Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Ψιθυρίζω στην ψυχή μου τα μεσάνυχτα: Έως πότε θα σταυρώνεσαι μεταξύ παραδείσου και κόλασης; Συγκεντρώσου και ξεκίνα προς τα κει, όπου οι μάρτυρες της πραγματικής πίστης βάδισαν..



Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Έλληνες άγιοι οικοδομούν την Εκκλησία του Χριστού


Image result for Έλληνες άγιοι οικοδομούν την Εκκλησία του Χριστού 


Στην πραγματικότητα, ο ελληνισμός είχε συντριβεί πολιτικά πολύ πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού. Όταν ο Χριστός κήρυξε το Ευαγγέλιο δεν υπήρχε Έλληνας που να μην είχε υπαχθεί στην εξουσία της Ρώμης. Τους τελευταίους αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού και τους πρώτους μετά την εμφάνισή Του,


οι Έλληνες ασχολούντο με τον σχολιασμό και την κατάταξη των παλαιών έργων. Καινούργιες σημαντικές αναβάσεις και τομές σ’ όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής δεν συντελούνταν πλέον. Εκεί που άλλοτε έρεε ένας μεγάλος ποταμός, μετά βίας υπήρχε ένα μικρό ρυάκι. Αυτό δεν έγινε εξαιτίας ενός εξωτερικού παράγοντα αλλά από εσωτερικούς λόγους. Οι βαθείς λόγοι της παρακμής του ελληνισμού βρίσκονται στην αντιφατική και δίβουλη λειτουργία της ελληνικής ψυχής και όχι σε κάτι εξωτερικό. Το να επισημάνουμε τους λόγους της αυτοφθοράς του ελληνισμού είναι προϋπόθεση για μια εθνική αναγέννηση, γιατί ό,τι ίσχυε παλιά ισχύει και σήμερα. Πάντως, λογικά, δεν είναι δυνατόν να συνδυάσουμε την παρακμή του ελληνισμού με τον Χριστιανισμό, γιατί η ελληνική παρακμή και το πνευματικό αδιέξοδο της ελληνικής ψυχής εμφανίζεται και εξελίσσεται αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, αγκαλιάζοντας όλες τις πλευρές του βίου και της ψυχής του Έλληνα.

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ: Η ΦΙΛΑΛΗΘΕΙΑ


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου
                                                        
                                                                                        Ο φιλελεύθερος είναι ο εκκοσμικευμένος 
                                                                                        προτεστάντης που ερμηνεύει το βιβλίο της
                                                                                        ζωής κατά το δοκούν. 


John Locke, o 'πατέρας' του φιλελευθερισμού
Φιλαλήθεια: να υιοθετήσουμε αυτό τον όρο στην πολιτική μας φιλοσοφία, ώστε να πάψει επιτέλους να έχει το μονοπώλιο του πολιτικού λόγου ο όρος 'φιλελευθερισμός'. Εκείνο δηλαδή το αριστερό ρεύμα που ονομάστηκε φιλελευθερισμός, του οποίου οι ρίζες βυθίζονται στα γνωστικά κινήματα του 14ου, 15ου, 16ου και 17ου αιώνα και το οποίο επισημαίνει τη φιλία προς την ελευθερία, χωρίς όμως να δίνει σαφή απάντηση στα κάτωθι κεφαλαιώδη ερωτήματα:

Α) Eλευθερία για να κάνω τι;
Β) Eλευθερία από τι; 
Γ) Eλευθερία και Αλήθεια, ποια η σχέση τους;

Είναι αξιοσημείωτο, ότι μετά την είσοδο των κοινωνιών στη νεωτερική εποχή, δύο ήταν οι ιδέες που επικράτησαν στην πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία: από τη μία πλευρά η ιδέα της ελευθερίας και από την άλλη η ιδέα της κοινοκτημοσύνης. Αντίθετα, η ιδέα της Αλήθειας (και ένας όρος που να την εκφράζει πολιτικά και ιδεολογικά) εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και διαγράφηκε πλήρως. Μάλιστα έγινε συνώνυμο του σκοταδισμού, του μη-προοδευτισμού, της οπισθοδρόμησης. Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία του Πόντιου Πιλάτου: ‘Τί ἐστιν ἀλήθεια;’ έγινε η κυρίαρχη φιλοσοφία. Αντιθέτως, το υπέρτατο αγαθό της κλασικής φιλοσοφίας, δηλαδή η Αλήθεια, κατέληξε στο περιθώριο.

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Σκοτεινές όψεις από τον λαμπερό κόσμο της 7ης τέχνης



.
τῆς κ. Ἀγγελικῆς Χατζηιωάννου Συνεργάτιδος τῆς Σ.Ε. ἐπί τῶν Αἱρέσεων


Ὁ λαμπερός κόσμος τῆς 7ης τέχνης ἀποτελεῖ γιά τούς περισσότερους ἀνθρώπους ἕνα χῶρο στόν ὁποῖο λάμπουν τά ἀστέρια τῆς ὑποκριτικῆς.

Τό ἀμερικανικό Χόλιγουντ ἀναφέρεται ὡς «Μέκκα» τοῦ κινηματογράφου, χαρακτηρισμός διά τοῦ ὁποίου ὑποδηλώνεται ὅτι αὐτό ἀποτελεῖ τό κέντρο τοῦ κινηματογράφου πού ἐπηρεάζει τά παγκόσμια κινηματογραφικά πράγματα. Οἱ ἠθοποιοί, ἀστέρες, ὅπως συνηθίζουν νά τούς ὀνομάζουν, ἔχουν ἑκατομμύρια θαυμαστές, ἀλλά καί ὀπαδούς, οἱ ὁποῖοι τούς θαυμάζουν, τούς μιμοῦνται καί τούς ἀκολουθοῦν, πολλές φορές, στά ὅρια τῆς ὑστερίας. Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τούς τηλεοπτικούς ἀστέρες, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται σέ ἐπαφή μέ πολυπληθές κοινό διά τῆς τηλεοράσεως.

Ἄν ὅμως κανείς μελετήσει τή ζωή καί τίς δηλώσεις σημαντικῶν καί διασήμων, ἀμερικανῶν κυρίως, ἠθοποιῶν θά διαπιστώσει πώς ἡ «λάμψη» αὐτῶν τῶν ἀστέρων, μόνο λάμψη δέν εἶναι. Πολλοί ἀπό αὐτούς ἦταν χρῆστες ναρκωτικῶν οὐσιῶν, ὑπῆρξαν ἤ ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ἀλκοολικοί ἤ ἐξαρτημένοι ἀπό ἠρεμιστικά χάπια κ. ἄ. Κάποιοι ἀπό αὐτούς παραδέχονται πώς εἶναι μυημένοι στόν Ἀποκρυφισμό, ἐνῶ κάποιοι ἀπό αὐτούς ὑπογραμμίζουν πώς ἐντός τους βρίσκονται διάφορες δυνάμεις ἤ πρόσωπα πού τούς κατευθύνουν ἤ τούς βοηθοῦν στήν καριέρα τους, δηλώνοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο τήν κατοχή τους ἀπό παράξενες δυνάμεις, τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία χαρακτηρίζει ὡς δαιμονικές.



Ὁ Ροδόλφο Βαλεντῖνο, ὁ μεγάλος κινηματογραφικός ἀστέρας τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, δεκαετία εὐρείας διαδόσεως τοῦ κινηματογράφου, ἀναφέρει σχετικά μέ τήν αὐτόματη γραφή τήν ὁποία ὁ ἴδιος ἀσκοῦσε: «Ὅσο περισσότερο ἐξετάζουμε αὐτό τό ἀπίστευτο δῶρο τῆς αὐτόματης γραφῆς, τόσο περισσότερο εἴμαστε πεπεισμένοι γιά τή μεγάλη ἀλήθεια πού βρίσκεται πίσω ἀπό αὐτό. Τήν ἀλήθεια τῆς… ἐξελίξεως καί τήν ἀλήθεια τῆς ἐπικοινωνίας μέ αὐτούς πού ὀνομάζουν νεκρούς»1.

Ἡ σύζυγος τοῦ Βαλεντῖνο, Νατάσα Ραμπόβα ἀσκοῦσε τόν πνευματισμό καί μάλιστα τόν χρησιμοποιοῦσε γιά τή δημιουργία σεναρίων: «Κάθε βράδυ ἡ Νατάσα ἔκανε μία τελετή ζητῶντας βοήθεια ἀπό τόν πνευματικό κόσμο κατά τή διάρκεια τοῦ δημιουργικοῦ ἐγχειρήματός της. Στή συνέχεια μέ χαρτί καί μολύβι στό χέρι ἄρχιζε νά γράφει. Μετά τό ξεχείλισμα εἶχαν καταγραφεῖ. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα τά ἔφερναν καί τά ἔδιναν στό σκηνοθέτη»2.

