" Μυροφόρες"

" Μυροφόρες"

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Ομιλία ΙΗ'

[...] 4    Λοιπόν, Μυροφόρες είναι οι γυναίκες που ακολουθούσαν τον Κύριο μαζί με την Μητέρα του, έμειναν μαζί της κατά την ώρα του σωτηριώδους πάθους και εφρόντισαν να αλείψουν με μύρα το σώμα του Κυρίου. 'Οταν δηλαδή ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος εζήτησαν κι έλαβαν από τον Πιλάτο το δεσποτικό σώμα, το κατέβασαν από τον Σταυρό, το περιέβαλαν σε σινδόνια μαζί με εκλεκτά αρώματα, το ετοποθέτησαν σε λαξευτό μνημείο κι έβαλαν  μεγάλη πέτρα  επάνω στη θύρα του μνημείου, παρευρίσκονταν θεωρώντας κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία που εκαθόταν απέναντι του τάφου. Με την φράσι και η άλλη Μαρία εννοούσε οπωσδήποτε την Θεομήτορα' διότι αυτή ελεγόταν μητέρα και του Ιακώβου και του Ιωσή, που ήταν από τον Ιωσήφ τον Μνήστορα.
Δεν παρευρίσκονταν δε μόνο αυτές παρατηρώντας, όταν ενταφιαζόταν ο Κύριος, αλλά και άλλες γυναίκες, όπως ιστόρησε
ο Λουκάς γράφοντας' " παρακολουθώντας κάποιες γυναίκες που είχαν έλθει μαζί του από την Γαλιλαία, είδαν το μνημείο και την
 σ' αυτό τοποθέτησι  του σώματός του'  ήσαν η Μαγδαληνή Μαρία και η Ιωάννα και η Μαρία του Ιακώβου και οι άλλες μαζί τους".

*******

'Αρας επί ώμων Ιωσήφ,

τον εν δεξιά τη πατρώα, Υιόν καθήμενον,

μύρον το ακένωτον, μύροις εκήδευσας'

την του κόσμου ανάστασιν, προτέθεικας τάφω'

τον αναβαλλόμενον φως ως ιμάτιον,

λίθω συγκαλύπτεις αφράστως.

'Οθεν τούτου μέλπομεν ύμνοις,

τα φωσφόρα πάθη και την έγερσιν.

Πρωί της Γ' Εβδομάδος

Στιχηρόν ιδιόμελον

'Ηχος β'

Σῶσε μας, Κύριε!

Προσθες αὐτοῖς κακά Κύριε......

Χωρίς Ἐσένα δέν θέλω νά σωθῶ. Μοῦ τό ὑπόσχονται ἀπό τήν τηλεόραση, ἀπό τό τηλέφωνο, ἀπό παντοῦ.

Ὅμως κάτι εἶναι μοναχικό μέσα μου, μετά ἀπό τά λόγια τους, κάτι περισσεύει ἀνικανοποίητο καί εἶναι αὐτό πού ἀφαιρεῖ τό χρῶμα ἀπό τά νυχτερινά μου ὄνειρα. Ἐγώ θέλω ὄνειρα μέ φῶς Κύριε καί μέρες μέ λιακάδα. Κουράστηκα στούς χειμῶνες τους, βαρέθηκα νά τούς βλέπω γραβατωμένους καί χαμογελαστούς -τήν ὥρα πού χάνονται τά πολύτιμά μας-.

Κύριε θέλω ἕνα καντηλάκι, λίγο λιβάνι, μία σημαία περήφανη, ἕνα πρόσφορο στήν πετσέτα τῆς μάνας μου, θέλω Ἐσένα γιά λιμανάκι καί τήν καμπάνα τοῦ ἑσπερινοῦ -σάν ὑπόσχεση πώς δέν θάρθει βράδυ δίχως Σου-. Θέλω τούς Φίλους μου στό εἰκονοστάσι, τήν Μάνα μας νά ρίχνομαι στήν ποδιά Τῆς ὅταν κλαίω καί τόν....

 Σταυρό Σου -γιά νά 'χει ἕρμα τό καράβι τοῦ βίου μου καί τῆς πατρίδας μου τό τρεχαντήρι-.

Ἴσως νά ζητῶ πολλά ἀλλά ξέρω πώς Ἐσύ λίγα δέν δίνεις.

Δῶσε Κύριε νά μήν σωθῶ, ἄν ὁ τόπος τῆς "σωτηρίας" εἶναι ξενητεμένος ἀπό τήν Χάρη Σου.

Δῶσε μου Κύριε πατρίδα τήν ἐλπίδα Σου καί ἀνάπαυση τήν σιγουριά τῆς Ἀνάστασής Σου.

Εἶμαι κουρασμένη Χριστέ μου. Δέν μπορῶ νά τούς ἀκούω. Καί ἡ πατρίδα μου τό ἴδιο.....

anazhthseis και
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

Τί δέν θά ψηφίσουμε στίς ἐπερχόμενες ἐκλογές

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Ταλαντοῦχος της πένας, δεινός σαρκαστής καί «ἀδέσποτός» της νεοελληνικῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὁ Ἐμμανουήλ Ροϊδης, μᾶς ἄφησε στά κείμενά του - «κλαυσιγελώτων» θά ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι – καί μία παραστατική ἐξεικόνιση τοῦ ἑλληνικοῦ κομματισμοῦ. Γράφει: «Οἱ Ἕλληνες διαιροῦνται εἰς τρεῖς κατηγορίας: α) εἰς συμπολιτευομένους, ἤτοι ἔχοντας κοχλιάριον νά βυθίζωσιν εἰς τήν χύτραν τόν προϋπολογισμοῦ, β) εἰς ἀντιπολιτευομένους, ἤτοι μή ἔχοντας κοχλιάριον (= κουτάλι) καί ζητοῦντας παντί τρόπω νά λάβωσι τοιοῦτον, γ) εἰς ἐργαζομένους, ἤτοι (= δηλαδή) οὔτε ἔχοντας κοχλιάριον οὔτε ζητοῦντας, ἀλλ’ ἐπιφορτισμένους νά γεμίζωσι τήν χύτραν διά τοῦ ἱδρῶτος αὐτῶν». («Τά Ἀνθελληνικά», ἔκδ. «Ροές»). Ἐκλογές, λοιπόν. Ἀλλά τί ἐκλογές; Ἐν μέσω πολέμου. «Πόλεμο τῆς γενιᾶς του» δέν ὀνόμασε τήν κρίση ὁ θλιβερός δημαγωγός τοῦ ΠΑΣΟΚ; Καί ἐπειδή «πόλεμος πάντων μέν πατήρ, πάντων δέ βασιλεύς», ὁ πόλεμος, κατά τόν Ἠράκλειτο, εἶναι δημιουργική πηγή ἀξιῶν, οἱ«πολεμικές ἐκλογές» τῆς 6ης Μαΐου εἶναι μία λαμπρή εὐκαιρία νά ποδοπατηθεῖ καί νά ἐξαφανιστεῖ ἡ ἄρχουσα, διεφθαρμένη, ὑποκριτική καί ἀνίκανη, τάξη ἀπό ἐμᾶς, τούς ἐσαεί κοχλιαροφόρους πολίτες. Τουλάχιστον σ’ αὐτές τίς ἐκλογές γνωρίζουμε τί δέν θά ψηφίσουμε.

Ἐπειδή χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν, θά ‘ρθοῦνε, θά περάσουν, στούς ἀγέννητους καί σ’ αὐτούς πού μᾶς παρέδωσαν, μέ τό αἷμα καί τόν τίμιο ἱδρώτα τους, τήν Ἑλλάδα, πού εἶχε καμάρι τῆς τά Εἰκονοστάσια τῶν ἁγίων καί....

Το πείραμα της δασκάλας

Σήμερα στό σχολεῖο ἔπρεπε νά καλύψω τό κενό ἑνός συναδέλφου ποῦ ἔλειπε. Ἔμεινα λοιπόν στήν τάξη καί πρότεινα στούς μαθητές μου νά παίξουμε ἕνα παιχνίδι. Τούς ζήτησα νά φανταστοῦν πῶς εἴμαστε κάτοικοι τῆς Σμύρνης καί μαθαίνουμε ὅτι αὔριο θά κάψουν οἱ Τοῦρκοι τά πάντα καί θά μᾶς ἀναγκάσουν νά φύγουμε ἀπό τά σπίτια μας. Σκεφτεῖτε, λοιπόν, εἶπα στά παιδιά μου, ἕνα μόνο ἀντικείμενο ποῦ θά παίρνατε γιά πάντα μαζί σας ἀπό τό σπίτι σας καί γράψτε τό μέ τό ὄνομά σας  σέ ἕνα χαρτί..

