Άγιε μου Παντελεήμων, μη μ’ αφήσεις να χαθώ. Σώσε με!

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΖ´(27ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ ἰαματικοῦ Παντελεήμονος, ἐν ἔτει τριακόσια καὶ τέσσαρα (304) μαρτυρήσαντος ἐν Νικομηδείᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ἰαθεὶς τυφλὸς ξίφει τελειοῦται. (†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἔνδοξοι ἑκατὸν πεντήκοντα τρεῖς Μάρτυρες, οἱ ἐκ τῆς Θρᾴκης, ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἀνθούσης τῆς Ὁμολογητρίας, τῆς μονῆς τοῦ Μαντινέου ἐν τῇ ἐγγὺς Παφλαγονίᾳ. (†759)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Μανουὴλ ὁ μάγιστρος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (+865)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Συμεών, τοῦ νέου στυλίτου, ἐν Κιλικίᾳ ἀσκήσαντος, ὑπὸ κεραυνοῦ πληγέντος καὶ τελειωθέντος. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μαύρου, Παντελεήμονος καὶ Σεργίου, ἐπὶ Τραϊανοῦ ἀθλησάντων. (~†117)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἐκκλησίου (Ecclesius), ἐπισκόπου Ῥαβέννης ἐν Ἰταλίᾳ. (†532)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Αἰθερίου, ἐπισκόπου Αὐτισσιοδώρου (Autissiodorum, Auxerre) ἐν Γαλλίᾳ. (†573)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Αὐρηλίου καὶ Ναταλίας τῶν ὁμοζύγων, Φήλικος καὶ Λιλιόσης τῶν ὁμοζύγων, ἔτι δὲ Γεωργίου Σαββαΐτου διακόνου, τῶν ἐν Κορδούῃ ὑπὸ τῶν μουσουλμάνων τελειωθέντων. (†852)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Εὐβοέως, μαθητοῦ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ κατὰ τὴν Ζ´ Δεκεμβρίου κυρίως ἑορταζομένου (ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νικολάου, τοῦ ἐν Νόβγκοροντ Ῥώσου, διὰ Χριστὸν σαλοῦ, τοὐπίκλην Κοτσάνωφ. (+1392)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωάσαφ, μητροπολίτου Μόσχας. (+1555)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος Νέος Ὁσιομάρτυρτυς Νικόδημος, ὁ ἐκ Σύρου, ἐν Σάμῳ ἐν ἔτει 1597ῳ, μαρτυρικῶς τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος Νεομάρτυς Χριστόδουλος, ὁ ἐκ Κασσάνδρας, ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1777ῳ, ἀγχόνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ὁσία Πουλχερία τῆς ἐν τῇ Μονῇ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἐν Vyatka Ῥωσίας (1890)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Ἀμβροσιος (Gudko), ἐπισκόπος Σαραπουλ (1918), Πλάτων (Gornykh), Παντελεήμονος (Bogoyavlensky)(1918), Βασίλειος Ἀρχάγγελσκι , Ἀρκάδιος Μπερέζκιν, Κωνσταντίνος Θεοφάνης, Γαβριήλ (Λιχομάνοφ Γκριγκόρι ), Λεονίδας Ντρουζινίνα, Παύλος Μίνερβιν καὶ Νικόλαος Πορέτσκι ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Σάββας ὁ Παρηγορητής, Στάρετς τῆς Μονῆς Σπηλαίων τοῦ Pskov Ῥωσίας (1980)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις ἐπιτελεῖται τῶν μαθητῶν καὶ συνεργατῶν Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου τῶν ἰσαποστόλων φωτιστῶν τῶν Σλαύων· ἤτοι Κλήμεντος Ἀχρίδος (916) καὶ Γοράσδου Α΄ Ἐπίσκοπος Μοραβίας , Ναούμ τῆς Ὀχρίδος (910), Ἀγγελαρίου Βοημίας (916) καὶ Σάββα.

Στίχοι
Γαλακτόμικτον, Μάρτυς, αἷμα σῆς κάρας,
Δι᾿ ἣν ὑδατόμικτον ὁ Χριστὸς χέει.
Φάσγανον ἑβδομάτῃ λάχεν εἰκάδι Παντελεήμων.
Στίχοι
Χριστὸν μὲν αἰνεῖ Ἀνθοῦσα παρὰ πλάνοις,
Χριστὸς δὲ αὖθις Ἀνθοῦσαν παρ᾿ Ἀγγέλοις.

Ο Διακονητής που γόγγυζε
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Κοντά στις Καρυές ασκήτευαν δύο Ρουμάνοι σε ένα Κελλί. Ο ένας είχε αρρωστήσει κάποτε πολύ βαριά και ο άλλος, δυστυχώς, βαριόταν να τον διακονή. Γι’ αυτό παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Παντελεήμονα ή να γιατρέψη γρήγορα τον άρρωστο ή να τον πάρη απ’ αυτή την ζωή, για να απαλλαγή από τον λίγο κόπο που έκανε διακονώντας τον άρρωστο.
Μια μέρα λοιπόν, ενώ παρακαλούσε πάλι τον Άγιο Παντελεήμονα, του παρουσιάστηκε ο Άγιος και του λέει:
‐ Τι παρακαλείς; Από αρετές είσαι γυμνός· από την περιποίηση του αδελφού σου θα πάρης λίγο μισθό από τον Θεό.
Τα λόγια αυτά του Αγίου Παντελεήμονος συγκλόνισαν τον διακονητή αδελφό.
Έκτοτε διακονούσε με πολλή προθυμία τον άρρωστο και παρακαλούσε τον Θεό να
ζήση πολλά χρόνια, για να τον γηροκομήση στην συνέχεια.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα»

***

Συμφέρει πολλές φορές το σώμα να είναι άρρωστο για να σωθεί η ψυχή

Στην Καλύβα «Άγιος Χρυσόστομος» της Κουτλουμουσιανής Σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος, βρίσκεται ακόμη στη ζωή και ασκητικά αγωνίζεται ο Μοναχός Δανιήλ, ο οποίος, όπως μας βεβαίωσε ο ίδιος και από άλλους Πατέρες, πληροφορηθήκαμε, είκοσι και πλέον χρόνια είναι άρρωστος, πονεί το κεφάλι, η μέση, τα νεφρά, η καρδιά, τα πόδια και πολλές φορές όλο το σώμα. Σε πολλούς γιατρούς πήγε, πολλές εξετάσεις, ακτινοσκοπήσεις και ακτινογραφίες έκανε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι γιατροί δεν βρίσκουν καμιά σωματική οργανική βλάβη ή πάθηση, ο αδελφός όμως ακόμη υποφέρει από ανεξήγητη ασθένεια, στην οποία δεν μπορούν να τον βοηθήσουν οι γιατροί και η επιστήμη.
Πριν από λίγα χρόνια, την 27 Ιουλίου, στην αγρυπνία του Αγίου Παντελεήμονος, ο αδελφός Δανιήλ, με πίστη πολύ και δάκρυα στα μάτια, παρακάλεσε τον Άγιο Παντελεήμονα, προς τον οποίο είπε : «Άγιε του Θεού και προστάτη της Σκήτης μας, συ που είσαι γιατρός και για την αγάπη του Χριστού μαρτύρησες και έχυσες το αίμα σου, κάμε αγάπη και παρακάλεσε τον Δεσπότη Χριστό να μου δώσει την υγεία μου, να μπορώ κι εγώ υγιής να δοξάζω το όνομά Του και να ψάλλω στις αγρυπνίες».
Λέγοντας αυτά, ο μοναχός Δανιήλ, από τον πόνο και την κούραση, τον πήρε λίγο ο ύπνος και βλέπει σε όραμα τον Άγιο Παντελεήμονα να είναι γονατιστός μπροστά στον θρόνο του Θεού και να παρακαλεί για την υγεία του αδελφού.
Ο μοναχός Δανιήλ, άκουσε τον Δεσπότη Χριστό να λέει στον Άγιο Παντελεήμονα : «Αδελφέ μου μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα, μήπως εσύ είσαι πιο σπλαχνικός από μένα ; Ή αγαπάς πιο πολύ από μένα τους ανθρώπους ; Γνωρίζω πως για την αγάπη μου έχυσες το αίμα σου, αλλά μήπως εγώ δεν έχυσα και για την ψυχική σωτηρία των ανθρώπων δε χύνω κάθε μέρα το αίμα μου; Μάθε ότι θέλημά μου είναι και συμφέρει πολλές φορές το σώμα να είναι άρρωστο για να σωθεί η ψυχή. Έτσι θέλω πολλοί άνθρωποι να σωθούν».
Όταν άκουσε αυτά, ο αδελφός Δανιήλ, ξύπνησε και δόξασε το όνομα του Θεού, ευχαρίστησε και τον Άγιο Παντελεήμονα για την προσπάθεια και μεσιτεία του, κι αμέσως, όπως μας είπε ο ίδιος, έφυγε ένα βάρος από πάνω του και πληροφορήθηκε, πως πρέπει να φέρει με υπομονή, με χαρά και με ευχαρίστηση τον Σταυρό και την κατάσταση της ασθένειάς του.
Απόσπασμα από το βιβλίο : “Το Γεροντικό του Αγίου Όρους”, Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σσ. 287 – 288.

