Σιούλης Τριαντάφυλλος: “Ο Κολλυβαδισμός του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και η επανάσταση του 1821”

Εισαγωγικά

Ο 18^ος αιώνας, κατά τον οποίο έζησε και έδρασε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, είναι ένας αιώνας πολύ σημαντικός, κομβικός θα λέγαμε, για την αφύπνιση και τον ξεσηκωμό του υπόδουλου γένους των Ορθοδόξων Ελλήνων, εθνικά-πολιτικά και πνευματικά.

Αυτό αποδεικνύεται από τη μια μεριά από τα πολλά επαναστατικά κινήματα εναντίον των Τούρκων που έχουν προηγηθεί, όπως για παράδειγμα οι εξεγέρσεις στη Θεσσαλία το 1600, η Επανάσταση του Διονυσιου του Φιλοσόφου στην Ήπειρο το 1611, αλλά και τα πνευματικά κινήματα-ρεύματα που επηρεάζουν τις πνευματικές εξελίξεις από την άλλη μεριά, όπως για παράδειγμα ο Ευρωπαϊκός και κατ’ επέκταση ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός και το Κολλυβαδικό κίνημα στο Άγιον Όρος.

Για τον Διαφωτισμό και την επιρροή που άσκησε σε όλη την Ευρώπη, δεν θα αναφερθούμε στο σημείο αυτό ειδικά.

Το κολλυβαδικό κίνημα και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Όσον αφορά στους Κολλυβάδες και το Κολλυβαδικό κίνημα του 18^ου και των αρχών του 19^ου αιώνα που ξεκίνησε από το Άγιο Όρος και εξαπλώθηκε σε όλα τα Βαλκάνια, προέκυψε ως αντίδραση στις ορθολογιστικές, θεϊστικές ή άθεες αντιλήψεις που είχαν εξαπλωθεί και στην Ανατολή μετά τον 16^ο αιώνα που άρχισαν να κυριαρχούν και στην Δύση.

Θεωρούσαν οι Κολλυβάδες πως η πίστη ως μέθοδος εμπειρική, θεραπευτική της υπάρξεως και θεώσεως – σωτηρίας και όχι ως θρησκευτική ιδεολογία, είναι αυτή που θα διαφυλάξει και θα διασώσει την αυτοσυνειδησία του υπόδουλου γένους των Ελλήνων Ορθοδόξων και θα πρέπει να στηρίζεται και να θρέφεται από την ησυχαστική πατερική παράδοση. Γι’ αυτό προσπαθούσαν να κρατήσουν όρθια την Ρωμιοσύνη του Βυζαντίου που παρόλα τα προβλήματα και τις κατακτήσεις, κρατούσε όρθια την ψυχή και το πνεύμα του, την ελληνορθόδοξη παράδοση. Για το λόγο αυτό κυρίως συγκρούστηκαν με τους ευρωπαϊστές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, με την αθεΐα του Βολταίρου και τις ιδέες του Γαλλικού Διαφωτισμού που προσπαθούσαν να στρέψουν τους υπόδουλους ραγιάδες προς την κλασική αρχαιότητα και πρόβαλαν την κοσμική σοφία και γνώση, τον ορθό λόγο, τον άθεο ανθρωπισμό, υποτιμώντας την θεία σοφία. 

