Αγγλία, εθνοτικός βιασμός και υποταγή

 

 από τον Roberto Pecchioli

Βία στην Αγγλία

Ο συγγραφέας έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι μεταξύ των πρώτων που μίλησε για τη ντροπή των μαζικών βιασμών στη Μεγάλη Βρετανία φτωχών λευκών κοριτσιών και αγοριών από συμμορίες ξένων, κυρίως Πακιστανών. Μια παρεκκλίνουσα σιωπή περιέβαλε αυτά τα γεγονότα, η οποία συνεχίστηκε για χρόνια. Μετά ήρθε η σφαγή τριών μικρών κοριτσιών στο Σάουθπορτ από έναν Αφρικανό με πιθανούς ισλαμιστικούς δεσμούς. Τα επεισόδια που ακολούθησαν τις λαϊκές διαδηλώσεις προκάλεσαν ένα κύμα συλλήψεων, συμπεριλαμβανομένου ενός εντεκάχρονου, σύμφωνα με τη χειρότερη βρετανική παράδοση. Ο Πρωθυπουργός Στάρμερ το έριξε στους διαδηλωτές, όχι σε εκείνους που διέπραξαν αποτρόπαιες πράξεις. Ωστόσο, μια από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες υποταγής, φόβου, βίας και πολιτικής χρήσης εξουσίας ήρθε ξανά στο φως.

Για πολλά χρόνια συμμορίες Πακιστανών και Ασιατών -σχεδόν όλοι Βρετανοί πολίτες- βίασαν, μερικές φορές σκότωσαν, έναν συγκλονιστικό αριθμό λευκών κοριτσιών και αγοριών χωρίς να γίνει τίποτα για να τους σταματήσει.
Οι τοπικές διοικήσεις - στα χέρια του Εργατικού Κόμματος - φοβούνταν τις «ρατσιστικές» αντιδράσεις και τη δυσαρέσκεια της μεταναστευτικής εκλογικής πελατείας τους, ενώ η δικαιοσύνη ήταν σιωπηλή και οι εθνικές κυβερνήσεις -συντηρητικές- αγνόησαν τα πάντα, παρά τις θαρραλέες καταγγελίες, που χαρακτηρίστηκαν ως ναζί ή ακροδεξιές.
Ένα εντυπωσιακό βραχυκύκλωμα, ένα φρικτό σκάνδαλο που ξαναξεκίνησε τις τελευταίες εβδομάδες από τις επιθέσεις του Έλον Μασκ στη βρετανική κυβέρνηση.

Ταυτόχρονα μαθαίνουμε για σεξουαλική παρενόχληση και βία - απόπειρα ή διαπραχθείσα - κατά γυναικών και κοριτσιών κατά τη διάρκεια των εορτασμών για το τέλος του έτους στο Μιλάνο. Μπορούμε σίγουρα να τους ορίσουμε ως εθνοτικούς βιασμούς, επεισόδια στα οποία συνδυάζονται βία, υποταγή, μίσος για τον λαό μας, περιφρόνηση του νόμου και των γυναικών.
Ένας πολιτισμός τελειώνει με τον πιο επαίσχυντο τρόπο χωρίς καν το θάρρος να υπερασπιστεί τις δικές του κόρες, φλυαρώντας για γυναικοκτονία και ετεροπατριαρχία όταν τα εγκλήματα διαπράττονται από Ευρωπαίους, σιωπώντας, δικαιολογώντας και τρέμοντας από φόβο αν τα εγκλήματα είναι έργο ξένων.

Η συμπεριφορά ορισμένων τομέων του φεμινισμού και του προοδευτισμού είναι αποκρουστική, αλλά η δειλία περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της ετοιμοθάνατης κοινωνίας μας.

Πρέπει να εξετάσουμε τις συνειδήσεις μας σχετικά με τα γεγονότα στην Αγγλία. Θα λέγαμε τα ίδια πράγματα, θα νιώθαμε την ίδια αγανάκτηση, θυμό, οργή, αν το –τρομερό– γεγονός είχε θύματα και βασανιστές αντίθετης εθνικής καταγωγής; Ναι, γιατί το κακό δεν έχει φυλή, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι ο βιασμός του τρόπου ζωής και ύπαρξής μας είναι αποτέλεσμα διευκολυνόμενης μετανάστευσης, επιθυμητής άνωθεν.

Οι δυτικές ολιγαρχίες πιστεύουν ότι οι άνθρωποι και οι λαοί είναι εναλλάξιμοι, ότι η εθνική καταγωγή, οι αστικές, ηθικές και πνευματικές παραδόσεις δεν έχουν καμία σημασία. Είμαστε – εμείς και οι νεοαφιχθέντες – πιόνια σε ένα εγκληματικό παιχνίδι. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, και γίνεται γκροτέσκο να ακούς για μετανάστευση ή απομάκρυνση μαζών που είναι πολύ μεγάλες για να κυβερνηθούν, πόσο μάλλον να απελαθούν. Και μετά, ποιον θα διώχναμε, αφού έχουμε μπερδέψει υπηκοότητα και εθνικότητα και έναν εντυπωσιακό αριθμό αλλοδαπών που δεν είναι μόνο ξένοι σύμφωνα με το νόμο;

Ένας Μιλανέζος φίλος, μιλώντας για τα γεγονότα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στην πόλη, θυμήθηκε τα δεδομένα μιας ραγδαίας εξαφάνισης, επικαλούμενος τα μητρώα της ενορίας του, όπου το 2024 γιορτάζονταν τρεις κηδείες για κάθε βάπτιση. Ηθικά αφοπλισμένοι, γερασμένοι, φοβισμένοι, στείροι από επιλογή, ζούμε στον Τιτανικό ανάμεσα στη λήθη και τις μάταιες συζητήσεις. Στο Μιλάνο φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι το κάπνισμα σε εξωτερικούς χώρους και όχι η γενική υποβάθμιση αυτού που ήταν το ηθικό κεφάλαιο της Ιταλίας.

Στην Αγγλία, όπως και στη Γαλλία, βρίσκονται πιο μπροστά στη διαδικασία της αποσύνθεσης. Το αύριο θα είναι χειρότερο, δεν έχει νόημα να κρύβεις την αλήθεια. Η αδιαφορία, η αδυναμία αντίδρασης, η αγανάκτηση προκαλεί ανησυχία, όλα δείχνουν ότι η ασθένεια έχει μπει σε μη αναστρέψιμη φάση. Οι θεσμοί είναι εχθροί: όταν αντιδρούν ιδιώτες, αστυνομικοί ή καραμπινιέροι, καταλήγουν υπό έρευνα αντί για τούς πολυεθνικούς εγκληματίες.

Η αγγλική περίπτωση είναι φρικτή, ο τρομερός δείκτης ενός επικείμενου αύριο.
Το λάθος μας: όποιος γίνει πρόβατο, τον τρώει ο λύκος. Στο βρετανικό μάγμα υπάρχουν τα πάντα: βία, παιδεραστία, σεξουαλική διαστροφή, σιωπή μιας συνένοχης εξουσίας, μείωση των θυμάτων σε αντικείμενα, η τρέλα της πολυπολιτισμικότητας (στην πραγματικότητα το πολιτισμικό κενό), ο φόβος, το ενδιαφέρον όχι λιγότερο ενόχων πολιτικών συμμοριών, από τούς“maranze” (πορτοκαλοκίτρινους) μετανάστες.
Ήδη το 2003, η βουλευτής των Εργατικών, Ann Cryer, κατήγγειλε ότι εκατοντάδες σεξουαλικές κακοποιήσεις γίνονταν στην πόλη του Rotherham, σχεδόν πάντα σε βάρος ανηλίκων, από «νεαρούς άνδρες της Νότιας Ασίας». Η μάχη της ξεκίνησε όταν επτά μητέρες ήρθαν κοντά της για να της αναφέρουν ότι οι κόρες τους είχαν βιαστεί από μέλη της πακιστανικής κοινότητας. Κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τις ιστορίες τους. Το Εργατικό Κόμμα κατηγόρησε τήν Κράιερ για ρατσισμό, το μόνο ασυγχώρητο έγκλημα της Δύσης.

Ο δημοσιογράφος των Times , Andrew Norfolk ανακάλυψε την αλήθεια, παραδεχόμενος χρόνια αργότερα ότι δεν είχε μιλήσει από φόβο μήπως ευνοήσει την ακροδεξιά. Τότε κατάλαβε και άρχισε να παλεύει. Ως αποτέλεσμα της δουλειάς του, διαπιστώθηκε ότι τουλάχιστον χίλιοι τετρακόσιοι ανήλικοι, σχεδόν όλοι λευκοί από μέτριο κοινωνικό υπόβαθρο, είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση για περισσότερα από δέκα χρόνια. Μια επίσημη αναφορά περιγράφει μια ανατριχιαστική κατάσταση: «πολλοί ανήλικοι βιάστηκαν από πολλούς άνδρες, μεταφέρθηκαν σε άλλες πόλεις στη βόρεια Αγγλία, απήχθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και εκφοβίστηκαν. Μερικά, συμπεριλαμβανομένων εντεκάχρονων κοριτσιών, ήταν θύματα ομαδικών βιασμών και διακίνησης ναρκωτικών. Πολλοί περιχύθηκαν με βενζίνη και απειλήθηκαν ότι θα τους κάψουν ζωντανούς, τους απείλησαν με πυροβόλα όπλα, τους αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν βάναυσους βιασμούς και τους απείλησαν ότι θα ήταν επόμενοι αν έλεγαν κάτι».

Μετά την κακοποίηση, μερικά κορίτσια εθίστηκαν στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. άλλοι πάσχουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες και ψυχολογικά και ψυχικά προβλήματα. Σε πολλές περιπτώσεις, εμφανίστηκαν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αναγκαστικές εκτρώσεις. Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται ότι οι υπεύθυνοι για την προστασία των παιδιών δεν θα μπορούσαν να μην το γνωρίζουν.

Πολλοί αξιωματούχοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί έδειξαν «νευρικότητα όταν επρόκειτο να προσδιορίσουν την εθνική καταγωγή των δραστών από φόβο μήπως θεωρηθούν ρατσιστές. Άλλοι θυμούνται πολύ σαφείς οδηγίες από τους ανωτέρους τους να τηρούν τη σιωπή».
Το 2020, ένας ανώτερος αξιωματούχος της αστυνομίας παραδέχτηκε ότι είχε αγνοήσει τη σεξουαλική κακοποίηση κοριτσιών για δεκαετίες επειδή «φοβόταν τις αυξανόμενες φυλετικές εντάσεις». Rule Britannia , Domina Britannia, κυβερνήστε, τα κύματα! Οι Βρετανοί δεν θα γίνουν ποτέ σκλάβοι, είναι το ρεφρέν ενός πατριωτικού τραγουδιού.

Το σκάνδαλο επανεμφανίστηκε όταν η Jessica Phillips , επικεφαλής των Εργατικών για την προστασία και τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών, αρνήθηκε να υποστηρίξει την έναρξη δημόσιας έρευνας. Ο σημερινός πρωθυπουργός Keir Strarmerήταν επικεφαλής της Εισαγγελικής Υπηρεσίας του Στέμματος για χρόνια. Όμως η απροθυμία να παρέμβει ήταν γενική. Εκείνοι που έπρεπε να προστατεύσουν τους πιο ευάλωτους έχουν κάνει τα στραβά μάτια στη φρικτή βία κατά κοριτσιών, κυρίως λευκών, από συμμορίες μεταναστών. Με τον καιρό εμφανίστηκαν καταχρήσεις σε δεκάδες τοποθεσίες. Αλλά οι ιστορίες εξαπλώθηκαν αργά, οι λεπτομέρειες είναι φρικιαστικές και δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί πλήρως. Μία φτωχή 14χρονη από το Μπέντφορντ που φροντίζει τις κοινωνικές υπηρεσίες έχει αναφέρει επανειλημμένα βιασμό, κακοποίηση και εξαναγκασμό. Όταν έπρεπε να παντρευτεί τον κακοποιό της για να καταπνίξει το σκάνδαλο, η κοινωνική λειτουργός της παρευρέθηκε στην τελετή. Κυβερνήστε τη Βρετανία. Μια 16χρονη πέθανε μαζί με τη μητέρα και την αδερφή της επειδή ο δράστης της έβαλε φωτιά στο σπίτι τους. Είχε γεννήσει τον καρπό της βίας σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών και ήταν έγκυος όταν σκοτώθηκε. Ο θάνατός της χρησιμοποιήθηκε για να τρομοκρατήσει άλλους ανήλικους. Ωστόσο, οι αρχές κοίταξαν αντίστροφα.