Σαράντος Ι. Καργάκος, Εκλογές εν όψει

http://paterikos.blogspot.com/

Η συνθηματική αυτή φράση σε παραλλαγή μπορεί να δηλώνει εμφάνιση εχθρού ή φάρου ελπίδας. Με τις ερχόμενες εκλογές μπορούμε και να σωθούμε και να χαθούμε. Δεν θα υποδείξω στους ώριμους κατά τη σκέψη αναγνώστες της «Εστίας» τι να ψηφίσουν. Κάτι τέτοιο θα ήταν προσβλητικό και για μένα ατιμωτικό. Απλώς, όπως πάντα συνιστώ: φεύγετε την αναγνωρισιμότητα. Μην αφήνετε τα «μήντια» να διαλέγουν για σας πριν από σας.

Τότε τι νόημα έχει το κείμενο αυτό; Είναι απλό: θέλω να υπενθυμίσω κάτι που εδίδασκα παλιά. Όταν κάποτε ρωτήθηκε ο μεγάλος ιστορικός Ιούλιος Μισελέ, ποιο είναι το πρώτο κεφάλαιο της πολιτικής, αποκρίθηκε: -Η παιδεία. –Ποιο το δεύτερο; -Η παιδεία. –Και ποιο το τρίτο; - Η παιδεία. Όλα, σύμφωνα και με τον Πλάτωνα, αρχίζουν και τελειώνουν με την παιδεία. Διότι, αν αληθεύει το λεγόμενο ότι ο άνθρωπος είναι η παιδεία του, τότε πρέπει να ισχύει και το ακόλουθο: Η ποιότητα ενός κράτους καθορίζεται από την ποιότητα της παιδείας των πολιτών του. Δεν μπορούμε να απαιτούμε καλύτερο κράτος από τους πολίτες του.

Αν το πολίτευμα της δημοκρατίας ευδοκίμησε μόνον στην αρχαία Αθήνα, τούτο οφείλεται όχι τόσο στο γεγονός ότι οι Αθηναίοι είχαν μέση μόρφωση ανώτερη από κάθε άλλο λαό της εποχής τους αλλά κυρίως γιατί είχαν όραμα ανθρώπου. Η «καλοκαγαθία» ήταν ο στόχος της αθηναϊκής αγωγής. Αν, λοιπόν, η Ελλάς θα σωθεί, τούτο δεν θα εξαρτηθεί από τις επόμενες δόσεις του δανείου. Δάνεια κατά την τελευταία τριακονταετία πήραμε πολλά. Τα φάγαμε και, τελικά, αυτά μας ... φάγανε! Η Ελλάς θα σωθεί από την παιδεία της, αρκεί η παιδεία αυτή να δείχνει το «Μονοπάτι του Σωστού Ανθρώπου», όπως έλεγαν οι ινδιάνοι προτού τους αφανίσουν οι «πολιτισμένοι», που ονομάσθηκαν Αμερικάνοι.

Κάποτε σ᾽ένα χωριό...Παράδεισος και κόλαση.

Κάποτε σ᾽ένα χωριό...Παράδεισος και κόλαση.

"Κάποτε σ' ένα χωριό ζούσαν δυο χωριανοι, που ήταν και πολύ φίλοι. Πάνω στην κουβέντα μια φορά, είπαν και συμφώνησαν, όταν πεθάνουν, να προσπαθήσουν, απ' όπου κι αν βρίσκονταν, να ανταμώσουν.

Πέθαναν κάποτε ο ένας μετά τον άλλον, κι ό ένας βρέθηκε στην Κόλαση, κ ό άλλος στον Παράδεισο. Και σ' ένα Ψυχοσάββατο, έτυχε να τους κάνουν και τους δύο μνημόσυνο την ίδια μέρα. Έχουν να πουν πως, όταν γίνονται μνημόσυνα, οι ψυχές αλαφρώνουν τόσο πολύ, που βγαίνουν απ' όπου κι αν βρίσκονται, κι ανταμώνουν με όποιους φίλους είχαν στη ζωή. Έτσι αντάμωσαν και οι δυό φίλοι καθώς βγήκαν ό ένας απ' τον Παράδεισο, κι ο άλλος απ' την Κόλαση.

- Πώς περνάτε εκεί στην Κόλαση; ρωτάει τον φίλο του αυτός, που ήταν στον παράδεισο.

- Πολύ άσχημα.. Ολημερίς κι ολονυχτίς τρωγόμαστε και βριζόμαστε.

Κι όμως τη χάρη ποιος την έφτασε εκεινού;

Ο Γιώργος Κοτζιούλας (1909 - 1956) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, με σημαντική συνεισφορά στην Εθνική Αντίσταση (εδώ).

Ο Κοτζιούλας ως ποιητής συνεχίζει την παράδοση των νεοσυμβολιστών και των νεορομαντικών και διακρίνεται για την ευχέρεια στον μετρικό στίχο και τις εύστοχες ομοιοκαταληξίες του. Τα πεζά του είναι κυρίως βιωματικά και παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Πολύ αξιόλογο είναι και το μεταφραστικό του έργο, απ’ όπου ξεχωρίζουμε τους «Αθλίους» του Βίκτωρος Ουγκώ με ενδιαφέρουσα μεταφρασεολογικώς εισαγωγή (εδώ).

Ο Κοτζιούλας έχει γράψει ένα ποίημα για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη που το θεωρώ το καλύτερο που έχει γραφεί ποτέ γι' αυτόν. Το ποίημα αυτό είναι και η αφορμή αυτής της ανάρτησης. Μαζί παραθέτω και δύο ακόμα ποιήματα ως δείγματα της δουλειάς του.

Κυριακή του Θωμά

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, μὲ μιὰ μικρὴ καθυστέρηση, πληροφορήθηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους ὅτι ὁ Χριστὸς ὄντως ἀναστήθηκε, ὅτι οἱ ἴδιοι τὸν εἶδαν καὶ τὸν ἄκουσαν καὶ ἄρα ἔπρεπε νὰ χαρεῖ καὶ αὐτὸς μαζί τους. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν εἶχε δεῖ τὸν ἀναστημένο Κύριο, γι᾽ αὐτὸ καὶ τοὺς ἀπάντησε ἀπερίφραστα: «Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρα μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω».
Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ἤθελε νὰ ἐρευνήσει μόνος του τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ πιστέψει στὴν ἀνάστασή Του. Δὲν τὸν εἶχε πείσει ἡ διαβεβαίωση τῶν ἄλλων μαθητῶν...
Τὴ δυσπιστία του αὐτὴ διέλυσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅταν σὲ μιὰ ἄλλη ἐμφάνισή του τοῦ εἶπε νὰ βάλει τὸν δάκτυλόν του εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων γιὰ νὰ πιστέψει ὅτι ἀναστήθηκε. Ἡ ἱκανοποίηση τῆς ἐπιθυμίας τοῦ Θωμᾶ ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὸν ὁδήγησε στὴν ἀπόλυτη πίστη.
Ὁ Χριστὸς δὲν ἀρνήθηκε στὸ μαθητή του τὴν ἔρευνα. Τοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα μόνος του νὰ βεβαιωθεῖ γιὰ τὸ θαῦμα τῆς ἀνάστασης. Καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Χριστὸς καὶ κατ᾽ ἐπέκταση ἡ Ἐκκλησία του δὲν διδάσκουν τὸ «πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα». Ὅσοι ἰσχυρίζονται κάτι ἀντίθετο συκοφαντοῦν γιὰ νὰ δημιουργοῦν ἐντυπώσεις, πὼς τάχα οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας πιστεύουν χωρὶς νὰ ἐρευνοῦν καὶ ἄρα πλανῶνται καὶ γίνονται εὔκολα θύματα τῶν κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι τοὺς ὑποδουλώνουν πνευματικὰ καὶ τοὺς ἐξαναγκάζουν νὰ ἀποδέχονται δόγματα καὶ διδασκαλίες, ποὺ δὲν ἀντέχουν στὴν ἔρευνα.

Συνοπτική κριτική ἀξιολόγηση τοῦ νέου (πιλοτικοῦ) προγράμματος σπουδῶν στά θρησκευτικά δημοτικοῦ καί γυμνασίου (ἔτους 2011)

Γράφει ο Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.

            Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2011 δημοσιεύθηκε νέο πρόγραμμα στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν γιά τό δημοτικό καί τό γυμνάσιο καί ἀπό Νοέμβριο ἐπιχειρήθηκε πιλοτική (δοκιμαστική) ἐφαρμογή του. Κατόπιν λεπτομερέστατης μελέτης τοῦ προγράμματος καί τοῦ ὁδηγοῦ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ὁ ὁποῖος τό συνοδεύει, διαπιστώσαμε ὅτι ἀτυχῶς πάσχει σοβαρά σέ πολλά σημεῖα:

 

α) Καταργεῖ τήν βάσει τῆς βιβλικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας χρονολογική σειρά τῶν μαθημάτων καί περιέχει διαφόρες ἑνότητες θεμάτων κατ΄ ἐπιλογήν. Ἡ χρονολογική σειρά συχνά καταργεῖται καί ἐντός τῶν ἑνοτήτων. Τό μειονέκτημα αὐτό θά φέρει πρωτοφανέστατη ἀναστάτωση στή μνήμη τῶν παιδιῶν. Ποτέ δέν θά μάθουν ποιό γεγονός συνέβη πρῶτο καί ποιό τελευταῖο. Ποτέ δέν θά συνειδητοποιήσουν τήν ἑνότητα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά ἐάν τελικά κάτι ἀφομοιώσουν, θά μείνει μέσα τους γιά πάντα ἀποσπασματικό...

Ἡ σειρά τῶν γεγονότων τῆς βιβλικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας δέν εἶναι δημιούργημα ἀκαδημαϊκῶν κύκλων. Πρῶτα συνέβησαν τά γεγονότα καί κατόπιν διδάχθηκαν στά πανεπιστήμια. Ἡ δέ διδασκαλία βάσει τῆς ἱστορικῆς σειρᾶς δέν ἀποκλείει τήν διδακτική ἀξιοποίηση τῶν γεγονότων καί δέν παραγκωνίζει τήν θεία ἀποκάλυψη καί τήν θεολογία. Τό ἀντίθετο κινδυνεύει νά συμβεῖ. Ἐάν διετηρεῖτο ἡ κατά χρονολογική σειρά διδασκαλία, δέν θά ἦταν εὔκολη ἡ εἰσαγωγή πλήθους ἑτεροθρήσκων στοιχείων.

Γέροντας Παΐσιος: Δίχως μέριμνες και άγχος.

Είναι σπουδαίο πράγμα να ζεις χωρίς πολλές φροντίδες και άγχος. Να μη επιθυμείς τα περιττά και μάταια Να αναπαύεσαι σε όσα έχεις και ν’ αγωνίζεσαι με μέτρο και λογική για τη βελτίωση της κατάστασης σου.

Ωστόσο, οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν μένουν ικανοποιημένοι με τίποτα Θέλουν πάντα κάτι νεώτερο, κάτι πληρέστερο, πιο σύγχρονο, πιο άνετο, πιο εντυπωσιακό και προκλητικό. Έτσι χάνουν τη γαλήνη τους άλλα και τον ανθρωπισμό τους. Και βέβαια καμιά σκέψη για τους φτωχούς, που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην αναγκαία Ό Γέροντας Παΐσιος πάντα έλεγε ότι οι πολλές ευκολίες γίνονται δυσκολίες, για αυτό συμβούλευε τους χριστιανούς να έχουν απλή ζωή. Διηγιόταν μάλιστα κι ένα χαριτωμένο περιστατικό, που είχε συμβεί, όταν ήταν στο Σινά

Μια φορά έλεγε ό Γέροντας, ήρθε στο Σινά ένας Γερμανός και κουβέντιαζε μ’ ένα πανέξυπνο Βεδουινάκι

—Εσύ είσαι έξυπνο παιδί Μπορείς να μάθεις γράμματα, του είπε με αγνό

ενδιαφέρον ό Γερμανός.
-Και μετά ρώτησε ό μικρός
-Μετά θα γίνεις μηχανικός
-Και μετά
-Μετά θ’ ανοίξεις ένα συνεργείο αυτοκινήτων.
-και μετά
-Μετά θα το μεγαλώσεις.
–Και μετά
-Μετά θα πάρεις και άλλους να δουλεύουν και θα έχεις πολύ προσωπικό.
Ο μικρός δεν ενθουσιάστηκε απ’ τις απαντήσεις του Γερμανού, ιδίως την τελευταία και είπε:
—Δηλαδή, να έχω ένα πονοκέφαλο, να βάλω άλλον ένα πονοκέφαλο και μετά να βάλω κι έναν άλλον; Δεν είναι καλύτερα τώρα, που έχω ήσυχο το κεφάλι μου;

Κι έτσι έκλεισε ή συζήτηση του μικρού με το Γερμανό.

Ο Γέροντας χαιρόταν τους Βεδουίνους κι έπαιρνε διδάγματα απ’ την απλή και αμέριμνη ζωή τους.

Πηγή: http://www.facebook.com/MonachosPaisiosAgioreites

http://simeron.wordpress.com/2012/04/21/gerontas-paisios-dixws-merimnes-kai-anchos/ 

http://paterikos.blogspot.com/

Πώς θα αλλάξουν τα αναστημένα σώματα κατά την Δευτέρα Παρουσία; Αγ. Συμεών o Νέος Θεολόγος

Μαρτυρία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, στον οποίον ο Θεός αποκάλυψε πώς θα αλλάξουν τα υλικά σώμάτα και θα αφθαρτοποιηθούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού!

Μια μέρα, καθώς προσευχόταν (ο Αγιος Συμεών) με καθαρότητα και συνομιλούσε με τον Θεό, είδε πως ο αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελί του, νόμιζε ότι βρισκόταν έξω, σ’ ανοιχτό χώρο. Ήταν νύχτα, που μόλις είχε ξεκινήσει.
Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το πρωινό ροδοχάραμα- ω των φρικτών οπτασιών του ανδρός!-, και το οίκημα κι όλα τ’ άλλα εξαφανίστηκαν, και νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα. Τον συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με τον νου του το φως εκείνο που του εμφανιζόταν.
Αυτό μεγάλωνε λίγο –λίγο κι έκανε τον αέρα να φαίνεται πιο λαμπερός κι αισθανόταν τον εαυτό του μ’ ολόκληρο το σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα.

Αλλά επειδή εξακολουθούσε να λάμπει ακόμη περισσότερο εκείνο το φως και του φαινόταν σαν ήλιος που μεσουρανώντας έλαμπε από ψηλά, αισθανόταν σαν να στέκεται στο μέσο του φωτός και ότι ολόκληρος ο εαυτός του μαζί με το σώμα του ήταν γεμάτος από χαρά και δάκρυα λόγω της γλυκύτητας που του προξενούσε η παρουσία του.

Η Ζωοδόχος Πηγή – Μια ιστορία...

Η Ζωοδόχος Πηγή – Μια ιστορία...

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ και
http://o-nekros.blogspot.com/

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, η Eκκλησία μας εορτάζει την εορτή της Zωοδόχου Πηγής. H εορτή αυτή ανήκει στις λεγόμενες κινητές εορτές του εκκλησιαστικού έτους. Kινητές λέγονται οι εορτές του Tριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, που έχουν ως κέντρο την ημέρα του Πάσχα. Tο Tριώδιο (10 εβδομάδες, δηλαδή 70 ημέρες) προηγείται της Kυριακής του Πάσχα, το δε Πεντηκοστάριο (7 εβδομάδες, δηλαδή 50 ημέρες) ακολουθεί. Oι εορτές αυτές ονομάζονται κινητές, γιατί δεν έχουν σταθερά ημερομηνία, εν αντιθέσει με τις άλλες εορτές του εκκλησιαστικού έτους που έχουν σταθερά ημερομηνία και λέγονται ακίνητες. Tών κινητών εορτών η ημερομηνία κάθε χρόνο αλλάζει. Eξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. Όταν το Πάσχα είναι πρώιμο, έρχονται και αυτές ενωρίτερα· όταν το Πάσχα είναι όψιμο, αυτές έρχονται αργότερα.

H εορτή της Zωοδόχου Πηγής εορτάζεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου, δηλαδή την εβδομάδα που ακολουθεί αμέσως μετά το Πάσχα. Mετά την Aνάστασι είναι η πρώτη εορτή του Πεντηκοσταρίου. Eορτάζεται την ωραία εποχή της ανοίξεως μέσα στο κλίμα της πασχαλινής χαράς και αγαλλιάσεως.

H Zωοδόχος Πηγή είναι μία εορτή πρός τιμήν της Παναγίας. Δεν έχει σχέσι με τη ζωή της υπεραγίας Θεοτόκου, όπως οι άλλες γνωστές θεομητορικές εορτές, λόγου χάριν τα Eισόδια, ο Eυαγγελισμός ή η Kοίμησις της Θεοτόκου. H εορτή αυτή έχει σχέσι με τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας πρός σωτηρίαν δυστυχών και ταλαιπώρων ανθρώπων που την επικαλέσθηκαν με πίστι. H Zωοδόχος Πηγή μας υπενθυμίζει τα θαύματα, που έκανε η Παναγία σε ένα ωρισμένο ναό της στον τόπο εκείνο που προκαλεί τη συγκίνησι κάθε Έλληνος.

«Μισήσαμε την γλώσσα μας, την ιστορία μας»

Πηγή:http://paterikos.blogspot.com/

Μιλάει στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ο κ. Γιώργος Π. Παύλος,Αναπληρωτής Καθηγητής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης - Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη


«Η Ελλάδα από τον Όμηρο μέχρι τον θρηνητικό Παπαδιαμάντη (σαν να ΄χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου, «Το μοιρολόι της φώκιας») έδιδε νόημα στην ιστορία και στον άνθρωπο. Αυτό θα πράξει και τώρα, αφού εξυγιανθεί από τις σημερινές ασθένειές της». Αυτά δηλώνει σήμερα στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ο κ. Γιώργος Π. Παύλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.
Η συνέντευξη:

-Αξίζει, κ. Παύλε, αυτή η μεταχείριση που δέχεται η χώρα μας τους τελευταίους μήνες από ξένα ΜΜΕ και κυρίως της Γερμανίας για το χαρακτήρα και την συμπεριφορά του νεοέλληνα; Ποια η δική σας άποψη;

Η Ευρώπη είναι αίρεση

Αγίου Νικολάου, επισκόπου Αχρίδος

Η Ευρώπη είναι αίρεση. Η χριστιανική αίρεση είναι χειρότερη από την ειδωλολατρία. Επειδή η εμπειρία επιβεβαίωσε πως είναι πιο εύκολο να πάρουμε με το μέρος του Χριστού τους ειδωλολάτρες παρά τους αιρετικούς. Μέχρι τη στιγμή που εμείς θα ονομαζόμαστε Ορθόδοξοι δεν είναι καλό να έχουμε τους αιρετικούς για παράδειγμα. Η αποστολή των ορθόδοξων λαών δεν είναι να τρέμουν μπροστά στους αιρετικούς λαούς, αλλά αποστολή τους είναι να τους φέρουν στο σωστό δρόμο.

Στην εποχή μας αποσυντίθεται και σαπίζει ό,τι είναι αιρετικό. Ας ξεσηκωθούν οι ορθόδοξοι λαοί και ας παίξουν δυνατά τις σάλπιγγες στους αιρετικούς για να επιστρέψουν στην αλήθεια και στην τιμιότητα. Αυτό είναι το αποστολικό έργο του καιρού μας. Αν θα το κάνουμε αυτό, θα μας ευλογήσει ο Χριστός, ο Θεός μας, στον οποίο ας είναι η δόξα, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΕΠΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ 1956
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ὉΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ" ΤΗΛ. 2310 212659

www.impantokratoros.gr

πηγή : http://serafeimtousarof.blogspot.co.uk/ και
http://amethystosbooks.blogspot.com/

«Η λεηλασία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους δεν έχει το αντίστοιχό της στην Ιστορία» ΣΕΡ ΣΤΉΒΕΝ ΡΆΝΣΙΜΑΝ. “ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΏΝ”

Πηγή:http://paterikos.blogspot.com/

Η Δ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ:

ΤΟ ΑΛΟΘΙ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Ενώ τονίζεται η 29η Μαϊου 1453 ως το τέλος της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας μας, το κυριότερο γεγονός που κλόνισε την ύπαρξή της ανεπανόρθωτα, και οδήγησε στον οριστικό τερματισμό της υλικής και οικονομικής υπεροχής του κράτους μας σε όλη την Ευρώπη, και τελικά στο 1453, δηλαδή η καταστροφή της Ρωμανίας από τη Δύση, με την Άλωση της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινούπολης την 13η Απριλίου 1204 από τους Σταυροφόρους, αποσιωπάται ή δεν του δίνεται η πρέπουσα σημασία. Θα έλεγε κανείς, ότι επειδή ο προσανατολισμός του νεοελληνικού κράτους ήταν προς τη Δύση, οι ηγέτες του σκέφτηκαν ότι αυτός ο προσανατολισμός συνεπάγεται απαραίτητα και τη λήθη της ιστορίας, τη λήθη του γεγονότος ότι εξαιτίας της Άλωσης του 1204 Η Ρωμηοσύνη στάθηκε αδύναμη να αντιμετωπίσει τους Τούρκους. Με άλλα λόγια, η Άλωση του 1204 οδήγησε στα 400-600 χρόνια Τουρκοκρατίας, αλλά αυτό το συμπέρασμα απωθήθηκε, πιθανότατα λόγω του ιδεολογικού προσανατολισμού της ηγετικής τάξης του Ελληνικού κράτους. Είναι σήμερα γενικά παραδεκτό, πως αυτή ήταν η αιτία της επικράτησης των Τούρκων στη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια. Ένα Ρωμαίικο Κράτος που δεν θα είχε υποστεί την Άλωση του 1204, πιθανότατα θα ανέκαμπτε, όπως είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν άλλωστε, και θα αντιμετώπιζε τους Τούρκους νικηφόρα, όπως και τους Άραβες. Αλλα αυτή η ευκαιρία δεν δόθηκε στην ρωμηοσύνη

Η ευκαιρία να χτυπηθεί η Ρωμηοσύνη, δεν άργησε να δοθεί στους Φραγκολατίνους. Ήδη από τον 12 αι πολλές δεκάδες χιλιάδες από αυτούς υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη. Απολάμβαναν προνόμια και ήταν προκλητικοί προς τους Ρωμηούς της Κωνσταντινούπολης. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός παραχώρησε το 1082 υπέρμετρα δικαιώματα που τους έκαναν μισητούς στους Ρωμαίους. Ο Ιωάννης ο Β’ έκανε κάποιες προσπάθειες

Τί εἶναι στ' ἀλήθεια Πάσχα;

Πηγή:http://paterikos.blogspot.com/

Διδαχή ἀπό γέροντα Πορφύριο

Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Πορφύριου, ὅπως τά ἔζησα μία Τρίτη της Διακαινησίμου στό κελάκι του. Πῆγα νά τον δω σάν γιατρός. Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρακάλεσε νά μήν φύγω. Κάθισα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεβάτι του. Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του.
Μέ ρώτησε:
-Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει "Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν...";
-Ναί γέροντα, τό ξέρω.
-Πές τό.
Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα. "Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτής, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιο, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον".
-Τό κατάλαβες;
-Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του. Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:
-Τίποτε δέν κατάλαβες βρέ Γιωργάκη! Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης... Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο. Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα γής, ἀπό μία διώρυγα, ἀπό μία λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα. Μᾶς πέρασε

Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης ο Νεομάρτυρας εξ Ιωαννίνων (1500 - 1526)

Πηγή:http://paterikos.blogspot.com/

Τριαντ. Απ. Σιούλης, δ.φ., Σχ. Σύμβ. Θεολόγων Ηπείρου, Κερκύρας και Λευκάδος

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Τη 18η του αυτού Μηνός Μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Νεομάρτυρος εξ Ιωαννίνων

Bληθείς καμίνου εν μέσω Iωάννη,
Xριστώ προσήδες ύμνον ευχαριστίας.

Σε όλες τις εποχές η Εκκλησία μας, που κατά τον Απόστολο Παύλο και τους Πατέρες είναι «Σώμα Χριστού» και «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας», καλούσε και καλεί τους ανθρώπους να ενταχθούν στο Σώμα της και τις κοινωνίες να γίνουν Εκκλησία, «Σώμα Χριστού». Καλούσε δηλαδή τους ανθρώπους να γίνουν «μιμηταί Χριστού» κατά το Παύλειο «μιμηταί μου γίνεσθαι καθώς καγώ Χριστού», προβάλλοντας με άλλα λόγια ως πρότυπο ανθρώπου τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και κατ’ επέκταση τους θεούμενους «μιμητάς Χριστού», τους Αγίους μας.

Από την πλευρά τους οι πιστοί, οι φιλόχριστοι ευσεβείς χριστιανοί, ακολουθώντας τις προτροπές της, όχι ιδεαλιστικά και μηχανικά ή από φόβο αλλά από πίστη πραγματική (και για τους χριστιανούς το «πιστεύειν» είναι τρόπος ζωής), προσπαθούσαν και προσπαθούν να φανούν αντάξιοι της κλίσεως αυτής. Να αγιάσουν. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας.

18 Απριλίου 1941: Ένας άλλος τραπεζίτης είπε ΟΧΙ στους Γερμανούς εισβολείς και αυτοκτόνησε...

Πηγή:www.defencenet.gr

Να λοιπόν που η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντα, τουλάχιστον ως προς τις ένδοξες στιγμές της: Κάποτε, στις 18 Απριλίου του 1941, ένας άλλος Έλληνας τραπεζίτης και πολιτικός, διορισμένος πρωθυπουργός, ο Αλέξανδρος Κορυζής, βροντοφώναξε ΟΧΙ στους Γερμανούς εισβολείς και καταγράφηκε στα κατάστιχα των πολιτικών εκείνων που θέλουμε να θυμόμαστε και να αναφέρουμε παραδειγματικά...
Όπως διαβάζουμε στο αφιέρωμα του sansimera.gr, o Αλέξανδρος γεννήθηκε το 1885 στον Πόρο και καταγόταν από αρβανίτικη οικογένεια πολιτικών. Τα εγκύκλια μαθήματα τα διδάχθηκε στον Πόρο και την Αθήνα. Το 1903 διορίσθηκε στην Εθνική Τράπεζα, ενώ παράλληλα σπούδαζε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και τιμήθηκε για τη δράση του.
Μετά την αφυπηρέτησή του ανήλθε ταχέως τα κλιμάκια της Εθνικής Τράπεζας και το 1921 έφθασε στο βαθμό του οργανωτικού διευθυντή. Με την ιδιότητά του αυτή διατέλεσε οικονομικός σύμβουλος του Ύπατου Αρμοστή στη Σμύρνη Αριστείδη Στεργιάδη και οργάνωσε το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη μικρασιατική πόλη.

Ο γιατρός Γ. Λασκαρίδης, που έγινε ο άγιος Ραφαήλ

Πηγή:o-nekros.blogspot.com

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ 

agios rafael

 
            Άγιος Ραφαήλ, ο Ιερεύς και Όσιος, ο Μεγαλομάρτυς και Θαυματουργός. Έζησε στα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου μέχρι και λίγα χρόνια μετά την άλωση. Χρόνια δύσκολα και ηρωικά. Ήλπισε στη σωτηρία της Αυτοκρατορίας, στους αγώνες των Παλαιολόγων. Δραστηριοποιήθηκε πάρα πολύ, πήρε πολλές γνώσεις, πέρασε από πολλά αξιώματα, πήγε σε πολλά μέρη, έγινε φημισμένος. Πόνεσε και μόχθησε για τη Ρωμιοσύνη. Αλλά Τον κέρδισε ο Χριστός. Αυτόν αγάπησε τελικά περισσότερο απ’ όλα και Αυτόν υπηρέτησε μέχρι τέλους. Μεγάλη η Χάρη Του και λαμπρή η Δόξα Του. Δόξα αιώνια, δοσμένη από τον Κύριό μας, γιατί ήταν μεγάλη η Θυσία Του!! Η Θυσία ήταν ο δρόμος Του, Θυσία ήταν η ζωή Του, Θυσία ήταν και ο ηρωικός θάνατός Του. Η ίδια η Παναγία, εμφανιζόμενη σε αποκαλυπτικό ενύπνιο την επέτειο του Μαρτυρίου του Αγίου κλαίουσα και ερωτηθείσα γιατί κλαίει, απάντησε ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα κλαίει για τη θυσία που έκανε ο Άγιος Ραφαήλ για Εκείνη και τον Υιό Της, στο Μοναστήρι Της των Καρυών της Λέσβου… 

Αποκάλυψις μετά από μισή χιλιετία

Ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε στη Λέσβο 10 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η ένδοξη ζωή όμως και ο μαρτυρικός θάνατός Του, γρήγορα θάφτηκαν στη λήθη, λόγω της τρομοκρατίας του βάρβαρου Τούρκου κατακτητή. Πέρασε ο καιρός και όλα ξεχάστηκαν. Μισή χιλιετία πέρασε και κανείς πλέον δεν ήξερε ότι κάποιοι είχαν μαρτυρήσει στο λόφο των Καρυών της Λέσβου. Μόνο από καιρού εις καιρόν έβλεπαν κάποιον ιερέα να θυμιάζει στον τόπο αυτό, και ένα έθιμο είχε μείνει στην παράδοση του τόπου να γίνεται λειτουργία την Τρίτη του Πάσχα, ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου, χωρίς όμως να θυμάται ή να ξέρει κανείς, για ποιο λόγο είχε επικρατήσει το έθιμο αυτό.

            Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, το χρονικό εκείνο σημείο που η Θεία Πρόνοια είχε σοφά επιλέξει, ώστε όλα να αλλάξουν. Ο Παντογνώστης Κύριος είχε επιλέξει την εποχή μας, τον καιρό της απιστίας και της αποστασίας, να ξανακάνει γνωστό τον Φίλο Του Ιερομάρτυρα Ραφαήλ. Ο καιρός της αφάνειάς Του είχε παρέλθει. Είχε έρθει η ώρα, η χάρις του Αγίου να λάμψει και να φωτίσει τις ψυχές των Χριστιανών, χαρίζοντάς τους Πίστη, υγεία, δύναμη, κουράγιο και ελπίδα. Το σωτήριο έτος του Κυρίου μας, 1959, η οικογένεια Ράλλη στην κυριότητα της οποίας περιέπεσε το κτήμα που περίκλειε το μαρτυρικό λόφο των Καρυών, έκτισε από τάμα ένα εκκλησάκι της Παναγιάς. Από τότε αρχίζουν τα θαυμαστά περιστατικά…

Ο τάφος με τα λείψανα του αγίου Νικολάου, που μαρτύρησε μαζί με τον άγιο Ραφαήλ (αναλυτική εξιστήρηση της ανακάλυψης των αγίων εδώ).

Χαίρετε! - Χριστός ανέστη!

Πηγή:http://thriskeftika.blogspot.com/

ΧΑΙΡΕΤΕ! – ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Γράφει ο Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός

Ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, πού διαμορφώθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα καί μεταδόθηκε σ’ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους καί στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, εἶναι τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»! Δέν εἶναι λόγος εὐχῆς, ἀλλά χαιρετισμός καί διακήρυξη τῆς πίστεως στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τόν πιστό στόν Χριστό ἄνθρωπο. Πόσοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός τοῦ Χριστοῦ, ἀμέσως μετά τήν Ἀνάστασή Του, εἶναι ὁ (καί πάλι) Ἑλληνικός λόγος «Χαίρετε»! Μέ αὐτό τόν χαιρετισμό ἀπευθύνεται ὁ ἀναστάς Χριστός στίς Μυροφόρες, μόλις βγῆκαν ἀπό τό «κενό μνημεῖο» (Ματθ. 28, 8-9). Ἡ συνήθης αὐτή ἑλληνική προσφώνηση, ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν, ἀποκτᾶ μιάν ἰδιαίτερη πνευματική καί χριστιανική σημασία. Ἡ λέξη ἀνανοηματοδοτεῖται, ἐντασσόμενη σέ ἕνα καθαρά ἁγιοπνευματικό πλαίσιο, καί γίνεται τό πρῶτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας...

