Ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας Ἁγιορειτῶν κελλιωτών Πατέρων

 

   

Κατὰ τῆς βλασφημίας τοῦ Ἠλία Μόσιαλου,

                  Ἀντιπροσώπου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας

                 σὲ Διεθνεῖς Ὀργανισμοὺς γιὰ τὸν κορονοϊό.

                 Kαὶ στὸ Ἀνακοινωθὲν τοῦ Γραφείου Τύπου

   τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

(Ἅγιον  Ὄρος  14/27 Δεκεμβρίου 2021).

Ἄν καὶ εἴμαστε σίγουροι, ὅτι μιλᾶμε σὲ ὦτα μή ἀκουόντων, καὶ εἴμαστε μία  «φωνὴ βοῶντος ἐν ἐρήμῳ», ὅμως ἐμεῖς θεωροῦμε, ὡς στοιχειῶδες χρέος μας νὰ ὑψώσουμε τὴν φωνὴ μας, γιὰ νὰ ὑπερασπίσουμε καὶ νὰ ὁμολογήσουμε τὴν Ὀρθόδοξη πίστι μας, κάθε φορὰ, ποὺ κάποια ἀνθρωπάκια, τολμοῦν καὶ σηκώνουν τὸ μικροσκοπικό τους ἀνάστημα καὶ ἀνοίγουν τὸ βλάσφημο στόμα τους καὶ βλασφημοῦν ὅ,τι πιὸ Ἅγιο, Ἱερὸ καὶ Ὅσιο ἔχουμε, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκον, τὴν Μεγάλη μας Μητέρα,  καθὼς καὶ τὸ ἀκατάληπτο μυστήριο τῆς σωτηρίας μας, ποὺ εἶναι ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ Σωτῆρος μας, ἡ κοσμοχαρμόσυνη Γέννησις τοῦ Χριστοῦ μας, τὰ Χριστούγεννα, τὰ ὁποῖα με τὸση λαχτάρα γιορτάζουμε κάθε χρόνο, σὰν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

 Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πιστεύουμε σὲ δὺο μεγάλα καὶ ἀκατάληπτα μυστήρια στὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ στὸ μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρὸς. Στὸν Ἕνα Ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ, Πατέρα, Υἱό καὶ Ἅγιο Πνεῦμα, « εἰς μίαν οὐσίαν, μίαν θεότητα, μίαν δύναμιν, μίαν θέλησιν, μίαν κυριότητα, μίαν βούλησιν, μίαν βασιλείαν, ἐν Τρισί τελείαις Ὑποστάσεσι γνωριζομέμνην, μιᾷ προσκυνήσει πιστευομένην τε καὶ λατρευομένην ὑπό πάσης λογικῆς κτίσεως ἀσυγχύτως ἡνωμέναις καὶ ἀδιαστάτως διαιρουμένας· ὅ καὶ παράδοξον. Εἰς Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ Ἅγιον Ονεῦμα, εἰς ἅ καὶ βεβαπτίσμεθα». ( βλ. Ἁγίου Ἰωάννου Δμασκηνοῦ « Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». ΕΠΕ, σ. 80). « Μονὰς ἐν Τριάδι καὶ Τριὰς ἐν Μονάδι». Τρεῖς Ὑποστάσεις καὶ Μία Οὐσία, ἀσυγχύτως καὶ ἀτρέπτως ἑνωμένες. Ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, ὁ εἷς τῆς Τριάδος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς, « ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικὸς, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τοὺς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». ( Γαλ. Δ’, 4-6).

Αὐτὸ τὸ Μέγα μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τὸ μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, ὅπου ὁ ἀόρατος Θεὸς ἔγινε ὁρατὸς, καὶ ὁ ἀκατάληπτος Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα. Ὁ Θεὸς προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύσι μέσα ἀπὸ τὸ καθαρότατον, ἄσπιλον καί ἀειπάρθενον σῶμα τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Μέσα στὸ σῶμα τῆς Παναγίας, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κατεργάσθηκε καὶ τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας. Ἡ Παναγία μας, ἡ ὁποία ἔδωσε τὸ σῶμα της στὸν Χριστὸ, γιὰ νὰ γίνει ἄνθρωπος, ἡ Παναγία ἐνσαρκώνει καὶ τὸ μυστὴριο τῆς Ἐκκλησίας. « Σήμερον ὁρᾶται σαρκὶ, ὁ φύσει ἀόρατος, διὰ τὸν ἄνθρωπον», « Μέγα καὶ παράδοξον θαῦμα τετέλεσται σήμερον! Παρθένος τίκτει καὶ μήτρα οὐ φθείρεται, ὁ Λόγος σαρκοῦται, καὶ τοῦ Πατρὸς οὐ καχώρισται»..« Ἄνανδρός εἰμι, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τὶς ἑώρακε; ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις». Καὶ ὅπως πολὺ ἐπιγραμματικὰ λέγει καὶ Μέγα Ἀθανάσιος « ὁ Θεὸς γέγονεν ἄνθρωπος, ἵνα τὴν ἀνθρώπινην φύσιν θεὸν κατηργάσοιτο ». Αὐτὸ τὸ μέγα μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, τὸ ὁποῖο περίμενε ἡ ἀνθρωπότης γιὰ αἰῶνες καὶ στέναζε κάτω ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου, ἔρχεται, τώρα τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων. Αὐτὸ τὸ δυστυχισμένο ἀνθρωπάκι, ποὺ μέχρι ἐχθὲς δὲν τὸν ἤξερε κανένας, ἐρωτοῦμε, ποῦ βρῆκε αὐτὴ τὴν ἀλαζονεία καὶ τὸ θράσος νὰ βλασφημεῖ τὴν πίστι μας, τὴν πίστι ἑκατομμυρίων Χριστιανῶν ἀνὰ τὸν κόσμον; Πῶς τὸ τόλμησε αὐτὸ; Μήπως εἶναι τίποτε τυχαῖο, ἤ τὸ ἔκανε ἀπὸ μόνος του; Μήπως εἶναι συνεννοημένος μὲ τὴν κυβέρνησί του, καὶ τοὺς λοιποὺς ἀθέους καὶ ἀντίχριστους πολτικοὺς, οἱ ὁποῖοι στὴν πλειοψηφεία τους, ἔχουν ἀρνηθεῖ τὴν χριστιανική τους πίστι, καὶ ἔχουν γίνει προδότες τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος; Ὅλος ὁ λαὸς τὸ γνωρίζει, ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτούς, ἀνήκουν σὲ ἀπόκρυφες μυστικιστικὲς Μασονικὲς στοὲς καὶ σὲ ἄλλα σκοτεινὰ συστήματα τοῦ παγκόσμιου κατεστημένου, προκειμένου νὰ γίνουν πολτικοὶ, γιὰ νὰ πλουτίζουν καὶ νὰ ρουφοῦν τὸ αἷμα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Γιατὶ οἱ πολιτικοὶ κρύβουν τὴ θρησκευτική τους πίστι; Αὐτὸ τὸ δυστυχισμένο ἀνθρωπάκι, σύμφωνα μὲ ἀναρτήσεις στὸ Διαδύκτιο φέρεται ὅτι εἶναι Ἑβραῖος στὴν καταγωγὴ, ( δὲν μᾶς πειράζει ἡ καταγωγή του), μήπως εἶναι ἄραγε καὶ στὴν θρησκεία; Ἐὰν πιστεύει στὴν Ἰουδαϊκὴ θρησκεία τῆς καμπάλας κλπ, γιατὶ φοβᾶται, γιατί τὸ κρύβει, καὶ γιατὶ παρουσιάζεται μὲ χριστιανικὸ ὄνομα; Εἶναι ὄντως βαπτισμένος Χριστιανὸς;

Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος Χατζῆς

«Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα»

Ἄξιος μιμητὴς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὑπῆρξε ὁ μακαριστός ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δουραχάνης Ἰωαννίνων πατὴρ Ἀθανάσιος Χατζῆς. Γεννήθηκε στὴν ὀρεινὴ Βοβούσα Ἀνατολικοῦ Ζαγορίου τὸ 1933. Στὶς 26/09/1970 ἔγινε μοναχός, στὶς 11/11/1970 ἔγινε διάκονος καὶ στὶς 28/06/1972 ἱερέας. Ἡ ἱεροσύνη γιὰ τὸν ταπεινὸ καλόγερο εἶναι δῶρο Θεοῦ:

“Ἡ παράκλησή μου στὴ χειροτονία ἦταν νὰ προσ­εύχονται νὰ γίνω καλὸ μαντρόσκυλο. Νὰ ἀγαπάω καὶ νὰ φυλάω τὰ πρόβατα. Νὰ ὁρμάω καὶ νὰ μὴ φοβᾶμαι τὸ λύκο. Νὰ μάθω νὰ ἀνεβαίνω στὸ Γολγοθᾶ”.

Τὸ 1974 τοῦ παραχωρήθηκε τὸ ἐγκαταλειμμένο Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Ντουραχάνης στὰ Ἰωάννινα. Τὴν ἴδια χρονιὰ εἶχε γίνει κλοπὴ εἰκόνων. Μπαίνει στὴν αὐλή, σηκώνει τὸ σκεπάρνι καὶ λέει: “Παναγιά μου, βοήθα με, δὲν ἔχω τίποτα, ἐσὺ ξέρεις”. Ὁ πατέρας Ἀθανάσιος τὸ ἀνέστησε μὲ τὰ χέρια του. Καθημερινὰ τελοῦσε τὴν θ. Λειτουργία. Ἡ θέλησή του τὸν ἔκανε πολυτεχνίτη καὶ ἔδωσε πνοὴ στὰ χαλάσματα. Ἤθελε νὰ ἔχει τὴν χαρὰ τῆς δημιουργίας, νὰ εἶναι κοντὰ στὸν ἄνθρωπο, νὰ προσφέρει. Μὲ ἁπλὰ λόγια, ὁ καλόγερος πατέρας Ἀθανάσιος ἀποτυπώνει τὸ στίγμα γιὰ τὴ μεγάλη ἀπόφαση ζωῆς ποὺ πῆρε.

Μὲ τὴ φροντίδα τῆς Θεοτόκου ὁ τόπος ἀνασταίνεται. Ὁ ἱδρώτας πιάνει τόπο. Τὰ χαλάσματα γίνονται τοῖχοι, δωμάτια. Ἡ ἄγονη ὅλο πέτρες γῆ κάνει τὸ θαῦμα της.

Ἀναγκάζεται νὰ κάνει διάφορες δουλειές, νὰ κόψει τὸν ὕπνο, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὸν ἄρτο τὸν ἐπιούσιο. Ἀσχολεῖται μὲ τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ 1956. Πρὶν ἀκόμα γίνει μοναχός, νοικιάζει ἕνα σπίτι στὰ Γιάννενα. Τὸ ἐπισκευάζει μὲ σκοπὸ νὰ προσφέρει στέγη καὶ τροφὴ σὲ παιδιὰ ποὺ θέλουν νὰ σπουδάσουν. Διάκονος τῆς ἀγάπης, ἐργάτης τῆς προσ­ευχῆς, ἐργολάβος ἑνὸς ἀτέλειωτου κοινωνικοῦ ἔργου, μὲ προσφορὰ στὸ ὀρφανό, στὸ φτωχὸ καὶ τὸ δυστυχισμένο παιδὶ ὁ σεμνὸς αὐτὸς καλόγερος μὲ τὸ κόκκινο, κεντημένο σταυρὸ στὸν σκοῦφο του, ἀγωνίζεται μαζὶ μὲ τὸ λαό, γιὰ τὸν λαό.

Τὸ 1980 ἱδρύεται ἕνα φιλανθρωπικὸ σωματεῖο μὴ κερδοσκοπικοῦ χαρακτήρα, τὸ “ΑΝΘΟΣ”. Ἔξω ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ μοναστηριοῦ, σὲ μία σειρὰ ἀπὸ πολυάριθμα κτήρια, στεγάζεται καὶ λειτουργεῖ δημοτικὸ σχολεῖο, γυμνάσιο, οἰκοτροφεῖο, βιβλιοθῆκες, ἀναγνωστήρια, αἴθουσες ψυχαγωγίας, ραδιοφωνικὸς σταθμὸς μὲ τὴν ὀνομασία “ΣΠΙΝΟΣ”¨, λαογραφικὸ μουσεῖο “Σταλαγματιὲς ἀπὸ τὴν παράδοση” καὶ ἐργαστήριο ἁγιογραφίας.

Πόρνης ἐπεθύμει ὁ Θεός; Ναί, πόρνης· τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας λέγω…

 

«Πόρνης ἐπεθύμει ὁ Θεός; Ναί, πόρνης· τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας λέγω…Ὑψηλὸς ἦν, καὶ αὕτη ταπεινή. Ἀκήρατος ἦν, ἀνώλεθρος ἡ οὐσία, ἄφθαρτος ἦν ἡ φύσις, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὢν, ὑπερβαίνων ἀγγέλους, ἀνώτερος τῶν ἄνω δυνάμεων, νικῶν λογισμὸν, ὑπερβαίνων διάνοιαν, ὀφθῆναι μὴ δυνάμενος, πιστευθῆναι δὲ μόνον. Ἄγγελοι ἔβλεπον καὶ ἔτρεμον, τὰ Χερουβὶμ τὰς πτέρυγας ἐπέβαλλον, πάντα ἐν φόβῳ. Ἐπέβλεπεν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐποίει αὐτὴν τρέμειν· ἠπείλει τῇ θαλάσσῃ καὶ ἐξήραινεν αὐτήν. Πῶς εἴπω; Πῶς παραστήσω; Ἡ μεγαλωσύνη αὐτοῦ πέρας οὐκ ἔχει, ἡ σοφία αὐτοῦ ἀριθμὸν οὐκ ἔχει, τὰ κρίματα αὐτοῦ ἀνεξιχνίαστα, αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ ἀνεξερεύνητοι…

Ἀλλ’, ὅπερ ἔλεγον, ὁ τοσοῦτος καὶ τηλικοῦτος ἐπεθύμησε πόρνης. Καὶ ἄνθρωπος μέν, ἐὰν ἐπιθυμήσῃ πόρνης καταδικάζεται, Θεός δὲ πόρνης ἐπιθυμεῖ; Καὶ πάνυ. Πάλιν ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα γένηται πόρνος· Θεὸς δὲ ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα τὴν πόρνην παρθένον ἐργάσηται. Καὶ τί; Ἵνα γένηται νυμφίος. Οὐ πέμπει πρὸς αὐτὴν οὐδένα τῶν δούλων, οὐ πέμπει ἀρχάγγελον, οὐ πέμπει τὰ Χερουβίμ, οὐ πέμπει τὰ Σεραφίμ· ἀλλ᾿ αὐτὸς παραγίνεται ὁ ἐρῶν.

Ἐπεθύμησε πόρνης· καὶ τί ποιεῖ; Ἐπειδὴ αὐτὴ οὐκ ἠδύνατο ἀναβῆναι ἄνω, αὐτὸς κατέβη κάτω. Πρὸς τὴν πόρνην ἔρχεται καὶ οὐκ αἰσχύνεται. Καὶ πῶς ἔρχεται; Οὐ γυμνῇ τῇ οὐσίᾳ, ἀλλὰ γίνεται, ὅπερ ἦν ἡ πόρνη, οὐ τῇ γνώμῃ, ἀλλὰ τῇ φύσει. Ἵνα μὴ ἰδοῦσα αὐτὸν πτοηθῇ, ἵνα μὴ ἀποπηδήσῃ, ἵνα μὴ φύγῃ. Ἔρχεται πρὸς τὴν πόρνην καὶ γίνεται ἄνθρωπος. Εἰς μήτραν κυοφορεῖται καί αὔξεται κατὰ μικρὸν καὶ μίγνυται ἀνθρώποις· καίτοι εὑρίσκει αὐτὴν ἐλκῶν γέμουσαν, ἐκτεθηριωμένην, ὑπὸ δαιμόνων πεφορτισμένην… Καὶ τί ποιεῖ; Λαμβάνει αὐτήν, ἀρμόζεται αὐτήν...Ὤ Νυμφίου καλλωπίζοντος ἀμορφίαν νύμφης!» 

 

(Αγίου Ιωάννου του  Χρυσοστόμου) 

 

Καί ποιόν νά φοβηθοῦμε δηλαδή ἐμεῖς τώρα; 

Ποιόν ἀντίχριστο τύραννο, ποιούς διεστραμμένους βασανιστές, ποιά ζοφοπνεμένη συμμορία, ποιές ἄθλιες πολιτικές μαριονέτες καί ποιά ρασοφόρα ἀνδρείκελα; 

Καί ἀπό ποιές ἀπειλές νά τρομάξουμε, ἀπό ποιούς ἐκβιασμούς καί ποιούς διωγμούς; 

Γιά ποιά πρόστιμα νά μᾶς ποῦνε οἱ δείλαιοι, γιά ποιά κελιά, ποιά γκουλάγκ καί ποιά στρατόπεδα;

 

Τώρα ἐτέχθη Χριστός καί μηδείς φοβείσθω. 

Ἄς διαλυθοῦνε τώρα οἱ σκιές, ἄς σκορπίσουν μαζί μέ τίς καταχνιές ὅλοι οἱ φόβοι. 

Σήμερα ἕνας χαροποιός λυγμός, λυτήριος τῆς θλίψης, καταυγάζει πυρεμφορούμενος τά σύμπαντα.

 Ἡ νερτέρα χθών νῦν ἐπικράνθη καί ἐνεπαίχθη. 

Γιατί πίστευε βέβαια πώς εἶναι κραταιά καί πανσθενής. Μά τώρα ἡ εξουσία της ἀποδείχτηκε φενάκη.

Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους.

