Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ ἱστορική –θεολογική ἔρευνα γιά τό ἰδεολογικό ὑπόβαθρο τῆς σημερινῆς ὁμάδος, πού προώθησε τήν ἀλλαγή στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.
Ἡ προσπάθεια τῶν νέων Θεολόγων τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽60 γιά ἀπελευθέρωση τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας ἀπό τόν δυτικό εὐσεβισμό καί σχολαστικισμό δημιουργεῖ μεταξύ ἄλλων τό περιοδικό ΣΥΝΟΡΟ. Ἄν καί οἱ προθέσεις εἶναι εἰλικρινεῖς ὅλη αὐτή ἡ προσπάθεια παίρνει τή μορφή μιᾶς θεολογικῆς «ἐλίτ», (πρόκειται γιά ἕνα νέο εὐσεβισμό), ἡ ὁποία ἐπηρεάζεται ἀπό τή θεολογία τῆς ρωσικῆς διασπορᾶς καί ἀνοίγεται στόν μοντερνισμό καί τόν Οἰκουμενισμό. Αὐτή ἡ εὐσεβιστική ἐλίτ, πού συσκέπτεται καί δρᾶ ἀνεξάρτητα ἀπό τά θεσμικά ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας στά πρότυπα τοῦ εὐσεβισμοῦ, θά μποροῦσε νά ἐκφρασθεῖ ὡς ἑξῆς: «Ἐμεῖς οἱ θεολογικά μορφωμένοι γνωρίζουμε τήν ἀλήθεια, ἐμεῖς θά σᾶς διδάξουμε –στήν Ἐκκλησία, στούς πιστούς– πῶς νά πιστεύετε καί πῶς νά ζεῖτε». Ἡ ἐλίτ αὐτή εἰσχωρεῖ στόν ...
ἀκαδημαϊκό χῶρο καί χρησιμοποιώντας τρεῖς πυλῶνες, τήν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, τό περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ καί τόν θεολογικό σύνδεσμο ΚΑΙΡΟΣ ἐνδύεται τόν μανδύα τῆς λεγομένης «μεταπατερικῆς θεολογίας» καί ταυτίζεται μέ τίς ἐπιδιώξεις τῆς κρατικῆς ἐξουσίας. Μετά ἀπό μακροχρόνιο πόλεμο πρός τόν καθαρά ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν κατηγορεῖται πλέον γιά «ἰδεολογική μονομέρεια», γιά «κατηχητισμό», «φρονηματισμό» «μονοφωνία» καί «διαποτισμό» (indoctrination).
Ὁ ΚΑΙΡΟΣ προτείνει στό Ὑπουργεῖο Παιδείας διαθρησκειακό χαρακτήρα γιά τό μάθημα. Τό μάθημα μ᾽ αὐτή τή μορφή ἐφαρμόζεται πιλοτικά κατά τά ἔτη 2011-2014. Ἡ Ἱερά Σύνοδος κάνει προσπάθειες, γιά νά κρατηθεῖ ὁ ὀρθόδοξος προσανατολισμός τοῦ μαθήματος. Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος εἰσηγεῖται στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας νά γίνουν συζητήσεις μέ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας ἐπί τῇ βάσει τῶν παλαιῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν. Οἱ συζητήσεις τελικά γίνονται βάσει τοῦ Νέου Προγράμματος χωρίς οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα. Τό Νέο Πρόγραμμα υἱοθετεῖται τελικά τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016 καί τό 2017 ἐκδίδονται οἱ λεγόμενοι Φάκελοι τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.
Ἄς δοῦμε λοιπόν τώρα τά νέα βιβλία.
Ἀπευθυνόμενοι οἱ συγγραφεῖς στά παιδάκια τῆς Δ΄ Δημοτικοῦ γράφουν στά εἰσαγωγικά: «Βασικός σκοπός τοῦ Α Κύκλου εἶναι νά ἔχουμε μιά πρώτη γνωριμία μέ τόν κόσμο τῆς θρησκείας κυρίως τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας καί νά ἐξοικειωθοῦμε μέ τό παγκόσμιο θρησκευτικό φαινόμενο». Τό ἴδιο γράφουν καί γιά τούς ἐφήβους Β΄ Λυκείου: «Στό πλαίσιο τοῦ θρησκευτικοῦ γραμματισμοῦ... θά ἐμβαθύνετε στήν προσωπική σας αὐτογνωσία καί τήν προσωπική τοποθέτηση ἀπέναντι στίς ὄψεις τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου» (σ. 3). Τό μάθημα γίνεται διαθρησκειακό. Μαθαίνεις ἀπό τό τωρινό μάθημα, ὅπως εἶπε ἐπιτυχῶς ὁ ἅγιος Ναυπάκτου, ὄχι γιά τίς θρησκεῖες (θρησκειολογικό) ἀλλά ἀπό τίς θρησκεῖες (διαθρησκειακό), συγκρίνοντας τίς δικές σου ἐμπειρίες μέ τίς ἐμπειρίες τῶν ποικίλων θρησκειῶν πού προσφέρει τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, γιά νά τοποθετηθεῖς ἀπέναντι στό θρησκευτικό φαινόμενο.
Ἔχουμε μπροστά μας ἕνα τεράστιο ὄγκο θρησκευτικοῦ καί μή ὑλικοῦ, «πλίνθους καί κεράμους ἀτάκτως ἐρριμένους»: Ἀποσπάσματα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τό Κοράνι, τίς Βέδες. Εἰκόνες βυζαντινές, δυτικές, μοντέρνες. Φωτογραφίες, σκίτσα. Πατερικά κείμενα, λόγια γκουρού, διακηρύξεις, ἀποφάσεις κρατικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν φορέων, ποιήματα, τραγούδια ἑλληνικά καί ξένα, λαϊκά παραμύθια. Πρός τί, ἀναρωτιέται κανείς, αὐτός ὁ ἄτακτος καταιγισμός; Ἡ ἀπάντηση θά δοθεῖ ἀπό τήν ἀνάλυση πού ἀκολουθεῖ.
Στήν Γ΄ Δημοτικοῦ ξεκινάει τό «ταξίδι στό κόσμο τῆς θρησκείας», ὅπου «θά ἀνακαλύψουμε τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παράδοση, ἀλλά καί κάποια στοιχεῖα ἀπό τήν παράδοση ἄλλων θρησκειῶν». Ἀμέσως ἀκολουθεῖ ἡ ἑνότητα «Ὅλοι μαζί» μέ τραγούδια καί ποιήματα φωτογραφίες χριστιανῶν καί μουσουλμάνων, ἱστορίες ἀπό τήν Παλαιά καί Καινή Διαθήκη. Ὕστερα γιορτές χριστιανῶν, γιορτές Ἑβραίων καί Μουσουλμάνων. Θρησκευτικά σύμβολα Χριστιανῶν (ὁ σταυρός στούς Καθολικούς καί Προτεστάντες), Ἑβραίων καί Μουσουλμάνων. Ἀργίες: Κυριακή τῶν Χριστιανῶν, Σάββατο τῶν Ἑβραίων, Παρασκευή τῶν Μουσουλμάνων. Γιά νά εἴμαστε δίκαιοι τό ὑλικό γιά τόν Χριστιανισμό εἶναι περισσότερο καί πολύ προσεγμένο, ὅμως τό μικρό παιδί μπολιάζεται στή διαθρησκειακή νοοτροπία. Πρέπει π.χ. νά δεῖ τό ἐσωτερικό τοῦ τζαμιοῦ καί νά μάθει τί εἶναι καί τί κάνει ὁ μουεζίνης καί ὁ ἰμάμης. Δέν ξέρω τί νόημα ἔχει ἐπίσης ἀνάμεσα στίς καρικατοῦρες τοῦ Ἅϊ-Βασίλη, ἡ Befana, μιά μάγισσα πάνω στήν ἱπτάμενη σκούπα της πού μοιράζει δῶρα στά παιδιά.
