο του διαδικτύου και της τηλεόρασης. Μαζί με τη γνώση και την αγάπη για τα μεγάλα κείμενα της ανθρωπότητας, το σχολείο οφείλει να μεταγγίσει στα παιδιά τις θεμελιώδεις αρετές της αλληλεγγύης, του ελέους και της φιλανθρωπίας. Υπ' αυτή την έννοια η μελέτη και διδασκαλία της Αγίας Γραφής στο μάθημα των θρησκευτικών μπορεί να είναι πυλώνας ενός σχολείου που, εκτός από τη γνώση, θέλει να διδάξει στην εποχή μας και την ανθρωπιά.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»!

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΑΣΗ ΣΤΗ ΘΟΛΟΥΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ «ΣΥΝΕΔΡΙΟ»:

Εὐχαριστῶ τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Κον Κον Ἱερώνυμον, ὅπως καί τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι μεταξύ τῶν ἄλλων πατέρων Ἱεραρχῶν ὅρισε καί τήν ταπεινότητά μου ὡς ὁμιλητή σ᾽ αὐτό τό ἐπιστημονικό Συνέδριο, πού διοργάνωσε ἡ κλεινή θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης γιά τό ἐπίμαχο πρόβλημα ΕΚΚΛΗΣΙΑ καί ΑΡΙΣΤΕΡΑ καί μέ τό σημαντικό μάλιστα δοθέν εἰς ἐμέ ἐπί μέρους  θέμα Ὁμοιότητες καί Διαφορές τῶν δύο, Ἐκκλησίας καί Ἀριστερᾶς.

Κατ᾽ ἀρχάς θέλω νά πῶ, καί μάλιστα νά τονίσω, αὐτά τά δύο βασικά, πρῶτον μέν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ἐμπλέκεται στά πολιτικά κόμματα, δέν ταυτίζεται μέ καμμία πολιτική παράταξη, καί δεύτερον νά πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν παραθεωρεῖ τήν πολιτική, διότι θεωρεῖ τά πολιτικά κόμματα ὡς ἀνθρώπινες ἰδεολογίες, ἡ κάθε μιά ἀπό τίς ὁποῖες θέλει καί ἀγωνίζεται γιά μιά καλύτερη κοινωνία. Μετά τό μικρό αὐτό εἰσαγωγικό σημείωμα εἰσέρχομαι κατ᾽ εὐθεῖαν στό θέμα μου καί δηλῶ ὅτι θά τό διεξέλθω μέ συντομία, λόγω στενότητος χρόνου, καί μέ ἁπλότητα, ὡς μία κατήχηση γιά τόν λαό. Ὅλοι μας γι᾽ αὐτόν τόν λαό τοῦ Θεοῦ νοιαζόμεθα καί ἐργαζόμεθα. Σέ κάθε παράγραφο τοῦ λόγου μου θά συμπλέκω καί τίς ὁμοιότητες καί τίς διαφορές Ἐκκλησίας καί Ἀριστερᾶς, αὐτό πού εἶναι τό θέμα μου, καί ἔτσι θά φαίνεται καλύτερα ἡ ἀντιπαράθεση τῶν δύο.

1. Ἡ Ἐκκλησία νοιάζεται καί ἀγωνίζεται οἱ χριστιανοί, καί ὄχι μόνο οἱ χριστιανοί, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, νά ἔχουν τά ἀναγκαῖα γιά τήν ζωή τους, ὅπως αὐτό τό δεικνύει καί τό ἀποδεικνύει περίτρανα τό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μέ τά καθημερινά συσσίτια καί ὅλη τήν φιλανθρωπική της δράση. Δέν εἶναι λοιπόν ἀληθινή, ἀλλά εἶναι ἄδικη ἡ κατηγορία κατά τῆς ᾽Εκκλησίας, ὅτι αὐτή ἀδιαφορεῖ γιά τό παρόν τοῦ ἀνθρώπου, γιά τά ἐπίγεια ἀγαθά του. Θέλει καί εὔχεται καί φροντίζει οἱ ἄνθρωποι νά διάγουν μία ἄνετη ζωή χωρίς τήν στέρηση τῶν ἀναγκαίων. Τό ἴδιο ἐνδιαφέρον καί τόν ἴδιο ἀγώνα κάνει ἀσφαλῶς καί ἡ Ἀριστερά πολιτική παράταξη καί ἐμεῖς τό χαιρόμεθα βεβαίως αὐτό καί τό ἐπαινοῦμε. Σ᾽ αὐτό συναντώμεθα καί συμφωνοῦμε.

Η αγαθή ελπίδα...

Άγιος Διάδοχος Φωτικής

Απόσπασμα από  "Τα 100 πρακτικά κεφάλαια"

69. Η χάρη στην αρχή συνηθίζει να καταλάμπει με το φως της την ψυχή με πολλή αίσθηση. Όσο όμως προχωρούν οι αγώνες, ενεργεί κυρίως με άγνωστο τρόπο τα μυστήριά της στην ψυχή που θεολογεί. Στην πρώτη περίπτωση ενεργεί έτσι, για να μας τοποθετήσει χαρούμενους πάνω στο δρόμο των θείων θεωριών, καθώς καλούμαστε από την άγνοια στη γνώση. Στο μέσο όμως των αγώνων θέλει να φυλάξει την πνευματική γνώση μας μακριά από την κενοδοξία. Πρέπει λοιπόν να λυπούμαστε με μέτρο σαν εγκαταλειμμένοι, ώστε να ταπεινωθούμε περισσότερο και να υποταχθούμε στη δόξα του Κυρίου, αλλά και να χαιρόμαστε όταν πρέπει, παίρνοντας φτερά από την αγαθή ελπίδα. Όπως η πολλή λύπη φέρνει την ψυχή σε απελπισία και απιστία, έτσι και η πολλή χαρά φέρνει σε οίηση την ψυχή· και λέω για κείνους που είναι ακόμη πνευματικά νήπιοι. Γιατί μεταξύ του φωτισμού και της εγκαταλείψεως είναι η πείρα, και μεταξύ της λύπης και της χαράς, η ελπίδα. Λέει η Γραφή: «Με πολλή υπομονή ανέμενα τον Κύριο και μου έδωσε την προσοχή Του»(Ψαλμ. 40, 1)· και πάλι: «Όσο το πλήθος των θλίψεών μου μέσα στην καρδιά μου, τόσες οι παρηγοριές Σου γέμισαν ευφροσύνη την ψυχή μου»(Ψαλμ. 93, 19).

πηγή : Ομολογία Πίστεως
Υάκινθος

ΠΑΡΑ ΑΜΑΡΤΩΛΩ ΑΝΔΡΙ ΕΙΣΗΛΘΕ ΚΑΤΑΛΥΣΑΙ

27 Ιανουαρίου 2013, Κυριακὴ ΙΕ´ Λουκᾶ, Ἦχος α´

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΘ´ 1 - 10

 - Ὁ Ζακχαῖος σώζεται

1 Καὶ εἰσελθὼν διήρχετο τὴν Ἰεριχώ· 2 καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, 3 καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. 4 καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι δι’ ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. 5 καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτόν καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. 6 καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. 7 καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. 8 σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· Ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. 9 εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν· 10 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός. 

