«Ὁ Ἐπιτάφιος» διήγημα τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Αὐτοτελές ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Τό σταυροδρόμι τῆς καρδιᾶς μου» τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, Σελίδες 41-48, ἐκδόσεις «Φιλοκαλία», Μάϊος 2002.

Tό Πάσχα ἐκείνη τή χρονιά ἦρθε ἀργά. Τά χελιδόνια εἶχαν ἤδη ἀρχίσει νά κτίζουν τίς φωλιές τους. Τά χελιδόνια ἦταν πάντοτε ἕνα μέτρο χρονικό. Ἄν ἔφταναν πρίν τό Πάσχα, τότε εἴχαμε καλοκαιριάτικο Πάσχα, ἄν ὄχι, τό Πάσχα ἦταν χειμωνιάτικο. Κανείς βέβαια δέν μπορεῖ νά γνωρίζει γιατί τά χελιδόνια ἔρχονται κάποια στιγμή. Εἶναι, ὅμως, σίγουρο ὅτι ὁ Πλάστης καί Δημιουργός τούς ἔδωσε μιά σοφία πού εἶναι ἀρκετή γιά νά καταξιώσει τίς κινήσεις τους.

Ὁ Μάριος ὁ Σεβντάς δέν ἐνδιαφερόταν βέβαια τόσο γιά τά χελιδόνια, ἀλλοῦ ἦταν στραμμένα τά ἐνδιαφέροντά του. Ὁπωσδήποτε, ὅμως, χάρηκε φέτος γιά τό Πάσχα πού γιορταζόταν μαγιάτικα. Ὁ Μάριος δέν ἦταν κάποια ἔκτακτη προσωπικότητα πού θά ἔκανε κάποιον νά ἀσχοληθεῖ μαζί του. Ἀλλά χωρίς νά τό καταλάβει εἶχε κάνει ὅλο τό Νιχώρι νά ἀσχολεῖται μαζί του. Σ᾿ αὐτό τό χωριό τοῦ ἄνω Βοσπόρου, ὁ Μάριος κατεῖχε μιά θέση δική του. Μιά θέση μοναδική. Ἦταν ὁ γελωτοποιός τοῦ χωριοῦ. Χωρίς νά τό θέλει. Χωρίς νά τό ἐπιδιώκει. Ὅλοι γελοῦσαν μαζί του καί μόνο πού τόν ἔβλεπαν. Τόν εἶχαν λίγο γιά χαζό, λίγο γιά κουτό καί λίγο γιά τεμπελάκο, ἀφοῦ δέν ἔκανε μιά συγκεκριμένη ἐργασία. Ἄλλοτε καθάριζε ἕναν κῆπο, ἄλλοτε ἔκανε τά ψώνια κάποιας κυρᾶς. Δουλειές ὅλες τοῦ ποδαριοῦ. Φτωχοζοῦσε. Δέν τόν ἔνοιαζε ὅμως. Ὅλοι γελοῦσαν μαζί του. Τόν πείραζαν. Ἐκεῖνος ποτέ δέν θιγόταν. Πάντα εἶχε καί μιά ἀπάντηση εὐτράπελη, χαριτωμένη.

Χριστιανός καί Σταυρός

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Εἰς Φιλιππησίους 13· ΕΠΕ 22,8-10

Χριστιανός σημαίνει μικρός Χριστός κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ. Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό νά ἀναζητᾶ τίς εὐκολίες καί τήν ἀνάπαυση. Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στό σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τήν ἄνεση καί ζῆς μέ πολυτέλεια;
Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος. Σταύρωνε τόν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δέν σέ σταυρώνει κανείς. Καί σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου. Σταυρώνεις τό «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νά ἱκανοποιήσεις τίς κακές ἐπιθυμίες σου. Κρεμᾶς τόν ἑαυτό σου στό σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τόν Θεό νά κατευθύνει τή ζωή σου χωρίς τίς δικές σου λογικές παρεμβάσεις. Πεθαίνεις σάν τόν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά του χωρίς τά ἀτέλειωτα «γιατί».
Ὁ Κύριος ζήτησε καί ζητᾶ νά τόν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νά σηκώσουν τό σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν, νά ἀρνηθοῦν τίς ἀπολαύσεις καί τήν τρυφή. Διότι ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια καί τίς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ, αὐτοῦ τοῦ σταυροῦ πού ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καί σηκώνει μέ ὑπομονή γιά χάρη...
τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου!
imaik
Ρωμαίικο οδοιπορικό

Γιατί ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό; (Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής)

Ἐρωτ.: Γέροντα, μᾶς μιλήσατε προηγουμένως γιά τό ἀτελές τοῦ Ἀπ. Πέτρου, πρό τῆς Πεντηκοστῆς. Λόγω τῆς ἀτέλειάς του ἀρνήθηκε τόν Κύριό μας;
Ἀπαντ.: Τό θέμα τῆς ἀρνήσεως τοῦ Πέτρου, κατά τίς κρίσεις τῶν Πατέρων, εἶναι οἰκονομία. Διότι δέν ἦτο δυνατό ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος εἰς ὅλη τήν περίοδο ποὺ ἦταν μαζί μέ τόν Χριστό καί ἔδειξε τόσο ζῆλο καί τόση ταπεινοφροσύνη, νά πέση σέ τόσο μεγάλο λάθος, νά ἀρνηθῆ τρεῖς φορές τόν Δεσπότη Χριστό. Δέν εἶναι λογικό αὐτό. Θυμηθεῖτε τήν ὁμολογία τοῦ Πέτρου!
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς μᾶς ἐρώτησε: «Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι;» ὁ Πέτρος ὡμολόγησε καί εἶπε: «Σύ εἰ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Καί ὁ Ἰησοῦς μας ἐγύρισε καί τοῦ εἶπε: «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνά, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ' ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν». (Ματθ. 16,16-18).

Ὁ Πέτρος κατά φύσι ἦταν πολύ ζηλωτής καί ἀσυμβίβαστος. Μέσα στήν πανσοφία Του ὁ Θεός, μετά τήν θερμή του ὁμολογία, τόν ἔθεσε θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή ὅμως ἡ Ἐκκλησία θά ἀγκάλιαζε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύσι, ὅλους τοὺς χαρακτῆρες, ὄχι μόνο τούς ζηλωτές καί ἰσχυρούς ἀλλά καί τούς ἀσθενεῖς καί ἀδυνάτους, ἐπιτρέπει ὁ Κύριος τήν τριπλῆ ἄρνησι. Διότι, μήν ξεχνᾶμε∙ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀδύνατοι. Οὔτε στούς πέντε ἀνά ἑκατό δέν θά εὕρωμε ἰσχυρούς χαρακτήρας, οἱ ὅποιοι ἀγάπησαν τόν Θεό ἐξ ὁλοκλήρου καί μέ τήν ὁρμή τῆς ἀγάπης τους ἔδειξαν αὐταπάρνησι. Γι' αὐτούς λοιπόν τούς ὑπολοίπους ἀσθενεῖς ἔγινε οἰκονομία. Ὁ Πέτρος ὅμως ὡς ζηλωτής καί ἰσχυρός, ποὺ δέν εἶχε μέσα του νόημα συγκαταβάσεως, δέν θά τό καταλάβαινε αὐτό.
Ἑπομένως κάνει μία οἰκονομία ὁ Θεός καί ἐπιτρέπει νά τόν ἀρνηθῆ. Ὕστερα τόν θεραπεύει μόνος Του. Τόν πλησιάζει καί τοῦ λέει: «Πέτρε, φιλεῖς με; Πέτρε, ἀγαπᾶς με;» Ἐλυπήθη ὁ Πέτρος, δέν τό κατάλαβε. Ἀλλά οἱ τρεῖς ἐρωτήσεις ἦταν ἡ θεραπεία τῆς τρισσῆς ἀρνήσεως.
Μέ τήν τριπλῆ Ὁμολογία, ὁ Πέτρος, ἐξήλειψε τήν ἐνοχή. Ἔμαθε ὅμως ἐκ πείρας, ὅτι καί οἱ ζηλωταί ἀκόμη ἔχουν ἀνάγκη ἐπιεικείας.
Τό ἴδιο κάνει ὁ Θεός καί στόν Ἀπ. Παῦλο. Ἐπειδή ἦταν ἡ σπονδυλική στήλη τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἀφήνει στήν ἀρχή νά γίνη διώκτης, ἐχθρός∙ καί ὕστερα τόν παίρνει∙ καί αὐτός μέ συναίσθησι βαθυτάτης ταπεινοφροσύνης λέγει: «Οὐκ εἰμί ἱκανός καλεῖσθαι Ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Ἔχω ὅμως ἕνα ἐλαφρυντικό, ὅτι «ἀγνοῶν ἐποίησα».
Βλέπετε μέ πόση πανσοφία ὁ Θεός οἰκονομεῖ γιά νά δώση καί σέ μᾶς παρηγοριά. Διότι αὐτοί οἱ κορυφαῖοι ἐάν ἔμπαιναν μέ τήν δύναμι τῆς ὁρμῆς τους μέσα στήν Ἐκκλησία, ποῦ θά ἤξεραν ὅτι ἐμεῖς οἱ ἀδύνατοι δέν ἠμποροῦμε τώρα νά κρατήσωμε; Μέ αὐτό τόν τρόπο συγκαταβαίνει ἡ θεία ἀγαθότης πρός τίς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά ἠμπορέσωμε καί ἐμεῖς νά φθάσωμε εἰς αὐτή. Κατεβαίνει ὁ Θεός γιά νά σηκωθοῦμε ἐμεῖς.
http://www.agiazoni.gr/
agioritikesmnimes.