Αντιπαρατέθηκαν ακόμη οι Κολλυβάδες με τον σχολαστικισμό και ορθολογισμό της Δυτικής Αναγέννησης που απέρριπτε την εμπειρική και δοκιμασμένη μέθοδο φωτισμού και τελειώσεως των Πατέρων της Ανατολής, που έδιναν τα πρωτεία στη θεία σοφία χωρίς όμως να απορρίπτουν την κοσμική, την ανθρώπινη σοφία, υιοθετώντας την βυζαντινή σύνθεση που διέσωζε και ενίσχυε τα υγιή στοιχεία του ελληνικού πνεύματος στην υπηρεσία του θείου κηρύγματος της αγάπης, της ταπεινώσεως, της καταλλαγής που απέρρεαν από το κήρυγμα του Σταυρού. Αντιδρούσαν επομένως στην οπισθοδρόμηση προς ένα νοσηρό κλασικισμό που τοποθετεί το κτιστό πάνω από το άκτιστο, την ανθρώπινη σοφία πάνω από την θεϊκή σοφία, τα άθεα γράμματα πάνω από τα θεωτικά, όπως έλεγε ο όσιος μοναχός Χριστόφορος Παπουλάκος.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες πολιτικές και πνευματικές έζησε και έδρασε ως γνήσιος κολλυβάς και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, δίνοντας ταυτόχρονα με τον τρόπο αυτό απάντηση και στους δυτικόφρονες - ενωτικούς, χωρίς μάλιστα να μπορεί να κατηγορηθεί ως εχθρός του Λαού ή σκοταδιστής.

Είναι γνωστό πως το νεοελληνικό κράτος, καθοδηγούμενο και κηδεμονευόμενο από τη Δύση πλέον, αποκόπηκε από τις ρίζες του.

Πτυχές από την κολλυβαδική ζωή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Η Ουράνια και η γήινη Πατρίδα.

Οι Κολλυβάδες, οι πνευματικοί αυτοί άνθρωποι στους οποίους σίγουρα συγκαταριθμείται και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, είναι βέβαιο πως ακολουθούσαν τα βήματα των γερόντων τους και τα πνευματικά χνάρια των φιλοκαλικών – ησυχαστών Πατέρων, που προηγήθηκαν αυτών. Μαρτυρείται πως δίδασκαν και καθοδηγούσαν τον πιστό λαό, όπως στην περίπτωση των νεομαρτύρων, το πως θα φτάσουν στην νέκρωση του ιδίου θελήματος και στην αντικατάστασή του με το θέλημα του Χριστού, ώστε να πετύχουν την κατά δύναμιν κάθαρση του βίου τους από την αμαρτία και το φόβο, πρώτον με την τήρηση των εντολών του Χριστού και δεύτερον με την συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, με σκοπό να κατακτήσουν την Ουράνια Πατρίδα, τη Βασιλεία των Ουρανών.

Την εποχή που έδρασε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (γεννήθηκε το 1714 και μαρτύρησε το 1779) είχε να αντιμετωπίσει πάρα πολλούς πειρασμούς, εσωτερικούς-πνευματικούς αλλά και εξωτερικούς. Είχε να αντιμετωπίσει εμπόδια που είχαν να κάνουν με την αμάθεια και την άγνοια των χριστιανών, αφού αυτά νόθευαν την αυθεντική χριστιανική πίστη και ζωή. Είναι καταγεγραμμένα την εποχή αυτή γεγονότα της καθημερινότητας που μαρτυρούν του λόγου το αληθές όπως ληστείες, φόνοι, καταπιέσεις από τους κοτζαμπάσηδες, πολλές φορές χειρότερες από των Τούρκων, υποκρισία, ζηλοφθονία, ψέμα, δεισιδαιμονίες και φόβος. Ταυτόχρονα όμως εμπόδια στο έργο του συνάντησε από τους Τούρκους οι οποίοι ασκούσαν βάρβαρη και τυραννική εξουσία πάνω στους υπόδουλους και προχωρούσαν σε βίαιους ατομικούς ή και ομαδικούς εξισλαμισμούς, αλλά και τους Εβραίους, των οποίων τα συμφέροντα θίγονταν από τη διδασκαλία του Αγίου.

Διαπιστώνουμε από τις Διδαχές του και τους βιογράφους του πως ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ακολουθώντας τον κολλυβαδικό τρόπο σκέψης και ζωής, αγωνίζονταν να πετύχει πρώτα από όλα την προσωπική του κάθαρση από την αμαρτία με την τήρηση των εντολών του Κυρίου και τη νέκρωση του ιδίου θελήματος και την προσπάθεια να ταυτίσει το θέλημα του με το θέλημα του Θεού, σε σημείο που να λέει όπως ο Παύλος: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός·» (Γαλ. 2,20), έπειτα να φτάσει στο φωτισμό και στη συνέχεια με τη χάρη του Θεού στη θέωση. Γνωρίζουμε πως κατάφερε με τον τρόπο αυτό να γίνει σκεύος δεκτικό της χάριτος του Θεού, αφού όπως οι σύγχρονοί του βιογράφοι βεβαιώνουν, είχε αποκτήσει προορατικό - προφητικό χάρισμα αλλά και θαυματουργικό.

Στόχος του ήταν με τη διδασκαλία του να φωτίσει το νου των πιστών ακροατών του και να αλλάξει την ζωή τους. Ο αγνός λαός, τον οποίο οι Τούρκοι αποκαλούσαν «ζώα, κτήνη» τον ακολουθούσε, αφού κατόρθωνε να ανυψώνει τις ψυχές από τη γη στον ουρανό με το κήρυγμά του. «Όχι, δεν είσθε όντα κατώτερα…, να έχετε πίστη, να βαπτίζεσθε, να έχετε μυστηριακή ζωή με εξομολόγηση και κοινωνία, να κάνετε αγαθά έργα και τότε η ψυχή και του ταπεινότερου ανθρώπου θα λάμψει όπως ο ήλιος και θα γίνει νύμφη Χριστού», τους έλεγε.

Κυριακή Θ’ Ματθαίου: Η ολιγοπιστία του Πέτρου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Ματθ. ιδ’ 22-34)

Ο Θεός μας είναι ο Νικητής. Όλες οι καλές νίκες, μόνιμες ή πρόσκαιρες, από την αρχή του χρόνου ως το τέλος της ιστορίας, ανήκουν σ’ Εκείνον. Είναι νικητής όταν αποκαθιστά την τάξη, μέσα στην αταξία που προκαλούν αμαρτωλοί άνθρωποι. Όταν οι χειρότεροι των ανθρώπων ανέρχονται στην πρώτη θέση και οι καλλίτεροι πέφτουν στην τελευταία, Εκείνος αναποδογυρίζει την αταξία και βάζει τον τελευταίο πρώτο και τον πρώτο τελευταίο. Νικά την κακία και τα τεχνάσματα των πονηρών πνευμάτων που μαίνονται εναντίον των ανθρώπων και τα διαλύει, όπως σκορπίζει ο ισχυρός άνεμος μια άσχημη δυσοσμία. Είναι νικητής σε κάθε έλλειψη: όπου υπάρχει λίγο, το αυξάνει· όπου δεν υπάρχει τίποτα, δίνει με αφθονία. Είναι νικητής στην αρρώστια και στα βάσανα. Λέει ένα μόνο λόγο κι η αρρώστια μαζί με τα βάσανα εξαφανίζονται. Οι τυφλοί βλέπουν, οι κουφοί ακούνε, οι άλαλοι μιλάνε, οι παράλυτοι σηκώνονται και περπατάνε, οι λεπροί καθαρίζονται. Είναι νικητής του θανάτου: διατάζει κι ο θάνατος ελευθερώνει το θύμα από τα σαγόνια του. Βασιλεύει στο βασίλειο των ουρανίων δυνάμεων – των αγγέλων και των αγίων – που δεν έχει τέλος. Ένα βα­σίλειο που αν συγκριθούν μαζί του τα βασίλεια αυτού του κόσμου είναι τόσο σκοτεινά και περιορισμένα, όσο ένας τάφος. Διατάζει τα στοιχεία και τα όντα αυτού του κόσμου και τίποτα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στις εντολές Του, χωρίς τον κίνδυνο να διαλυθεί και ν’ αποσυντεθεί.

