Τού κ. Ηρακλή Ρεράκη, Καθηγητοὺ Παιδαγωγικῆς –Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ
Ἡ «θρησκευτικὴ συνείδηση» ἀφαιρέθηκε ἀπὸ ὅσα ὁρίζει ὁ νέος ὀργανισμὸς ὡς ἀποστολὴ τοῦ ὑπουργείου. Εἶναι κρίμα ἡ Ἑλλάδα νὰ ἐπιτίθεται μὲ ἀσεβῆ τρόπο ἐναντίον τῆς πίστης καὶ νὰ μεθοδεύει τὴ δίωξη ἐνάντια στὸν Χριστό, μὲ τὴν πίστη τοῦ Ὁποίου διατήρησε καὶ διέσωσε τὴν ἐθνικὴ ταυτότητά της
Ὁ ὀρθόδοξος θεολογικὸς λόγος δὲν ἀποτελεῖ μία ἰδεολογικὴ ἢ θρησκευτικὴ πρόταση ἀλλὰ μία σωτηριολογικοὺ περιεχομένου λειτουργοῦσα πρόσκληση σὲ μία ἐμπειρία ζωῆς, μὲ κεντρικὸ σημεῖο τῆς τὸ πρωτοφανὲς στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας γεγονὸς ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρηθεῖ ὁ ὅποιος θρησκευτικός, φιλοσοφικός, ἠθικὸς ἢ ἀνθρωπιστικὸς λόγος ὀρθόδοξος λόγος, ὅταν ἀπὸ αὐτὸν ἀπουσιάζει ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ διαδεδομένα, θρησκευτικοῦ χαρακτήρα, παίγνια τῆς ἐποχῆς τῆς μετανεωτερικότητας εἶναι νὰ παίζει κάποιος μὲ τὴν ὀντολογία τῶν ἀνθρώπων, μὲ ὅ,τι πιὸ σημαντικὸ ἔχει...
ἢ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὡς «ψυχὴ ζῶσα». Ἂν τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα αὐτῆς τῆς ἐποχῆς εἶναι ἡ ἐκθεμελίωση τῆς ἀλήθειας καὶ ἐφόσον γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, τότε αὐτὸ ποὺ τελικὰ βρίσκεται στὸν στόχο τῆς ἀποδόμησης, περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς ὅμως, πέρα ἀπὸ τὴν τεράστια ὀντολογικὴ σημασία ποὺ ἔχει γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο ὡς «ψυχὴ ζῶσα», ἔχει ἀπείρου μεγέθους ἀξία γιὰ τὸν διαχρονικὸ ἑλληνικὸ πολιτισμό, ἀφοῦ ἔχει συνδεθεῖ, ὡς τρόπος καὶ φιλοσοφία ζωῆς, μὲ τὴ διαμέσου τῶν αἰώνων ζῶσα πολιτισμικὴ ἐξέλιξη τῆς χώρας μας ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἴδια τὴν ὀντολογικὴ λειτουργία της.
Ἂς ἀναλογιστοῦμε μόνον ὅτι ἐπὶ ἑκατοντάδες χρόνια ἡ ταυτότητα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ δὲν προσδιοριζόταν ὡς ἑλληνικὴ ἀλλὰ ὡς χριστιανική. Τότε οἱ ἀπὸ ἐδῶ δὲν ὀνομάζονταν Ἕλληνες ἀλλὰ χριστιανοὶ καὶ οἱ ἀπὸ ἐκεῖ μουσουλμάνοι. Ἡ Ἐκκλησία, μὲ τὸν Χριστὸ ὡς μοναδικὴ ἀλήθεια καὶ πίστη ζωῆς, μὲ τὶς ἀρετὲς ποὺ ἐνέπνεε στὸν λαὸ καὶ μὲ τὴν εὐθύνη τὴν ὁποία εἶχε γιὰ τὴν καθοδήγηση καὶ τὴν ἐνδυνάμωσή του, κράτησε ζωντανὲς καὶ ἀνόθευτες τὴν ἑλληνικὴ συνείδηση, τὴν ἑλληνικὴ ταυτότητα, τὴν ἑλληνικὴ κληρονομιὰ γιὰ περίπου τετρακόσια χρόνια, ποτίζοντας τὶς συνειδήσεις τῶν βασανιζόμενων πιστῶν μὲ τὸ ὅραμα τῆς ἀνάστασης, τῆς ἒπ-ἀνάστασης καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Γένους, συνδέοντας τό, παράλληλα, μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πίστη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Σήμερα ὅμως ἡ ἡγεσία τοῦ ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων μὲ ποικίλες καὶ ὕπουλες μεθοδεύσεις ἐπιδιώκει νὰ ἐξορίσει ἀπὸ τὸ δημόσιο σχολεῖο τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἐξαλείψει τὴν ἐκκλησιαστικὴ πίστη. Μὲ τὸν πιὸ ἀντιπαιδαγωγικὸ τρόπο, ἡ ἡγεσία τοῦ ὑπουργείου, καταχρώμενη τὴν ἐξουσία ποὺ ἔχει λάβει ἀπὸ τὸν λαό, ὑλοποιεῖ τὸ ἀνίερο σχέδιο ἀπομάκρυνσης τῶν νέων μας ἀπὸ τὴν πνευματικὴ μητέρα τους, τὴν Ἐκκλησία, καὶ ἀποκοπῆς ἀπὸ τὶς ρίζες τῆς ἱστορικῆς καὶ τῆς μαρτυρικῆς παραδόσεώς τους, δίνοντας καὶ δείχνοντας στὰ παιδιά μας τὸ ἀρνητικὸ παράδειγμα τῆς ἀγνωμοσύνης ἔναντι ὅσων φορέων, προσώπων, ἡρώων καὶ μαρτύρων θυσιάστηκαν διαχρονικὰ γιὰ τὸ Γένος μας.
Σκοπὸς τοὺς εἶναι ἡ ἀποχριστιανοποίηση ἢ ἀπορθοδοξοποίηση, ὁ ὀντολογικὸς ἀποχρωματισμὸς καί, τελικά, ἡ ἑδραίωση τοῦ ἰδεολογικοῦ τους ποθούμενου, δηλαδὴ ἡ καθιέρωση τῆς οὐδετερόθρησκης Παιδείας καὶ τῆς οὐδετερόθρησκης συνείδησης καί, συνεπῶς, τὸ πνευματικὸ τέλος τοῦ ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ. Εἶναι, μάλιστα, πλέον φανερὲς οἱ μὴ ἔνθεες καὶ οὐδετερόθρησκες προθέσεις καὶ οἱ σχεδιασμοὶ τοῦ ὑπουργείου Παιδείας ἔπειτα ἀπὸ τὴν πρόσφατη δημοσίευση τοῦ νέου ὀργανισμοῦ τοῦ ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων (Προεδρικὸ Διάταγμα ἄρ. 18/23-02-2018), μὲ τὸν ὁποῖο ἀντικαταστάθηκε ὁ προηγούμενος ὀργανισμὸς τοῦ ἴδιου ὑπουργείου (Προεδρικὸ Διάταγμα ἄρ. 114/29-08-2014). Ὁ ὀργανισμὸς τοῦ 2014 (ἄρθρο 1) ὅριζε ὅτι ἀποστολὴ τοῦ ὑπουργείου Παιδείας εἶναι «ἡ προαγωγὴ τῆς Παιδείας μὲ σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διάπλασή τους σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες». Ὁ νέος ὀργανισμός, τοῦ 2018 (ἄρθρο 1), ὁρίζει ὅτι «ἀποστολὴ τοῦ ὑπουργείου εἶναι ἡ ἀνάπτυξη καὶ ἡ συνεχὴς ἀναβάθμιση τῆς Παιδείας μὲ σκοπό: α) τὴν ἠθική, τὴν πνευματικὴ καὶ τὴ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, β) τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς συνείδησης...» Ἡ «θρησκευτικὴ συνείδηση» ἀφαιρέθηκε, γιὰ νὰ ἀλλοιωθεῖ ἔτσι ὁ σκοπὸς τῆς Παιδείας. Μὲ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποκαλύφθηκαν στὸν ἑλληνικὸ λαὸ γιὰ ἀκόμα μία φορὰ οἱ ἀποδομητικὲς προθέσεις τῆς ἡγεσίας τοῦ ὑπουργείου Παιδείας ἔναντί τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῶν ὀρθόδοξων χριστιανῶν, προπαντὸς ὅμως ἀποδείχθηκε ὅτι τὸ ὑπουργεῖο δὲν σέβεται, ἀλλὰ καταπατεῖ τὰ δικαιώματα τῶν γονέων, τῶν μαθητῶν καὶ τῶν ἐκπαιδευτικῶν, καὶ κυρίως ὅτι περιφρονεῖ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ὡστόσο δὲν ἐμπαίζεται πλέον μὲ μεθοδεύσεις, σοφίσματα καὶ ἀφηγήματα. Παρατηρεῖ ἔκπληκτος καὶ καταγράφει τὶς ἰδεοληπτικὲς καὶ προπαγανδιστικὲς ἐπιθέσεις ποὺ ὑφίστανται τὰ παιδιὰ τὰ ὁποία φοιτοῦν στὰ σχολεῖα ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους τοῦ ὑπουργείου Παιδείας. Οἱ γονεῖς φαίνεται ὅτι ἀγρυπνοῦν καὶ συνειδητοποιοῦν πὼς τὰ πολυθρησκειακὰ προγράμματα καὶ τὰ βιβλία ποὺ τοὺς ἐπιβάλλονται ἐκ μέρους τοῦ ὑπουργείου ἀπὸ τὸ σχολικὸ ἔτος 2016 εἶναι ἀντορθόδοξα καὶ ἀντιπαιδαγωγικά, καὶ ὅτι, ὅσο διατηροῦνται στὰ σχολεῖα, πραγματοποιεῖται ἕνας φανερὸς πνευματικὸς βιασμὸς τῶν μαθητικῶν συνειδήσεων, καὶ μάλιστα κατ' ἐξακολούθηση. Γι' αὐτὸ ἄρχισαν νὰ τὰ ἐπιστρέφουν ὡς ἀπαράδεκτα στοὺς ἀποστολεῖς τους. Ἐντούτοις, εἶναι κρίμα γιὰ μία χώρα ὅπως ἡ Ἑλλάδα, ποὺ ἔχει δεχθεῖ στὴν ἱστορικὴ διαδρομὴ τῆς τόσο μεγάλες καὶ ὀντολογικὲς γιὰ τὴν ὕπαρξή της εὐεργεσίες καὶ θυσίες ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νὰ ἐπιτίθεται σήμερα μὲ αὐτὸν τὸν ἀσεβῆ καὶ ἀπαράδεκτο τρόπο ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς χριστιανικῆς πίστεως, καὶ νὰ μεθοδεύει αὐτὴ τὴν πολλαπλὴ δίωξη ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν πίστη τοῦ Ὁποίου σὲ ὅλες τὶς ἐθνικὲς περιπέτειές της διατήρησε καὶ διέσωσε τὴν ἐθνική της ταυτότητα, τὴ συνείδηση καὶ τὴν ἰδιοπροσωπία.
Οἱ ἰθύνοντες ὅμως ἐν ἀγνοία τοὺς κάνουν ἕνα τραγικὸ λάθος. Νομίζουν ὅτι μὲ τὰ ἀφηγήματα τῆς ἰδεολογίας τους θὰ πολεμήσουν καὶ θὰ ἐξοντώσουν μία ἄνθρωπο-κατασκευασμένη θρησκεία ἢ ἰδεολογία, ἀφοῦ ὡς τέτοια θεωροῦν καὶ ἐκλαμβάνουν τὴ χριστιανικὴ πίστη. Πολὺ σύντομα θὰ μάθουν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε στὸν κόσμο ὡς ὁ ἀληθινὸς Θεός, γιὰ νὰ ἱδρύσει μία ἀνθρώπινη θρησκεία ἢ μία φαντασιακὴ ἰδεολογία ἢ φιλοσοφία, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποκαλύψει καὶ νὰ χαρίσει στὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο τὴν καινούρια καὶ τὴ θεία ζωή, τὴ ζωὴ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τὸ Φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος νίκησε ὅλα τὰ κακά, ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο. Καί, ἐπίσης, πολὺ σύντομα θὰ διαπιστώσουν ὅτι ματαιοπονοῦν, διότι οἱ χριστιανοὶ τοὺς ὁποίους διώκουν ἀντιστέκονται πνευματικά, ἀφοῦ ἔχουν λάβει τὴν παραγγελία ποὺ ἔδωσε σὲ Ἐπιστολή του στοὺς Θεσσαλονικεῖς, καὶ δὶ' αὐτῶν σὲ ὅλους τους πιστούς, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Τὸ Πνεῦμα μὴ σβέννυτε», δηλαδὴ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ εἶναι φῶς καὶ φωτιά, μὴν τὰ σβήνετε καὶ μὴν τὰ ἀχρηστεύετε (Ἃ΄ Θέσσ. 5, 19). Μάλιστα, ἡ πνευματικὴ αὐτὴ ἀντίσταση εἶναι ἐκείνη ποὺ θὰ ἀποδείξει σὲ ὅλους τους ἐπίδοξους ἀποδομητὲς τὴ διαχρονικὴ ἰσχὺ τὴν ὁποία ἔχει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού, κατὰ τὴ δική του μαρτυρία, ἄκουσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν ἀκόμη καταδίωκε τὸν Χριστὸ (Πράξ. 26, 14): «Σαούλ, Σαούλ, τί μὲ διώκεις; Σκληρὸν σοὶ πρὸς κέντρα λακτίζειν», δηλαδὴ «Σαούλ, τί μὲ καταδιώκεις; Εἶναι σκληρὸ γιὰ σένα νὰ κλοτσᾶς στὰ καρφιά».
aktines
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου