Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος στο Ακρωτήριο της Κύπρου, μακαριστού Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Γερασίμου

 Μακαριστού Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Γερασίμου Φωκά (2015)

 

Αδελφοί μου, θα σας μεταφέρω στην Κύπρο και θα σας αναφέρω ένα θαυμαστό γεγονός που έγινε εκεί. Η Κύπρος ευλαβείται πάρα πολύ τον Απόστολο Ανδρέα. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει Ανδρέα ή Ανδρούλα. Και ακριβώς εκεί που υπάρχει η μύτη της Κύπρου, το ακρωτήρι, γράφει στο χάρτη Ακρωτήριο Αποστόλου Ανδρέου, και ακριβώς εκεί έκτισε η Αγία Ελένη, επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη από τα Ιεροσόλυμα, τη μονή του Αποστόλου.

Το 1974 με την κατάληψη δυστυχώς του μέρους από τους Τούρκους έμειναν ορισμένες χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβισμένοι και έχουμε το δράμα των ανθρώπων αυτών των λεγομένων εγκλωβισμένων εις την περιοχή της Καρπασίας όπου περικλείεται και το μοναστήρι. Η γνωστή τακτική. Ήταν αρκετές χιλιάδες, άρχισε η μέθοδος των Τούρκων όπως ακριβώς και στην Πόλη, 500.000, 300.000. 100.000. 50.000. Σήμερα ακριβώς 2000. Όπως και στην Ίμβρο 10.000, 1000 άνθρωποι σήμερα. Όπως ακριβώς στην Τένεδο, 7 άνθρωποι σήμερα. Με τις ταλαιπωρίες με τους εκφοβισμούς έφυγαν οι άνθρωποι. Έμειναν στην Καρπασία 800 άνθρωποι, Χριστιανοί άνθρωποι και έμειναν και δάσκαλοι και ιερείς. Έμειναν 4 ιερείς μαζί τους. Δυστυχώς οι Τούρκοι συνέχισαν το σχέδιο τους: έκαιγαν, φυλάκιζαν, εκφόβιζαν και συνεχώς έφευγε ο κόσμος. Από τους τέσσερις ιερείς ο ένας εμαρτύρησε, οι άλλοι δύο απέθαναν και έμεινε ένας να λειτουργεί στις εκκλησίες, να εξυπηρετεί τις ανάγκες τις θρησκευτικές των Χριστιανών και να είναι και στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, ο πατήρ Ζαχαρίας. Ο ιερέας αυτός ήταν έγγαμος και είχε τέσσερα παιδιά και οι Τούρκοι σιγά σιγά λόγω που έφευγαν τα παιδιά έκλειναν τα σχολεία και όταν τα παιδιά του ιερέα έφτασαν να πάνε στο λύκειο δεν υπήρχε πια σχολείο ελλείψει μαθητών. Και τότε άρχισε ο καυγάς μεταξύ παπά και παπαδιάς.

“Δεν βλέπεις τι γίνεται, πάτερ Ζαχαρία; Οι Τούρκοι δεν φεύγουν από εδώ, τα σχολειά έκλεισαν, το χωριό ερήμωσε, όλοι έφυγαν, θα μου καταστρέψεις τα παιδιά μου;”

Ο καημένος ο παπάς προσπάθησε να την πείσει ότι παπάς σημαίνει αυταπάρνηση και καθήκον, αλλά κι αυτή σαν μάνα έβλεπε το μέλλον των παιδιών της να καταστρέφεται, έστειλε τα παιδιά στο ελεύθερο μέρος της Λευκωσίας να μπορέσουν να σπουδάσουν, να προχωρήσουν και συνέχεια γκρίνιαζε: “Να φύγουμε κι εμείς.”
 

Ένα βράδι λέει στον παπά: “Δεν γίνεται άλλο, εγώ πάω στα παιδιά μου κι εσύ κάτσε εδώ με τον Άγιο Ανδρέα και με τους Τούρκους”.

Εισόδια της Θεοτόκου: Το γεγονός της εορτής και τα εξ αυτού συμπεράσματα

 

(+π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)

«Την θεόπαιδα Παρθένον καί Θεοτόκον ἐν ναῷ Κυρίου προσαγομένην εὐσεβῶς ἀνευφημήσωμεν…»

Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει την Είσοδον της Υπεραγίας Θεοτόκου εις τον ναόν του Σολομώντος, εις τα Άγια των Αγίων. Είναι γνωστό ότι οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, Ιωακείμ και Άννα, ήσαν στείροι. Δηλαδή δεν έκαναν παιδιά. Και είχαν φθάσει σε μία προχωρημένη ηλικία, και παιδί δεν είχαν. Επειδή δε εθεωρείτο όνειδος, κυρίως εις την γυναίκα που δεν έκανε παιδιά, γι’ αυτό τον λόγο νυχθημερόν παρακαλούσαν τον Κύριο να τους δώσει ένα παιδί. Και ο Κύριος εισήκουσε την προσευχή τους. Και τους έδωκε ένα κορίτσι. Την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Και στις προσευχές τους μέσα, είχαν τάξει εις τον Θεόν να προσφέρουν το παιδί εις τον ναόν. Ό,τι δηλαδή είχε κάνει παλιότερα η Άννα, η γυναίκα του Ελκανά, η δεύτερη γυναίκα του Ελκανά, που δεν είχε παιδιά, κι εκεί παρακαλούσε τον Θεό, στον ναό να της δώσει παιδί. Διότι η άλλη γυναίκα είχε πολλά παιδιά, και ησθάνετο πολύ δύσκολα, ησθάνετο όνειδος, όπως σας είπα, ντροπή· γι’ αυτόν τον λόγο, παρακαλούσε θερμά τον Θεό, και είπε: «Θεέ μου, δώσε μου ένα παιδί, και θα Σου το αφιερώσω». Και πράγματι, έκανε τον Σαμουήλ. Και τριών ετών τον έφερε εις τον ναόν και τον αφιέρωσε τότε επί αρχιερέως Ηλί. Και έμενε εις τον ναόν. Εκεί εκοιμάτο, εκεί έτρωγε, εκεί έμενε ο Σαμουήλ.

Έτσι, το ίδιο συνέβη και με την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Οι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα, θερμά παρεκάλεσαν να τους δώσει παιδί, και αν τους έδινε, θα το αφιέρωναν στον Θεό. Και πράγματι, όταν εγεννήθη το παιδί τους, η Μαρία, την απεγαλάκτισαν, διότι έτσι εσυνηθίζετο τότε, εις ηλικίαν τριών ετών. Και μόλις απεγαλακτίσθη, δηλαδή έκοψαν το γάλα το μητρικό, προσέφεραν το μικρό παιδάκι εις τον ναόν. Και οι ιερείς οδήγησαν το κοριτσάκι αυτό, των τριών ετών, την τριετίζουσα Μαρία, εις τα Άγια των Αγίων. Εκεί ουδείς εισήρχετο, ούτε ιερεύς, παρά μόνον ο αρχιερεύς, και αυτός μόνο μία φορά τον χρόνο! Και συνεπώς η παρουσία της Υπεραγίας Θεοτόκου ήτο κατ’ έμπνευση του Θεού να βρίσκεται εκεί, εις τα Άγια των Αγίων.

Το γεγονός αυτό που γιορτάζομε σήμερα, προβάλλεται και σε μας, αγαπητοί μου, με έναν έκτυπον τρόπον, που έρχεται να μας πει πολλά πράγματα. Ας δούμε μερικά σημεία απ’ αυτό το γεγονός που γιορτάζομε σήμερα, τι έχει σε μας να πει.