«Ο κόκκινος Θεός»

Tων Μ. Κωνσταντίνου και Ευ. Λιανού Λιάντη

Στιγμιότυπο από το Συνέδριο Εκκλησία και Αριστερά

Το Συνέδριο Εκκλησία και Αριστερά τυχαίνει να ανοίγει τις εργασίες του σήμερα, την επέτειο της «Ματωμένης Κυριακής» του 1905, όταν ο χαρισματικός και αδικημένος από την ιστορία, Ρώσος ιερέας Γεώργιος Γκαπόν οργάνωσε και τέθηκε επικεφαλής της πορείας των εργατών προς τον Τσάρο, η οποία πνίγηκε στο αίμα από τους στρατιώτες του καθεστώτος. Ένας άλλος Ρώσος, ο σκοτεινός προφήτης των σκλάβων και των περιθωριακών, Φιοντόρ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι, σε μία από τις σελίδες των Αδελφών Καραμαζώφ παρουσιάζει έναν εκπρόσωπο της κρατικής καταστολής να μιλά για τις κατηγορίες των επαναστατών λέγοντας:

«Εμείς, είπε αυτός, ουσιαστικά δε φοβόμαστε και τόσο πολύ όλους αυτούς τους σοσιαλιστές-αναρχικούς, τους άθεους και τους επαναστάτες. Τους παρακολουθούμε και ξέρουμε το καθετί γι’ αυτούς. Όμως ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν και μερικοί, όχι πολλοί, εξαιρετικά ιδιόρρυθμοι άνθρωποι: Αυτοί πιστεύουν σε Θεό, είναι χριστιανοί και ταυτόχρονα είναι και σοσιαλιστές. Αυτούς φοβόμαστε περισσότερο, αυτοί είναι τρομεροί! Ο σοσιαλιστής-χριστιανός είναι φοβερότερος απ’ τον σοσιαλιστή-άθεο».

Και είναι αλήθεια πως ο Σοσιαλισμός των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα όχι μόνον συνδιαλέχθηκε με τον Χριστιανισμό αλλά υιοθέτησε και προέβαλλε το επαναστατικό μήνυμα που εμπεριέχεται στα λόγια του Χριστού ως τον εναρκτήριο λόγο της επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης. Ο χριστιανικός Σοσιαλισμός ήταν η ιστορική απάντηση στη βυζαντινή κρατική ιδεολογία, που ήθελε την ουράνια τάξη να αντικατοπτρίζεται στην αυτοκρατορική δομή της μοναρχίας. Ήταν, ακόμη, η απάντηση στη ρωμαιοκαθολική φεουδαλική τάξη αλλά και στον πρώιμο καπιταλισμό που γεννήθηκε από τις προτεσταντικές κοινότητες της βόρειας Ευρώπης και της Αμερικής. Το ότι ο Σοσιαλισμός εγκολπώθηκε την ιδεολογική θεώρηση του Μαρξισμού για τη θρησκεία, ιδιαίτερα στη 2η και την 3η Διεθνή, ακύρωσε το ιστορικό πείραμα μια σοσιαλ-χριστιανικής επανάστασης αλλά έδωσε την ευκαιρία στους θεωρητικούς του Χριστιανισμού και την Εκκλησία να επανεξετάσουν τις κοινωνικές σχέσεις μέσα στο χριστιανικό περιβάλλον.

2. Ο Ουτοπικός Σοσιαλισμός και οι ελληνικές εκδοχές του

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

Πηγή:http://adontes.blogspot.gr/

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ (power-point)

[Kλικ στην εικόνα]

“Παράπονο” - Οδυσσέας Ελύτης

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές,

για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.

Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
…Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο

και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος

και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου

συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες

που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.

Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος

που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη,

μια δουλειά, μια δραστηριότητα

που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς,

ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.

 Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.

Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες,

να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.

Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.

Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα,

ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα,

στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων,

σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

 

Πηγή:  Υάκινθος

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης:Η νοερά προσευχή φέρνει τον άνθρωπο εις την πρώτη χάρη του βαπτίσματος.

Το κομποσχοινάκι είναι θαυματουργό!

Η καλυτέρα προσευχή είναι ό,τι εσύ επινοείς εκείνην την ώρα. Δεν είναι μόνον, θέλω να διαβάσουμε Μετάληψη να μεταλάβουμε, τρόπον τινά, αύριο. Α, «από ρυπαρών χειλέων, από βδελυράς καρδίας...»· διαβάζουμε, ούτε καταλαμβάνουμε τι λέμε. Εσύ ο ίδιος να βρεις προσευχή, εσύ ο ίδιος· οπότε καταλαμβάνεις τι λες εις τον Θεό. Αυτό έχει μεγάλη δύναμη, να πούμε, μεγάλη δύναμη!

Ε, ας υποθέσουμε ότι αύριο θα μεταλάβουμε. Θα μεταλάβουμε. Θά 'ρθει ουσιωδώς ο Παράκλητος ν' αγιάσει τα Δώρα· πώς θα τον υποδεχθείς; «Στο έλεός Σου, στην ευσπλαχνία Σου, συγχώρεσέ με». Έχει δύναμη διότι το λες και το καταλαμβάνεις, από μέσα απ' την ψυχή σου βγαίνει αυτή η ευχή, να πούμε. Διότι πολλές φορές διαβάζουμε, αλλού τρέχει ο νους, αλλά αυτό που βγαίνει από μέσα σου, το καταλαμβάνεις τι λες.

Η ευχή (προσευχή) είναι ο καθρέφτης του Μοναχού.

Ο άγιος Χρυσόστομος λέει: Μπορεί ο άνθρωπος, ο οποίος από ανάγκη δεν πηγαίνει στην εκκλησία, να κάνει τον εαυτό του Θυσιαστήριο, λέει, προσευχόμενος.

Οι άνθρωποι στον κόσμο είναι και επιστήμονες, ούτε το Σάββατο δεν μπορούν να πάνε στην εκκλησία, την Κυριακή, έχουν την υπηρεσία αυτή την ώρα. Μπορείς αυτή την ώρα να κάνεις τον εαυτό σου Θυσιαστήριο λέγοντας την προσευχή.

Θέλεις να γίνεις ένας καλόγηρος πολύ καλός; Μην αφήνεις την ευχή. Κατά το μέτρο σου και η ευχή σου.

Έλεγα κι εγώ στον Γέροντα: «Γέροντα, και στην κόλαση να πάω δεν φοβάμαι, αρκεί την ευχή να λέω». Τόση γλυκύτητα, τόση χαρά σου παραδίδει μέσα αυτή η ευχούλα -μικρή είναι, αλλά πόση δύναμη έχει!- οπότε λες, και στην κόλαση να πάω δεν φοβάμαι, θα λέω την ευχή και στην κόλαση. Αυτά δέστε τα, γιατί τα περάσαμε και τα παραδίδομε και σε σας.

Εμείς είμαστε ραφτάδες στον Άγιο Παύλο, κι εγώ ως αρχάριος δεν είχα γνωρίσει ακόμη τον γερο-Ιωσήφ. Φεύγοντας από το σπίτι πήρα το κομποσχοίνι να πάω στον Άγιο Παύλο. Κατουνάκια - Άγιος Παύλος είναι δυόμιση ώρες. Πέρασα τη Μικρή Αγία Άννα, πέρασα την Αγία Άννα, κατηφορίζω λοιπόν για τη Νέα Σκήτη. Όταν έφτασα κοντά στο μύλο, εκεί από πάνω από τον Ευαγγελισμό, ξύπνησα! Βρε, λέω, πότε έφτασα εδώ πέρα; Είχα αφοσιωθεί τόσο πολύ στην ευχή που δεν έβλεπα το δρόμο!

Θα κάνεις εργόχειρο, κάνεις ένα διακόνημα, μην αφήνεις την ευχούλα, γιατί και η ευχή σε θεοποιεί. Το πρώτο-πρώτο, πατέρες, που θα αισθανθείτε, θα είναι η χαρά! Το πρώτο στάδιο, το πρώτο σημείο, το οποίο θα αισθανθείτε λέγοντας την ευχή, είναι η χαρά. Και η χαρά δεν είναι τίποτες άλλο, ένα πετραδάκι στην ακροθαλασσιά, είναι το πράγμα ότι μέσα αρχίζεις να φωτίζεσαι! Γι' αυτό λέγε την ευχούλα, λέγε την ευχούλα, λέγε την ευχούλα και αυτό θα σε φέρει σε άλλη κατάσταση πολύ καλύτερη, την οποία όσο και να σκεφθείς, δεν μπορείς να σκεφθείς.

Ο μαθητής του δημοτικού σχολείου δεν μπορεί να καταλάβει τα του γυμνασίου, ούτε του γυμνασίου του πανεπιστημίου. Αλλά όταν η χάρις θέλει να έρθει μέσα σου, θα το καταλάβεις ότι είσαι τώρα μαθητής του γυμνασίου, είσαι μαθητής του πανεπιστημίου, ο ίδιος θα το καταλάβεις.

Μνήμη (αγίου) Χριστοφόρου του Παπουλάκου

(18 Ιανουαρίου 1861)

Ήταν ένας απλός άνθρωπος, ερωτευμένος με το Χριστό, που παράτησε τα πάντα και ασκήτεψε.

Κάποια στιγμή άρχισε να γυρίζει τα χωριά και να μιλάει για το Χριστό και την αγάπη στους ανθρώπους, που είχαν μεσάνυχτα για την ίδια τη δική τους πνευματική κληρονομιά - για τη δική τους πνευματική κληρονομιά τους μιλούσε, μια κληρονομιά που οδήγησε και οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους από πολλά έθνη στην αγιότητα. Τα λόγια του στάζανε μέλι (κατά τη διάρκεια ομιλιών του, ληστές έφεραν πίσω τα κλεμμένα, ορκισμένοι εχθροί έδωσαν τα χέρια κ.τ.λ.) και ο λαός τον σεβάστηκε και τον αγάπησε.

Μετά όμως πληροφορήθηκε πως εκείνοι που κυβερνούσαν τη χώρα (η οποία πριν λίγες μόλις δεκαετίες είχε φύγει από τη μακραίωνη τουρκική σκλαβιά) περιφρονούσαν αυτή την πνευματική κληρονομιά -όντας ξένοι και αλλόθρησκοι- και προσπαθούσαν να την υποβαθμίσουν (ακόμα & με τη βία, π.χ. κλείνοντας μοναστήρια, επιβάλλοντας σε μοναχούς και μοναχές να βγάλουν τα ράσα, πετώντας ιερά κειμήλια στα σκουπίδια) και να την αντικαταστήσουν με έναν ξενόφερτο πολιτισμό, με ξενόφερτες κοσμοθεωρίες και μοντέρνο, εκσυγχρονισμένο, τρόπο ζωής, όχι πλέον παραδοσιακό και "υπανάπτυκτο"... Και τότε πόνεσε και θύμωσε πάρα πολύ κι άρχισε να τους ασκεί σκληρή κριτική.

Αυτή και όλες οι εικόνες του Παπουλάκου που δημοσιεύονται εδώ (εκτός από μία), είναι από αυτό το άρθρο, όπου αναφέρεται και πού βρίσκεται καθεμιά (δείτε τις λεζάντες)

Οι άρχοντες του τόπου φοβήθηκαν αυτό τον αγράμματο ασκητικό καλόγερο, γιατί έβλεπαν πως ο λαός τον ακούει (όπως φοβήθηκε ο Ηρώδης τον άγιο Γιάννη τον Πρόδρομο, και δεν καταλάβαινε πως ο Πρόδρομος ήταν ο μοναδικός του φίλος, τον οποίο σκότωσε). Επιστράτευσαν λοιπόν τους ηγέτες της Εκκλησίας της Ελλάδας, που ήταν δικοί τους άνθρωποι, κι εκείνοι τον κάλεσαν (πήγε ολόκληρος στρατός να τον πιάσει, γιατί τον ακολουθούσαν χιλιάδες λαού), τον πέρασαν από εκκλησιαστικό δικαστήριο, τον καταδίκασαν και τον φυλάκισαν στο κελί ενός μοναστηριού, φρουρούμενο, για όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του.

Το όνομά του: Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, Χριστοφόρος μοναχός ή, όπως έμεινε στην Ιστορία, Παπουλάκος.

Ο Παπουλάκος είναι ακόμη και σήμερα (ενάμισι αιώνα μετά) σημείο αντιλεγόμενο. Οι πιο "ευρωπαϊστές" Νεοέλληνες (είτε άθεοι, είτε χριστιανοί), "προοδευτικοί" και "εκσυγχρονισμένοι", τον θεωρούν ανόητο φανατικό, εχθρό της προόδου, αφού έλεγε στον κόσμο πως "τα άθεα γράμματα" (οι νεοφερμένες στον ελλαδικό χώρο ευρωπαϊκές επιστήμες) "θα καταστρέψουν τον τόπο μας". Οι παραδοσιακοί τον θεωρούν άγιο, όπως τον θεώρησε τον παλιό καιρό μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού - του ορθόδοξου, αν μου επιτρέπετε, ελληνικού λαού, του λαού μας.

Προσευχὴ τῶν συζύγων καὶ τῆς οἰκογενείας

(Γέροντος Σωφρονίου)

Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὁ τῇ σῇ ἀναβάσει ἐπὶ τὸν Γολγοθᾶν ἐξαγοράσας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου καὶ ἀποκαταστήσας τὴν πεπτωκυῖαν εἰκόνα σου, ὁ ἐκτείνας ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους χεῖράς Σου, ἵνα τὰ ἐσκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ ἐπισυναγάγῃς εἰς ἕν, καὶ καλέσας τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς ἑνότητα πάντας, Σύ, ὁ Ὤν, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα, πρὸ τῆς ἐξόδου Σου ἐπὶ τὴν μεγάλην ταύτην καὶ κοσμοσωτήριον ἱερουργίαν ἐδεήθης τοῦ Πατρός Σου, ἵνα πάντες ἓν ὦμεν, καθὼς Σὺ εἶ μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.

Παράσχου τοίνυν ἡμῖν χάριν και σοφίαν τοῦ ἐκπληροῦν τὴν ἐντολὴν ταύτην καθ᾿ ἑκάστην, καὶ ἐνίσχυσον ἡμᾶς εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀγάπης, ἣν Σὺ ἐνετείλω ἡμῖν εἰπών· Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς.

Δώρησαι ἡμῖν διὰ τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος τὴν δύναμιν τοῦ ταπεινοῦν ἑαυτοὺς ὁ εἷς ἐνώπιον τοῦ ἑτέρου, ἐν τῷ κατανοεῖν ὅτι, ἐάν τις πλεῖον ἀγαπᾷ, πλεῖον καὶ ταπεινοῦται.

Δίδαξον ἡμᾶς εὔχεσθαι ὁ εἷς ὑπὲρ τοῦ ἄλλου, ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζειν ἐν ὑπομονῇ καὶ ἕνωσον ἡμᾶς τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀκαταλύτου ἀγάπης ἐν τῷ Ὀνόματί Σου τῷ Ἁγίῳ, χαριζόμενος ἡμῖν ὡσαύτως τοῦ ὁρᾶν ἐν ἑκάστῳ ἀδελφῷ καὶ ἑκάστῃ ἀδελφῇ ἡμῶν τὴν εἰκόνα τῆς ἀῤῥήτου δόξης Σου καὶ μὴ ἐπιλανθάνεσθαι ὅτι «ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐστι».