Η μια μέρα διαδέχεται την άλλη. Η μια νίκη ακο­λουθεί την άλλη. Η ιστορία αυτού του κόσμου είναι μια σειρά από νίκες του Θεού, είναι η αποκάλυψη της ακαταμάχητης θεϊκής δύναμης. Ο Θεός είναι ταπεινός σαν αρνί. Μπροστά Του όμως τρέμουν ο ουρανός και η γη. Όταν ο ίδιος το επιτρέπει να ταπεινώνεται, τότε αποκαλύπτεται περισσότερο δυναμικά και εμφατικά η μεγαλοσύνη Του. Όταν επιτρέπει να τον φτύνουν, τότε φανερώνει τη χυδαιότητα και την ιταμότητα των άλλων. Όταν παραδίδεται στη σφαγή, τότε η ζωή Του ακτινοβολεί.

Ο Θεός φανέρωσε το φως Του με το φως του ήλι­ου. Αυτό όμως δεν ήταν παρά μια αμυδρή σκιά του Εαυτού Του. Φανέρωσε τη δύναμή Του μέσα από τ’ αμέτρητα πύρινα σώματα στο σύμπαν, τη σοφία Του με την ευταξία της δημιουργίας και τη δημιουργία των όντων από τη μια άκρη του σύμπαντος ως την άλλη, το κάλλος Του από το κάλλος της φύσης, το έλεός Του από την επιμελή συντήρηση όλων όσα έφτιαξε, τη ζωή Του με τη ζωή όλων των όντων. Όλ’ αυτά δεν είναι παρά μια χλωμή κι εφήμερη εικόνα που παραπέμπει σ’ Εκείνον. Είναι απλά λέξεις πύρινες, χαραγμένες με πυκνό καπνό.

Όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά του Θεού αποκαλύφτηκαν με τη μεγαλύτερη δυνατή λαμπρότητα που άντεχε ο άνθρωπος. Κι αποκαλύφτηκαν μέσα από έναν άνθρωπο. Όχι με τον οποιονδήποτε άνθρωπο, όχι με το συνηθισμένο, τον πλασμένο άνθρωπο, αλλά με τον άκτιστο, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Όλα έγιναν μ’ Εκείνον. Μαζί Του έλαμψε στη σάρκα το φως και η δύναμη, η σοφία και το κάλλος, η ευσπλαχνία και η ζωή.

Τί σημαίνει ζωή, αν όχι νίκη στο σκοτάδι; Τί σημαί­νει δύναμη, αν όχι νίκη στην αδυναμία; Τί άλλο είναι η σοφία, παρά νίκη στην αφροσύνη και την παράνοια; Τί είναι το κάλλος, αν όχι νίκη στην ασχήμια και την κτηνωδία; Δεν είναι νίκη κατά της κακίας, της πονηριάς και του φθόνου το έλεος; Ζωή δεν είναι η θεία νίκη κατά του θανάτου;

Τί νομίζετε εσείς που ακολουθείτε το Χριστό, πού βαφτιστήκατε στο όνομά Του; Δε φανέρωσε ο Χρι­στός όλες τις νίκες αυτές, που κανένας άλλος στον κόσμο δεν είχε κατορθώσει να κάνει; Δεν αισθάνεστε καθημερινά πως ακολουθείτε το μέγιστο Νικητή από τη δημιουργία του χρόνου και του κόσμου; Δε νιώ­θετε πως είστε βαφτισμένοι στο όνομα Εκείνου που γνωρίζει και μπορεί να κάνει τα πάντα, που στολίζει με το κάλλος Του όλα τα πλάσματα, που τα θωπεύει με το έλεός Του και τα ζωογονεί με τη ζωή Του; Αν δεν τα νιώθετε και δεν τα ζείτε όλ’ αυτά, τότε το ότι τον ακολουθείτε και καλείστε με τ’ όνομά Του, πολύ λίγο θα σας βοηθήσει. Μόνο με τον Κύριο Ιησού θα μπορέσετε, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ή τον ελά­χιστο δισταγμό, να πιστέψετε στη νικηφόρα δύναμη του Θεού πάνω σε κάθε πλάσμα, σε κάθε στοιχείο της φύσης και σε κάθε κακία του κόσμου. Μόνο ο Κύριος Ιησούς μπορεί να σου δώσει το θάρρος να ζήσεις, το θάρρος ν’ αντιμετωπίσεις το θάνατο. Μόνο Εκείνος μπορεί να σου δώσει ελπίδα σε μια ζωή καλλίτερη από την πρόσκαιρη, που υπόκειται στη φθορά. Μόνο Εκείνος μπορεί να εμπνεύσει μέσα σου την αγάπη για κάθε καλό. Γιατί Εκείνος είναι η σαρκωμένη νίκη κατά του κόσμου. «Θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κό­σμον» (Ιωάν. ιστ 33), είπε ο Χριστός στους μαθητές Του και μέσω των μαθητών Του σ’ όλους εμάς. Δεν πρέπει νά φοβόμαστε. Ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός νίκησε τον κόσμο. Το ευαγγέλιο είναι το βιβλίο που περιέχει τη νίκη Του, η μαρτυρία της παντοδυναμίας Του. Η ιστορία της Εκκλησίας ως τις μέρες μας κι ως τη συντέλεια του κόσμου, είναι ένα ακόμα βιβλίο με λεπτομέρειες από τις νίκες Του. Όποιος το αμφισβητεί αυτό, θα στερηθεί τους καρπούς των νικών Του. Ας προσεγγίσουμε την ερμηνεία του σημερινού ευαγγελίου λοιπόν χωρίς αμφιβολία, χωρίς σκιές, γιατί περιγράφει μια καταπληκτική νίκη του Χριστού κατά της φύσης.

***

«Και ευθέως ηνάγκασεν ο Ιησούς τους μαθητάς αυτού εμβήναι εις το πλοίον και προάγειν αυτόν εις το πέραν, εως ου απολύση τους όχλους» (Ματθ. ιδ’ 22). Αυτό έγινε αμέσως μετά το μεγάλο θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων, τότε που ο Κύριος τάισε πέντε χιλιάδες άντρες, χώρια από τις γυναίκες και τα παιδιά, με πέντε άρτους και δυο ψάρια, και περίσσεψαν ακόμα δώδεκα κοφίνια ψωμί. Ο Κύριος προγνώρισε τότε και προετοίμασε ένα άλλο μεγάλο θαύμα, που ούτε καν το φαντάζονταν οι μαθητές Του. Το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας ήταν να βάλει τους μαθητές Του να πάρουν ένα πλοίο και να περάσουν στην αντίπερα όχθη. Το δεύτερο στάδιο ήταν ν’ απολύσει τους όχλους και το τρίτο, ήταν ν’ ανεβεί ψη­λότερα στο βουνό για να προσευχηθεί κατά μόνας.

«Και απολύσας τους όχλους ανέβη εις το όρος κατ’ ιδίαν προσεύξασθαι. οψίας δε γενομένης μόνος ην εκεί» (Ματθ. ιδ’ 23). Η μόνωσή Του επαναλαμβάνεται με τις λέξεις «μόνος» και «κατ’ ιδίαν», για να δώσει έμφαση στο ότι ο Κύριος επιδίωκε την ερημιά, όπου και παρέμεινε αφού πρώτα έδιωξε τους όχλους. Όρος, μόνωση, σκοτάδι. Σε τέτοιες συνθήκες ο άνθρω­πος νιώθει να βρίσκεται πιο κοντά στο Θεό. Και τότε η προσευχή είναι γλυκύτατη. Όλα όσα έκανε ο Κύριος Ιησούς, ήταν για δική μας διδαχή, για τη σωτηρία μας. Δεν ήρθε στη γη για να μας διδάξει μόνο με τα λόγια Του, αλλά με πράξεις, με γεγονότα και με κάθε έργο και κίνηση που έκανε. Ανέβηκε ψηλότερα στο βουνό επειδή εκεί είχε περισσότερη ησυχία. Έμεινε μόνος Του, επειδή η μόνωση υποδηλώνει χωρισμό από τον κόσμο αυτόν. Προσευχήθηκε μέσα στη νύχτα, γιατί το σκοτάδι είναι κάτι σαν πέπλο στα μάτια. Και τα μάτια είναι που εμποδίζουν το νου να συγκεντρωθεί, καθώς τρέχουν από το ένα αντικείμενο στο άλλο.

Η προσευχή του Χριστού στο όρος έχει κι ένα άλλο, βαθύτερο νόημα. «Απόλυση» των όχλων, άνοδος στο όρος, μόνωση, σκοτάδι. Τί σημαίνουν όλ’ αυτά; Η απόλυση των όχλων σημαίνει ότι άφησε κατά μέρος όλα εκείνα που μας παρουσιάζει ο κόσμος, όλες τις μνήμες που μας δένουν με τον κόσμο και μας ενοχλούν. Έτσι, άδειοι κι ελεύθεροι από τον κόσμο, μπορούμε να σταθούμε στην προσευχή ενώπιον του Θεού.

Τί σημαίνει η άνοδος στο όρος; Την ανύψωση της καρδιάς και του νου στα ύψη του Θεού, στην παρουσία Του, στη συντροφιά Του. Εκείνος που συμφύρεται με τον κόσμο και τις πολλές του μέριμνες, δεν μπορεί ν’ ανεβεί ταυτόχρονα στα ύψη εκείνα, όπου ο άνθρωπος νιώθει μόνος με το Δημιουργό Του.

Τί σημαίνει η μόνωση; Τη γύμνωση της ψυχής. Όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον κόσμο, νιώθει μια απέραντη και φοβερή μοναξιά. Εκείνοι που η απογοήτευση για τον κόσμο τους φέρνει σ’ αυτήν την τρομερή ερημία, αν δεν κατορθώσουν να φτάσουν στα ύψη, εκεί όπου ο άνθρωπος συναντά το Θεό, τότε αυτοκτονούν.

Τί σημαίνει σκοτάδι; Την ολική απουσία του φω­τός σ’ αυτόν τον κόσμο. Στον προσευχόμενο ερημίτη ο κόσμος αυτός είναι καλυμμένος με πυκνό σκοτάδι, όπου το ουράνιο φως ανατέλλει σταδιακά και φωτίζει ένα νέο κόσμο, αέναα λαμπερό και καλλίτερο.

Αυτά είναι τα τέσσερα στάδια της προσευχής και το βαθύτερο νόημά τους. Στην περίπτωση του Χρι­στού τα τέσσερα αυτά στάδια απεικονίστηκαν με την απόλυση των όχλων, την άνοδο στο όρος, τη μόνωση και το σκοτάδι.

Μου φαίνεται ότι πάνω μας η Παναγία έχει απλώσει όλη την Χάρι της, μας σκεπάζει και χαίρεται!

 

Αρχιμανδρίτης, π. Συμεών Κραγιόπουλος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κοίμηση της Θεοτόκου

Αυτές τις ημέρες στο εξομολογητήριο, πώς μου ήρθε και σε δυο περιπτώσεις είπα στον εξομολογούμενο που είχα μπροστά μου, »ναι, θα πας στον παράδεισο». Και φαίνεται πως άρεσε πάρα πολύ. Όπως επίσης σήμερα σ’ ένα-δυο ή και περισσοτέρους έθεσα το ερώτημα, »είσαι ευτυχισμένος;»

Μπορεί και το ένα και το άλλο όχι μόνο να μην είναι τυχαία, αλλά και να έχουν μεγάλη σχέση μ’ αυτό που ζούμε αυτήν την ώρα έξω από τον ναό –και μέσα ναός είναι και έξω ναός είναι– κάτω απ’ τ’ αστέρια, μεσ’ στη νύχτα, μεσ’ στη σιωπή. Μπορεί όλα αυτά να ‘χουν μια σχέση, και να ‘χουν σχέση με μας. Γιατί όλα είναι για μας. Όπως λέγαμε κι αυτές τις ημέρες, αν ο Κύριος έγινε άνθρωπος, έγινε για μας, αν ο Κύριος μας δίνει την Χάρι, τη δίνει για μας, αν μας αγιάζει, εμάς αγιάζει, αν μας χαριτώνει, αν μας ευλογεί…

Η μεγάλη αλήθεια: Ο Θεός μας υιοθετεί, μας κάνει τέκνα του

Άσχετα ποιοι είμαστε, νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο αυτήν την ώρα να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού. Έχουμε μάλιστα ιδιαίτερα απόψε την Παναγία που μας σκεπάζει, την Παναγία που μας ευλογεί, την Παναγία που μας προστατεύει, και μπορούμε ενώπιον του Θεού ταπεινά-ταπεινά, να νιώσουμε ότι είμαστε παιδιά του, ότι είμαστε οι αγαπημένοι του, ότι είμαστε οι λελυτρωμένοι.

Είναι κάτι που δεν το ‘χουμε τονίσει έτσι και πρέπει ν’ αρχίσουμε να το τονίζουμε, ότι το όλο έργο που κάνει ο Κύριος σε μας που βαπτιζόμαστε και γινόμαστε χριστιανοί και είμαστε μέσα στην Εκκλησία, που συγχωράει τις αμαρτίες μας και γενικά συμμετέχουμε στα μυστήρια, που μας αξιώνει να προσευχόμαστε και ακούει τις προσευχές μας, το όλο έργο συγκεντρώνεται σ’ αυτήν τη μεγάλη αλήθεια, ότι ο Θεός μας υιοθετεί, μας κάνει τέκνα του.

Άλλο είναι απλώς να λέμε ότι μας σώζει ο Θεός και μας δίνει τούτο, μας δίνει εκείνο, κι άλλο είναι τελικά να ξέρουμε ότι μας κάνει τέκνα του, μας υιοθετεί. «Όσοι τον δέχθηκαν, τους αξίωσε να γίνουν τέκνα Θεού», όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης.

Τη βραδιά αυτή που γιορτάζουμε την Παναγία και είναι η γιορτή της στον ουρανό και στη γη, την Παναγία που είναι η μητέρα μας, που συνέπραξε στο μυστήριο της σωτηρίας, ταπεινά-ταπεινά μεσ’ στη σιωπή της νύχτας, μεσ’ στην ομορφιά της νύχτας, μεσ’ στην όλη ακολουθία –είναι σαν να συνεχίζεται η ακολουθία, τώρα που κάνουμε την ομιλία έξω από τον ναό– να νιώσουμε ότι είμαστε κάτω από την αγάπη του Θεού, κάτω από την όλη σκέπη του Θεού, που γίνεται Πατέρας μας, μας υιοθετεί, μας κάνει παιδιά του, και θέλει να το νιώσουμε αυτήν την ώρα: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς».

Αυτό άρχισε από πέρσυ, και ο Θεός όλο τον χρόνο αυτό, ας πούμε, μας προτρέπει να το σκεπτόμαστε και όλο μας βοηθάει να το νιώσουμε καλύτερα. Είναι πολύ σημαντικό να νιώσουμε ότι είμαστε παιδιά του Θεού.

Από κάποια πλευρά όπου οι χριστιανοί είναι μαζεμένοι στο όνομα του Ιησού Χριστού, καλή ώρα τώρα εμείς εδώ, άλλοι αλλού, από κάποια πλευρά είμαστε ακριβώς –τον τελευταίο καιρό πάρα πολύ έρχεται στον νου μου αυτό και πολύ με συνέχει– όπως όταν το Πνεύμα το Άγιο ήρθε την ημέρα της Πεντηκοστής και έκανε πνευματέμφορους όλους εκείνους που ήταν εκεί στο Υπερώο, και ιδρύθηκε η Εκκλησία. Όσοι εβαπτίζοντο εγίνοντο χριστιανοί, εγίνοντο μέλη της Εκκλησίας.

