Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Γιατί ἔγιναν οἱ Ἕλληνες χριστιανοί; Ζιάκας Θεόδωρος





Τὸ ἐρώτημα "γιατί νίκησε ὁ χριστιανισμός;" εἶναι ἰσοδύναμο μὲ τὸ ἐρώτημα "γιατί ἔγιναν οἱ Ἕλληνες χριστιανοί;". Ἡ ταύτιση τῶν δύο ἐρωτημάτων δὲν εἶναι αὐθαίρετη. Ἂν δὲν γίνονταν οἱ Ἕλληνες χριστιανοὶ δὲν θὰ γίνονταν οὔτε οἱ Ρωμαῖοι. Καὶ μὲ δεδομένη τὴν ἄρνηση τῶν Ἑβραίων καὶ τὴν ἀδιαφορία τῶν ἄλλων κολεκτιβιστικῶν λαῶν τῆς Ἀνατολῆς, χριστιανισμὸς δὲν θὰ ὑπῆρχε. Ἡ ὀργανικὴ αὐτὴ συνάφεια κάνει τὸ ἐρώτημα "γιατί νίκησε ὁ χριστιανισμός;" θεμελιῶδες πρόβλημα τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας.


1. Η νεωτερικότητα του ἐρωτήματος

 
Ὁ κοινὸς νοῦς τῶν χριστιανικῶν αἰώνων δὲν ἔβλεπε τίποτε τὸ παράδοξο στὴν ἐπικράτηση τοῦ χριστιανισμοῦ: Ἔγιναν οἱ Ἕλληνες χριστιανοὶ ἐπειδὴ ὁ ἀρχαῖος παγανισμὸς ἦταν μία ψεύτικη θρησκεία, ἐνῶ ὁ χριστιανισμὸς ἦταν ἡ μοναδικὴ ἀληθινὴ θρησκεία. Τὸ βάπτισμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ γίνεται πρόβλημα μόνο στὴ νεωτερικὴ ἐποχή, ἐπειδὴ γιὰ τὸν διαφωτισμένο ἄνθρωπο ὁ χριστιανισμὸς εἶναι τὸ θεμέλιο τοῦ μισητοῦ μεσαιωνικοῦ δεσποτισμοῦ: (πῶς ἕνα τόσο καλλιεργημένο πνεῦμα, ὅπως τὸ ἑλληνικό, ὑποτάχθηκε στὸν χριστιανικὸ σκοταδισμό;).

Μὲ προκείμενη τὴν ἐξίσωση "μεσαιωνικὸς σκοταδισμὸς = χριστιανισμὸς" τρεῖς λύσεις εἶναι δυνατές: Ἡ πρώτη λύση εἶναι νὰ ὑποθέσουμε ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔγιναν χριστιανοὶ μὲ τὸ στανιὸ (θεωρία τῆς βίας). Ἡ δεύτερη λύση εἶναι νὰ διαφοροποιήσουμε τὸν χριστιανισμὸ: (νὰ ὑποθέσουμε ὅτι στὴν ἀρχὴ ὁ χριστιανισμὸς ἦταν καλὸς ἀλλὰ ὕστερα χάλασε). Ἡ τρίτη λύση εἶναι νὰ διαφοροποιήσουμε τὸν ἴδιο τὸν Ἑλληνισμὸ: (ὁ καλὸς Ἑλληνισμὸς παρήκμαοε καὶ σὲ μία δύσκολη στιγμή, στιγμὴ παρακμῆς-ἀγωνίας, ὁ κακὸς χριστιανισμὸς τὸν ἐπίασε στὸν ὕπνο).

Συνέπεια τῆς δεύτερης ἀπάντησης εἶναι ὁ χριστιανικὸς φονταμενταλισμός: νὰ "καθαρίσουμε" τὸν χριστιανισμὸ ἀπὸ τὶς μεταγενέστερες "προσθῆκες-ἀλλοιώσεις". Εἰδικότερα: Νὰ τὸν καθαρίσουμε ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς ἀλλοιώσεις. Νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν χριστιανισμὸ τῆς "ἀρχικῆς" ἐκκλησίας. Ἡ φονταμενιαλιστικὴ αὐτὴ ἀπὸ-ἑλληνοποίηση-ἀπορωμαιοποίηση, δηλαδὴ ἑβραιοποίηση τοῦ χριστιανισμοῦ, ἔγινε ὁ πυρήνας τοῦ προτεσταντισμοῦ. Εἶναι πολὺ πιθανὸ ἡ ἐπιτυχία τῆς νεωτερικῆς ἐπιλογῆς, ποὺ χρονικὰ ἀκολούθησε τὴν προτεσταντική, νὰ συσχετίζεται μὲ τὴν ἀδυναμία τῆς Μεταρρύθμισης νὰ ξεμπερδέψει τελείως μὲ τὸν κολεκτιβιστικὸ δεσποτισμό. Οἱ διαφοροποιήσεις ὅμως ποὺ πέτυχε ὁ προτεσταντισμός, εἰσάγοντας τὴν ἐξατομικευμένη-ἰδιωτικὴ σχέση ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεό, ἐπέτρεπαν τὴν προώθηση τῆς ρήξης μὲ τὸν μεσαιωνικὸ κολεκτιβισμὸ ἀπὸ πολὺ ριζοσπαστικότερες θέσεις. (Ἐδῶ βρίσκεται καὶ ἡ βάση τῆς θεωρίας τοῦ Μὰξ Βέμπερ, γιὰ τὶς ρίζες τοῦ καπιταλισμοῦ στὸ πνεῦμα τοῦ προτεσταντισμοῦ.)

Ἡ συνέπεια τῆς τρίτης ἐκδοχῆς (ὅτι ὁ χριστιανισμὸς βρῆκε τοὺς Ἕλληνες σὲ κακὴ στιγμὴ) εἶναι ἕνας "παγανιστικὸς" φονταμενταλισμός. Ὅπως ὅμως καὶ στὴν περίπτωση τοῦ προτεσταντισμοῦ, δὲν ἐπρόκειτο γιὰ "ἐπιστροφή" (: στὸν "καλὸ χριστιανισμὸ" ἐκεῖ, στὸν "καλὸ ἑλληνισμὸ" ἐδῶ). Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ νεωτερικότητα, ἕνας νέος πολιτισμός, μία νέα ἱστορικὴ μορφὴ οἰκουμένης. Ὁ φυσιοκεντρισμὸς τῆς νεωτερικότητας μοιάζει παγανιστικὸς ἀλλὰ δὲν εἶναι. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ πίστη, ὁ Κόσμος δὲν εἶναι ἐδῶ ἡ ὑπέρτατη ἀξία - πρότυπο. Περιέχεται στὴν Ἱστορία, στὸ κέντρο τῆς ὁποίας τοποθετεῖται τὸ ἀνθρώπινο ὑποκείμενο. Ἀπορρίπτοντας ριζικὰ τὸν Μεσαίωνα, ὁ νεωτερικὸς Ἄνθρωπος ὑποσκέλισε τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ τὸν Κόσμο. Ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο ὀντολογικὸ κοσμοκεντρισμὸ καὶ τὸν μεσαιωνικὸ ὀντολογικὸ θεοκεντρισμό, περνοῦμε στὸν ὀντολογικὸ ἀνθρωποκεντρισμό. (Κ. Παπαϊωπαννου, Ἡ ἀποθέωση τῆς Ἱστορίας. Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις.) Ἀνθρωποκεντρισμὸς ὅμως σημαίνει ἐφαρμογὴ τῆς ἀνθρωποκεντρικῆς νοηματοδότησης πρὸς κάθε κατεύθυνση καὶ πρὶν ἀπ' ὅλα στὴν ἑρμηνεία τοῦ δικοῦ του ἱστορικοῦ παρελθόντος. Κοντολογίς: Ἂν θέλουμε νὰ μὴ θιγεῖ τὸ ἀνθρωποκεντρικό μας πρόταγμα, οἱ ἐπιλογὲς ποὺ συζητοῦμε, θεωρία τῆς βίας καὶ θεωρία τῆς παρακμῆς-ἀγωνίας, προβάλλουν ὑποχρεωτικές.

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Διογένης ο Κυνικός


Αναρτήθηκε από τον/την visaltis στο Αυγούστου 30, 2012
                                                            -Ο Πλάτων τιμούσε τον Διογένη, που τον ονόμαζε «Σωκράτη μαινόμενο», εκείνος όμως δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τον ιδρυτή της Ακαδημίας και δεν άφηνε ευκαιρία να τον ειρωνεύεται. 
Όταν ο Πλάτων διατύπωσε τον γνωστό ορισμό για τον άνθρωπο: «Ζώον δίπουν άπτερον» (ζώο με δύο πόδια και χωρίς φτερά) ο Διογένης μάδησε ένα πετεινό και τον παρουσίασε στην αγορά λέγοντας «Ιδού ο άνθρωπος του Πλάτωνος» κι αυτός τότε συμπλήρωσε τον ορισμό με το «και πλατώνυχον». 

-Μια μέρα μπήκε στο πλουσιόσπιτο του Πλάτωνα και με τα ξυπόλυτα (και βρώμικα) πόδια του πατούσε στα χαλιά λέγοντας «πατώ τον του Πλάτωνος τύφον (ματαιοδοξία)». 

-Όταν ο Πλάτων τον είδε μια μέρα να γευματίζει μονάχα με ψωμί κι ελιές, δεν κρατήθηκε και τον πείραξε λέγοντας: «Αν είχες πάει στο Διονύσιο, δε θα ‘τρωγες τώρα ελιές». Ο Διογένης όμως δεν του τη χάρισε: «Αν έτρωγες ελιές δε θα χρειαζόταν να πάς στον Διονύσιο» (Σημείωση: Ο Διονύσιος ήταν τύραννος των Συρακουσών ο δε Πλάτων πήγε κοντά του προσπαθώντας να εφαρμόσει στην πράξη τις ιδέες που είχε διατυπώσει στην «Πολιτεία» του). 

Η άλλη πλευρά - το κρυφό σχέδιο της ψυχιατρικής



Μεταφορτώθηκε από το χρήστη την 23 Δεκ 2009



Ποιό ήταν (και είναι) το στρατηγικό πλάνο της ψυχιατρικής;Ποιοί οι στόχοι; Μέχρι που έχουν φτάσει; Πώς και πού εφαρμόζεται; Ποιά είναι η αληθινή σχέση ψυχιατρικής και πολιτικής; Η ψυχιατρική έχει επιβάλλει σε ημερήσια διάταξη τον έλεγχο, τη δύναμη και την κυριαρχία σε μια ανυποψίαστη κοινωνία για πάνω από 60 χρόνια, εισβάλλοντας στους τομείς της δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης, της ιατρικής, της πολιτικής και πολλών άλλων. ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΣΕΝΑ; ΑΠΟΚΤΗΣΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ - ΜΑΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ! ΚΑΙ ΞΑΝΑΣΚΕΨΟΥ ΤΟ!






Σχόλιο : Ο Ιατρός
των ψυχών και των σωμάτων ημών
είναι 'Ενας : ο Κύριος,
των ψυχών και των σωμάτων ημών.

 Πηγή :Υάκινθος

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Τ ο «κεράκι» πριν από το Ευαγγέλιο.




 

Μνήμη αποτομής της κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Του κ. Αχιλλέα Πιτσίλκα, διδάκτορα Θεολογίας



Στις 29 Αυγούστου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της αποτομής της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, που χαρακτηρίστηκε στην Καινή Διαθήκη ως «λύχνος καιόμενος και φαίνων» (Ιω. 6,18), και ως Πρόδρομος του Κυρίου και ως «μείζων εν γεννητοίς γυναικών» (Ματ. 11, 11). Για να γίνουν δε πιο κατανοητά τα όσα αναφέρονται στη μνήμη αυτή, θα κάνουμε λόγο πρώτα για τα όσα αναφέρονται στο γεγονός της φυλάκισης, κατόπιν για τη γιορτή των Γενεθλίων του Ηρώδη και τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη και τελικά για τα όσα ακολούθησαν το μαρτυρικό θάνατο του Αγίου, που δίκαια χαρακτηρίστηκε ως «Πρώτος πριν από τον Ένα». Ένα μονάχα θα έλεγα ακόμη προλογικό, ότι δηλαδή
«Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων,
σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε.
Ανεδείχθης γαρ όντως των Προφητών σεβασμιώτερος,
ότι και εν ρείθρον βαπτίσας κατηξιώθης τον κηρυττόμενον,
ότι της αληθείας υπεραθλήσας,
χαίρων ευαγγελίσω και τοις εν Άδη,
Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί
τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου,
και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος».

