Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Γιώργος Καραμπελιάς, "1204 - Η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού"


Πηγή:http://o-nekros.blogspot.com/
Σχόλιο του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου, για το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά.



Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ


Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «1204, η διαμόρφωση του νεωτέρου Ελληνισμού» είναι αρκετά ενδιαφέρον και προξενεί την προσοχή του αναγνώστη.


Διάβασα σχεδόν όλο το βιβλίο, ανέγνωσα όμως προσεκτικότερα μερικά κεφάλαια που με ενδιέφεραν ιδιαίτερα, μεταξύ των οποίων το κεφάλαιο «Φιλοσοφία και ησυχία». Διεπίστωσα ότι με κομβικό σημείο το έτος 1204, κατά το οποίον έγινε η πρώτη άλωση-καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους, κατά την Δ Σταυροφορία, εξάγονται πολλά συμπεράσματα για την μετέπειτα ιστορία της σύγχρονης ζωής.

Ουσιαστικά το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο της τριλογίας, ήτοι «της τριμερούς ιστορίας», με τα οποία ασχολήθηκε και θα ασχοληθή ο συγγραφεύς. Το πρώτο είναι το παρόν βιβλίο, το δεύτερο θα είναι ο Διαφωτισμός (1700-1821) και το τρίτο «Η Μεγάλη Ιδέα» (1829-1922).


Θα ήθελα να παρουσιάσω με συντομία τρία σημεία.

Αυτός που υπερασπίζεται την ελευθερία του είναι ειρηνικός!


Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                     
"Ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι το όνομά Σου και ουκ έστιν αυτοίς σκάνδαλον."
                                                                           Ψαλμ. 118 (Άμωμος), στ.65

         Η ελευθερία με την έννοια της ατομικότητας είναι προϋπόθεση της ειρήνης. Όσο χάνουμε την ατομικότητα τόσο ενεδρεύει η σύγκρουση μεταξύ μας.  Ό,τι δούμε με αγάπη γίνεται αμέσως μοναδικό για μας. Ακόμα και το παραμικρό, ένα φυλλαράκι πεσμένο στη γη, αν το δεις με αγάπη αμέσως γίνεται για σένα μοναδικό. Το ότι καθένας από εμάς νιώθει ότι είναι μοναδικός και δεν δεν εγκαταλείπει χωρίς αγώνα την ατομικότητα και την ελευθερία, αποδεικνύει ότι ο Θεός μας αγαπάει.
Αυτό το αίσθημα είναι το φως του Χριστού, η θεόσδοτη αίγλη, όπως την ονομάζει ο Πίνδαρος και γίνεται αισθητή από όλους.

       Η αγάπη και η μοναδικότητα  είναι δυο λέξεις που σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Ο λαός μας ονομάζει τον αγαπημένο"μοναδικό", "ακριβό",  "χρυσό", "φως", "ήλιο" κ.ά.. "Ακριβέ μου", είναι μια έκφραση που σημαίνει ύψιστη τρυφερότητα και οντολογική συμπόνια. Τίποτε δεν είναι συνηθισμένο αρκεί να το αγαπάς. Μόνο όταν δεν αγαπάμε ο κόσμος γίνεται επανάληψη, ανία, βαρεμάρα. Γι΄  αυτό η χειρότερη αμαρτία για τον πιστό του Χριστού είναι η ανία , γιατί είναι μια άλλη μορφή του εγωισμού και της έλλειψης αγάπης.

    Όταν αγαπάμε οι επιθυμίες μας για τα αντικείμενα της αγάπης μας δεν δημιουργούν αντιπαλότητα.
Όσοι αγαπάμε με την χριστιανική έννοια της αγάπης, εγκαταλείπουμε τις επιθυμίες που μιμούνται η μια την άλλη. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχουν συγκρούσεις. Κανείς δεν συγκρούεται με τον εαυτό του ή με τους άλλους για την αρετή και για τις άλλες πνευματικές αξίες. Το ότι κάποιος αγαπάει ή πιστεύει ή είναι ειρηνικός περισσότερο από μας αυτό μας δίνει χαρά. Όταν ακούμε μια μουσική μαζί με κάποιον άλλον, που την αγαπάει  περισσότερο από μας ,δεν νιώθουμε φθόνο ή ζήλια ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα. Το αντίθετο νιώθουμε μεγαλύτερη χαρά από ότι αν την ακούγαμε μόνοι μας.

    Δεν ισχύει το ίδιο με τα υλικά πράγματα. Η επιθυμία για τα υλικά πράγματα δημιουργεί μιμητικούς αντιπάλους. Όσο χάνουμε την ατομικότητα τόσο ενεδρεύει η σύγκρουση. Οι μισούντες την ειρήνη καταδιώκουν την ατομικότητα. Επιβάλλουν ένα πρότυπο για να προκαλούν συγκρούσεις που ανεβάζουν την τιμή στην αγορά. Έτσι με αυτήν την πονηρία εισήλθε στη ζωή μας το έτοιμο και η ομοιομορφία παντού. Ο στόχος του εχθρού είναι να επιθυμούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι τα ίδια πράγματα.