Αμέθυστος 

Τὰ Πάθη τὰ Σεπτὰ

Τοῦ  Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου, 

ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας

Οἱ μέρες τῶν Ἁγίων Παθῶν τοῦ Χριστοῦ μας δίνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀναμνήσεις γεγονότων καὶ σὰν μετοχὴ σὲ γιορτὲς ἢ γιὰ ἐθιμοτυπικὴ διαδικασία, ἀλλὰ αὐτὲς οἱ μέρες εἶναι ἀποδεδειγμένο ἀπὸ τὴν πείρα τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων ὅτι εἶναι ἡμέρες Χάριτος. Ὅταν λέμε εἶναι ἡμέρες χάριτος, ἐννοοῦμε ὅτι ὑπάρχει μία διάχυτος χάρις, ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας λόγω τῶν ἑορτῶν αὐτῶν, καὶ καλούμαστε νὰ κοινωνήσουμε μὲ τὴ χάρη αὐτή. Ἡ κοινωνία μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τόσο ζωντανή, ὅσο ἡ κοινωνία ἑνὸς νεκροῦ σώματος μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα ποὺ παράγει ἐνέργεια καὶ αὐτὸ τὸ ἔργο φαίνεται, εἶναι ἁπτό, ἔτσι συμβαίνει ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἑνωθεῖ μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὲς οἱ μέρες εἶναι μοναδικὲς στὸν χρόνο καὶ καλούμαστε ὅλοι νὰ γευτοῦμε αὐτὴ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ δίδεται πλουσίως σὲ ὅσους θέλουν νὰ μετάσχουν σ’ αὐτή.

Τὴ Μ. Ἑβδομάδα πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ νὰ μετέχουμε σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ποὺ ἐκτυλίσσεται μπροστά μας, τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν πᾶμε στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ κλάψουμε γιὰ τὸν Χριστό, ἂν εἶναι κρίμα ποὺ τὸν σταύρωσαν οἱ Ἑβραῖοι. Πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ κοινωνήσουμε στὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ καταλάβουμε ὅτι ἔγιναν γιά μᾶς καὶ μᾶς χάρισαν τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας μας. Κοινωνοῦμε μ’ αὐτὴ τὴ ζωοποιὸ χάρη, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Λέει τὸ Εὐαγγέλιο ὅτι ὅταν πλησίαζε ἡ ἑβδομάδα τῶν ἀζύμων, ἡ ἑβδομάδα ποὺ οἱ Ἑβραῖοι τιμοῦσαν τὸ Πάσχα, δηλ. τὴν ἀνάμνηση ποὺ ἔφυγαν...

ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ πέρασαν μέσω τῆς Ἐρυθρὰς θάλασσας καὶ πορεύθηκαν στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ὁ Χριστὸς ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες εἶπε στοὺς μαθητές του ὅτι πεθύμησε νὰ φάει μαζί τους τὸ Πάσχα. Τοὺς ἔστειλε νὰ πᾶνε στὴν ἀπέναντι Κώμη ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ νὰ βροῦν κάποιον ἄνθρωπο, τὸν ὁποῖο μὲ προφητικὸ τρόπο τοὺς εἶπε ὅτι θὰ βαστάζει ἕνα σκεῦος νεροῦ καὶ νὰ τοῦ ποῦν νὰ ἑτοιμάσει τὸ σπίτι του γιὰ νὰ φάει ἐκεῖ τὸ Πάσχα μὲ τοὺς μαθητές του.

Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε !!!

Η υπέρτατη θυσία του Θεανθρώπου Κυρίου και πάλι μπροστά μας. Ο Κύριος Ιησούς «ως αρνίον εσφαγμένον» κρέμαται πάνω στο Σταυρό για τη σωτηρία και τη λύτρωση του ανθρώπου και του κόσμου.
Καρφωμένος πάνω στο Σταυρό προσφέρει απλόχερα την αγάπη του. Ενώ το Πανάγιον Αίμα του βάφει το σταυρό και το χώμα, αυτός μένει ειρηνικός και σιωπηλός. Υβρίζεται, εμπαίζεται, χλευάζεται, αλλά γεμάτος αγάπη μακροθυμεί και συγχωρεί. Συγχωρεί όλους τους σταυρωτές του. Μακροθυμεί για όλους και περιμένει τη μετάνοια και την επιστροφή τους. Αυτό το μεγαλείο της θεϊκής μακροθυμίας και αγάπης θαυμάζει και υμνεί ο πιστός, όταν βλέπει τον Κύριο πάνω στο σταυρό. Το μεγαλείο της ανεξικακίας Του, της μεγάλης Του θεϊκής αγάπης.

Αλλά αγαπητοί μου, ας συμπορευθούμε με τον Ιησού στο πάθος Του και ας παρακολουθήσουμε τα συγκλονιστικά εκείνα γεγονότα, που αποκαλύπτουν την άφατο και πολλή του Κυρίου μας μακροθυμία και αγάπη.


1. Το πρώτο γεγονός, που αποδεικνύει τη μεγάλη του Κυρίου μακροθυμία και αγάπη, έλαβε χώρα στον κήπο της Γεθσημανή. Ο Χριστός απέναντι στον Ιούδα. «Και έτι αυτού λαλούντος, ιδού Ιούδας είπε– χαίρε ραββί, και κατεφίλησεν αυτόν»... Είναι το φίλημα της προδοσίας. Ούτε οι εμπτυσμοί, ούτε τα ραπίσματα, ούτε το μίσος των Ιουδαίων και Ρωμαίων δεν φθάνουν τη φρίκη του φιλήματος αυτού. Το μίσος και η μανία του Ιούδα ξεσπούν εναντίον του Κυρίου, σαν θύελλα.
Και πώς αντιδρά ο Κύριος στην υποκριτική συμπεριφορά του Ιούδα; Δείχνει την απέραντη αγάπη στον Ιούδα, δείχνει τη μακροθυμία του, ενώ είχε τη δυνατότητα νε ενεργήσει διαφορετικά. Τον ρωτάει τι θέλει, τι ζητάει, και αφήνει τον εαυτό του στη διάθεση των στρατιωτών που ακολουθούν τον Ιούδα. Πώς λοιπόν να μη θαυμάζουμε την μακροθυμία του Κυρίου και μαζί με την Αγία του Εκκλησία να μην ψάλουμε το «Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε, δόξα σοι»;
2. Το δεύτερο γεγονός έλαβε χώρα στο αρχοντικό του αρχιερέα Άννα. Είναι η σκηνή του ραπίσματος του Κυρίου από μέρους ενός δούλου. Ο Αρχιερέας ζητά να μάθει από τον Κύριο για το έργο του και την αποστολή του. Ο Χριστός του απαντά ότι φανερά εδίδαξα, μπροστά στο λαό μίλησα. Ρώτησε καλύτερα αυτούς που μ’ έχουν ακούσει. Κι αμέσως ένας δούλος του Αρχιερέα κτυπά τον Κύριο στο πρόσωπο και του λέει «έτσι αποκρίνονται στον Αρχιερέα;». Τι καταπληκτικό! Ο δούλος ραπίζει το Δεσπότη, ο υπηρέτης τον Κύριο των κυρίων. Και η αντίδραση του Χριστού μας; Ήρεμα, απλά και ταπεινά απαντά στον δούλο ως εξής: «ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού, ει δε καλώς, τι με δέρεις;». Υπομένει και μακροθυμεί. Συγχωρεί και περιμένει. Ο δούλος δεν απάντησε στον Κύριο. Εμείς όμως ας του ψάλουμε για μια ακόμη φορά «Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε, δόξα σοι».
3. Και μετά τον υπηρέτη του Αρχιερέα ο όχλος. Μετά την καταδικαστική απόφαση του Συνεδρίου, ο όχλος εμπαίζει και χλευάζει τον Κύριο. Αυτός ο όχλος που τόσα θαύματα είδε από τον Ιησού και τόσες ευεργεσίες. Βασανίζει τον Χριστό. Την αρχή κάνει ένας Γραμματέας των Ιουδαίων. Μετά όλοι μαζί αρχίζουν να φτύνουν το Χριστό. Το θείο και άγιο πρόσωπο του Κυρίου γεμίζει ακαθαρσίες. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεν αρκούνται σε αυτά, αλλά τον κτυπούν και τον μαστιγώνουν. Αλλά ο Ιησούς σιωπά. Σιωπά και μακροθυμεί. Μόνον εμείς θα λύσουμε τη σιωπή και θα του ψάλουμε τον ύμνο «Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε, δόξα σοι».
4. Αλλά η μακροθυμία του Κυρίου μας φθάνει στον ύψιστο βαθμό, όταν βρίσκεται κρεμασμένος πάνω στο Σταυρό. Εδώ και με τη σιωπή, αλλά και την ομιλία του εκδηλώνει την άφατο μακροθυμία του. «Πάτερ, άφες αυτοίς– ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» προσεύχεται στον ουράνιο Πατέρα του για τους σταυρωτές του. Αρχιερείς, Ιερείς, άρχοντες, λαός. Όλοι τον χλευάζουν, όλοι τον κοροϊδεύουν. Αλλά αυτός σιωπά. Τόσοι εμπαιγμοί, τόσοι χλευασμοί! Κι όμως ο Κύριος δεν αισθάνεται κακία γι’ αυτούς. Είναι τόσο προκλητικές οι βλασφημίες, ώστε αναγκάζεται να διαμαρτυρηθεί ο δεύτερος ληστής. Το βλέμμα του Κυρίου τους αγκαλιάζει όλους και τους περιμένει να έλθουν κοντά του, να τον ακολουθήσουν, διότι τους αγαπά και θέλει τη σωτηρία και τη λύτρωσή τους. Άλλωστε γι’ αυτούς ανέβηκε στο σταυρό. Αγαπά και μακροθυμεί ο Κύριος καρφωμένος στο Σταυρό. Δείχνει για μια ακόμη φορά το μέτρο της πραγματικής και αληθινής ζωής.
Αγαπητοί μου, η μακροθυμία ήταν η χαρακτηριστικότερη αρετή του Κυρίου στην πορεία του εδώ στη γη. Μακρόθυμος και πολυέλεος ο Κύριος, προσφέρει τη μακροθυμία και το έλεός του. Η πολλή του μακροθυμία και αγάπη κορυφώθηκε πάνω στο Σταυρό. Ταπεινοί και ευλαβείς προσκυνητές του εσταυρωμένου Κυρίου, αυτές τις άγιες ημέρες, ας θελήσουμε να γεμίσουμε την καρδιά και τη ζωή μας από την μακροθυμία και αγάπη του, και να την κάνουμε ζωή, βίωμα, πραγματικότητα. Κι ας του ψάλουμε όλοι μαζί μ’ ένα στόμα και με μια ψυχή: «ΔΟΞΑ ΤΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ». Αμήν