Στό Βίτσι καί στό Γράμμο νίκησε ἡ Ἐλλάδα





Κατά τα τέλη Αὐγούστου τοῦ 1949 ἔληξε ὁ  ἐμφύλιος πόλεμος. Αὔριο Κυριακὴ ( 26  Αυγούστου) τιμοῦμε τὰ παληκάρια ποὺ ἔσωσαν τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ "σιδηροῦν παραπέτασμα" καὶ προσευχόμαστε γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν ὅλων τῶν θυμάτων τοῦ πολέμου μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἔρθει ἡ ἡμέρα ποὺ οἱ Ἕλληνες θὰ ὁμονοήσουν πρὸς ὄφελος τῆς πατρίδας.



Ἀπό τό βιβλίο «Ἑλένη» τοῦ Νίκου Γκατζογιάννη
Μετά τή νομιμοποίηση τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος στήν Ἑλλάδα τό 1974 καί τή συμπλήρωση τῆς τριακονταετοῦς παραγραφῆς ὅλων τῶν ἐγλημάτων πού διαπράχθηκαν στά χρόνια του πολέμου, ἔφτασε πλημμυρίδα ἀπό ἐξόριστουςἝλληνες κομμουνιστές, πού ἄρχισαν νά προπαγανδίζουν τή δική τους ἐκδοχή γιά τόν πόλεμο, ἀναδείκνύοντας τούς κομμουνιστές καπετάνιους τοῦ ἀντάρτικου σέ λαϊκούς ἥρωες. Ὅταν ἐγκαταστάθηκα στήν Ἑλλάδα, ἔβλεπα μπροστά μου καθημερινά τήν ἐπιτυχία τοῦ κόμματος στήν κατάκτηση τῆς συμπάθειας τῶν Ἑλλήνων πού εἶχαν γεννηθεῖ μετά τόν πόλεμο. Φοιτητές μέ νεανικά πρόσωπά μου χτυποῦσαν τήν πόρτα κάθε Σαββατοκύριακο, γιά νά μοῦ δώσουν προπαγανδιστικά φυλλάδια καί νά μέ προσκαλέσουν στά ἀτελεύτητα φεστιβάλ τῆς κομμουνιστικῆς νεολαίας. Ἄν τούς ρωτοῦσες γιά τό παιδομάζωμα, τίς ἐκτελέσεις πολιτῶν καί τίς θηριωδίες τῶν ἀνταρτῶν, χαμογελοῦσαν καί....

κουνοῦσαν τό κεφάλι μπρός στήν ἀμάθειά μου: τέτοια πράματα δέν εἶχαν συμβεῖ ποτέ,μοῦ ἐξηγοῦσαν ὑπομονετικά.
Ἦταν ἀναμφισβήτητη ἡ ἐπιτυχία τῶν κομμουνιστῶν, εἶχαν καταστήσει θρυλικούς τους...
ἀντάρτες στά μάτια τῆς σημερινῆς ἑλληνικῆς νεολαίας καί ξανάγραφαν τήν ἱστορία τοῦ πολέμου, ἀκόμη καί στό μυαλό παιδιῶν πού γεννήθηκαν ἀπό συχωριανούς μου. Κάποτε, σέ μία ὀνομαστική γιορτή ὅλο Λιῶτες, ἄκουσα ἕνα φίλο περίπου στήν ἡλικία μου νά συζητάει μέ τόν ἀνηψιό του, φοιτητῆ στό πανεπιστήμιο, εἴκοσι δύο χρονῶν. Ὁ θεῖος ἔλεγε στό παλικάρι: «Δέ διαλύσανε τήν οἰκογένειά μας, δέν πήρανε τή γιαγιά σου, τή μάνα σου καί μένα ἀπό τό χωριό μας καί μᾶς κλείσανε ἔξι χρόνια σέ στρατόπεδα στήν Οὐγγαρία;»
«Τό ἔκαναν γιά ἀνθρωπιστικούς λόγους», ἀπάντησε ψύχραιμα ὁ νέος, «γιά νά σᾶς σώσουν ἀπό τίς φασιστικές βόμβες».
«Καί οἱ χιλιάδες πολίτες ποῦ ἐκτελέσανε στά ἀνταρτοκρατούμενα χωριά; Κι αὐτό ἦταν ἀνθρωπιστικό;» ἐπένενε ὁ θεῖος ὑψώνοντας τή φωνή. «Οἱ πέντε ποῦ σκοτώσανε στό Λιά;».
Τά μάτια τοῦ παλικαριοῦ σμίξανε. «Δέν θά τούς σκότωναν ἄν δέν ὑπῆρχε λόγος», εἶπε. «Θά εἶχαν πιθανόν πολύ μεγάλο λόγο».
Γιά νά σβήσουν αὐτές τίς θηριωδίες ἀπό τή συνείδηση τῶν Ἑλλήνων, οἱ κομμουνιστές, εὐθύς μόλις νομιμοποιήθηκαν, ἐξαπέλυσαν μία εὐρύτατη ἐκστρατεία νά σταματήσουν ὅλα τά ἐπίσημα μνημόσυνα γιά ὅσους σκοτώθηκαν στόν ἐμφύλιο πόλεμο, γιά τά θύματα, στά ὁποῖα ἦταν καί ἡ μάνα μου.
Πέτυχαν νά πείσουν τή νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση πού ἀνέβηκε στήν ἐξουσία τό 1981, νά καταργήσει αὐτές τίς τελετές.

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Η συντριβή του ΔΣΕ στις μάχες του Γράμμου - Βίτσι και η λήξη του Ελληνικού εμφυλίου (Αύγουστος 1949)




του Βασιλειου Kοντη


Ομότιμου καθηγητή Νεότερης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.






Τον χειμώνα του 1948 στην ελληνική κυβέρνηση επικρατούσε μεγάλη απογοήτευση, ιδιαίτερα μετά τις επιτυχίες που είχε ο Δημοκρατικός Στρατός την περίοδο αυτή. Μάλιστα ο βασιλιάς Παύλος επιθυμούσε μια κυβέρνηση, της οποίας θα ηγείτο ο Αλέξανδρος Παπάγος και θα περιλάμβανε τον Σπύρο Μαρκεζίνη, που θα κυβερνούσε εξ ονόματός του, χωρίς αναγκαστικά να έχει τη συγκατάθεση ή την υποστήριξη της Βουλής και πίστευε ότι η αμερικανική κυβέρνηση ήταν σύμφωνη. Οι πρεσβευτές όμως των ΗΠΑ και Βρετανίας αντιτάχθηκαν στην ιδέα μιας κυβέρνησης Παπάγου-Μαρκεζίνη και ο βασιλιάς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχέδιό του. Βέβαια ο φόβος μιας δικτατορίας ανάγκασε τους πολιτικούς αρχηγούς να ξεπεράσουν τα κομματικά και προσωπικά συμφέροντα και, στις 20 Ιανουαρίου 1949, σχημάτισαν κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας υπό τον Σοφούλη με τη συμμετοχή όλων των μη αριστερών κομμάτων. Την ίδια στιγμή ο Παπάγος οριζόταν αρχιστράτηγος του Εθνικού Στρατού.

Στο μεταξύ από την πλευρά του ΚΚΕ διαφαίνονταν κάποιες ενδείξεις για αλλαγή πολιτικής, ιδιαίτερα μετά τη ρήξη Στάλιν-Τίτο και την απόφαση της 4ης Ολομέλειας στις 28 Ιουνίου 1948 να συνταχθεί με την Κομινφόρμ ενάντια στον Τίτο, η οποία όμως δεν δημοσιοποιήθηκε, επειδή υπήρχε ο κίνδυνος να διακόψει η Γιουγκοσλαβία τη βοήθειά της προς τον Δημοκρατικό Στρατό. Αλλά και από πολιτική άποψη οι δυνάμεις των ανταρτών είχαν δεχθεί ένα καίριο πλήγμα, εξαιτίας της υποστήριξης του ΚΚΕ στον ΝΟΦ (Narodno Osloboditelen Front - Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), όταν στην 5η



Σπυρίδων Μαρκεζίνης


Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ τον Φεβρουάριο του 1949 ανακοινώθηκε ο στόχος για τη δημιουργία «ανεξάρτητης Μακεδονίας». Στις αρχές του 1949, η ελληνική κυβέρνηση ξεκινώντας από την υπόθεση ότι η Κομινφόρμ θα ανακήρυσσε στο άμεσο μέλλον ένα «Μακεδονικό Κράτος» ως μέσο πίεσης στον Τίτο, πρότεινε στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον να καταλάβει ο ελληνικός στρατός την Αλβανία.

Η υπόθεση των απελαθέντων Σουάβων Γερμανών και η απαγωγή των Ελληνοπαίδων



Του Μάρκου Αλέξανδρου Τέμπλαρ


Η διεθνής οργάνωση της Ηνωμένης «Μακεδονικής» Διασποράς (UMD) που εδρεύει στη Ουάσινγτον και λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως λειτουργούσαν και οι πρόγονοί τους, βούλγαροι κομιτατζήδες, στις αρχές του 20ου αιώνα, έχει ξεκινήσει μια συκοφαντική εκστρατεία κατά της Ελλάδας. Επειδή η UMD φαίνεται πως πάσχει από άνοια, θέλω να εξηγήσω μερικά πράγματα.

Ιστορικό Υπόβαθρο

Κατά τη διάρκεια του 4ου αιώνα, οι επιδρομές των Ούννων στην Ευρώπη ανάγκασαν κύματα Σλάβων και Γερμανών προς μετανάστευση. Οι Γερμανοί της Σουαβίας μετανάστευσαν στο Δούναβη και τη Μεσόγειο ήδη από το έτος 375, αλλά οι Γερμανοί της Γιουγκοσλαβίας μετανάστευσαν στις αντίστοιχες περιοχές τους πρό 800 ετών. Μεταξύ της περιόδου της μετανάστευσης τους στη Γιουγκοσλαβία και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Σουάβοι Γερμανοί ζούσαν σε εδάφη που κατείχαν οι Αυστρο-ούγγροι, όπως η Βοϊβοντίνα, η Κροατία, η Σλοβενία ​​και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη.


Λόγω της απώλειας των Αυστρο-ουγγρικών εδαφών από νεοσύστατα κράτη, οι Σουάβοι Γερμανοί αναγκάστηκαν να διαχωριστούν σε τρεις διαφορετικές σοβινιστικές χώρες, την Ουγγαρία (700.000), τη Γιουγκοσλαβία (550.000), και τη Ρουμανία (350.000). Τα νέα κράτη δεν είχαν μεγάλη κατανόηση του γεγονότος ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καμία επαφή με τη Γερμανία κατά τη διάρκεια των αιώνων, και τους κατέστησαν το εξιλαστήριο θύμα που πλήρωσε τη βιαιότητα των Γερμανών του Τρίτου Ράιχ στις ανατολικές κατεχόμενες χώρες.

Γράμμος 1949. Ἡ Νίκη τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ, καί ἡ Ἦττα τῶν Νεκρῶν του.