Οι προοδευτικοί μισούν τις γυναίκες επειδή μισούν τη φύση.

 

                                                               

                                                                  από τον Roberto Pecchioli

Χρειάστηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του βόθρου για να ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα. Το κοινό νήμα του προοδευτικού Ολύμπου είναι το μίσος, το συναίσθημα που αποδίδουν σε όσους δεν είναι σαν αυτούς, το οποίο θέλουν να κάνουν ποινικό αδίκημα. Ένας σύλλογος ενάντια στούς αντιπάλους από μέρους αυτών που κάνουν την αγανάκτηση το κίνητρο της ζωής. Μισούν τους Χριστιανούς και τις θρησκευτικές παραδόσεις αυτού του μέρους του κόσμου (δεν τολμούν με τους άλλους, υπάρχουν πάρα πολλοί ευαίσθητοι άνθρωποι που δεν έχουν την τάση να ειρωνεύονται όταν πρόκειται για τον Θεό), μισούν την κανονικότητα, τη φύση και την πραγματικότητα. Η μόνη τους πεποίθηση είναι η θέληση: να είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε, ακόμα και το πώς εκπροσωπούμε τον εαυτό μας. Η ανατροπή της φιλοσοφίας του Ιρλανδού Μπέρκλεϋ: esse est percipi , to be is to be perceptive.

Χρειαζόμασταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του βόθρου όπου η βουτιά στον μολυσμένο Σηκουάνα προκαλεί εμετό στους αθλητές του τριάθλου, για να αφυπνιστούν οι Γάλλοι Χριστιανοί, που βγήκαν στους δρόμους μετά τις προσβολές που υπέστησαν στη λεγόμενη τελετή έναρξης. Η Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού Rachida Dati -πρώην ρεπουμπλικανική δεξιά, φίλη του Σαρκοζί με τον οποίο συνδέθηκε επίσης συναισθηματικά- τόλμησε να πει, αναφερόμενη στο βλάσφημο γεγονός στον Μυστικό Δείπνο, ότι η τέχνη έχει το «δικαίωμα να προσβάλλει». Αν ήταν μόνο τέχνη. Ποιος ξέρει αν έχουμε το δικαίωμα να αντιδρούμε σε αδικήματα ή αν τα δικαιώματα αφορούν μόνο τον παραβάτη.

Θα δεις πράγματα, φίλε Σάντσο, που θα κάνουν τις πέτρες να μιλήσουν, λέει ο Δον Κιχώτης στον στρατιώτη. Φτάσαμε εκεί. Μουσουλμάνοι αξιωματούχοι, πολιτικοί και θρησκευτικές αρχές επαναστατούν ενάντια στη βλασφημία, ενώ ο Μπεργκόλιο και το Βατικανό δεν χτυπούν το βλέφαρο, απασχολημένοι με την ευλογία της συγκέντρωσης των ΛΟΑΤ Χριστιανών που διοργάνωσε ο ομοϊησουίτης Τζέιμς Μάρτιν. Έχουμε δει πράγματα που κάνουν τις πέτρες να μιλούν στο φρικτό θέαμα της γυναικείας πυγμαχίας με την Ιταλίδα Angela Carini να αναγκάζεται να παλέψει ενάντια σε μια αθλήτρια (να χρησιμοποιήσω την απόστροφο ή όχι;) που δεν είναι γενετικά γυναίκα. Αποσύρθηκε και το μίσος τών Καλών εξαπολύθηκε εναντίον της κοπέλας, ένοχη ότι δεν ήθελε να τη σφαγιάσουν για να ευχαριστήσει την ιδεολογία των τρελών που οδηγούν τους τυφλούς. Τα σχόλια των αθλητικών δημοσιογράφων - τυπικών συστημικών συκοφαντών - προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους, όχι την