Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Μηνύματα από το Άγιον Όρος

Μόλις μας έστειλε ένας καλός φίλος όσα άκουσε από απλούς Μοναχούς στ’ Άγιον Όρος , όπου πήγε ως προσκυνητής .


*
-Η περιουσία και ο θησαυρός ημών των Ελλήνων Ορθοδόξων είναι πνευματική και όχι υλική.


Βλέπεις γύρω σου και παντού το κακό και διαμαρτύρεσαι! Πόσες μετάνοιες όμως έκανες για να καταλυθεί το κακό;
Καμία!
-ε τότε τί μιλάς;

-Καταγγέλεις τους υψηλά ισταμένους άρχοντες και όλους τους υπευθύνους για την κατάντια του έθνους, μα και συ στην ζωή σου δεν διαφοροποιείσαι καθόλου από όλους αυτούς!
Όπως ζούνε αυτοί, ζεις και σύ ,στην ίδια συχνότητα ,αδιάφορος για τα πνευματικά και δοσμένος στην ύλη και στον αιώνα τούτον.

*

-Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι έξω αλλά μέσα μας

*

-Η Επανάσταση του 21 ξεκίνησε ουσιαστικά από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό με τον Ορθόδοξο λόγο και την Ορθόδοξη ζωή του .

-Μας αξίζουν ακόμη χειρότερα ως έθνος για την πώρωση και αμετανοησία μας .αλλά οι προσευχές των Αγίων μας κρατάνε ακόμη .

 *

-Η εσωτερική αταξία φέρνει και την εξωτερική αταξία.

*
Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ είναι αυτή που ορίζει το μέλλον μας προσωπικά και Εθνικά.





-Ασχολήσου και μερίμνησε για το θέλημα Του Θεού στην ζωή σου και άσε Τον Θεό να μεριμνήσει για τα προβλήματά σου.
*
-Κάθε λογισμός που σου φέρνει ταραχή είναι του Διαβόλου, διώξε τον με την περιφρόνηση.
*
-Ο κάθε Χριστιανός περνάει κάποιες φορές την δική του Μεγάλη Βδομάδα ,για να φτάσει στην Ανάσταση.
*
-Η Θεία λατρεία είναι η αναπνοή μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν.Απόλυτα και πριν από όλα αυτή προηγείται .

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Με τη σιωπή, την ανοχή και την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά (Άγιος Πορφύριος )


Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Ούτε και με τις υποδείξεις. Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό· αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσομε.
Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρη, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς το θείο έρωτα.
Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους. Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνομε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.
Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε. Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέγει: «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις».
Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεσθε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας κι από μένα. Τους βλέπουμε αδύνατους, αλλά όταν ανοίξουν στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα.
Ενώ είχανε συνηθίσει αλλιώς, τη δύναμη της ψυχής τους τη δίδουν μετά όλη στον Χριστό και γίνονται φωτιά από αγάπη Χριστού. Έτσι λειτουργεί το θαύμα του Θεού μέσα σε τέτοιες ψυχές, που λέμε «πεταμένες».
Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά κι εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά μπαίνετε στο βάθος, στη ψυχή της.
Ίσως είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να ελκύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφθείτε αυτή να γνωρίσει τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα την στρέψει στον Χριστό. Θα κάνει το παν, για να ελκύσει την χάρι του Θεού. Θα γίνει αγία.
Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, θέλομε εμείς να γίνομε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε απ’ τους άλλους κι επιμένομε σ’ αυτό. Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε.
Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάνουμε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της.
Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη δηλαδή, μπορεί κάποτε να βλάψει, δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.
Η αγάπη να είναι μόνον εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού, αλλιώς δεν μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου. Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι γι’ αυτόν.
Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά. Η χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει για την αγάπη Του. Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Άμα δεχθεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δεν το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι τη σωτηρία.

Διασκευασμένο Απόσπασμα από το Βιβλίο «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ»
του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Αγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης: ένας παγκόσμιος άγιος


Αγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης: ένας παγκόσμιος άγιος
Η Εκκλησία μας τιμά στις 24 Σεπτεμβρίου τη μνήμη ενός μεγάλου αγίου του 20ού αιώνα, του αγ. Σιλουανού του Αθωνίτου (1866-1938).
Ο άγ. Σιλουανός καταγόταν από τη Ρωσία και έζησε ως μοναχός στην Ι.Μ. Αγ. Παντελεήμονος του Αγ. Όρους για 45 χρόνια. Άνθρωπος της θερμής και αδιαλείπτου προσευχής, άσκησε την αγάπη όσο λίγοι (όπως αναφέρει η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη αγιοκατατάξεώς του [1987]), αξιώθηκε της αφάτου θείας χάριτος και έτυχε διδακτός παρά του Θεού διά της φωνής “Κράτει τον νουν σου εις τον άδην, και μη απελπίζου”. Παραθέτουμε σήμερα ορισμένα αποσπάσματα από τις διδασκαλίες του, όπως τις διέσωσε το πνευματικό του τέκνο, Γέρ. Σωφρόνιος (του Έσσεξ).
Όταν κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Αποστόλους, τότε έμαθαν εκ πείρας τι είναι η αγάπη του Θεού και η αγάπη προς τον άνθρωπο… Πόσο ευτυχής θα ήμουν, αν όλοι οι λαοί γνώριζαν τον Κύριο!
Κύριε, δώσε Εσύ ο Ίδιος να Σε γνωρίσουν με το Άγιο Πνεύμα. Όπως έδωσες στους Αποστόλους το Άγιο Πνεύμα και Σε γνώρισαν, έτσι δώσε και σε όλον τον κόσμο να Σε γνωρίσει με το Άγιο Πνεύμα.
Παρακαλώ όλους τους ανθρώπους: Ας καταφύγουμε στη μετάνοια και τότε θα δούμε το έλεος του Κυρίου. Εκείνους μάλιστα που βλέπουν οράματα και δίνουν πίστη σ’ αυτά, τους παρακαλώ να καταλάβουν πως γι’ αυτό εμφανίζεται μέσα τους η υπερηφάνεια και μαζί της η γλύκα της κενοδοξίας, στην οποία δεν ζει το ταπεινό πνεύμα της μετανοίας. Κι εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος, γιατί είναι αδύνατον να νικήσεις τους εχθρούς χωρίς ταπείνωση.
Εγώ ο ίδιος δυο φορές πλανήθηκα. Την πρώτη ο εχθρός μου έδειξε φως και ο λογισμός μού είπε:

Κι εκεί που ζύγιζε ρεβύθια, ο Νικόλαος... αγίασε


Άγιος νεομάρτυρας Νικόλαος ο Καρπενησιώτης (23 Σεπτεμβρίου)


 

Τι και πώς


Κάποιες φορές έχω κάτι απορίες από αφελείς έως ανόητες αλλά μ' αυτές φτιάχνω οχυρά και εκεί χτίζω τα παλάτια μου και κρύβω (από τις μεγαλίστικες λογικές) τους πολύτιμους ήρωες.
Πού να τον πάω τον Νικόλαο -αν όχι στους θρόνους των παλατιών- που στα 15 του χρόνια έπαιξε το κεφάλι του και το έχασε, για να ανοίξουν τα μάτια του πάνω απ' τους ανθούς του Παραδείσου;
Αυτός ο γυιός του μπακάλη, αξιώθηκε το στεφάνι με την απλότητα που ζούσε και "εύκολα" πετάχτηκε από κει που συμμάζευε τα σακκιά με τα ρεβύθια και τα φασόλια, στον ουρανό των αρχόντων της πίστης. Απλά πράγματα...όσο απλή είναι η πίστη που δεν κλωθογυρίζει σε σκέψεις, λογισμούς, λογικές, αποδείξεις αλλά αρκείται στο αυτονόητο (πλην όμως -για μας- δυσκολοπρόσιτο): " Πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα"...
Ένα χωριατόπαιδο ήταν (Καρανίκας -κατά την παράδοση- το επώνυμό του), γεννημένο στα 1657 στο Καρπενήσι και αναθρεμμένο με τις αρχές του Χριστού. Σαν μεγάλωσε λίγο και υποψία χνουδιού φάνηκε πάνω από τα χείλη του, τον πήρε ο πατέρας του στην Κωνσταντινούπολη για να τον βοηθάει στο παντοπωλείο.

Στὸν εἰσαγγελέα Ἀργυροκάστρου ἡ Νεολαία Δερβιτσάνης γιὰ τὰ σύμβολα τῆς Αὐτονόμου Βορείου Ἠπείρου στὸ πανηγύρι τοῦ Δεκαπενταύγουστου


Μετὰ λύπης μας διαπιστώνουμε πὼς ἕνα γεγονὸς ποὺ ξεκίνησε στὶς 14 Αὐγούστου καὶ προσπαθήσαμε νὰ μὴν πάρει ἔκταση, ἐξελίσσεται σὲ προβοκάτσια καὶ ὀργανωμένο σχέδιο τοῦ ἀλβανικοῦ κράτους κατὰ τῆς Ἑλληνικῆς Μειονότητας καὶ τῆς Νεολαίας Δερβιτσάνης. Παραθέτουμε ἀναλυτικά τα γεγονότα.  Ἡ νεολαία τοῦ χωριοῦ μας, κάθε χρόνο στὶς 15 Αὐγούστου διοργανώνει πανηγύρι στὸ χωριό, καθὼς γιορτάζει ἡ ἐκκλησία μας, ἡ Κοίμησης τῆς Θεοτόκου. Τὸ πανηγύρι αὐτὸ ἔχει καθιερωθεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ πραγματοποιεῖται μὲ τεράστια συμμετοχὴ κάθε χρόνο. Ἡ νεολαία μας μὲ προσωπικὴ ἐργασία καὶ κόπο, ὀργανώνει τὰ πάντα ὥστε νὰ περνᾶνε ὄμορφα ὅλοι ὅσοι ἐπισκέπτονται τὸ χωριὸ τὸν Αὔγουστο, νὰ τηροῦμε τὶς παραδόσεις, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα καὶ τὸν πολιτισμὸ τοῦ τόπου μας, ποὺ τόσα χρόνια παραμένουν ἀναλλοίωτα. Ὅτι γίνεται, γίνεται μὲ σεβασμὸ πρῶτα ἂπ ὅλα στοὺς συγχωριανούς μας, τὶς παραδόσεις μας, τὴν ἱστορία μας ἀλλὰ καὶ τοὺς νόμους. 
Φέτος παραμονὲς τοῦ πανηγυριοῦ, συνελήφθη στὴν Κακαβιὰ νεαρὸς ἀπὸ τὸ χωριὸ μας μαζὶ μὲ τὴν ἀρραβωνιαστικιά του, μὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι φοροῦσε μπλούζα ποὺ ἔφερε πάνω τὴν ἑλληνικὴ σημαία καὶ

