Χριστούγεννα 1822 : Τούρκοι και Αλβανοί αξιωματικοί με 10000 άντρες πολιορκούν το Μεσολόγγι - Ο Έλληνας που θυσίασε γυναίκα, παιδιά και γονείς για να σώσει το Μεσολόγγι

Χριστούγεννα 1822. Δέκα χιλιάδες Τούρκοι, με επικεφαλής τους
Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή, πολιορκούν το Μεσολόγγι. Οι δυνάμεις των πολιορκημένων δεν ξεπερνούσαν του 900 άντρες.
Όπως αναφέρει η Μηχανή του Χρόνου, η πολιορκία είχε κρατήσει ήδη δύο μήνες και οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να κουράζονται. Οι ασθένειες θέριζαν το στρατόπεδο, οι μισθοί καθυστερούσαν, γινόντουσαν συνεχώς επιθέσεις από ομάδες κλεφτών και είχαν αρχίσει κι οι συνηθισμένες διαφωνίες μεταξύ Τούρκων και Αλβανών αξιωματικών.
Τότε, ο Ομέρ Βρυώνης κι ο Κιουταχής αποφασίζουν να διεξάγουν μία νυχτερινή επίθεση. Για εκείνη την εποχή, οι βραδινές επιχειρήσεις δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Δεν υπήρχαν φωτοβολίδες και προβολείς και ήταν τρομερά δύσκολο να συντονιστούν τα τμήματα.

Αλλά ήταν τέτοια η ανάγκη των Τούρκων να σημειώσουν κάποια πρόοδο με την πολιορκία, που ήταν διατεθειμένοι να τολμήσουν ακόμα και αυτό.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΘΝΩΝ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΙΣΡΑΗΛ

         

Οι άνθρωποι στη ζωή μας ψάχνουμε για σωτήρες. Θέλουμε εκείνους που θα μπορέσουν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Να μας βοηθήσουν στις δυσκολίες μας, να μας δώσουν ελπίδα, να μας υποδείξουν τρόπους με τους οποίους θα μπορούμε να είμαστε αγαπητοί, να κάνουμε στην πράξη αυτό που θέλουμε και μας ευχαριστεί, και την ίδια στιγμή ο κόσμος μας να έχει καλύτερες προοπτικές. Γι’ αυτό και όταν υπάρχουν κρίσεις, όταν βιώνουμε απογοητεύσεις, φροντίζουμε να ρίχνουμε τα βάρη και τις ευθύνες στους άλλους, ενώ την ίδια στιγμή περιμένουμε τη σωτηρία από αυτούς. Αυτή είναι η αντιφατικότητα της ανθρώπινης φύσης.
Ο Θεός γνωρίζει τα ανθρώπινα. Αυτός μας δημιούργησε. Γι’ αυτό και μας αγαπά τόσο που δεν στάθηκε στις αντιφάσεις μας, αλλά μας έστειλε τον Υιό Του, ο Οποίος προσέλαβε την φύση μας, για να γίνει Αυτός ο αληθινός Σωτήρας μας. Κι αυτό γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Το ότι «ετέχθη ημίν Σωτήρ», όπως ανήγγειλε ο άγγελος στους ποιμένες της Βηθλεέμ. Ότι δεν

Εκείνος που θα ιατρευθεί από τα πάθη του, έγινε και χριστιανός.

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

…Δια τούτο ανάγκη είναι να ιατρευθή η ασθένειά μας από τον Χριστόν, όπου ήλθεν εις την γην μόνος ιατρός αληθινός, δια να ιατρεύση τας ασθενείας μας, δια τας οποίας αμαρτάνομεν. Ότι ούτος εστίν ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Η οποία είναι η ασθένεια της φθαρτής φύσεως η­μών. Διατί, αφ’ ου παρέβη ο Αδάμ την εντολήν του Θεού, και εξωρίσθη από τον παράδεισον, κάθε άνθρωπος έγινεν άρρωστος, και ασθενής.
….Λοιπόν εκείνος όπου ιατρευθή από τας ασθενείας του, έγινε και χριστιανός. Ει δε και έχει ακόμι ασθενείας απ’ αυτάς όπου είπαμεν, είναι φανερόν, πως δεν ιατρεύθη ακόμι. Και τούτο το παθαίνει, ή από άγνοιαν, ή από αλογίαν, ωσάν όπου δεν εξεύρει τι λέγει προς τον Θεόν, όταν προσεύχεται, και

Διάκονος Στέφανος, ο Πρωτομάρτυρας της αγάπης

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου 

Αυτός ο μακάριος Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος Στέφανος, όταν έγι­νε μια φορά συζήτησις μεταξύ Ιουδαί­ων και Σαδδουκαίων και Φαρισαίων και Ελληνιστών σχετικά με τον Κύ­ριό μας Ιησού Χριστό, και άλλοι μεν έλεγαν, ότι είναι Προφήτης, άλλοι ότι είναι πλάνος και άλλοι, ότι είναι Υιός Θεού, όταν, λέω, έγινε αυτή η συζήτησις, τότε ο πανύμνητος Στέφανος στά­θηκε επάνω σε έναν τόπο υψηλό και κήρυξε σε όλους τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, λέγοντας· «Άνδρες αδελφοί, γιατί αυξήθηκαν τόσο οι κακίες σας και είναι ταραγμένη όλη η Ιερουσα­λήμ;
Μακάριος είναι ο άνθρωπος εκεί­νος, ο οποίος δεν ένιωσε στην καρδιά του δισταγμό για τον Ιησού Χριστό. Διότι αυτός είναι, που έγειρε τους Ουρανούς και κατέβηκε για τις αμαρτίες μας και γεννήθηκε από την Παρθένο την Αγία και καθαρή και διαλεγμένη πριν από την αρχή του κόσμου. Αυτός πήρε τις ασθένειές μας, και κράτησε τις νόσους. Αυτός έκανε να ξαναβρούν το φως τους οι τυφλοί. Αυτός καθάρισε τους λε­προύς και έδιωξε τα δαιμόνια από τους δαιμονισμένους».



Οι Ιουδαίοι, μόλις τα άκουσαν αυτά, τον έφεραν στο δικαστήριο μπροστά στους αρχιερείς, επειδή δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην σοφία και στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος με την οποία μιλούσε ο θείος Στέφανος. Έπειτα παρουσίασαν ψευδομάρτυρες, οι οποίοι μαρτύ­ρησαν κατά του Αποστόλου τα εξής λέγοντας· «Εμείς ακούσαμε, ότι αυ­τός λέει λόγια βλάσφημα εναντίον του τόπου αυτού της Ιερουσαλήμ, και εναντίον του θεϊκού νόμου». Και αφού είπαν αυτά και όλα τα υπό­λοιπα, όσα διηγούνται οι ιερές Πράξεις των Αποστόλων στο έβδομο κε­φάλαιο, τότε γύρισαν τα μάτια τους στον Στέφανο όλοι όσοι κάθονταν στο δικαστήριο και είδαν το πρόσωπό του τόσο λαμπρό, σαν να ήταν πρόσωπο Αγγέλου. Γι’ αυτό, επειδή δεν άντεχαν την ντροπή, τον λιθοβό­λησαν, ενώ αυτός προσευχόταν γι’ αυτούς και έλεγε· «Κύριε μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία». Και, αφού είπε αυτά, κοιμήθηκε.
Αφού λοιπόν ο Πρωτομάρτυρας με την πτώση, που την νόμιζαν δική του γκρέμισε κάτω τον αντίπαλο Διάβολο και τον κατέστησε πτώμα μέ­γιστο και εξαίσιο, και αφού κοιμήθηκε με τον γλυκό ύπνο του μαρτυρί­ου, πήραν το ιερό του σώμα άνδρες ευλαβείς και το έβαλαν μέσα σε ένα κιβώτιο ξύλινο κατασκευασμένο από ξύλο περσέας· δηλαδή ροδακινιάς. Και, αφού το σφράγισαν, το απέθεσαν στα πλάγια μέρη του Ναού. Τότε και ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ και ο υιός του Αβελβούς πίστεψαν στον Χριστό. Κάι βαπτίσθηκαν από τους Αποστόλους. Τελείται δε η Σύναξις του Αγίου Στεφάνου στον μαρτυρικό του Ναό, ο οποίος είναι κον­τά στον τόπο τον αποκαλούμενο Κωνσταντιανά. Σημείωσε ότι ο Ά­γιος Στέφανος λιθοβολήθηκε τρία χρόνια μετά την Ανάληψη του Χρι­στού, σύμφωνα με τους πιο ακριβείς χρονολόγους.

πηγή:(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής, τ. Β΄, Δεκεμβρίου, εκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη Άγιον Όρος, σ. 395-397).

http://trelogiannis.blogspot.gr/

Του παραδείσου τ΄όνειρο (Μνήμες Αγίου Όρους, Οκτώβριος 2013)

..Στον δρόμο, μας αντάμωσε άφταστος ασκητής,
της Παναγιάς παιδί αγνό, τυφλός εκ γενετής …
Μια αγκαλιά από αρώματα πρόσφερε στις ψυχές,
Λείψανα, δάκρυα, νυχτερινές ζέουσες προσευχές…
Πώς τις κρατούσε στοργικά σε σταυροκεντημένα υφάδια …
Έβλεπε ολοκάθαρα! Mε χάρη τη Φιλόθεη λάμψανε τα σκοτάδια …
Και ο Γέροντάς του, που ρχετε κρυφά για να τον δει…
Παρηγοράει πάντοτε όποιον τον χρειαστεί …
Νοιώσαμε πως τους σκέπαζε όλους με την ευχή του …
Κι ασίγητα πως ακούγεται η σαν παιδιού φωνή του,
να λέει το Κύριε Ιησού Χριστέ, έρχου κι ελέησέ με
κι η Φιλοθέου ν’ αντηχεί, κι όλοι μας να κλαίμε,
που είναι μακρόθυμος Αυτός και ακόμα υπομένει,
ύβρεις, ήλους, ραπίσματα και όλους μας περιμένει…
( νώντας σκοπετέας)


….Ο Γέροντας Ισίδωρος ο τυφλός, είναι για το σημερινό Όρος ένα σημείο φωτεινής αναφοράς. Ένας χαρούμενος, αεικίνητος Μοναχός που σε δυναμώνει όταν ολιγόπιστα και με απογοήτευση τη ζωή σου παίρνεις λάθος, πολλές φορές και με ένα από τα πασίγνωστα σκαμπηλάκια του, που σαν χάδι τα’ νοιωσαν όσοι τα δέχτηκαν. Χαίρεται με το καθετί, μα κυρίως με το σκοτάδι των ματιών του.

26η Δεκεμβρίου: Ἑορτὴ τῶν Ἐπιλοχείων τῆς Θεοτόκου «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΓΛΥΚΟΦΙΛΟΥΣΑ»

Tοῦ π. Διονυσίου Ταμπάκη
Μᾶς ἀναφέρει ὁ «Ἅγιος» τῶν Γραμμάτων Ἄλ.Παπαδιαμάντης στὸ Διήγημά του «Παναγία ἡ γλυκοφιλοῦσα» τὰ ἑξῆς: .
«…Τὸ παρεκκλήσιον ἑόρταζε, τὴ 26 Δεκεμβρίου, τὴν Σύναξιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἤτοι τὰ Ἐπιλόχια, Λεχοὺς ἀμώμου, ἀνδρὸς μὴ γνούσης λέχος (κλίνη). Κατωθεν τῆς εἰκόνος, ἐπὶ τῆς λευκῆς μεταξοϋφοὺς ποδιᾶς, ἐφαίνοντο ἀνηρτημένα παιδάκια, καὶ μόνον παιδάκια ἀσημένια… Τὰ παιδάκια τὰ ἀνηρτημένα ἐπὶ τῆς λευκῆς ποδιᾶς ἤσαν ὁμοιώματα μικρῶν παιδίων, ταχθέντα ἀπὸ τὰς μητέρας, ὅταν τὰ μικρὰ τῶν ἤσαν ἄρρωστα, εἰς τὴν Παναγίαν τὴν Γλυκοφιλοῦσαν, τὴν μητέρα τοῦ θείου Βρέφους καὶ προσφερθέντα εἰς τὸν ναὸν τῆς μετὰ τὴν ἴασιν τῶν ἀρρώστων…»
Τούτη τὴν ἡμέρα λοιπὸν ἑορτάζουμε, κατὰ τὴν Ἐκκλησιαστική μας παράδοση, τὴν Παναγία τὴν Γλυκοφιλοῦσα, προστάτιδα τῶν Λεχωνῶν καὶ τῶν ἀθῴων βρεφῶν τῶν, ἀφοῦ καὶ ἡ Θεοτόκος διέβη τὴν κατάσταση τῆς λοχείας ἀπὸ....τον μικρὸ Χριστό, μέσα στὴν στοργικοτάτη τῆς ἀγάπη, τὰ γλυκύτατα μητρικὰ φιλιὰ καὶ τὴν πύρινη λατρεία της πρὸς τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱὸ Τοῦ Θεοῦ καὶ παιδί της.

Ἀπολυτικίον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς βρέφος βαστάζουσα, ἐν ταῖς ἀγκάλαις Ἁγνή, τὸν πάντων δεσπόζοντα, σάρκα λαβόντα ἔκ σού, χαρᾶς ὤφθης πρόξενος· ὅθεν πάσα ἡ κτίσις, ἀνυμνεῖ χαρμοσύνως, σήμερον Θεοτόκε, τὴν φρικτήν σου λοχείαν· πηγὴν γὰρ ἀθανασίας, κόσμω ἐκύησας

Ρωμαίικο οδοιπορικό

Τα δώρα των μάγων

Ανεκτίμητο κειμήλιο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου

«Και ελθόντες εις τον οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού, και πεσόντες προσεκύνησαν αύτω και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αύτω δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν»
(Ματθ. β' 11).

Μεταξύ των ποικίλων θησαυρών και πολυτίμων κειμηλίων πού με πολλή ευλάβεια φυλάσσονται στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου στο Αγιον Όρος, χωρίς αμφιβολία την πρώτη θέση καταλαμβάνουν τα Τίμια Δώρα πού προσέφεραν οι τρεις εξ Ανατολών Μάγοι στον ως Βρέφος ένανθρωπήσαντα Κύριο. Τα Δώρα αυτά ως γνωστόν είναι χρυσός, λίβανος και σμύρνα. Ό χρυσός βρίσκεται υπό την μορφή εικοσιοκτώ επιμελώς σκαλισμένων επιπέδων πλακιδίων, ποικίλων σχημάτων (παραλληλογράμμων, τραπεζοειδών, πολυγώνων κτλ.) και διαστάσεων περίπου 5 εκ. χ 7 εκ. Κάθε πλακίδιο έχει διαφορετικό σχέδιο πολύπλοκης καλλιτεχνικής μικροεπεξεργασίας. Ό λίβανος1 και ή σμύρνα2 διατηρούνται ως μείγμα υπό την μορφή εξήντα δύο περίπου σφαιρικών χανδρών μεγέθους μικρής ελιάς.
Επειδή κυρίως ή πνευματική αλλά και ή υλική, ιστορική και αρχαιολογική αξία των Τιμίων Δώρων είναι ανυπολόγιστη, φυλάσσονται με ιδιαίτερη επιμέλεια στο θησαυροφυλάκιο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου. Για λόγους ασφαλείας είναι κατανεμημένα σε διάφορες λειψανοθήκες, μόνο μέρος δε αυτών εκτίθεται εις προσκύνησιν των επισκεπτών της Ιεράς Μονής ή μεταφέρεται προς αγιασμό εκτός Αγίου Όρους στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις.
Γράφει ό Ευαγγελιστής Λουκάς για την Παναγία ότι «διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. β' 19, 51). Πιστεύεται δε από τους θεολόγους ερμηνευτές ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα «ρήματα», τα λόγια και τα γεγονότα δηλαδή της ζωής του Κυρίου, ή Θεοτόκος τα εκμυστηρεύθηκε στον Άγιο Απόστολο Λουκά ό όποιος και τα συμπεριέλαβε στο Ευαγγέλιο του. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι παράλληλα με τα άγια «ρήματα» του Κύριου, ή Υπεραγία Θεοτόκος «διετήρει» και ότι άλλο σχετικό με την επίγεια ζωή του Κυρίου, και φυσικά, και τα Τίμια Δώρα.
Σύμφωνα με την ίστορικοθρησκευτική μας παράδοση, προ της Κοιμήσεως της ή Παναγία Μητέρα του Κυρίου τα παρέδωσε μαζί με τα Άγια Σπάργανα του Χριστού, την Τίμια Έσθήτα και την Αγία Ζώνη της στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων οπού και παρέμειναν μέχρι το έτος 400 μ.Χ. περίπου. Κατά το έτος τούτο ό αυτοκράτωρ Άρκάδιος τα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη προς αγιασμό του λάου και προστασία και προβολή της Βασιλευούσης. Εκεί παρέμειναν μέχρι και της αλώσεως της πόλεως από τους Φράγκους το έτος 1204 μ.Χ. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν για λόγους ασφαλείας μαζί με αλλά ιερά κειμήλια στη Νίκαια της Βιθυνίας, προσωρινή πρωτεύουσα του Βυζαντίου, όπου καί παρέμειναν για εξήντα περίπου χρόνια. Με την υποχώρηση των Σταυροφόρων επί αυτοκράτορος Μιχαήλ Παλαιολόγου επεστράφησαν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι της υποδουλώσεώς της στους Τούρκους το 1453 μ.Χ.
Μετά την Άλωση ή ευλαβέστατη Μάρω, χριστιανή σύζυγος του σουλτάνου Μουράτ Β' (1421-1451) καί μητρυιά του Μωάμεθ Β' του Πορθητού, τα μετέφερε αυτοπροσώπως στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου στο Αγιον Όρος. Ή Μονή αυτή της ήταν γνωστή καθόσον ό πατέρας της Γεώργιος Βράγκοβιτς, δεσπότης της Σερβίας, έκτισε το καθολικό της εις τιμήν του Αγίου Μεγαλομάρτυρας Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.
Κατά την αγιορείτικη παράδοση, καθώς η Μάρω ανήρχετο από τον αρσανά (λιμάνι) στην Μονή, ή Κυρία Θεοτόκος την εμπόδισε με υπερφυσικό τρόπο να πλησίαση στη Μονή και έτσι να παραβίαση το άβατον του Αγίου Όρους. Αυτή υπήκουσε και παρέδωσε ταπεινά τα Τίμια Δώρα στους ευλαβείς μοναχούς και πατέρες, οι όποιοι και έστησαν στο σημείο εκείνο της θεομητορικής παρουσίας ένα Σταυρό πού σώζεται μέχρι σήμερα και λέγεται «Σταυρός της Βασιλίσσης». Το σουλτανικό έγγραφο με τις σχετικές πληροφορίες παραδόσεως των Τιμίων Δώρων φυλάσσεται στο αρχείο της Μονής του Αγίου Παύλου.
Ή αυθεντικότητα των Τιμίων Δώρων στηρίζεται κατά ένα μέρος στην προφορική παράδοση καί κατά το υπόλοιπο στην ιστορία. Εκείνο όμως πού ακράδαντα βεβαιώνει την αυθεντικότητα των Τιμίων Δώρων είναι ή άρρητη εύωδία πού ώρισμένα άπ' αυτά αδιαλείπτως καί ώρισμένα κατά καιρούς αναδίδουν καί ή πλούσια ιαματική καί θαυματουργική χάρις πού μέχρι τις μέρες μας αναβλύζουν.








πηγή http://www.pigizois.net/pneumatikoi_logoi/magon_dora.htm
πηγή για τις φωτογραφίες http://leipsanothiki.blogspot.gr/2013/10/147.html?

Θεολόγος

Κλαγγηδόν, κλαγγηδόν: τὸ Jingle Bells στὰ… ἀρχαῖα ἑλληνικὰ

Καὶ οἱ κλασικοὶ φιλόλογοι ἔχουν χιοῦμορ. Καὶ ὡς φαίνεται ὁ καθηγητὴς Christopher Pellins (ποὺ ἀπὸ τὸ 2003 ἔχει τὴν Ἕδρα Regius τῶν Ἑλληνικῶν στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης) δὲν ἔχει μόνο χιοῦμορ καὶ ἄρτια γνώση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἀλλὰ καὶ σπουδαία φαντασία! Μὲ πολλὲς εὐχαριστίες γιὰ τὴν ἀνακάλυψη στὴ φίλη ἀρχαιολόγο Καλλιόπη Σαρρή. Ἂν ἀναρωτιέστε λοιπὸν πῶς θὰ ἦταν τὸ Jingle Bells (ἕνα τραγούδι τοῦ 1857 μ.Χ.) στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, ἰδοὺ ἡ ἀπάντηση:....



(Παρατηρήσατε ὅτι μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ τραγουδήσει στὸ ρυθμὸ τοῦ τραγουδιοῦ;)


Ἀλλὰ καὶ ἡ ἱστορία τοῦ Ροῦντολφ τοῦ τάρανδου, ποὺ γράφτηκε μόλις τὸ 1939, πῶς θὰ ἀκουγόταν ἄραγε τὸν 5ο αἱ. π.Χ;

Ρωμαίικο οδοιπορικό

Ἀπὸ τὰ σαλόνια τοῦ Παγκόσμιου Ἡρώδη στὶς φάτνες τῶν ἀστέγων καὶ τῶν μαρτύρων

Φωτογραφία: Γυναικόπαιδα στὴν Συρία τρέχουν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τῶν ἰσλαμοφασιστῶν ποὺ σφάζουν μικρὰ παιδιὰ μὲ τὶς ὁδηγίες σύγχρονων Ἠρώδων
Σημείωση Ρωμαίικου Οδοιπορικού: Θερμή παράκληση στους αγαπητούς αναγνώστες να επιδείξουν την δέουσα προσοχή στο κάτωθι ΣΠΟΥΔΑΙΟ κείμενο!
Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
Ἀπὸ τὰ "γενόσημα" τῆς νέας ἐποχῆς μας στὰ ἀνθρώπινα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Πόσες ἐπικεφαλίδες θεμάτων θὰ μποροῦσαν νὰ περιγράψουν τὴν ὀργὴ καὶ τὸν ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὸ ἀντίχριστο κακὸ ποὺ ἐπέπεσε μὲ σφοδρότητα ἐπὶ τῶν κεφαλῶν μας χρονιάρες μέρες… Τόσους καιροὺς κάποιοι ἐξωραΐζοντες τὰ θεολογικὰ πράγματα συνιστοῦσαν νὰ μὴν ἀσχολούμασθε μὲ τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα ἀλλὰ μὲ τὸ βολικὸ γιὰ αὐτοὺς "πνεῦμα τῶν δικῶν τους χριστουγέννων". Αὐτοὶ οἱ λίγοι ἢ οἱ πολλοί, ἐκκλησιαστικοὶ καὶ μὴ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες, συνειδητὰ ξεχνοῦσαν ὅτι τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα τῆς ἀπληστίας καὶ τῆς κενοδοξίας ποὺ ἐνεργοῦσε ἀθόρυβα ἀνάμεσά τους δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ του τέτοιες ἡμέρες νὰ ψάλλει "τὸ δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεὸς καὶ ἐπὶ γὴς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία". Ἀντίθετα αὐτὸ τὸ πνεῦμα ποὺ ἐξυπηρετούσαν πρὸς ἴδιον ὄφελος καταριόταν τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα τοῦ ΘΕΟΥ καὶ τὸ ἔψελνε τὸν παρακάτω "ὕμνο": "Δυστυχία καὶ πτωχεία ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γὴς καὶ ἐπὶ ἀνθρώποις τραγωδία".
Μὲ βάση τὸ σκεπτικὸ αὐτὸ θὰ προσεγγίσουμε τὴν Ἔνσαρκο Οἰκονομία τῆς Ἀγάπης τοῦ ΛΟΓΟΥ τοῦ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία μὲ κάτι ποὺ πραγματικὰ "καίει" ἀλλὰ δίνει ὑπόσταση στὴν δύναμη τοῦ Πνευματικοῦ Νόμου ποὺ ἤδη ἐνεργεῖ ἀπὸ....τὴν ταπεινὴ φάτνη τῆς Βηθλεέμ. «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν» (Μθ 10,34) Τὸ ἐρώτημα πὼς συμβιβάζεται τὸ χωρίο αὐτὸ πρὸς τὸ καθολικὸ πνεῦμα τῆς Γραφῆς, τὸ ὁποῖο εἶναι πνεῦμα εἰρήνης καὶ ἀγάπης;

Βυζαντινά κάλαντα Χριστουγέννων

“Τα Χριστούγεννα, ο Παπαδιαμάντης και ο Σαραντάρης”.

Γ. Παπασαραντόπουλος

Κάθε Χριστούγεννα στη σκέψη των Ελλήνων δεσπόζει φυσικά η υπερφυής Γέννηση του  Θεανθρώπου Χριστού, που χώρισε την Ιστορία στα δύο και σφράγισε την ανθρωπότητα ως Σωτήρας, Λυτρωτής και Πρότυπο ζωής. Ο Σκιαθίτης Γέροντας  των γραμμάτων μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στη μετάφραση του της Ζωής του Χριστού, του Φριδερίκου Φάρραρ (Εκδόσεις Δόμος), έβαλε σ’ αυτήν το προσωπικό του ύφος και  μεταφέρει  έτσι  τον ταπεινό τρόπο με τον οποίο τα Ευαγγέλια περιγράφουν το υπέρλογο γεγονός:

«Τα Ευαγγέλια, πάντοτε φιλαλήθη, με την θέλγουσαν εκείνην απλότητά των, ήτις είναι η σφραγίς της ειλικρινούς και απροσποιήτου αφηγήσεως, αναφέρουν το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού άνευ σχολίων. Δεν υπάρχει εις αυτά η υπερβολή του απιστεύτου και μυστηριώδους και του θαύματος, ήτις παρατηρείται εις τας ιουδαϊκάς φαντασιοκοπίας δια τον ερχόμενον Μεσσίαν, και εις τας αποκρύφους αφηγήσεις τας σχετιζομένας με το θείον Τέκνον. 

Η τρανοτέρα απόδειξις της αξιοπιστίας των Ευαγγελιστών είνε η άκρα αντίθεσις της ιστορίας των προς τα ψευδοευαγγέλια των πρώτων αιώνων και προς όλας τας φανταστικάς παραδόσεις. Αν τα Ευαγγέλια μας δεν ήσαν αυθεντικά, θα έβριθον  και αυτά από τας υπερβολάς αίτινες χαρακτηρίζουν πάσαν παράδοσιν των πρώτων χρόνων, αναφερομένην εις τον βίον του Σωτήρος. Δια τους αμαθείς και δι’ όσων  το πνεύμα δεν αυγάζει το φως της αληθείας, φαίνεται απίστευτον  το να συντελεσθή το καταπληκτικώτερον γεγονός εν τη ιστορία του κόσμου άνευ αναστατώσεων και άνευ καταστροφών...» (σελ. 30). 

Σαν να σε νιώθω έτσι που στέκεις σκεφτικός…

Πάντα στή σκιά τῶν γεγονότων. Πάντα σέ δεύτερο πλάνο. Πάντα νά διακονεῖς καί νά ὑπηρετεῖς τό μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου μέ ἀξίνα καί ἄροτρο τόν δικό σου πόνο, τήν ἀφόρητη ζάλη τῶν ἀντικρουόμενων λογισμῶν σου καί τήν ἀναντίλεκτη ὑπακοή στά κελεύσματα τοῦ οὐρανοῦ. Πρόσωπο σιωπηλό, διδάσκεις αἰῶνες τώρα, μέσα ἀπ’ τή σιωπή σου ὅλους ὅσους θελήσουν νά τήν ἑρμηνεύσουν καί νά τήν ἐπεξηγήσουν.
Δέν ξέρω γιατί, ἀλλά μικρός ποτέ δέν ἑστίαζα στήν παρουσία σου καί τή συμβολή σου. Ἄλλα πρόσωπα καί πράγματα τραβοῦσαν τήν προσοχή μου καί ἀνέβαζαν τόν ἐνθουσιασμό μου. Ἡ Παναγία! Τό σπήλαιο! Ἡ φάτνη! Συγχώρα με, ἀλλά κάποτε πιό πολύ μέ ἐντυπωσίαζαν τά ἄλογα ζῶα ἀπό τή δική σου παρουσία. Αὐτά σέ πρῶτο πλάνο, δίπλα στό νεογέννητο Χριστό, νά Τόν θερμαίνουν μέ τό χνῶτο τους. Κι ἐσύ ἀπόμερος. Σκυφτός. Συλλογισμένος.
Κι ὅμως, καθώς τά χρόνια περνοῦσαν, ξέκλεβα πιό πολύ τή ματιά μου, ὅταν θωροῦσα τήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως, ἀπό τή φάτνη καί σέ κοιτοῦσα πότε-πότε. Στήν ἀρχή μέ περίεργες σκέψεις. Κατόπιν μέ αἴσθημα κατανόησης καί πιό μετά μέ σκιρτήματα θαυμασμοῦ καί ἀναγνώρισης. Ἴσως γιατί κάποτε σάν οἱ ζωές μας νά συμπορεύθηκαν.

Το νόημα και η σημασία των καλάντων. Μια αλήθεια που είναι «του δρόμου»!...

..

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου 
Συνοδοιπορία, Θρησκευτικά... αλλιώς!!!

Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος μιλάει για τον θάνατο, εννοεί, λίγο πολύ, κάτι που βρίσκεται στο τέρμα της ζωής, ή, με άλλα λόγια, κάτι πριν από το οποίο υπάρχει ζωή. Αυτό φαίνεται αυτονόητο, θα μπορούσε, ωστόσο, να δεχτεί μια ένσταση: Συμφωνούμε ότι αυτό που συμβαίνει στο τέλος είναι θάνατος. Όμως αυτό που υπάρχει πριν από τον θάνατο είναι ζωή;


Πόσο ζωή είναι, άραγε, μια μίζερη ύπαρξη βυθισμένη στον ατομισμό; Πόσο ζωή είναι μια φαρμακωμένη επιβίωση μέσα στις απρόσωπες πόλεις; Πόσο ζωή είναι να σε πιάνει ταχυκαρδία από την παρουσία του άλλου γιατί τον βιώνεις σαν ανταγωνιστή; Πόσο ζωή είναι οι ανθρωποθυσίες στο βωμό της ατομικής καριέρας; Πόσο ζωή είναι όσα κάνεις, αν ο άνθρωπος είναι ένα ον με ημερομηνία λήξης;

Αυτό, κοντολογίς, που ονομάζουμε ζωή, πολύ συχνά δεν είναι παρά η δεσποτεία της θανατίλας. Αντί ο θάνατος να βρίσκεται στο τέρμα, διαποτίζει, δηλητηριάζει και

Καταβασίες Χριστουγέννων με νεοελληνική και αγγλική μεάφραση

Οι καταβασίες του Κανόνα των Χριστουγέννων. Ποίημα του Αγίου Κοσμά. Ψάλλει η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία.

The Katavasias of Orthodox Christmas Canon. Lyrics by St Cosmas. Sung by the Greek Byzantine Choir.

Χριστουγεννιάτικες εμπειρίες του Φώτη Κόντογλου

πηγή : 'Οπου Γής



Τότε πού ήμουνα σε μικρή ηλικία, περνούσα με τους δικούς μου τις γιορτές απάνω σ' ένα θαλασσοδαρμένο βουνό, στην Αγιά Παρασκευή.


Τις περισσότερες ώρες πήγαινα και καθόμου­να μέσα στη μικρή ευωδιασμένη εκκλησιά, όχι μο­ναχά κατά τις ακολουθίες, αλλά και την ώρα πού δεν ήτανε μέσα κανένας άλλος, παρεκτός από μέ­να. Διάβαζα τ' αρχαία τροπάρια, και βρισκόμουνα σε μια κατάσταση πού δεν μπορώ να τη μεταδώσω στον άλλον. Προ πάντων ό Ιαμβικός Κανόνας «"Ε­σωσε λαόν», με κείνες τις παράξενες και μυστη­ριώδεις λέξεις, μ' έκανε να θαρρώ πώς βρίσκουμαι στις πρώτες μέρες της δημιουργίας, όπως ήτανε πρωτόγονη ή φύση πού μ' έζωνε, ό θεόρατος βρά­χος πού κρεμότανε απάνω από τη μικρή εκκλησιά, ή θάλασσα, τ' άγρια δέντρα καί τα χορτάρια, οι κα­θαρές πέτρες, τα ρημονήσια πού φαινόντανε πέρα στο πέλαγο, ό παγωμένος βοριάς πού φυσούσε κ' έκανε να φαίνουνται όλα κατακάθαρα, τ' αρνιά πού βελάζανε, οι τσομπάνηδες ντυμένοι με προβιές, τ' άστρα πού λάμπανε σαν παγωμένες δροσοσταλί­δες τη νύχτα!

Όλα τα 'βλεπα μέσ' από τους χριστουγεννιά­τικους ύμνους, μέσ' από εκείνα τα αποκαλυπτι­κά λόγια.

Ο Χριστός γεννιέται σε μία φυλακή!

«Όταν ήμουν στη φυλακή, αρρώστησα πάρα πολύ. Είχα φυματίωσι σε όλη την επιφάνεια και των δύο πνευμόνων κι επίσης,τέσσερις σπόνδυλοι είχαν προσβληθή απο τη φυματίωσι. Είχα,επίσης,εντερική φυματίωσι,διαβήτη,καρδιακή ανεπάρκεια,ίκτερο και άλλες αρρώστιες,που ούτε να θυμηθώ δεν μπορώ. Ήμουν κοντά στο θάνατο.
Στα δεξιά μου ήταν ένας ιερεύς ονόματι Ίσκου. Ήταν ηγούμενος ενός μοναστηριού. Αυτός ο άνθρωπος,γύρω στα σαράντα, είχε βασανισθή τόσο πολύ,που βρισκόταν κοντά στο θάνατο. Όμως το πρόσωπο του ήταν γαλήνιο. Μιλούσε για την ελπίδα του στη βασιλεία των ουρανών,για την αγάπη του στο Χριστό,για την πίστη του. Ακτινοβολούσε χαρά.
Στα αριστερά μου ήταν ο κομμουνιστής βασανιστής που είχε βασανίσει σχεδόν μέχρι θανάτου αυτό τον ιερέα. Είχε συλληφθή απο τους ίδιους τους συντρόφους του...
Έτσι συνέβη, ώστε ο κομμουνιστής βασανιστής, που είχε βασανίσει αυτό τον ιερέα σχεδόν μέχρι θανάτου,να έχη βασανισθή κι αυτός σχεδόν μέχρι θανάτου από τους συντρόφους του. Και ξεψυχούσε δίπλα μου. Η ψυχή του βασανιζόταν στην επιθανάτια αγωνία.
Την νύκτα με ξυπνούσε λέγοντας: "Πάστορα, σε παρακαλώ, προσευχήσου για μένα! Δεν μπορώ να πεθάνω˙ έχω διαπράξει τόσα τρομερά εγκλήματα″.
Τότε είδα ένα θαύμα. Είδα τον ετοιμοθάνατο ιερέα να φωνάζη δύο άλλους κρατουμένους.

Πρέπει να φιλοξενούμε και να ελεούμε! Από το Μέγα Γεροντικό

αναδημοσίευση από: orthodoxfatherrs

1. Είπε ο αββάς Απολλώς για την υποδοχή των αδελφών:

"Καθώς έρχονται οι αδελφοί, πρέπει να υποκλινόμαστε με σεβασμό, την ώρα εκείνη στον Θεό υποκλινόμαστε και όχι σ΄αυτούς. Γιατί λέει "είδες τον αδελφό σου, είδες τον Θεό σου". Και αυτό, κατά τη μαρτυρία της Γραφής, το έχουμε παραλάβει από τον Αβραάμ. Ακόμη όταν τους υποδέχεσθε, να σπεύδετε μ΄όλη σας την καλή διάθεση να τους αναπαύσετε. Και αυτό το γνωρίζουμε από το παράδειγμα του Λώτ που με την επιμονή του φιλοξένησε τους αγγέλους".

2. Έλεγε ο μακαριστός Επιφάνιος ότι με πάρα πολύ μικρό αντάλλαγμα πουλάει ο Θεός τα αγαθά του σ΄εκείνους πού σπεύδουν να τα αγοράσουν, για ένα κομματάκι ψωμί, ένα τιποτένιο ρούχο, ένα ποτήρι κρύο νερό, έναν οβολό.

Πρόσθετε και τούτο: Όταν ο άνθρωπος δανείζεται από άλλον άνθρωπο, είτε γιατί είναι πολύ φτωχός είτε για να βελτιώσει κάπως τη ζωή του, την ώρα που επιστρέφει το δάνειο εκφράζει βέβαια την μεγάλη του ευγνωμοσύνη, αλλά το εξοφλεί κρυφά, επειδή ντρέπεται. Ενώ ο δεσπότης Θεός ενεργεί αντίστροφα. Δανείζεται κρυφά αλλά τα επιστρέφει ενώπιον αγγέλων, αρχαγγέλων και δικαίων ψυχών.


13. Αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα:

- "Εάν δώσω στον αδελφό μου λίγο ψωμί ή κάτι άλλο, οι δαίμονες μολύνουν την πράξη αυτή σαν να γίνεται από ανθρωπαρέσκεια".

Απαντά ο Γέροντας:

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ

Α΄ Μέρος. Εἰσαγωγικά


«Ἀπό ὅλες τίς τέχνες πού οἱ Μασόνοι ἐπαγγέλλονται,


τούς διακρίνει εἰδικῶς ἡ τέχνη τῆς μυστικότητος» [1]


(G. Oliver, ἐπιφανής Μασόνος ἱστορικός)


ΕἰσαγωγήἩ ἰδέα τῆς μασονικῆς ἰδιότητος τῶν Κληρικῶν, καί μόνον ἀκουόμενη, ξενίζει τόν πιστό ὀρθόδοξο λαό καί τοῦ εἶναι ἀπεχθής· καί δικαίως ! Διότι ὅταν κάποιος Ὀρθόδοξος γνωρίσει καλῶς τήν ἐσωτερική οὐσία τῆς μασονικῆς θρησκείας, πού εἶναι ἡ συγκρητιστική μαγεία τοῦ «ἐσωτερισμοῦ» της, δέν μπορεῖ παρά νά νιώσει ἀποστροφή καί νά συναισθανθεῖ τήν τεράστια πνευματική ἀπειλή της. Ὁ ἁπλός λαός μας θέλει τους Κληρικούς του συμπαθεῖς πρός πάντας, φωτεινούς, εἰλικρινεῖς, πνεόντας πνευματικόν πῦρ κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης, ἐναρέτους, ἄν ὄχι ἁγίους· ἡ Μασονία, ὅσο καί ἄν χρησιμοποιεῖ τά ψιμύθια τῆς φιλανθρωπίας καί τοῦ εἰρηνισμοῦ, ὑποκρύπτει ὅλα τά ἀντίθετα.

Δυστυχῶς, παρά τήν χριστιανική ἁπλότητα, ὡστόσον «οὐ πάντων ἡ πίστις»· γι΄ αὐτόν τόν λόγο ὁ Ἀπόστολος μᾶς προειδοποιεῖ νά φυλασσόμαστε «ἀπό τῶν ἀτόπων καί πονηρῶν ἀνθρώπων» [2]. Τό ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων ἀπεσταλμένα, ὀφείλουμε νά εἴμαστε «ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί», δέν αἴρει τήν ὑποχρέωσή μας νά εἴμαστε καί «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις» [3], πολύ περισσότερο, καθ΄ ὅσον, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο[4], οἱ πρῶτοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας θά εἶναι Κληρικοί, «λαλοῦντες διεστραμμένα», γιά νά ἀποσποῦν τούς πιστούς μαθητές ὡς ὀπαδούς τους. Ὁ ἐν ἀποστρατείᾳ Ταξίαρχος τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς Ἀλέξανδρος Δρεμπέλας, στέλεχος ἐπί

ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ

Γράφει ο Maurizio Blondet

Μετάφραση Ιωάννης Αυξεντίου


Αν και είναι δύσκολο να τεκμηριωθεί επιστημονικά, είναι προφανές ότι η μασονία εμπνέεται από τον εβραϊσμό στα σύμβολα (καβαλιστικά), στα τελετουργικά, επικεντρωμένα πάνω στην ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντα, και προπάντων στους σκοπούς: Την εγκαθίδρυση ενός «παραδείσιου βασιλείου πάνω στην γη, της παγκόσμιας ισότητας και αδελφότητας». Δεν τονίζεται ποτέ αρκετά ότι η ιουδαϊκή θρησκεία δεν στοχεύει στην σωτηρία στο επέκεινα, αλλά στην εγκατάσταση ενός μεσσιανικού γήινου βασιλείου εδώ και τώρα, ένα πραγματικό βασίλειο, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ένας ωμός θρησκευτικός υλισμός (εάν σας φαίνεται μία αντίφαση στους όρους, μην δώσετε το φταίξιμο σε εμένα)που στην μασονία εκφράζεται ως φυσιοκρατισμός και ορθολογισμός, και είναι προφανώς οι πολιτιστικές ρίζες του διαλεκτικού και μαρξιστικού υλισμού. Η ιστορική λειτουργία της μασονίας υπήρξε προκαταρτική στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας μεσσιανικής κυβέρνησης: Η καταστροφή της συμμαχίας του θρόνου με τον Βωμό (την εκκλησία), δηλαδή, των αυτοκρατοριών των οποίων η πολιτική εξουσία είχε ένα χρίσμα , μία θρησκευτική ευλογία: Η καθολική αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, η Ορθόδοξη αυτοκρατορία του Τσάρου, και η Οθωμανική αυτοκρατορία, στην οποία ο σουλτάνος ήταν ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων. Επειδή αυτές οι αυτοκρατορίες ήταν πολυεθνικές, το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την

Το άστρο της Βηθλεέμ

Ο Αστέρας ως Υπερβατικό Φαινόμενο

Η πλειονότητα των ορθοδόξων θεολόγων, επικεντρωνόμενοι στην ουσία της ευαγγελικής αφήγησης περί του αστέρος της Βηθλεέμ διατυπώνουν την άποψη ότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος θέλησε να παρουσιάσει ένα γεγονός απόλυτα θαυματουργό και υπερφυσικό, το οποίο δεν είναι δυνατόν να συνταυτιστεί με ένα φυσικό φαινόμενο.

Κοινή είναι η διαπίστωση ότι κανείς δεν μπορεί εύκολα να ξεπεράσει την υπερβατικότητα του φερόμενου ως «άστρου» της Γέννησης και να το εντάξει στους καθορισμένους αστρονομικούς νόμους οι οποίοι διέπουν την εμφάνιση ενός ουρανίου φαινομένου ή σώματος, έστω και εξαιρετικά σπάνιου.

Ο ιερός Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μετά τις απόψεις τις οποίες διετύπωσαν ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος και ο Ωριγένης, έχοντας σπουδάσει την Αστρονομική επιστήμη στην Αθήνα, μελέτησε διεξοδικά το θέμα του άστρου της Βηθλεέμ. Η επιστημονική έρευνα με βάση τα ευαγγελικά στοιχεία τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι
το «άστρο της Βηθλεέμ» δεν ήταν κατ’ ουδένα τρόπο ένα αστρονομικό φαινόμενο (Ομιλία ΣΤ’ εις το κατά Ματθαίον, P. G. 57, 64-65).

Το εμπνευσμένο κείμενο της άποψης του Ιερού Χρυσοστόμου παρατίθεται (μεταφρασμένο) αυτούσιο: «Διότι βεβαίως δεν ήταν αυτό ένα από τα πολλά άστρα, μάλλον δεν ήταν καν άστρο, όπως εγώ τουλάχιστον νομίζω, αλλά κάποια αόρατη δύναμη που πήρε αυτήν τη μορφή. Έδινε την εντύπωση αυτή, πρώτον, από την πορεία του. Διότι δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει κάποιο άστρο που να ακολουθεί αυτήν την οδό. αλλά κι αν ακόμα αναφέρεις τον Ήλιο ή τη Σελήνη, ή όλα τα άλλα άστρα, τα βλέπουμε να ακολουθούν πορεία από τα ανατολικά προς τα δυτικά. αυτό όμως κατευθυνόταν από βορρά προς νότο. Διότι αυτή είναι η θέση της Παλαιστίνης σε σχέση με την Περσική χώρα.

Albert Camus και Ντοστογιέφσκι

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Αλμπερ Καμύ (1913-1960) προσέγγισε έντιμα τον Φεοντόρ Ντοστογιέφσκι, αλλά, ως γνήσιος εκφραστής του δυτικού ορθολογισμού, δεν μπόρεσε να τον κατανοήσει, και παρέμεινε αγνωστικιστής. Όμως παράλληλα αποδοκίμασε έντονα την απανθρωπιά και την αγριότητα της άθεης δυτικής κουλτούρας.

Στις 7 του περασμένου Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από τη γέννηση του σημαντικού γάλλου συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ (Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1957).

Η επέτειος πέρασε αθόρυβα στη Γαλλία και απαρατήρητα στην Ελλάδα, στην οποία κατά το απερχόμενο έτος κυριάρχησε η μνήμη του Κωνσταντίνου Καβάφη. Η ιντελιγκέντσια της Γαλλίας και της Ελλάδας απαξίωσαν να ασχοληθούν μαζί του, παρά το ότι και αγνωστικιστής ήταν και αριστερός…Γιατί τόση λοιπόν άρνηση στη μνήμη του; Απλά γιατί ήταν μεν δυτικός στοχαστής και παιδί του άθεου διαφωτισμού, αλλά έντιμος, σκεπτόμενος, προβληματιζόμενος. Δεν μπορούσε λόγου χάριν να ανεχθεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, ούτε τα γκουλάγκ των σοβιετικών. Επίσης επέκρινε κατηγορηματικά την επέμβαση των ρωσικών τανκς στην Ουγγαρία, το 1956, προς καταστολή της εκεί επανάστασης, όπως και την δουλική συμπεριφορά του ΚΚ της Γαλλίας και του Ζαν Πολ Σαρτρ έναντι του ΚΚΣΕ. Ακόμη μέσα από το φιλοσοφικό του έργο "Ο επαναστατημένος άνθρωπος" και το θεατρικό " Οι δίκαιοι" εκφράζεται κατά της τυφλής βίας των

Το μυστικό του Αγίου Πορφυρίου

ΠΗΓΗ: Τρελο-γιάννης





Ανδρέα Χριστοφόρου

Πρωί της εικοστής εβδόμης Νοεμβρίου και κατά τις 11:00 δέχομαι το πιο ευχάριστο τηλεφώνημα από τον πιο ευχάριστο Επίσκοπο, αδελφό και φίλο, τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ Νεόφυτο: «Ταις αυτού Αγίαις Πρεσβείαις ελέησον και σώσον ημάς, είπε και συμπλήρωσε: Αδελφέ, σήμερα έγινε η αγιοκατάταξη του Αγίου πια Πατρός ημών Πορφυρίου του Διορατικού»! Χτες πρωί με ξαναπήρε ο Πανιερώτατος και μου είπε: «Σε εντέλλομαι ως Επίσκοπος της Εκκλησίας, όπως ήδη είπα και σε άλλους, να γράψεις κάτι για τον άγιο Πορφύριο». Να πω σήμερα, ότι δεν συστέλλομαι; Να πω ότι δεν ντρέπομαι, εγώ να μιλήσω γι’ αυτόν που ζήσαμε από το 1980, που γευτήκαμε, ως οικείο του Τριαδικού Θεού, που όλος ο κόσμος υποκλινόταν στην άφθαστη ταπείνωση, απλότητα, εκούσια ηπιότητα, καταστάσεις που κρύβονταν μέσα στο εκπληκτικό χάρισμα της Διορατικότητας που είχε; Σε παρακαλώ Άγιε Πορφύριε, φώτισε με να γράψω για σένα αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου! Το διορατικό χάρισμα του, για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά, ήταν αυτό που άμεσα αντιλαμβανόσουν όσες φορές και να τον έβλεπες. Πιστέψετε με όμως, όσο και να φαίνεται ανόητο, δεν γοητεύτηκα ποτέ από αυτό το θεϊκό χάρισμα, γιατί η καρδιά μου δεν είχε αυτό πρώτιστα ανάγκη, αλλά να καταλάβει πως λειτουργούσε η καρδιά του, ποια ήταν η βαθύτερη σχέση του με τον Θεό. Ποιο ήταν το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου; Δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση του Γέροντα που απαιτούσε με τρόπο, υπακοή σε αυτά που σου έλεγε, αλλά, ενώ μιλούσε αυθεντικά κατ ευθείαν στη συνείδηση

για τα πάντα…

Θα σού δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις.Φαντάσου μια πόλη με πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οι οποίοι αμαρτάνουν.
Σ’ ένα Μοναστήρι εκεί ζεί ένας μοναχός ασκητής, ο οποίος σηκώνει τα καθαρά χέρια του στον Θεό και τον παρακαλεί να μην τιμωρήσει όλες αυτές τις χιλιάδες που αμαρτάνουν.
Σε διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι για το χατίρι αυτού του ασκητή ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες.
- Είναι εκπληκτικό αυτό που μας λέτε.
- Να ξέρεις, ότι οι Άγιοι του Θεού είναι ικανοί για τα πάντα.
Ο Άγιος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό ο,τι θέλει και να του το δώσει ο Θεός.
Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων.
«Ανθολόγιο συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου»
agioritikovima.gr / makeleio
πηγή Ένα Πείραμα σέ Βάθος
http://amethystosbooks.blogspot.gr/

13 – 14 Δεκεμβρίου του 1803: Η ανατίναξη στο Κούγκι.

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1803, το Σούλι ήταν υπό την πολιορκία του Αλή Πασά. Μετά από πολυήμερη άμυνα, οι Σουλιώτες λύγισαν από την πείνα και τις κακουχίες και αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Συμφώνησαν να παραδώσουν τα όπλα τους και να απομακρυνθούν από το Σούλι.

Ο κοσμοκαλόγερος Σαμουήλ έμεινε τελευταίος, μαζί με λίγους συντρόφους του, ηλικιωμένους και βαριά τραυματίες, για να παραδώσουν την μπαρουταποθήκη, που ήταν μέσα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής.