: http://nefthalim.blogspot.com/#ixzz477cJnEFj

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ!!!

(Εμμετρο ποίημα)

Στην γραφή αυτή, ο στρατός,

Να είναι, προσεκτικός.

Έρχεται επιστράτευση, γενική,

Μα ο τακτικός στρατιώτης,

Θα είναι παρών της κλήσης, της πρώτης.

Θα γεμίσει τα βουνά και τα νησιά, εντολή θα πάρει, να ετοιμαστεί,

Τα σύνορα , από επικείμενη Τούρκικη εισβολή, να υπερασπιστεί.

Κανείς, να μην φοβηθεί,

Πολλές φορές, Άγιοι και μοναχοί, στα γεγονότα αυτά έχουν αναφερθεί,

Μα πολλοί ιδέα, ακόμα δεν έχουν,

Σε τι γεγονότα, θα σε λίγο θα συμμετέχουν.

Γι αυτούς σας δίνεται, τούτη η γραφή,

Που κοιμούνται, τον ύπνο τον βαθύ.

Σε όλους, να διασκορπιστεί,

Παντού να μοιραστεί,

Και ας αυτή για τους πιστούς αμνούς Μου, για γνωστά πράγματα μιλεί.

Να πείσει, για την ύπαρξη του Υιού του Μονογενή , έχει γραφεί.

Από χέρια άπιστων, θα κρατηθεί και θα διαβαστεί,

Θα προκαλέσει, την μεταστροφή,

Και ο λόγος του Χριστού, σε λίγο για αυτούς θα αποτελεί, την κύρια τροφή.

Για τους δικούς Μου τους αμνούς, απλά ακόμα ένα πειστήριο,

Του Ζώντα Θεού, Ιησου Χριστου, στην καρδιά τους, θα προστεθεί.

Ο στρατός στα ορύγματα, αφόβητα και περήφανα, μέσα να σταθεί,

Κανείς, να μην φοβηθεί,

Να πολεμήσει, δεν θα χρειαστεί,

Θα μείνει, στην αναμονή,

Πολύ από την προσευχή, θα βοηθηθεί.

Όσο ο στρατιώτης όμως, αναμένει

Και του Θεού βοήθεια στα βουνά του Έβρου, περιμένει,

Ἡ πίστη τοῦ λαοῦ μας κατὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα

Φώτης Κόντογλου

Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοί ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τά ἀγράμματα γεροντάκια καί οἱ γριοῦλες, πού τήν Σαρακοστή καί τήν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στήν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπό τά μικρά τους χρόνια ἐν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου καί καταλάβανε αὐτό τό χαροποιόν πένθος, πού δέν τό καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, πού θέλουνε νά τούς διδάξουνε, ἀντί νά διδαχθοῦνε ἀπ'  αὐτοὺς. Τώρα τίς μέρες τῆς Σαρακοστῆς, τῆς Μεγάλης Βδομάδας καί τοῦ Πάσχα πορεύονται μαζί μέ τόν Χριστό, ἀκολουθᾶνε ὁλοένα ἀπό πίσω του, ἀληθινά, ὄχι φανταστικά, ἀκούγοντας Τόν νά λέγη:«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί παραδοθήσεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περί αὐτοῦ».

Μαζί του βρίσκονται στόν Μυστικό Δεῖπνο καί δακρύζουνε ἀπό τά λόγιά Του, μαζί Του πάνε στό πραιτώριο καί στόν Πιλάτο, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του ἐμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ἀνασταίνονται. Τά μάτια τούς γίνονται βρύσες καί τρέχουνε, μά αὐτά τά δάκρυα δέν εἶναι δάκρυα τῆς ἀπελπισίας, ἀλλά τῆς ἐλπίδας καί τῆς βεβαιότητας πῶς μ' αὐτά ποτίζεται τό ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς, τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτό γίνεται κάθε χρόνο.

Ὤ! Πόσο ἀληθινά πίστις εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστις τοῦ λαοῦ μας!

 

Ρωμαίικο οδοιπορικό 

Προσευχή

http://trelogiannis.blogspot.gr/ 

Ὁ Ἐθνομάρτυρας Ἰωσὴφ Ρωγῶν, ὁ ἐπίσκοπος τῶν «Ἐλευθέρων Πολιορκημένων»

Τοῦ Ἀποστόλου Παπαχρήστου,

Θεολόγου-Μουσικοδιδασκάλου

«Ἡ ἔξοδος τοῦ Μεσολογγίου» - 1826

Τὸ ὄνομα ἡ ζωή, ἡ προσφορὰ καὶ ἡ θυσία του ταυτίστηκαν μὲ τὴν ἱερὰ πόλη τοῦ Μεσολογγίου. Γεννήθηκε στὰ Ἀμπελάκια τῆς Θεσσαλίας τὸ 1776. Τὰ πρῶτα γράμματα τὰ ἔμαθε στὴ γενέτειρά του ἀπὸ τὸν Ἐθνομάρτυρα Πολυζώη. Σὲ ἡλικία μόλις 14 ἐτῶν προχειρίζεται ἀναγνώστης καὶ σὲ αὐτὴν τὴν παιδικὴ ἡλικία περιέρχεται τὰ χωριὰ τῆς περιοχῆς του καὶ ἐκφωνεῖ λόγους διδακτικούς, ἐθνικούς, ἀφυπνιστικούς. Καίει ἡ νεανική του καρδιὰ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν πατρίδα καὶ μὲ παλμὸ ὁμολογεῖ Χριστὸ καὶ γνήσια φιλοπατρία.

Γίνεται παντοῦ γνωστὸς στὴν περιοχή του γιὰ τὸ διδακτικὸ ἦθος του, τὴν παιδεία του, τὴν κηρυκτικὴ του ἱκανότητα καὶ χειροτονεῖται διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Ἀγωνίζεται μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις νὰ στερεώσει τοὺς κατοίκους τὴν ἔννοια τοῦ γένους καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Μὲ τόλμη φθάνει καὶ μέχρι τὰ κρυσφήγετα τοῦ παπα-Θύμιου Βλαχάβα καὶ ἐμψυχώνει κάθε καταδυναστευόμενο ἀδελφὸ Ἕλληνα.

Κυριακὴ τῶν Βαΐων

Anthony Bloom

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σήμερα, τὴν ἡμέρα τῶν Βαΐων στεκόμαστε μὲ δέος καὶ θαυμασμὸ μπροστὰ σ’ αὐτὸ ποὺ συνέβη, στὸ πῶς οἱ Ἰουδαῖοι δὲν μπόρεσαν νὰ συναντήσουν τὸν Χριστό, γιατί τὸν συνάντησαν μὲ τὴν φαντασία ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ἕνας ἔνδοξος βασιλιὰς ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀναλάβει τὴν ἐξουσία τώρα μὲ κάθε ἰσχύ, νὰ ἐπικρατήσει καὶ νὰ καταρρίψει τοὺς ἀλλόθρησκους, τοὺς Ρωμαίους ποὺ εἶχαν κατακτήσει τὴν χώρα τους, καὶ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπανιδρύσει ἕνα Βασίλειο, ἕνα ἐπὶ γῆς βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ. Ξέρουμε ὅτι Ἐκεῖνος δὲν ἦρθε γι’ αὐτό, ἦρθε γιὰ νὰ ἱδρύσει ἕνα Βασίλειο ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος, ἕνα βασίλειο αἰώνιο, ἕνα Βασίλειο ποὺ δὲν θὰ εἶναι ἀνοιχτὸ σ’ ἕνα ἔθνος, ἀλλὰ σὲ ὅλα τὰ ἔθνη, ἕνα βασίλειο ποὺ θὰ βασιζόταν στὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγινε υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ Μ. Ἑβδομάδα εἶναι ἀπ’ τὴν ἀρχὴ ὥς τὸ τέλος μία περίοδος τρομερῆς σύγχυσης. Οἱ Ἰουδαῖοι συναντοῦν τὸν Χριστὸ στὶς πύλες τῆς Ἱερουσαλὴμ ἐπειδὴ περιμένουν ἀπὸ Ἐκεῖνον ἕναν θριαμβευτὴ στρατιωτικὸ ἡγέτη, ἀλλὰ Ἐκεῖνος θὰ ἔρθει γιὰ νὰ πλύνει τὰ πόδια τῶν μαθητῶν Του, νὰ δώσει τὴν ζωή Του γιὰ τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ κατακτήσει μὲ βία καὶ δύναμη. Κι αὐτοί, οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ Τὸν πλησίαζαν φωνάζοντας « Ὡσαννά, Υἱὲ Δαυὶδ» σὲ λίγες μέρες θὰ φωνάξουν «Σταυρωθήτω, σταυρωθήτω» ἐπειδὴ πρόδωσε τὶς προσδοκίες τους. Αὐτοὶ προσδοκοῦσαν ἕναν ἐπίγειο νικητὴ καὶ αὐτὸς ποὺ βλέπουν εἶναι ἕνας νικημένος βασιλιάς. Τὸν μισοῦν γιὰ τὴν ματαίωση ὅλων τῶν ἐλπίδων τους.

Όταν προσευχηθείς όπως πρέπει, περίμενε εκείνα πού δεν πρέπει.... ( Αγίου Μάρκου του Ασκητή )

Όταν προσευχηθείς όπως πρέπει, περίμενε εκείνα πού δεν πρέπει, και στάσου γενναία, για να φυλάξεις τον καρπό της προσευχής.

Γιατί από την αρχή σ’ αυτό έχεις ταχθεί, να εργάζεσαι και να φυλάγεις. Μη λοιπόν, αφού εργαστείς, αφήσεις αφύλακτο ότι έκανες· αν το αφήσεις, δεν ωφελήθηκες διόλου από την προσευχή σου.
Όλος ο πόλεμος ανάμεσα σε μας και τούς ακάθαρτους δαίμονες, δε γίνεται για τίποτε άλλο, παρά για την πνευματική προσευχή. Γιατί πολύ εχθρική και ενοχλητική γίνεται σ’ αυτούς η προσευχή, ενώ σ’ εμάς είναι πρόξενος σωτηρίας, τερπνή και ευχάριστη.
Τι θέλουν οι δαίμονες να κάνουν να ενεργήσει σ’ εμάς; Γαστριμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, οργή, μνησικακία και τα λοιπά πάθη, για να παχύνει από αυτά ο νους και να μην μπορέσει να προσευχηθεί όπως πρέπει. Γιατί όταν υπερισχύσουν τα άλογα πάθη, δεν τον αφήνουν να κινείται λογικά.
Ο Κύριος «έλεγε σ’ αυτούς και παραβολή για το ότι πρέπει να προσεύχονται πάντοτε και να μην αποθαρρύνονται». Λοιπόν, καθόλου να μην αποθαρρύνεσαι, ούτε να αθυμείς

Σαν σήμερα Η Μάχη της Αλαμάνας

Μία από τις πρώτες μάχες του Εθνικού Ξεσηκωμού, που δόθηκε στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού), πλησίον των Θερμοπυλών, στις 23 Απριλίου 1821 και συνδέθηκε με την ηρωική προσπάθεια τουΑθανασίου Διάκου να αναχαιτίσει τις Οθωμανικές ορδές του Κιοσέ Μεχμέτ και του Ομέρ Βρυώνη.

Στις αρχές Απριλίου του 1821 η Ανατολική Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα) βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό, όπως και η Δυτική Ρούμελη και ο Μοριάς (Πελοπόννησος). Ο Αθανάσιος Διάκος, που πρωτοστάστησε στην κήρυξη της επανάστασης στην περιοχή αυτή της Ελλάδας, είχε καταλάβει τη Λιβαδειά, τη Θήβα και την Αταλάντη, όχι όμως και το διοικητικό κέντρο της περιοχής, το Ζητούνι (σημερινή Λαμία), καθώς ο τοπικός οπλαρχηγός Μήτσος Κοντογιάννης θεωρούσε πρόωρη την έκρηξη της Επανάστασης και δεν συμμετείχε στον Αγώνα.
Τα κακά μαντάτα δεν άργησαν να φθάσουν στον διοικητή της Πελοποννήσου (Μόρα-Βαλεσί) Χουρσίτ Πασά, ο οποίος βρισκόταν στην Ήπειρο, επικεφαλής στρατευμάτων για να τιμωρήσει τον Αλή Πασά, που έδειχνε τάσεις αυτονομίας από τον Σουλτάνο. Ο Χουρσίτ διέταξε τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν την Επανάσταση στη Ρούμελη και στη συνέχεια να προχωρήσουν από δύο κατευθύνσεις προς την Πελοπόννησο, για την άρση της πολιορκίας της

Ρεπορτάζ από την Συρία

η ελληνίδα του dimpenews.com με το διοικητή των Μονάδων Εθνικής Άμυνας όλης της περιφέρειας της Χάμας με τη πολεμική ανταποκρίτρια Σ. Αμπάς και τον διοικητή των Μονάδων Εθνικής Άμυνας περιφέρειας Χάμας

Επισκέφθηκα το διοικητή των Μονάδων Εθνικής Άμυνας όλης της επαρχίας Χάμα τον Εντουάν Μουσταφά.Είναι μια περιοχή που φυλάσεται πάρα πολύ γιατι στα 10 χλμ αριστερά και δεξιά από τη Χάμα είναι η γραμμή άμυνας όπου διεξάγονται διαρκώς μάχες.Μας είπαν ότι αν διατηρούν αυτή τη γη είναι γιατί την έχει ποτίσει το αίμα των μαρτύρων. Λένε ότι η προσέλευση του κόσμου για τις Μονάδες Εθνικής Άμυνας είναι τόσο μεγάλη που χρησιμοποιούν μόνο το 10% διότι χρειάζονται τον κόσμογια να συνεχιστεί η ζωή στους κανονικούς της ρυθμούς σε οικονομικό ,πολιτισμικό και εμπορικό τομέα και για να μην καταλάβουν τα παιδιά τους όσο είναι δυνατόν ότι έχουν πόλεμο και τι είναι ένας πόλεμος. ο διοικητής

Ο ίδιος ο διοικητής ήταν ένας μεγάλος επιχειρηματίας που εγκατέλειψε τα πάντα και όλη του την περισουσία την έθεσε στην υπηρεσία του πατριωτικού αγώνα.Εντύπωση μου έκανε ότι στο σπίτι του που μας έφερε έχει και την εικόνα της Παναγίας μαζί με τα δικά του σύμβολα. Υπάρχουν μάχες συνεχόμενες αλλά δεν καταλαβαίνεις τίποτα βέβαια υπάρχουν αλλεπάλληλα αυστηρά chek point που διατηρούν τη γη και την πόλη καθαρή από διεισδύσεις.Αν και φοβούνται ότι και μέσα στην πόλη υπάρχουν κάποιοι θήλακες για τους οποίους ελπίζουν ότι δεν έχουν μεγάλο οπλισμό.Συγκινήθηκαν για το μήνυμα που περάσαμε από Ελλάδα αφού και ο ίδιος ο διοικητής λόγω επαγγελματικής ιδιότητας είχε επισκεφθεί την Ελλάδα κατά το παρελθόν.Ο διοικητής Εντουάν Μουσταφά έχει 4 παιδιά και μια πολύ καλή γυναίκα και η φιλοξενία που μας επιφύλαξε σπίτι του ήταν υπέροχη.

Όλοι είναι πολύ συγκινημένοι που αγωνίζονται γι αυτήν την πατρίδα και κατηγορούν τους γνωστούς

Ο Θεός δεν αλλάζει τον κόσμο μας με το ζόρι

Αλλάζουν οι μηχανισμοί λειτουργίας της καρδιάς. Και μετά δεν σ' ενοχλεί κανένας απ' τους διπλανούς σου, ό,τι και αν κάνουν. Τους αγαπάς, προσεύχεσαι, πονάς, συμπάσχεις, ελπίζεις, θέλεις την αλλαγή τους, αλλά δεν έχεις κάποια απαίτηση ούτε προσκόλληση. Δεν θες να γίνει τίποτε με το ζόρι. Κι ούτε λες ότι, αν δεν αλλάξει το παιδί μου, εγώ θα τρελαθώ. Γιατί να τρελαθείς; Δηλαδή, άμα αλλάξει, δεν θα τρελαθείς; Άμα αλλάξει το παιδί σου, νομίζεις ότι θα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου; Αυτό είναι ψέμα. Πόσοι άνθρωποι έχουν τα παιδιά τους όπως τα θέλουν και, παρ' όλα αυτά, τους απασχολούν πάλι ένα σωρό άλλα προβλήματα και τρελαίνονται.
Διότι το πρόβλημα καθένας το 'χει κυρίως με τον εαυτό του. Έχω δει μητέρα που ο γιος της ταλαιπωρείται με τα ναρκωτικά. Η μάνα αυτή αγαπάει το παιδί της πάρα πολύ, το πονάει και θέλει μόνο το καλό του. Μάνα είναι. Και προσεύχεται με δάκρυα κι αγάπη. Αλλά αυτό δεν έχει καταστρέψει την ίδια ψυχικά. Διότι καταλαβαίνει ότι το παιδί της είναι ένας άλλος άνθρωπος. Δεν είναι ο εαυτός της. Κι αυτός ο άλλος άνθρωπος, το παιδί, ανήκει στον Θεό.
Εγώ με τον Θεό έχω μια άλλη σχέση. Εγώ και ο Θεός. Το παιδί μου έχει μια άλλη σχέση με τον Θεό και μια άλλη σχέση μαζί μου. Αν εγώ είμαι εντάξει στη σχέση μου με τον Θεό και αναπαυμένος και αναπαυμένη και νιώθω ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας μου, τότε πιστεύω ακράδαντα πως, όταν φύγω απ' τον κόσμο αυτό, δεν θα μου πει ο Θεός: «Γιατί το παιδί σου παίρνει ναρκωτικά;» Αφού εγώ έκανα ό,τι μπορούσα για το παιδί, γιατί να μελαγχολώ; Δεν φταίω για την προσωπική πορεία του.
Συμβαίνει μια απάτη μερικές φορές στη ζωή σου: αφήνεις και γίνονται οι άλλοι υποκατάστατα στα προβλήματά σου. Στην πραγματικότητα, σου φταίει ο εαυτός σου. Και αντί να το δεις καθαρά και να το παραδεχθείς, ξεσπάς στον άντρα σου ή στο παιδί σου.
Η προσευχή ακριβώς είναι που σε βοηθά να φύγεις απ' αυτή την απάτη και το μπέρδεμα. Σε βοηθά να αποφύγεις τη μετατόπιση ευθυνών και να συνειδητοποιήσεις ποια είναι τα καίρια, κεντρικά και βασικά δικά σου προβλήματα. Και όταν λύνεις τα βασικά προβλήματά σου, ηρεμείς.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ένα σπίτι σωστό τρελοκομείο. Καθένας κάνει ότι θέλει. Όσα τα άτομα τόσες οι επιλογές. Σε πιάνει τρέλα. Αλλά κάποιοι μέσα σ' αυτό το τρελοκομείο ζουν την απόλυτη διαύγεια, ηρεμία και γαλήνη. Γιατί; Γιατί διαλέγουν αυτό: «Εγώ θέλω να είμαι με τον Θεό. Εγώ θέλω να είμαι μέσα στο κλίμα της προσευχής και της παράδοσης στην αγάπη τού Θεού. Το παιδί μου έχει διαλέξει έναν άλλο δρόμο. Τι να κάνω; Πάντως, δεν είναι βοήθεια να τρελαθώ κι εγώ μαζί του. Δεν θα βοηθήσω κανέναν στο σπίτι αν σπάω τα τηλέφωνα συνέχεια, ελέγχοντας τον άλλον, αν φωνάζω, αν νευριάζω κι ωρύομαι. Δεν αλλάζει κανείς μ' αυτό τον τρόπο».
Αυτό μας το αποδεικνύει ο ίδιος ο Θεός, με το δικό Του ήθος. Ο Θεός δεν αλλάζει τον κόσμο μας με το ζόρι. Για βάλε σήμερα το δελτίο ειδήσεων, να διαπιστώσεις μόνος σου αυτό που λέω. Άλλαξε ο Θεός τον κόσμο σήμερα με το ζόρι; Μήπως σταμάτησε ο Θεός σήμερα τους πολέμους, τις σφαγές, τα προβλήματα, την οικολογική καταστροφή, τη φτώχεια, τους θανάτους των παιδιών; Όχι. Μήπως δεν θέλει ο Θεός να τα σταματήσει; Θέλει.
Τι συμβαίνει τότε; Γνωρίζει καλά ότι δεν είναι τρόπος αλλαγής το ζόρισμα. Δεν αλλάζει τίποτα με καταπίεση. Μόνο με την αγάπη αλλάζει κανείς.

 π. Ανδρέας Κονάνος
Από το βιβλίο «Στο βάθος κήπος»

http://lllazaros.blogspot.gr/ 

Απάντηση στο νέο φαρμάκι Fabre για τους Έλληνες ηθοποιούς, ως "μέτριων καλλιτεχνών με εθνικιστικά αντανακλαστικά»

 olympiada

 
  Εγώ, ο Έλληνας ηθοποιός … 
«Όποιος δεν κάνει τη λατρεία μου· θα δοκιμάσει την οργή μου»
Η τρομερή αυτή φράση του Θεού στις «Βάκχες» του Ευριπίδη
βρίσκει την εκπληρωσή της τώρα που η υποδούλωσή μου δηλώθηκε·
και ο Θεός του Θεάτρου έφθασε να στείλλει στην Πατρίδα που τον γέννησε
την οργή του· στο πρόσωπο ενός αναίσχυντου προκλητικού κονκισταδόρα·
στην κορυφή της Γιορτής νά’χει το πρόσταγμα και ρεκάζοντας να μ’εξορίζει·
από το ίδιο μου το Σώμα, από το ίδιο μου το Αίμα.

Φταίω κι εγώ… με τα τόσα χρόνια σπουδής στο αλλότριο…
Λησμόνησα πως η Τέχνη μου γεννήθηκε εδώ· σαν ιερή Ανάγκη·
και όχι σαν καπρίτσιο ιδιότροπων αλλαζονικών homo sapiens
που προσποιούνται το νόημα!
Η Τέχνη μου γεννήθηκε μέσα από Δρώμενα Ζωής και Ανάγκης,
εναρμονισμένα με την Δημιουργία και τον Κύκλο της Ζωής,
τον Θάνατο και την Ανάσταση των πάντων.
Γι αυτό σε αντιδιαστολή με μιά θλίψη τσίρκου, φέρει ένα δέος Ζωηφόρου Θανάτου μέσα στο Οργιαστικό Ήθος του Σκιρτήματος της Άνοιξης.

Η Αμερικανική Αυτοκρατορία Παρατεντώθηκε Επικίνδυνα

 olympiada

Η Αμερικανική Αυτοκρατορία Παρατεντώθηκε Επικίνδυνα
Του Πάτρικ Μπιουκάναν

Με τον ανωτέρω τίτλο και παραπέμποντας στο πρόσφατο παράδειγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας του 40’, ο διάσημος συντηρητικός δημοσιολόγος και κάποτε υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, καλεί σε αναθεώρηση της αναγκαιότητας συμμαχιών και του ΝΑΤΟ –όπου «ένας ασταθής, αυταρχικός Ερντογάν μπορεί να μας σύρει σε πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία». Το ότι οι απόψεις του συμπίπτουν με τις θέσεις του διεκδικητή της Προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ, ενισχύει το ενδιαφέρον του άρθρου.

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

«Αυτήν την εβδομάδα, ρωσικά βομβαρδιστικά/μαχητικά SU24 πέταξαν κοντά σ’ ένα αμερικανικό καταδρομικό στη Βαλτική Θάλασσα. Τα ρωσικά αεροπλάνα δεν έφεραν πυραύλους ή βόμβες (σημ: κάτι που παρέλειψαν να αναφέρουν και τα ελληνικά ΜΜΕ).

Μήνυμα: ‘ Εε… Αμερικανοί. Τι κάνετε εδώ πέρα;

Ἀποκρυφιστικοὶ συμβολισμοὶ καὶ χριστιανικὴ πίστη

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο  ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ παραθρησκειῶν

Ἔχουμε ἀναφερθεῖ πολλὲς φορὲς στὴν προσπάθεια ὁρισμένων «ἀρχαιολατρῶν» νὰ συγκεραστοῦν οἱ αἰώνιες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας μὲ τὶς θρησκευτικὲς πίστεις, δοξασίες καὶ πρακτικὲς τῶν ἀρχαίων προγόνων μας.

Στὴ  οὐσία ὅμως πρόκειται γιὰ ἀπόπειρα νοθεύσεως τῆς σώζουσας Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας μὲ σύγχρονα ἀποκρυφιστικὰ στοιχεῖα τοῦ διάχυτου ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Κι’ αὐτὸ διότι ἔχει ἀποδειχτεῖ περίτρανα ὅτι τὸ σύγχρονο φαινόμενο τοῦ Νεοπαγανισμοῦ, τὸ ὁποῖο ἐκδηλώνεται μὲ πρόσχημα τὴν «λατρεία» τῆς προχριστιανικῆς ἀρχαιότητας, εἶναι βαθύτατα διαποτισμένο ἀπὸ τὶς δοξασίες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ προωθεῖ μανιωδῶς τὶς ἐπιδιώξεις της. Ἡ κυριότερη ἴσως ἐπιδίωξή του εἶναι ἡ πολεμική του κατὰ τῆς Χριστιανικῆς μας Πίστεως, κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κατὰ ἠμῶν τῶν Χριστιανῶν. Αὐτὸ μαρτυροῦν ξεκάθαρα οἱ πάμπολλες δημοσιεύσεις τοῦ δαιδαλώδους νεοπαγανιστικοῦ φαινομένου, τόσο στὴ χώρα μας, ὅσο καὶ στὸ ἐξωτερικό. Ὁρισμένες ὁμάδες, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς περισσότερες, οἱ ὁποῖες διακατέχονται ἀπὸ ἀκραῖες φονταμενταλιστικὲς συμπεριφορές, θέλουν νὰ δείχνουν ἕνα προσωπεῖο ἀνεκτικότητας καὶ σὲ κάποιες περιπτώσεις νὰ ἐπιζητοῦν τὸ «πάντρεμα» τοῦ Νεοπαγανισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ.

