Είμαστε όλοι Ζακχαίοι ως τη στιγμή του κατάβηθι…
Αρχιτελώνες και αρχηγοί, στης αμαρτίας τους συρμούς. Έρχεται όμως κάποτε η ώρα, που η συνείδηση ξυπνά από τον λήθαργό της και επαναστατεί. Σημαίνει μέσα μας εκείνος ο συναγερμός της απωλείας, του ολέθρου…Και θες τότε να δεις τον πάντοτε Ερχόμενο…
Μα πόσα εμπόδια δεν ορθώνονται μπροστά στον Θεάνθρωπο!
Πάθη ανομολόγητα απ’ τα βορβορώδη σου βαθέα και άλλα που διαφεντεύουν την ύπαρξή σου, ριζωμένα καλά σαν δέντρα πλατύκορμα, κρύβουν από τα μάτια σου του Ιησού τη θέα…Στη συκομουριά της ελπίδας σκαρφαλώνεις και τον ακούς να σου λέει: Σπεύσας, κατάβηθι! Σήμερα θα έρθω στο σπίτι σου! Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι! Πόσες φορές αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, έχεις ακούσει αυτές τις θείες και πατρικές…ικετευτικές προστακτικές ως τώρα στη ζωή σου; Άλλες τόσες όμως, δεν φάνηκε ο Χριστός μας! Δεν μπήκε ποτέ μέσα στο σπίτι σου! Αναξιόπιστος ο Κύριος; Σου έταξε να έρθει και δεν τήρησε την υπόσχεσή του, λες…Σε ξεγέλασε λοιπόν; Άπαγε της βλασφημίας!
Μ΄ένα γιατί αναπάντητο από το πέτρινο, το τυρωμένο εγώ σου, μένεις να αναρωτιέσαι…Μήπως τελικά δεν βρήκε τον δρόμο ο Χριστός; Μήπως η οδός χάλασε και έγινε απρόσιτος ο τόπος της οικίας μας; Ως τη στιγμή του κατάβηθι, όλα έμοιαζαν καλά…Μετά η Ευαγγελική περικοπή έχει το υπεδέξατο Αυτόν χαίρων! Μα και την ολοκληρωτική χωρίς εκπτώσεις έμπρακτη μετάνοια! Όχι, δεν είναι τα χείλη του Ζακχαίου που σπαράζουν εκείνο το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί…Είναι η ψυχή του που κραυγάζει την δική του προστακτική…Ανακάλεσέ με Σωτήρ και σώσον με! Και έπειτα όλα τα αδικημένα, τα συκοφαντημένα, τα αποκαθιστά στο τετραπλάσιο! Πως είμαστε έτοιμοι λοιπόν να υποδεχθούμε στο σπίτι μας τον Χριστό; Μήπως με τους δικούς μας όρους, τα θέλω μας, τα μέτρα μας, τις προϋποθέσεις και τους βολικούς μας συμβιβασμούς; Χωρίς ίχνος θυσίας και αυταπάρνησης; Ατσαλάκωτοι και αταπείνωτοι οικοδεσπότες περιμένουμε να φιλοξενήσουμε έναν Χριστό διερχόμενο διασώστη και όχι αιώνιο Ερχόμενο Σωτήρα, που θα μας πει κι ευχαριστώ για την τιμή! Τον δρόμο που έχει να διανύσει ο Κύριος ως την πόρτα μας τον έχουμε ετοιμασμένο;
Πάλι δεν ήρθε Εκείνος! Κι αν έφτασε ως την θύρα σου στέκεται έξω και κρούει…Μα δεν Τον ακούς! Και δεν ανοίγεις! Γιατί δεν Τον αγαπάς! Εξ όλης καρδίας, ψυχής και διανοίας και δυνάμεως! Μυριοκομματιασμένες αυτές, δωρίζονται στα μύρια πάθη σου τα αξερίζωτα!
Η συκομορέα του Ζακχαίου ακόμα στην Αγία γη στέκει αγέρωχη, όπως κάθε Ευαγγελικό ρήμα! Εκείνο το κατάβηθι, έχει ακριβώς την αντίθετη σημασία! Σε ανάβαση μας καλεί ο Χριστός μας! Ουχί κατάβα αλλ’ ανάβα σοι λέγει Ζακχαίε Χριστός…διαβάζουμε στο στίχο του συναξαριού του Αποστόλου και επισκόπου Καισαρείας Ζακχαίου, την 20η του μηνός Απριλίου. Για να ανέβεις όμως αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, πρέπει να απαλλαγείς απ ό,τι σε βαραίνει και σε καθηλώνει. Δεν είναι τα πόδια οι αναβατήρες σου, μα η καρδιά που θα σε υψώσει. Βαρίδι ο,τι την ρυπαίνει, ό,τι την αποσπά, ό,τι της τυφλώνει τα όμματα, να μην μπορεί στον Ουρανό να τα εκπέμψει, να μην μπορεί ούτε μια συκομορέα να βρει, να σκαρφαλώσει να δει Τον γλυκύ Ιησού που περνά.
Αύριο που είναι του Ζακχαίου η Κυριακή, μιμήσου τον ως το τέλος! Να έρθει ο Χριστός στο σπίτι σου, ν’ ακούσεις από τα χείλη Του εκείνο το Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο! Αλλιώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου