το χελιδόνι…

 

Το Ευαγγέλιο μιλάει για λύκους, που κατασπαράζουν τα πρόβατα και διαλύουν τα κοπάδια. Μιλάει και για κλέφτες και ληστές, που σφάζουν κα καταστρέφουν. Και για μισθωτούς, που αδιαφορούν και κοιμούνται. Όταν δεν συνεργάζονται με του λύκους, τους ληστές και τους κλέφτες…

Και μιλάει και για τον καλό τσοπάνη, που πονάει τα πρόβατα. Όλα αδιακρίτως και το καθένα χωριστά. Και που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους και να λύσει τα προβλήματά τους. Θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή του. Κι όχι από ιδιοτέλεια. Γιατί κανένας δεν θυσιάζει τη ζωή του από ιδιοτέλεια. Παρά μόνο από αγάπη. Για το Θεό και το συνάνθρωπο:

«Aδελφοί μου, λέει ο Πατροκοσμάς (η μνήμη του στις 24 Αυγούστου), ο Θεός έχει πολλά ονόματα. Αλλά το κύριο όνομά του είναι Αγάπη. Κι εμείς, για να 'μαστε παιδιά του Θεού, πρέπει να 'χομε αγάπη. Αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπό μας…».

«Όπως το χελιδόνι χρειάζεται δυο φτερούγες, για να πετάξει, έτσι κι εμείς, για να φτάσουμε στη σωτηρία χρειαζόμαστε αυτές τις δυο αγάπες. Αυτή η αγάπη μ’ έκαμε και μένα ν’ αφήσω το μοναστήρι και να βγω στον κόσμο. Ας χαθώ, είπα, εγώ, για να σωθεί το Γένος. Και παρακαλώ το Χριστό, που σταυρώθηκε απ’ την αγάπη του για μένα να μ’ αξιώσει να μαρτυρήσω για τη δική του αγάπη…».

Αυτές ήταν οι συντεταγμένες της ζωής και δράσης του Πατροκοσμά. Και πάνω σ’ αυτές ακουμπώντας αγωνίστηκε να γίνει το χελιδόνι για την Ανάσταση του Γένους…

Στην αρχή του επέτρεπαν να κηρύττει παντού ελεύθερα. Γιατί πίστεψαν ότι δεν θα ’κανε τίποτε διαφορετικό απ’ τους συνηθισμένους ιεροκήρυκες, που συντηρούν τα νεκροταφεία των συνειδήσεων. Αλλά διαψεύστηκαν. Γιατί ο Πατροκοσμάς, αντί για υπνοφόρες τιποτολογίες, παιάνιζε το εγερτήριο σάλπισμα του Ευαγγελίου.

Αφότου άρχισε τη δράση του, διέκρινε αφενός την αγνότητα των ανθρώπων του λαού και αφετέρου την πονηρία των αρχόντων. Και η ψυχή του επαναστάτησε: Χτύπησε την αρχοντική τάξη, που καταπίεζε το λαό. Κεραυνοβόλησε τις καταχρήσεις των αρχών και την εκμετάλλευση των εμπόρων. Kαι, προπάντων, επεσήμανε την καταχθόνια τακτική των Εβραίων...

Ανέκρουσε πρύμναν ο ιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, ενώ η Ευρώπη επιμένει σταθερά να στραγγαλίζει τα κράτη της με «πράσινους» νόμους

 

 

 

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Μετά από μια εικοσαετία ακατάπαυστης τρομοκρατίας, εξοντωτικών πολιτικών και ατελείωτης πλύσης εγκεφάλου για τη λεγόμενη κλιματική κρίση, ο «γκουρού» της Νέας Εποχής, Μπιλ Γκέιτς, απευθύνθηκε προς την ανθρωπότητα και είπε «συγγνώμη, λάθος». Τόσο απλά, τόσο αδιάντροπα.

Συγκεκριμένα ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής της Microsoft, σε ένα υπόμνημα 17 σελίδων που έγραψε, υποστηρίζει – ξαφνικά – ότι «η κλιματική αλλαγή δεν πρόκειται να εξαλείψει την ανθρωπότητα» και εκτιμά ότι οι πολιτικές πρέπει να δώσουν προβάδισμα στην αντιμετώπιση των ασθενειών (όπως πχ. της ελονοσίας) και της πείνας.

Ο Γκέιτς αναφέρει ότι οι προσπάθειες που έχουν γίνει για επίτευξη μηδενικών εκπομπών άνθρακα έχει ήδη αποτρέψει τα χειρότερα σενάρια υπερθέρμανσης, λόγω του ότι οι επενδύσεις στην «καθαρή ενέργεια» ήταν ταχύτερες απ’ ότι περίμενε. Αν έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην εξάλειψη της ελονοσίας και σε μια αύξηση της θερμοκρασίας κατά ένα δέκατο του βαθμού, «θα προτιμούσα να αυξηθεί η θερμοκρασία κατά 0,1 βαθμό για να απαλλαγούμε από την ελονοσία», είπε ο μέγας… φιλάνθρωπος.

«Η κλιματική αλλαγή, οι ασθένειες και η φτώχεια είναι όλα σημαντικά προβλήματα», έγραψε διπλωματικά ο Γκέιτς, προσθέτοντας όμως ότι πρέπει να αλλάξουν οι προτεραιότητες των πολιτικών και να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα «ανάλογα με τα βάσανα που προκαλούν».

Με λίγα λόγια ο Μπιλ Γκέιτς είναι σαν να μας λέει «σταματήστε να τρελαίνεστε με την κλιματική αλλαγή», ενώ είναι βασικός υπαίτιος αυτής της παράνοιας. Ένας Μπιλ Γκέιτς ο οποίος εδώ και χρόνια προωθεί καταστροφολογικές ατζέντες στα δίκτυα κυβερνήσεων που επηρεάζει, έχοντας μάλιστα συγγράψει και το βιβλίο «How to avoid a climate disaster» («Πώς θα αποφύγουμε μια κλιματική καταστροφή»), αναφέροντας εκεί ότι η κλιματική κρίση «είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουν αναλάβει ποτέ οι άνθρωποι».