Ευαγγέλιο Κυριακής 15-12-2013

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΔ´ 16 - 24

16 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα, καὶ ἐκάλεσε πολλούς· 17 καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. 18 καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες, ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 19 καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 20 καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. 21 καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. 22 καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. 23 καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· Ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. 24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' Α´ 8 - 18 

8 μὴ οὖν ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατὰ δύναμιν Θεοῦ, 9 τοῦ σώσαντος ἡμᾶς καὶ καλέσαντος κλήσει ἁγίᾳ, οὐ κατὰ τὰ ἔργα ἡμῶν, ἀλλὰ κατ’ ἰδίαν πρόθεσιν καὶ χάριν, τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πρὸ χρόνων αἰωνίων, 10 φανερωθεῖσαν δὲ νῦν διὰ τῆς ἐπιφανείας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καταργήσαντος μὲν τὸν θάνατον, φωτίσαντος δὲ ζωὴν καὶ ἀφθαρσίαν διὰ τοῦ εὐαγγελίου, 11 εἰς ὃ ἐτέθην ἐγὼ κήρυξ καὶ ἀπόστολος καὶ διδάσκαλος ἐθνῶν. 12 δι’ ἣν αἰτίαν καὶ ταῦτα πάσχω, ἀλλ’ οὐκ ἐπαισχύνομαι· οἶδα γὰρ ᾧ πεπίστευκα, καὶ πέπεισμαι ὅτι δυνατός ἐστι τὴν παραθήκην μου φυλάξαι εἰς ἐκείνην τὴν ἡμέραν. 13 ὑποτύπωσιν ἔχε ὑγιαινόντων λόγων ὧν παρ’ ἐμοῦ ἤκουσας, ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· 14 τὴν καλὴν παραθήκην φύλαξον διὰ Πνεύματος ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν. 15 Οἶδας τοῦτο, ὅτι ἀπεστράφησάν με πάντες οἱ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὧν ἐστι Φύγελος καὶ Ἑρμογένης. 16 δῴη ἔλεος ὁ Κύριος τῷ Ὀνησιφόρου οἴκῳ, ὅτι πολλάκις με ἀνέψυξε καὶ τὴν ἅλυσίν μου οὐκ ἐπαισχύνθη, 17 ἀλλὰ γενόμενος ἐν Ρώμῃ σπουδαιότερον ἐζήτησέ με καὶ εὗρε· 18 δῴη αὐτῷ ὁ Κύριος εὑρεῖν ἔλεος παρὰ Κυρίου ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· καὶ ὅσα ἐν Ἐφέσῳ διηκόνησε, βέλτιον σὺ γινώσκεις.

Η εορτή ενός ιερομάρτυρος επισκόπου, όπως του Αγίου Ελευθερίου, αποτελεί ευκαιρία για την Εκκλησία μας να μας υπενθυμίσει την παραίνεση του Αποστόλου Παύλου, προς τον μαθητή του Τιμόθεο, επίσκοπο Εφέσου. Ο Απόστολος των Εθνών προτρέπει τον Τιμόθεο να μην ντρέπεται να ομολογήσει τον Κύριο, ακόμη κι αν αυτή η ομολογία γίνει αφορμή για μαρτύριο. «Μη ουν επαισχυνθής το μαρτύριον του Κυρίου ημών μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού» (Β’ Τιμ. 1,8). Τι σημαίνει λοιπόν «μαρτύριον» και ποιο είναι το χρέος όχι μόνο του επισκόπου, αλλά και του κάθε χριστιανού, κατά τον Απόστολο;

                Μαρτύριον είναι η απόφαση της καρδιάς μας ότι ανήκουμε στο Χριστό. Και ανήκω σημαίνει ότι το θέλημά μου παραδίδεται εν ταπεινώσει στο θέλημα του Χριστού, στον νόμο του Κυρίου μας. «Λύχνος τοις ποσί ο λόγος σου και φως ταις τρίβοις μου», κατά τον Ψαλμωδό. Η απόφαση αυτή προϋποθέτει εσωτερική διεργασία, διάλογο του ανθρώπου με τον εαυτό του και την ψυχή του, ελεύθερη αποδοχή της πίστης ως στάσης ζωής που εκφράζει αυτόν που την αποδέχεται σε απόλυτο βαθμό και κατάφαση στην κλήση του Θεού. Είναι ένας δρόμος δύσκολος. Γιατί ο άνθρωπος καλείται να νικήσει εντός του τις αρχές και τις εξουσίες του κόσμου τούτου και τον κοσμοκράτορα διάβολο. Χωρίς να του το επιβάλει κανείς, να επιλέξει μία οδό

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

   

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης ἀναγεννήθηκε μὲ τὸ βάπτισμά του καὶ παρέμεινε 

πιστός διὰ βίου στὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ὀρθοδόξως κατανοεῖ ὡς σῶμα Χριστοῦ καὶ

 ὄχι ὡς σωματεῖο χριστιανῶν. Καταθέτοντας τὴν αὐτοσυνειδησία του, ὁμολογεῖ:
 «Ἐγώ εἶμαι τέκνον γνήσιον τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκπροσωπουμένης ὑπὸ
 τῶν Ἐπισκόπων Της. Ἐὰν δὲ τὐχὸν πολλοί τούτων εἶναι ἁμαρτωλοί, ἁρμοδία
 νὰ κρίνει εἶναι μόνον ἡ Ἐκκλησία, καὶ μόνον τὸ ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἡμεῖς
πρέπει νὰ ἐπικαλώμεθα. Τὸ κῦρος καὶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἡμεῖς δὲν τὰ
συγχέομεν μὲ τὰς ἁμαρτίας τῶν προσώπων, καθώς οἱ παρασυνάγωγοι»11.
Δὲν παραλείπει, βεβαίως, νὰ γίνεται κάποτε καὶ ἀγαπητικὰ καυστικός, ἀναφερόμενος
σὲ κείμενά του στὴν ἀπροθυμία ἐνίων Κληρικῶν καὶ δὴ ἀγάμων νὰ εἶναι γνήσιοι
σ’ ὅ,τι ἐπαγγέλονται ὅτι εἶναι καὶ στὴν ἀντιευαγγελικὴ ἐπιλογὴ ἄλλων τινων νὰ
βόσκουν ἑαυτοὺς καὶ ὄχι τὰ πρόβατα12. Ὠφέλιμο θὰ ἦταν νὰ μελετήσουμε καὶ
αὐτὰ τὰ ἔργα του, ὅπως λ.χ. «Ὁ καλόγερος»13, «Τὰ πτερόεντα δῶρα»14,
 «Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Δεσπότη»15, «Ἐκκλησιαστικοί Ρήτορες καὶ Ἱερά
Σύνοδος»16, «Ἱερεῖς τῶν πόλεων καὶ Ἱερεῖς τῶν χωρίων»17 καὶ ἄλλα.

Ὡς υἱός εὐλαβοῦς Ἱερέως, ὁ Ἀλέξανδρος, ἀνατράφηκε μὲ τὶς Θεῖες Λειτουργίες,
τὰ Ἱερὰ βιβλία, τὰ μυροβόλα συναξάρια, τὰ πατερικὰ καὶ νηπτικὰ κείμενα,

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ - Προστάτης των Φτωχών, Πατέρας των Ορφανών, Δάσκαλος των Αμαρτωλών (Του Φώτη Κόντογλου)

ΠΗΓΗ: SociologyAlerthttp://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2013/12/blog-post_12.html

Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον τιμημένους ἁγίους της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται οἱ χριστιανοὶ στὶς περιστάσεις ὅπως τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο. Τὸ τίμιο λείψανό του τὸ ἔχει ἡ Κέρκυρα, ὅπως ἡ Ζάκυνθος ἔχει τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Διονυσίου κ᾿ ἡ Κεφαλληνία τὸν ἅγιο Γεράσιμο.
Γεννήθηκε στὸν καιρὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου στὸ νησὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ γονιοὺς φτωχούς. Γι᾿ αὐτὸ στὰ μικρὰ χρόνια του ἤτανε τσομπάνης καὶ φύλαγε πρόβατα. Ἤτανε πολὺ ἁπλὸς στὴ γνώμη σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς κάνει μαθητές του. Σὰν ἦρθε σὲ ἡλικία, παντρεύθηκε, καὶ μετὰ χρόνια χήρεψε, καὶ τόση ἤτανε ἡ ἀρετή του, ποὺ τὸν κάνανε ἐπίσκοπο σὲ μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθοῦντα, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἀγράμματος. Παίρνοντας αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμα ἔγινε ἀκόμα ἁπλούστερος καὶ ταπεινός, καὶ ποίμανε τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ αὐστηρότητα ὡσὰν ὑπεύθυνος ὅπου ἤτανε γιὰ τὴ σωτηρία τους. Ἤτανε προστάτης τῶν φτωχῶν, πατέρας τῶν ὀρφανῶν, δάσκαλος τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ εἶχε τέτοια καθαρότητα καὶ ἁγιότητα, ποὺ τοῦ δόθηκε ἡ χάρη ἄνωθεν νὰ κάνει πολλὰ θαύματα, γιὰ τοῦτο ὀνομάσθηκε θαυματουργός. Μὲ τὴν προσευχή του μάζευε τὰ σύννεφα κ᾿ ἔβρεχε σὲ καιρὸ ξηρασίας, γιάτρευε τὶς ἀρρώστιες, τιμωροῦσε τοὺς πονηροὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἔκανε μὲ κάποιους μαυραγορίτες ποὺ γκρέμνισε τὶς ἀποθῆκες ποὺ φυλάγανε τὸ σιτάρι, ἐνῶ ὁ κόσμος πέθαινε ἀπὸ τὴν πείνα, καὶ καταπλακωθήκανε μαζὶ μὲ τὸ σιτάρι: «καὶ μελετώμενον λιμὸν παρὰ τῶν σιτοκαπήλων, ἔλυσε, συμπεσουσῶν αὐτοίς, τῶν ἀποθηκῶν αἷς τὸν σίτον συνέσχον».

Όσο πάει το κακό σφίγγει…. και ο Τούρκος σουλατσάρει από Έβρο σε Κύπρο.

 olympiada 

Τελικά η ανθρωπότητα στο πρόσωπο του κ. Ερντογάν ¨¨απέκτησ娨  έναν νέον ¨¨διάσημο γεωγράφ﨨 και μάλιστα πρωτοποριακό εκτός από τον πιθανώς χριστιανικής και Ελληνικής καταγωγής γνωστό Τούρκο Piri Reis.

Τι ανακάλυψε ο αθεόφοβος; Ότι η Θράκη είναι Θεσσαλονίκη!! Και το δήλωσε μπροστά σε στρατιωτικούς. Καλά τόσο μπουνταλάδες είναι; ή για κάτι άλλο ετοιμάζεται ο μπουνταλάς;

Ο ¨¨Σουλτάνος¨¨ μίλησε και είπε σε επίσκεψή του στην Κεσάνη/Keşan, μόλις 20 χλμ από τον Έβρο, όπου εδρεύει ένας από τους επίλεκτους σχηματισμούς της 1ης Στρατιάς, η 4η Μ/Κ ΤΑΞΠΖ, με αφορμή μια αθλητική εκδήλωση.

 «Για μας, η Θράκη έχει ιδιαίτερη σημασία και έννοια. Η Θράκη ταυτόχρονα είναι Θεσσαλονίκη, ταυτόχρονα είναι Κομοτηνή, ταυτόχρονα είναι Ξάνθη”

Του ¨¨κάθισαν¨¨ οι συγκυρίες και τα πρόσωπα και τα λέει.

Όταν την ίδια στιγμή στην  αιματοποτισμένη  και μαρτυρική Κύπρο βγαίνει ένας ψυχρός και εύλαλος τεχνοκράτης και μας ¨¨κουφαίνε騨.

 Ο υπουργός Άμυνας της Κύπρου Φώτης Φωτίου δήλωσε χαρακτηριστικά : “Η Εθνική Φρουρά δεν μπορεί να στηρίζεται από το κράτος. Αυτό το πρόβλημα υπήρχε ανέκαθεν και δεν προέκυψε πρόσφατα λόγω της κρίσης. Το κόστος της Εθνικής Φρουράς ήταν πάντοτε δυσανάλογο των οικονομικών δυνατοτήτων του κράτους”.

«ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΣΗΜΕΡΟΝ ΧΑΡΑΣ ΠΛΗΡΟΥΝΤΑΙ ... »

Τριαντάφυλλος Σιούλης, Δρ. Αρχαιολογίας – Θεολόγος, Σχολικός Σύμβουλος Δ.Ε.

(Ομιλία που εκφωνήθηκε στα πλαίσια εκδήλωσης του Συλλόγου Φίλων Βυζαντινής Μουσικής ¨ΤΟ ΕΝΔΟΦΩΝΟΝ")


Αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Πολλοί γάρ τάς μέν ἑορτάς ἄγουσι, 

καί τά ὀνόματα αὐτῶν ἴσασι, τάς δέ ὑποθέσεις, ὅθεν ἐτέχθησαν, ἀγνοοῦσιν. 

῞Οτι μέν οὖν ἐπιφάνεια ἡ παροῦσα λέγεται ἑορτή, δῆλόν ἐστι πᾶσι· τίς δέ ἐστιν ἡ

 ἐπιφάνεια αὕτη... τοῦτο οὐκ ἔτι ἴσασιν· ὅπερ ἐσχάτης αἰσχύνης ἄν εἴη καί πολλοῦ

 τοῦ καταγέλωτος, καθ᾿ ἕκαστον ἐνιαυτόν τήν ἑορτήν ταύτην ἄγοντας, τήν ὑπόθεσιν

 αὐτῆς ἀγνοεῖν» (Ι. Χρυσοστόμου, Προς τους απολιμπανομένους των

 θείων συνάξεων PG 49, 365). Δηλαδή με απλά λόγια, γιορτάζουμε οι χριστιανοί 

Χριστούγεννα, αλλά γνωρίζουμε την «υπόθεσιν» αυτής της γιορτής;


Οι βυζαντινοί ύμνοι, σκοπό έχουν να μας εισάγουν στο πνεύμα των Χριστουγέννων,

 στο να κατανοήσουμε την «υπόθεσιν» της εορτής, να μετάσχουμε στη χαρά που μας καλεί η Εκκλησία.

Βίος τῆς Ἁγίας Ἄννας καὶ θαύματα στὸ προσκύνημα στὸ Βόρι Προικονήσου καὶ στὸ Αἴγιον Ἀχαΐας

π. Κωνσταντῖνος Παλαιολογόπουλος - Ἁγία Ἄννα

 

Α´ Ἔκδοσις Αἴγιον 1984.

Β´

Ἔκδοσις Αἴγιον 1996

ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙ εἰς ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ συνεργασία τους καὶ τὴν προσφορά τους
συνέβαλον καὶ συμβάλλουν στὴν ἀνέγερση καὶ τὸν ἐξωραϊσμὸ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μας στὸ Συνοικισμὸ Αἰγίου.

ΦΙΚΟΣ Ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Ο Φίκος γεννιέται το 1987 στην Αθήνα, όπου και κατοικεί μέχρι σήμερα.
Από μικρός καταπιάνεται με κόμικ, προσωπογραφίες, γκραφίτι και ότι άλλο του κινεί το εικαστικό ενδιαφέρον και το 2000 ξεκινάει τις σπουδές του στην βυζαντινή ζωγραφική, παρακολουθώντας μαθήματα στο σύλλογο μελέτης και σπουδής της βυζαντινής ζωγραφικής "Εικονουργία", από όπου παίρνει πτυχίο το 2007.
Από το 2006 συνεργάζεται επαγγελματικά με τον Γ.Κόρδη στην εικονογράφηση Ιερών Ναών σε Ελλάδα και εξωτερικό
Έχει εργαστεί σε πολλούς ναούς μεταξύ των οποίων είναι οι :
Ι.Ν. Παναγίας Φανερωμένης-Βουλιαγμένη, Ι.Ν. κοιμήσεως της Θεοτόκου-Γέρακας, Ι.Ν. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος-Χαλάνδρι, Αθήνα, Ι.Ν. αγίου Αντωνίου ιεράς μονής “Η μήτηρ τιου Ηγαπημένου”-Κλειδί Βοιωτίας , Ι.Ν. αγίου Γεωργίου-Βυρητός, Λίβανος, Ι.Ν. αγίου Νικολάου-Βηρυτός, Λίβανος, I.N. αγίου Γρηγορίου Παλαμά Βουκουρέστι, Ρουμανία, Ι.Ν. αγίας Τριάδας-Κολούμπια νότιας Καρολίνας, Αμερική, Ι.Ν. αγίας Σοφίας-Φιλαδέλφεια Πενσυλβάνιας, Αμερική κ.α
Από το 2007 συμμετέχει σε εκθέσεις μικροχαρακτικής και βυζαντινής ζωγραφικής σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Το 2007 συμμετέχει σε ντοκιμαντέρ για την σύγχρονη αγιογραφία, με τίτλο "Αγιογραφώντας", σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Κουτσούλη.
Από το 2008 είναι μέλος του Πανελληνίου συλλόγου αγιογράφων.
Το 2008 συμμετέχει σε ντοκιμαντέρ για το Hip-Hop, με τίτλο "Bombing" σε σκηνοθεσία Άγγελου Αθανασόπουλου - Δημήτρη Νικολόπουλου.
Το 2009 συμμετέχει στο Ά διεθνές Συμπόσιο Ορθόδοξης Εικονογραφικής τέχνης, που πραγματοποιείται στην Θεσσαλονίκη.
Κατά τα έτη 2009-2010 συνεργάζεται σαν εξωτερικός συνεργάτης με το περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" στον τομέα της εικονογράφησης.

Ο εικαστικός του στόχος είναι να δημιουργήσει μια ζωγραφική γλώσσα, η οποία, πατώντας πάνω στην παράδοση της ελληνικής ζωγραφικής, θα συνδιαλέγεται με τις σύγχρονες τάσεις-ρεύματα-κινήματα στην τέχνη.

Αχ, και να πίστευες λιγάκι! 10 θα έγραφες!

Γράφει η Μάρω Σιδέρη για τον γέροντα Πορφύριο



Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την φωτογραφία του γέροντα Πορφυρίου - του αγίου




Πορφυρίου, όπως ακούω να τον λένε οι πιστοί ολόγυρά μου. Κοιτάζω την αγιογραφία του με το φωτοστέφανο και νοιώθω ανόητη. Θεέ μου πόσο ανόητη! Ήταν Άγιος λοιπόν εκείνος ο γέροντας που με υποδεχόταν χωρίς να μιλά όταν έμπαινα στο κελάκι του τρομαγμένη; Ήταν άγιος εκείνο το γλυκό, υπομονετικό γεροντάκι που σεβάστηκε πάντα την άρνησή μου να ακούω συμβουλές τύπου Κατηχητικού και δε μου έδωσε ποτέ καμιά τέτοια συμβουλή; Ήταν Άγιος λοιπόν! Κι εγώ νοιώθω ανόητη γιατί πάντα ήξερα ότι ήταν Άγιος, κι όμως τον φοβόμουν. Ένα παιδί ήμουν όταν τον γνώρισα, με όλα τα θέματα που έχει ένα παιδί που μπαίνει σε μια άγρια μαύρη εφηβεία. Ένα παιδί, μεγαλωμένο με

Βίος Αγίου Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.

Ο Άγιος Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός εορτάζει στις 6 Δεκεμβρίου.Η ζωή του

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας, που είναι στη Μ. Ασία, γύρω στα 250 μ.Χ. Ήταν μοναχοπαίδι. Οι γονείς του ήσαν ευσεβείς και καλής οικονομικής
καταστάσεως. Ακολούθησε τον σκληρό, αλλά άγιο δρόμο της ασκήσεως, από μικρός. Σαν έγινε παιδί του Σχολείου, ήταν επιμελής. Έφευγε μακριά από συζητήσεις απρεπείς.
Δεν ήθελε ποτέ του άτακτες παρέες. Προτιμούσε, αντί των παιγνιδιών, τις συναναστροφές των ηλικιωμένων. Κοντά στους μεγάλους και στους γέροντες άκουε συμβουλές και
παραδείγματα, πού τον ωφελούσαν ψυχικά. Άκουε για τους εχθρούς, πού απειλούν την ψυχή και το χαρακτήρα του ανθρώπου. Μάθαινε για τις παγίδες, πού στήνει ο σατανάς
στη ζωή των εναρέτων κι έβγαζε πολύτιμα συμπεράσματα.
Όταν όμως ήταν αρκετά μικρός, ο ένας μετά τον άλλο πέθαναν οι ευσεβείς γονείς του, αφήνοντάς του αρκετή περιουσία. Μπορούσε τώρα με αυτή να ζήσει και να καλοπεράσει
ο Νικόλαος. Μπορούσε να διασκεδάσει και να χαρεί τη ζωή του. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα το δεχόταν ποτέ. Ποτέ δεν έβαζε τον εαυτό του μπροστά. Αυτός σκεπτόταν τους άλλους.
Ο νους του έτρεχε στους δυστυχείς, στους ασθενείς, στους φτωχούς, στους αδικημένους και τους πεινασμένους, που ήταν παιδιά του Θεού και αδέλφια δικά του. Πώλησε,
λοιπόν, την περιουσία του και την διέθεσε
όλη για τις ανάγκες των φτωχών και αδυνάτων. Έθρεψε, με το αντίτιμο της περιουσίας, ορφανά και χήρες. Έντυσε γυμνούς, δυστυχισμένους. Ανακούφισε απελπισμένους.

Σώζει τρεις αγνές νέες

Στην εποχή του Αγίου Νικολάου, ζούσε στα Πάταρα της Λυκίας, ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, που είχε τρεις ωραίες θυγατέρες. Ήρθε όμως κάποια ημέρα, που έχασε τα
πλούτη του. Η φτώχεια του έγινε μεγάλη και ανυπόφορη. Στην απελπισία του σκέφτηκε να κλείσει τις θυγατέρες του σε πορνείο, για να εξοικονομεί χρήματα αρκετά, ώστε να
περνούν και πάλι μια ζωή άνετη! Την ίδια ημέρα όμως, το πληροφορήθηκε κι ο Άγιος Νικόλαος. Έδεσε τότε σ' ένα μαντήλι τρακόσια χρυσά νομίσματα, τρακόσιες σημερινές
λίρες, σαν να πούμε, και μόλις νύχτωσε πλησίασε το σπίτι του άλλοτε πλουσίου, κι από ένα ανοιχτό παραθυράκι πέταξε το μαντήλι με τα νομίσματα μέσα στο δωμάτιο.
Το πρωί που ξύπνησε ο πτωχεύσας πλούσιος κακόκεφος, βρήκε στη μέση του δωματίου το μαντήλι με τα χρήματα. Γεμάτος τότε χαρά και αγαλλίαση, την ίδια κιόλας ημέρα
πάντρεψε την πιο μεγάλη του κόρη με έναν πλούσιο της πόλεως, που την ήθελε. Τους έδωσε για προίκα όλα τα νομίσματα. Ο Θεός, σκέφτηκε, θα βρει τον τρόπο και για την
ευτυχία των άλλων κοριτσιών μου...

Γέροντας Παΐσιος: «Τῆς… κακοφάνηκε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιατί εἶπα κανα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο!»

Φωτογραφία: Τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας στὴν Κόνιτσα ὅπου ὁ Γέροντας εἶχε τὴν πρώτη του θεοπτία σὲ παιδικὴ ἡλικία...

Καθένας ἀπὸ κάποιο γεγονὸς ποὺ τοῦ ἔχει συμβῆ μὲ τὴν βοήθεια ἐνός Ἁγίου, ἔχει καὶ μία ἰδιαίτερη ἀγάπη στὸν Ἅγιο αὐτόν. Μπορεῖ νὰ εἶναι σοβαρὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἁπλό. Νά, ἐγὼ ἐπειδὴ ἀπὸ μικρὸς πήγαινα στὸ Ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἐκεῖ στὴν Κόνιτσα, ἔχω σὲ μεγάλη εὐλάβεια τὴν Ἁγία Βαρβάρα. Ἡ Ἁγία μὲ βοήθησε καὶ στὸν στρατό, ὅταν μὲ πῆραν στοὺς ἀσυρματιστές, ἐνῶ ἤμουν ἀγράμματος μὲ βοήθησε ὕστερα καὶ στὸ Σανατόριο μετὰ τὴν ἐγχείριση στοὺς πνεύμονες. Τότε οἱ γιατροί μου εἶχαν πεῖ ὅτι, μόλις θὰ καθάριζε ὁ πνεύμονας, θὰ ἀφαιροῦσαν τὰ λάστιχα καὶ τὸ μηχάνημα. Καὶ ἐνῶ θὰ τὰ ἔβγαζαν σε πέντε μέρες, εἶχαν περάσει εἴκοσι πέντε μέρες καὶ δὲν τὰ εἶχαν ἀφαιρέσει, καὶ ὑπέφερα πολύ. Τὸ Σάββατο 3 Δεκεμβρίου περίμενα τοὺς γιατρούς, γιὰ νὰ μὲ ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο αὐτό, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν φάνηκαν.
Τὴν Κυριακὴ τὸ πρωί, ποὺ ἦταν ἡ μνήμη τῆς....

Δεῖτε καὶ ἄλλες ἀποκλειστικὲς φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας στὴν Κόνιτσα, τὴν πόλη τοῦ πατρὸς ΠαϊσίουἉγίας Βαρβάρας, λέω: «Ἂν ἦταν νὰ βοηθήση ἡ Ἁγία, ἔπρεπε νὰ εἶχε βοηθήσει. Οἱ γιατροὶ ἔφυγαν. Σήμερα, Κυριακή, ἀποκλείεται νὰ ἔρθουν. Τώρα ποιὸς θὰ μοῦ βγάλη τὰ λάστιχα;».
Εἶπα καὶ κανα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο: «Ἐγὼ ἄναβα τὰ καντήλια τόσες φορὲς στὸ Ἐκκλησάκι τὰ καντήλια τῆς Ἁγίας, τί καντηλῆθρες, τί λάδια πήγαινα, ,τὸ καθάριζα, τὸ βόλευα. Δυὸ λάστιχα νὰ μὴ μοῦ βγάλουν;». Μετὰ ὅμως σκέφθηκα: «Φαίνεται, θὰ λύπησα τὴν Ἁγία Βαρβάρα, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φρόντισε νὰ μοῦ τὰ βγάλουν». Ξαφνικὰ ἀκούω θόρυβο. «Τί γίνεται; λέω, κάποιος ἔπαθε κάτι;». «Ἔρχονται οἱ γιατροί», μοῦ λένε. Δὲν ξέρω τί τὸν ἐπίασε τὸν διευθυντὴ καὶ εἶπε στοὺς γιατροὺς πρωὶ-πρωί: «Νὰ πάτε νὰ βγάλετε τὰ λάστιχα τοῦ καλόγερου!». Μπαίνουν στὸν θάλαμο καὶ μοῦ λένε: «Ἔχουμε ἐντολὴ νὰ βγάλουμε τὰ λάστιχα». Τῆς … κακοφάνηκε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιατί εἶπα κάνα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο! Πρέπει νὰ γκρινιάξης λίγο! Ἀλλὰ καλύτερα εἶναι νὰ μὴν γκρινιάζης, ἔχει ἀρχοντιά, ἅμα δὲν γκρινιάζης.
Βλέπεις, ἕνας Ἅγιος ἄλλοτε δίνει ἀμέσως ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε καὶ ἄλλοτε τὸ δίνει ἀργότερα. Ἄλλοτε ἀκούει τὸν προσευχόμενο, γιατί βρίσκεται σὲ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, καὶ ἄλλοτε, γιατί κλαίει καὶ γκρινιάζει σὰν μικρὸ παιδί.
Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Στ΄, Περὶ Προσευχῆς, ἐκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον "Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης Θεολόγος"
thriskeftika

«Σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών» Αφορισμός ή αδιαφορία;

Γέρων Παΐσιος

 «Σ' αυτά τά δύσκολα χρόνια ό καθένας  μας πρέπει να κάνη ότι γίνεται ανθρωπίνως καί ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι' αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοση της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμήται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό!»

 π. Παΐσιος Αγιορείτης

Σε γνωστή εκπομπή του μεγάλου νεοταξικού καναλιού, παρενέβη τηλεφωνικώς ο αγωνιστής Μητροπολίτης Πειραιώς,

επισημαίνοντας τα αυτονόητα για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα και ότι η θεσμοθέτησή της από το νομοθετικό σώμα, καθιστά αυτομάτως τους τολμητίες εκτός Εκκλησίας. Στα εύστοχα επιχειρήματα του θαρραλέου ανδρός, τα αντεπιχειρήματα ήταν η ειρωνεία και οι κοινότυπες αστειότητες ότι «είμαστε στο 2014», ή ότι τάχα «έχουν αντίθετη άποψη άλλοι Ιεράρχες» κλπ. Οι «παντογνώστες» δημοσιογράφοι (ο ένας μάλιστα από τους δύο δήλωσε σύμφωνος και με την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλοφίλους!) που κατέχουν σημαντικό μερίδιο για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας, έγιναν τώρα και… «ειδικοί» να κρίνουν τι είναι ή τι δεν είναι αμαρτία, χωρίς να έχουν την παραμικρή επαφή, όπως γίνεται εμφανές, με τα Ιερά Κείμενα της Εκκλησίας μας.

Εδώ και χρόνια άλλωστε, γίνεται συστηματική προσπάθεια από τα ΜΜΕ να θεσμοθετηθεί η ομοφυλοφιλία ως σεξουαλική προτίμηση συμβατή με τη φύση του ανθρώπου, προβάλλοντας ως πρότυπα ανθρώπους με αυτή την παρέκκλιση και απομειώνοντας ασυζητητί οποιαδήποτε αντίθετη άποψη ως «σκοταδιστική», «φασιστική», «ακραία»… Το ιδεολογικό αυτό κίνημα, άρχισε δειλά-δειλά να αγωνίζεται και για τη θεσμοθέτηση της υιοθεσίας παιδιών από «οικογένειες» ομοφυλοφίλων.

 Μάλιστα, οι προωθούντες αυτοί την κατάσταση, αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί ορθόδοξοι, για να μας πείσουν ότι δήθεν η Εκκλησία δεν μπορεί να εμμένει σε αυτή τη θέση που έχει από την Ίδρυσή Της. Θα πρέπει δηλαδή η Εκκλησία να υιοθετήσει ένα άλλο «Ευαγγέλιο», συμβατό με κάθε είδους διαστροφή που θα βολεύει τους πάντες και θα αναπαύει τη συνείδησή τους, σε όποιο πάθος κι αν αυτοί είναι δέσμιοι.