Ἡ διάσημη καί μυθική γιά πολλούς ἠθοποιός Gretta Garbo ἀνέφερε: «Δέν εἶχα κανένα στόν ὁποῖο νά μπορῶ νά μιλήσω ἀνοικτά. Ἔτσι πῆγα σέ μυστικιστές λάτρεις τοῦ διαβόλου, ἀναγνῶστες μυαλοῦ καί αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἔχουν καταληφθεῖ ἀπό ὁμάδες πνευμάτων. Κατά τή διάρκεια τῶν ὀνείρων μου ἀκούω τίς φωνές τους»3.

Ἡ Μέρλιν Μονρόε ἀσχολεῖτο μέ τόν πνευματισμό καί ἀναφέρεται ὅτι «… ἐνδιαφερόταν γιά τόν πνευματικό κόσμο, ζητώντας τήν καθοδήγησή του»4, ἐνῶ ἡ ἴδια σημείωνε γιά τό τί αἰσθανόταν: «Ὁ Τζέκιλ καί ὁ Χάϊντ… Περισσότεροι ἀπό δύο ἄνθρωποι, Μέ σοκάρουν κάποιες φορές. Μακάρι νά ἤμουν μόνον ἐγώ»5.

Ἡ Shirley Maclein ἀναφέρει σχετικά μέ τή διάσημη ἠθοποιό: «Γιά νά τό θέσω ἀλλιῶς, ἴσως αὐτό εἶναι τό πραγματικό νόημα τοῦ channeling… Ὁ χαρακτήρας θέτει στό περιθώριο τή συνειδητή σκέψη του καί παραδίδεται σέ μία ἄλλη ταυτότητα. Αὐτό τό φαινόμενο τό εἶδα στή Merilin»6.

Ἡ ἠθοποιός Shirley MacLaine, γνωστή ὁπαδός τῆς «Νέας Ἐποχῆς», δηλώνει: «Ἔχω δεῖ τόσα πολλά κανάλια (channeling) καί ἐνδιαμέσους τά τελευταῖα χρόνια πού ἀποφάσισα νά ἐφαρμόσω τά ἴδια πράγματα στή δουλειά. Ἐγώ ἀπλᾶ ἔρχομαι σέ ἀνώτερη ἐπικοινωνία μέ τόν χαρακτήρα πού ἔχουμε δημιουργήσει (=ρόλος). Αὐτή τή φορά ἐπιτρέπω στόν χαρακτήρα νά ἐνοικήσει μέσα μου. Ἐμπιστεύομαι ὅτι ἡ μαγεία θά λειτουργήσει, τό channeling καί ἡ ἔμπνευση θά γίνουν ἕνα καί τό αὐτό»7.

Ὁ κωμικός Peter Shelers, γνωστός γιά τόν κωμικό ρόλο του στίς περιπέτειες τοῦ Ρόζ Πάνθηρα, ἀναφερόμενος στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἑρμηνεύει τούς ρόλους του σημειώνει: «Εἶναι σάν νά εἶσαι ἕνας ἐνδιάμεσος καί ἀφήνεις τόν ἑαυτό σου ἀνοικτό καί λές θέλω ἕνα χαρακτήρα νά ἔρθει καί νά κατοικήσει στό σῶμα μου ἤ θέλω ἕνα πνεῦμα νά μέ καταλάβει ἔτσι ὥστε νά μπορῶ νά παράγω, αὐτό πού ἐλπίζω νά παράγω»8.

Ὁ μεγάλος ἀμερικανός κωμικός Sammy Davis Jr. ἦταν σατανιστής καί φίλος μέ τόν ἀμερικανό σατανιστή Antony LaVey. Ὁ ἴδιος ὁ Lavey ἀναφέρει γιά τόν ἠθοποιό: «Ὁ Sammy Davis Jr ἦταν ἕνας ἀγαπητός φίλος, ὁ ὁποῖος συχνά ἔβαζε τόν ἑαυτό του μπροστά σέ κάτι πού ἦταν ἐπαγγελματικά ἐπικίνδυνο νά κάνει. Ἔφερε πολλούς ἀνθρώπους μέ ἐπιρροή στήν ἐκκλησία τοῦ σατανᾶ καί μοιράσθηκε τήν προσωπική του ζωή μαζί μου. Ἦταν ἕνας εὐαίσθητος, εὔγλωττος καί σατανικός ἄνθρωπος»9.

H 11η Σεπτεμβρίου 2001 Κατέστρεψε την Αμερική


Του Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς
Αυτό το άρθρο του συντηρητικού καθηγητή της Οικονομίας, τέως υπουργού του Ρέϊγκαν, τέως αρχισυντάκτη της Εφημερίδας της Γουώλ Στρήτ, θα προκαλέσει τη δυσπιστία  και θα  παραμερισθεί από πολλούς και παρ’ ημίν ως σύμπτωμα προβεβηκυίας ηλικίας… Σκοντάφτει όμως η κρίση αυτή στα ακλόνητα στοιχεία που παραθέτει και στην πυροδότηση των στοχασμών που προκαλεί, για τις τρομακτικές επιπτώσεις που είχε το γεγονός για ολόκληρο τον πλανήτη και τον ανθρώπινο πολιτισμό. Και αυτά το επιβάλλουν στην προσοχή του αναγνώστη.
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, άλλαξαν τον κόσμο. Υπήρξαν η πρόφαση για να εξαπολύσει η αμερικανική κυβέρνηση επιθέσεις σε επτά χώρες της Μέσης Ανατολής, προκαλώντας θύματα αμάχων κατά εκατομμύρια και στέλνοντας κύματα προσφύγων στον Δυτικό κόσμο. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπάνησε τρισεκατομμύρια δολάρια καταστρέφοντας χώρες και σκοτώνοντας γυναικόπαιδα, ενώ οι δημόσιες υποδομές στις ΗΠΑ φθείρονταν επικίνδυνα, τα σπίτια των Αμερικανών κατάσχονταν και οι ανάγκες υγείας τους έμεναν ακάλυπτες. Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν επίσης η πρόφαση για την αποδόμηση της προστασίας που παρείχε το Αμερικανικό Σύνταγμα για την εξασφάλιση των ελευθεριών του Αμερικανού πολίτη. Σήμερα κανένας Αμερικανός δεν έχει τις ελευθερίες που εγγυάται το Σύνταγμα: http://www.paulcraigroberts.org/2017/04/20/freedom-democracy-tyranny/

Την 11η Σεπτεμβρίου, όταν ένας γείτονας μου τηλεφώνησε να ανοίξω την τηλεόραση, άφησα ό,τι έκανα και άνοιξα τον δέκτη. Αυτό που είδα ήταν δύο πύργους του World Center να ανατινάζονται. Είχα συχνά απολαύει στο γεύμα μου στο εστιατόριο της ταράτσας του ενός των πύργων, στην άλλη πλευρά της οδού από το γραφείο μου στη Γουώλ Στρητ Τζέρναλ.

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Σχεδόν ένας χριστιανός σκοτώνεται κάθε ώρα για την πίστη του!




Σχεδόν ένας Χριστιανός σκοτώνεται κάθε ώρα σε όλο τον κόσμο μόνο λόγω της πίστης του, δήλωσε ο καθολικός Αρχιεπίσκοπος της Ουάσιγκτον.





Ο Καρδινάλιος Donald Wuerl (Ντόναλντ Γουέρλ) έκανε τις παρατηρήσεις αυτές την Πέμπτη κατά την διάρκεια της ομιλίας του στο μονοήμερο συμπόσιο στο Εθνικό Κέντρο Τύπου που επικεντρώθηκε στις διώξεις κατά των χριστιανών.






Οι διώξεις κατά των χριστιανών είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, σημείωσε ο αρχιεπίσκοπος της Ουάσινγκτον.






«Οι αναφορές δείχνουν ότι περίπου 200 εκατομμύρια χριστιανοί σε όλο τον κόσμο κινδυνεύουν από σωματική βία, σύλληψη, βασανιστήρια, ακόμη και θάνατο απλώς και μόνο επειδή ζουν και εξασκούν μια πίστη που δεν είναι αποδεκτή από τους ηγέτες σε εκείνο το μέρος του κόσμου».

Ο Άγιος Παΐσιος Διώχνει Τις Φοβίες



Άγιος Παΐσιος


Χθες το απόγευμα ανέφερε στην πνευματική μας σύναξη ο Δημήτρης Γ., φιλότιμος Ιεροψάλτης από επαρχία της Β.Ελλάδος, ένα συγκλονιστικό γεγονός που βίωσε από τον Άγιο Παΐσιο, ένα βράδυ μέσα στο κελί της Παναγούδας.
Ήταν νέος 21 χρονών (1987) όταν βρισκόταν υπό κατάληψη πνεύματος γενικής φοβίας-κλειστοφοβίας,ανασφάλειας κ.α. με τρομερές κρίσεις πανικού.
Τότε τον συμβούλεψε ο πνευματικός του π.Χρήστος να επισκεφθεί τον Γέροντα Παϊσιο στο Άγιον Όρος , με την ελπίδα να τον βοηθήσει.
Ήταν 24 Ιουνίου το δειλινό όταν έφτασε στην αυλή της Παναγούδας. Η πόρτα από συρματόπλεγμα όμως ήταν κλειστή και επάνω της καρφιτσωμένο ένα χαρτί που έγραφε ο Γερ.Παϊσιος:
«Γράψτε μου τα θέματά σας.Πιο πολύ θα σας βοηθήσω με την προσευχή παρά με τα λόγια.»
Τότε ο Δημήτρης πήρε ένα χαρτάκι και έγραψε απλά
«Θέλω να σας δώ»
Το πέταξε μέσα στην αυλή και κατηφόρισε απογοητευμένος προς το μονοπάτι των Ιβήρων.
Δεν απομακρύνθηκε όμως 20 μέτρα και ακούει μία ισχνή φωνή από πίσω του
-Έ Δημήτρη έλα εδώ. Πέρνα από την πίσω πόρτα να πάρεις και ένα λουκούμι που σου αρέσουν.