     Φαντασθείτε τι θα γινόταν αν όλοι οι άντρες προτιμούσαν τις ξανθιές (σχεδόν έμαθαν να τις προτιμούν).  Οι γυναίκες θα βάφονταν όλες ξανθιές κι οι άντρες θα έχαναν την ατομικότητα και τη δυνατότητα να επιλέγουν. Κάποιος συγγραφέας παρομοίασε τους άντρες αυτούς με γάϊδαρο που πέθανε μπροστά σε δυο όμοιες μπάλες άχυρο, μην μπορώντας ποια απ΄ τις δυο μπάλες να διαλέξει.

     Κάπως έτσι δε συμβαίνει και στην πολιτική ζωή; Τα κόμματα χρησιμοποιούν την επιστήμη της παραπλάνησης για να αφαιρέσουν και το τελευταίο στοιχείο ατομικότητας , ώστε να προκαλέσουν συγκρούσεις και αντιπαλότητα μεταξύ των πολιτών. Οι πολίτες όμως περιμένουν ήσυχα ναρθεί η στιγμή που τα κόμματα θα πέσουν από μόνα τους σαν τους σάπιους καρπούς, όταν είναι άρρωστοι και μαλακοί από την αρχή.



 

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Η άλωση της Πόλης κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο


Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑΔΙΟ ΣΧΟΛΑΡΙΟ
1. Ο διπλός κίνδυνος· Τούρκοι και Φράγκοι 
Η παρουσίαση των θέσεων του πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου για την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους το 1453 έχει μέγιστο ιστορικό, εθνικό και πνευματικό ενδιαφέρον, για πολλούς και σημαντικούς λόγους. Εν πρώτοις διότι η ζωή του συνεκτυλίσσεται μαζί με τις τελευταίες δραματικές δεκαετίες της βασιλεύουσας και τις πρώτες της άδοξης δουλείας και υποταγής της στον βάρβαρο και αλλόθρησκο κα­τακτητή. Και το σημαντικότερο, διότι δεν είναι απλός θεατής των δρω­μένων, ένας από τους πολλούς που απλώς υφίστανται παθητικά τις τροπές των καιρών και των χρόνων, αλλά ένας από τους ολίγους που ενεργητικά έλαβαν μέρος και συνδιαμόρφωσαν τις ιστορικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες πορεύθηκε η Ρωμιοσύνη κατά τα κρίσιμα έτη πριν από την άλωση και μετά από αυτήν. Κατηύθυνε ο ίδιος και προσδιό­ρισε σε μεγάλο βαθμό τις τύχες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. 
Η αποφασιστική μάλιστα αυτή συμμετοχή του στην χάραξη της ιστορικής πορείας του Γένους, με την οποία ακύρωσε τα καταστροφικά σχέδια άλλων ισχυρών δυνάμεων, προκάλεσε, όπως συμβαίνει συνήθως, την ισχυρή τους αντίδραση, η οποία, εν όσω ζούσε ακόμη, εκδηλώθηκε ως προσπάθεια δυσφημήσεως και απομονώσεως, μετά δε τον θάνατό του ως προσπάθεια κακοποιήσεως και συγχύσεως των ιστορικών πληρο­φοριών, που έφθασε μέχρι και την νόθευση των συγγραμμάτων του, ώστε να πληγεί η υστεροφημία του και να παύσει να αποτελεί αξιόπι­στο μάρτυρα και εκφραστή της ιστορικής συνειδήσεως της Ρωμιοσύνης. 

29 Μαΐου: Η Αγία Υπομονή και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

http://paterikos.blogspot.com/


Γράφει ο πατήρ Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Το σημείο του σταυρού που αποκαλύφθηκε στον Μέγα Κωνσταντίνο, τον πρώτο βυζαντινό αυτοκράτορα που συνέβαλε στην εδραίωση της χριστιανικής πίστης, δεν προμήνυε απλώς την πανηγυρική δικαίωση του χριστιανισμού. Σφράγιζε ταυτόχρονα και υπογράμμιζε την αλήθεια ότι εκείνος που αναλαμβάνει οποιαδήποτε εξουσία πρέπει να είναι έτοιμος να θυσιαστεί για το λαό του ή μαζί με το λαό του.
β) Έτσι και ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αρνήθηκε να συνθηκολογήσει και να παραδώσει εθελοντικά τη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης στους εχθρούς, έστω κι αν έβλεπε την επερχόμενη καταστροφή. Αρνήθηκε επίσης να εγκαταλείψει την πόλη, όπως του συνιστούσαν οι συγκλητικοί και ο πατριάρχης. «Μπορεί η απομάκρυνσή μου να είναι ευνοϊκή για μένα», απάντησε, «μου είναι όμως αδύνατο να φύγω. Πώς να αφήσω τις εκκλησίες του Κυρίου μας και το θρόνο και το λαό μου σε τέτοιο κακό;».

