Κυριακή της Συγχωρήσεως

Ἡ περίοδος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Σαρακοστῆς εἶναι γεμάτη ἀπὸ χάρη γιατί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, σὲ ὅλη τὴ γῆ, κάνει ἕνα μεγάλο ἀγώνα γιὰ πνευματικὴ ἀνανέωση. Πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε τὸν Θεὸ ποὺ καὶ μεῖς, ὡς ταπεινὰ μέλη τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μπαίνουμε μέσα σ’ αὐτὴν τὴν κοινωνία τῆς χάριτος πού βασιλεύει μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Μόνο μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτελέσουμε τὸ ἔργο τῆς ἀνακαινίσεώς μας, τῆς ἀναγεννήσεώς μας τῆς πνευματικῆς. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν»(1), λέει ὁ Κύριος. Χρειαζόμαστε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία εἶναι γεμάτη αὐτή ἡ περίοδος, γιὰ νὰ βροῦμε τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ ζήσει πάλι ἡ καρδιά μας, καὶ νὰ αἰσθανθεῖ τὴ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ προσέγγισή μας στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ἀνανέωση τῆς ζωῆς μας μὲ τὴν αἴσθηση τῆς Παρουσίας Του μέσα στὴν καρδιά μας, εἶναι γιὰ μᾶς τὸ Πάσχα τὸ αἰώνιο.

Γιὰ ὅλα τὰ μεγάλα ποὺ θέλει νὰ κάνει μαζί μας ὁ Κύριος, γιὰ ὅλη τὴν τιμὴ ποὺ μᾶς κάνει νὰ θέλει νὰ μᾶς θεωρεῖ Γιούς Του, βάζει ἕναν ὅρο στὴ ζωή μας. Αὐτὸν τὸν ὅρο τὸν ἐπαναλαμβάνουμε κάθε μέρα ὅταν λέμε τὴν Κυριακὴ Προσευχή, τὸ Πάτερ ἡμῶν: «καὶ ἄφες ἠμὶν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Γιὰ νὰ συγχωρέσει ὁ Θεὸς τὶς ἁμαρτίες μας, νὰ μᾶς δώσει τὴ χάρη Του, ὥστε νὰ βροῦμε τὴ βαθιὰ καρδιά μας καὶ νὰ ἐργαστοῦμε τὴ σωτηρία μας, μᾶς βάζει μόνο ἕνα ὅρο. Σὰν νὰ εἴμαστε ἴσοι λέει: «ἂν ἐσεῖς συγχωρήσετε τοὺς ἀνθρώπους θὰ συγχωρήσω καὶ ἐγὼ ἐσᾶς». Τί μεγάλη τιμὴ μᾶς κάνει ὁ Θεός! Διότι Αὐτὸς εἶναι ὁ αἰώνιος Θεός, ὁ Παντοκάτωρ, ὁ Δημιουργός μας καὶ Σωτήρας μας, ἐνῶ ἐμεῖς εἴμαστε ταπεινὰ καὶ πεπτωκότα πλάσματα, ξεπεσμένοι ἄνθρωποι.

Γιὰ ν’ ἀνοίξει ἡ καρδιά μας στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ συγχωρήσουμε τοὺς συνανθρώπους μας.

Η νόσος της αμαρτίας

Τρελογιάννης

Και όμως, η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα

Η Ελλάδα να αντισταθεί με κάθε μέσο και τρόπο
Η Τουρκία διεξάγει πόλεμο εναντίον της χώρας μας χωρίς να ρίξει ούτε μία σφαίρα
Είναι εντυπωσιακό ότι πήρε τόσο καιρό τους πολιτικούς μας, που επηρεάζονται από τη γνωστή εθνομηδενιστική και νεοφιλελεύθερη ελίτ της Αθήνας, ότι όλα όσα συμβαίνουν εναντίον της χώρας μας το τελευταίο διάστημα, είναι ένα καλοστημένο σχέδιο της ισλαμικής Τουρκίας.

Η προχθεσινή αντίδραση του Ταγίπ Ερντογάν και η αναγγελία να στείλει -μέσω της Ελλάδας φυσικά- χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στην Ευρώπη, πρόδωσε το σατανικό σχέδιό του στους τελευταίους αφελείς, διότι οι περισσότεροι Έλληνες το γνώριζαν…

Δυστυχώς, άνθρωποι χωρίς στον ήλιο μοίρα, έσπευσαν να πάνε στα ελληνοτουρκικά σύνορα, πιστεύοντας τα ψέματα των Τούρκων ότι δηλαδή θα βρουν ανοικτό το δρόμο προς την Ευρώπη. Και βεβαίως, θα φροντίσει ο ταραξίας της περιοχής να ενημερωθούν οι άμοιροι που χρησιμοποιεί, ότι το δρόμο τον έκλεισε δήθεν η Ελλάδα.

Το σχέδιο του είναι φρικτό και πρέπει να αποτύχει. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πρέπει να καταλάβει -και φαίνεται πως αρχίζει και το χωνεύει- ότι απειλείται η εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία. Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως όπλο εναντίον της Ελλάδας και κατ’ επέκταση της Ευρώπης.
Δεν έχει καμία ευαισθησία για τους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους. Είναι το «όπλο» του για να κερδίζει δισεκατομμύρια ευρώ από τους εξωνημένους Ευρωπαίους και είναι το όχημα για να δημιουργήσει αξεπέραστα προβλήματα στην Ελλάδα.

Το άγριο μάθημα της Μόσχας στον Ταγίπ

Οι Τούρκοι θέλουν να σκοτώνουν χωρίς να σκοτώνονται

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Αυτό που συνέβη στη Τουρκία στις 27 Φεβρουαριου με το θάνατο δεκάδων Τούρκων επιδρομέων στη Συρία- οι νεκροί μπορεί να ξεπεράσουν τους πενήντα- είναι δείγμα κάθε επιδρομικού κράτους.

Είναι και διαχρονικό χαρακτηριστικό των ιμπεριαλιστών. Θέλουν να σκοτώνουν χωρίς να σκοτώνονται. Όλοι τους- επιδρομείς και ιμπεριαλιστές- πολεμούν και σκοτώνουν επιτελώντας “ανθρωπιστικό”, “εκχριστιανικο” έργο, ή “τζιχάντ”. Παλιά σκότωναν για να “εκπολιτίσουν” αυτούς που είχαν διαφορετικό χρώμα επιδερμίδας, μεγάλα μέτωπα, χοντρά χείλη ή σχιστά μάτια. Σήμερα σκοτώνουν για να επιβάλουν την “ειρήνη”, για “ανθρωπιστικούς” λόγους, ή για τη “δόξα” του Αλλάχ.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Διαβάζουμε στον έργο Agricola (98 π.χ.). του Ρωμαίου γερουσιαστή και ιστορικού Tacitus, αναφορικά με τον ιμπεριαλισμό των Ρωμαίων:

“Να καταστρέφουν, να σφετερίζονται περιουσίες με ψευδείς τίτλους- αυτά αποκαλούν αυτοκρατορία. Και να δημιουργούν έρημο, αυτό αποκαλούν ειρήνη”.Πριν το θάνατο δεκάδων Τούρκων επιδρομέων στη Συρία, είχαν σκοτωθεί μαζικά και άλλοι οκτώ επιδρομείς. Τότε, το νέο παιδί-θαύμα της τουρκικής προπαγάνδας και πρωτοσύμβουλος του Μεγάλου Ηγέτη (Μπουγιούκ Ρεΐς) Fahrettin Altun, δήλωνε μέσω του Twitter:

“Μια στυγερή επίθεση έγινε σήμερα στο Ιντλίπ, εκεί όπου τα σταρατεύματά μας υπηρετούν σύμφωνα με τα δικαιώματα μας βάσει του διεθνούς δικαίου, να τερματίσουμε την βία, να περιορίσουμε την ανθρωπιστική κρίση και να εμπεδώσουμε την ειρήνη. Προσεύχομαι για τα παιδιά μας που χάθηκαν στην επίθεση …”.

Όταν ξυπνήσουμε το βράδυ και βολιδοσκοπήσουμε την ψυχή μας ότι ρέπει προς τη λύπη, τότες θα φέρουμε θεωρίες θλιβερές. Εγώ στο κελλάκι μου όταν βρίσκομαι και ξυπνάω, φέρνω μία θεωρία ότι πέθανα, μου έκαναν Ανακομιδή οι Πατέρες και φέραν ένα καλάθι μπροστά στο τραπέζι.

 Εκεί είναι τα κόκκαλά μου, εκεί είναι και η νεκροκεφαλή, η κάρα που λέμε.
 Δεν μου λες εσύ, παπα-Εφραίμ, τώρα που βρίσκεσαι; Βρίσκεσαι στον Παράδεισο; Καλώς. Αν βρίσκεσαι στην κόλαση, τότες άρχισε από τώρα και κλαίγε και θρήνησε ότι είσαι ανάξιος της αποστολής σου, να πούμε. Κι από 'κει έρχονται οι διάφορες έννοιες, θεωρίες και προβιβάζεται η ψυχή, τρόπον τινά, από λίγη κατάνυξη σε μεγαλυτέρα, σε μεγαλυτέρα.
Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (☩ 14/27 Φεβρουαρίου 1998)

Τρελογιάννης

Δήμος Θανάσουλας, Εισήγηση σε εκδήλωση του "Αφήστε με να ζήσω" στα Ιωάννινα

Εκδήλωση «Αφήστε με να ζήσω!» [Ιωάννινα, 22 Φεβρουαρίου 2020]

Ακτίνες

Παναγιώτα Χατζηγιανάκκη, Τα παιδιά που δεν πήραν ποτέ ανάσα

Εκδήλωση «Αφήστε με να ζήσω!» [Ιωάννινα, 22 Φεβρουαρίου 2020]

Ακτίνες

Άμβλωση ή ζωή; Θεολογικό και ποιμαντικό σχόλιο.

