Μαρτυρίες για την Ταυτότητα των Βυζαντινών και των Ρωμιών σε Ελληνικές και εξωχριστιανικές πηγές

Δημήτριος Κωνσταντέλος

Μαρτυρίες για την Ταυτότητα των Βυζαντινών και των Ρωμιών σε Ελληνικές Πηγές

[Από το περ. 'Πεμπτουσία' τεύχ. 7, 8, 9 Δεκέμβριος 2001 - Νοέμβριος 2002]


Ο ΣΥΡΟΣ μοναχός Ιησούς Ο Στυλίτης γράφει για την πανώλη που έπεσε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας γύρω στο 501-502 οι Γραικοί στρατιώτες εκεί εφρόντισαν δια τους ασθενείς με αυτοθυσίαν(13). Η Συριακή Αποκάλυψις η οποία αποδίδεται στον Μεθόδιο Πατάρων, γνωστό ως Ψευτο-Μεθόδιο, χρησιμοποιεί το «Γραικός» και «Ρωμηός» ως συνώνυμα. Περιγράφει τους αυτοκράτορες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως «κυβερνήτες των Γραικών, δηλαδή των Ρωμηών»(14). Η Αποκάλυψις πρωτογράφηκε στα Συριακά. Αλλά και εβραϊκές πηγές της διασποράς αποκαλούν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία Γραικία και τους κατοίκους της Γραικούς. Πολύ περιληπτικά θα περιορισθώ σε ελάχιστα παραδείγματα.


Μαρτυρίες σε εξωχριστιανικές πηγές

Εβραϊκά κείμενα του δεκάτου, αιώνα από τη Χαζαρία όπου υπήρχαν πολλοί Εβραίοι, είτε μετανάστες εκεί ή και προσήλυτοι κάνουν λόγο για τη χώρα της Γραικίας κι ότι ο Ρώσος Πρίγκηπας Ολέγ σε εκστρατεία του εναντίον της Γραικίας «ηττήθη κατά κράτος από τους Γραικούς»(15)

Πώς ο Ναπολέων ονόµασε τους Ρωµαίους: "Έλληνες"

• Από πού ξεκίνησε ο ισχυρισμός , ότι δήθεν "οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι στους Ρωµαίους για χιλιετηρίδες";
• Πώς οι Ρωµαίοι ονομάστηκαν "Έλληνες";
• Ποια συμφέροντα ευγενών ικανοποίησε αυτή η ανιστόρητη ενέργεια;
• Τι δολοπλοκίες έγιναν για να επιτευχθεί αυτή η ψευδής ονομασία ;
• Ποιος ο ρόλος του Ρήγα, του Κοραή και του Ναπολέοντα;
• Ποια η σχέση της Γαλλικής Επανάστασης µε όλα αυτά;
• Σε ποια ανιστόρητη περιπέτεια ενεπλάκησαν οι Ρωµαίοι της Ελλάδος;
• Ποιων τα ξένα συμφέροντα εξυπηρετούν οι σημερινοί Νεοπαγανιστές που διαδίδουν αυτό το παραµύθι;

 

Πριν από το 794 οι Φράγκοι µας ονόµαζαν Romanos, δηλαδή Ρωµαίους, ενώ από το 794, µετά την καταδίκη µας ως αιρετικών στη σύνοδο της Φραγκφούρτης, άρχισαν να χρησιμοποιούν την ονομασία Grecos, προφασιζόμενοι ότι µόνο οι Ορθόδοξοι μπορούν να ονομάζονται Ρωµαίοι. Και έτσι τίθεται εύλογο το ερώτηµα, γιατί µετά τόσους αιώνες χρήσεως του ονόµατος "Γραικός" από τους Φράγκους, ο Ναπολέων αποφασίζει να αποκαλεί τους Ελλαδικούς µε το όνοµα "Έλληνες".

Το 1805, ένα έτος πριν από την έκδοση της "Ελληνικής Νοµαρχίας", ο Κοραής εξέδωσε το έργο του "∆ιάλογος µεταξύ δύο Γραικών για τις νίκες του Ναπολέοντα". Εκεί προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη για την ανάγκη της εγκατάλειψης της ονοµασίας Ρωµαίος, και να προτιμάται στο εξής η ονοµασία "Γραικός" ή "Έλληνας". Ο ίδιος µάλιστα υπογραμμίζει την προτίμηση του ονόµατος "Γραικός", «διότι ούτως µας ονοµάζουσι όλα τα φωτισµένα έθνη της Ευρώπης», αγνοώντας βεβαίως την αιτία, αλλά αδιαφορώντας για το γεγονός ότι όλοι οι µη Ευρωπαίοι µας ονόµαζαν Ρωµαίους.

Είναι φανερό ότι οι µόνοι που είχαν ειδικό λόγο να εξαλειφθούν τα ονόµατα "Γραικός" και "Ρωµαίος" από την Ελλάδα, διατηρώντας τα όµως προσωρινά για τα υπόλοιπα µέλη του έθνους, ήταν οι βασιλιάδες και ευγενείς της Ευρώπης.

Η Άλωση της Πόλης: Ανάμνησις και Αυτοκριτική

Από τό περιοδικό «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ»

της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους,

αριθμ. 23 του 1998

.

 Με αυτό το θέμα εκφωνήθηκε ομιλία υπό του ιερομ. Λ.Γ. της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου εις τον Ι.Ν. Μεταμορφώσεως Βόλου την 29ην Μαΐου 1998. Από την αξιοπρόσεκτη και επίκαιρη αυτή ομιλία αναδημοσιεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της προς σωφρονισμό μας.

...Όταν προσεγγίζουμε την ιστορία εκκλησιαστικά, στην πραγματικότητα θεολογούμε. Ψηλαφούμε τα ίχνη της παρουσίας του Θεού μέσα στην ιστορία. Ο Κύριος είναι παρών στην ιστορία δια των ακτίστων ενεργειών του, προνοών και ρυθμίζων τα πάντα προς το συμφέρον και την σωτηρία μας: «Κύριος πτωχίζει και πλουτίζει, ταπεινοί και ανυψοί» (Α' Βασιλ. 2, 7).

Πίσω από το γεγονός της Αλώσεως κρύβονται οι ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού....

...Προσεγγίζοντες, το γεγονός της Αλώσεως φέρομε στην μνήμη μας τέσσερα σημεία, με την ελπίδα ότι θα προκύψη και η ανάλογη πνευματική ωφέλεια σε όλους μας.

.

Α΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης του μεγάλου πόνου για την πτώσι της Βασιλευούσης. Μνήμης των θανατώσεων, των βασανισμών, των εξανδραποδισμών, των διωγμών, των ταπεινώσεων, των παιδομαζωμάτων, των εξισλαμισμών και των λοιπών αμετρήτων ταλαιπωριών που υπέστη ο Ορθόδοξος λαός πριν από την Άλωση στις γύρω από την Βασιλεύουσα πόλεις και επαρχίες, κατά την Άλωση στην ίδια την Βασιλεύουσα, και μετά από αυτήν σ' όλο τον υπόδουλο Ορθόδοξο χώρο.

Όσο η αυτοκρατορία εσυρρικνούτο, τόσο τα δεινά από την επέλαση των Οθωμανών γίνονται δυσβάστακτα και αφόρητα. Η ελπίδα για ελευθερία και αναβίωσι της χριστιανικής πολιτείας φαινόταν να απομακρύνεται τραγικά. Πρώτα η Μικρά Ασία, ύστερα η Αδριανούπολις και κατόπιν η Θεσσαλονίκη, και πιο νωρίς απ' αυτές οι μακρυνές επαρχίες περιήλθαν στον οθωμανικό ζυγό. Η Βασιλεύουσα ασφυκτιά, αλλά τρέφει αγαθές ελπίδες, επειδή πιστεύει στην προστασία της Υπερμάχου Στρατηγού και στους οικτιρμούς του φιλανθρώπου Υιού της.

Όμως, η βουλή του Θεού ήταν η Πόλη να τουρκέψει....

