Ο μακαριστός π.Ιωάννης Ρωμανίδης για τα Ιερατικά συνέδρια

 

«…Δεν πηγαίνω ποτέ σε Ιερατικά συνέδρια ως ομιλητής. Διαπίστωσα ότι οι εκασταχού Μητροπολίτες πλην ενίων εξαιρέσεων, με βλοσυρότητα Σουλτάνων προσπαθούν να κατατρομοκρατήσουν τους Ιερείς, κυρίως αυτούς που σέβονται την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση και να επιβάλλουν την αθεολόγητη ιδεοληψία τους, τον αδογμάτιστο κοινωνισμό τους ή ακόμη και τα πάθη της ατιμίας τους… Με τέχνη και τρομοκρατία προσπαθούν να τα επιβάλλουν και αυτά…
Οι γαστρίμαργοι λένε: <Δεν βλάπτουν τα φαγητά και τα ποτά! Τα εξερχόμενα βλάπτουν>. Φανερή η Δεσποτική σοφιστεία στην παρερμηνεία του Ευαγγελίου. Σε όλο το μεγαλείο της!

Οι ηθικιστές λένε: <Δράση θέλει ο Χριστός>. Εννοείται ποιμαντική δράση, χωρίς αγώνα εσωτερικής κατάστασης. Δράση, δράση…Βράση, βράση… Και στο τέλος εξατμίζονται όλα και μένει άδεια η κατσαρόλα.



Οι αμοραλιστές, εκεί να ακούσετε φωνές…<Δεν ασχολείται ο Θεός με το πώς λειτουργούν οι γενετήσιες ορμές μας αλλά με την καρδιά μας>. <Καλά, είπα σε κάποιον, ακρωτηριασμένοι θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού; Τα γεννητικά όργανα, δεν συντονίζονται λειτουργικά με την καρδιά; Αν είναι καθαρή η καρδιά, όλος ο άνθρωπος έχει την άκτιστη Χάρη του Θεού διότι δεν εκφεύγει λειτουργικά από την αρχή και το ατέλεστον τέλος της υποστάσεως, δηλαδή το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν του Αρχετύπου Συνανάρχου Λόγου. Στα ευαίσθητα σημεία του σώματος δεν πηγαίνει η Θεία Κοινωνία; Δεν θεούται όλος ο άνθρωπος; Υπάρχουν σημεία που επικρατεί ο Χριστός και άλλα που διαφεντεύει ο διάβολος; Τί είδους πίστη έχετε; Τί δυαλισμό εισάγετε στην Εκκλησία;>



- <Μα εσείς, απάντησε με κομμένη ανάσα, είστε ενάντια στην ηθική. Πώς τα λέτε αυτά;>
- <Στη στείρα ηθική της επιφάνειας του εξήγησα. Όχι στην ψυχοσωματική ηθική του βάθους που στην ορθόδοξη γλώσσα λέγεται Ασκητική>.

Κατάπιε την γλώσσα του ο τυραννίσκος…



Άλλος με κόλλημα στα λεφτά: <θέλω λεφτά για να κάνω έργο>. Βαρέθηκαν οι παπάδες του να ακούνε για λεφτά, επιχειρήσεις, επενδύσεις, ιδρύματα, οικονομικά προγράμματα… Αυτά τα βαπτίζει <έργο>, <διαποίμανση>! Χρειάζονται και αυτά σε ένα βαθμό αλλά δεν είναι αυτά το ποιμαντικό έργο… Άλλος βρίζει τους Αγίους. Είπε κάποιος: <επιβάλλω να οικοδομούν Ναούς επ’ ονόματι των Αγίων των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Τους νεώτερους δεν τους εμπιστεύομαι>. Δεν ήθελε την Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου και τον Άγιο Νεκτάριο. Και ποιος είσαι εσύ που νομίζεις πως το εγκόλπιό σου λειτουργεί σωστά, όταν δεν έχεις εγκολπωθεί με νοερά προσευχή το φρόνημα των θεουμένων μέσα στην καρδιά; Τότε μπορείς να ξεχωρίζεις απλανώς. Τώρα συγχύζεις… Τί το φοράς αυτό το στρογγυλό στο στήθος πάνω στην καρδιά; Δεν έμαθες ποτέ ότι ο «έσω άνθρωπος τοις έξωθεν σχήμασι

Μια εικόνα όλη η ΙΣΤΟΡΙΑ μας..

Αθήνα 1940 επιστράτευση φωτογραφία Βούλα Παπαιωάννου (η ευχή της μάνας)

Τρελογιάννης

Εκπαιδευτικός: «Παραιτούμαι μη ανεχόμενος το διαρκή εκφοβισμό μου από μαθητές του σχολείου που υπηρετώ»

 

Δημοσιεύθηκε στις 24 Οκτωβρίου, 2022

Η καταγγελία του εκπαιδευτικού αξίζει να διαβαστεί για να δούμε σε τι άθλια κατάσταση βρίσκονται τα σχολεία δεύτερης ταχύτητας, που πολλές φορές ανάλογες συμπεριφορές παρατηρούνται και στα γενικά λύκεια ή ακόμα και τα γυμνάσια.

***

 

Είμαι αναπληρωτής εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας. Παραιτήθηκα χθες από τα καθήκοντά μου μη ανεχόμενος το διαρκή εκφοβισμό μου από μαθητές του ΕΠΑΛ στο οποίο υπηρετούσα. Σας επισυνάπτω τη παραίτησή μου σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει, όπου εξηγώ τα πάντα αναλυτικά και αναφέρομαι διεξοδικά στις χρόνιες παθογένειες του εκπαιδευτικού μας συστήματος, στο κενό γράμμα της αξιολόγησης, στη στρέβλωση της έννοιας της συμπερίληψης κ.α. Έχω αποκρύψει το όνομα του σχολείου και της δευτεροβάθμιας που υπηρετώ διότι θεωρώ πως δε θα βοηθούσε σε τίποτα ο διασυρμός ενός σχολείου. Άλλωστε αυτά συμβαίνουν γενικότερα σε διάφορα ΕΠΑΛ της χώρας. Έτσι κι αλλιώς η παρούσα επιστολή έχει αποσταλεί εκτός από τη δευτεροβάθμια όπου άνηκα και στον εισαγγελέα της περιοχής και στο υπουργείο παιδείας. 

 

Θέμα: Παραίτηση – καταγγελία

 

Ονομάζομαι …………… είμαι αναπληρωτής εκπαιδευτικός ΠΕ 04.04 και ανέλαβα καθήκοντα για τη σχολική χρονιά 2022-23 στις 6/10/22 στην  Δευτεροβάθμια ………………. Συγκεκριμένα μου ανατέθηκαν καθήκοντα στα Γυμνάσιο – Λύκειο ……….. και στο ΕΠΑΛ ………………

Επείγομαι να παραθέσω καταρχήν τα όσα θλιβερά και σοκαριστικά λαμβάνουν χώρα καθημερινά στο 1ο ΕΠΑΛ ………….. αλλά και να εξηγήσω πλήρως και εμπεριστατωμένα τους λόγους που με οδήγησαν σε μια τόσο σοβαρή και επιζήμια για μένα απόφαση όπως αυτή της παραίτησής μου.

Σχετικά με το συγκεκριμένο ΕΠΑΛ, η κατάσταση είναι γνωστή σε όλο το εκπαιδευτικό προσωπικό, τη δευτεροβάθμια διεύθυνση και την τοπική κοινωνία, κρίνω όμως πως μάλλον δεν έχει αξιολογηθεί σωστά η σοβαρότητά της, ενδεχομένως λόγω της χρόνια επικρατούσης κατάστασης στα ΕΠΑΛ και τα σχολεία της χώρας γενικότερα.

Τη Δευτέρα 10/10/22 πήγα στο ΕΠΑΛ …………. για το 1ο μου μάθημα. Από τη πρώτη στιγμή, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα ή εμπειρία για να καταλάβει κάποιος πως η κυριαρχία των μαθητών είναι απόλυτη και αρνητική. Είναι φανερό από τη περικυκλωμένη με επιδεικτικά καπνίζοντες μαθητές αίθουσα καθηγητών. Το κάπνισμα είναι ελεύθερο σε όλο τον προαύλιο χώρο ενώ κάποιοι καπνίζουν και μέσα στις τάξεις.

Πολλοί ανήλικοι μαθητές έρχονται με τα ΙΧ τους και παρκάρουν στις θέσεις για πάρκιγκ εντός του σχολείου. Σημειωτέον πως, όπως πληροφορήθηκα, πέρσι υπήρξε θανατηφόρο ατύχημα όταν ανατράπηκε ΙΧ με μαθητές, ένας δεν πρόλαβε να βγει και κάηκε ζωντανός.

Παρόλα αυτά δεν διαπίστωσα κανέναν έλεγχο από τη τροχαία έξω από το σχολείο. Καμιά φορά, ανάλογα το κέφι, μπορεί να βάλει κάποιος τραπ στα ηχεία του αυτοκινήτου του, δονώντας το σχολείο.

Μαθητές περιφέρονται παντού όλες τις ώρες και μπαινοβγαίνουν στο σχολείο μιας και η πόρτα δεν κλείνει ποτέ. Την ώρα του μαθήματος μπορεί να ακουστούν έντονες συντονισμένες κραυγές και να γίνει κάποιο φιλικό «ντου» από μερίδα μαθητών σε κάποιο άλλο τμήμα. Ο τρόπος επικοινωνίας τόσο μεταξύ των μαθητών αλλά και απέναντι στους καθηγητές μπορεί στη καλύτερη περίπτωση να αξιολογηθεί ως «αγενής».

Τα κινητά είναι σε διαρκή λειτουργία μέσα – έξω από τις τάξεις, τραβώντας βίντεο και τροφοδοτώντας το τικ – τοκ με «κατορθώματα» από την εξουσία που έχουν επιβάλει οι πλέον παραβατικοί, στον σχολικό χώρο, παράδειγμα για άλλους μαθητές άλλων σχολείων.

Ούτε λίγο ούτε πολύ θυμίζει περισσότερο σχολική δομή υπό μόνιμη μαθητική κατάληψη. Ακόμα όμως κι αν δεν τα προσέξεις όλα αυτά, οι ίδιοι οι μαθητές σού ξεκαθαρίζουν από την αρχή ποιος κάνει κουμάντο εκεί μέσα και ποια είναι τα δικά σου καθήκοντα και υποχρεώσεις αν θέλεις να επιβιώσεις στο βασίλειό τους.

Ως καινούριος λοιπόν, έπρεπε να μου «σπάσει ο τσαμπουκάς εξ αρχής» και να καταλάβω πού βρίσκομαι. Έτσι κατά τη πρώτη εμφάνισή μου στο μοναδικό τμήμα Α΄ τάξης αντιμετώπισα μια συνεννοημένα εξωφρενική κατάσταση. Μαθήτριες, εκ περιτροπής έρχονταν και κάθονταν στην έδρα, βάζαν τα πόδια τους πάνω στα θρανία, όλοι άλλαζαν θέσεις, η πόρτα ανοιγόκλεινε συνεχώς και κοπανιόταν με δύναμη, κόσμος μπαινόβγαινε, φωνές ουρλιαχτά και κινητά.

Μετά από κάποια ώρα αποτυχημένων προσπαθειών, διά της επίκλησης στο φιλότιμο, να θυμίσει το περιβάλλον λίγο σχολική τάξη, άρχισα να δίνω ωριαίες αποβολές, συνολικά σε 5 άτομα, κυρίως γιατί επέμεναν να έχουν τα κινητά τους ανοιχτά μέσα στο μάθημα παρά τις συνεχείς παρακλήσεις μου.

Μία εκ των μαθητριών που απέβαλα κάθισε έξω από την πόρτα και την ανοιγόκλεινε κοπανώντας τη με δύναμη. Της είπα να σταματήσει να το κάνει γιατί θα τη πάω στο Λυκειάρχη να πάρει ημερήσια αποβολή. Δεν σταμάτησε. Οι άλλοι που έβγαλα έξω ήρθαν από το παράθυρο και στέκονταν με τα κινητά σα να βιντεοσκοπούν αν και μου υποσχέθηκαν πως δεν το κάνουν…

Μάθημα δεν κατάφερα να κάνω και στο τέλος πήγα στο λυκειάρχη που έδωσε τελικά αποβολή στη μαθήτρια γιατί εκτός των άλλων όση ώρα της μιλούσε αυτή «έσκαγε τσιχλόφουσκες στα μούτρα του» ενώ προηγουμένως γίναμε μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο μίλησε η μαθήτρια αυτή στον πατέρα της.

Η 1η μέρα τελείωσε κάπως έτσι.

 

Τη 2η φορά που είχα μάθημα στο ΕΠΑΛ, δηλαδή την Τετάρτη 12/10/22, κατάφερα αρχικά να κάνω μάθημα σε δύο τμήματα της Γ΄ τάξης, ίσως επειδή ήταν πρώτες ώρες και νύσταζαν, ίσως και όχι. Στη συνέχεια όμως βρέθηκα πάλι στο ίδιο τμήμα της Α΄ όπου αντιμετώπισα μια παρόμοια κατάσταση με τη 1η φορά, μόνο που τώρα υπήρχαν μέσα και μαθητές από άλλα τμήματα –ένας γνωστός ως ο πρόεδρος του Β πληροφορικής- του κατά γενική ομολογία πιο παραβατικού τμήματος του σχολείου.

Ο συγκεκριμένος είχε διήμερη αποβολή και περιφερόταν όπου ήθελε, μου τον παρουσίασαν ως μαθητή της τάξης λέγοντάς μου άλλο επίθετο από κάποιον που πραγματικά έλειπε.

Σε κάποια στιγμή ζήτησα από μια μαθήτρια που βαφόταν να κρύψει το κινητό της, η μαθήτρια μου απάντησε «να τελειώσω το φρύδι μου πρώτα». Της είπα πως δεν μπορώ να περιμένω και της το πήρα από εκεί που το είχε ακουμπημένο. Τότε σηκώθηκε και με ύφος απειλητικό μου είπε «φέρε αμέσως πίσω το κινητό μου» της ζήτησα να αλλάξει ύφος και της είπα πως αν το θέλει θα πρέπει να βγει έξω. Το πήρε και βγήκε έξω. Τα περιστατικά αυτά γίνονταν μέσα σε γενικευμένη βαβούρα. Σε κάποια στιγμή, με παρότρυνση του «προέδρου της Β΄ πληροφορικής», άρχισαν να στριγγλίζουν όλοι μαζί και να χτυπάνε τις καρέκλες γελώντας. Τους είπα πως εφόσον δεν θέλουν να γίνει μάθημα θα βάλω σε όλους απουσία και ζήτησα από την απουσιολόγο να το κάνει. Ξανακαταλήξαμε στο Λυκειάρχη. Μάθημα πάλι δεν έγινε.

Η κατάσταση κορυφώθηκε στο διάλειμμα όταν ενώ καθόμουν στο γραφείο των καθηγητών ήρθε απειλητικός εξωσχολικός «νταής» και προσπάθησε να με εκφοβίσει. Φώναζε «ποιος είναι αυτός ο μάγκας που βγάζει έξω επειδή έχουν κινητά» ή κάτι παρόμοιο. Του είπα «εγώ είμαι». Μου λέει «βγες έξω» και βγήκα. Μου λέει «εσύ έβγαλες έξω τη κοπέλα μου;» και ήρθε και κόλλησε στη κυριολεξία τη μύτη του στη μύτη μου.

Ενώ πρόσωπο με πρόσωπο, κοιτιόμασταν στα μάτια, τα παιδιά είχαν βγάλει τα κινητά έτοιμα να βιντεοσκοπήσουν ή να ορμήσουν αν κάτι συνέβαινε και, ενώ περίμενα τα χειρότερα, τη κρίσιμη στιγμή, παρενέβη γενναία ο Λυκειάρχης και τον απομάκρυνε με σπρωξιές. Πληροφορήθηκα τότε πως ήταν εξωσχολικός ενήλικος (εγώ νόμιζα ήταν μαθητής) και σεσημασμένος, γνωστός στην αστυνομία και πρώην μαθητής του «σχολείου». Ο νταής απομακρύνθηκε βρίζοντας τον Λυκειάρχη και το σχολείο αλλά παρέμεινε στον χώρο του σχολείου όπου, να σημειώσω, βρίσκεται καθημερινά.

Στη συνέχεια είχα μάθημα για 1η φορά στο Β΄ πληροφορικής, το χειρότερο κατά γενική ομολογία, όπως επεσήμανα προηγουμένως, τμήμα του ΕΠΑΛ. Τα παιδιά αυτά είχαν αφηνιάσει. Θα έλεγα πως πρόκειται για τον πυρήνα της «παραβατικής κυβέρνησης» που έχουν εγκαταστήσει. Ο τρόπος που έληξε το επεισόδιο με τον εξωσχολικό δεν τους είχε ικανοποιήσει. Με απειλούσαν για το αμάξι μου και μου ‘λέγαν πως με περιμένει ο εξωσχολικός να με δείρει. Ταυτόχρονα κοπανούσαν θρανία, καρέκλες και κυρίως στρίγγλιζαν όλοι μαζί, πράματα που κάνουν σχεδόν κάθε μέρα. Έφυγα από το τμήμα. Ήταν προφανές πως ‘θέλαν να με κάνουν να χάσω τη ψυχραιμία μου να κάνω κάποια λάθος κίνηση για να μου ορμήσουν, να με βιντεοσκοπήσουν και φυσικά, βάσει νομοθεσίας, θα την πλήρωνα μόνο εγώ.

Οι «μαθητές» των δύο τμημάτων (του Α΄ και Β΄) μαζί με τον εξωσχολικό είχαν στηθεί δίπλα στο δρόμο που πήγαινε προς τον χώρο στάθμευσης και την έξοδο και ‘δείχναν να με περιμένουν. Κάποιοι συνάδελφοι με συμβούλεψαν να καλέσω την αστυνομία για να φύγω.

Αντίοχος Μοναχός. Για τη λύπη.

 

Τὸ νὰ λυπᾶται κανεὶς μὲ τὸ παραμικρὸ εἶναι κατάσταση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν φθονερὸ δαίμονα. Γιατί μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο θέλει νὰ βρεῖ ὁ ἐχθρὸς ἀφορμή, ὥστε νὰ ἀποσπάσει τὸ νοῦ ἀπὸ τὴ διάθεση ποὺ ἔχει γιὰ προσευχὴ καὶ ἔτσι νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἄκαρπο. Γι’ αὐτὸ ὁ δαίμονας προκαλεῖ στὸν ἄνθρωπο τὴν ἄκαιρη λύπη. Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ ἀποδεχόμαστε αὐτὸ τὸν πειρασμὸ καὶ νὰ γεμίζουμε μὲ χαρὰ τὸν ἐχθρό, κάνοντάς του τὸ θέλημα. Νά φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐπιβουλὴ τοῦ αἱμοβόρου ἐχθροῦ, δηλαδὴ τοῦ δαίμονα τῆς λύπης. Γιατί, ὅταν τὸ πονηρὸ αὐτὸ πνεῦμα περιτυλίξει τὴν ψυχὴ καὶ τὴ σκοτίσει ὁλόκληρη, δὲν τὴν ἀφήνει πιὰ νὰ προσευχηθεῖ μὲ προθυμία, οὔτε νὰ παρακολουθήσει μὲ ὑπομονὴ τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα ποὺ ὠφελοῦν τόσο τὴν ψυχή.

Δὲν ἐπιτρέπει ἐπίσης στὸν ἄνθρωπο νὰ παραμένει πρᾶος καὶ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τοὺς ἀδελφούς του. Δημιουργεῖ αἴσθημα ἀντιπάθειας, ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς ὑπόσχεται ἡ κατὰ Θεὸν ζωή. Καὶ μὲ λίγα λόγια, ὅ,τι καλὸ ἔχει μέσα της ἡ ψυχὴ γιὰ τὴ σωτηρία, ἡ λύπη τὰ ἀνατρέπει καὶ καταντᾶ τὸν ἄνθρωπο σάν ἄφρονα καί μισότρελλο, ἐμποδίζοντας τὸν ἀπὸ κάθε σχέση καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους του.

Ἡ λύπη δὲν ἀφήνει περιθώριο στὴν ψυχὴ νὰ ἀκούσει συμβουλή, οὔτε κι ἀπὸ τοὺς πιὸ στενοὺς φίλους της. Δὲν ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ δώσει οὔτε μία ἤρεμη ἀπάντηση. Ζώνει ἀπὸ παντοῦ τὴν ψυχὴ καὶ τὴ γεμίζει με πίκρα καί ἀηδία. Τήν πείθει νὰ ἀποφεύγει τοὺς ἀνθρώπους, γιατί δῆθεν αὐτοὶ φταῖνε γιὰ τὴν κατάστασή της.

Ἡ λύπη δὲν ἀφήνει τὴν ψυχὴ νὰ καταλάβει ὅτι το κακὸ δὲν προέρχεται ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ ὅτι ἡ ἴδια ἡ ψυχὴ μέσα της ἔχει τὴν πηγὴ τῆς ἀρρώστιας. Αὐτὸ ἔρχεται βέβαια στὸ φῶς μονάχα ὅταν πέσουν οἱ πειρασμοί. Γιατί μὲ τὴν προσπάθεια ποὺ κάνει ἡ ψυχή, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς πειρασμούς, συνειδητοποιεῖ τὰ πράγματα ὅπως ἀκριβῶς εἶναι.

Ἡ λύπη εἶναι σκυθρωπότητα τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ στόμα λιονταρίσιο, ποὺ εὔκολα καταπίνει αὐτὸν ποὺ κυριεύεται ἀπὸ αὐτή.

Ἡ λύπη εἶναι σκουλήκι τῆς καρδιᾶς, ποὺ κατατρώει τὴ μάνα ποὺ τὸ γέννησε. Δὲν ξέρει τὴ γεύση τοῦ μελιοῦ ὁ μοναχὸς ποὺ λυπᾶται καὶ μοιάζει μ’ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ὑψηλὸ πυρετό. Ὁ μοναχὸς ποὺ διακατέχεται ἀπὸ τὴ λύπη δὲν κινεῖ τὸ νοῦ στὴ θεωρία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ποτὲ τοῦ ἀπευθύνει καθαρὴ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό.

Ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὰ πάθη, νίκησε καὶ τὴ λύπη. Κι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἡττηθεῖ ἀπὸ τὴν ἡδονή, δὲν θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ δίχτυα τῆς λύπης.

Ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται μόνιμα κυριευμένος ἀπὸ τὴ λύπη καὶ συγχρόνως προσποιεῖται ὅτι εἶναι ἀπαθής, μοιάζει μὲ ἄρρωστο ποὺ ὑποκρίνεται ὅτι εἶναι ὑγιής. Γιατί, ὅπως ὁ ἄρρωστος προδίδεται ἀπὸ τὴν ὠχρότητα τοῦ προσώπου του, ἔτσι καὶ τὸν ἐμπαθῆ τὸν ξεσκεπάζει ἡ λύπη.

Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν κόσμο θὰ δοκιμάσει πολλὲς θλίψεις. Ὅποιος ὅμως περιφρονεῖ ὅ,τι ἔχει ὁ κόσμος, θὰ ζεῖ καὶ θὰ παραμένει πάντα μέσα στὴ χαρά.

Ὅπως τὸ χωνευτήρι καθαρίζει τὸ ἀκάθαρτο ἀσήμι, ἔτσι καὶ ἡ λύπη καθαρίζει τὴν ἁμαρτωλὴ καρδιά.

Εἶναι πολὺ καλὸ καὶ πολύ συμφέρον γιὰ τὴν ψυχὴ τὸ νὰ σηκώνει γενναία κάθε θλίψη, εἴτε αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, εἴτε ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Ἔτσι θὰ καταλάβει βαθιὰ ὅτι ἐμεῖς φταῖμε γι’ αὐτὴ τὴν καταπόνηση ποὺ περνᾶμε.

Πρέπει μὲ προσευχὴ καὶ ὑπομονὴ νὰ ἀντισταθοῦμε σ’ αὐτὸ τὸ δαίμονα. Γιατί ὅποιος θελήσει νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς πειρασμοὺς χωρὶς προσευχὴ καὶ ὑπομονή ὄχι μονάχα δὲν θὰ τοὺς νικήσει, ἀλλά θά ἐμπλακεῖ χειρότερα σ’ αὐτούς.

Ἂς ψάλλουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Δαυίδ: «ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου, καὶ ἱνατί συνταράσσεις με; ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ· σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου. Γιατί, ψυχή μου, εἶσαι περίλυπη καὶ γιατί μὲ συνταράσσεις; Στήριξε τὴν ἐλπίδα σου στὸν Θεό, γιατί Τοῦ προσφέρω δοξολογία, ἐπειδή Ἐκεῖνος εἶναι ἡ σωτηρία μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ψάλμ. 41, 6).

Ένοχος. Αν αθώος;

 

                                                                   παπα-Παῦλος Καλλίκας

Ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος στήν δίκη - παρωδία τῶν Πατρῶν στίς 10 Ὀκτωβρίου ε.ε. κρίθηκε, κατά τόν ἀνάποδο κόσμο, ἔνοχος 8μηνης φυλάκισης (μέ ἀναστολή). Ἄς δοῦμε ὅμως, τί θά σήμαινε γιά τήν κοινωνία μας, ἄν ἀθωωνόταν. Θά σήμαινε, λοιπόν, ὅτι:

1ον Ἡ Δικαιοσύνη: λειτουργεῖ σεβόμενη τήν θεσμική της ὕπαρξη. Δηλαδή, ἐνεργεῖ ἐλεύθερα, τιμᾶ ἀπόλυτα τό Σύνταγμα καί ἐμπνέεται ἀπό τά ἰδανικά, τίς ἀξίες καί τήν Παράδοση τοῦ... τόπου μας. Ἀναπαύει δέ, σέ κάθε περίπτωση, τήν ὑγιαίνουσα συνείδηση τοῦ Ἑλληνικοῦ καί Ὀρθόδοξου Λαοῦ μας.

2ον Οἱ Εἰσαγγελεῖς καί δικαστές: πράττουν σεβόμενοι τά παραπάνω, μέ ἀξιοπρέπεια καί ἀνιδιοτέλεια. Ἐνεργοῦν κατά τήν ἐλεύθερη βούληση τούς, ἀνυστερόβουλα, χωρίς κατευθυνόμενες καί προκαθορισμένες ἀποφάσεις. Ἀποφασί-ζοῦν κατόπιν ἐμπεριστατωμένης καί σοβαρῆς ἀνάγνωσης τῶν θεμάτων καί μέ ἀδιάσειστα ἐπιχειρήματα.

3ον Ἡ Ἱεραρχία: Σφύζει ἀπό δύναμη καί ἔχει γρήγορα ἀντανακλαστικά, εἶναι ξύπνια. Ἐπαγρυπνεῖ, ὡς ἀκοίμητος φρουρός, γιά τούς ποιμένες πού διώκονται γιά τά αὐτονόητα καί γιά τήν ἀποφυγή σκανδαλισμοῦ τοῦ ποιμνίου της. Ἔχει κεφαλή της μόνο τόν Χριστό. Εἶναι ἀδέσμευτη. Κατακεραυνώνει τούς ὅποιους εἰσαγόμενους καί ἐγχώριους ἀνοίκειους - γελοίους νεωτερισμούς. Ἔχει ὡς προμετωπίδα το «Πρῶτα ὁ Θεός», καί τό «Τί θέλει ὁ Θεός;». Ἀποδίδει δέ μέ πυγμή «τά τοῦ Θεοῦ, τῷ Θεῷ».

4ον Ἡ τοπική Ἐκκλησία: Εἶναι εὐαισθητοποιημένη καί ἀπόλυτη στά θέματα τῆς ἀπρόσκοπτης Λατρείας τοῦ Θεοῦ. Βιώνει μέ την χάρη τοῦ Θεοῦ τήν οὐσία τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔχει συνέπεια ἔργων καί λόγων. Εἶναι παροῦσα καί ἀγκαλιάζει μέ ἀγάπη Χριστοῦ, πολύ δέ μᾶλλον καί τιμᾶ, τούς κληρικούς πού δέν βολεύονται στόν δημοσιοϋπαλληλισμό, καί στό «μή σπάσουμε τά αὐγά». Ἀποκρούει σθεναρά τούς ὑβριστές καί τούς τυχάρπαστους, πού ἐπιθυμοῦν νά προσβάλλουν τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση τοῦ ποιμνίου της.

Ἔνοχος, λοιπόν, ὁ π. Ἀναστάσιος. Ἀλλά στόν ἀνάποδο κόσμο πού ζοῦμε, το «παρά φύσιν» ἔνοχος, μεταφράζεται σέ κάτ΄ οὐσίαν ΑΘΩΟΣ γιά τόν π. Ἀναστάσιο. Τό γνωρίζουν ὅλοι. Καί τελικά αὐτό ἔχει σημασία.

Τήν εὐχή του νά ΄χουμε,

υ.γ. Ὁ Δικαιοκρίτης Χριστός νά δίνει τήν καλή δύναμη καί τήν σθεναρή ἀπολογία καί στούς λοιπούς κατηγορούμενους κληρικούς, πού γράψαν στά παλιά τῶν ὑποδημάτων τους, ἀσεβεῖς Κ.Υ.Α, καρικατοῦρες πρωτόκολλα, καί ἀνοίκειες ἐγκυκλίους.

tasthyras

Ρωμαίικο οδοιπορικό

Κυριακή Γ΄ Λουκά – Ο Ιερός Χρυσόστομος για την αντιμετώπιση του θανάτου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΛΟΥΚΑ (:Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφ. ζ΄, χωρία 11 έως 16)

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

     Όποιος έχει πραγματικά φιλοσοφημένη σκέψη και κατευθύνεται από την ελπίδα των μελλοντικών αγαθών, ούτε και τον θάνατο θα θεωρήσει ως αληθινό θάνατο. Ο δίκαιος, δηλαδή, που βαδίζει στον δρόμο του Θεού και καθημερινά περιμένει να μπει στη Βασιλεία Του, δεν ταράζεται, δεν αναστατώνεται, δεν στενοχωριέται, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο, όταν λ.χ. αντικρύσει νεκρό κάποιον συγγενή ή φίλο του· γιατί γνωρίζει ότι ο θάνατος γι’ αυτούς που έζησαν ενάρετα στη γη, δεν είναι παρά μετάθεση σε μια καλύτερη ζωή, ταξίδι για έναν καλύτερο τόπο, δρόμος που οδηγεί στα στεφάνια.

   Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι πηγαίνοντας στο συμβολαιογραφείο για τη σύνταξη μιας διαθήκης, ο καθένας γνωρίζει πως ο θάνατος θα επισκεφθεί κάποια στιγμή τον ίδιο ή έναν δικό του άνθρωπο. Το θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Όταν, όμως, έρθει ο θάνατος, ξεχνάει όσα έγραψε και άλλα λέει. "Έπρεπε να πάθω εγώ τέτοιο πράγμα;", φωνάζει με θρήνους και αναστεναγμούς ο άντρας που χήρεψε. "Περίμενα να με βρει τέτοια συμφορά και να χάσω τη γυναίκα μου;". Τι λες, άνθρωπέ μου; Όταν ήσουνα, ή μάλλον νόμιζες πως ήσουνα, μακριά από τον θάνατο, ήξερες καλά τους φυσικούς νόμους· τώρα που έπαθες τη συμφορά, τους ξέχασες; Ίσως να πήρε ο Θεός τη γυναίκα σου, επειδή θέλει να σε οδηγήσει στην εγκράτεια, επειδή σε θεωρεί ικανό για μεγαλύτερους αγώνες, για ανώτερη πνευματική ζωή, και γι’ αυτό σε ελευθέρωσε από τον συζυγικό δεσμό.

    Κι εσύ πάλι, η γυναίκα, που έχασες τον άντρα σου, γιατί κλαις; Μήπως επειδή έχασες τον προστάτη σου κι έμεινες έρημη στον κόσμο; Ποτέ μην πεις κάτι τέτοιο. Γιατί δεν έχασες τον Θεό, που είναι ο πραγματικός προστάτης όλων μας. Αφού έχεις βοηθό τον Θεό, δεν έχεις ανάγκη από κανέναν άλλο. Μήπως, και όταν ζούσε ο άντρας σου, ο Θεός δεν ήταν που σας τα έδινε όλα; Αυτό να σκέφτεσαι και να λες, όπως ο Δαβίδ: «Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;(:Ο Κύριος είναι το φως μου και ο σωτήρας μου, ποιον θα φοβηθώ; Ο Κύριος είναι ο υπερασπιστής της ζωής μου, τι θα με κάνει να δειλιάσω;)» [Ψαλμ. 26,1]. Τώρα πια Αυτός, «ο πατέρας των ορφανών και συμπαραστάτης των χηρών» [Ψαλμ. 67,6: «Ταραχθήσονται ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, τοῦ πατρὸς τῶν ὀρφανῶν καὶ κριτοῦ τῶν χηρῶν»], θα φροντίζει για σένα περισσότερο απ’ όσο φρόντιζε πριν.

    Βλέπεις, λοιπόν, ένα συγγενή σου να φεύγει απ’ αυτόν τον κόσμο; Μην τρομάζεις, μη θρηνείς, μη συντρίβεσαι. Συγκεντρώσου στον εαυτό σου, εξέτασε τη συνείδησή σου και σκέψου ότι σε λίγο καιρό σε περιμένει κι εσένα το ίδιο τέλος."Μα ο νεκρός", θα μου πεις, "σαπίζει, γίνεται σκόνη". Ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να χαίρεσαι περισσότερο. Όταν θέλει κανείς να ξαναχτίσει ένα σπίτι, που πάλιωσε και έγινε ετοιμόρροπο, αφού πρώτα βγάλει τους ενοίκους, το κατεδαφίζει και το φτιάχνει πιο καλό. Και όταν γίνεται αυτό, οι ένοικοι δεν λυπούνται, επειδή βγήκαν από το παλιό σπίτι, αλλά μάλλον ευχαριστημένοι είναι. Δεν τους νοιάζει, βλέπεις, για την κατεδάφιση, που βλέπουν με τα μάτια τους, γιατί συλλογίζονται τη νέα και ωραία οικοδομή, που θα ανεγερθεί, κι ας μην τη βλέπουν ακόμα.

   Το ίδιο κάνει και ο Θεός. Όταν πρόκειται να διαλύσει το σώμα μας, βγάζει πρώτα την ψυχή, που κατοικεί μέσα σε αυτό, όπως θα την έβγαζε από ένα παλιό και ετοιμόρροπο σπίτι, για να την εγκαταστήσει πάλι με μεγαλύτερη δόξα στο νέο σπίτι, που θα οικοδομήσει. Και ο Αδάμ, όταν δημιουργήθηκε, δεν είδε ότι πλάστηκε από χώμα. Ο Θεός, δηλαδή, δεν έπλασε την ψυχή πρώτη, για να μη δει τη δημιουργία του σώματος. Γι’ αυτό η ψυχή δεν γνώριζε την ευτέλεια του σώματος. Όταν, όμως, γίνει η κοινή ανάσταση, τότε η ψυχή θα βρεθεί σε ένα νέο άφθαρτο σώμα, όχι πια στο παλιό χωμάτινο ένδυμά της.

     Ο νεκρός, κι αν δεν βλέπει τον εαυτό του, βλέπει όμως εκείνους που πέθαναν πιο μπροστά να γίνονται σκόνη, και διδάσκεται πολλά. Για κοίτα πόσο μαζεμένοι και συγκρατημένοι είναι μπροστά στους νεκρούς ακόμα και οι πιο περήφανοι, ακόμα και οι πιο απόκοτοι άνθρωποι! Ακούγεται η λέξη «θάνατος» και η καρδιά όλων σπαρταράει από τον φόβο. Και φιλοσοφούμε γύρω από τους τάφους και σκεφτόμαστε πού καταλήγουμε και φλυαρούμε για τη ματαιότητα των εγκοσμίων, αλλά, μόλις απομακρυνθούμε, ξεχνάμε την ευτέλειά μας. Να, για παράδειγμα, όταν βρεθεί κανείς στην κηδεία ενός φίλου του, γυρίζει στο διπλανό του και του λέει λόγια σαν και τούτα: «Αλήθεια, πόσο ταλαίπωροι είμαστε! Πόσο ασήμαντη είναι η ζωή μας! Τι γινόμαστε, άραγε, μετά τον θάνατο; Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε και να μην κακολογούμε, να μην αδικούμε, να μη μνησικακούμε…». Φαίνεται να μιλάει με τόση ειλικρίνεια, ώστε, καθώς τον ακούς, δεν αμφιβάλλεις ότι την ίδια κιόλας στιγμή θα απαρνηθεί ολότελα την κακία του και θα αρχίσει να ζει ενάρετα. Μα, αλίμονο, μετά την κηδεία θα ξεχάσει και τον φόβο του και τα λόγια του, και θα συνεχίσει να ζει στην αμαρτία, όπως πρώτα.

    Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στο θέμα μας. Πες μου, για ποιον λόγο κλαις με τόσο πόνο αυτόν που πέθανε; Γιατί ήταν κακός; Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν πρέπει να κλαις, αλλά και να ευχαριστείς τον Θεό, που σταμάτησε πια η κακία του. Μήπως, απεναντίας, ήταν καλός; Και στην περίπτωση αυτή πρέπει να χαίρεσαι, γιατί πέθανε «μὴ κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἢ δόλος ἀπατήσῃ ψυχὴν αὐτοῦ(:πριν η κακία αλλάξει τη σύνεσή του ή η δολιότητα της αμαρτίας εξαπατήσει την ψυχή του)» [Σοφ. Σολ. 4,11]. Ήταν μήπως νέος; Και γι’ αυτό ακόμα ευχαρίστησε τον Θεό και δόξασέ Τον, γιατί τον πήρε κοντά Του. Όπως εκείνους που πηγαίνουν για ν’ αναλάβουν κάποιο αξίωμα, τους κατευοδώνουμε με χαρά και ικανοποίηση, έτσι πρέπει ν’ αποχαιρετάμε κι αυτούς που φεύγουν από τούτη τη ζωή, γιατί πηγαίνουν κοντά στον Θεό, όπου θα απολαμβάνουν μεγάλη τιμή και ευτυχία.

Ὁ Σωτήρης Τσιόδρας ξεπρόβαλε ἀπό τό καβούκι τοῦ «ἀκαταδίωκτου» καί παραπονέθηκε πώς χάθηκε ἡ ἐμπιστοσύνη στήν ἐπιστήμη!

Εἶναι γνωστό πώς ὁ Σωτήρης Τσιόδρας πέρα ἀπό τό «ἀκαταδίωκτο» ἔχει καί τό «ἀλάθητο», καί φρόντισε γιά ἄλλη μιά φορά νά μας το ὑπενθυμίσει.
Ποιός εἶναι ὁ ἐπιστήμονας μέ περγαμηνές, πού πρωτοστάτησε στήν καλλιέργεια τῆς μαζικῆς τρομοκρατίας, ἀφοῦ ἦταν ἐκεῖνος πού μέ καμάρι εἰσηγήθηκε τό πρωτόκολλο ὑπερκαταγραφής τῶν θανάτων, πού «βαφτίζονταν» ὡς θύματα τοῦ κορονοϊοῦ εἴτε... πεθαίνοντας ΑΠΟ, εἴτε πεθαίνοντας ΜΕ Covid;


Ποιός εἶναι ὁ ἐπιστήμονας πού πρωταγωνίστησε στήν κάκιστη διαχείριση τῆς πανδημίας καί ὑπῆρξε ἀρχιτέκτονας τῶν καταστροφικῶν lockdown, τῶν πιό αὐστηρῶν ἀπαγορευτικῶν σέ ὁλόκληρη τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση;


Ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού ὑπῆρξε ἐπιστημονικός στυλοβάτης τοῦ ἀπολυταρχισμοῦ καί συνέβαλε τά μέγιστα γιά νά δημιουργηθοῦν τά ὑγειονομικά ἄπαρτχαιντ καί νά μπολιαστεῖ ὁ διχασμός καί ὁ κοινωνικός ρατσισμός στό σῶμα τῆς κοινωνίας;


Ποιός εἶναι o «ἐπιστήμονας τῆς καρδιᾶς μας» πού μέ τήν ἐμμονική στάση του πώς τό πειραματικό σκεύασμα τῶν φαρμακευτικῶν εἶναι ἡ... ἀπάντηση γιά «πᾶσα νόσο», ἄφησε τά μονοκλωνικά ἀντισώματα σέ τελευταία μοῖρα μέ συνέπεια νά χαθοῦν πολλές ζωές;


Ποιός ὑπερηφανευόταν πώς «τά πήγαμε καλά στήν πανδημία» ἐνῶ ἡ χώρα ἔσπαγε τό φράγμα τῶν 15.000 νεκρῶν, ἀφήνοντας πίσω τή Σουηδία τῶν μηδενικῶν lockdown; (Παρεμπιπτόντως, σήμερα ἡ Σουηδία καταγράφει 20.274 θανάτους καί ἡ Ἑλλάδα 33.200).


Ποιός ἐπιστήμονας γνώριζε μέ σχετική μελέτη του, πώς κάθε διασωλήνωση ἐκτός ΜΕΘ σήμαινε σχεδόν βέβαιο θάνατο καί παρόλα αὐτά δέν ἀναδείκνυε αὐτό τό θέμα ὡς μεῖζον στόν δημόσιο διάλογο, παρά συνέχισε νά μιλάει μόνο γιά τόν ἐμβολιασμό;


Ποιός ἐπιστήμονας ἔπαθε... ἀφωνία, ὅταν ὅλος ὁ κόσμος ζητοῦσε νά μάθει ἄν ἡ ἔρευνα Τσιόδρα - Λύτρα παραδόθηκε στά χέρια συνεργατῶν τοῦ πρωθυπουργοῦ;


Ποιός «εἰδικός» τήν... ἔκανε μέ ἐλαφρά πηδηματάκια, καί δραπέτευσε ἔξω ἀπό τό «κάδρο» τοῦ δεύτερου μέρους τῆς ἔρευνας Λύτρα, μιᾶς μελέτης πού ἀποδείκνυε πώς τά δημόσια νοσοκομεῖα εἶχαν μετατραπεῖ σέ πύλες τοῦ Ἅδη, ἐπί κυβερνήσεως Μητσοτάκη;


Ὁ λόγος γιά τόν «ἐθνικό λοιμωξιολόγο» μας. Τόν Σωτήρη Τσιόδρα.


Σωτήρης Τσιόδρας: ἡ ἐπιστροφή

Επιτέλους, θα δικαστώ!

 

Γράφει ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

---

Επιτέλους, μετά από αναβολές (λόγω παρέλευσης του ωραρίου), την προσεχή Δευτέρα 10.10.22, πρόκειται να δικαστώ (αριθμός πινακίου: 5) ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πατρών, διότι λειτούργησα στην ενορία μου την 25η Μαρτίου 2020, εορτή του Ευαγγελισμού, δηλαδή επιτέλεσα το ιερατικό και εφημεριακό μου καθήκον ως επιτάσσει η εκκλησιαστική μας παράδοση και η συνείδησή μου

Υπενθυμίζω ότι σύμφωνα με την τότε κυβερνητική απόφαση (ΚΥΑ 2867/16.3.20, ΚΥΑ Δ1α/ΓΠ.οικ. 21285/28.3.20) από 16.3. – 11.4.2020 απαγορευόταν τελείως η τέλεση της Θ. Λειτουργίας σε ολόκληρη την Ελληνική Επικράτεια (ακόμα και στις Ι. Μονές και στο Άγιο Όρος!). Αποτελούσε ποινικό αδίκημα και μόνο η απλή τέλεση της Θ. Λειτουργίας ανεξάρτητα από την παρουσία η μη των πιστών στους ναούς…

Κατά τη διάρκεια της 29ετούς ιερατικής μου διακονίας έχω αξιωθεί άλλες τέσσερις φορές να βρεθώ εγκαλούμενος και κατηγορούμενος διότι δεν υπέκυψα σε πιέσεις και θέλησα να προασπιστώ τα συμφέροντα της ενορίας Αγ. Νικολάου Πατρών, στην οποία είχα τότε ως πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου την ευθύνη της διοικητικής και οικονομικής διαχείρισης.

Το διακύβευμα τότε (1995-2000) ήταν της τάξεως των 100.000.000 δρχ! Και τις τέσσερις φορές αθωώθηκα και τελικά δικαιώθηκε απολύτως ο Ναός στο σύνολο των απαιτήσεών του κατά την τότε πολυετή διένεξη.

Αν τότε διακυβεύονταν κάποια σοβαρά υλικά συμφέροντα, στην παρούσα περίπτωση διακυβεύεται η ίδια η προσωπική και ιερατική τιμή και αξιοπρέπεια, το συνταγματικό δικαίωμα της θρησκευτικής λατρείας του λαού μας και κυρίως η ιερατική διακονία και αξιοπρέπεια του Ορθοδόξου-Έλληνα παπά.

Όπως κατ’ επανάληψη έχω δηλώσει (βλ. συνημμένες τις από 15.9.2020 εξηγήσεις μου στον αρμόδιο Εισαγγελέα) η άσκηση δίωξης για τέτοιο “αδίκημα”, αποτελεί ξεχωριστή τιμή για ένα ιερέα και έτι πλέον. την ύψιστη τιμή -το ανώτατο οφίκιο κατά την εκκλησιαστική ορολογία- μετά την ιεροσύνη, συνιστά η καταδίκη του επειδή επιτέλεσε το ιερατικό του καθήκον.

Υπάρχει όμως μία σκιά που σκιάζει την απονεμηθείσα αυτή ιδιαίτερη τιμή: Το γεγονός ότι στην πατρίδα μας, η Νομοθετική Εξουσία εξουσιοδότησε τους αρμόδιους της Εκτελεστικής να απαγορεύσουν τελείως την τέλεση της Θ. Λειτουργίας και η αρμόδια Δικαστική Εξουσία (Εισαγγελική Αρχή) θεωρεί ως έγκλημα την τέλεση της Θ. Ευχαριστίας, τους δε υπεύθυνους ιερείς που τόλμησαν να ιερουργήσουν ως εγκληματίες, η δε Εκκλησιαστική Ηγεσία παρακολουθεί, στην καλύτερη περίπτωση, σιωπηλή και αμήχανη!

Αν αναλογιστώ ότι παρόμοια διάταξη νόμου, ποινικοποίησης της τέλεσης της Θ. Λειτουργίας, μετά τον θάνατο του Διοκλητιανού (311 μΧ) ίσχυσε στην Ευρώπη μόνο στην Αλβανία του Ενβὲρ Χότζα (1967-1990), αν αναλογιστώ ότι ούτε ο Μωάμεθ ο Πορθητής και οι διάδοχοί του Σουλτάνοι στα 400-500 χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς, ούτε ο Λένιν ούτε ο Στάλιν ούτε ο Τσαουσέσκου τόλμησαν τέτοια ασέβεια εναντίον του ίδιου του εσώτατου πυρήνα της Εκκλησίας, του Μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας, που τόλμησε η Ελληνική Δημοκρατία εν έτει 2020, ασφαλώς και δεν μπορώ να πανηγυρίζω όσο θα ήθελα για την τιμή της ασκηθείσης δίωξης…

Για να είμαι ειλικρινής προβληματίστηκα ιδιαίτερα έντονα για τον αν θα πρέπει να υπερασπιστώ εαυτόν ενώπιον της Ελληνικής Δικαιοσύνης ή να Την αφήσω να με τιμήσει υπερβαλλόντως καταδικάζοντάς με επειδή ενεργώντας σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση και την ιερατική μου συνείδηση λειτούργησα του Ευαγγελισμού μη συμμορφούμενος στις παράλογες και αναποτελεσματικές και ασεβείς και αντισυνταγματικές κρατικές απαγορεύσεις.

Ὅσιος Ίωάννης ὁ Λαμπαδιστής (4 Ὀκτωβρίου †)

  

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Λαμπαδιστὴς ἔζησε τὸν 10ο αἰώνα μ.Χ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Λαμπαδοὺ τῆς Κύπρου, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὴν κωμόπολη Γαλάτη.
Οἱ γονεῖς τοῦ Κυριάκος ἱερέας καὶ Ἄννα πρεσβυτέρα ἦταν ἄνθρωποι πολὺ εὐσεβεῖς καὶ πλούσιοι καὶ ὁ Ἰωάννης ἦταν τὸ μονάκριβο παιδί τους. Κι αὐτὸ τὸ ἀπέκτησαν ὑστέρα ἀπὸ θερμὲς κι ἐγκάρδιες πρὸς τὸν Κύριο προσευχές. Γι' αὐτὸ καὶ τὸν ἀγαποῦσαν πολὺ κι ἀπὸ μικρὸ τὸν ἀνέθρεψαν μὲ τὸ γάλα τῆς αὐστηρῆς χριστιανικῆς πίστεως.
Στὴ μελέτη καὶ τὴν ἐκμάθηση τῶν...ἱερῶν γραμμάτων ὁ Ἰωάννης ξεπερνοῦσε ὅλους τους συνομηλίκους του. Ὅλοι θαύμαζαν τὴν ἐξυπνάδα, ἀλλὰ καὶ τὴ φιλομάθειά του.