 Ρήματα ζωής αιωνίου από τον Άγιο Σωφρόνιο Σαχάρωφ του Essex

Για εμάς τους Χριστιανούς το κεντρικό σημείο του σύμπαντος και η ύψιστη έννοια της ιστορίας ολόκληρου του κόσμου είναι ο ερχομός του Ιησού Χριστού.. Ήρθε με άκρα πραότητα, φτωχότερος των φτωχών «μη έχων πού την κεφαλήν κλίναι». Δεν είχε καμιά αυθεντία, ούτε στην πολιτεία, ούτε στη Συναγωγή, από αποκάλυψη εκ των άνω. Δεν πολέμησε τους αντιπάλους του. Και απομένει σ’ εμάς να τον αναγνωρίσουμε σαν Παντοκράτορα ακριβώς γιατί «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), αφού υπέστη τελικά μαρτυρικό θάνατο… 

Μερικές φορές οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν μας βάζουν στη θέση ενός ταξιδιώτη που ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του στο χείλος της αβύσσου, από το οποίο είναι αδύνατο να επιστρέψει. Η άβυσσος είναι το σκότος της άγνοιας και ο φόβος της αιχμαλωσίας από το θάνατο. Μόνο η ενέργεια της αγιασμένης απελπισίας θα μας κάνει ικανούς να τα υπερπηδήσουμε. Αφού πεισθούμε από κάποια μυστηριώδη δύναμη, ριχνόμαστε στο άγνωστο επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και τι συμβαίνει; Αντί να σπάσουμε το κεφάλι μας στους βράχους, αισθανόμαστε ένα αόρατο χέρι να μας οδηγεί ευγενικά και να σωζόμαστε. Το να ριχτούμε στο άγνωστο σημαίνει εμπιστοσύνη στο Θεό. Απελπισμένοι από τους ισχυρούς της γης, αρχίζουμε να ερευνούμε για μια νέα ζωή, στην οποία η πρώτη θέση δίνεται στο Χριστό.

Άγνωστοι οι δρόμοι του Κυρίου. Ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να τους ανακαλύψει. Ο Θεός με την εμφάνιση του μας αποκάλυψε το μοναδικό δρόμο για την αιώνια λύτρωση. Μας έδωσε παράδειγμα σε όλα… Είναι ζωτικό να ζούμε «εν τη προσευχή» για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε με σθένος στην καταστρεπτική επίδραση του έξω κόσμου.

Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους.
Μη σκέπτεστε ότι υπάρχει κάποιο λάθος και ότι θα μπορούσατε όλο αυτό να το επιτύχετε κάπου αλλού και να το αποκτήσετε χωρίς κόπο. Εκείνο που τώρα υπομένετε θα σας καταλογισθεί ως μαρτύριο… Το να μειώνουμε το προσωπικό σχέδιο του Θεού για μας δεν είναι μόνο σφάλμα, αποτελεί αμαρτία. 

Ο Θεός σώζει

Όταν αναχώρησαν οι Μάγοι, λέει ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος (Ματθ. β΄ 1-23), άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Ιωσήφ, σε όνειρο, και του είπε: Σήκω και πάρε το Βρέφος και την Παναγία Μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο. Μείνε εκεί μέχρι να σου πω…(Ωσ. Ια’ 1).

Τι έχει να πει σε μας αυτό το γεγονός; Ότι η εξέλιξη των πραγμάτων στην πορεία της ζωής μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και ότι ακόμη κι αν όλη η μανία των οργάνων του σκότους πέσει επάνω μας, δεν μπορεί να καταφέρει εναντίον μας απολύτως τίποτε. Διότι μας προστατεύει ο Κύριος, εφόσον κι εμείς βρισκόμαστε κοντά Του. Ενδιαφέρεται κάθε στιγμή για μας. Δεν αδιαφορεί, όταν βρισκόμαστε σε δυσκολίες και κινδύνους. Είναι κοντά μας στις αγωνίες και στις δυσκολίες μας, μας δίνει θάρρος και δύναμη. Και στην κατάλληλη στιγμή επεμβαίνει και μας λυτρώνει από πειρασμούς και από πολλούς κινδύνους σωματικούς και ψυχικούς. Στις δύσκολες λοιπόν στιγμές που θα συναντήσουμε στη ζωή μας να μην ξεχάσουμε ποτέ πως έχουμε βοηθό τον παντοδύναμο Θεό.

Όταν λοιπόν πέθανε ο Ηρώδης, άγγελος Κυρίου φάνηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο στην Αίγυπτο και του είπε: Σήκω και πάρε το Παιδί και τη Μητέρα του και πήγαινε με την ησυχία σου στην χώρα του Ισραήλ. Διότι έχουν πεθάνει πλέον εκείνοι που ζητούσαν τη ζωή του παιδιού. Και ο Ιωσήφ σηκώθηκε, πήρε το Παιδί και τη Μητέρα του και ήλθε στην Παλαιστίνη.

Κι αφού ήλθε εκεί, κατοίκησε στην πόλη που λεγόταν Ναζαρέτ. Για να πραγματοποιηθεί εκείνο που ειπώθηκε από τους Προφήτες, ότι ο Ιησούς θα ονομασθεί περιφρονητικά από τους εχθρούς του Ναζωραίος.
Ο Ναζωραίος λοιπόν νίκησε, και ο διώκτης του Ηρώδης πέθανε. Και πώς πέθανε; Με θάνατο φρικτό, όπως περιγράφει η ιστορία. Πεθαίνουν λοιπόν κάποτε οι διώκτες. Ο θάνατος δίνει τέλος στην κακία τους. Οι διωγμοί τελειώνουν. Όσο σκληροί κι αν είναι. Μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία αναφέρονται τόσοι και τόσοι διωγμοί. Διωγμοί ύπουλοι και φοβεροί, άμεσοι και έμμεσοι, με νόμους και διατάγματα, με μαρτύρια και με θανατώσεις, με εξευτελισμούς και περιθωριοποιήσεις. Και οι διώκτες και οι διωγμοί μένουν στην ιστορία ως αποτρόπαιες σελίδες του δαιμονικού κόσμου των εχθρών του Χριστού.

Αυτός όμως που μένει νικητής και θριαμβευτής της ιστορίας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος. Αυτός εξέρχεται Νικητής. Θριαμβευτής. Διότι δεν είναι ένας άνθρωπος που κινδυνεύει, αλλά ο Θεός που σώζει. Είναι ο ρυθμιστής της ζωής του κόσμου και της δικής μας. Στα χέρια Του είναι η ζωή μας, η ζωή των λαών και των κρατών. Στα χέρια του βρίσκεται η Εκκλησία του και ο λαός του. Αυτός ανατρέπει τυράννους και καθεστώτα. Αυτός συντρίβει κάθε υπερφίαλο διώκτη που νομίζει ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο σχέδιό του. Μη φοβόμαστε λοιπόν σε κάθε εποχή, σε κάθε διωγμό άμεσο ή έμμεσο, φανερό ή κρυφό, κατά μέτωπον ή ύπουλο. Ας μένουμε πάντοτε με τον νικητή, με τον θριαμβευτή Ναζωραίο Κύριο. Η νίκη είναι πάντα δική του.
Περιοδικό “Ο Σωτήρ”, τ. 1991

ICONANDLIGHT

"Στο Χριστό στο Κάστρο"

 «Ἀλλ’ ὅτε ὁ ἱερεύς ἐξελθών ἔψαλε τό «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός», τότε αἱ μορφαί τῶν Ἁγίων ἐφάνησαν ὡς νά ἐφαιδρύνθησαν εἰς τούς τοίχους· «Ἀκολουθήσωμεν λοιπόν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ», καί ὁ κύρ Ἀλεξανδρής ἐνθουσιῶν ἔλαβε τήν ὑψηλήν καλάμην καί ἔσεισε τόν πολυέλεον μέ τάς λαμπάδας ὅλας ἀνημμένας. «Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ», κ’ ἐσείσθη ὁ ναός ὅλος ἀπό τήν βροντώδη φωνήν τοῦ παπα-Φραγκούλη μετά πάθους ψάλλοντος: «Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν σπηλαίῳ τεχθέντι», καί οἱ ἄγγελοι οἱ ζωγραφιστοί, οἱ περικυκλοῦντες τόν Παντοκράτορα ἄνω εἰς τόν θόλον, ἔτειναν τό οὖς, ἀναγνωρίσαντες οἰκεῖον αὐτοῖς τόν ὕμνον. Καί εἶτα ὁ ἱερεύς ἐπῆρε καιρόν, καί ἤρχισε νά προσφέρῃ τῷ Θεῷ θυσίαν αἰνέσεως».

Από το χριστουγεννιάτικο διήγημα «Στο Χριστό, στο Κάστρο» του Αγίου των νεοελληνικών γραμμάτων Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.

Πάντα επίκαιρο!

 

Μόρφου Νεόφυτος

 Πρέπει να είσαι αγωνιστής για να κερδίσεις τα ωραία απο τα ορατά και τα ωραιότερα απο τα αόρατα!

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΜΑΣ!

Η ευρώπη σκέφτεται λογικά 1000 χρόνια τώρα, ξεγελάστηκε από τον πάπα! Και η λογική νικά την καρδιά, γιατί έχασαν την τέχνη «καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου!» Έχασαν την τέχνη της μετάνοιας! Ο κορωνοϊός είναι απλά μία απαρχή, δεν είναι το τέρμα! Έρχονται πολλά και ποικίλα που κουράζεσαι και να τα διηγείσαι... Αυτό που χρειάζεται ένα είναι!

Να μάθουμε να καθαρίζουμε την καρδιά μας και τότε φεύγει και ο φόβος και παίρνουμε και αποφάσεις και πορευόμεθα από δόξα εις δόξαν!

Σας εύχομαι όλους και εσείς να εύχεστε για εμένα, να έχουμε καρδίαν καθαράν και να νικά την λογική και να νικά τον εγκέφαλο!