Όταν μια ανεξάρτητη έρευνα δημοσιεύθηκε τελικά το 2022, διαπιστώθηκε ότι οι αστυνομικοί περιέγραψαν τμήματα των πόλεων ως «απαγορευμένη ζώνη», ενώ μάρτυρες έκαναν ισχυρισμούς για διαφθορά και ευνοιοκρατία προς μέλη της πακιστανικής κοινότητας.
Στους διαδρόμους της εξουσίας, ανησυχώντας να μην φανούν ρατσιστές, αγνόησαν τις κατηγορίες. Οι αξιωματούχοι ήταν τρομοκρατημένοι ότι η κακοποίηση κοριτσιών θα πυροδοτούσε μια φυλετική εξέγερση. Η άρνηση της κλίμακας του προβλήματος είναι βαθιά ριζωμένη στο βρετανικό πολιτικό σύστημα: στο Ρόδεραμ ένας ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας είπε σε έναν ταραγμένο πατέρα ότι η πόλη θα εκραγεί εάν δημοσιοποιηθεί η συστηματική κακοποίηση μικρών λευκών κοριτσιών από άνδρες πακιστανικής καταγωγής.
Ένας πατέρας, που ανησυχούσε για την εξαφανισμένη κόρη του, άκουσε νά τού λένε χαλαρά ότι «είναι τής μόδας ένας μεγαλύτερος Ασιάτης φίλος». Αρκετά εντεκάχρονα κορίτσια έχουν πέσει θύμα ομαδικού βιασμού. Μια κυβερνητική έκθεση για τον καλλωπισμό των παιδιών δεν δημοσιεύτηκε το 2020 με το σκεπτικό ότι η αποκάλυψη δεν ήταν προς το «δημόσιο συμφέρον». Κυβερνήστε ξανά τη Βρετανία , κοιτίδα της δημοκρατίας.

Οι φόβοι για φυλετικές εντάσεις και πολιτική ορθότητα έχουν κάνει το κράτος απρόθυμο να υπερασπιστεί τα θύματα και να προστατεύσει τους επιτιθέμενους.
Σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, οι γονείς εντόπισαν τις κόρες τους και προσπάθησαν να τις απομακρύνουν από τα σπίτια όπου τις κακοποιούσαν: συνελήφθησαν.
Τα ανήλικα θύματα φυλακίστηκαν για «μεθυσμένη και άτακτη» συμπεριφορά, αντί για τους ενήλικους άνδρες με τους οποίους ήταν μαζί.
Ενώ βρισκόταν στο αστυνομικό τμήμα, μια κακοποιημένη κοπέλα έλαβε ένα μήνυμα από τον βασανιστή της που την ενημέρωνε ότι είχε απαγάγει τη μικρή της αδερφή. Η κοπέλα απέσυρε την καταγγελία.
Δεν ασκήθηκε δίωξη σε αστυνομικούς, δημόσιους λειτουργούς ή πολιτικούς.
Τα θύματα - επαναλαμβάνουμε, παιδιά και έφηβοι - εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους στο όνομα των εθνικών σχέσεων. Η ήσυχη ζωή των ηττημένων. Ένα παράλογο, ασυγχώρητο τίμημα, που δεν οδήγησε σε τίποτα: η ψεύτικη ειρήνη που βασίζεται στο ψέμα δεν διαρκεί.

Το σκάνδαλο μεγαλώνει, αλλά το κακό έγινε. Καλώς ήρθατε στο Λονδίνο, το βασίλειο της Βαβυλώνας.
Και στο Μιλάνο, μια αναδυόμενη αποικία.

Αγγλία, εθνοτικός βιασμός και υποταγή - Άρθρο του Roberto Pecchioli

ΤΕΛΙΚΆ ΚΑΊ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΕΚΔΙΚΕΊΤΑΙ. Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΓΕΥΕΤΑΙ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΥΝΟΕΙ ΓΙΑ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ.

ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ. ΚΑΛΕΣΑΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ. ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΗΓΕ. ΜΟΛΙΣ ΤΟΝ ΕΙΔΕ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ. ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΜΕΣΑ ΕΤΟΥΤΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΩ . ΣΤΕΙΛΕ ΜΕ ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ.

Ο ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΟΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ. ΛΟΓΑΡΙΑΣΤΕ ΓΡΗΓΟΡΑ.

Άγιος Βασίλειος

Ἡ ψυχή σου ἐξομοιώνεται μέ ὅσα κάνεις, παίρνει τή μορφή καί τό σχῆμα τῶν πράξεών σου.

Ἡ ἐμφάνισή σου, τό ντύσιμο, τό βάδισμα καί ὁ τρόπος πού κάθεσαι, ὅπως καί τό φαγητό σου, τό κρεβάτι, τό σπίτι καί τά ἔπιπλα τοῦ σπιτιοῦ, ὅλα νά εἶναι ἁπλά.

Καί τά λόγια καί τό τραγούδι καί ἡ παρέα μέ τό φίλο, κι αὐτά νά τείνουν στό μέτρο κι ὄχι στήν ὑπερβολή.

Μήν κάνεις ἐπίδειξη μέ περίτεχνα λόγια, οὔτε μέ κορῶνες στό τραγούδι, μήν κάνεις διαλέξεις ἀλαζονικές καί βαρυσήμαντες, μά ἀπ' ὅλα νά ἀφαιρεῖς τήν ὑπερβολή.

Νά εἶσαι καλός μέ τό φίλο, μαλακός μέ τόν ὑφιστάμενο, ἀνεξίκακος μέ τούς θρασεῖς, φιλάνθρωπος μέ τούς περιφρονημένους.

Νά παρηγορεῖς ὅσους ταλαιπωροῦνται, νά ἐπισκέπτεσαι ὅσους ὑποφέρουν, νά συζητᾶς μέ γλυκύτητα, νά ἀπαντᾶς μέ χαμόγελο, νά εἶσαι προσιτός σέ ὅλους.

Οὔτε νά πλέκεις ἐγκώμια τοῦ ἑαυτοῦ σου, οὔτε νά παρακινεῖς τούς ἄλλους νά σού πλέκουν, καί νά μή συμφωνεῖς μέ λόγο ὑπερήφανο, καλύπτοντας ὅσο μπορεῖς τά προτερήματά σου.

Ὅσο γιά τά λάθη σου, πρῶτος ἐσύ νά κατηγορεῖς τόν ἑαυτό σου, καί νά μήν περιμένεις νά σέ διορθώσουν οἱ ἄλλοι.

Μέ τῶν ἄλλων τά λάθη νά μήν εἶσαι αὐστηρός καί νά μήν κάνεις παρατηρήσεις γρήγορα καί θυμωμένα, οὔτε νά τούς καταδικάζεις γιά μικροπράγματα.

Ἀντίθετα, νά στηρίζεις ψυχολογικά ὅσους ἔσφαλαν καί νά τούς καθοδηγεῖς πνευματικά.

Καί νά κάνεις τόση προσπάθεια γιά νά ἀποφύγεις τή δόξα τῶν ἀνθρώπων ὅση κάνουν ἄλλοι γιά νά τήν ἀποκτήσουν.

Μή ζημιώνεσαι λοιπόν θέλοντας νά φαίνεσαι στούς ἀνθρώπους. Ὁ πραγματικός, ὁ μεγάλος θεατής εἶναι ὁ Θεός.

Στρέψε σ' Αὐτόν τή φιλοδοξία σου. Δίνει λαμπρό μισθό.

Ἤ μήπως ἀπέκτησες κάποιο ἀξίωμα, καί οἱ ἄνθρωποι σέ ἀκολουθοῦν καί σέ χειροκροτοῦν;

Νά γίνεις ἴσος μέ αὐτούς πού διοικεῖς, γιατί, ὅπως λέει ἡ Καινή Διαθήκη, «μήν καταδυναστεύετε αὐτούς πού ποιμαίνετε», καί μήν τούς ἐξουσιάζετε, ὅπως κάνουν οἱ ἡγέτες στόν κόσμο. Γιατί ὅποιος θέλει νά εἶναι πρῶτος πρέπει νά γίνει δοῦλος ὅλων, ἔτσι ὅρισε ο Κύριος.

Χρήστος Κλητσινάρης

Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ "Ὁ πραγματικός σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος."

 

Ἦταν Πέμπτη, γράφει ὁ Μοτοβίλωφ (ὁ κτηματίας Νικόλαος Μοτοβίλωφ, πού τό 1831 θεραπεύθηκε θαυματουργικά ἀπό σοβαρή ἀσθένεια μέ τήν προσευχή τοῦ ὁσίου Σεραφείμ). Ἡμέρα συννεφιασμένη. Τό χιόνι στή γῆ εἶχε ἀνεβῆ στούς 25 πόντους, ἐνῶ ἀπό τόν οὐρανό ἐξακολουθοῦσαν νά πέφτουν πυκνές νιφάδες, ὅταν ὁ πατήρ Σεραφείμ ἄρχισε νά συζητᾶ μαζί μου. Μέ ἔβαλε νά καθήσω στόν κορμό ἑνός δένδρου πού μόλις εἶχε κόψει, καί ὁ ἴδιος κάθησε ἀπέναντί μου. Βρισκόμασταν μέσα στό δάσος, κοντά στό ἐρημητήριό του, πάνω στόν λόφο πού κατέληγε στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Σάρωφκα.
— Ὁ Κύριος μοῦ ἀπεκάλυψε, εἶπε ὁ μεγάλος στάρετς, ὅτι ἀπό τά παιδικά σας χρόνια ἐπιθυμούσατε πολύ νά μάθετε ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, καί εἴχατε ρωτήσει πολλές φορές μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες.
— Πράγματι, ἀπάντησα, ἀπό τήν ἡλικία τῶν δώδεκα ἐτῶν μέ ἀπασχολοῦσε ἐπίμονα αὐτός ὁ λογισμός καί εἶχα ἀπευθυνθῆ σέ πολλούς πνευματικούς ἀνθρώπους, ἀλλά οἱ ἀπαντήσεις τους δέν μέ ἱκανοποιοῦσαν.
— Μάλιστα, συνέχισε ὁ πατήρ Σεραφείμ. Κανείς σέν σᾶς εἶχε δώσει ὁριστική ἀπάντησι. Νά ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἔλεγαν: Νά πηγαίνεις στήν ἐκκλησία, νά προσεύχεσαι στόν Θεό, νά τηρῆς τίς ἐντολές Του, νά κάνεις τό καλό. Ὡρισμένοι δυσανασχετοῦσαν μαζί σας καί σᾶς ἔλεγαν ὅτι ἀσχολεῖσθε μέ μία περιέργεια πού δέν ἀρέσει στόν Θεό. «Μή ζητᾶς πράγματα πάνω ἀπό τίς δυνάμεις σου», συμπλήρωναν. Κανείς ὅμως δέν σᾶς ἔδωσε τή σωστή ἀπάντησι. Ὁρίστε λοιπόν, ἐγώ ὁ πτωχός Σεραφείμ θά σᾶς ἐξηγήσω τώρα ποιός εἶναι πράγματι αὐτός ὁ σκοπός:
Ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί κάθε χριστιανικό ἔργο, ὅσο κι ἄν εἶναι καλό καθ᾽ ἑαυτό, δέν ἀποτελεῖ τόν σκοπό τῆς χριστιανικῆς μας ζωῆς, ἀλλά χρησιμεύει σάν μέσο γιά τήν ἐπιτυχία του. Ὁ πραγματικός σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τά καλά ἔργα

Πρέπει νά γνωρίζετε, ἀγαπητέ, πώς μόνο ὅταν γίνεται χάριν τοῦ Χριστοῦ ἕνα καλό ἔργο φέρνει τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό καλό βέβαια, κι ἄν ἀκόμη δέν ἔχει γίνει γιά τόν Χριστό, δέν παύει νά εἶναι καλό. Ἡ Γραφή λέει: «Ἐν παντί ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτόν καί ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αὐτῷ ἐστι» (Πράξ. ι´ 35). Πόσο εὐάρεστος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐργάζεται τή δικαιοσύνη, φαίνεται στήν περίπτωσι τοῦ ἑκατοντάρχου Κορνηλίου στήν εὐαγγελική ἱστορία. Ὁ Κορνήλιος ἦταν θεοφοβούμενος καί πολύ ἐλεήμων. Σ᾽ αὐτόν λοιπόν, ἐνῶ προσευχόταν, ἐμφανίσθηκε ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ εἶπε: «Πέμψον εἰς Ἰόππην καί μετακάλεσαι Σίμωνα ὅς ἐπικαλεῖται Πέτρος· οὗτος ξενίζεται ἐν οἰκίᾳ Σίμωνος βυρσέως… ὅς παραγενόμενος λαλήσει σοι» (Πράξ. ι´ 32). Ὁ Πέτρος μίλησε στόν Κορνήλιο γιά τήν αἰώνια ζωή καί πίστεψε κι αὐτός καί ὅλη ἡ οἰκογένειά του.
Ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ ὅλα τά θεϊκά Του μέσα, γιά νά δώση τήν εὐκαιρία σ᾽ ἕνα τέτοιον ἄνθρωπο, σάν ἀμοιβή γιά τά καλά του ἔργα, νά μή στερηθῆ τήν αἰώνια μακαριότητα.
Ἀπό τήν εὐαγγελική αὐτή διήγησι συμπεραίνουμε πώς ὁ Κύριος, ὅσον ἀφορᾶ τά καλά ἔργα πού δέν γίνονται γι᾽ Αὐτόν, περιορίζεται στό νά μᾶς δώση τά μέσα γιά νά τά ἀξιοποιήσουμε. Καί ἀπό ἐμᾶς πλέον ἐξαρτᾶται, ἄν θά τά ἀξιοποιήσουμε ἤ ὄχι. Νά γιατί εἶπε ὁ Κύριος στούς Ἑβραίους: «Εἰ τυφλοί ἦτε, οὐκ ἄν εἴχετε ἁμαρτίαν· νῦν δέ λέγετε ὅτι βλέπομεν· ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει» (Ἰωάν. θ´ 41).
Ὅταν λοιπόν κάποιος ἀγαθοεργῆ σάν τόν Κορνήλιο ὄχι γιά τόν Χριστό, ἀλλά κατόπιν πιστέψη σ᾽ Αὐτόν, τότε τά καλά του ἔργα εἶναι σάν νά ἔγιναν γιά τόν Χριστό. Ἄν ὅμως δέν πιστέψη στόν Χριστό, δέν ἔχει δικαίωμα νά παραπονεθῆ ὅτι τά καλά του ἔργα δέν καρποφόρησαν. Γιατί τό καλό ἔργο ἀποβαίνει ὠφέλιμο μόνο ὅταν γίνεται χάριν τοῦ Χριστοῦ ὁπότε καί στή μέλλουσα ζωή μᾶς ἐξασφαλίζει τό στεφάνι τῆς δικαιοσύνης, ἀλλά καί στήν παροῦσα μᾶς γεμίζει μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί καθώς ἔχει γραφῆ:«Οὐ γάρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεός τό Πνεῦμα» (Ἰωάν. γ´ 34).
Ἔτσι εἶναι φιλόθεε. Ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσευχή, ἡ ἀγρυπνία, ἡ νηστεία, ἡ ἐλεημοσύνη καί τά ἄλλα καλά ἔργα, πού γίνονται χάριν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μόνο μέσα γιά τήν ἀπόκτησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
— Τί σημαίνει ἀπόκτησις; ρώτησα τόν στάρετς. Δέν μπορῶ νά τό καταλάβω.
— Ἀποκτῶ, σημαίνει μαζεύω, συγκεντρώνω, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος. Γνωρίζω τί σημαίνει ἀποκτῶ χρήματα. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν ἀπόκτησι τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζεις τή σημασία τῆς λέξεως «ἀποκτῶ» μέ τή κοσμική ἔννοια; Ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἀπόκτησις χρημάτων, ἐνῶ τῶν εὐγενῶν — ἐκτός ἀπό τά χρήματα — καί ἡ ἀπόκτησις τιμῶν, διακρίσεων, καί ἄλλων ἀνταμοιβῶν γιά τίς ὑπηρεσίες τους στό κράτος.
Ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι κάτι παρόμοιο, μόνο πού εἶναι εὐλογημένο καί αἰώνιο. Ἀποκτᾶται μέ τούς ἴδιους περίπου τρόπους, ὅπως τό χρηματικό κεφάλαιο ἤ τά διάφορα ἀξιώματα.
Ὁ Θεός Λόγος, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, παρωμοίασε τή ζωή μας μέ ἀγορά καί τά ἔργα μας μέ ἐμπορευόμενα πράγματα καί μᾶς λέει: «Πραγματεύσασθε ἐν ᾧ ἔρχομαι»(Λουκ. ιθ´ 13), «ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφεσ. ε´16). Δηλαδή, ἐκμεταλλευθῆτε τό χρόνο σας, ὥστε μέ τά ἐπίγεια ἀγαθά νά ἀποκτήσετε τά οὐράνια. Ἐπίγεια ἐμπορεύματα εἶναι τά καλά ἔργα πού γίνονται γιά τόν Χριστό καί μᾶς ἐξασφαλίζουν τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Χωρίς Αὐτό δέν ὑπάρχει σωτηρία.
Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐγκαθίσταται μόνο Του στίς ψυχές μας. Γιά νά κατοικήση ὅμως καί νά συμπαραμείνη μέ τό δικό μας πνεῦμα, πρέπει προηγουμένως νά ἀγωνισθοῦμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις γιά νά τό ἀποκτήσουμε. Τότε ἐκεῖνο θά προετοιμάση στήν ψυχή καί στό σῶμα μας τήν κατοικία Του, σύμφωνα μέ τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου: «Ἐνοικήσω ἐν ὑμῖν καί ἐμπεριπατήσω καί ἔσομαι ὑμῶν Θεός, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι λαός» (πρβλ. Λευϊτ. κστ´ 12).

Ἡ προσευχή

Κάθε ἀρετή πού γίνεται γιά τόν Χριστό μᾶς δίνει τή χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Περισσότερο ὅμως ἀπ̉ ὅλες μᾶς τή δίνει ἡ προσευχή, γιατί αὐτή τήν ἔχουμε πάντοτε στά χέρια μας σάν ἕνα εὔχρηστο πνευματικό ὅπλο. Θά θέλατε π.χ. νά πᾶτε στήν ἐκκλησία, ἀλλά ἐκκλησία δέν ὑπάρχει ἤ μπορεῖ ἡ ἀκολουθία νά ἔχη τελειώσει. Θά θέλατε νά δώσετε κάτι στόν ἐπαίτη, ἀλλά ἐπαίτης δέν ὑπάρχει ἤ μπορεῖ νά μήν ἔχετε νά τοῦ δώσετε. Θά θέλατε ἴσως νά φυλάξετε παρθενία, ἀλλά εἴτε ἡ ἰδιοσυγκρασία σας εἴτε ἡ πίεσις τῶν τεχνασμάτων τοῦ ἐχθροῦ ἐν συνδυασμῷ μέ τήν ἀδυναμία σας δέν σᾶς ἀφήνουν νά ἀντισταθῆτε καί νά ἐκπληρώσετε αὐτή τήν ἐπιθυμία σας. Θά θέλατε ἀκόμη νά κάνετε καί κάποια ἄλλη ἀρετή χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά δέν ἔχετε δυνάμεις ἤ δέν δίδεται ἡ κατάλληλη εὐκαιρία.
Μέ τήν προσευχή ὅμως δέν συμβαίνει τό ἵδιο. Γι᾿ αὐτή ὑπάρχει πάντοτε καί γιά τόν

Θαῦμα θαυμάτων στὶς ΗΠΑ: Πλήθη νέων Ἀμερικανῶν ἀσπάζονται τὴν Ὀρθοδοξία – «Μόνο ἐκεῖ βρήκαμε σταθερότητα στὸ σημερινὸ χάος»

 

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης 

Ἡ New York Post παρουσιάζει τὸ ἐντυπωσιακὸ φαινόμενο μεταστροφῆς χιλιάδων νέων στὴν Ὀρθοδοξία - «Βρήκαμε τὴν ἀρχαία ἐκκλησία»

Ἡ πνευματικὴ τάξη τῆς ἀνθρωπότητας ἔχει τὸ χαρακτηριστικὸ ὅτι δὲν ἀφήνει κενά. Ὅπου ἕνα δόγμα ὑποχωρεῖ φθίνοντας, κάποια ἄλλη πίστη ἔρχεται νὰ ἀναπληρώσει τὸ κενό. Ὅπου φεύγει ὁ ἕνας «Κύριος», καταλαμβάνει τὴ θέση του ἕνας ἄλλος. Συνήθως αὐτὸ γίνεται πρὸς ζημία τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι μεταστρέφονται πρὸς τοὺς «θεοὺς» τῆς... ὕλης, τῆς ἡδονοθηρίας, τῆς αὐτοδικαίωσης. Ὄχι ὅλοι ὅμως. 