Στή Δ´ Δημοτικοῦ τό μάθημα ξεκινάει μέ τήν ἑνότητα: «Ὅταν οἱ ἄνθρωποι προσεύχονται» πού διακοσμεῖται μέ εἰκόνα τοῦ Ἁγ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, καί φωτογραφίες Μουσουλμάνων καί Ἑβραίων πού προσεύχονται. Ἀκολουθοῦν τά λόγια: «μέ τήν προσευχή οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά ἐπικοινωνοῦν μέ τόν Θεό πού πιστεύουν... Ὅταν προσεύχονται οἱ ἄνθρωποι, μποροῦν νά ἐκφράζουν χαρά, φόβο, λύπη, νά εὐχαριστοῦν τόν Θεό νά ζητοῦν συγχώρηση, νά τόν παρακαλοῦν γιά κάτι». Προσευχή τοῦ Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης, ὁ ὁποῖος, σημειωτέον παρελαύνει σέ ὅλα τά βιβλία ὡς ἅγιος. Μαζί μέ παραθέματα ἀπό τήν Παλαιά καί Καινή Διαθήκη παρατίθενται προσευχές τῶν Ἑβραίων καί ἡ ἐναρκτήρια Σούρα, ἡ βασική προσευχή τῶν Μουσουλμάνων. Στή συνέχεια ἡ παρουσίαση τῆς Παναγίας καί ἡ διδασκαλία τοῦ Κορανίου γιά τήν Παναγία. Μιλώντας τό βιβλίο γιά τά «σπουδαῖα παιδιά» παρουσιάζει τό γυμνό ἄγαλμα τοῦ Δαβίδ. Στό μάθημα γιά τό βάπτισμα ὑπονομεύεται τό ὀρθόδοξο βάπτισμα, ἀφοῦ ὁ «ὀρθόδοξος ἱερέας τό μωρό τό “βυθίζει τρεῖς φορές στό νερό”, ὁ καθολικός “δέ βυθίζει τό παιδάκι στό νερό ἀλλά ρίχνει λίγο [νερό] στό κεφαλάκι του” καί τό χρῖσμα “γίνεται, ὅταν εἶναι περίπου 10-14 ἐτῶν καί εἶναι σέ θέση νά καταλαβαίνει ὅσα γίνονται”». Οἱ προτεστάντες «δέν δέχονται τόν νηπιοβαπτισμό... πιστεύουν πώς ἡ βάπτιση ἀποτελεῖ μιά δημόσια ὁμολογία πίστεως στόν Θεό πού μπορεῖ καί πρέπει νά κάνει ἕνας ἄνθρωπος πού εἶναι ἀρκετά μεγάλος γιά νά κατανοεῖ τί πιστεύει». Ὁ νοῶν νοείτω. Παρατίθενται τελετές ἐνηλικιώσεως Ἰουδαίων καί Μουσουλμάνων. Ἱεροί τόποι καί προσκυνήματα ὀρθοδόξων, παπικῶν καί θρησκειῶν τοῦ κόσμου ἐνῷ γράφεται ὅτι ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι «ἡ ἱερή πόλη γιά τίς τρεῖς μονοθεϊστικές θρησκεῖες... ἕνα τόπος πού θά μποροῦσε νά δείξει στόν κόσμο ὅτι μποροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά συνυπάρξουν εἰρηνικά, χωρίς νά γίνεται
ἐμπόδιο ἡ πίστη τους καί ἡ θρησκεία τους». Ἀκολουθεῖ ἡ παρουσίαση τῆς Μέκκας. Μετά «Σεβασμός στή δημιουργία» καί μαζί μέ τόν ἅγιο Γεράσιμο τόν Ἰορδανίτη καί τόν ἅγιο Πορφύριο πάλι ὁ Φραγκίσκος τῆς Ἀσσίζης. Ἀκολουθοῦν ἅγιοι τῶν ὀρθοδόξων καί μετά ἱερά πρόσωπα τῶν θρησκειῶν: Μωάμεθ, ραββῖνος Ἐλιέζερ καί μετά σύγχρονοι ἀγωνιστές γιά τόν συνάνθρωπο (Ὄσκαρ Ρομέρο, Λοῦθερ Κίγκ, Μαχάτμα Γκάντι). Ἱερά βιβλία τῶν Χριστιανῶν, τῶν Ἑβραίων, τῶν Μουσουλμάνων. Ἀδυνατεῖ βέβαια τό παιδί νά κάνει τίς ἀπαραίτητες διακρίσεις.
Στό βιβλίο τῆς Ε´ Δημοτικοῦ καί στήν ἑνότητα «μαθητές καί δάσκαλοι» παρουσιάζεται ὁ Χριστός σάν ἕνας ἀπό τούς δασκάλους ἄλλων θρησκειῶν: τόν Μωάμεθ, Βούδδα, Λάο Τσέ, Κομφούκιο. Στήν ἑνότητα «Συμπόρευση μέ ὅρια καί κανόνες» ἐξετάζεται ἡ ἀξία τῶν κανόνων τοῦ Σχολείου, καί τί λέει σχετικά ὁ πάπας Φραγκίσκος, ἡ Μητέρα Τερέζα καί ὁ Νέλσον Μαντέλα. Στή συνέχεια Οἰκουμενική διακήρυξη ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, οἱ δέκα ἐντολές καί ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης. Μετά κανόνες σέ ἄλλες θρησκεῖες, ἡ χαντίθ τῶν Μουσουλμάνων, ὁ νόμος τοῦ ντάρμα τῶν Ἰνδοϊστῶν, ὁ νόμος τῆς μή βίας τῶν Βουδδιστῶν καί ἡ ἀφοσίωση στό Νόμο κατά τή διδασκαλία τῶν Ἑβραίων. Στή συνείδηση τοῦ παιδιοῦ ὅλα ἐμφανίζονται νά ἔχουν ἰσότιμη ἀξία. Στή ἑνότητα «προχωρᾶμε ἀλλάζοντας» γιά πρώτη φορά σέ ὅλες τίς τάξεις θά μάθουν τά παιδιά ὅτι τό «μυστήριο τῆς μετάνοιας», κατά τήν «Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία... ἔχει μορφή συζήτησης καί διαλόγου (sic!) μεταξύ τοῦ πιστοῦ καί τοῦ ἱερέα. Ὁ ἐξομολογούμενος γονατίζει, ὁ ἱερέας τοποθετεῖ τό πετραχήλι καί διαβάζει συγχωρητική εὐχή». Ἔπειτα γίνεται λόγος γιά τή νηστεία καί τήν ἄσκηση στό Χριστιανισμό καί στίς ἄλλες θρησκεῖες. Ἀναφέροντας τόν Ἰνδοϊσμό καί τόν Βουδδισμό ὁ συγγραφέας μιλάει γιά τή μετενσάρκωση, τή γιόγκα καί τόν διαλογισμό. Στό κεφάλαιο ἰσότητα–ἀλληλεγγύη–κοινοκτημοσύνη προτείνονται ὡς πρότυπα ἡ μητέρα Τερέζα καί ὁ Ἄλμπερτ Σβάϊτσερ, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶναι γνωστός τέκτονας καί ἀρνητής τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ.