Ἀγνωστοι Νεκροί, σέ ἐγκατελειμένο Κοιμητήριο τοῦ Ἐλληνικοῦ Στρατοῦ
Στίς 25 Αὐγούστου 1949 στόν Γράμμο, παίχηκε τό τελευταῖο μέρος τοῦ δράματος στό ὁποῖο ἡ κομμουνιστική ἀριστερά ὑπό τόν Νίκο Ζαχαριάδη, ἐσυρε τήν πατρίδα. Τήν ἠμέρα έκείνη, μετά ἀπό σκληρές μάχες ὁ στρατός καταλαμβάνει τόν Γράμμο, τερματίζοντας -κατά μία ἔννοια- τήν ἔνοπλη ἀνταρσία τοῦ ΚΚΕ, πού ξεκίνησε τήν νύχτα 30/31 Ἀπριλίου 1946, ξημερώνοντας κυριακή, ὅταν ὁ κομμουνιστής καπετάν-Μπαρούτας, χτύπησε τόν σταθμό χωροφυλακῆς Λιτοχώρου.
Τήν κυριακή 31 Ἀπριλίου, ἦταν προγραμματισμένες ἐκλογές. Τό ΚΚΕ ὅμως διάλεξε τήν ἡμέρα έκείνη γιά νά κηρύξει τόν λεγὀμενο "τρίτο γύρο" γιά τήν ἔνοπλη κατάληψη τῆς έξουσίας. Τό ΚΚΕ, γιά τήν αὐξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν άνταρτῶν στηρίχθηκε στήν βίαιη στρατολογία τῶν νέων ἀπό τήν ὕπαιθρο, σέ τόσο μεγάλο βαθμό ὥστε ὁ ἀρχηγός τῶν ἀνταρτῶμ μέχρο τό 1947, Μάρκος Βαφειάδης, ἔγραψε ὅτι, "κατά τό 1947 μόνο 10% τῶν ἀνταρτῶν προσέρχονταν ἀπό ἐθελοντική στρατολογία" Λίγο ἀργότερα ὁ Μ. Βαφειάδης, κατέπεσε ἀπό τό ἀξίωμα του, καί κατόπιν καθαιρέθηκε ἀπό τό Κόμμα του. Τήν ἀρχηγία τῶν ἀνταρτῶν ἀνέλαβε κατόπιν ὁ Νίκος Ζαχαριάδης, ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε στήν Ἑλλάδα τό 1945 ἀπό τό 'Ἄουσβιτς, ὅπου ἦταν κρατούμενος. Ἐπέστρεψε μέ βρεταννική στολή, καί μέ βρεταννικό ἀεροπλάνο !!!


Ὁ Νίκος Ζαχαριάδης, βοηθήθηκε ἀπό τίς κομμουνιστικές γείτονες χῶρες Ἀλβανία, Γιουγκοσλαυΐα καί Βουλγαρία τόσο σέ ὑλικά, ὅσο καί σέ παραχώρηση

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Σαρκικός πόλεμος(Μωυσής ο Αιθίοψ)




Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Μωυσής ο Αιθίοψ,
πού πρώτα ήταν αρχηγός μεγάλης
συμμορίας ληστών και μετά έγινε
μοναχός δοκιμότατος και ιερέας
και ένας από τους μεγάλους πατέρες,
στις αρχές της μοναχικής του ζωής πολεμήθηκε τόσο πολύ από το δαίμονα
της πορνείας, ώστε παρά λίγο να παραιτηθεί από το σκοπό του.
Αντιστάθηκε όμως στον εχθρό με αυστηρή νηστεία και ησυχία.
Με συμβουλή του μεγάλου Ισιδώρου της Σκήτης, κλείστηκε μέσα
στο κελί του, και για πολύν καιρό ούτε έβγαινε έξω ούτε έτρωγε τίποτε άλλο
, εκτός από μια λίτρα παξιμάδι. Επιπλέον δούλευε πολύ και έκανε πενήντα
ευχές την ημέρα.
Πολέμησε έπειτα (το δαίμονα) και με συνεχή αγρυπνία. Έξι χρόνια δεν
κοιμήθηκε καθόλου τη νύχτα. και μολονότι έλιωσε τελείως το σώμα του,
ή πύρωση της σάρκας και τα πειρασμικά όνειρα συνεχίζονταν όπως πριν.
Μετά άπ' αυτό υποβλήθηκε σε άλλη σκληραγωγία: Έβγαινε τις νύχτες, πήγαινε
στα κελιά των ηλικιωμένων αδελφών, πού δεν μπορούσαν να μεταφέρουν νερό
για τις ανάγκες τους, έπαιρνε τις στάμνες τους, χωρίς εκείνοι να παίρνουν είδηση,
και τις γέμιζε νερό γιατί ή πηγή ήταν πέντε σημεία (μίλια) μακριά από τα κελιά
μερικών.
Μια νύχτα λοιπόν, καθώς είχε σκύψει στο πηγάδι για να γεμίσει τη στάμνα κάποιου
μονάχου, ο δαίμονας τον χτύπησε από πίσω μ' ένα ρόπαλο και τον έριξε κάτω,
αφήνοντας τον (να κείτεται) στον τόπο εκείνο σαν νεκρός.

Ο μυστηριώδης μάρτυρας





Άγιος Φανούριος ο Μεγαλομάρτυς

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ
ΤΟ ΙΔΙΟ, ΑΓΓΛΙΚΑ



ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης, γιατί δεν τιμάται απλώς σε μια μόνον ημε­ρομηνία, αλλά η πίστη των χριστιανών κά­νει συχνά τη γνωστή φανουρόπιτα.
Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρω­μαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτη­τα ενάρετες αρχές του. Έτσι τα 12 μαρτύ­ρια που υπόφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προ­σκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανι­σμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιά­κοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας. Ο Άγιος μας δίδαξε με την πραγματική θυσία του, πως εμείς τώ­ρα δεν παλεύουμε βέβαια με στρατοκράτες Ρωμαίους και απαίσιους Αγαρηνούς, αλλά έχομε ν' αντιμετωπίσουμε τις πιο έντεχνα στημένες παγίδες του υλισμού και αθεϊσμού, που προσπαθούν μαζικά να σαρώσουν τις τάξεις των χριστιανών.
Ο Άγιος Φανούριος ακόμα μας δίδαξε, πως το στεφάνι της ενάρετης ζωής δεν κερ­δίζεται εύκολα, αλλά μόνον με συνεχείς δο­κιμασίες, με θάρρος, υπομονή και αντοχή. Επομένως σαν αληθινοί αγωνιστές της πί­στεως ας μιμηθούμε την υποδειγματική και άμεμπτη ζωή του Αγίου, για να καταξιωθούμε κάποτε κι εμείς να τιμήσουμε το χρι­στιανικό όνομα που φέρουμε, όπως κι αυ­τός επάξια το τίμησε.




Σύγχρονο αντίγραφο της αρχαίας εικόνας του αγίου (από εδώ)



1. Γενικά για τη ζωή του


Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε συγκε­κριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς ανωμαλίας.
Τα μόνα στοιχεία που έχομε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της εικόνας του, γύ­ρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξά­ρια, ή κατ' άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύ­προ ["Νεκρός": η εκδοχή περί Κύπρου δε βλέπω πώς μπορεί να έχει βάση].

ΤΟ ΝΤΟΜΙΝΟ ΣΥΡΙΑ-ΙΡΑΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ




από άρθρο που αλίευσε ο ΠΟΡΤΑ ΠΟΡΤΑ

Η κόλαση του Δάντη.
Άνω κόλαση: Ακράτεια – άρνηση διαχείρησης των βασικών ενστίκτων όπως αγάπη, πείνα, στο μέτρο της λογικής
Κάτω κόλαση: Μοχθηρία – έλλειψη πρόθεσης να πράξω το καλό, ανοσία απέναντι στη λογική
Ένας κόσμος όπου οι μοχθηροί δημιουργούν βασικά ένστικτα στους ακρατείς και τους κατευθύνουν, είναι κόλαση.
Σχεδόν τρία χρόνια πριν, έγραψα ένα αναλυτικό άρθρο σχετικά με τους εκ προθέσεως σχεδιασμένους πολέμους από την ελίτ, μεγάλους και μικρούς, που αποσπούν τις μάζες μακριά από συγκεκριμένες παγκόσμιες εξελίξεις, οι οποίεςλειτουργούν προς όφελος της εγκατάστασης της δομής της εξουσίας. Αυτό το άρθρο είχε τον τίτλο: “Θα Πυροδοτήσουν Έναν Ακόμα Παγκόσμιο Πόλεμο οι Παγκοσμιοποιητές;” (Will The Globalists Trigger Yet Another World War?ʼ)


Σε εκείνη την ανάλυση κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον από το 2008, οι δυνάμεις (είτε αυτές παρουσιάζονταν ως Ρεπουμπλικανοί είτε ως Δημοκρατικοί) είχαν θέσει σε κίνηση μια σειρά γεγονότων που περιστρέφονταν γύρω από το Ιράν και πιο ανησυχητικά τη Συρία, τα οποία θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν ένα τεράστιο σενάριο παγκοσμίου πολέμου. Σήμερα δυστυχώς, φαίνεται ότι οι ανησυχίες μου ήταν κάτι παραπάνω από βάσιμες και οι συνθήκες πουεξελίσσονται στη συγκεκριμένη περιοχή είναι πραγματικά τρομαχτικές.
Τώρα, μερικοί μπορεί να ισχυριστούν ότι οι συνθήκες στη Μέση Ανατολή ήταν πάντα ”τρομαχτικές” και ότι δεν χρειάζεται πολύ για να προβλέψουμε μια ανανέωση του χάους. Βεβαίως, μόνο τα τελευταία έξι χρόνια, το αμερικανικό κοινό έχει υποστεί τη μια προπαγανδιστική εκστρατεία μετά την άλλη, όπου δοκιμάστηκαν τα νερά για να δουν αν μια σημαντική πλειοψηφία των πολιτών θα μπορούσε να πειστεί για την υποστήριξη στρατιωτικών πληγμάτων κατά του Ιράν. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ, έχουν έρθει πολύ κοντά σε αρκετές περιπτώσεις, όσον αφορά τη ρητορεία και την παρουσίαση των όπλων, για να πλησιάσουν ένα τέτοιο συμβάν. Ωστόσο, θα έλεγα ότι οι προηγούμενες απειλές πολέμου που ήρθαν και έφυγαν δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τον κίνδυνο σήμερα.

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου



Κυριακή ΙB' Ματθαίου
(Ματθ. ΙΘ' 16-26)
Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, 
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.gr 
Μια από τις περικοπές που κάνει όσους διαθέτουν πλούτο και υλικά αγαθά ν' αντιδρούν, είναι και η περικοπή αυτή που περιγράφεται η συμπεριφορά του πλούσιου νέου.
Γνωστά τα γεγονότα. Ο νεανίσκος, πλησιάζει τον Ιησού και ζητά πληροφορίες για το τι πρέπει να κάνει ώστε να κερδίσει την αιώνια ζωή.
Να σταθούμε λίγο σ' αυτό. Τι παρατηρούμε; Ότι ο άνθρωπος αυτός, ούτε αρνείται τον Θεό, ούτε τη διδασκαλία περί της αιωνίου ζωής.
Και φαίνεται από τη συνέχεια του διαλόγου με τον Κύριο, ότι πράγματι, στο μέτρο του δυνατού, αγωνιζόταν να εφαρμόσει τις εντολές του Δεκαλόγου. 
Επομένως, δεν ετίθετο θέμα πίστεως ή απιστίας. Ήταν ξεκαθαρισμένος και ήδη ανερχόταν την κλίμακα των εντολών.  Επειδή δε η καρδιά του ζητούσε τα υψηλά, ρωτά πώς θα τα κατακτήσει.
“Τι έτι υστερώ;” Τι μου λείπει για να φθάσω στην κορυφή; Με την ειλικρίνειά του θέτει ένα ερώτημα που τελικώς η απάντησή του θα φέρει στην επιφάνεια το καρκίνωμα που του κατέτρωγε την καρδιά.
Έφη αυτώ ο Ιησούς, ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι” (Ματθ. ΙΘ΄ 21). Δηλ. Είπε σ' αυτόν ο Ιησούς. Αν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε, πώλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασέ τα στους πτωχούς και θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς. Και έλα να με ακολουθήσεις.