Οἱ καλοπροαίρετες ψυχὲς ἔχουν τὸ αἰσθητήριο νὰ ἀνιχνεύσουν γιὰ ποὺ εἶναι προορισμένες. Μέσα σὲ ἕναν κυκεῶνα νεοφανῶν δογμάτων καὶ αἱρέσεων, ἡ Ὀρθοδοξία λάμπει σὰν ἀρχαῖο διαμάντι ποὺ ἔμεινε ἀκτινοβόλο καὶ ἀμετάβλητο στοὺς αἰῶνες. Σὲ αὐτὴ τὴ νεοταξικὴ Βαβὲλ ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν δυτικὸ κόσμο, ὅλο καὶ περισσότεροι ξένοι στρέφουν τὸ βλέμμα στὸ πρῶτο καὶ μοναδικὸ λιμάνι τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 

Οἱ ἀναφορὲς γιὰ δυτικὲς χῶρες ὅπου γνωρίζει πρωτόγνωρη ἄνθιση ἡ Ὀρθοδοξία, εἶναι πολλὲς τὰ τελευταῖα χρόνια. Καὶ μιλῶ ἰδιαίτερα γιὰ χῶρες ποὺ ποτὲ στὴ σύγχρονη ἱστορία τους δὲν εἶχαν τέτοια θρησκευτικὴ παράδοση καὶ ἂν εἶχαν ἦταν πρὶν τὸ σχίσμα τοῦ 1054, ὅταν καὶ δημιουργήθηκε ἡ πρώτη μεγάλη αἵρεση ποὺ γέννησε ὅλες τὶς ἄλλες: o Παπισμός. 

Ἰδιαίτερα στὶς ΗΠΑ, τὴ Γερμανία καὶ τὴ Βρετανία, τὸ Ὀρθόδοξο ρεῦμα γνωρίζει πολὺ ἐντυπωσιακὴ ἄνοδο. Τόσο ἀξιοσημείωτη ποὺ τὰ ἐγχώρια μέσα ἐνημέρωσης ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἀφιερώνουν ἀρκετὰ δημοσιεύματα γιὰ τὸ φαινόμενο. 

New York Post: «Ἐγκαταλείπουν μαζικὰ τὶς ἐκκλησίες μας, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία» 

Ἡ μεγάλη ἀμερικανικὴ ἐφημερίδα «New York Post», δημοσίευσε στὶς 3/12 ἕνα ἐκτενὲς ἄρθρο γιὰ τὴν ἄνθιση τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἀμερικανικὴ νεολαία μὲ τίτλο: «Νεαροὶ ἄνδρες ἐγκαταλείπουν ὁμαδικὰ τὶς παραδοσιακὲς ἐκκλησίες γιὰ τήν ‘’ἀρρενωπότητα’’ τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ». 

Ἀπὸ τὴ δική του ὀπτικὴ γωνία ὁ ἀρθρογράφος δικαιολογημένα ὀνομάζει ὡς «παραδοσιακὲς ἐκκλησίες» τὰ κακόδοξα δόγματα στὰ ὁποῖα θεμελιώθηκε ἱστορικὰ τὸ κράτος τῶν ΗΠΑ, δηλαδὴ ὁ Προτεσταντισμὸς (Βαπτιστές, Μεθοδιστές, Εὐσεβιστές, Εὐαγγελικοί, Ἀγγλικανοὶ κ.λπ.), καὶ ὁ Καθολικισμός. 

Προσέξτε ὅτι στὸν ἀγγλικὸ τίτλο τῆς ἐφημερίδας ἀναφέρεται κατὰ λέξη ὅτι οἱ νέοι τῆς Ἀμερικῆς στρέφονται «in droves» στὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ σημαίνει «κατὰ πλήθη», δηλαδὴ διαπιστώνει ὅτι ἀφορᾶ μεγάλους ἀριθμοὺς κατηχουμένων. Συγκεκριμένα τὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο Ἐρευνῶν τοῦ «Saint Constantine College», διαπίστωσε τὸ 2022 αὔξηση 78% στὶς βαπτίσεις Ὀρθοδόξων, σὲ σχέση μὲ τὸ 2019. 

Ἀηδιασμένοι καὶ μπουχτισμένοι ἀπὸ τὴ woke παράνοια ποὺ ἔχει ἁπλωθεῖ σὰν πολιτισμικὴ πανούκλα στὶς ΗΠΑ, πολλοὶ νέοι χριστιανοὶ ποὺ ἀκολουθοῦσαν ἑτερόδοξα δόγματα, ἐγκαταλείπουν ἀπογοητευμένοι τὶς αἱρέσεις καὶ ψάχνουν νὰ βροῦν ἀπεγνωσμένα μιὰ πίστη ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἐγκαταλείψει τὶς προαιώνιες σταθερὲς τοῦ Εὐαγγελίου. 

Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ (Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά)

 

π. Δημητρίου Μπόκου 

Καθ’ οδόν προς τα Ιεροσόλυμα για το τελευταίο Πάσχα του ο Χριστός, προσεγγίζοντας στην Ιεριχώ, συνάντησε ένα ζητιάνο τυφλό, ο οποίος τον ικέτευσε με μεγάλες κραυγές να τον ελεήσει. Ο Χριστός είπε να τον φέρουν μπροστά του και τον ρώτησε: Τί θέλεις να σου κάνω; Και ο τυφλός απάντησε: «Κύριε, ίνα αναβλέψω». Θέλω το φως μου (Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά).

Ο τυφλός της Ιεριχούς είχε ξεκάθαρο αίτημα, γιατί είχε σαφή επίγνωση της κατάστασής του. Γνώριζε καλά την αδυναμία του, ότι είναι τυφλός. Βίωνε τις συνέπειες της τύφλωσης με τρόπο που δεν του άφηνε περιθώριο για ψευδαισθήσεις. Οι ανθρώπινες προσπάθειες, οι γιατροί, τα φάρμακα, κρίθηκαν όλα ανώφελα. Απογοητευμένος από κάθε ανθρώπινο μέσο, έβλεπε καθαρά τί του έλειπε, αλλά και πού θα το βρει. Η σωματική τύφλωση είχε ανοίξει μια φωτεινή ρωγμή στην ψυχή του. Κατάλαβε καλά, ότι βοήθεια θα μπορούσε να έχει μόνο από τον Θεό και όχι από τον εαυτό του ή από τους άλλους ανθρώπους. Έριξε λοιπόν την αδυναμία του μπροστά στον Θεό. 