Άμβλωση ή ζωή; Θεολογικό και ποιμαντικό σχόλιο.

του Δρ. Γεωργίου Δ. Παναγόπουλου, Αν. Καθηγητού Ορθόδοξης Δογματικής ΑΕΑ Βελλάς Ιωαννίνων

Ο ιερός Αυγουστίνος είπε κάποτε ότι αν τον ρωτήσουν τι είναι ο χρόνος γνωρίζει μέσα του πολύ καλά την απάντηση, αν όμως του ζητήσουν να το εξηγήσει, βρίσκεται σε αμηχανία. Θα έλεγα παραφράζοντας τον ιερό Πατέρα ότι για ελάχιστα θέματα η Εκκλησίας μας εμφανίζεται τόσο κατηγορηματικά απορριπτική και την ίδια στιγμή τόσο αμήχανη να πείσει για τη στάση της το ευρύ κοινό όσο για την άμβλωση.

Σε ό, τι ακολουθεί δίνω ένα περίγραμμα της σχετικής προβληματικής σε τρία σύντομα μέρη. Στο πρώτο θεωρώ διά βραχέων το δογματικό πλαίσιο της εκκλησιαστικής απόρριψης της αμβλώσεως, στο δεύτερο σκιαγραφώ την μαρτυρία των ιερών κανόνων και στο τρίο θίγω την ποιμαντική αντιμετώπιση του προβλήματος.

1. Η μαρτυρία της δογματικής συνείδησης της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας

Αποτελεί έκφραση του καθολικού φρονήματος της Εκκλησίας η «εξ άκρας συλλήψεως ύπαρξη αυτοτελούς ανθρώπινου όντος» εμψυχωμένου με ψυχή λογική και νοερή. Η ανθρωπολογική αυτή πεποίθηση δεν είναι αντικείμενο επιστημονικής-βιολογικής έρευνας αλλά απόρροια της χριστολογικής πίστης της Εκκλησίας μας.

Η εκκλησιαστική ανθρωπολογία αυγάζεται υπό το φως του μυστηρίου του Υιού του Θεού που ενηνθρώπησε: Ο Θεός Λόγος γίνεται τέλειος άνθρωπος «εξ άκρας συλλήψεως» στην μήτρα της απειρογάμου Παρθένου Μαρίας ενώνοντας με την θεία προαίωνια και άκτιστη φύση του καθ’ υπόστασιν, δηλαδή στο ένα και μοναδικό πρόσωπό Του ως Λόγος του Πατρός, την εκ της παρθένου ληφθείσα έμψυχη, λογική και νοερή σάρκα, δηλ. ανθρώπινη φύση.

Πορίσματα Ημερίδας «Σύγχρονη Παιδεία καὶ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση»

«Σύγχρονη Παιδεία καὶ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση»

Μὲ τὸν τίτλο αὐτὸν διοργανώθηκε ἐπιτυ­χῶς ἀπὸ τὰ Ὀρθόδοξα Χριστιανικὰ Σωματεῖα Ἀθηνῶν ἡμερίδα τὴν Κυριακὴ 9 Φεβρουαρίου στὸ ξενοδοχεῖο τῶν Ἀθηνῶν Caravel. Μιὰ ἡμερίδα ποὺ κυριολεκτικὰ συν­τάραξε καὶ ἀφύπνισε συνειδήσεις ὡς πρὸς τὸ ἐπιχειρούμενο στὶς ἡμέρες μας ἔγκλημα ἀπὸ τοὺς ἐπιτελεῖς τῆς διεθνοῦς «Νέας Τάξης Πραγμάτων» κατὰ τῆς νεολαίας αὐτοῦ τοῦ τόπου, καθὼς καὶ αὐτῆς τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἔθνους μας, μὲ τὴν ὅλως ἰδιαίτερη φυσιογνωμία του, τὶς ἄσειστες κληρονομικές του καταβολὲς καὶ τὴν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά του.

Ἡ ἡμερίδα περιλάμβανε ἕξι εἰσηγήσεις, μὲ εἰσηγητὲς ἀπὸ τὸν εὐρύτερο χῶρο τῆς παιδείας καὶ τῆς ἐπιστήμης. Ἐτέθησαν ὅλα τὰ θέματα ποὺ βρίσκονται τὴ στιγμὴ αὐτὴ στὴν αἰχμὴ τῶν ἐκπονουμένων ἀπὸ τὴν Πολιτεία ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων: α) Οἰκογένεια καὶ τὰ νέα σχήματα ποὺ τείνουν νὰ ἐπιβληθοῦν, β) Σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση στὰ σχολεῖα τῆς πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης, γ) Γλωσσικὴ στρέβλωση: αἴτια καὶ προοπτικές, δ) Τὸ φλέγον θέμα τῆς διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν, ε) Ἡ διαστρέβλωση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας στὴ σύγχρονη Παιδεία. Τέλος, στ) ζητήθηκε ἡ χαμένη μας ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα στὸ νέο σχολεῖο καὶ προτάθηκαν τρόποι δράσεως ἐνάντια στὴν προσπάθεια ἀποδομήσεως ὅλων αὐτῶν τῶν στοιχείων ποὺ συναποτελοῦν τὴν ἐθνικὴ ἰδιοπροσωπία μας.

Αλλοίωση της γλώσσας και εθνικοί κίνδυνοι

Η επιστροφή της ελληνικής γλώσσας και γραφής στην πρότερη της «κοραϊτικής κάθαρσης» κατάσταση και το επιζητούμενο της επαναφοράς των τουρκικών, των αλβανικών και των σλαβικών λέξεων στον λόγιο λόγο υπήρξε ένα παλιό όνειρο της Αριστεράς, που θα γίνει πραγματικότητα αργότερα από τις μεταπολεμικές αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες, μετά την κατάργηση της πολιτικής αρχής του έθνους-κράτους που επέβαλαν, επαναπροσδιορίζονται από «πατριωτικές» σε «διεθνιστικές».
Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά

Όλα άρχισαν το 1926, όταν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί στη Σοβιετική Ένωση αποφάσισαν να αλλάξουν την ελληνική γραφή με την υιοθέτηση του μονοτονικού συστήματος σε ένα νέο «προοδευτικό και δημοκρατικό» ελληνικό αλφάβητο, που θα περιελάμβανε 20 μόνο γράμματα, καταργώντας το «η», το «ω», το «ξ» και το «ψ», καθώς και τις διφθόγγους. Εδώ, το «υ» θα προφέρεται ως «ου» και το «σ» θα αντικατασταθεί με το «ς». Όλα αυτά θα υλοποιηθούν με την έκδοση της «Γραματικις τις νεοελινικις γλοςας» και θα γίνουν πραγματικότητα με την έκδοση της εφημερίδας «Κολεχτιβιςτις».



Η προσπάθεια των Ελλήνων κομμουνιστών είχε σαφώς ιδεολογικά κίνητρα, επειδή οι ταξικοί εχθροί τους είχαν υιοθετήσει την απλή καθαρεύουσα και το πολυτονικό σύστημα ως την επίσημη γλώσσα και γραφή στο αστικό κράτος. Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1976, η αστική κυβέρνηση της Ν.Δ. θα εισηγηθεί τη νομοθετική κατάργηση της διαχρονικής συνέχειας της ελληνικής γλώσσας και τον οριστικό ενταφιασμό των κλασικών σπουδών μέσω της υιοθέτησης της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους.

«Απόψε πεθαίνει η καθαρεύουσα» δήλωνε με στόμφο ο υπουργός Παιδείας της Ν.Δ., γιος του δωσίλογου κατοχικού πρωθυπουργού, επειδή αυτός και η κυβέρνησή του θα ήταν οι ηθικοί αυτουργοί, οι υπεύθυνοι και οι πρωτεργάτες μιας πολιτιστικής απελληνοποίησης, που ξεκίνησε με τη διακοπή της διαχρονικής συνέχειας της ελληνικής γλώσσας, υλοποιώντας έτσι το όνειρο της ελληνικής Αριστεράς, που λανθασμένα θεωρούσε ότι η διακοπή της γλωσσικής συνέχειας αποτελούσε την αναγκαία και ικανή συνθήκη της οικοδόμησης μιας αταξικής κοινωνίας.

Χάος! Λίγο πριν το… Big Bang!

Εν αρχή ήν το Χάος.

Έτσι αρχίζει η Θεογονία του Ησιόδου.

Κι ύστερα έγινε το… Big Bang, η «μεγάλη Έκρηξη», συμπληρώνει η σύγχρονη Αστροφυσική. Και δημιουργήθηκε το σύμπαν – ο χωροχρόνος.

Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, τώρα ζούμε εδώ στην Ελλάδα αυτή την κοσμική στιγμή λίγο πριν τη «μεγάλη Έκρηξη». Που όμως δεν θα είναι δημιουργική αλλά εφιαλτικά καταστροφική.

Αυτή τη στιγμή στα ακριτικά μας νησιά του ανατολικού Αιγαίου, επικρατεί Χάος!

Στην πολιτική της κυβέρνησης (δημιουργίας κλειστών κέντρων) αντιστέκονται με οργή οι πιο διαφορετικές κατηγορίες κατοίκων:

·       --Αντιστέκονται όσοι δεν θέλουν κλειστά κέντρα, γιατί προτιμούν τα ανοικτά! Οι λαθρομετανάστες στα ανοικτά κέντρα κάνουν τζίρους στην τοπική αγορά και νοικιάζουν σπίτια ντόπιων από τα λεφτά που τους δίνουν οι ΜΚΟ…

·       -- Αντιστέκονται και οι ίδιες οι ΜΚΟ που «κινητοποιούν» τους κατοίκους κατά των κλειστών κέντρων, γιατί οι ίδιες οι ΜΚΟ είχαν κάνει «μπίζνα» την λαθρο-εισβολή, βρίσκονταν σε συνεννόηση με τους δουλέμπορους απέναντι που έστελναν τους λαθρομετανάστες και τους έβαζαν σε «ανοικτές δομές» που τις διοικούσαν οι ΜΚΟ κατ’ αποκλειστικότητα. Και τώρα νιώθουν ότι με τα κλειστά κέντρα «τους παίρνουν την μπουκιά από το στόμα».

·       -- Αντιστέκονται και κάτοικοι που δεν έχουν καμία σχέση με όλα αυτά, κι απλώς δεν θέλουν άλλους λαθρομετανάστες γύρω τους, στις πόλεις και στα χωριά τους, η ζωή τους έχει γίνει κόλαση, γιατί ζουν ανυπεράσπιστοι μέσα στην ανομία - και τώρα αντιλαμβάνονται ότι θα έλθουν κι άλλοι.

·       -- Αντιστέκονται και κάτοικοι, που θα ήθελαν, παρ’ όλα αυτά, τα «κλειστά κέντρα» και τώρα μαθαίνουν ότι τα κέντρα αυτά δεν θα είναι και εντελώς κλειστά, θα είναι… «ημίκλειστα», δηλαδή θα είναι ουσιαστικά «ανοικτά».

·       -- Αντιστέκονται και οι… μπαχαλάκηδες που ήλθαν από την Αθήνα για να πρωτοστατήσουν στα βίαια επεισόδια και να ματαιώσουν την κυβερνητική πολιτική.

Soros-gracy

Γράφει ὁ Κώστας Καραΐσκος

Σέ ἕνα κράτος - χαμαιτυπεῖο ἦταν κι αὐτό ἀναμενόμενο: νά στείλει ἡ Κυβέρνηση τά ΜΑΤ ἐναντίον τῶν κατοίκων Λέσβου - Χίου ἐπειδή δέν συμφωνοῦν μέ τήν ἐπίταξη τῆς γῆς τους καί τή δημιουργία νέων, "κλειστῶν" κέντρων γιά τούς λαθροέποικους.
Προφανῶς κάθε δημοκράτης πολίτης ἐξοργίζεται μέ τίς εἰκόνες τῆς ἀστυνομικῆς αὐτῆς βίας καί νιώθει ἀλληλέγγυος τῶν νησιωτῶν πού ἀντιστέκονται. Ὅμως ποιά μπορεῖ νά εἶναι μιά κοινή γραμμή ἀντίστασης πού πρέπει νά ἑνώσει τόν ὅλον λαό καί νά τήν προβάλει μετά καί στήν ἐξουσία; Τό ἐρώτημα τίθεται γιατί ἄλλοι συνεχίζουν νά θυμίζουν τά ...Νόμπελ καί τήν συριζέικη ψῆφο τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, ἐνῶ κάποιοι φωνάζουν νά φύγει τό φορτίο ἀπό τά νησιά καί νά μεταφερθεῖ στήν ἐνδοχώρα.
Κατά τή γνώμη μου ἡ μόνη ἐθνική γραμμή πού θά μᾶς ἕνωνε εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση τῆς παράνομης μετανάστευσης ὡς πολιτικό καί ὄχι ἀνθρωπιστικό ζήτημα, ἡ ἀπόδοση ἀπόλυτης ἀπαξίας σ΄ αὐτήν, καί τελικά ὁ τερματισμός της. Ἄν δέν συμφωνήσουμε ὅτι ξένες δυνάμεις (ΟΗΕ, Τουρκία, διεθνεῖς ΜΚΟ...) ἐσκεμμένα ἀντικαθιστοῦν καί νοθεύουν φυλετικά τόν λαό μας καί ὑπονομεύουν τήν ἐθνοκοινωνική μας συνοχή μέ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ μεθοδεύσεις, τίποτε δέν θά γίνει. Μόνο ἀπό κεῖ καί πέρα μποροῦμε νά... ἀναζητήσουμε μιά ρεαλιστική βάση γιά τό πῶς θά ξεκουμπιστοῦν οἱ ὕποπτες ΜΚΟ, τί θά γίνει μέ τήν εὐρωτουρκική συμφωνία, πῶς θά ἀποκρούονται οἱ βάρκες τῶν παρανόμων... Πάντως χωρίς ξεκαθάρισμα τῶν στόχων, οἱ ὅροι "ἀποσυμφόρηση", "ἀποθῆκες ψυχῶν" κτλ ἀκούγονται ἐξίσου παραπλανητικοί μέ τά κυβερνητικά "κλειστά κέντρα", τίς "ἐπιστροφές" κτλ.

Ρωμαίικο οδοιπορικό

Δεν χρειαζόμαστε «Δασκάλους Εμπιστοσύνης», αλλά «Δασκάλους Ρωμιοσύνης»

Δεν θυμάμαι πότε, έχει αρκετά χρόνια, δημοσιεύτηκε σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, σκιτσογραφία που ερμήνευε αριστοτεχνικά το πρόβλημα που ονομάζεται παιδεία.
Το σκίτσο παρίστανε δύο ίδιες εικόνες, στις οποίες πρωταγωνιστούν τα ίδια πρόσωπα. (Η λέξη «σκίτσο», ιταλική, όπως και το γνωστό «σκετς», είναι αντιδάνεια από την ελληνική λέξη «σχέδιο»).

Τα δύο, λοιπόν σχέδια-σκίτσα παραπέμπουν σε σχολική αίθουσα, όπου γίνεται παραλαβή βαθμών από τους γονείς, τρίμηνο ή τετράμηνο. Στο πρώτο σκίτσο η ημερομηνία γράφει 1975. Το δεύτερο, ας πούμε, 2020. Στο πρώτο οι δύο γονείς, οργισμένοι, είναι στραμμένοι προς το παιδί τους-μαθητή, που ακούει με σκυμμένο κεφάλι και του λένε την φράση: «Τι βαθμοί είναι αυτοί;». Στο δεύτερο, της ‘’θαυμαστής’’ εποχής μας, είναι στραμμένοι προς τον δάσκαλο και του λένε την ίδια φράση: «Τι βαθμοί είναι αυτοί;». Το παιδί, πλέον, δεν είναι απέναντι, αλλά δίπλα τους και χασκογελά χαιρέκακα. Όντως μεγαλοφυής περιγραφή της μετάλλαξης της χρεοκοπίας, του διασυρμού της παιδείας του σχολείου, της οικογένειας.
Και τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν. Απανωτά τα κρούσματα βίας και ανομίας εντός του σχολικού χώρου. Μαθητές μαχαιροβγάλτες, γονείς ξυλοκοπούν ή απειλούν απροκάλυπτα δασκάλους, μαθητές εξυβρίζουν, προπηλακίζουν εκπαιδευτικούς.
Πριν από λίγες ημέρες μαθητές σε Γυμνάσιο-Λύκειο των Αθηνών, αφού σακάτεψαν στο ξύλο συμμαθητή τους, έσπευσαν κορδωμένοι και πασιχαρείς, να αναρτήσουν και φωτογραφία τους στο διαδίκτυο, όπου» αμετανόητοι χρησιμοποιούν υβριστικό λεξιλόγιο, θέλοντας να δείξουν ότι καταφέρνουν να παραμείνουν απτόητοι, παρά τον σάλο που έχει προκληθεί και τις ενδεχόμενες ποινικές κυρώσεις που τους περιμένουν». (εφ. “Πρώτο Θέμα”, 13-2-2020). Μάλιστα η τροπαιούχος φωτογραφία τραβήχτηκε μες στο αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα. Βεβαίως-βεβαίως “τα παιδιά” αφέθησαν ελεύθερα «προκειμένου να επανεκτιμηθεί η υπόθεση» και ….λοιπά και λοιπά. Το θέμα έχει και συνέχεια. Ο δικηγόρος της οικογένειας κατήγγειλε ότι δέχτηκε τηλεφώνημα όπου σε σπαστά ελληνικά τον απείλησαν να σταματήσει τις δηλώσεις «γιατί θα τον βρουν σε χαντάκι». Ενώ ιδιοκτήτης τοπικού καναλιού, ο οποίος παρευρέθηκε σε γενική συνέλευση γονέων, απειλήθηκε από γονείς να μην ανεβάσει στιγμιότυπα, διότι διαφορετικά «θα τον θάψουν κάτω από τη γη». Η υπουργός Παιδείας έσπευσε στο Λύκειο και αφού χαρακτήρισε το γεγονός πρωτοφανές, το καταδίκασε απερίφραστα και εξήγγειλε τον θεσμό του «Δασκάλου Εμπιστοσύνης». Μάλιστα. (Αν μπει στον κόπο η κ. υπουργός θα συναντήσει τέτοια “πρωτοφανή” επεισόδια σε όλα σχεδόν τα σχολεία της χώρας).

Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Η Γαλλική θρησκεία στην Ελλάδα

Η Γαλλική θρησκεία στην Ελλάδα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Πρόσφατα στη Γαλλία κυκλοφορήθηκε το βιβλίο του Jean – Francois Colosimo «Η γαλλική θρησκεία» (“ La religion francaise”, ed. cerf). Σε αυτό ο συγγραφέας περιγράφει γλαφυρά τον απηνή διωγμό που υφίστανται οι χριστιανικές αξίες στη Γαλλία κατά τα 230 τελευταία χρόνια. Πρόκειται για τον πιο μακρόχρονο διωγμό κατά των χριστιανών στην ιστορία της ανθρωπότητας, μετά από αυτούς στην αρχαία Ρώμη.

Σκοπός των διωγμών είναι να επιβληθεί στους πολίτες η «Γαλλική θρησκεία», δια του «άθεου κράτους». Στα γαλλικά ονομάζεται «L’ Etat laique», που κατά τον ορισμό της Γαλλικής Ακαδημίας σημαίνει «Το κράτος ξένο προς κάθε ομολογία ή θρησκευτική διδασκαλία». Στην ουσία το ουδετερόθρησκο κράτος στη Γαλλία είναι ένα επιθετικά άθεο κράτος, που επεξέτεινε την ιδεολογία του σε όλους τους τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής και επέβαλε τον άθεο παιδικό σταθμό – από τριών ετών...-, την άθεη εκπαίδευση, τις άθεες τελετές, τους άθεους νόμους (σελ. 107 του βιβλίου).

Οι κατά του χριστιανισμού ενέργειες στη Γαλλία κρατάνε αιώνες. Αφετηρία τους η Γαλλική Επανάσταση. Τα όσα διέπραξαν οι Γάλλοι Επαναστάτες κατά το τέλος του 18ου αιώνα είχαν συνέχεια στη Ρωσία τον 20ό αιώνα. Και οι δύο επαναστάσεις είχαν έναν ίδιο σκοπό, να εξαφανίσουν τον χριστιανισμό από την ιστορία και να τον καταργήσουν ως θρησκευτικό και πνευματικό γεγονός.

Με την επιβολή της Γαλλικής Επαναστάσεως διαπράττεται η γενοκτονία στη συντηρητική Βανδέα και ο ναός της Παναγίας των Παρισίων μετατρέπεται σε Ναό της Λογικής. Στον μεγαλοπρεπή Ναό της προστάτιδας των Παρισίων Αγίας Γενεβιέβης γκρεμίζονται οι σταυροί από την οροφή του, αφαιρούνται τα χριστιανικά αριστουργήματα από το εσωτερικό του και αυτός διαμορφώνεται σε Πάνθεον των προσωπικοτήτων της Επανάστασης και γενικά της Γαλλίας. Το παλάτι των Παπών στην Αβινιόν γίνεται στρατώνας και φυλακές και οι περισσότεροι ναοί μετατρέπονται σε στρατώνες, μουσεία, θέατρα. Το Ευαγγέλιο αντικαθίσταται από το Επαναστατικό Μανιφέστο, όπου ο Μαρά είναι ο νέος Χριστός...

Η απώλεια της ντροπής (Μάρκο Μπελπολίτι)

Η ντροπή δεν υπάρχει πλέον. Αυτό το συναίσθημα που μας υπαγορεύει να νιώθουμε μια ταραχή ή ένα αίσθημα αναξιοπρέπειας μπροστά στις συνέπειες μιας φράσης μας ή μιας ενέργειάς μας, που μας οδηγεί να σκύβουμε το κεφάλι, να χαμηλώνουμε τα μάτια, να αποφεύγουμε το βλέμμα του άλλου, να είμαστε ταπεινωμένοι και φοβισμένοι, φαίνεται ότι έχει χαθεί. Σήμερα η ντροπή, αλλά και η δίδυμη αδελφή της η σεμνότητα, δεν αποτελεί πλέον ένα φρένο στο θρίαμβο της επιδειξιομανίας, στην ηδονοβλεψία, τόσο μεταξύ των απλών ανθρώπων όσο και μεταξύ των ηγετικών τάξεων. Η απώλεια αξίας της ντροπής σχετίζεται και με ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο: την εξιδανίκευση του κοινότοπου και του ασήμαντου.

Το εντυπωσιασμένο βλέμμα των πολλών δεν στρέφεται πλέον προς πρόσωπα ηθικά ή διανοητικά σπουδαία αλλά σε ανθρώπους μέτριους, ανώνυμους, απολύτως όμοιους με τον άνθρωπο του δρόμου ή με τη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παράγεται από την τηλεόραση, από ορισμένα προγράμματα με μεγάλη ακροαματικότητα, όπως ο «Μεγάλος Αδελφός». Ο Γκίντερ Αντερς, ο γερμανός φιλόσοφος που μετανάστευσε στην Αμερική κατά τη διάρκεια του ναζισμού, έγραψε ότι θα μας υποκλαπεί δόλια «η εμπειρία και η ικανότητα να παίρνουμε θέση». Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Εξαιτίας της τηλεοπτικής εικόνας έχουμε μπροστά μας έναν πολύ ευρύ ορίζοντα «σε άμεση αισθητή θέα, αλλά μόνον μέσα από τις εικόνες του». Συναντάμε την πραγματικότητα «υπό τη μορφή της φαινομενικότητας και της φαντασίωσης», όχι τον «κόσμο» αλλά «ένα καταναλωτικό αντικείμενο που μας το προμηθεύουν κατ’ οίκον».

Εκτρώσεις: προβληματισμοί, θεραπεία και αποκατάσταση

 (π. Φι­λό­θε­ος Γρη­γο­ριάτης)

Μέ ἀφορμή τά ὅσα συνέβησαν τελευταῖα σχετικά μέ τό θέμα τοῦ “ἀγέννητου παιδιοῦ” καί μετά τήν μεγάλη δημοσιότητά του στό πανελλήνιο, ἀλλά καί πέραν αὐτοῦ, αἰτηθείς καταθέτω τό παρόν ὡς ἐλάχιστη συμβολή μου γιά γόνιμο προβληματισμό ὅλων μας.

Παρακάμπτω τήν πρόχειρη καί ἐσπευσμένη κυβερνητική ἐντολή γιά τήν ἀπόσυρση καί καθαίρεση τῶν σχετικῶν ἐντύπων τοιχοκόλλησης, ἡ ὁποία ἐντολή ἀποτελεῖ ἀλγεινό πλῆγμα-ἐπιβουλή κατά τῆς “ἐλευθερίας τοῦ προσώπου” καί τῆς “ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης” στήν σύγχρονη εὐνομούμενη, στά λόγια, κοινωνία μας.

Μέσα σ᾿ ὅλα αὐτά ἰδιαίτερη ἐντύπωση μᾶς προκάλεσε ἡ ἀντίδραση καί ἔντονη τοποθέτηση συνανθρώπων μας πάσης ἡλικίας καί τῶν δύο φύλων, πού ἐκφράσθηκαν, ἐνήργησαν, θετικά ἤ ἀρνητικά, γιά τό ἀναφερθέν γεγονός, πού ἔχει φυσικά ἄμεση σχέση μέ τό φλέγον θέμα τῶν ἐκτρώσεων καί μάλιστα στήν Πατρίδα. Καί θυμηθήκαμε, ἰδίως αὐτές τίς ἡμέρες πού ἑορτάσαμε τήν ὡραία ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ, τήν προφητική ρήση τοῦ δικαίου Συμεών πρός τήν Κυρία Θεοτόκο, ὅταν Αὐτή προσέφερε τόν Υἱό Της, τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, στόν Ναό τοῦ Θεοῦ:

«ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν… καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον… ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί» (Λουκ. β΄, 34, 35).

Ὁ Χριστός θά γίνη -ὅπως καί ἔγινε καί γίνεται σήμερα- σημεῖο ἀντιλογίας, μεγάλης ἀσυμφωνίας, ἤ καί ἀντιπαραθέσεως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ὅσοι ἀπιστήσουν καί Τόν ἀπορρίψουν τελεσίδικα στήν ζωή τους, θά ἐκπέσουν ἀπό τήν ἀλήθεια, θά ἀποτύχουν. Ὅσοι ὅμως Τόν πιστεύσουν, ὡς τόν μόνο ἀληθινό Θεό, Δημιουργό τῶν πάντων καί Σωτῆρα τους, αὐτοί -ἀκόμη κι ἄν προσωρινά τώρα ἤ πρίν εἶναι ἤ ἦσαν σέ πτώση, σέ ἀποτυχία- μέ τήν ἐνσυνείδητη πίστη τους σ᾿ Αὐτόν θά ἀνορθωθοῦν, θά ἐλευθερωθοῦν ἀπό κάθε δεσμά, ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀπό ἐνοχές, ἀπό δεινά ἀδιέξοδα. Αὐτή δέ ἡ ἀντιλογία τῶν ἀνθρώπων σχετικά μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ, καί πού φυσικά θά μεταφράζεται στούς μέν ὡς “πτώση” στούς δέ ὡς “ἀνάσταση”, θά συμβῆ (καί ἤδη συμβαίνει), ὥστε νά φανερωθοῦν (καί ὄντως φανερώνονται) οἱ κρυφοί λογισμοί, οἱ προσωπικές, βαθιά ἀφανεῖς διαθέσεις τοῦ καθενός, πού ἀπορρίπτει ἤ ἀποδέχεται τόν Χριστό, ὡς τόν μόνο προφητευθέντα στούς αἰῶνες ἀληθῆ Θεό καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

Ἀπό τό πῶς δηλ. τοποθετοῦνται ἀπέναντί Του οἱ ἄνθρωποι, πιστεύοντας ἤ ἀπιστῶντας σ᾿ Αὐτόν, ἐξηγεῖται καί ἡ στάση τους γιά τά μεγάλα ζητήματα στήν ζωή,  ἀλλά καί γιά πολλά μικρότερα. Κατανοοῦνται τά λόγια, τά ἔργα, οἱ διάφορες ἀντιδράσεις τους. Φανερώνεται ὁ ἔσω ἄνθρωπος, ἴσως

Κυριακὴ τῆς Ἀποκρέω «Ἡ Τελικὴ κρίση»

 Μέλια 

.

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Μᾶς θυμίζει ὅτι θὰ ἔρθει μιὰ μέρα ὅταν θὰ σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Ζωντανοῦ Θεοῦ, καὶ τὸτε θὰ ἔλθει ἡ κρίση. Ὄχι πὼς ὁ Θεὸς περιμένει νὰ μᾶς κρίνει καὶ νὰ καταδικάσει τὶς κακὲς μας πράξεις ˙ ἀλλὰ ὅταν θὰ σταθοῦμε ἐνώπιον Ἐκείνου ποὺ εἶναι ἡ ὀμορφιά, καὶ ἀνακαλύψουμε πόσο διαστρέψαμε τὴν εἰκόνα Του μέσα μας, ὅταν σταθοῦμε μπροστά σ’ Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς ἀγάπησε τόσο πολὺ καὶ συνειδητοποιήσουμε πόση λίγη ἀγάπη Τοῦ δώσαμε – αὐτὸ δὲν θὰ εἶναι κρίση;

Αὐτὸ συμβαίνει ἐπίσης στὶς σχέσεις μας. Κάποιες φορὲς ἀνακαλύπτουμε ὅτι κάποιος μᾶς ἀγάπησε τόσο βαθιά, τόσο ἀληθινὰ, καὶ πήραμε ὅ,τι μᾶς δόθηκε, τὴν ἀγάπη, τὴν ζεστασιά, τὴν τρυφερότητα, ὅλη την φροντίδα, τὶς θυσίες του , ὅτι ἀποδεχθήκαμε τὴ ζωὴ τοῦ προσώπου ποὺ μέρα μὲ τὴ μέρα ἀπαρνήθηκε τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸ καλό μας, δίχως ἀνταπόκριση, θεωρώντας δεδομένο ὅτι ἡ ἀγάπη ποὺ μᾶς προσφέρθηκε ἦταν δικαίωμά μας. Καὶ ἔρχεται μιὰ μέρα ποὺ αὐτὸ τὸ πρόσωπο πεθαίνει, καὶ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι παίρναμε συνεχῶς, καὶ ποτὲ δὲν δείξαμε ἕνα σημάδι ἀναγνώρισης, ποτὲ δὲν κάναμε αὐτὸ τὸ πρόσωπο νὰ νοιώσει ὅτι καταλάβαμε πόσο βαθιὰ, ἀληθινὰ, εὐγενικὰ μᾶς ἀγάπησε.

Καὶ τώρα, βρισκόμαστε μπροστὰ στὴν τελικὴ κρίση : πολὺ ἀργὰ, πολὺ ἀργά!.. Ὦ, τὸ πρόσωπο ποὺ μᾶς ἀγάπησε μᾶς ἔχει ἀπο καιρὸ ξεχάσει, καὶ τώρα αὐτὸ τὸ πρόσωπο λέει στὸν Θεὸ τὰ λόγια ποὺ ὁ Χριστὸς εἶπε ὅταν σταυρωνόταν: Πάτερ, συγχώρησε τους! Δὲν γνωρίζουν τὶ κάνουν…

Όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιο θα είναι το κριτήριο Του;

+π.Αλεξ.Σμέμαν
Είναι η αγάπη και πάλι που αποτελεί το θέμα της Κυριακής της Απόκρεω. Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας είναι η παραβολή του Χριστού για την Τελευταία Κρίση (Ματθ, 25, 31‐46). Όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιο θα είναι το κριτήριο Του; Η παραβολή μας δίνει την απάντηση η αγάπη - όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για μια αφηρημένη δικαιοσύνη και για κάποιους, ανώνυμους «φτωχούς», αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου. Αυτή η διάκριση είναι πολύ σημαντική γιατί σήμερα όλο και περισσότεροι χριστιανοί έχουν την τάση να ταυτίζουν τη χριστιανική αγάπη με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές φροντίδες. Με άλλα λόγια, έχουν την τάση να μετατοπίζουν το ενδιαφέρον από το μοναδικό πρόσωπο και το μοναδικά προσωπικό προορισμό του στις ανώνυμες οντότητες όπως είναι οι «τάξεις» οι «φυλές» κ.λ.π. Όχι ότι αυτές οι φροντίδες είναι λανθασμένες. Είναι φανερό ότι οι χριστιανοί μέσα στην πορεία της ζωής τους, μέσα στις ευθύνες τους σαν πολίτες, σαν επαγγελματίες κ.λ.π., καλούνται να φροντίζουν, όσο οι δυνατότητες και η κατανόηση τους επιτρέπουν περισσότερο, για μια δίκαιη, σταθερή και γενικά πιο ανθρώπινη κοινωνία. Όλα αυτά, σίγουρα, προέρχονται από τη χριστιανική αγάπη. Αλλά η χριστιανική αγάπη, αυτή καθαυτή είναι κάτι διαφορετικά και αυτή η διαφορά θα γίνει κατανοητή και θα διαφυλαχθεί αν η Εκκλησία διατηρήσει τη μοναδική αποστολή της και δε γίνει μια συνηθισμένη «κοινωνική υπηρεσία» που ασφαλώς δεν είναι στη φύση της.

Προξενιό με το Ισλάμ από την Ι. Μητρόπολη Ν. Σμύρνης

Έντονη δυσαρέσκεια και πολλές αντιδράσεις προκάλεσε η αφίσα-ανακοίνωση όπου φιγουράρει μια ημισέληνος και μας πληροφορεί ότι στην αίθουσα των κατηχητικών κάτω από τον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Άνω Καλαμακίου της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης, θα γίνει συζήτηση με θέμα «Γνωριμία με το Ισλάμ». Η αφίσα κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο (και για άλλη ενορία της ίδιας Μητρόπολης), γι αυτό και άμεσα υπήρξαν αντιδράσεις. Μία από αυτές ήταν και η διαμαρτυρία ενός εκ των πιστών, του  Γεωργίου Αυλωνίτη, ο οποίος τηλεφώνησε στα γραφεία της Μητρόπολης και επικοινώνησε με μητροπολιτικό αξιωματούχο, ζητώντας εξηγήσεις για την απαράδεκτη «κατήχηση» που διαφημίζεται σε διάφορα σημεία της πόλης. 
Αρχικά τον ρώτησε εάν είναι ενήμερος για την αφίσα που έχει αναρτηθεί και σκανδάλισε πολλούς και ποια είναι η θέση του. Ο μητροπολιτικός αν και γνώριζε το θέμα, δε θεώρησε ότι υπάρχει λόγος ανησυχίας, δεν έπρεπε να θορυβηθούμε από μία αφίσα. Ρώτησε μάλιστα με τι ασχολείται ο άνθρωπος που του τηλεφώνησε, τι δουλειά κάνει, ώστε να ξέρει τι γνώσεις έχει: «εγώ είμαι ιερέας, εσείς;»
Μας θύμισε το επιχείρημα γνωστού αγιορείτη γέροντος για τους νταλικέρηδες, τους μανάβηδες, τους ταξιτζήδες, τους σουβλατζήδες και τις νοικοκυρές, που κατά την απαράδεκτη γνώμη του, δεν ξέρουν από αυτά, να μην ασχολούνται με τέτοια, αυτά είναι θέματα των δεσποτάδων.
Να γνωρίζετε, κ. μητροπολιτικέ, ότι η πνευματική μόρφωση δεν εξαρτάται από τις γραμματικές γνώσεις· απόδειξη οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, που ίσως να μη πήγαν καν σχολείο, αλλά θεολογούσαν, είχαν πτυχίο αγιότητας!
Να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος ιερέας δυσανασχέτησε που η αφίσα κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και δημιούργησε αναστάτωση. Δηλαδή όσοι την κοινοποίησαν στο facebook προκάλεσαν την αναστάτωση και όχι η Μητρόπολη που μας καλεί να γνωρίσουμε το Ισλάμ! Ενοχλημένος είπε «Δηλαδή η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να ενημερώνει τον κόσμο;»

Κυριακή της Ἀπόκρεω: Περὶ τῆς φοβερᾶς Κρίσεως

Ἁγίου Λουκᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας

Τρεῖς μῆνες συνεχίζεται τώρα στὴ Νυρεμβέργη ἡ φοβερὰ δίκη στὴν ὁποία δικάζονται οἱ ἐγκληματίες ποὺ δὲν ἔχει ξαναδεῖ ὁ κόσμος, δίκη φοβερὰ γι’ αὐτούς, διότι ξέρουν ὅτι τοὺς περιμένει ἡ καταδίκη σὲ θάνατο. Τὴν ἔσχατη ποινὴ γι’ αὐτοὺς ἀπαιτεῖ ἡ συνείδηση ὅλων τῶν λαῶν, ὅλης της ἀνθρωπότητος, διότι ὁ κόσμος ἔχει συνταραχθεῖ ἀπὸ τὰ ἀποτρόπαια ἐγκλήματά τους! Ποτὲ πρὶν δὲν ἦταν τόσο συνταραγμένος ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει ὁ ἀνθρώπινος λόγος. Ἔχουν ἀφανιστεῖ δεκάδες ἑκατομμύρια ἀμάχου πληθυσμοῦ – δὲν ἀναφέρω αὐτοὺς ποὺ σκοτώθηκαν στὸ μέτωπο – . Μόνο στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως Ὀσβέντσιμ ἔχουν σκοτωθεῖ 5.121.000 ἄνθρωποι. Ὅλος ὁ κόσμος εἶναι γεμάτος ἀγανάκτηση καὶ περιμένει τὴν ὥρα ὅταν τὸ δικαστήριο θὰ βγάλει τὴν ἀπόφασή του γι’ αὐτοὺς τοὺς ἐγκληματίες…. Ἡ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων ἀπαιτεῖ γι’ αὐτοὺς καταδίκη σὲ θάνατο, ἡ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων ἀπαιτεῖ αὐτὰ τὰ φοβερὰ ἐγκλήματα νὰ μὴν μείνουν ἀτιμώρητα.
Καὶ τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ; Πώς ὁ Κύριος ἀντέχει αὐτὸ τὸ κακό; Κι ἂν εἶναι τόσο τρομερὸ καὶ μεγάλο αὐτὸ τὸ κακό, εἶναι ὅμως, μόνο μία... σταγόνα στὸν ὠκεανὸ τῆς κακίας ποὺ βλέπει ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ Θεοῦ καὶ γνωρίζει ὁ πάνσοφος νοῦς τοῦ Κυρίου, διότι ἀμέτρητα ποτάμια κακίας πνίγουν τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι σήμερα. Ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ γίνονταν ἀμέτρητα ἐγκλήματα, λέγονταν βλασφημίες καὶ ἄσεμνοι λόγοι. Συνέχεια ἡ ἀνθρώπινη ἀρετή, σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο τὸν ἄπιστο καὶ ἁμαρτωλό, κατεπατεῖτο καὶ διώκετο. Γνωρίζετε πόσο συχνὰ οἱ ἐγκληματίες θριάμβευαν καὶ εὐδαιμονοῦσαν, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ καλοὶ καὶ καθαροὶ ἄνθρωποι καταστρέφονταν. Καὶ πάντα, σὲ κάθε ἐποχή, ἡ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων ταραζόταν μ’ αὐτὸ τὸ γεγονός, καὶ παντοῦ οἱ ἄνθρωποι ἀναρωτιόταν: «Ἕως πότε, Κύριε; Πότε θὰ θριαμβεύσει ἡ δικαιοσύνη;» Γιατί ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἀντέχει τὴν ἀδικία, δὲν ἀντέχει νὰ μένει τὸ κακὸ ἀτιμώρητο καὶ νὰ μὴν τιμᾶται ἡ ἀρετή. Εἶναι δυνατὸν ὅλα στὸν κόσμο νὰ εἶναι τόσο παράλογα, τόσο ἀνυπόφορα ἄδικα, νὰ θριαμβεύει ἡ κακία σ’ αὐτὸν μέχρι τὸ τέλος;

Πῶς θὰ ἀλλάξουν τὰ ἀναστημένα σώματα κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία;

Ἄγιος Συμεὼν o Νέος Θεολόγος

Μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, στὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἀποκάλυψε πῶς θὰ ἀλλάξουν τὰ ὑλικὰ σώματα καὶ θὰ ἀφθαρτοποιηθοῦν κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Τὸ κείμενο λήφθηκε ἀπὸ τὸ βιβλίο: "Ἅγιος Συμεὼν Ὁ Νέος Θεολόγος", ὁ βίος τοῦ Ἁγίου, ἀπὸ τὸν Νικήτα Στηθάτο, κριτικὴ ἔκδοση τοῦ Ἀρχιμ Συμεὼν Κοῦτσα, Ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, σέλ. 189-193.
Μία μέρα, καθὼς προσευχόταν [ὁ Ἅγιος Συμεὼν] μὲ καθαρότητα καὶ συνομιλοῦσε μὲ τὸν Θεό, εἶδε πὼς ὁ ἀέρας ἄρχισε νὰ φωτίζει τὸ νοῦ του, καὶ ἐνῶ ἦταν μέσα στὸ κελί του, νόμιζε ὅτι βρισκόταν ἔξω, σ’ ἀνοιχτὸ χῶρο. Ἦταν νύχτα, ποὺ μόλις εἶχε ξεκινήσει. Τότε ἄρχισε νὰ φέγγει ἀπὸ ψηλὰ ὅπως τὸ πρωινὸ ροδοχάραμα- ὢ τῶν φρικτῶν ὀπτασιῶν τοῦ ἀνδρός!-, καὶ τὸ οἴκημα κι ὅλα τ’ ἄλλα ἐξαφανίστηκαν, καὶ νόμιζε ὅτι δὲν ἦταν καθόλου σὲ οἴκημα. Τὸν συνέπαιρνε ὁλότελα θεία ἔκσταση ἀντιλαμβανόμενος καλὰ μὲ τὸν νοῦ τοὺ τὸ φῶς ἐκεῖνο ποὺ τοὺ ἐμφανιζόταν. Αὐτὸ μεγάλωνε λίγο –λίγο κι ἔκανε τὸν ἀέρα νὰ φαίνεται...
πιὸ λαμπερὸς κι αἰσθανόταν τὸν ἑαυτὸ τοῦ μ’ ὁλόκληρο τὸ σῶμα του νὰ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὰ γήινα.
Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐξακολουθοῦσε νὰ λάμπει ἀκόμη περισσότερο ἐκεῖνο τὸ φῶς καὶ τοῦ φαινόταν σὰν ἥλιος ποὺ μεσουρανώντας ἔλαμπε ἀπὸ ψηλά, αἰσθανόταν σὰν νὰ στέκεται στὸ μέσο τοῦ φωτὸς καὶ ὅτι ὁλόκληρος ὁ ἐαυτὸς τοῦ μαζὶ μὲ τὸ σῶμα τοῦ ἦταν γεμάτος ἀπὸ χαρὰ καὶ δάκρυα λόγω τῆς γλυκύτητας ποὺ τοῦ προξενοῦσε ἡ παρουσία του. Παράλληλα ἔβλεπε ὅτι τὸ ἴδιο φῶς κατὰ τρόπο θαυμαστὸ ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ σῶμα του καὶ σιγὰ-σιγὰ διαπερνοῦσε τὰ μέλη του. Ἡ ἔκπληξη αὐτῆς τῆς ὀπτασίας τὸν ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν προηγούμενη θεωρία καὶ τὸν ἔκανε νὰ αἰσθάνεται μόνο αὐτὸ τὸ ἐξαίσιο πράγμα ποὺ συνέβαινε μέσα του. Ἔβλεπε, λοιπόν, ὅτι τὸ φῶς ἐκεῖνο σιγὰ-σιγὰ εἰσχωροῦσε σ’ ὁλόκληρο τὸ σῶμα του, τὴν καρδιὰ καὶ τὰ ἔγκατά του καὶ τὸν ἔκανε ὁλόκληρο σὰν φωτιὰ καὶ φῶς. Καὶ ὅπως προηγουμένως τὸ οἴκημα, ἔτσι καὶ τώρα τὸν ἔκανε νὰ χάσει τὴν αἴσθηση τοῦ σχήματος, τῆς θέσεως, τοῦ βάρους καὶ τὴν μορφῆς τοῦ σώματος καὶ σταμάτησε κὰ κλαίει. Τότε ἀκούει μία φωνὴ ἀπὸ τὸ φῶς νὰ τοῦ λέει: «Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο εἶναι ἀποφασισμένο ν’ ἀλλάξουν οἱ Ἅγιοι ποὺ θὰ ζοῦν καὶ θὰ βρίσκονται ἀκόμη ἐδῶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἔσχατης σάλπιγγας, κι ἔτσι μεταμορφωμένοι θ’ ἁρπαγοῦν, ὅπως λέει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος».

Παναγιώτα Χατζηγιαννάκη - Τσαγκαροπούλου, Σύγχρονη Παιδεία και Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση

Ἡμερίδα: «Σύγχρονη Παιδεία καί Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση»
Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου 2020 - Ξενοδοχείο Caravel

Ημερίδα με θέμα: «Αφήστε με να ζήσω!» [Ιωάννινα, 22 Φεβρουαρίου 2020]

Η Ιερά Μονή Ντουραχάνης, ο Σύλλογος Πολυτέκνων Ιωαννίνων, ο Σύλλογος Τριτέκνων Ιωαννίνων, η Ένωση Στρατιωτικών Ηπείρου, ο Ορθόδοξος Σύλλογος "Απόστολος Παύλος" και η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, σε συνεργασία με το πανελλήνιο κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!», συνδιοργανώνουν το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020 και ώρα 18:00 στην Αίθουσα "Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων" (Λεωφόρος Δωδώνης 10) εκδήλωση υπέρ της ζωής του αγέννητου παιδιού και κατά των εκτρώσεων, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει επιστημονικές εισηγήσεις από τους ομιλητές:

κ. Γεώργιος Παναγόπουλος, Καθηγητής Δογματικής,

κ. Παναγιώτα Χατζηγιαννάκη– Τσαγκαροπούλου, ιατρό πνευμονολόγο,

κ. Δήμος Θανάσουλας, Δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ.

Σας προσκαλούμε στην ενδιαφέρουσα αυτή ενημερωτική ημερίδα για το μείζον πνευματικό, εθνικό και κοινωνικό αυτό ζήτημα.

Με τιμή

Οι διοργανωτές

Δικαστήριο της Χάγης ή πόλεμος με την Τουρκία;

Το πόσο βρώμικο και ψεύτικο είναι αυτό το δίλημμα, καθώς επίσης το πόσο συντελεί στο ραγιαδισμό των Ελλήνων που πάσχουν ήδη από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, το εξηγεί καλύτερα ο κ. Μάζης – σε ένα πρόσφατο βίντεο του. Εάν δε οι Έλληνες υποκύψουν ξανά, θα πληρώσουν ένα πολύ βαρύ τίμημα για την ενδεχόμενη δειλία τους, πολύ υψηλότερο από το τίμημα που πλήρωσαν όταν υπέκυψαν στο δίλημμα «Μνημόνια ή Χρεοκοπία» – εκλέγοντας στη συνέχεια αυτούς που τους πρόδωσαν πολλές φορές, παραδίδοντας τους βορά στην Τρόικα και στην Τουρκία.
Ανάλυση

Η Ελλάδα, επειδή τέθηκε το 2010 απέναντι στο κακόβουλο δίλημμα «Μνημόνια ή Χρεοκοπία» (=μη πληρωμή των συνταξιούχων, των ΔΥ, έλλειψη φαρμάκων, τροφίμων και λοιπές υπερβολές με στόχο την τρομοκράτηση του πληθυσμού για να υποκύψει στα μνημόνια – αν και χρειάστηκαν επί πλέον οι δολοφονίες στη MARFIN), από μία κυβέρνηση που τεκμηριωμένα παρέδωσε τους Έλληνες στα αρπακτικά νύχια της Τρόικα (=ΔΝΤ και Γερμανία) διογκώνοντας το έλλειμμα με τη συμπαιγνία της ΕΛΣΤΑΤ, επέλεξε τελικά τα μνημόνια – οπότε ακολούθησε η χρεοκοπία του PSI από τους γνωστούς εθνοκτόνους, η υποθήκευση των πάντων, η εξορία 500.000 παιδιών μας, η δολοφονία της αντίδρασης των Πολιτών με το δημοψήφισμα του 2015 από τον επόμενο εθνοκτόνο, η παράδοση της δημόσιας περιουσίας το 2016 από τον ίδιο με την ίδρυση του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ, της ιδιωτικής με τον αφελληνισμό των τραπεζών και την ίδρυση της ξενοκρατούμενης ΑΑΔΕ κοκ.
Σε γενικές γραμμές δηλαδή η κυλιόμενη χρεοκοπία της – με απλά λόγια η σταδιακή πτώχευση κράτους και Πολιτών, με τη λεηλασία όλων όσων κατέχουν οι Έλληνες, για να μη μείνουν δήθεν απλήρωτοι οι συνταξιούχοι και οι ΔΥ ή για να μην λείψουν δήθεν τα φάρμακα, το χαρτί υγείας και η βενζίνη. Φυσικά βέβαια οι ελίτ, όπως στην κατοχή που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, συμμετέχουν στη λεηλασία – κερδίζοντας από την οδύνη των υπολοίπων τεράστια ποσά ως επιχειρηματίες ή εξασφαλίζοντας τη νομή της εξουσίας ως κυβερνητικά κόμματα.

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡOΤΥΠΟ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς.



Ο πολιτισμικά αόρατος άνθρωπος

Εδώ και αρκετά χρόνια, ίσως να έχετε παρατηρήσει ότι οι διάφοροι πολιτειακοί θεσμοί, όταν αναφέρονται στον πολιτισμό, εννοούν πάντα κάτι πολύ συγκεκριμένο: Πόσες θεατρικές παραστάσεις παίχτηκαν , πόσα μουσεία είναι ανοικτά, πόσες συναυλίες μουσικής δίδονται , πόσες εκθέσεις ζωγραφικής γίνονται κλπ. Αυτή είναι η έννοια που αποδίδουν στον πολιτιστικό γίγνεσθαι οι Έλληνες ιθύνοντες. Με άλλα λόγια, ταυτίζουν τον πολιτισμό με τα θεάματα. Πέραν τούτου μηδέν. Φθάνει να ανεβαίνει η Τόσκα στο Ηρώδειο και ας επικρατεί έξω από το θέατρο η αμάθεια, η πνευματική εξαθλίωση, η αδιαφορία, το χάσιμο επαφής με κάθε παραδοσιακό στοιχείο αυτού του τόπου.


Είναι καταπληκτικό! Ένας λαός αφημένος στην τύχη του. Μπορεί να είναι τυχαίο αυτό; Τι να σας πω, με τέτοιους που μας κυβερνούν, μπορεί ακόμα να είναι και τυχαίο. Δηλαδή, απλώς μπορεί να είναι μια αντανάκλαση της δικής τους πνευματικής κατάστασης. Βέβαια τίποτα δεν αποκλείει να είναι και κάτι προσχεδιασμένο. Δεν είναι δυνατόν να μη καταλαβαίνει κανείς, ότι πολιτισμός δεν είναι μόνον τα καλλιτεχνικά θεάματα, αλλά πρωτίστως είναι, τι συζητείται μέσα στα σπίτια, για πια πράγματα μιλάνε οι γονείς στα παιδιά τους, ποιες είναι οι κοινωνικές συμπεριφορές, τι συζητούν μέσα στα καφενεία, τι είναι αυτό που πραγματικά γεμίζει τις καρδιές των πολιτών. Αυτή είναι η έννοια του πολιτισμού.

21 Φεβρουαρίου 1913 ἀπελευθέρωση τῶν Ἰωαννίνων

Φασούλη-Τσαμπαλᾶ Κωνσταντίνας, φιλολόγου

«Σ’ ὅλο τὸν κόσμο ξαστεριὰ
Σ’ ὅλο τὸν κόσμο ἥλιος
Καὶ στὰ καημένα Γιάννενα
Μαῦρο βαθὺ σκοτάδι».


Μαῦρο βαθὺ σκοτάδι σκέπασε τὰ Γιάννενα ἐπί πέντε ὁλόκληρους αἰῶνες, ἀπό τις 9 Ὀκτωβρίου τοῦ 1430, ἀπὸ τότε δηλαδὴ ποὺ ὁ Τοῦρκος κατακτητὴς εἰσῆλθε στὴν πόλη καὶ ἐξαπλώθηκε σ’ ὅλη τὴν περιοχή.
Ὅμως ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔπεσε ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, κανένας δὲν πίστεψε πὼς ὅλα ἀνῆκαν στὸ πυρωμένο ἀπὸ τὴ βία τοῦ τυράννου παρόν. Ὅλοι νωρὶς συνειδητοποίησαν τὴ διάρκεια τῆς φυλῆς κι ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ στὰ ἰδανικά, τοὺς γέννησαν τὴν ἐλπίδα πὼς «πάλι μὲ χρόνους μὲ καιροὺς πάλι δικά μας θἆναι».
Ὁ κατακτητὴς βέβαια ἦταν σκληρὸς καὶ ἀδυσώπητος. Ἔσφαζε, τυραννοῦσε, ἅρπαζε τὰ παλληκαρόπουλα γιὰ νὰ τὰ κάνει Γενίτσαρους, ἐχθροὺς τοῦ ἔθνους καὶ τῆς πίστης. Μὰ οἱ Ἕλληνες κρατοῦσαν κι οἱ Γιαννιῶτες κρατοῦσαν. Κάποτε...