γ) Το ήθος αυτό είχε προφανώς διδαχθεί από την πολύτεκνη και καλλίτεκνη μητέρα του αυτοκράτειρα Ελένη, σύζυγο του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου (1349-1425), η οποία ανέθρεψε έξι αγόρια και δύο κορίτσια. Η Ελένη μετά το θάνατο του συζύγου της αναχώρησε από το κοσμικό παλάτι και έζησε για 25 χρόνια στο μοναστήρι της κυρα-Μάρθας ως μοναχή με το όνομα Υπομονή. Πέθανε λίγα χρόνια πριν από την Άλωση και η Εκκλησία την τιμά ως αγία και την εορτάζει στις 29 Μαΐου. Η Αγία Υπομονή μπορεί να επέλεξε το μοναχικό κελί, αλλά πάντοτε ενέπνεε το ανδρείο, φιλειρηνικό αλλά και θυσιαστικό φρόνημα στα παιδιά της.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΜΕ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ» ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ


Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων
Ένας μεγάλος αγωνιστής και συγγραφέας, ο ελληνορθόδοξος Μακρυγιάννης, έχει εύστοχα παρατηρήσει για τους κινδύνους που απειλούν τον Ελληνισμό: «Πολλά θεριά προσπαθούν να μας φάνε. Δαγκώνει το ένα από εδώ, το άλλο από εκεί, μα η μαγιά πάντα μένει»! Και έτσι είναι. Άλλοτε από τη Δύση, άλλοτε από την Ανατολή, άλλοτε από τον Βορρά και άλλοτε από τον Νότο πολλοί και διάφοροι επιβουλεύθηκαν αυτόν τον ευλογημένο τόπο και τον λαό που κατοικεί επί χιλιάδες χρόνια με ελληνική συνείδηση. Αλώσεις στρατιωτικές, πολιτιστικές, οικονομικές, θρησκευτικές και άλλες επιχειρήθηκαν πολλάκις. Μερικές επέτυχαν επιφανειακά, άλλες αποκρούσθηκαν.

Η μαγιά πάντα έμεινε και μένει. Γι’ αυτό και όσες αλώσεις πέτυχαν μόνο εξωτερικά μάς αλλοίωσαν. Την ψυχή του Έλληνα δεν την κατέκτησε κανείς. Ούτε Τούρκος, ούτε Φράγκος, ούτε Σαρακηνός, ούτε Σλάβος. Παραμένει ανυπότακτη, Ορθόδοξη Χριστιανική και ικανή να αναγεννάται μέσα από τα συντρίμμια.

“ΟΥΚ ΕΝΙ ΕΛΛΗΝ”, ΟΥΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ (3)

Πανθρησκειακὴ/Ἀθρησκειακὴ κκλησία Θέλει  καδημία Βόλου;
Μ φορμ νακοίνωση τς καδημίας Θεολογικν Σπουδν Βόλου
                Δάφνη Βαρβιτσιώτηστορικς
Μι νδεικτικ προσπάθεια μετατροπς τοῦ κκλησιαστικο-θεολογικο λόγου τς ρθοδόξου κκλησίας, σ λόγο παγκοσμιοποιημένο-παγκοσμιοποιητικό, γινε τν ανουάριο το 2003, π τν (ν συνεχείᾳ παραιτηθέντα) Μητροπολίτη Σερβίων κα Κοζάνης, κ.μβρόσιο.
Οκ Ἔνι λλάς: Σ Εσήγησή του πρς τν Ἔκτακτη Σύνοδο τς εραρχίας τς λλάδος,  κ. μβρόσιος γραφε:«Κάθε ννοια “πατρίδας”, ποὺ νήκει ποκλειστικ σὲ “πατριῶτες”, δν συμβιβάζεται μ τν οσία τοῦ χριστιανικο κηρύγματος περ σότητος λων τννθρώπων...», διότι, «Ἡ ννοια το γεωγραφικο χώρου, ποὺ νήκει ποκλειστικ σ μι μάδα ς “χώρα” ἢ “πατρίδα” εναι παράδεκτη π χριστιανικς πόψεως».
Οκ Ἔνι λλάς, Οδ λλην: Κα πειδ –σύμφωνα μ τν κ. μβρόσιο– « μετατροπ τς χώρας μας σὲ πολυπολιτισμικ κα πολυγλωσσικ κρίνει δέκαστα τν Χριστιανισμό μας», κα δεδομένου τι, «Χριστιανός… εναι κενος ποὺ μ τ χάρη το Χριστο χει περβε κάθε κουλτούρα κα κάθε γλσσα»«Θ ποτελοσε γι’ ατὸ γκληματικ πράξη τ ν τολμήσει κανες νὰ περαμυνθε συγκεκριμένου πολιτισμο  γλώσσας,νάντια σ λλους πολιτισμος  γλσσες,  –κόμα χειρότερο– τ ν διανοηθε κάποιος κληρικς  λαϊκς τνπιβολ συγκεκριμένης γλώσσας  πολιτισμο  θρησκείας, σ’ ατος ποὺ προσφεύγουν σ’ ατν κα ναζητον συλο, τροφ  ργασία στ χώρα μας»(1) (σ.σ. τ ντονα στοιχεα, δικά μας).
«Λειτουργικ ναγέννηση»: μως,  πλέον ναπάντεχη προσπάθεια μετατροπς το κκλησιαστικο-θεολογικο λόγου τς ρθοδόξου κκλησίας, σ λόγο παγκοσμιοποιημένο-παγκοσμιοποιητικό, γινε λίγους μνες ργότερα –κα δύο χρόνια μετ τν (ξ σου ναπάντεχο) ρχομ το Πάπα στν θήνα–, π ρχιεπισκοπείας τοῦ μακαριστο κυρο Χριστοδούλου, το γαπηθέντος π τνλληνικ Λα γι τν θνικ κκλησιαστικό του λόγο.
 προσπάθεια ατ συνοψίσθηκε σ κείμενο πέντε σελίδων, ποὺ δημοσιεύθηκε στ πλέον πίσημο βμα τςκκλησίας τς λλάδος, δηλαδή, στ περιοδικ EKKΛHΣIA, κα δή, στ “Συνοδικ νάλεκτα”πογραφόμενο π μέλος τς Εδικς Συνοδικς πιτροπς Λειτουργικς ναγεννήσεως, τ κείμενο ατ εχε ς τίτλο «Τ Θεολογικπόβαθρο τς Λειτουργικς ναγεννήσεως»(2).
Μετανεωτερικότης κα κκλησία: Τ κείμενο ξίωνε τν φαρμογ τν ρχν τς μετανεωτερικότητος «στὸ σύνολο το θεολογικο πιστητο σ λους τος τομες τς θεολογικς πιστήμης, π τος καθαρ πρακτικούς, ς τος αστηρ θεολογικούς».