«ΚΑΙ Ο ΤΙΜΙΟΣ ΓΑΜΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ...»



τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Στὶς 26 Αὐγούστου ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν ἱερὰ μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀδριανοῦ καὶ Ναταλίας οἱ ὁποῖοι ἦταν σύζυγοι. Ἀξίζει τὸν κόπο πρὶν ἀναφέρωμε ὁ,τιδήποτε ἄλλο, νὰ σημειώσωμε κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ὡραία, συγκινητικὴ καὶ θαυμαστὴ ζωὴ τῶν δύο Ἁγίων.
Ἔζησαν, στήν Νικομήδεια, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ (298). Ἡ Ναταλία ἦτο Χριστιανή, ἐνῶ ὁ Ἀδριανὸς εἰδωλολάτρης. Παρὰ τὶς προσπάθειες τῆς συζύγου του, ὁ Ἀδριανὸς παρέμενε στὴν «πατρώαν ἀσέβειαν», ὡς ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἱερὸς Ὑμνογράφος.
Ὅμως, οἱ προσευχὲς τῆς θεοσεβοῦς συζύγου του ἔπιασαν τόπο, εἰσακούστηκαν ἀπό τόν Θεὸ καὶ ἔτσι ὁ Ἀδριανὸς, κατὰ τὴν τοῦ Θεοῦ οἰκονομία, ὁδηγήθηκε στὴν εὐσέβεια. Σὲ ἡλικία 28 ἐτῶν, εἶδε 23 νέους, πιστοὺς Χριστιανοὺς, νὰ ὁδηγοῦνται στὸ Μαρτύριο, ἐνῶ τὰ πρόσωπά τους ἔλαμπαν ἀπὸ χαρὰ καὶ ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἐντυπωσιασμένος ὁ Ἀδριανὸς ἀπὸ ὅσα εἶδε καὶ ἄκουσε, εἶπε στοὺς εἰδωλολάτρες, ὅτι καὶ αὐτὸς πλέον πιστεύει στὸν ἀληθινό Θεό. Συνελήφθη, ἐφυλακίσθη καὶ ἐβασανίσθη φρικτά.
Ἡ εὐσεβὴς Ναταλία, γεμάτη χαρὰ γιὰ τὴν μεταστροφὴ τοῦ συζύγου της στὴν εὐσέβεια, μὲ προσευχὲς καὶ λόγια θερμὰ καὶ μὲ τὴν παρουσία της στὴ φυλακή, στήριξε τὸν σύζυγό της, ὁ ὁποῖος μὲ ἀγαλλίαση καί θαυμαστή καρτερία ὑπέστη θάνατον μαρτυρικό. Ἡ Ναταλία ἔζησε ἀπό κοντά τό μαρτύριο τοῦ συζύγου της καί μέ εὐλάβεια ἀσπαζόταν τά δεσμά του. Οἱ εἰδωλολάτρες θέλησαν νὰ κάψουν τὸ μαρτυρικό του σῶμα, μαζί μέ τά λείψανα τῶν ἄλλων Μαρτύρων, ἀλλὰ δυνατὴ βροχή, σημεῖο μέγα καὶ αὐτό ἀπὸ τὸν Θεό, κατέσβεσε τὴν φωτιά. Ἔτσι ἡ Ναταλία ἔλαβε τὸ σῶμα τοῦ καλλινίνου Μάρτυρος συζύγου της καὶ τὸ ἐνταφίασε μὲ τὶς δέουσες χριστιανικὲς τιμές. Μετὰ ἀπὸ λίγο, ὑπέστη καὶ ἐκείνη θάνατον μαρτυρικὸ γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν ἀγάπη καὶ ἐτάφη δίπλα στὸν Ἅγιο σύζυγό της.
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία γηθοσύνως ψάλλει κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν δύο Ἁγίων Μαρτύρων:
«Γυναικὸς θεόφρονος τοὺς θείους λόγους ἐν καρδίᾳ θέμενος, Ἀδριανὲ μάρτυς Χριστοῦ ἐν τοῖς βασάνοις προσέδραμες, σὺν τῇ συζύγῳ τὸ στέφος δεξάμενος».
· Πολλοὶ ἄνθρωποι πιστεύουν ὅτι μόνο οἱ Μοναχοὶ ἁγιάζουν, ἢ γιὰ νὰ εἶμαι ἀκριβέστερος, ὅτι εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ φτάσουν στὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν θέωση οἱ μοναχοὶ καὶ ἀσκητὲς καὶ πολὺ δύσκολο νὰ ἁγιάσουν οἱ ἔγγαμοι.
Τὸ ὅτι εἶναι δύσκολος ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος, εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό. Ὅπως ἐπίσης εἶναι γνωστὸ, ὅτι καί οἱ δύο δρόμοι, μοναχισμός δηλ. καί ἔγγαμος βίος, ὁδηγοῦν στὴν ἁγιότητα. Ὁ κάθε δρόμος ἔχει τὶς δικές του δυσκολίες, τὰ προβλήματά του, τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ τὶς ὀμορφιές του∙ τὴν γλυκύτητά του καὶ τὶς ἀνεπανάληπτες πνευματικὲς στιγμές.
Τόσον οἱ Μοναχοὶ, ὅσον καὶ οἱ ἔγγαμοι ποὺ βιώνουν τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή καὶ πολιτεία εἶναι ἥρωες καὶ μάρτυρες μέσα στὴν κοινωνία καὶ μάλιστα στὴν ἐποχή μας, ἡ ὁποία οὐδόλως διευκολύνει τὶς προσπάθειες γιὰ πνευματικοὺς ἀναβαθμούς.

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Ο Άγ.Κοσμάς ο Αιτωλός μιλά για το γάμο και την οικογένεια


Ισότητα άνδρα καί γυναίκας.
"Οταν έκαμεν ό Θεός τον άνδρα, γυναίκα εις τον κόσμον δεν ήτον. Εκβαλεν ό πανάγαθος Θεός μίαν πλευράν από τον άνδρα καί έκαμε μίαν γυναίκα... "Ισια την έκαμεν ό Θεός την γυναίκα με τον άνδρα, όχι κατωτέραν. (Α2, 1η 131, 5η 67).
"Ετσι καί εσύ, Χριστιανέ, πρέπει να την χαίρεσαι την γυναίκα σου καί να την αγαπάς ωσάν σύντροφόν σου καί να μην ιήν στοχάζεσαι ωσάν σκλάβαν σου. Διατί καί αυτή πλάσμα Θεού είναι ωσάν καί εσύ. Τον Θεόν Πατέρα τον λέγεις καί εσύ, Πατέρα τον Λέγει καί αυτή. Μίαν Πίστιν έχετε καί οί δύο, ένα Βάπτισμα, ένα Εύαγγέλιον, μίαν άγίαν Κοινωνίαν, έναν Παράδεισον έχετε να απολαύσετε. Δεν την έχει ό Θεός κατώτερην από εσένα, δια τοΰτο δεν την έκαμεν από τα ποδάρια, δια να μη την καταφρονά ό άνδρας, άλλ' ούτε πάλιν την έκαμεν από το κεφάλι, δια να μην καταφρονά αυτή τον άνδρα, αλλά την έκαμεν από την πλευράν, ήγουν από την μέσην, δια να την έχη σύντροφόν του καί της εμφύσησε καί ιδίαν ψυχήν, ωσάν καί του ανδρός, καί υστέρα ώνόμασε του άνδρα Αδάμ καί την γυναίκα Εύα. (Α2, 1η 164, 5η 100).


. Ό ευλογημένος γάμος.
Να χαίρεστε καί να εύφραίνεσθε χιλιάδες φορές οί παντρεμένες τίμια. Εις τα πολλά καλά, οπού σας έχάρισεν ό πανάγαθος Θεός, σας έχάρισε καί ευλογημένου γάμον. Να κλαίετε δια τους άσεβεΐς καί απίστους- ανάμεσα είς τα πολλά κακά οπού έχουν, έχουν καί καταφρονεμένον γάμον. (Β1, 1η 194, 5η 130).
"Ακουσε, παιδί μου, όταν θέλης να ύπανδρευθής, να ζήτησης πρώτον γυναίκα να μην είναι από συγγένεια σου, οπού το εμποδίζει ό Νόμος της Εκκλησίας• δεύτερον να έχη τον φόβον του Θεού εις την ψυχήν της- καί τρίτον να είναι στολισμένη με την έντροπήν. Επήρες γυναίκα πτωχή; Επήρες σκλάβα. Επήρες γυναίκα πλούσια; "Εγινες εσύ σκλάβος, επήρες ραβδί της κεφαλής σου.
Πρώτον να έξομολογάστε καί να στεφανώνεστε εις την Έκκλησίαν. (Β1, 1η 195,5η 131).
Καί έρωτα ό παπάς τον γαμπρόν: Θέλεις, Ιωάννη, την Μαρία δια γυναίκα σου; Άνίσως καί ειπή: Την θέλω, του δίνει την λαμπάδα. Όμοίως ρωτά καί την νύμφη: Θέλεις εσύ, Μαρία, τον Ίωάννην δια άνδρα; Άνίσως καί τον θέλη, δεν ομιλεί, μόνον σκύφτει την κεφαλήν της. Είδε καί δεν τον θέλει καί είναι χωρίς το θέλημα της, φωνάζει: Δεν τον θέλω. Καί ωσάν εΐπή πώς δεν τον θέλει, ό παπάς να μη βάλη χέρι να τους στεφάνωση, διατί κολάζονται. "Αν είναι με το θέλημα καί των δύο, έτότες να τους στεφάνωση, καί έπειτα από το στεφάνωμα να τους μεταλαμβάνη τα "Αχραντα Μυστήρια, καί άνίσως καί έχουν κανένα εμποδίον, ας τους κοινωνήση το κοινόν ποτήριον. "Υστερα τους παίρνουν ψάλλοντας καί πηγαίνοντας εις το σπίτι κάνει δέησιν ό παπάς, ευλογεί την τράπεζαν καί φεύγει.
Καί ωσάν άπεράσουν τρεις ήμερες, έτότες να σμίγετε το ανδρόγυνο καί να φυλάγεστε τές Κυριακές, Εορτές, με εύγένειαν ωσάν Χριστιανοί. Δεν εδωσεν ό Θεός την γυναίκα δια πορνείαν, αλλά δια

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Πατροκοσμᾶς: ὁ χτίστης τῆς Ρωμηοσύνης




Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκὶς
«Τὰ γράμματα εἶναι τὸ στολίδι τοῦ ἀνθρώπου»
Εἶναι ἀπὸ ποίημα τοῦ Γεωργίου Ἀθάνα ἡ ὡραία φράση «χτίστης τῆς Ρωμηοσύνης». Παραθέτω τὸ τροπαιοφόρο στιχούργημα:
«Στὸ Μέγα Δέντρο ξεκινᾶ,
στὸ Καλοντάει ἁγιάζει,
χτίζει σχολειά, χτίζει ἐκκλησιές,
χτίζει τὴ Ρωμηοσύνη.
Πάτερ Κοσμᾶ, σὰν νὰ ‘τᾶν χτὲς
τὸ κήρυγμά σου ἀχάζει (=βροντᾶ)
στὴ Ρούμελη, στὴν Ἤπειρο
στὴν ἀπεραντοσύνη».
Στὶς 24 Αὐγούστου κάθε ἔτους ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Γένος μᾶς τιμᾶ καὶ γεραίρει τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ Ἐθναποστόλου, τοῦ ἁγιορείτη καλόγερου ποὺ προετοίμασε ἠθικῶς καὶ πνευματικῶς τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση. Τέσσερις ἀποστολικὲς περιοδεῖες ἔκανε. Μὲ βαθιὰ μόρφωση, κάτοχός της «θύραθεν» παιδείας, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὸ ὅπλο τὸ ἀήττητόν της ἁγιότητας, ἀφήνει τὸ 1760 περίπου τὸ Ἅγιον Ὅρος (Μονὴ Φιλοθέου) πηγαίνει στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ζητάει τὴν εὐλογία καὶ ἄδεια τοῦ πατριάρχη Σεραφεὶμ Β’, προκειμένου νὰ ἀρχίσει κηρυκτικὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο στὴν....

κυρίως Ἑλλάδα, «ἐπειδὴ τὸ γένος μᾶς ἔπεσε εἰς ἀμάθειαν».

Περί θλίψεων, πόνων και κόπων. Πατρικαί Νουθεσίαι Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτη



Περί θλίψεων, πόνων και κόπων

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης 

Η θλίψις είναι όργανον, εργαλείον, το οποίον κρατεί ο Θεός εις το χέρι Του, και Αυτός μόνος το εργάζεται, καθώς Του υπαγορεύει η άπειρος σοφία Του. Εις τον κάθε άνθρωπον διαφοροτρόπως
το εργάζεται, αναλόγως της ανάγκης που έχει έκαστος.
Η θλίψις με την ποικιλομορφία της εξαγνίζει και αγιάζει τον άνθρωπον εκείνον, που με σοφίαν και γνώσιν την δέχεται. Δηλαδή κάθε θλίψις του χριστιανού είναι θεία επίσκεψις έχουσαν σκοπόν την σωτηρίαν αυτού και την αποστέλλει η γλυκυτάτη δεξιά του ουρανίου μας Πατρός, αν και απαρέσκεται η φύσις μας εις την τοιαύτην, καθώς και τα πικρά φάρμακα απαρέσκουν εις τον ασθενούντα.
Εάν η θλίψις δεν έχει καμμίαν σχέσιν με ημάς, πάντως θα είχαμε την μοίραν του εωσφόρου, διότι και εκείνος ευρισκόμενος εις το ύψος της δόξης και της αναπαύσεως, ελησμόνησε την μεγαλειότητα του Θεού και την εαυτού σμικρότητα και αδυναμίαν, « στήσω τον θρόνον μου επί των νεφελών και έσομαι όμοιος τω Υψίστω».
Και ταύτα διανοηθέντα, κάτω τον έρρψεν ο Θεός, και ο πρώτος ανατέλλων φωτεινότατος άγγελος, γέγονε δαίμων, Σατανάς, διάβολος, το βρωμερώτερον εκ των δημιουργημάτων του Θεού, ουχί τη φύσει, διότι ο Θεός όλα λιαν καλά τα εποίησεν, αλλά τη προαιρέσει πονηρός και αντάρτης!

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Το Λυκόφως των Ελίτ



 Το Λυκόφως των Ελίτ



Η αξιοκρατία είναι μια πραγματικά συναρπαστική λέξη. Παραπέμπει στο ευγενές ιδανικό μιας κοινωνίας το οποίο δεν έχει ακόμα επιτευχθεί, και τούτο διότι η κοινωνία δεν λειτουργεί αξιοκρατικά. Πείτε ότι λειτουργεί πελατειακά και ρουσφετολογικά, πείτε το με όρους οικογενειοκρατίας και τζακιών, πείτε το με όποιον τρόπο θέλετε, αλλά, αν η κοινωνία αφηνόταν να αναδείξει και να οδηγηθεί από τους καλύτερους, από τους εξυπνότερους και από τους πλέον ταλαντούχους, τότε δεν θα αντιμετώπιζε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, και όλα θα λειτουργούσαν εύρυθμα και άψογα.
Αυτά λέει η επίσημη αφήγηση, η οποία εδώ και καιρό έχει βρει το κόλπο να χρησιμοποιεί σαν δούρειους ίππους λέξεις, (αφού πρώτα τις ανασκολοπίσει), του ευγενούς λεξιλογίου, της ηθικής και των υψηλών ιδεών, για να διασπαρθεί, να νεκρώσει τις κριτικές αντιστάσεις και να εγκατασταθεί στο νου και το θυμικό των κοινωνιών.
Το πρότυπο μιας κοινωνίας που θα κυβερνάται από αυτούς που θα αναδεικνύουν αξιοκρατικοί μηχανισμοί, είτε μέσω της εκπαίδευσης, είτε μέσω ανοιχτών συστημάτων επιλογής (βλ. open government), εύκολα συγχέεται με την ανάγκη που έχει ο καθένας να επιλέγει τον καλύτερο μηχανικό, καλύτερο τεχνίτη, καλύτερο γιατρό, αδυνατώντας ως εκ τούτου να κάνει τη διάκριση ότι πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικής τάξης ζητήματα. Ότι δηλαδή, η αξιοκρατική κοινωνία όπως την οραματίζεται και την εμπεδώνει η σύγχρονη νεοφιλελεύθερη σκέψη κάθε άλλο έχει να κάνει με τους καλύτερους γιατρούς, τεχνικούς κλπ, αλλά με την εμπέδωση της ανισότητας και τη νομιμοποίηση της κυριαρχίας των πάσης φύσεως ελίτ, της διακυβέρνησης και του πλούτου, αν και οι διαχωριστικές γραμμές αυτών των δυο έχουν πάψει πλέον να υφίστανται.

Ὁ Ἄγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ ἡ καταπίεση στὴ Β. Ἤπειρο





Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

Στὶς 24 Αὐγούστου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὸν ὁποῖο ὁρισμένα σχολικὰ βιβλία ἀρνοῦνται νὰ παρουσιάσουν ὡς ἱερομόναχο καὶ τὸν ἐμφανίζουν σὰν ἕναν διαφωτιστὴ δυτικοῦ τύπου. Ὁ Πατροκοσμᾶς μαρτύρησε στὸ Κολικόντασι τῆς Βορείου Ἠπείρου στὶς 24/8/1779, ἀφοῦ περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὸν ἐξισλαμισμὸ τῶν ὑποδούλων.
Ἔχουμε χρέος πρὸς τὴν ἱερὴ μνήμη του νὰ ἀκολουθοῦμε τὰ διδάγματά του ὡς πρὸς τὸ ἑλληνορθόδοξο περιεχόμενο τῆς παιδείας. Ἔχουμε ἐπίσης χρέος νὰ κρατήσουμε ζωντανὸ καὶ ἐλεύθερο τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ γενικότερά της Ἀλβανίας. Μὲ τὸν τίτλο «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ» εἶχε διοργανώσει δύο ἀξιομνημόνευτα ἐπιστημονικὰ συνέδρια τέτοιες ἡμέρες τὸ 1987 καὶ τὸ 1989 ὁ ἀοίδιμος ἱεράρχης Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανὴς καὶ Κονίτσης κυρὸς Σεβαστιανός. Τιμώντας τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου ἀλλὰ καὶ τοῦ μητροπολίτου, καταγράφω τοὺς ἀκόλουθους προβληματισμούς:
Παρὰ τὴν ἐναλλαγὴ τῶν δεξιῶν καὶ τῶν σοσιαλιστικῶν κυβερνήσεων στὰ Τίρανα, ὑπάρχει μία καχυποψία τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας πρὸς τοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ Ἀλβανία θέλει νὰ....

Ἂν ἀνοίξετε τὴν καρδιά μου, θὰ βρεῖτε μέσα τὸ Χριστό....




Κάποιο ἀγοράκι μπῆκε ἐπειγόντως στὶς Πρῶτες Βοήθειες ἑνὸς νοσοκομείου. Ὕστερα ἀπὸ ἐπείγουσες ἐξετάσεις, ὁ γιατρὸς ἀποφάνθηκε τὰ ἑξῆς: «Θὰ ἀνοίξω τὴν καρδιά σου…». Τὸ ἀγοράκι τὸν διέκοψε ἀπότομα: «Μέσα στὴν καρδιά μου θὰ βρεῖτε τὸ Χριστὸ». Ὁ χειρουργὸς τὸν κοίταξε περίεργα καὶ καθὼς δὲν πίστευε, σούφρωσε τὰ φρύδια του καὶ τοῦ εἶπε: «Θὰ ἀνοίξω τὴν καρδούλα σου γιὰ νὰ διαπιστώσω τὶς βλάβες πού σου προκάλεσε ἡ ἀρρώστια σου…»
«Ναί, ἀλλὰ ὅταν ἀνοίξετε τὴν καρδιά μου, θὰ βρεῖτε τὸ Χριστό.»
Ὁ γιατρὸς ἔριξε ἕνα βλέμμα περίεργο πρὸς τοὺς γονεῖς του ποὺ κάθονταν ἤρεμοι πλάι του καὶ συνέχισε: «Ὅταν διαπιστώσω τὶς βλάβες, θὰ κλείσω τὴν καρδιὰ καὶ τὸ στῆθος σου καὶ θὰ ἀποφασίσω τί θὰ κάνω.»
«Σύμφωνοι, ἀλλὰ θὰ βρεῖτε τὸ Χριστὸ μέσα στὴν καρδιά μου. Ἡ Ἁγία Γραφὴ λέει, πὼς ὁ Χριστὸς κατοικεῖ ἐκεῖ μέσα. Ὅλοι οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι λένε, πὼς ὁ Χριστὸς κατοικεῖ ἐκεῖ, μέσα στὴν καρδιά μας. Ἐσεῖς θὰ τὸν βρεῖτε μέσα στὴ δική μου καρδιά.»
Ὁ καρδιοχειρουργὸς ἀπηύδησε: «Θὰ σοὺ πῶ τί ἀκριβῶς θὰ βρῶ μέσα στὴν καρδιά σου. Θὰ βρῶ ἕνα φθαρμένο καρδιακὸ μῦ, μία μειωμένη κυκλοφορία αἵματος καὶ ἐξασθενημένα αἱμοφόρα ἀγγεῖα. Καὶ τότε θὰ μπορῶ, ἂν ξέρω, ἂν ἔχω τὴ δυνατότητα νὰ....

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Η αποφυγή του θανάτου



Γιώργος Μπάρλας
Δύο πρόσφατα γεγονότα μας κάνουν να σκεφτούμε το πώς αντιμετωπίζουν σήμερα οι άνθρωποι στον δυτικό κόσμο το γεγονός του θανάτου. Το πρώτο είναι η λεγόμενη γρίππη των χοίρων (Α/Η1Ν1) που με τη συνήθη κινδυνολογία των ΜΜΕ ήρθε να υπενθυμίσει με έναν σαφή τρόπο ότι η ανθρώπινη ζωή κινδυνεύει και από αυτόν τον νέο παράγοντα, ο οποίος χρήζει ειδικής αντιμετώπισης. Η αντιμετώπιση έγκειται στις προσπάθειες των επιστημόνων να περιορίσουν ή και να καταστήσουν ακίνδυνο τον ιό και επίσης στην ενημέρωση των ανθρώπων για το τι πρέπει να κάνουν έτσι ώστε να μην κινδυνεύσουν αλλά και να προστατεύσουν και τους συνανθρώπους τους. Το δεύτερο είναι ο νέος αντικαπνιστικός νόμος και η επικείμενη απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους. Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και άλλα στοιχεία της σύγχρονης ζωής (η λατρεία της νεότητας, η προσοχή στις διατροφικές συνήθειες, η έμφαση που δίνεται στη γυμναστική, η συνεχής ιατρική πρόληψη κλπ.) για να διαπιστωθεί η τάση του σημερινού ανθρώπου αλλά και του πολιτισμού γενικότερα να διατηρηθεί με κάθε τρόπο όσο το δυνατόν περισσότερο σε κατάσταση υγείας και ταυτόχρονα να παρατείνει τη ζωή.
Σ’ όλα τούτα δεν θα υπήρχε κατ’ ανάγκη κάποιο κακό αν δεν δήλωναν ταυτόχρονα ότι ο σημερινός άνθρωπος, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία, δείχνει με τρόπο απόλυτο την κατάφασή του σε τούτη τη ζωή, η οποία πρέπει να βιώνεται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις υγείας, μακροημέρευσης και ευημερίας. Η προσοχή του ανθρώπου περιορίζεται υπαρξιακά εδώ, σε τούτον τον κόσμο. Η ζωή τελειώνει οριστικά με την έλευση του θανάτου και επομένως το πώς θα παρατείνουμε τη ζωή και το πώς θα απομακρύνουμε τους κινδύνους που την απειλούν αποτελούν παράγοντες κορυφαίας σημασίας.

Γ.Δελαστίκ: Προς το τέλος του Ευρώ





Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ρίγη πολιτικού πανικού σκόρπισε σε όλη την Ευρώπη η ψυχρή δήλωση στη βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ» του σοσιαλδημοκράτη Φινλανδού υπουργού Εξωτερικών Ερκι Τούομιογια: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε ανοιχτά την πιθανότητα διάλυσης του ευρώ»!
Hταν ο πρώτος Ευρωπαίος υπουργός που έθεσε δημοσίως και ωμά το ζήτημα που απασχολεί εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες της Γηραιάς ηπείρου, οι οποίοι αισθάνονται όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα προς το ευρώ. Θεωρούν την οικονομική πολιτική που ασκείται εν ονόματι του κοινού νομίσματος αιτία της διαρκούς επιδείνωσης της ζωής τους τα τελευταία χρόνια. «Η διάλυση του ευρώ δεν σημαίνει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα μπορούσε να κάνει την ΕΕ να λειτουργεί καλύτερα», πρόσθεσε ο Φινλανδός υπουργός. «Νομισματικό ζουρλομανδύα (!) που προκαλεί δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους και καταστρέφει το μέλλον της Ευρώπης» αποκάλεσε το ευρώ ο ηγέτης της φινλανδικής Ακροδεξιάς Τίμο Σόινι, τονίζοντας ότι «είναι μόνο ζήτημα χρόνου αν θα φύγει από το ευρώ ο Νότος ή ο Βορράς» της Ευρώπης.

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

H θέωση δυνατή δια των ακτίστων ενεργειών του Θεού.





Του Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσ. Γρηγορίου

Θέωση και Ορθοδοξία


Στην Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού μπορεί ο άνθρωπος να πετύχει την θέωση, επειδή η Χάρις του Θεού, σύμφωνα με την διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, είναι άκτιστος. Ο Θεός δεν είναι μόνο ουσία, όπως νομίζουν οι Δυτικοί, αλλά είναι και ενέργεια. Εάν ο Θεός ήταν μόνο ουσία, δεν θα μπορούσαμε να ενωθούμε, να κοινωνήσουμε μαζί Του, διότι η ουσία του Θεού είναι φοβερή και απρόσιτη στον άνθρωπο, κατά το «ου γαρ μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσεται» (Εξ. λγ', 20).

Ας αναφέρουμε ένα κάπως σχετικό παράδειγμα από τα ανθρώπινα. Αν πιάσουμε ένα ηλεκτρικό καλώδιο γυμνό, θα πεθάνουμε. Όταν όμως ενώσουμε μία λάμπα στο καλώδιο, φωτιζόμαστε. Την ενέργεια του ηλεκτρικού ρεύματος την βλέπουμε, την χαιρόμαστε, μας βοηθεί. Την ουσία του δεν μπορούμε να την πιάσουμε. Κάτι παρόμοιο, ας μας επιτραπή να πούμε, συμβαίνει και με την άκτιστο ενέργεια του Θεού.

Εάν θα μπορούσαμε να ενωθούμε με την ουσία του Θεού, θα εγινόμαστε και εμείς κατ' ουσίαν θεοί. Δηλ. όλα θα εγίνοντο θεοί, θα υπήρχε μία σύγχυσις, και τίποτε δεν θα ήταν ουσιαστικά θεός. Ό,τι πιστεύουν με λίγα λόγια στις ανατολικές θρησκείες, π.χ. στον Ινδουϊσμό, όπου ο θεός δεν είναι προσωπική ύπαρξις, αλλά συγκεχυμένη δύναμις σκορπισμένη σ' όλον τον κόσμο, και στους ανθρώπους και στα ζώα και στα πράγματα (Πανθεϊσμός).

Εάν πάλι ο Θεός είχε μόνο την αμέθεκτη θεία ουσία χωρίς τις ενέργειές Του, θα παρέμενε ένας θεός αυτάρκης, κλεισμένος στον εαυτό του, ακοινώνητος στα πλάσματα του.[...]

Με τις άκτιστες αυτές ενέργειές Του ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και συνεχίζει να τον συντηρή. Δίδει ουσία και υπόστασι στον κόσμο μας με τις ουσιοποιητικές ενέργειές Του. Είναι παρών στην φύσι και συντηρεί το σύμπαν με τις συντηρητικές ενέργειές Του. Φωτίζει τον άνθρωπο με τις φωτιστικές Του ενέργειες. Τον αγιάζει με τις αγιαστικές ενέργειες. Τον θεώνει, τέλος, με τις θεωτικές ενέργειές Του. Άρα με τις άκτιστες ενέργειές Του ο άγιος Θεός μπαίνει στην φύσι, στον κόσμο, στην ιστορία, στην ζωή των ανθρώπων.

Θερίζουμε εκείνο που σπείραμε.....




Στην Αμερική, στα πλαίσια μιας τηλεοπτικής εκπομπής, η κόρη ενός διακεκριμένου δημοσίου προσώπου ερωτήθηκε το εξής:


“Πως ήταν δυνατόν ο Θεός να επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο?”
(η ερώτηση σχετιζόταν με τα σύμβαντα της 11ης Σεπτεμβρίου)


Η κοπέλα απάντησε με ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο τρόπο:


"Προσωπικά πιστεύω ότι, όπως εμείς, και ο Θεός θα πρέπει να νιώθει βαθύτατα λυπημένος για αυτό το συμβάν∙ όμως, εδώ και πολύ καιρό κάνουμε ότι μπορούμε ώστε να Τον απομακρύνουμε από τα σχολεία, τις κυβερνήσεις και τη προσωπική ζωή μας. Πιστεύω δε ότι, καθώς ο Θεός εκφράζεται με αξιοπρέπεια, και επειδή έτσι κι αλλιώς προίκισε τον άνθρωπο με απόλυτη ελευθερία θελήσεως, τελικά ίσως αναγκάστηκε να περιορίσει την παρουσία Του στα σύμβαντα που αφορούν τη ζωή μας.


«Με ποια λογική περιμένουμε από τον Θεό να μας ευλογήσει και να μας χαρίσει την προστασία Του, τη στιγμή που απαιτούμε να αποσυρθεί απ’ τη ζωή μας?» λαμβάνοντας υπ’ όψη τα πρόσφατα γεγονότα – τρομοκρατικές επιθέσεις, δολοφoνίες στα σχολεία κ.λ.π. – πιστεύω ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από τότε που κάποια κυρία κίνησε αγωγή, ζητώντας την κατάργηση της προσευχής στο χώρο των σχολίων … (Madeleine Murray O’Hare – εν τω μεταξύ έπεσε θύμα δολοφονικής επιθέσεως) … κι εμείς, «οι προοδευτικοί» βεβαίως, συμφωνήσαμε.


Στη συνέχεια εμφανίσθηκε κάποιος που είπε ότι θα ήταν προτιμότερο, η Βίβλος, να αποσυρθεί από τα σχολεία. (Η βίβλος λέει: να μην σκοτώνεις, να μην κλέβεις και να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον ίδιο σου τον εαυτό …) … κι’ εμείς συμφωνήσαμε.

Αγίου Λουκά Κριμαίας, Περί σκληροκαρδίας (Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου)



Ποιος άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα διαμαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κάκου δούλου στον όποιο ό κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλησίον του ένα μικρό;
Ταράζεται η καρδιά μας όταν βλέπουμε τίς χειρότερες εκδηλώσεις των παθών και της άμαρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ «Καί έρρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, έκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα καί βέλη, καί ή γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Καί δεν το λέει για τους φονιάδες καί τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώπους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια καί λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα καί βέλη και ή γλώσσα  ακονισμένο σπαθί. Καί το σπαθί είναι όργανο του φόνου.
Αν ή γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί τότε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φονεύουμε τους ανθρώπους. Καί όντως πολλές φορές το κάνουμε καί δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφόνους.
Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκοφαντία καί ψέμμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακολογία, - αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Χωρίς αγάπη δε γίνεται!



Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                            
                                                "Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν"


        Πόσο σημαντικό είναι για την σωματική και την ψυχική υγεία μας το να αγαπούμε και να μας αγαπούν; Είναι η αγάπη στην πρώτη προτεραιότητα μεταξύ των πραγμάτων που ενδιαφέρουν τον σύγχρονο άνθρωπο;

       Υπάρχει κάποιο πρόσωπο αληθινά αξιαγάπητο ή δεν υπάρχει ένα τέτοιο πρόσωπο για μας;  Κι αν δεν υπάρχει ένα τέτοιο πρόσωπο στην προσωπική μας ιστορία, δεν είναι το πρόσωπο του Ιησού αληθινά αξιαγάπητο σε οποιαδήποτε περίσταση; Ο Ιησούς είναι για όλους τους ανθρώπους παρών ακόμα και στο πιο φριχτό πεπρωμένο. Είναι εκεί για εμάς, πριν από εμάς.

      Ένας Ιταλός γιατρός , βλέποντας πόσο μεγάλη άγνοια είχαν οι ασθενείς του για τον εσωτερικό τους κόσμο, μαζί με τη συνταγή για τα χάπια, τους έγραφε και κάποιο βιβλίο να διαβάσουν για να αποκτήσουν αυτογνωσία! Πιστεύω ότι το πρώτο βιβλίο που θα τους έγραφε είναι το Ευαγγέλιο. Είναι το βιβλίο με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στον κόσμο!

     Αν μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον καθένα ποιο αγαθό είναι πάνω πάνω στην κλίμακα των αξιών του, το πιο πιθανόν είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό θα θεωρούσε ως πρώτιστο αγαθό την υγεία.

      Το ερώτημα είναι γιατί παρόλο που όλοι σχεδόν θέλουν να είναι υγιείς, συνάμα σχεδόν όλοι ακολουθούν διαφόρους αυτοκαταστρεπτικούς δρόμους όπως κάπνισμα, ποτό, ξενύχτι, όσον αφορά το σώμα και όσον αφορά την ψυχή, απώθηση, κατάκριση, αδικία κ.α.

     Στις προσωπικές σχέσεις το ζητούμενο, ενώ θα περίμενε κανείς να είναι η αγάπη, δεν είναι η αγάπη. Το ζητούμενο είναι το δίκιο. Αυτό που ενδιαφέρει στις προσωπικές σχέσεις είναι ποιος έχει δίκιο.

     Η διεκδίκηση του δίκιου από μέρους των "φίλων", από μέρους των μελών της οικογένειας και ιδίως από τον πατέρα και τη μητέρα, είναι αρρώστια. Είναι άρρωστοι αυτοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για το δίκιο παρά για την αγάπη. Δεν αγαπήθηκαν από τους δικούς τους και δεν αγαπούν και εκείνοι.

     Αν η προσοχή μας ήταν στραμμένη στο να αγαπούμε τους "αγαπημένους" μας ,δεν θα ήταν η έλλειψη αγάπης αιτία ασθενειών τόσο για τους άλλους, όσο και για μας τους ίδιους.

     Ο θανατοποινίτης Ντοστογιέφσκι, όταν πήρε χάρη, ένιωσε μέσα του ένα ξεχείλισμα αγάπης για όλα τα πλάσματα. Η πρώτη σκέψη που του ήρθε στο νου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ήταν γιατί δεν αγαπάει όλους τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη αγάπη του κόσμου!

    Λίγο πριν το θάνατό του, ο πνευματικός μου φίλος Ρόμπερτ, μου είπε στο τηλέφωνο με κομμένη ανάσα, να τους αγαπάς όλους, μα όλους! Ο γέρων Παϊσιος έλεγε πως εκείνος που δεν αγαπάει τους εχθρούς του δεν ξέρει τίποτε από το Θεό.

    Πριν πολλά χρόνια, τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας  με τον ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, στην Κάλυμνο, του ζήτησα να μου υπαγορεύσει την πνευματική του υποθήκη στους νέους: Θυμάμαι τα λόγια του για την αγάπη.

       Ο αγαπημένος αυτός ποιητής, φιλόσοφος και ερημίτης της Καλύμνου και της Πάτμου, είπε:
Τα λάθη στον τομέα της υπομονής, τα λάθη στον τομέα της αγάπης δεν διορθώνονται με λιγότερη υπομονή, με λιγότερη αγάπη. Τα λάθη στον τομέα της υπομονής, στον τομέα της αγάπης, διορθώνονται με περισσότερη υπομονή, με περισσότερη αγάπη!

    Κάποτε προσπαθούσα να συμφιλιώσω ένα ζευγάρι που ήθελε να χωρίσει. Η γυναίκα είπε στον άντρα της, έχεις δίκιο, αλλά δεν αγαπάς!

   Πόσο  ανυπολόγιστο κακό γίνεται στον εαυτό μας και στους άλλους γιατί δεν αγαπούμε. Ο Ντοστογιέφσκι λέει πως η κόλαση είναι να μην αγαπάς. Η κόλαση της ασθένειας είναι επίσης να μην αγαπάς. Διεκδικώντας το δίκιο μας, απωθούμε και κατακρίνουμε. Κάποιος μεγάλος γιατρός στο βιβλίο του γράφει, πως οι δυο κύριες αιτίες της ασθένειας είναι η απώθηση και η κατάκριση.

Ο Κύριός μας λέει, μην κρίνετε ίνα μη κριθήτε. Η κρίση είναι η ασθένεια. Αν ήξεραν οι γονείς πως οδηγούν τα παιδιά τους στην ασθένεια θα έδειχναν μεγαλύτερη αγάπη.Αυτός είναι ο λόγος που η άγνοια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία.

Συμπέρασμα: Να μην αμαρτάνουμε, για να μην πέσουμε στα χέρια των γιατρών.

  Πηγή:http://moschoblog.blogspot.gr/

Ο εξοδιαστικός


.........Δυο είναι κυρίως οι μεγάλες ιεροτελεστίες σ' ένα κοινόβιο, στις οποίες μπορεί κανείς να δει να εφαρμόζεται απόλυτα το «όλοι για τον ένα»: η κουρά και ο εξοδιαστικός. Με την πρώτη εντάσσεται ο μοναχός στην αδελφότητα. Με τη δεύτερη εξάγεται από την επί γης αδελφότητα. Η πρώτη χαρακτηρίζεται ως πνευματική γέννηση. Η δεύτερη είναι ο σωματικός θάνατος.



.........Η κοίμηση του μοναχού
.........Η κοίμηση του μοναχού γίνεται αμέσως γνωστή σ' όλη τη Μονή και στη συνέχεια σ' όλο τον αγιορειτικό κόσμο.
.........Στον απελθόντα, αφού ευπρεπίσουν τη σορό, φορούν τα σανδάλια, το ζωστικό, τα σχήματα, το σκούφο, το κουκούλι του. Στη συνέχεια τον τυλίγουν στο ράσο του, το οποίο έχουν προηγουμένως διαπλατύνει. Το ράσο του γίνεται το σάβανό του κι επάνω σ' αυτό κοσμούν τρεις σταυρούς: στο μέτωπο, το στήθος, τα γόνατα. Τώρα είναι έτοιμος για τη μεταφορά του στο νάρθηκα του Καθολικού (η του Κυριακού).
.........Η ακολουθία του εξοδιαστικού γίνεται αμέσως μετά τη λειτουργία, το πρωί, ή μετά τον εσπερινό, το απόγευμα.


.........Συγκεντρώνεται όλη η αδελφότητα, όπως διατυπώνεται σε αρχαιότατο μοναστικό κανόνα, πως όταν πεθάνει αδελφός «πρέπει να συνοδεύση όλη η αδελφότης την εκφοράν του».
.........Η ακολουθία είναι, στ' αλήθεια, στο ξετύλιγμά της, μια αποκάλυψη. Ποιητές με μεγάλη ευαισθησία, τρόφιμοι των μοναστηριών κι αυτοί, είναι οι συνθέτες της. Τα τροπάρια δεν μιλούν μόνο για την ματαιότητα του βίου (πράγμα που μπορεί κανείς να το διδαχτεί και από τη σορό που κείται στο μέσον της λιτής), αλλά υμνούν και τη νίκη της Ζωής, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, επί του θανάτου και της φθοράς.

Το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν μύθος



Το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν καθαρά αποκύημα της φαντασίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά βασιζόταν σε ιστορικά δεδομένα του τρόπου απόληψης χρυσού.  Η απόληψη του πολύτιμου μετάλλου γινόταν με προβιές, κυρίως προβάτων, τις οποίες βουτούσαν οι μεταλλευτές μέσα στο ποτάμι, όπου και εγκλωβίζονταν τα ψήγματα του χρυσού. Στη συνέχεια οι προβιές στέγνωναν και τινάζονταν για να συλλεχθεί ο χρυσός ή καίγονταν για να αποληφθούν οι σβόλοι του χρυσού.
«Με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη των τεχνικών, οι προβιές τοποθετούνταν σε σταθερά ξύλινα ρείθρα μέσα στην κοίτη του ποταμού» εξήγησε ο Μάρκος Βαξεβανόπουλος, υποψήφιος διδάκτορας γεωλογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε διάλεξη που έδωσε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Βόλου, με θέμα: «Αρχαία μεταλλεία: Από το Πήλιο του Ιάσονα, στο Λαύριο του Πεισίστρατου».
Όπως υπογραμμίζει στην ομιλία του, το αξιόλογο στα φιλολογικά έργα για την Αργοναυτική εκστρατεία, αλλά και τον Τρωικό πόλεμο είναι ότι τα οικονομικά κέντρα της εποχής και τα γεωστρατηγικά σημεία τοποθετούνται προς την περιοχή του Εύξεινου Πόντου. «Και όχι άδικα», εξηγεί, «καθώς τα γεγονότα που περιγράφονται τοποθετούνται χρονικά περίπου στο πέρασμα από την Εποχή του Χαλκού στην Εποχή του Σιδήρου».
Πρόσφατα, στην περιοχή της Γεωργίας, μελετήθηκαν χώροι με την αρχαιότερη εξόρυξη και μεταλλουργία σιδήρου- περίπου το 1400 π.Χ. Αυτό δείχνει ότι στην ευρύτερη περιοχή του Εύξεινου Πόντου έχουμε το πέρασμα από τη μεταλλουργία του χαλκού, στη μεταλλουργία του σιδήρου.
«Άρα, όχι άδικα», συμπεραίνει, «ο Ηρόδοτος τοποθέτησε τη φυλή των Χαλύβων, που επεξεργάζονταν το σίδηρο, σε εκείνη την περιοχή».

Ἡ Παναγία καὶ τό ἡμερολόγιο




Ἕνα συγκλονιστικὸ σημεῖο λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στὸ Μαρκόπουλο Κεφαλονιᾶς. Κατὰ τὴν περίοδο ἀπὸ 6-16 Αὐγούστου, ἐμφανίζονται στὰ θεμέλια του παλιοῦ καμπαναριοῦ μικρὸς ἀριθμὸς φιδιῶν μικροῦ μεγέθους, συμπαθέστατα, ἥμερα καὶ ἀκίνδυνα, ἔχοντα στὸ κεφάλι τέσσερις μικρὲς κουκκίδες σὲ σχῆμα Σταυροῦ καὶ λόγω τῆς ἑορτῆς τῆς Παναγίας μᾶς ὀνομάστησαν ''Φιδάκια τῆς Παναγίας''.
Στὴν ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως στὶς 6 Αὐγούστου ἐμφανίζονται μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ ναὸ φίδια. Ὅσο περνοῦν οἱ μέρες τὰ φίδια πληθαίνουν καὶ τὴν παραμονὴ τῆς Κοιμήσεως αὐξάνονται ὑπερβολικά. Κανεὶς μπορεῖ νὰ δεῖ Μαρκοπουλιῶτες νὰ γυρίζουν στὴ ρεματιά, γιὰ νὰ μαζέψουν φίδια νὰ τὰ φέρουν στὴν Παναγία. Κανένας δὲν γνωρίζει ἀπὸ ποῦ βγαίνουν, ἀλλὰ καὶ ποὺ κρύβονται μετὰ τὴ γιορτή. Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο παραμένει ἕνα μυστήριο. Φεύγοντας ἡ 15η Αὐγούστου ἀναχωροῦν καὶ τὰ φίδια.
Γερμανοὶ φυσιοδίφες τὰ ἐξέτασαν, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὰ κατατάξουν σὲ κανένα ἀπὸ τὰ γνωστὰ εἴδη. Εἶναι γκρίζα, λεπτὰ καὶ δὲν περνοῦν τὸ ἕνα μέτρο. Ὅταν τὰ χαϊδεύεις νοιώθεις τὸ δέρμα τοὺς βελούδινο καὶ....

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Άγιος Γεράσιμος Κεφαλλονιάς και δαιμονισμένοι...


"... Πρίν αρκετά χρόνια " διηγείται ένας φίλος , " σ΄ένα ταξίδι μου στήν
Κεφαλονιά , συνέπεσε νά τύχω στήν εορτή τού Αγίου Γερασίμου,
καί στήν ολονύκτια αγρυπνία του.
Εκεί, γιά πρώτη φορά κατάλαβα τήν δύναμη τών πονηρών
πνευμάτων. Μέχρι τότε πίστευα στόν Θεό, αλλά μέ τόν τρόπο
μου. Νόμιζα, ότι όσα άκουγα γι΄αυτά τά πράγματα, ήταν
πολυλογίες θρησκολήπτων ανθρώπων καί τίποτα περισσότερο.
Μέ μιά μονοκονδυλιά, χωρίς νά ψάξω σέ βάθος τά πράγματα,
είχα αποκλείσει τήν ύπαρξη τών δυνάμεων τού σκότους καί τής
καταστροφής. Ομως, ο Θεός είχε άλλα σχέδια γιά μένα ...
Βρέθηκα στό Μοναστήρι τού Αγίου Γερασίμου , καί όσα συνάντησα
εντυπώθηκαν βαθειά στό μυαλό μου. Οι άγριες φωνές τών
δαιμονισμένων ανθρώπων, οι κραυγές " μ΄ έκαψες
Γεράσιμε, μ΄ έκαψες Καψάλη " , καί μάλιστα από νέους ανθρώπους
πού σπαρταρούσαν στό δάπεδο όταν βγήκαν τά Αγια , ή στήν
Παράκληση τού Αγίου , υπήρξαν γιά μένα καταστάσεις μεγάλου
προβληματισμού.

Ο μπελάς του καθαρίσματος







Κανείς δέν παραπονέθηκε ποτέ, γιατί:

+ τά κάστανα, ἐξωτερικά, ἔχουν βελόνες πού τρυπᾶνε τά χέρια·

+ τά φραγκόσυκα ἔχουν ἀγκάθια, πού μπαίνουν στό δέρμα·

+ τά καρύδια ἔχουν πράσινη, χονδρή σάρκα, πού μαυρίζει τά χέρια·

+ τά ἀμύγδαλα ἔχουν σκληρό περίβλημα, πού θέλει σπάσιμο.

Κανείς! Ποτέ! Καί κανείς δέν σταμάτησε νά τά τρώει, ἐπειδή τοῦ δη­μιουργοῦν μπελάδες στό καθάρισμα. Ἤρεμα καί ἁπλᾶ, παραμερίζουμε τά ἐξω­τε­ρικά ἀγκάθια, ἀφαιροῦμε τήν ἐνοχλητική φλούδα καί ἀπολαμβάνουμε τόν νό­­στιμο καρπό!

