Xαίροις Ἱεραρχῶν ἡ Τριάς

 

Xαίροις Ἱεραρχῶν ἡ Τριάς, τῆς Ἐκκλησίας τὰ μεγάλα προπύργια, οἱ στῦλοι τῆς εὐσεβείας, ὁ τῶν πιστῶν ἑδρασμός, τῶν αἱρετιζόντων ἡ κατάπτωσις∙ Χριστοῦ οἱ ποιμάναντες, τὸν λαὸν θείοις δόγμασι, καὶ ταῖς ποικίλαις, ἀρεταῖς οἱ ἐκθρέψαντες∙ οἱ τῆς χάριτος, διαπρύσιοι κήρυκες, νόμους οἱ προεκθέμενοι, Χριστοῦ τῷ πληρώματι∙ οἱ ὁδηγοὶ πρὸς τὰ ἄνω, τοῦ Παραδείσου αἱ εἴσοδοι∙ Χριστὸν καταπέμψαι, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν αἰτεῖτε, τὸ μέγα ἔλεος.

Τρελογιάννης

Πόσο στημένο είναι;

   Οφείλουμε να αναρωτηθούμε για το πόσο στημένο είναι το «παιχνίδι» στις μέρες μας. Όχι μόνο του προεκλογικού τοπίου και του σκηνικού μέσα στο οποίο θα διεξαχθεί η αντιπαράθεση των κομμάτων και των διλημμάτων που θα θέσουν. Αλλά και στη διάσταση της περιοχής, ως νευραλγικής και κομβικής, ως τμήματος της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Γιατί αυτή η διάσταση και τα όσα επιδιώκονται εντός της σφαίρας της αποκτούν μιαν ιδιαίτερη σημασία, που τα επιτελεία των συστημικών κομμάτων (κι όχι μόνο αυτών) θέλουν να αποσιωπούν ή να παραβλέπουν.

Το προεκλογικό ντεκόρ θα έχει σκάνδαλα, μίζες, δωροδοκίες, υποκλοπές, μικροπαροχές, υποσχέσεις. Θα έχει καταγγελίες για ακρίβεια, αισχροκέρδεια, παρακράτος, όπως θα έχει και κατηγορίες για αναξιοπιστία, «κωλοτούμπες», έλλειψη υπευθυνότητας και άλλα αυτού του χαρακτήρα. Για «τα άλλα» θα υπάρχει εσκεμμένη σιωπή ή και συνένοχη συγκάλυψη. Ή ακόμα και «βολές» που να δείχνουν συμμόρφωση προς το ευρύτερο ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο. Μάλιστα πιθανόν να υπάρξει διαγκωνισμός για το ποιος είναι ο καλύτερος «μαθητής» για να εφαρμόσει τις ΝΑΤΟϊκές προδιαγραφές. Η μεν Ν.Δ. ανοιχτά, κραυγαλέα, χωρίς ντροπή· ο ΣΥΡΙΖΑ πιο μαζεμένος, αλλά σαφώς ενημερωμένος για το τι συμβαίνει και τι ετοιμάζεται, και χωρίς να ανεβάζει τους τόνους.

Τα αδιαμφισβήτητα που δρομολογούνται ή συμβαίνουν: Οι ΗΠΑ ξαναγυρίζουν με έμφαση στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, αναπτύσσονται στρατιωτικά, πιέζουν την Τουρκία να ευθυγραμμιστεί με το ΝΑΤΟ και να σταματήσει τον «έρωτα» με τον Πούτιν, επεκτείνουν τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα (Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Σούδα) και απεργάζονται σχέδια καλοπιάσματος της Τουρκίας με μοίρασμα του Αιγαίου, με αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, με «συνεκμετάλλευση» των κοιτασμάτων και ενεργειακών πηγών. Η ματιά των ΗΠΑ είναι ευρύτερα περιφερειακή, έχει να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, αλλά και η τιθάσευση της Τουρκίας δεν είναι τόσο εύκολη όσο κάποτε. Η «ματιά» των ελίτ της Ελλάδας είναι δεδομένη, εύκολα χειρίσιμη, προβλέψιμη, πειθήνια. Όταν ο Μπάιντεν και ο Στόλτενμπεργκ ομιλούν για «ΝΑΤΟϊκά εδάφη» και βλέπουν ολόκληρες χώρες ως «ΝΑΤΟϊκή επικράτεια», ο Έλληνας πρωθυπουργός κάνει πολύ εύκολα λόγο για «ΝΑΤΟϊκά νησιά» (δηλώσεις στην Αλεξανδρούπολη 14/1), ενώ στο Νταβός σε ομιλία του διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Η δε Τουρκία παζαρεύει με όλα τα μέσα να κατοχυρώσει τα επεκτατικά σχέδιά της, πότε ως μέλος του ΝΑΤΟ, πότε ως μεσολαβητής ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία, πότε εκβιάζοντας για την ένταξη άλλων χωρών στο ΝΑΤΟ, και πάντως απειλώντας στρατιωτικά –πρωί μεσημέρι βράδυ– την Ελλάδα ότι θα της δώσει ένα σκληρό μάθημα.

Έχουν υπάρξει συμφωνίες για διευθετήσεις που θα περιορίζουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας; Έχουν δρομολογηθεί εξελίξεις ώστε να υπάρξει μια «λύση» εντός των ΝΑΤΟϊκών πλαισίων; Θα έχουμε εμπλοκές (και τι μεγέθους) ώστε να συρθούμε σε «διαπραγματεύσεις» που να κατοχυρώνουν ένα νέο στάτους στο Αιγαίο, στην Κύπρο, νοτίως της Κρήτης;

Πέρα από τις ρητορικές και την προπαγάνδα, υπάρχουν κινήσεις, επαφές, διεργασίες που σπρώχνουν προς τα εκεί τα πράγματα. Καλλιεργείται το έδαφος ώστε ένας επώδυνος συμβιβασμός σε βάρος της Ελλάδας να παρουσιαστεί περίπου ως επιτυχία (αυτό είναι το καλύτερο σενάριο για τις ελληνικές ελίτ), ενώ μέσα στη λογική των εξελίξεων βρίσκεται και το «επεισόδιο» ή και μεγαλύτερη εμπλοκή ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Ο «σκηνοθέτης» μπορεί να θέλει να συγκρατήσει σε ορισμένα όρια την εξέλιξη του έργου, αλλά δεν έχει τις δυνατότητες που είχε κάποτε, ούτε ελέγχει όπως κάποτε την Τουρκία.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό έχουμε εκλογές σε τρεις χώρες: Σε μια Κύπρο που το μισό της είναι κατεχόμενο (και η απειλή μεγάλη), σε μια Ελλάδα που μοστράρεται ως ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο και πειθήνιος καρπαζοεισπράκτορας, και σε μια Τουρκία επεκτατική, επιθετική και όχι τόσο ελεγχόμενη. Αυτό που έχει διαφανεί είναι πως μέχρι και ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών στην Ελλάδα περνά μέσα από τα κανάλια των τουρκικών και ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών.

Οι βαθμοί κυριαρχίας σε Ελλάδα και Κύπρο πέφτουν, και μάλλον με απότομο τρόπο, μέσα στο πλαίσιο που προδιαγράφεται και τους ανταγωνισμούς που τροφοδοτεί.

Τα κόμματα στην Ελλάδα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι δεν βλέπουν, και απλώς ετοιμάζουν τα ψηφοδέλτιά τους…

πηγή
https://www.freepen.gr/2023/01/blog-post_148.html

Έκτακτο Παράρτημα

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

 Απόπειρα δολοφονίας του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Από το πρωινό τούτο της 27ης του Νοέμβρη, ο Γρηγόριος είχε την επισκοπική ευθύνη για την Κωνσταντινούπολη. Στη διάθεσή του όλοι οι ναοί. Δεν είχε τυπικά ενθρονιστεί μα ήτανε κι αναγνωριζότανε απ’ όλους επίσκοπος κανονικός. Οι περισσότεροι αρειανοί και μάλιστα οι λαϊκοί ενώθηκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Μείνανε όμως αρκετοί φανατικοί και ιδιαίτερα κληρικοί, που κάνανε ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να βλάψουνε το Γρηγόριο. Συγκεντρώνονταν, οργάνωναν τη δράση τους και τις επιθέσεις τους. Φτάσανε στο σημείο να οργανώσουνε ακόμα και τη δολοφονία του Γρηγορίου. Εκεί έφτασε το μίσος.
Τα μελετήσανε όλα σε όλες τις λεπτομέρειες. Πλησίασαν ένα δικό τους, ένα νεαρό και φανατικό. Του υποσχεθήκανε πολλά. Εκείνος δέχτηκε μ’ ευκολία. Και μ’ ένα θράσος φοβερό.
Τη νύχτα, κλείνανε καλά τις πόρτες οι άνθρωποι του Γρηγορίου, γιατί πάντα φοβόντουσαν το κακό. Αποφασίστηκε, λοιπόν, να επιτεθεί ο δολοφόνος μια ώρα, που να μην έχει κόσμο στην αυλή του Αβλάβιου. Να μην υπάρχει άνθρωπος εκεί στην άκρη, στο χαμηλό σπιτάκι με το κελί του Γρηγορίου.
Ήταν χειμωνιάτικο απόγευμα, προς το τέλος του Δεκέμβρη. Πήρε να σκοτεινιάζει γρήγορα. Ο κόσμος μαζεύτηκε νωρίς. Το χιονόνερο έστελνε βιαστικά τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Οι αρειανοί όπλισαν μ’ ένα μαχαίρι το νεαρό δολοφόνο και τον έστειλαν εκεί που ήξερε. Με προφυλάξεις, έφτασε στο αρχοντικό του Αβλάβιου. Η μεγάλη πόρτα του κήπου ήτανε ανοιχτή. Την περίμενε κλειστή και παραξενεύτηκε. Μπαίνανε από κει όσοι πήγαιναν για το ναό της Αναστασίας. Τέτοια ώρα όμως κανείς δεν ερχόταν· ακολουθίες τέτοια ώρα, τέτοια μέρα, δε γίνονταν. Ο νεαρός δεν πολυσκέφτηκε. Δρασκέλισε αθόρυβα. Προχώρησε για το σπιτάκι με την πλάτη στο φράχτη, να παρακολουθεί, μήπως φανεί κίνηση. Το μυαλό και τα μάτια καρφωμένα στο σπιτάκι. Κίνηση εκεί καμία. Επομένως, δεν είχε ’ρθει ακόμα ο Θεόφιλος· αυτός που έκανε τις πρόχειρες δουλειές του σπιτιού. Προχώρησε ακόμα λίγο. Κοντοστάθηκε. Τα μάτια στο σπιτάκι. Έβλεπε μόνο το φωτάκι στο κελί του επισκόπου. Θα προσευχότανε ή θα διάβαζε. Αυτές τις μέρες ήτανε πάλι άρρωστος. Αποκλειόταν να κυκλοφορεί όρθιος.
Περίμενε ακόμα λίγο και μ’ ένα σάλτο αθόρυβο βρέθηκε στην πόρτα. Την έσπρωξε μαλακά και μπήκε στο διάδρομο. Κόλλησε με την πλάτη στον τοίχο κι έβλεπε απέναντί του τη μικρή πόρτα, στο κελί του Γρηγορίου. Το μυαλό και οι αισθήσεις του στο κελί. Μηχανικά παραμέρισε το ρούχο του, έβαλε το χέρι στη ζώνη κι έπιασε τη λαβή του μαχαιριού. Μια κρυάδα του ήρθε, αλλά έσφιξε καλά τη λαβή και τράβηξε το μαχαίρι έξω. Ασυναίσθητα το ‘φερε κοντά στα μάτια να το δει καλά, γιατί το σκοτάδι τον εμπόδιζε. Τότε ξαφνικά, ένας ελαφρύς θόρυβος τον έβγαλε από την προσήλωση. Ένας νέος άντρας έμπαινε από την πόρτα μ’ ένα λυχνάρι στο χέρι. Ο δολοφόνος δεν είχε να φύγει από πουθενά. Χαμένος, έμεινε ακίνητος. Τα μέλη του παράλυτα, το στόμα του σφαλισμένο. Ο Θεόφιλος σήκωσε ψηλά το λυχνάρι να δει καλά και κατάλαβε. Μέσα του ένιωσε τρόμο. Άρχισε να τρέμει και να τραυλίζει. Όμως δεν ήτανε καιρός. Φτάσανε οι εκπρόσωποι ενός ναού, που θέλανε να δουν τον επίσκοπο – γι’ αυτό έμεινε η έξω πόρτα ανοιχτή. Οι εκπρόσωποι πατούσαν κιόλας το σκαλοπάτι του σπιτιού. Ο Θεόφιλος, χωρίς να σκεφτεί, οδηγημένος από κάποια δύναμη, σηκώνει το αριστερό του χέρι και παίρνει απλά το μαχαίρι από το νεαρό, που έστελε σαν κεραυνωμένος.
Μπήκανε οι επισκέπτες. Ο Θεόφιλος τους άνοιξε την πόρτα του κελιού, γύρισε, πολύ φυσικά τώρα, έπιασε από το χέρι το νεαρό και τον έβαλε κι αυτόν στο κελί.

Ο άρρωστος επίσκοπος ανασηκώθηκε λίγο στο μαξιλάρι, να τους βλέπει και να τον βλέπουνε. Οι εκπρόσωποι του λέγανε, αυτά που είχανε να πουν. Μα το διαπεραστικό μάτι του Γρηγορίου στάθηκε σ’ ένα πρόσωπο σκοτεινό και ωχρό σαν πανί. Ο νεαρός με το μαχαίρι στεκότανε θλιμμένος, με κατεβασμένα τα μάτια, το χρώμα είχε χαθεί από τα μάγουλά του.
Καμιά φορά φύγανε οι εκπρόσωποι. Τότε ο νεαρός έπεσε στα πόδια του Γρηγορίου. Γονατιστός τον αγκάλιασε πάνω στο ξύλινο κρεβάτι κι έκλαιγε με λυγμούς. Τον ρωτούσε απορημένος ο Γρηγόριος κι αυτός μόνο έκλαιγε και βογκούσε. Ρώτησε πάλι και πάλι, απάντηση καμία. Στενοχωρήθηκε ο επίσκοπος και, βλέποντας το νεαρό να κλαίει συνέχεια, δάκρυσε κι ο ίδιος από συμπόνια. Ο Θεόφιλος, που βγήκε να ξεπροβοδίσει τους επισκέπτες, γύρισε στο κελί. Ακούοντας πάλι το δακρυσμένο επίσκοπο να ρωτάει το νεαρό, ποιος είναι και τί έπαθε, έδωσε κείνος την απάντηση:
– Ο φονιάς σου είναι, γέροντα. Τώρα δα ήταν έτοιμος. Κι αν δεν προλάβαινα, τώρα δε θα ρωτούσες, ούτε και θα μας έβλεπες, σ’ έσωσε ο Θεός.
– Μα τούτος κλαίει, παιδί μου, πώς είναι δυνατό; έκανε ο Γρηγόριος.
– Κλαίει γιατί τον χτύπησε η συνείδηση. Του ‘γίνε θηλιά και πάει να τον πνίξει, έγινε ο δήμιός του, πρόσθεσε ο Θεόφιλος.
Περάσανε ακόμα λίγα λεπτά κι ο νεαρός συνήλθε. Του ‘γνεψε και πλησίασε στην κορυφή του κρεβατιού. Εκείνος γονάτισε κι ο Γρηγόριος έβαλε το ιερό του χέρι στο κεφάλι του μετανοημένου. Τον συγχώρεσε και τού ‘πε λίγα λόγια:
– Ο Θεός να σ’ ελεήσει και να σε σώσει, παιδί μου. Για μένα, που τόσα χρόνια είμαι δικός του και σωσμένος, δεν είναι δύσκολο να φανώ και στο σφαγέα μου καλός. Μόνο πια τώρα, κοίτα να γίνεις καλός, καθώς πρέπει σε μένα και στο Θεό.
Η απόπειρα δολοφονίας μαθεύτηκε σ’ όλη την Πόλη, που μέρα με τη μέρα μαλάκωνε και αγαπούσε περισσότερο το Γρηγόριο. Μαλάκωνε η καρδιά και πολλών πρώην φανατικών αρειανών. Πολλοί, μάλιστα, τρυπώνανε αθέατοι στο κελί του, να ζητήσουνε συγχώρηση για όσα του είχανε κάνει. Και δεν του είχανε κάνει λίγα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τους πολλούς λιθοβολισμούς, ότι παραλίγο να τον σκοτώσουνε τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, τις βρισιές, τα ομαδικά γιουχαΐσματα, τις κατάρες, την απόπειρα δολοφονίας.

Εκείνος πάραυτα δεν έστελνε τους κρατικούς υπαλλήλους να συλλάβουνε τους καταχραστές αρειανούς. Δεν ήθελε να δείξει ότι για χρήματα κινεί τέτοιες διαδικασίες. Ούτε κι ο ίδιος αναμίχτηκε στα οικονομικά, μέχρι το καλοκαίρι του 381, που έμεινε στην Πόλη ως επίσκοπος. Υπερβολή κι αυτό. Μα δεν άντεχε το πιο εκμαυλιστικό από τα κοσμικά πράγματα· τα χρήματα. Έφτασε στο σημείο να μην παρακολουθεί τι γίνεται με την κληρονομιά του πατέρα του και της μητέρας του. Κτήματα μεγάλα και υποστατικά. Πολλά τα ’χε δώσει με λόγο σ’ αυτούς που τα καλλιεργούσαν. Άλλα μπαίνανε και του τα παίρνανε γείτονες και συγγενείς. Τα υπόλοιπα τα επιβλέπανε άνθρωποί του. Εκείνος ούτε να ξέρει δεν ήθελε. Αγαπούσε τη φτώχεια και ζούσε σαν ασκητής. Άλλωστε σε λίγους μήνες, στις 31 Μαΐου του 381, θα κάνει διαθήκη, για να δώσει από δω κι από κει όλα τα υπάρχοντά του, να μην τον βαραίνει τίποτα στη γη. Ήτανε τότε πενήντα ενός χρόνων. Πολλά τ’ άφηνε στην Εκκλησία της Ναζιανζού· άλλα για πτωχοτροφείο κι άλλα πάλι αλλού.
Στυλιανού Παπαδόπουλου, Ο πληγωμένος αετός, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 232-236

***

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Πρέπει να ηττηθείς για να νικήσεις
Καλύτερα να νικιέται κάποιος όταν πρέπει, παρά να νικά με τρόπο αθέμιτο και επικίνδυνο.

Μη θέλεις να πείσεις με τα λόγια, αλλά με τα έργα. Μισώ την διδασκαλία που δεν συμβαδίζει με την πολιτεία σου.

Όποιος απαρνιέται επίγειους θρόνους, κερδίζει τους ουράνιους.

Να δώσουμε φτερά στην ψυχή , να εγκαθιδρύσουμε τον Χριστό στις καρδιές… Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

ΕΛΛΗΝΙΚΑ | iconandlight (wordpress.com)

Οἱ Η.Π.Α., ἐλέγχουν τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ ἐξουσιάζουν καί τούς ὑπ’ αὐτόν.

 

                        « Ὥρα  ἡμᾶς  ἤδη  ἐξ ὕπνου  ἐγερθῆναι ».

   ( Ρωμ.ΙΓ΄, 11-14 ).

Στὶς μέρες μας, οἱ υἱοὶ τοῦ φωτὸς (Λουκ.ΙΣΤ΄,8), ἀντὶ νὰ γρηγοροῦν καὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴν σωτήρια ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖον «οὐκ ἔστι κατ’ ἄνθρωπον ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Α΄, 11-12), καθεύδουν τὸν νήδυμον ὕπνον τοῦ ἐφησυχασμοῦ, τῆς νωχελείας, τῆς χαύνωσης, τῆς ἀπραξίας καὶ τῆς βολικῆς μετάθεσης τῶν εὐθυνῶν στοὺς «εἰδικοὺς» καὶ «ἰθύνοντας».

Ἐκτός τῶν ἀνωτέρω ὑπάρχουν οἱ διαστρεβλωτὲς τῆς ἀλήθειας, οἱ σειρῆνες καὶ οἱ νανουριστές, οἱ ὁποῖοι εἶναι πληρωμένοι ἐργολάβοι γιὰ νὰ συντηροῦν τὸ «ζαλισμένο κοπάδι» σὲ καταστολή.

Αὐτοὶ δὲν ἀναγνωρίζουν τὸ δικαίωμα τοῦ λόγου σὲ κανένα ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτόν τους καὶ τίς κατεστημένες συστημικὲς ἀρχές.

Ἀγνοοῦν, οἱ πληκτρολόγοι τῶν κοινωνικῶν δικτύων ὅτι ὀγδόντα (80) ἀπὸ τοὺς τριακόσιους δέκα ὀχτὼ (318) Ἁγίους Πατέρες τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἦσαν μοναχοὶ καὶ ἱερομόναχοι (βλπ. Ἱερὸν Πηδάλιον, Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη).

Ἀγνοοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ τοὺς ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, καθὼς καὶ τὴν ρήση τοῦ μεγάλου θεολόγου καὶ ὁμολογητοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου : «Ἔργον τοῦ μοναχοῦ εἶναι, μηδὲν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τὸ Εὐαγγέλιον».

Σήμερα κινδυνεύει ἡ πίστη ἀπὸ ψευδομεσσίες, ψευδοεπιστήμονες, ψευδοπροφῆτες τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τοῦ ἀχαλίνωτου ἡδονισμοῦ, τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Τρισυπόστατο Θεό, καὶ τῆς λατρείας τῶν ψεύτικων θεῶν ποὺ ὑπόσχονται ὅτι «ὡς θεοὶ ἔσεσθε» (Γένεσ.3, 5).

 

Δυστυχῶς μὲ τοὺς ἀνωτέρω συμπορεύονται καὶ συνεργάζονται  πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μεγαλόσχημους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ δελεάζονται ἀπὸ τὸ «κενὸν δοξάριον» καὶ φημίζονται ὡς «φωτισμένοι», «προοδευτικοί», «ἀνοιχτόμυαλοι», «ἐξωστρεφεῖς» κ.λπ., ἄμοιροι τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς καὶ μέτοχοι τῆς κοσμικῆς εὐμάρειας καὶ καλοπέρασης.

Οἱ ἀνωτέρῳ πατριάρχες, ἐπίσκοποι κ.λπ. κληρικοὶ δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ νουθετοῦν τοὺς μοναχοὺς νὰ εἶναι ἥσυχοι, τουτέστιν ἀφωνότεροι ἰχθύος, καὶ νὰ ἐπιμελοῦνται τήν ἑαυτῶν κάθαρση καὶ νοερὰ προσευχὴ ( ἐπιδιώκοντας τό : «τήν ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή»).

Ταπεινὰ λέμε: «ὅταν τὸ κινδυνευόμενον εἶναι ἡ πίστις», κατὰ παραγγελία τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ μοναχοί, χωρὶς νὰ παραμελοῦν (μάλιστα καὶ ἐντείνουν) τὸ σωτήριο ἔργο τῆς μετάνοιας, τῆς προσευχῆς καὶ τοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, ἐνεργοῦν, στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, ὅπως ἡ ἄγρυπνη συνείδηση («ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος», Πέτρ Α΄, 4), δηλαδὴ σημαίνουν συναγερμό, ἀφύπνιση καὶ ἐγρήγορση ἀναλαμβάνοντας τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀλήθειας (Ρωμ. 13).

Κατ’ ἀκολουθίαν, ὡς Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες Πατέρες δηλώνουμε ὅτι δὲν θὰ μᾶς φιμώσουν πληρωμένα φερέφωνα ἐθελόδουλων ἡγεσιῶν ὅσον ἀφορᾷ στὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀμώμου καὶ σωτηρίου πίστεως καὶ στὴν ἀφύπνιση καὶ ἐνημέρωση τῶν ἀδελφῶν μας ὀρθοδόξων Χριστιανῶν σ΄ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς.

Ὁ ἠρωϊκότερος  τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, στὸ Σύμβολο Πίστεως, ποὺ φέρει τὸ ὄνομά του, προτάσσει τὰ ἑξῆς : «Ὅποιος θέλῃ νὰ σωθῇ εἶναι ἀνάγκη προπαντὸς νὰ φυλάσσει τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴν ὁποία ἂν κάποιος δὲν φυλάξῃ σώα, σώα καὶ καθαρή, ὁπωσδήποτε χάνεται αἰώνια».

Ἡ πρόταση αὐτὴ εἶναι ὁ φθόγγος τοῦ ὁποίου ἡ φωνὴ ἀκούγεται (Ψαλμ.18), (Ρωμ.Ι΄,18), στὰ ὦτα τῶν σωφρόνων καὶ τίκτει τὸν «φόβον Κυρίου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας»,( Ψαλμ.110 καὶ Παροιμ. 9,10).

Στὴν συνέχεια, ἐν συντομίᾳ, θὰ παραθέσουμε ἀρνητικὰ παραδείγματα «ἄσοφων σοφῶν» εἰδικῶν, καὶ ἐπαϊόντων, «πλανωμένων καὶ πλανώντων» ( Β΄Τιμοθ.Γ΄, 12-13) τὸν συγχυσμένο καὶ μὴ γρηγοροῦντα λαό.

Η εργαλειοποίηση της Εκκλησίας

 

Γράφει ο Μέτοικος 

Στο Abu Dhabi πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο (9 Δεκεμβρίου 2022) το Διεθνές Συνέδριο «World Policy Conference – For a Reasonably Open World».Στην έναρξη αυτού του Συνεδρίου ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος απεύθυνε «βαρυσήμαντο» χαιρετισμό στον οποίο τόνισε την «αγωνία» του για τον πόλεμο στην Ουκρανία χωρίς, βέβαια, καμία αναφορά στο γεγονός ότι το Φανάρι, που  «υπηρετεί (σύμφωνα με δήλωση του π. Βαρθολομαίου) τις ίδιες αξίες και ιδανικά με τις  Η.Π.Α.!» έχει τεράστια ηθική ευθύνη για τον εμφύλιο σπαραγμό στην Ουκρανία, για τις διώξεις ορθοδόξων κληρικών της UOC και το βίαιο κλείσιμο Ορθοδόξων Μοναστηριών, γιατί στις βιβλιοθήκες τους βρέθηκε «φιλορωσική λογοτεχνία»!

Η Φαναριώτικη μεθόδευση στην προβολή των επιδιωκόμενων οικουμενιστικών στόχων είναι παγκοίνως γνωστή. Στα πατριαρχικά ψέματα οι Φαναριώτες προσθέτουν μια πρέζα αλήθειας και, η νοθευμένη είδηση περνά για αληθινή. 

«Η εκ νέου εργαλειοποίηση της θρησκείας από τους Ρώσους κάνει τον ειρηνοποιητικό ρόλο της Εκκλησίας πολύ δύσκολο», δήλωσε στους συμμετέχοντας στο συνέδριο «World Policy Conference…» ο π.Βαρθολομαίος, θυμίζοντας εντέχνως την υποστήριξη για λόγους πολιτικούς από τους Ρώσους του πολιτικού κινήματος του πανσλαβισμού στα βαλκάνια που υποχρέωσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με Τοπική Σύνοδο το 1872 να καταδικάσει «τας φυλετικάς διακρίσεις και τας εθνικάς έρεις και ζήλους και διχοστασίας εν τη του Χριστού Εκκλησία….».

Και ενώ ο Φαναριώτης κληρικός επικαλείται το κίνημα του πανσλαβισμού για να προσάψει στο Πατριαρχείο Μόσχας την «εκ νέου εργαλειοποίηση της θρησκείας», η συντριπτική πλειοψηφία των Ορθοδόξων Εκκλησιών ακολουθώντας την ερμηνεία του Θ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη στο «Πηδάλιο: «Ὅτι μέν γάρ ὁ Κωνσταντινουπόλεως οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ἐνεργεῖν εἰς τάς Διοικήσεις καί ἐνορίας τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν, οὔτε εἰς αὐτόν ἐδόθη ἀπό τόν Κανόνα τοῦτον ἡ ἔκκλητος ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ...» μέμφεται τον π.Βαρθολομαίο πως, στις αποφάσεις του προτάσσει εξωγενείς πολιτικές σκοπιμότητες και όχι τους Ιερούς Κανόνες που, βεβαιότατα, δεν παραχωρούν στον Κωνσταντινουπόλεως το δικαίωμα εξετάσεως εκκλήτου από άλλες Εκκλησίες.

Σε αυτή την κατηγορία ο π.Βαρθολομαίος απαντά με επιχείρημα εθνοφυλετισμού που προκαλεί εθνικές έριδες και διχοστασία στην Εκκλησία: «Οι  αδερφοί μας οι Σλάβοι [δεν μπορούν να δεχθούν] το προβάδισμα που έχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Γένος μας [δηλαδή των Ελλήνων] μέσα στην Ορθοδοξία»! 

Συνοδά με την κατηγορία εναντίον των Ρώσων για την «εκ νέου εργαλειοποίηση» της Εκκλησίας, ο π.Βαρθολομαίος επισείει την τάχα προβολή από τους σλαβόφωνους του Πατριαρχείου Μόσχας ως «Τρίτης Ρώμης». 

Κοντολογίς, για τον π. Βαρθολομαίο φταίει το Ρωσικό Πατριαρχείο που, ναι μεν σήμερα δεν υποστηρίζει κάποια νέα μορφή πανσλαβισμού, όμως, ως Εκκλησία των Ρώσων «Συμμετέχει ενεργά στην προώθηση της ιδεολογίας του Rousskii Mir, του Ρωσικού Κόσμου», που στοχεύει στο να «καταπολεμήσει τις παρακμιακές αξίες της Δύσης»! 

Είναι προφανές ότι, ο στόχος αυτός της Ρωσικής Εκκλησίας ενοχλεί τον π.Βαρθολομαίο, διότι η καταπολέμηση της δυτικής παρακμής εμποδίζει την εξάπλωση των σχεδίων του οικουμενιστικού ιδεολογικοπολιτικού κινήματος. 

Το Φανάρι υπήρξε κατά την ομολογία του Κωνσταντινοπολίτη Αθανάσιου Κομνηνού Υψηλάντου στα μετά την άλωση χρόνια μήτρα και εκκολαπτήριο «αρχόντων» που επεδίωκαν «μόνον και μόνον εις το ίδιον χρηματικόν κέρδος και ιεροσυλίαν και ουδέποτε ποσώς εις το όφελος ή εις κέρδος του Οικουμενικού θρόνου», στον οποίο ανέβαζαν και κατέβαζαν πατριάρχες οι δωροδοκίες των Τούρκων από τους υποψηφίους.

Η εργαλειοποίηση της Εκκλησίας για απόκτηση, διατήρηση και επέκταση πολιτικής δύναμης υπήρξε εγγενές χαρακτηριστικό των εκκλησιαστικών και κοσμικών Φαναριωτών «το τε πάλαι το τε νυν».

Οι Φαναριώτες ομογενείς, στα νεότερα χρόνια, εμπλέκονται ενεργά, σύμφωνα με έγγραφη μαρτυρία της CIA στις προσπάθειες ηθικής υπονόμευσης του Οικουμενικού Πατριάρχου Μάξιμου Ε΄ από την εποχή που αυτός υπήρχε Μητροπολίτης Χαλκηδόνος.  

Η εργαλειοποίηση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και η ένταξή του στους μηχανισμούς εξυπηρέτησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτή εκφράστηκε με το «δόγμα ανασχέσεως» του προέδρου των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν που καθόριζε την «πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών για υποστήριξη των

Δεν θα ‘ρθει ο Χριστός αλλιώς…(Κυριακή του Ζακχαίου)

 

Είμαστε όλοι Ζακχαίοι ως τη στιγμή του κατάβηθι…

Αρχιτελώνες και αρχηγοί, στης αμαρτίας τους συρμούς. Έρχεται όμως κάποτε η ώρα, που η συνείδηση ξυπνά από τον λήθαργό της και επαναστατεί. Σημαίνει μέσα μας εκείνος ο συναγερμός της απωλείας, του ολέθρου…Και θες τότε να δεις τον πάντοτε Ερχόμενο…

Μα πόσα εμπόδια δεν ορθώνονται μπροστά στον Θεάνθρωπο!

Πάθη ανομολόγητα απ’ τα βορβορώδη σου βαθέα και άλλα που διαφεντεύουν την ύπαρξή σου, ριζωμένα καλά σαν δέντρα πλατύκορμα, κρύβουν από τα μάτια σου του Ιησού τη θέα…Στη συκομουριά της ελπίδας σκαρφαλώνεις και τον ακούς να σου λέει: Σπεύσας, κατάβηθι! Σήμερα θα έρθω στο σπίτι σου! Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι! Πόσες φορές αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, έχεις ακούσει αυτές τις θείες και πατρικές…ικετευτικές προστακτικές ως τώρα στη ζωή σου; Άλλες τόσες όμως, δεν φάνηκε ο Χριστός μας! Δεν μπήκε ποτέ μέσα στο σπίτι σου! Αναξιόπιστος ο Κύριος; Σου έταξε να έρθει και δεν τήρησε την υπόσχεσή του, λες…Σε ξεγέλασε λοιπόν; Άπαγε της βλασφημίας!

Μ΄ένα γιατί αναπάντητο από το πέτρινο, το τυρωμένο εγώ σου, μένεις να αναρωτιέσαι…Μήπως τελικά δεν βρήκε τον δρόμο ο Χριστός; Μήπως η οδός χάλασε και έγινε απρόσιτος ο τόπος της οικίας μας; Ως τη στιγμή του κατάβηθι, όλα έμοιαζαν καλά…Μετά η Ευαγγελική περικοπή έχει το υπεδέξατο Αυτόν χαίρων! Μα και την ολοκληρωτική χωρίς εκπτώσεις έμπρακτη μετάνοια! Όχι, δεν είναι τα χείλη του Ζακχαίου που σπαράζουν εκείνο το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί…Είναι η ψυχή του που κραυγάζει την δική του προστακτική…Ανακάλεσέ με Σωτήρ και σώσον με! Και έπειτα όλα τα αδικημένα, τα συκοφαντημένα, τα αποκαθιστά στο τετραπλάσιο! Πως είμαστε έτοιμοι λοιπόν να υποδεχθούμε στο σπίτι μας τον Χριστό; Μήπως με τους δικούς μας όρους, τα θέλω μας, τα μέτρα μας, τις προϋποθέσεις και τους βολικούς μας συμβιβασμούς; Χωρίς ίχνος θυσίας και αυταπάρνησης; Ατσαλάκωτοι και αταπείνωτοι οικοδεσπότες περιμένουμε να φιλοξενήσουμε έναν Χριστό διερχόμενο διασώστη και όχι αιώνιο Ερχόμενο Σωτήρα, που θα μας πει κι ευχαριστώ για την τιμή! Τον δρόμο που έχει να διανύσει ο Κύριος ως την πόρτα μας τον έχουμε ετοιμασμένο;

Πάλι δεν ήρθε Εκείνος! Κι αν έφτασε ως την θύρα σου στέκεται έξω και κρούει…Μα δεν Τον ακούς! Και δεν ανοίγεις! Γιατί δεν Τον αγαπάς! Εξ όλης καρδίας, ψυχής και διανοίας και δυνάμεως! Μυριοκομματιασμένες αυτές, δωρίζονται στα μύρια πάθη σου τα αξερίζωτα!

Η συκομορέα του Ζακχαίου ακόμα στην Αγία γη στέκει αγέρωχη, όπως κάθε Ευαγγελικό ρήμα! Εκείνο το κατάβηθι, έχει ακριβώς την αντίθετη σημασία! Σε ανάβαση μας καλεί ο Χριστός μας! Ουχί κατάβα αλλ’ ανάβα σοι λέγει Ζακχαίε Χριστός…διαβάζουμε στο στίχο του συναξαριού του Αποστόλου και επισκόπου Καισαρείας Ζακχαίου, την 20η του μηνός Απριλίου. Για να ανέβεις όμως αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, πρέπει να απαλλαγείς απ ό,τι σε βαραίνει και σε καθηλώνει. Δεν είναι τα πόδια οι αναβατήρες σου, μα η καρδιά που θα σε υψώσει. Βαρίδι ο,τι την ρυπαίνει, ό,τι την αποσπά, ό,τι της τυφλώνει τα όμματα, να μην μπορεί στον Ουρανό να τα εκπέμψει, να μην μπορεί ούτε μια συκομορέα να βρει, να σκαρφαλώσει να δει Τον γλυκύ Ιησού που περνά.

Αύριο που είναι του Ζακχαίου η Κυριακή, μιμήσου τον ως το τέλος! Να έρθει ο Χριστός στο σπίτι σου, ν’ ακούσεις από τα χείλη Του εκείνο το Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο! Αλλιώς…

Νώντας Σκοπετέας

Τρελογιάννης

Η ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑ...ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ....!!!

 

Η ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑ...ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ....!!!

Ιανουαρίου 20, 2023

 ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ...

 ΟΙ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΙ ΘΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ...!!!

 Οι παγκόσμιες ελίτ εξομαλύνουν την παιδοφιλία.