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ένας παράξενος δούλος



Ιωσήφ, Μητροπ. Προικοννήσου. «Οσμή ζωής», εκδ. Άθως
Vatopaidifriend
«Γκόσποντε Ιησούσε Χριστέ, Σήνε Μπόγια, πομήλουι μια»
 
Στις 27 του Μάη γιορτάζεται η μνήμη ενός νεοφα­νούς Αγίου, Ρώσου στην καταγωγή, που το ιερό λείψανό του βρίσκεται – στο πείσμα της ανθρώπινης λογικής! – άφθαρτο και ακέραιο, κοντά 280 χρόνια μετά το σωματικό θάνατό του, στο Νέο Προκόπι (πρώην Εμίν Αγά) της Εύβοιας. Πρόκειται για τον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο, τον νέο Ομολογητή.
Ανάμεσα στους στρατιώτες του Τσάρου της Ρωσίας Πέτρου του λεγόμενου Μεγάλου, που πολέμησαν ενάντια στους Τούρκους στα 1711, κατά τον άτυχο εκείνο για τους Ρώσους πόλεμο, όπου ο ίδιος ο Πέτρος κινδύνεψε να σκοτωθεί, ήταν κι ένα παλληκαρόπουλο καμιά εικοσαριά χρόνων, που καταγόταν από τη λεγόμενη Μικρή Ρωσία, ο Ιβάν (Γιάννης).
Αθώο και απλοϊκό χωριατόπουλο, ήταν αναθρεμμένο με τα νάματα της ορθόδοξης ευσέβειας, της ευσέβειας εκείνης που μεταμόρφωσε μια αχανή κι απαραμύθητη βαρβαρική χώρα και την έκαμε «Αγία Ρωσία», (όπως με αρκετή δόση υπερβολής ο λαός της την ονόμασε).
Γράμματα φαίνεται πως, έξω από τα γράμματα της Εκκλησίας, δεν ήξερε. Ήξερε, όμως, πολύ καλά να ξεχωρίζει το καλό απ’ το κακό, το πρόσκαιρο από το αιώνιο, και το κατά Θεόν από το κατά κόσμον. Ήξερε πως το νόημα κ’ η νοστιμάδα της ζωής κ’ η ομορφιά της μαζί, είναι ο Χριστός! Και πως σαν είσαι μαζί Του, με το μέρος Του, κοντά Του, είσαι βλογημένος και μακάριος και ευτυχής, ό,τι κι αν σου τρέχει στη ζωή, όποιο κι αν είναι το πλήθος και το μέγεθος των πειρασμών που σε βρίσκουν! Γι’ αυτό και από τα μικράτα του είχε ρίξει την άγκυρά του σ’ Αυτόν και ζούσε κατά το άγιο θέλημά Του ταπεινά, ήσυχα, χωρίς κούφιους εγωισμούς και προσκολλήσεις στα γήινα και μάταια. Για αναπνοή του είχε το «Γκόσποντε Ιησούσε Χριστέ, Σήνε Μπόγια, πομήλουι μια». Δηλαδή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Για χαροκόπι του, τη Θεία Λειτουργία. Για απόλαυσή του, το να κάνει ατέλειωτες μετάνοιες και προσκυνήματα ασταμάτητα μπρος στην εικόνα της γλυκύτατης «Μπογκορόντιτσα», της Θεοτόκου. Για τρυφή του, τη νηστεία, την άσκηση, τη σκληραγωγία. Ελπίδα και στόχος του ήταν το «Τσάρστβο» των ουρανών, η Βασιλεία του Θεού!…
Αλλά ο Θεός δεν επιφυλάσσει στους εκλεκτούς Του «βίο ανθόσπαρτο» πάνω στη γη! Αντίθετα, τους υπόσχεται θλίψεις μέσα στον κόσμο και στενοχώριες και ταλαιπωρίες και βάσανα και πειρασμούς. Γιατί στενή είναι η πύλη που εισάγει στη Ζωή και ανηφορικός και δύσβατος ο δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία. Η χριστιανική ζωή δεν είναι άνεση και πλατυσμός, τρυφή και απόλαυση, αλλά σταυρός! Έτσι και στον ευσεβή Ιβάν ο Θεός επεφύλαξε ένα σταυρό.
Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο που ήδη αναφέραμε, τον έπιασαν αιχμάλωτο οι Τάταροι που πολεμούσαν αντάμα με τους Τούρκους, και τον πούλησαν σκλάβο σε κάποιο Τούρκο αξιωματούχο απ’ το Προκόπι της Καππαδοκίας.

Κυριακή των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου – Η σώζουσα πίστη



(Ιωαν. 1ζ 1-13) (Πραξ. Κ΄16-18, 28-36)
Η σώζουσα πίστη
«εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν»
Η αλήθεια της πίστεως κρατήθηκε ανόθευτη μέσα από τους αγώνες που διεξήγαγαν μεγάλες μορφές της Εκκλησίας, η οποία για τη μεγάλη προσφορά τους θέλει να τους τιμά και να τους μνημονεύει. Έτσι, την τελευταία Κυριακή πριν από τη μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, αποδίδεται τιμή στους 318 θεοφόρους Πατέρες που λάμπρυναν με την παρουσία τους την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο που συγκλήθηκε στη Νίκαια το 325 μ.Χ. Οι Πατέρες όρθωσαν το ανάστημά τους εναντίον της αίρεσης του Αρείου και κράτησαν στερεά την πίστη. Διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ομοούσιος και ομότιμος τω Θεώ και Πατρί, δηλαδή Θεός αληθινός και εν σαρκί τέλειος άνθρωπος».

Αμφιβάλλει ακόμα κανείς ότι η Γερμανία διαλύει την Ευρώπη;


Λίγες ώρες πριν «σκάσει» την Παρασκευή η Καταλονία, η ισπανική «περιφέρεια» μεγέθους χώρας, προκαλώντας διεθνή πανικό, ο Γερμανός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς είχε εξαπολύσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον της πολιτικής του Βερολίνου, κατηγορώντας ευθέως τη Γερμανίδα καγκελάριο ότι οδηγεί την Ευρώπη στη διάλυση. Είπε ότι «Η Γερμανία διέθεσε σήμερα ομόλογα ύψους 4,6 δισ. ευρώ με μηδενικό επιτόκιο-ρεκόρ. Την ίδια ώρα το κόστος δανεισμού για άλλες χώρες αυξάνεται κατακόρυφα. Αυτή η ανισορροπία είναι καταστροφική για την Ευρώπη». Ο Γερμανός Σουλτς λοιπόν δεν αμφιβάλλει ότι η Γερμανία διαλύει την Ευρώπη. Εδώ, πάλι…
Την ίδια ώρα, η γερμανική κυβέρνηση έλεγε επισήμως ότι δεν υπάρχει και κανένα σοβαρό πρόβλημα με το ενδεχόμενο να καθυστερήσει η ελληνική δόση, αφού δεν υπάρχουν διεθνείς πληρωμές της χώρας που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το ευρώ, αδιάφορο τι θα σήμαινε αυτό για την εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα: η πίεση ερχόταν και πάλι απευθείας από την καρδία της καγκελαρίας, ενώ, δύο ημέρες πριν, η Γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα είχε επί της ουσίας διακηρύξει την άποψη ότι πρέπει να τελειώνει η ιστορία με την Ελλάδα… Ταυτόχρονα, ο Νοβότνι και οΝταλάρα έκρουαν, μεταξύ πολλών άλλων, τον κώδωνα του κινδύνου για το τι θα μπορούσε να σημάνει παγκοσμίως η ελληνική έξοδος από το κοινό νόμισμα, ενώ, οΜάριο Μόντι έλεγε για πολλοστή φορά ότι η Γερμανία είναι η πλέον ωφελημένη χώρα από το κοινό νόμισμα.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Όταν η Ελλάδα πήγε στην Σμύρνη για να κατακτήσει... τρία εκ. Έλληνες