Οι δοκιμασίες δεν τέλειωσαν, μια που και ο Θεός θα απαντά στα σχέδια τους με τα σχέδια Του, μέσα απο τα οποία θα αναδειχθούν οι άνθρωποι της πίστης και της υπομονής των Αγίων, οι οποίοι θα διακονήσουν την παγκόσμια αναλαμπή της Ορθοδοξίας, που έρχεται σαν ζεστός ήλιος μετά την φοβερή καταιγίδα!

Όποιοι πάνε με την νέα τάξη πραγμάτων στην αρχή θα εξυπηρετηθούν, αλλά ύστερα θα υποταχθούν! Σωματικά και ψυχικά! Αυτά θα τα αφήσει ο Χριστός να ξεδιπλώνουν τα σχέδια τους και ύστερα θα τους τα ανατρέψει! Ανατροπή με γεωφυσικά φαινόμενα, εμφύλιες διαμάχες κτλπ! 

 

Ας έχουμε ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΣΤΕ!

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΞΗΛΘΕ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

 

Μην βλέπετε αν οι πολλοί μας εμπαίζουν, αν μας σταυρώνουν!

  Ο Θεός μας είναι ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ! 

Να ακολουθούμε το λόγο του Σταυρού όχι το λόγο της νέας εποχής! Της νέας αταξίας! 

ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΔΙΩΚΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ!

Να ευχόμαστε να μας δίνει ο Θεός μετάνοια, να περάσουμε αυτές τις δοκιμασίες, τις εξετάσεις που ήρθαν και που έρχονται!

Το χάπι, το εμβόλιο και η πεταλούδα

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΦΕΥΡΕΤΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ mRNA ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

 

ROBERT MALONE: «ΜΑΚΡΥΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ»

ΒΙΝΤΕΟ


Το όνομά μου είναι Robert Malone και σας μιλάω ως γονέας, παππούς και πατέρας, γιατρός και επιστήμονας. Συνήθως δεν διαβάζω από μια προετοιμασμένη ομιλία, αλλά αυτό είναι τόσο σημαντικό που ήθελα να να σιγουρευτώ ότι θα έχω κάθε επιστημονικό γεγονός και λέξη σωστά.


Πριν εμβολιάσεις το παιδί σου, το οποίο είναι μη αναστρέψιμο και δυνητικά μόνιμα επιβλαβές, μάθετε γιατί 16.000 γιατροί και ιατροί επιστήμονες σε όλο τον κόσμο υπέγραψαν μια δήλωση που δηλώνει δημόσια ότι τα υγιή παιδιά ΔΕΝ πρέπει να εμβολιάζονται για τον COVID-19.



Εκ μέρους αυτών των MD και PhD, έχω δημοσιεύσει μια σαφή δήλωση που περιγράφει τα επιστημονικά δεδομένα πίσω από αυτήν την απόφαση.

Υποστηρίζω αυτή τη δήλωση με μια καριέρα αφιερωμένη στην έρευνα και την ανάπτυξη εμβολίων. Είμαι εμβολιασμένος για το COVID και είμαι γενικά υπέρ του εμβολιασμού. Έχω αφιερώσει ολόκληρη την καριέρα μου στην την ανάπτυξη ασφαλών και αποτελεσματικών τρόπων πρόληψης και θεραπείας μολυσματικών ασθενειών.

Μετά από αυτό, θα δημοσιεύσω το κείμενο αυτής της δήλωσης, ώστε να μπορείτε να το μοιραστείτε με τους φίλους σας και την οικογένεια.

Πριν κάνετε την ένεση στο παιδί σας - μια απόφαση που είναι μη αναστρέψιμη - ήθελα να σας ενημερώσω για τα επιστημονικά δεδομένα σχετικά με αυτό το γενετικό εμβόλιο, το οποίο βασίζεται στην τεχνολογία εμβολίων mRNA που δημιούργησα:

Υπάρχουν τρία ζητήματα που πρέπει να κατανοήσουν οι γονείς

🔴 Το πρώτο είναι ότι ένα ιικό γονίδιο θα εγχυθεί στα κύτταρα του παιδιού σας. Αυτό το γονίδιο αναγκάζει το σώμα του παιδιού σας να παράγει τοξικές πρωτεΐνες αιχμής. Αυτές οι πρωτεΐνες συχνά προκαλούν μόνιμες βλάβες σε κρίσιμα όργανα των παιδιών, όπως

📍 τον εγκέφαλο και το νευρικό τους σύστημα

📍 την καρδιά και τα αιμοφόρα αγγεία τους, συμπεριλαμβανομένων των θρόμβων αίματος

📍 το αναπαραγωγικό τους σύστημα

📍 και αυτό το εμβόλιο μπορεί να προκαλέσει θεμελιώδεις αλλαγές στο ανοσοποιητικό τους σύστημα

🔴 Το πιο ανησυχητικό σημείο σχετικά με αυτό είναι ότι, μόλις επέλθουν αυτές οι βλάβες, είναι ανεπανόρθωτες

📍 Δεν μπορείτε να διορθώσετε τις βλάβες στον εγκέφαλό τους

📍 Δεν μπορείτε να επιδιορθώσετε τις ουλές των καρδιακών ιστών

📍 Δεν μπορείτε να επιδιορθώσετε ένα γενετικά επαναρυθμισμένο ανοσοποιητικό σύστημα, και

📍 Η αναπαραγωγική βλάβη θα μπορούσε να επηρεάσει τις μελλοντικές γενιές της οικογένειάς σας.

🔴 Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να γνωρίζετε είναι το γεγονός ότι αυτή η νέα τεχνολογία δεν έχει δοκιμαστεί επαρκώς

📍 Χρειαζόμαστε τουλάχιστον 5 χρόνια δοκιμών/ερευνών προτού μπορέσουμε να κατανοήσουμε πραγματικά τους κινδύνους

📍 Οι βλάβες και οι κίνδυνοι από τα νέα φάρμακα συχνά αποκαλύπτονται πολλά χρόνια αργότερα

🔵 Αναρωτηθείτε αν θέλετε το δικό σας παιδί να είναι μέρος της πιο ριζοσπαστικής ιατρικής πειράματος στην ανθρώπινη ιστορία

🔵Ένα τελευταίο σημείο: ο λόγος που σας δίνουν για να εμβολιάσετε το παιδί σας είναι ένα ψέμα.

🔵 Τα παιδιά σας δεν αποτελούν κίνδυνο για τους γονείς ή τους παππούδες τους.

🔵 Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο. Η ανοσία τους, αφού μολυνθούν με το Covid, είναι ζωτικής σημασίας για τη διάσωση την οικογένειά σας, αν όχι τον κόσμο, από αυτή την ασθένεια

Συνοψίζοντας: δεν υπάρχει κανένα όφελος για τα παιδιά σας ή την οικογένειά σας από τον εμβολιασμό των παιδιών σας έναντι των μικρών κινδύνων του ιού, δεδομένων των γνωστών κινδύνων για την υγεία από το εμβόλιο που ως γονέας, εσείς και τα παιδιά σας μπορεί να πρέπει να ζήσετε για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Η ανάλυση κινδύνου/οφέλους δεν είναι καν κοντά.

Ως γονέας και παππούς και γιαγιά, η σύστασή μου προς εσάς είναι να αντισταθείτε και να αγωνιστείτε για την προστασία των τα παιδιά σας

Το Άνθος της Δουραχάνης Λόγος τιμής και ευγνωμοσύνης στον αείμνηστο πατέρα Αθανάσιο Χατζή

 

 Μαρούλα Παπαευσταθίου-Τσάγκα

Το Άνθος της Δουραχάνης

Λόγος τιμής και ευγνωμοσύνης στον αείμνηστο πατέρα Αθανάσιο Χατζή
Μαρούλα Παπαευσταθίου-Τσάγκα

Διδάκτωρ Ιστορίας
Συντονίστρια Εκπαιδευτικού Έργου Φιλολόγων
Περιφερειακού Κέντρου Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΠΕΚΕΣ) Ηπείρου
e-mail: pmaroula@gmail.com

Όταν κάποτε ο μπεηλερμπέης εκείνος[1] αντίκρισε από τον χιονισμένο Δρίσκο τα Γιάννινα και αποφάσισε να διασχίσει με τα στρατεύματά του την παγωμένη λίμνη που έμοιαζε με πεδιάδα, δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως το μοναστήρι που έχτισε και αφιέρωσε στην Παναγία -ευγνωμονώντας για τη θαυμαστή σωτηρία τού ίδιου και του ιππικού του- θα γνώριζε μία τέτοια λαμπρή πορεία στις μέρες μας. Ότι θα είχε στο τιμόνι του ένα τόσον άξιον αρχηγό. Τον ηγούμενο πατέρα Αθανάσιο Χατζή, τον γνωστό σε όλους μας παπα Θανάση του Ντουραχάν.

