Η μαυροφόρα ήταν η Κυρία Θεοτόκος: «Εσύ, δεν είσαι από εμάς, γι’ αυτό και δεν μπορείς να μπεις εδώ μέσα. Δεν είσαι δική μας!»

Πανάγιος Τάφος: «Γερμανέ, θα ήθελα να προσκυνήσω το Άγιο και Ζωοποιό Μνήμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αλλά μόνη μου αυτήν τη φορά.

Όλοι με ξέρουνε, γνωρίζουν την υψηλή θέση που έχεις στην αγία Πόλη, ο υπεύθυνος ιερέας δεν θα έχει αντίρρηση να μου ανοίξει το βράδυ και να με αφήσει. Άλλωστε ό,τι σου έχουν ζητήσει μέχρι τώρα οι εκκλησιαστικοί και περνούσε από το χέρι σου το έκανες. Λοιπόν, τι λες;»


Το αίτημα της Κοσμιανής στον πατρίκιο σύζυγό της δεν ήταν καθόλου παράδοξο.


Ήξερε ο Γερμανός, ο πατρίκιος, ο ανώτατος άρχοντας, πόσο καλή και ευσεβής χριστιανή ήταν η γυναίκα του. Κι αυτός, όπως και η γυναίκα του, θεωρούσαν ότι η χριστιανική πίστη δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφριά καρδιά.

Το αντίθετο: είναι η πίστη που για να δεις τη δύναμή της, πρέπει να τη θέσεις σε εφαρμογή. «Χωρίς των έργων η πίστις νεκρά εστι», συνήθιζαν να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους, γι’ αυτό και όπου υπήρχε συζήτηση στα της πίστεως, εκεί βρίσκονταν και αυτοί.

Και μάλιστα τον τελευταίο καιρό είχαν προσκληθεί να μετάσχουν σε συζητήσεις και προβληματισμούς πάνω στα θέματα τα χριστολογικά, καθώς έλεγαν. «Τι είναι ο Χριστός; Είναι Θεός και άνθρωπος;

Το σημείο του Σταυρού στο όραμα του Προφήτη Ιεζεκιήλ.

 

 Τέτοιο σημείο σημειώνεται στα μέτωπα των λίγων πιστών του Θεού, όσες φορές πρόκειται να επέλθει όλεθρος σε μία κοινωνία πού νοσεί ανίατα, για να μη βλάψει ο θεόσταλτος εξολοθρευτής τους ανθρώπους του Θεού.

July 22, 2022 by iconandlight

Στίχοι
Ἰεζεκιὴλ ἑβράϊζε κᾂν πόλῳ,
Ἀδωνάϊ βλέπω σε, φάσκων Κυρίῳ.

Ο Άγιος προφήτης Ιεζεκιήλ
πατρός Ανανία Κουστένη

Κι έχομε στις 23 Ιουλίου τον προφήτη Ιεζεκιήλ. Μεγάλη μορφή. Ένας από τους τέσσερις μεγάλους, μείζονας προφήτας, προεφήτευσε τα του Κυρίου, έκαμε αντίσταση στην εποχή του, ομολόγησε τον παντοκράτορα, κι εκοιμήθη και αυτός με τον τρόπο που εκοιμούντο οι μεγάλοι προφήται.
Μας άφησε τα υπέροχα γραπτά του, στα οποία εντρυφούμε. Και σ’ αυτά, σ’ ένα κομμάτι, μας μιλάει για την Ανάσταση των νεκρών. Το διαβάζομε τη Μεγάλη Παρασκευή ή στον όρθρο, το Μέγα Σάββατο, μετά την περιφορά του Επιταφίου. Κι εκεί μιλάει και λέει πως τα οστά, τα γεγυμνωμένα οστά όλων των τάφων και όλων των μερών, όπου κι αν είναι, θα ’ρθει ημέρα, κατά την οποίαν θα κληθούν από τον Αρχάγγελο της Αναστάσεως, από τον μέγαν φωνητήν των νεκρών, που λέει η Εκκλησία, που είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, και θα αναστηθούν. Θα λάβουν σάρκες, θα λάβουν τις ψυχές τους. Τι μας περιμένει, λοιπόν; Αυτό που λέει το Σύμβολο της Πίστεώς μας περί το τέλος. «Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών». Εννοείται σωμάτων. Οι ψυχές είναι αθάνατες. Και αυτές οι αθάνατες θα μπουν στα θνητά σώματα. Και θ’ αποκτήσουν κι εκείνα αφθαρσία και αθανασία. Θα είναι «τα αυτά και ουκ αυτά», που ορίζει η Εκκλησία. Τι μας περιμένει, αδελφοί μου; Γι’ αυτό, ας προσπαθούμε να αντέχομε.

Ας προσπαθούμε να βαστάμε. Ας προσπαθούμε να κρατάμε την άγια πίστη. Να μας βοηθάει ο Χριστός στους πειρασμούς και στις δυσκολίες. Και η Παναγία και οι άγιοι και οι άγγελοι, για να βγούμε πέρα. Δεν είμαστε μόνοι μας. Και μη φοβούμεθα τίποτε. Παρά μονάχα τον εγωισμό και τις ατέλειες και αδυναμίες μας, αλλά και αυτές και πάσαν μέριμναν ας τ’ αφήνομε στα χεράκια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Με εμπιστοσύνη, με αγάπη, με λατρεία, και με λογισμό και μ’ όνειρο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη «Θερινό συναξάρι», τόμος Β’, των εκδόσεων Ακτή, το οποίο περιέχει απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του λόγιου γέροντα για τους αγίους του καλοκαιριού.

***

Ύμνος εγκωμιαστικός
Στον άγιο Προφήτη Ιεζεκιήλ
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Ήταν θέλημα Θεού το όραμα του Ιεζεκιήλ:
μια πλατιά, πολύ πλατιά, απέραντη πεδιάδα,
κατάμεστη, γεμάτη με οστά νεκρών,
Και ο Άγιος Ιεζεκιήλ άκουσε φωνή από τον ουρανό:
Υιέ ανθρώπου, βλέπεις αυτά τα οστά;
κάποτε ήταν Ζωντανοί, όπως οι επισκέπτες μου στη γη
στο τραπέζι μου, τους δακόνησα πλουσιοπάροχα,
αλλά πολύ λίγοι από αυτούς Μου το ανταπέδωσαν επάξια.
Θα ζωντανέψουν, αυτά τα νεκρά οστά;

Ο προφήτης τρόμαξε, κατεπλάγη:
Κύριε, Κύριε, Συ οιδας! Αν Συ προστάξεις,
πρέπει να εγερθούν.
Τότε άρχισε ένας σεισμός, κροτάλισμα, τριγμοί.
Ο προφήτης είδε ένα θαύμα, αναστήθηκαν οι νεκροί!
Τα οστά σηκώνονται και συναρμολογούνται
σάρκες, και νύχια και το δέρμα τα κάλυψαν.
Ο προφήτης, έντρομος, είδε το θαύμα,
Και εξ όλης της καρδίας και ψυχής του δόξασε τον Θεό.

Αυτό που διέκρινε ο προφήτης του Θεού εν πνεύματι
Ο αναστάς Κύριος το έδειξε ξεκάθαρα.
Όταν το Πνεύμα θέλει, οι νεκροί θα αναστηθούν,
μέσα σε ένα ζωντανό σώμα, όπως με νέο ένδυμα,
και τότε οι πιστοί θα χαρούν με τον Χριστό,
για να ζουν αιώνια, στη Βασιλεία Του!
Ο Πρόλογος της Οχρίδος, Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/July21.htm

***

Τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ στόν Προφήτη Ἰεζεκιήλ
Τό σημεῖο Ταῦ (Τ)

Ἕναν ἀπό τούς κυριότερους τύπους τοῦ σταυροῦ παραδίδει ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ. Τόν καιρό πού ὁ Ἰεζεκιήλ βρίσκεται στή Βαβυλώνα μαζί μέ τούς ἄλλους αἰχμαλώτους Ἑβραίους, μία δύναμη τόν ἁρπάζει, τόν ὑψώνει μετέωρο στά νέφη καί τόν μεταφέρει στήν Ἰερουσαλήμ. Ἐκεῖ βλέπει σέ ὅραμα ἕνα θέαμα, πού τοῦ προξενεῖ μεγάλη θλίψη: Ἕνα πλῆθος ἀποστατῶν καί ἀρνητῶν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ περιφρονοῦν τό Ναό καί τή λατρεία τοῦ Κυρίου καί προσκυνοῦν πλῆθος εἰδώλων. Μεγάλη διαφθορά βασιλεύει καί οἱ δίκαιοι πού ἀπέμειναν εἶναι ἐλάχιστοι. Ὁ Θεός ὅμως ὁδηγεῖ τόν προφήτη μπροστά στή θλιβερή αὐτή εἰκόνα, γιά νά τοῦ δείξει τήν τιμωρία τῶν ἀποστατῶν. Μία φωνή τοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ κοινωνία ἐκείνη περνάει τίς τελευταῖες στιγμές της. «Ἤγγικεν ἡ ἐκδίκησις τῆς πόλεως» (Ἰζ 9,1), λέγει ἡ φωνή, καί στό ἄκουσμά της ἐμφανίζονται ἕξι ἄνδρες μέ τσεκούρια στά χέρια, ἕτοιμοι νά ἀρχίσουν τήν καταστροφή.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την αγία Μαρία Μαγδαληνή

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την αγία Μαρία Μαγδαληνή

Κωνσταντίνος Ι. Αντωνόπουλος, θεολόγος

Στο παλαιοδιαθητικό ποίημα του βιβλίου των Παροιμιών με τίτλο “Η ἀνδρεία γυναίκα” (Πρμ 29,10-31) και στο ερώτημα “Γυναίκα ανδρεία ποιός θ᾿ ανακαλύψει; Αυτή είναι πολυτιμότερη κι απ᾿ τά πολύτιμα πετράδια” είναι σαν να δίνει απάντηση ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν χαρακτηρίζει την αγία Μαρία τη Μαγδαληνή «σπουδαιοτάτη», «τέτραθλος καὶ ἀνδρεία γυνή» (Ι. Χρυσοστόμου λόγος 40).
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσό­στομος ερμηνεύοντας τα Ευαγγέλια, ξεκαθαρίζει ποιες και πόσες ήταν οι γυναίκες που ά­λειψαν με μύρα την κεφαλή και τα πόδια του Κυρίου και ότι δεν έχουν καμία σχέση με την αγία Μαρία Μαγδαληνή. Ο άγιος μάλιστα έχει γράψει και Λόγους με θέμα την πόρνη γυναίκα που μετανόησε και η οποία είναι ένα πρόσωπο άγνωστο και ανώνυμο. ( Ι. Χρυσοστόμου Ερμηνεία στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Ομιλία Π' και Ερμηνεία στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον Ομιλία Ξβ'- «Εις την πόρνην και εις τον Φαρισαίον, τη αγία και μεγάλη Τετάρτη». Ρ.G. τόμ. 59, 531. ).
Στην ερμηνεία του στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο αναφέρεται στην αγία Μαρία Μαγδαληνή που μόνη της μέσα στη νύχτα ξεκινά να πάει πρώτη στον Τάφο και γράφει «πάνυ γαρ περί τον Διδάσκαλον φιλοστόργως έχουσα...» (Ομιλία ΠΕ'). Καθώς φτάνει, βρίσκει τον Τάφο αδειανό, τον λίθο αποκεκυλισμένο. Και τότε σκέφτεται ότι κάποιοι έκλεψαν το Άγιο Σώμα του Ιησού (Ιω. κ', 1). «Το ασθενέστερον γένος ανδρειότερον εφάνη τότε», γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Στην 86η Ομιλία του ερμηνεύει την αγγελοφάνεια και την πρώτη εμφάνιση του αναστάντος ως προνόμιο της πονεμένης γυναίκας, της οποίας η ανάγκη για παρηγοριά ήταν μεγάλη. Για τον θρήνο μάλιστα της Μαρίας της Μαγδαληνής έξω από τον Τάφο γράφει: «Το γυναικείο φύλο διακρίνεται κατά κάποιον τρόπο για την λεπτότητα των αισθημάτων του και έχει μεγαλύτερη τάση προς οίκτο. Αυτό το λέγω, για να μην απορήσεις, γιατί τέλος πάντων, η Μαρία θρηνούσε πικρά στον τάφο, ενώ ο Πέτρος δεν έκανε κάτι παρόμοιο... Οι μαθητές, λοιπόν, έφυγαν για να επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα, ενώ εκείνη στάθηκε κοντά στον τάφο. Ήταν μεγάλη παρηγοριά να βλέπει το μνήμα. Να, την κοιτάζεις, που σκύβει και θέλει να δει τον τόπο όπου βρισκόταν το σώμα, προκειμένου να παρηγορηθεί; Γι' αυτό και έλαβε μεγάλο μισθό, γι' αυτήν την μεγάλη φροντίδα της. Γιατί εκείνο που δεν είδαν οι Μαθητές, το είδε πρώτη η γυναίκα. Είδε δηλ. δύο Αγγέλους, να κάθονται ο ένας προς το μέρος των ποδιών και ο άλ­λος προς το μέρος της κεφαλής, με λευκή ενδυμασία και το πρόσωπο γεμάτο από πολλή φαιδρότητα και χαρά» ( Ι. Χρυσοστόμου Ερμηνεία στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, Ομιλία Πστ')

Την περικοπή του Κατά Ιωάννη 20 την παρουσιάζει ο Χρυσόστομος σαν μια εισαγωγή της Μαγδαληνής στο μυστικό της πίστης: ούτε ο κενός τάφος ούτε τα μόνα οθόνια, ακόμη και αυτή η εμφάνιση του αγγέλου ή του Κυρίου δεν επιτρέπουν στη Μαρία Μαγδαληνή να κατανοήσει τα πράγματα. Μόλις ο αναστημένος Κύριος την καλεί με το όνομά της, τότε μόνο μπορεί να πιστέψει ότι εκείνος ζει. Την ορθή ερμηνεία του «μη μου άπτου» δίνει ο ιερός Χρυσόστομος λέγοντας ότι ο Κύριος, θέλει να την διδάξει ότι είναι πλέον στη δόξα του, ότι αυτός είναι ο Θεός και ανήκει τόσο σ ‘ αυτήν όσο και σ‘ ολόκληρο τον κόσμο, ότι πρέπει να πλησιάζει μ’ ένα άλλο φρόνημα. Υψώνει το νου της στα υψηλότερα, έμμεσα και σιγά-σιγά, λέγοντας ότι «δεν ανέβηκε ακόμη στον Πατέρα του». Έτσι, επισημαίνει ο ιερός Χρυσόστομος, δείχνει ότι εκεί, στον Πατέρα, σκοπεύει και σπεύδει να πάει. «Τον δε εκεί μέλλοντα απιέναι και μηκέτι μετά ανθρώπων στρέφεσθαι, ουκ έδει μετά της αυτής οράν διανοίας, ης και προ τούτου» (Εις Ιωάννην, Ομιλία 86,2• ΕΠΕ 14,704).

Στο τέλος της ομιλίας του, ο Ιωάννης Χρυσόστομος εξάγει το συμπέρασμα ότι η Μαρία Μαγδαληνή έλαβε προσωπικά από τον Κύριο την εντολή να αποβεί η παραμυθία των μαθητών με τον ευαγγελισμό της εμφάνισής Του και των λεγομένων Του: «απήγγειλε δε και την όψιν και τα ρήματα, άπερ ικανά ην αυτούς παραμυθήσασθαι».

Αξιώθηκε έτσι η αγία Μαρία να συναντηθεί πρώτη με τον αναστημένο Χριστό και στη συνέχεια τιμήθηκε από τον Κύριο με το να γίνει απόστολος στους αποστόλους Του, κήρυκας στους μαθητές Του, ευαγγελίστρια στους Ευαγγελιστές. Γνωστοποίησε πρώτη δηλαδή στον κύκλο των μαθητών Του την έγερσή Του από τον τάφο (Ι. Χρυσοστόμου, Ερμηνεία στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Ομιλία Πστ').

 
ΑΚΤΙΝΕΣ: Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την αγία Μαρία Μαγδαληνή (aktines.blogspot.com)

amethystos

Αποφυγή της αυταρέσκειας και του αυτοθαυμασμού - Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου

Σας έβρισαν και σας πρόσβαλαν. Καλό σημάδι! Μην τα χάνετε! Ιαματική λάσπη είναι! Χωρίς αυτήν, ίσως θα πετούσατε στα σύννεφα με τα φτερά της υπερηφάνειας. Ο Κύριος, λοιπόν, που σας αγαπά, παραχώρησε να πέσει πάνω σας αυτή η λάσπη, για να ταπεινωθείτε.


Μην πολυασχολείστε με τον εαυτό σας. Πολύ περισσότερο, μην έχετε μεγάλη ιδέα γι’ αυτόν, μην τον εκτιμάτε και μην τον θαυμάζετε. Όλα τούτα δείχνουν έπαρση, υπερηφάνεια. Οι άγιοι πατέρες μας συμβουλεύουν: «Όπου κι αν πάς, μην υπολογίζεις τον εαυτό σου». Ας λέμε πάντα με ταπείνωση: Δεν έχω τίποτα καλό επάνω μου. Κύριε, βοήθησε με να βάλω αρχή μετανοίας και προκοπής!. Μη λογαριάζετε τα χαρίσματά σας, γιατί είναι δώρα του Θεού. Και μη συγκρίνετε τον εαυτό σας με άλλους, που είναι ή νομίζετε πως είναι χειρότεροι από σας. Να προχωράτε σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας,


Ο αυτοθαυμασμός πάντοτε φυγαδεύει τη χάρη του Θεού. Ο Κύριος γυρίζει το άγιο βλέμμα Του μακριά από τον υπερήφανο άνθρωπο και τον αφήνει ακάλυπτο στις επιθέσεις των παθών. Έτσι ο πνευματικός ζήλος καταπέφτει, ο νους γεμίζει με ακάθαρτους λογισμούς, η καρδιά αναστατώνεται από άτακτες κινήσεις και εμπαθή αισθήματα. Το αντίδοτο σ’ όλα τούτα: η συντριβή και η ταπείνωση, που ελκύει και πάλι τη θεία χάρη.


Πολυπραγμοσύνη, ανυπομονησία, άγχος, νευρικότητα… Αυτά είναι, βέβαια, δυσάρεστα. Ευχάριστο, όμως, είναι το ότι συναισθάνεστε πόσο βλάπτουν τη ψυχή σας και θέλετε να θεραπευθείτε. Δεν έχετε παρά να βρείτε από πού προέρχονται, ποιά είναι η πηγή τους. Αν εξαφανίσετε την πηγή, τότε θα χαθούν μόνα τους.


Εξετάστε μήπως υπάρχουν μέσα σας υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυτοϋπερεκτίμηση και αυτοκαταξίωση. Αυτές δημιουργούν στον άνθρωπο την εγωιστική και πλανερή αίσθηση της αυτάρκειας: Νομίζει πως όλα μπορεί να τα οργανώσει και να τα εκτελέσει αλάθητα μόνος του, δίχως τη συμβολή ή τη συμβουλή των συνανθρώπων του και, πάνω απ’ όλα, δίχως τη βοήθεια του Θεού. Αν, λοιπόν, παρουσιαστεί κάποιο εμπόδιο και τα σχέδια του ανατραπούν, αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα ήθελε και τα υπολόγιζε, τότε γογγύζει εναντίον του Θεού και οργίζεται εναντίον των ανθρώπων.


Μήπως κι εσείς στηρίζεστε περισσότερο απ’ όσο πρέπει στις δυνάμεις σας; Μήπως έχετε «σπρώξει» το Θεό στο περιθώριο της ζωής σας; Αρχίζετε κάθε έργο σας με προσευχή, το συνεχίζετε με προσευχή και το τελειώνετε με προσευχή; Πιστεύετε ότι εσείς δεν έχετε καμιά άξια και ότι όλα σας τα επιτεύγματα τα οφείλετε στον Κύριο; Τοποθετείτε ταπεινά τον εαυτό σας κάτω απ’ όλη την κτίση; Αν όχι, τότε πρέπει να αναθεωρήσετε τη στάση σας απέναντι στον Πλάστη σας και στα πλάσματά Του.

Στις σχέσεις σας με το Θεό και τους ανθρώπους να βιώνετε βαθιά τη μηδαμινότητά σας. Να προσεύχεστε αδιάλειπτα. Και να πιστεύετε ακλόνητα πως ο Κύριος είναι ο κυβερνήτης του κόσμου και της ζωής μας. Δίχως Αυτόν, κανένα καλό δεν ριζώνει μέσα μας. Ας παραδώσουμε, λοιπόν, με εμπιστοσύνη την ύπαρξή μας στα χέρια Του. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουμε ή θα περιορίσουμε τον αγώνα, τις προσπάθειες και τους κόπους για τη ψυχική μας καλλιέργεια. Ας μην επαναπαυόμαστε, όμως, σ’ αυτούς τους κόπους, γιατί, αν δεν τους ευλογήσει ο Θεός, δεν θα δώσουν πνευματικούς καρπούς.

Πηγή:https://prosefxomenos.blogspot.com/
Εθνέγερσις

Το εμπόδιο που προξενεί στην σωτηρία η αργία και οι πολλές εργασίες (Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης)

 

Βιβλία και Λόγοι Οσίου 

Παϊσίου ΤΑΡΤΗ: Το εμπόδιο που προξενεί στην σωτηρία η αργία και οι πολλές εργασίες (Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης)

Δύο ειδών ζώα φαίνονταν στον παλαιό Νόμο παρόμοια ακάθαρτα· εκείνα που δεν είχαν πόδια και εκείνα που είχαν πολλά πόδια. Θέλησε, λοιπόν, ο Κύριος να μας διδάξει έτσι, ότι δύο ειδών άνθρωποι δεν είναι δυνατό να του αρέσουν, εκείνοι που κατασαπίζουν σε μία άξια κατηγορίας αργία και αντίθετα, εκείνοι, που, θέλοντας να κάνουν πολλά, μπλέκονται σε αμέτρητες υποθέσεις και εργασίες, όμως και το ένα και το άλλο αποτελεί μεγάλο εμπόδιο για την σωτηρία [1]. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να πούμε κάτι και για το ένα και για το άλλο, αποδεικνύοντας την ζημία, που προξενούν στην ψυχή και δείχνοντας τον τρόπο, που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, για να τα θεραπεύσουμε.

ΜΕΡΟΣ Α ́

Το μεγαλύτερο έργο πολλών χριστιανών δεν είναι άλλο παρά το να περνούν όλη τους την ημέρα αργοί· να βαδίζουν στις πλατείες της πόλεως· να μιλούν για μηνύματα καινούργια και ανώφελα· να κοροϊδεύουν τους διαβάτες· να πηγαίνουν στην Εκκλησία, όταν δεν γνωρίζουν τι άλλο να κάνουν (και αυτό δεν το κάνουν από ευλάβεια, αλλά για να συναναστρέφονται εκεί και άλλους)· να βαδίζουν εδώ κι εκεί για περίπατο, όντας περισσότερο οφειλέτες σ’ εκείνον που θα τους βρη τον τρόπο να ξοδεύουν ανώφελα όλη τους την ημέρα και λογαριάζοντας πώς την περασαν πιο ευτυχισμένα, όταν την περάσουν χωρίς καμμία φροντίδα και μέριμνα. Αντίθετα θα δης άλλους να ασχολούνται με τόσες υποθέσεις και εργασίες, που ταλαιπωρώντας το σώμα πιέζουν το πνεύμα τους και μερικές φορές λιγοστεύουν την ζωή τους, χωρίς να δίνουν στην ψυχή την παραμικρή άνεσι. Τώρα, μολονότι και αυτές οι δύο κακές κατηγορίες είναι τόσο κοινές στους χριστιανούς, παρόλα αυτά, ποιος είναι εκείνος που σκέπτεται την ζημία που του προξενούν στην σωτηρία του;

 

ΜΕΡΟΣ Β’

 

Η ζημία που προξενεί στην ψυχή η αργία και οι πολλές εργασίες

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΕ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΟΝΗ

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 25-6-2022

Ἱερόν Κελλίον Ὁσίων
Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ
καί Ἀρσενίου Καππαδόκου
Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου Ἁγ. Ὄρους Ἄθω








Πανασιολογιώτατον Καθηγούμενον
Ἀρχιμανδρίτην π. Νικόλαον
καί σεβαστήν Γεροντίαν
Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου

Σεβαστοί πατέρες Εὐλογεῖτε.


Μέ τόν ἁρμόζοντα σεβασμό πρός ὑμᾶς, ὡς μοναστηριακήν ἀρχήν ὅλων τῶν ἐξαρτηματικῶν ἀδελφῶν τῆς Μονῆς μας, θά ἤθελα νά σᾶς ἀπασχολήσω γιά ἕνα σοβαρότατο θέμα, τό ὁποῖο πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ φιλάδελφα αἰσθήματα καί μέ βάση τήν ὑποχρέωση ὅλων τῶν Χριστινῶν, καί ἰδιαίτερα ἡμῶν τῶν Μοναχῶν, νά μήν ὑποχωροῦμε σέ θέματα Πίστεως καί Ἀληθείας.

Πρόκειται γιά τόν ἀδικαιολόγητο ἀφιλάδελφο καί ἐξοντωτικό διωγμό πού ὑφίσταται ἐδῶ καί χρόνια ὁ ἀδελφός μας Γέρων Κοσμᾶς Ἱερομόναχος, τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας, πού ἀνήκει εἰς τήν ὑφ᾽ ὑμᾶς Σκήτην τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Ὁ ἐν λόγῳ ἱερομόναχος ζεῖ στό Ἅγιον Ὄρος ἐδῶ καί τριάντα δύο (32) χρόνια, ἐκ τῶν ὁποίων τά τελευταῖα εἴκοσι (20) ὡς Κουτλουμουσιανός ἐξαρτηματικός μοναχός στήν Καλύβη πού ἐμνημονεύσαμε.

Οἱ λόγοι πού μέ ὤθησαν νά σᾶς ἀπευθύνω ἀδελφικά τήν παρούσα ἐπιστολή εἶναι οἱ ἑξῆς: Ὁ ἱερομόναχος Κοσμᾶς εἶναι πνευματικόν μου τέκνον, καί λόγῳ αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ δεσμοῦ γνωρίζω τά κατ᾽ αὐτόν καί ἰδιαιτέρως τίς κατηγορίες πού τοῦ προσάπτουν οἱ διοικήσεις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί τῆς Σκήτης, οἱ ὁποῖες εἶναι ἄδικες καί ἀνυπόστατες παντελῶς. Ἡ ἀπόφασή του νά μή μετέχει τῆς κοινῆς λατρείας στό Καθολικό τῆς Σκήτης, ὡς καί ἡ ἀποφυγή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς Πατέρες τῆς Σκήτης, ἔχουν δογματικό καί ἱεροκανονικό ὑπόβαθρο. Δέν θέλει νά μνημονεύει τόν αἱρετίζοντα πατριάρχη Βαρθολομαῖο, πρωτεργάτη καί στύλο τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι μνημονεύοντάς τον δηλώνει ὅτι πιστεύει καί αὐτός τά ἴδια. Ὡς πρός τήν ἀποφυγή κοινωνίας πρός τούς πατέρες τῆς Σκήτης πράττει ὀρθῶς, διότι ἔχουν κοινωνία μέ τούς σχισματικούς καί ἀχειροτόνητους τῆς Οὐκρανίας, τούς ὁποίους δέν ἀναγνωρίζουν οἱ περισσότεροι ἀπό τούς μισούς Ὀρθοδόξους, οἱ δέκα ἀπό τίς δεκατέσσερις αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες. Θά σκεπτόσασταν ποτέ νά συστήσετε στούς κληρικούς καί μοναχούς αὐτῶν τῶν δέκα ἐκκλησιῶν νά ἔχουν κοινωνία μέ τούς σχισματικούς, ὅπως ἔπραξαν δυστυχῶς καί κάποιοι Ἁγιορεῖτες ἡγούμενοι, ἱερομόναχοι καί μοναχοί; Μήπως ἀντί νά διώκετε τόν π. Κοσμᾶ, ἔπρεπε ὡς Ἱερά Μονή νά ζητήσετε ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα νά μή ἀναγνωρισθεῖ ὁ νέος ἀντικανονικός μητροπολίτης Κιέβου Ἐπιφάνιος, καί νά μήν ἐπιτραπεῖ στούς κληρικούς τῆς νέας ψευδοαυτοκέφαλης ἐκκλησίας νά ἐνεργοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι κληρικοί, ὅταν ἐπισκέπτονται τό Ἅγιον Ὄρος;

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης († Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)

 

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης είναι μία από τις μεγαλύτερες θεολογικές και διδασκαλικές μορφές της τουρκοκρατίας. Το έργο του ανύψωσε τα ήθη των μοναχών και όλων των πιστών. Έκανε γνωστή την αγιοπατερική σοφία, την αγιολογική ευωδία και την υμνογραφική χάρη. Δίκαια αποτελεί καύχημα του Αγίου Όρους και δόξα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Κατά τον φιλάρετο παραδελφό του και εξαίρετο βιογράφο του ιερομόναχο Ευθύμιο γεννήθηκε στη Νάξο το 1749 από ενάρετους γονείς, τον Αντώνιο και την Αναστασία, η οποία τελείωσε τον βίο της ως μοναχή Αγάθη στη μονή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στη Νάξο. Νωρίς φάνηκαν τα εξαιρετικά χαρίσματα που τον κοσμούσαν. Η οξύνοια, η φιλομάθεια, η δυνατή μνήμη και η καθαρότητά του τον κάνουν άριστο μαθητή του ιερέως-διδασκάλου της ενορίας του και διακονητή του στις ιερές ακολουθίες και θείες λειτουργίες. Η ευφυΐα και οι επιδόσεις του φάνηκαν και στο σχολείο της Χώρας Νάξου.

Μόλις 16 ετών εισέρχεται μαθητής στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης με διδασκάλους τους σπουδαίους Ιθακήσιους Ιερόθεο Δενδρινό και Χρύσανθο Καραβία. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του πλούτισε τις γνώσεις του από τον γνωστό και πολύ καλό διδάσκαλο Χρύσανθο τον Αιτωλό (+1785), αδελφό του ιερομάρτυρος Κοσμά του Αιτωλού. Ο μητροπολίτης του τόπου Άνθιμος Βαρδής, που τον εκτιμούσε και ήλπιζε σε αυτόν, τον προσέλαβε γραμματέα.