Tον Μάιο του 1919, η Ελλάδα βρέθηκε μία ανάσα πριν από την ολοκλήρωση της Μεγάλης Ιδέας, ενός δόγματος που καθοδήγησε την ελληνική εξωτερική πολιτική για σχεδόν 100 χρόνια. Τα τρία χρόνια της Εκστρατείας από το 1919 μέχρι το 1922 σημαδεύτηκαν από λαμπρές στιγμές, μεγάλες νίκες αλλά και μεγάλες ήττες με την τελευταία πράξη του δράματος να γράφεται στην προκυμαία της Σμύρνης. Ενενήντα χρόνια μετά, οι ιστορικοί μοιάζουν διχασμένοι σε σχέση με την αναγκαιότητα και την πορεία της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Έπρεπε ή όχι να πάμε στη Σμύρνη; Υπήρχε καλύτερη μοίρα για τους Έλληνες από τη σφαγή και τον ξεριζωμό;
Το iefimerida.gr σας προσκαλεί στο πρώτο ιστορικό ντιμπέιτ δίνοντας στους αναγνώστες την ευκαιρία να αποκτήσουν μια συνολική εικόνα του ζητήματος και να καταθέσουν τις απόψεις τους. Έπρεπε ή όχι να πάμε στη Σμύρνη;
  • Γιώργος Μιχαηλίδης: «Θα ήταν εθνική προδοσία να αγνοηθούν τόσοι πολλοί Έλληνες την κρίσιμη στιγμή»

“ΟΥΚ ΕΝΙ ΕΛΛΗΝ” (2)

Συνέχεια από: “ΟΥΚ ΕΝΙ… ΕΛΛΗΝ”; (1)

 «Νέα Πολιτικ Πρόταση» τς περεθνικς κκλησίας

Μὲ Ἀφορμὴ Ἀνακοίνωση τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου
Δάφνη Βαρβιτσιώτη, στορικός

Οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος ἀναζητοῦν ἕναν «ἀνανεωμένο θεολογικὸ λόγο», ὁ ὁποῖος θὰ ἀποτελέσει μιὰ «νέα πολιτικὴ προταση»(!), προκειμένου «ἡ Ἐκκλησία μας νὰ εἰσέλθει στὸν αἰῶνα ποὺ ζοῦμε καὶ νὰ μὴ βρίσκει εὔκολο καὶ ἀσφαλὲς καταφύγιο σὲ προηγούμενες ἐποχές».
Πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτόν, συγκαλοῦν ἐπειγόντως διεθνὲς διορθόδοξο συνέδριο, μὲ θέμα «κκλησιολογία κα θνικισμς στ Μεταμοντέρναποχή»[1]

Θεοκρατία κα θνικισμός: Στὴν σχετικὴ Ἀνακοίνωσή τους2, οἱ συντελεστὲς τῆς Ἀκαδημίας Βόλου ἐξηγοῦν ὅτι, προβαίνουν στὴν ἀναζήτηση αὐτή, διότι πιστεύουν ὅτι: «Ἡ θεοκρατία καὶ ὁ νεο-ἐθνικισμός, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ ἐκκοσμικευμένες μορφὲς ἐσχατολογίας, (…) δὲν μποροῦν, μὲ κανένα λόγο, νὰ συνεχίσουν νὰ εἶναι ἡ πολιτικὴ πρόταση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».
Στὸ σημεῖο αὐτό, ἀνακύπτουν τὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα: α) ὑπάρχει σήμερα –ἢ ὑπῆρξε ποτὲ– θεοκρατία στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Καί, β) εἶναι δυνατὸν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (νὰ θέλει) νὰ ἔχει πολιτικὴ πρόταση, συναγωνιζόμενη, ἢ μᾶλλον ταυτιζόμενη, στὸ σημεῖο αὐτό, μὲ τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Π.Σ.Ε., τὰ ὁποῖα –διὰ τῆς ἐμπλοκῆς τους στὸν διακανονισμὸ τῶν πολιτικῶν πραγμάτων– ἔχουν πλήρως ἐκκοσμικευθεῖ;

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου για τους μαθητές και τις μαθήτριες που συμμετέχουν στις σχολικές εξετάσεις


Μήνυμα προς τους μαθητές και τις μαθήτριες που συμμετέχουν στις σχολικές εξετάσεις απηύθυνε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Το μήνυμα του Μακαριωτάτου έχει ως εξής:
Αγαπητά μου παιδιά,
Χριστός Ανέστη!
Κάποτε ένας μαθητής λίγο πριν τις εξετάσεις εκμυστηρεύτηκε: «Νιώθω να τρίζει η καρέκλα κάτω από τα πόδια μου. Δεν φοβάμαι τόσο τις εξετάσεις αλλά έχω αγωνία για το τι θα γίνει μετά. Αν άξιζε τόσος κόπος. Θέλω να απαντήσω σε πολλά ερωτήματα που γεννήθηκαν στη διάρκεια της προετοιμασίας στα οποία δεν βρήκα απαντήσεις και αφορούν εμένα. Ποιός είμαι».

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Της Αναλήψεως του Κυρίου

Πέμπτη 24 Μαΐου,

Αντρέι Ρουμπλιόβ - Η Ανάληψη του Κυρίου,
1410 μ.Χ.
«Ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς, ἵνα πέμψῃ τὸν Παράκλητον τῶ κόσμω, οἱ οὐρανοὶ ἡτοίμασαν τὸν θρόνον αὐτοῦ, νεφέλαι τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ, Ἄγγελοι θαυμάζουσιν, ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν, ὁ Πατὴρ ἐκδέχεται, ὃν ἐν κόλποις ἔχει συναϊδιον, Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον κελεύει πᾶσι τοὶς Ἀγγέλοις αὐτοῦ, Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν, Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χείρας. ὅτι ἀνέβη Χριστός, ὅπου ἣν τὸ πρότερον».