μάλιστα σήκωναν ἀποφασιστικὰ τὸ κεφάλι, ὅπως τὸ 1611 μὲ τὸν Διονύσιο Φιλόσοφο, γιὰ ν’ ἀποτινάξουν τὸ ζυγό, νὰ διώξουν τὸν κατακτητή. Χωρὶς ἀποτέλεσμα βέβαια. Μάλιστα οἱ κάτοικοι τότε τὸ πλήρωσαν ἀκριβά. Διώχτηκαν μέσα ἀπὸ τὸ κάστρο, ὅπου κατοικοῦσαν, καὶ πετάχτηκαν ἔξω ἀπροστάτευτοι κι ἐκτεθειμένοι στὶς ἄγριες διαθέσεις τῶν Τούρκων. Κι ὅμως δὲν λύγισαν.


Ἄρχισαν μιᾶς ἄλλης μορφῆς ἀγώνα. Ἀγώνα τοῦ πνεύματος. Στὰ πιὸ σκοτεινὰ χρόνια τῆς πορείας τοῦ ἔθνους στὰ Γιάννενα καλλιεργήθηκαν τὰ ἑλληνικὰ γράμματα ἀπὸ σοφοὺς διδασκάλους καὶ λειτούργησαν ἀξιόλογες σχολές, ποὺ ἀποτέλεσαν τὸ θεμέλιο γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση καὶ τὸν σημαιοφόρο γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἐπανάσταση. Ἀναπτύχθηκε τὸ ἐμπόριο καὶ ἡ τέχνη· διασώθηκε ἡ παράδοση.


Ἔτσι ὁ ζυγός τῆς δουλείας ἔγινε ἐλαφρύτερος καὶ σιγά-σιγὰ τὰ Γιάννενα ὅσο οἱ αἰῶνες κυλοῦσαν ἔγιναν ἡ πατρίδα ὅλων ἐκείνων ποὺ πίστευαν στὸ ὑπέρτατο ἀγαθὸ τῆς ἐλευθερίας, τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας.

Η ομορφιά του Ψυχοσάββατου

Σπίθα στο σκοτάδι, η Ορθοδοξία σήμερα
Ευχή

Σήμερα, από το πρωί, ένιωθα μια αναπάντεχη χαρά και συγκίνηση. Σα να είχε ανοίξει κάπου – κάπου μέσα μου – μια μυστική πόρτα, που με σύνδεε με όλους τους κόσμους, από τους οποίους προσδοκούσα να ξεπροβάλουν και να με συναντήσουν πρόσωπα, που μόνο στα όνειρά μου και στις κρυφές επιθυμίες μου τα συναντούσα. Πρόσωπα της οικογένειάς μου, όχι μόνο συγγενείς, αλλά και φίλοι, φίλοι των γονιών μου, άνθρωποι που είχα γνωρίσει όταν ήμουν παιδί, μα και άλλοι, που είχαν ζήσει όταν ήταν παιδιά οι ηλικιωμένοι σήμερα γονείς μου. Και πρόσωπα, επίσης, που είχα ζήσει μαζί τους πρόσφατα, κι όμως το αόρατο χέρι του θανάτου τα άρπαξε, πρόωρα ή όχι, και τα εξαφάνισε από τη ζωή μας.



Το πρωί στο σχολείο, σε όλα τα τμήματα, εκτός απ’ το μάθημα της ημέρας, μιλήσαμε με τα παιδιά και για το Σάββατο των Ψυχών, το Ψυχοσάββατο.
Κάποια από αυτά γνώριζαν την ύπαρξή του, μερικά, εκείνα που προέρχονταν από τις πιο παραδοσιακές οικογένειες, ήξεραν ότι οι δικοί τους θα πήγαιναν κόλλυβα στην εκκλησία το απόγευμα. Άλλα δυστυχώς δεν είχαν ιδέα για το θέμα αυτό. Προσπαθήσαμε να μοιραστούμε μια κληρονομιά, που εδώ και αιώνες, τουλάχιστον, νοηματοδοτεί μια πλευρά της ζωής του λαού μας και μεταφέρει μηνύματα αγάπης κι αθανασίας.
Εξηγήσαμε πως κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο από την Εκκλησία μας στις ψυχές των νεκρών («κεκοιμημένων» λέμε κανονικά, δηλ. εκείνων που κοιμούνται – σωματικά εννοείται – σε αναμονή της κοινής ανάστασης), επειδή το Μεγάλο Σάββατο ο Χριστός ήταν νεκρός (και αυτό προτυπώνει και το αρχικό Σάββατο, η 7η μέρα της Δημιουργίας, που κατά την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός είχε ολοκληρώσει το έργο Του και σταμάτησε, ευλογώντας την ημέρα και καθιερώνοντάς την ως ημέρα ανάπαυσης και λατρείας, δηλαδή πνευματικής αναγέννησης), όμως δύο ξεχωριστά Σάββατα, πριν την Κυριακή των Απόκρεω και την Κυριακή της Πεντηκοστής, η Εκκλησία μνημονεύει με ιδιαίτερη έμφαση τις ψυχές όλων των νεκρών, όλων των εποχών, «απ’ αρχής και μέχρι των εσχάτων».
Είπαμε πως ο λαός μας τις ημέρες εκείνες φέρνει στην εκκλησία κόλλυβα και γράφει τα ονόματα των κεκοιμημένων, τα οποία μνημονεύει ο ιερέας στην αγία πρόθεση, κατά την προετοιμασία της θείας μετάληψης, και για κάθε ένα βγάζει ένα ψιχουλάκι από το πρόσφορο, το οποίο κατόπιν θα μπει στο άγιο ποτήριο και θα ενωθεί με το σώμα και το αίμα του Κυρίου μας.

19/2 Η Αγία Φιλοθέη [π.Ανανία Κουστένη]

Ανυμνήσαμε και εγκωμιάσαμε σεβαστοί πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, την αγία οσιομάρτυρα Φιλοθέη την Αθηναία, την πολιούχον ημών, την προστάτιν, η οποία κατά τα δίσεκτα εκείνα χρόνια της σκλαβιάς και μάλιστα κατά τον 16ο αιώνα, που ήταν ο αιώνας του σκότους, στάθηκε λαμπρό και οδηγητικό και παρηγορητικό και σωτήριο φως. Αρκεί μια γυναίκα να είναι ανδρεία και μπορεί να κάνει τα πάντα.

Και κείνη ήτο αρχοντομαθημένη, καλομαθημένη κ.λπ. και σε πιο δύσκολη εποχή από τη δική μας με βαρβάρους και με τόσα άλλα δεινά. Και μάλιστα κατά τον 16ο αιώνα είχαμε και πολλές ανομβρίες και πειρατείες και αρρώστιες, συν την αιχμαλωσία και τη δουλεία και πραγματικά, οι προπάτορές μας περνούσαν μαρτυρικά τις ημέρες τους. Μαρτυρικά και βασανισμένα. Σταυρώσιμα. Άλλωστε όλη η Τουρκοκρατία ήταν η Μεγάλη Παρασκευή του Γένους μας. Όπου οι προπάτορές μας σταυρώθηκαν, βασανίστηκαν και υπέφεραν σαν το Χριστό μας, τηρουμένων, βέβαια πάντοτε, των αναλογιών. Όμως αυτό τους αναγέννησε, τους γέμισε με τη χριστιανική ελπίδα και υπομονή, με την αγάπη και με τη χάρη του μαρτυρίου. Όποιος υποφέρει και δοκιμάζεται σ' αυτή τη ζωή και μάλιστα άδικα, αυτός παίρνει τη χάρη του εσταυρωμένου αδίκως Κυρίου μας Ιησού Χριστού και λάμπει.

Σήμερα, που μάθαμε όλοι, δυστυχώς, στις ευκολίες, στερούμεθα αυτής της χάρης. Μπορεί να έχομε άλλη χάρη από το φαγητό ή από οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτή η θεία χάρις σπανίζει και γι' αυτό είναι άδειες οι ψυχές μας, και δυσκολεμένες και ανικανοποίητες και γκρινιάζουν μετά. Γκρινιάζουν και φωνάζουν, γιατί θέλουν τον Κύριο. Η ψυχή μας η ίδια διαμαρτύρεται, το ξέρετε αυτό; Είναι χριστιανή ορθόδοξη καθολικώς διαμαρτυρόμενη . . . Διαμαρτύρεται η ψυχή μας, γιατί δεν της δίνουμε αυτό που θέλει. Και στη Δευτέρα Παρουσία, που θα έχουμε μεθαύριο την Κυριακή της Απόκρεω την ανάμνηση της Δευτέρας Παρουσίας και της αδέκαστου κρίσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ποιος θα μας κρίνει; Η ίδια η ψυχή μας. Η ίδια η ψυχή μας θα μας κρίνει αμερόληπτα και με δικαιοσύνη. Έτσι είναι, η ψυχή μας ζητάει τον Κύριο και εμείς πολλές φορές δεν της δίνουμε τίποτα, ή της δίνουμε ψίχουλα ή φυτοζωούμε. Και εκείνη τι κάνει; Παραπονείται πια, μελαγχολεί, δυσκολεύεται και ταλαιπωρείται.

Και βλέπετε σήμερα, πόσοι από μας υποφέρουν από μελαγχολία, από κατάθλιψη, από ψυχολογικά προβλήματα, από τόσα άλλα. Υπάρχουν και μερικά που είναι αληθινά. Αλλά υπάρχουν και άλλα που είναι φανταστικά, δηλαδή μπορούμε να τα αποφύγουμε. Μπορούμε να γλυτώσουμε, μπορούμε να