Ο βιογράφος του σημειώνει: «Εκεί όντας ανταμώθη με πατέρας Αγιορείτας, με τους Ιερομονάχους, λέγω, Γρηγόριον και Νήφωνα και με τον Γερο-Αρσένιον, άνδρας τη αληθεία τους πολλούς υπερέχοντας τη αρετή και σεμνότητι, από τους οποίους ελκύσθη εις την μοναδικήν πολιτείαν και εδιδάχθη απ΄αυτούς την νοεράν προσευχήν. Απ’ αυτού, δεν ηξεύρω πότε, επήγεν εις την Ύδραν. Εκεί ηύρε τον άγιον Κορίνθου κύριον Μακάριον, με κάθε αρετήν και αγιωσύνην λάμποντα. Ηύρε και τον Γερο-Σίλβεστρον, τον υψίνουν και πλατύνουν, τον Καισαρέα, τω μέλι της ησυχίας και θεωρίας τρεφόμενον, έξω από την Ύδραν, εις έναν στενότατον οικίσκον κεκλεισμένον, από τον οποίον μάλιστα εκαρπώθη όλας τας αρετάς του μονήρους βίου». Πρόκειται για τους αυτοεξόριστους Αγιορείτες λεγομένους Κολλυβάδες, οι οποίοι, όπως αναφέραμε, υπήρξαν ακόλουθοι του φιλοκαλικού εκείνου κινήματος, που μιλούσε για επάνοδο στην ορθή και γνήσια εκκλησιαστική παράδοση. Από τους λίαν εναρέτους αυτούς Γέροντες ο νεαρός Νικόλαος Καλλιβούρτζης μυήθηκε στα μυστικά τής νοεράς προσευχής και αγάπησε τον αγιορείτικο μοναχισμό.

Το 1755 «έρχεται μονάσων εις Άγιον Όρος, όπου και κείρεται μοναχός εν τη του Αγίου Διονυσίου, Νικόδημος αντί Νικολάου μετονομασθείς. Εκεί διορίζεται αναγνώστης και Γραμματεύς της Μονής, απελθών δε της Μονής μετά 7ετίαν, ειργάζετο εν τινι Κελλίω, παρά την Ιεράν Μονήν Παντοκράτορος, όπου διεκρίθη διά τε τον ασκητικόν αυτού βίον και την φιλοπονίαν του, ένθα επί εξαετίαν όλη ησυχάζων και μελετών, εγένετο δόκιμος της θείας γραφής ερμηνευτής».

Ο πόθος του για υψηλή πνευματική εργασία ήθελε να τον πάει άλλοτε στη Ρουμανία, στον εργάτη της νοεράς προσευχής, όσιο Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ (+1794), που ματαιώθηκε, και άλλοτε στην πλησιόχωρη του Αγίου Όρους ερημική νήσο Σκυροπούλα, επί ένα έτος, κοντά στον Γέροντα Αρσένιο Κολλυβά, όπου συνέθεσε το «Συμβουλευτικού Εγχειρήδιον» δίχως κανένα βοήθημα.






Ο βιογράφος του επιμένει να αναφέρει τους πολλούς και μακρούς κόπους και μόχθους του για τη συγγραφή των ψυχωφελών βιβλίων του, όπως την περίφημη «Φιλοκαλία», τον «Ευεργετινό», το «Περί της θείας και ιεράς συνεχούς Μεταλήψεως», τα «Έργα Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου», το «Εξομολογητάριον», το «Θεοτοκάριον», τον «Αόρατο Πόλεμο», το «Νέον Μαρτυρολόγιον», τα «Πνευματικά Γυμνάσματα», τα «Άπαντα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά», τα οποία δυστυχώς χάθηκαν, το «Πηδάλιον», τη «Χρηστοήθεια», το «Ευχολόγιον», τον «Κήπο Χαρίτων», τους «Διαλόγους Βαρσανουφίου», τον «Συναξαριστή», την «Αλφαβηταλφάβητο» του οσίου Μελετίου, το «Νέον Εκλόγιον», το «Εορτοδρόμιον», τη «Νέα Κλίμακα». Ακόμη πολλά ερμηνευτικά, λειτουργικά, υμνογραφικά, απολογητικά και επιστολές, μαζί με τα κανονικά, ασκητικά, μυστικά, ηθικά και αγιολογικά, που αναφέραμε και που φθάνουν όλα μαζί περί τα εκατό έργα και τα οποία γνώρισαν πολλές εκδόσεις.

Κάτι πολύ άσχημο συμβαίνει με τους γιούς των διασήμων.

Βλέποντας τον Ελπιδοφθόρο με την μπουρζουαζία να ποδοπατεί την Αγία Γραφή και να διαφθείρει τον λαό, βαπτίζοντας παιδιά που βρέθηκαν (ο Θεός ξέρει πως) στα χέρια ομοφυλοφίλων, μου ήρθε στο νου ένα άρθρο που είδα πρόσφατα, το οποίο ασχολείται με τη νέα μόδα της ελίτ να αλλάζει το φύλο των παιδιών.

Το άρθρο προκαλεί αηδία, ένα σφίξιμο στο στομάχι, όμως πρέπει να δούμε σε τί βρωμερό πηγάδι μπαίνουμε όταν πάμε κόντρα στην φύση και στο Νόμο του Θεού.

Τα λαμπερά παγωμένα πρόσωπα δεν μπορούν να κρύψουν το σκοτάδι που σκεπάζει τις ψυχές, τη βρώμα και την δυσωδία που αναδύεται από τα παρφουμαρισμένα σώματα. Αυτό που είδαμε και στο… «happening» με τον Ελπιδοκτόνο δεν ήτανε τίποτε άλλο παρά ένα «νεοεποχίτικο μασάζ στις Ορθόδοξες συνειδήσεις», όπως είπε μία ψυχή. Ήλπιζαν και ελπίζουν ότι με έναν «μαγικό» τρόπο η πλαστική ζωή της κραιπάλης θα υπερκεράσει την ανωμαλία και την κακοποίηση των αθώων ψυχών. Σου λέει, είναι πλούσιοι, είναι διάσημοι, είναι λαμπεροί! Δεν στέκεται εμπόδιο η ομοφυλοφιλία, ίσως και να είναι το κλειδί! Και ο Ελπιδοφθόριος της ΝΤΡΟΠΗΣ, αντί να ορθοτομήσει τον λόγο της Αληθείας δείχνει στην κάμερα την λευκή του οδοντοστοιχία, χαχανίζοντας δίπλα στους διάσημους που θεωρούν ότι μπορούν να αντικαταστήσουν τον Θεό. Ιερή αγανάκτηση φουντώνει μέσα μας με την κατάντια των δεσποτάδων που ακόμα και τώρα ήπιανε το αμίλητο νερό.


ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΩΣ ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΗΛΙΚΙΕΣ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18 ΕΤΩΝ.

Η συνέχεια


Μία ερώτηση.


Ο Ελ-παιδοφθόρος, «η Εκκλησία», όπως αποκαλείται από στρατευμένους του Βαρθολομαίου, ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ;

ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, γι’ αυτό και δεν ενοχλείται που τα δύο μωρά ΔΕΝ θα γνωρίσουν ποτέ μητέρα αλλά δύο θηλυκοποιημένους άντρες.

Το τί λοιπόν μπορεί να προκύψει μετά από αυτό, ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΘΡΟ.

Αυτός ο παλιάνθρωπος δεν είχε καμία δουλειά να έλθει στην Ελλάδα και να μας βρωμίσει με αυτά που κουβαλάει στο μυαλό του. Δεν είχε καμία δουλειά να μας κάνει κατήχηση για το πως πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Είναι εκτός Εκκλησίας και καθηρημένος στη συνείδηση του Λαού του Θεού.

ΑΙΣΧΟΣ επιτέλους με τις βρωμιές του κάθε ρασοφόρου υπάλληλου της αντίχριστης ατζέντας.

Ο Γλυφάδος Αντώνιος γιατί δεν βγαίνει να δώσει εξηγήσεις; Ο Αθηνών Ιερώνυμος; Η Ιεραρχία; Κάνουν μπάνια στην παραλία;

Όπου δεσπότης άδειος ναός.

Τί άλλο πρέπει να γίνει; Αδέλφια ξεσηκωθείτε.

Τρελογιάννης

Δ. Νατσιός : " Όλα προσεύχονται"

Όσοι δάσκαλοι δίδαξαν στην Στ’ δημοτικού και οι γονείς παιδιών που τέλειωσαν το πρώτο, αθώο και ηλιόλουστο, πρώτο σχολείο, θα καταλάβουν καλύτερα. Έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού, της αποφοίτησης. Ώρα χαρμολύπης. Η λύπη του αποχωρισμού και η χαρά του νέου ταξιδιού. Είναι και το καλοκαίρι που έρχεται, εξορμήσεις στην θάλασσα, την γαλάζια, όλο θέλγητρα, «νοικοκυρά» της πατρίδας μας και μετριάζεται η στενοχωρία του αποχωρισμού.

Τα «εκτάκια», νόστιμο υποκοριστικό, με καλοσυνάτη ανησυχία όλες τις προηγούμενες ημέρες, ετοιμάζουν τις αποσκευές τους, μαζεύουν τις δροσερές μνήμες τους, οδεύουν για το γυμνάσιο. Στο κατώφλι της εφηβείας, με φως ακόμη στην καρδιά τους, ασυννέφιαστα από τις ψυχοφθόρες έγνοιες και μέριμνες που τηγανίζουν τους «επίλοιπους» ανθρώπους. Παραδέρνει απελπισμένη η κοινωνίας μας, «μεγάλοι έμποροι πωλούν/τα έθνη σαν κοπάδια», που λέει και ο ποιητής. Προσπαθούμε, όσοι δάσκαλοι δεν υποκύπτουμε στις σειρηνωδίες της εποχής, να κτίζουμε τείχη ολόγυρά τους, να μείνουν μακριά «απ’ της χώρας της ακάθαρτης, πολύβοης και αρρωστιάρας» τα σκοτάδια, όπως ωραία το ιστορεί ο Παλαμάς στο έξοχο ποίημά του «Τα σχολειά χτίστε».

Την ίδια χαρμολύπη αισθανόμαστε και οι δάσκαλοι που κατευοδώνουμε μαθητές της Στ’ τάξης. Χαρά, γιατί τέλειωσε ο καλός αγώνας μας, με κρυφή περηφάνια, γιατί εν μέσω παιδομαζώματος – η κρατική εκπαίδευση γεμάτη ακαθαρσίες- παλέψαμε να αποκαλύψουμε στα παιδιά μας τα αδαπάνητα καλούδια της παράδοσής μας, ώστε να ισορροπήσουν, να βρουν τον δρόμο τους, να χαρούν την ζωή τους. «Ποίον γαρ έχει μισθόν διδάσκαλος ουκ έχων επιδείξαι τους διδαχθέντας;», ερωτά ο άγιος Χρυσόστομος, η χαρά του δασκάλου είναι η πνευματική πρόοδος των μαθητών του. Ευλογημένο το επάγγελμά μας, όταν προσφέρεις την φιλότιμη αγάπη στους μαθητές σου, στην ανταποδίδουν, με μια ανθοδέσμη καλοσύνης.

Έχω συνήθειο να προσφέρω ένα δώρο αποφοίτησης. Τι δώρο; Μια ξύλινη εικονίτσα του αγίου Παϊσίου- δώρο και ευλογία φίλου αγιογράφου – να την έχουν στο γραφείο ή πάνω από το προσκεφάλι τους «για να τους φυλάει». Χαίρονται. Τον άγιο πολλές φορές «τον έπιασα από το χέρι» και τον έβαλα να διδάξει στα παιδιά. Τον αγαπούν. Και πώς αλλιώς; Τον αισθάνονται σαν συμμαθητή τους, παιδί του Χριστού μας και ο γέροντας…

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ (IΙ)

 

Βουδισμός και Δύση - Henri De Lubac

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ (IΙ)

Πολύ πρίν αποκτήσει "Ορθόδοξη Θεολογία" ο διάλογος των θρησκειών προηγήθηκε η κατάκτηση της Δύσεως απο τον Βουδισμό και η απόκτηση λατινικού Θεολογικού ενδύματος ο διάλογος αυτός. 

Οι περιπέτειες της γλώσσας
«Για να κατορθώσουν οι Δυτικοί να γνωρίσουν τον Βουδισμό από το ξεκίνημά του, να γνωρίσουν τις αρχές του, την Ιστορία του και όχι μόνο την τελευταία του φάση την οποία βρίσκουν μπροστά τους, έπρεπε να γίνουν γνωστές οι γλώσσες στις οποίες είναι γραμμένα τα Ιερά τους κείμενα: Τα σανσκριτικά και η Pali.

Τα σανσκριτικά είναι η τέλεια γλώσσα! Είναι κατασκευασμένη, συνθετική, από έναν μεγάλο γραμματικό του 4ου ή 3ου αιώνος π.Χ., τον Πανίνι. Δεν είναι μια γλώσσα που μιλήθηκε, που γεννήθηκε “αυθόρμητα”, δεν είναι ζωντανή. Είναι ο παράδεισος των διανοουμένων. Τα μεγάλα κείμενα δεν γράφτηκαν στη γλώσσα αυτή, σήμερα πάντως είναι όλα γραμμένα στις δύο προαναφερθείσες γλώσσες!

Στα 1664 ο Ιησουίτης Enrico Roth δημοσιεύει την πρώτη σανσκριτική γραμματική. Ενώ στα 1826 ο Eugenio Burnouf προσφέρει το πρώτο του δοκίμιο πάνω στη γλώσσα Pali. Στο τέλος της ζωής του κατορθώνει να ολοκληρώσει μια σχεδόν τέλεια γραμματική αυτής της γλώσσας!

Σ’ αυτά τα χρόνια ξεκινά και η “παράξενη” περιπέτεια της Ινδοευρωπαικής γλώσσας! Ένας Ολλανδός ταξιδιώτης, ανακαλύπτει περίεργες ομοιότητες ανάμεσα στα σανσκριτικά και στα Ελληνικά. Όπως ακριβώς οι Ιησουίτες είχαν πρώτοι-πρώτοι ανακαλύψει ομοιότητες στην πρακτική και λειτουργική ζωή Βουδισμού και Χριστιανισμού! [Όπως ανακαλύπτουν στα χρόνια μας, από άγνοια της παραδόσεώς μας, οι νεοέλληνες θεολόγοι, τόσες και τόσες συγκλονιστικές ομοιότητες ανάμεσα στην Δυτική και στην Ορθόδοξη θεολογία]. Σ’ αυτόν τον Ινδουιστικό ενθουσιασμό παρασύρεται και ο Βολταίρος, ο οποίος χρησιμοποιεί τους Βραχμάνους εναντίον της Π.Διαθήκης και του Μωυσέως.

Στα 1767 ο Coeurdoux, Ιησουίτης κι αυτός με τη σειρά του, αποδεικνύει πως τα σανσκριτικά ανήκουν στην ίδια οικογένεια των ευρωπαικών γλωσσών. Και στο Παρίσι τώρα μεταφέρεται, από το 1802, η διαμάχη της σανσκριτικής με την Ελληνική και την Λατινική. Ο Alessandro Hamilton πρωταγωνιστεί στην επιβολή αυτού του νέου κόσμου σοφίας στον παλαιό.

Στα 1808 κυκλοφορεί στη Γερμανία “Η σοφία και η γλώσσα των Ινδών” από τον F.Schlegel, τον οποίο ακολουθεί γρήγορα ο Gulielmo di Humboldt, περιγράφοντας μάλιστα και τον διάσημο ναό του Βοrobudur. Πολύ γρήγορα εμφανίζεται στη νέα σκηνή και ο Renan με μια εργασία που έχει σαν τίτλο “Πρώτες εργασίες πάνω στον Βουδισμό”!

Όπως φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα, ο Χριστιανισμός βάλλεται στη Δύση με τα όπλα της Ανατολικής σοφίας. Στη Γερμανία με τον Ηerder, ξεσπά με ενθουσιασμό η “ανατολική αναγέννηση”.

Οι Ινδίες γίνονται της μόδας και οι Ευρωπαίοι ανακαλύπτουν τα μνημεία της. Όλοι πιστεύουν πως βρίσκουν το άρωμα της ανοίξεως τηs ράτσαs μας και μιαν ηχώ της πρωτόγονης σοφίας. Ο Σοπενάουερ περιγράφει ως εξής αυτό το μεγάλο πνευματικό γεγονός: “Η επιρροή της σανσκριτικής λογοτεχνίας θα είναι το ίδιο βαθειά με την επιρροή που εξάσκησε η αναγέννηση της Ελληνικής παιδείας στον ΧV αιώνα”.

Γίνεται τώρα κατανοητή και η μεγάλη φροντίδα του Ηegel στη “Φιλοσοφία της θρησκείας”, με την οποία προσπαθεί να διαπραγματευτεί τον Βουδισμό. Παρότι κάτω από το όνομα του Βουδισμού, μιλά στην πραγματικότητα για τον Λαμαϊσμό. Στην “Φιλοσοφία της Ιστορίας” ανασυνθέτει τη θρησκεία του Foe στη λατρεία του τίποτα. Γράφει συγκεκριμένα πως οι Κινέζοι θεωρούν το τίποτα σαν τον κορυφαίο και απόλυτο θεό και απορρίπτουν επομένως το άτομο σαν την πιο υψηλή τελειότητα!

Με την “Φιλοσοφική Ιστορία του ανθρώπινου γένους” του 1822, του F. d’ Olivet, μπαίνει και η Μασσονερία στη μάχη εναντίον του Χριστιανισμού με τα όπλα της Ανατολής, αντικαθιστώντας όμως αυτή τη φορά τη φιλοσοφία με τη μαγεία. Με τη βοήθεια της θεοσοφίας αυτές οι φαντασιώσεις φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας. Κατά τον Οlivet οι Κινέζοι πιστεύουν ακόμη και στον τριαδικό θεό, τον Κi, Tsing, Cheu, δηλαδή την υλική αρχή, την αρχή του ανιμισμού και του πνευματικού. Με την ένωσή τους δημιουργούν το ΕΝΑ, το οποίο γίνεται αθάνατο και πάνσοφο».

Μέχρι το 1830 επανελήφθη λοιπόν στο επίπεδο της γλώσσας, αυτό που είχε συμβεί ήδη στο επίπεδο της λατρείας. Το γνωστό νικά ξανά το άγνωστο.H oμοιότης, o συγκρητισμός κυριαρχούν σαν πνευματικότης, εις βάρος της διακρίσεως, που είναι η αρχή του Ελληνικού πνεύματος!

Το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν του ανθρώπου πέφτει στην άβυσσο της Ομοιότητος και δεν μπορεί να βγεί απο εκεί μέχρι σήμερα! Η άγνοια εγκαθίσταται στο κέντρο του ανθρώπου. Από την ομοίωση θεού και ανθρώπου, ο Δυτικός πολιτισμός φαντάζεται πως απορρέει πολύ εύκολα η ομοιότης όλων των θρησκειών, όλων των πνευμάτων, όλων των τυπικών της λατρείας. Η διάκριση έφτασε στις μέρες μας να θεωρείται ρατσισμός. Σ’ αυτή την αυτοκρατορία της ομοιότητος, του ομοίου, μόνον ένα σύστημα ευνοείται. Ο ολοκληρωτισμός.

Αμέθυστος