 Το βλέπουμε πλέον και στην Ελλάδα…

Η Μοναξιά της αλήθειας

 

Πώς ήρθαν οι Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα

Για την επιλογή και επιβολή, από την Αγγλία, της πριγκηπικής οικογένειας της Δανίας στον ελληνικό θρόνο γράφει στο βιβλίο του «Μεγάλη Ιδέα: 1844 -1922» (εκδόσεις ΤΟΠΟΣ) ο Σπύρος Αλεξίου. Αναδημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Τελικά στις 2 Οκτώβρη 1862 ο Όθωνας και η Αμαλία επιβιβάζονται στη φρεγάδα «Αμαλία» και ξεκινούν περιοδεία με στόχο να ξανακερδίσουν την «αγάπη του λαού». Δε θα ξαναπατήσουν ποτέ στην Αττική. Στις 4 Οκτώβρη στη Βόνιτσα ο Θεοδωράκης Γρίβας ξεκινά πρώτος την Επανάσταση. Ακολουθούν η μία μετά την άλλη οι πόλεις και το ξημέρωμα της 11 Οκτώβρη η Αθήνα. Χωρίς να συναντήσουν ουσιαστικά αντίσταση οι επαναστάτες συγκεντρώνονται στον στρατώνα του πυροβολικού και στις 3 τα χαράματα, πάνω στην κάνη ενός πυροβόλου ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης συντάσσει το ψήφισμα που κηρύσσει έκπτωτο τον Όθωνα και συγκροτείται προσωρινή κυβέρνηση από τους Δ. Βούλγαρη, Κ. Κανάρη και Μ. Ρούφο.

Το διπλωματικό παιχνίδι

Ο θρόνος της Ελλάδας μένει κενός και το διπλωματικό πόκερ ξεκινά. Τα φύλλα τα μοιράζει, ως συνήθως, η Αγγλία και ανάμεσα στα άλλα χαρτιά που θα ρίξει στο τραπέζι θα είναι και τα Επτάνησα.

Οι Άγγλοι, έχοντας προδιαγράψει και επιδιώξει την εκθρόνιση του Όθωνα είχαν ξεκινήσει την προσπάθεια να ανεβάσουν στον θρόνο της Ελλάδας τον Αλφρέδο, γιο της βασίλισσας Βικτωρίας. Το όνομά του, στα τέλη της δεκαετίας του 1850, είχε ακουστεί ως πρόταση για ηγεμόνα μιας «Επτανησιακής Ηγεμονίας», σχέδιο που προωθούσαν οι άνθρωποι της Αγγλίας στα Επτάνησα. Η γηραιά Αλβιόνα ήθελε στην πραγματικότητα να ξεφορτωθεί τα «προβληματικά» Επτάνησα, να ελέγχει όμως το μέλλον τους. Ταυτόχρονα άφηναν να διαδίδονται φήμες και για ευνοϊκή θέση της Αγγλίας για Θεσσαλία και Ήπειρο. Όταν φάνηκε πως ήταν θέμα χρόνου η εκθρόνιση του Όθωνα, οι άνθρωποι των Άγγλων «ξέχασαν» το σχέδιο τους μιας και ο Αλφρέδος προοριζόταν πια για βασιλιάς της Ελλάδας.

Όπως γράφει ο Επ. Κυριακίδης:

«η αγγλική διπλωματία από δεκαετίας ειργάσθη υπέρ της υποψηφιότητας του Αλφρέδου, ωμίλει δε περί τούτου εν Αθήναις δια του Άγγλου πρεσβευτού κατά τρόπον δυνάμενον να παράσχη πολλάς ελπίδας περί μεγεθύνσεως της Ελλάδος εν περιπτώση εκλογής αυτού. Ούτως εν τη ελευθέρα και δούλη Ελλάδι το όνομα του Αλφρέδου εγένετο δημοφιλέστατον, εικόνες αυτού κυκλοφορούν ανά πάσας τας πόλεις και διαδηλώσεις εγένοντο υπέρ αυτού εν Αθήναις»[1].

Στο παιχνίδι έπαιζαν φυσικά και οι άλλες δυνάμεις. Η Ρωσία προωθούσε για βασιλιά τον Γαλλορώσο πρίγκηπα Λαίχτεμπεργκ, εγγονό του τσάρου Νικόλαου, υποψηφιότητα που στήριζε και η Γαλλία. Η Αγγλία για να εμποδίσει την εξέλιξη αυτή επικαλέστηκε το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830, σύμφωνα με το οποίο δεν μπορούσε ο βασιλιάς να προέρχεται από τους οίκους των τριών προστάτιδων Δυνάμεων. Ταυτόχρονα βέβαια ακύρωνε και την υποψηφιότητα του Αλφρέδου και όλη την πολιτική επένδυση που είχε κάνει και που είχε φέρει αποτελέσματα.

Αξίζει να αναφέρουμε πως το 1862, μαζί με τις εκλογές στην Ελλάδα, έγινε και ενδεικτικό δημοψήφισμα για επιλογή βασιλιά. Ο Αλφρέδος έλαβε 230.016 ψήφους, ο Λάιχτεμπεργκ 2.400 ενώ ο Γεώργιος – Γουλιέλμος, αυτός τον οποίον έφεραν τελικά για βασιλιά…μόλις 6! Προς τιμήν τους, 93 πολίτες ψήφισαν «ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ», αν και δεν είχε μπει θέμα πολιτεύματος. Τυπικά η Αγγλία εμφανιζόταν χαμένη, πρακτικά συνέβαινε το αντίθετο. Ο Π. Καρολίδης σχολιάζει:

«Αι εις τον Αλφρέδον δοθείσαι ψήφοι εκήρυττον εμφαντικώτατα εις άπαντα τον κόσμον ουχί απλώς την εμπέδωσιν της Αγγλικής εν Ελλάδι πολιτικής ροπής, αλλά την παμβασιλείαν της Αγγλικής εν τω κράτει τούτω»[2].

Ουσιαστικά δηλαδή η Αγγλία αναζητούσε «να πέψη εις Αθήνας αρμοστήν μεριμνώντα περί των αγγλικών και ουχί βασιλέα εργαζόμενον περί ελληνικών συμφερόντων»[3]. Και ποια ήταν η αιχμή αυτών των συμφερόντων; Όπως αποκάλυψε ο Δούκας Ερνέστος του Σαξ Κομπουργκ, αρνήθηκε το στέμμα που του πρότεινε η Αγγλία γιατί «δεν ηθέλησε να υποσχεθή τη Αγγλία ότι ουδέποτε ως βασιλεύς της Ελλάδος θα περιέλθη εις πόλεμον προς την Τουρκίαν»[4]. Στα «Απομνημονεύματά» του ο Ερνέστος σημειώνει, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της Αγγλίας Πάλμερστον:

«ο λόρδος Πάλμερστον εφρόνει ότι δια την Ελλάδα η συντήρησις στρατού και στόλου απέβαινε επιζήμιος και επιβλαβής διότι θα ενέβαλε το κράτος εις περιπλοκάς. Η Η Ελλάς έχρηζε μόνον λυσιτελούς χωροφυλακής».[5] Ο Ερνέστος αναφέρει ακόμη πως ανάμεσα σε αυτούς που η Αγγλία πρόσφερε το στέμμα ήταν κι ο Φερδινάρδος της Πορτογαλίας αλλά κι αυτός το αρνήθηκε καθώς «η αγγλική κυβέρνησις επεθύμει να εγκαταστήσει εντός ολίγων εβδομάδων νέον εν Αθήναις βασιλέα, ως συνέβαινε με τους τοπάρχας της Βεγγάλης ότε αναχωρούντος του ενός επέμπετο ευθύς έτερος»[6] .

Επειδή στην εποχή μας από διάφορες πλευρές εκφράζεται η άποψη πως δεν υπήρξε εξαρτημένο κράτος η Ελλάδα, είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα του Επ. Κυριακίδη:

«το ελληνικό στέμμα περιεφέρετο ανά την Ευρώπην εκπληστηριαζόμενον υπό της αγγλικής κυβερνήσεως, κατά την φράσιν του Άγγλου βουλευτού Φιτζέραλντ, προτεινόμενον εις τους άρρενες βλαστούς πάσης γερμανικής αυλής και απορριπτόμενον παρά των πειναλέων τούτων πριγκήπων, κατά την φράσιν ετέρου Άγγλου βουλευτού του Σμόλετ.»[7].

Με απλά λόγια, η Αγγλία έλεγχε απόλυτα το μέλλον της Ελλάδας και επιδίωκε έναν τοποτηρητή της στον θρόνο της. Κόκκινη γραμμή ήταν η εξασφάλιση της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Για αυτό και ήταν διατεθειμένη να δώσει ως αντάλλαγμα ασήμαντες πια για αυτές κτήσεις που, εκτός των άλλων, αποτελούσαν και μπελά λόγω των εξεγέρσεων των «ποπολάρων».
Ο Γεώργιος Γλύξμπουργκ. Το πλήρες όνομά του ήταν Κρίστιαν Γουλιέλμος Φερδινάνδος Αδόλφος Γεώργιος του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Γκλύξμπουρκ

Ο Άγιος Μάρκος της ορθόδοξης αντίστασης

 

 Στους καιρούς μας όπου η διοικούσα Εκκλησία, πλην ελαχίστων ευτυχών εξαιρέσεων, υπακούει στις επιταγές του εγχωρίου και διεθνούς κρατισμού σε βάρος της Αλήθειας και των χριστιανικών παραδόσεων, ο σήμερα τιμώμενος Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο αρχιερέας του " όχι" και της αντίστασης, αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα.

 Καταγόταν από την Κων/πολη. Οι ευλαβείς γονείς του, από αρχοντική και ευγενική γενιά (εξ ου και το προσωνύμιο Ευγενικός), ο Γεώργιος, Διάκονος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, και η μητέρα του Μαρία, ανέθρεψαν τον μικρό Μανουήλ και τον αδελφόν του Ιωάννη χριστιανικά και φρόντισαν για την μόρφωσή του. Ο Άγιος Μάρκος διεκρίνετο από την ευρυμάθεια και την αγιότητα του βίου του. Σε ηλικία 25 ετών εκάρη μοναχός στην Μονή Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων, και χειροτονήθηκε ιερέας.

Μορφωμένος με την θύραθεν φιλοσοφική και χριστιανική παιδεία ο Άγιος Μάρκος διεκρίθη ως διδάσκαλος της ρητορικής, Διευθυντής στο Πατριαρχικό Φροντιστήριο, και απολάμβανε της εκτιμήσεως των εκκλησιαστικών κύκλων και του ιδίου του Αυτοκράτορος Ιωάννου Παλαιολόγου. Ο τελευταίος, προ της στρατιωτικής απειλής των Οθωμανών, εστράφη στην Δύση επιδιώκοντας διάλογο με τον Πάπα με απώτερο σκοπό να εξασφαλίσει την πολιτική και στρατιωτική βοήθεια των Δυτικών. Συμφώνησε να συμμετάσχει πολυπληθής βυζαντινή αντιπροσωπία στην Σύνοδο Φερράρας Φλωρεντίας που συνεκάλεσε ο Πάπας με σκοπό να συζητηθεί και να υπογραφεί η Ένωση των Δύο Εκκλησιών. Στην αυτοκρατορική συνοδεία επελέγησαν οι πιο αξιόλογοι αξιωματούχοι και εκκλησιαστικοί άνδρες για να εκπροσωπήσουν την Ορθοδοξία στην Σύνοδο, μεταξύ αυτών ο Πατριάρχης Ιωσήφ, ο Γ. Σχολάριος, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλήθων Γεμιστός, ο Νικαίας Βησσαρίων και ο Μάρκος ο Ευγενικός κατόπιν της επιμονής του αυτοκράτορος ο οποίος λίγο πριν αναχωρήσουν για την Δύση, ζήτησε από το πατριαρχείο να εκλέξουν τον Άγιο Μάρκο ως μητροπολίτη Εφέσου.

Σιωπή μεταξύ των γενεών. Υπερμοντέρνος αυτισμός

 

 – Roberto Pecchioli

Όταν οι κοινωνιολόγοι ενώνουν τις δυνάμεις τους με στατιστικολόγους, ανακαλύπτουν το ζεστό νερό ή το σύρμα για την κοπή του βουτύρου. Η τελευταία αποκάλυψη αυτών των εξερευνητών του λαβύρινθου της κοινωνίας μας είναι ότι οι διάφορες γενιές δεν μιλούν μεταξύ τους και ειδικά οι νέοι, που στο στατιστικό ιστόγραμμα είναι από 18 έως 36 ετών, δεν επικοινωνούν με τις παλαιότερες γενιές.  Καμία είδηση, καμία έκπληξη. Το θέμα μας περιτριγυρίζει από τη δεκαετία του '60 και ένας σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, έκανε την έλλειψη επικοινωνίας το κύριο θέμα των έργων του.

Αυτό είναι η νεωτερικότητα, παιδιά. Η γενιά του '68 γύρισε το τραπέζι, αλλά με τον τρόπο της επικοινώνησε, αμφισβητώντας τους γονείς, την εξουσία, τις συμβάσεις, τον αστικό κόσμο. Μετά τους κλυδωνισμούς της δεκαετίας του 1970, που ήταν μια ακραία μορφή σχέσης, βασισμένη στο σχήμα φίλου-εχθρού και στη χρήση βίας και κατάχρησης εξουσίας, η παλιά εξουσία ανέκτησε τον έλεγχο της κατάστασης. Ο νέος αντιαστικός καπιταλισμός έχει απορροφήσει εύκολα τις νεανικές παρορμήσεις των προηγούμενων χρόνων, προσανατολίζοντάς τες προς την κατανάλωση, την άμεση απόλαυση, το αίτημα για ολοένα καινούργια «δικαιώματα».

Η μόνη «αφήγηση» που επιτρεπόταν ακόμα, να χρησιμοποιήσει το λεξικό του Jean François Lyotard, εφευρέτη του μεταμοντέρνου, ήταν μια δημοφιλής χυδαία μορφή ψυχανάλυσης, με επίκεντρο τον θάνατο του πατέρα και την αρχή της ευχαρίστησης, κατάλληλη για να παρασύρει γενεές σε ένα κενό χωρίς ηθικούς νόμους, εγκλωβισμένους στον υποκειμενισμό, εθισμένους στον φετιχισμό των εμπορευμάτων και σε έναν εγωιστικό ατομικισμό. Για σχεδόν πενήντα χρόνια απαγορεύει να απαγορεύεται, εδώ και άλλα τόσα αποδομεί, απομυθοποιηθεί, χλευάζει κάθε αρχή αλήθειας, κόβει δεσμούς και ρίζες. Η εποχή μας είναι αυτή του θανάτου του πατέρα, άρα του νόμου, της μετάδοσης. Γιατί να μιλάμε μεταξύ μας; Η υπερνεωτερικότητα αποτελείται από νεο-πληβείους που μορφώνονται και αγνοούν το ουσιώδες, επιθυμούν να καταναλώνουν τα πάντα: εμπειρίες, αγαθά, σώματα.

Οι νέοι που περιγράφουν οι κοινωνιολογικές στατιστικές είναι η πρώτη γενιά των παιδιών της μετά το 1968 και των μεγάλων κοινωνικών, οικογενειακών και ανθρωπολογικών ανατροπών των επόμενων ετών. Οι πατεράδες τους σκότωσαν τους παππούδες τους, δεν είναι περίεργο που τα παιδιά τους τους αγνοούν. Είναι ο συνηθισμένος λόγος: όποιος κόβει τη σχέση με το «πριν», αναπόφευκτα αρνείται την πιθανότητα του «μετά». Υπάρχει μόνο ένα «κατά τη διάρκεια», ένα συνεχές και κουραστικό παρόν, ένας πίνακας πουαντινιστικής ζωγραφικής χωρίς την τέχνη του Ζωρζ Σευρά στο «Κυριακάτικο απόγευμα στο νησί Grande Jatte». Το αριστούργημα του «pointillism», ωστόσο, αποκαλύπτει ήδη μια κάποια αμοιβαία αδιαφορία, τη χωρικότητα ατόμων ή μικρών ομάδων που επικοινωνούν μόνο εσωτερικά ή που, το πολύ-πολύ, προσφέρονται στο βλέμμα των άλλων αποκλειστικά μέσω της μόδας ή της στάσης, αυτό θά έλεγε σήμερα η εικόνα.

Η φροϋδική ψυχανάλυση, μια φιλοσοφία της σειράς C, επινόησε το σύμπλεγμα του Οιδίποδα, οι οπαδοί της ισχυρίστηκαν ότι δεν ξεπέρασαν την αντίθεση με τον πατέρα, αλλά ότι κατέβασαν οριστικά τη φιγούρα μαζί με την εξουσία. Ο «Αντι-Οιδίπους» των Ντελέζ και Γκουαταρί χρονολογείται από το 1972, κατηγορώντας τον Φρόιντ για συντηρητισμό και μας καλεί να πάμε μέχρι το τέλος, να κόψουμε κάθε σχέση με το παρελθόν και τους πατέρες. Έτσι έγινε, με την ενδιαφέρουσα συνενοχή εκείνου του νέου φιλελευθερισμού που συνειδητοποίησε το τεράστιο πλεονέκτημα του να δουλεύεις πάνω σε πλαστικές, ξεριζωμένες γενιές, που διακατέχονται από τη «μανία της εξαφάνισης», δηλαδή να απαλλαγούμε από κάθε κληρονομιά, ληφθείσα ιδέα, παράδοση, την οποία ο Χέγκελ, ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα, την είχε προσδιορίσει ως το θεμέλιο της εκκολαπτόμενης νεωτερικότητας.

Επιπλέον, υπάρχει η τεχνολογία, η οποία έχει διαστρεβλώσει τους τρόπους ζωής, εργασίας, σκέψης με την παρουσία ολόκληρων ανθρώπινων μαζών στον κόσμο. Αυτό το επαληθεύει όποιος εργάζεται για δεκαετίες και έχει να κάνει με νέους συναδέλφους. Η εμπειρία δεν έχει πλέον τη σημασία που είχε πάντα, η μετάδοση γνώσεων και επαγγελματικών μυστικών συχνά καθίσταται μάταιη λόγω της προφανούς αχρηστίας των παρωχημένων, άχρηστων γνώσεων, και κανείς δεν έχει πλέον την εξουσία να διευθύνει ή να οργανώνει, και ακόμη χειρότερα, δ ούτε ξέρει ούτε θέλει να είναι παράδειγμα. Δεν είναι διαφορετικά στην οικογένεια. Οι οικογένειες διχάζονται όλο και περισσότερο και τότε κερδίζουν τα συναισθήματα ενοχής και οι πιο βολικές λύσεις. Οι πατέρες μετατρέπονται σε ΑΤΜ, κανείς δεν μπορεί να προφέρει αυτά τα όχι, τα οποία, μοναδικά, εκπαιδεύουν στη ζωή. Οι μητέρες αντέχουν λίγο ακόμα: το βαθύ ένστικτο της φροντίδας δεν έχει ακόμη υπερνικηθεί από την επιθυμία για ολοκλήρωση ή απόλυτη αυτονομία που ο φεμινισμός, η νεωτερικότητα και οι καιροί έχουν εμπνεύσει στη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών.

Άλλωστε, ο τελευταίος μισός αιώνας είναι αυτός της δολοφονίας του πατέρα, όχι της μητέρας, και της υποτίμησης, αν όχι της γελοιοποίησης του αρσενικού. Στις συναλλαγές χρειάζεται λιγότερη σωματική δύναμη, στις οικογένειες απαγορεύεται να απαγορεύουν, να διδάσκουν, να τιμωρούν ή απλά να αρνούνται. Η βιοτεχνολογία καθιστά περιττή ακόμη και τη σεξουαλική πράξη από την οποία προκύπτει η πατρότητα: αρκούν οι δοκιμαστικοί σωλήνες, οι σύριγγες και μια θλιβερή αυνανιστική ρύπανση σε ένα ασηπτικό περιβάλλον. Πώς μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη ένας τέτοιος πατέρας; Και γιατί να μαλώσει μαζί του, να ρωτήσει, να συνομιλήσει, να υπακούσει, αφού, έχοντας απαξιώσει τον δεσμό αίματος και το ίδιο το γεγονός της αναπαραγωγής (τεκνοποίησης), η μόνη του λειτουργία στον κόσμο ήταν να παρέχει τον σπόρο;

Όταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Άγιος των ελληνικών γραμμάτων συνάντησε τον Θεό

Ο Αλέξανδρος Παπαδιάμαντης, ο Άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων, πεθαίνει σαν σήμερα.


Πόσο αντιφατικό και παράδοξο, στην εποχή των τράπερ, των αγράμματων νεοελλήνων, των «συγγραφέων» που αδυνατούν να συντάξουν ορθή πρόταση δίχως την αρωγή του Google, των νέων με τα πρησμένα δάχτυλα από την περιήγηση στο τηλεφωνικό σύμπαν τους, να γράφεις για το παρελθόν σύμπαν του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη;



Κι όμως ο Παπαδιαμάντης, που εκοιμήθει μια μέρα σαν σήμερα, 3η του Ιανουαρίου του 1911, είναι πάντα παρών για όσους τον κουβαλούν μέσα τους! Ο πνευματικός πατέρας της Φόνισσας, της Γυφτοπούλας, των Εμπόρων των Εθνών, της Γλυκοφιλούσας… εκδήμησε πάμπτωχος ως άγιος.


Το τέλος του Άγιου από έναν ποιητή


Να πώς περιγράφει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης το τέλος του Παπαδιαμάντη: «Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Μέρες τώρα χιόνιζε. Ο κυρ Αλέξανδρος είχε κρυολογήσει, μα δεν έδινε σημασία. Βγήκε από το σπίτι να πιει καμιά ρακή το μπακάλικο του Ζιμπλού, όμως δεν άντεχε και γύρισε γρήγορα. Πέφτει στο στρώμα με πυρετό. «Ήρθε η ώρα να πεθάνω», λέει ξέψυχα. Οι αδερφές του κλαίνε με τα λόγια του, μα ο ίδιος τις παρηγορεί: «Μην κλαίτε, είναι αμαρτία. Ο Θεός έδωσε τη ζωή ο Θεός την παίρνει».
Το βράδυ κοιμάται κάπως ήσυχα, μα το πρωί ο πυρετός ανεβαίνει. Οι τρεις γυναίκες πηγαινοέρχονται. Η Κερασούλα δανείζεται μερικά ξύλα από μία γειτόνισσα και ανάβει το τζάκι. Η Χαρίκλεια καρφώνει μία κουβέρτα στο παράθυρο για να μην μπάζει και η Σοφούλα του ψήνει φασκόμηλο.
Το απόγευμα χειροτερεύει και τρέχουν να φέρουν το γιατρό. Μα ο Παπαδιαμάντης τον διώχνει. Ζητάει να έρθει ο πάπας να εξομολογηθεί και να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων. Όταν έρχεται ο παπάς, του βάζουν δύο μεγάλα μαξιλάρια στην πλάτη για να στέκεται καθιστός. Ο ιερέας διαβάζει την ευχή και τον κοινωνάει. Ύστερα βγάζει κάτω από το ράσο του ένα τηλεγράφημα.
«Μου το έδωσαν καθώς περνούσα από το ταχυδρομείο, είναι για σένα».
Ο Παπαδιαμάντης τον κοιτάζει αφηρημένος.
-Διάβασε μου, τι γράφει; Ρωτάει, αχνά.
«Γράφουν ότι σου έδωσαν παράσημο. Το κουβέρνο, λέει, σου έδωσε τον Αργυρό Σταυρό, Δεν χαίρεσαι;».
Ο κυρ Αλέξανδρος έχεις στυλώσει τα μάτια του στο εικονοστάσι…
-Τι να πω; Είναι αργά τώρα…
Ο παπάς φεύγει. Νυχτώνει. Μεγάλες σκιές κουρνιάζουν στις γωνίες της κάμαρας. Ο Παπαδιαμάντης είναι ολομόναχος αντίκρυ στο θάνατο. Και τότε τον λυγίζει ένα αβάσταχτο παράπονο για τη ζωή που δεν έζησε, για την ώρα της κρίσης που πλησιάζει. Κρύβει το πρόσωπό στις παλάμες και κλαίει σαν παιδί...
Στο τζάκι καίνε τα τελευταία κούτσουρα. Ο άγιος της Σκιάθου έχει ηρεμήσει κάπως τώρα. Διώχνει τις αδερφές του που ξενυχτάνε δίπλα του.
-Πηγαίνετε να ξαπλώσετε, θέλω να μείνω μόνος, λέει. Οι δύστυχες κοπέλες φεύγουν. Είναι δύο μετά τα μεσάνυχτα. Ο Παπαδιαμάντης καταλαβαίνει ότι έρχεται η στιγμή. Πλαγιάζει, σταυρώνει τα χέρια και κλείνει τα μάτια. Η ψυχή του είναι κιόλας στην αγκαλιά του Κυρίου».


Και μια ανάλυση από έναν Νομπελίστα


Ο Οδυσσέας Ελύτης, έχει γράψει για τον Παπαδιαμάντη: «Στον μισό και πλέον αιώνα που μας χωρίζει από το θάνατο του Παπαδιαμάντη, τ’ αντιστύλια του οικοδομήματος του, έπεσαν ένα προς ένα. Η αγροτική φάση πέρασε στη βιομηχανική, το χωριό στην πολιτεία, ο χριστιανός στον άπιστο· κοινοτοπίες, που αν είχαν την ίδια σημασία του αναπόφευκτου για το πνεύμα όση έχουν για την καθημερινή μας ζωή, θα έπρεπε η μορφή του σκιαθίτη διηγηματογράφου να έχει γίνει αέρας. Δεν έγινε…. Η μεγάλη τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει να αναγνωρίσει τον εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μες στο ελάχιστο!»…


Τι άλλο; Μια φράση γραμμένη από το άγιο χέρι του κυρ Αλέξανδρου: «Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς»!


https://www.ethnos.gr/
paterikos

Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά, πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις στη συγκεκριμένη οικογένεια στην οποία ανήκεις

 

Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά, πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις στη συγκεκριμένη οικογένεια στην οποία ανήκεις, να μπορείς να χαίρεσαι και να ζεις αυτόν που σε βρίζει, αυτόν που σε καταριέται, αυτόν που σε κλωτσάει,
αυτόν που δε σε χωνεύει, αυτόν που σε μιλάει με τον αγριότερο τρόπο, αυτόν που σε ονειδίζει, αυτόν που το μαύρο το λέει άσπρο, αυτόν που τον κάμπο τον ονομάζει βουνό, αυτόν που παρεξηγεί το καθετί σε σένα, οφείλεις να βαστάζεις το ρήμα του πλησίον σου, γιατί ο καθένας θα σου μιλάει κατά τον πόνο του.
Όταν ανοίξει το στόμα του ο άλλος θα σου μιλήσει, όχι όπως σου πρέπει, αλλά ανάλογα με το τί έχει μέσα στην καρδιά του. Εφόσον πονάει, εφόσον είναι άνθρωπος αγροίκος, αγενής, απερίτμητος τη καρδία, σκληρός, χωρίς αγάπη, χωρίς πνεύμα, χωρίς Θεό, έτσι θα σου μιλήσει.
Πρέπει να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι. Εάν θέλεις να αλλάξει ο λόγος τους, η ζωή τους, το βλέμμα τους, η καρδιά τους, η στάση τους απέναντι σου, δεν πρόκειται να κάνεις τίποτε, αντίθετα θα εγερθούν πόλεμοι μέσα στην καρδιά σου, οι οποίοι θα σε κάνουν να λυπάσαι.
Πράγματι, ο πονεμένος άνθρωπος, ο μελαγχολικός, όποιος αντιδράει και παραπονιέται, αυτός ταλαιπωρείται, διότι δεν κατάλαβε πως ό,τι του είπε ή του έκανε ο άλλος ακριβώς αυτό του χρειάζεται. Θα ήταν αμφίβολη η σωτηρία μας εάν ο άλλος δεν ήταν ακριβώς αυτό που είναι. Αντιθέτως, εάν δεν ανέχομαι τον άλλον, σκληραίνει η καρδιά μου και πονάει, οπότε γίνομαι ανισόρροπος.

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου -
Λόγοι Ασκητικοί (Ερμηνεία στον Αββά Ησαϊα)

https://amfoterodexios.blogspot.com/2016/12/blog-post_48.html 

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα

 

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα. (Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού” (Αποκ. 3, 20).

Υπό αυτή την έννοια, ο χρόνος υποδηλώνει επίσης την ελευθερία του ανθρώπου και τον μεγάλο σεβασμό που έχει ο Θεός για τα πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μπαίνει στην καρδιά του ανθρώπου με τη βία. Η ένωση μαζί Του μέσα στην αγάπη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με ...την ελεύθερη ανταπόκριση μας προς την προσφορά της. Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός μάς δίνει χρόνο. Και εξαιτίας του σεβασμού που έχει για τα πλάσματα Του, ο χρόνος αυτός βιώνεται τόσο από τον Θεό όσο και από τον άνθρωπο… Διότι δεν χωρά αμφιβολία πως όταν δεν ακούμε τη φωνή του Θεού, ή επιλέγουμε να μην απαντήσουμε σε αυτήν, είμαστε απλώς σε αναμονή –περιπίπτουμε σε μία κατάσταση αναμονής διαφόρων πραγμάτων και τελικά ζούμε ολότελα βυθισμένοι στον χρόνο. Όταν όμως αυτό που περιμένουμε είναι μεγάλης προσωπικής σημασίας για μας, τότε αντιλαμβανόμαστε περισσότερο το πέρασμα του χρόνου. Και αυτή η αναμονή για κάποιο σπουδαίο γεγονός περιλαμβάνει πάντα κάτι χαρούμενο, το οποίο καταλαμβάνει την ψυχή και απομακρύνει την ανία. Η πιο έντονη προσδοκία ή αναμονή, η μεγαλύτερη επιθυμία όλων είναι αυτή της ανεπιφύλακτης αγάπης από ένα άλλο πρόσωπο…


Ο χρόνος είναι όπως η απόσταση ανάμεσα στα δύο άκρα μιας γέφυρας. Υπάρχει σε αυτό κάτι το ασαφές, κάτι το αβέβαιο. Πρόκειται για μία κατάσταση κίνησης είτε προς τον θάνατο είτε προς την πληρότητα της ζωής…

Ο χρόνος είναι πραγματικός και δημιουργικός μονάχα όταν, ταξιδεύοντας μέσα σε αυτόν, ο άνθρωπος προχωράει μέσα στην ένωση της δικής του ζωής με αυτή των άλλων και με την άπειρη ζωή του Θεού. Στην αιωνιότητα φτάνουμε μόνο περνώντας μέσα από τον χρόνο, ως ένα αληθινό ταξίδι – όχι προσπαθώντας να ξεφύγουμε από αυτόν. Και περνάμε μέσα από αυτό το πραγματικό μεσοδιάστημα, μόνο στον βαθμό που ενώνουμε τους εαυτούς μας εν αγάπη με το υπέρτατο Πρόσωπο του Θεού.

Ο χρόνος που απλά μεσολαβεί ανάμεσα σε ένα πρόσωπο και στα πράγματα εκείνα που το πρόσωπο αυτό θέλει να αρπάξει, ή ανάμεσα σε ένα πρόσωπο και στους διπλανούς του, πάνω στους οποίους το πρόσωπο αυτό θέλει να κυριαρχήσει και να εκμεταλλευτεί, στην πραγματικότητα δεν είναι καν χρόνος· είναι απλά μία μετατόπιση μέσα στην έρημο του εαυτού μας, που οδεύει κατά πάνω στον ολοκληρωτικό θάνατο.

Όσο παραμένουμε κλεισμένοι μέσα στους εαυτούς μας, ο Θεός φεύγει μακριά μας, διότι απομακρυνόμαστε από τους άλλους ανθρώπους και δεν μπορούμε να εισέλθουμε σε προσωπική κοινωνία μαζί τους.

Ο χρόνος θα φτάσει στο τέλος του, μόνο όταν έχουμε ανταποκριθεί πλήρως και άμεσα στο κάλεσμα του Θεού ή όταν έχουμε οριστικά και τελειωτικά κλειστεί μέσα στον εαυτό μας και στη μοναξιά μας, εκεί όπου δεν δεχόμαστε κανένα κάλεσμα και δεν υπάρχει πια καμία πιθανότητα ανταπόκρισης.

Η συνεχής άρνηση ανταπόκρισης στη προσφορά της αγάπης, ακινητοποιεί πνευματικά τον άνθρωπο σε πλήρη αδυναμία επικοινωνίας. Σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει αναμονή, ούτε ελπίδα και προσδοκία. Είναι μάλλον αμφίβολο εάν σε αυτή την κατάσταση έχει νόημα να μιλάμε για τον χρόνο – πόσο μάλλον για την πληρότητα της αιωνιότητας.

Εφόσον στην κατάσταση αυτή δεν υπάρχει τίποτα το καινούργιο το μόνο που μπορούμε να πούμε για αυτή, είναι ότι μοιάζει με μία εικόνα της αιωνιότητας εντελώς αντεστραμμένη, είναι η απόλυτη αντίθεση της αληθινής αιωνιότητας: O χρόνος έχει χάσει πια κάθε νόημα – είναι άχρηστος – εξαιτίας της πλήρους κενότητας, της απουσίας κάθε είδους κίνησης, κάθε κατεύθυνσης ή στόχο. Η ατελείωτη μονοτονία του κενού από τη μία πλευρά και η πληρότητα της κοινωνίας από την άλλη, αντιπροσωπεύουν τους δύο ριζικά τύπους της αιωνιότητας. Ο πρώτος είναι η αιωνιότητα του θανάτου και ο δεύτερος της ζωής.




π. Δημητρίου Στανιλοάε, Προσευχή και Ἐλευθερία, Ἑν πλῷ, Ἀθήνα 2009

https://proskynitis.blogspot.com/2020/12/blog-post_77.html

Χρονικά της Ουκραΐνας Β΄: «Πίσω» από τα συντρίμμια του Nord Stream

3 Οκτωβρίου 2022 Πυργίτης

 

Η Οικονομία είναι το όπλο. Η Πολιτική είναι να ξέρεις πότε να τραβήξεις τη σκανδάλη.

Από την ταινία «Ο Νονός» του Μάρτιν Σκορτσέζε



Απ’ ότι φαίνεται οι σχετικά πρόσφατες απειλές τόσο του Τζο Μπάιντεν όσο και της Βικτώρια Νούλαντ για τους δύο αγωγούς αερίου Nord Stream, έγιναν πραγματικότητα.

Το πιο σύντομο ανέκδοτο της ημέρας (28η Σεπτέμβρη) πρόσφερε η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Τζένιφερ Γκρίφιν του Fox News:

Η ερώτησή μου στην ενημέρωση του Πενταγώνου σήμερα: Μπορείτε να αποκλείσετε την ανάμειξη των ΗΠΑ;

Ανώτερος στρατιωτικός αξιωματούχος: «Ναι, δεν είχαμε καμία απολύτως ανάμειξη»…

Συμπωματικά (ή όχι), μόλις την προηγούμενη ημέρα του σαμποτάζ στους αγωγούς, χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στη Γερμανική παραθαλάσσια πόλη Λούμπμιν, ζητώντας την επαναλειτουργία του Nord Stream 2[1]. Η σημειολογία της συγχρονικότητας είναι σίγουρα ισχυρή.

Αυτό που σίγουρα δεν αποτελεί σύμπτωση είναι ότι το σαμποτάζ πραγματοποιείται με την ολοκλήρωση των δημοψηφισμάτων στις περιοχές της Ουκραΐνας, που κατέλαβε ο Ρωσσικός στρατός. Η ένταξη των περιοχών αυτών στη Ρώσσικη αυτοκρατορία και η μερική επιστράτευση που ανακοινώθηκε από τον Πούτιν αναπόφευκτα σημαίνουν πως το επίπεδο της στρατιωτικής βίας στην Ουκραΐνα θα αναβαθμιστεί σημαντικά. Δεν θα πρόκειται πλέον για «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», όπου τηρούνται ορισμένα όρια (π.χ. δεν αγγίζεται η αντίπαλη ηγεσία, δεν επιδιώκεται η μεθοδική καταστροφή πολιτικών υποδομών), αλλά για επιπλέον ανοιχτό πόλεμο με περισσότερη ελαστικότητα ως προς την ερμηνεία των «κανόνων» ή την απουσία αυτών.

Οι Ρώσσοι, λοιπόν, δημιουργούν το νομικό υπόβαθρο, για να συνεχίσουν δίχως «γάντια» όσα ήδη κάνουν. Βέβαια, το ίδιο πράττουν και οι Αμερικανοί, που ωστόσο διατηρούν πολύ μικρότερο ενδιαφέρον για οποιοδήποτε «νομικό υπόβαθρο». Ο χρόνος του πολέμου θα συμπυκνωθεί και θα επιταχυνθεί· οπότε, οποιοδήποτε κέρδος επιθυμεί ο καθένας κοιτάζει να το αρπάξει το συντομότερο.