Εθνικισμός, μια στρεβλή παράδοση δύο αιώνων




Ιωάννης Νεονάκης
Ιατρός, MSc, PhD.


Αναμφισβήτητα, οι γνωστές προρρήσεις αγίων γερόντων κατά τις τελευταίες δεκαετίες αναφορικά με τα μελλούμενα, διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν σημαντικότατο ρόλο στο να διατηρηθεί ακμαίο το ηθικό εμάς των Ρωμηών και να μην μας καταλάβει η πλήρης απελπισία με τα όσα επαίσχυντα και διαλυτικά γίνονται γύρω μας. Βοήθησαν και βοηθούν το ρωμαίικο να αντέξει τις δύσκολες ώρες και να σταθεί στα πόδια του. Και καθώς με την πάροδο των χρόνων τα πράγματα σε διεθνές επίπεδο γίνονται πιο ξεκάθαρα, η ελπίδα δυναμώνει, και η χαρά της βεβαιότητας γίνεται πιο ισχυρή.

Όμως κατά τη δική μου θεώρηση των πραγμάτων, στο όλο θέμα υπάρχουν δύο σοβαρά σφάλματα και στρεβλώσεις, που εμένα τουλάχιστον μου προκαλούν πικρία και στενοχώρια. Το πρώτο είναι ότι πολλοί πολιτικοί και πολιτειακοί σχηματισμοί και παράγοντες, οι οποίοι ουσιαστικά δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με την Ορθοδοξία και τη Ρωμαίικη Παράδοση το Γένους μας, εκμεταλλεύονται στο έπακρον την βαθιά επίδραση των προρρήσεων αυτών στο λαό μας για την εξυπηρέτηση των δικών τους σκοπιμοτήτων και πολιτικών επιδιώξεων.
Το δεύτερο που με πικραίνει και με ανησυχεί ιδιαίτερα είναι ότι μεγάλο μέρος του λαού δεν κάνει διάκριση, και αντιλαμβάνεται τις προρρήσεις σε ένα πλαίσιο τρόπον τινά

Διδαχή την Κυριακή του Αντίπασχα για τον Χριστιανισμό (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)



«Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιω. 20, 29)
«ΜΑΚΑΡΙΟΙ είναι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ’ έχουν δει». Αυτά τα λόγια είπε ο Κύριος στον πιστό μαθητή Του, που αρνήθηκε να πιστέψει στην ανάστασή Του, όταν οι αδελφοί του, οι απόστολοι, του τη γνωστοποίησαν. Αυτά τα Λόγια είπε ο Κύριος στον μαθητή Του, που είχε δηλώσει ότι δεν θα πίστευε στην ανάστασή Του, ώσπου να βεβαιωνόταν με τις αισθήσεις του γι’ αυτό το τόσο θαυμαστό και τόσο σημαντικό για ολόκληρη την ανθρωπότητα γεγονός. «Είδαμε τον Κύριο με τα μάτια μας!» (Ιω. 20, 25), έλεγαν με χαρά στον άγιο Θωμά οι άλλοι απόστολοι, στους οποίους εμφανίστηκε ο Κύριος την ημέρα της αναστάσεώς Του, όταν βράδιασε. Οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι με κλειδωμένες τις πόρτες, επειδή φοβούνταν τους Ιουδαίους, που μόλις είχαν διαπράξει τη θεοκτονία κι έπαιρναν ήδη μέτρα εναντίον της προαναγγελμένης αναστάσεως του Ιησού (Βλ. Ιω. 20, 19). Ο Κύριος είχε μπει στο σπίτι χωρίς ν’ ανοίξει τις πόρτες.
Ο Θωμάς, λοιπόν, αποκρίθηκε στους αδελφούς του με αμηχανία: «Αν δεν δω στα χέρια Του τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δεν βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δεν βάλω το χέρι μου στη λογχισμένη πλευρά Του, δεν θα πιστέψω» (Ιω. 20, 25). Με τα λόγια αυτά δεν εκφράστηκε απιστία, που είναι εναντίωση στον Θεό. Με τα λόγια αυτά εκφράστηκε μια άφατη χαρά. Με τα λόγια αυτά εκφράστηκε η απορία μιας ψυχής μπροστά στο μεγαλείο ενός γεγονότος που υπερβαίνει την ανθρώπινη νόηση, ενός γεγονότος που άλλαξε την κατάσταση της ανθρωπότητας.
Ο πανάγαθος Κύριος δεν άργησε να δώσει στον μαθητή Του την επιβεβαίωση που τόσο ποθούσε.

Πέμπτη 20 Απριλίου 2017

Τα δυο βήτα της ελληνικής ιστορίας και το δίλημμα στην σχολική αίθουσα





Η σκηνή είναι πραγματική. Έγινε σε Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης, αν και θα μπορούσε να είχε γίνει σε οποιοδήποτε σχολείο της Ελλάδας. Αφού η φιλόλογος έχει μιλήσει για τον Βενιζέλο, αφού έχει εκθειάσει το έργο του και τον έχει στολίσει με μερικά κοσμητικά επίθετα, μια μαθήτρια σηκώνει το χέρι και λέει:
«Όμως, κυρία, υπάρχουν και αντίθετες απόψεις για τον Ελευθέριο Βενιζέλο« για να λάβει άμεσα την απάντηση «αυτά τα λένε όσοι δεν ξέρουν«.
Το θέμα στο οποίο εστιάζουμε, δεν είναι η διδακτική επάρκεια του ανθρώπινου δυναμικού της παιδείας, ούτε η κρατική ανεπάρκεια σε εγχειρίδια και επιμόρφωση του δυναμικού. Είναι η δυνατότητα να συνειδητοποιεί ο κάθε δάσκαλος και να χειρίζεται με την πρέπουσα  σοβαρότητα ένα μείζον θέμα του ελληνικού κράτους, το οποίο δεν διδάχθηκε: την σχέση κράτους και έθνους (εθνικού πολιτισμού του) που διαμορφώθηκε στην διάρκεια των δυο αιώνων, αφού τόση είναι διάρκεια της ζωής του πρώτου. Η διαμάχη «Βασιλιά-Βενιζέλου», των «δυο βήτα» όπως λεγόντουσαν, είναι ένα από τα επεισόδια της διαρκούς μάχης μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

Ο Άγιος Ραφαήλ και το «ενωτικό» συλλείτουργο στην Αγία Σοφία. (1452)




Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν.
Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).
Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε τό ἐπίσημο συλλείτουργο στήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσίᾳ τοῦ ἀντιπρόσωπου τοῦ πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στά πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» πού ἐφάρμοζε, ἔχοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα μέ τή βοήθεια τοῦ πάπα, ἀπό τόν ἐξαιρετικά ἀσφυκτικό τουρκικό κλοιό.


Ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ πρωτοσύγκελος ἀρχιμανδρίτης Ραφαήλ, ἀλλά καί ὁ διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στήν Κωνσταντινούπολη. Στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τό συλλείτουργο αὐτό...
Ὅμως, ὁ πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δέν θέλησε νά παραστεῖ καί οὔτε καί τόν διάκονό του ἄφησε νά πάει...
Γνώριζε πολύ καλά ὅτι αὐτό θά ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νά πειθαρχήσει στόν Θεό καί ὄχι στόν αὐτοκράτορα.
Ὁ ἀσυγκράτητος θυμός τοῦ Παλαιολόγου
Ὁ αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ καί τιμώρησε μέ ἐξορία τούς δύο πατέρες προσωρινά στήν Αἶνο.


Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ ὀνομάζεται καί ὁμολογητής, διότι παράτησε τίς τιμές καί δόξες τοῦ ἀξιώματός του καί δέν ὑπολόγισε τό κόστος τῆς ἐναντίωσής του στόν αὐτοκράτορα...
προκειμένου νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.
Τίς τελευταῖες ἡμέρες ὅμως πρίν τόν ἡρωικό θάνατό του ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος...
ὅταν δέν ἦρθε ἡ δυτική βοήθεια, κατάλαβε τό τραγικό του λάθος, καί μέσα στήν Ἁγία Σοφία, τήν τελευταία νύχτα ζήτησε συγχώρεση ἀπό τον Θεό καί ἀνθρώπους καί ἥσυχος τήν ἑπομένη, ἔπεσε ὡς ἥρωας καί ἐθνομάρτυς.
Αφοῦ πρῶτα ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε ὡς ἀληθινός ὀρθόδοξος γι΄ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ συνήθιζε νά τόν ἀποκαλεῖ μετά τήν ἡρωική θυσία του μέ δάκρυα στά μάτια «ἅγιο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο».
Αὐτός ἦταν ὁ λόγος λοιπόν πού, ὅταν ἄρχισε ἡ πολιορκία τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Τούρκους οἱ δύο ἅγιοι πατέρες βρίσκονταν ἐκτός τῶν τειχῶν της καί μετά πέρασαν στήν Μακεδονία.
Ἐκεῖ ἦταν, ὅταν συνέβη ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, ἀπό τούς ἐπιδραμόντες ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσιατικῆς Μογγολίας Σελτζούκους Τούρκους.
Ὁ τελικός προορισμός τους ἦταν ἡ Λέσβος, ὅπου καί μαρτὐρησαν ἐννέα ἔτη μετά, τόν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 1463 μ.Χ.
Η προδοσία της Πίστεως που κορυφώθηκε με το συλλείτουργο στην Αγία Σοφία, ήταν που οδήγησε και στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, μετά από χίλια χρόνια που παρέμενε απόρθητη, με την προστασία του Θεού και της Υπερμάχου Στρατηγού, Κυρίας Θεοτόκου. Στήκετε και κρατήτε τας παραδόσεις...



Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρεσβεύετε ὑπέρ ἡμῶν

Πάσχα στα Καυσοκαλύβια


...Απλότης και αγάπη χαρακτή­ριζαν τα Καυσοκαλύβια. Επάνω σ' αυτή στηριζόταν κι ένα ωραίο τους πασχαλινό έθιμο:
 Κάθε Πάσχα οί πατέρες έσχημάτιζαν ομάδες καί περιήρχοντο τίς καλύβες, για να χαιρετήσουν, να άλληλοευχηθοΰν καί να ανταλλάξουν το «Χριστός Ανέστη».

 Έτσι κι εκείνο το Πάσχα, από το ησυχαστήριο των διδασκάλων μου, έβλεπα τους πατέρες καθ' ομάδας, σαν τα παιδάκια πού λένε τα κάλα­ντα, να πηγαίνουν από καλύβα σε καλύβα καί να ψάλλουν όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη», το «Ό άγγελος έβόα» καί άλλους πασχαλινούς ύμνους μ'ένα πηγαίο ενθουσιαστι­κό παλμό. 


Μερικές μάλιστα ομάδες συνέ­πεσε να συναντηθούν στην καλύβη του γέροντα Μιχαήλ, του καλοκά­γαθου εκείνου νησιώτη μοναχού με την πλούσια καλωσύνη. Μετά τα συνήθη αναστάσιμα τροπάρια, κάθησαν όλοι για κέρασμα έξω στην αυλή της καλύβης. Από το ησυχα­στήριο μας φαίνονταν πολύ καθα­ρά. Ήσαν καθισμένοι σε ξύλινα πα­γκάκια. Επάνω στο υπαίθριο τρα­πέζι είχαν παρατεθεί πασχαλινά κόκκινα αυγά, τυρί, κρασί... Οταν πλέον διετράνωσαν την χαρά καί τη νικητήρια ιαχή της πί­στεως, το «Χριστός Ανέστη», καί με τα επίγεια αγαθά, πήραν στα χέ­ρια τους μουσικά βιβλία κι έψαλαν με άφθαστη χάρη. Θα τους ζήλευαν καί οί άγγελοι ακόμη στον ουρανό! 

Οί φωνές τους αγνές, χαρμόσυνες, πανηγυρικές, στο αυθόρμητο πα­ραλήρημα της Αναστάσεως, αντι­λαλούσαν στην χαράδρα, κατέβαι­ναν στην γαλανή θάλασσα, υψώνο­νταν επάνω κι από τον Άθω ως τ' αστέρια του ουρανού...

Αρχιμ. ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, Από το βιβλίο "Νοσταλγικές αναμνήσεις από το περιβόλι της Παναγίας», εκδόσεις Ι.Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.
 

Επί του Σταυροδρομίου, «ταξιμονώντας» τις σκέψεις μας (sic)



Ιωάννης Νεονάκης 

Ιατρός Βιοπαθολόγος MD, MSc, PhD


Παρότι με μια πρώτη ματιά αυτό δεν είναι εμφανές, η μεγάλη κρίση που βιώνουμε ως συλλογικότητα είναι κατά τη γνώμη μου το αποτέλεσμα μιας φθίνουσας πορείας δύο αιώνων. Ουσιαστικά κλείνουμε μια ιστορική φάση δύο αιώνων, η οποία ξεκίνησε με την ίδρυση του ελληνικού κρατιδίου με θεμέλια, συνθήκες και δομές αλλότριες της ταυτότητάς μας και ως εκ τούτου θνησιγενείς. Ήταν προφανές από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι το μόρφωμα αυτό αργά ή γρήγορα θα οδηγούνταν σε πλήρη διάλυση. Παραποιήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν τα ιστορικά ονόματα και σύμβολα του Γένους· επιχειρήθηκε ένα πρωτοφανές άλμα δύο χιλιετιών προκαλώντας ένα ιστορικό κενό, ένα αθεράπευτο χέον τραύμα στο σώμα μας· αγνοήθηκε το σύνολο των ανθρώπων του Γένους μας το ευρισκόμενο εκτός των συνόρων του κρατιδίου· καταδικάστηκε ο υπερεθνικός χαρακτήρας του Γένους· διακωμωδήθηκε η εσχατολογική διάσταση και προοπτική του· αποκόπηκε βίαια από την πνευματική καθοδήγηση της Μητέρας Εκκλησίας του και εισήχθησαν θεσμοί, πλαίσια και δομές παντελώς αλλότριες και ξένες της ιδιοπροσωπίας του.

Το εάν εντέλει θα προκύψει ή όχι ο ιστορικός αφανισμός της συλλογικότητάς μας θα εξαρτηθεί κατά κύριο λόγο από το κατά πόσο εμείς θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την όλη πορεία μας, εάν δηλαδή συνειδητοποιώντας την ιδιοπροσωπία μας, αναλάβουμε τον

Θρησκευτικά: Η «ιερή» ευθύνη και η παράνομη στάση της Πολιτείας!


ΤΡΙΑ ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΩΘΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝΤο υπουργείο Παιδείας ενεργεί υποτιμητικά, μεροληπτικά και με διακρίσεις απέναντι μόνο στα ορθόδοξα παιδιά, επιβάλλοντάς τους να διδάσκονται έναν πολυθρησκειακό πολτό.
Από τον  ΗΡΑΚΛΗ ΡΕΡΑΚΗ*
Eδώ και χρόνια, ως γνωστόν, οι μουσουλμανικές, οι εβραϊκές και οι ρωμαιοκαθολικές θρησκευτικές κοινότητες της Ελλάδας έχουν λάβει -και πολύ σωστά και δίκαια- την έγκριση από το υπουργείο Παιδείας να διδάσκονται τα παιδιά τους, ως Ελληνες πολίτες, στα σχολεία τους τη δική τους πίστη.

Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει καμία αντίρρηση να απολαμβάνουν το δικαίωμα αυτό, το οποίο, μάλιστα, συνάδει με την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησής τους και την υποχρέωση της Πολιτείας να προσφέρει σε όλους τους μαθητές θρησκευτική μόρφωση που να είναι σύμφωνη με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των γονέων τους.

Αν όμως οι θρησκευτικές κοινότητες απολαμβάνουν αυτό το δικαίωμα για λόγους ισονομίας, τότε για τους ίδιους λόγους είναι υποχρεωμένο το υπουργείο Παιδείας να προσφέρει την ίδια δυνατότητα στα παιδιά των ορθόδοξων χριστιανών, να διδάσκονται και αυτά τη δική τους πίστη. Η Πολιτεία έχει καθήκον να μη λειτουργεί ιδεοληπτικά σε βάρος των πιστών όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων, χωρίς εξαιρέσεις. Ο ορθόδοξος Ελληνας, ως πολίτης του ελληνικού κράτους αλλά και ως μέλος της Εκκλησίας, θα πρέπει να απολαμβάνει ισότιμα τα ίδια συνταγματικά δικαιώματα με όλους τους άλλους και, μάλιστα, υπό την εγγύηση του κράτους, με βάση την αρχή της ισονομίας και της αναλογικότητας (Σύνταγμα, άρθρα 4 και 25).

Αγών κατά του Οικουμενισμού


Αγών κατά του Οικουμενισμού
Του πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΕΙΝΑΙ ανησυχητικό το φαινόμενο οι μεγαλόσχημοι κληρικοί της εκκλησίας της Ελλάδος να τηρούν ανεκτική στάση απέναντι στους αιρετικούς, παπικούς κα προτεστάντες, κα να συμφωνούν με τους οικουμενιστές, οι οποίοι ως κύριο - και μοναδικό θα έλεγα- έργο της ζωής τους έχουν την ένωση της Ορθοδοξίας με ετερόδοξους, μια ένωση χωρίς μετάνοια εκ μέρους των αιρετικών, χωρίς απάρνηση των δοξασιών τους και χωρίς καθαρές προθέσεις.

Ο οικουμενισμός στοχεύει στην ένωση των «εκκλησιών», ενώ φαίνεται από παντού ότι είναι αδύνατη, εκτός και αν οι πρωτεργάτες του εννοούν ένωση την υποταγή στον πάπα, ο οποίος είναι εγκόσμιος άρχοντας, βαθύτατα αλλοτριωμένος πνευματικά. Ένωση της Ορθοδοξίας με τους αιρετικούς δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Όσο και να αγωνίζονται οι οικουμενιστές του Φαναρίου και της διασποράς, αλλά και οι περισσότεροι μητροπολίτες της πατρίδας μας με την ένοχη σιωπή τους.
Κοινή αίσθηση είναι ότι οι οικουμενιστές δεν έχουν πνευματική ευαισθησία, ούτε και ανησυχούν για την απομάκρυνση του λαού από το θέλημα του Θεού. Μένουν στους θρόνους τους, σαν κοσμικοί άρχοντες, ζουν αριστοκρατικά και απεργάζονται την καταστροφή της Ορθοδοξίας! Βέβαια, δεν θα το πετύχουν αυτό ποτέ. Προκαλούν όμως κλυδωνισμό στην εκκλησία και πλήττουν την ενότητα των πιστών.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές!


φωτογρ Ιουστίνος 1.jpg
«Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ μοναδική. Ἐν τῷ Κυρίῳ Ἰησοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν πολλὰ σώματα κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ἐν αὐτῷ πολλὲς Ἐκκλησίες.

Ἐν τῷ θεανθρωπίνῳ αὐτοῦ σώματι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Χριστός, εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός. Διʼ αὐτὸν τὸν λόγον διαίρεσις, σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως ἕνα πράγμα ὀντολογικῶς ἀδύνατον.
Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξη, πλὴν ὑπῆρξε καὶ θὰ ὑπάρξη ἔκπτωσις ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν τρόπον, ποὺ πίπτουν τὰ ξερὰ καὶ ἄγονα κλήματα ἀπὸ τὴν θεανθρωπίνην καὶ αἰωνίως ζῶσαν ἄμπελον, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς (Ἰω. 13,16). Κατὰ καιροὺς ἀπεσπάσθησαν καὶ ἐξεβλήθησαν ἀπὸ τὴν μοναδικὴν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι ἔκτοτε ἔπαψαν νὰ ἀποτελοῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μέρη τοῦ θεανθρωπίνου σώματός της.
Ἔτσι ἔχουν κατ’ ἀρχὴν ἀποκοπῆ οἱ Γνωστικοί, κατόπιν οἱ Ἀρειανοί, κατόπιν οἱ Πνευματομάχοι, κατόπιν οἱ Μονοφυσῖται, κατόπιν οἱ Εἰκονομάχοι, κατόπιν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οἱ Προτεστάνται, κατόπιν οἱ Οὐνῖται καὶ ἐν συνεχείᾳ ὅλα τὰ ἄλλα μέλη τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν λεγεώνων.»

πηγή :Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», (Γαλλικὴ μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 – Ἀναδημοσιεύτηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στὶς 29/6/2007
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΟΥΣ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ


 

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Είναι αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός η ύπαρξη κρυπτοχριστιανών στην Κύπρο και μάλιστα σε πολύ μεγάλο αριθμό. Η ζωή στην Κύπρο με τους Τούρκους κατακτητές, δεν ήταν ζωή ‘’πλάϊ – πλάϊ’’. Ο ‘’λαός της Αναστάσεως’’, για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του Γέροντα Γεώργιου Καψάνη, υπόστηκε τα πάνδεινα από τους Τούρκους. Τα παιδομαζώματα, οι αρπαγές των κοπέλλων και των γυναικών ακόμα, οι μισάνθρωποι εξισλαμισμοί, καταμαρτυρούν την ‘’συνύπαρξη’’ τούτη.


Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος ο Α΄, κατά την αναγόρευση του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην ομιλία του απαρίθμησε 17 χωριά Τουρκοκυπρίων με ονόματα Αγίων, αναφερομένος στο γεγονός ότι ικανός αριθμός των Τουρκοκυπρίων ήταν εξισλαμισθέντες χριστιανοί. Πως συμβαίνει τόσα πολλά χωριά να έχουν ονόματα Αγίων; Αυτό αποτελεί ακόμα μια απόδειξη ότι ήταν προηγουμένως Χριστιανοί. Αλλά η άλλη ‘’συνύπαρξη’’, τους στέρησε τη χαρά της Ανάστασης.

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΔΗΝ



Αποτέλεσμα εικόνας για ο χριστος στον αδη μονη της χωρασ




Ἁγίου Ἐπιφανίου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίας Κύπρου


1.-. Ἐκεῖνος πού χθές, μέσα στήν ἄπειρη συγκατάβασί Του, δέν ἐκαλοῦσε νά τόν βοηθήσουν οἱ λεγεῶνες τῶν Ἀγγέλων, λέγοντας στόν Πέτρο, ὅτι εἶναι στό χέρι μου νά παρατάξω τώρα ἀμέσως, περισσότερες ἀπό δώδεκα λεγεῶνες Ἀγγέλων (Ματθ. κστ´ 53), σήμερα κατέρχεται μέ τόν θάνατό Του κατά τοῦ ἅδου καί τοῦ θανάτου, τοῦ τυράννου, ὅπως ταιριάζει σέ Θεό καί Κυρίαρχο, ἐπί κεφαλῆς τῶν ἀθανάτων καί ἀσωμάτων στρατευμάτων καί τῶν ἀοράτων ταγμάτων, ὄχι μέ δώδεκα μόνο λεγεῶνες, ἀλλά μέ μύριες μυριάδες καί χίλιες χιλιάδες Ἀγγέλων, Ἀρχαγγέλων, Ἐξουσιῶν, Θρόνων, Ἐξαπτερύγων, Πολυομμάτων, οὐρανίων ταγμάτων, τά ὁποῖα, ὡς Βασιλέα καί Κύριό τους, προπέμπουν, δορυφοροῦν καί τιμοῦν τόν Χριστό.
Ὄχι, ὅτι συμμαχοῦν καί συμπολεμοῦν μαζί Του. Ὄχι, ποτέ! Γιατί ἀπό ποιά συμμαχία ἔχει ἀνάγκη ὁ παντοδύναμος Χριστός; Τόν συνοδεύουν γιατί χρωστοῦν πάντοτε καί ποθοῦν νά εἶναι κοντά στόν Θεό τους.
Οἱ ἀγγελικές δυνάμεις ἔτρεχαν σάν δορυφόροι ὁπλῖτες, ὡπλισμένοι μέ ξίφη καί σάν ἀστραπόμορφοι κεραυνοβόλοι, ὡπλισμένοι μέ τούς θεϊκούς καί παντοδύναμους κεραυνούς τοῦ Βασιλέως των, οἱ ὁποῖοι πρόφθαιναν μέ πολύ ζῆλο καί ξεπερνοῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο στή γρηγοράδα, ὑπακούοντας στό θεϊκό μόνο νεῦμα καί κάνοντας ἔργο καί πρᾶξι τή διαταγή καί στεφανωμένοι μέ τό στέφανο τῆς νίκης κατά τῆς παρατάξεως τῶν ἐχθρῶν καί τυράννων. Γι᾿ αὐτό καί κατέρχονται στά ὑποχθόνια δεσμωτήρια τῶν πανάρχαιων νεκρῶν, πού ἦταν μέσα στήν καρδιά τοῦ Ἅδη καί βαθύτερα ἀπ᾿ ὅλη τή γῆ, γιά νά βγάλουν ἀπό ἐκεῖ μέσα τούς ἁλυσοδεμένους καί ἀπό αἰῶνες τώρα κεκοιμημένους.

2.-. Μόλις δέ φάνηκε στά κλεισμένα ἀπ᾿ ὅλες τίς πόρτες, τά ἀνήλια καί κατασκότεινα δεσμωτήρια, στά ὑπόγεια καί τά σπήλαια τοῦ Ἅδη ἡ θεϊκή καί λαμπρή παρουσία τοῦ Κυρίου, προβαίνει ἐμπρός ἀπ᾿ ὅλους ὁ ἀρχιστράτηγος Γαβριήλ, ἐπειδή εἶχε συνηθίσει νά φέρνη χαρᾶς εὐαγγέλια στούς ἀνθρώπους, καί μέ φωνή δυνατή, ἀρχαγγελικώτατη, ἔντονη καί λιονταρίσια φωνάζει πρός τίς ἀντίπαλες δυνάμεις: «ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν». Καί μαζί του φωνάζει ὁ Μιχαήλ: «γκρεμισθῆτε προαιώνιες πύλες». Ἔπειτα οἱ Δυνάμεις συμπληρώνουν: «κάνετε πέρα παράνομοι θυρωροί». Οἱ δέ Ἐξουσίες διατάζουν μέ ἐξουσία: «Σπᾶτε ἄλυτες ἁλυσίδες». Κι᾿ ἕνας ἄλλος Ἀρχάγγελος προσθέτει: «Αἶσχος σέ σᾶς, ἀνάλγητοι τύραννοι».

Περὶ παραμονῆς μας στὸ Πασχάλιο Δεῖπνο ἢ ἀλλιῶς «ὅταν χύνουμε τὴν καρδάρα μὲ τὸ γάλα...»!


Τοῦ πατρός Ἀντωνίου  Χρήστου
Ἀλήθεια ἀδελφοί μου, πῶς θὰ μᾶς φαινόταν νὰ ἔχουμε ξεκινήσει ἕνα μακρινὸ ταξίδι, νὰ ἔχουμε διανύσει ὁλόκληρα χιλιόμετρα, μὲ βροχές, ἀνέμους, καύσωνες, κινδύνους ποικίλους, νὰ ἔχουμε ὑποβληθεῖ σὲ κόπο, χρόνο καὶ ἔξοδα καὶ τελικὰ μὲ τὸ ποὺ φτάνουμε στὸν προορισμό μας καὶ προσπερνᾶμε τὴν ταμπέλα μὲ τὸ ὄνομα τοῦ προορισμοῦ μας, ἐμεῖς ἀμέσως νὰ κάνουμε μεταβολὴ καὶ νὰ ἐπιστρέφουμε πίσω; Ἐπίσης πῶς θὰ μᾶς φαινόταν, νὰ κάνουμε μία κατασκευὴ μὲ χιλιάδες τουβλάκια καὶ μόλις πᾶμε νὰ βάλουμε τὸ τελευταῖο, νὰ γκρεμιζόταν καὶ νὰ χανόταν τόσο κόπος σὲ μία στιγμή;
Ἂν γιὰ τὰ δύο παραπάνω αὐτὰ παραδείγματα, θὰ φαινόταν τρέλα καὶ σίγουρα ἀνοησία, νὰ ἀφήσουμε  νὰ χαθεῖ σὲ μία ἀστραπιαία στιγμή, ὅτι μὲ τόσο κόπο καὶ ἀγώνα κτίσαμε προηγουμένως, τότε γιατί ἀφήνουμε διαχρονικὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ φεύγουμε μετὰ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη χωρὶς νὰ παραμένουμε στὴν Ἀναστάσιμη Θ. Λειτουργία; Αὐτή μας ἡ πρακτικὴ δὲν εἶναι  ἁπλὰ μία πιὸ σημαντικὴ περίπτωση ἀπὸ τὰ ἐνδεικτικὰ παραδείγματα τῆς πρώτης μας παραγράφου, ἀλλὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἀφορᾶ τὴν πεμπτουσία τῆς ψυχοσωματικῆς  σωτηρίας μας. Ὅλος ὁ ἀγώνας τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, ἔχει νὰ κάνει κατὰ πόσο ἀνταποκρινόμαστε ἢ ὄχι στὴν πρόσκληση τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ μας, νὰ παραμείνουμε στὸ λαμπροφόρο πνευματικό του Τραπέζι καθημερινά, ἀλλὰ κυρίως στὴν Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία Του.

Για τον Σταυρό και την Ελευθερία!



Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (Николај Велимировић), Επισκόπου Αχρίδος: 



Αδερφοί μου, o Θεός μας είναι Θεός των ελεύθερων ανθρώπων και όχι των δούλων. Ο Χριστός κατέβηκε στη γη όχι για να στρατολογήσει με τη βία τους ανθρώπους, αλλά για να συγκεντρώσει εθελοντές στη στρατιά Του. Όποιος ήθελε, ήθελε.. Όποιος δεν ήθελε, δεν ήταν υποχρεωμένος. Μόνο που εκείνος που δεν θέλει να γίνει εθελοντής του Χριστού, γίνεται νεοσύλλεκτος του σατανά, είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, επειδή ο Χριστός είπε: Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου. Αρχηγός όλων εκείνων, που είναι εναντίον του Χριστού, είναι εκείνος ο σκοτεινός στρατηγός του Άδη, ο σατανάς.
Ο λαός μας εθελοντικά ακολούθησε τον Χριστό, με ελεύθερη βούληση και όχι με τη βία, επειδή δεν βαπτίστηκε μία μέρα με την εντολή ή με το νόμο κάποιου, αλλά σιγά - σιγά βαπτιζόταν επί αιώνες. Ο σέρβικος λαός πολέμησε για την ελευθερία και για τον Τίμιο Σταυρό. Από παλιά το σύνθημα του λαού μας, ήταν: Πίστη και ελευθερία. Όταν λοιπόν λέμε πώς πολεμήσαμε για την πίστη, σημαίνει πως πολεμήσαμε για την πίστη του Χριστού, για την ορθόδοξη πίστη. Όταν λέμε πως πολεμήσαμε για την ελευθερία, σημαίνει πως θελήσαμε την ελευθερία σύμφωνα με τα λόγια του απόστολου Παύλου: «Έχει καταβληθεί το αντίτιμο για την απελευθέρωσή σας. Είστε αγορασμένοι από τον Χριστό με τίμημα μεγάλο. Γι’ αυτό μην υποδουλώνεστε στους ανθρώπους» (Κορ. Α' 7, 23).
    Σύμφωνα με την παράδοσή μας καλό είναι πάντα να σεβόμαστε την πίστη του λαού μας. Όταν αγωνιζόμασταν για τον Σταυρό και περιμέναμε την ελευθερία από το Θεό, σαν δώρο για τον αγώνα μας, ήρθε η ανάσταση. Ο δύσκολος αγώνας μας για τον σταυρό στον καιρό της δουλείας έλαμπε σαν ήλιος και όταν ήρθε η ελευθερία, μας χάρισε τη ζεστασιά που εκπέμπουν οι ακτίνες του ηλίου. Τότε καταλάβαμε πως ο Θεός μας ελέησε και ο Σταυρός του Χριστού νίκησε τους εχθρούς μας. Η ελευθερία ήρθε σαν δώρο Θεού.
   Και αν πάλι το ποτήρι αναποδογυρίσει και ο Σταυρός σκοτεινιάσει, αν πάλι χαθεί η ελευθερία, τότε θα καταλάβουμε πως ο Θεός μαςτιμωρεί για τις αμαρτίες μας, αφήνοντας τους ξένους τυράννους να μας κυβερνούν. Λίγοι λαοί στον κόσμο είναι πιστοί όσο ό λαός μας. Λίγοι λαοί στον κόσμο, όπως ο λαός μας, ερμηνεύουν τόσο απλά το καλό και το κακό που τους συμβαίνει και έχουν ένα θετικό και ξεκάθαρο σύνθημα στους αγώνες τους: Για τον Σταυρό και για την χρυσή Ελευθερία.




Η πορεία του λαού μας είναι γνωστή από την ιστορία μας. Ξεχάσαμε τον Σταυρό και μολύναμε την ελευθερία μας,καταλήξαμε στο μαστίγιο των άθεων. Αναστενάζαμε για ελευθερία, όπως οι μελλοθάνατοι. Παλέψαμε για την ελευθερία με το σπαθί. Πάνω στους τάφους των αδερφών μας προσευχηθήκαμε με δάκρυα για αυτήν. Δυστυχώς, όταν ήρθε η ελευθερία δεν την προσέξαμε ούτε μία ημέρα σαν κάτι ιερό. Από το ξημέρωμα της πρώτης ελεύθερης μέρας αρχίσαμε να παίζουμε μαζί της. Τον καιρό της ελευθερίας φροντίσαμε μόνο το σώμα και πικράναμε την ψυχή μας. Υπηρετήσαμε μόνο τον εαυτό μας, και όχι τον Θεό.
   Κύριε, Ιησού, Χριστέ, Μακρόθυμε, αμαρτήσαμε. Πεθάναμε για το Σταυρό και στη συνέχεια καταπατήσαμε το Σταυρό. Υποφέραμε για την ελευθερία και στην συνέχεια απαξιώσαμε την ελευθερία. Ελέησέ μας, λόγω της ομολογίας μας και της μετάνοιας μας. Αν υπάρχει κάτι καλό σε μας, στους αμαρτωλούς Σέρβους, είναι πως για κάθε μας δυσκολία δεν κατηγορούμε τους άλλους, αλλά τον εαυτό μας. Αυτό δεν το κάνουν οι άθεοι και οι αιρετικοί. Αυτό το κάνουν μόνο οι αληθινοί ορθόδοξοι χριστιανοί. Γι’ αυτό το λόγο και μόνο, για αυτό το λόγο, ελέησέ μας και σώσε μας, Κύριε. Αμήν.