Προσέξτε ένα σημείο, ένα πρώτο σημείο. Ότι οι γονείς της Θεοτόκου, δεν έκαναν παιδιά, και προσηύχοντο διαρκώς εις τον Θεόν να τους δώσει παιδί. Συνεπώς η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο καρπός των προσευχών των. Τίθεται το ερώτημα: Όταν παντρεύονται δύο άνθρωποι, κι αποφασίζουν να κάνουν παιδιά, τα παιδιά είναι καρπός επιθυμίας ή καρπός αγίου πόθου; Τι είναι από τα δυο; Είναι καρπός προσευχών, ή καρπός, ξαναλέγω, σαρκός; Όταν είπα «καρπός επιθυμίας», δεν εννοώ απλώς και μόνον, ασφαλώς και αυτό, το στοιχείον της σαρκικής επιθυμίας, αλλά εννοώ το εξής: γενικά της επιθυμίας των ανθρώπων, από κίνητρο και ελατήριο το «εγώ» των. Δηλαδή επιθυμώ να έχω παιδιά, γιατί θέλω να έχω παιδιά; Να δημιουργήσω απογόνους; Να δημιουργήσω μίαν προέκτασιν της υπάρξεώς μου, ώστε αν εγώ πεθάνω, να υπάρχω στο παιδί μου και στον εγγονό μου; Αυτό δε, το βλέπομε πολλάκις στο όνομα, όταν οι άνθρωποι διαπληκτίζονται, χαλούν τις καρδιές των, να βγάλουν οπωσδήποτε το δικό τους όνομα, και, βάζοντας το δικό τους όνομα, να θέλουν να απαθανατισθούν στο πρόσωπο του παιδιού των, του εγγονού των, κ.ο.κ. Αυτό είναι φανερό, ότι το ελατήριο της επιθυμίας της δημιουργίας των παιδιών, είναι εγωιστικό. Μ’ αυτήν λοιπόν, την γενικήν έννοια, λέγω, τι είναι ένα παιδί, καρπός των προσευχών μας, καρπός αγίου πόθου ή καρπός μιας σαρκικής -γιατί όλα αυτά με μία λέξη, έτσι χαρακτηρίζονται- επιθυμίας;

Πάντως είναι παρατηρημένο και η Ιστορία αυτό το διδάσκει, η Ιστορία του Θεού, ότι γονείς που έκαναν παιδιά κατόπιν προσευχών, έκαναν άγια παιδιά. Έτσι κι ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ήτο καρπός προσευχών. Γι’ αυτό αγαπητοί μου, όταν θα κάνουμε παιδιά, όταν θέλουμε να κάνουμε παιδιά, ιδίως το λέγω πιο πολύ στους νέους ανθρώπους, που θα ήθελαν να δημιουργήσουν και να φτιάξουν οικογένεια, δεν θα κάνουν την οικογένεια μόνο για να έχουν μία δική τους ψυχολογική άνεση ή και περαιτέρω άλλης φύσεως ανέσεις ή απλώς γιατί όπως λένε κατά τη συνήθη έκφραση «παντρευόμενος να μπει κανείς στο δρόμο του». Ποιο δρόμο; Ας το πούμε, τον κοινωνικόν δρόμον. Δηλαδή; Να, αυτό που κάνουν όλοι, θα το κάνουμε κι εμείς. Να μην διαφέρουμε από εκείνο που κάνουν οι άλλοι.

Στην πραγματικότητα την έννοια των πραγμάτων την χάνουμε. Θα πρέπει να αισθανόμαστε ότι είμεθα οικονόμοι μυστηρίων Θεού, όπως και οι ιερείς· και εδώ έχουμε το μυστήριο των παιδιών, τις αθάνατες ψυχές, που πρέπει να μυσταγωγήσουμε στον Θεό. Έτσι λοιπόν πρέπει να βλέπουμε το θέμα του γάμου και τη γέννηση των παιδιών. Το στριφογυρίζω πολλή ώρα στο μυαλό μου αν πρέπει να σας το πω, αλλά θα σας το πω, γιατί «οὐ βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, ἀλλά σεμνούς ποιῆσαι τούς ἀκούοντας», όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Δηλαδή εκείνη η αχαρακτήριστος έκφρασις: «Το παιδί αυτό γεννήθηκε γιατί ξέφυγε!». Ε, όχι δα..! Όχι δα…Που δείχνει ότι όλα τα ελατήρια, όλα τα κίνητρα της δημιουργίας παιδιών, δεν είναι παρά μόνον οι ηδονές μας και τίποτε άλλο. Μα, αν είναι δυνατόν ποτέ, κάτω από τέτοιες καταστάσεις, να έχει ευλογία αυτό το παιδί που θα γεννηθεί.

Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος, το σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι εκείνοι οι οποίοι «οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς, ἀλλ᾽ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν». Αναμφισβήτητα μεσολαβεί η σαρκική επιθυμία· αλλά είναι αγιασμένη. Είναι κάτω από το θέλημα του Θεού. Όταν είναι κάτι κάτω από το θέλημα του Θεού, δεν είναι αυτό το πρωταρχικόν ελατήριον, αλλ’ είναι απλώς κάτι που ακολουθεί, τότε βεβαίως κι αυτό που είναι και μοιάζει για σαρκικό, δεν είναι σαρκικό αλλά είναι πνευματικό. Αυτή η σάρκα η ίδια που φορώ αυτή τη στιγμή και που με τα μάτια αυτά σας βλέπω και με την γλώσσα αυτή σας ομιλώ, δεν είναι σάρκα με την έννοια ότι είναι κάτι απόβλητο και κάτι που δεν θα μπορεί να σταθεί στην αιωνιότητα. Θα αναστηθεί η σάρκα μου. Έχει την σφραγίδα της αιωνιότητος. Γιατί; Διότι η σάρκα μου είναι θέλημα του Θεού. Άλλο πράγμα θα πει σάρκα, κι άλλο πράγμα θα πει ζω σαρκικά. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Έτσι λοιπόν ασφαλώς μπαίνει ο γάμος, με όλα τα συμπαρομαρτούντα του. Αλλά πρέπει να φέρει ο γάμος τη σφραγίδα του Θεού, του θελήματος του Θεού. Και τότε μπορώ να λέγω ότι μπορούμε να έχουμε παιδιά αγιασμένα. Έχουμε δηλαδή άγιες καταβολές. Αυτές είναι οι καταβολές, τα θεμέλια. Πολλές φορές λέμε για τα παιδιά ποιες είναι οι καταβολές των. Και συνήθως ανατρέχουμε στους προγόνους, στις λεγόμενες βιολογικές καταβολές. Μας διαφεύγει όμως ότι η μεγίστη καταβολή είναι η ευλογία του Θεού.

«Γράμμα πρός σκληροκάρδιους ἱερεῖς πού κρύβονται πίσω ἀπό σκληροκάρδιους δεσπότες-δεσμῶτες!»

Πορφυρίτης

Μετά ἀπό κάποια κυριακάτικη θ. Λειτουργία, ἀντίκρυσα μία κυρία μέ μάτια κλαμμένα. Τή ρώτησα ἄν εἶναι καλά καί μοῦ ἀπάντησε: «μά, ἀπό πού μᾶς διώχνουν;». Αὐτομάτως θυμήθηκα τήν αὐστηρή ἀπειλή τοῦ ἱερέως, «νά τηροῦμε τά ὑγειονομικά μέτρα, γιατί αὐτό ἐπιτάσσει ὁ νόμος τοῦ κράτους καί ἡ Ἐκκλησία, καί σέ ὅποιον ἀρέσει. ῎Οσοι δέ συμμορφώνονται καί δέ φοροῦν μάσκα, ἔξω... γιά νά μή πιάσω ἕναν ἕναν καί τούς βγάζω ἔξω»!
Ἐκείνη τήν ὥρα εἷδα τό σκληρό πρόσωπο τοῦ ἱερέα, ἄκουγα ἄφωνος αὐτά πού ἔλεγε καί σκέφτηκα ὅτι ἐπικαλέστηκε τό νόμο, ἀλλά ὁ νόμος τοῦ κράτους ἰσχύει μέχρι τήν ἐξώπορτα τῆς ἐκκλησίας, ἔτσι τουλάχιστον νομίζω, καί ἐπιπλέον ἡ πολιτεία ἔχει ἕνα σωρό νόμους ἀντίθετους ἀπό τήν ἠθική τῆς Ἐκκλησίας μας καί κρατᾶ, στά... λόγια, μιά οὐδέτερη στάση ἀπέναντί της, ἐνῶ στήν πράξη οὐσιαστικά εἶναι ἐχθρική.


Ἐπικαλέστηκε καί τήν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ἔχει καί Αὐτή ἕνα σωρό νόμους πού ποτέ δέν ἐπιβάλλουν αὐτοί οἱ σκληροκάρδιοι ἱερεῖς μέ τέτοιο αὐστηρό τρόπο, μέ τέτοιο σκληρό καί ἀγέλαστο πρόσωπο! Ἀπαγορεύει γιά παράδειγμα, νά εἰσέρχονται γυναίκες καί ἄνδρες μέ ἀπρεπή ἐνδυμασία, κάτι πού κατά γενική ὁμολογία δέν τηρεῖται. Ἔβγαλαν ποτέ αὐτοί οἱ ἱερεῖς πού δέν ὑπηρετοῦν τόν Ὕψιστο, κάποια φορά γυναίκες ἔξω πού φοροῦν παντελόνια, μιά καί ὁ Θεός τό ἀπαγορεύει ὡς βδέλυγμα, αὐστηρῶς καί διά νόμου; Ἔβγαλαν ἔξω ἤ σταμάτησαν κάποιον γάμο ἐπειδή ἡ νύφη φοροῦσε ἀποκαλυπτικό νυφικό ἤ ὁ γάμος μετατράπηκε σέ «καφενεῖο»; Σταμάτησαν τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος γιά νά μιλήσουν μέ τέτοια αὐστηρότητα ἐπειδή οἱ γονεῖς μετέτρεψαν το μυστήριο σε «τσίρκο»; Ἔβγαλαν ἔξω ἀπό τό ναό γιά νά μήν σκανδαλίζονται οἱ ὑπόλοιποι ἀπό τή γύμνια τους, κάποιες γυναίκες; Ίσως μᾶς ἀπαντήσουν ὅτι γιά ὅλα αὐτά ἐφαρμόζουν κάποια οἰκονομία. Μακάρι ὅμως, λέγοντας Ἐκκλησία νά ἐννοοῦσαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· ὄχι, ἐννοοῦν τούς ἀφέντες-δεσποτάδες τους.


Προσωπικά, δέν φορῶ μάσκα μέσα στό ναό, γιά λόγους θρησκευτικῆς συνείδησης καί ὄχι γιά κάποιο ἐγωιστικό καπρίτσιο. Αὐτοί πού θέλουν νά μοῦ ἐπιβάλλουν τή μάσκα, νοιώθω ὅτι βιάζουν τή συνείδησή μου καί δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τό Χριστό, πού καλεῖ ὅλους τούς πιστούς μέ τό «ὅποιος θέλει...».


Δε φορῶ μάσκα, πρώτον, διότι κάνω ὑπακοή στόν πνευματικό μου, ὁ ὁποίος ἔχει ἐνισχύσει τήν πίστη μου στόν Θεό μέ τή στάση του, γενικότερα καί εἰδικότερα μέ τήν ἐξαιρετική εὐκαιρία τοῦ κορωνοϊού. Αὐτό δέν εἶναι τό ζητούμενο; Ἄλλοι πνευματικοί δημιούργησαν φόβο στά πνευματικοπαίδια τους γιά τήν ἐκκλησία καί τήν πίστη της, καί ἐνῶ στήν ἐκκλησία φοροῦν μάσκες, κάνουν κάτι κορωνοπάρτι ἤ συνωστίζονται σέ ἄλλες περιπτώσεις, ὅπως στίς καφετέριες, καί δέ φοβοῦνται τίποτε. Προσωπικά αἰσθάνομαι ἀπολύτως ἀσφαλής στήν ἐκκλησία.


Δεύτερον, τήν ἴδια «γραμμή» σχετικά μέ τή μάσκα, ἔχουν διακριτικοί καί ἅγιοι γέροντες καί πατέρες, ἐντός καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους, τούς ὁποίους ἐμπιστεύομαι. Τό κριτήριό μου γιά τήν ἐμπιστοσύνη εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητά τους. Ἡ «γραμμή» αὐτή συμπίπτει καί μέ τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ψυχοθεραπευτικά

 

 

Κάθε φορά που έχετε μια άδηλη, κρυμμένη μελαγχολία, μια μέρα σας φαίνεται γκρίζα, χωρίς λόγο, να ξέρετε ότι δεν αναπαύεται επάνω σας το Άγιο Πνεύμα.
Κάθε φορά που έχετε μέσα σας ταραχή και θλίψη να ξέρετε ότι η ταραχή και θλίψη δε συμβιβάζεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Τότε η βασική θεραπευτική είναι να κάνετε δύο πράγματα, το ένα πνευματικό και το άλλο πρακτικό.
Το μεν πνευματικό να παρακαλέσετε το Θεό να στείλει τη Χάρη Του και το δε πρακτικό ότι για να στείλει τη χάρη του
-για να έχω νερό πρέπει να έχω ποτήρι.
Να βάλετε το ποτήρι: να σταματήσετε όλη την ταραχή, το γιατί και πώς.

+π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Τρελογιάννης

«Ὁ νέος βαρλααμισμὸς μέσα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία»

 

 

 

 π.Σάββα Ἁγιορείτου
Ἀπόσπασμα ὁμιλίας

Ὅπως ἀκούσαμε στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μεταξὺ τῶν ἄλλων, στὴν ἐποχή του ἐμφανίστηκε ἕνας μεγάλος αἱρετικὸς ποὺ λεγόταν Βαρλαὰμ καὶ ὁ ὁποῖος δίδασκε ὅτι μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ προσεγγιστεῖ μὲ τὴν λογική, μὲ συλλογισμούς, μὲ τὴν φιλοσοφία· καὶ ἄν δὲν πάει ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ τὸν Θεό.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κατάλαβε ὅτι κρύβεται μία μεγάλη αἵρεση πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς διδασκαλίες καὶ τὸν κατατρόπωσε, καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν προσεγγίζεται μὲ τὴν διάνοια, μὲ τὴν σκέψη, μὲ τοὺς συλλογισμούς, μὲ τὴν λογικὴ τοῦ Ἀριστοτέλους –παρόλο ποὺ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γνώριζε πολὺ καλὰ τὴν Φιλοσοφία καὶ τὸν Ἀριστοτέλη- καὶ τὸ δίδαξε ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους μας, σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία -καὶ δόξα τῷ Θεῶ γι΄ αὐτὸ- ὅτι ὁ Θεὸς προσεγγίζεται μὲ τὴν καρδία καὶ ὄχι μὲ τὸν ἐγκέφαλο. Δηλαδή, μὲ τὸν νοῦ ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ὑψηλότερη δύναμη τῆς ψυχῆς καὶ ἔχει τὴν ἕδρα του εἰς τὴν καρδία· τὴν οὐσία του εἰς τὴν καρδία. Καὶ ὅταν ὁ νοῦς εἶναι καθαρός, ὅταν ἡ καρδία εἶναι καθαρά, τότε ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν Θεό, κατὰ τὸ “μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται”( Ματθ . 5, 8 ) ποὺ μᾶς εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Καὶ ἔτσι, κατατροπώθηκε αὐτὴ ἡ πλανεμένη διδασκαλία τοῦ Βαρλαὰμ ὁ ὁποῖος μεταξὺ τῶν ἄλλων, δίδασκε καὶ κατὰ τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ κατὰ τῆς εὐχῆς -τὸ “ Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με”- ποὺ ἀσκοῦσαν καὶ ἀσκοῦν μέχρι σήμερα συστηματικὰ οἱ ἡσυχασταὶ ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ εὐλαβεῖς καὶ εὐσεβεῖς Χριστιανοί.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶναι ἐπίκαιρος καὶ στὶς μέρες μας, γιατὶ καὶ σήμερα ἔχουμε μιὰ παρόμοια αἵρεση ποὺ μᾶς λέει ὅτι πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ ἐπιστήμη, ποὺ δὲν εἶναι βέβαια, τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα δημιούργημα τῆς λογικῆς ἡ ἐπιστήμη καὶ ὄχι τῆς καρδιᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ βλέπουμε, οἱ μηχανὲς ποὺ εἶναι ἄψυχα σίδερα καὶ ἀντικείμενα, τείνουν νὰ κάνουν ἄψυχο καὶ σιδερένιο καὶ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν καρδιά του, τὴν ψυχή του, χωρὶς συναισθήματα, χωρὶς ἀγάπη, χωρὶς οἶκτο, χωρὶς ἔλεος.
Δὲν εἶναι ὅμως, ἡ τεχνολογία καὶ ἡ ἐπιστήμη αὐτὴ ἡ ὁποία πρέπει νὰ μᾶς κατευθύνει, ἀλλὰ εἶναι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ Πίστις. Καὶ ὅμως, κάποιοι εἶπαν ὅτι καὶ μές στὴν Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν ἐπιστήμη, γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουμε τὸν νέο βαρλααμισμό· ὅτι τάχατες μποροῦμε νὰ μολυνθοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία ἐνῷ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν ὅτι ὄχι, ὁ ναὸς εἶναι χῶρος ὅπου ἐμπεριπατεῖ ὁ Θεός, κατοικεῖ ὁ Θεός, ὅπου ὅλα εἶναι ἁγιασμένα, ὅπου καὶ ὁ ἀέρας ἀκόμα ἁγιάζεται μὲ μόνο τὸ θυμίαμα καὶ βεβαίως, μὲ τὴν Θεία καὶ φρικτὴ Ἱερουργία τῆς Θείας Λειτουργίας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἕνας μεγάλος σύγχρονος Ἅγιος διὰ Χριστὸν Σαλός, ὁ Ἅγιος Γαβριὴλ ὁ Γεωργιανός, ἔλεγε ὅτι “ἄν βλέπατε πόση Χάρη ἔχει ὁ ναὸς μέσα στὴ Θεία Λατρεία, θὰ παίρνατε καὶ τὴν σκόνη ἀπὸ τὸ πάτωμα νὰ χρισθεῖτε”. Ὅλα ἁγιάζονται! Καὶ σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲν ἰσχύει ἡ λογικὴ καὶ ἡ ἐπιστήμη μέσα στὸν ναὸ καὶ πέριξ τοῦ ναοῦ, ἀλλὰ ἰσχύει ἡ Πίστις· καὶ ὄχι μόνο ἐδῶ ἀλλὰ καὶ παντοῦ. Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος ξεπερνάει τὴν λογική, ὑπερβαίνει τὴν ἐπιστήμη καὶ ζεῖ μέσα στὸν χῶρο τῆς Πίστης, μέσα στὸν χῶρο τοῦ θαύματος.
Πρόσφατα μάλιστα, καὶ ἕνας ἐπίσκοπος στὴν Ἀμερικὴ κατηγόρησε τὴν προσευχή, παρόμοια μὲ τὸν Βαρλαάμ πρὶν ἀρκετὰ χρόνια καὶ εἶπε ὅτι τὸ “ Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ” δὲν εἶναι σωστὴ προσευχή. Ἄν εἶναι δυνατόν! Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος νὰ λέγει τέτοια λόγια! Ἔχουμε ἑπομένως, ἕνα νέο βαρλααμισμὸ μέσα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἶναι ἐπίκαιρος καὶ πρέπει πολὺ νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν μελετοῦμε, γιὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς δίδαξε καὶ τὰ ἄφησε ἐγγεγραμμένα στὰ θεόπνευστα συγγράμματά του.
Ἄς ἔχουμε πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἄς πορευόμαστε σταθερὰ μὲ αὐτὴν τὴν πίστη, εἰς πεῖσμα ὅλων τῶν νεοβαρλααμιτῶν καὶ ὅλων αὐτῶν οἱ ὁποῖοι ἐπιτίθενται στοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανούς, ἐπειδὴ δὲν θέλουν νὰ ὑποκύψουν σ’ αὐτὰ τὰ ἀντίχριστα καὶ ἄνομα μέτρα μὲ τὰ φίμωτρα καὶ τὶς ἀποστάσεις καὶ τὶς κορδέλες καὶ τὶς ἀπαγορεύσεις τῆς προσκύνησης τῶν Ἁγίων Εἰκόνων μέσα στοὺς ναούς, καὶ τὰ πολλαπλὰ πλαστικὰ κουταλάκια γιὰ τὴν μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας· ὅλα αὐτὰ τὰ ἀπαράδεκτα τὰ ὁποῖα εἶναι ἀντίθετα μὲ τὴν πίστη μας, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Φῶς, εἶναι Ζωή, εἶναι ἁγιασμός, εἶναι ἀπολύτρωσις, εἶναι τὸ πᾶν. Καὶ στὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει μολυσμὸς οὔτε μέσα στὸν χῶρο ποὺ μένει ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μολυσμός· νὰ μολυνθοῦμε, νὰ μολύνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Γιατὶ ὅπως ὁ Θεὸς εἶναι Ἅγιος, καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἁγιάζονται μέσα στὸν ναό, ὅπως διαβάζουμε καὶ στὴν Θεία Μετάληψη ποὺ λένε οἱ Ἅγιοι ὅτι τὸ Σῶμα του μᾶς θεώνει: “Θεοῦ τὸ Σῶμα καὶ θεοῖ με καὶ τρέφει, θεοῖ τὸ πνεῦμα, τὸν δὲ νοῦν τρέφει ξένως”. Ἕνας ἄνθρωπος θεωμένος μπορεῖ νὰ μολυνθεῖ ἀπὸ τίποτα ἤ νὰ μολύνει τὸν ἄλλον; Σὲ καμμία περίπτωση.
Ἄς δοξάζουμε τὸν Πανάγιο Θεὸ ποὺ μᾶς ἔδωσε τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο ποὺ τιμᾶμε σήμερα καὶ μᾶς ἀποκάλυψε τὴν Ἀλήθειά του καὶ μᾶς στερεώνει σ’ αὐτὴν μὲ τὴν Θεία Μετάληψη, μὲ τὰ Ἅγια Μυστήρια καὶ μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἄσκηση καὶ ζωή. Ἄς μείνουμε σταθεροὶ σ’ αὐτὰ ποὺ γνωρίζουμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες οἱ ὁποῖοι ἀκολούθησαν τὸν Χριστό μας, καὶ ἔτσι, θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ζοῦμε συσταυρωμένοι ἀλλὰ καὶ συναναστημένοι μὲ τὸν Χριστό μας καὶ μαζί Του στὴν Βασιλεία Του.
Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα!
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Ἡ Ἁγία Τριὰς διαφυλάξοι πάντας ἡμᾶς.
Τρελογιάννης

Ποιμαντορική ἐγκύκλιος τοῦ Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ μέ ἀφορμή τόν ἐρχομό πάπα Φραγκίσκου

 

Ἐν Κυθήροις τῇ 11ῃ Νοεμβρίου 2021

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ (ὑπ’ ἀριθ. 203/2021)

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί

τόν Χριστώνυμον Λαόν

τῆς καθ ́ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

«Ἐπειδή καιρός μετανοίας ὁ τῆς ζωῆς ἐστι καιρός, αὐτό τοῦτο τό ζῆν ἔτι τόν ἡμαρτηκότα, τῷ βουλομένῳ ἐπιστρέφειν πρός Θεόν, ἐγγυᾶται τήν παρ’ Aὐτοῦ ὑποδοχήν»
(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Φ.Τ.Ι.Ν. Δ’ 96)


Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,


Χάριτι Θεοῦ ἐφθάσαμεν εἰς τά πρόθυρα τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων. Ἀπό αὔριον ἄρχεται ἡ ἱερά περίοδος τῆς νηστείας διά τήν πανεύσημον ἑορτήν τῆς τοῦ Χριστοῦ... Γεννήσεως, τῆς Μητροπόλεως ὅλων τῶν ἁγίων ἑορτῶν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας.


Οἱ τιμώμενοι σήμερον τρεῖς Ἅγιοι :Ἀπόστολος Φίλιππος ἕνας ἐκ τῶν Δώδεκα Μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης καί ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος μέ τήν ἁγίαν των μορφήν καί τό φωτεινόν ὑπόδειγμά των μᾶς εἰσάγουν εἰς τό ἱερόν αὐτό καί κατανυκτικόν 40νθήμερον στάδιον μετανοίας διά τῶν ἁγίων καί θεοπειθῶν εὐχῶν των.

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Φίλιππος ἀπό τήν Βηθσαϊδά τῆς Γαλιλαίας, ἀφοῦ ἐδέχθη ἀπό τόν Κύριον τήν Ἀποστολικήν κλῆσιν μέ τό «ἀκολούθει μοι», εὑρίσκει τόν Ναθαναήλ καί τοῦ λέγει : «ὅν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καί οἱ Προφῆται, εὑρήκαμεν,Ἰησοῦν τόν υἱόν τοῦ Ἰωσήφ τόν ἀπό Ναζαρέτ». Καί ἀπαντῶν εἰς τήν ἀπορίαν τοῦ Ναθαναήλ ̇ «ἐκ Ναζαρέτ δύναταί τι ἀγαθόν εἶναι;» τοῦ εἶπε «ἔρχου καί ἴδε». Αὐτό το προσκλητήριο ἀπευθύνει εἰς τόν καθένα ἀπό ἡμᾶς ὁ Ἅγιος Φίλιππος ̇ «ἔρχου καί ἴδε».


Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁ Παλαμᾶς, (14ος αἰών) υπῆρξε ὁ θεμελιωτής τοῦ θεολογικοῦ ἡσυχασμοῦ, ἡ μεγαλυτέρα θεολογική προσωπικότης τῆς ὑστεροβυζαντικῆς περιόδου. Ἔζησε κατά τούς χρόνους τῆς βασιλείας Ἀνδρονίκου Β’ τοῦ Παλαιολόγου καί ἀνετράφη κατά τά πρῶτα ἔτη του εἰς τά ἀνάκτορα τοῦ Αὐτοκράτορος αὐτοῦ, μετά τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ εὐσεβεστάτου πατρός του Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος ἦτο συγκλητικός. Κατ’ αὐτόν τόν καιρόν, ἔλαβε καί τήν ἐγκύκλιον μόρφωσιν καί τήν φιλοσοφικήν παιδείαν εἰς τήν γενέτειράν του τήν Κωνσταντινούπολιν.


Ὅμως, ἀφοῦ περιφρόνησε τά ὑψηλά ἀξιώματα, διά τά ὁποῖα τόν προήλειφαν οἱ ἀγαπῶντες αὐτόν, καί, ἀφοῦ ἄφησε ὅλον τόν κόσμον καί τά ἐν τῷ κόσμῳ καίἀπεδήμησε ἀπό τήν πατρίδα του πρός τό Ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθω, ἀκολουθεῖ τόν Mοναχικόν βίον. Ὡς Μοναχός ὑποβάλλεται εἰς μεγάλους ἀσκητικούς κόπους καί «μόνος μόνῳ Θεῷ» διάγων, μέ ἄκραν ἡσυχίαν, κατέστη «θεοειδέστατον ἔσοπτρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί ἀνῆλθε εἰς τό «ἀκρότατον τῆς πράξεως καί τῆς θεωρίας», περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλον. Καί, ἀφοῦ κατηυγάζετο τήν διάνοιαν μέ τάς θεοπτικάς ἐλλάμψεις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀφήνει «σοφώτατα καί θεολογικώτατα συγγράμματα», ὡς ἄλλην στήλην Ὀρθοδοξίας, εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ.


Καί ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος, ἀφοῦ κατά τήν νεανικήν του ἡλικίαν μετανάστευσε εἰς τήν Ρόδον πρός ἀναζήτησιν βιοποριστικῆς ἐργασίας καί προσελήφθη εἰς τό ἀρχοντικό τοῦ Χασάν πασᾶ τῆς Ρόδου, ἐξομώτησε καί ἐτούρκευσε. Ἐρχόμενος δέ ὡς Τοῦρκος ἀξιωματοῦχος εἰς τήν Ὕδρα διά νά ἐπισκεφθῇ τήν μητέρα του Μαρίνα καί τούς συγγενεῖς του, καί ἀντιμετωπίζων τήν ψυχράν καί ἀποκαρδιωτικήν στάσιν τῶν συμπατριωτῶν του Ὑδραίων, ἀκόμη δέ καί τῆς ἀναδόχου του καί αὐτῆς τῆς μητέρας του, ἀνεχώρησε κατάθλιπτος ἀπό τήν γενέτειράν του καί ἐπέστρεψε εἰς τήν Ρόδον. Ἀπαρηγόρητος ἀπό τήν ἀδυσώπητον συμπεριφοράν τῶν οἰκείων καί τῶν συμπατριωτῶν του ἐν γένει, κατέφυγε εἰς τό ἀσκητήριον ἑνός ἁγίου Γέροντος τῆς Ρόδου. Καί, ἀφοῦ ἐξωμολογήθη τήν βαρειά ἁμαρτία τῆς ἀλλαξοπιστίας του, ὁ Γέροντας τοῦ συνέστησε νά φύγῃ ἀπό τήν Ρόδον καί νά μεταβῇ εἰς τήν Κριμαίαν τῆς Ρωσίας, εἰς τήν Ὀρθόδοξον αὐτήν χώραν.


Πράγματι, ἀνεχώρησε ἀπό τήν Ρόδον καί μετέβη εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, ὅπου ἐπεσκέφθη τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Γρηγόριον τόν Ε’. Ὁ μαρτυρικός αὐτός Πατριάρχης τόν συνεβούλευσε νά ἐγκαταβιώσῃ εἰς τό Ἅγιον Ὄρος καί ἐκεῖ μέ τήν ἰσόβιον ἄσκησίν του νά ἐξιλεώσῃ τό θεῖον καί νά συγχωρηθῇ τό βαρύτατο ἁμάρτημα τοῦ ἐξισλαμισμοῦ του. Ἔφθασε εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας τῆς Πορταΐτισσας τῶν Ἰβήρων καί ἐκεῖ παρέμεινε ἐπί ἕνα διάστημα προσευχόμενος, ἀσκούμενος καί μετανοῶν διά τήν βαρύτατη προδοσία του. Ὅμως, ἐπειδή δέν ἀνεπαύετο πλήρως μέ τήν ἰσόβιον παραμονήν του ἐν μετανοίᾳ εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ἀλλά εἶχε τόν πόθον νά μαρτυρήσῃ διά τόν Χριστόν εἰς τόν τόπον, ὅπου ἐπρόδωσε τήν πίστιν του, μετέβη μέ τήν εὐχήν καί συγκατάθεσιν τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου εἰς Ρόδον καί ἐνώπιον τοῦ πασᾶ ὡμολόγησε τόν Χριστόν καί τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν Πίστιν. Καί ἀφοῦ ἐφυλακίσθη ἐπί πεντάμηνον περίπου καί ὑπέμεινε φρικτά βασανιστήρια ἐτελειώθη μέ ἀπαγχονισμόν τήν 14ην Νοεμβρίου τοῦ 1800.


Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

O Βασιλιάς είναι τελείως γυμνός, το εμβόλιο είναι βασικά αναποτελεσματικό

 

NOV

12

Η τελευταία μελέτη που επιβεβαιώνει ότι το εμβόλιο είναι σχεδόν αναποτελεσματικό είναι η σουηδική. 

Δεν έχει ελεγχθεί ακόμη, κάτι που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη σε μια αξιολόγηση, αλλά μαζί με δεδομένα από 21 μελέτες που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα, η εικόνα θα είναι αρκετά σαφής.

Η μελέτη αναφέρει ότι το εμβόλιο δεν δρα κατά της παραλλαγής δέλτα και ότι οι πλήρως εμβολιασμένοι μπορεί να είναι οι σούπερ-μεταδότες. 

Covid: Πόσο διαρκεί η ανοσία που βασίζεται στο εμβόλιο;

Επιπλέον, το εμβόλιο προκαλεί παρενέργειες σε βαθμό που δεν έχουμε ξαναδεί και σε μεγαλύτερο βαθμό σε γυναίκες και νέους, δύο ομάδες που είναι λιγότερο πιθανό να πεθάνουν από τον κορωνοϊό από τους άνδρες και τους ηλικιωμένους, αντίστοιχα. Προσθέστε σε αυτό ότι εδώ και 1,5 χρόνο υπάρχει μια πολύ αποτελεσματική θεραπεία για τήν Covid, εάν ξεκινήσει σε πρώιμο στάδιο, και φαίνεται με σαφήνεια ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.

Επιπλέον, η επίδραση για όλα τα εμβόλια ήταν ακόμη χειρότερη και  εξαφανίστηκε νωρἰτερα για τους ευάλωτους ηλικιωμένους και για τους άνδρες, δηλαδή τη σαφή πλειοψηφία εκείνων που πεθαίνουν από covid-19 και για τους οποίους προοριζόταν το εμβόλιο να προστατεύσει.

Η σουηδική μελέτη δείχνει ότι ήδη μετά από 4-6 μήνες, η προστασία του εμβολίου Pfizer ήταν μόνο 47%, και μετά από 7 μήνες, το εμβόλιο δεν προστατεύει πλέον από την Covid-19. 

Το εμβόλιο της AstraZeneca ήταν αναποτελεσματικό μετά από μόλις 4 μήνες, της Moderna είχε το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά παρόλα αυτά η προστασία του ήταν μόνο  59% μετά από 6 μήνες. 

Αλλά επιπλέον, η αποτελεσματικότηα για όλα τα εμβόλια ήταν ακόμη χειρότερη και εξαφανίστηκε νωρίτερα για τους ευπαθείς και για τους άνδρες, δηλαδή τη σαφή πλειονότητα όσων πεθαίνουν από την Covid-19 και για τους οποίους το εμβόλιο προοριζόταν να προστατεύσει.

Ωστόσο, το συμπέρασμα των συγγραφέων της μελέτης είναι περίεργο, ναι, εντελώς φρικτό. 

Πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα δείχνουν ότι πρέπει να δοθεί και τρίτη δόση. 

Το συμπέρασμα είναι ακατανόητο, καθώς οι συντάκτες του άρθρου μόλις έδειξαν ότι το εμβόλιο είναι αναποτελεσματικό, ειδικά για τις ομάδες κινδύνου, και όλα τα εμβόλια βασίζονται επίσης στον ιό Wuhan, ο οποίος κυκλοφορούσε πριν από 1,5 χρόνο και καταρχήν δεν εξαπλώνετε πλέον. 

Θα πρέπει επίσης να βάλουμε στην ζυγαριά:

1.η εξαιρετικά υψηλή συχνότητα ανεπιθύμητων ενεργειών, η οποία επηρεάζει επίσης γυναίκες και άτομα ηλικίας κάτω των 60 ετών, δύο ομάδες με χαμηλότερο κίνδυνο να πεθάνουν από τον κορωνοϊό, , και

2.ότι η έγκαιρη θεραπεία στα εξωτερικά ιατρεία για άτομα υψηλού κινδύνου είναι πολύ αποτελεσματική και μειώνει το ποσοστό θνησιμότητας της μόλυνσης από covid-19 κατά 85%. 

Ένας αόρατος πόλεμος

 

Το λειτουργικό του σώματος μας, ο εγκέφαλος δεν έχει καμία αντίληψη σωστού ή λάθους. 

Η  κύρια  λειτουργία του είναι να μας κρατάει στη ζωή και το κάνει αυτό με το να  οδηγεί κάποιον στην αποφυγή του πόνου και στην αναζήτηση της ευχαρίστησης. 

Οι εγκέφαλοί μας αποτελούνται από μικροσκοπικές χημικές ουσίες που ονομάζονται νευροδιαβιβαστές. 

Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα συναισθήματα, τα αισθήματα και τις συμπεριφορές μας. 

Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πόσο ισχυρές είναι αυτές οι μικροσκοπικές χημικές ουσίες και πόσο βαθιά επηρεάζουν τη ζωή και τη συμπεριφορά μας. 

Σε αυτό το μικρόκοσμο των νευροδιαβιβαστών υπάρχει μια συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ χημικών και ηλεκτρικών αλληλεπιδράσεων και καθορίζουν τις σκέψεις τα αισθήματα και τα συναισθήματα μας.

Στο βιβλίο του «Ο νούς και ο Εγκέφαλος» ο Δρ Jeffery Schwartz σκιαγραφεί τον νου και τον εγκέφαλο. 

Ο νούς είναι ξεχωριστός από τον φυσικό εγκέφαλο.

Ο νούς ή πνεύμα είναι η ηλεκτρομαγηιτική νοημοσύνη που ζει σε αυτό το φυσικό σώμα και στον χημικό εγκέφαλο.

Υπάρχει μια συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο μερών και καθένα μπορεί να έχει μια ισχυρή επιρροή στο άλλο. 

Ο εθισμός εμφανίζεται όταν ο φυσικός εγκέφαλος έχει πάρει τον έλεγχο του νου. Ο νούς είναι το μέρος της νοημοσύνης που αντιλαμβάνεται και εξαγριώνεται απ’ την απώλεια του ελέγχου. 

Η συνείδηση (συν+είδηση) , βάζω το λιθαράκι μου, βάζω ενα συν στην ειδήση, κοινώς το παίρνω χαμπαρι, βρίσκεται στον Νου.

Αυτό είναι το μέρος που δημιουργεί τα αισθήματα σωστού ή λάθους.

Ο εγκέφαλος έχει μια καταπληκτικη ικανότητα να παίρνει τον έλεγχο του νου. 

Μπορεί να πάρει τον έλεγχο της βούλησης και να επηρεάσει το πώς ένα άτομο σκέπτεται, αισθάνεται και ενεργεί.

Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή και ως εθισμός .

Πρόκειται για μια κατάσταση όπου ο εγκέφαλος υποχρεώνει κάποιον προς μία ορισμένη συμπεριφορά, ανεξάρτητα από το νου ή τη συνείδησή του. 

Το Μεταιχμιακό μας σύστημα, έχει την ικανότητά  να συγκαλύπτει το ηθικό και λογικό μέρος του εγκεφάλου,  εξορθολογίζοντας, αλλά και δικαιολογώντας τoν εθισμό.

Τα κέντρα ευχαρίστησής μας όπου ζεί και βασιλευει  ο εθισμός, ¨στεγάζονται¨ στο Μεταιχμιακό σύστημα, το οποίο δεν είναι υπό τον άμεσο έλεγχο του Μετωπιαίου Φλοιού.. 

Ἐπίσκοπος διώκτης ἱερέως

 

Γράφει ὁ Γεώργιος Κ. Τζανάκης

Ὁ Σεβασμιώτατος Πειραιῶς μὲ ἀνακοίνωσι τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς ἤσκησε κανονικὴ δίωξι κατὰ τοῦ π. Στυλιανοῦ Καρπαθίου. Γιατί; Διότι, ὅπως ἀναφέρεται στὴν ἀνακοίνωσι, ὁ ἐν λόγῳ ἱερεῦς ἔχει προβεῖ σὲ συκοφαντικὴ δυσφήμησι τοῦ ἰδίου, τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ τῆς Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς, τῆς ΔΙΣ, καὶ τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος!!! (Δὲν εἶναι καὶ λίγοι, ἐδὼ ποὺ τὰ λέμε. «Δυσφημεῖ συκοφαντικῶς», κατὰ τὴν ἀνακοίνωσι, ὅλη τὴν Ἱεραρχία καὶ πολλοὺς ἄλλους). Ἑπίσης τὸν κατηγορεῖ ὅτι…

ὑποκινεῖ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου ἀλλὰ καὶ ... ὅλης τῆς Ἐλλάδος, «εἰς ἀπείθειαν, καταφρόνησιν, στρηνιασμόν καί ἐχθροπάθειαν πρός τούς Σεβασμιωτάτους Ποιμενάρχας αὐτοῦ». Καὶ τελικῶς τὸν κατηγορεῖ ἐπὶ «δεινοτάτῳ σκανδαλισμῷ τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν».

Ὅλα αὐτὰ ὁ ἱερεῦς αὐτὸς , κατὰ τὴν ἀνακοίνωσι, τὰ διέπραξε δίδωντας συνένευξι «εἰς τόν Ραδιοφωνικόν Σταθμόν FOCUS 103,6 FM καί στόν δημοσιογράφο κ. Στέφανο Δαμιανίδη» τὰἔμαθαν δὲ «κατόπιν τῆς δημοσιοποιήσεως ὑπό τοῦ διαδικτυακοῦ ἱστοτόπου «Τάς θύρας τάς θύρας» καὶ «μετά πολλῆς θλίψεως καί ὀδύνης, ἡἹ. Μητρόπολις Πειραιῶς, κηδομένη ὅμως τῆς τρωθείσης κανονικῆς τάξεως» προέβη στὴν δίωξι αὐτή. 

Κατ᾿ ἀρχὴν εἶναι πολὺ εὐχάριστο καὶ ἐλπιδοφόρο ὅτι ὑπάρχουν ἐπίσκοποι ποὺ γνωρίζουν καὶ παραδέχονται ὅτι ὑπάρχει κανονικὴ τάξις στὴν Ἐκκλησίας μας. Πολὺ σημαντικό αὐτό. (Θὰ ἐξηγήσουμε παρακάτω γιατί). Δεύτερο , ἐπίσης σημαντικὸ, ποὺ ἀκοῦμε ὅτι ἐνδιαφέρονται- κήδονται ὅταν τιτρώσκεται-διασαλεύεται-περιφρονεῖται ἡ κανονική τάξις αὐτή.

Ἄς δοῦμε λοιπὸν  κατ᾿ ἀρχὴν πόσους κανόνες παρέβη ὁ ἐν λόγῳ ἱερεῦς καὶ πόσα Γραφικὰ λόγια, κατὰ τὴν ἀνακοίνωσι τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, : «ΣΤ΄ τῆς Ἁγίας Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ΙΗ΄ τῆς Ἁγίας Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ΛΔ΄ τῆς Ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ΝΗ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς καί ὑπό τῶν Γραφικῶν λογίων: Λουκ. 3, 14 καί Ματθ. 18, 6» Ὄχι καὶ λίγα. Ὅποιος δεῖ τὴν ἀνακοίνωσι σίγουρα θὰ ἀντιληφθῇ ὅτι κάτι τρέχει, ὄντως, μὲ αὐτὸν τὸν ἱερέα. Τόσους κανόνες παρέβη καὶ ἔτρωσε τὴν τάξιν αὐτῶν, συκοφαντῶν Ἀρχιερεῖς καὶ σκανδαλίζων συνειδήσεις ἀπλῶν ἀνθρώπων. 

Γιὰ νὰ γίνει ἀντιληπτὸ τὸ μέγεθος τῶν ἀδικημάτων τοῦ ἱερέως παραθέτουμε , γιὰ ὅσους δὲν τὸ ἔχουν πρόχειρο, τὸ περιεχόμενο τῶν κανόνων αὐτῶν: 

Κανὼν ΣΤ´τῆς Β΄

«Ἐπειδὴ πολλοὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν εὐταξίαν συγχεῖν καὶ ἀνατρέπειν βουλόμενοι, φιλέχθρως καὶ συκοφαντικῶς αἰτίας τινὰς κατὰ τῶν οἰκονομούντων τὰς ἐκκλησίας ὀρθοδόξων ἐπισκόπων συμπλάσσουσιν, οὐδὲν ἕτερον, ἢ χραίνειν τὰς τῶν ἱερέων ὑπολήψεις, καὶ ταραχὰς τῶν εἰρηνευόντων λαῶν κατασκευάζειν ἐπιχειροῦντες·...» (1)

Κανὼν ΙΗ´τῆς Δ΄

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: "Ἡ ἐξομολόγηση κόβει τὰ δικαιώματα τοῦ διαβόλου"

Ἀπό τό Βιβλίο Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου
ΛΟΓΟΙ Α' «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη» σελ.26
ἐκδόσεις ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ὁ ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἡ ἐξομολόγηση κόβει τὰ δικαιώματα τοῦ διαβόλου.

Νὰ πᾶνε τουλάχιστον οἱ ἄνθρωποι σὲ ἕναν Πνευματικό νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ φύγη ἡ δαιμονική ἐπίδραση, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ σκέφτωνται λιγάκι. Τώρα δὲν μποροῦν οὔτε νὰ σκεφθοῦν ἀπὸ τὴν δαιμονική ἐπίδραση. Ἡ μετάνοια, ἡ ἐξομολόγηση κόβει τὸ δικαίωμα τοῦ διαβόλου. Πρίν λίγο καιρό22, ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὅρος ἕνας μάγος καὶ ἔφραξε μὲ πασσαλάκια καὶ δίχτυα ὅλο τὸν δρόμο, ἐκεῖ σὲ μία περιοχή κοντά στὸ Καλύβι. Ἄν περνοῦσε ἀπὸ 'κει μέσα ἕνας ἀνεξομολόγητος, θὰ πάθαινε κακό. Δὲν θὰ ἤξερε ἀπὸ ποὺ τοῦ ἦρθε. Μόλις τὰ εἶδα, κάνω τὸν σταυρό μου καὶ περνῶ ἀπὸ μέσα, τὸ διέλυσα. Μετά ὁ μάγος ἦρθε στὸ Καλύβι, μοῦ εἶπε ὅλα τὰ... σχέδιά του καὶ ἔκαψε τὰ βιβλία του. σὲ ἕναν ποὺ εἶναι πιστός, ἐκκλησιάζεται, ἐξομολογεῖται, κοινωνάει, ὁ διάβολος δὲν ἔχει καμμιά δύναμη, καμμιά ἐξουσία. Κάνει μόνο λίγο «κάφ-καφ» σάν ἕνα σκυλί ποὺ δὲν ἔχει δόντια. Σὲ ἕναν ὅμως ποὺ δὲν εἶναι πιστός καὶ τοῦ δίνει δικαιώματα, ἔχει μεγάλη ἐξουσία. Μπορεῖ νὰ τὸν λιντσάρη, ἔχει δόντια καὶ τὸν ξεσκίζει. Ἀνάλογα μὲ τὰ δικαιώματα ποὺ δίνει μία ψυχή, εἶναι καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ ἐπάνω της.Ἀκόμη καὶ ὅταν πεθάνη κανεὶς καὶ εἶναι τακτοποιημένος, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ψυχή τοῦ ἀνεβαίνει στὸν Οὐρανό, εἶναι σάν νὰ τρέχη ἕνα τραῖνο καὶ ἄλλα σκυλιά τρέχουν ἀπὸ πίσω γαυγίζοντας «κάφ-κάφ...», κόβει καὶ κανένα σκυλί τὸ τραῖνο. Ἀλλά, ἄν δὲν εἶναι τακτοποιημένος, εἶναι σάν νὰ βρίσκεται σὲ τραῖνο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τρέξη μὲ ταχύτητα, γιατί εἶναι χαλασμένες οἱ ρόδες, κ οἱ πόρτες ἀνοικτές καὶ μπαίνουν τὰ σκυλιά μέσα καὶ δαγκάνουν καὶ κανέναν.Ὅταν ὁ διάβολος ἔχη ἀποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἔχη κυριεύσει, τότε πρέπει νὰ βρεθῆ ἡ αἰτία, γιὰ νὰ κοποῦν τὰ δικαιώματα. Ἀλλιῶς, ὅση προσευχή καὶ νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι, αὐτός δὲν φεύγει. Σακατεύει τὸν ἄνθρωπο. Οἱ ἱερεῖς δωσ' τοῦ-δωσ' τοῦ ἐξορκισμούς, καὶ τελικά τὰ πληρώνει ὁ ἄνθρωπος, γιατί βασανίζεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὸν διάβολο. Πρέπει νὰ μετανοήση ὁ ἄνθρωπος, νὰ ἐξομολογηθῆ, νὰ κοποῦν τὰ διακαιώματα ποὺ ἔχει δώσει, καὶ μετά θὰ φύγη ὁ διάβολος, ἀλλιῶς θὰ ταλαιπωρῆται. Μία μέρα, δύο μέρες, ἑβδομάδες, μῆνες, χρόνια, διάβασε-διάβασε ἐξορκισμούς, ἀφοῦ ὁ διάβολος ἔχει δικαιώματα, δὲν φεύγει.
Ρωμαίικο οδοιπορικό

Πολλοί που έτυχε να ιδούν τον Πατέρα Αρσένιο...

 

                                

Πολλοί που έτυχε να ιδούν τον Πατέρα Αρσένιο να υψώνη τα χέρια του και να παρακαλή τον Θεό και να φωνάζη προσευχόμενος «Θεέ μου!», έλεγαν:

«Λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα και θαρρείς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν Τον άφηνε, εάν δεν του έκανε το αίτημα του».
Ο μεν Πατήρ Αρσένιος έκανε συνέχεια προσπάθεια να κρύβεται, η δε Χάρις του Θεού, που κατοικούσε μέσα του, συνέχεια τον πρόδιδε και μακριά ακόμη.
. «Εμείς», όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες, «στην Πατρίδα μας τι θα πει γιατρός, δεν ξέραμε στον Χατζεφεντή τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλά αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα».

***

Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 μ.Χ. με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σ’ ένα νησί.
Η αγία του μορφή συνέχεια σκορπούσε Χάρη και παρηγοριά.
Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτιασμένου κυδωνιού.
Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιο του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας.

***

Οι κάτοικοι των Φαράσων όλα τα αγαθά του Θεού τα είχαν· τον χειμώνα ήταν όλοι στα σπίτια τους και είχαν γιορτές πολλές. Μικροί και μεγάλοι όμως οπλοφορούσαν, διότι θα έπρεπε να είναι έτοιμοι με την σφυρίχτρα (σύνθημα) να τρέξουν για να προστατέψουν το χωριό από τους Τσέτες (Τούρκους αντάρτες). Αστυνομία φυσικά δεν ήταν στην περιοχή εκείνη, διότι δεν συνέφερε στους Τούρκους να έχουν, για να κινούνται οι Τσέτες άνετα. Αυτοί ήταν βαλτοί από τους Τούρκους, για να καταστρέψουν τα έξι εκείνα Χριστιανικά χωριά των Φαράσων, που αποτελούσαν ένα μικρό Ελληνικό κομμάτι μέσα στην Τουρκιά. …Έλεγε πολλές φορές ο Άγιος Πατέρας στα ζωηρά παιδιά: «Η ζωηράδα σας να ξεσπάη στους Τσέτες, για να μην πατήσουν το χωριό μας». Πράγματι και συνέβαινε αυτό στους νέους. «Όταν έρχονταν οι Τσέτες, μου διηγόταν ο πατέρας μου, έτρεχαν και πολλά ζωηρά παιδάκια, για να πολεμήσουν και αυτά, λες και πήγαιναν για χιονοπόλεμο, και δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω».