Οφείλουμε να αναρωτηθούμε για το πόσο στημένο είναι το «παιχνίδι» στις μέρες μας. Όχι μόνο του προεκλογικού τοπίου και του σκηνικού μέσα στο οποίο θα διεξαχθεί η αντιπαράθεση των κομμάτων και των διλημμάτων που θα θέσουν. Αλλά και στη διάσταση της περιοχής, ως νευραλγικής και κομβικής, ως τμήματος της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Γιατί αυτή η διάσταση και τα όσα επιδιώκονται εντός της σφαίρας της αποκτούν μιαν ιδιαίτερη σημασία, που τα επιτελεία των συστημικών κομμάτων (κι όχι μόνο αυτών) θέλουν να αποσιωπούν ή να παραβλέπουν.
Το προεκλογικό ντεκόρ θα έχει σκάνδαλα, μίζες, δωροδοκίες, υποκλοπές, μικροπαροχές, υποσχέσεις. Θα έχει καταγγελίες για ακρίβεια, αισχροκέρδεια, παρακράτος, όπως θα έχει και κατηγορίες για αναξιοπιστία, «κωλοτούμπες», έλλειψη υπευθυνότητας και άλλα αυτού του χαρακτήρα. Για «τα άλλα» θα υπάρχει εσκεμμένη σιωπή ή και συνένοχη συγκάλυψη. Ή ακόμα και «βολές» που να δείχνουν συμμόρφωση προς το ευρύτερο ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο. Μάλιστα πιθανόν να υπάρξει διαγκωνισμός για το ποιος είναι ο καλύτερος «μαθητής» για να εφαρμόσει τις ΝΑΤΟϊκές προδιαγραφές. Η μεν Ν.Δ. ανοιχτά, κραυγαλέα, χωρίς ντροπή· ο ΣΥΡΙΖΑ πιο μαζεμένος, αλλά σαφώς ενημερωμένος για το τι συμβαίνει και τι ετοιμάζεται, και χωρίς να ανεβάζει τους τόνους.
Τα αδιαμφισβήτητα που δρομολογούνται ή συμβαίνουν: Οι ΗΠΑ ξαναγυρίζουν με έμφαση στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, αναπτύσσονται στρατιωτικά, πιέζουν την Τουρκία να ευθυγραμμιστεί με το ΝΑΤΟ και να σταματήσει τον «έρωτα» με τον Πούτιν, επεκτείνουν τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα (Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Σούδα) και απεργάζονται σχέδια καλοπιάσματος της Τουρκίας με μοίρασμα του Αιγαίου, με αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, με «συνεκμετάλλευση» των κοιτασμάτων και ενεργειακών πηγών. Η ματιά των ΗΠΑ είναι ευρύτερα περιφερειακή, έχει να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, αλλά και η τιθάσευση της Τουρκίας δεν είναι τόσο εύκολη όσο κάποτε. Η «ματιά» των ελίτ της Ελλάδας είναι δεδομένη, εύκολα χειρίσιμη, προβλέψιμη, πειθήνια. Όταν ο Μπάιντεν και ο Στόλτενμπεργκ ομιλούν για «ΝΑΤΟϊκά εδάφη» και βλέπουν ολόκληρες χώρες ως «ΝΑΤΟϊκή επικράτεια», ο Έλληνας πρωθυπουργός κάνει πολύ εύκολα λόγο για «ΝΑΤΟϊκά νησιά» (δηλώσεις στην Αλεξανδρούπολη 14/1), ενώ στο Νταβός σε ομιλία του διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Η δε Τουρκία παζαρεύει με όλα τα μέσα να κατοχυρώσει τα επεκτατικά σχέδιά της, πότε ως μέλος του ΝΑΤΟ, πότε ως μεσολαβητής ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία, πότε εκβιάζοντας για την ένταξη άλλων χωρών στο ΝΑΤΟ, και πάντως απειλώντας στρατιωτικά –πρωί μεσημέρι βράδυ– την Ελλάδα ότι θα της δώσει ένα σκληρό μάθημα.
Έχουν υπάρξει συμφωνίες για διευθετήσεις που θα περιορίζουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας; Έχουν δρομολογηθεί εξελίξεις ώστε να υπάρξει μια «λύση» εντός των ΝΑΤΟϊκών πλαισίων; Θα έχουμε εμπλοκές (και τι μεγέθους) ώστε να συρθούμε σε «διαπραγματεύσεις» που να κατοχυρώνουν ένα νέο στάτους στο Αιγαίο, στην Κύπρο, νοτίως της Κρήτης;
Πέρα από τις ρητορικές και την προπαγάνδα, υπάρχουν κινήσεις, επαφές, διεργασίες που σπρώχνουν προς τα εκεί τα πράγματα. Καλλιεργείται το έδαφος ώστε ένας επώδυνος συμβιβασμός σε βάρος της Ελλάδας να παρουσιαστεί περίπου ως επιτυχία (αυτό είναι το καλύτερο σενάριο για τις ελληνικές ελίτ), ενώ μέσα στη λογική των εξελίξεων βρίσκεται και το «επεισόδιο» ή και μεγαλύτερη εμπλοκή ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Ο «σκηνοθέτης» μπορεί να θέλει να συγκρατήσει σε ορισμένα όρια την εξέλιξη του έργου, αλλά δεν έχει τις δυνατότητες που είχε κάποτε, ούτε ελέγχει όπως κάποτε την Τουρκία.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό έχουμε εκλογές σε τρεις χώρες: Σε μια Κύπρο που το μισό της είναι κατεχόμενο (και η απειλή μεγάλη), σε μια Ελλάδα που μοστράρεται ως ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο και πειθήνιος καρπαζοεισπράκτορας, και σε μια Τουρκία επεκτατική, επιθετική και όχι τόσο ελεγχόμενη. Αυτό που έχει διαφανεί είναι πως μέχρι και ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών στην Ελλάδα περνά μέσα από τα κανάλια των τουρκικών και ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών.
Οι βαθμοί κυριαρχίας σε Ελλάδα και Κύπρο πέφτουν, και μάλλον με απότομο τρόπο, μέσα στο πλαίσιο που προδιαγράφεται και τους ανταγωνισμούς που τροφοδοτεί.
Τα κόμματα στην Ελλάδα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι δεν βλέπουν, και απλώς ετοιμάζουν τα ψηφοδέλτιά τους…
πηγή
https://www.freepen.gr/2023/01/blog-post_148.html
Έκτακτο Παράρτημα
Το προεκλογικό ντεκόρ θα έχει σκάνδαλα, μίζες, δωροδοκίες, υποκλοπές, μικροπαροχές, υποσχέσεις. Θα έχει καταγγελίες για ακρίβεια, αισχροκέρδεια, παρακράτος, όπως θα έχει και κατηγορίες για αναξιοπιστία, «κωλοτούμπες», έλλειψη υπευθυνότητας και άλλα αυτού του χαρακτήρα. Για «τα άλλα» θα υπάρχει εσκεμμένη σιωπή ή και συνένοχη συγκάλυψη. Ή ακόμα και «βολές» που να δείχνουν συμμόρφωση προς το ευρύτερο ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο. Μάλιστα πιθανόν να υπάρξει διαγκωνισμός για το ποιος είναι ο καλύτερος «μαθητής» για να εφαρμόσει τις ΝΑΤΟϊκές προδιαγραφές. Η μεν Ν.Δ. ανοιχτά, κραυγαλέα, χωρίς ντροπή· ο ΣΥΡΙΖΑ πιο μαζεμένος, αλλά σαφώς ενημερωμένος για το τι συμβαίνει και τι ετοιμάζεται, και χωρίς να ανεβάζει τους τόνους.