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον.

Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους μαθητές του «εξήγαγε έξω έως τη Βηθανία», στο όρος των Έλαιών όπου συνήθως προσηύχετο. «Και αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24,50) και «ευλογώντας τους, εχωρίσθηκε απ' αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό» μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Και μετά αφού Τον προσκύνησαν επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας το Θεό.

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Το κακό στον κόσμο (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

«Και είδεν ο Θεός ότι καλόν» (Γέν. 1:4. 10. 12. 18. 21. 25)
    
Αδελφοί μου, μόνον αγαθά έργα εκπορεύονται απ’ τον Αγαθό Δημιουργό. Επομένως, ας σωπάσουν όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι και τα αγαθά και τα πονηρά προέρχονται εξίσου από τον Θεό! Ύστερα από κάθε ενέργεια Του ο Θεός ο ίδιος επιβεβαιώνει ότι είναι καλό το έργο Του. Έξι φορές επανέλαβε ότι αυτό που δημιούργησε είναι καλό και μία τελευταία, την εβδόμη, όταν είδε τα πάντα στην ολότητά τους. Τέλος, αποφάνθηκε για όλα όσα δημιούργησε: «και ιδού καλά λίαν» (Γέν. 1, 31). Συνεπώς, επτά φορές επανέλαβε ότι ήταν όλα καλά, αυτά που «παρήγαγε εις το είναι», διά του αγίου θελήματός Του.
Δεν είναι απορίας άξιον που ορισμένοι άνθρωποι εμφανίζονται υπέρμαχοι του άθεου επιχειρήματος ότι το καλό και το κακό εξίσου εκπορεύονται απ’ το Θεό; Ο Θεός γνωρίζοντας ότι θα εξαπολυθούν εναντίον Του τέτοιες συκοφαντίες, ή, ορθότερα, ότι τέτοιες συκοφαντίες θα εξαπολύονται συνεχώς ανά τους αιώνες -έλαβε θέση εκ προοιμίου- και την τοποθέτησή Του την επανέλαβε επτά φορές, για να την γνωρίζουν όλες οι γενιές εις αιώνας αιώνων. Το κακό προέρχεται από την αμαρτία και αμαρτία δεν υπάρχει στο Θεό! Ο Θεός δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι κακό. Ονομάζεται Παντοκράτωρ, διότι έχει τη δύναμη να δημιουργήσει καθετί καλό. Πονηροί και διεστραμμένοι είναι οι πολέμιοι του Θεού, που ισχυρίζονται ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος, επειδή μπορεί να κάνει το καλό αλλά και το κακό. Ο Θεός είναι η πηγή του αγαθού και από τίποτα δεν επισκιάζεται και τίποτα δεν μπορεί να προέλθει απ’ Αυτόν, το οποίο να είναι αντίθετο προς το αγαθό! Ας γνωρίζετε, αδελφοί μου, το εξής: όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει δυϊκότητα στο Θεό, στην αιώνια Πηγή κάθε καλού, είναι εκείνοι ακριβώς που έχουν μέσα τους τη δυαρχία καλού και κακού. Ωστόσο, όλοι εκείνοι που αγαπούν το καλό, ακολουθούν το δρόμο του καλού και επιθυμούν το καλό. Έχουν μέσα τους μια ξεκάθαρη αποκάλυψη ότι ο Θεός είναι καλός και μόνο καλός!

"Ριζικές μεταρρυθμίσεις στή θρησκευτική ἀγωγή ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας"