Μία τέτοια περίπτωση συναντήσαμε σὲ πρόσφατο δημοσίευμα στὴν ἐφημερίδα

«ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ» (3-3-2016), μὲ τίτλο: «Η ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΑΣ». Στὸ ἀνυπόγραφο αὐτὸ ἄρθρο γίνεται μία προσπάθεια νὰ «κατανοηθεῖ» τὸ ὕψιστο δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας, περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, μέσα ἀπὸ τὸ «πρίσμα» τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκευτικῆς παράδοσης καὶ φιλοσοφίας.

ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΟΥΜΕ;

"Ποιός σπρώχνει άραγε το Δούρειο Ίππο της παρουσίας σας ανάμεσα σε ευγενικούς λαούς;..."

Είπε ο Παναγιώτατος στον Ποντίφηκα στη συνάντηση της Λέσβου περίπου τα εξής: "Κάθε φορά που σας υποδεχόμαστε θυμόμαστε τι ωραία περάσαμε τις προηγούμενες φορές...".

Δηλαδή, τι θυμόμαστε γενικότερα; Παραδείγματος χάριν:

1. Όταν συλλειτουργούσαμε στον άγιο Πέτρο έπεσαν ταυτόχρονα δύο κεραυνοί στο θόλο του ναού και μυαλό δε βάλαμε για να σταματήσουμε τα θέατρα του παραλόγου.

Σαιντανάγια: H λαμπάδα που δεν άναψε είχε ΤΝΤ για την ανατίναξη της μονής

Μια μέρα νωρίς το πρωί το Μοναστήρι της Σεντνάγια στη Συρία επισκέφθηκε ένα άτομο που έφερε και μια λαμπάδα ύψους 1,60 μ και ανέφερε ότι ήταν τάμα του.Στην πόρτα της εκκλησίας τον συνάντησε η μοναχή Μαρίνα Maalouf.Της έδωσε χρήματα να τα βάλει στο ταμείο δωρεών και της είπε ν΄ανάψει τη λαμπάδα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας γιατί την έχει κάνει τάμα.Έδειχνε βιαστικός.  …Η μοναχή επανειλημμένα επιχείρησε ν΄αναψει τη λαμπάδα αλλά αυτή δεν άναβε.Σε λίγο ακούστηκαν κραυγές έξω από τη μονή.Έσπευσαν οι μοναχές να δουν τη συμβαίνει και διαπίστωσαν ότι ο ιδιόρρυθμος επισκέπτης είχε υποστεί καρδιακή προσβολή και πέθανε κατά την έξοδό του από τη μονή.

Γιὰ τὴ νέα Παιδεία

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Γανωτὴς

Γιατί τόση ἔνταση στὴ διαμαρτυρία μας γιὰ τὴ σύγχρονη «ἀνθρωπιστικὴ» παιδεία, ποὺ καλλιεργεῖ πλέον συστηματικὰ καὶ μεθοδευμένα ἡ πολιτικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας; Τί ζητᾶμε ἀπὸ μία ἡγεσία λυμεώνα τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας; Ἀφοῦ τὸ λένε καθαρὰ καὶ ξάστερα οἱ ἄνθρωποι ὅτι διδάσκουν τοὺς μαθητὲς νὰ εἶναι χειραφετημένοι ἀπὸ ὅ,τι ὀνομάζεται πρόσδεση στὸ παρελθόν… Καὶ οἱ διδάσκοντες νὰ «ἑστιάσουν τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ μαθητῆ στὴν ἀνθρώπινη διάσταση τῶν θρησκειῶν». Ἄρα στοχεύουν σὲ μία νεολαία, ποὺ πιστεύει σ’ ἕναν Ἀρειανισμὸ ὅλων τῶν θρησκειῶν! Συμβουλεύουν ὅτι δὲν πρέπει «νὰ καταφεύγομε στὴ θαλπωρὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ λύση τῶν προβλημάτων μας, ἀλλὰ στὸ ἄτομο». Ἄρα δὲν εἶναι κάποιοι ἰθύνοντες ποὺ λαθεύονται, ἀλλὰ στοχεύουν ἑκούσια καὶ συνειδητὰ στὸ γκρέμισμα τοῦ παραδοσιακοῦ μας πολιτισμοῦ.

Οἱ καλοπροαίρετοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί, ποὺ ἀρθρογραφοῦν κατὰ τοῦ πνεύματος τῆς Νεοεποχίτικης Παιδείας, ποὺ ξετσίπωτα χειραγωγεῖ τὰ παιδιά μας στὸ μηδενισμό, φαίνεται ὅτι ἀγνοοῦν κάτι ἀκόμα χειρότερο. Τὸ ὅτι πρὶν ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες κάνουν τὸ ἴδιο καὶ οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν μας. Μὴν ὑπολογίζετε αὐτούς, ποὺ βαφτίζουν (ἀκόμα) τὰ παιδιά τους κι αὐτοὺς ποὺ γεμίζουν τὰ πεζοδρόμια γύρω ἀπὸ τοὺς ναοὺς στὶς 12 τὰ μεσάνυχτα τοῦ μεγάλου Σαββάτου. Μία κοινωνία μὲ τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες (ναί, ἑκατοντάδες χιλιάδες) ἐκτρώσεις τὸ χρόνο ὄχι μόνο δὲν συντηρεῖ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλὰ τὴ χρειάζεται μάλιστα τὴ Νεοεποχίτικη παιδεία, γιατί ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κοιτάξει στὰ μάτια τὰ παιδιά της καὶ ν’ ἀπαντήσει στὰ καυτὰ ἐρωτήματά τους.

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: «Οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας μας συνεκλήθησαν ὄχι γιὰ μία θεολογικὴ κουλτούρα, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπαντήσουν στὴν πρόκληση καὶ νὰ ξεπεραστεῖ ἡ αἵρεση»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου (Ἡ θεραπευτική τοῦ Ἡσυχασμοῦ 18/07/2013), μὲ ἀφορμὴ ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ ὅπου κάποιοι Ἀββάδες κάνουν μία σύναξη γιὰ νὰ ἀναλύσουν τὴν προσωπικότητα τοῦ Δικαίου Μελχισεδέκ, τότε ὁ Ἀββὰς Κόπρις τοὺς ἐπαναφέρει στὴν τάξη. Ὁ πατὴρ Κωνσταντῖνος λοιπόν, τονίζει:

Χρειάζεται νὰ ἑρμηνεύσουμε πράγματα ἑρμηνευμένα γιὰ νὰ κουβεντιάζουμε γιὰ τὸ τίποτε; Ὁ Ἀββὰς Κόπρις εἶχε σοφία, δὲν ἑρμηνεύει τὰ ἑρμηνευμένα. Δὲν ἐξαντλούμαστε σὲ ἀπέραντες ὅπως λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος «γενεαλογίες καὶ ἔριδες», ἂς τὶς πῶ θεολογικὲς γιὰ τὸ τίποτα. Ἡ σοφία ἡ ἀσκητικὴ δὲν πάει παραπάνω νὰ γίνει πιὸ ἔξυπνη ἀπ΄ τὴν ἑρμηνευτικὴ ἀκόμη καὶ τοῦ Ἀπ. Παύλου. Ἑρμηνευτικὴ ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία μας ὅπου χρειάζεται, ὅπου δὲν χρειάζεται ἡ σιωπὴ καὶ ὅπου χρειάζεται ὑπάρχει λόγος. 

Θυμηθεῖτε, πὼς τὰ μεγαλύτερα μεγέθη θεολογικῆς ζυμώσεως καὶ διεργασίας, εἶναι οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατί συνεκλήθησαν; Γιὰ μία θεολογικὴ...

κουλτούρα; Γιὰ νὰ βρεθοῦν ὅλοι μαζὶ νὰ ποῦν κάτι; Ὄχι. Μία ἀνάγκη πάντοτε, κάποια αἵρεση, τοὺς κάλεσε νὰ δώσουν ἀπαντήσεις, τοὺς καλοῦσε ὁ Θεός, δῶστε ἀπαντήσεις τώρα. Καὶ ἔρχονται οἱ Θεοφόροι Πατέρες, ὄχι οἱ ὁποιοιδήποτε ποὺ ἔχουν ἀξιώματα, οἱ Θεοφόροι Πατέρες νὰ ἀπαντήσουν στὴν πρόκληση ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο. Δὲν μαζεύονται νὰ κάνουν συνέδριο ἔτσι, δὲν μαζευόμαστε γιὰ τὸ τίποτα γιὰ τὰ μεγάλα θέματα. Καὶ τότε τί κάνουνε; Θεολογοῦνε καὶ δίνουν ἀπαντήσεις, γιατί πρέπει νὰ δώσουν ἀπαντήσεις στὸ λαὸ καὶ νὰ ξεπεραστεῖ ἡ αἵρεση. 

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο μέγεθος τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Δὲν μαζευόμαστε γιὰ τὸ τίποτε, μαζευόμαστε γιατί ὑπάρχει μία αἰτία, οὐσιαστική, γιὰ τέτοιου εἴδους μαζώματα θεολογικά. Ἄρα οἱ κουβέντες μας μὴν εἶναι γιὰ τὸ τίποτε, ἂν ὑπάρχει οὐσιαστικὸς λόγος!