Κάποια μέρα ποὺ ὁ νεαρὸς Ἰωάννης ἔκοψε ἕνα τσαμπὶ ὥριμο σταφύλι καὶ τὸ ἔφερε στὸ σπίτι πρὶν ἀπὸ τὶς 6 Αὐγούστου - ποὺ οἱ χριστιανοὶ συνήθιζαν νὰ παίρνουν σταφύλια στὴν ἐκκλησία, γιὰ νὰ διαβάζονται κι ὕστερα νὰ τὰ τρῶνε -, τιμωρήθηκε ἀπὸ τὸν εὐλαβῆ καὶ τυπικὸ ἱερέα πατέρα του μὲ μία αὐστηρὴ παρατήρηση κι ἕνα ράπισμα. Ὁ Ἰωάννης, ποὺ ἔκοψε τὸ σταφύλι ὄχι γιὰ νὰ τὸ φάει, ἄλλα γιὰ νὰ δείξει στὸν πατέρα τὴ θεϊκὴ εὐλογία μὲ τὴν ἄφθονη καρποφορία, δέχτηκε τὴν τιμωρία ἀδιαμαρτύρητα. Ὕστερα ἀφοῦ προσευχήθηκε θερμά, καὶ μὲ δάκρυα, πῆγε κι ἔβαλε τὸ τσαμπὶ στὸ μέρος ἀπὸ τὸ ὁποῖο τὸ ἔκοψε. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Τὸ τσαμπὶ κόλλησε στὴν κληματόβεργα, ὡσὰν νὰ μὴ κόπηκε ποτέ. Ἔτσι τιμᾶ ὁ Θεὸς ἐκείνους ποὺ τὸν σέβονται καὶ τὸν ἀγαποῦν.


Ὅταν ὁ Ἰωάννης ἔγινε 18 χρόνων, οἱ γονεῖς του, ποὺ δὲν κατάλαβαν ἀκόμη τοὺς ἀνώτερους κι εὐγενέστερους ἐσωτερικοὺς πόθους τοῦ παιδιοῦ τους, τὸν πίεσαν νὰ μνηστευθεῖ μία πλούσια κόρη. Ἡ ἐπιθυμία τους νὰ δοῦν τὸ οἰκογενειακό τους δένδρο νὰ συνεχίζεται τοὺς ἔκαμε νὰ λησμονήσουν τὸ τάμα τους. Τὸ τάμα ποὺ ἔκαμαν, ν' ἀφιερώσουν τὸ παιδί τους στὸν Θεό. Ἡ ἀπαίτηση τῶν γονιῶν νὰ τὸν μνηστεύσουν, μὰ κι ὁ ἁγνὸς πόθος τοῦ νέου νὰ ἀσκητέψει καὶ νὰ ζήσει μία ζωὴ τέλειας ἀφιέρωσης δημιούργησαν στὴν ψυχὴ τοῦ μία σύγκρουση. Κουρασμένος καὶ στενοχωρημένος ὁ νέος ἀπὸ τὴν πάλη ποὺ διεξαγόταν στὴν καρδιὰ τοῦ κατέφυγε στὴν προσευχή. Γονάτισε καὶ μὲ πόνο ψυχῆς ζήτησε τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ξαφνικά, τὴ στιγμὴ ποὺ γονατιστὸς παρακαλοῦσε νὰ τοῦ φανερώσει ὁ Θεὸς τὸ θέλημά του, ἄκουσε μία φωνὴ μέσα του νὰ τοῦ λέει:


«Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἐστί μου ἄξιος, καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἐστί μου ἄξιος, καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἐστί μου ἄξιος». (Μάτθ. Γ’, 37-38). Δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν πατέρα ἢ τὴ μητέρα τοῦ πιὸ πολὺ ἀπὸ μένα, αὐτὸς δὲν εἶναι ἄξιος νὰ λέγεται ὀπαδός μου. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν γιό του ἢ τὴν κόρη τοῦ πιὸ πολὺ ἀπὸ μένα, κι αὐτὸς πάλι δὲν εἶναι ἄξιος νὰ λέγεται ὀπαδός μου. Μὰ κι ὅποιος δὲν παίρνει σταθερὴ τὴν ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ κάθε ταλαιπωρία κι αὐτὸν ἀκόμη τὸν σταυρικὸ θάνατο γιὰ τὴν πίστη του σὲ μένα καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ σὰν ἀρχηγὸ κι ὑπόδειγμά του, κι αὐτὸς δὲν εἶναι ἄξιος γιὰ μένα.


Ὕστερα ἀπὸ τὰ λόγια της φωνῆς ὁ Ἰωάννης σηκώθηκε κι ἔτρεξε στὴν κόρη. Μὲ εἰλικρίνεια κι ἀγάπη τῆς φανέρωσε τὸν πόθο του. Τὸν πόθο νὰ ζήσει παρθενικὴ ζωή. Ἀφοῦ τῆς ἀνακοίνωσε τὴν ἐπιθυμία του, πρότεινε τὸ ἴδιο καὶ σ' αὐτήν. Ἡ κόρη ὅμως δὲν δέχθηκε κι ἔτσι ἡ μνηστεία διαλύθηκε.


Οἱ γονεῖς τῆς κόρης, ποὺ θεώρησαν τὸ πράγμα προσβολή, θέλησαν νὰ ἐκδικηθοῦν. Μία σατανοκίνητη ψυχή, ἕνας μάγος, προσφέρθηκε νὰ τοὺς βοηθήσει. Χωρὶς νὰ φανερώσουν τὶς διαθέσεις τους καὶ προσποιούμενοι τοὺς φίλους κάλεσαν τὸν Ἰωάννη σὲ γεῦμα μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του. Στὸ φαγητό, ποὺ παρέθεσαν στὸν νέο, ἔβαλαν κάποιο δηλητήριο.

ΔΕΝ Μ' ΑΚΟΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

«Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου» (Β΄ Κορ. 6, 2)

(Στον καιρό της χάρης σ’ άκουσα)

Παραπονιόμαστε συχνά ότι δεν μας ακούει(!) ο Θεός μας. Προσευχόμαστε, κραυγάζουμε, ματώνουμε, κλαίμε, μα… σαν να είναι κλειστός ο Ουρανός! Καμία απάντηση. Ο Θεός μοιάζει πράγματι σαν να… κωφεύει! Θυμάται κανείς τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο που με το μεγάλο ποιητικό του τάλαντο εξέφρασε μία τέτοια κατάσταση βαθιάς οδύνης του, που αναφερόταν και στα προσωπικά του προβλήματα, αλλά και στα προβλήματα της Εκκλησίας – αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ήταν. Και τι λέει σε επιστολή του; «Με ρωτάς πώς περνάω. Λοιπόν, πολύ πικρά. Δεν έχω τον Βασίλειο, δεν έχω τον Καισάριο, τον πνευματικό αδελφό μου δηλαδή και τον σωματικό. «Ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκατέλειψαν» λέγω κι εγώ μαζί με τον Δαυίδ. Σωματικά είμαι άσχημα, τα γηρατειά με έχουν επισκεφτεί, υπάρχουν επιπλοκές στις διάφορες φροντίδες μου, μου επιτίθενται οι δυσκολίες, οι φίλοι αποδεικνύονται άπιστοι, τα πράγματα της Εκκλησίας είναι αποίμαντα. Έχουν φύγει τα καλά, παρουσιάζονται γυμνά τα κακά, η πορεία του καραβιού γίνεται νύχτα, πουθενά δεν υπάρχει φως, ο Χριστός κοιμάται!» - μας πιάνεται κυριολεκτικά η ψυχή!

Μία πρώτη απάντηση στην παραδοξότητα αυτή έχει να κάνει με τη μέθοδο συνήθως του Θεού μας, που μέσα από τη σιωπή Του μας αφήνει να ασκηθούμε ώστε να μάθουμε την υπομονή. Η υπομονή είναι εκείνη η αρετή με την οποία πλέκονται και όλες οι άλλες. Αρετή, σημειώνουν οι άγιοί μας, που αποκτήθηκε χωρίς υπομονή δεν είναι αρετή. Μετά από λίγο χάνεται – μας «επισκέφτηκε» εντελώς επιδερμικά. Δεν απαντάει λοιπόν πολλές φορές ο Θεός στα αιτήματά μας, γιατί αποβλέπει στην υψηλότερη πνευματική κατάστασή μας – θέλει να μας φτάσει στο σημείο που είναι Εκείνος. Γιατί γι’ αυτό είμαστε πλασμένοι ως «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του» όντα.

Κι είναι ευνόητο ότι η κατάσταση αυτή έχει υπ’ όψιν της τους συνεπείς και γνήσιους χριστιανούς. Μόνον ένας συνεπής πιστός, ένας άγιος δηλαδή κατ’ ουσίαν, αγωνίζεται αδιάκοπα χωρίς στραβοπατήματα, «εισπράττοντας» από τον Κύριο συχνά την… απόσυρσή Του, η οποία όμως τελικώς κατανοείται ως μία άλλης τάξεως «ηχηρή» παρουσία Του! Όταν με άλλα λόγια ο Θεός μας φαίνεται απών, ενώ υπάρχει ο διακαής πόθος μας να Τον προσεγγίσουμε, εκεί μας έχει με τον θερμότερο τρόπο μέσα στην αγκαλιά Του, περιμένοντας την καταλληλότερη για εμάς στιγμή να μας αισθητοποιήσει το πόσο εγγύς είναι. Πρόκειται για ένα μυστήριο, το οποίο κατανοείται μόνον όταν κανείς πράγματι έχει νιώσει την αγάπη του Θεού απέναντι στα πλάσματά Του, κατεξοχήν μάλιστα στον άνθρωπο. Κι ας θυμηθούμε εν προκειμένω τον ίδιο τον εν σαρκί Θεό μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό, επάνω στον Σταυρό. Φέροντας επάνω Του την αμαρτία όλου του κόσμου όλων των εποχών, «αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» ως ο Μεσσίας, «ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ» κατά τον προφήτη Ἡσαΐα, εκφράζει την οδύνη Του ως άνθρωπος: «Ἠλί, Ἠλί, λαμά σαβαχθανί; τοὐτέστιν Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί με ἐγκατέλιπες;» - η θεοεγκατάλειψη που ετοιμάζει τη μεγαλύτερη κοινωνία με τον Θεό˙ ο Σταυρός που οδηγεί στην Ανάσταση.

Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης (3 Ὀκτωβρίου †)

 

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ

Ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν μπορεῖ νὰ καυχιέται γιὰ τὴν πληθώρα τῶν ἁγίων ποὺ ἀνάδειξε στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Ἰδιαίτερα πρέπει νὰ καυχιέται γιὰ τὸν ἅγιο Ἱερομάρτυρα Διονύσιο τὸν Ἀρεοπαγίτη, ὁ ὁποῖος συγκαταλέγεται στοὺς μεγάλους Πατέρες καὶ Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα περὶ τὸ 10 π.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ ἐπιφανῆ ἀθηναϊκὴ οἰκογένεια, ἡ ὁποία φρόντισε νὰ τὸν μορφώσει στὶς μεγάλες φιλοσοφικὲς σχολὲς τοῦ κλεινοῦ ἄστεως, ἡ ὁποία, ὅπως καὶ ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα, βρισκόταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὑπόδουλη στοὺς Ρωμαίους, ἀλὰ διατηροῦσε ἀκόμη τὴν αἴγλη της, ἔχοντας κάποια προνόμια, μὲ σπουδαιότερο τὴν λειτουργία τοῦ Ἀρείου Πάγου. Ὁ Διονύσιος σπούδασε φιλοσοφία καὶ κατέστη ἐπίλεκτο μέλος τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας. Μάλιστα τοῦ δόθηκε ἡ θέση ἑνὸς ἀπὸ τοὺς ἐννέα βουλευτὲς τοῦ Ἀρείου Πάγου.
Ἂν καὶ ζοῦσε σὲ μία «κατείδωλον» πόλη, ὅπου ἡ εἰδωλολατρία εἶχε ἐξαχρειώσει τὰ ἤθη τῶν κατοίκων στὴν ἐποχή... του, ζοῦσε μὲ σύνεση καὶ καλλιεργοῦσε τὶς ἔμφυτες ἀρετές του. Ζοῦσε σὰν Χριστιανὸς προτοῦ γίνει Χριστιανός. Ὅλοι τὸν θαύμαζαν καὶ τὸν ἐκτιμοῦσαν, διότι στὴν ἄσκηση τῶν καθηκόντων του ἀπέδιδε δικαιοσύνη.
Περὶ τὸ 33 μ.Χ. μετέβηκε στὴν Ἡλιούπολη τῆς Αἰγύπτου γιὰ ἀνώτερες μελέτες. Κάποιο ἀνοιξιάτικο μεσημέρι εἶδε ξαφνικὰ τὸν ἥλιο νὰ σβήνει, πυκνὸ πέπλο σκοταδιοῦ νὰ σκεπάζει ὅλη τὴν γῆ καὶ νὰ συγκλονίζεται ἀπὸ ἰσχυρὸ σεισμό. Ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτὴς μας ἔπασχε στὴν Παλαιστίνη καὶ γι’ αὐτὸ συγκλονιζόταν ὁλάκερη ἡ δημιουργία. Ὁ εὐσεβὴς Διονύσιος ἀπόρησε ἀπὸ τὸ ὑπερφυσικὸ γεγονὸς καὶ ἀναφώνησε: «Ἢ θεὸς τις πάσχει, ἢ τὸ πᾶν ἀπόλλυται»! Μάλιστα σημείωσε τὴν χρονολογία, τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἔλαβε χώρα τὸ συγκλονιστικὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο χαράχτηκε βαθιὰ στὴν ψυχή του καὶ ζητοῦσε ἐξήγηση.


Μετὰ ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν σπουδῶν του γύρισε ξανὰ στὴν Ἀθήνα, στὴν θέση τοῦ ἀρεοπαγίτη, ἀποδίδοντας δικαιοσύνη. Περὶ τὸ 49 μ.Χ. ἦρθε στὴν Ἀθήνα ἕνας περίεργος φλογερὸς κήρυκας μίας νέας θρησκείας. Ἦταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος κλήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους νὰ ἀναπτύξει τὶς «σπερμολογίες» του ἀπὸ τὸ βῆμα τοῦ Ἀρείου Πάγου. Ἐκεῖ ὁ μεγάλος ἀπόστολος ἀνάγγειλε στοὺς Ἀθηναίους τὸν «Ἄγνωστο Θεὸ» τὸν Ὁποῖο λάτρευαν, ἂν καὶ τὸν ἀγνοοῦσαν. Μεταξὺ τῶν ἀκροατῶν του ἦταν καὶ ὁ ἀρεοπαγίτης Διονύσιος. Βεβαίως, τὸ ἄμεσο ἀποτέλεσμα τοῦ ὑπέροχου ἐκείνου κηρύγματος, ἦταν πενιχρό. Πίστεψαν μόνο ὁ Διονύσιος, μία γυναίκα ἡ Δάμαρις καὶ μερικοὶ ἄλλοι, ὅπως μᾶς ἀναφέρει τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων.


Τὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν προξένησε ἰσχυρὴ ἐντύπωση στὸν εὐσεβῆ Διονύσιο, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε δεκτὸς καὶ ἄρχισε νὰ καρποφορεῖ στὴν ἀγαθὴ ψυχή του. Κάλεσε λοιπὸν τὸν Παῦλο στὸ σπίτι του ὅπου ζήτησε νὰ μάθει περισσότερα γιὰ τὴν νέα πίστη. Ὅταν ὁ Παῦλος τοῦ διηγήθηκε τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα τοῦ Θείου Πάθους, θυμήθηκε τὰ ὑπερφυσικὰ γεγονότα ποὺ βίωσε στὴν Αἴγυπτο. Βεβαιώθηκε λοιπὸν ὅτι ὁ Θεὸς ποὺ ἔπασχε ἦταν ὁ Χριστός, ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Ἀμέσως ζήτησε ἀπὸ τὸν Παῦλο νὰ βαπτισθεῖ, μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του. Αὐτὴ ἡ ἀπόφασή του ὁδήγησε καὶ πολλοὺς ἄλλους Ἀθηναίους νὰ ἀρνηθοῦν τὴν εἰδωλολατρικὴ θρησκεία καὶ νὰ βαπτιστοῦν, ἀπαρτίζοντας ἔτσι τὴν πρώτη ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν, μὲ πρῶτο ἐπίσκοπό της τὸν ἅγιο Ἰερόθεο, ἕναν εὐσεβέστατο Ἀθηναῖο.


Ὁ Διονύσιος ἀφιερώθηκε ψυχὴ τε καὶ σώματι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τώρα πλέον οἱ ἀρετὲς ποὺ βίωνε δὲν ἦταν θεωρητικὰ σχήματα, ἀλλὰ ὁ εὐαγγελικὸς νόμος. Μάλιστα, μετὰ τὸ θάνατο τοῦ ἁγίου Ἰεροθέου οἱ Ἀθηναῖοι Χριστιανοὶ ἀπαίτησαν νὰ χειροτονηθεῖ ἐπίσκοπός τους ὁ Διονύσιος. Ὡς ἐπίσκοπος πιὰ τῆς λαμπρῆς Ἀθήνας ἐργάστηκε μὲ ζῆλο γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας. Μέσα σὲ λίγα χρόνια μετέστρεψε πλῆθος εἰδωλολατρῶν στὴν νέα πίστη.


Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα νὰ γνωρίσει καὶ νὰ προσκυνήσει τὴν Μητέρα τοῦ Κυρίου. Κήρυξε κατόπιν σὲ πολλὲς χῶρες καὶ κατόπιν γύρισε πάλι στὴν Ἀθήνα. Κατὰ τὴν κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ἁρπάγη καὶ αὐτὸς σὲ νεφέλη, ὅπως οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ παραβρέθηκε στὴν κηδεία της.

Νέα περιστατικά με την Γερόντισσα Γαλακτία

 

TPOΠOΣ ΓNΩPIMIAΣ ME TON XPIΣTO.

Η Γερόντισσα τόνιζε την επαφή με τα δημιουργήματα του Θεού, αστέρια, δέντρα, λουλούδια, πουλιά, ζώα, θάλασσα, βουνά κλπ. για να συγκινείται η ψυχή από αυτό το μεγαλείο, από αυτήν την αρμονία που στρέφεται, όπως έλεγε, συνέχεια στο Θεό και τον υμνεί…

Όποιος καθαρίσει την δική του ψυχή, μπαίνει κι αυτός μέσα στην χορωδία αυτή την αρμονική των φυσικών στοιχείων και όλοι μαζί έχουν μια κοινή προσευχή και αναφορά στο Θεό. Αυτό το ερμήνευε ο π. Αντώνιος και έλεγε ότι η Γερόντισσα «άκουσε τους λόγους των όντων» και εναρμονίζει την δική της προσευχή μαζί τους!

Αυτό το εξέφραζε παραστατικά η Γερόντισσα σε μία μεσημβρινή προσευχή της που υπάρχει ηχογραφημένη και έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο: «Όσα αστέρια έχει ο ουρανός, όσα σύννεφα, όσα δέντρα έχουν οι κάμποι, όσα φυτά, όσα λουλούδια μυρίζουνε και μοσχοβολούνε για σένα…κλπ.».

Κυρίως, όμως, τόνιζε ότι η γνωριμία και η ένωση με τον Χριστό γίνεται μέσα από τους ανθρώπους και ειδικά τους πονεμένους, τους στερημένους, τους κατατρεγμένους. Οι άνθρωποι είναι οι ζωντανές εικόνες Του. Και οι πονεμένοι είναι οι κατ’ εξοχήν αδελφοί Του που φέρουν πάνω τους σταυρικά σημάδια. Γι’ αυτό μοιάζουν πιο πολύ στο Χριστό. Είναι πιο κοντά Του αυτοί. Οπότε, όσο αγαπούμε αυτούς και φεύγουμε από την αγάπη για το τομάρι μας, τόσο ενωνόμαστε με τον Χριστό!

Όταν την ρωτούσες: πες μας τα βασικά για να σωθούμε, απαντούσε:

− Τέσσερα κυρίως θέλει ο Χριστός:

Α) Μετάνοια για να έλθει η Χάρη Του και να δούμε τα χάλια μας πιο πολύ. Να κλάψουμε και να αλλάξουμε. Να ξεπλυθούμε. Να εξομολογηθούμε. Να καθαρίσουμε. Η μετάνοια μας πάει στον παράδεισο.

Β) Ταπείνωση. Αυτή ανοίγει την πόρτα του παραδείσου. Να ξέρομε τα χάλια μας και να μην έχομε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Και ό,τι καλό κάνομε να ξέρομε ότι είναι του Χριστού και να Τον δοξάζομε. Τα κακά είναι δικά μας και πρέπει να ταπεινωνόμαστε και να μετανοούμε. Όποιος το καταλάβει, φωνάζει συνέχεια: «Κύριε έλεος, έλεος, έλεος». Και τονε λυπάται ο Χριστός και τονε σηκώνει και κάνει ο άνθρωπος αυτός τα αδύνατα δυνατά στην ψυχή του. Αλλά κατέχει (ξέρει-γνωρίζει) πως όλα είναι του Χριστού. Μόνο η διακονιά (ζητιανιά) του ελέους είναι δική του. Και δεν καυχάται για πράμα (για τίποτα).