Πατερικοὶ λόγοι σοφίας ἀπὸ τὴν Ὁσία Γερόντισσα Μακρίνα

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Λόγια Καρδίας» τῆς Γερόντισσας Μακρίνας Βασσοπούλου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Ὁδηγήτριας Πορταριᾶς Βόλου
Προσέχετε πάρα πολὺ στὸ θέμα τῆς ἐκκλησίας. Νὰ μὴ ψιθυρίζετε στὰ ἀναλόγια, μὲ νεῦμα νὰ συνοννοῆσθε. Ἐκείνη τὴν ὥρα εἶστε νοερῶς στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ σὰν τοὺς Ἀγγέλους, καὶ ὑμνολογεῖτε τὸν Κύριο. Γι΄ αὐτό, ὅπως οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι στέκονται μετὰ φόβου, ἔτσι κι ἐσεῖς νὰ προσπαθῆτε νὰ τοὺς μιμηθῆτε. Τὸ στασίδι συμβολίζει τὸν τάφο. Μὲ πολὺ θεῖο φόβο νὰ στεκώμαστε, νὰ σκύβουμε τὸ κεφάλι καὶ νἂχουμε τὸ νοῦ μας στὸν Θεό, στὴν «εὐχή». «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Νὰ τραβᾶμε κομποσχοίνι, ὅταν μᾶς πολεμάη ἡ ὑπνηλία, γιατί ὁ διάβολος τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς κοιτάζει νὰ κερδήση κάτι. Γιατί μόλις βγαίνουμε ἔξω, φεύγει ὁ ὕπνος καὶ ἀμέσως ἀνοίγουν τὰ μάτια μας καὶ ἀρχίζουμε καὶ μιλᾶμε, ἐνῶ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, ποὺ πρέπει νὰ μιλήσουμε μὲ τὸν Θεό, μᾶς πιάνει ὑπνηλία καὶ ραθυμία; Γιατί ὁ διάβολος ἀγωνίζεται νὰ μὴ ἑνωθῆ ἡ ψυχὴ μὲ τὸν Θεό! Χρειάζεται πολλὴ προσοχὴ καὶ πολλὴ προσευχή, νὰ μὴ μᾶς κλέβη ὁ διάβολος τὸν νοῦ. Οἱ νεώτερες ποὺ δὲν ἔχουν ἀσθένειες, καλὸ εἶναι νὰ στέκωνται στὴν ἐκκλησία. Σὲ ἕνα ψαλτηράκι νὰ καθήσουν, ὄχι ὅμως ὅλη τὴν ὥρα. Ἂν καμμιὰ εἶναι ἄρρωστη, δικαιολογεῖται. Ὄρθιες λοιπόν, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ νοιώσετε τὴν προσευχή. Γιατί καὶ ἡ ὀρθοστασία βοηθάει πάρα πολύ, ναρθῆ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ψυχή. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος στέκεται, αὐτὸ εἶναι ἕνας κόπος, μία θυσία γιὰ τὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἐπισκιάζει.
Μία Θεία Λειτουργία δὲν ἐξαγοράζεται μὲ δισεκατομμύρια. Μπορεῖ βέβαια νὰ κάνης τὸ ἕνα, τὸ ἄλλο, ἀλλὰ δὲν εἶναι τίποτε μπροστὰ στὸ Μυστήριο. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ Θεία Θυσία. Ὅταν γίνεται ἡ Θυσία καὶ λέει ὁ ἱερεὺς μυστικά: «μνήσθητι Κύριε, μνήσθητι...
Κύριε, ζώντων καὶ τεθνεώτων…», καὶ ΄μεῖς ἐκείνη τὴν ὥρα μποροῦμε νὰ μνημονεύουμε ὀνόματα ζώντων καὶ τεθνεώτων. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἑνώνεται ἡ γῆ μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ γίνονται θαύματα.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Γέρων Πορφύριος: Μὴν κατακρίνεις, ἀκόμη κι ἂν βλέπεις


Νὰ προσέχεις τὴν κατάκριση, μοῦ λέει μιὰ ...ἄλλη μέρα ὁ Γέροντας, καὶ μοῦ εἶπε τὸ ἑξῆς περιστατικό, γιὰ νὰ ἀποφεύγω κάθε συζήτηση γι’ αὐτή, ὅσο δίκαιο καὶ ἂν νομίζω πὼς ἔχω.


-Εἶχε πάει μιὰ μέρα μιὰ γυναίκα σὲ ἕναν παπᾶ γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ. Ἦταν ἀπὸ κάποιο χωριὸ ποὺ φοροῦν καὶ μεσοφόρια. Τὰ ξέρεις;.

- Τὰ ξέρω, τοῦ λέω.
- Λοιπόν, ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε, σηκώθηκε νὰ φύγει. Ὅμως δὲν ἔκανε πέρα, ἂν δὲν τοῦ ἄφηνε κάτι γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσει καὶ ἐπειδὴ ἔτσι αἰσθανόταν καλύτερα.

Προσπάθησε λοιπὸν νὰ σηκώσει τὸ πάνω φόρεμα γιὰ νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ μεσοφόρεμα κάτι χρήματα ποὺ εἶχε, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸ πανωφόρι πιάνει καὶ τὸ μεσοφόρι μαζὶ κατὰ λάθος, τὸ σηκώνει ψηλά, καὶ τῆς φανῆκαν τὰ πόδια της.

Τὴ στιγμὴ αὐτὴ μπῆκε κάποιος μέσα καὶ εἶδε τὴ στάση τῆς γυναίκας καὶ πῆγε καὶ κατήγγειλε τὸν παπᾶ γιὰ ἄσεμνες πράξεις καὶ τὸν τιμώρησαν μάλιστα μὲ τρεῖς μῆνες ἀργία. Σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς ἀργίας του ὁ παπᾶς αὐτὸς εὐχαριστοῦσε καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεὸ γι’ αὐτὴ τὴ δοκιμασία ποὺ τοῦ ἔδωσε. Τὸ χάρηκε πάρα πολύ!
Εἶδες, ὅμως, τί ἕπαθε ὁ ἀδελφός μας, παιδί μου; Ἐνῶ εἶδε κάτι τὸ ἄσεμνο, καὶ κατέκρινε τὸν παπᾶ, δὲν ἦταν ἔτσι ὅπως τοῦ τὸ παρουσίασε ὁ πονηρός. Γι’ αὐτὸ σοῦ λέω, πρόσεχε πολύ, πρόσεχε!
- Ναί, Παππούλη μου, τοῦ εἶπα, θὰ προσέχω…


 

Ως πότε Κύριε....; :(



«Έως πότε, Κύριε, επιλήση μου εις τέλος; έως πότε αποστρέφεις τό πρόσωπόν σου απ' εμού;»
Ψαλμ ιβ'
«ινα τι απώσω με και ίνα τι σκυθρωπάζων πορεύομαι εν τω εκθλίβειν τον εχθρόν μου ;» 
     Ψαλμ.μβ'
«διεπέτασα προς σε τας χείρας μου...η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι.»
Ψαλμ.ρμβ'


Βόρεια Συρία, 19 Σεπτεμβρίου 2014
Οι κουρδικές κοινότητες γύρω και μέσα στην πόλη Κόμπανε
εξοντώνονται από τους τζιχαντιστές
που έχουν βαρύ αμερικανικό οπλισμό...
kobane.jpg

Αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου! Γέροντας Παϊσιος



Κοίταξε να πετάξεις τον εαυτό σου, γιατί αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου.
Αν πετάξεις τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου; Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχεις για τους άλλους.
Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού.
Αν λοιπόν καταλάβεις πως ότι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.
Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό.
http://eikonografies.gr
Ενα Πείραμα σέ Βάθος 

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

"Έχω την πεποίθηση ότι ο τάφος είναι του Μέγα Αλέξανδρου "






Ο διευθυντής τεχνικού γραφείου αρχαιολογικών ανασκαφών στο Ισραήλ εξηγεί για ποιο λόγο θεωρεί πως ο τάφος είναι του μεγάλου στρατηλάτη
Την εκτίμηση πως η Αμφίπολη κρύβει ένα μεγάλο μυστικό και μάλιστα πως ο τάφος ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο εξέφρασε ο Θεοδόσης Μητρόπουλος, δόκτωρ αρχιτέκτων και διευθυντής τεχνικού γραφείου αρχαιολογικών ανασκαφών στο Ισραήλ.

Ο κ. Μητρόπουλος μιλώντας στο Newsbomb και τη Μαρία Γιαχνάκη υποστηρίζει πως ο τάφος δεν έχει συληθεί, ενώ «βλέπει» πολλά στοιχεία της αιγυπτιακής μεθόδου

«Ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολεί αυτή την στιγμή για τις ανασκαφές στην Αμφίπολη είναι αν τελικά το ταφικό μνημείο και τα ευρήματά του είναι ρωμαϊκής ή μακεδονικής προέλευσης», αναφέρει ο κ. Μητρόπουλος.
Την ίδια στιγμή, υποστηρίζει πως στην περίπτωση που ο τάφος είναι ρωμαϊκός τότε οι αρχαιολόγοι δεν ξέρουν γιατί πρόκειται. Αν όμως είναι μακεδονικός «δεν είναι ούτε της Ολυμπιάδας ούτε της Ρωξάνης αλλά πρόκειται για ‘’μεγάλη ταφή’’» λέει χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας:


«Έχω την πεποίθηση ότι πρόκειται για τον Μέγα Αλέξανδρο. Ξέρουμε ότι μεταφέρθηκε και ετάφη αλλού».

«Συνάδελφοί μου αρχαιολόγοι εδώ στο Ισραήλ μάλιστα που τους έχει απασχολήσει κι εκείνους το θέμα αυτό έντονα, υποστηρίζουν ότι πιθανώς βρίσκεται μέσα στο ταφικό μνημείο ο Αλέξανδρος γιατί ήταν ταριχευμένος κατά την αιγυπτιακή μέθοδο και είναι και πολύ πιθανό να μεταφέρθηκε στην Αμφίπολη που δίπλα ήταν ο ναύσταθμος», αναφέρει, μεταξύ άλλων, ενώ συνεχίζει:

«Εγώ παρόλα αυτά», συνεχίζει ο διευθυντής τεχνικού γραφείου αρχαιολογικών ανασκαφών, «έχω δει αρκετούς τάφους μικρότερης εμβέλειας στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία όσο ήμουν στην αρχαιολογική υπηρεσία εκεί και μπορώ να καταλάβω τις διαφορές και να πω με σιγουριά ότι αυτό το μνημείο είναι ‘’μεγάλης ταφής’’».

«Κάποιοι λένε ότι μπορεί να είναι και άνδρες του Μέγα Αλέξανδρου , εγώ δεν το πιστεύω αυτό» λέει στο Newsbomb ο κ. Μητρόπουλος.

«Βλέπει» πολλά στοιχεία της αιγυπτιακής μεθόδου

Ο δόκτωρ αρχιτέκτων «βλέπει» στοιχεία της αιγυπτιακής μεθόδου, καθώς όπως αναφέρει το γέμισμα του τάφου οδηγεί σε αιγυπτιακές μεθόδους διότι το γέμισμα είναι με ψιλή άμμο.

«Επίσης οι υδραυλικές ιδιότητες του μνημείου παραπέμπουν σε αιγυπτιακή μέθοδο. Αν θέλει κάποιος να συλήσει και ανοίξει τρύπες τότε θα χυθεί η άμμος» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ο κ. Μητρόπουλος αποκαλύπτει πως στην περίπτωση αυτής της ανασκαφής θα δούλευε αλλιώς. Αρχικά θα προστάτευε όλο τον χώρο για να μην υπάρχει πρόβλημα από βροχές και επικίνδυνες καιρικές συνθήκες, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, ενώ μετά θα προχωρούσε στη διαδικασία της ανασκαφής και όλων των εσωτερικών εργασιών.

«Πρέπει να ξέρετε ότι αυτή η ανασκαφή χρειάζεται φοβερή υπομονή. Στην αρχαιολογία ακόμη κι ένα κουταλάκι έχει μεγάλη αξία για την πληροφόρηση. Δεν πρέπει να τρέχουμε αμέσως για το κέντρο. Μέσα από τα χώματα θα βρούμε πλούσια στοιχεία που θα βοηθήσουν στην επιστήμη αυτή της έρευνας και της ανασκαφής».

«Ο τάφος δεν έχει συληθεί»

«Αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη ο τάφος δεν έχει συληθεί» υποστηρίζει ο κ. Μητρόπουλος και εξηγεί το λόγο που το πιστεύει κάτι τέτοιο. «Δεν γίνεται ένα άτομο ή μία μικρή ομάδα να προβεί σε αυτή την ενέργεια . Αυτό χρειάζεται πολύ χρόνο και χρήμα και γνώσεις και τεχνική. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όσο τα παρουσιάζουν και δεν θα είναι τόσο απλά ούτε στο μέλλον . Χρειάζεται υπομονή και τακτική όχι επιπολαιότητα» λέει χαρακτηριστικά.

Τέλος, ο κ. Μητρόπουλος, υποστηρίζει πως οι Έλληνες αρχαιολόγοι είναι οι καλύτεροι στον κόσμο και «μας βγάζουν το καπέλο κι εδώ στο Ισραήλ. Πιστεύω ότι και σε αυτή την περίπτωση θα κάνουν σωστά την δουλειά τους αν τους αφήσουμε να εργαστούν χωρίς παρεμβάσεις» αναφέρει.

http://amfipolinews.blogspot.gr


Δίολκος

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Η παιδεία της μη- κούρασης και η απουσία του Χριστού ως θεμέλιου ζωής


Πώς το σύστημα αποκοιμίζει τα παιδιά μας
1. Τραγούδι για να μην κοιμηθεί ένα μωρό. Ποίημα του Ισπανού ποιητή Λούις Πιμεντέλ: «Μην κοιμάσαι/ μωρουδάκι μου./Σπάραξε, μούγκρισε, κλάψε./ Ο πατέρας σου είναι μακριά./Ξέσκισε με τα πόδια/Αυτό το σεντόνι του φόβου/ Μην κλείνεις τα μάτια./ Μωρουδάκι μου./ Ο αέρας ουρλιάζει./Μην κλείνεις τα μάτια./ Ο θάνατος,/γυρίζει έξω./ Βλέπω το σκοτεινό ποτάμι,/Κι ένα νεκρό φύλλο./ Σπάραξε, μούγκρισε, κλάψε./Ο πατέρας σου είναι μακριά.” (Poesia Gallega, Alianza Editorial).
2. Το μικρό αυτό ποίημα το αγαπώ πολύ. Αν και το μετέφρασα πριν πολλά χρόνια , δεν το άφησα στην άκρη όπως πολλά άλλα ποιήματα. Μένει πάντα στη μνήμη μου ζωντανό. Ίσως γιατί έμεινα κι εγώ ορφανός όταν ήμουν μωρό και εξιδανίκευσα κατόπιν τον πατέρα. Το ξαναδιαβάζω και νιώθω κάθε φορά να με συνταράσσει με την ίδια ένταση της συγκίνησης . Ώσπου μια μέρα κάθισα και έγραψα τις γραμμές που ακολουθούν, για ένα πρόβλημα που πιστεύω ότι είναι ο σταυρός του κάθε πατέρα και της κάθε μητέρας, που βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν με μόνο θεμέλιο της ζωή τους, την αναζήτηση της διασκέδασης και της ευχαρίστησης.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Οι δικοί μου οι δάσκαλοι

Οι δικοί μου οι δάσκαλοι
φορούσαν ένα γκρι ή ένα καφεδί κουστούμι.
Στριμωγμένο συνήθως πάνω τους.
Το παντελόνι τους έκανε γρήγορα γόνατο
και τα μανίκια ήταν φθαρμένα στους αγκώνες.
....................................
Οι δασκάλες μου φούστα μακριά φορούσαν
κι άσπρο πουκαμισάκι με μικρούς γιακάδες
και ήταν «καθώς πρέπει κυρίες»
όπως έλεγε η μάνα μου.
Οι δικοί μου οι δάσκαλοι κρατούσαν βέργα
κι εγώ έπαιζα, μαζί τους και με τη βέργα,
το παιχνίδι της παλάμης
που κρύβεται γρήγορα πίσω στη πλάτη. 

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Δάσκαλος και μαθητής- Η ιερότητα μιας σχέσης

dromos 02

Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού...Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα».

Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου».Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια):«Μη φοβάσαι παιδί μου». «Με μασάνε». «Μην φοβάσαι παιδί μου». «Πίνουνε κρασί, μάνα». «Άχ! σ ‘έχασα παιδί μου» . Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα...

«Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδας. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι…

Έγραψε ο Χουρμούζης, αγωνιστής του ’21 και λόγιος, για τους τότε ψαλιδόκωλους που κατέφταναν σωρηδόν από τη Δύση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησης των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδέστατη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής. Ξιπασμένων οψιπλούτων αηδέστατοι επιδείξεις!

«Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή» . Ο Ζουράρις τους ονομάζει νατοκεμαλικά ρινίσματα, «γυρολόγους της αμερικανικής νέας τάξης πραγμάτων, εξυπνάκηδες, δηθενάδες που βούλιαξαν στο τίποτε του δήθεν τους και στο δήθεν του τίποτα τους», καταπώς τα αραδιάζει στο έξοχο πόνημά του «βέβηλα και κίβδηλα».

Αυτό το σάπιο κρασί, το νεοταξικό αφιόνι, ποτίζει ύπουλα κυρίως το σχολείο. Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις στην Παιδεία (ή μάλλον εκπαίδευση). Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας ή διδακτικό προσωπικό, εποπτικά μέσα κι λοιπά, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιο λόγο είναι δάσκαλος, η πολιτεία τι θέλει από το σχολείο. Δεν πρόκειται για κάποια επιγενόμενη κρίση αξιών, πρόκειται περί κρίσεως νοήματος, όχι δηλαδή τι αξίζει και τι όχι, αλλά τι σημαίνει και που αποσκοπεί τούτο ή εκείνο.

Επειδή τα θέματα αυτά είναι μεγάλα, θα περιοριστώ σε δύο τρέχοντα ιδεολογήματα ή καλύτερα, όροι- γλειφιτζούρια αναγκαστικής κατανάλωσης, των οποίων τα πλεονεκτήματα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μας τα εξηγήσουν οι νεόκοποι παιδαγωγοί.

Πρώτον ότι κέντρο του σχολείου είναι ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος και δεύτερον ότι το σχολείο πρέπει

Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας


Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό αγώνα.
Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας.
Εκείνος περιμένει την πρόσκλησή σας . Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας. Η ζωή είναι ανυπόφορη μόνο για τους δυσσεβείς , αλλά όποιος πιστεύει στον Ιησού Χριστό και ελπίζει σ' Αυτόν, πρέπει να χαίρεται και να εκτιμά τη ζωή.
Η επίγεια ζωή μας είναι απαραίτητη σαν προετοιμασία για την αιώνια ζωή: για να δοξάσουμε εδώ τον Θεό, να ευεργετήσουμε τον πλησίον και να επιτύχουμε την Αιώνια Βασιλεία δια της στενής οδού που προστάσσει το Ευαγγέλιο.
Η ζωή δεν μας δόθηκε για επίγειες απολαύσεις. «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν», όχι οι γελώντες.
Η απελπισία, η νωθρότητα και η αμέλεια είναι οι τρεις γίγαντες με τους οποίους είναι δεμένο όλο το ανθρώπινο γένος.
 

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου "Πώς γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού."




Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
 «Τον 7ο αιώνα υψώθηκε πανηγυρικά ο τίμιος Σταυρός στα Ιεροσόλυμα, για να τον δει και να τον προσκυνήσει όλος ο λαός.*
Εκείνου του γεγονότος ανάμνηση είναι η τελετή της υψώσεως του Σταυρού, που γίνεται κάθε χρόνο, στις 14 Σεπτεμβρίου, στους ενοριακούς και μοναστηριακούς ναούς. Αυτή η Ύψωση, όμως, είναι εξωτερική. Υπάρχει, θα λέγαμε, και μια πνευματική Ύψωση του Σταυρού που συντελείται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.
Πότε; Όταν κάποιος σταθερά αποφασίζει να αυτοσταυρωθεί, νεκρώνοντας τα πάθη του. Όποιος δεν το κάνει, δεν είναι αληθινός Χριστιανός. Το λέει ξεκάθαρα ο απόστολος: «Οι του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλάτας 5, 24). Όσοι, δηλαδή, είναι του Χριστού, έχουν σταυρώσει τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του. 
Οι Χριστιανοί, λοιπόν, υψώνουν μέσα τους αυτόν τον Σταυρό και τον κρατούν υψωμένο σε όλη τους τη ζωή. Έτσι είναι, άραγε; Ο καθένας ας ρωτήσει τη συνείδησή του. Και μακάρι να μην πάρει την απάντηση· «Εσύ κάνεις τα σαρκικά σου θελήματα και υπακούεις στις επιθυμίες σου. Ο σταυρός σου δεν είναι υψωμένος, αλλά ριγμένος στο λάκκο των παθών, όπου σαπίζει από την καταφρόνια και την αμέλειά σου».

ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΗΛΘΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΩΡΑΝ ΤΑΥΤΗΝ


 Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να ανέβει στο Σταυρό. Το είπε ο Ίδιος τις παραμονές του πάθους Του. Προσευχόμενος στον Πατέρα Του λέει: «Πάτερ, σώσόν με εκ της ώρας ταύτης . αλλά δια τούτο ήλθον εις την ώραν ταύτην» (Ιωάν. 12, 27). Ήρθε στον κόσμο για να περάσει την ώρα της οδύνης. Αυτή η ώρα όμως ήταν ταυτόχρονα και ώρα δόξας. Γι’ αυτό και ο Χριστός λέει: «Πάτερ, δόξασόν σου το όνομα». Και έρχεται η φωνή από τον ουρανό: «Και εδόξασα και πάλιν δοξάσω» (Ιωάν. 12, 28). Ο Σταυρός του Κυρίου ήταν λοιπόν ο σκοπός της παρουσίας του Χριστού στον κόσμο, η γεύση της οδύνης ήταν το αποκορύφωμα της αγάπης Του προς τους ανθρώπους, και στον Σταυρό πάνω δοξάστηκε το όνομα του Θεού Πατρός.

"Τοις βασιλεύσι" ή "τοις ευσεβέσι";



Απολυτίκιο.
Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα
Κοντάκιο.
Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινῇ πολιτείᾳ, τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός. Εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου, τοὺς πιστοὺς βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων· τὴν συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.
Τα παραπάνω τροπάρια της Υψώσεως του Σταυρού (Απολυτίκιο και Κοντάκιο) είναι δημιουργήματα μιας...άλλης εποχής. Τότε που ο πρώτος πολίτης του κράτους, ο άρχοντας,ο Κυβερνήτης, είχε τον τίτλο «βασιλεύς».Επίσης την ίδια εποχή, όπως μας λέει η ιστορία, ο χριστιανικός λαός του Βυζαντίου είχε να αντιπαλέψει με λαούς που επιβουλεύονταν την χριστιανική πίστη. Από την άποψη αυτή αν εξετάσουμε το θέμα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δικαιολογημένα χρησιμοποιούνται αυτοί οι όροι .
Όμως οι όροι «βάρβαροι» και «βασιλείς» σκανδαλίζουν πολλούς πιστούς, επειδή ο θεσμός της βασιλείας έχει εκλείψει σχεδόν στις σύγχρονες δημοκρατικές πολιτείες και βάρβαροι λαοί αντικειμενικά δεν υπάρχουν.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου προς τους εκπαιδευτικούς, μαθητές των Δημοτικών σχολείων και τους μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων



Στους μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων


Με ιδιαίτερη χαρά επικοινωνώ και πάλι μαζί σας στο ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς. Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντώ νέους τις ηλικίας σας και μου μεταφέρουν τις αγωνίες τους για το μέλλον. Η εικόνα της πατρίδας μας τους ανησυχεί καθώς εμείς οι μεγαλύτεροι τους έχουμε σε πολλά απογοητεύσει.
 
Παιδιά μου,
Μη σταματάτε να ονειρεύεστε, μη σταματάτε να βάζετε στόχους, όλα είναι στα χέρια σας, έχετε νιάτα και δύναμη και το μέλλον σας ανήκει!
Όμως μην ξεχνάτε πως οι στόχοι μας πρέπει να συντροφεύονται από την αρετή και την αγάπη και όχι τον εγωισμό και την αυταρέσκεια.
Ο Ιερέας, που τέλεσε πριν λίγο τον Αγιασμό, σας διάβασε μία ευχή και ζήτησε από τον Θεό Πατέρα μας, που είναι η πηγή της σοφίας και της γνώσης, να στείλει στις δικές σας καρδιές αλλά και στων δασκάλων σας πνεύμα σοφίας και σύνεσης, έτσι ώστε να κατοικεί στο σχολείο σας η ειρήνη και η αγάπη του Θεού.
Μην περιφρονείτε, παιδιά μου, τη δύναμη αυτής της θεϊκής αγάπης. Μόνο αυτή η αγάπη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο, μόνο αυτή η αγάπη μπορεί να δώσει νόημα στα όνειρα σας.
Σας εύχομαι η νέα σχολική χρονιά να είναι όμορφη, δημιουργική και γεμάτη γνώση, η αγάπη και χάρις του Θεού να είναι πάντα μαζί σας.
Καλή και ευλογημένη σχολική χρονιά!
Στους μαθητές των Δημοτικών σχολείων

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Ὁ πόλεμος τοῦ «σκότους»


Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέσα ἀπὸ τὰ ἐρείπια τῆς καταστροφῆς καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς «ἰσορροπίας τοῦ  τρόμου» τοῦ ψυχροῦ πολέμου, ἄρχισε δειλὰ δειλὰ στὴν ἀρχὴ καὶ πιὸ ἐνεργὰ στὴ συνέχεια νὰ ἀναδύεται ἡ «ἀναγκαιότητα» τῆς Νέας Τάξης. Τὸ πρωταρχικὸ καὶ κύριό της μέλημα, τὸ ὁποῖο σκόπιμα δὲν προβλήθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἦταν ἡ τελικὴ ἅλωση καὶ κατάργηση τοῦ αὐτεξούσιού τς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Αὐτὸ προϋποθέτει ἐκτός τν ἄλλων, κυρίως τὴν σταδιακὴ μείωση σὲ πρώτη φάση καὶ στὴ συνέχεια τὴν πλήρη ἀπάλειψη τοῦ ἔμφυτου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος. Αὐτὸ τὸ θρησκευτικὸ αἴσθημα ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια γιὰ νὰ προωθήσει σταδικὰ τὰ ἐπιμέρους βασικὰ σχέδια της, ὅπως τὸ παγκόσμιο φακέλωμα καὶ ἡ ἄμβλυνση μέχρι ἐκμηδενισμοῦ ὅλων τν συνειδησιακῶν ἀντανακλαστικῶν στὴν ἐπέλαση τῆς παγκόσμιας «πολτοποίησης». 
Μερικοὶ πίστευαν τότε πὼς ὁ κομμουνισμὸς ἦταν ὁ μεγάλος ἀντίπαλός τς Νέας Τάξης τῆς καπιταλιστικῆς Δύσης. Αὐτὴ ἡ πεποίθηση ἦταν μιὰ σκοπίμως καλλιεργηθεῖσα ψευδαίσθηση ποὺ συμπαρέσυρε μεγάλες λαϊκὲς μάζες στὴν πολιτικοποίηση τοῦ «κενοῦ» καὶ τῆς ἀπάτης, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἀντιληφτοῦν τὸ τί πραγματικά τους ἑτοίμαζαν ἀπὸ τότε. Τὸ πολιτικὸ παιχνίδι τῆς ἀριστερᾶς καὶ τῆς δεξιᾶς το ἔπαιξαν πολὺ καλὰ οἱ διακινοῦντες τὰ «νήματα» γιὰ ἑκατομμύρια εὐκολόπιστους φανατισμένους-μαριονέτες, ποὺ εἶχαν γίνει ὄργανα γιὰ τὰ δικά τους συμφέροντα. Λαϊκὲς ἐπαναστάσεις κατὰ παραγγελία ποὺ σὲ λίγα χρόνια ξεφούσκωναν σκορπίζοντας ἀπογοήτευση ἀφοῦ εἶχαν ἐπιτελέσει τὸ φθοροποιό τους ἔργο σὲ μεγάλες λαϊκὲς μάζες. 

Εγωισμός - Ο καθένας κλείνεται στο καβούκι του και φροντίζει για το συμφέρον του



Όσο για τις άλλες πλευρές της κοσμικής ζωής που ανέφερες, θα έλεγα πως είναι αναπόφευκτες. Πώς να το κάνουμε; Αυτή είναι η ζωή του μεταπτωτικού ανθρώπου, που χαρακτηρίζεται πρωταρχικά από την υπερηφάνεια, τον εγωισμό. 

Ο κύριος στόχος και η βασική επιδίωξη του ανθρώπου είναι η ικανοποίηση του εγωισμού του, ενώ όλοι οι άλλοι και όλα τ’ άλλα αποτελούν όργανα και μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Έτσι ο καθένας προσπαθεί, έμμεσα ή άμεσα, να επιβάλει τις επιθυμίες του στους άλλους. Είναι αυτό που πολύ σωστά αποκάλεσες “τυραννία”. 

Δεν έχει σημασία το πόσο έντεχνα καμουφλάρουμε τις επιθυμίες μας, γεγονός είναι ότι πίσω τους στέκει πάντα ο εγωισμός, που πασχίζει να μας μπλέξει στα θελήματά του ή να μας χρησιμοποιήσει ως όργανά του. Ο στόχος του είναι τούτος: Να μας εξαπατήσει, να μας παραπλανήσει. 

Συνομιλία με τον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας…

γεροντας-εφραίμ-αριζόνα

,

Μάϊος 2014, Αριζόνα
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Βλέπετε την φωτογραφία αυτή του Γέροντα Ιωσήφ, του Ησυχαστή. Είχα μεγάλο Γέροντα, ήταν πυρ – πυρ, άνθρωπος φαινόμενο. Όλο τα επουράνια σκέπτονταν, μ’ αυτά ζούσε.
Δύο λέξεις μας έλεγε συνεχώς, υπομονή, υπομονή και προσευχή και εδώ μας βοηθάει, όσο του επιτρέπει η Πρόνοια του Θεού. Σαν υποτακτικοί του, ποτέ δεν μαλώσαμε μεταξύ μας. Άλλοι απέξω μας δημιουργούσαν προβλήματα, συκοφαντούσαν τον Γέροντα, τον κατηγορούσαν, αλλά ο Γέροντας Ιωσήφ έλεγε, « αυτοί ας λένε, εμείς να μην πούμε».
Συνομιλήτρια: Εμείς Γέροντα, είμαστε πολύ αδύνατοι σε όλα. Τι θα γίνει με εμάς;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Άλλα χρόνια είναι τώρα. Άλλα τα κριτήρια του Θεού, για σήμερα. Ο Γέροντας Ιωσήφ είχε το πνευματικό πανεπιστήμιο. Εγώ είμαι ευχαριστημένος να είστε εσείς ( ..δηλαδή τα πνευματικά του παιδιά ) στο πνευματικό λύκειο. Σήμερα υπάρχει τέτοια πνευματική σύγχυση. Μεγάλος ανεμοστρόβιλος παρασέρνει τα πάντα. Κρατείστε γερά την παράδοση που σας παρέδωσα και να ξέρετε ότι σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας. Αυτό δεν το θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις.
Συνομιλήτρια: Γέροντα, μετά από τόσα χρόνια αγώνα, τι σας έμεινε μέσα στη ψυχή σας;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Όλα είναι δεύτερα, όλα δεύτερα. Το πρώτο είναι το όνομα του Χριστού μας και τώρα , περνώντας τα χρόνια , είδα στη πράξη, ότι μόνο με την αγάπη κερδίζεται ο άνθρωπος. Η ζωή μου ήταν κόπος και πόνος, με την φτώχεια, με τους Γερμανούς, με την πείνα στη κατοχή, με τους πειρασμούς και τις θλίψεις στα μοναστήρια. Μεγάλος αγώνας. Μόνο το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας μ’ έβγαλε πέρα. Όποιος άνθρωπος δεν λέγει καθημερινά το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας, δεν είναι Χριστιανός.
Συνομιλήτρια: Δηλαδή η ευχή του Χριστού είναι το μέγιστο;

Ὅ,τι κάμομε θὰ τὸ κάμομε μοναχοὶ καὶ δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ξένους


Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος- Κιλκίς

«Ὥς πότε ὀφφικιάλιος σὲ ξένους βασιλεῖς.
Ἔλα νὰ γίνεις στύλος δικῆς σου τῆς φυλῆς
Κάλλιο γιὰ τὴν Πατρίδα κανένας νὰ χαθεῖ
ἢ νὰ κρεμάσει φούντα γιὰ ξένον στὸ σπαθὶ»
Ρήγας Φεραῖος 

.                   Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ’21, πολλοὶ Ἕλληνες κλεφταρματολοί, τρέφοντας φροῦδες καὶ μάταιες ἐλπίδες, συμμετέχουν ὡς μισθοφόροι στοὺς ναπολεόντειους πολέμους, ζώντας μὲ τὴν ψευδαίσθηση, τὴν σολωμικὴ εὐκολοπιστία, ὅτι θὰ ἔρθει καὶ γιὰ τὸ ταλαίπωρον Γένος τὸ Ποθούμενο. Ὅτι οἱ Φράγκοι, ὡς ἀντίδωρο, θὰ τοὺς ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὴν φρικτὴ σκλαβιὰ τῶν Τούρκων. (Βεβαίως οἱ «Εὐρωπαῖγοι» ὑποδαύλιζαν τὸ ὅραμα, χρησιμοποιώντας τοὺς Ἕλληνες ὡς ἀντιπερισπασμό). Στὴν «Διήγησιν συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς», (ἐπ. Γ. Βαλέτα, σελ. 35), ὁ Κολοκοτρώνης διηγεῖται: «Ὁμιλῶ μὲ τὸν ἀρχηγὸν τῶν ρωσικῶν στρατευμάτων (στὴ Ζάκυνθο) καὶ μὲ λέγει ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ τὸν διέταξε νὰ παραδεχτεῖ εἰς τὴν δούλευσιν ὅσους θέλουν νὰ ἔμβουν καὶ νὰ ὑπάγουν νὰ χτυπήσουν τὸν Ναπολέοντα. Τοῦ ἀποκρίνομαι: -Ὅσον διὰ τὸ μέρος μου δὲν ἐμβαίνω εἰς τὴν δούλευσιν. Τί ἔχω νὰ κάμω μὲ τὸν Ναπολέοντα; Ἂν ὅμως τὴν πατρίδα μας σᾶς ὑπόσχομαι καὶ πέντε καὶ δέκα χιλιάδες στρατιῶται».
.                   Καὶ θὰ ὁμολογήσει παρακάτω ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ἀφοῦ γνώρισε τὶς κακουργίες, τὰ ψεύδη καὶ τὶς ἀτιμωτικὲς συναλλαγὲς τῶν Μεγάλων Δυνάμεων: «Εἶδα τότε ὅτι, ὅ,τι κάμομε θὰ τὸ κάμομε μοναχοὶ καὶ δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ξένους».
.                    Ὁ θυμόσοφος λαός μας ἔχει μία παροιμία: «Ὅταν μαλώνουν τὰ βουβάλια τὴν πληρώνουν τὰ βατράχια». Ὅσα, βεβαίως, ἀνόητα βατράχια δὲν φρόντισαν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν στίβο τῆς… βουβαλομαχίας.

Να μην προσκυνάμε την ανάπαυση


3fd92a53f4aac58acd112e89626ff919_L
Λόγοι Γέροντα Παϊσίου
- Όταν, Γέροντα, λέω: «Τόσο μπορώ να δουλέψω, αυτή είναι η αντοχή μου», από φιλαυτία το λέω;
- Όσο κάθεται κανείς, τόσο χαλαρώνει· όσο δουλεύει, τόσο δυναμώνει. Εκτός που διώχνει την μούχλα με την δουλειά, βοηθιέται και πνευματικά.
Ο σκοπός είναι να φθάση να χαίρεται ο άνθρωπος περισσότερο από την κακοπάθεια παρά από την καλοπέραση. Αν ξέρατε πως ζούν μερικά γεροντάκια εκεί στο Άγιον Όρος, αλλά και τι χαρά νιώθουν!
Να, ένα γεροντάκι, που έμενε μόνο του ένα χιλιόμετρο πιο πέρα από το Καλύβι μου, τι αυταπάρνηση είχε! Το Καλύβι του ήταν ψηλά, σε ένα πολύ απότομο μέρος, και το καημένο αρκουδώντας κατέβαινε από το μονοπάτι για να πάη σε ένα άλλο γεροντάκι πιο κάτω, όταν χρειαζόταν κάτι. Ήθελαν να το πάρουν στο γηροκομείο, αλλά δεν δεχόταν, και όλοι μετά έλεγαν: «αυτός είναι πλανεμένος», γιατί καθόταν μόνος του εκεί.
Μιά μέρα που ήρθε στο Καλύβι, μου είπε για ποιόν λόγο δεν ήθελε να φύγη: Όταν ζούσε ο Γέροντάς του, το Καλύβι τους δεν είχε ναό και εκείνος παρακαλούσε τον Γέροντά του να κάνουν ναό. «Ας κάνουμε ναό, του είπε τελικά ο Γέροντάς του, αλλά μετά δεν πρέπει ποτέ να φύγης από ‘δω, γιατί θα μένη στο Ιερό ο Φύλακας Άγγελος και δεν κάνει να τον αφήσης μόνον». Τότε αυτός του υποσχέθηκε

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΣΩΤΗΡΙΑ



Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να κρίνουμε ο ένας τον άλλο. Βλέπουμε ότι οι σκέψεις, οι συμπεριφορές, ο τρόπος πορείας του συνανθρώπου μας δεν είναι σύμφωνος πάντοτε με τον αντίστοιχο δικό μας τρόπο ή από τις προσδοκίες που έχουμε από αυτόν, με αποτέλεσμα να είναι αυθόρμητη η κριτική την οποία κάνουμε στον άλλο. Και δεν είναι κριτική αγάπης, συμβουλευτικής, κριτική αναζήτησης της αλήθειας για τα κίνητρα της όποιας επιλογής ή της στάσης του χαρακτήρα του άλλου. Συνήθως η κριτική είναι εξωτερική, επιφανειακή.  Πηγάζει από μία εγωκεντρική διάθεση ο άλλος να προσαρμοστεί, να εκπληρώσει τα δικά μας κριτήρια, τα οποία συχνά δεν τα γνωρίζει καν. Δεν μας ενδιαφέρει ο συνάνθρωπός μας να έχει ένα πλαίσιο το οποίο θα τον βοηθήσει να βαδίσει όχι απλώς προς την βελτίωση, αλλά προς την σωτηρία του. Δηλαδή στο να γίνει ακέραιος, πλήρης, ολοκληρωμένος, άνθρωπος που έχει βρει τον αληθινό προορισμό του, τον σκοπό της ύπαρξής του και την ίδια στιγμή που θα παλεύει να υπερβεί τα εμπόδια γι’ αυτόν τον δρόμο, όχι μόνο εκείνα που πηγάζουν από το περιβάλλον και τη ζωή, κυρίως εκείνα που προέρχονται από τον ίδιο τον εαυτό του, τα μικρότερα ή μεγαλύτερα πάθη που δεν επιτρέπουν στον  άνθρωπο την αφοσίωση στην οδό της σωτηρίας, αλλά τον αποπροσανατολίζουν. Και είναι ξεκάθαρο ότι η οδός της κριτικής, αν δεν συνοδεύεται ή δεν πηγάζει από αγάπη, γίνεται βάρος στον άνθρωπο, καθώς του απομυζά όχι μόνο το χρόνο, αλλά και την διάθεση για σωτηρία.
Ο Χριστός αναφέρει ότι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και τον Υιό Του είναι μία σχέση σταυρική. Όπως ο Υιός του ανθρώπου ανέβηκε στο Σταυρό αρνούμενος να κρίνει τον κόσμο, αλλά θέλοντας να σώσει τον κόσμο (ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού, Ιωάν. 3, 17), έτσι και οι άνθρωποι καλούμαστε

Μητροπολίτης Πειραιώς: “Εξαίσια πτώματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ”



Mitropolitis-Peiraios-Serafeim



Σφοδρή επίθεση στην κυβέρνηση εξαπολύει με δήλωσή του ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, με αφορμή την ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση ξεγέλασε την Εκκλησία, ενώ χαρακτηρίζει τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ “εξαίσια πτώματα”.
Ακολουθεί το κείμενο της δήλωσης του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

Πηγή: www.romfea.gr


Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ

Ἡ ψήφιση ἐπί τῆς ἀρχῆς καί κατ’ ἄρθρον τοῦ Σχεδίου Νόμου «Τροποποίηση του ν.927/1979 (Α΄139) και προσαρμογή του στην απόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ της 28ης Νοεμβρίου 2008, για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου» πού εὐρέως ἀποκαλεῖτο ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο καί πού ἤδη ἀποτελεῖ νόμο τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας μεταβάλλει τόν νομικό μας πολιτισμό καί ἀλλάζει τόν ἠθικό ἀξιακό κώδικα τῆς Πατρίδος μας.
Γιά πρώτη φορά στό ἱστορικό γίγνεσθαι τοῦ νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ ψηφίστηκε ἡ κατάλυση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως καί ἡ ποινικοποίηση τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου, δομικοῦ στοιχείου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιμαντικῆς καί παραλλήλως ἀνεκηρύχθη σάν θεσμός τοῦ «θετέου» δικαίου πού δεῖται ἐννόμου δικαστικῆς προστασίας ὁ ἕτερος γενετήσιος σεξουαλικός προσανατολισμός πού ἀποτελεῖ στρέβλωση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας.

Μέ τόν ψηφισθέντα «νόμο» πού εἶναι εὐθέως ἀντισυνταγματικός καί ποινικοποιεῖ τό συναίσθημα ἀφοῦ συνιστᾶ ἔγκλημα ὑποκίνησης μίσους πού εἶναι ἐντελῶς ποινικῶς ἀπροσδιόριστη ἔννοια, διότι

ΑΛΛΟ ΓΕΝΝΑΩ ΠΑΙΔΙΑ - ΑΛΛΟ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΠΑΙΔΙΑ - ΑΛΛΟ ΑΝΑΣΤΑΙΝΩ ΠΑΙΔΙΑ.



Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Συχνά οι γονείς παραμελούν την ψυχική μόρφωση των παιδιών.
Κάθε πατέρας προκειμένου να εκπαιδεύσει τα παιδιά του στις καλές τέχνες, στα γράμματα και στη ρητορική καταβάλλει κάθε προσπάθεια, για τη μόρφωση όμως της ψυχής του κανείς δεν φροντίζει.

Όταν το παιδί είναι άρρωστο στο σώμα, κανείς δεν αρνείται να το στείλει σε μακρινό ταξίδι για να θεραπεύσει την αρρώστια του. Όταν όμως πάσχει η ψυχή, κανείς δεν ασχολείται με αυτή, αλλά όλοι χάνουμε το θάρρος μας, όλοι αδιαφορούμε, όλοι αμελούμε!

Ποιά απολογία θα έχουν εκείνοι στους οποίους έχουν εμπιστευθεί τα λογικά πρόβατα, και που δείχνουν μεγάλη αμέλεια, και ενώ κάθε μέρα βλέπουν άλλα μεν να τα κατασφάζουν - όπως λέει ο προφήτης - άλλα να κατασπαράζονται από τα θηρία, άλλα δε να κλέβονται από άλλους, κι όμως να μην θέλουν να φροντίζουν καθόλου γι΄αυτά;

Βλέπεις τον γιό σου να βρίζει τον Δημιουργό του και δεν δυσανασχετείς, πές μου, ούτε τον φοβερίζεις και τον επιπλήττεις, και αυτά ενώ γνωρίζεις ότι αυτή την πράξη και ο ίδιος ο Θεός την εμποδίζει, όχι επειδή ζημιώνεται αυτός που βρίζεται ( γιατί ο Θεός είναι αιώνιος ), αλλά για την δική του σωτηρία! Γιατί εκείνος που δείχνει αχαριστία και αναισθησία απέναντι του Θεού, πολύ περισσότερο θα τολμήσει να προσβάλει τον πατέρα του αλλά και την δική του ψυχή.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Σύγχρονο θαύμα του αγίου Γερμανού μέσω του πατρός SERAPHIM ROSE


Το 1741 η ρωσική εξερευνητική αποστολή των Βίτους Μπέριγκ και Αλεξέι Τσιρικώφ ανακάλυψε τις Αλεούτες Νήσους και έδωσε το έναυσμα για την αποίκιση της αχανούς εκτάσεως της Αλάσκας. Σύντομα κατέφθασαν έμποροι, κυνηγοί γουνοφόρων ζώων και τυχοδιώκτες κάθε λογής, άπληστοι για τα πλούτη της περιοχής, και στα βήματα τους ακολούθησαν θαρραλέοι ιεραπόστολοι, οι όποιοι, αψηφώντας τους κινδύνους, το δριμύ κλίμα και την εχθρότητα των αποίκων, ήλθαν για να σπείρουν τον σπόρο του Ευαγγελίου μεταξύ των ιθαγενών. Αυτοί οι ιεραπόστολοι ίδρυσαν την Ορθόδοξη Εκκλησία του Νέου Κόσμου την στερέωσαν στον βράχο της πίστεως και την κόσμησαν με τα δάκρυα της ασκήσεως και το αίμα του μαρτυρίου.

Ό όσιος πατήρ ημών Γερμανός, ο όποιος εκάρη μοναχός το 1783 στην ονομαστή Μονή Βαλαάμ στις όχθες της λίμνης Λατόγκα, ήταν ένας άπ' αυτούς τους αξιοθαύμαστους ιεραποστόλους. Με ζήλο υποτάχθηκε στον άγιο ηγούμενο Ναζάριο, πού τον έστειλε, μαζί με άλλους τρεις ιερομόναχους, το 1793, για ιεραποστολή στην Αλάσκα. Υπέστησαν οδοιπορία στις αχανείς παγωμένες εκτάσεις, πηγαίνοντας από νησί σε νησί με
σαθρά πλεούμενα, κήρυτταν αδιάκοπα τα λόγο του Ευαγγελίου, προτρέποντας τους ιθαγενείς να κάψουν τα είδωλα τους, να εγκαταλείψουν την πολυγαμία και τα παγανιστικά ήθη τους για να ασπασθούν τα ευαγγελικό ήθος και να λάβουν τον φωτισμό του αγίου Βαπτίσματος.

Γενικά, τους επιφυλασσόταν καλή υποδοχή· ορισμένοι όμως ιθαγενείς, παρακινούμενοι από σαμάνους μάγους, αντιστέκονταν στο κήρυγμα και

Ταπεινά κι αγαπημένα: Συντροφιά με τον εαυτό μου

(Φώτη Κόντογλου)

Ταπεινὴ καὶ ἥσυχη ζωή, θὰ πεῖ ἀληθινὴ ζωή. Ὅποιος ζεῖ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ταραχὴ τοῦ κόσμου κι ἀπὸ τὶς διάφορες ἔγνοιες ποὺ φορτώνουνται οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ ζαλίζουνται, μὲ τὴν ἰδέα πὼς χαίρουνται τὴ ζωή, αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ζεῖ ἀποτραβηγμένος μὲ μία μικρὴ κι ἀγαπημένη συντροφιά, αὐτὸς κατὰ τὴν ἰδέα μου, ζεῖ ἀληθινά. Εἶναι σὰν τὸν ἄνθρωπο ποὺ περπατᾶ σιγά – σιγὰ καὶ περιεργάζεται καὶ φχαριστιέται ἀπὸ ὅσα βλέπει στὸν δρόμο του, σταματᾶ ὅποτε θέλει, συλλογίζεται, δὲν βιάζεται, ἐνῷ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ πολλὲς σκοτοῦρες καὶ φασαρίες, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ πνευματικὴ ζωή, ποὺ τὴ λένε καὶ «ἔντονη, γεμάτη, δυναμικὴ» καὶ μ’ ἄλλα τέτοια τρανταχτερὰ ὀνόματα, αὐτοὶ λοιπὸν μοιάζουνε μὲ κεῖνον ποὺ τρέχει γρήγορα μ’ ἕνα αὐτοκίνητο, καὶ δὲν προφταίνει νὰ δεῖ τίποτα, κι ἔτσι δὲν νοιώθει τίποτα, δὲν αἰσθάνεται τίποτα, δὲν φέρνει στὸ νοῦ του τίποτα.



Ὅσοι ζοῦνε αὐτὴ τὴ ζωή (κι αὐτὴ τὴ ζωὴ ζοῦνε οἱ σημερινοὶ ἀχόρταγοι ἄνθρωποι), εἶναι πάντα βιαστικοί, πάντα ἀφηρημένοι, ὁλοένα μὲ τὸ μάτι στὸ ρολόγι, λαχανιασμένοι, θέλουνε νὰ τὰ προφτάξουνε ὅλα, κι ἔχουνε μεγάλες στενοχώριες γιατὶ δὲν μποροῦνε νὰ τὰ προφτάξουνε ὅλα, ἔχουνε μεγάλη ἀγωνία οἱ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι. Τὸ μυαλό τους εἶναι ἄνω κάτω, ἡ καρδιά τους ἀναστατωμένη καὶ κείνη. Νευρικοί, ἀκατακάθιστοι, σαστισμένοι, δὲν ἔχουνε ἡσυχία, μήτε τὴ μέρα, μήτε τὴ νύχτα, λὲς κι εἶναι καταραμένοι, σὲ καιρὸ ποὺ ὁ κόσμος κι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἔχουνε τὴν ἰδέα πὼς εἶναι βλογημένοι, ἀφοῦ ἔχουνε πολλὰ λεφτὰ γιὰ νὰ προφταίνουνε παντοῦ. Οἱ ἄλλοι, ποὺ δὲν ἔχουνε τὰ μέσα νὰ φορτωθοῦνε ὅλες ἐκεῖνες τὶς φροντίδες, τοὺς μακαρίζουνε, μὴ νοιώθοντας πὼς οἱ ἴδιοι εἶναι πολὺ πιὸ εὐτυχισμένοι.



Οἱ ἄνθρωποι, πού, ὅπως λένε, ζοῦνε «τὴ μεγάλη ζωή», μ’ ἄλλα λόγια ποὺ περνᾶνε τὸ μαρτύριο ποὺ εἴπαμε, ὅλα τὰ δοκιμάζουνε, γρήγορα καὶ λαχανιασμένα, ὅλα τὰ ξέρουνε, καὶ μοναχὰ τὸ τί θὰ πεῖ ἀληθινὴ ζωὴ καὶ τί οὐσία ἔχει αὐτὴ ἡ ζωή, δὲν γνωρίζουνε. Τὸν ἑαυτό τους δὲν τὸν ξέρουνε ποιός εἶναι γιατὶ ποτὲ δὲν βρίσκουνται μαζί του. Δὲν τὸν χωνεύουνε, σὰν νὰ εἶναι ὁ πιὸ μεγάλος ἐχθρός τους, τὸν ἀποφεύγουνε, ὅπως ἀποφεύγει κανένας ἕνας δυσάρεστο κι ἐνοχλητικὸν ἄνθρωπο. «Ὤχ! Πῶς θὰ μείνω πάλι μ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο; Τί νὰ τοῦ πῶ; Τί νὰ μοῦ πεῖ; Πῶς νὰ περάσει ἡ ὥρα;». Ἔτσι συλλογίζουνται, ὅποτε ὑπάρχει φόβος ν’ ἀπομείνουνε μοναχοὶ μὲ τὸν ἑαυτό τους γιὰ νὰ ζήσουνε λίγο

ἀληθινά, νὰ θυμηθοῦνε πὼς ἔχουνε ἕναν ἑαυτό. Πρέπει νὰ τὸν λησμονήσουνε, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει, σὰν νὰ πέθανε.



Ὅλες οἱ ἔγνοιες κι οἱ κοσμικὲς φροντίδες ποὺ τοὺς τυλίγουνε σὰν σχοινιὰ καὶ τοὺς τραβᾶνε ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ, εἶναι γι’ αὐτοὺς ἡ σωτηρία, ἡ σωτηρία ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Τρέχουνε καταδιωγμένοι ἀπ’ αὐτὸ τὸ φάντασμα, καὶ γιὰ νὰ τ’ ἀποφύγουνε, κάνουνε ὅ,τι μποροῦνε. Αὐτοὶ εἶναι οἱ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι ποὺ κερδίσανε ὅλον τὸν κόσμο, καὶ χάσανε τὴν ψυχή τους, τὸν ἑαυτό τους. Ποὺ πουλήσανε τὰ πρωτοτόκια γιὰ ἕνα πιάτο φακή.



Κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς εἶναι πολύτιμη γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Χαμένες ὧρες εἶναι ἐκεῖνες ποὺ νοιώθει ψεύτικα πὼς ζεῖ, ὅποτε βρίσκεται μέσα σὲ κάποια φασαρία ποὺ τὸν ψευτογελᾶ πὼς τότε ζεῖ ἀληθινὰ καὶ παρηγοριέται. Ἀληθινὰ δὲν ζεῖ κανένας, ἂν δὲν ἔχει συντροφιὰ τὸν ἑαυτό του, τὶς σκέψεις του, τὰ

Γυναίκα και Ψαλτική


533268_332795263444343_347340539_n


Η ψαλτική τέχνη έχει συνδεθεί με την ανδρική φωνή. Ωστόσο οι γυναίκες ψάλτριες υπήρξαν ανέκαθεν μία πραγματικότητα, ανεξαρτήτως των δογματισμών. Στην Ιστορία, τα παραδείγματα της ψάλτριας κόρης του Ιωάννη του Κλαδά και της Κουβουκλησίνας Δομεστηκίνας είναι ασφαλώς ενδεικτικά και δεν επιβεβαιώνουν παρά τον κανόνα ότι, όταν οι ιστορικές και οι κοινωνικές συνθήκες είχαν θέσει το ρόλο της γυναίκας σε δεύτερη μοίρα, τότε, αν μη τι άλλο, θα ήταν παράδοξο αν αναζητούσαμε -και πολύ περισσότερο αν βρίσκαμε- περιπτώσεις γυναικών ψαλτριών κατά το παρελθόν. Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου που απαγορεύει “το λαλείν” στη γυναίκα, κατά τη Θεία Λειτουργία, ο οποίος επικυρώθηκε από την ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδο, και σήμερα τον επικαλούνται, ως επί το πλείστον, ως βασικό επιχείρημα, όσοι εναντιώνονται με την παρουσία των γυναικών στο ψαλτήρι, πρέπει να καταλάβουμε ότι ήταν απόλυτα συμβατός με την εποχή. Το σημαντικό όμως, αν και παραγνωρισμένο στο ευρύ κοινό, σε σχέση με τους Ιερούς Κανόνες, είναι η ευελιξία τους να προσαρμόζονται, να μεταβάλλονται και να αντικαθιστώνται από την Ανώτατη Εκκλησιαστική Αρχή, όταν παράλληλα οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες διαφοροποιούνται ή επίσης να μην εφαρμόζονται κατ’ Οικονομία, όταν ασφαλώς δεν θίγεται το δόγμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όπως εύστοχα έλεγε ένας Καθηγητής στη Νομική: “Αν μία φορά είναι σοφό να υπακούς στους κανόνες, άλλο τόσο είναι σοφό να ξέρεις πότε να τους υπερβαίνεις”. Αυτό απλώς προϋποθέτει ότι τους

Τι μας προσφέρει η προσευχή


Η προσευχή μας επιτρέπει να είμαστε περισσότερο « παρόντες » σε σχέση με τον Θεό, με τους άλλους και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Μας επιτρέπει να ενωνόμαστε συνεχώς και ολοένα πιο στενά με τον Θεό. Μας επιτρέπει επίσης να κατανοούμε καλύτερα τους άλλους και να εμβαθύνουμε τις σχέσεις μας μαζί τους. Χάρη σ' αυτήν, επίσης, μπορούμε να περάσουμε από την επιφάνεια στα βάθη της υπάρξεως μας.
Η προσευχή μας επιτρέπει να ζούμε εντονότερα και καλύτερα την κάθε στιγμή της ζωής μας. Μας καθιστά επίσης περισσότερο παρόντες σε τούτο τον κόσμο. Από την άλλη, όμως, με παράδοξο τρόπο, μας επιτρέπει να αποσπαστούμε από αυτόν και να προσκολληθούμε σε έναν άλλον, στον κόσμο που θα συναντήσουμε μετά τον θάνατο μας και στον οποίο θα ζήσουμε αιώνια. Η προσευχή μάς εξοικειώνει με τη μετά θάνατον κατάσταση, και μας καθιστά ικανούς να συμμετέχουμε σ' αυτήν. Η προσευχή μάς μαθαίνει, λέει ο γέροντας Σέργιος, να μιλούμε τη γλώσσα του άλλου κόσμου, γιατί αυτή η ίδια είναι η γλώσσα του κόσμου εκείνου.
Σκοπός της χριστιανικής ζωής, λέγει ο γέροντας Σέργιος, ακολουθώντας τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, και η προσευχή είναι το σημαντικότερο μέσο γι' αυτό.
Προκειμένου να λάβουμε απάντηση στην προσευχή μας και να έχουμε μετά από την προσευχή μας ωφέλιμα αποτελέσματα, υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις.
Πριν ξεκινήσουμε την προσευχή, να ζητούμε συγχώρεση από τον Θεό για όλα τα σφάλματα και τις παραλείψεις μας. Η προσευχή, γενικότερα, να τελείται εν πνεύματι μετανοίας. Για να είναι αποτελεσματική, να προσευχόμαστε έχοντας συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας.
 

Αυτοκυριαρχία...


Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να κυριαρχούν στην καρδιά τους, ακόμα λιγότερο μπορούν να κυριαρχούν στη γλώσσα τους.
Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να βάλουν τάξη στην ζωή τους, ακόμα λιγότερο μπορούν να βάλουν τάξη στο κράτος.
Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν αν δουν κόσμο μέσα τους, ακόμα λιγότερο μπορούν να δουν τον εαυτό τους στον κόσμο.
Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να συμμετέχουν στον πόνο του άλλου, ακόμα λιγότερο μπορούν να συμμετέχουν στη χαρά του άλλου.
Κράτα όλα τα πράγματα στην κατάλληλη απόσταση, μόνο την ψυχή σου πλησίασε όσο περισσότερο στον Θεό.
Εάν χύσεις νερό στην φωτιά, δεν θα έχεις ούτε νερό ούτε φωτιά.
Εάν επιθυμήσεις το ξένο, θα μισήσεις το δικό σου και θα χάσεις και τα δυο.
Εάν πλησιάσεις την υπηρέτρια όσο και την γυναίκα σου, δεν θα έχεις ούτε υπηρέτρια ούτε γυναίκα.
Εάν πίνεις συχνά στην υγεία του άλλου, θα χάσεις τη δική σου.
Εάν ασταμάτητα μετράς χρήματα του άλλου, όλο και λιγότερο θα έχεις δικά σου. Εάν ασταμάτητα μετράς τις αμαρτίας του άλλου, οι δικές σου θα αυξάνονται!

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μάθε να περιμένεις


Είδες τι μου’πες;
“Θέλω ν’ αλλάξει το παιδί μου.
Να το δω, κι ας πεθάνω”.
Δεν ξέρω αν θα το δεις αλλαγμένο πριν πεθάνεις.
Μπορεί να το δεις αφού πεθάνεις.
Μπορεί ο Θεός να θέλει να κάνεις τόση υπομονή, που να μην προλάβεις να το δεις αλλαγμένο όπως το θες εσύ. Αλλά θα το δει ο Κύριος και θα το δεις κι εσύ από κει που θα ‘σαι, στην αιώνια ζωή. Θέλει όμως πολλή υπομονή.
Να περιμένεις την απάντηση στην προσευχή που μόλις χθες έκανες.
Έκανες χθες προσευχή;
Θα περιμένεις.
Πότε;
Μην ανησυχείς.
Όταν το βέλος της προσευχής σου φτάσει την καρδιά τού Θεού και την τρυπήσει και τη ματώσει από αγάπη, τότε θα δεις το αποτέλεσμα.
Πότε έριξες το βέλος τής προσευχής;
Χτες; Τότε περίμενε. Ταξιδεύει.
Καμιά προσευχή δεν πάει χαμένη.
Καμία προσευχή δεν μένει αναπάντητη.
Θέλει όμως υπομονή.
Να περιμένεις.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Πώς μεταβληθήκαμε από Έλληνες σε νεοέλληνες


«Αν ένας λαός βυθιστεί σε μεγάλη πνευματική σύγχυση αποδέχεται πιο εύκολα την ιδεολογία αντικατάστασης, σε αντίθεση με άλλον λαό, στον οποίον η έντονη πίστη και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αποτελούν έναν απόρθητο προμαχώνα» - (J.P. Μorin Commandant SECTARUS, κεφ. 9: Η Ψυχοπολεμολογία και κεφ. 10: Η χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, σ.σ. 201-218)  

«Ο άνθρωπος είναι ψυχο-διασπάσιμος και ο τεχνικός της αποσταθεροποίησης θα του προσφέρει τα υλικά της ζύμωσης που θα επισπεύσει την σήψη των ιδεολογικών του πεποιθήσεων» - Commandant J.P. Μorin

                                          *******

Της Δάφνης Βαρβιτσιώτη, από το εξαιρετικό βιβλίο «“ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ”- Εξέλιξη ή Χειραγώγηση;» (αποσπάσματα σελ. 85-100)*


Θα σας θυμίσω ότι, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμείς οι Έλληνες, που προασπισθήκαμε τα σύνορά μας από την επίθεση των δυνάμεων του Άξονα, έστω και αν στο τέλος καμφθήκαμε, ήμασταν οι ήρωες της υφηλίου. Τότε, οι πάντες υποκλίνονταν στις δικές μας αξίες, στα δικά μας ιδανικά, στις δικές μας αρετές. Τότε, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ είχε πει: «Τώρα δεν θα λέμε πια ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».


Και ενώ, ως πολίτες, ήμασταν απίστευτα φτωχοί και η χώρα μας ήταν ρημαγμένη, είχαμε ως πρότυπα τον Ήρωα, τον Φιλόσοφο και τον Άγιο και ήμασταν πλούσιοι σε φιλότιμο, αυτοσεβασμό και υπερηφάνεια, διότι είχαμε αποδείξει ότι ήμασταν άξιοι, γενναίοι και ανδρείοι, δηλαδή αντάξιοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, συνεχιστές της δοξασμένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και απόγονοι των Ηρώων του 1821. Με άλλα λόγια, τότε είχαμε βαθειά ριζωμένη την αυτοσυνειδησία του Έλληνα.
 Λίγα χρόνια αργότερα, εν καιρώ ειρήνης, αρχίσαμε να ακούμε ότι είμαστε Νεοέλληνες

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Ένας στυλίτης ιεραπόστολος


ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ
Ο όσιος Συμεών ο στυλίτης (ο πρεσβύτερος ή «ο εν τη μάνδρα»), που τιμάται από την Εκκλησία μας την 1η Σεπτεμβρίου, είναι ο πρώτος γνωστός μοναχός που ασκήτεψε πάνω σε στύλο. Γεννήθηκε γύρω στα 389 στο χωριό Σισάν, στα όρια Συρίας και Κιλικίας. Ήταν βοσκός των πατρικών προβάτων, όταν γνώρισε κάποιους ασκητές, πόθησε εξαιτίας τους τη μοναχική ζωή και ήρθε σ' ένα μοναστήρι, στο χωριό Τελεδάν, όπου έζησε δέκα χρόνια (403-413) με αυστηρότατη άσκηση. Ύστερα έζησε έγκλειστος τρία χρόνια σε μια σπηλιά, κοντά στην Αντιόχεια, και στη συνέχεια πήγε στο χωριό Τελάνισσο, όπου ασκήθηκε αλλά τρία χρόνια σ' ένα σπιτάκι. Τέλος, αποσύρθηκε στην κορυφή ενός λόφου και περιορίσθηκε σ' έναν μικρό κυκλικό περίβολο («μάνδρα»), φτιαγμένο με μιαν αλυσίδα είκοσι πήχεων.

Η απίθανη αυστηρότητα τής ζωής του και το θαυματουργικό χάρισμα συγκέντρωναν γύρω του πλήθη ανθρώπων, που του προξενούσαν μεγάλη ενόχληση. Για αυτό άρχισε ν' ανεβαίνει σε στύλους ολοένα και ψηλότεροι. Ο τελευταίος, όπου έζησε πάνω από είκοσι χρόνια, είχε ύψος 16-18 μ.

Ο όσιος αφιέρωνε το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετραώρου στην προσευχή. Έτρωγε ελάχιστα. Ήταν συνεχώς όρθιος, χωρίς προφύλαξη από τον ήλιο, τη βροχή, τον άνεμο ή το κρύο. Δυο φορές την ήμερα διέκοπτε τον ασκητικό του κανόνα και νουθετούσε το λαό, μεριμνούσε για τούς άρρώστους και τούς δυστυχισμένους, έκανε συμβιβασμούς διαφορών, έλυνε προβλήματα και μετέστρεφε στη χριστιανική πίστη τούς αλλόδοξους που πρόστρεχαν σ' αυτόν μαζί με τούς χριστιανούς απ' όλα τα σημεία τής Ανατολής και τής Δύσης. Κοιμήθηκε το 459 και κηδεύτηκε από τον πατριάρχη Αντιόχειας Μαρτύριο στη μεγάλη εκκλησία της Αντιόχειας.

Στο εκπληκτικό Ιεραποστολικό έργο, που, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, πραγματοποίησε από την κορυφή του στύλου του ό αυστηροί αυτός ασκητής, θα αναφερθούμε στις επόμενες γραμμές, σταχυολογώντας τα σχετικά αποσπάσματα από την «Φιλόθεο Ιστορία» του Θεοδώρητου Κύρου, τον ελληνικό βίο του οσίου, γραμμένο από τον μαθητή του Αντώνιο, και τον συριακό βίο του .

Η φήμη του οσίου απλώθηκε γοργά παντού. Όλοι, κι από τα κοντινά κι από τα μακρινά