 .orthodoxia-ellhnismos

Αμέθυστος 

Νέοι και Εκκλησία: Φταίει κανείς;

Του Αρχιμ. Πορφυρίου,  Ηγουμένου Τιμίου Προδρόμου Βέροιας 

---

Πριν λίγο διάβασα ακόμα ένα άρθρο με θέμα που ενδιαφέρει πολλούς. Σεβαστός αγιορείτης γέροντας, μακαρίτης πλέον, αναλύει το θέμα: Νέοι και Εκκλησία.
Δηλαδή ποιός ή τί φταίει που οι νέοι δεν πάν στην Εκκλησία.
Δεν το πιστεύω ότι οι νέοι δεν παν στην Εκκλησία. Πάν και παραπάν. Αλλά οι νέοι έχουν κάποιες αξιώσεις και τις εκφράζουν πιό έντονα από όσους έπαθαν πλέον αρτηριοσκλήρυνση και κατάντησαν ωχαδερφιστές. Αλλά γιά αυτά άλλη φορά.
Το κείμενο που θα ακολουθήσει το σκέφτηκα άπειρες φορές και, να πω την αλήθεια, κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να το γράψω με έπιανε ένας αδιόρατος φόβος. Φόβος γιατί αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω δεν λέγονται εύκολα.
Δυστοκία μεγάλη και πολυχρόνια. Και νά, τώρα, το απότοκον. Και αφού είμαστε μέσα στην Σαρακοστή,στο δεύτερο μισό, στην κατηφόρα, που είναι και πιό δύσκολη, ζητώ προκαταβολικά το συμπάθιο τών αναγνωστών μας.
1.Σε ένα ταξίδι από τον ιερό Άθωνα γιά την Θεσσαλονίκη, με λεωφορείο της γραμμής, έζησα το εξής.
Καθόμουν σε μία από τις μπροστινές θέσεις. Κάπως με ξέφυγε και φαινόταν το μικρό κομποσκοινάκι στο χέρι.

Οι θύελλες σαρώνουν τη χαρτοκοπτική

  ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Μ​​ε λίγη ψυχραιμία και στοιχειωδώς απροκατάληπτη ματιά, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα, τουλάχιστον, κοινό γνώρισμα που εξομοιώνει καταγωγικά μαρξισμό και καπιταλισμό. Είναι ο «διεθνισμός» που θα πει: να εκδεχόμαστε κάθε ανθρώπινη συλλογικότητα σαν αδιαφοροποίητο πεδίο ή της «πάλης των τάξεων» ή της «παγκοσμιότητας των αγορών». Να αγνοούμε προαποφασισμένα κάθε στοιχείο ιδιαιτερότητας, ιδιομορφίας, διαφοράς που μπορεί να εμφανίζει μια οργανωμένη συμβίωση ανθρώπων. Να ανάγεται κάθε έκφανση του συλλογικού βίου σε σχέσεις οικονομικές.
Η μαρξιστική Αριστερά καυχάται ότι αυτή η ισοπεδωτική εξομοίωση, η αναγωγή κάθε πτυχής του κοινωνικού φαινομένου στην προτεραιότητα της οικονομίας, συνιστά τη ρεαλιστική «Ηθική» της, ότι ο «διεθνισμός» είναι ο «ανθρωπισμός» της Αριστεράς. Τέτοιον εξωραϊσμό της δικής του μονοτροπίας δεν αποτόλμησε (θεωρητικά) ο καπιταλισμός, δεν μοιάζει να πρόβαλε ποτέ σαν «ηθικό» πρόταγμα την εκδοχή κάθε ανθρώπινης κοινωνίας μόνο ως «ελεύθερης αγοράς». Ισως δεν του χρειαζόταν η καύχηση, του αρκούσε η δυναμική της παγκοσμιότητας που συνοδεύει τον πρωτογονισμό του ενστίκτου – τις απρόσωπες ενορμήσεις αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής.
Με λίγη ψυχραιμία και στοιχειωδώς απροκατάληπτη ματιά, θα αναγνωρίσουμε την ολοκληρωτική επιτυχία που είχε στην Ελλάδα η οικονομική μονοτροπία του διπόλου μαρξισμός - καπιταλισμός (παρόλο που το δίπολο ήταν εισαγόμενο, δεν το γέννησαν οι εγχώριες ανάγκες – η οικείωση του διπόλου ήταν μιμητική, μεταπρατική). Oλα τα κόμματα του πολιτικού μας φάσματος αναζητούν ταυτότητα (πολιτική ειδοποιό διαφορά) μόνο σε κάποια από τις συμβατικές - σχηματικές διαβαθμίσεις από τη «Δεξιά» ώς το «Κέντρο» και από το «Κέντρο» ώς την «Αριστερά» – αδυνατούν να βρουν μια προγραμματική ιδιαιτερότητα ανυπότακτη στην οικονομική (ιστορικο-υλιστική) μονοτροπία.

Τα αιτήματα των Ρομά κατοίκων της Θράκης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  14/02/2016 05:45

 

Πριν από ενάμιση χρόνο, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ξύπνησα τα χαράματα από τον θόρυβο της ντουντούκας του χότζα που καλούσε για την πρωινή προσευχή. Νομίζω ότι τα τελευταία 100 χρόνια από την ύπαρξη του οικισμού μας στο Δροσερό αυτή ήταν η πρώτη φορά που ξυπνήσαμε για να πάμε ως μουσουλμάνοι, λες και αυτό είναι το πρόβλημά μας, να προσευχηθούμε. Αναρωτήθηκα: Τι σημαίνει αυτή η αλλαγή; Ποιος την αποφάσισε χωρίς εμάς; Ποιος ενδιαφέρεται περισσότερο από εμάς να μας μετατρέψει σε θρησκόληπτους μουσουλμάνους; Και τι είδους μουσουλμάνοι υποτίθεται ότι θα πρέπει να γίνουμε;

Από περιέργεια έψαξα και βρήκα: σιίτες, σουνίτες, σούφι, Αχμαντίγια, Ιμπαντί, κοσμικοί ή μη, πού πρέπει να ανήκουμε εμείς; Ποιο από όλα αυτά τα δόγματα επιβάλλεται στο Δροσερό και γιατί; Μήπως για να γίνει, αφού δεν είναι, «αυτό το τουρκικό πράγμα» που έλεγε ο γνωστός πολιτευόμενος καθηγητής του Παντείου; Αυτός και όλοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι υπάρχουν τσιγγάνοι στη Θράκη. Μια ξεχωριστή ομάδα, με δική της γλώσσα και παραδόσεις, που όλοι οι μη Ρομά κάτοικοι στη Θράκη τούς αναγνωρίζουν και τους ξεχωρίζουν. Τους θεωρούσαν και τους θεωρούν κατώτερους συμπολίτες. Εμείς όμως πάνω από όλα, ακόμη και εναντίον της ιδιαίτερης ταυτότητάς μας, θέλουμε να ζήσουμε υπό καλύτερες συνθήκες ως έλληνες πολίτες.

Το Δροσερό είναι ένα αμιγώς τσιγγάνικο χωριό. Λίγοι είναι οι κάτοικοι που έχουν συνάψει γάμο με

Χριστιανός στα χαρτιά... (π. Αυγουστίνος Καντιώτης)

Σε ερωτώ. Εις ποίαν θρησκείαν ανήκεις; Άθεος δεν πιστεύω να είσαι. Μόνον παράφρονες ημπορούν να είπουν, Θεός δεν υπάρχει. Συ πιστεύεις, ότι υπάρχει κάποια ανωτέρα Δύναμις. Λέγεις, ότι ανήκεις εις την Χριστιανικήν θρησκείαν, εκτελείς κάποτε – κάποτε τυπικώς μερικά θρησκευτικά καθήκοντα, εμφανίζεσαι ως κομμήτης τρεις ή τέσσερες φοράς τον χρόνον εις την εκκλησίαν, και αρέσκεσαι να ακούης τον Ακάθηστον Ύμνον, το τροπάριον της Κασσιανής, Επιτάφειον Θρήνον, το «Χριστός ανέστη»!



Τι; Να σε ονομάσω τώρα Χριστιανόν; Αλλά Χριστιανός είναι όνομα τιμημένον, υπούργημα μεγάλο, αποστολή υψίστη. Χριστιανός = ακόλουθος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μέχρι θανάτου. Ο Χριστιανός αρχηγόν έχει τον Χριστόν. Απ’ αυτόν λαμβάνει διαταγάς, από αυτόν εξαρτάται και κατευθύνεται. Αλλ’ οι περισσότεροι που λέγονται σήμερον Χριστιανοί, τον Χριστόν ή τον αγνοούν ή τον έχουν τρομερά παρεξηγήσει και έχουν πλάσει έναν ιδικόν των Χριστόν σύμφωνα με τας επιθυμίας των, ή και το χειρότερον τον έχουν προδώσει. Ναι, τον αγνοούν. Ποιος είναι ο Χριστός; Ποια είναι η διδασκαλία του; Ποια τα έργα του; Δεν ηθέλησαν να το μάθουν. Δεν ήνοιξαν ποτέ το Ευαγγέλιον, την αγίαν Γραφήν, όπου εις κάθε σελίδα της ακτινοβολεί το πρόσωπον του Ιησού. Δυστυχώς οι άνθρωποι του αιώνος τούτου εφρόντισαν και έμαθαν πολλά πράγματα, εμπλούτισαν τον εγκέφαλόν των με γνώσεις, ως επί το πλείστον αχρήστους, προσεκολλήθησαν σαν στρείδια εις διάφορα συστήματα, αλλ’ έχουν μεσάνυκτα ως προς την γνώσιν του Χριστού. Αγνοούν τα στοιχεία της Χριστιανική πίστεως, δεν γνωρίζουν καν το αλφαβητάριον του Χριστιανισμού. Απλούσταται ερωτήσεις γύρω από την θρησκείαν μένουν σήμερον αναπάντητοι όχι από τον λαόν μας – αυτός κάτι γνωρίζει και εφαρμόζει από την πίστιν μας – αλλά απ’ εκείνους που έχουν την αξίωσιν ότι είναι αι μορφωμέναι και ηγέτιδες τάξεις της κοινωνίας. Τόση είναι η άγνοιά των, ώστε αποδίδουν εις τον Χριστόν διδασκαλίας που ποτέ του δεν είπε, όπως π.χ. το «Πίστευε και μη ερεύνα». Ώ, εάν κάθε πρωί εδιάβαζαν από 5 μόνον στίχους του Ευαγγελίου! Εάν προσπαθούσαν να εμβαθύνουν εις λόγια του Χριστού μας, θα έβλεπαν ότι ασφαλέστερος οδηγός μέσα εις τον σάλον της σημερινής ζωής δεν ημπορεί να είναι άλλος από τον Χριστόν.

Τα σχέδια κατά της Ορθοδοξίας

Το ελληνικό κράτος προέκυψε από έναν τιτάνιο θρησκευτικό και εθνικό αγώνα του λαού, από μια εθνικοθρησκευτική επανάσταση των Ελλήνων ορθοδόξων χριστιανών, που σήκωσαν τα όπλα εναντίον του ισλαμιστή δυνάστη, που είχε επιβάλει το οθωμανικό σκότος στην επικράτεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Μπορεί ορισμένοι να προσποιούνται ότι το αγνοούν αυτό, αλλά το γνωρίζουν άριστα - και γι' αυτό προσπαθούν να καλύψουν την αλήθεια κάτω από μια στοίβα με δικαιολογίες, προφάσεις, ψέματα και φληναφήματα πολιτικής ορθότητας που δεν πείθουν ούτε καν τους ίδιους.

Το κράτος μας έχει φυσιογνωμία, έχει ταυτότητα και διαθέτει τα ισχυρότερα θεμέλια που μπορεί να υπάρξουν: τον Χριστό, το αρχαίο ελληνικό θαύμα και έναν λαό που μπορεί να νικήσει ακόμα και τον ισχυρότερο αντίπαλο - όταν είναι ενωμένος.

Η φυσιογνωμία και η ταυτότητά μας δεν είναι υπό διαπραγμάτευση και ούτε έχει οποιοσδήποτε εκλεγμένος και μη την εξουσιοδότηση να δυναμιτίσει τις δομές που καθιέρωσαν οι αιώνες της ιστορικής πορείας μας.

Οποιοσδήποτε αποπειραθεί να «παίξει» με τα ιερά και τα όσιά μας και να αλλοιώσει τον πηγαίο κώδικα του ελληνικού «λογισμικού» θα διαπιστώσει έκπληκτος πόση μεγάλη ισχύ υπάρχει εκεί όπου οι άλλοι νομίζουν ότι κατοικούν η αδυναμία και η αδιαφορία.

Τα παραπάνω ισχύουν ασφαλώς και για τον λάτρη της τρυφηλής ζωής και του πληρωμένων πολυτελών ταξιδιών στη Νέα Υόρκη, υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη. Στη «δημοκρατία» της Παρασκευής ενημερωθήκαμε για την όλως ανάξια για δημόσιο άνδρα στάση του να αποδεχτεί τζαμπατζίδικες πολυτέλειες υπερατλαντικού ταξιδιού, την ίδια στιγμή που ο λαός πένεται και χθες η εφημερίδα μας αποκάλυψε τις αντιχριστιανικές μεθοδεύσεις του στη δημόσια εκπαίδευση αλλά και στην πιθανολογούμενη μεταβολή του καταστατικού χάρτη της χώρας, του Συντάγματος της Ελλάδος.

Ο πνευματικός προσανατολισμός του συλλογικού βίου μας δεν μπορεί να μεταβληθεί από εφήμερους διαχειριστές της εξουσίας, διότι υπερβαίνει τα πρόσωπα και την... επικαιρότητα. Από την άλλη, οι υπουργοί έρχονται, παρέρχονται και όσα τετριμμένα τους αφορούν παραδίδονται στη λήθη.

Πηγή "Δημοκρατία"
kostasxan. 

Αμέθυστος

Προσπάθεια θεσμικῆς εἰσβολῆς τῆς Ψυχοθεραπείας στήν ἐκκλησιαστική ζωή. (μέρος 3ο)

συνέχεια από το 2ο μέρος

Μέχρι ἐδῶ, Σεβασμιώτατοι Πατέρες, ἐκθέσαμε τίς ἐπιφυλάξεις μας γιά τή δυστυχῶς ἤδη ἐν σπουδῇ ἀρξαμένη συνεργασία πνευματικῶν –ψυχιάτρων, ψυχολόγων κλπ. καί γιά τίς εὐρύτερες συνέπειές της στήν ἐν γένει ἐκκλησιαστική ζωή.


Φρονοῦμε ταπεινά ὅτι ἄν δέν ἀνασταλοῦν οἱ δραστηριότητες τῶν «ψυχοθεραπευτῶν», ὑπάρχει κίνδυνος νά μετατραποῦν σέ κριτές, τιμητές τῆς «ψυχικῆς ὑγείας» κληρικῶν καί λαϊκῶν καί ρυθμιστές τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἴσως-ἴσως καί σέ δυνάστες κλήρου καί λαοῦ. Σ΄αὐτό ὑποβοηθεῖ ἡ ἐλλιπής καί ἀσαφής «διάκριση τῶν κλινικῶν ὀντοτήτων σέ ψυχώσεις, νευρώσεις, διαταραχές προσωπικότητος, διαταραγμένες ἀντιδράσεις κ.λ.π. ἡ ὁποία «σχεδόν καθημερινῶς ἀποδεικνύεται σχηματική, αφοῦ οἱ κλινικές εἰκόνες συχνότατα τέμνονται καί ἀλληλοεπικαλύπτονται»[51]. Ἀκολουθώντας μέ συνέπεια αὐτή τή λογική, ἡ κρίσις περί τοῦ ποιός εἶναι «ψυχικά ὑγιής» ἐπαφίεται στούς «εἰδικούς». Ἄν-ὅ μή γένοιτο! - υἱοθετηθοῦν τά σχέδια καί τά προγράμματα τῶν ἱερέων-ψυχοθεραπευτῶν π.χ. ἡ γνωμοδοτική ἐπιτροπή ἱερέων καί ψυχολόγων γιά τούς πρός χειροτονίαν ὑποψηφίους, θεσμός ὁ ὁποῖος ἀκυρώνει τόν ἐκκλησιαστικό θεσμό τοῦ «συμμαρτυροῦντος» πνευματικοῦ, τότε θά μποροῦσαν νά ἀποκλεισθοῦν ἀπό τή χειροτονία πολλοί πιστοί μέ διάφορες ἐπιστημονικοφανεῖς, ψευδοϊατρικές δικαιολογίες.


Ἐπ΄ αὐτοῦ χρειάζεται νά εἴμεθα σαφεῖς : Κατά τούς ψυχοθεραπευτές «ἡ περίπτωση τοῦ φανατικοῦ εἶναι μία ἀπό... τίς διαταραχές» τοῦ ψυχισμοῦ[52]. Ποιός εἶναι ὅμως ὁ «φανατικός», ὁ «φουνταμενταλιστής» κατά τούς ἐν λόγῳ ψυχοθεραπευτές;


Διαβάζουμε ἀπό τό βιβλίο πού ἐξετάστηκαν οἱ σπουδαστές τῆς Ἀνωτέρας Ἐκκλ. Σχολῆς: «...βλέπουμε στόν ἐκκλησιαστικό βίο νά παρουσιάζονται φαινόμενα θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ καί φουνταμενταλιστικῶν ἀποκλίσεων. Τέτοια φαινόμενα εἶναι ἡ συνεχής ἐνασχόληση μέ τόν ἀντίχριστο, ἤ τό «666», τή μαγεία καί τούς ἐχθρούς τῆς πίστης, καί γενικά τήν ἐπικράτηση μιᾶς δεισιδαίμονος καί μισαλλόδοξης θρησκευτικότητας...»[53]. Ἀσφαλῶς ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά διάφορα νοσηρά φαινόμενα, ἀλλά οἱ ἐν λόγῳ πατέρες κατατάσσουν στά φαινόμενα τῆς «μισαλλόδοξης θρησκευτικότητας», ὄχι μόνο ὅσους χριστιανούς ἀνησυχοῦν γιά τά «ἔσχατα» - πράγμα καθ’ὅλα νόμιμο στά πλαίσια τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως καί ὄχι ἀναγκαστικά νοσηρό - ἀλλά καί ὅσους ἀξιολογοῦν τούς κληρικούς «μέ κριτήριο τά πλέον ἀσήμαντα στοιχεῖα : μαλλιά, γένια, φάρδος στά μανίκια, ξύλινη ἱεροπρεπής γλώσσα» καί ὅσους ζητοῦν «τήν ἐπιστροφή στήν καθαρότητα» ἤ διακρίνονται γιά «ἐμμονή σέ σχήματα θρησκευτικά, σχεδόν ἀσύμβατα μέ τή σύγχρονη πραγματικότητα ἤ «γιά ἀνορθολογική καί ἀδιάκριτη ὑποταγή σέ κάθε παραδοσιακόμορφο σχῆμα...»[54].