[Εἰσήγησις Ἑλένης Βασσάλου, καθηγήτριας Θεολόγου, στήν ΗΜΕΡΙΔΑ: "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ"; ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 19-5-2012]
1.    Τό θέμα τῶν ριζικῶν μεταρρυθμίσεων στή θρησκευτική ἀγωγή γεννήθηκε καί ἀναπτύχθηκε μέσα σ’ ἕνα ἰδεολογικό πλαίσιο ἀπό τή Μεταπολίτευση καί μετά, τό ὁποῖο τά τελευταία χρόνια ἐπιδιώκει νά κάνει ἰδιαιτέρως αἰσθητή τήν αὐτοδικαίωσή του, πού ἀφορᾶ τήν ἀνθρώπινη αὐτοθέωση.
(Ἡ ἱστορική φράση «θά χωρίσουμε τά τσανάκια μας», πού περιελάμβανε τό χωρισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος καί τήν ἀπομόνωσή της στά τοῦ οἴκου της, ἔρχεται κατά καιρούς στήν ἐπιφάνεια ἐξ ἀφορμῆς διαφόρων θεμάτων ὄπως ὁ πολιτικός γάμος, ὁ θρησκευτικός ὅρκος, ἡ πολιτική κηδεία, ἡ ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν, ἡ κατάργηση τῆς προσευχῆς καί τοῦ ἐκκλησιασμοῦ στά σχολεῖα, ἡ κατάργηση τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἤ ἡ μετατροπή του σέ θρησκειολογία. Τελευταία, τέτοια θέματα μπῆκαν στό πρόγραμμα πολιτικῶν κομμάτων, λές καί αὐτά εἶναι τά προβλήματα τῆς Ἑλλάδος). Στάση καθόλου τυχαία, ὄπως θά δείξουμε στή συνέχεια τοῦ θέματός μας.
2. Τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν στά Θρησκευτικά Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου, τό ὁποῖο σχεδίασε τό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο, ἐξέδωσε τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί ἐφαρμόζεται πιλοτικά σέ 99 Δημοτικά καί 68 Γυμνάσια τῆς Ἑλλάδος δέν προέκυψε ὦς κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ. Προετοιμάστηκε μεθοδικά ἀπό καιρό: 
Οἱ 3 ἐγκύκλιοι Στυλιανίδη προκάλεσαν σκόπιμα ἀσάφεια καί ταλαιπωρία, ὥστε ν’  ἀναζητηθεῖ ἡ σωτήρια λύση, ἡ ὁποία ὅμως ἤδη εἶχε μεθοδικά σχεδιαστεῖ. Πρόκειται γιά τή γνωστή μέθοδο ἐπιβολῆς τῆς θέλησης τῶν ἰσχυρῶν της γῆς. Δημιουργοῦν τό πρόβλημα καί κατόπιν, ὄπως σχεδιάζουν, τό ἐπιλύουν ὦς δῆθεν σωτῆρες.
Ἐδῶ καί δέκα περίπου χρόνια ἐπιλεγμένοι ὁμιλητές καλλιεργοῦσαν συστηματικά στά θεολογικά συνέδρια τίς ἰδέες τοῦ Προγράμματος. Τελευταῖο ἐκβιαστικό ψευδοεπιχείρημά τους ἦταν “νά εἶναι τό μάθημα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους τους
μαθητές, ἀκόμη κι ἄν γίνει θρησκειολογικό, γιά νά μή φύγει ἀπό τήν Ἐκπαίδευση”.

Στρατηγός Gallois. Η Εκδίκηση του IV Reich


Το στρατηγικό γεωπολιτικό σχέδιο της γερμανικής ηγεσίας (ελίτ;) ή η εκδίκηση του ηττημένου

Οι αποκαλύψεις του άλλοτε αρχηγού του γαλλικού ΓΕΕΘΑ, σεβαστού στρατηγού Γκαλουά που παρέχουν την κλείδα ερμηνείας της τρέχουσας δικής μας εμπειρίας -Aγνωστη άλλα πολύ αποκαλυπτική- για τις προθέσεις των «φίλων και εταίρων» Γερμανών- η αφήγηση του Γάλλου Στρατηγού Πιερ Μαρί Γκαλουά (1911-2010) έγινε κατά την 10η επέτειο των βομβαρδισμών της πρώην Γιουγκοσλαβίας στο Βελιγράδι στις 23 και 24 Μαρτίου 2009.

Παραθέτουμε παρακάτω την ομιλία του, σε ελληνική μετάφραση από δύο βίντεο, στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους ώστε να μη στερηθεί κανείς του αποκαλυπτικού κειμένου.

Ο Στρατηγός Γκαλουά, τέως ΓΕΕΘΑ, έζησε τα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας από μέσα, αποσταλμένος της γαλλικής κυβέρνησης, και για αυτό το λόγο αποτελεί ο ίδιος μια εγκυρότατη πηγή πληροφοριών.
Η παρέμβαση του Στρατηγού Γκαλουά

Στόχοι και συνέπειες της επίθεσης της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, 10 χρόνια μετά. Βελιγράδι, στις 23 και 24 Μαρτίου 2009.

Λοιπόν, συναντιόμαστε σήμερα για να γιορτάσουμε, η λέξη δεν είναι η καταλληλότερη, μια πολύ θλιβερή επέτειο… Πριν από 10 χρόνια, το 1999, οι δυτικές δημοκρατίες, με επικεφαλής τη Γερμανία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, τις οποίες ακολούθησε και η Γαλλία, βομβάρδισαν ό, τι απέμενε από την πρώην Γιουγκοσλαβία, με απόλυτη περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου, των συμφωνιών του Ελσίνκι σχετικά με το απαραβίαστο των εθνικών συνόρων πρώτα, και έπειτα για το γεγονός ότι αρνήθηκαν την συμμετοχή των Ηνωμένων Εθνών, ήτοι του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, και τελικά, προχώρησαν σε πόλεμο χωρίς καν να ζητήσουν τη γνώμη των εθνικών κοινοβουλίων τους. Εν ολίγοις {διέπραξαν} μια σειρά από βιασμούς του διεθνούς δικαίου που αφήνει μια πραγματικά μελανή κηλίδα για την ηθική των δυτικών δυνάμεων, που συμπεριφέρθηκαν όπως συμπεριφέρονται οι απολυταρχίες και ακόμα, σε αυτή τη περίπτωση, τις ξεπέρασαν σε μέγεθος.