Οἱ Μυροφόρες βγαίνουν ἀπό τό μνημεῖο, στό ὁποῖο πῆγαν, γιά νά τελέσουν τά συνήθη νεκρικά ἔθιμα στόν νεκρό Χριστό, μέ ἀνάμικτα συναισθήματα «φόβου καί χαρᾶς» (Ματθ, 28, 8), κάτι τό φυσιολογικό στή συνταρακτική πνευματική ἐμπειρία, πού ἔζησαν, ἀκούοντας ἀπό τόν Ἄγγελο, ὅτι ὁ Κύριός τους «ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν» (στ.7). Ὁ λόγος, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ πρός αὐτές «Χαίρετε», ἀποκτᾶ εἰδική σημασία, πού μπορεῖ νά προσδιορισθεῖ μέ τά ἀκόλουθα λόγια: «Μή φοβεῖσθε (Ματθ. 28, 5), ἀλλά χαίρετε! Νά αἰσθάνεσθε χαρά, διότι ἡ Ἀνάσταση, ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, νικᾶ τόν φόβο (Α’ Ἰω. 1,18), ἀλλά καί τόν θάνατο, κάθε εἶδος θανάτου, διότι εἶναι πηγή ζωῆς, ζωῆς αἰωνίου. Ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε ζωή καί ἐλπίδα».

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ἔτσι, πηγή χαρᾶς καί δέν μπορεῖ νά ἐκφρασθεῖ ἀποδοτικότερα παρά μέ τόν (Ἑλληνικό) χαιρετισμό «Χαίρετε»! Ἡ λέξη δέχεται χριστιανικά μιάν ὑπέροχη ὑπέρβαση. Δέν μένει στήν ἐνδοϊστορική πραγματικότητα, σχετιζόμενη μέ πρόσκαιρα ἀγαθά («χαίρε, ὑγίαινε», καί σήμερα «γειά-χαρά»), ἀλλά συνδεόμενη μέ ὑπερφυσικές ἐμπειρίες, ὅπως ἡ μετοχή στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ βεβαιότητα γιά τήν νίκη πάνω στό θάνατο καί τήν ἐξουσία του στόν φθαρτό τοῦτο κόσμο.

Ὁ πιστός στόν Χριστό Ἕλληνας ἔχει σαφῆ γνώση, ὅτι μέ τήν προσφώνηση «Χαίρετε», πού ἐπαναλαμβάνει πολλές φορές τήν ἡμέρα, προσφωνεῖ τούς ἄλλους μέ τόν Ἀναστάσιμο λόγο τοῦ Χριστοῦ καλώντας τους στή μετοχή στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης. Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ὅτι λέγεις «Χριστός ἀνέστη» μέ ἕνα ἄλλο τρόπο.

πηγή: «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀριθμ. Τεῦχους 118, Ἀπρίλιος 2012

Εγκύκλιος Πάσχα 2012 του Σεβ. Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως π. Ανθίμου: "Πιο χαμηλά να πέσουμε δεν έχει. Πιο πολύ να πεθάνουμε δεν γίνεται"

Πηγή:http://o-nekros.blogspot.com/

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

Προς τους ευσεβείς Ορθοδόξους Χριστιανούς της πόλεως,

της ενδοχώρας και της νήσου

απευθύνω τον εγκάρδιο χαιρετισμό:

Αδελφοί και αδελφές μου, παιδιά μου·

Χριστός Ανέστη!

Οι άνθρωποι της εποχής του Τον αμφισβήτησαν, Τον κορόιδεψαν, Τον περιέπαιξαν. Έπειτα, Τον βασάνισαν, Τον πόνεσαν, Τον θανάτωσαν. Περισσότερο κακό δεν έμεινε να Του κάνουν. Και Τον έθαψαν.

Όμως, η αγάπη συγχωρεί, δεν εκδικείται. Η αγάπη αντέχει, ελπίζει, υπομένει.

Γι’ αυτό και αναστήθηκε από τον τάφο. Επανήλθε στη ζωή μας, ξαναγύρισε η αγάπη στον κόσμο που την είχε εκδιώξει.

Σήμερα στέκεται μπροστά μας και μας καλεί. Να κάνουμε το ίδιο.

Ναι, αγαπητοί μου!

Πιο χαμηλά να πέσουμε δεν έχει. Πιο πολύ να πεθάνουμε δεν γίνεται.

Γι’ αυτό, μόνο να αναστηθούμε μένει!

Εμείς, οι Έλληνες, που διδάξαμε στον αρχαίο κόσμο την αρετή· εμείς,  οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που διδάξαμε στην οικουμένη την αγιότητα· ναι! εμείς, σήμερα θα δείξουμε στην ανθρωπότητα πως μπορεί να αναστηθεί.

Ένα σύστημα νεκρό, μας παρέσερνε μέχρι τώρα σε καπιταλιστικό τάφο. Οικονομικά μεγέθη, μέχρι τώρα, μας μετέδιδαν το παγερό τους ρίγος. Μια νεκρική πομπή προχωρούσε, μέχρι τώρα, ολόκληρο τον πλανήτη. Όμως, πόσο μπορούν να αγαπηθούν τα πορτοφόλια; Πόσο μπορούν να φιληθούν οι μάσκες; Πόσο μπορούν τα συμφέροντα να ζεστάνουν καρδιές;

Ήρθε η ώρα να διορθωθεί το σαθρό σανίδι που πατούσαμε. Να ξεσκεπαστεί το ψέμα που βιώναμε. Ήρθε η ώρα να σηκωθούν οι πεσμένοι. Να αναστηθούν οι πεθαμένοι, όλης της γης. Ήρθε η ώρα μας!

Ο Θεός, διάλεξε πάλι εμάς, τους Έλληνες, για να αποδείξουμε το λαθεμένο τρόπο που ζούσε η Ευρώπη. Ο Θεός επέτρεψε να είμαστε εμείς που θα ξυπνήσουμε τον δυτικό πολιτισμό από τον λήθαργο της ξέφρενης πορείας, που τον οδηγούσε στον χαμό του. Παραχώρησε ο Θεός, η κρίση και η καταστροφή να αρχίσουν από την Πατρίδα μας, που έχει μέσα της τα γονίδια της αιωνιότητος. Η Ελλάδα είναι ζυμωμένη με το ζυμάρι της ζωής. Είναι μπολιασμένη με τον ατέλειωτο χρόνο.

Εμπρός, λοιπόν, αδελφοί μου αγαπητοί! Έχουμε δρόμο μπροστά μας, ανηφορικό, μα, γνώριμο!

Όλοι οι λαοί της γης, μας κοιτούν απορημένοι! Ελπίζουν, όμως, σε μας.

Όλοι οι μαθηματικοί λογαριασμοί έγιναν! Περιμένουν, όμως, την ανατροπή τους!

Όλες οι βεβαιότητες είναι δεδομένες! Λαχταρούν, όμως, την έκπληξη!

Ο τάφος είναι βέβαιος, όμως και η ανάσταση είναι γεγονός.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν αγαπητοί μου!

Να διαβάσουμε όσα κείμενα των προγόνων μας απετέλεσαν απόσταγμα ανθρωπιάς και ηρωισμού. Να μελετήσουμε όσα στη γλώσσα μας φανέρωσε ο Χριστός και απεκάλυψε στον κόσμο. Να ζήσουμε όσα οι Πατέρες και οι πρόγονοί μας έζησαν με ευσέβεια και πίστη.

Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας

Η προσευχή των Τριών Παίδων εν καμίνω.

Το Γένος ως οι τρεις παίδες εν τη καμίνω

Πηγή:www.zoiforos.gr

του Σπύρου Μπαζίνα

Ως οι τρεις παίδες εν τη καμίνω, Σεδράχ, Μισάχ και Αβδεναγώ, το Γένος αναπέμπει προς τον Κύριο την δοξολογία «ευλογητός ει, Κύριε, ο Θεός των πατέρωνημών, και αινετόν και δεδοξασμένον το όνομα σου εις τους αιώνας … ότι δίκαιος ει επί πάσιν οις εποίησας ημίν … και παρέδωκας ημάς εις χείρας εχθρών ανόμων, εχθίστων αποστατών».

Επέτρεψες να γίνει το όνομα μας όνειδος στον κόσμο, να μας κατηγορούν και να κάνουν ότι μας βοηθούν, ενώ κερδοσκοπούν σε βάρος μας, ακόμη αυτοί που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα και παλαιοτέρα, αλλά και πρόσφατα.

Επέτρεψες να μας κάνουν μαθήματα ηθικής αυτοί που με τους ανθρωπισμούς τους έχουν βάλει τον άνθρωπο στην θέση του Θεανθρώπου, αυτούς που με τους διαφωτισμούς τους παρασταίνουν το σκοτάδι για φως, αυτούς που με τους ορθολογισμούς τους διχάζουν την ψυχή και παρασταίνουν την σχιζοφρένεια για υγεία.

«Ότι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν αποστήναι από σου … εσμικρύνθημεν παρά πάντα τα έθνη .. και ουκ έστιν εν τω καιρώ τούτω άρχων, και προφήτης, και ηγούμενος …».

Εσύ πήρες τον αρχαίο κόσμο που αυτοκτονούσε κάτω από το βάρος των δοξασιών των Στωικών και των Επικούρειων και μας ανακαίνισες, μας έδωσες την λαμπρότερη αυτοκρατορία που είδε αυτός ο κόσμος.

Μας έδωσες τους Πατέρες που έπαθαν τα θεία και έδειξαν στο Γένος την οδό Σου, που οδηγεί μέσα από την δια της ασκήσεως και της προσευχής κάθαρση στην δια του φωτός Σου έλλαμψη και από αυτή στην θέωση.

Μας βοήθησες να διασώσουμε μέχρι σήμερα το κοσμοσωτήριο μήνυμα σου αλλά και τον τρόπο της αληθινής ζωής στον ευλογημένο τόπο του Αγίου Όρους.

Και όταν επέτρεψες να χάσουμε την θεοφιλή αυτοκρατορία, μας στήριξες μέσα στους αιώνες σκλαβιάς με τους νεομάρτυρες που κράτησαν την πίστη του Γένους ζωντανή.

Η Θεολογία της εικόνας "Εις Άδου Κάθοδος"

Η Ορθοδοξία, έχει χαρακτηριστεί «Εκκλησία της Αναστάσεως» διότι οικοδομεί εκεί όλη την ιστορική της παρουσία, εμβολιάζοντας στη συνείδηση των λαών της την αναστάσιμη ελπίδα. "εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν" (Α΄ Κορ. ιε΄17). Δεν θα μπορούσε λοιπόν η ιερή τέχνη της Αγιογραφίας να μην καταυγάζεται από το φως της Αναστάσεως . Η Ορθοδοξία δεν αυθαιρετεί ούτε στο λόγο Της, ούτε και στην εκκλησιαστική Της ζωγραφική. Αυτό που κηρύττει το απεικονίζει και αυτό που απεικονίζει το ψάλλει. Έτσι η Ανάστασις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, με το θεολογικό και λειτουργικό της περιεχόμενο, σφραγίζει όλη τη σκέψη και όλον το βίον της Εκκλησίας.

Η Ορθόδοξη εικόνα της Αναστάσεως χειραγωγούμενη από το δόγμα και την πίστη των Αγίων Πατέρων , έδωσε την πρέπουσα μορφή – δομή για την καταγραφή ενός διπλού γεγονότος ιστορικού και εσχατολογικού, απροσμέτρητου σε μέγεθος και αξία.

Ἡ ἁγία καί Μεγάλη Τετάρτη

Πηγή:http://adontes.blogspot.com/

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε 
Δικαίου Ρουμανικῆς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους

Ἡ τελευταία Λειτουργία τῆς Μεγάλης Τετάρτης εἶναι ἡ κατακλείς καί τό ἐπιστέγασμα ὁλοκλήρου τῆς  περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μᾶς ἀποκαλύπτει τί θαυμαστά ἔργα ἠμπορεῖ νά ἐπιτελέση καί πόσες παγίδες καί πειρασμούς προξενεῖ, ὅταν ἀπουσιάζει ἀπό τήν ζωή μας.

Τό ζεῦγος τῶν γεγονότων τῆς ἡμέρας εἶναι: Ἡ ἁμαρτωλή γυναῖκα καί ὁ μαθητής Του, ὁ Ἰούδας, ὁ ἀνατροπεύς τῆς μετανοίας. Ἡ ἁμαρτωλή εὑρίσκεται στήν χειρότερη κατάστασι τῆς ἠθικῆς πτώσεώς της, στήν ἀκολασία, ἐνῶ ὁ Ἰούδας στήν τιμιώτερη θέσι: εἶναι μαθητής τοῦ Δεσπότου.
 Ἡ μετάνοια τήν ἁμαρτωλή γυναῖκα τήν ἀνυψώνει καί τήν κάνειμυροφόρο, ἐνῶ τόν Ἰούδα ἡ φιλαργυρία τόν καταβιβάζει στήν πλέον ἀπαίσια πτῶσι. Τόν κάνει προδότη τοῦ Διδασκάλου Του καί τέλος τόν ὁδηγεῖ στόν ἀπαγχονισμό του. Αὐτή ἡ ἀλλαγή τῶν δύο καταστάσεων μᾶς γεμίζει τήν καρδιά ἀπό φόβο καί ἀγωνία γιά τήν σωτηρία μας, ἀλλά καί συγχρόνως ἀπό ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα στήν μεγάλη δύναμι τῆς μετανοίας.

Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών, Το Μυστήριο του Ευχελαίου

Πηγή:http://thriskeftika.blogspot.com/

Το Μυστήριο του Ευχελαίου

του Σεβ. Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Συμεών

Το λάδι, πέρα από τη σημαντική θέση που κατέλαβε στη διατροφή του ανθρώπου, ανέκαθεν θεωρήθηκε και ως στοιχείο με θεραπευτικές ιδιότητες. Χαρακτηριστική περίπτωση η αναφερόμενη στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτου (Λουκ. 10,34).

Παράλληλα, από πολύ παλιά το λάδι απέκτησε και θρησκευτική σημασία. Αυτό γίνεται ολοφάνερο από τη χρήση του σε διάφορες τελετές του αρχαίου Ισραήλ αλλά και σε άλλες θρησκευτικές παραδόσεις.

Στη χριστιανική μας πίστη και παράδοση το λάδι, καθαγιαζόμενο με την προσευχή της Εκκλησίας, αποτελεί ένα από τα χριστιανικά μυστήρια, το μυστηριο του ιερού ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ... Θεμελιώδης και χαρακτηριστική αγιογραφική μαρτυρία για το μυστήριο του Ευχελαίου είναι αυτή της Καθολικής επιστολής του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου (ε,14-15). Την παραθέτουμε στό πρωτότυπο και στη συνέχεια μεταφρασμένη. «Ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καὶ προσευξάσθωσαν ἐπ' αὐτὸν ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα, καὶ ἐγερεῖ αὐτὸν ὁ Κύριος· κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ». Δηλαδή: Είναι κάποιος από σας άρρωστος; Να προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας να προσευχηθούν γι᾽ αυτόν και να τον αλείψουν με λάδι, επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και η προσευχή που γίνεται με πίστη θα σώσει τον άρρωστο· ο Κύριος θα τον κάνει καλά. Κι αν έχει κάνει αμαρτίες, θα του τις συγχωρήσει.

Οἱ λυγμοί τῆς πόρνης καί τοῦ πατέρα τά δάκρυα

Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

τοῦ Γιώργου Μάλφα 

Τό βράδυ τῆς Μ. Τρίτης ὡς γνωστόν, στούς ναούς τῶν Ὀρθοδόξων ὅπου γής, ψάλλεται τό περίφημο τροπάριο τῆς Κασσιανῆς. Τό ἀπόλυτο αὐτό ἀριστοτέχνημα λόγου καί μέλους στό ὁποῖο ἡ χαρισματική βυζαντινή ὑμνογράφος ἐξέφρασε μέ τρόπο ἀκραία ἀληθινό καί ποιητικά μοναδικό, τόν καημό καί τό πάθος τῆς «ἀλειψάσης τόν Κύριον μύρω πόρνης γυναικός». 

Κάθε Μ. Τρίτη βράδυ ἀναπολῶ μέ συγκίνηση τόν παπά πατέρα μου, αὐτόν τῶν παιδικῶν μου χρόνων στό γενέθλιο νησί μας. Σοβαρός καί ἱεροπρεπής ἐξέρχονταν τοῦ ἱεροῦ προκειμένου νά πάρει θέση στό δεξιό χορό γιά νά ψάλλει ὁ ἴδιος τό «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή…» περιστοιχιζόμενος ἀπό μία ὁμάδα ζωηρῶν ἐφήβων. Καμάρωνα μέσα μου τότε γιά τήν πρωτοκαθεδρία τοῦ πατέρα καί πατώντας στίς μύτες τῶν ποδιῶν μου προσπαθοῦσα νά ἀνασηκωθῶ ὥστε νά βλέπω κάτι ἀπό τό μεγάλο ὀρθάνοιχτο βιβλίο. Θυμᾶμαι τήν ἀπόλυτη σιγή πού ἐπικρατοῦσε τότε μονομιᾶς στήν ἐκκλησία καί τήν αὐστηρή προσήλωση τοῦ πατέρα στήν ἀπόδοση τοῦ ὕμνου. Αἰσθάνομαι ἀκόμη τό βαρύ χέρι του πού ἀκουμποῦσε στόν ὦμο μου. Καί στ’ αὐτιά μου ἠχεῖ ἀκόμη τό....