Στο ίδιο βιβλίο προέβλεπε ότι αν οι κυβερνήσεις δεν δράσουν άμεσα, «η μέση θερμοκρασία του πλανήτη θα ανέβει κατά 4 βαθμούς Κελσίου». Τελικά βλέπουμε ότι οι 4 βαθμοί έγιναν… 0,1 για την ώρα.

Σε ομιλία που είχε δώσει το 2019 στη «λυκοφωλιά» του Φόρουμ του Νταβός, ο Γκέιτς είχε πει επί λέξει: «Η κλιματική αλλαγή είναι η πιο σημαντική πρόκληση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα σήμερα. Αν δεν δράσουμε γρήγορα, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για τις μελλοντικές γενιές».

Αυτή είναι η φύση της διαστροφικής ελίτ που διεκδικεί τις μοίρες του πλανήτη. Αλλάζουν πολιτικές σαν να πατάνε ένα διακόπτη. Είναι στυγνοί καιροσκόποι. Μπορούν να λένε για είκοσι χρόνια «μαύρο» και σε μια μέρα να το κάνουν «άσπρο».

Σε επίπεδο ιστορίας, μην ξεχνάμε ότι το εναρκτήριο σύνθημα της προπαγάνδας της κλιματικής κρίσης, δόθηκε από το ντοκιμαντέρ του Αλ Γκορ (πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και διακεκριμένος ακτιβιστής για το κλίμα) εν έτει 2006, με τίτλο «An inconvenient truth» («Μια άβολη αλήθεια»). Από τότε η «πράσινη πολιτική» ξεκίνησε να παίρνει μορφή κυβερνητικής ατζέντας με αποκορύφωμα τις μέρες μας, όπου έχει εξελιχθεί σε ωμότατο οικοφασισμό.

Η Ευρώπη στον… κόσμο της

Το ζήτημα είναι ότι από τον Γκέιτς και τους όμοιούς του, κανένας δεν πρόκειται να λογοδοτήσει, ούτε να ζητήσει συγγνώμη γι’ αυτή την κολοσσιαία φούσκα από «πράσινα» ψέματα. Πόσο μάλλον δεν πρόκειται να απολογηθεί μια Ευρώπη που εξακολουθεί να γαντζώνεται με μανία πάνω στο «πράσινο» αφήγημα και αποτελεί το πιο δύσκαμπτο και πειθήνιο όργανο των πολιτικών του Νταβός.