Γ) Σιωπή. Αν θεωρείς υπόδικο τον εαυτό σου στο Χριστό δεν κρίνεις κανένα. Λες για κάθε κακό που θα ακούσεις σε βάρος κάποιου: «Εγώ είμαι χειρότερος. Ο Θεός να μας συγχωρήσει όλους». Έτσι ο Θεός συγκινείται και ακούς μέσα από την σιωπή την δική σου, την ακατακρισία, ακούς,την γλώσσα του παραδείσου! Η σιωπή είναι η διάλεκτος εκεί…

Με άλλο τρόπο καρδιακό μιλούνε και συνεννοούνται…(ενν. τον ενδιάθετο Λόγο).

Δ) Η αγάπη. Η μετάνοια καθαρίζει και φωτίζει και σε πάει στον παράδεισο. Σου δείχνει το δρόμο. Η ταπείνωση ανοίγει την πόρτα για να ασφαλίζει την Χάρη μέσα σου. Και η αγάπη σε ρίχνει στην αγκαλιά του Χριστού! Σε κάνει ένα με Αυτόν! Όποιος ενωθεί με τον Χριστό, δε ζει για τον εαυτό του. Ζει για να δοξάζει τον Θεό και να θυσιάζεται για τους άλλους ανθρώπους! Εκεί βλέπει τον Χριστό! Το «γλέντι» του είναι η θυσία για τους άλλους.

Η ελεημοσύνη εν κρυπτώ (αυτή η τελευταία φράση ήταν η πιο συνηθισμένη και η πιο αγαπημένη της) αυτή αρέσει στο Θεό. Αυτή είναι το καλύτερο καλλυντικό για την ψυχή.

Να την αγαπήσετε…

πηγή

Αμέθυστος

"ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ Η ΜΠΟΧΑ ΤΟΥΣ"

 

 

Και ενώ δεν βουλιάζουμε απλώς αλλά κυριολεκτικά πνιγόμαστε πλέον μέσα στα λύματα της παρακμής, της χυδαιότητας και της βλασφημίας και με αγωνία ψάχνουμε ολόγυρα κάτι για να ακουμπήσουμε τη ματιά μας και να βρούμε λίγες έστω στιγμές ανάπαυσης και παρηγοριάς, υπάρχει ένα τεράστιο σύστημα που είναι ολοκληρωτικά ταγμένο να μας παραχώσει όλο και βαθύτερα μέσα στη βρωμερή λάσπη. 

 

Η άθλια ελληνέζικη τηλεόραση, με πρωτοπόρα τα ιδιωτικά κανάλια (αλλά πλέον άξιο συμπαραστάτη και τα κρατικά) αποτελεί εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες βασικότατο γρανάζι στον συνολικό μηχανισμό του εκμαυλισμού και εκφαυλισμού αυτού του τόπου, ως φορέας προπαγάνδας, αισχρότητας, κατασπίλωσης όλων των ηθικών και πνευματικών αξιών, προβολής κάθε ανωμαλίας, αποθέωσης κάθε διαστροφής και συνολικής εξοικείωσης της ελληνικής κοινωνίας με όλο το δυσώδες πακέτο της νεοεποχίτικης ατζέντας. 

 

Το τελευταίο κατόρθωμα του εν λόγω τηλεοπτικού υπονόμου αφορά στη νέα σειρά που αρχίζει οσονούπω να προβάλλεται από τον MEGA πρωτεργάτη της τριακονταετούς και πλέον τηλεκπόρνευσης.

 Βασίζεται σε ένα δήθεν μυθιστόρημα (εκ της γνωστής νεοελληνέζικης ψευτολογοτεχνικής χωματερής) και σε τι αφορά; Στην ιστορία, λέει, μίας 22χρονης δόκιμης - αλλά όπως παρατηρούμε στις φωτογραφίες ρασοφόρας - μοναχής που ζει από 12 χρονών σε ένα μοναστήρι, παρά το ότι μάλιστα ο πατέρας της δεν συναινεί (ειλικρινά αδυνατώ να φανταστώ ποιος διανοητικά προβληματικός και παντελώς ανίδεος νους συνέλαβε τέτοια συνολικά εξωπραγματική γελοιότητα) και κάποια στιγμή (πλέον ο ανίδεος νους γίνεται σιχαμερά μιαρός) πηγαίνει για λίγο στο πατρικό της και σταδιακά παρεκκλίνει και παρασύρεται από τη φλόγα του σαρκικού έρωτα με ένα φίλο του αδελφού της. 

 

Περισσότερα δεν πρόκειται να πω εδώ (μπορεί όποιος θέλει να βρει λεπτομέρειες στο διαδίκτυο), παρά μόνο ότι το όλο πατσαβούργημα που πλασάρεται από το κανάλι και ως…πολυαναμενόμενη σειρά και προμετωπίδα του φετινού του τηλεοπτικού προγράμματος, φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Μαύρο Ρόδο» και αποτελεί μία ακριβή παραγωγή με πολύ γνωστούς συντελεστές. Ενδεικτικά όντως όλα αυτά της ιδιαίτερης προσοχής με την οποία κάποιοι επιμένουν να πασπαλίζουν επιμελώς με άχνη ζάχαρη τις κοπριές για να δείχνουν κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι.

«Γιέ μου»: Η ιστορία του μεγάλου τραγουδιού που ερμήνευσε ο Κόκοτας

 

 Ήταν το 1977 όταν ο Σταμάτης Κόκοτας συναντήθηκε ξανά με τον Απόστολο Καλδάρα και σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου ηχογράφησαν στην Columbia το δίσκο Τελευταία Νύχτα.

Μεγάλο σουξέ του άλμπουμ το περίφημο μου, γιε μου, η τελευταία ίσως τόσο τρανή επιτυχία τόσο του συνθέτη όσο και του τραγουδιστή.Πολλοί πίστευαν ότι το τραγούδι αυτό γράφτηκε για τον θάνατο του γιου του Αριστοτέλη Ωνάση, Αλέξανδρου, μιας και ο Κόκοτας είχε φιλία με τον Ωνάση.Στην εκπομπή Στην Υγειά Μας ο Κώστας Καλδάρας, γιος του Απόστολου, είχε τονίσει πως κάποιοι είχαν συνδυάσει το τραγούδι μ’ εκείνον, και τηλεφωνούσαν στο σπίτι για να ρωτήσουν τι έπαθε … Η απάντηση που έδιενε ήταν «Ρωτήστε το Λευτέρη, γιατί ρωτάτε εμάς;».Ο ίδιος ο Σταμάτης Κόκοτας είχε αναφέρει σε συνέντευξή του την πραγματική ιστορία που κρύβεται πίσω από το τραγούδι.«Το τραγούδι γράφτηκε για ένα πατέρα με ναρκομανή γιο. Τότε, τέλη δεκαετίας ’70, άρχισε να μπαίνει η πρέζα στη ζωή μας. Και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος τα λέει όλα εδώ… Είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς… Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου, οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά. Ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου που ’χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά..

Σε τουρνέ μου στην Αμερική, που έλεγα το "Γιε μου" και πήγε κάποιος ν’ ανάψει το τσιγάρο του -από πόνο, επειδή είχε χάσει το παιδί του- με αποτέλεσμα να πάρουν τα μαλλιά μου φωτιά και ο μπουζουξής να τραβάει το τραπεζομάντιλο για να τη σβήσει» 

 

 

 

 Γιε μου, είν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου
που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου
στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς

Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα
παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα
είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς

Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου
σ’ έναν δρόμο λασπωμένο
θα ’σαι πάντα σαν δεντρί ξεριζωμένο
δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό

Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου
γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου
γιε μου, γιε μου, πώς πονώ

Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου
οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου
και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά

Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν ακριβέ μου
ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου
που ‘χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν επικρίνει τη Δύση για τα διαστρεβλωμένα ηθικά της πρότυπα.

 

Ο Σατανισμός Δύσης όπως προτάθηκε αρχές Σεπτέμβρη στο σέρβικο λαό. Βελιγράδι 2022!

Πούτιν (απόσπασμα από την ομιλία του) :

"Θέλω να κάνω ένα κάλεσμα σε όλους τους πολίτες της χώρας και όχι μόνο σε αυτούς τους συντρόφους που είναι στην αίθουσα, σε όλους τους πολίτες της Ρωσίας. Θέλουμε να έχουμε εδώ μέσα στη χώρα μας στη Ρωσία αντί της μητέρας και του πατέρα "γονέας νο1" και "γονέας νο2" και "νο3" είναι ήδη εντελώς τρελοί; θέλουμε οι διαστροφές που οδηγούν στην υποβάθμιση και στην εξαφάνιση να επιβληθούν στα παιδιά στα σχολεία μας από το δημοτικό; Nα γαλουχούνται ότι υπάρχουν κι άλλα φύλα εκτός από θυληκό, αρσενικό και να βλέπουμε να προτείνεται μια εγχείρηση αλλαγής φύλου; Θέλουμε όλα αυτά για τη χώρα μας και τα παιδιά μας; Για εμάς όλα αυτά είναι απαράδεκτα, έχουμε ένα μέλλον διαφορετικό το δικό μας μέλλον.

Το επαναλαμβάνω η δικτατορία των δυτικών ελίτ κατευθύνθηκε εναντίον όλων των κοινωνιών συμπεριλαμβανομένων των λαών των ίδιων των δυτικών χωρών.Aυτή είναι μια πρόκληση για όλο τον κόσμο. Mια τέτοια ολοσχερή άρνηση του ανθρώπου, η ανατροπή της πίστης και των παραδοσιακών αξιών, η κατάργηση της ελευθερίας αποκτά χαρακτηριστικά μιας αντεστραμμένης θρησκείας ενός καθαρού κι απλού σατανισμού.