Από το βιβλίο «Μέσα από το Παράθυρο της Φυλακής - Μηνύματα στο λαό», εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012.Διάβασε εδώ





Κόκκινος Ουρανός

Λατίνος αὐτόπτης μάρτυρας τοῦ Ἁγίου Φωτὸς


Ἡ ἀλήθεια περὶ τοῦ Ἁγίου Φωτὸς γιὰ κάθε πιστὸ Ὀρθόδοξο εἶναι κάτι τόσο φυσιολογικὸ καὶ αὐτονόητο ὅσο καὶ ἡ ἀναπνοή του. Δὲν χρειάζεται οὔτε νὰ τοῦ τὸ ἀποδείξουν, οὔτε νὰ τοῦ τὸ δικαιολογήσουν, οὔτε καν νὰ τὸ δεῖ- ἀφοῦ πρόκειται γιὰ γεγονὸς καταφανέστατο. Ὅμως ἐπειδὴ κάποιοι κλονίζονται ἢ δὲν ἔχουν πιστέψει μὲ τόση θέρμη- πειραζόμενοι καὶ ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ ἀπὸ τοὺς «διαβόλους»- τοὺς προσφέρουμε μία ἱστορικὴ  μαρτυρία γιὰ τὸ Ἅγιο Φῶς. Ἐπίσης εἶναι σημαντικὰ τὰ κείμενα αὐτὰ διότι ἀποδεικνύουν τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς μόνης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ μόνον στοὺς Ὀρθοδόξους δίδεται ἄνωθεν τὸ Ἅγιο Φῶς. Ἂς μὴν λησμονοῦμε πὼς τὸ ὅτι δέχονται οἱ αἱρετικοὶ νὰ προσκυνήσουν καὶ νὰ λάβουν τὸ Ἅγιο Φῶς ἀπὸ τὰ χέρια...
τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχη δὲν εἶναι ἁπλὸ πράγμα. Ὑπογραμμίζουμε πὼς πιστοποίηση τῆς ἀξιοπιστίας τῆς μαρτυρίας εἶναι τὸ ὅτι προέρχεται ἀπὸ Λατίνο (Ρωμαιοκαθολικὸ) κληρικὸ καὶ αὐτόπτη μάρτυρα. Τέλος τονίζουμε πὼς αὐτὰ τὰ δημοσιεύουμε πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ἀναζωπύρωση τῆς φλόγας τῆς Πίστεως, ὄχι ὡς ἀπόδειξη σὲ ἀπίστους. Αὐτοὶ μὲ ἐκπομπές, βιβλία καὶ ἀστεία πειράματα ὑπογράφουν πὼς «ἐρευνοῦν» ἐντὸς λαγουμιῶν καὶ μάλιστα φορώντας κουκοῦλες καὶ ὠτοασπίδες...   

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

Ιούδας: Σύμβολο της «Νέας Εποχής»;

 (Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ιστορικός)

article17793.w_l
Με το Πάσχα επί θύραις, επανέρχεται στην μνήμη όλων η παγκοσμίου εμβέλειας ―και μέχρι πρότινος αδιανόητη― εκστρατεία για την ηθική αποκατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτου, την οποίαν ενορχήστρωσαν, τα τελευταία χρόνια, διάφοροι φορείς, φαινομενικώς άσχετοι μεταξύ τους.
Στην Ελλάδα, οι πρώτες σχετικές προσπάθειες εμφανίσθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κυρίως υπό μορφήν τηλεοπτικών συζητήσεων. Είτε ενεπίγνωστα, είτε όχι, οι συζητήσεις αυτές εξυπηρετούσαν την εκστρατεία υπονομεύσεως των ηθικών ερεισμάτων των δυτικών κοινωνιών, την οποίαν έχουν εξαπολύσει εναντίον τους οι φορείς της Νέας Εποχής. Και, είτε ενεπίγνωστα, είτε όχι, οι συζητήσεις αυτές εναπέθεσαν, μέσα στην συνείδηση του ανυποψίαστου μέσου Έλληνα, τον σπόρο της σχετικοποιήσεως ενός συμβόλου, το οποίο αντιπροσώπευε, επί δύο χιλιετίες, τον Ύπατο Προδότη. Με την έναρξη της νέας χιλιετίας, εμφανίσθηκε το περιβόητο «Ευαγγέλιο του Ιούδα», το οποίο ανέλαβε την —ανεπίσημη και εκλαϊκευμένη, αλλά πολύ αποτελεσματική— ηθική αποκατάσταση του Ιούδα. Εν συνεχεία, την αποκατάσταση ανέλαβαν πιο επίσημα χείλη, και δη, εκπρόσωποι χριστιανικών ομολογιών. Ο Βιττόριο Μεσσόρι, επί παραδείγματι, διακεκριμένος συγγραφεύς του Βατικανού και στενός συνεργάτης των δύο τελευταίων Παπών, όχι μόνον απενοχοποίησε τον Ιούδα, αλλά έφθασε μέχρι του σημείου να τον ηρωοποιήσει: «…ο Ιούδας δεν ήταν ένοχος. Ήταν απαραίτητος. Κάποιος έπρεπε να προδώσει τον Χριστό. Ο Ιούδας ήταν θύμα(!) ενός σχεδίου μεγαλύτερου από αυτόν» (1).

Στὴν Μεγάλη Παρασκευὴ


Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ
Ὁλοκληρώθηκε λοιπόν ὁ ἀγώνας μας τῆς νηστείας καί τελείωσε στό Σταυρό. Καί ποῦ ἔπρεπε νά καταλήξει τό τέλος τῆς νίκης, ἄν ὄχι στό τρόπαιο τοῦ Χριστοῦ; Γιατί ὁ Σταυρός εἶναι τό τρόπαιο τοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε βέβαια μιά φορά, ἀλλά τρέπει πάντοτε σέ φυγή τούς δαίμονες. Πράγματι, ποῦ εἶναι τά εἴδωλα καί οἱ μάταιοι φόνοι τῶν ζώων; Ποῦ εἶναι οἱ ναοί καί ἡ φωτιά τῆς δυσσέβειας;
Σβήστηκαν ὅλα ἀπό ἕνα Ἅγιο Αἷμα καί γκρεμίστηκαν, καί μένει ὁ Σταυρός πολυδύναμη δύναμη, ἀόρατο βέλος, ἄυλο φάρμακο, παυσίπονο πλῆγμα, δόξα γεμάτη ὄνειδος. Ὥστε, καί ἄν μύρια ἄλλα διηγηθῶ γιά τό Χριστό, καί ἄν καταπλήξω τόν ἀκροατή μου διηγούμενος μύρια θαύματα, δέν καυχιέμαι τόσο γιά ἐκεῖνα, ὅσο γιά τό Σταυρό. Ἐννοῶ τό ἑξῆς μ᾽ αὐτό πού λέω: Ὁ Ἰησοῦς προῆλθε ἀπό Παρθένο. Εἶναι μεγάλο θαῦμα νά παρακαμφθεῖ ὁ γάμος καί ἡ φύση νά καινοτομήσει. Ἀλλά, ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ Σταυρός, δέ θά σωζόταν μέ τά ἔργα της ἡ πρώτη παρθένος τοῦ

Ότε κατήλθες προς τον θάνατον,η ζωή η αθάνατος τότε τον άδην ενέκρωσας τη αστραπή της Θεότητας· ότε δε και τους τεθνεώτας εκ των καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι δυνάμεις των επουρανίων εκραύγαζον· Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Φωτογραφία της Ουρανία Μαριάδου.

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

"Τὸ Εὐρωπαϊκὸ «διευθυντήριο» συνεχίζει τὴν ἅλωση τοῦ Γένους μας"


Γράφει ὁ πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς σχολῆς Ἀθηνῶν
Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φραγκολατίνους
Ἐκεῖνον τὸν Ἀπρίλιο... (Ἡ ἅλωση τοῦ 1204)
Ἂν ἡ 29η Μαΐου εἶναι ἡμέρα πένθους γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, διότι φέρνει στὴ μνήμη μας τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς τὸ 1453, ἄλλο τόσο ἀποφρὰς εἶναι γιὰ τὸ Γένος μας καὶ ἡ 13η Ἀπριλίου, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἔπεσε ἡ Πόλη τὸ 1204 στοὺς Φράγκους. Τὸ δεύτερο γεγονὸς δὲν ὑστερεῖ καθόλου σὲ σημασία καὶ συνέπειες ἔναντι τοῦ πρώτου. Αὐτὴ εἶναι σήμερα ἡ κοινὴ διαπίστωση τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη, καὶ σύνολη ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ῥώμης, δὲν μπόρεσε νὰ ξαναβρεῖ τὴν πρώτη της δύναμη. Τὸ φραγκικὸ χτύπημα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἔκτοτε ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ» (Ἑλ. Ἀρβελέρ). Ἀξίζει, συνεπῶς, μία θεώρηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἔστω καὶ στὰ περιορισμένα

Τρίτη 11 Απριλίου 2017

Οι παρανοήσεις της Μεγάλης Τετάρτης












Απόψε,θα ψαλλεί ο όρθρος της μεγάλης Τετάρτης, πού έχει ως θέμα την πόρνη γυναίκα πού άλειψε με μύρο τον Χριστό. Ας δούμε κάποιες παρανοήσεις και παρερμηνείες σχετικά με την ημέρα.








Α, Δυστυχώς,γίνεται μια παρανόηση σχετικά με την αγιότητα και την μακαριότητα αυτής της γυναίκας. Μας αρέσει να παρουσιάζουμε τον Χριστό ως έναν φιλελεύθερο διδάσκαλο ελευθερίων ηθών, πού συνέτρωγε με πόρνες και αμαρτωλούς και την πόρνη ως αγία επειδή ακριβώς ήταν πόρνη, κάνοντας της ένα εξιδανικευμένο πορτραίτο μαρτυριου. Υπάρχει ένας κοσμικός συναισθηματισμός σε αυτό το σημείο πού αγγίζει τα όρια της βλασφημίας. Βλασφημίας γιατί πέφτουμε σε μια παραποίηση του προσώπου του Χριστού και τον παρουσιάζουμε συμβιβασμένο με την ανθρώπινη κατάντια και κακότητα και δυστυχία της αμαρτίας.Ας μην ξεχνάμε πώς ήταν σταθερή κατηγορία των φαρισαίων κατά του Χριστού πώς "ο άνθρωπος ούτος φαγάς και οινοπότης" συγχρωτίζεται μετά πορνών, αμαρτωλών και τελωνών.

«Απόρριψον το πένθος της αθυμίας»


«Απόρριψον το πένθος της αθυμίας»
(Ιερός Χρυσόστομος ΕΠΕ 38, 242)
Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός
Αναμφίβολα, στην πνευματική αλυσίδα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας ανήκει και ο Ιερός Χρυσόστομος.
Μελετώντας το βίο του I. Χρυσοστόμου διαπιστώνουμε ότι είχαν καταγραφεί εναντίον του σαράντα συνολικά συκοφαντίες.

Συκοφαντήθηκε, καθαιρέθηκε και εξορίστηκε από επισκόπους, αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες, που συμμάχησαν με την έπαρση της κοσμικής εξουσίας ενώ πίστευαν ότι είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού».
Ένας αγιορείτης μοναχός γράφει σχετικά: «Οδηγείται στην εξορία, μετά από την προσφορά της πληρέστερης ερμηνείας των Γραφών. Εκεί βιώνει με το πνεύμα της αισθήσεως την αναίτια οδύνη, αίροντας το βάρος της αδικίας και του φθόνου, τα οποία εισέδυσαν στα εκκλησιαστικά δρώμενα της εποχής. Κοινώνησε έτσι τους οδυνηρούς τρόπους της θεομητορικής ρομφαίας, η οποία τον κατέστησε μάρτυρα τελειότητας».
Η αρχική θλίψη των πιστών για τη δοκιμασία του Χρυσοστόμου, μετατρέπεται σιγά-σιγά σε προσευχητική κίνηση για ενίσχυση του, ώστε να μένει ατάραχος και ασύγχυτος ο νους και η καρδιά, οτιδήποτε και αν υποφέρει στο σώμα από τις κακουχίες της εξορίας.
Η διακόνισσα όμως Ολυμπιάδα έζησε τη θλίψη της εξορίας του πνευματικού της πατέρα στην περιοχή της άκρας ευαισθησίας ψυχής και σώματος. Η ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία της κλονίστηκε από το άδικο αυτό γεγονός. Όλη η ύπαρξή της καλύφθηκε από το γκρίζο πέπλο της κατάθλιψης. Γι' αυτό και ο Ι. Χρυσόστομος υποδύθηκε σ' ένα σκληρό αγώνα προσευχής και συμβουλών για να γκρεμίσει την αρχιτεκτονική της καταθλίψεως, που έσφιγγε την άγια Ολυμπιάδα στα όρια του θανάτου.
Από το κελί της εξορίας της έγραψε δεκαεπτά παραμυθητικές επιστολές, με τις οποίες διέλυσε την αθυμία της.
Το άγχος και η κατάθλιψη δεν οφείλονται μόνο σε κάποια υπερεγρήγορση, σε μια υπερβολική ευερεθιστότητα κάποιων νευρωνικών κυκλωμάτων στον εγκέφαλο, γι' αυτό και τα φάρμακα δεν θεραπεύουν από μόνα τους και οριστικά τις ψυχικές καταπονήσεις.
ΟI. Χρυσόστομος, αν και δεν γνώριζε τη σύγχρονη φαρμακολογία, γνώριζε πολύ καλάτην εμπειρίατης Εκκλησίας.
Ως πνευματικός και πολύπειρος ποιμένας γνώριζε ότι η επίδραση της θείας δυνάμεως διά των Μυστηρίων και ο θετικός προσανατολισμός της θελήσεως του ανθρώπου, έχουν θεραπευτική επίδραση στην ψυχοσωματική υπόσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τονίζει στην Ολυμπιάδα ότι η ένωση, οντολογικά, με το Χριστό είναι ο πρώτος παράγοντας της καλής ψυχικής υγείας, ενώ ο πρώτος παράγοντας καταστροφής της είναι η αμαρτία. Την βοηθά να κάνει ποιοτικά άλματα στη βίωση της ορθόδοξης πνευματικότητας, που είναι η αυθεντικότητα του ανθρώπινου ήθους.
Την προτρέπει να γίνεται συνδαιτυμόνας της Αγ. Τριάδας, ομοτράπεζος του θεού, «εσθίων και πίνων επί της τραπέζης του» (Λουκά 22,30).
Το γεγονός αυτό πραγματώνεται κυρίως με τη θεία Κοινωνία, με την οποία «πάσα ψυχή ζωούται…» και εξασφαλίζει στον άνθρωπο την αιώνια ύπαρξη και ζωή.
Στην 9η επιστολή του προς την Ολυμπιάδα, ο ι. πατήρ με απόλυτη κατηγορηματικότητα υπογραμμίζει: «Η σκοτεινή νύκτα της αθυμίας δεν προέρχεται από φυσικό νόμο, αλλά από το σκοτισμό της διάνοιας. Κυριεύει την ψυχή όταν αυτή δεν ακολουθεί την κατά Θεόν φιλοσοφία».

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ἐπιστολή στή Μαρία Ζ.


Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…», Ἱεραποστολικές ἐπιστολές  Α΄
Πέντε σοφές καί πέντε μωρές παρθένες. Διάβασε: πέντε σοφές καί πέντε μωρές ἀνθρώπινες ψυχές. Οἱ σοφές εἶχαν τά καντήλια καθαρά καί τό λάδι ἐνῶ οἱ μωρές μόνον τά καντήλια.  
Τά καντήλια κατ᾿ ἀρχάς συμβολίζουν τό σῶμα καί τό λάδι τό ἔλεος. Ἴσως, ἡ ἑλληνική λέξη «ἔλαιον» νά ἔχει κάποια σχέση μέ τή λέξη ἔλεος. Ἀπό τή λέξη ἔλεος παράγεται καί ἡ λέξη πολυέλεος, πού σημαίνει αὐτόν πού ἔχει πολύ ἔλεος. Ὁ πολυέλεος τοῦ ναοῦ ἀνάβει κατά τή διάρκεια τοῦ ὄρθρου ὅταν ψέλνονται οἱ ψαλμοί περί τοῦ πολύ ἐλέους τοῦ Θεοῦ ἔναντι τοῦ ἐκλεκτοῦ Του λαοῦ μέ τήν ἐπανάληψη «ὄτι εἰς τόν αἰώνα τό ἔλεος Αὐτοῦ ἀλληλούια» (Ψαλμ. 135:1). Οἱ σοφές παρθένες εἶχαν, λοιπόν, παρθένο σῶμα μέ παρθένα ψυχή ἀλλά μαζί μ᾿ αὐτό καί μεγάλο ἔλεος. Ἔλεος ἀπέναντι στούς πιό ἀδύναμους ἀπό τίς ἴδιες, πού ἀκόμα δέν εἶχαν ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες. Οἱ μωρές παρθένες κρατοῦσαν αὐστηρά τή σωματική παρθενία ἀλλά ἦταν ἀνελέητες καί ἔβλεπαν περιφρονητικά τούς πιό ἀδύναμους ἀπό τίς ἴδιες. Τούς κατέκριναν μέ ἀλαζονεία καί τούς ἀποστρέφονταν μέ ὑπεροψία. «Δίκαια τίς ἀποκαλοῦν μωρές», λέει ὁ ἅγιος Νεῖλος τοῦ Σινᾶ, «ἀφοῦ πέτυχαν στό πολύ δύσκολο καί σχεδόν ἀδύνατο -δηλαδή τήν παρθενία- παρέβλεψαν ὅμως τό ἔλεος, τή συμπόνια, τή συγχώρεση».  

Κυριακή 9 Απριλίου 2017


''Σέ ὅλες τις δυσκολίες σου, και στις πιο μεγάλες πτώσεις σου να θυμᾶσαι την κραυγή αὐτῆς τῆς ἁγίας ἑβδομάδος, που ἔχει τήν δύναμι να σε ἀναστήσῃ: «Κύριε, πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσόν με...''