... Πονούμε για την μεγάλη δοκιμασία του Γένους, γιατί πολλές ψυχές, αστήρικτες στην πίστι, δεν άντεξαν, λύγισαν, και εγκατέλειψαν την χριστιανική ζωή και την ίδια την πίστι τους. Ο άγιος Συμεών, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, θρηνεί για την πτώση αυτή των Χριστιανών της επαρχίας του. Το κείμενό του είναι ενδεικτικό της καταστάσεως που ακολούθησε και την Άλωσι της Βασιλευούσης. Γράφει:

«Πού είναι σήμερα ένας ζηλωτής της ευσεβείας; Πού είναι ένας να ποθεί να κακοπαθήσει για την (ορθόδοξο) πίστι; Πού είναι ένας να βδελύσσεται τα έργα των απίστων; Δεν υπάρχει κανείς. Όλοι σχεδόν δείχνουν ζήλο για την ζωή των απίστων. Τις εναγείς πράξεις τους τις θεωρούν αγαθές, θαυμάζουν και ποθούν τον πλούτο, επαινούν και επιζητούν την πρόσκαιρη τρυφή που αποπνέει δυσωδία και εκπηγάζει σκώληκες. Και χάριν αυτής της τρυφής προδίδουν, αλλοίμονο, και τους Χριστιανούς στους απίστους και τα χριστιανικά πράγματα... Αλλά και πολλοί ανόητοι, με τον παραμικρό πειρασμό... γίνονται αποστάται και αρνηταί του Θεού και συναριθμούν οι ταλαίπωροι τους εαυτούς των με τους ασεβείς... Ποιος να μη θρηνήσει γι' αυτά; Ποιος, έστω κι αν έκλαιγε σ' όλη του τη ζωή, θα πενθούσε γι' αυτούς αρκετά; Γι' αυτούς που χάθηκαν, για τους υβριστάς του Θεού, γι' αυτούς που υποδουλώθηκαν στους δαίμονες για την πρόσκαιρη ζωή, για την φθαρτή ηδονή, για την άθεη και ρυπαρή ζωή;»1.

.

Β΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης της φιλανθρωπίας του Θεού, που δεν άφησε το δούλον Γένος απαράκλητο, αλλά δια της Εκκλησίας και επαρηγόρησε και εστήριξε και προετοίμασε για την εθνική ανάστασι.

Ο πόνος για την μεγάλη δοκιμασία του Γένους μετριάζεται χάρις στην φιλανθρωπία του Θεού, ο οποίος είναι ο παιδεύων και πάλιν ιώμενος.

Το πρώτο δείγμα της θείας αγάπης είναι η παραχώρησις ειδικών προνομίων στην Εκκλησία από τον Πορθητή. Χάρις σ' αυτή την οικονομία του Θεού -αν και πάμπολλες φορές δυναστικά παραβιάσθηκαν τα προνόμια από τους τυράννoυς- η Εκκλησία κατά τούς χρόνους της δουλείας έπαιξε τον εθναρχικό της ρόλο, παρηγόρησε τους κατατρεγμένους ραγιάδες, καλλιέργησε τα ελληνικά γράμματα, εθέρμανε την αποσταμένη ελπίδα στους ταπεινούς ναούς της και στα μοναστήρια της με τα κρυφά σχολειά, και έβαλε τα θεμέλια για την ανάστασι του Γένους.

Οι άγιοι Νεομάρτυρες είναι το δεύτερο μεγάλο και παρήγορο δώρο του Θεού στο υπόδουλο Γένος. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τους εγκωμιάζει και δικαίως και αψευδώς τους ονομάζει «δόξα και καύχημα της Ανατολικής Εκκλησίας... και παράδειγμα υπομονής εις όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς οπού τυραννούνται υποκάτω εις τον βαρύν ζυγόν της αιχμαλωσίας»2. Προσφυέστατα παρουσιάζει τους αγίους Νεομάρτυρας να ενισχύουν τους καταπιεζομένους Χριστιανούς:

Άραγε ξέρουμε γιατί παντρευόμαστε;

Σήμερα ξέρουμε γιατί παντρευόμαστε;
Έχω μια απορία και τη λέω στα νέα παιδιά κυρίως. Βρε παιδιά, δεν μπορώ να σας καταλάβω. Έρχεστε να βγάλετε την άδεια του γάμου σας και σας χαίρομαι. Και σας λέγω, παιδιά τι γίνεται, πως τ’ αποφασίσατε; Και μου λέτε, πάτερ αγαπιόμαστε. Εγώ χαίρομαι που το ακούω. Και κάνετε ένα γάμο και πολλές φορές ξοδεύετε πολλά γι’ αυτό το γάμο.
Κι όταν τελειώσει η χαρά και το γλέντι και περάσουν οι πρώτοι μήνες, αρχίζετε να ‘χετε προβλήματα, αρχίζουνε οι συγκρούσεις. Ψάχνω να βρω την αγάπη σας και δεν τη βρίσκω. Βρίσκω το θυμό σας, βρίσκω την ένταση, κάποτε και τη χειροδικία. Και πριν κλείσει ο χρόνος, έχετε χωρίσει. Και σκέφτομαι, μήπως αυτά τα παιδιά είχαν τόσα πολλά λεφτά, αυτά και τα σπίτια τους, και δεν ξέραν τι να τα κάνουνε και είπανε, βρε δεν παντρευόμαστε να ξοδέψουμε και μετά χωρίζουμε; Γιατί αυτή είναι η λογική την οποίαν βλέπω και παρακολουθώ σήμερα σε μία απίστευτη έκταση. Και λες, τελικά ξέρουμε τι θέλουμε; Ξέρουμε τι κάνουμε; Ξέρουμε γιατί παντρευόμαστε; Ξέρουμε τι ζητάμε ο ένας απ’ τον άλλον;
Τι λέγαμε; Το μπέρδεμα, το μπέρδεμα που έχει φτάσει παντού πια.
Κι έρχεται η μάνα και προσπαθεί να προσφέρει στο παιδί της. Τι; Πάρα πολλά για το σώμα του. Πάρα πολλά για το μυαλό του. Τίποτα για την ψυχή του. Ο καρπός ένα παιδί ανάπηρο, ένα παιδί ζαλισμένο, ένα παιδί που δεν έμαθε τίποτα για το τι σημαίνει αρετή. Που δεν έμαθε τίποτα για το τι σημαίνει αγώνας προσωπικός για να γίνουμε καλύτεροι. Σήμερα, καλλιεργούμε τα αγκάθια και εξαφανίσαμε τα λουλούδια.
Πόσο να φταίνε τα καημένα τα παιδιά που δεν αναζήτησαν και δεν βρήκαν πουθενά κάτι. Αυτό το άλλο.
Γιατί χάθηκε η μάνα;
Γιατί έχασε το πρότυπό της. Γιατί δεν έχει κάτι. Γιατί κοιτάει γύρω της, μόνο, και βλέπει τι κάνει η μία, τι κάνει η άλλη, τι κάνει η τρίτη και συναγωνίζεται να κάνει κι εκείνη ό,τι κάνουν οι άλλοι. Αλλά τελικά, ξέρει τι είναι αυτό το παιδί που ‘ναι μπροστά της; Ξέρει ποια είναι η δομή του;

«Σᾶς τό λέω νά τό ξέρετε. Δέν ὑπάρχει ταπείνωσις; Δέν ὑπάρχει Χριστός» - Γερόντισσα Μακρίνα

Γερόντισσα Μακρίνα

19 Ἰουλίου 1990

Νά προσέχουμε τή μνησικακία, γιατί μᾶς χωρίζει ἀπό τήν Χαρή τοῦ Θεοῦ.«Ἀγαπήσης Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί τόν πλησίον σου ὡς τόν ἑαυτόν σου».Ὅταν φεύγη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ψυχή μας καί μᾶς πλησιάζουν τά πάθη, τό μῖσος ἤ ἡ μνησικακία, ἀμέσως νά τά ξερριζώνουμε. Ἀμέσως νά πέφτουμε μπρούμυτα, εἴτε εἴμαστε στήν ἐκκλησία εἴτε στήν Τράπεζα καί νά λέμε: «Εὐλόγησον, συγχωρῆστε με, ἡμάρτησα, ἔχω ἐκεῖνο τό πάθος, βοηθῆστε με ψυχικῶς, νά μοῦ εὔχεσθε νά μοῦ φύγη αὐτό τό πάθος πού διατηρεῖται ἀκόμη στήν ψυχή μου». Καί νά δῆς πῶς ὁ Θεός θά ἐνεργήση μέσα στήν καρδιά μας. Ὅταν ὅμως δέν συναισθανώμαστε τό κάθε πάθος καί δέν τό ἀποφεύγουμε, ριζώνει μέσα στήν ψυχή μας τόσο πολύ, σέ βαθμό πού νά μᾶς χωρίζη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Τί κρῖμα νά στερούμαστε τόν Χριστό γιατί δέν ἔχουμε ταπείνωσι, γιατί δέν μποροῦμε νά ταπεινωθοῦμε! «Γιατί μοῦ τὄκανε, καί πῶς μοῦ τὄπε, καί γιατί μοῦ τὄπε». Τό «γιατί» καί τό «πῶς» ποτέ δέν τελειώνουν. Σᾶς τό λέω νά τό ξέρετε. Δέν ὑπάρχει ταπείνωσις; Δέν ὑπάρχει Χριστός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἐργάζεται ὅσο τό δυνατόν πνευματικῶς, νά ἀγωνίζεται γιά τή σωτηρία, του, νά βλέπη τά πάθη του, τά ἐλαττώματά του. Νά βλέπη ποῦ λυπεῖ τόν Θεό. Ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕνα Θεό, δέν ἔχουμε νά κάνουμε οὔτε μέ τόν ἄλφα οὔτε μέ τόν βῆτα οὔτε μέ τή Γερόντισσα.Τό θέμα τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἡ βάσις στόν μοναχό. Δέν ἔχει ὑπακοή ὁ μοναχός; Δέν ἔχει τίποτε μέσα στήν ψυχή του. Καί νά προσέχουμε, διότι δημιουργοῦμε τεῖχος ἐδῶ, τεῖχος ἐκεῖ, καί ὕστερα κλείνει τό μέρος ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς καί μένουμε σέ ἕνα σκοτάδι καί δέν ὑπάρχει οὔτε μία χαραμάδα, γιά νά μπῆ ὁ ἥλιος μέσα μας, νἀρθῆ ὁ θεῖος φωτισμός.

Εκδηλώσεις μνήμης για την γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ, ΕΓΙΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΧΡΕΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Η πνευματική ιερωσύνη...''

''Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία''
Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου, Ιεροθέου

Έχουμε ήδη διατυπώσει την σκέψη ότι ο ιερεύς εκτελεί διπλό έργο. Το ένα είναι η λειτουργία των θείων Μυστηρίων και το άλλο η θεραπεία των ανθρώπων, ώστε αξίως να προσέλθουν και να κοινωνήσουν των αχράντων Μυστηρίων.

Έχουμε ακόμη υπογραμμίσει ότι υπάρχουν πολλοί ιερείς, οι οποίοι εξωτερικά έχουν ακώλυτη την ιερωσύνη, αλλά ουσιαστικά έχουν μολύνει την ιερωσύνη, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν. Τελούν μεν τα Μυστήρια και αγιάζονται τα δώρα δι’ αυτών, αλλά δεν μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους ούτε να σώσουν την δική τους ψυχή.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν λαϊκοί και μοναχοί οι οποίοι δεν έχουν την μυστηριακή ιερωσύνη, αλλά μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους, γιατί έχουν την πνευματική ιερωσύνη. 

Ακριβώς σ’αυτό το σημείο θέλουμε να επιμείνουμε για λίγο....

Με το άγιο Βάπτισμα και την προσπάθεια να τηρήσουμε τις εντολές του Χριστού όλοι οι Χριστιανοί ενδυόμαστε τον Χριστό και κατ’ αυτόν τον τρόπο μετέχουμε του Βασιλικού, Προφητικού και Αρχιερατικού αξιώματος του Χριστού.

Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης διασώζεται αυτή η διδασκαλία. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψή του γράφει: «τω αγαπώντι ημάς και λούσαντι ημάς

π. Αθανάσιος, ο Γέροντας της αγάπης που φροντίζει ορφανά και κρατουμένους στα Γιάννενα

Ο γέροντας της αγάπης που φροντίζει ορφανά και κρατουμένους στα Γιάννενα

του Κώστα Παππά - από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

* Η φωτογραφία είναι του Δημ. Σωτηρόπουλου από το βιβλίο «Μοναστήρια της Ηπείρου».

Ο γέροντας Αθανάσιος, Ηγούμενος της Μονής Ντουραχάνης στα Γιάννενα, είναι ένας άνθρωπος που για την τοπική κοινωνία συμβολίζει πολλά πράγματα. Απλός στρατιώτης της Εκκλησίας του Χριστού, κατάφερε σταδιακά να χτίσει τη Μονή της Παναγίας Ντουραχάνης, η οποία θεωρείται ένας σημαντικός χώρος πνευματικής και υλικής προσφοράς για την τοπική κοινωνία των Ιωαννίνων. Μέσα από το πολυποίκιλο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο που δημιούργησε και συντονίζει ο γέροντας Αθανάσιος, η ψυχή του μοναστηριού και ο άνθρωπος ο οποίος, μόνο με τη βοήθεια του Θεού, όπως ο ίδιος λέει, ανέστησε και κατέστησε τη μονή σημαντικό μοναστικό κέντρο της περιοχής.
Το 1974 ο νέος μοναχός Αθανάσιος κατάφερε με συνεχείς και άοκνες προσπάθειες να μετατρέψει το ερειπωμένο Μοναστήρι της Παναγίας της Ντουραχάνης στα Γιάννενα σε μια κυψέλη ανθρωπιάς και οξυγόνου για τον άνθρωπο που δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως στη ζωή του. Τότε, όταν το εγκαταλελειμμένο Μοναστήρι της Παναγίας Ντουραχάνης παραχωρήθηκε στον καλόγερο, είχε μόνο βράχια και πέτρες. Ο π. Αθανάσιος το ανέστησε με τα χέρια του.

«ΕΙΜΑΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ»
Ο γέροντας, κατά κόσμον Σωτήρης Χατζής, γεννήθηκε στην ορεινή Βοβούσα, στο ανατολικό Ζαγόρι. Ο ίδιος λέει ότι είναι αγράμματος, όμως με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος κατάφερε να διαβάσει αρχικά την Αγία Γραφή και στη συνέχεια όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία. Δεν πήγε δημοτικό ούτε γυμνάσιο, γιατί την περίοδο του Μεσοπολέμου στο χωριό του λειτουργούσαν σχολεία με Ρουμάνους δασκάλους και αρνήθηκε να παρακολουθήσει τα μαθήματα. Δεν έμεινε μόνο σε αυτή την άρνηση, κατάφερε να ξεσηκώσει και άλλα παιδιά από το χωριό του, ώστε να μην πηγαίνουν στο ρουμανικό σχολείο, και όλοι μαζί καθημερινά πήγαιναν στο δάσος.

Πλούσιοι καὶ πτωχοί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΟΛΟΙ οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν τό πλοῦτο, χωρίς ὅµως νά τόν ἀποκτοῦν ὅλοι. Γιά τούς περισσότερους ὁ πλοῦτος εἶναι ἄπιαστο ὄνειρο. Ἐκεῖνο ὅµως πού ἰσχύει καί πρέπει πάντα νά τό θυµόµαστε, εἶναι ὅτι ὁ συνειδητός χριστιανός ποτέ δέν θά γίνει πλούσιος ἀπό τόν κόπο του. Μπορεῖ ὅµως νά εἶναι πλούσιος, ἐάν ἔχει κληρονοµήσει περιουσία. Στήν πρώτη περίπτωση ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔχει στραµµένο τό νοῦ του στούς ἀδελφούς καί τούς βοηθάει τό κατά δύναµη.

Ὑπηρετεῖ τήν ἔµπρακτη ἀγάπη. Ἐπιθυµία δέν εἶναι ἡ συγκέντρωση πλούτου ἀλλά ἡ ἀγάπη. Στή δεύτερη περίπτωση διαθέτει τόν πλοῦτο του στούς φτωχούς. ∆έν τόν κρατάει γιά τόν ἑαυτό του.

Τήν φτώχεια, ἀντίθετα, δέν τή θέλουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ στέρηση τούς καταθλίβει καί ἡ σύγκριση µέ τούς πλούσιους τούς ἐξοργίζει. Συχνά λυποῦνται καί κάποτε ἀπελπίζονται, ὅταν δέν µποροῦν νά καλύψουν τίς βασικές τους ἀνάγκες. ∆έν πρέπει ὅµως νά φτάνουν στά ἄκρα. Πρέπει νά ἀγωνίζονται γιά τή ζωή καί πάντα µέ ἀξιοπρέπεια.

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, Λόγοι παραιτήσεως από την συμμετοχή στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 20^ῃ Μαΐου 2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΛΟΓΟΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

Ἐπειδή κατά τόν Θεῖο Ἀπόστολο Πέτρο ὀφείλομεν νά εἴμεθα  «ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι

ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν, ἵνα ἐν ᾧ καταλαλοῦσιν ὑμῶν ὡς κακοποιῶν, καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες ὑμῶν τὴν ἀγαθὴν ἐν Χριστῷ ἀναστροφήν. κρεῖττον γὰρ ἀγαθοποιοῦντας, εἰ θέλοι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, πάσχειν ἢ κακοποιοῦντας (Α΄ Πέτρου 3,15-18), δημοσιοποιῶ τοῦς λόγους παραιτήσεώς μου ἀπό τήν συμμετοχή μου στήν ἐκπροσώπηση τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν συγκληθησομένη Ἁγία καί Μεγάλἦ Σύνοδο.  Ἡ ἀπόφασις τῆς προλαβούσης ἐκτάκτου Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μοῦ παρεῖχε αὐτό τό δικαίωμα συμμετοχῆς κατόπιν τῆς παραιτήσεως τῶν πρό ἐμοῦ κατά τά πρεσβεῖα Σεβασμιωτάτων Ἁγίων ἀδελφῶν.

Παραιτήθην προφορικῶς ἐνώπιον τῆς προλαβούσης Ἱεραρχίας γιά λόγους συνειδήσεως καί εἰδικώτερα διότι διαφωνῶ καί διά τήν θεματολογία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου καί διά τήν διαδικασία. Διαφωνῶ διά τήν θεματολογία διότι μετά 93 χρόνια προετοιμασίας μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου ἡ ἐνασχόλησίς της μέ οὐσιωδῶς λελυμένα θέματα ἀπό τήν Πατερική καί Κανονική μας Παράδοση, ὅπως τῆς Νηστείας καί τοῦ Γάμου, μόνον δυστυχῶς θυμηδία προκαλεῖ. Διαφωνῶ καί μέ τήν ἀπαράδεκτη θέση τοῦ κειμένου περί τῶν μεικτῶν γάμων, πού προάγει τόν λεγόμενο λαϊκό συγκρητιστικό οἰκουμενισμό, καί διαφωνῶ ἐπίσης ριζικά μέ τά ἄλλα δύο ψηφισμένα κείμενα τῶν προσυνοδικῶν διασκέψεων «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον» καί «Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῶ συγχρόνῳ κόσμῳ.» Ἐάν πράγματι έπεδιώκετο ἡ Πανορθόδοξος αὐτή Σύνοδος νά εἶναι Ἁγία καί Μεγάλη καί νά ἀποτελεῖ Ἱερά συνέχεια τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων στόν 21^ο αἰώνα καί ἐπέκεινα, διακηρύσσουσα ὅτι «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν», ὤφειλε στοιχοῦσα στό πνεῦμα καί τό γράμμα τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων νά ἀποφασίσῃ τά ἀκόλουθα :

α) Νά ἀναγνωρίσει τίς θεωρούμενες ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους δύο Συνόδους τοῦ

ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ Μ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ Μ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

     Όλοι οι ειδικοί δέχονται ότι ο Μ. Κωνσταντίνος κατόρ­θωσε να μεταμορφώσει και να ανανεώσει την ρωμαϊκή αυτοκρατορία με δύο τολμηρότατες ενέργειές του, οι οποίες ανθρώ­πινα δύσκολα θα μπορούσαν να αναληφθούν, χωρίς την άνωθεν κλήση και συμμαχία, διότι θρησκευτικά και πολιτιστικά θα εθεωρούντο ουτοπικές και επικίνδυνες.

Εν πρώτοιςστον πρώην σκληρά διωκόμενο Χριστιανισμό από το ρωμαϊκό κρά­τος έδωσε κατ’ αρχήν με τοΔιάταγμα των Μεδιολάνωνθρη­σκευτική ελευθερία, την οποία αυτός μόνον εστερείτο, στη συνέχεια δε τον εννόησε προνομιακά με λήψη καταλλήλων μέτρων, ώστε, μολονότι θεσμικά δεν τον κατέστησε επίσημα θρησκεία του κράτους, ουσιαστικά αυτό είχε επιβάλει.

Επρόκειτο για μία ιστορική νίκη του Χριστιανισμού επί των διωκτών του. Όπως ψάλλει, η Εκκλησία, πρώτος ο Κωνσταντίνος υπέταξε την αλουργίδα, την βασιλεία, εκουσίως στον Παμβασιλέα Χριστό, έγινε ο πρώτιστος των Χριστιανών βασιλέων'⁶, εθεμελίωσεκαι ίδρυσε την πρώτη χριστιανική αυτοκρατορία, το πρώτο χριστιανικό κράτος, με θετικώτατες συνέπειες για την διάδοση και ενίσχυση της χριστιανικής πίστεως, ιδιαίτερα για την εκχριστιάνιση της Ευρώπης.

Ορθότατα παρατηρεί ο ε­θνικός μας ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος ότι «μετά τους άμεσους μαθητάς του Σωτήρος ουδείς έπραξε πλειότερα προς διάσωσιν και παγίωσιν της ιεράς ημών πίστεως»⁷. Γι’ αυτό και δεν εδίστασε η Εκκλησία, παρά τις όποιες αδυναμίες και αμαρτίες του, να τον ανακηρύξει άγιο και ισαπόστολο.

Γέροντος Πορφυρίου : Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται «ηθικολόγος»

Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο: «Βίος και Λόγοι», Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, έκδ. Ι. Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά, 2005 και αποτελούν απομαγνητοφωνημένα λόγια του Γέροντα από αυθόρμητες καθημερινές συνομιλίες του με πνευματικά του παιδιά)

«Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο

όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο

κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τι έχει αντάξιο να δώσει;

Δίνει τον εαυτό του…»

…Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι «ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη». Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από “δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο. Όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν” αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς…

…Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό…

…Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους

Πρωτοπρ. Βασίλειος Βολουδάκης, Τουρκικὸς ἐπίτροπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡ πράξις τοῦ 1928!

Ἐνεργεῖ ὡς Πατριαρχικό ἡφαίστιο, τό ὁποῖο ἀπειλεῖ καί νά “πετρώση“ πνευματικά ὁλόκληρη τήν Βόρεια Ἑλλάδα καί σταδιακά νά τήν προσαρτήση ἐδαφικά στήν Τουρκία.

ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Η ΠΡΑΞΙΣ ΤΟΥ 1928!

Ὁ συντάκτης της, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βασίλειος ὁ Γ΄, νεωτεριστής, πιστός ὑπηρέτης τῶν Τούρκων καί Μασῶνος, ὡς μαρτυρεῖ ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος!

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Χαράσσω τίς γραμμές πού ἀκολουθοῦν, μέ βαθύτατον σεβασμό πρός τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τό ἀγωνισθέν ἐπί πολλούς αἰῶνες ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Πίστεως ἀλλά καί ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος, γιατί στήν ἐλεύθερη καί πνευματική Πατρίδα καλλιεργεῖται ἡ Πίστη.

Προτάσσω τόν σεβασμό μου πρός τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως (τόν ὁποῖον –ἐξ ἄλλου– ἔχω πλειστάκις καταθέσει, ὅπως καί πρός τό ἀξίωμα τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχου, τόν ὁποῖο μνημονεύω σέ κάθε Θ. Λειτουργία πού τελῶ), γιά νά γνωρίζουν οἱ καλοπροαίρετοι ὅτι ὅσα γράφω δέν ἔχουν σκοπό νά πλήξουν τόν θεσμό τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλά τίς ἐνέργειες τῶν Ὑπευθύνων τοῦ Πατριαρχείου, παλαιοτέρων καί συγχρόνων.

Ἡ διευκρίνησή μου αὐτή γίνεται γιά τούς καλοπροαιρέτους, διότι οἱ κακοπροαίρετοι ἐξακολουθοῦν καί θά ἐξακολουθήσουν νά μέ συκοφαντοῦν ὅτι πλήττω τόν Πατριαρχικό θεσμό ὁσάκις διεκδικῶ –μέ ἀτράνταχτα ἱστορικά ἀλλά καί Θεολογικά ἐπιχειρήματα– τήν ἀπόλυτη Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Αὐτοκεφαλία, ἡ ὁποία στίς μέρες μας δέν εἶναι ἁπλή διοικητική ἀναγκαιότητα, ἀλλά ἀναγκαιότητα Ἐκκλησιολογικῆς προστασίας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν “ὀθνεῖαν” καί ἐξευρωπαϊσμένη  Παποπροτεσταντική παραλλαγή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, πού διαμορφώνει καί διοχετεύει στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης τό Πατριαρχικό ἐπιτελεῖο.

Συνεπῶς δέν γράφω γιά διεκδίκηση ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας (ἡ ὁποία, ἐξ ἄλλου, ἐμένα προσωπικά δέν μέ ἀφορᾶ, γιατί οὔτε εἶμαι οὔτε πρόκειται νά γίνω Ἐπίσκοπος), ἀλλά γράφω, γιατί πρόκειται γιά θέμα Πίστεως! Ἐκτός ἐάν κάποιοι θεωροῦν λογικό, ἀπό τήν μιά μεριά νά μάχωνται τούς Οἰκουμενιστές ὡς διαφθορεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀπό τήν ἄλλη νά μή θέλουν νά τούς ἀφαιρέσουν ἀντικανονικές διοικητικές ἐξουσίες, ὥστε νά προστατευθοῦν ὅσο τό δυνατόν περισσότερες Χῶρες τῆς Γῆς ἀπό τήν λοιμική Οἰκουμενιστική ἐπιδημία!