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ

 

«Η Αγία Άννα, η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήταν από τη φυλή του Λευί, κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευε επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλιά των Περσών, και της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου. Ο Ματθάν είχε τρεις κόρες, τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα. Παντρεύτηκε η πρώτη στη Βηθλεέμ και γέννησε τη Σαλώμη, τη μαία. Παντρεύτηκε η δεύτερη, κι αυτή στη Βηθλεέμ, και γέννησε την Ελισάβετ (τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου). Παντρεύτηκε δε και η Τρίτη, η Άννα, στη γη της Γαλιλαίας, και γέννησε Μαρία τη Θεοτόκο, που σημαίνει ότι η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η αγία Μαρία η Θεοτόκος, ήσαν κόρες τριών αδελφών και μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Αυτή λοιπόν η Άννα, αφού γέννησε τη σωτηρία όλου του κόσμου, την Παναγία, και την απογαλάκτισε, την ανάθεσε στον Ναό, ως άμωμο δώρο στον παντοκράτορα Θεό, και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της, μέχρις ότου εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο, με νηστείες και ευεργεσίες προς αυτούς που είχαν ανάγκη. Τελείται δε η αυτής Σύναξις εν τω Δευτέρω».

Όλη η ακολουθία της ημέρας, εσπερινού και όρθρου, υπέρλαμπρη και φωτοφόρος, είναι γεμάτη από ωραιότατα εγκώμια προς την Αγία Άννα, στα οποία καλείται να μετάσχει «εν κυμβάλοις ψαλμικοίς», κατά το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού, «πάσα η κτίσις». «Μετ’ εγκωμίων εκτελείται η ένδοξος μνήμη σου…Άννα θεόκλητε». Ο εγκωμιασμός όμως δεν είναι μόνον για την αγία Άννα. Μετέχει σ’ αυτόν και ο σύζυγός της, ο δίκαιος Ιωακείμ, γιατί αυτός είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο ήλιος, που ενώθηκε με τη σελήνη, την αγία Άννα, για να προέλθει η ακτίνα της Παρθενίας, η Παναγία Μαριάμ, η κόρη τους. «Ήλιος ώσπερ τη σελήνη τη Άννη ενούμενος, ο κλεινός Ιωακείμ, της παρθενίας ακτίνα γεννά». «Ω, μακαρία δυάς, υμείς πάντων γεννητόρων υπερήρθητε…» Μακάρια δυάδα, που ξεπεράσατε όλους τους γονείς. Αιτία βεβαίως για τον πλούτο των εγκωμίων είναι αυτό που ο καθένας κατανοεί: από τον Ιωακείμ και την Άννα, γεννήθηκε η Παναγία, η οποία έφερε στον κόσμο, μέσα στο βάθος του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία αυτού, τον ίδιο τον Θεό εν σαρκί, τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Δια της Παναγίας, της Θεότητος αυγή επέλαμψε». Με την Παναγία έλαμψε στον κόσμο το φως της Θεότητος. Και βεβαίως έτσι τιμώνται ο παππούς και η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας. «Μνήμην τελούντες Δικαίων, των Προπατόρων Χριστού…».

Η αιτιολόγηση αυτή της φωτοφόρου εορτής της Κοιμήσεως της αγίας Άννης δεν συνιστά μία απλή αναφορά της όλης εορτής. Αποτελεί το κέντρο, την αδιάκοπα ανακυκλούμενη έννοια, τόσο που θα έλεγε κανείς ότι όλη η ακολουθία δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να προβάλλει τον ερχομό του Χριστού διά της Παναγίας Μητέρας Του, και αυτό να το παρουσιάζει με διαφορετικές λέξεις και πολλαπλά λογοτεχνικά σχήματα, με εικόνες και με προτυπώσεις ακόμη από την Παλαιά Διαθήκη. Σαν να έχουμε το πολυτιμότερο διαμάντι στον κόσμο, και να το προβάλλουμε με όλων των ειδών τα φώτα και τους χρωματισμούς. «Οι εξ ακάρπων λαγόνων, ράβδον αγίαν την Θεοτόκον βλαστήσαντες, εξ ης η σωτηρία τω κόσμω ανέτειλε, Χριστός ο Θεός». «Της μητρός του Δεσπότου και Ποιητού, μήτηρ γέγονας Άννα πανευκλεής…» Έτσι η κοίμηση της αγίας Άννης, και μαζί με αυτήν του αγίου Ιωακείμ, λειτουργεί παραπεμπτικά και αναγωγικά: δι’ αυτών τιμάται και εγκωμιάζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός. «Μνήμην Δικαίων τελούντες, σε ανυμνούμεν, Χριστέ». Κι είναι φυσικό: αν ένας άνθρωπος έχει κάποια αξία είναι γιατί ο ίδιος ο Θεός τον έχει χαριτώσει και τον έχει υπερυψώσει. Κι αν αυτό ισχύει για όλους τους αγίους, πόσο μάλλον για τους κατά σάρκα προπάτορές Του, τον παππού Του και τη γιαγιά Του;

Η τιμή ασφαλώς για την αγία Άννα και τον άγιο Ιωακείμ δεν είναι μία εύνοια του Θεού χωρίς λόγο. Για να χαριτωθούν με αυτόν τον τρόπο – να γεννήσουν το καλύτερο άνθος της ανθρωπότητας, την Παναγία Θεοτόκο – συνήργησαν και οι ίδιοι, με την αγιασμένη ζωή τους, γεγονός που προβάλλει εξίσου πολλαπλώς η ακολουθία της ημέρας. «…Η νοητή χελιδών (η Αννα)…αμέμπτως εν σωφροσύνη βιωσαμένη καλώς». Με σωφροσύνη και με άμεμπτο τρόπο έζησε η αγία Άννα. «Τας νόμου εντολάς, θεαρέστως τηρούσα, μητέρας Ισραήλ, υπερήρας απάσας…αγιόλεκτε Άννα, προμήτορ Κυρίου». Τήρησες τις εντολές του νόμου του Θεού, με θεάρεστο τρόπο, αγιόλεκτε Άννα, και ξεπέρασες όλες τις μητέρες του Ισραήλ. Με την προϋπόθεση αυτή, να τηρεί δηλαδή πάντοτε το θέλημα του Θεού, αναδείχτηκε η Άννα σ’ αυτό το υψηλό σημείο, να γίνει Μητέρα της Μητέρας του Θεού, γι’ αυτό και οι ύμνοι στη συνέχεια δεν παύουν να μιλούν για το τελικό αποτέλεσμα: να μετατεθεί στους κόλπους του Θεού και να είναι συνόμιλος των αγγέλων. Ο Χριστός «σε μεταθέμενος προς τα επουράνια, μετά δόξης, Άννα ένδοξε». «Σήμερον εκ της προσκαίρου μεταστάσα ζωής, εν τοις επουρανίοις μετά χαράς την πορείαν ποιουμένη αγάλλεται». Το ένδοξο τέλος της αγίας Άννης, τηρουμένων των αναλογιών, περιμένει βεβαίως και εμάς, εφόσον αγωνιζόμαστε στη ζωή αυτή να τηρούμε τις άγιες εντολές του Χριστού. Ο Θεός μας, μη ξεχνάμε, δεν είναι προσωπολήπτης.

ΠΑΠΑ ΓΙΏΡΓΗΣ ΔΟΡΜΠΑΡΆΚΗΣ
Τρελογιάννης

Κουκούλωμα συμφερόντων γιὰ τὰ ἐμβόλια τοῦ Covid-19

Κάποιοι καὶ κάποιες θησαύρισαν μὲ τὴν μπίζνα τῶν ἐμβολίων γιὰ τὸν κορονοϊό, προσπάθησαν νὰ κουκουλώσουν τὶς ὕποπτες δοσοληψίες τους πίσω ἀπὸ ρῆτρες... ἐμπιστευτικότητας, ἀλλὰ σιγά-σιγά ξεμπροστιάζονται.
Τὸ διεθνὲς περιοδικὸ «Politico» μετέδωσε ὅτι τὸ Δικαστήριο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνωσης ἀποφάσισε ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ «δὲν παρεῖχε στὸ κοινὸ ἀρκετὰ εὐρεῖα πρόσβαση» γιὰ στὶς συμβάσεις ἐμβολίων Covid-19 (ὕψους περίπου 2,7 δισ. εὐρώ). Στὴ σχετικὴ ἐξέταση τοῦ θέματος διαπιστώθηκαν παρατυπίες στὴν αἰτιολόγηση τῆς Κομισιὸν γιὰ «διόρθωση» (δηλαδὴ ἀποσιώπηση κρισίμων σημείων) τῶν ἐγγράφων.
Ἡ ἐφημερίδα μας ἔκανε ἀπὸ τὸ ξέσπασμα τῆς πανδημίας ρεπορτὰζ γιὰ τὸ μέγα ζήτημα ποὺ ἀπασχόλησε ὅλες τὶς χῶρες τῆς Ε.Ε. καὶ εἶχε προβεῖ σὲ μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἀποκαλύψεις.
Πρὶν ἀπὸ περίπου τριάμισι χρόνια, στὶς 20 Δεκεμβρίου 2020, ὁ τίτλος τοῦ κύριου ἄρθρου τῆς «δημοκρατίας» ἦταν «πέπλο ἀδιαφάνειας γιὰ τὸν κορονοϊό». Ἐκεῖ ἡ ἐφημερίδα μας ἀνέφερε τὰ ἀκόλουθα γιὰ τὶς περίεργες... δοσοληψίες τῆς Κομισιὸν μὲ τὶς πολυεθνικὲς φαρμακοβιομηχανίες:
«Κάτω καὶ πίσω ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τοῦ Covid-19 ἔχουν κρυφτεῖ διαφόρων εἰδῶν συμφέροντα [,,,] Κραχτὴ ἀπόδειξη ἀδιαφανῶν χειρισμῶν ἀπὸ τὴν πλευρὰ καὶ τῆς Ε.Ε. καὶ τῶν κρατῶν ποὺ θὰ διαθέσουν χρήματα τῶν πολιτῶν τους γιὰ τὴν προμήθεια ἐμβολίων εἶναι τὸ κόστος τους. Ἐδῶ καὶ μῆνες εὐρωβουλευτὲς καὶ διάφοροι φορεῖς ζητοῦν νὰ γνωστοποιηθεῖ πόσα θὰ πληρώσει ἡ Ε.Ε. στὶς ἑταιρεῖες ποὺ παρασκευάζουν τὰ ἐμβόλια, ὑποστηρίζοντας τὸ αὐτονόητο: πρόκειται γιὰ χρήματα φορολογουμένων καὶ οἱ κυβερνήσεις καὶ ἡ Ε.Ε. ὀφείλουν νὰ κάνουν τὶς συναλλαγές τους μὲ διαφάνεια.
Ἡ Κομισιὸν ἀρνεῖται νὰ ἀποκαλύψει τὰ κόστη γιὰ κάθε ἐμβόλιο, ἐπικαλούμενη τὶς ρῆτρες ἐμπιστευτικότητας ποὺ περιλαμβάνονται στὰ συμφωνητικὰ ποὺ συνάπτονται μὲ κάθε φαρμακευτικὴ ἑταιρεία, ἡ ὁποία θὰ προμηθεύσει τὴν Ε.Ε. μὲ ἐμβόλια».
Τελικά, ἡ «δημοκρατία» ποὺ κατασυκοφαντήθηκε ἀπὸ τούς... λαδιάρηδες καὶ γιὰ τὶς ἀποκαλύψεις της σχετικὰ μὲ τὸ ὄργιο κερδοσκοπίας μὲ πρόσχημα τὸν κορονοϊὸ δικαιώθηκε. Ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύπτεται καὶ ὅσοι καὶ ὅσες ἔχουν τὶς τσέπες τους γεμᾶτες μὲ βρόμικο καὶ μαῦρο χρῆμα ἔχουν κάθε λόγο νὰ φοβοῦνται.
dimokratia
Ρωμαίικο οδοιπορικό

Κύπρος – 50 χρόνια από την εισβολή

: Η αμετανοησία μας την κρατά ακόμα σκλαβωμένη – Θα έρθει όμως η μεγάλη ώρα που οι άγιοι της θα «μιλήσουν»









Αν η πολυπόθητη λευτεριά της Κύπρου εξαρτώταν από τους σημερινούς ξεπεσμένους Έλληνες, θα ήταν χαμένη υπόθεση - Ευτυχώς όμως εξαρτάται από τον Θεό

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης



Συμπληρώνεται μισός αιώνας από το μαρτυρικό έτος 1974, τότε που οι μιαρές ορδές του Αττίλα ξεχύθηκαν σαν δαίμονες στην Αγιοτόκο Κύπρο μας, για να σφάξουν, να βιάσουν, να λεηλατήσουν και να πυρπολήσουν ελληνικές ψυχές. Πενήντα χρόνια μιας αδικαίωτης κτηνωδίας, που σήμερα κάποιοι ξεφτιλισμένοι χαρτογιακάδες σε Ελλάδα και Κύπρο, την παρουσιάζουν σαν απλή «διαίρεση» που προέκυψε από μόνη της. Σαν ένα «ωραίο» πρωί να ξύπνησαν οι Ελληνοκύπριοι έχοντας χάσει το 36% του νησιού.

Το αίμα και τα κόκκαλα των ηρώων που έχουν σπαρθεί στην ιερή γη της Κύπρου, σήμερα σκεπάζονται από την φιλοτουρκική «κορεκτίλα» των Χατζατζάρηδων. Δεν αντέχει η πληγωμένη μνήμη τόσο φαρμάκι προδοσίας. Μισό δράμι ανθρωπιά να έχεις, κι άλλο μισό πατριωτική συνείδηση, αρρωσταίνεις με αυτά που ακούγονται. Αν οι νεκροί είχαν φωνή, θα μας ξεκούφαινε το ανάθεμα. Μας λένε παραμύθια ότι εξασφαλίζουν τάχα «ήρεμα νερά», αλλά δεν κοιτάζουν τα ταραγμένα μνήματα. Μας κάνει εντύπωση η βαρβαρότητα των Άγγλων που είχαν φυλακισμένα τα μνήματα του Καραολή, του Δημητρίου, του Παλληκαρίδη και των άλλων αγωνιστών. Και δεν κοιτάμε που εμείς σήμερα φυλακίζουμε τη μνήμη των σκοτωμένων Κυπρίων μακριά από τη συνείδησή μας.

Οι λέξεις: «εισβολή», «απόβαση», «βομβαρδισμός», «εκτοπισμός», «προσφυγιά», «κατοχή», έχουν γίνει απαγορευμένες για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Να μην μιλάμε για τη σφαγή, για να μη δυσανασχετούν οι σφαγιαστές. Να μην μιλάμε για εισβολή στην Κύπρο, αλλά να ξελαρυγγιάζονται οι ηγέτες μας για την εισβολή στην Ουκρανία. Να μην μιλάμε για ψευδοκράτος στην Κύπρο, και την ίδια στιγμή να αφήνουμε το ΚΙΕΦ να αλωνίζει και να αξιώνει τουρκο – «κράτος» στη Θράκη και τη Ροδόπη. Να μην τολμάμε να προτείνουμε να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ για να μη βρεθούν σε δύσκολη θέση οι Τούρκοι, αλλά να ξεπουλάμε τη Μακεδονία όσο – όσο, για να βάλουμε στο ΝΑΤΟ τα Σκόπια.

Δεν θα έπρεπε να μιλάμε μόνο για 50 χρόνια μαύρης μνήμης για την Κύπρο. Περισσότερο θα έπρεπε να μιλάμε για 50 χρόνια αδιαφορίας, προδοσίας και αμετανοησίας. Αυτά δηλαδή που κρατούν τη μαρτυρική Μεγαλόνησο σε καθεστώς κατοχής από τους Τούρκους. Οι προδοσίες δεν σταμάτησαν το 1974. Συνεχίζονται στο διηνεκές και μάλιστα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Το ανθελληνικό σύστημα που λυμαίνεται την εξουσία, έχει βαλθεί να διαλύσει τον κρίκο μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, δίχως να ενδιαφέρεται ότι με την κατάρρευση της μιας, δεδομένα θα επέλθει και η πανωλεθρία της άλλης. Όποιο γεωστρατηγικό πλεονέκτημα έχουμε στη Μεσόγειο, θέλουν να το εγκαταλείψουμε. Να το απαρνηθούμε. Να το αντιμετωπίσουμε ως βαρίδι που θα ταράξει την επιφάνεια των… «ήρεμων νερών».

Συμπληρώνονται 50 έτη από τη συμφορά του Αττίλα και αντί οι δράσεις εθνικής μνήμης να κυριαρχούν στο ελληνικό στερέωμα, οι προσκυνημένοι έχουν σπρώξει την επέτειο στο περιθώριο. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν με ενθουσιασμό να αφιερώνουν εργατοώρες ενημέρωσης για το νέο αμόρε της τάδες παρουσιάστριας, για το αποκαλυπτικό μαγιό της τάδε τραγουδίστριας και το «coming out» του τάδε «celebrity», αλλά για να βάλουν κανένα άρθρο τιμής για το δράμα της Κύπρου ούτε καν το διανοούνται. Τα συστημικά κόμματα μόλις και μετά βίας ψελλίζουν 2-3 ξέπνοα λόγια, ίσα ίσα για να μην αλλάξουν πλευρό οι ψηφοφόροι από τον βαθύ ύπνο τους.

Τραγική η εγκατάλειψη της εθνικής συνείδησης. Η συλλογική μνήμη, έχει γίνει συλλογική αναισθησία. Και πώς θα μπορούσαμε να καρτερούμε «το φως κείνης της μέρας» που θα σημάνει τη λευτεριά της Κύπρου, αν έχουμε σκοτίσει από μόνοι μας το φως της αλήθειας τούτης της μέρας, της σημερινής.

Εάν ήταν θέλημα Θεού, η Κύπρος θα είχε ελευθερωθεί προ πολλού. Αλλά ως τώρα ούτε αξίζουμε τη λευτεριά, ούτε καν έχουμε απομείνει πολλοί που τη ζητάμε. Δεν την αξίζουμε γιατί η Ελλάδα αντί για εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου, έχει γίνει εγγυήτρια αμετανοησίας του Ελληνισμού.

Βλάσφημοι ηγέτες σε βλάσφημες κυβερνήσεις, δεν σταματούν να παραβιάζουν τον νόμο του Θεού και να μαγαρίζουν άγια χώματα που μόνο με γεμάτες εκκλησίες, με δέηση και με γόνατο παίρνονται πίσω. Το μόνο που μας σώνει είναι ότι ο Θεός δεν θα αφήσει αδικαίωτο το αίμα των αγίων και των ηρώων που χύθηκε στην Κύπρο, δεν θα αφήσει έρμες τις εκκλησιές που λειτουργήθηκαν, δεν θα αφήσει αλιβάνιστο τον τόπο που δοξάστηκε το όνομά Του.

Αν εξαρτάτο μόνο από εμάς, η Κύπρος και η Ελλάδα θα ήταν ξοφλημένες. Ο Θεός όμως θα πει την τελευταία κουβέντα και το νησί του Λαζάρου θα έρθει η ώρα που θα αναστηθεί από το ματωμένο μνήμα του.

sportime.

τρελογιάννης

Η επιλογή τού Θεού και η επιλογή των ανθρώπων (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

Αδελφοί μου, ἡ ἐπιλογή τοῦ Θεοῦ εἶναι διαφορετική ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἐπιλογή.

Ὁ Θεός ἐπέλεξε τόν Ἀβραάμ, ἕναν ἄτεκνο γέροντα ἑκατό χρονῶν, νά εἶναι ὁ πιό γόνιμος ἄνθρωπος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους στόν κόσμο.

Ἐπέλεξε οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ νά ’ναι τόσο πολλοί ὅσα εἶναι τά ἀστέρια στόν οὐρανό καί οἱ κόκκοι τῆς ἄμμου στήν ἀκρογιαλιά.

Ἔτσι ἀποφάσισε ὁ Θεός κι ἔτσι ἔγινε…

Τόν καιρό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Θεός δέν ἐπέλεξε τούς πολιτισμένους Ρωμαίους, οὔτε τούς καλοζωισμένους Αἰγυπτίους, οὔτε τούς καλλιτέχνες Ἕλληνες, οὔτε τούς σοφούς Ἰνδούς, γιά νά εἶναι ὁ λαός τοῦ Μεσσία.

Ἐπέλεξε τούς Ἑβραίους πού ἦταν δοῦλοι, ἀγράμματοι, πεινασμένοι, κακόμοιροι, σκλάβοι στούς Αἰγυπτίους.

Ἐπέλεξε ἕναν λαό πού ζοῦσε σέ σπίτια ἀπό λάσπη καί ἄχυρο, χωρίς ἐπιστημονικές γνώσεις, χωρίς τέχνη καί λογοτεχνία.

Ἐπέλεξε ἕναν λαό πού δέν ἦταν ὀργανωμένος σέ πόλεις καί χωριά, πού δέν εἶχε κράτος καί κυρίως δέν ἦταν ἐλεύθερος.

Ὁ Θεός δέν ἐπέλεξε τόν ἰσχυρό Φαραώ, ἀλλά τόν βοσκό Μωυσῆ νά ὑπαγορεύσει τίς δέκα ἐντολές Του, χωρίς τίς ὁποῖες κανένας λός καί κανένα κράτος δέν θά μποροῦσε νά ἐπιζήσει.

Ὁ Θεός ἐπέλεξε τόν γεωργό Γεδεών γιά νά ἀπαλλάξει τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ ἀπό τή σκλαβιά.

Ποιός ἦταν ὁ Γεδεών;

Ὁ πιό ἀσήμαντος ἀπό τούς ἀσήμαντους, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Γεδεών ὁμολογεῖ στόν ἄγγελο πού τοῦ παρουσιάστηκε.

Ὁ Θεός ἐπέλεξε τόν Δαβίδ, πού ἦταν τσοπάνης, νά δοξασθεῖ σάν ἥρωας στή μάχη, καί στή συνέχεια νά γίνει ποιητής, προφήτης καί αὐτοκράτορας τόσο καλός, πού σάν αὐτόν δέν ὑπῆρξε ποτέ κανείς ἄλλος οὔτε πρίν ἀλλά οὔτε καί ἀργότερα.

Ὁ Θεός ἐπέλεξε τόν Ἀμώς, τόν βοσκό, νά εἶναι προφήτης, νά προσέχει τόν λαό του καί ἐπιπλήττει τούς αὐτοκράτορες.

Πράγματι, ὑπάρχουν πολλά γραμμένα παραδείγματα ὅπου ὁ Θεός ἀνυψώνει τόν μικρό γιά νά ντροπιάσει τόν μεγάλο, ἀνυψώνει τόν ταπεινό γιά νά ντροπιάσει τόν περήφανο.

Ὅλα τά παραπάνω παραδείγματα εἶναι ἀσήμαντα σέ σχέση μέ τό τί συνέβη ὅταν ἦρθε στόν κόσμο ὁ Κύριος, ὁ αὐτοκράτορας τῶν αὐτοκρατόρων.

Ποιούς ἐπέλεξε ὁ Κύριος ὅταν ἦρθε στή γῆ, ὅταν γεννήθηκε ἀπό τήν Παναγία Παρθένο Μαρία καί ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν φανερώθηκε στούς ἀνθρώπους σάν ὁ φοβερός ἀλλά καί ὁ μακρόθυμος Μεσσίας τοῦ κόσμου;

Πράγματι, δέν ἐπέλεξε οὔτε τούς Ρωμαίους, οὔτε τούς Ἕλληνες, οὔτε τούς Αἰγυπτίους, οὔτε τούς Ἄραβες, οὔτε τούς Πέρσες, οὔτε τούς Ἰνδούς, οὔτε τούς Κινέζους, ἀλλά ἐπέλεξε…
Ποιούς ἐπέλεξε ὁ Κύριος;

Ἐπέλεξε τούς ψαράδες τῆς Γαλιλαίας καί τούς φτωχούς τῆς Ἰουδαίας, τούς πιό ἀγνώστους, τούς πιό μικρούς καί τούς πιό ἀσήμαντους.

Ποιούς ἐπέλεξε ὁ Θεός ὅταν θέλησε νά ἀπαλλαχθεῖ ἡ Εὐρώπη ἀπό τούς μωαμεθανούς;

Ἐπέλεξε τούς ἁπλούς, τούς ἀγράμματους χωριάτες καί τούς καλογέρους!

Ἀδελφοί μου, αὐτός εἶναι ὁ τρόπος τοῦ Θεοῦ: οἱ ἡγέτες ἑνός λαοῦ ἄν καί εἶναι μορφωμένοι καί σοφοί, ὅπως οἱ ἴδιοι πιστεύουν, ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά καταστρέφουν τό ἴδιο τους τό κράτος, νά ἐξολοθρεύουν τόν ἴδιο τόν λαό τους.

Στή συνέχεια ὁ Θεός διορθώνει τά σφάλματά τους μέ τή βοήθεια τῶν πιό φτωχῶν καί ἀσήμαντων ἀνθρώπων.

Γιατί συμβαίνει αὐτό; Ἁπλούστατα, γιά νά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι πώς ὅλα μπορεῖ νά τά διορθώσει μόνον ὁ Θεός καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος.

Ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄτεκνο Ἀβραάμ πολύτεκνο.

Ὁ Θεός ἔκανε θαύματα διά μέσου τοῦ Μωυσῆ.

Χάρισε τή δύναμη καί τή νίκη στόν μεγάλο Γεδεών.

Χάρισε τό δῶρο τοῦ ἡρωισμοῦ καί τό δῶρο τῆς ποίησης στόν Δαβίδ, καί στόν γιό τοῦ Δαβίδ, στόν Σολομώντα, τό δῶρο τῆς σοφίας.

Ὁ Θεός προφήτευε τί θά συμβεῖ διά μέσου τοῦ βοσκοῦ Ἀμώς. Ἔδωσε δύναμη στούς φοβισμένους ψαράδες καί τούς πλούτισε μέ τό δῶρο τῆς σοφίας, ἀλλά καί μέ τό χάρισμα τοῦ κηρύγματος.

Γι’ αὐτούς τούς λόγους ἀπό πάντα ὁ Θεός ἐπιλέγει μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖνον πού εἶναι ὁ πιό ἀδύναμος.

Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονται πίσω ἀπό τόν ἀδύναμο ἄνθρωπο τόν Παντοδύναμο Θεό. Ὁ Θεός ἐπιλέγει ἐκεῖνον, πού στά μάτια τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι σοφός, ἔτσι ὥστε πίσω ἀπό αὐτόν οἱ ἄνθρωποι νά ἀντιλαμβάνονται Αὐτόν, τόν Πάνσοφο.

Ὁ Θεός ἐπιλέγει αὐτόν πού δέν ἔχει δόξα, δέν ἔχει εὐγενική καταγωγή, ἔτσι ὥστε πίσω ἀπό αὐτόν οἱ ἄνθρωποι νά ἀντιληφθοῦν τόν πιό Δοξασμένο, τόν πιό Μεγαλειώδη ἀπό τούς μεγαλειώδεις.

Ὅταν δοξάζεται ἕνας σημαντικός ἄνθρωπος στον κόσμο, αὐτός δοξάζει καί προβάλλει τόν ἑαυτό του, καί ὄχι τόν Θεό.

Ὅταν ὅμως δοξασθεῖ ἕνας μικρός σέ δύναμη καί ἀσήμαντος ἄνθρωπος, τότε δοξάζεται καί προβάλλεται ὁ Θεός.

Ὁ Θεός ἐπιλέγοντας τούς μικρούς καί ἀσήμαντους ἀνθρώπους φανερώνει τόν ἑαυτό του καί βεβαιώνει τήν ὕπαρξή Του.

Ἐπειδή κάποιος σημαντικός ἄνθρωπος κάνει κάποιο σπουδαῖο ἔργο, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι λένε: αὐτό ἔκανε ὁ Καίσαρας ἤ ὁ βασιλιάς ἤ ὁ αὐτοκράτορας ἤ ὁ Φαραώ, ὅμως, ὅταν δύο ἁπλοί ψαράδες, ὅπως ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης, γιατρέψουν τόν ἐκ γενετῆς κουτσό τότε ὅλοι λένε: Αὐτό εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ!

Οἱ σημαντικοί ἄνθρωποι δέν ἐπιτρέπουν διά μέσου αὐτῶν νά δοξασθεῖ, νά φανερωθεῖ ὁ Θεός.

Γι’ αὐτόν τό λόγο ὁ Θεός φανερώνεται καί δοξάζεται διά μέσου ἀνθρώπων μικρῶν, ταπεινῶν, ἀδύναμων, ἀσήμαντων.

Ἀδελφοί μου, ἄν μελετήσει κανείς τά ἔργα τῶν Ἀποστόλων, τότε κατανοεῖ πώς αὐτά καί μόνο ἀποτελοῦν ἀπόδειξη τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, τῆς δύναμης τοῦ Θεοῦ, τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ.

Ἀνοῖξτε τά μάτια σας καί θά τό δεῖτε.

Σκεφτεῖτε καί θά τό καταλάβετε.

Πιστέψτε καί θά σωθεῖτε. Ἄς δοξάζουμε τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.(Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, “Μέσα ἀπό τό παράθυρο τῆς φυλακῆς, Μηνύματα στό λαό”, Εκδόσεις “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 135-142)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: toromaiiko.com)

 https://alopsis.gr

Γιὰ τὴ Λύπη - Ἀντιοχος Μοναχὸς

 

 

Γιὰ τὴ Λύπη

Ἀντιοχος Μοναχὸς

Τὸ νὰ λυπᾶται κανεὶς μὲ τὸ παραμικρὸ εἶναι κατάσταση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν φθονερὸ δαίμονα. Γιατί μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο θέλει νὰ βρεῖ ὁ ἐχθρὸς ἀφορμή, ὥστε νὰ ἀποσπάσει τὸ νοῦ ἀπὸ τὴ διάθεση ποὺ ἔχει γιὰ προσευχὴ καὶ ἔτσι νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἄκαρπο. Γι’ αὐτὸ ὁ δαίμονας προκαλεῖ στὸν ἄνθρωπο τὴν ἄκαιρη λύπη. Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ ἀποδεχόμαστε αὐτὸ τὸν πειρασμὸ καὶ νὰ γεμίζουμε μὲ χαρὰ τὸν ἐχθρό, κάνοντάς του τὸ θέλημα. Να φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐπιβουλὴ τοῦ αἱμοβόρου ἐχθροῦ, δηλαδὴ τοῦ δαίμονα τῆς λύπης. Γιατί, ὅταν τὸ πονηρὸ αὐτὸ πνεῦμα περιτυλίξει τὴν ψυχὴ καὶ τὴ σκοτίσει ὁλόκληρη, δὲν τὴν ἀφήνει πιὰ νὰ προσευχηθεῖ μὲ προθυμία, οὔτε νὰ παρακολουθήσει μὲ ὑπομονὴ τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα ποὺ ὠφελοῦν τόσο τὴν ψυχή.

Δὲν ἐπιτρέπει ἐπίσης στὸν ἄνθρωπο νὰ παραμένει πράος καὶ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τοὺς ἀδελφούς του. Δημιουργεί αισθημα ἀντιπάθειας, ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς ὑπόσχεται ἡ κατὰ Θεὸν ζωή. Καὶ μὲ λίγα λόγια, ὅ,τι καλὸ ἔχει μέσα της ἡ ψυχὴ γιὰ τὴ σωτηρία, ἡ λύπη τὰ ἀνατρέπει καὶ καταντᾶ τὸν ἄνθρωπο σαν ἄφρονα και μισότρελλο, ἐμποδίζοντας τὸν ἀπὸ κάθε σχέση καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους του.

Ἡ λύπη δὲν ἀφήνει περιθώριο στὴν ψυχὴ νὰ ἀκούσει συμβουλή, οὔτε κι ἀπὸ τοὺς πιὸ στενοὺς φίλους της. Δὲν ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ δώσει οὔτε μία ἤρεμη ἀπάντηση. Ζώνει ἀπὸ παντοῦ τὴν ψυχὴ καὶ τὴ γεμίζει με πίκρα και ἀηδία. Τήν πείθει νὰ ἀποφεύγει τοὺς ἀνθρώπους, γιατί δῆθεν αὐτοὶ φταῖνε γιὰ τὴν κατάστασή της.

Ἡ λύπη δὲν ἀφήνει τὴν ψυχὴ νὰ καταλάβει ὄτι το κακὸ δὲν προέρχεται ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ ὅτι ἡ ἴδια ἡ ψυχὴ μέσα της ἔχει τὴν πηγὴ τῆς ἀρρώστιας. Αὐτὸ ἔρχεται βέβαια στὸ φῶς μονάχα ὅταν πέσουν οἱ πειρασμοί. Γιατί μὲ τὴν προσπάθεια ποὺ κάνει ἡ ψυχή, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς πειρασμούς, συνειδητοποιεῖ τὰ πράγματα ὅπως ἀκριβῶς εἶναι.

Ἡ λύπη εἶναι σκυθρωπότητα τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ στόμα λιονταρίσιο, ποὺ εὔκολα καταπίνει αὐτὸν ποὺ κυριεύεται ἀπὸ αὐτή.

Ἡ λύπη εἶναι σκουλήκι τῆς καρδιᾶς, ποὺ κατατρώει τὴ μάννα ποὺ τὸ γέννησε. Δὲν ξέρει τὴ γεύση τοῦ μελιοῦ ὁ μοναχὸς ποὺ λυπᾶται καὶ μοιάζει μ’ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ὑψηλὸ πυρετό. Ὁ μοναχὸς ποὺ διακατέχεται ἀπὸ τὴ λύπη δὲν κινεῖ τὸ νοῦ στὴ θεωρία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ποτὲ τοῦ ἀπευθύνει καθαρὴ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό.

Ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὰ πάθη, νίκησε καὶ τὴ λύπη. Κι εκεῖνος ποὺ ἔχει ἡττηθεῖ ἀπὸ τὴν ἡδονή, δὲν θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ δίχτυα τῆς λύπης.

Ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται μόνιμα κυριευμένος ἀπὸ τὴ λύπη καὶ συγχρόνως προσποιεῖται ὅτι εἶναι ἀπαθής, μοιάζει μὲ ἄρρωστο ποὺ ὑποκρίνεται ὅτι εἶναι ὑγιής. Γιατί, ὅπως ὁ ἄρρωστος προδίδεται ἀπὸ τὴν ὠχρότητα τοῦ προσώπου του, ἔτσι καὶ τὸν ἐμπαθῆ τὸν ξεσκεπάζει ἡ λύπη.

Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν κόσμο θὰ δοκιμάσει πολλὲς θλίψεις. Ὅποιος ὅμως περιφρονεῖ ὅ,τι ἔχει ὁ κόσμος, θὰ ζεῖ καὶ θὰ παραμένει πάντα μέσα στὴ χαρά.

Ὅπως τὸ χωνευτήρι καθαρίζει τὸ ἀκάθαρτο ἀσήμι, ἔτσι καὶ ἡ λύπη καθαρίζει τὴν ἁμαρτωλὴ καρδιά.

*

Εἶναι πολὺ καλὸ καὶ πολυ συμφέρον γιὰ τὴν ψυχὴ τὸ νὰ σηκώνει γενναία κάθε θλίψη, εἴτε αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, εἴτε ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Ἔτσι θὰ καταλάβει βαθιὰ ὅτι ἐμεῖς φταῖμε γι’ αὐτὴ τὴν καταπόνηση ποὺ περνᾶμε.

Πρέπει μὲ προσευχὴ καὶ ὑπομονὴ νὰ ἀντισταθούμε σ’ αὐτὸ τὸ δαίμονα. Γιατί ὅποιος θελήσει νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς πειρασμοὺς χωρὶς προσευχὴ καὶ ὑπομονή ὄχι μονάχα δὲν θὰ τοὺς νικήσει, ἀλλά θα ἐμπλακεῖ χειρότερα σ’ αὐτούς.

Ἂς ψάλλουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Δαυίδ: «Γιατί, ψυχή μου, εἶσαι περίλυπη καὶ γιατί μὲ συνταράσσεις; Στήριξε τὴν ἐλπίδα σου στὸν Θεό, γιατί Τοῦ προσφέρω δοξολογικὸ ψαλμό, ἐπειδή Εκεινος εἶναι ἡ σωτηρία μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ψάλμ. 41, 6).

*

Εἶναι λοιπὸν ἀδύνατον χωρὶς λύπη, ἀνώδυνα, νὰ ξεπεράσει τοὺς πειρασμοὺς ἐκεῖνος ποὺ ἀσκεῖται πνευματικά. Στὴ συνέχεια ὅμως, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀντιμετωπίζουν κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τοὺς πειρασμούς, γεμίζουν μὲ χαρὰ ἄπλετη καὶ μάλιστα ἂν εἶναι ὁπλισμένοι μὲ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν ὑπομονή.

Γεμίζουν μὲ δάκρυα γλυκὰ καὶ μὲ θεία νοήματα, ἐκεῖνοι ποὺ ἄσκησαν τὴν καρδιά τους στὸν πόνο καὶ στὴ θλίψη, ἐφόσον στοὺς ἀθλητὲς μονάχα χαρίζονται οἱ στέφανοι.

Ἂν ἀπομακρυνθεῖ ὁ νοῦς ἀπὸ τὴν καρδιά, ἡ λύπη ἀρχίζει νὰ κατατρώει τὸν ἄνθρωπο, ὅπως προείπαμε. Τὸν τρώει ὅπως ἀκριβῶς τρώει ὁ σκόρος τὸ ροῦχο καὶ τὸ σαράκι τὸ ξύλο, καὶ κατακλύζει ὅλα τὰ ἔγκατα τοῦ ἀνθρώπου. Καταντᾶ τότε ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ τὴ σκοτούρα τῶν λογισμῶν, περιλυπος και σκυθρωπός. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς συμβουλεύει καὶ μᾶς λέει: «Διῶξε ἀπὸ μέσα σου τὴ λύπη ποὺ διαρκεῖ. Γιατί πολλούς τούς θανάτωσε ἡ λύπη καὶ δὲν βγαίνει τίποτα καλὸ ἀπ’ αὐτὴ» (Σόφ. Σείρ. 30, 23). Και ἀκόμα λέει: «Ἀπὸ τὴ λύπη γεννιέται ὁ θάνατος καὶ ἡ λύπη τῆς καρδιᾶς λυγίζει τὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου» (Σόφ. Σείρ. 38, 19). Καὶ καταλήγει: «Μὴν ἀφήσεις τὴν καρδιά σου να πέσει στὴ λύπη, ἀλλὰ διῶξε τὴν μακριά, φέρνοντας στο νοῦ σου ποιὰ εἶναι ἡ κατάληξή της» (Σόφ. Σείρ. 38, 19).

*

Διῶξε λοιπὸν ἀπὸ μέσα σου κι ἐσὺ αὐτὴ τὴ λύπη καὶ μὴ λυπεῖς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ Ὁποῖο κατοικεῖ μέσα σου, μήπως ζητήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σὲ ἐγκαταλείψει. Γιατί τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τὸ Ὁποῖο χαρίσθηκε στὴ σάρκα αὐτή, δὲν ἀνέχεται τὴ λύπη, οὔτε τὴ στενοχώρια.

Ἀπόκτησε τὴν ἱλαρότητα, ποὺ ἔχει πάντα τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐντρύφησε σ’ αὐτή. Γιατί ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἱλαρότητα ἐργάζεται πάντοτε τὸ ἀγαθὸ καὶ καταφρονεῖ τὴ λύπη. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ διακατέχεται ἀπὸ τὴ λύπη πάντοτε ἀσχολεῖται μὲ ἔργα τοῦ «πονηροῦ». Το πρῶτο κακό πού κάνει αὐτὸς ποὺ λυπᾶται εἶναι ὄτι λυπεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ Ὁποῖο χαρίσθηκε στὸν ἄνθρωπο καὶ εἶναι Πνεῦμα χαρᾶς καὶ ἀγαλλίασης.

Δεύτερο κακό εῖναι ὅτι ὁ λυπημένος ἄνθρωπος δὲν ἀνοίγει τὴν καρδιά του στὸν Θεό. Γιατί ἡ προσευχὴ ἐκείνου ποὺ διακατέχεται ἀπὸ λύπη, δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ φθάσει στὸ θυσιαστήριο τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἔχει θρονιασθεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἡ λύπη.

Ὅταν ἡ λύπη ἀνακατευθεῖ μὲ τὴν προσευχή, δὲν τὴν ἀφήνει νὰ ἀνεβεῖ καθαρὴ πρὸς τὸ οὐράνιο θυσιαστήριο. Ὅπως λοιπὸν τὸ κρασὶ ποὺ ἀνακατεύεται μὲ ξίδι χάνει πιὰ τὴν πρώτη γεύση, ἔτσι καὶ ἡ λύπη. Ὅταν αὐτὴ ἀναμιχθεῖ μὲ την προσευχητικὴ διάθεση -ἡ ὁποία εἶναι δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος- τότε στερεῖ ἀπὸ τὴν προσευχὴ τὴν ἀρχική της καθαρότητα.

Πρέπει λοιπὸν νὰ διώξουμε ἀπὸ τὴν ψυχή μας τὴ λύπη καὶ νὰ ἀσπασθοῦμε ὅλη τὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ.

Ἂς ἀπομακρυνθοῦμε λοιπόν, τὸ συντομότερο, ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴ λύπη, γιατί εἶναι ἐφάμαρτη καὶ χαρακτηριστικό τοῦ κόσμου τούτου.

*

Ἡ λύπη ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «προκαλεῖ μετάνοια, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία καὶ γιὰ τὴν ὁποία ποτὲ κανεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἡ λύπη ὅμως πού σχετίζεται μὲ τοῦτο τὸν κόσμο προξενεῖ θάνατο» (Β’ Κόρ. 7, 10). Καὶ ὁ συγγραφέας τῶν Παροιμιῶν λέει: «Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου ἔρχεται στὴν κεφαλὴ τοῦ δικαίου. Αὐτὴ τὸν κάνει πλούσιο καὶ δὲν θὰ ἔρθει ποτὲ λύπη στὴν καρδιὰ του» (Παροιμ. 10, 6, 22). Και ἀλλοῦ πάλι λέει: «Καρδιὰ ποὺ εὐφραίνεται, δίνει εὐεξία στὸν ἄνθρωπο. Τοῦ λυπημένου ὅμως ἀνθρώπου ξεραίνεται ἡ ψυχὴ του» (Παροιμ. 17, 22). Ο Ἀπόστολος Παῦλος ἐπίσης λέει: «Δὲν θέλουμε, ἀδελφοί, νὰ ἀγνοεῖτε τὴ θλίψη ποὺ μᾶς βρῆκε στὴν Ἀσία. Τόσο πολὺ τὸ βάρος της ξεπέρασε τὶς δυνάμεις μας, ὥστε φθάσαμε νὰ χάσουμε κι αὐτὴ ἀκόμα τὴν ἐλπίδα, ὅτι θα επιζήσουμε. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ παρηγορεῖ τοὺς ταπεινούς, ὁ Θεός, παρηγόρησε κι ἐμᾶς» (Κόρ. 1, 8 καὶ 7, 6).

Κι ἐμεῖς λοιπόν, μαζὶ μὲ τὸν Δαυίδ, ἂς ποῦμε: «Ἐλέησε μὲ Κύριε, γιατί θλίβομαι. Ἀπὸ τὸ θυμό σου θόλωσαν τὰ μάτια μου ἀπὸ τὰ δάκρυα, γιατί κακοπάθησα καὶ ταπεινώθηκα πάρα πολὺ καὶ οἱ στεναγμοὶ τῆς καρδιᾶς μου ἔβγαιναν σὰν βρυχηθμοὶ λιονταριοῦ» (Ψάλμ. 30, 10). Και πάλι: «Ἡ λύπη κυρίευε τὴν καρδιά μου καθὼς σκεπτόμουν διαρκῶς τὰ δεινά μου καὶ ἔνοιωσα ταραχὴ ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ἐναντίον μου ὁ ἐχθρός μου κι ἀπὸ τὴ θλίψη πού μοῦ προκαλεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς» (Ψάλμ. 54, 3-4). Αλλά, «σῶσε μέ, θεέ μου, γιατί τὰ δάκρυα ἀπὸ τὴ θλίψη μου ἔφθασαν μέχρι τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου. Βυθίσθηκα σὲ βαθὺ βοῦρκο καὶ δὲν ὑπάρχει μέρος νὰ σταθῶ »(Ψάλμ. 68, 2-3).

Καὶ πάλι: «Μὴν ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπό Σου ἀπὸ τὸν δοῦλο σου, γιατί θλίβομαι, ἀλλὰ ἄκουσε τὴν παράκλησή μου» (Ψάλμ. 68, 18). «Γιατί Ἐσὺ εἶσαι ἡ καταφυγὴ καὶ ἡ παρηγοριὰ ἀπὸ τὴ θλίψη ποὺ μὲ διακατέχει» (Ψάλμ. 31, 7). «Μακάρι νὰ φθάσει σὲ Σένα ἡ προσευχή μου καὶ νὰ χαμηλώσεις τὸ αὐτί Σου γιὰ νὰ ἀκούσεις τὴ δέησή μου» (Ψάλμ. 87, 3).

Ὅταν τέλος ἀπαλλαχθεῖς ἀπὸ τὴ λύπη, νὰ λὲς εὐχαριστώντας τὸν Θεό: «Ο Κύριος ἔρριξε ἀπο τον οὐρανὸ τὸ βλέμμα Του, γιὰ νὰ ἀκούσει τὸ στεναγμὸ τῶν φυλακισμένων, γιὰ νὰ λύσει τὰ δεσμὰ τῶν παιδιῶν Του ποὺ εἶχαν θανατωθεῖ» (Ψάλμ. 101, 20-21). Κι ἀκόμα: «Τί νὰ ἀνταποδώσω στὸν Κύριο γιὰ ὅλες τὶς εὐεργεσίες Του πρὸς ἐμένα;» (Ψάλμ. 115, 3). Γιατί, «Τὸν ἐπικαλέσθηκα μέσα στὴ θλίψη μου κι ἄκουσε τὴν παράκλησή μου καὶ μοῦ πρόσφερε μεγάλη ἀνακούφιση» (Ψάλμ. 117, 5).

Ὁ Κύριος ἔλεγε στους μαθητές Του: «Ἀληθινά σάς λέω, ὅτι ἐσεὶς θὰ κλάψετε καὶ θὰ θρηνήσετε, ἐνῶ ὁ κόσμος θὰ χαρεῖ». Και μιλώντας στὴ συνέχεια παραβολικὰ γιὰ τὴν γυναίκα ἐκείνη ποὺ γεννάει καὶ ἔχει λύπη, προσθέτει: «Ἔτσι καὶ ἐσεῖς. Θὰ ἔχετε τώρα λύπη, ἀλλὰ πάλι θὰ σᾶς ἐπισκεφθῶ καὶ θὰ χαρεῖ ἡ καρδιά σας καὶ κανένας δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ πιὰ νὰ ἀφαιρέσει ἀπὸ σᾶς ἐκείνη τὴ χαρά σας» (Ἰωάν. 16, 20. 22).

Σ’ Αὐτὸν πρέπει ἡ δόξα, ἐκείνη ποὺ δίνει χαρὰ στοὺς θλιμμένους, στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

https://wra9.blogspot.com/2022/10/blog-post_714.html

https://agiapsychanalysi.blogspot.com/2022/11/blog-post.html#more

ΝΙΚΗ, Pride & Europride!

 

Για όποιους - δυστυχώς - απαιτούν εξηγήσεις για τα αυτονόητα.

 

Για όσους ενοχλούνται με τη ΝΙΚΗ και την στάση της για τα "Pride"

Οι «παρελάσεις υπερηφάνειας» απολαμβάνουν πάντα ισχυρή αστυνομική φύλαξη για όσα χρόνια συμβαίνουν. Και δίνουν ακατάπαυστα βήμα σε εκφράσεις μίσους και σε προσβολές των αξιών του απλού Έλληνα πολίτη και οικογενειάρχη. Αντεθνικό κλίμα, χλεύη για την χριστιανική πίστη, εξευτελισμός των ρόλων της παραδοσιακής οικογένειας, στοχοποίηση των αντιφρονούντων.

Γνωρίζουμε με ποιούς τα βάζουμε. Τα “pride” έχουν πολλαπλούς συμμάχους, όπως την προνομιακή μεταχείριση από την κυβέρνηση, το ΕΣΡ και όλα τα κόμματα που έχουν φέρει την πατρίδα σε τροχιά καταστροφής· όπως την αιγίδα της Αμερικανικής Πρεσβείας και την συνυπογραφή από μερικές ακόμη πρεσβείες· όπως την οικονομική ενίσχυση οργανώσεων του George Soros και των διεθνών λόμπι προώθησης της ομοφυλοφιλίας· όπως την υποστήριξη αρκετών εμπορικών χορηγών, οι οποίοι έχουν πειστεί για δύο παράδοξα: πρώτον, ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν ισχυρότερη αγοραστική δύναμη, και δεύτερον, ότι οι ομοφυλόφιλοι προτιμούν μάρκες επειδή διαφημίζουν την ομοφυλοφιλία του πελάτη τους και όχι για την ανωτερότητα του δικού τους προϊόντος ή υπηρεσίας. Αναίδεια, ισχύς και παράνοια στο χωνευτήρι του pride!

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν είδαμε καμμία ουσιαστική κίνηση από πολιτικά κόμματα του κοινοβουλίου ώστε να αποτραπεί ή να περιοριστεί το νοσηρό φαινόμενο.

Μόνη η ΝΙΚΗ τόλμησε να αντισταθεί έμπρακτα και συστηματικά στην επέλαση του ροζ ολοκληρωτισμού, ήδη από την πρώτη στιγμή που απέκτησε θεσμική υπόσταση ως κοινοβουλευτική πολιτική φωνή.

• Τον περασμένο Σεπτέμβριο 2023, η ΝΙΚΗ στις μεγάλες ανοιχτές εκδηλώσεις της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη παραμονές των δημοτικών εκλογών, υποστήριξε δημόσια τις υποψηφιότητες δημάρχων οι οποίοι δεν θα έδιναν άδεια διεξαγωγής των gay pride στις πόλεις τους.
• Σε επίκαιρες ερωτήσεις σε όλη την κοινοβουλευτική θητεία της, η ΝΙΚΗ κονταροχτυπήθηκε με το Υπουργείο Παιδείας φέρνοντας στο προσκήνιο την πονηρή διείσδυση της παιδεραστίας και της ομοφυλοφιλίας στην διδακτέα ύλη.
• Τον Φεβρουάριο 2024, η ΝΙΚΗ συμμετείχε σύσσωμη στο μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα κατά του «γάμου» ομοφυλοφίλων και της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους.
• Και σήμερα, Ιούνιο 2024, μόνη η ΝΙΚΗ έκανε σαφή θεσμική κίνηση για τον περιορισμό των παρελάσεων ομοφυλοφιλίας, απευθυνόμενη στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, στην Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, καθώς και στους ίδιους τους διοργανωτές του Europride, αποστέλλοντας εξώδικη προειδοποίηση για την αποτροπή φαινομένων προσβολής των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, και εκφράζοντας διαμαρτυρία για την επιβολή προβολής της διαφήμισης του Athenspride από το ΕΣΡ.

Αυτά, ορισμένοι επιτήδειοι τα ξεχνούν. Λιθοβολούν τη ΝΙΚΗ διαστρεβλώνοντας τις θέσεις της και παρουσιάζοντας το άσπρο ως μαύρο. Απομονώνουν δυο λέξεις και κάνουν σημαία ότι η ΝΙΚΗ αποδέχεται τα pride και έχει απλά ενστάσεις στον τρόπο διεξαγωγής τους.