Δεν το κατανοούμε όλοι τόσο εύκολα αυτό. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα της ψυχής μας. Εμπιστευόμαστε περισσότερο τις δυνάμεις μας. Θεωρούμε ότι βλέπουμε καλά και γνωρίζουμε να διορθώνουμε μόνοι μας τον εαυτό μας. Έτσι, όταν κάποτε ο Χριστός μίλησε για τυφλούς που όμως βλέπουν και για κάποιους με ανοιχτά μάτια που δεν βλέπουν, οι «φωτισμένοι και σοφοί» Φαρισαίοι του είπαν: Μήπως και εμείς είμαστε τυφλοί; (Ιω. 9, 39-40). Οι αναγνωρισμένοι διδάσκαλοι του λαού; Οι διάδοχοι του Μωυσέως; Και θα πρέπει να γίνουμε δικοί σου μαθητές για να ανοίξουν τα μάτια μας; Αδύνατο να κατανοήσουν την αδυναμία τους. Και να πέσουν ταπεινά στα πόδια του Θεού, ζητώντας από αυτόν φωτισμό και βοήθεια. «Δεν είχαν συναίσθηση πόσο τυφλοὶ ήταν! Η τραγωδία είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την τύφλωσή μας» (Antony Bloom).

Ο μακάριος Μωυσής ο Αιθίοψ, ο φοβερός λήσταρχος που έγινε μέγας ασκητής, εφάμιλλος των μεγάλων Πατέρων, πολεμήθηκε σφοδρά κάποτε από τον δαίμονα της πορνείας. Νόμισε ότι μπορεί να τον αντιπαλέψει με φοβερή άσκηση, άκρα νηστεία, εγκλεισμό σε κελλί, συνεχή αγρυπνία επί έξι χρόνια και άλλους κόπους, αλλά εις μάτην. Το σώμα του έλειωσε απ’ τις σκληραγωγίες, αρρώστησε κιόλας βαριά για ένα χρόνο, μα αποτέλεσμα μηδέν. 

Του λέει τότε ο αββάς Ισίδωρος: «Πάψε λοιπόν, αδελφέ Μωυσή, να πολεμάς τόσο τους δαίμονες. Υπάρχουν όρια και στην άσκηση όταν παλεύεις μαζί τους. Από τη στιγμή αυτή, στο όνομα του Χριστού, παύει κάθε πόλεμος εναντίον σου. Βασανίστηκες όμως τόσο πολύ από το πάθος αυτό, για να μην καυχηθείς ότι το νίκησες εσύ, με τη δική σου δύναμη. Βλέποντας την αδυναμία σου, να μη θαρρείς στην άσκησή σου, αλλά να προστρέχεις πάντα στη βοήθεια του Θεού. Για το καλό σου, για να μην πέφτεις σε υπερηφάνεια» (Ευεργετινός, τ. Β΄, Υπόθ. 26, σ. 304εξ.).

Γνώριζε τί μπορείς και τί είναι πέρα από τις δυνατότητές σου. «Ρίψον ενώπιον του Θεού την αδυναμίαν σου» και θα βρεις ανάπαυση (αββάς Αγάθων, κα΄).

Καλή ευλογημένη εβδομάδα! Καλό μήνα! Καλό Σαρανταήμερο! 

Η μέθοδος θεραπείας του ανθρώπου

 

Αγίου Γέροντα Σωφρόνιου

Οἱ παρατηρήσεις τῆς ψυχολογίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀξιόλογες, διότι περιγράφουν ὅτι πέρα απὸ τὴν λογικὴ ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο βαθύτερο.

Ὅμως, οἱ ψυχολογικὲς ἀναλύσεις εἶναι παιδικὲς σὲ σχέση μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Καίτοι οἱ παρατηρήσεις τῆς ψυχολογίας εἶναι ἀξιόλογες, ἐν τούτοις ἡ μέθοδος θεραπείας ποὺ προσφέρει εἶναι πολὺ ἄσχημη. Ἡ ψυχανάλυση δὲν θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο, μᾶλλον τὸν συγχύζει περισσότερο.
***
Πρέπει νὰ κάνουμε διάκριση μεταξὺ νευρολογίας καὶ ψυχολογίας. Οἱ νευρολόγοι προσφέρουν πολλὰ στὴν ὑγεία τοῦ σώματος, διότι δίνουν μερικὰ φάρμακα καὶ ἰσορροποῦν κοινωνικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ καὶ αυτοὶ δὲν θεραπεύουν, ἁπλῶς κατευνάζουν τὴν ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν. Ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν λογισμῶν γίνεται ἡ ἀλλαγὴ τοῦ σώματος. Ἔτσι, ναὶ μὲν οἱ νευρολόγοι μὲ τὰ φάρμακα ἰσορροποῦν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ δὲν τὸν θεραπεύουν.
***
Τόσα χρόνια στὸ Μοναστήρι μας ἐδῶ στὴν Ἀγγλία δὲν συνάντησα κάποιον ποὺ νὰ θεραπεύθηκε μὲ τὴν ψυχανάλυση, καίτοι εἶναι ἀνεπτυγμένη στις δυτικὲς κοινωνίες. Ὅμως, πρέπει νὰ εἴμαστε δίκαιοι, ὅτι δηλαδὴ οἱ νευρολόγοι -ἰατροί, ποὺ δίνουν φάρμακα στοὺς ἀσθενεῖς, εἶναι πιὸ ταπεινοὶ ἀπὸ τοὺς ψυχαναλυτὲς καὶ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἰσορροπήσουν κοινωνικά. Ἐπίσης, βοηθοῦν καὶ τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ὑπάρχουν προβλήματα νευρολογικῆς φύσεως, ἀπὸ διαφόρους λόγους.
***
Τὸ πνευματικὸ πρόβλημα, δηλαδὴ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχει συνέπειες καὶ στὸ σῶμα. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εὔκολα προσανατολίζεται πρὸς τὴν νέα κατεύθυνση μὲ τὴν μετάνοια, τὸ σῶμα ὅμως, ὅταν ἔχη βλαφθῆ, ἀργεῖ νὰ συντονισθῆ στὴν νέα κατάσταση. Ἐδῶ ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής». Σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση, τὸ σῶμα, ποὺ ἔχει ταλαιπωρηθῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, μπορεῖ νὰ βοηθηθῆ μὲ τὰ φάρμακα, ἀλλὰ ἡ τελικὴ θεραπεία θὰ προέλθη ἀπὸ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
***
Δυστυχῶς, αὐτοὶ ποὺ συγχέουν τὴν πνευματικὴ ζωὴ μὲ τὴν ψυχανάλυση ἔχουν θέσεις μέσα στὴν κοινωνία καὶ ἡ γνώμη τους ἀκούγεται περισσότερο.
***
Στὸν ψυχολογικὰ ἄρρωστο ἄνθρωπο δὲν ἀσθενεῖ ἀπλῶς τὸ λεγόμενο ὑποσυνείδητο, ἀλλὰ ὁ νοῦς, ποὺ εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς.
***
Ὅταν ἀκολουθοῦμε τὴν πνευματικὴ ζωή, δὲν μᾶς χρειάζεται ἡ ψυχανάλυση. Σὲ κληρονομικὰ προβλήματα βοηθᾶ ἡ νευρολογία.
***
Ἡ ψυχολογία τῶν ψυχιάτρων ἔχει μιὰ ἄλλη αἴσθηση, σαφῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία, δηλαδὴ ἡ ἀνθρωπολογία τους εἶναι διαφορετική.
***
Οἱ ψυχολόγοι ἐρευνοῦν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν ἄνθρωπο, δηλαδὴ μὲ ἀνθρώπινες δυνατότητες. Ἀλλὰ ἔτσι οἱ ἄνθρωποι, βλέποντας τὴν ἐσωτερική τους ἀκαθαρσία, ἀπελπίζονται. Ἀντίθετα, ὅταν βλέπουμε τὴν ἐσωτερική μας ἀκαθαρσία μέσα στὸ πνεῦμα τῆς κατανύξεως εἶναι διαφορετικά, γιατὶ δημιουργεῖται προσευχὴ μὲ ἐλπίδα στὸν Χριστό.
***
Ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ ψυχολογίας καὶ ἐν Χριστῷ ζωῆς. Η ψυχολογία ἐπιδιώκει νὰ ἀπαλλάξη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ συμπλέγματα ἐνοχῆς, ἐνῶ στὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ βιώνουμε τὴν ὀδύνη, τὸν πόνο λόγῳ τῆς ἀπομακρύνσεως απὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν σταματοῦμε τὴν μετάνοια ἕως ὅτου μεταμορφωθῆ αὐτὴ ἡ ὀδύνη.
***
Λυπᾶμαι γιὰ τοὺς Πνευματικοὺς Πατέρες ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἀρκεῖ ἡ πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ ἡ ψυχολογία.
***
Ἡ διαφορὰ μεταξὺ ψυχολογικοῦ καὶ πνευματικοῦ γεγονότος εἶναι διαφορὰ μεταξὺ ἀνθρωπίνου καὶ θείου. Τὰ πάντα στὴν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι καρπὸς ἀνθρωπίνης συνεργείας καὶ θείας Χάριτος.

Τρελογιάννης

Όλη η Ελλάδα τρέχει στους ψυχολόγους και δεν αναρωτιούνται γιατί γίνεται αυτό παρά την τόση «απελευθέρωση» που έχουμε

Η επίσκεψη στον ψυχολόγο γίνεται «must» για τους σημερινούς Έλληνες - Πώς συμβαίνει αυτό, αν η κοινωνία μας... «προοδεύει»;

Ελευθέριος Ανδρώνης / Sportime



Να μια ακόμα απόδειξη της αρρώστιας που γεννά ο ψευτοπροοδευτισμός μας. Από εκείνη την εποχή που η επίσκεψη στον ψυχολόγο ήταν ταμπού για τους Έλληνες, σήμερα περάσαμε στο άλλο άκρο, όπου είναι σπάνιο να βρεις άνθρωπο να μην βλέπει ψυχολόγο ή να μην λαμβάνει ψυχοφάρμακα. Είτε συστηματικά, είτε περιστασιακά.


«Νέα τάση: Όλη η Ελλάδα στο ντιβάνι του ψυχολόγου», είναι ο τίτλος ενός ερευνητικού άρθρου που δημοσίευσε το «Πρώτο Θέμα». Εκεί μέσα αναφέρεται η αφελής γνώμη ότι η ελληνική κοινωνία κάνει το ψυχοθεραπευτικό της «coming out», ρεφάροντας για όλα τα χρόνια που οι Έλληνες δεν τολμούσαν να απευθυνθούν σε ψυχολόγο για να μην κακοχαρακτηριστούν «προβληματικοί» ή και «τρελοί».


Ενώ αναμφισβήτητα τις περασμένες δεκαετίες υπήρχε μια οπισθοδρομική προκατάληψη απέναντι στην ψυχοθεραπεία, αυτό που οδηγεί σωρηδόν σήμερα τους Έλληνες στο «ντιβάνι», δεν είναι τόσο τα ψυχοσυναισθηματικά κενά του παρελθόντος, αλλά η έλλειψη πνευματικής θωράκισης που τους προκαλεί αδυναμία να διαχειριστούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.


Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι ιδιαίτερα από το ξέσπασμα της πανδημίας και εντεύθεν, καταγράφεται μια τεράστια αύξηση παιδιών και εφήβων που καταφεύγουν σε ψυχοθεραπεία και φαρμακευτική υποστήριξη. Αυτοί οι νέοι δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν κανένα αδιέξοδο στο παρελθόν, για να το εκφράσουν αναδρομικά. Το βιώνουν τώρα, με το ξεκίνημα της ζωής τους. Γιατί η ρίζα του κακού δεν είναι η νοοτροπία μας για την ψυχοθεραπεία. Αλλά είναι εκείνα τα στοιχεία που έχουν αλλοιωθεί στον Έλληνα, και που ωθούν μιλιούνια να καταφεύγουν σε αυτή.


Ειδάλλως τώρα που έχει γεμίσει ο ντουνιάς ψυχολόγους, θα έπρεπε να έχουμε δει μια μεγάλη διαφορά, όμως δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Το γράφω αυτό και για τους φωστήρες της Παιδείας, που νομίζουν ότι, αν γεμίσουν με ψυχολόγους τα σχολεία, θα επιστρέψει η υγεία στα παιδιά μας. Αμ δε. Όχι ότι και η ψυχολογική υποστήριξη δεν προσφέρει κάποια πράγματα, αλλά όσο η ψυχή δεν στρέφεται στις ουράνιες «προδιαγραφές» της, δεν πρόκειται να ανακάμψει.


Και δεν αναρωτιούνται όσοι παρακολουθούν επιφανειακά αυτό το φαινόμενο, το εξής απλό: αφού όλοι λένε ότι η κοινωνία «προοδεύει», το κράτος στεφανώνει την ελευθεριότητα, η γύμνια έχει γίνει κατεστημένο, τα σεξουαλικά δικαιώματα είναι πιο εξασφαλισμένα από ποτέ, οι σεξουαλικές σχέσεις είναι πιο απελευθερωμένες από ποτέ, η βιομηχανία θεάματος τα στηρίζει όλα αυτά και οι πρώην «καταπιεσμένοι» κάνουν «coming out» όπου και όπως θέλουν, τότε γιατί μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε νευρικό κλονισμό; Γιατί τόσες διαταραχές, τόση κατάθλιψη, τόση βία;


Γιατί είμαστε όλο και πιο άρρωστοι ψυχικά, ενώ υποτίθεται είμαστε πιο απελευθερωμένοι, έχουμε περισσότερες ανέσεις, αυτοματοποιημένες υπηρεσίες, περισσότερες πηγές διασκέδασης, αμεσότερους τρόπους επικοινωνίας και διανύουμε πολλές δεκαετίες ειρήνης;