Ο άγιος νεομάρτυρας Νικόλαος από το Μέτσοβο

Ο άγιος νεομάρτυρας Νικόλαος από το Μέτσοβο

Νεομάρτυρες

Ο αθλητής αυτός του Χριστού είχε πατρίδα το Μέτσοβο της Ηπείρου. Νέος ακόμη πήγε στα Τρίκαλα και εκεί έπιασε δουλειά σε έναν ψωμά. Μετά από πολύν καιρό μερικοί Αγαρηνοί, με υποσχέσεις από τη μια, με φοβερισμούς από την άλλη, τον έκαναν και αρνήθηκε τον Χριστό. Ήρθε όμως στον εαυτό του και επέστρεψε στην πατρίδα του και περνούσε πάλι ζωή χριστιανική.

Ύστερα από πολύν καιρό, ο Νικόλαος φόρτωσε στο άλογό του δαδί και πήγε με αλλους συμπατριώτες του στα Τρίκαλα για να το πουλήσει. Εκεί τον γνώρισε ένας κουρέας Τούρκος, που γειτόνευε με τον ψωμά, και αφού τον έπιασε, τον τραβούσε κατηγορώντας τον ότι αρνήθηκε την πίστη τους και έγινε πάλι Χριστιανός.

Ο Νικόλαος φοβήθηκε και του έδωσε το φορτίο του δαδιού παρακαλώντας τον να μη τον φανερώσει. Εκείνος του είπε ότι, αν του φέρνει κάθε χρόνο, όσο ζει, από ένα φορτίο δαδί, δεν θα τον φανερώσει, και ο Νικόλαος του το υποσχέθηκε και κάθε χρόνο του πήγαινε.

«Είναι πολύ πιο εύκολο απ’ όσο νομίζετε να χειραγωγήσετε ένα έθνος αφελών, εγωκεντρικών προβάτων που ποθούν την στιγμιαία ικανοποίηση».

Απίστευτα πράγματα λέει ένα μέλος του Κογκρέσου για τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος στις ΗΠΑ και την ευπιστία του αμερικανικού λαού.

Σε ένα καινούργιο βιβλίο με τίτλο "The Confessions of Congressman X", («Οι Εξομολογήσεις του Μέλους του Κογκρέσσου Χ»), ένα ανώνυμο μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ομολογεί ότι δύσκολα διαβάζει ποτέ τα νομοσχέδια που μετά ψηφίζει, ότι η κύρια δουλειά του είναι πως θα επανεκλεγεί και ότι είναι «πολύ πιο εύκολο απ’ όσο νομίζει κανείς να χειραγωγήσετε ένα έθνος που αποτελείται από αφελή, εγωκεντρικά πρόβατα που ποθούν την στιγμιαία ικανοποίηση».

Αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί από την Mill City Press και παρουσιάζεται ως «μια καταστροφική ματιά μέσα στην σκοτεινή πλευρά του Κογκρέσου, όπως αποκαλύπτεται από έναν από τους δικούς του».

Δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να χαρακτηριστεί αυτό το ανώνυμο μέλος του Κογκρέσου «γενναίο», αφού ο ίδιος δεν επιθυμεί να αποκαλύψει την ταυτότητά του, αλλά τα πράγματα που παραδέχεται επιβεβαιώνει τις υποψίες που είχαν πολλοί εδώ και χρόνια, για αυτό που λέγεται "πολιτική" και 'δημοκρατία".

Μερικά από τα πιο σημαντικά αποσπάσματα από το βιβλίο του ...

Η ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Πασχαλινὲς Ἱστορίες, ἀρ. 15
π. Δημητρίου Μπόκου

«…ἐπεθύμησε πόρνης ὁ Θεός, τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας, ἵνα τὴν πόρνην παρθένον ἐργάσηται· ἵνα γένηται νυμφίος. Οὐ πέμπει πρὸς αὐτὴν οὐδένα τῶν δούλων, οὐ πέμπει ἀρχάγγελον, ἀλλ' αὐτὸς παραγίνεται ὁ ἐρῶν.
Καταβαίνει αὐτὸς κάτω, επειδὴ αὐτὴ οὐκ ἠδύνατο ἀναβῆναι ἄνω. Ὁρᾷ αὐτὴν μεθύουσαν, ἑλκῶν γέμουσαν, ἐκτεθηριωμένην, ὑπὸ δαιμόνων πεφορτισμένην.
Καὶ τί ποιεῖ; Προσέρχεται αὐτῇ, …λαμβάνει αὐτήν, ἁρμόζεται αὐτήν. Καὶ τί αὐτῇ δίδωσι; Δακτύλιον, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον…»
(Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος) 

«…ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν…»
(Ἐφεσ. 5, 32}

Ἀπρόβλεπτη συνάντηση

Ὁ ἡνίοχος τράβηξε ἁπαλὰ τὰ χαλινάρια καὶ τὰ νεαρὰ ἄλογα, μὲ τὰ χρυσοπλούμιστα φάλαρα στοὺς λαιμοὺς καὶ στὰ μέτωπα, ἔκοψαν τὸν ζωηρὸ τροχασμό τους. Ἡ πολυτελέστατη ἅμαξα μπῆκε ἀργὰ στὴν κεντρικὴ πολύβουη πλατεία τῆς πολυάνθρωπης πολιτείας, ἔκαμε τὸν μισὸ γύρο της καὶ σταμάτησε. Κρεμασμένα σὲ ὁλόχρυσες φοῦντες μικρὰ καμπανάκια στὶς τέσσερες γωνιές της, τράβηξαν μὲ τὸν μελωδικό τους ἦχο τὴν προσοχὴ ὅλων ἐπάνω της. Λευκὲς δαντελωτὲς λωρίδες ἀπὸ καθαρὸ μετάξι διέτρεχαν τὰ πορφυρὰ βῆλα στὰ παράθυρα καί, καθὼς ἡ γυναίκα τὰ ἀνασήκωνε καὶ τὰ στερέωνε ψηλά, ἄφηνε ἀργὰ τὸ βλέμμα της νὰ πλανιέται ἀδιάφορα πάνω στὸ πλῆθος.

Στὸ βλέμμα της χαμήλωσαν ὅλοι τὸ δικό τους. Αἰσθανόταν εὐχαρίστηση νὰ τοὺς ὑποτάσσει κάτω ἀπὸ τὴν ψυχρή της ματιά. Τὴ μεθοῦσε τὸ γεγονὸς ὅτι μυστικὰ ὅλοι τὴν ποθοῦσαν καὶ στέκονταν μπροστά της ἀμήχανα. Κι ἔνοιωθε μέσα της γι’ αὐτὸ μιὰ κρυφὴ περιφρόνηση καὶ ἀηδία γιὰ ὅλους.

Μὰ καθὼς ἡ ματιά της σάρωνε ἐξεταστικὰ τὴ μεγάλη πλατεία, μιὰ μοναχικὴ σιλουέτα στὴν ἀπέναντι πλευρὰ τὴν καθήλωσε. Ἕνας ἄγνωστος ἄντρας ἀκουμποῦσε ἁπαλὰ στὸ πεζούλι, μὲ τὴν πλάτη του σχεδὸν γυρισμένη πρὸς τὸ μέρος της. Εἶχε στραμμένο τὸ πρόσωπο καὶ τὸ βλέμμα του μακριά. Ξαφνιάστηκε. Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ εἶναι κάποιος ἀδιάφορος στὸ πέρασμά της; Νὰ ἀγνοεῖ τόσο ἐπιδεικτικὰ τὴν παρουσία της;

Ἔδειξε τὸ σημεῖο ὅπου ἔστεκε ὁ ἄγνωστος καὶ κρύβοντας ἐνδόμυχα τὸν θυμὸ ποὺ τὴν ἔπνιγε, πρόσταξε μὲ ἤρεμη φωνὴ τὸν ἁμαξά.

- Προχώρησε μέχρι ἐκεῖ!

Δεν δέχτηκε να μιλήσει αλβανικά

Στις 2 Δεκεμβρίου 1945, 70 χρόνια πριν, μια ξεχασμένη στους παλιούς και σχεδόν εντελώς άγνωστη στους νεότερους εποποιία εκτυλίχθηκε στην Χιμάρα. Μια σφριγηλή ένδειξη Ελληνικότητας και Εθνικής
Συνείδησης στην ανατολή της στυγνής κομμουνιστικής δικτατορίας που μόλις είχε εγκαθιδρύσει ο αιμοσταγής δικτάτορας Ενβέρ Χότζα.



ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ
Στις 29 Νοεμβρίου 1944, με την αποχώρηση και του τελευταίου Γερμανού στρατιώτη από την Αλβανία, μια νέα ακόμη πιο σκληρή σκλαβιά άρχιζε για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Οι προσπάθειες ενσωμάτωσης της Βορείου Ηπείρου που είχαν γίνει κατά τη διάρκεια του πολέμου μέσω του ΜΑ.Β.Η. (Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου) απέτυχαν, ενώ ο ηγέτης του ΜΑΒΗ Βασίλης Σαχίνης θα δολοφονηθεί από τους αλβανούς. Την ίδια τύχη θα έχουν και άλλοι Έλληνες Πατριώτες (όπως ο Θεοδόσης Λαζάκης), οι οποίοι μάλιστα ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν από προδότες βορειοηπειρώτες κομμουνιστικών πεποιθήσεων, που ανεδείχθησαν στα πιο πειθήνια όργανα του χοτζικού καθεστώτος.

Πρέπει να τιμούμε τους γονείς όταν έχουν άδικο;

– Πως μπορεί κανείς να μην αμαρτάνει ενάντια στους γονείς του, όταν αυτοί αντιτίθενται στην Εκκλησία, βλασφημούν τον Χριστό και απειλούν ακόμα-ακόμα ότι θα τον αποκληρώσουν;

– Οι γονείς έχουν μεγάλη επιρροή στα παιδιά τους, Αν είναι καλά ή κακά είναι δικό τους πρόβλημα και θα δώσουν λόγο στον Θεό γι’αυτό.

Υπάχει πολύ κακό στον κόσμο επειδή οι άνθρωποι έχουν χάσει τον σεβασμό τους για τον ουράνιο Πατέρα και τους γονείς τους. Αυτό δεν το ήξερα όταν ήμουν νέος. Έχω μοιάσει στη μητέρα μου, όπως εξάλλου και πολλοί άνδρες, κι έτσι είμαι υπερβολικά ευαίσθητος.

Πίστευα ότι ο πατέρας μου έπρεπε να κάνει περισσότερα για τα παιδιά του. Εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος γιος του. Γεννήθηκα το 1914. Αυτού του είδους οι λογισμοί κατέστρεψαν σχεδόν τη ζωή μου. Δεν έπρεπε να έχω τέτοιους λογισμούς για τον πατέρα μου. Αυτοί οι λογισμοί είχαν τόσο αρνητική επιρροή στη ζωή μου. Και το γεγονός ότι ήμουν ζωηρό παιδί δεν βοηθούσε καθόλου.

Κυριακή των Μυροφόρων Κήρυγμα Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Κωνστάνταρου

       ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

                                           ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μαρκ. ΙΕ΄ 43-ΙΣΤ΄ 8)

Υπάρχουν ψυχές, οι οποίες εν αντιθέσει προς το πνεύμα του κόσμου και των χλιαρών Χριστιανών, έχουν καλλιεργήσει τις δωρεές του Θεού και μέσα στην καρδιά τους συνυπάρχουν η θερμή αγάπη του Ιησού αλλά και το θάρρος της ομολογίας.
Αυτές ακριβώς τις όντως θαυμαστές προσωπικότητες εορτάζει η αγία μας Εκκλησία την Κυριακή των Μυροφόρων κατά την οποία, όπως χαρακτηριστικά καταγράφεται στο εορτολόγιο: «Κυριακή Γ΄ από του Πάσχα εν η των αγίων γυναικών Μυροφόρων εορτή εορτάζομεν, έτι δε μνείαν ποιούμεθα Ιωσήφ του εξ’ Αριμαθαίας, ος ην μαθητής κεκρυμμένος, και του νυκτερινού μαθητή Νικοδήμου».
Αλλά τί ήταν οι Μυροφόρες; Και γιατί ονομάστηκαν έτσι;
Ήταν ευσεβείς υπάρξεις, οι οποίες ακολουθούσαν και διακονούσαν τον Κύριο μας Ιησούν Χριστόν, στην τριετή περίοδο της δημοσίας δράσεώς Του. Ήταν γυναίκες που είχε βοηθήσει ο Κύριος Ιησούς, αλλά και γνωστές της Παναχράντου Μητρός Του, και οι οποίες προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες, κυρίως όταν ο Ιησούς ήταν εντελώς απορροφημένος από το έργο του Θείου κηρύγματός Του και των θαυμάτων Του.
Οι Ιεροί Ευαγγελιστές κάνουν συχνά λόγο γι’ αυτές, στα κεφάλαια του θείου πάθους μα κυρίως στο μοναδικό γεγονός της ενδόξου Αναστάσεως.
Πόσα, πράγματι, διδάγματα μας υπογραμμίζει η αγία βιωτή τους, αλλά και αυτή η συγκλονιστική στάση τους, κατά την ημέρα της Κυριακής «της μιάς των Σαββάτων», που ετοιμάστηκαν να πάνε τα μύρα (εξ’ου και Μυροφόρες εκλήθησαν) στον «όλβιον τάφον» Του Αναστάντος!

Ἡ λιτανεία τῆς Ἀθωνίτισσας...

Φωτογραφία: στιγμιότυπο
ἀπὸ τὴ λιτανεία τῆς Φοβερᾶς Προστασίας

Γράφει ὁ Μοναχὸς Μωϋσῆς Ἁγιορείτης, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Λόγου Τέχνη», Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου 1996

Ἤθελε ἀρκετὴ ὥρα γιὰ νὰ χαράξει ὅταν ἀνηφορίζαμε γιὰ τὶς Καρυές, ὅταν διασχίζαμε τὸν δρόμο μὲ τὰ κλειστὰ κονάκια καὶ καταστήματα, ὅταν μπαίναμε στὸ Πρωτάτο. Προσκυνήσαμε τὴν Καρεώτισσα Παναγία, τὸ Ἄξιόν Ἐστι, ἀνάψαμε τὸ κερί, πήραμε τὸ στασίδι. Οἱ μορφὲς τῶν γερόντων, μὲ τὰ κεριά τους, μπερδεύονταν μὲ τὶς τοιχογραφίες τοῦ Πανσέληνου. Οἱ ψάλτες, ὁ διαβαστής, ὁ τυπικάρης, οἱ παπάδες, ὁ διάκος, τὰ καντήλια, τὰ μανουάλια, οἱ πολυέλαιοι, τὸ θυμίαμα, οἱ καμπάνες, τὸ ἀργυρὸ πουκάμισο τῆς Παναγίας ἔλαμπε. Προσκυνήματα, σταυροκοπήματα, ὁ ἥλιος νὰ βγαίνει, οἱ λαϊκοὶ νὰ ἔρχονται, ὁ Πανσέληνος μεγαλύνεται.

Μετὰ ἀπὸ τὴν Λειτουργία ἡ Παράκληση, καὶ ἕνας τόνος χαρᾶς, σὰν νὰ τὴν ψηλαφοῦσες κι ἤθελες κι ἐσὺ νὰ ψάλλεις καὶ σὺ νὰ διαβάσεις. Φορεμένοι παπάδες, ἡ σημαία, ἡ εἰκόνα μὲ τὸ σκιάδιο, οἱ ψάλτες ψάλλουν τὸν ἀναστάσιμο κανόνα. Στάσεις στὰ κονάκια τῆς Ἰβήρων καὶ Παντοκράτορος, στὸ γειτονικὸ ἀρχαῖο μοναστήρι τοῦ Κουτλουμουσίου, στὰ κελλιὰ τοῦ Ρεπανᾶ, τοῦ Ραβδούχου, τοῦ βιβλιοδέτη, τοῦ Καρπουζᾶ, στὰ προσκυνητάρια τῆς Σκήτης Ἁγίου Παντελεήμονος καὶ Μονῆς Διονυσίου, στὴ Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, στὰ κονάκια Ἁγίου Παύλου, Ξηροποτάμου, Ἁγίου Παντελεήμονος – Ρωσικοῦ. Κεράσματα, εὐχές, δεήσεις κι ἡ Ἄνοιξη μὲ τὰ στρουθία καὶ τὰ ἄνθη νὰ ὑποδέχονται τὴ Θεοτόκο. Μία λιτανεία τελειώνει καὶ μία ἄλλη ἀρχίζει.

Σόλων, ο σοφός που πολέμησε την υπερβολή

Η αρπαγή της γης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αθήνα του έβδομου π.Χ. αιώνα. Στα δικαστήρια, κέρδιζε όποιος είχε χρήματα να δωροδοκήσει τους δικαστές. Η προμήθεια έδινε κι έπαιρνε κι είχε ημιεπίσημα οριστεί στο 10%. Γι’ αυτό και τους δικαστές που δε δέχονταν να δωροδοκηθούν, τους έλεγαν αδέκαστους: Χωρίς το ένα δέκατο, χωρίς το 10%. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, οι ξεσηκωμοί των αδικημένων διαδέχονταν ο ένας τον άλλο και ουσιαστικά βασίλευε η αναρχία και τι δίκιο του πιο δυνατού.



Η αυστηρή νομοθεσία του Δράκοντα (621 π.Χ.) δεν καλυτέρευσε τα πράγματα, καθώς η αριστοκρατία την χρησιμοποίησε για το δικό της συμφέρον. Μια ακόμα εξέγερση (616 ή 612 π.Χ.) ενός Κύλωνα πνίγηκε στο αίμα. Οι οπαδοί του σφάχτηκαν, αν και είχαν καταφύγει ικέτες σε ναό. Ένας λοιμός, που έπεσε στην πόλη, ερμηνεύτηκε ως θεία δίκη για το «Κυλώνειον άγος», όπως ονομάστηκε.

Ο επώνυμος άρχοντας Μεγακλής, της οικογένειας των Αλκμεωνιδών, θεωρήθηκε υπεύθυνος της σφαγής κι εξορίστηκε με όλη την οικογένειά του, ενώ ο σοφός Επιμενίδης ο Κρης κλήθηκε να εξαγνίσει την πόλη. Ο Επιμενίδης έκανε τον καθαρμό αλλά και πρότεινε στους Αθηναίους να αναθέσουν στον φίλο του, σοφό έμπορο Σόλωνα, να φτιάξει νέους νόμους. Ήταν το 594 π.Χ.

π. Βασίλειος Θερμός και ψυχανάλυση

Αὐτό λέει ἐξάλλου ὁ π Βασίλειος Θερμός στό τέλος τοῦ βιβλίου του: «Ὁ ὁμοφυλόφιλος δέν ἔχει καμμιά ἁμαρτία γι’ αὐτό πού τοῦ συμβαίνει, φυσικά οὔτε καί ἐνοχή, βρίσκεται ὅμως ἄθελά του σέ κατάσταση ἁμαρτωλότητας ἐπειδή ἀδυνατεῖ νά συμβάλει στό ἑνοποιητικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ....» (σ. 645)."


Με αυτή τη φράση ο π. Βασίλειος τινάζει στον αέρα 645 σελίδες φροϋδικής μπουρδολογίας και αυτοακυρώνεται. Κρίμα στον κόπο που έκανε να μαζέψει τόσα "επιστημονικά" παραθέματα. Δεν έχει σημασία πώς αρρωσταίνει κανείς, στην ψυχή ή στο σώμα. Από τη στιγμή που αρρώστησε σημασία έχει να γίνει υγιής. Και η Εκκλησία δεν καταδικάζει κανέναν άνθρωπο για τις αμαρτωλές επιθυμίες του, ίσα-ίσα που βασικός λόγος που διδάσκει τον άνθρωπο να μην κατακρίνει τον πλησίον του για καμία αμαρτία είναι το γεγονός ότι ΟΛΟΙ είμαστε ικανοί για ΟΛΕΣ τις αμαρτίες, είτε δείχνουμε μια τέτοια τάση είτε όχι. Σημασία έχει να μην υποκύπτουμε στις αμαρτωλές επιθυμίες, ή αν υποκύψουμε λόγω αδυναμίας να ξαναβάλουμε αρχή μετανοίας. Αυτός είναι ο σταυρός του κάθε ανθρώπου. Η απελευθέρωση από τις επιθυμίες καθαυτές είναι αποκλειστικά δώρο της χάριτος του Θεού, και για να την προσελκύσει ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να τηρεί τις εντολές του Θεού. Είναι τόσο δύσκολα μαθηματικά;;

π. Ιωνάς: «Πίσω από κάθε ιεραποστολή κρύβεται το σχέδιο του Θεού»

9 Μαΐου 2016

[Προηγούμενη δημοσίευση:http://bitly.com/1SpMYI8]

Απόψεις από την Ιεραποστολή στην Ταϊβάν

π. ΙΩΝΑΣ: Σας ευχαριστώ πολύ που με θυμάστε και σας παρακαλώ κατ’ αρχήν να διαβιβάσετε τον σεβασμό μου, την μετάνοιά μου και την αγάπη μου στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο, που με την ευλογία του και την αγάπη του εδώ μας περιβάλλει, και ενώ τοπικά είναι μακριά, η θεολογική του παρουσία είναι πάρα πολύ σημαντική στον κόσμο και την Ιεραποστολή της Ασίας… Θα προσπαθήσω να απαντήσω στις «ανακριτικές», αλλά και ωραίες ερωτήσεις σας.

Α.Κ.: Πάτερ Ιωνά, πώς ενταχθήκατε στην διακονία αυτή; Πώς γίνατε Ιεραπόστολος;

π. ΙΩΝΑΣ: Κατ’ αρχήν τον τίτλο του Ιεραποστόλου τουλάχιστον εγώ δεν τον έχω συνειδητοποιήσει, δε νομίζω ότι είμαι. Δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς. Σας λέω την αλήθεια, δεν ξέρω. Ο Θεός με σκεπάζει. Ποτέ δεν το σκέφτηκα ότι είναι έτσι τα πράγματα· απλώς προσπαθώ εδώ πέρα να κάνω το καθήκον μου, να κάνω μια δουλειά, έστω κι αν αυτή δεν την κάνω κατά τον καλύτερο τρόπο.

Στην ερώτησή σας στο πως εντάχτηκα σ’ αυτή τη διακονία, δεν είναι εύκολο να σας απαντήσω. Είναι μια ολόκληρη ιστορία, μάλλον δε μια ιστορία γεμάτη παράξενα πράγματα· ίσως ο Θεός από δρόμους δικούς Του οδηγεί. Θα σας απαντήσω πολύ γενικά, γιατί δε θέλω να υπεισέλθω σε προσωπικά. Με την ευχή του σεβαστού μου Γέροντα, π. Γεωργίου, Ηγουμένου της Μονής Γρηγορίου του Αγίου Όρους, ξεκίνησα· μ’ έστειλε, να πάω στην Ασία. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Νικήτας, Μητροπολίτης Χόνγκ Κόνγκ και πάσης Άπω Ανατολής, μου έδωσε την ευλογία να πάω στην Ταϊβάν. Βέβαια και σ’ αυτόν οπωσδήποτε ανήκει η ευχαριστία, αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Βλέπετε δεν εντάχτηκα εγώ, τα ’φερε ο Θεός έτσι. Τώρα, γιατί εγώ και όχι κάποιος άλλος; Δεν ξέρω. Ίσως επειδή ήμουν πλέον ανάξιος ή για ποιόν άλλο λόγο δεν ξέρω… Συνετέλεσαν και πολλοί άλλοι άνθρωποι. Ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος που μου έδωσε επίσης την ευλογία του. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Σεβ. Μητροπολίτη Νεκτάριο, τον Μητροπολίτη Καλύμνου, που με χειροτόνησε, διότι έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, αλλά σας είπα δε μπορώ να σας απαντήσω πως εντάχτηκα. Είναι πολλές δύσκολες και δραματικές ιστορίες. Η Χάρις του Θεού οδηγεί μέσα από παράξενους δρόμους τους ανθρώπους.

Και επίσης ήταν και άνθρωποι εδώ που προσεύχονταν χρόνια να έρθη Ιεραπόστολος. Να έρθη κάποιος άνθρωπος, τέλος πάντων, να κάνη τη Θεία Λειτουργία. Το να είναι κανείς στην ιεραποστολή, τελικά, δεν είναι δική του υπόθεση μόνο – θα ’λεγα μάλιστα είναι πολύ λιγότερο – αλλά πάρα πολλών ανθρώπων. Άλλων οι οποίοι προσεύχονται και δεν τον ξέρουν καθόλου, και πολλών περιστάσεων και από πίσω κρύβεται το σχέδιο του Θεού.

Α.Κ.: Ποιά η μεγαλύτερη χαρά που αισθάνεται ένας Ιεραπόστολος;

π. ΙΩΝΑΣ: Ποιά είναι η μεγαλύτερη χαρά που αισθάνεται ένας Ιεραπόστολος… Δεν είναι εύκολο να σας απαντήσω σε τέτοια πράγματα. Είστε κι εσείς Ιερέας. Δεν είναι εύκολο να σας απαντήσω σε τέτοια πράγματα. Η μεγαλύτερη χαρά που αισθάνεται ένας Ιεραπόστολος δεν ξέρω ποιά είναι. Εγώ αισθάνομαι το γεγονός ότι μπορεί και κάνει τη Θεία Λειτουργία και έρχεται η Χάρις του Θεού και η Βασιλεία του Θεού στη γη. Και όταν η Χάρις του Θεού  και η αλήθεια της Εκκλησίας γίνεται γνωστή σε τόσους πολλούς ανθρώπους, όταν βαφτίζονται άνθρωποι· δεν είναι πολύ εύκολο να σας απαντήσω πάνω σ’ αυτό.

orthodoksiierapostoli.blogspot.com

Α.Κ.: Ποιά είναι η μεγαλύτερη δυσκολία;

π. ΙΩΝΑΣ: Επίσης δε μπορώ να σας απαντήσω μονολεκτικά. Η μεγαλύτερη δυσκολία είμαι εγώ κατ’ αρχήν. Λόγω της δικής μου προσωπικής αναξιότητος και ακαταλληλότητας και ακηδίας και των πειρασμών. Υπάρχουν κι άλλες πολλές δυσκολίες. Ίσως να σας πω μερικές. Το ότι έρχεσαι εδώ και δεν βρίσκεις κανέναν. Δεν σε περιμένει κανείς. Ξεκινάς από το μηδέν. Δεν ξέρεις τη γλώσσα, δεν ξέρεις τίποτα. Δεν έχεις λεφτά. Τί να πω. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίση κανείς ποιά είναι η μεγαλύτερη και ποιά δεν είναι.

Α.Κ.: Ποιά τα σημεία πρώτης επικοινωνίας με τους γηγενείς;

π. ΙΩΝΑΣ: Θα μου επιτρέψετε να πω ότι ο όρος γηγενής, χωρίς βέβαια να είναι κακός, θυμίζει λίγο Αφρική. Οι γηγενείς εδώ, ξέρετε, είναι άνθρωποι πολύ πολιτισμένοι. Τα πρώτα σημεία επικοινωνίας με τους λεγομένους γηγενείς είναι πολύ κλασσικά και γραφειοκρατικά. Να πάρης βίζα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει Ιεραποστολή, ότι Ιεραποστολή δεν είναι μόνο λεφτά. Για να πάρω βίζα αντιμετώπισα πολλά προβλήματα, δεν είχα καμιά απολύτως βοήθεια. Έπρεπε να γραφτώ σ’ ένα Πανεπιστήμιο, για να πάρω βίζα σπουδαστική. Για να γραφτής σ’ ένα Πανεπιστήμιο εδώ πέρα, πρέπει να κάνης εξέταση αίματος και να αποδείξης ότι δεν έχεις AIDS.

''Η πνευματική αναζήτηση ενός σύγχρονου Έλληνα''

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος... καί ο Λόγος Του μου αρκεί.»
Χωρίς περιστροφές, προσθέσεις, αφαιρέσεις, κόψε - ράψε.


«Το Σώμα Του Χριστού διαμελίζεται... κι εμείς τι κάνουμε;»
Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία





Εκείνος που πίστεψε μέχρι θανάτου στο Χριστό, είναι εκείνος που πολλές φορές πρώτος αμφισβήτησε τα λεγόμενα Του.



Που με διάθεση βολική και χαλαρή, είπε μέσα του: «όχι. αυτό τώρα εκεί, δεν μπορεί να είναι έτσι, αυτό είναι της «εκκλησίας»...»

Ένιωσε μέσα του το κάλεσμα, δίψασε η ψυχή του για την αλήθεια, όποια και αν ήταν αυτή, άνευ όρων και προϋποθέσεων.






Και σαν τρελός έτρεξε, διψώντας για Εκείνον, Τον Θεάνθρωπο Χριστό...





Η αναζήτηση



Τον έψαξε παντού. Σε μέρη που έμοιαζαν φωτεινά, και αρχικά έδειχναν πως ίσως υπάρχει και εκεί το Φως Του. Έψαξε σε ανατολή και δύση, σε διαλογισμούς και πατρώες θρησκείες, σε αρχαίες θεωρίες και μυσταγωγίες. Για να γευτεί την απάτη των ψεύτικων φώτων που εύκολα πλανεύουν τον αρχάριο, τον εγωπαθή και οδηγούν στην απώλεια.

ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ

Σ' αυτό το σημείο τής εξελίξεως τών εννοιών στον Δυτικό πολιτισμό, κρίνουμε απαραίτητο να προσπαθήσουμε να διευκρινίσουμε κάπως την παλαιά συνείδηση και την σύγχρονη αυτοσυνειδησία, η οποία όπως καταλαβαίνουμε ήδη αντικατέστησε τον «παληό» νού, το κατ' εικόνα του ανθρώπου!

Η παλαιά συνείδηση λοιπόν ανήκε στις λειτουργίες τής καρδιάς, αποκάλυπτε το κακό και το τιμωρούσε, με τέτοιο τρόπο που σχεδόν ο Νόμος ήταν στην υπηρεσία της! Η συνείδηση ήταν μέρος τής δικαιοσύνης! Ο Πλάτων έλεγε πως η τιμωρία ακολουθεί από πολύ κοντά το κρίμα: «Το κακό τον κακό τυραννάει πιο πολύ»! Όπως η σφήκα τσιμπάει και πονά άλλους, βλάπτει πιο πολύ τον εαυτό της, γιατί χάνει το κεντρί της και τη δύναμή της για πάντα. Έτσι και οι κακοί στην πληγή που κάνουν, εκεί αφήνουν και τη ζωή τους!

Η πρώτη τιμωρία είναι πως κανένας ένοχος δεν μπορεί να βγει αθώος στο ίδιο του τό δικαστήριο. Έτσι λοιπόν, ανάλογα με την κρίση που η συνείδηση αποδίδει στον εαυτό της, η καρδιά μας μέσα μας είναι γεμάτη φόβο ή ελπίδα!

Αυτή η χρυσή εποχή τής συνειδήσεως αγγελιοφόρου του Νόμου, του γραμμένου στην καρδιά μας, τελειώνει με τον Αθεϊσμό του Lock, το cogito του Descartes, το Εγώ σκέπτομαι των Kant και Φίχτε!

Η Δύση απελευθερώνει την συνείδηση από την υπηρεσία της στον Θεό και την αναδεικνύει σε ταυτότητα του ανθρώπου. Υπηρετεί από τότε τον άνθρωπο ενάντια στο Θεό. Η αυτοσυνειδησία είναι η σύγχρονη «θέωση».

Η σύγχρονη συνείδηση λοιπόν έχει την βάση της στην αντικειμενικότητα. Δεν μπορεί να χωρισθεί από τον αντικειμενικό κόσμο, βρίσκεται μέσα στον κόσμο όπως η ίδια τον συλλαμβάνει (χαράζει η εκκοσμίκευση).

Η γλώσσα καταλήγει εκδήλωση της πραγματικότητος τής συνείδησής μας. Διότι μ' αυτή ο άνθρωπος γνωρίζει τον άλλο άνθρωπο και γνωρίζεται ο ίδιος από τους άλλους. Το να είσαι συνειδητός σημαίνει να αφηγείσαι την εμπειρία σου και επομένως η γλώσσα είναι μια δομική ποιότητα της συνειδήσεως.

Η γλώσσα αναδεικνύεται ώς η εμπειρία και ο τρόπος ύπαρξης τού ΕΓΩ. Το ΕΓΩ περικλείει στον εαυτό του τα γεγονότα που το οικοδομούν. Αυτή είναι η Ιστορικότητά του. Η προσωπικότητα είναι μια Ιστορία, δηλαδή ο τρόπος που οικοδομείται σαν μια βιογραφία, που δένει σε μια σειρά γεγονότων τους τρόπους υπάρξεως του ΕΓΩ.
Το σύστημα του προσώπου αναπτύσσεται σαν δημιουργία τού κόσμου του και το ΕΓΩ είναι ο συγγραφέας τής καθαυτό προσωπικότητος, δανεισμένης και αντιτιθέμενης ταυτόχρονα στον άλλο.
Το συνειδητό ον λοιπόν είναι δομημένο σαν αντανάκλαση τού Εγώ, πάνω στην εμπειρία του Εγώ. Δεν ταυτίζεται με το Εγώ, αλλά απαιτεί το Εγώ του να υπερβαίνει το βίωμά του. Το βίωμα του ΕΓΩ μπαίνει στην συνείδηση και το συνειδητό ον τότε γεννιέται καθώς γίνεται κύριο της εμπειρίας του από την αντικειμενοποίηση τής ύπαρξής του μέσα στο Εγώ του.

ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Ο σύγχρονος κοσμικός άνθρωπος, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς τον Νόμο του Θεού, χωρίς Μετάνοια, χωρίς πίστη επομένως, αυτοκαθορίζεται σαν Χριστιανός ο οποίος θέλει να σώσει τον κόσμο από τα προβλήματά του! Με την δύναμη του θεού βεβαίως, διότι καθώς είδαμε στον Ηegel, ο θεός κατοικεί στην συνείδησή μας και είναι όπως τον σκέπτομαι, αυτή δε η σκέψη, το Είναι του θεού, δημιουργεί κόσμο και Ιστορία η οποία πορεύεται προς τα έσχατα!

Αμέθυστος