Ναί, Κύριε, ὁ τῇ Σῇ εὐδοκίᾳ ἐπισυναγαγὼν ἡμᾶς ἐπὶ τὸ αὐτό, ποίησον ἡμᾶς γενέσθαι ἐν ἀληθείᾳ μίαν οἰκογένειαν, ζῶσαν ἐν μιᾷ καρδίᾳ, μιᾷ θελήσει, μιᾷ ἀγάπῃ, ὡς εἷς ἄνθρωπος, κατὰ τὴν περὶ τοῦ προπάτορος Ἀδὰμ προαιώνιον βουλήν Σου. Ἐπισκίασον τὸν οἶκον ἡμῶν τῷ τοῦ φόβου Σου πνεύματι καὶ σκέπασον αὐτὸν τῇ σκέπῃ τῆς Παναχράντου Σου Μητρός, (τῶν ἁγίων ὧν φέρομεν τὰ ὀνόματα καὶ ὧν εὐλαβούμεθα) καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Σου, εὐλογῶν καὶ ὑπερασπιζόμενος ἕνα ἕκαστον τῶν ἐνθάδε διαμενόντων (μνημονεύομεν τὰ ὀνόματα τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας), διαφυλάττων ἡμᾶς ἐκ φθοροποιῶν λογισμῶν, ἀναρμόστων λόγων ἢ κινήσεων καρδίας, ἐπιβλαπτόντων τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ὁμόνοιαν, ὅπως οἰκοδομηθῇ ὁ οἶκος οὗτος ἐπὶ τὴν πέτραν τῶν εὐαγγελικῶν Σου ἐντολῶν, εἰς τόπον προσευχῆς, ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας δι᾿ ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ διὰ πάντας τοὺς ἐπισκεπτομένους ἡμᾶς, τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφὰς ἡμῶν, ἵνα πάντες εὕρωμεν ἀνάπαυσιν ἐν Σοί, τῷ πράῳ καὶ ταπεινῷ Βασιλεῖ ἡμῶν, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Η βίλα, της βίλας,...ώ βίλα !

πηγή : Ορθόδοξη Κορυτσά

και Υάκινθος

Ηχηρή παρέμβαση του ακαδημαϊκού Γεωργίου Μπαμπινιώτη, ο οποίος σε συνέντευξη που έδωσε στον αμερόληπτο δημοσιογράφο Παύλο Τσίμα είπε -μεταξύ άλλων:

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Η ελληνική γλώσσα κατακρεουργείται καθημερινά. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Διαρκώς ακούμε για την κατάληψη της βίλα Αμαλίας ή ότι έγινε ανακατάληψη της βίλα Αμαλία.

Και σας ρωτώ. Η λέξη βίλα δεν κλίνεται;

Αν δεν το γνωρίζετε η βίλα προέρχεται από το ιταλικό villa και είναι λέξη ελληνοποιημένη, όπως η κατσαρόλα, όπως οι ολυμπιονίκες της άρσης βαρών.

Και πρέπει να κλίνεται σύμφωνα με τους κανόνες της γραμματικής.

Δε λέμε: Το καπάκι της κατσαρόλα.

Ούτε θα πούμε: Αυθαίρετες οι βίλα των υπουργών.

Για να το καταλάβετε καλύτερα θα σας αναφέρω ένα άλλο παράδειγμα: Τη Μαρία Κάλλας.

Η Κάλλας, όπως γνωρίζετε, ήταν Ελληνίδα. Ως Ελληνίδα η γενική του ονόματος της είναι: Της Μαρίας Κάλλας. Και όχι της Μαρία Κάλλας.

Αντίστοιχα πρέπει να λέμε: Η κατάληψη της βίλας Κάλλας και όχι της βίλα Κάλλας.

ΤΣΙΜΑΣ: Μπορεί αυτό να συμβαίνει επειδή γράφεται με λατινικούς χαρακτήρες. Villa Amalias.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Κι αυτό είναι λάθος. Τι ήταν η Αμαλία; Βασίλισσα της Αγγλίας;

ΤΣΙΜΑΣ: Βίλα Αμαλίας, λοιπόν.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Ακριβώς! Η βίλα, της βίλας, οι βίλες, των βιλών.

ΤΣΙΜΑΣ: Και τι έχετε να πείτε για το χαρακτηρισμό «μαλακισμένα» που ακούστηκε στον αέρα από γνωστό δημοσιογράφο;

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Καθόλου δε με ξάφνιασε. Ουδείς φαυλότερος των πολιτικών, αν δεν υπήρχαν οι δημοσιογράφοι. Η έκφραση του κυρίου δεν ήταν μόνο απρεπής, αλλά και σημειολογικά εσφαλμένη. Θα σας εξηγήσω.

Το «μαλακισμένος» είναι μετοχή του ρήματος: Μαλακίζομαι. Αυτό προέρχεται από το αρχαίο: Μαλακία, παράγωγο της λέξεως «μαλακός».

Καθόλου νεολογισμός δεν είναι αυτές οι λέξεις. Σας θυμίζω το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο: «Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία.»

Αλλά η ρίζα της λέξης είναι αρχαιοελληνική.

Στην Αρχαία Ελλάδα συνηθιζόταν η έκφραση: «Μαλάκας πολίτης», η οποία ήταν συνώνυμη του «ιδιώτης».

Γκαζάκια, καλάσνικοφ και λίστες: Μην σκιάζεστε στα σκότη...

Τι και πώς
 

Από εδώ (μπείτε)

Καλάσνικοφ γαζώνουν χώρους της δημοκρατικής μας πολιτικής σκηνής, γκαζάκια μπαίνουν σε σπίτια δημοσιογράφων, λίστες πηγαινοέρχονται, η αγανάκτηση και η ανησυχία του καταληστευμένου κόσμου σέρνεται σιωπηλό ποτάμι κάτω από τα θεμέλια μιας σαθρής πολιτείας,οι γραβατωμένοι συνεχίζουν την παρέλαση στα τηλεοπτικά κανάλια μιλώντας πάντα για "θεσμούς" (τώρα με την σος του δήθεν ελέους, για την κοινωνία που υποφέρει) και η Ελλάδα αρνείται να πεθάνει -άλλους εκνευρίζοντας και άλλους προβληματίζοντας για το "βίτσιο" της να ζει, ενώ όλα μυρίζουν θάνατο.

Εκείνο που πεισματικά αρνούνται να δεχθούν οι τεχνοκράτες "διαχειριστές" των "λογικών" δυνατοτήτων είναι πως τούτη η πατρίδα δεν πεθαίνει, όχι λόγω της εξαιρετικής της υγείας αλλά επειδή Κάποιος φροντίζει να ανανεώνει το λαδάκι στο καντήλι της.
Φυσικά, τούτη η άποψη -ως μη συνάδουσα με την τάχα "πραγματιστική" θεώρηση την δομημένη από παράθεση αριθμών- είναι άξια χλεύης και παραπέμπουσα στα "λαδικά" μιας άλλης εποχής.

Ωστόσο, ζώντας καθημερινά -και με τραγικό τρόπο- τις συνέπειες της αριθμολαγνικής τους απόπειρας "σωτηρίας", νοσταλγήσαμε -πάλιν και πολλάκις- τον καιρό της ελεύθερης φτώχειας μας, που ήταν πιο πλούσια από την σκλαβιά της υποχρεωτικής πείνας (ευγενικά λέγεται λιτότητα).

Δεν τα είχαμε ποτέ όλα (οι περισσότεροι).
Είχαμε όμως περισσότερη αξιοπρέπεια και λιγότερους κλέφτες.
Καθένας τους τώρα, ανάλογα με το ποιό είναι το αφεντικό του, ορίζει την κρίση ως ταξική, ως νεοφιλελεύθερη, ως καπιταλιστική, ως εθνικιστική ή εθνική και άλλα διάφορα (εξ ίσου ατυχή).

Οπωσδήποτε θα έχετε επισημάνει ότι αυτοί που μιλούν είναι...εκτός οικονομικής κρίσης (και λέμε εκτός οικονομικής, διότι η κρίση εν τω κρανίω τους είναι εμφανέστατη).

Διάλογοι του Αββά Αντωνίου

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Όταν η θεία χάρη επισκεφθεί τους χριστιανούς, τους «καθαίρει, τους λαμπρύνει και φωτός ποιεί μετόχους».Το ιλαρό φως του Χριστού φωτίζει τον νου, ώστε να βλέπουν καθαρά και να διακρίνουν με διαύγεια τα πράγματα. Ο Αββάς Αντώνιος και θεοδίδακτος ασκητής φωτίστηκε από το θείο φως, προικίστηκε με διάκριση, και παρά το ότι ήταν κατά κόσμον αγράμματος, διαλεγόταν επιτυχώς με όσους τον επισκέπτονταν.

β) Διασώζονται εξαιρετικοί διάλογοι του Αγίου Αντωνίου με μοναχούς, αιρετικούς, φιλοσόφους, έλληνες σοφούς, κυνηγούς, αλλά και απλούς ανθρώπους. Τον αναγνώστη εντυπωσιάζει η απλότητα, οξυδέρκεια και ευστοχία των διαλόγων αυτών. Σκοπός του Αγίου δεν ήταν να εξουθενώσει τους συνομιλητές του, αλλά να τους οδηγήσει, ώστε να ανακαλύψουν οι ίδιοι την αλήθεια. Στους διαλόγους που ακολουθούν, φανερώνεται η λαγαρή του σκέψη, απόρροια της ενδιάθετης πίστης.

γ) Όπως αναφέρει ο Άγιος Αθανάσιος, κάποιοι φιλόσοφοι νόμισαν ότι θα μπορούσαν να ειρωνευτούν τον Άγιο επειδή δεν γνώριζε γράμματα. Ο Αντώνιος τους ερωτά μέσω διερμηνέα, αφού δεν γνώριζε ελληνικά αλλά κοπτικά: -Τι προηγείται, ο νους ή τα γράμματα; Ποιο είναι το αίτιο, ο νους των γραμμάτων ή τα γράμματα του νου; Όταν εκείνοι απάντησαν ότι ο νους είναι πρώτος αλλά και εφευρέτης των γραμμάτων, εκείνος τους είπε. -Σε εκείνον που ο νους υγιαίνει, «τούτω ουκ αναγκαία τα γράμματα». Η απάντηση εξέπληξε τους φιλοσόφους, που έφυγαν θαυμάζοντας τη σύνεση ενός απλού ανθρώπου.

17 Ιανουαρίου, Άγιος Γεώργιος ο Νέος εξ Ιωαννίνων

 Εικόνα: Πρόκειται για την πρώτη φορητή εικόνα του Αγίου η οποία έγινε στις 30/01/1838 μ.Χ. 13 ημέρες μετά το μαρτύριο του. «Δια χειρός Ζήκου Χιοναδίτου" και με έξοδα του ιερομόναχου Χρύσανθου Λαϊνά

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε το 1808 μ.Χ. στο χωριό Τζούρχλι (ή Τζούραλη) της επαρχίας Γρεβενών (σήμερα φέρει την ονομασία Άγιος Γεώργιος), από γονείς φτωχούς γεωργούς, τον Κωνσταντίνο και τη Βασίλω. Ο Γεώργιος, επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί, παρέμεινε αγράμματος. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και πήγε στα Ιωάννινα, όπου έγινε Ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν πασά, στον οποίο και παρέμεινε για οκτώ χρόνια.

Κατά τον Οκτώβριο του 1836 μ.Χ. συκοφαντήθηκε από εχθρούς του Τούρκους, ότι δήθεν, προηγουμένως εξισλαμίστηκε και κατόπιν επανήλθε στη χριστιανική θρησκεία. Μπροστά στον κριτή ο Γεώργιος απολογήθηκε με θάρρος και απέδειξε ότι ποτέ δεν έγινε αρνησίθρησκος. Έτσι, αφού βρέθηκε και απερίτμητος τον άφησαν ελεύθερο.

Αργότερα πήρε σύζυγο ονόματι Ελένη και στις 30 Δεκεμβρίου του 1837 μ.Χ. γεννήθηκε το παιδί τους, που 8 μέρες μετά, στις 7 Ιανουαρίου, εορτή του Προδρόμου, βαπτίστηκε και, λόγω της ημέρας, έλαβε το όνομα Ιωάννης.

Πως εκδικούνται οι νεκροί ;

Πηγή: Ελληνικά και Ορθόδοξα

        http://amethystosbooks.blogspot.gr/


Γραμμα του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σε μια κυρία
Μου γράφεις πως κάτι σε αναστατώνει στον ύπνο. Τρία παιδιά εμφανίζονται μόλις κλείσεις τα μάτια και γελούν μαζί σου, σε κοροϊδεύουν, σε απειλούν και σε τρομάζουν. Πήγες, είπες, σε έξυπνους ανθρώπους και έψαχνες φάρμακο. Εκείνοι σου είπαν: «Δεν είναι τίποτα»! Εσύ τους είπες: «Αφού δεν είναι τίποτα διώξτε αυτό το τέρας από μένα! Μα, μπορεί να μην είναι τίποτα εκείνο που δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω ήδη έξι μήνες»; Και εκείνοι σου απάντησαν: «άλλαξε αέρα, πήγαινε σε χαρούμενες παρέες, να τρέφεσαι καλύτερα. Αυτό είναι απλή υποχονδρία».
Ξέρω, αδελφή, τέτοιους «έξυπνους». Αυτοί έπιασαν στο στόμα τους έτσι μερικές λέξεις όπως «υποχονδρία», «τηλεπάθεια», «αυθυποβολή», με τις οποίες προσπερνούν την αδιαμφισβήτητη πνευματική πραγματικότητα και σε καθημερινή βάση μιλούν στον αέρα, με ελαφρότητα και άγνοια σαν να μιλά το κρασί.
Εγώ πιστεύω ότι αυτά τα τρία παιδιά που εμφανίζονται είναι τα ίδια εκείνα τρία δικά σου παιδιά που εσύ κατά την προσωπική σου ομολογία νέκρωσες πριν ο λαμπερός ήλιος τα φιλήσει ζωντανά. Και αυτά τώρα σε εκδικούνται. Και η εκδίκηση των νεκρών είναι πολύ φρικαλέα! Επειδή εσύ αυτοαποκαλείσαι διαβασμένη γυναίκα, θα σου μιλήσω από τα βιβλία. Από το βιβλία θα θυμηθείς τον Μάκβεθ ή πως το πνεύμα ενός νεκρού ανθρώπου σκότωσε τον Άγγλο βασιλιά. Διάβασες οπωσδήποτε πως ο βασιλιάς Βλάδισλαβ, δολοφόνος του βασιλιά Βλαδίμηρου, δολοφονήθηκε από το πνεύμα του Βλαδίμηρου.

"Γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἴτε ὁ ἄθεος μαρξισμὸς εἴτε ἡ δεξιὰ μασωνία εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα"

Ἀπὸ τὸ Βιβλίο "Πατερικὴ Θεολογία" τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη

Στὴν διαδικασία τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως ἔχουμε μπροστὰ μας μία ἐπιστήμη. Αὐτὸ τὸ πράγμα ὅμως μπορεῖ νὰ πολιτικοποιηθεῖ; Δηλαδὴ μπορεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ποῦν πχ. ὅτι μόνο οἱ Ἀριστεροὶ μποροῦν νὰ ἔχουν νοερὰ προσευχή; Ἢ ὅτι ἐκεῖνος ποῦ ἔχει νοερὰ προσευχὴ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ εἶναι Ἀριστερὸς ἢ Δεξιός; Ὄχι, βέβαια.
Ὅποτε ἔχομε μία ἐπιστήμη, ποὺ λέγεται Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ συσχετισθεῖ μὲ τὴν Πολιτική. Διότι ὁ ἀγαπῶν τὸν συνάνθρωπό του μεριμνᾶ γιὰ τὸν συνάνθρωπό του, ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶναι αὐτὸς ὡς πρὸς τὶς πεποιθήσεις του. Ἐκεῖνο ποὺ ἀπασχολεῖ τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ στὰ ἰδεολογικὰ θέματα εἶναι πρῶτα- πρῶτα τὸ ἐὰν ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν ἐλευθερία νὰ κάνει τὸ ἔργο Της, ποὺ εἶναι τὸ νὰ θεραπεύει τοὺς ἀρρώστους Της. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ τὴν ἔχει αὐτὴν τὴν ἐλευθερία. Ἐκείνη λοιπὸν ἡ ἰδεολογία ποὺ ἐμποδίζει τὴν Ἐκκλησία νὰ κάνει τὸ ἔργο Της εἴτε αὐτὴ λέγεται ἄθεος Μαρξισμὸς εἴτε δεξιὰ Μασονία, γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα. Εἶναι ἐχθρός Της καὶ ὀφείλει ἐξ ἴσου νὰ ἀμυνθεῖ. Συμβαίνει σήμερα νὰ ἔχουμε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τοὺς Δεξιούς, ποὺ κατευθύνονται ἀπὸ τοὺς Μασόνους, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τοὺς....

Όταν μια έξυπνη κάρτα κάνει κουμάντο στη ζωή σου

Πηγή: άδοντες

ΧΑΡΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ: Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΠΟΥ ΛΥΝΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΠΗΡΩΝ

Είναι μόλις 17 χρονών. Μαθητής λυκείου. Θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε παιδί της διπλανής πόρτας αν ο Χάρης Ιωάννου δεν είχε καταφέρει το ακατόρθωτο! Την κατασκευή ενός τεχνητού μεταλλικού γαντιού που μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα στη ζωή των ατόμων με αναπηρία στα άνω άκρα, δυσκινησία παλάμης ή δακτύλων. Μία σκηνή της καθημερινότητας ήταν αρκετή ώστε να του δώσει έμπνευση. Δύο χρόνια πριν, η γιαγιά του προσπαθούσε να πιάσει το τηλεκοντρόλ με τα αδύναμα χέρια της και αυτό της ξέφευγε. Το μυαλό του 15χρονου τότε Χάρη, συνέλαβε την ιδέα και ο ίδιος αποφάσισε να αξιοποιήσει την εφευρετικότητά του προς όφελος των ανθρώπων που έχουν ανάγκη.

Τί είναι όμως αυτό το γάντι; Πρόκειται για μια συσκευή… μόλις 350 γραμμαρίων με αισθητήρες πίεσης, μικροσκοπικά μοτέρ και σύστημα επεξεργασίας το οποίο αντιλαμβάνεται πότε το χέρι πάει να κάνει μια κίνηση και το βοηθάει. Για παράδειγμα, εάν κάποιος δε μπορεί να σηκώσει ένα ποτήρι νερό, με το γάντι θα ενισχυθεί η πίεση στα σωστά σημεία και το άτομο θα τα καταφέρει. Μάλιστα, το γάντι μπορεί να προσδώσει πίεση μέχρι και 17 κιλά σε κάθε κλείδωση του χεριού!

Η διάκριση: Ο ίδιος εξηγεί οτι ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα που απαιτούσε ατελείωτες ώρες δουλειάς και το παρουσίασε στο μάθημα της Τεχνολογίας στο σχολείο του. Ο καθηγητής του, Περικλής Μπακογεώργος, διέκρινε αμέσως το ταλέντο του μικρού Χάρη και του πρότεινε να δηλώσει συμμετοχή στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Νέων Επιστημόνων όπου απέσπασε πανηγυρικά το πρώτο βραβείο! Στη συνέχεια, η Επιστημονική Επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας έκρινε τη συσκευή κατάλληλη για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον 24ο Διαγωνισμό για Νέους Επιστήμονες τον Σεπτέμβριο στη Μπρατισλάβα. Εκεί ο Έλληνας μαθητής κατέκτησε την πρώτη θέση στην κατηγορία Μηχανική όντας

Ὁ καλός λογισμός

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ ἀνθρωπολογία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Ἁγιορείτου

Εἶναι πολύ μεγάλη, σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρας, ἡ «προληπτική» ἀλλά καί ἡ «θεραπευτική» δύναμη τοῦ καλοῦ λογισμοῦ. Ὁ ἀδελφός μας, πού μᾶς ἀδικεῖ εἶναι ὁ ἀδελφός μας πού τόν κατέλαβε ὁ «ἀντίθετος», ὁ πονηρός. Ὅλους γιά ἁγίους πρέπει νά τούς βλέπομε,δίδασκε ὁ μακαριστός π. Πορφύριος.  

Πρέπει μέσα μας τό ἐργοστάσιο τῆς ψυχῆς μας νά φτιάχνει «δισκοπότηρα καί ὄχι σφαῖρες», μᾶς διδάσκει ὁ ἄλλος σύγχρονος ἅγιος Γέροντας, μακαριστός π. Παΐσιος.

Ἕνας ταπεινός λογισμός, ἕνας λογισμός στοργικός, ἀγαπητικός, συγχωρητικός ἔχει τεράστια ἀξία. Φέρνει τήν Θεία Χάρη, πού εἶναι τό πᾶν γιά τήν ψυχή μας. Διώχνει τήν ἀντιπάθεια καί τό μῖσος, πού πάει νά φυτρώσει ὅταν κάποιος μᾶς ἀδικεῖ. 
Φέρνει τήν εἰρήνη καί τήν ἀνάπαυση στήν ταραγμένη ψυχή. Νά τί δίδασκε ὁ Γέροντας Πορφύριος: «Ὅταν κάποιος μᾶς ἀδικήσει μ' ὁποιονδήποτε τρόπο, μέ συκοφαντίες, μέ προσβολές, νά σκεπτόμαστε ὅτι εἶναι ἀδελφός μας πού τόν κατέλαβε ὁ ἀντίθετος. Ἔπεσε θύμα τοῦ ἀντιθέτου. 
Γι' αὐτό πρέπει νά...τόν συμπονέσουμε καί νά παρακαλέσομε τόν Θεό νά ἐλεήσει κι ἐμᾶς κι αὐτόν· κι ὁ Θεός θά βοηθήσει καί τούς δύο. Ἄν, ὅμως, ὀργισθοῦμε ἐναντίον του, τότε ὁ ἀντίθετος ἀπό κεῖνον θά πηδήσει σ' ἐμᾶς καί θά μᾶς παίζει καί τούς δύο.  
Ὅποιος κατακρίνει τούς ἄλλους, δέν ἀγαπάει τόν Χριστό. Ὁ ἐγωισμός φταίει. Ἀπό κεῖ ξεκινάει ἡ κατάκριση...Νά αἰσθανόμαστε τήν κακία τοῦ ἄλλου σάν ἀρρώστια πού τόν βασανίζει καί ὑποφέρει καί δέν μπορεῖ νά ἀπαλλαγεῖ. 

Άγιος Φίλιππος Μόσχας (9 Ιαν.), ο πατριάρχης που αντιστάθηκε στον παρανοϊκό τσάρο (& η ταινία "Ο Τσάρος")

Απόσπασμα από το post
Έξι άγιοι μητροπολίτες Μόσχας με άφθορο λείψανο

Ο Άγιος Φίλιππος, Μητροπολίτης Μόσχας, κατά κόσμο Θεόδωρος, καταγόταν από τη ευγενή οικογένεια των Kolichevi,και κατέιχε εξέχουσα θέση στη Δούμα Boyar στο δικαστήριο των ηγεμόνων της Μόσχας. Γεννήθηκε το έτος 1507. Ο πατέρας του, Stephen Ivanovich, "ήταν ένας άνθρωπος φωτισμένος και γεμάτος με στρατιωτικό πνεύμα" και έτοιμασε προσεκτικά τον γιο του για να λάβει θέση σε κάποια κυβερνητική υπηρεσία. Η ευσεβής μητέρα του Βαρβάρα, η οποία εκοιμήθη ως μοναχή με το όνομα Βαρσανουφία, εμφυτεύσε στην ψυχή του γιου της, μια ειλικρινής πίστη και βαθιά ευσέβεια. Ο νεαρος Θεόδωρος Kolichev εφαρμόζε με επιμέλεια την Αγία Γραφή και τις γραφές των Αγίων Πατέρων.

Ο Μεγάλος Πρίγκηπας της Μόσχας Βασίλειος ο ΙΙΙ, ο πατέρας του Ιβάν το Τρομερού, τον προώθησε στο δικαστκό κλάδο, αλλά τον νεαρό Θεόδωρο, δεν τον προσέλκυε αυτή η προοπτική. Έχοντας επίγνωση της ματαιοδοξίας και των αμαρτίων του, ο Θεόδωρος ελκύονταν από την ανάγνωση βιβλίων και από τις επισκεψεις στις εκκλησίες.

Ἱεραποδημία στήν Ἀριζόνα τῆς Ἀμερικῆς (στό νέο Ἅγιον Ὅρος τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ)

Ἀρχιμανδρίτης Σαράντης Σαράντος

Ξαναγράφουμε ἀπό τήν πολύ μακρινή Ἀριζόνα γιά τήν Ἀριζόνα, μολονότι μικρή παρέα Ἑλλήνων νέων θεολόγων μᾶς εἰρωνεύτηκαν, ὅταν μετά ἀπό προηγούμενή μας ἐπίσκεψη, γράφαμε μέ ἐνθουσιασμό τίς λαμπρές ἐντυπώσεις μας. Ὑποθέτω ὅτι, ἐπειδή εἶναι σύγχρονοι νέοι, ἐν τῷ μεταξύ θά πληροφορήθηκαν ὅτι ἡ Ἀρι­ζόνα, δηλαδή τό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ, εἶναι τό δεύτερο μέρος τῆς Ἀμερικῆς σέ ἐπισκεψιμότητα μετά τό ξακουστό φαράγγι Grand Canyon (ἕνα ἀπό τά θαύματα τῆς Ἀμερικανικῆς φύσης).

Νά εἶναι εὐλογημένοι οἱ νέοι αὐτοί! 

Ἀπό τό ἀεροδρόμιο «Φοῖνιξ» μᾶς παρέλαβε ἕνας νέος μοναχός τῆς ἱερᾶς Μονῆς, ὁ π.  Ἀντώνιος.  Τεράστια πόλη ὁ «Φοῖνιξ».
Πέντε ἑκατομμύρια κάτοικοι σέ ἔκταση τουλάχιστον τετραπλάσια τῶν Ἀθηνῶν.  Λίγη βλάστηση καθότι βρίσκεται στίς παρυφές τῆς ἐρήμου τῆς Ἀριζόνας.  Πλατεῖα ἡ λεωφόρος μέ ἕξι λωρίδες.  Μετά ἀπό μιά ὥρα φθάσαμε στήν ἱερά Μονή.

Ὡραιότατη εἴσοδος χωρίς σιδερένια ἤ ξύλινη πόρτα ἀσφα­λείας.  Ἕνα μικρό στηθαῖο πού τό ὕψος του φθάνει στό στῆθος σου χωρίζει τήν ἱερά Μονή ἀπό τήν ὑπόλοιπη γύρω ἔρημο.  Ὅταν ὁ ἅγιος Γέροντας, ὁ π.  Ἐφραίμ ἀνίχνευε...

Περί του “κατηχητικού” χαρακτήρα των Θρησκευτικών

Ως θεολόγος εκπαιδευτικός έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω περί του «κατηχητικού» χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μια καραμέλα που αναδεύεται στα χείλη και χοροπηδά στα γραπτά όχι μόνο άσχετων με το μάθημα (…και με την εκπαίδευση συχνά) αλλά και συναδέλφων θεολόγων.

Η κατήχηση είναι μια διαδικασία της εκκλησιαστικής ζωής που περιλαμβάνει τη συστηματική ενημέρωση του ανθρώπου σχετικά με τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας και τη μύησή του στις αλήθειες της πίστης. Για να θεωρείται Χριστιανός κάποιος οφείλει να αποδέχεται αυτοβούλως, σε μόνιμη βάση και με ειλικρίνεια το σύνολο (και όχι μέρος) της διδασκαλίας της Εκκλησίας ως προσωπική του πίστη και ως το νόημα της ζωής του. Αυτή η κατήχηση μάλιστα και η ελεύθερη και πλήρης αποδοχή της είναι προαπαιτούμενα για το Βάπτισμα του ανθρώπου αυτού (σε παλαιότερες εποχές) και για τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας.

Ο κατατοπισμός και η ενημέρωση των μαθητών σχετικά με το Χριστό και την Εκκλησία, οι προβληματισμοί, τα ερωτήματα και οι προεκτάσεις που προκύπτουν στο σχολείο προφανώς και δεν έχουν κατηχητικό χαρακτήρα. Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να τα εντάξει στο θρησκειολογικό μοντέλο, στην πολιτισμική διάσταση, στη βιβλική διάσταση ή και στο γνωστικό περιεχόμενο του μαθήματος. Κατηχητικό χαρακτήρα θα είχαν, εάν υπήρχε η ανάγκη, το προαπαιτούμενο και η - έμμεση ή άμεση - απαίτηση να αποδεχθούν οι μαθητές ως αδιατάρακτη πίστη ό,τι προκύπτει. Εάν αυτή η απαίτηση μετατρεπόταν σε μεθόδευση, υποχρέωση, εξαναγκασμό ακόμη και ψυχολογική βία, τότε θα είχαμε επισφράγιση του κατηχητισμού αλλά και προσηλυτισμό. Και ρωτάω: Αυτή είναι η κατάσταση στα σχολεία; Έτσι κάνουν το μάθημά τους οι θεολόγοι; Έχει ρωτήσει κανείς από τους συναδέλφους κάποιον από τους μαθητές του εάν πιστεύει στο Χριστό ή εάν συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας και ανάλογα με την απάντησή του να τον βαθμολογήσει; Δεν καταλαβαίνετε όλοι εσείς οι απ’ έξω ότι αν συμβεί ποτέ αυτό, οι πρώτοι που θα αντιδράσουμε θα είμαστε εμείς οι ίδιοι;

Προϋποθέσεις εορτασμού

Το παρακάτω χωρίο από τον προφήτη Ησαϊα διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται τούτες τις μέρες των Θεοφανείων.

Σαν να μάς χτυπάει καμπανάκι συναγερμού η Μάνα -Εκκλησία για τις πρoϋποθέσεις του γιορτασμού της μεγάλης μέρας.

Όσο αδικούμε τους διπλανούς μας, δε μάς σώζουν ούτε οι προσευχές, ούτε οι μεγάλοι σταυροί και οι επιδεικτικές μετάνοιες, ούτε τα προσκυνήματα,  ούτε οι αγιασμοί και τα τροπάρια, ούτε ακόμη  η Θεία Κοινωνία.

Μάλλον κρίμα και κατάκριμα μάς γίνονται όλες αυτές οι αγιαστικές πράξεις όταν δεν σεβόμαστε τις ζωντανές εικόνες του Χριστού που είναι ολόγυρα μας, δεν διαμαρτυρόμαστε για το άδικο που γίνεται σε βάρος των αδύνατων συμπολιτών μας, και όταν δεν φροντίζουμε να απαλύνουμε τις δυσκολίες τους κατά τη δύναμη μας ο καθένας.
 

 

Προφητείας Ησαϊου τό ανάγνωσμα

(Κεφ. 1, 16-20)

Τάδε λέγει Κύριος.

Λούσασθε, καί καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τάς πονηρίας υμών από τών ψυχών υμών, απέναντι τών οφθαλμών μου, παύσασθε από τών πονηριών υμών.

Μάθετε καλόν ποιείν, εκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε αδικούμενoν, κρίνατε ορφανώ, καί δικαιώσατε χήραν.

Καί δεύτε καί διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος, καί εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ, εάν δέ ώσιν ως κόκκινον, ως έριον λευκανώ.

Καί εάν θέλητε, καί εισακούσητέ μου, τά αγαθά τής γής φάγεσθε, εάν δέ μή θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται, τό γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα.

 

Πηγή: Τρελογιάννη
http://paterikiparadosi.blogspot.gr/ 

" Μοναδική ελπίδα "

Ο Γέροντας έλεγε:
-Η απελπισία για την σωτηρία μας και η απογοήτευση προέρχονται από τον διάβολο. Εγώ, δεν απελπίζομαι. Ποτέ. Το ξέρω. Είμαι ο χειρότερος αμαρτωλός. 'Αξιος για κάθε τιμωρία. 'Ομως, δεν χάνω ποτέ την ελπίδα μου στό έλεος του Θεού. Ο πολυεύσπλαγχνος και πανοικτίρμων Θεός έχει την δύναμη, και να με συγχωρέσει, και να με σώσει.
Να έχωμε μνήμη θανάτου, γιατί ο θάνατος βρίσκεται δίπλα μας' και στόν μοναχό και στόν λαϊκό, και στο νέο και στόν ηλικιωμένο. Πολλές φορές έρχεται ξαφνικά και απροσδόκητα. Ο καθένας, ας αναλογίζεται την έξοδό του από αυτόν τόν μάταιο κόσμο, και την είσοδό του στην αιωνιότητα!

Από το βιβλίο " Ρήματα Ζωής , το  ημερολόγιό του "
του Οσίου Στάρετς και Πατρός ημών  Νίκωνος Μπελιάεφ

 

Υάκινθος

Σήμερα 4 Ἰανουαρίου τελοῦμε τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ λεπροῦ.

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἁγιοκατατάχθηκε τὸν προηγούμενο μήνα καὶ συνεπῶς σήμερα ἑορτάζεται  γιὰ πρώτη φορὰ ἡ μνήμη του ὡς Ἁγίου

Ὁ Ἅγιος πατὴρ Νικηφόρος (κατὰ κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης) γεννήθηκε σ' ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῶν Χανίων, στὸ Σηρικάρι. Οἱ γονεῖς του ἦταν ἁπλοὶ καὶ εὐλαβεῖς χωρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἀκόμη ἦταν μικρὸ παιδὶ πέθαναν καὶ τὸν ἄφησαν ὀρφανό. Ἔτσι, σὲ ἡλικία 13 ἐτῶν ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι του, πῆγε στὰ Χανιὰ κι ἄρχισε νὰ ἐργάζεται ἐκεῖ σ' ἕνα κουρεῖο.

Τότε ἐνεφάνισε καὶ τὰ πρῶτα σημεῖα τῆς νόσου τοῦ Χάνσεν δήλ. τὴν λέπρα. Ἐκείνη τὴν ἐποχή, τοὺς λεπρούς τούς ἀπομόνωναν στὸ νησὶ Σπιναλόγκα, διότι ἡ λέπρα ὡς μεταδοτικὴ ἀρρώστια ἀντιμετωπίζονταν μὲ φόβο καὶ ἀποτροπιασμό. Ὁ Νικόλαος ὅταν ἔγινε 16 ἐτῶν καὶ ὅταν τὰ σημάδια τῆς νόσου ἄρχισαν νὰ γίνονται πιὸ ἐμφανῆ, γιὰ νὰ ἀποφύγη τὸν ἐγκλεισμό του στὴν Σπιναλόγκα ἔφυγε μὲ κάποιο καράβι γιὰ τὴν Αἴγυπτο. Ἐκεῖ ἔμενε ἐργαζόμενος στὴν Ἀλεξάνδρεια, πάλι σ' ἕνα κουρεῖο, ὅμως τὰ σημάδια τῆς νόσου γίνονταν ὅλο καὶ πιὸ ἐμφανῆ, ἰδίως στὰ χέρια καὶ στὸ πρόσωπο. Γι' αὐτὸ μὲ τὴν μεσολάβηση ἑνὸς κληρικοῦ κατέφυγε στὴν Χίο, ὅπου ὑπῆρχε τότε ἕνα λεπροκομεῖο, στὸ ὅποιο ἦταν Ἱερεὺς ὁ πατὴρ Ἄνθιμος Βαγιανός, ὁ μετέπειτα Ἅγιος Ἄνθιμος. 

Ὁ Νικόλαος ἔφτασε στὴ Χίο τὸ 1914 σὲ ἡλικία 24 ἐτῶν. Στὸ λεπροκομεῖο τῆς Χίου, πού ἦταν ἕνα συγκρότημα μὲ πολλὰ ὁμοιόμορφα σπιτάκια, ὑπῆρχε τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, ὅπου ἐφυλάσσετο

ἡ θαυματουργὸς εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ὑπακοῆς. Σ' αὐτὸν τὸν χῶρο ἄνοιξε τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν γιὰ τὸν Νικόλαο. Μέσα σὲ 2 χρόνια ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος τὸν ἔκρινε ἕτοιμο γιὰ τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα καὶ τὸν ἔκειρε μοναχὸ μὲ τὸ ὄνομα Νικηφόρο. Ἡ νόσος προχωροῦσε καὶ ἐξελίσσετο καὶ ἐλλείψει καταλλήλων φαρμάκων, ἐπέφερε πολλὲς καὶ μεγάλες ἀλλοιώσεις (τὸ φάρμακο βρέθηκε ἀργότερα τὸ 1947).