Χάρις και Νόμος

Ο Θεός και η αμαρτία

Ο Θεός και η αμαρτία ευρίσκονται εις δύο εκ διαμέτρου αντιθέτους πόλους.
Κανείς δεν ημπορεί να στρέψη το πρόσωπόν του πρός τον Θεόν πρίν στρέψη τα νώτα του εις την αμαρτίαν. Ούτε κανείς ημπορεί να αγαπήση τον Θεόν πριν μισήση την αμαρτίαν.
Και το πνεύμα μας, όπως και το σώμα μας, έχει τους δύο αντίποδας: την ανατολήν και την δύσιν, το φώς και την σκιάν, την υιότητα και την δουλείαν, την Χάριν και τον νόμον.
'Ομως η αγάπη εις τον πνευματικόν άνθρωπον εξαφανίζει τους αντίποδας και τα πάντα μεταβάλλει εις φως , υιότητα και Χάριν.

Ο άνθρωπος εικών δια τον άνθρωπον

'Oλοι οι άνθρωποι τους οποίους συναντάς ας σου γίνουν ζώσαι εικόνες εκείνου του καλού και του κακού, το οποίον υπάρχει και εντός σου.

Δια των λογισμών σου και δια της αγάπης σου, να είσαι συνεχώς  εστραμμένος προς τας καλάς εικόνας, ώστε να γίνης και συ μία καλή εικών δια τους αδελφούς σου.

Εις το όνομα του Θεού.

Παν ό,τι έχασες ένεκεν Θεού, το εφύλαξες' παν ό,τι εφύλαξες ένεκεν σού, το έχασες.

Παν ό,τι έδωσες εις το όνομα του Θεού, το έδωσες προς το συμφέρον' παν ό,τι έδωσες εις το όνομα της δόξης σου και της κενοδοξίας, το επέταξες εις το νερόν.

Παν ό,τι έλαβες από τους ανθρώπους ως παρά του Θεού, σου έφερε την χαράν' παν ό,τι έλαβες από τους ανθρώπους ως από τους ανθρώπους, σου έφερε την στενοχωρίαν.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Επισκόπου Αχρίδος

"Στοχασμοί περί του καλού και του κακού"

Υάκινθος

Η ανάσταση του ανθρώπου, η μουμιοποίηση της Siemens, η μαρτυρία του Δ. Χριστούλα και το πουλάρι της Παλαιστίνης…

Posted on Απριλίου 8, 2012 by manitaritoubounou

Ασύνδετα φαίνονται εκ πρώτης όψεως τα τέσσερα ζητήματα του τίτλου. Δυο από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα: η ανήθικη πολιτική απαλλαγή από την εκτός κοινωνικής πραγματικότητας βουλή (164 βουλευτές από τη δεξαμενή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) της Siemens και η πολιτική αυτοκτονία του αγανακτισμένου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα έξω απ’ αυτήν…

Οι 164 αποδέχτηκαν την μεταφυσική και άσαρκη «συγγνώμη» της εταιρείας για τις πολιτικές και οικονομικές τερατογενέσεις στην χώρα μας, ενώ αν ήσαν έστω και κατά τι σώοι θα ζητούσαν μια έμπρακτη στάση: Τη δημόσια παράδοση της λίστας Χριστοφοράκου – υιού, για να δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος» από τους υπηρέτες της ελλαδικής ελίτ (πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοητές, μάνατζερ…).

Αντίθετα ο πολιτικός αυτόχειρας πολιτικός νεομάρτυρας  Δημήτρης Χριστούλας έπαιξε με το θάνατο για να δώσει κατά τη φιλοσοφία του και θεο-λογία του, ελπίδα και ζωή στα νιάτα αφού έγραψε στην ιδιόχειρη διαθήκη του ενδεικτικά, εκτιμώντας ότι οι νέοι θα πάρουν τα όπλα «…Οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Παρέτο του Μιλάνου) ».

Στη συνέχεια πήρε τη σκυτάλη   η κόρη του η Έμμυ Χριστούλα και συνεχίζει, απευθυνόμενη στον νεκρό: «Κοιμήσου πατέρα κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου. Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες. Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα ενός νέου. ‘Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία. Μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομά μας είναι Αντίσταση”».

Οι θέσεις της κίνησης πολιτών Άρδην για τις επικείμενες εκλογές

Πηγή:http://www.antibaro.gr/

Οι τελευταίες εκλογές του παλιού κόσμου

Η μεταπολίτευση πεθαίνει, η ανασύνθεση παραμένει ζητούμενο

Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει καμία λύση στο δράμα που ζούμε. Και, δυστυχώς, μέρος του προβλήματος δεν είναι μόνον ο δικομματισμός ή οι «μνημονιακές δυνάμεις», αλλά όλες οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και, ενώ πορευόμαστε σε μια από τις σημαντικότερες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, που σηματοδοτούν το ορι­στικό τέλος της μεταπολίτευσης, το τοπίο μοιάζει σαν μία από τα ίδια. Βρισκόμαστε ακόμα σε κατάσταση όπου αναζη­τούμε «ψήφους διαμαρτυρίας», «ψήφους απελπισίας», και αναπαράγεται η λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Γι’ αυ­τόν το λόγο, οι ερχόμενες εκλογές μάλλον θα μείνουν στην ιστορία ως οι τελευταίες του παλαιού κόσμου και όχι ως η γένεση του καινούργιου.

Αποσύνθεση χωρίς ανασύνθεση

Σή­μερα ακόμα, κύρια πλευρά των επερχό­μενων εκλογών παραμένει η απο­σύνθεση: βασικός στόχος παρα­μένει η φθορά των κομμάτων της συγκυβέρνησης και –κυρίως– η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι η ψυχή του κα­θεστώτος και ο μεγάλος υπαίτι­ος της καταλήστευσης και της δι­άλυσης της χώρας. Φυσικά, και ο Σαμαράς είναι ένοχος, γιατί τον Οκτώβριο έδωσε χείρα βοηθεί­ας στον Γιώργο Παπανδρέου, και τον Βενιζέλο, είναι βασικός συντο­νιστής της εκπτώχευσης του ελλη­νικού λαού, επιτρέποντας στο κα­θεστώς να επιβιώσει και να ανα­συνταχθεί. Διότι, αν, τότε, άφηνε τον Παπανδρέου να καταρρεύσει, οι εκλογές θα γίνονταν σε εντελώς διαφορετικό κλίμα και η βούληση του λαού θα μπορούσε να εκφρα­στεί πιο ελεύθερα, δίχως τη μέ­γκενη του 2ου μνημονίου να μας σφίγγει απελπιστικά τον λαιμό και τη χώρα να βρίσκεται, επί της ου­σίας, υπό κατοχή. Για τον δε κω­λοτούμπα Καρατζαφέρη, και τις λοιπές στημένες λεμονόκουπες του καθεστώτος, τα πράγματα ήδη παίρνουν τη μοιραία τροπή και τους οδηγούν στα όρια της επιβίω­σης, ενώ όσοι κατάφεραν να πηδή­σουν από το καράβι νωρίς, όπως ο Βορίδης, φιγουράρουν ως πρω­τοκλασάτοι της Νέας Δημοκρατί­ας, εκφραστές μιας νέας αυταρχι­κής γραμμής των διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Εντούτοις, παρά την επιτακτι­κή ανάγκη που υπάρχει να κατα­κρημνιστούν οι δυνάμεις της υπο­τέλειας, σήμερα δεν υφίσταται κα­μία δύναμη που να εκφράζει κα­θαρά και αυθεντικά την οργή του ελληνικού λαού για τα εγκλήμα­τα των ελίτ. Αντίθετα, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα ενδιάμεσων καταστά­σεων που θολώνουν τα νερά και εμποδίζουν να σταλεί ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα τόσο προς τις προδοτικές ελληνικές ελίτ, όσο και προς τις ξένες δυνάμεις, τους αρχιτέκτονες της νέας γερμανικής κηδεμονίας πάνω στην Ευρώπη.