Ο πατήρ Αθανάσιος ήταν μια σπάνια προσωπικότητα που ο Θεός ευδόκησε να συναντήσουμε στη ζωή μας. Τα πλούσια χαρίσματα με τα οποία Εκείνος τον προίκισε τα αξιοποίησε όλα για να δημιουργήσει μια πολιτεία μέσα στην πόλη των Ιωαννίνων τόσο μικρή, όσο ήταν δυνατόν να χωρέσει στα περιορισμένα όρια της βραχώδους πλαγιάς, δίπλα και γύρω από το Μοναστήρι της Παναγίας Ντουραχάνης, που του δόθηκε και τόσο μεγάλη ώστε να ξεκουράζονται όλα τα Γιάννινα, και όχι μόνο! Παιδί της Ηπείρου βάδιζε από την πρώτη στιγμή χέρι με χέρι με τον λιτό αλλά πλούσιο σε εσωτερικότητα ηπειρωτικό λαό, σε αυτή την πρωτογενή συνύπαρξη κλήρου και λαού, σε θαυμαστό και αξεδιάλυτο αμάλγαμα.





Δεν υπάρχει Γιαννιώτης που να μη γνωρίζει το έργο του∙ να μην το σέβεται και να μην το εκτιμά. Και ούτε είναι εύκολο να το αποτιμήσεις γιατί θα το αδικήσεις. Πρόκειται για μια ζωή θυσίας και αυταπάρνησης. Ο παππούλης εκδαπανούσε τον εαυτό του πολύ πριν τον γνωρίσουμε, παιδιόθεν. Εμείς τον θυμόμαστε από τη δεκαετία του ’70-’80, τότε που λειτουργούσε και στην Αγία Αικατερίνη -στο εν Ιωαννίνοις Μετόχι του Θεοβαδίστου Όρους Σινά- τις Κυριακές, επί 15 χρόνια. Ως εφήβων, μας είχε κάνει εντύπωση η φράση που επαναλάμβανε με ένταση, συχνά, στα κηρύγματά του εκεί: «Γονείς, για να σας ακούν, μη μιλάτε στα παιδιά για τον Θεό αλλά στο Θεό για τα παιδιά».



Ένα κοφτερό πνεύμα φωτισμένο. Κοντά του νιώθαμε ασφάλεια και ένα αίσθημα ότι ο Θεός μάς αγαπά και μας ενδυναμώνει. «Δυσκολίες θα έχουμε. Με ασανσέρ δε θα πάμε στον Παράδεισο. Δεν μπορώ να ζητήσω από τον Θεό να μην έχω εμπόδια, αλλά του ζητώ να μου δίνει αντοχές και δύναμη να παλεύω και να τα ξεπερνώ», μας έλεγε για να μας δείχνει πώς πρέπει να σκεφτόμαστε και να μην παραπονιόμαστε.

Λάμβανε υπόψη του την ανθρώπινη αδυναμία και δεν έκρινε αλλά και δεν κατέκρινε, κάτι που μας υπενθυμίζει διαρκώς και με την φράση- έμβλημα στην είσοδο της Ιεράς Μονής Δουραχάνης: «Αγάπα, Συγχώρα και Προχώρα στη Ζωή σου». Μας προειδοποιούσε πάντοτε για όλα όσα θα συνέβαιναν και για τα τωρινά τεκταινόμενα, που τα έχει προβλέψει αρκετά χρόνια πριν. Γι αυτό και επέμενε στη δύναμη της Παράδοσης για να φυλάξουμε την ιδιοπροσωπία μας. «Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις» και «ξύπνα καημένε μου ραγιά…» βροντοφώναζε όλα τα προηγούμενα έτη περικλείοντας όλα τα σημαινόμενα μέσα στη φράση. Τα τελευταία χρόνια είχε προσθέσει στο κήρυγμά του το «στήκετε και κρατείτε τη γλώσσα. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα των γλωσσών! Το έλεγε αυτό εκείνος που ούτε τρεις μήνες δεν φοίτησε σε σχολείο. Τελευταίως επαναλάμβανε με επιμονή σημαίνουσα και το «γνώτε έθνη και λαοί, αυτή είναι η πίστις μας, αυτή είναι η γλώσσα μας, αυτή είναι η θρησκεία μας και τα ήθη και έθιμά μας».

Μια από τις λεπτότερες έγνοιες του ήταν να μη χαθεί το άρωμα της Παράδοσης. «Το περιβόλι μας με τα τραγούδια και τα πλούσια νοήματα να το γνωρίζουμε, να το αγαπούμε». Μας προέτρεπε να δραματοποιούμε τα δημοτικά μας τραγούδια σε θεατρικές παραστάσεις «για να έχουν εικόνες τα παιδιά». Γνώριζε ανέκαθεν την παράμετρο αυτή της σύγχρονης Εκπαίδευση, πως, δηλαδή, ευκολότερα έτσι θα «μιλούσαν» τα κείμενα στην καρδιά των μαθητών οδηγώντας τους σε υγιείς και δημιουργικούς δρόμους και μαθαίνοντάς τους, παράλληλα, να εστιάζουν στο θετικό, ώστε να γίνεται από μόνο του αποβλητέο το επιβλαβές των αρνητικών θεαμάτων και ακροαμάτων. Οι θεατρικές παραστάσεις των Εκπαιδευτηρίων Δουραχάνης είναι ένα εκπαιδευτικό καλλιτεχνικό γεγονός για την πόλη των Ιωαννίνων, καθώς συνεγείρουν το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητος της περιοχής μας, επισήμους και πλήθος κόσμου που απολαμβάνει το επαγγελματικό -θα λέγαμε- παίξιμο των μαθητών με απλότητα συνάμα και χάρη. Μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τα πρότυπα αυτά έργα και από την ιστοσελίδα του Ντουραχάν, στο διαδίκτυο.

«A hidden life» (Μία κρυφή ζωή)

 

Ἀνάμεσα πάντως σέ τόσες κινηματογραφικές ταινίες πού θυμίζουν ἔντονα τόν δυστοπικό ζόφο τῶν ἡμερῶν μας, ἴσως καί νά ἔβαζα στήν κορυφή τό συγκλονιστικό «A hidden life» (Μία κρυφή ζωή) τοῦ περίφημου δημιουργοῦ Τέρενς Μάλικ («Λεπτή Κόκκινη Γραμμή», «Το δέντρο της ζωής»).

 Ἕνα πραγματικό κινηματογραφικό ἀριστούργημα, πού ἐστιάζει πάνω στήν ἀντίσταση καί γίνεται ὕμνος τοῦ ἀνθρώπινου χρέους ἀπέναντι στή βαρβαρότητα καί τόν ὁλοκληρωτισμό.

Βασισμένο σέ πραγματικά γεγονότα, εἶναι ἡ ἱστορία ἑνός πολίτη στή ναζιστική Αὐστρία τοῦ 1939, πού ὅταν συνειδητοποιεῖ τί συμβαίνει γύρω του, ἀρνεῖται νά δηλώσει πίστη στό καθεστώς καί νά ὑπηρετήσει στόν στρατό, μένοντας ἐφεξῆς ἀταλάντευτος στήν ἐπιλογή του παρά τά ἀρχικά καλοπιάσματα, στή συνέχεια τίς πιέσεις, ἔπειτα τόν κοινωνικό κανιβαλισμό (ξεκάθαρη ἡ άντιμετώπιση ἀπό τούς συγχωριανούς του ὡς «ἐχθροῦ του λαοῦ»), ἀκολούθως τούς ἐκβιασμούς, τή φυλακή, τίς ἀπειλές, τά βασανιστήρια.

Μέσα ἀπό μία καταπληκτική κινηματογράφηση (μαγευτική πραγματικά ἡ φωτογραφία καί τρομερό τό μοντάζ), καταδεικνύεται ὅλος ὁ ζόφος τοῦ πιό στυγνοῦ καί ἀποτρόπαιου ὁλοκληρωτισμοῦ, ἀλλά, ὅπως ἤδη προανέφερα, ἡ ταινία ἐπικεντρώνεται βασικά στό φῶς, ὄχι στόν ζόφο. Τό σκοτάδι εἶναι βέβαια πάντοτε ἐκεῖ, ἀλλά ἀποτυπώνεται κυρίως γιά νά ἀναδειχθεῖ το φῶς ἐνός ἀνθρώπου. Ἐνός ἄσημου ἄνθρώπου, μιᾶς «κρυφῆς ζωῆς», πού ἐπιλέγει τη μοναχική ὁδό τῆς ἀντίστασης, κινούμενος ἀπό μία ἐκπληκτική αἴσθηση τοῦ καθήκοντος ἀπέναντι στό ἴδιο τό ἀξιακό του σύστημα (πού ἀρνεῖται νά προδώσει) καί συνάμα ἀπό μία πραγματικά θαυμαστή καί ἀξιοζήλευτη πίστη στόν Θεό (πού τόν κρατᾶ δυνατό ὥς τό τέλος), καί ἀρνεῖται μέ πρωτοφανῆ γενναιότητα καί άποφασιστικότητα νά συμπαρασυρθεῖ μαζί μέ τό πλῆθος στόν κατήφορο τῆς ἀποκτήνωσης και τοῦ ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ἔνας συγκλονιστικά ἐλεύθερος ἄνθρωπος, πού θά μποροῦσε νά εἶναι κάλλιστα ἕνας μάρτυρας τῶν πρώτων αἰώνων, ἕνας ἅγιος τῶν σοβιετικῶν γκουλάγκ, ἀλλά καί ἕνας ὁμολογητής τῶν ἐσχάτων χρόνων στούς ὁποίους ἤδη βαδίζουμε, ἀπέναντι στά ὄργανα τοῦ δαιμονικοῦ νεοεποχίτικου ὁλοκληρωτισμοῦ (δέν λείπουν ἄλλωστε ἀκόμη καί οἱ ἀπευθείας ἀναφορές στόν Ἀντίχριστο). Στήν ταινία μάλιστα ἀναδύονται συνεχεῖς - ἕως και ἀναπάντεχες ἐνίοτε - θεολογικές ἀναφορές - καί εἶναι καί αὐτό ἐπίσης μία μεγάλη ἔκπληξη. Καταγράφω ἀπλῶς δύο χαρακτηριστικά σημεῖα, μεταξύ πολλῶν.

Ἀρχικά τη στάση πού κρατᾶ ὁ μοναχικός ἥρωας σέ ὅσους, συμβουλεύοντάς τον «γιά τό καλό του», τοῦ λένε νά ὁρκιστεῖ πίστη στόν Χίτλερ καί ἄς πιστεύει ὅ,τι θέλει ἀπό μέσα του: «ὁ Θεός βλέπει τί ἔχεις στήν καρδιά σου, δέν χρειάζεται καί τά λόγια σου» τοῦ λένε. Τά χείλη ὅμως δεν μποροῦν νά λένε ἄλλο ἀπό τήν καρδιά, τόν Θεό δέν μπορεῖς νά τόν εξαπατήσεις. Δεν εἶναι ἄραγε ἡ ἄρνηση τῶν ἀρχαίων μαρτύρων πού τούς πίεζαν νά ρίξουν λίγο θυμίαμα στά εἴδωλα, γιά νά γλιτώσουν τό μαρτύριο, καί ἄς παραμένουν μέσα τους Χριστιανοί; Δέν εἶναι ἠ απάντηση πού έδωσε ὁ Ἅγιος Μάξιμος Ὁμολογητής σέ ὅσους τόν πίεζαν νά ὑπογράψει τόν Ὅρο τῶν αἱρετικῶν καί ἄς πιστεύει ἀπό μέσα του ὅ,τι θέλει; «Ὁ Θεός» τούς εἶχε ἀπαντήσει, «δέν περιόρισε στήν καρδιά ὅλη τή σωτηρία, ἀλλά εἶπε: Ὁ ὁμολογῶν με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω αὐτόν ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Καί ὁ θεῖος Ἀπόστολος διδάσκει ὡς ἐξῆς: Kαρδία μεν πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην. στόματι δέ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Ἄν λοιπόν ὁ Θεός καί οἱ προφῆται καί οἱ ἀπόστολοι τοῦ Θεοῦ προτρέπουν νά ὁμολογεῖται μέ τούς λόγους τῶν Ἁγίων τό μυστήριο, τό μεγάλο καί φρικτό καί σωτήριο γιά ὅλο τόν κόσμο, δέν πρέπει νά σιωπήσει μέ κανένα τρόπο ἡ φωνή πού τό κηρύττει, γιά νά μή κινδυνεύσει ἡ σωτηρία τῶν σιωπώντων». Ἤ μήπως δέν ἔρχονται στόν νοῦ αὐτά πού ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά ὅσους θά ποῦν ὅτι δέν πειράζει νά δεχθεῖς ἀκόμη καί τό χάραγμα, γιατί σημασία ἔχει ἀπό μέσα σου νά πιστεύεις;

Αν υπάρχει φόβος στις μέρες μας και αγωνία ακόμη και σ' όσους αγωνίζονται να ομολογήσουν Χριστό, είναι γιατί δεν έχουν τον Θεό βοηθό.

 

"Μάκαριος ου ο Θεός βοηθός αυτού" λέει ο Δαβίδ και υπενθυμίζει συνεχώς στα αντίφωνα η Εκκλησία στις Λειτουργίες.

Μακάριος, λέει, αυτός που έχει τον Θεό βοηθό. Τι θα πει έχω κάποιον βοηθό; Θα πει ότι του αναθέτω πράγματα να κάνει και τα κάνει. Λες στον βοηθό "φέρε μου νερό" και σου φέρνει, "κάτσε στο μαγαζί" και κάθεται.

Κι ενώ ο Θεός θέλει να Τον έχουμε βοηθό και να του αναθέτουμε πράγματα για να μη μεριμνούμε εμείς, εντούτοις ας ρωτήσει ο καθένας και ας εξετάσει τον εαυτό το6 αν έχει αναθέσει στον Θεό έστω και ένα πράγμα. Έστω ένα, που να μη μεριμνά καθόλου γι' αυτό.

Γνωρίζω και από διαλόγους που έχω ότι οι περισσότεροι δεν ασχολούνται μ' αυτόν τον μακαρισμό. Παλεύουν μονάχοι. Δεν έχουν τον Θεό βοηθό και δεν Του έχουν εμπιστευτεί έστω κι ένα θέμα τους όπως είναι η τροφή ή τα παιδιά, ή η εργασία.

Ενηνθρώπησε ο Θεός για να μας βοηθήσει να βγούμε από τα στενά όρια των δυνάμεών μας, να μας απαλλάξει από τα βάρη των αμαρτιών και των μόχθων αλλά μέχρι και σήμερα αποδεικνύεται τρανώς ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα...

Και ο Κύριος δοξολογεί τον Θεό Πατέρα, ότι αυτά που λέμε τώρα δεν τ' απεκάλυψε σε όλους αλλά μόνο στους νηπίους, αυτούς που δηλαδή έχουν τη διάθεση και τη συμπεριφορά νηπίου, που αγκιστρώνονται δηλαδή επάνω Του και παύουν να ανησυχούν για τα δευτερεύοντα.

Δεν μας ρώτησε ο Κύριος "ουκ εστίν μείζων η ψυχή του σώματος"; Κι όμως για να σωθούν ψυχές λιγότερο ασχολούμαστε από το να σωθούν σώματα. Λιγότερο ασχολούμαστε να σβηστεί μια αμαρτία από τους πλησίον μας. Ακόμη και τώρα. Κι ακόμη χειρότερα τους φορτώνουμε και μ' άλλες επιμένοντας να λέμε αυτά που απορρίπτουν, ίσως για να φανούμε εμείς σωστοί.

Όλοι οι λόγοι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού επαληθεύονται, μέχρι κεραίας και ο Χριστιανός θα έπρεπε να έχει χαρά, να νιώθει εξασφάλιση ότι όπως επαληθεύονται τα προφητευμένα, θα υλοποιηθούν και οι υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Κύριος.

Γιατί ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος για να μην μπορεί ή να τα παίρνει πίσω.

"Είπα και ποιήσω", μας λέει ξανά και ξανά με κάθε δοκιμασία που έρχεται. "Τα ξέρω όλα. Έχω μεριμνήσει για όλα. Το είπα και θα το κάνω. Εμπιστευθείτε με."

Αλλά εμείς όπως και ο άλλοτε Ισραήλ δεν ακούμε τη φωνή του Κυρίου και ούτε αγωνιζόμαστε πολλές φορές κατά Θεόν και έτσι αντί να λάμπει η πίστις μας, λάμπει η ολιγοπιστία μας. Αντί να ακτινοβολείται η χαρά μας που έχουμε τέτοιο Θεό βοηθό, ακτινοβολεί η απόγνωσή μας. Και τελικά αντί να είμαστε το φως του κόσμου, καινοί άνθρωποι, είμαστε άνθρωποι όπως όλοι, με τις ίδιες αγωνίες και τις ίδιες ελλείψεις.

Δείτε τον Μνήστορα Ιωσήφ, πόσης βοηθείας αξιώθηκε επειδή ήταν Δίκαιος! Και δεν ήταν καν βαπτισμένος, ούτε κοινώνησε Χριστό στην επίγεια ζωή του, ούτε είχε τις υποσχέσεις που έχουμε μετά την Ανάστασιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αλλά εμείς ούτε είμαστε δίκαιοι, ούτε αγωνιζόμαστε να γίνουμε. Θέλουμε απλώς να τελειώσει όλο αυτό. Δεν θέλουμε στεφάνια παραδεισένια, δεν θέλουμε να εξασφαλίσουμε περισσότερη δόξα στον Παράδεισο, δεν μας χαροποιεί η προοπτική αυτή.

Και μόνο ότι ο Κύριος επαληθεύεται μέχρι κεραίας που μας είπε ότι εχθροί οι οικιακοί του ανθρώπου που θέλει να ζήσει κατά Θεόν εάν είναι μακράν του Θεού εκείνοι, ότι παραδώσει γονεύς τέκνον εις θάνατον και τέκνον τον γονέα αυτού, ότι θα διωχθούμε, ότι θα μας ζητήσουν τον χιτώνα, να δώσουμε και το ιμάτιο... Για όλα αυτά θα έπρεπε να ξεχειλίζουμε από δοξολογία όπως ο Δαβίδ που αναφωνεί: Δίκαιος ει Κύριε και ευθείαι αι κρίσεις σου. Ευλογητός ο Θεός ο των πατέρων ημών επί πάσιν, αναφωνούν οι 3 παίδες χωρίς να ανησυχούν για τίποτα.

Δεν είναι ακόμη το τέλος. Υπάρχει πολλή δουλειά μπροστά. Ο Χριστιανός έχει πολύ έργο να κάνει μέχρι να κλείσει τα μάτια του, πρωτίστως πνευματικό. Να βάλουμε στόχο να μειώσουμε τον πληθυσμο της κολάσεως κατά 1 άτομο μέχρι την εκδημία μας. Η δύναμη της Εκκλησίας φτάνει και πέραν του τάφου, μην το ξεχνάμε αυτό.

Τα όσα γίνονται τα αναμέναμε. Προειδοποιήσαμε γι' αυτά. Το είπαμε ότι το πιστοποιητικό είναι επικίνδυνο. Ότι είναι ανελευθερία και ότι είναι ο τρόπος τους να κρατάνε τους ανθρώπους με την ιδέα ότι δεν χρειάζεται να αντιδράσουν. Ότι θα πάρουν πιστοποιητικό νόσησης κι όλα καλά... Αλλά με τον διάβολο και τον Καίσαρα παζάρια ο Χριστιανός δεν πρέπει να κάνει.

Σάμπως στον πειρασμό του Κυρίου τον τρίτο όταν του έδειξε τις βασιλείες εν στιγμή χρόνου, έλεγε αλήθεια ότι ήταν δικές του και τις έκανε ό,τι ήθελε; Ψέματα τού έδειξε. Στο χέρι του Θεού είναι, όχι το δικό του. Αν θέλει ο Θεός, ένα τσαφ κάνει και φεύγουν από την ζωή όλοι αυτοί που δήθεν κινούν τα νήματα και μένουν όλα μετέωρα. Τόσο εύκολο είναι αλλά αν το κάνει, δεν θα δοκιμαστούμε εμείς και δεν θα διορθωθούμε και θα κολαστούμε.

Μη φοβάστε να απορρίψετε τον ζυγό τους. Ο Κύριος θα φροντίσει. "Επίριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου κι αυτός σε διαθρέψει".

Να ζητάμε από τον Κύριο τη δύναμη να αποτινάξουμε τον ζυγό της αμαρτίας, να διώξουμε ει δυνατόν μια αμαρτία από τους γύρω μας και να έχουμε χαρά ότι ο Κύριος είναι βοηθός μας.

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

Stefanos Panagopoulos

Ἡ ἀγωγή τῶν ἀρχαίων καί ὁ τωρινός «δεμπειρασμός»

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκὶς

 
Συνεχίζουμε τήν περιήγηση στήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, μέ τήν ἀρχαία Ἑλλάδα.
Πρίν μπῶ στό θέμα θέλω νά σχολιάσω κάτι. Τίς προάλλες εἴδαμε στό «τιβί» κάποιον ἐκπαιδευτικό σέ ΕΠΑΛ νά βιαιοπραγεί ἐναντίον μιᾶς μαθήτριας. Τιμωρήθηκε αὐστηρά καί καλῶς. Στίς εἰκόνες εἴδαμε καί κάποιες ἄλλες ἀξιόποινες πράξεις ἀπό τούς μαθητές πού πέρασαν ἀσχολίαστες, γιατί, σύμφωνα μέ τήν καταστρεπτικό ἰδεολόγημα «παιδιά εἶναι, δέν πειράζει, βράζει τό αἷμα τους καί λοιπά...».... (Ἀπό τό «δέν πειράζει», ἐφευρέθηκε... ὁ «δεμπειρασμός»).


Πρῶτον: κάποιοι συμμαθητές της ὅρμησαν ἐν βρασμῷ καί χειροδίκησαν κατά τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ. Δέν πειράζει...


Δεύτερον: Ἕνας μαθητής «τραβοῦσε» μέ τό κινητό του τήν σκηνή. Τό κινητό ἀπαγορεύεται στό σχολεῖο. Ξέρουμε ὅτι ὅλα σχεδόν τά παιδιά προσέρχονται μέ τό κινητό στήν τάξη. Ποιός ἐλέγχει; τί κάνει τό ὑπουργεῖο; Τίποτε. Δέν πειράζει...


Τρίτον: ἀναποδογύρισαν καί κατέστρεψαν, γιά ἐκδίκηση, οἱ μαινόμενοι συμμαθητές τό αὐτοκίνητο τοῦ ὄντως ἀπαράδεκτου ἐκπαιδευτικοῦ. Αὐτό εἶναι ἤ δέν εἶναι ἀδίκημα; Τιμωρήθηκαν; Μᾶλλον ὄχι. Εἶναι παιδιά, δέν πειράζει.... Αὐτός, ὁ «δεμπειρασμός» ὅμως τρώει τά σωθικά τῆς πατρίδας.


Ἄς γυρίσουμε πίσω. Σέ κάθε σπίτι, σέ κάθε σχολή στήν ἀρχαία Ἑλλάδα «βασίλευε» ὁ Ὅμηρος. «Τήν Ἑλλάδα ὅλην πεπαίδευκεν οὗτος ὁ ἀνήρ» θά πεῖ ὁ Πλάτων. Οἱ γονεῖς ἀνατρέφουν τά παιδιά τους γιά νά γίνουν καλοί καγαθοί πολῖτες. Σκοπός τούς ν' ἀποκτήσουν τά παιδιά τήν ἀρετή, λέξη πού δέν ἐξηγεῖται, ἀλλά βιώνεται. «Οὐκ ἔστιν ἀρετῆς νόημα τιμιώτερον». Δέν ὑπάρχει τίποτε πιό πολύτιμο ἀπό τήν ἀρετή.
Ὅ,τι κι ἄν γίνουν τά παιδιά πρέπει νά τά διακρίνει ἡ ἀρετή, γιατί «πᾶσα ἐπιστήμη (τέχνη) χωριζομένη ἀρετῆς πανουργία τίς καί οὐ,οὗ σοφία φαίνεται», λέει ὁ Πλάτων στό πασίγνωστο ρητό του. Ἀρετή μᾶλλον ἐννοοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι τήν ὑστεροφημία. Τό νά φεύγει κάποιος ἀπ' αὐτή τή ζωή καί ν' ἀφήνει πίσω του μία λαμπρή ἀνάμνηση.
«Ἡ δέ ἀρετή καί θανώσι λάμπει». Ἡ ἀρετή λάμπει ἀκόμη καί μετά τό θάνατο τῶν ἐνάρετων ἀνθρώπων. Πῶς ὅμως παίδευαν οἱ γονεῖς ἐνάρετους ἀνθρώπους; Στό ἀριστουργηματικό ἔργο του «περί παίδων ἀγωγῆς» ὁ Πλούταρχος ἀνθολογεῖ, γύρῳ,γύρω στό 50 μ.Χ., ὅλη τήν προηγούμενη σοφία.
Ἀντιγράφω λίγα θαυμάσια σπαράγματα :«Οἱ γονεῖς», γράφει, «νά μήν παινεύουν ὑπερβολικά καί φουσκώνουν τά παιδιά μέ ἐγκώμια, γιατί μέ τίς ὑπερβολές τῶν ἐπαίνων γίνονται ματαιόδοξα καί κακομαθημένα».

"Πίστευε και μη φοβού…"

 Ένα πνευματικό τέκνο του αγίου Ευμενίου

 Μη με ρωτάς και ξαναρωτάς “τι θα γίνει;”… Η μετάνοιά μας είναι ελάχιστη. Το ζητούμενο είναι η σωτηρία σ’ ένα λαό που κατάντησε πιο κάτω και από τα άλογα ζώα… Είναι αποίμαντος, ακατήχητος ο λαός και οι ποιμένες του θα δυσκολευθούν πολύ όταν αντικρύσουν τον «Ποιμένα των προβάτων Τον Μέγαν». Έχει σχέδιο ο Χριστός, αλλά το ζητούμενο είναι να μάθουμε να αγωνιζόμαστε φιλότιμα, να τον εμπιστευόμαστε πραγματικά, όχι να μάθουμε εκ των προτέρων το σχέδιό του, για να έχουμε ασφάλεια κοσμικού τύπου στον αγώνα μας και να αντιμετωπίζουμε με άνεση την δυσκολία, επειδή θα θεωρούμε ευτυχές εκ των προτέρων το αποτέλεσμα και επειδή θα ξέρουμε την ημερομηνία λήξεως του πειρασμού. Ο Θεός θέλει να δυναμώσει τους δικούς του. Να τους μάθει να παλεύουν κάθε μέρα φιλότιμα και ανυποχώρητα, ακριβώς γιατί θα εμπιστεύονται την πρόνοιά του και δεν θα φοβούνται τίποτα. «Ψήσιμο» κάνει ο Θεός στους δικούς του, τους ωριμάζει, οιστρηλατεί τον χαρακτήρα τους, ενεργοποιεί την πίστη τους, την αξιολογεί κιόλας, χαλυβδώνει το αγωνιστικό φρόνημά τους. Δεν θέλει γκρινιάρηδες, φοβικούς και ανασφαλείς πιστούς ο Χριστός μας. Δεν του αρέσουν τα χλιαρά νερόβραστα «φαγητά». Τα θέλει θερμά ή τα προτιμά κρύα, γιατί τα κρύα, ίσως, κάποτε, συνειδητοποιήσουν την ανοστιά που έχει η ψυχρότητά τους και αναζητήσουν φιλότιμα την ποιοτική θερμότητα… Εάν μετρήσουμε μέσα σε ολόκληρη την Αγία Γραφή ποια εντολή συναντάμε γραμμένη πιο πολλές φορές από τις άλλες, θα μας αλλάξει τον τρόπο που ζούμε και σκεφτόμαστε.

Δεν είναι ούτε η εντολή του “Μη κλέψεις” ούτε του “Μη φονεύσεις”.

Είναι το “Μη φοβού”. Μην φοβάσαι.

Και ξέρετε πόσες φορές είναι γραμμένη;

365, μια κάθε μέρα!

Ξεκίνα την μέρα σου με προσευχή και ανέθεσε την όλη, στα χέρια του δημιουργού σου και… πες: “Άντεξα σήμερα; Αύριο έχει ο Θεός”! Εκείνος γλυκύτατα μας λέει συνεχώς. “Αφού παιδί μου με θεωρείς πατέρα, δημιουργό, κυβερνήτη και Θεό σου, δεν θέλω να επενδύεις πουθενά αλλού, μόνο στη δική μου παρουσία στη ζωή σου. Εσύ θα προσπαθείς σύμφωνα με τις εντολές μου να ζεις και να κάνεις το ανθρωπίνως δυνατόν κάθε ημέρα, χωρίς ανασφάλεια και άγχος! Αυτά τα δύο, ούτε σαν λέξεις δεν μου αρέσουν. Γι΄αυτό λοιπόν, ακολούθα την βασική εντολή μου: «Πίστευε και μη φοβού…»“.

Πηγή:https://immorfou.org.cy/

Ό,τι δεν είναι Χριστός, είναι κλέφτης της ψυχής μας

 

 

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Παρακαλώ να προσέξουμε ιδιαίτερα τα λόγια που είπε ο Κύριος στην αρχή της ευαγγελικής περικοπής που ακούσαμε: «Εγώ ειμι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει. Ο κλέπτης ουκ έρχεται ει μη ίνα κλέψη και θύση και απολέση· εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» (Ιω. 10:9-10).

Ό,τι δεν είναι Χριστός, όσο κι αν φαίνεται καλό πράγμα, είναι κλέφτης, κλέφτης της ψυχής μας, και έρχεται και οργιάζει μέσα μας. Σε μερικές ψυχές το βλέπει κανείς αυτό. Ούτε ένας λύκος δεν κάνει έτσι, όταν θα μπει στο μαντρί, όπου αλύπητα πνίγει με τη σειρά ένα-ένα τα κατσίκια και τα πρόβατα.

Ο κλέφτης αυτός, άσχετα με ποια μορφή έρχεται, κάνει κακό πολύ περισσότερο από τον λύκο. Είναι πολύ αγριότερος και πολύ πιο άσπλαχνος από τον λύκο και κυριολεκτικά αλωνίζει μέσα στην ψυχή, οργιάζει μέσα στην ψυχή και έρχεται να κλέψει, να σφάξει και να εξολοθρεύσει. Και ταλαίπωρος, ταλαίπωρος ο άνθρωπος – ας είναι χριστιανός, ας είναι μοναχός, ας είναι κληρικός – ταλαίπωρος αυτός ο οποίος αφήνει τον κλέφτη αυτό, τον ληστή αυτό, που έρχεται και καταληστεύει την ψυχή. Ενώ μακάριος εκείνος ο οποίος κλείνει την πόρτα της ψυχής του σε όλα αυτά και την ανοίγει στον Χριστό, που είναι η θύρα.

Μέσα από τον Χριστό βρίσκουμε τον Θεό, βρίσκουμε τον παράδεισο. Είναι ο Χριστός αυτός που θα περάσει τη θύρα της ψυχής μας και θα έρθει μέσα στις ψυχές μας, για να φέρει τη βασιλεία του. Είναι αυτός που φέρνει ζωή, ενώ ο κλέφτης έρχεται να ρημάξει. Και είναι ταλαίπωρες – επαναλαμβάνω και το τονίζω – ταλαίπωρες όσες ψυχές γίνονται θύματα του οποιουδήποτε κλέφτη.

Ο Χριστός έρχεται για να δώσει ζωή και περισσόν ζωής. Είναι μακάριος αυτός ο οποίος έτσι απλά-απλά πιστεύει στον Χριστό, δέχεται τον Χριστό, δέχεται τη ζωή που φέρνει ο Χριστός, την περίσσια αυτή ζωή. Είναι μακάριος αυτός. Από εδώ είναι ήδη στον παράδεισο. Όντως λαμβάνει γεύση του παραδείσου, προγεύεται τα του παραδείσου.

Είπαμε και άλλη φορά: Αν δεν μπορείς, άνθρωπέ μου, να καταλάβεις αλλιώς, από τα πράγματα να καταλάβεις τι γίνεται σ’ εσένα. Αν υπάρχει ρημαδιό μέσα σου, μην έχεις αμφιβολία ότι ο κλέφτης ρημάζει μέσα σου, και ρημάζει γιατί, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνεις, εσύ αφήνεις τον κλέφτη και περνά μέσα σου.

Αν υπάρχει μέσα σου ζωή, χαρά ζωής, ζωή που δίνει ο Θεός, η οποία τα έχει όλα – όχι ζωή τέτοια που ξέρουμε αλλά θεϊκή ζωή – είναι φανερό ότι κλείνεις την πόρτα στον ληστή, στον κλέφτη και δέχεσαι τον Κύριο, δέχεσαι τον Χριστό· είναι φανερό ότι είναι μέσα σου ο Χριστός. Είναι πολύ καθαρά τα πράγματα, πολύ σαφή και δεν επιτρέπεται να μπερδεύεται κανείς.

Το μυστικό είναι να θυμηθείς αμέσως ότι δεν είναι δυνατόν, αν δεν προέρχεται από σένα η αιτία και η αφορμή, να σε αφήσει έρμαιο ο Θεός στο να ρημάζει ο κλέφτης μέσα σου. Οπότε, καταδίκασε τον εαυτό σου, και ας μην το καταλαβαίνεις αυτό. Καταδίκασε τον εαυτό σου χωρίς να τον λυπηθείς· καταδίκασέ τον αληθινά.

Ο δρόμος για την αυτογνωσία

 

Παναγιώτης Λιάκος


Γνῶθι σεαυτόν Δελφικό παράγγελμα

Εορταστική περίοδος. Φώτα, φωνές, φιλιά. Θόρυβος εκκωφαντικός. Βιασύνη, αγορές, δώρα. Μια διαρκής έξαψη. Ολα πολλά. Ολα τώρα. Διασκέδαση στα όρια του ψυχαναγκασμού. Το βλέμμα ανεστίαστο. Διαρκώς αλλού. Πρώτα πάνω, στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο κέντρο της πλατείας. Υστερα ευθεία, στις στολισμένες βιτρίνες. Αμέσως μετά, δεξιά κι αριστερά, στην κίνηση. Επειτα κάτω, στον επαίτη, που είναι απλωμένος πάνω στα χαρτόνια και τείνει το βρόμικο χέρι που βαστά το φθαρμένο πλαστικό κύπελλο. Μια επιγραφή σε νοτισμένο χαρτόνι μπροστά του: «άστεγος, πεινάω». Η ματιά μας προς τα κάτω ξυπνά την πρέπουσα για την περίσταση σεμνοπρεπή ανάμνηση της βουβής συμπόνιας. Κάπως έτσι δεν πρέπει να νιώθουμε ενώπιον αυτών των καταστάσεων;

Κάπου στο βάθος της μουδιασμένης -από την αμηχανία του οίκτου- συνείδησης αχνοφέγγει η μορφή του Χριστού, όπως τον γνωρίσαμε από την εικονογραφία. Κάπως πρέπει να απαντήσουμε στη διαρκή υποβολή του ερωτήματος του Χριστού τι πράξαμε για τον συνάνθρωπο. Η απάντησή μας, συνήθως, είναι να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να βρούμε νόμισμα ή χαρτονόμισμα και να το αποθέσουμε στο κυπελλάκι του επαίτη. Το νόμισμα που ρίχνουμε υποβιβάζει το πρόβλημα, που αναδεικνύει το ερώτημα του Χριστού, σε κόστος. Κάθε πρόβλημα μετατρέπεται σε κόστος, όταν η λύση που προτάσσουμε είναι το χρήμα.

Τόσοι μήνες πέρασαν από τα προηγούμενα Χριστούγεννα κι εμείς, έντρομοι με την ορμητική ταχύτητα του χρόνου, που μας στέλνει ξανά από εκεί που ήρθαμε, διαπιστώνουμε ότι δίνουμε πάντα την απάντηση του κόστους σε κάθε μείζον ερώτημα, σε κάθε πρόβλημα που απαιτεί πειστικές και στέρεες λύσεις. Τελικά, δεν μάθαμε να λύνουμε προβλήματα. Η αδυναμία μας αυτή οφείλεται στην άγνοια των παραγόντων του μαθηματικού τύπου της ζωής μας – κι ο σημαντικότερος Μέγας  Άγνωστος είμαστε εμείς, ο αληθής, βαθύς και πηγαίος Εαυτός. Αφού δεν γνωρίσαμε και δεν έχουμε καν εισέλθει στη διαδικασία να μάθουμε τον εαυτό μας, πώς, στην ευχή, θα τοποθετηθούμε στα ζητήματα των άλλων;