Γιατί ἆραγε νά μή συμβαίνει τό ἴδιο καί στίς σχέσεις μας μέ τούς συναν­θρώ­πους μας; Γιατί νά μετρᾶμε τόσο:

+ τήν κάποια ὀξύτητα στά λόγια τους·

+ τήν κάποια περιφρόνηση στό βλέμμα τους·

+ τήν κάποια παραξενιά στήν συμπεριφορά τους;

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Σχολείο Ελληνικό ή κατάστημα νεωτερισμών;


Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Προσκυνώντας ευλαβικά την Παναγιά μας, την οποία θα τιμήσουμε ιδιαιτέρως στις 15 Αυγούστου ολοκληρώνω σήμερα την τριλογία των Κυριακάτικων άρθρων μου για τη σύνδεση Ορθοδοξίας και Παιδείας. Όσοι αμφισβητούν τα Θρησκευτικά, τον εκκλησιασμό και γενικά την Ελληνορθόδοξη αγωγή ουσιαστικά δεν επιθυμούν ένα ελληνικό σχολείο, αλλά ένα κατάστημα νεωτερισμών. Μεταφέρουν ιδέες που έχουν αποτύχει παντού και το κυριώτερο δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορία, τη ψυχοσύνθεση και τις εκπαιδευτικές ανάγκες των ελληνοπαίδων. Η παρουσία του Θεού και της Ορθοδοξίας είναι αναγκαία στο σύγχρονο σχολείο μας όχι μόνο για λόγους συνταγματικής και νομικής τάξεως, αλλά και για λόγους ιστορικούς, παιδαγωγικούς και πολιτικούς.
Α) Η ιστορική μας συνείδηση επιβάλλει να σεβόμαστε εκείνους που αγωνίσθηκαν το 1821 για αν αποκτήσουμε ελεύθερο κράτος μετά την Τουρκοκρατία και Φραγκοκρατία.
Στις Εθνοσυνελεύσεις του Αγώνα και στα κείμενα των πρωταγωνιστών της Εθνεγερσίας διαβάζουμε καθαρά την επιθυμία για τη διαρκή και συνειδητή σύνδεση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, συνοψίζοντας το πνεύμα των τριών πρώτων Εθνικών Συνελεύσεων έγραφε το 1827 στον Βρετανό πολιτικό Ρόμπερτ Ουίλμοτ-Χόρτον:
«Το Ελληνικόν Έθνος αποτελούσιν άπαντες οίτινες από της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν επαύσαντο πρεσβεύοντες την Ορθόδοξον Θρησκείαν, λαλούντες την γλώσσαν των πατέρων αυτών και έμειναν υπό την πνευματικήν και κοσμικήν δικαιοδοσίαν της Εκκλησίας αυτών, οιανδήποτε χώραν της Τουρκίας και ανκατώκουν». (Βλέπε το άρθρο του Πέτρου Παπαπολυβίου στο 8ο τεύχος του περιοδικού ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011).

Ἡ Θεοτόκος ἀρχὴ καὶ τέλος τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων





Τῆς Θεοποῦλας Παναγιώτου
Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο "Ὁ θησαυρὸς τοῦ Δαμασκηνοῦ"

Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ ὀνομάζει ὁ πιστὸς λαός μας τὴν δεκαπενθήμερη περίοδο ποὺ ξεκινᾶ τὴν 1η Αὐγούστου καὶ καταλήγει στὶς 15 Αὐγούστου, τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας μας Θεοτόκου. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καθ’ ὅλη τὴν περίοδο αὐτὴ τελοῦμε παρακλήσεις στὴν Παναγία, ἱκετεύουμε τὴ μεσολάβησή Της, τὴν πρεσβεία της πρὸς τὸν Υἱό Της νὰ μᾶς εὐσπλαχνιστεῖ καὶ νὰ ἀνοίξει τὸν Παράδεισο καὶ γιὰ μᾶς τοὺς ἐλεεινοὺς καὶ τρισάθλιους. Παρακαλοῦμε τὴν Δέσποινα τοῦ κόσμου, τὴν Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν νὰ μεσιτεύει, ὥστε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς ποικίλες δυσκολίες τῆς ζωῆς, νὰ στεριώσουμε τὴν πίστη μας στὴν Ἁγία Τριάδα, νὰ ἀποφύγουμε τὸ πῦρ τῆς κολάσεως.
Ἔχουμε ἄραγε ἀναρωτηθεῖ πόσα λίγα πράγματα γνωρίζουμε οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ γιὰ τὴν Παναγία μας; Ἔχουμε ἄραγε ἐξετάσει τὸ γιατί ἡ Παναγία ἀφουγκράζεται τὸν πόνο μας καὶ ἀνταποκρίνεται ὡς ἀρίστη διακόνισσα στὰ αἰτήματά μας; Ἔχουμε ἐρευνήσει τὸ γιατί πρέπει νὰ τιμοῦμε τὴν ἁγία Θεοτόκο μας;
Ἡ ἀναξιότητά μας νὰ περιγράψουμε τὴν Παναγία μᾶς ὁδηγεῖ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς νὰ ἀναφερθοῦμε στὰ...
σχετικὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Δαμασκηνοῦ ποὺ περιγράφει τὰ θαύματα ποὺ συνέβησαν τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς Της. Νὰ λοιπὸν πὼς ἐξιστορεῖ τὰ γεγονότα καὶ τὰ θαύματα ποὺ τότε συνέβησαν.
Ἐὰν ὁ εὐαγγελισμὸς ἦταν ἀρχή, ἔτσι ἡ σημερινὴ ἑορτὴ εἶναι τέλος, ἐπειδὴ ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ ἀρχὴ καὶ τέλος εἶναι τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων Πολλοὶ ἄνθρωποι ἐκλαμβάνουν τὴ σημερινὴ ἡμέρα ὡς ἡμέρα λύπης καὶ ἀφορμὴ γιὰ δάκρυα, ἐπειδὴ κοιμήθηκε ἡ Κυρία Θεοτόκος ἐγὼ ὅμως, ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τὴν ἐκλαμβάνω ὡς ἡμέρα εὐφροσύνης. Γιατί ὅσο ἦταν στὴ γῆ μόνο τὸ χωριὸ Γεσθημανὴ τὴν εἶχε, ὅταν μετεστάθη στὸν οὐρανὸ ὅλος ὁ κόσμος τὴν ἀπέκτησε βοηθὸ καὶ ἐπιτηρητή. Γιατί ἀπὸ τὴν γῆ πῆγε στὸν οὐρανό, ἀπὸ τὴ φθορὰ στὴν ἀφθαρσία, ἀπὸ τὴ λύπη στὴ χαρά, ἀπὸ τὰ φθαρτὰ στὰ ἄφθαρτα, ἀπὸ ὅλα τὰ θλιβερὰ στὰ χαροποιὰ καὶ εὐφρόσυνα. Γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο εὐφραίνομαι.

Μήνυμα Μητροπολίτου Γλυφάδας Παύλου για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου



ΜΗΝΥΜΑ ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
Πρός τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ,
«Ἄσατε λαοί, τῇ Μητρί τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἄσατε», προτρέπει ἕνας ἐκ τῶν μελωδῶν τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. «Ἄσατε», τραγουδῆστε, δηλαδή, πανηγυρικά.
Οἱ λαοί ὅμως, θά ἔλεγε κάποιος, καί μάλιστα ὁ Ὀρθόδοξος λαός τῶν Ἑλλήνων, εἶναι ἕτοιμος νά τραγουδήσει; Καί πῶς νά τραγουδήσει, μέ ὅλα τά δεινά, πού φόρτωσαν στήν πλάτη του, οἱ ἐκμεταλλευτές τῶν λαῶν καί οἱ ἔμποροι τῶν ἐθνῶν;
Μήπως γιά νά γιορτάσει, πρέπει νά ξεχάσει, γιά μία μέρα τόν πόνο τοῦ ἐμπαιγμοῦ καί τῆς δουλείας, πού τοῦ ἐπέβαλαν, ὅσοι τοῦ προσέφεραν ψεύτικες συνταγές σωτηρίας;

Ἡ ἀπώθηση τῆς μνήμης, ἐμπρός στίς μεγάλες τραγωδίες, δέν ἔδωσε ποτέ κάθαρση στό δράμα. Τοὐναντίον! τό μόνο, πού ἐπέτυχε ἦταν νά δημιουργήσει ἄμορφες λαϊκές μάζες, πού ἦταν ἕτοιμες νά πουλήσουν, γιά ἕνα τρύπιο εὐρώ, τήν ψυχή τους, τήν πίστη τους, τήν πατρίδα τους, καί ὅλα ἐκεῖνα, πού τούς ἔκαναν ἐλεύθερους ἀνθρώπους.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Ανέκδοτα με την Παναγία!...




Rethemnos.gr


Όχι βέβαια για να γελάσουμε, αλλά για να χαμογελάσουμε… Και ίσως και να δούμε μερικά πράγματα με άλλο μάτι (της ψυχής). Για να θυμηθώ και μια εξαιρετική μαντινάδα τουΓιώργη Καράτζη:
Χαρές κι αγάπες κι ομορφιές είν’ η ζωή γεμάτη,
μα πρέπει να τη δει κιανείς με τση ψυχής τ’ αμάτι.


Η Παναγία και ο κλόουν


Κείμενο του Ανατόλ Φρανς
Vatopaidifriend, ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ


Ο Πέτρος Γκουερέν ήταν σπουδαίος κλόουν. Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε και δεν έβρισκε πια δουλειά.
Απελπισμένος και για να μη πεθάνει της πείνας, πήρε το δρόμο για ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία. Ίσως οι καλόγεροι να τον φιλοξενούσαν για λίγο.
Πραγματικά, ο ηγούμενος τον κράτησε εκεί, για να κάνει κάποιο θέλημα. Ο Πέτρος χάρηκε. Κι ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία γι’ αυτό. Δεν ήξερε όμως γράμματα, για να μπορεί να διαβάζει στα μεγάλα βιβλία και να της ψέλνει ύμνους, όπως οι καλόγεροι.

Αλλά κάτι σκέφτηκε να κάνει κι αυτός… Κι ένα μεσημέρι, που οι καλογέροι ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Πέτρος χάθηκε. Ο ηγούμενος, θέλοντας να τον στείλει σε κάποιο θέλημα, έψαξε να τον βρει. Τον γύρεψε παντού μα δεν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμή πέρασε και μπροστά απ’ τη δυτική πόρτα της εκκλησίας κι απ’ το μεγάλο τζάμι της έριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στην εκκλησία. Και τι να δει! Ο Πέτρος ήταν μπρος στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας κι έκανε τούμπες και χίλια δύο ακροβατικά. Μια περπατούσε με τα χέρια, μια ισορροπούσε μόνο πάνω στο ένα χέρι, μια κυλούσε στηριγμένος στις άκρες των ποδιών και των χεριών σαν τροχός.
Ο ηγούμενος αναστατώθηκε απ’ αυτά που έβλεπε. Τα πέρασε για μεγάλη ασέβεια κι ήταν έτοιμος να του βάλει τις φωνές. Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο Πέτρος, ακουμπώντας μόνο πάνω στο κεφάλι του, έπαιζε στα πόδια του, τα γυρισμένα προς τα πάνω, το παλιό του μπαστούνι των κλόουν. Κι είχε αναψοκοκκινίσει το γέρικο πρόσωπό του κι είχαν φουσκώσει οι φλέβες του λαιμού του και ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του.
Έτοιμος ήταν να του βάλει τις φωνές ο ηγούμενος. Μα εκείνη τη στιγμή του φάνηκε πως είδε την Παναγία εκεί από τη μεγάλη εικόνα ν’ απλώνει το χέρι της, να σκύβει και με την άκρη του μανδύα της να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του Πέτρου. Ανατρίχιασε ο ηγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε τρέμοντας: “Συγχώρεσέ με, Παναγία μου. Εσύ ξέρεις ποιός σε τιμά και σε δοξάζει καλύτερα …”

Για τη Θεομήτορα (Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου)





Oταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ώ, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.
Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη Θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατίήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνη παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.
Εμείς δεν φτάνουμε στην πληρότητα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι᾽ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσωμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ᾽ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν τάχα, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ αγαπούσε η Ίδια και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο Υιό Της;
Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβωμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όμως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος Της που παραμένει ακατάληπτος για μας.