Συνέντευξη της Ιρίνα Bergseth στον
Δημοσιογράφο
Andrew Fefelov της
Ρωσικής Εφημερίδας ΑΥΡΙΟ
http://zavtra.ru/content/view/chto-na-nas-dvizhetsya/
9
Μαΐου του 2013
Ο εφιάλτης της σύγχρονης Ευρώπης
Εφημερίδα
"Αύριο": Ιρίνα, θα μας πείτε πώς βρεθήκατε στη Νορβηγία, και τί
εντύπωση έκανε σε σας αυτή η χώρα;
Irina Bergseth: Το 2005
παντρεύτηκα στην Μόσχα με αλλοδαπό πολίτη της Νορβηγίας. Ο γιος μου ήταν τότε 7
ετών. Πήγαμε να ζήσουμε στη
Νορβηγία, στο χωριό Άουρσκογκ κοινότητας Άουρσκογκ Χιόκλαντ.
Δεν γνώριζα τότε, ότι πριν από μισό αιώνα, η Νορβηγία ήταν μία χώρα με το επίπεδο πολιτισμού συγκρίσιμο με τις
χώρες της Κεντρικής Αφρικής. Το 1905 η Νορβηγία έπαψε να εξαρτάται όχι μόνο από
την Δανία αλλά και από την Σουηδία. Η χώρα ήταν και παρέμενε κράτος
δουλοπάροικων, οι κάτοικοι δεν έχουν δει ποτέ τα αφεντικά της. Πληρώνουν μόνο τους φόρους. Ανάπτυξη του
πολιτισμού δεν υπήρχε.
Οι κάτοικοι
ομιλούσαν πότε την δανέζικη και πότε την σουηδική δηλαδή τις γλώσσες των καταπιεστών.
Αργότερα, αυτές οι γλώσσες αναμίχθηκαν και δημιούργησαν μια τεχνητή γλώσσα, που ονομάστηκε Μπούκμολ. Αν και σήμερα κάθε οικογένεια στη
Νορβηγία μιλάει τη δική της διάλεκτο. Μέχρι τώρα, στη Νορβηγία δεν υπάρχει
επίσημη γλώσσα του κράτους. Θα
μπορούσε κανείς να πει ότι η χώρα αυτή τώρα διαμορφώνεται, εάν δεν υπήρχε
αντιβαίνουσα διαδικασία.
Η Νορβηγική
κοινωνία αποδομείται ηθικά ταχύτατα, αντιγράφοντας
αμερικανικούς νόμους και νοοτροπίες. Το πετρέλαιο βρέθηκε στην θάλασσα πριν από
50 χρόνια. Είναι σαφές ότι μια χώρα που δεν έχει επιστήμη και πολιτισμό, δεν θα
μπορούσε να έχει την τεχνολογία για την εξόρυξη πετρελαίου από την θάλασσα - η
Νορβηγία εκμεταλλεύτηκε την ξένη επιστημονική και τεχνολογική συνδρομή.
Όλα αυτά τα έμαθα αργότερα.
Όταν έφευγα από την Ρωσία, ήξερα μόνο ότι στη Νορβηγία έχει το υψηλότερο
επίπεδο ζωής στον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι αποφοίτησα
από τη Σχολή Δημοσιογραφίας και έχω διδακτορικό φιλολογικών επιστημών, η
Νορβηγία δεν αναγνώρισε την εκπαίδευσή μου.
Μου προσφέρθηκε να
εργασθώ ως δασκάλα σε γειτονική μας Fet-κοινότητα σε σχολείο νέου τύπου, ανάλογο του προοδευτικού τύπου της
Δανίας που ονομάζεται "Riddersand», σε μετάφραση σημαίνει "Σχολείο των Ιπποτών". Σε σύγκριση με το
ρωσικό σχολικό σύστημα, όλα τα νορβηγικά κρατικά προγράμματα στην ουσία μοιάζουν να είναι φτιαγμένα για διανοητικά καθυστερημένος.
Στο δημοτικό σχολείο από την
1η έως την 7η τάξη το έργο του κρατικού προγράμματος συμπεριλαμβάνει: οι
δάσκαλοι να διδάξουν στα παιδιά το αλφάβητο, έως
13 ετών να μάθουν να μετράνε και να διαβάζουν τις ετικέτες
των τιμών στα καταστήματα.
Το διάβασμα
μεγαλόφωνα στην τάξη δεν επιτρέπεται, επειδή το παιδί αισθάνεται «ντροπή».
Ειδικός δάσκαλος
βγάζει το παιδί στον διάδρομο -και μόνο εκεί- ακούει το παιδί να διαβάζει, έτσι
ώστε να μην ντροπιάσει το "μικρό".
Ο δάσκαλος έχει το
δικαίωμα να κάνει στα παιδιά
μέσα στην ημέρα δύο ασκήσεις
μαθηματικών.
Αν τα παιδιά δεν
μάθουν το μάθημα, στη συνέχεια, τρεις ημέρες αργότερα, πάλι προσπαθεί να τους
εξηγήσει την ύλη του περασμένου μαθήματος.
Εργασία για το σπίτι για την εβδομάδα - 5 λέξεις στα αγγλικά ή οκτώ, κατά την
διακριτική ευχέρεια του παιδιού.
Το Νορβηγικό Σχολείο είναι
παράδειγμα της πλήρους υποβάθμισης της εκπαίδευσης.
Δεν υπάρχουν
μαθήματα λογοτεχνίας, ιστορίας, φυσικής, χημείας, φυσικής επιστήμης. Υπάρχουν
φυσικές επιστήμες (όπως η μελέτη περιβάλλοντος) και ονομάζεται «αναθεώρηση»,
όπου τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο σε γενικές γραμμές.
Ξέρουν ότι ο
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε. Όλα τα άλλα στοιχεία - είναι «κακοποίηση
του παιδιού και της ψυχής του», σύμφωνα με το σύστημα παιδείας της Νορβηγίας.
Η πλουσιότερη χώρα
στον κόσμο δεν ταΐζει τα παιδιά στα σχολεία και στα νηπιαγωγεία. Σωστότερα,
τρέφουν τα παιδιά με κάποια ¨αηδιαστική σούπα¨, που ονομάζεται «ντοματόσουπα»
από τη συσκευασία μία φορά την εβδομάδα.
Είναι ακριβώς
έτσι: σε παιδικούς σταθμούς, τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα – τα
τρόφιμα δίδονται μόνον μια φορά την εβδομάδα!
Ο μεγαλύτερος γιος μου είχε
κάνει στη Ρωσία δύο τάξεις σε ένα κανονικό σχολείο. Ως εκ τούτου, στη Νορβηγία
ήταν ένα παιδί θαύμα. Έως την 7η τάξη, δε διάβαζε τίποτα - δεν υπήρχε καμία
ανάγκη για να διδαχτεί. Στους τοίχους των σχολείων, υπάρχουν ανακοινώσεις:
«Εάν οι γονείς σας
επιβάλουν να κάνετε τα μαθήματα - καλέστε στο τηλέφωνο.
Εμείς θα σας βοηθήσουμε να ελευθερωθείτε από τέτοιους
γονείς.".
Ο μόνος τρόπος ασκήσεως της μνήμης του γιου μου ήταν το
πιάνο. Έλεγα στον γιό μου "Μην τολμήσεις και πεις κάπου ότι έχεις μια
τέτοια απαιτητική μητέρα ..."
Η ιατρική στη Νορβηγία είναι συμφορά! Θα πρέπει να
γνωρίζετε ότι γιατροί στη Νορβηγία δεν υπάρχουν. Για να γίνεις γιατρός απαιτεί
πολλά χρόνια σπουδών στο πανεπιστήμιο. Ως εκ τούτου, γιατροί αναζητούνται κατά
κάποιο τρόπο κακήν κακώς απ' όλη τη δυτική Ευρώπη.
Θα σας αναφέρω την εμπειρία μου με τον γιο μου Σάσα. Έπρεπε ο γιος μου να
αφαιρέσει μια ελιά στο σώμα του. Του έμεινε ουλή σ' αυτό το σημείο ίση με 5
εκατοστά. Ήταν τύχη που η αγροτικός ιατρός της περιοχής μας στο Borklangene δεν χειρούργησε τον γιό μου. Ήταν μια κυρία από
την Ανατολική Γερμανία. Μας είπε ξεκάθαρα: " Ξέρεις, εγώ ποτέ δεν έχω
κάνει αυτή την δουλειά στην Γερμανία, εγώ εργαζόμουν σε ασφαλιστική εταιρεία.
Εκεί ήταν έτσι... αν κάποιος
έσπασε το πόδι του, τότε ερχόμουν και διαπίστωνα ¨ναι αυτό το πόδι είναι σπασμένο"… και
ξαφνικά πρόσθεσε: «Μην ανησυχείτε, θα το κάνω».
Άνοιγε ένα ιατρικό
βιβλίο και διάβαζε: "Εδώ γράφει: το βαμβάκι βρέξτε με οινόπνευμα, σκουπίστε το μέρος μέχρι ...". Φυσικά, αγκάλιασα τον γιο μου και γρήγορα
απευθύνθηκα προς την έξοδο... Ο γιατρός
που χειρούργησε τον γιό μου -χειρουργός από το Όσλο, με εμπειρία 20 ετών- για
τον οποίο περιμέναμε στην σειρά για περισσότερο από επτά μήνες, αυτός ο
χειρουργός ¨τακτοποίησε¨ τον γιό μου, ως αγροτικός κτηνίατρος.
Εφημερίδα "Αύριο":
Όλο αυτό το τοπικό «colorize » μπορεί να δημιουργήσει ένα πρόβλημα, αλλά από
πότε η ζωή σας στη Νορβηγία έχει γίνει αφόρητη και γιατί;
Irina Bergseth: Η συμφορά συνέβη μετά από έξι
χρόνια παραμονής μου στη Νορβηγία. Δεν ήξερα τίποτα για το σύστημά ονόματι ¨Barnevarn".
Ζούσα με τις δικές μου
ανησυχίες και μικροπροβλήματα: δουλειά, σπίτι, οικογένεια... Ζούσα με λίγο
ενδιαφέρον για την κρατική δομή και τα πολιτικό-κοινωνικά δρώμενα της χώρας.
Άκουγα που και
πού, ότι έπαιρναν τα παιδιά από κάποιους, όμως εγώ ήξερα, ότι ήμουν κανονική μητέρα. Χώρισα με τον άντρα
μου μετά από τρία χρόνια γάμου, μετά την γέννηση του δεύτερου γιου μου. Αιτία ήταν η σύγκρουση πολιτισμών.
Μου λένε:
"Αλλά υπάρχει σε κάθε σπίτι του χωριού μια τουαλέτα κι ένα ντους. "
Ναι¨, τους απαντώ, όμως οι Νορβηγοί συνήθως πάνε να
ουρήσουν έξω, πίσω από το σπίτι τους. Για
τρία χρόνια ζούσα μόνη με τα παιδιά. Πήρα δάνειο, αγόρασα διαμέρισμα, είχα
κανονική φυσιολογική ζωή, ποτέ δεν υπήρξα υπόδικη ή φοροφυγάς ή έκανα οτιδήποτε
μεμπτό, προκειμένου να απασχολήσω τα όργανα του κράτους, παρά μόνον εργαζόμουν κι αφιέρωνα επαρκή χρόνο για τα παιδιά. Τα παιδιά
έμειναν μαζί μου, δεδομένου ότι ο μπαμπάς στεναχωρούσε τον γιο μου (από τον
πρώτο μου γάμο), έθεσα θέμα να μην υπάρξουν συναντήσεις (με τον μεγάλο μου γιο
κι αν ήταν δυνατόν και με τον μικρό).
Σύμφωνα με το
νόμο, ο πατέρας του μικρού μου γιου ήταν υποχρεωμένος να ανταποκριθεί.
Κρατιόμουν όσο
μπορούσα, ώστε ο πατέρας του παιδιού μου να μην μείνει μαζί του το βράδυ –
διότι υπήρχε απειλή ξυλοδαρμού. Το νηπιαγωγείο κι άλλες κρατικές υπηρεσίες με
πίεζαν να δίνω το παιδί στον πατέρα του. Έτσι ο γιος μου παρέμεινε με τον
πατέρα του στην αρχή από δύο ώρες το Σάββατο ή την Κυριακή. Αλλά την τελευταία
φορά, όταν έκλεισε τα τέσσερα του χρόνια, πέρασε με τον πατέρα του σχεδόν μια εβδομάδα.
Το παιδί ήταν με πυρετό, όταν το πήρε για να το πάει σε συγγενείς στο
Τροντχάιμ. Έξω είχε παγετό με
θερμοκρασία 30 βαθμοί υπό το μηδέν.
Στις 7 Μαρτίου του
2011 πήγα στην αστυνομία του χωριού ¨Bjorlelangen¨, επειδή το μικρό μου αγόρι μου είπε, ότι η θεία και ο θείος του, οι
συγγενείς του πατέρα του, τον πόνεσαν στο στόμα και στον ποπό. Μου μίλησε για
πράγματα, που εγώ δεν μπορούσα στην αρχή να τα πιστέψω.
Υπάρχει στην Νορβηγία κάποια
νορβηγική λαϊκή παράδοση, συνδεδεμένη με το να σχετίζονται οι συγγενείς εξ
αίματος στενά με παιδιά: αγόρια και κορίτσια, με μεταγενέστερη μεταφορά στους