Το ουκρανικό μέτωπο δεν υπάρχει πια

 Marcello Sinibaldi - 1 Νοεμβρίου 2025

Πηγή: Μαρτσέλο Σινιμπάλντι

Το ουκρανικό μέτωπο δεν υπάρχει πια. Μόνο θραύσματα εδάφους παραμένουν, απομονωμένες φρουρές, άνδρες εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους. Δεν υπάρχει γραμμή, αλλά ένα μωσαϊκό από ερείπια. Κι όμως, στην Ευρώπη, το παραμύθι συνεχίζεται: «Η Ρωσία χάνει», επαναλαμβάνεται η είδηση ​​με την αφοσίωση εκείνων που έχουν αντικαταστήσει την πίστη με την προπαγάνδα. Rai, Mediaset, La7, Sky: οι νέοι ομολογητές της κυρίαρχης σκέψης. Δεν βλέπουν ότι το μέτωπο έχει διαλυθεί, αλλά προσποιούνται ότι υπάρχει για να μην χρειαστεί να παραδεχτούν την αποτυχία της αφήγησής τους.
Δεν είναι οι Ρώσοι που το λένε αυτό, αλλά τα ίδια τα ουκρανικά κανάλια. Το DeepState, το πιο εθνικιστικό και μαχητικό από όλα, τώρα δεν χαρτογραφεί τίποτα. Δείχνει θύλακες απομονωμένων ανδρών, έντεκα χιλιάδες στρατιώτες παγιδευμένους σε παγίδες που κανείς δεν τολμά να ονομάσει: μαζικοί τάφοι που περιμένουν. Αναγκασμένοι να μείνουν, να πεθάνουν, να κρατήσουν ζωντανό τον θρύλο της «ηρωικής αντίστασης» που ο Ζελένσκι χρειάζεται για να παραμείνει στο προσκήνιο.
Η αλήθεια είναι ωμή και λιτή. Χιλιάδες Ουκρανοί ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, φορτώνονται σε φορτηγά, στέλνονται στο μέτωπο χωρίς εκπαίδευση, θυσιάζονται σαν κρέας για κανόνια. Είναι η απεγνωσμένη κινητοποίηση μιας χώρας που δεν αγωνίζεται πλέον για να αμυνθεί, αλλά για να διατηρήσει μια εξουσία που έχει λήξει, στερούμενη νομιμότητας. Το Σύνταγμα της Ουκρανίας δεν επιτρέπει κυβέρνηση χωρίς εκλογές, αλλά όποιος τολμά να το αναφέρει αυτό κατηγορείται για προδοσία.
Το να σταθείς πραγματικά στο πλευρό των Ουκρανών σημαίνει να καταγγείλεις αυτή την απάτη: να αναγκάσεις ανθρώπους να πεθάνουν για να προσποιηθείς ότι υπάρχει μέτωπο. Είναι διπλή απάτη, προς τους στρατιώτες και τους πολίτες, και προσβολή προς μια Ευρώπη που ισχυρίζεται ότι είναι «δημοκρατική» ενώ χρηματοδοτεί την καταστολή ενός ολόκληρου λαού. Καμία φωνή δεν υψώνεται στους προοδευτικούς κύκλους, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η ΕΕ είναι συνένοχη, ότι αυτή η σφαγή χρησιμεύει μόνο για να σώσει το πρόσωπο όσων δεν ξέρουν πλέον πώς να ξεφύγουν.
Δυτικά όπλα εξαφανίζονται σαν το χιόνι στον ήλιο. Εκατοντάδες χιλιάδες τουφέκια έχουν εξαφανιστεί, δισεκατομμύρια ευρώ έχουν εξαφανιστεί. Κανείς δεν ξέρει πού κατέληξαν, αλλά όλοι προσποιούνται ότι ξέρουν. Εν τω μεταξύ, τα ευρωπαϊκά κεφάλαια εξατμίζονται και οι συντάξεις δεν καταβάλλονται επειδή, επίσημα, οι νεκροί δεν υπάρχουν. Είναι η μακάβρια λογιστική ενός συστήματος που κρύβει τα πτώματα για να αποφύγει την ενημέρωση των στατιστικών.
Αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε τελειώσει πριν από τρία χρόνια. Η ρωσική πρόταση ήταν σαφής και απόλυτα λογική: αυτονομία για το Ντονμπάς, με βάση το Νότιο Τιρόλο, εγγυήσεις αμοιβαίας ασφάλειας μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και αναγνώριση της Κριμαίας ως αυτό που ήταν πάντα: ρωσική γη. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Αλλά η Δύση προτίμησε την ψευδαίσθηση μιας αδύνατης νίκης, πεπεισμένη ότι μπορούσε να διασπάσει τη Ρωσική Ομοσπονδία σε υπάκουα κρατίδια και να καταλάβει τους πόρους της. Σήμερα, μετά από τόση αιματοχυσία, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ισχυρότερη, πιο σαφή, πιο αποφασισμένη Ρωσία.
Και το Κίεβο; Το Κίεβο είναι πλέον ένα κούφιο σύμβολο. Η «πρωτεύουσα της ελευθερίας» έχει γίνει γραφείο αντιπροσωπείας του ΝΑΤΟ. Οι αποφάσεις προέρχονται από την Ουάσιγκτον, οι οδηγίες από τις Βρυξέλλες, οι βόμβες από το Λονδίνο. Το μόνο που έχει απομείνει στους Ουκρανούς είναι το αίμα.
Η συνέχιση αυτού του πολέμου σημαίνει θυσία μιας ολόκληρης γενιάς: εικοσάχρονων που στάλθηκαν στο μέτωπο για να προστατεύσουν τη φήμη ενός καταρρέοντος καθεστώτος. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση καυχιέται στις συνόδους κορυφής της και κηρύττει τη δημοκρατία, χρηματοδοτεί μια κυβέρνηση που έχασε προ πολλού το ηθικό της δικαίωμα να υπάρχει.
Το να στεκόμαστε στο πλευρό των Ουκρανών σήμερα σημαίνει να σταματήσουμε το ψέμα. Σημαίνει να τους σώσουμε από τον Ζελένσκι, όχι να σώσουμε τον Ζελένσκι με τη ζωή τους. Σημαίνει να θυμόμαστε ότι η ειρήνη δεν είναι ποτέ ταπείνωση, αλλά η μόνη δυνατή πράξη αλήθειας.
Η Ευρώπη σιωπά, αλλά η ιστορία όχι. Και θα γράψει, με σιδερένια ακρίβεια, ποιος ήθελε αυτόν τον πόλεμο και ποιος προσπάθησε να τον σταματήσει.

Il fronte ucraino non c’è più

Κι ἄν ἡ ὀρθογραφία ἦταν ἡ ταυτότητά μας;

 

Baron Christine (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Σορβόννης

Ἡ γλώσσα καί μάλιστα ἡ γραπτή, τό πῶς τή φροντίζουμε (ἤ τήν κακομεταχειριζόμαστε), ἦταν δίχως ἄλλο ὁ μέγας ἀπὼν τοῦ διαλόγου γιά τήν ἐθνική ταυτότητα. Ἀλλά πῶς νά μιλήσει κανείς σήμερα ὑπέρ τῆς ὀρθογραφίας; Καί μόνο ἡ ἀναφορά σέ αὐτό τό θέμα ἔχει ἕναν ἀέρα ὀπισθοδρομικότητας, πού ἀποθαρρύνει τόν ἀναγνώστη. «Ὀρθόν», «γραφεῖν»: νά γράφεις «ὀρθά», σύμφωνα μέ τούς κανόνες. Ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξης ἀποκαλύπτει ἐξ ἀρχῆς τήν κανονιστική της οὐσία.

Ἕνα ἀνέκδοτο μπορεῖ νά εἰκονογραφήσει τά στερεότυπα ἀπό τά ὁποῖα ὑποφέρει ἡ ὀρθογραφία: ἤμουν νεαρή ἐκπαιδευτικός ὅταν, ἐν ἔτει 1990, μοῦ ἀνέθεσαν νά διοργανώσω ἕναν ὀρθογραφικό διαγωνισμό. Βρέθηκα ἀμέσως ἀντιμέτωπη μέ ἕνα συνάδερφο, πού χαρακτήριζε τήν ἰδέα τῆς ὀρθογραφίας «ὀπισθοδρομική», «παλιομοδίτικη», καί, τό κερασάκι στήν τούρτα, ὑπογράμμισε ὁλοκληρώνοντας πώς «ἀλλά ἐσεῖς οἱ γκόμενες μόνο γιά τέτοια εἶστε». Νά λοιπόν πού ἡ δῆθεν ἐλεύθερη καί παραβατική ἀρρενωπότητα βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ τήν ἐπιδέξια, συμβατική καί ὑποταγμένη -ἀκόμα καί στήν πιό ἠλίθια ἐξουσία- θηλυκότητα. Ἐξάλλου, εἶναι γνωστό πώς ἡ ὀρθογραφία εἶναι «ἡ ἐπιστήμη τῶν ἠλιθίων» ἤ κατ' ἄλλους ἕνα «σχολικό» πράγμα, φτιαγμένο γιά νά ξεχωρίζει τούς «καλούς» μαθητές (διάβαζε: τούς κοινωνικά προνομιούχους), τούς ἐπιμελεῖς, πού ὑπονοεῖται πώς τούς λείπει ἡ φαντασία.

Μία ἄλλη ἀφήγηση ἀπό τήν ὁποία, μποροῦμε νά ἀντλήσουμε ἕνα ἀνάλογο δίδαγμα, τή βρῆκα σέ ἕνα ἐγχειρίδιο καλῆς συμπεριφορᾶς τῆς δεκαετίας τοῦ '60: ἕνας νεαρός ἐξομολογεῖται τόν ἔρωτά του σέ μιὰ κοπέλα, γράφοντάς της «σᾶς ἀγαπὸ πόλι», πράγμα πού γεμίζει ἱλαρότητα τήν παραλήπτρια τοῦ μηνύματος. Τό δίδαγμα εἶναι πώς πρέπει νά εἴμαστε ὀρθογράφοι «ἄν δέ θέλομε νά γελοῦν μαζί μας». Ὁπότε καταλήγουμε σέ ἀδιέξοδο: ἡ γνώση τῆς ὀρθογραφίας εἶναι ὀπισθοδρομική, ἡ ἄγνοιά της ὁδηγεῖ στή γελοιότητα.

Μαζική αντίσταση στη Βρετανία! Δύο εκατ. υπογραφές κατά της ψηφιακής ταυτότητας σε λιγότερο από 48 ώρες

 

 

Οι Βρετανοί φαίνεται να αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ελευθερία τους, σε αντίθεση με εμάς που αποδεχόμαστε πλέον τα πάντα!

Η Βρετανία βυθίζεται σε πολιτική αναταραχή, καθώς η καμπάνια κατά της ψηφιακής ταυτότητας «BritCard» συγκέντρωσε πάνω από 2 εκατομμύρια υπογραφές σε λιγότερο από 48 ώρες, αποκαλύπτοντας μια κοινωνία που αρνείται να παραδοθεί σε ένα σύστημα μαζικής επιτήρησης .

Ο Πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ, στο Global Progress Action Summit στο Λονδίνο, παρουσίασε το BritCard ως «ένα εργαλείο πρόσβασης σε υπηρεσίες χωρίς γραφειοκρατία», που θα αποθηκεύεται σε κινητά και θα ξεκινά με επαλήθευση εργασίας . Ωστόσο, πίσω από τις υποσχέσεις κρύβεται ένας εφιάλτης, ένας ψηφιακός έλεγχος που δεν αφορά μόνο τη Βρετανία, αλλά όλα τα κράτη, με κυβερνήσεις να προωθούν τον απόλυτο ψηφιακό έλεγχο, όπου η ψηφιακή ταυτότητα γίνεται το κλειδί για την επιβίωση ή την εξαφάνιση μας από την κοινωνία, όπως αναφέρει το thenational.scot/news.

 Η κυβέρνηση τονίζει ότι το σύστημα θα αποθηκεύεται σε κινητά τηλέφωνα και δεν θα απαιτεί φυσική κάρτα, ενώ θα χρησιμοποιείται αρχικά για επαλήθευση δικαιώματος εργασίας. Aυτό θα εξελιχθεί σε «υποχρεωτικό πάσο» για καθημερινές δραστηριότητες, όπως πρόσβαση σε υγεία, επιδόματα ή ακόμη και online υπηρεσίες.

Το BritCard, που θα ενεργοποιείται αυτόματα σε συσκευές, θα περιορίζει την πρόσβαση ανηλίκων σε social media και περιεχόμενο ενηλίκων, αλλά η πραγματική απειλή είναι η επέκταση: δουλειά, υγεία, επιδόματα, ακόμα και αγορές τροφίμων θα απαιτούν επαλήθευση. Όποιος αρνηθεί την ψηφιακή ταυτότητα θα αποκλειστεί από τα πάντα , από δουλειά, φαγητό, ιατρική φροντίδα – μετατρέποντας την ελευθερία σε προνόμιο.

Αυτό το σχέδιο, εμπνευσμένο από την Κίνα και το social credit system, δεν είναι βρετανικό, είναι παγκόσμιο, με την ΕΕ και τις ΗΠΑ να το προωθούν ως «ασφάλεια», κρύβοντας τον απόλυτο έλεγχο!

Η οργάνωση Big Brother Watch ξεκίνησε την καμπάνια, συγκεντρώνοντας 1 εκατομμύριο υπογραφές σε 24 ώρες και 2 εκατομμύρια σε 48, χαρακτηρίζοντας το BritCard «βήμα προς μαζική επιτήρηση».

Σύμφωνα με τον Μπιλ Γκέιτς, οι πολίτες των δυτικών χωρών πρέπει να υποβληθούν σε σύστημα ψηφιακής ταυτότητας αλλιώς θα διακινδυνεύσουν με τον αποκλεισμό από την κοινωνία. «Εάν ένα άτομο δεν μπορεί να αποδείξει ποιος είναι, μπορεί να επωφεληθεί από όλες τις ευκαιρίες που προσφέρει η κοινωνία;» έγραψε ο Γκέιτς στο ιστολόγιό του Gates Notes.

Πολίτες δηλώνουν «δεν θα συμμορφωθούμε», ενώ στο X η οργή εκφράζεται με χιλιάδες αναρτήσεις, συγκρίνοντας το με ολοκληρωτικά καθεστώτα . Μια μεγάλη διαδήλωση προγραμματίζεται για τις 6 Οκτωβρίου έξω από το Ντάουνινγκ Στριτ, με φόβο για «την αντίστροφη μέτρηση του πιο αυταρχικού πρωθυπουργού» . Ο Μπιλ Γκέιτς, στο Gates Notes, υποστηρίζει παρόμοια συστήματα, προειδοποιώντας ότι χωρίς ψηφιακή ταυτότητα, οι πολίτες «θα αποκλειστούν από την κοινωνία» . Στην Ελλάδα, η αντίσταση μοιάζει αδύναμη, αλλά η Ευρώπη δείχνει ότι η ελευθερία δεν παραδίδεται εύκολα!

Αυτό το σχέδιο δεν είναι βρετανικό – είναι παγκόσμιο, με όλες τις κυβερνήσεις να προωθούν τον ψηφιακό έλεγχο ως «ασφάλεια», κρύβοντας την απώλεια ελευθερίας . Στην Κίνα, το social credit system τιμωρεί «ανυπάκουους» με αποκλεισμό από υπηρεσίες (BBC), ενώ η ΕΕ πιέζει για ψηφιακό ευρώ . Η ψηφιακή ταυτότητα μπορεί να γίνει όπλο ελέγχου, αφήνοντας τους πολίτες χωρίς πρόσβαση σε τίποτα – δουλειά, φαγητό, υγεία . Η μαζική αντίσταση στη Βρετανία είναι προειδοποίηση ότι η ελευθερία δεν παραδίδεται, και η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει πριν είναι αργά

 Οι Βρετανοί φαίνεται να αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ελευθερία τους – σε αντίθεση με εμάς που αποδεχόμαστε πλέον τα πάντα!

 Τρελογιάννης

Κυριακή Αʼ Λουκά: Η μεγάλη ψαριά (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Λουκ. ε’ 1-11)
Δοτήρας κάθε αγαθού είναι ο Κύριος. Κι όλα τα δώρα του Θεού είναι τέλεια. Έχουν τέτοια τελειότητα, που κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν. Το θαύμα δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα δώρο του Θεού, αξιοθαύμαστο. Οι άνθρωποι θαυμάζουν τα δώρα του Θεού, λόγω της τελειότητάς τους.

Αν οι άνθρωποι ζούσαν με την αγνότητα και την αναμαρτησία του παραδείσου, δε θα περίμεναν από το Θεό ν’ αναστήσει νεκρούς, να πολλαπλασιάσει τους άρτους ή να γεμίσει τα δίχτυα με ψάρια, για να πουν ύστερα: «Κοιτάξτε το θαύμα!» Θα το έλεγαν αυτό για κάθε πλάσμα του Θεού, κάθε στιγμή και με κάθε ανάσα της ζωής τους. Καθώς όμως οι άνθρωποι συνήθισαν στην αμαρτία, κάθε θαύμα από τ’ αναρίθμητα που κάνει ο Θεός στον κόσμο, έχει γίνει για τους ανθρώπους συνηθισμένο θέμα. Για να μη μείνουν τα θέματα αυτά όμως τελείως απαρατήρητα, για να μην υποβιβαστούν εντελώς, ο Θεός με την ευσπλαχνία Του προς τον άρρωστο άνθρωπο του δίνει ένα ακόμα θαύμα από τ’ αμέτρητα που του έχει δωρίσει, για να τον ξυπνήσει από τη σκοτεινή και ψυχοφθόρα συνή­θεια να μη βλέπει κάτι υπερφυσικό στα θαύματα.

Με κάθε θαύμα Του ο Θεός θέλει να θυμίσει στους ανθρώπους πρώτο, πως παρακολουθεί τον κόσμο, τον κυβερνά με την παντοδύναμη θέλησή Του και τη σοφία Του· δεύτερο, πως οι άνθρωποι δεν μπορούν χωρίς Εκείνον να κάνουν τίποτα. Καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευοδοθεί χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Καμιά συγκομιδή που έγινε χωρίς την ευλογία του Θεού δε φέρνει αποτέλεσμα. Κάθε ανθρώπινη σοφία που στρέφεται ενάντια στο Νόμο του Θεού, είναι αδύνατη να κάνει καλό από μόνη της ή να προσφέρει έστω κι ένα κόκκο σινάπεως. Ακόμα κι αν φαίνεται πως κάνει καλό για κάποιο διάστημα, δεν είναι η ανθρώπινη σοφία που το πραγματοποιεί, αλλά το έλεος του Θεού που, έστω για μια φορά, δεν εγκαταλείπει ακόμα και τον σκληρότερο από τους εχθρούς Του. Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους, δεν εκδικείται. Υπομένει τους ανθρώπους, περιμένει τη μετάνοιά τους. Θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. β’ 4).

Υποταγμένος από συνήθεια σ’ αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος πιστεύει μερικές φορές πως μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα χωρίς τη βοήθεια του Θεού, ακόμα κι αντίθετα στον ίδιο και στο Νόμο Του. Νομίζει ο υποταγμένος άνθρωπος πως μπορεί να γίνει καλός ή πλούσιος ή σοφός ή διάσημος μόνο με τις δικές του προσπάθειες. Αυτή η υποταγή του όμως πολύ σύντομα είτε τον οδηγεί στην απόγνωση, δίνοντάς του έτσι τη σοφία για να επιστρέψει με επίγνωση στο Θεό, είτε τον απομακρύνει, κυριευμένο από την αφόρητη αγωνία του κόσμου, ωσότου χάσει εντελώς την ανθρώπινη αξία του ή νά παραδοθεί κυριολεκτικά σα σκιά στα χέρια των αόρατων πονηρών δυνάμεων.

Εκείνος, αντίθετα, που πιστεύει πως ο κόσμος αυτός είναι ένα από τα θαύματα του Θεού, όπως κι ο ίδιος, ερευνά πάντα τους τρόπους της θείας πρόνοιας, παρατηρώντας με δέος την άπειρη σειρά των θαυμάτων. Τέτοιος άνθρωπος μπορεί να μιλήσει όπως ο απόστολος Παύλος: «Εγώ εφύτευσα, Απολλώ επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξανεν· ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο αυξάνων Θεός» (Α’ Κορ. γ’ 6-7). Κάποια ανάλογη σκέψη εκφράζεται με μια παροιμία που υπάρχει σε πολλούς λαούς: «Ο άνθρωπος προτείνει, μα ο Θεός ρυθμίζει».

Ο άνθρωπος προτείνει σχέδια, ο Θεός τ’ αποδέχεται ή τ’ απορρίπτει. Ο άνθρωπος κάνει σκέψεις, λέει λόγια και πράττει έργα· ο Θεός είτε τα υιοθετεί είτε όχι. Τί υιοθετεί ο Θεός; Αυτά που είναι δικά Του, που προέρχονται από Εκείνον. Ό,τι δεν είναι δικό Του, δεν προέρχεται από Εκείνον, το απορρίπτει. «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ. ρκστ’ 1). Όταν οι «οικοδομούντες» οικοδομούν στο όνομα του Θεού, θα φτιάξουν παλάτι, ακόμα κι αν τα χέρια τους είναι αδύνατα και τα υλικά τους φτωχά. Αν όμως οι οικοδομούντες χτίζουν στο δικό τους όνομα, αδιαφορώντας για το Θεό, το έργο των χεριών τους θα πέσει, όπως έγινε με τον πύργο της Βαβέλ.

Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι πύργοι, που οικοδομήθηκαν από εγκόσμιους κυβερνήτες, στην επιθυμία τους να μαζέψουν όλα τα έθνη κάτω από μια οροφή – τη δική τους – και κάτω από ένα χέρι – το δικό τους. Πολλοί πύργοι πλούτου, δόξας και μεγαλείου που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Οι πύργοι που έχτισαν όμως οι απόστολοι κι οι άγιοι, καθώς κι άλλοι θεάρεστοι άνθρωποι, δεν σκορπίστηκαν. Πολλές βασιλείες που δημιούργησε η ματαιότητα των ανθρώπων, έπεσαν και διαλύθηκαν σαν σκιά. Η αποστολική Εκκλησία όμως ζει ως σήμερα και θα στέκεται όρθια πάνω στους τάφους πολλών από τις σημερινές βασιλείες. Τα παλάτια του Ρωμαίου Καίσαρα, που πολέμησε την Εκκλησία, έγιναν στάχτη. Τα χριστιανικά σπήλαια κι οι κατακόμβες όμως παραμένουν μέχρι σήμερα. Εκατοντάδες βασιλιάδες κι αυτοκράτορες κυριάρχησαν στη Συρία, στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Τα μόνα που έχουν απομείνει από τα μαρμάρινα παλάτια τους είναι μερικές μαρμαρένιες πλάκες σε μουσεία. Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια όμως που έχτισαν την ίδια εποχή άνθρωποι της προσευχής και ερημίτες μέσα σε χαράδρες και σε αμμουδερές ερήμους, στέκονται όρθια μέχρι σήμερα κι αναδίδουν την ευωδία των προσευχών και του θυμιάματος που ανεβαίνει στο Θεό εδώ και δεκαέξι ή δεκαεπτά αιώνες. Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Τα ειδωλολατρικά παλάτια κι οι πόλεις καταστρέφονται, τα παραπήγματα του Θεού όμως παραμένουν όρθια. Αυτό που κρατά το δάχτυλο του Θεού στέκεται πιο σταθερά από εκείνο που κρατά ο Άτλας στους ώμους του.

«Όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού» (Α’ Κορ. α’ 29). Η σάρκα είναι όπως το χορτάρι, που περιμένει να ολοκληρωθούν οι μέρες του κι έπειτα να ξεραθεί, να γίνει στάχτη. Είθε ο παντοδύναμος Κύριος να μας φυλάξει όλους από τη σκέψη πως είναι δυνατό να κάνουμε κάτι καλό χωρίς τη βοήθεια και την ευλογία Του. Είθε η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου να λειτουργήσει σαν μια προειδοποίηση πως τέτοιες μάταιες σκέψεις δεν πρέπει ποτέ να γεννηθούν μέσα μας. Το σημερινό ευαγγέλιο μας διδάσκει πως οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι μάταιες, αν ο Θεός δεν βοηθήσει. Οι απόστολοι του Χριστού ψάρευαν, μα δεν έπιαναν τίποτα. Όταν ο Χριστός όμως τους είπε να ξαναρίξουν τα δίχτυα στη θάλασσα, έπιαναν τόσα ψάρια, ώστε τα δίχτυα δεν άντεχαν το βάρος τους και σκίζονταν. Ας παρακολουθήσουμε τη διήγηση:

«Εγένετο δε εν τω τον όχλον επικείσθαι αυτώ του ακούειν τον λόγον του Θεού και αυτός ην εστώς παρά την λίμνην Γεννησαρέτ. και είδε δύο πλοία εστώτα παρά την λίμνην οι δε αλιείς αποβάντες απ’ αυτών απέπλυναν τα δίκτυα, εμβάς δε εις εν των πλοίων, ο ην του Σίμωνος, ηρώτησεν αυτόν από της γης επαναγαγείν ολίγον· και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους» (Λουκ. ε’ 1-3). Αυτό ήταν ένα από τα περιστατικά που γίνονταν όταν συνάζονταν μεγάλα πλήθη για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού από τα χείλη του Χριστού. Για να τον βλέπουν και να τον ακούν όλοι, δε θα μπορούσε να διαλέξει καλλίτερο τόπο από μια βάρκα. Στην παραλία υπήρχαν δύο πλοιάρια κι οι ψαράδες ασχολούνταν με το πλύσιμο των διχτυών. Τα πλοιάρια αυτά ήταν κλασσικά μικρά ψαροκάικα, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούνται και σήμερα στη λίμνη Γεννησαρέτ. Το πλοιάριο όπου μπήκε ο Κύριος ανήκε στο Σίμωνα, τον μετέπειτα απόστολο Πέτρο. Ο Κύριος ζήτησε από το Σίμωνα ν’ απομακρύνει λίγο το πλοιάριο από την αμμουδιά κι έπειτα κάθισε εκεί κι άρχισε να διδάσκει τα πλήθη.

«Ως δε επαύσατο λαλών, είπε προς τον Σί­μωνα· επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν» (Λουκ. ε’ 4). Την ώρα που έμπαινε στο πλοιάριο ο Κύριος στόχευε σε πολλούς στόχους. Πρώτο, του ήταν πιο εύκολο να διδάσκει τους ανθρώπους από το πλοιάριο, να τους βοηθήσει και να θρέψει τις ψυχές τους με τη γλυκιά διδαχή Του. Δεύτερο, ήξερε πως οι ψαράδες ήταν στενοχωρημένοι κι απογοητευμένοι επειδή όλη τη νύχτα είχαν κοπιάσει και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Έτσι ήθελε να τους παρηγορήσει με μια καλή ψαριά, να ικανοποιήσει τις σωματικές κι άλλες ανάγκες τους, γιατί ο Θεός φροντίζει και για το σώμα μας, όπως και για την ψυχή μας, είναι «ο διδούς τροφήν πάση σαρκί» (Ψαλμ. ρλε’ 25). Τρίτο, ο Κύριος ήθελε να ικανοποιήσει τις ψυχές των εκλεκτών Του, ενισχύοντας την πίστη τους σ’ Εκείνον, στην παντοδυναμία Του και στην απεριόριστη ευσπλαχνία Του. Τελευταίο, μα σπουδαιότερο, ο Κύριος ήθελε να κάνει ξεκάθαρο στους μαθητές Του, και μέσω αυτών σ’ όλους εμάς, πως μαζί μ’ Εκείνον και μέσω Εκείνου, όλα είναι δυνατά· πως όλοι οι κόποι των ανθρώπων χωρίς τη βοήθειά Του είναι τόσο μάταιοι, όσο άδεια ήταν και τα δίχτυα των ψαράδων που κόπιασαν όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Ο Κύριος πέτυχε το πρώτο στόχο Του και τώρα προχωρούσε στο δεύτερο. Είπε λοιπόν στο Σίμωνα να πάει στα βαθιά και να ξαναρίξει τα δίχτυα.

«Και αποκριθείς ο Σίμων είπεν αυτώ· επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν· επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον. και τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ· διερρήγνυτο δε το δίκτυον αυτών. και κατένευσαν τοις μετόχοις τοις εν τω ετέρω πλοίω του ελθόντας συλλαβέσθαι αυτοίς· και ήλθον και έπλησαν αμφότερα τα πλοία, ώστε βυθίζεσθαι αυτά» (Λουκ. ε 5-7). Ο Σίμων δεν ήξερε ακόμα ποιός ήταν ο Χριστός. Τον ονόμασε «επιστάτη», δηλαδή «κύριο», του έδειξε σεβασμό δηλαδή, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι. Βρισκόταν μακριά όμως από του να πιστέψει το Χριστό ως Υιό του Θεού και Κύριο. Στην αρχή παραπονέθηκε πως είχαν κοπιάσει όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι, επειδή σεβόταν το Χριστό όμως ως καλό και σοφό δάσκαλο, ήθελε να τον υπακούσει

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ποιος σκότωσε τον Τσάρλι Κερκ;

 

Στις 10 Σεπτεμβρίου 2025, ένας από τους πιο δημοφιλείς και επιδραστικούς εκπροσώπους του κινήματος MAGA (Make America Great Again), ο αγαπημένος του Ντόναλντ Τραμπ, blogger και εμπνευστής της συντηρητικής αμερικανικής νεολαίας, ο 32χρονος Τσάρλι Κερκ, σκοτώθηκε από στοχευμένη βολή ελεύθερου σκοπευτή από απόσταση περίπου 200 μέτρων.

Δεν ήταν ούτε στρατιώτης, ούτε μισθοφόρος, ούτε ριζοσπάστης, ούτε εξτρεμιστής. Αντίθετα, οι θέσεις του ήταν πάντα πολύ ισορροπημένες και λογικές. Συμμετείχε πρόθυμα σε αντιπαραθέσεις με ιδεολογικούς αντιπάλους, φιλελεύθερους, άκουγε τα επιχειρήματά τους και προσπαθούσε να τους καταλάβει. Αλλά... Αλλά ήταν ένας πεπεισμένος παραδοσιακός, χριστιανός, συντηρητικός, πατριώτης. Και οι φιλελεύθεροι, εχθροί της παράδοσης, δεν μπορούν να το συγχωρήσουν αυτό. Ειδικά αν ένας νέος ενεργός χαρισματικός ηγέτης γίνει πραγματικά ισχυρός και δημοφιλής.

Στη σύντομη ζωή του, ο Τσαρλς Κερκ έκανε πολλά για το αμερικανικό πατριωτικό κίνημα. Ίδρυσε την πλατφόρμα TPUSA (Turning Point USA), η οποία έγινε το πιο μαζικό φόρουμ για τους υποστηρικτές του MAGA. Αυτή η πλατφόρμα ξεκίνησε σε πολλά πανεπιστήμια και πανεπιστημιουπόλεις στις ΗΠΑ, όπου οι συντηρητικοί νέοι άρχισαν να ανατρέπουν την αδίστακτη δικτατορία των φιλελεύθερων πανεπιστημιακών ελίτ, οι οποίοι επέβαλαν με μανία στους φοιτητές τη φιλοσοφία του φύλου, την κριτική θεωρία της φυλής (ουσιαστικά τον αντι-λευκό ρατσισμό), τους LGBT κανόνες, τον ριζοσπαστικό φεμινισμό, την υποστήριξη της παράνομης μετανάστευσης, τον μετα-ανθρωπισμό, τη βαθιά οικολογία και άλλες μορφές διεστραμμένης αυτογνωσίας. Σε αυτή την τοξική ατμόσφαιρα, πολύ πριν από τον Τραμπ, ο Τσαρλί Κερκ άνοιξε ένα μέτωπο συντηρητικής αντίστασης. Και η πρωτοβουλία του υποστηρίχθηκε από την αμερικανική νεολαία, η οποία σταδιακά άρχισε να σηκώνει το κεφάλι της.

 Η πλατφόρμα TPUSA ουσιαστικά γέννησε το κίνημα MAGA. Μια ποικιλία δυνάμεων - ακραίες και μετριοπαθείς, παραδοσιακοί και υποστηρικτές του Σκοτεινού Διαφωτισμού, υποστηρικτές ενός πολυπολικού κόσμου και της αμερικανικής αυτοκρατορίας, φιλοϊσραηλινοί και αντιϊσραηλινοί - συναντήθηκαν και ουσιαστικά άλλαξαν την πορεία στην αμερικανική κοινωνία.

Τον καθοριστικό ρόλο εδώ, φυσικά, έπαιξε ο Έλον Μασκ, ο οποίος αγόρασε το υπερφιλελεύθερο δίκτυο Twitter και το μετέτρεψε σε μια πραγματικά ελεύθερη πλατφόρμα για την ανταλλαγή απόψεων. Ο Μασκ έσπασε την ολοκληρωτική φιλελεύθερη λογοκρισία σε ένα κοινωνικό δίκτυο. Ο Τσάρλι Κερκ, με τη σειρά του, κατέστρεψε την ψευδή εικόνα ότι όλη η αμερικανική νεολαία υποστηρίζει τους παγκοσμιοποιητές, τους φιλελεύθερους και το Δημοκρατικό Κόμμα. Έτσι γεννήθηκε το κίνημα MAGA. Και έτσι το MAGA κέρδισε και έφερε τον υποψήφιό του στην εξουσία.

Ο Τραμπ έχει ήδη κάνει πολλά λάθη και αστοχίες κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Υποστήριξε τη γενοκτονία στη Γάζα, επιτέθηκε στο Ιράν, αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει τη λίστα του παιδόφιλου Έπσταϊν, διαπληκτίστηκε με τον Έλον Μασκ, υπέκυψε στις χονδροειδείς κολακείες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνέχισε να υποστηρίζει το τρομοκρατικό καθεστώς στο Κίεβο, διαπληκτίστηκε με την Ινδία, άρχισε να επιτίθεται στις χώρες BRICS και στον πολυπολικό κόσμο και άρχισε να προετοιμάζει μια εισβολή στη Βενεζουέλα.

 Όταν το κίνημα MAGA το είδε αυτό, έπεσε σε απελπισία. «Ο Τραμπ έχει απαχθεί» και μάλιστα «ο Τραμπ μας πρόδωσε» - είπαν οι Άλεξ Τζόουνς και Στιβ Μπάνον, Κάντας Όουενς και Νικ Φουέντες, Τζάκσον Χινκλ και Μίλο Γιαννόπουλος, Λόρα Λούμερ και Κούταρντ, Τάκερ Κάρλσον και Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν, Τζο Πόσομπιετς και Ματ Γκαέτς, Μάικ Μπεντς και Όουεν Σρόγιερ. Αλλά όλοι φαντάζονταν κάτι διαφορετικό από κάτω. Το MAGA άρχισε να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Ο Τσάρλι Κερκ ήταν ένας από εκείνους που προσπάθησαν να το κρατήσουν ενωμένο μέχρι την τελευταία στιγμή και να μην χάσουν τον Τραμπ. Ήταν απόλυτα πιστός στον πρόεδρο των ΗΠΑ, δικαιολογώντας κάθε του πράξη - όχι όμως από κομφορμισμό, αλλά από μεγάλο αίσθημα ευθύνης, συνειδητοποιώντας πόσο σημαντικός ήταν για την αμερικανική συντηρητική επανάσταση. Αν και ο Τσάρλι Κερκ ήταν πολύ νέος, ήταν πιο ώριμος και σοφότερος από τους άλλους. Ταυτόχρονα, δεν πρόδωσε ποτέ την MAGA – πάντα μιλούσε έντονα κατά του καθεστώτος του Κιέβου και υπέρ της προσέγγισης με τη Ρωσία, επέκρινε την επιθετική πολιτική του Νετανιάχου και την υποστήριξή της από τις ΗΠΑ και υποστήριζε τη δημοσίευση των λιστών του Έπσταϊν, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Τραμπ υποχώρησε. Ωστόσο, δεν βιάστηκε να διακόψει τις σχέσεις με τον Τραμπ και προσπάθησε να εκπληρώσει το καθήκον του – να φέρει ένα σημείο καμπής για τις ΗΠΑ.

Η τελευταία του εμφάνιση στο Πανεπιστήμιο Valley στο Όρεμ της Γιούτα ήταν μέρος της περιοδείας του "Breaking Point". Ο Τσάρλι Κερκ μιλούσε ειρηνικά σε ένα τεράστιο πλήθος υποστηρικτών (και ίσως και επικριτών — η πρόσβαση ήταν ανοιχτή σε όλους) στο περίπτερο του "America Returns". Εκείνη τη στιγμή, ένας ελεύθερος σκοπευτής πυροβόλησε, χτυπώντας τον στον λαιμό. Βίντεο κατέγραψε τη στιγμή που άρχισε να αναβλύζει αίμα από το σημείο της πρόσκρουσης της σφαίρας στην αρτηρία του. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα μετά από αυτό, και παρόλο που οι γιατροί εξακολουθούσαν να αγωνίζονται να τον σώσουν, το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Τσάρλι Κερκ είχε δολοφονηθεί σκόπιμα από έναν επαγγελματία. Για τις ιδέες του.