Τα αδιαμφισβήτητα που δρομολογούνται ή συμβαίνουν: Οι ΗΠΑ ξαναγυρίζουν με έμφαση στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, αναπτύσσονται στρατιωτικά, πιέζουν την Τουρκία να ευθυγραμμιστεί με το ΝΑΤΟ και να σταματήσει τον «έρωτα» με τον Πούτιν, επεκτείνουν τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα (Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Σούδα) και απεργάζονται σχέδια καλοπιάσματος της Τουρκίας με μοίρασμα του Αιγαίου, με αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, με «συνεκμετάλλευση» των κοιτασμάτων και ενεργειακών πηγών. Η ματιά των ΗΠΑ είναι ευρύτερα περιφερειακή, έχει να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, αλλά και η τιθάσευση της Τουρκίας δεν είναι τόσο εύκολη όσο κάποτε. Η «ματιά» των ελίτ της Ελλάδας είναι δεδομένη, εύκολα χειρίσιμη, προβλέψιμη, πειθήνια. Όταν ο Μπάιντεν και ο Στόλτενμπεργκ ομιλούν για «ΝΑΤΟϊκά εδάφη» και βλέπουν ολόκληρες χώρες ως «ΝΑΤΟϊκή επικράτεια», ο Έλληνας πρωθυπουργός κάνει πολύ εύκολα λόγο για «ΝΑΤΟϊκά νησιά» (δηλώσεις στην Αλεξανδρούπολη 14/1), ενώ στο Νταβός σε ομιλία του διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Η δε Τουρκία παζαρεύει με όλα τα μέσα να κατοχυρώσει τα επεκτατικά σχέδιά της, πότε ως μέλος του ΝΑΤΟ, πότε ως μεσολαβητής ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία, πότε εκβιάζοντας για την ένταξη άλλων χωρών στο ΝΑΤΟ, και πάντως απειλώντας στρατιωτικά –πρωί μεσημέρι βράδυ– την Ελλάδα ότι θα της δώσει ένα σκληρό μάθημα.
Έχουν υπάρξει συμφωνίες για διευθετήσεις που θα περιορίζουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας; Έχουν δρομολογηθεί εξελίξεις ώστε να υπάρξει μια «λύση» εντός των ΝΑΤΟϊκών πλαισίων; Θα έχουμε εμπλοκές (και τι μεγέθους) ώστε να συρθούμε σε «διαπραγματεύσεις» που να κατοχυρώνουν ένα νέο στάτους στο Αιγαίο, στην Κύπρο, νοτίως της Κρήτης;
Πέρα από τις ρητορικές και την προπαγάνδα, υπάρχουν κινήσεις, επαφές, διεργασίες που σπρώχνουν προς τα εκεί τα πράγματα. Καλλιεργείται το έδαφος ώστε ένας επώδυνος συμβιβασμός σε βάρος της Ελλάδας να παρουσιαστεί περίπου ως επιτυχία (αυτό είναι το καλύτερο σενάριο για τις ελληνικές ελίτ), ενώ μέσα στη λογική των εξελίξεων βρίσκεται και το «επεισόδιο» ή και μεγαλύτερη εμπλοκή ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Ο «σκηνοθέτης» μπορεί να θέλει να συγκρατήσει σε ορισμένα όρια την εξέλιξη του έργου, αλλά δεν έχει τις δυνατότητες που είχε κάποτε, ούτε ελέγχει όπως κάποτε την Τουρκία.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό έχουμε εκλογές σε τρεις χώρες: Σε μια Κύπρο που το μισό της είναι κατεχόμενο (και η απειλή μεγάλη), σε μια Ελλάδα που μοστράρεται ως ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο και πειθήνιος καρπαζοεισπράκτορας, και σε μια Τουρκία επεκτατική, επιθετική και όχι τόσο ελεγχόμενη. Αυτό που έχει διαφανεί είναι πως μέχρι και ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών στην Ελλάδα περνά μέσα από τα κανάλια των τουρκικών και ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών.
Οι βαθμοί κυριαρχίας σε Ελλάδα και Κύπρο πέφτουν, και μάλλον με απότομο τρόπο, μέσα στο πλαίσιο που προδιαγράφεται και τους ανταγωνισμούς που τροφοδοτεί.
Τα κόμματα στην Ελλάδα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι δεν βλέπουν, και απλώς ετοιμάζουν τα ψηφοδέλτιά τους…
πηγή
https://www.freepen.gr/2023/01/blog-post_148.html
Έκτακτο Παράρτημα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου