Το να είσαι «ανεξάρτητος» ίσως είναι όμορφο, όμως όλοι μας έχουμε ανάγκη από τους ανθρώπους γύρω μας.

 

Χρειαζόμαστε, αν και κάποιες φορές αρνούμαστε να το παραδεχτούμε, ανθρώπους που μας αγαπούν και μας νοιάζονται. Αλλά όχι μόνο αυτό. Νομίζω χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μπορούμε να βασιζόμαστε πάνω τους. Ανθρώπους που θα μας πούνε κάποια συμβουλή, θα μας παρηγορήσουν, θα μας ενθαρρύνουν, θα μας κρατήσουν το χέρι, θα μας αγκαλιάσουν, θα καθίσουν μαζί μας.
Κι αυτό δεν σημαίνει αδυναμία, αλλά κοινωνία.
Δεν σημαίνει ότι εξαρτόμαστε από ανθρώπους, αν και ούτε αυτό είναι κακό, αλλά ότι έχουμε γκρεμίσει τα τείχη γύρω μας και μοιραζόμαστε μαζί με άλλους την ζωή μας· αποκτούμε κοινές εμπειρίες που μας προάγουν ως ανθρώπους.
Αλίμονο στον άνθρωπο που θεωρεί ότι μόνος του μπορεί να ζήσει. Ίσως θα μπορέσει να επιβιώσει, αλλά όχι να ζήσει. Όλοι μας έχουμε ανάγκη από την θαλπωρή της παρέας του άλλου. Η ζωή μας ομορφαίνει όταν μοιραζόμαστε πράγματα με τους άλλους, όταν ανοίγουμε την καρδιά μας σε άλλες καρδιές. Έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πιο δραστικά και πετυχημένα τις διάφορες καταστάσεις στην ζωή μας.
Το έχουμε ξαναπεί, δεν θα ταιριάξουμε με όλους, αλλά είναι ολέθριο εάν θεωρούμε ότι δεν ταιριάζουμε με κανέναν.
Εάν λοιπόν πληγώθηκες από κάποιον, δεν σημαίνει ότι όλοι θέλουν να σε πληγώσουν. Να δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους να σου αποδεικνύουν ότι σε θέλουν στην ζωή τους και αξίζει να τους βάλεις κι εσύ στην δική σου.
Χωρίς διαπροσωπικές σχέσεις, η ζωή μας καταντά άγευστη. Γι’ αυτό μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Δεν έχει νόημα να αποδείξουμε ότι και μόνοι μας είμαστε καλά. Άλλο να περνάς καλά και μόνος σου κι άλλο η ζωή σου όλη να είναι μία εγωπαθής και φίλαυτη απομόνωση.
Μέσα από τις σχέσεις μας με τους άλλους ανακαλύπτουμε κυρίως τον εαυτό μας (κι έτσι εξελισσόμαστε), αλλά τον πλησίον μας. Παύουμε να ζούμε αυτόνομοι μέσα στην αυτοθέωσή μας. Γκρεμίζουμε τείχη και κτίζουμε γέφυρες.
Μακάρι να καταλάβουμε πόσο σημαντικός είναι ο άλλος και πόσο χρειαζόμαστε την παρουσία του ώστε να ομορφύνει η ζωή μας.
Το να αγαπάς και να νοιάζεσαι δεν είναι αδυναμία. Το να θέλεις ανθρώπους στη ζωή σου δεν είναι αδυναμία.
Αδυναμία είναι να φοβάσαι και να κλείνεσαι στο καβούκι σου.

π.Π.Π.

Τρελογιάννης