Στήν Στ´ Δημοτικοῦ οἱ μαθητές θά μάθουν γιά τούς διωγμούς τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἀλλά καί γιά τούς διωγμούς τῶν Ἑβραίων καί τῶν Μουσουλμάνων. «Θά μάθουν» ὅτι «ἡ μεγαλύτερη χριστιανική κοινότητα (sic!) στήν Ἑλλάδα εἶναι οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἀνάμεσα στίς «κοινότητες προτεσταντικῆς προέλευσης» συμπεριλαμβάνονται οἱ Πεντηκοστιανοί καί οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ! Στό κεφάλαιο «Ἀναζήτηση τῆς κοινῆς ἐμπειρίας» γράφεται τό ψευδές ὅτι «οἱ περισσότεροι χριστιανοί ἀποδέχονται τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ὡς τρόπο συνάντησης τῶν πιστῶν μέ τόν Θεό καί πηγές ἁγιασμοῦ» ἐνῷ εἶναι γνωστό ὅτι οἱ προτεστάντες δέν ἀναγνωρίζουν μυστήρια. Στή συνέχεια γιά πρώτη φορά οἱ μαθητές μαθαίνουν γιά τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ). Ἀκολουθεῖ τό κεφάλαιο «Ἰησοῦς Χριστός, τό πρόσωπο πού ἑνώνει τούς Χριστιανούς», πρόταση ἐλλιπής, πού θά ἔπρεπε νά συμπληρωθεῖ μέ τή φράση «μέσα στήν Ἁγία Του Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία». Ἡ συνέχεια «Θρησκεῖες στή χώρα μου» ξεκινάει μέ τήν ... ἐνθουσιώδη φράση «μιά βόλτα στήν πόλη, στή γειτονιά, στό χωριό μας ἤ μιά ματιά στήν ἱστορία τοῦ τόπου μας μᾶς ὑπενθυμίζει μέ ζωντάνια τή συνύπαρξή μας». Γίνεται λόγος γιά τά σύμβολα καί τά ἱερά βιβλία τῶν θρησκειῶν γιά τίς Βέδες καί τίς Οὐπασινάδες, γιά τό Γίν–γιάνγκ τοῦ Ταοϊσμοῦ, γιά τήν ἑπτάφωτη λυχνία τῶν Ἑβραίων, γιά τήν ἡμισέληνο. Δέν φθάνει αὐτό ἀλλά προτείνονται δραστηριότητες γιά νά ἐμπεδωθοῦν στή συνείδηση τῶν παιδιῶν αὐτά τά σύμβολα. Ἀναφέρονται οἱ ἑβραϊκές καί ἰσλαμικές κοινότητες τῆς Ἑλλάδος καί παρουσιάζεται φωτογραφία γιά μιά ὑποτιθέμενη διαθρησκειακή συμπροσευχή στή Λέσβο.
Στήν Α΄ Γυμνασίου ὁ Μ. Θεοδόσιος καί ὁ Ἰουστινιανός ἐμφανίζονται διῶκτες τῶν ἐθνικῶν καί τῶν Ἑβραίων, ἐνῷ ὁ διώκτης τῶν Χριστιανῶν Ἰουλιανός ἀπό κάποια ἐπιστολή του παρουσιάζεται ὡς ἀνεκτικός γιά τούς Χριστιανούς. Προτείνεται ἐργασία: «Φτιάξτε δυό ὁμάδες καί σταθεῖτε ἀπέναντι. Ἡ μιά ὁμάδα ἐκφράζει ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού ὑποψιάζονται καί ἐχθρεύονται τούς Χριστιανούς καί ἡ ἄλλη ἐκείνους πού τούς ὑπερασπίζονται. Σκεφθεῖτε καί ἀναφέρετε ἐπιχειρήματα ὑπέρ καί κατά τῶν Χριστιανῶν, ἀνάλογα μέ τήν ὁμάδα στήν ὁποία ἀνήκετε». Στή συνέχεια γιορτές στίς μονοθεϊστικές θρησκεῖες καί λόγος γιά τήν Τορά καί τό Ταλμούδ, τή Συναγωγή καί βέβαια γιά τόν ἀντισημιτισμό καί τό ὁλοκαύτωμα. Ὁ Μωάμεθ παρουσιάζεται θετικά, ἀφοῦ «στό λόφο Χίρα... βίωσε μιά βαθειά πνευματική ἐμπειρία, τήν ὁποία αἰσθάνθηκε ὡς κλήση ἀπό τόν Θεό». Θετική παρουσίαση γιά τόν φρικτό νόμο τῆς Σαρία, τίς γιορτές τῶν Μουσουλμάνων καί στή συνέχεια γιά τό σουφισμό ὡς «ἀγαπητική προσήλωση στόν Ἀλλάχ» μέ ἀφορμή τόν ποιητή-πανθεϊστή Τζελαλεντίν Ρουμί. Διαβάζουμε: «ἐνδεικτικό τῆς ἐπιρροῆς τοῦ Τζελαλεντίν καί τοῦ σεβασμοῦ πού ἔτρεφαν καί τρέφουν ἀκόμη στό πρόσωπό του οἱ Χριστιανοί εἶναι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου στό Ἰκόνιο τό Δεκέμβριο τοῦ 2004 γιά νά λάβει μέρος στόν ἑορτασμό τῆς 731 ἐπετείου τοῦ θανάτου τοῦ Τζελαλεντίν Ρουμί». Στήν συνέχεια ἄσκηση: «ἐντοπίστε στοιχεῖα πού ἀναδεικνύουν τήν ἱερότητα τοῦ Κορανίου γιά τούς Μουσουλμάνους. Φανταστεῖτε ὅτι ἐκπροσωπεῖτε ὡς Μουσουλμάνοι τό δικαίωμά σας γιά ἕνα δικό σας χῶρο προσευχῆς καί ἀπευθύνετε τό αἴτημά σας στό Δήμαρχο».
Ὁ Ἰνδουϊσμός παρουσιάζεται θελκτικά. Διαλογισμός, Ὤμ, μάνταλα, Γάγγης, ἱερά ζῶα, γιορτές, ἀποδημίες, ἱερά κείμενα, ἐνῷ «ἡ ἱερή γραμματεία» τοῦ Βουδδισμοῦ παρουσιάζεται ὡς «μία ἀπέραντη περιοχή, μιά ὁλόκληρη βιβλιοθήκη κειμένων, προϊόν ἐπίμονου καί διεισδυτικοῦ στοχασμοῦ». Γίνεται λόγος γιά τόν διαλογισμό καί αὐτοβυθισμό ὡς λατρευτικές πρακτικές. Στή συνέχεια Δαλάι Λάμα, κινεζικές θρησκεῖες, Κομφούκιος κλπ., διδασκαλία γιά τό Τάο. Οἱ σελίδες 151-155 ἀποτελοῦν ἀνοιχτή προπαγάνδα ὑπέρ τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, προκαλώντας κίνδυνο στούς ἐφήβους νά «ψαχτοῦν» γιά ἄλλους, ἐξωτικούς δρόμους: «... τό κῦρος τοῦ γκουρού προέρχεται περισσότερο ἀπό τό χάρισμα»! (τά bold εἶναι τοῦ βιβλίου). Ἐπίσης «ὅλοι οἱ γκουρού κατέχουν μιά πνευματική γνώση καί ἐμπειρία πού τούς ἐπιτρέπει νά ἐπιδροῦν θετικά στούς ἀνθρώπους»! Μία σελίδα ἀφιερώνεται στό βίο καί τή διδασκαλία τῆς γκουρού Anandamayi Maa, ἡ ὁποία «μετέδιδε στούς ἀνθρώπους τή γνώση πού εἶχε ἀποκτήσει μέσῳ τῆς ἐμπειρίας της, μέ τόν τρυφερό τρόπο πού οἱ Ἰνδές μητέρες ἐκπαιδεύουν τά παιδιά τους». Στήν τελευταία σελίδα τοῦ βιβλίου ὑπάρχουν ἀσκήσεις γιά ἐμπέδωση Ἰνδουϊσμοῦ–Βουδδισμοῦ.
Στό βιβλίο τῆς Β΄ Γυμνασίου κατά τήν παρουσίαση τῶν ἔργων τέχνης στό Ἰσλάμ διαβάζουμε ὅτι «ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι καλλιτέχνες προσέφεραν τό ταλέντο τους, γιά νά ὑπηρετήσουν τήν ἀπόλυτη ὡραιότητα, νά ἐκφράσουν τήν προσήλωσή τους στό θέλημα τοῦ Ἀλλάχ, νά διευκολύνουν τήν ἀνάταση τῶν πιστῶν πρός τόν Θεό» (Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας). Ἡ τέχνη στόν Ἰνδουϊσμό παρουσιάζεται ὡς τέχνη πού «...στρέφει τήν προσοχή τοῦ λαοῦ πρός τήν ἀθέατη πλευρά τῆς πραγματικότητας, στό Ὑπερβατικό καί ὑπογραμμίζει τήν αἰώνια καί ἀσύγκριτη ἀξία τοῦ Πνεύματος ἀποσκοπώντας... νά ὁδηγήσει τόν πιστό στήν κοινωνία μέ τό θεῖο (Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας). Τώρα βλέποντας κανείς τά ἰνδουϊστικά ἀγάλματα μέ τά τέσσερα χέρια, τίς ἀπαίσιες μορφές τῆς θεᾶς Κάλι καί τόν χοντρό ἐλέφαντα-Θεό Γκανέζα, ἄς συμπεράνει ἄν ἀληθεύουν τά παραπάνω. Στή συνέχεια στήν ἑνότητα «Ποιός εἶναι ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν» παρουσιάζεται ὁ Χριστός μέ γνῶμες εἰδω- λολατρῶν, ξένων θεολόγων ἀλλοθρήσκων, ἀπόσπασμα ψευδοσυναισθηματικό ἀπό τόν πρόλογο τοῦ Καζαντζάκη στό αἰσχρό καί βλάσφημο βιβλίο του «Ὁ τελευταῖος πειρασμός». Παρουσιάζονται ἐκτενῆ ἀποσπάσματα ἀπό τήν Καινή καί Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά δέν μπορεῖς νά καταλάβεις ποιός εἶναι ὁ Χριστός κατά τήν δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Στή σελίδα 53 ἐκτίθεται ἕνας γελοιοποιημένος Ἐσταυρωμένος πράσινου χρώματος γκατζουφικῆς ἐμπνεύσεως καί ἡ γνώμη τοῦ Κορανίου γιά τόν Χριστό. Στήν ἑνότητα «Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος» δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἐκτός ἄν μποροῦν νά βοηθήσουν οἱ καρικατοῦρες τοῦ μπάτμαν καί τοῦ μίκυ μάους στή σελ. 62. Οὔτε τά δύο χωρία ἀπό τή Γένεση πού ἀναφέρονται στή Δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀρκετά γιά μιά ἐπαφή μέ τήν ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία. Στή συνέχεια, ἡ διδασκαλία γιά τόν ἄνθρωπο στίς ἄλλες θρησκεῖες κείμενο τοῦ Τζελαλεντίν Ρουμί: «Προηγουμένως ἤσουν ἄψυχη ὕλη, ἔπειτα ἔγινες φυτό καί στή συνέχεια ζῶο... στή συνέχεια ἔγινες ἄνθρωπος». Ἀκολουθεῖ ἡ ἰνδουϊστική διδασκαλία γιά τό Ἄτμαν καί τό Κάρμα καί ἡ διδασκαλία γιά τή λύτρωση, ὁ σεβασμός γιά τά πλάσματα κατά τή βουδδιστική διδασκαλία. Μιά πολύ καλή κατήχηση στίς ἀνατολικές θρησκεῖες!
Ἡ συνέχεια τοῦ βιβλίου δέν ἀφορᾶ τίς θρησκεῖες, ἀλλ᾽ εἶναι μία κατήχηση στόν πλουραλισμό, στή διδασκαλία κατά τοῦ ρατσισμοῦ τῆς μισαλλοδοξίας, τῆς βίας, τοῦ φανατισμοῦ κλπ. νεοεποχίτικες ἰδέες μέ θρησκευτικό ἔνδυμα. Στήν ἑνότητα «Ἐμεῖς καί οἱ ἄλλοι» μαθαίνουν τά παιδιά ἀπό κείμενο τοῦ Ἐγγονόπουλου ὅτι «τό τερατῶδες κοινό γνώρισμα τ’ ἀνθρώπου “εἶναι τό ἐφήμερο τῆς παράλογης ζωῆς του”». Δέν λείπει κείμενο ἀπό τή διαθρησκειακή συνάντηση τῆς Ἀσσίζης, ὅπου ὁ πάπας Παῦλος εἶπε : «Ἡ πηγή γιά τήν ὑλοποίησή της [τῆς εἰρήνης] πρέπει νά ἀναζητηθεῖ σ᾽ αὐτή τήν Πραγματικότητα πού βρίσκεται πέρα ἀπ᾽ ὅλους». Μιά...ὑπέροχη πανθρησκειακή διακήρυξη – ποιά εἶναι ἄραγε αὐτή ἡ «Πραγματικότητα; – πού ἀγκαλιάζει ὅλες τίς πλάνες!
Τό βιβλίο τῆς Γ΄ Γυμνασίου ἀποτελεῖ ἕνα μεγαλύτερο ἄνοιγμα στόν Οἰκουμενισμό. Μετά τήν παρουσίαση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀκολουθεῖ ὁ Παπισμός μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς, κείμενα γιά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μέ τήν ἀντίστοιχη φωτογραφία ἐναγκαλισμοῦ Πάπα-Πατριάρχου, γιά τό ΠΣΕ καί προπαγάνδα γιά τούς διαλόγους μεταξύ ἐκκλησιῶν. Ἐνδιαφέρουσα καί ἀνησυχητική ἡ προώθηση τῆς ἰδέας ὅτι ἡ πίστη εἶναι ἰδιωτική ὑπόθεση, σχέδιο τῆς Ν. Ἐποχῆς, ἡ ὁποία στοχεύει στό νά βάλει τήν Ἐκκλησία στό περιθώριο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. Ἐδῶ ἀπό τόν Μητροπολίτη Δημητριάδος μαθαίνουμε ὅτι «ἡ ἴδια ἡ βιοτή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ προβάλλεται... ὡς τό πλέον κατάλληλο παράδειγμα δημόσιας μαρτυρίας τῆς πίστης μέ ἀπόλυτο σεβασμό στή διαφορετικότητα καί συνύπαρξη τῶν ποικίλων ἐπιμέρους κοσμοθεωρήσεων». Προσεκτική ἀνάγνωση τῶν Εὐαγγελίων φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός μας ἐλέγχει τήν ἀπιστία τῶν Φαρισαίων στούς προφῆτες, καί καθόλου δέν ἀποδέχεται τή «διαφορετικότητα» καί τήν κοσμοθεώρησή τους! Πάλι μετά γίνεται λόγος γιά τόν ἀντισημιτισμό καί τήν ἰσλαμοφοβία, τό σεβασμό τοῦ ἄλλου, τή συνύπαρξη, τίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου καί γιά τόν διαθρησκειακό διάλογο. Στήν ὑποενότητα «Οἰκουμενική κίνηση» φωτογραφία ἀπό τή διαθρησκειακή συνάντηση τῆς Ἀσσίζης.
Παρουσιάζονται «σύγχρονες θρησκευτικές μορφές στήν Ὀρθοδοξία». Μαζί μέ τόν ἅγιο Πορφύριο βρίσκεται ὁ Φλωρόφσκυ, ὁ Κλεμάν, ὁ μητροπολίτης Περγάμου, ὁ Νησιώτης. Ἄλλες χριστιανικές παρουσίες (Μητέρα Τερέζα, Μπονχέφερ, Λοῦθερ Κίγκ) καί «ἄλλες θρησκευτικές ἐκφράσεις», ὅπου ἀναφέρεται ὁ Γκάντι.
Στήν ἑνότητα «Ἡ ὁδύνη τοῦ σύγχρονου κόσμου καί τό αἴτημα τῆς σωτηρίας ἀπό τό κακό», παρουσιάζεται ἡ διήγηση γιά τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καί ἀκολουθεῖ ἀλληγορική ἑρμηνεία, πού δίνει τήν ἐντύπωση ὅτι ἔχουμε στήν Βίβλο ἕνα μύθο. Γίνεται λόγος γιά τή λύτρωση ἀπό τό κακό στόν Ἰνδουϊσμό μέσῳ τῆς ἀνακύκλησης τῶν ψυχῶν (σαμσάρα), γιά τό κάρμα καί τόν σκοπό τῆς γιόγκα καί γιά τή διδασκαλία τοῦ Βούδδα, ὁ ὁποῖος προτείνει τό σβήσιμο κάθε ἐπιθυμίας μέσω τοῦ ὀκταπλοῦ μονοπατιοῦ πού ὁδηγεῖ στήν Νιρβάνα.
Στό βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου παρατίθενται τά λόγια 18 μοντέρνων τραγουδιῶν μέ στόχο τήν προσέγγιση τῶν νέων. Ἰδού μερικοί στίχοι τοῦ τραγουδιοῦ «Ὁ δικός μου Θεός» : «Ὁ δικός μου Θεός, δέν μυρίζει λιβάνι, δέν φοράει στεφάνι κι ἔχει μαῦρα μαλλιά... λούζει φῶς τό κορμί μου καί μέ παίρνει ἀγκαλιά. Ὁ δικός μου Θεός δέν χωράει σέ εἰκόνες, δέν χωράει σέ κανόνες, δέν φοράει χρυσά...».
Πάλι ἡ λατρεία καί οἱ γιορτές σέ ὅλες τίς θρησκεῖες καί στή συνέχεια ἡ Μ. Σύνοδος διακηρύττει ὅτι «ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπρωτοστάτησε εἰς τήν σύγχρονον ἀναζήτησιν ὁδῶν καί τρόπων τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων». Γιά τήν οἰκουμενιστική κοινότητα τοῦ Ταιζέ τά παιδιά θά διαβάσουν: «Στό Ταιζέ ἀδελφοί μέ διαφορετικό θρήσκευμα, ἐθνικότητα, μόρφωση... ὅλα αὐτά διαφορετικά καί καμμιά φορά ἀντίθετα προσεύχονται καί ἐργάζονται μαζί. Στούς σημερινούς νέους εἶναι μάταιο νά μιλάει κανείς γιά κοινωνία, ἐάν δέν μπορεῖ νά τούς δείξει ἕνα χῶρο ὅπου δημιουργεῖται ἡ κοινωνία. Ἕνα χῶρο ὅπου νά τούς δέχονται ὅπως εἶναι καί ὅπου δέν τούς ζητοῦν δογματικό διαβατήριο. Στό κεφάλαιο ΚΑΚΟ (ἁμαρτία, θάνατος, ἀδικία, φανατισμός) δέν γίνεται λόγος γιά τήν ἁμαρτία ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξου. Γιά τό ποιές εἶναι συγκεκριμένα οἱ ἁμαρτίες, ὅπως διδάσκει ὁ Χριστός καί ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες. Οὔτε λόγος γιά πόλεμο κατά τῶν παθῶν καί ἐξομολόγηση.
Β΄ Λυκείου. Στό κεφάλαιο «Ἀποκαλύψεις στή ζωή τῶν ἀνθρώπων» γίνεται πρῶτα λόγος γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή φλεγομένη βάτο καί μετά ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στό Κοράνι.
Στήν ἑνότητα ΒΙΩΜΑ» διαβάζουμε: «Ὁ Μυστικισμός [ἀποτελεῖ συνήθως τό διαισθητικό στοιχεῖο στή θρησκευτική ἐμπειρία καί] ἐμφανίζεται σέ ὅλες σχεδόν τίς θρησκεῖες, ἀπό τίς πιό πρωτόγονες ἕως τίς πιό ἐξελιγμένες. Ἀνάλογα μέ τόν βαθμό τῆς συμμετοχῆς τοῦ Μυστικοῦ στή διαδικασία γιά τήν ἐπιστροφή του στόν Θεό, ὁ Μυστικισμός ἐμφανίζεται ὡς ἐνεργητικός, θεωρητικός ἤ ἡσυχαστικός». (Ἀναστάσιος Γιαννουλάτος). Ἐδῶ ἐξομοιώνεται ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων ἡσυχαστῶν μέ τίς ψυχοπαθολογικές ἤ καί δαιμονικές ἐμπειρίες τῶν θρησκειῶν.
Στό κείμενο «Γιόγκα καί ἡσυχαστική παράδοση» διαβάζουμε: «῾Ο τρόπος μέ τόν ὁποῖο γίνεται ἡ προσευχή στήν ἡσυχαστική παράδοση παρουσιάζει ὁμοιότητες μέ τήν τεχνική τοῦ διαλογισμοῦ, δηλαδή τῆς γιόγκα. Ἐπειδή καί οἱ δύο ἐπιζητοῦν τήν ἕνωση μέ τό θεῖο, μποροῦν νά χαρακτηριστοῦν ὡς μορφές μυστικισμοῦ. Ὑπάρχουν ὅμως καί διαφορές. Κάποτε, ὅπως συμβαίνει στόν «ὑπερβατικό διαλογισμό», ἡ ἕνωση μέ τό θεῖο ἔχει ὡς σκοπό τή βελτίωση τῆς ὕπαρξης σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο. Ἡ ἕνωση τοῦ νοῦ τοῦ γιόγκι μέ τό θεῖο εἶναι ὁ συνηθέστερος σκοπός τοῦ γιόγκι. Ἡ συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσῳ τῆς ἕνωσης μέ τόν Χριστό εἶναι ὁ τελικός σκοπός τοῦ ἡσυχασμοῦ». Φανερή ἄγνοια τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς!
Στό κεφάλαιο ΛΥΤΡΩΣΗ ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Ἀναφορά στό Γκρέκο» τοῦ Καζαντζάκη: «Ὅποιος λέει πώς ὑπάρχει λύτρωση εἶναι σκλάβος, γιατί τήν πάσα στιγμή φλωροζυγιάζει κάθε του λόγο, κάθε του πράξη καί τρέμει: Θά σωθῶ; Δέ θά σωθῶ; Θά πάω στόν οὐρανό; Θά πάω στήν Κόλαση; Πῶς μπορεῖ νά ᾽ναι λεύτερη μιά ψυχή πού ἐλπίζει; Σωτηρία θά πεῖ νά λυτρωθεῖς ἀπ᾽ ὅλους τούς Σωτῆρες».
Στήν ἑνότητα ΙΕΡΟ παρουσιάζονται ὁ Ναός τῆς Ἀναστάσεως, ὁ λίθος τῆς Καάμπα, ὁ Γάγγης. Διηγήσεις ἀπό προσκύνημα στή Μέκκα καί στό Γάγγη, ὄχι ὅμως γιά τήν ἐμφάνιση τοῦ ἁγίου Φωτός. Πάλι ἀνάμιξη ὅλων τῶν θρησκειῶν καί πάλι κάρμα καί «ἀπελευθέρωση» σύμφωνα μέ τόν Βουδδισμό.
Παρακάτω γίνεται λόγος περί ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν: «Ἀξίζει νά ἐπισημάνει κανείς ὅτι ὁ ἀποκλεισμός [τῶν γυναικῶν] αὐτός ἔγινε ἀνεπαισθήτως καί σιωπηρῶς χωρίς δογματική θέσπιση. Ὡστόσο κανείς δέν ἐπιτρέπεται νά ἐφησυχάζει μπροστά σέ τόσο ραγδαῖες καί ἐκρηκτικές ἀλλαγές τῶν ἱστορικῶν πραγμάτων. Τί μέλλει νά πράξει ἡ Ὀρθοδοξία;».
Ὑπάρχει Ἑνότητα γιά τήν πολυπολιτισμικότητα καί τή συνύπαρξη. Ὁ καθηγητής Ἡρακλῆς Ρεράκης σέ ὁμιλία του ἔχει ἀποδείξει ὅτι στήν πατρίδα μας δέν ὑπάρχει πολυπολιτισμικότητα. Πλήν τῶν μουσουλμάνων τῆς Θράκης ὑπάρχουν μόνο διαρκῶς μετακινούμενοι μετανάστες καί πρόσφυγες. Στή ἑνότητα γιά τή «διάσπαση καί ἀντιπαλότητα στήν ἱστορία τῶν θρησκειῶν» παρουσιάζεται ἡ κοινή Διακήρυξη Πάπα-Πατριάρχου: «... Οἱ Ἐκκλησίες μας ἀναγνωρίζουν ἡ μία τήν ἄλλη ὡς ἀδελφές Ἐκκλησίες». Στήν ἑπομένη σελίδα πίνακας «Κοινωνία τῶν ἁγίων» (χρωματιστές, συγκεχυμένες φιγοῦρες χωρίς πρόσωπα) καί στή σελίδα 144 φρικτή ἀναπαράσταση
τοῦ τροχοῦ τῶν γεννήσεων (σαμσάρα).
Στή σελίδα 119 « ἡ γλῶσσα πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας» μέ κείμενο τοῦ Μητροπολίτου Μελετίου ὑπέρ τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων. Ὕστερα κείμενο τοῦ καθηγητοῦ Πέτρου (ΑΠΘ) ὑπέρ τοῦ χωρισμοῦ Ἐκκλησίας-Πολιτείας. Κείμενο ὅπου «ἡ βιβλική γλῶσσα» ἐμφανίζεται «ἐπηρεασμένη ἀπό τούς μύθους τῆς περιοχῆς, ἰδιαίτερα ὅταν οἱ ἀφηγήσεις αὐτές ἀναφέρονται σέ θέματα ὅπως ἡ δημιουργία, ἡ προέλευση τοῦ κακοῦ» (Μιλτ. Κωνσταντίνου ΑΠΘ). Κείμενο τοῦ Μ. Μπέγζου ὑπέρ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως: «πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσε μιά κοινωνία νά μείνει ἀνοικτή σήμερα χωρίς τήν παγκοσμιοποίηση;» Κείμενα ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων καί τῆς θεωρίας τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ὅπου καί ἡ ψευδής διαβεβαίωση ὅτι: «ποτέ δέν ἔχει ἐπανέλθει κάποιος πού σωστά διαγνώσθηκε ἐγκεφαλικά νεκρός». Στίς σελίδες 185-187 ἡ συγχώρηση στόν Χριστιανισμό καί στό Ἰσλάμ. Ἐννοεῖται ἀπουσιάζει κάθε ἀναφορά στήν Ἐξομολόγηση.
Γ΄ Λυκείου. Ἐδῶ ὁ Μητροπολίτης Περγάμου μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως κανένα πρόβλημα δέν παρουσιάζει γιά τή θεολογία ἀπό τήν ἄποψη αὐτή. Ἀντίθετα εἶναι εὐπρόσδεκτη κατά τό ὅτι ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄρρηκτα δεμένος μέ τήν ὑπόλοιπη ὑλική κτίση, καθώς καί κατά τό ὅτι ἡ νοημοσύνη γιά τήν ὁποία τόσο πολύ καυχᾶται καί μέ τήν ὁποία καθυποτάσσει καί ἐκμεταλλεύεται τήν ὑλική κτίση, δέν ἀποτελεῖ ἀποκλειστικό ἰδίωμα τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά μόνο διαφορά βαθμοῦ, ὄχι εἴδους ἀπό τά ζῶα, ὅπως παρατήρησε ὁ Δαρβῖνος».
Στή σελ. 15 περί γενετικῆς μηχανικῆς «οἱ ὑποψήφιοι γονεῖς εἶναι ἐλεύθεροι νά διαλέξουν ἄν θά προβοῦν σέ προγεννητικό ἔλεγχο κι ἄν θά κινηθοῦν ἀνάλογα μέ τά ἀποτελέσματα (ἄν θά κάνουν ἔκτρωση). Δέν εἶναι ὅμως στό χέρι τους νά ἀποφύγουν τό βάρος τῆς ἐπιλογῆς πού δημιουργεῖ ἡ νέα τεχνολογία. Στή σελ. 27 ὑπάρχει μιά διήγηση τοῦ θρησκειολόγου κ. Ζιάκα, πού ἐκθειάζει τήν αὐτοπυρπόληση ἑνός γιόγκι, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται εἶχε γίνει φίλος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ὅταν εἶχε φθάσει στήν Ἰνδία. Διαβάζουμε: Ὁ Καλανός (τό ὄνομα τοῦ γιόγκι) «...ἀνέβηκε στό σωρό τῶν ξύλων καί κάθισε σέ στάση “yoga” διαλογιζόμενος. Καί ἐνῷ οἱ σάλπιγγες ἠχοῦσαν... ὁ σοφός ἀσκητής ζωσμένος ἀπό τίς φλόγες ἔμενε ἀτάραχος ὥσπου ἀποτεφρώθηκε. Ὁ Ἀλέξανδρος καί οἱ πολεμιστές του ἔμειναν ἔκπληκτοι... καί θαύμασαν τό ψυχικό μεγαλεῖο τοῦ τέκνου τῆς ἰνδικῆς γῆς πού ἀρνήθηκε τή δόξα καί τά ἀγαθά τοῦ κόσμου, γιά νά εἰσέλθει μέ τό θάνατό του σέ ἀνώτερη, ὅπως πίστευε, μορφή ζωῆς». Στή σελ. 29 περί Κάρμα, 65 περί Ἄτμαν, τοῦ μεγάλου Τάο, ἱστορία τοῦ Βούδδα. Στίς σελίδες 53-55 ὅλο οἰκουμενιστικά κείμενα τοῦ ΠΣΕ καί τῆς Μ. Συνόδου.
Τό νέο μάθημα λοιπόν ἔχει σαφῶς διαθρησκειακό χαρακτήρα. Ὅσο κι ἄν περισσεύει τό ὀρθόδοξο ὑλικό, αὐτό δέν βοηθεῖ τόν μαθητή νά ἐμβαθύνει ἤ ἔστω νά γνωρίσει αὐθεντικά τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἐξ᾽ ἄλλου αὐτό διαβάζουμε στόν ὁδηγό ἐκπαιδευτικοῦ Δημοτικοῦ-Γυμνασίου: «Ἡ θρησκευτική μάθηση ἐπιχειρεῖ τήν ὑπέρβαση τῆς θρησκευτικῆς ἀπολυτότητας (δηλαδή τή συμμόρφωση σέ χριστιανικές ἀξίες)» (σ. 58). Ἡ φράση πού ὑπογραμμίσαμε εἶναι τοῦ βιβλίου.
Ὁ μαθητής βρίσκεται σέ διαρκῆ σύγχυση, διότι:
α) δέν ὑπάρχει σαφής, αὐθεντική ὀρθόδοξη διδασκαλία, ξέχωρη ἀπό τίς ἀλλότριες τῆς Ἐκκλησίας διδασκαλίες, γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, γιά τήν ἁμαρτία, τόν πόλεμο κατά τῶν παθῶν, τήν ἐξομολόγηση, τήν κάθαρση καί τόν ἁγιασμό τοῦ ἀνθρώπου.
β) ἀκούγοντας ὀρθόδοξα μηνύματα δέν μπορεῖ ὁ μαθητής νά σταθεῖ σ᾽ αὐτά καί νά ἑδραιωθεῖ στήν ὀρθόδοξη πίστη, ἀφοῦ χρησιμοποιεῖται 1) ἡ μέθοδος τῶν παραθεμάτων. (Εἶναι ἡ μέθοδος πού χρησιμοποίησε ὁ π. Β. Θερμός στό βιβλίο του Ἕλξη καί Πάθος). Καταιγισμός ἑτερόκλητων παραθεμάτων, τῶν ὁποίων τήν ἀξία καί τό νόημα δέν μπορεῖ νά διακρίνει ἕνα μικρό παιδί ἤ ἔφηβος. 2) Μέ βάση τά παραθέματα αὐτά ἐφαρμόζεται ἡ μέθοδος τῶν διαρκῶν μετατοπίσεων τῆς σκέψεως καί τῆς προσοχῆς τοῦ μαθητῆ. Ἡ μετατόπιση αὐτή ἐπιτυγχάνεται γιατί καταργεῖται, ὅπως ἐπεσήμανε ὁ Μητροπολίτης Ἱερόθεος, ἡ ἱστορική διάρθρωση τῆς ὕλης (Παλαιά Διαθήκη, Καινή Διαθήκη, ἐκκλησιαστική ἱστορία, Θρησκεύματα) καί ὑποκαθίσταται ἀπό τήν παρουσίαση ἐπί μέρους θεμάτων πού ἀναλύονται σέ πολλά ἐπίπεδα. Γιά νά παρακολουθήσει τό παιδί ὅλες αὐτές τίς ἀναλύσεις μετατοπίζει διαρκῶς τήν προσοχή του. Πρώτη μετατόπιση ἀπό τήν Ὀρθοδοξία στίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ. Μέσῳ κειμένων, ποιημάτων, διηγήσεων, εἰκόνων, φωτογραφιῶν δημιουργεῖται ἀμφιβολία γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἀδυναμία διακρίσεως τῆς πλάνης καί διάθεση γιά γνωριμία μ᾽ αὐτούς τούς χώρους. Δεύτερη μετατόπιση ἀπό τήν Ὀρθοδοξία στήν πίστη, τήν προσευχή, τή λατρεία καί τή νοοτροπία τῶν θρησκειῶν. Ἀκόμη περισσότερο αὐξάνεται ἡ περιέργεια γιά τό ξένο, τό ἀλλιώτικο, μιά διαφορετική ἐμπειρία. Τρίτη μετατόπιση τῆς σκέψεως ἀπό τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας πρός ἄλλα ἄσχετα ζητήματα μέ δῆθεν βάση τήν ὀρθόδοξη πίστη. Π.χ. Ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, στή γέννηση ἑνός παιδιοῦ, στά γενέθλια, τά δῶρα, τή μουσική καί τά παραμύθια. Ἀπό τόν δωδεκαετῆ Ἰησοῦ στά παιδιά τοῦ κόσμου καί τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν. Ἀπό τόν κόσμο ὡς πλάση τοῦ Θεοῦ στήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος καί τήν ἀνακύκλωση. Ἀπό τά σπουδαῖα παιδιά –τούς ἁγίους στήν παιδική ἡλικία– στά παιδιά μέ ἀναπηρία, στά παιδιά θαύματα (Μότσαρτ), στά παιδιά μέ γονεῖς μετανάστες. Ἀπό τή διδασκαλία ὅτι «ὅλοι ἔχουμε χαρίσματα-ἀφηγήσεις ἁγίων ἀπό τό συναξάρι» στήν ἀποδοχή τοῦ διαφορετικοῦ. Ἀπό τά ἱερά προσκυνήματα στά παντός εἴδους ταξίδια. Ἀπό τό «ποιός εἶναι ὁ χριστιανός ἅγιος» στούς συγχρόνους ἀγωνιστές γιά τόν συνάνθρωπο. Ἀπό τή «μεταμόρφωση τοῦ κόσμου» στό θέμα τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἰσότητας. Ἀπό «τό ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας σέ ὅλους χωρίς διάκριση» στίς διακρίσεις στήν ἐποχή μας καί ἀπό τούς «διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν» στούς «διωγμούς γι’ αὐτό πού εἶσαι / διωγμούς γι᾽ αὐτό πού πιστεύεις» μέ ἐκτενεῖς ἀναφορές στό ἑβραϊκό ὁλοκαύτωμα. Στήν τρίτη περίπτωση ἔχουμε, θά ἔλεγα, μιά μετατόπιση ἀπό τά οὐσιώδη τῆς ζωῆς μας στά ἐπουσιώδη. Ἕνα τέτοιο πρόγραμμα ἀπό δεκαετίες ὑποβόσκει στά σχολεῖα. Πρόκειται γιά τό κρυφά χρηματοδοτούμενο καί διδασκόμενο πρόγραμμα Ἀγωγῆς καί Προαγωγῆς τῆς Ὑγείας, πού μεταθέτει τό ἐνδιαφέρον τῶν μαθητῶν καί τό ἦθος τους σέ σεξουαλικά ζητήματα καί σέ ἀνούσια καί νεοεποχίτικα ἐνδιαφέροντα. Ἔτσι χάνεται τό κέντρο βάρους: Ὁ Χριστός, ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, τό ἐν οὐρανοῖς πολίτευμα. Ὅλα τά πολύτιμα τῆς πίστεώς μας εὐτελίζονται καί σμικρύνονται, γιά νά χρησιμοποιηθοῦν γιά ἐπίγειες ἰδέες καί ἐπιδιώξεις.
Γιά νά ἐπιτευχθοῦν οἱ στόχοι τῶν νεοεποχιτῶν σχεδιαστῶν πέραν τοῦ ἐντυπωσιακοῦ ὑλικοῦ εἰκόνων, ποιημάτων, τραγουδιῶν, κειμένων, χρησιμοποιεῖται ὁ βιωματικός τρόπος μέσῳ τῶν λεγομένων δραστηριοτήτων, ὅπως ἤδη τόν παρουσιάσαμε.
Μέ τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καλλιεργεῖται ἡ πλήρης σύγχυση, ἡ ὁποία κατά τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ τόν Σῦρο εἶναι «ὄχημα τοῦ διαβόλου». Στά μικρά παιδιά δημιουργεῖται αὐτή μέσῳ τοῦ ἀντιπαιδαγωγικοῦ τρόπου τῶν βιβλίων, τόν ὁποῖο ἡ κ. Εὐαγγ. Παπανικολάου, συνεργάτης τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Γλυφάδας, παρουσίασε σέ εἰσήγησή της στούς Κατηχητές καί τίς Κατηχήτριες. Ὅπως εἶπε, λόγῳ τῆς διανοητικῆς ἀνωριμότητος καί τῆς ἐλλείψεως ἱκανότητός τους, τά μικρά παιδιά ἀδυνατοῦν νά ἀφομοιώνουν ἀφηρημένες ἔννοιες κλπ. καί ἡ ἀνάμικτη παρουσίαση ὅλων τῶν θρησκειῶν καί τῶν πρακτικῶν τους τούς δημιουργεῖ παιδαγωγική καί ἐννοιολογική σύγχυση. Ἐπιδιώκεται μάλιστα ἡ σύγχυση αὐτή καί στά μεγαλύτερα παιδιά, τά ὁποῖα στό εἰσαγωγικό σημείωμα στό βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου διαβάζουν: «Προσπαθῆστε νά προσεγγίσετε τό ὑλικό... μέ ἐλεύθερο πνεῦμα, φαντασία, κριτικό στοχασμό, διάλογο καί πάνω ἀπό ὅλα χωρίς προκαταλήψεις... Ὅλοι μαζί θά προβληματιστεῖτε... θά καταθέσετε ἀπορίες, θά βρεῖτε ἀπαντήσεις, ἀλλά ἴσως ὁδηγηθεῖτε καί σέ φαινομενικά ἀλλά δημιουργικά ἀδιέξοδα».
Μέσα σ᾽ αὐτά τά καλλιεργούμενα ἀδιέξοδα ἐλλοχεύουν οἱ ἑξῆς κίνδυνοι: α) Τά παιδιά νά διαμορφώσουν σταδιακά τήν ἀντίληψη ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν καλά καί κακά στοιχεῖα καί εἶναι ἐξίσου σεβαστές. Ἔτσι τό νέο παιδί δέχεται τά σπέρματα μιᾶς ψυχρῆς οἰκουμενιστικῆς ἀδιαφορίας γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη. β) Ἡ πιθανή ἐμπλοκή κάποιων παιδιῶν σέ γκουρουϊστικές ὁμάδες, μιά καί οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες παρουσιάζονται πάλι καί πάλι μέ τά δόγματά τους στούς «φακέλους» μέ ἑλκυστικό, ἐρεθιστικό τρόπο καί γ) ἡ μεγάλη πιθανότητα νά γίνει πίστη καί μοναδικό ἐνδιαφέρον τῶν παιδιῶν τά νεοεποχίτικα προτάγματα, τά ἐπουσιώδη γιά τήν ὕπαρξη καί τήν αἰώνια ἐν Χριστῷ ἐλπίδα καί προοπτική μας, δηλαδή νά καταντήσουν τά παιδιά μας ἀκτιβιστές τῆς Ν. Ἐποχῆς, πού σημαίνει: λατρευτική προσκόλληση στό περιβάλλον καί δράσεις γιά τήν προστασία του, ἡ ζωοφιλία καί δράσεις μέχρι παραλογισμοῦ γιά τήν προστασία τῶν ζώων, ὁ πόλεμος κατά τοῦ ρατσισμοῦ, τῶν διακρίσεων καί δράσεις γιά τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων ἐγκατάσταση μεταναστῶν στήν πατρίδα μας, διακηρύξεις ὑπέρ τῶν ὁμοφυλοφίλων καί δράσεις γιά ἐξασφάλιση τῶν «δικαιωμάτων» τους, πάλη κατά τῆς ἰσλαμοφοβίας κλπ. Ἐν γένει ὑπάρχει ὁ κίνδυνος μετά ἀπό τή δεκάχρονη κατήχηση τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού προσφέρουν τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ ζωή τῶν παιδιῶν μας νά δομηθεῖ χωρίς τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του. Κι αὐτό γιατί ἀπουσιάζουν παντελῶς ὅλα τά στοιχεῖα τῆς ἑλληνορθοδόξου ἀγωγῆς.
Ἀνέφερα ὅτι τά ἀνατολικά θρησκεύματα παρουσιάζονται μέ τρόπο ἑλκυστικό. Αὐτό ἔχει μιά αἰτία. Ἡ θεολόγος κ. Ἑλένη Βασσάλου ὑπεύθυνη τοῦ γραφείου αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ σέ εἰσήγηση πού ἔκανε σέ ἡμερίδα τῆς ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ στίς 23 Σεπτεμβρίου 2016 ἀπεκάλυψε ὅτι τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν κατευθύνεται ἀπό τήν ἰαπωνική βουδδιστική ὀργάνωση Αrigatou. Μέλος τοῦ Συμβουλίου «Διαθρησκειακῆς ἠθικῆς ἐκπαίδευσης γιά παιδιά» τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς εἶναι ὁ Ἄγγελος Βαλλιανάτος, ἐνῷ συνεργάζεται γιά τήν προώθηση τῶν προγραμμάτων αὐτῶν καί ὁ ἐπίκουρος καθηγητής Δογματικῆς τοῦ ΕΚΠΑ καί σύμβουλος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας κ. Σταῦρος Γιαγκάζογλου. Τά σεμινάρια γιά τό πιλοτικό νέο πρόγραμμα, πού ἔγιναν στό Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Μονῆς Πεντέλης ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ «Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς» (Ι.Ε.Π.), ἦταν προγράμματα τῆς Arigatou καί ἐκεῖ, ὅπως γράφεται στήν ἱστοσελίδα τῆς ὀργανώσεως, οἱ συμμετέχοντες ἐκπαιδευτικοί ἀσκήθηκαν στόν διαλογισμό.
Μετά τά ἀνωτέρω μποροῦμε νά ποῦμε ἀνεπιφύλακτα ὅτι στόχος τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν εἶναι ἡ συνεισφορά του στήν «κοινωνική ἀναδόμηση», στήν «ὁλική ἀνατροπή τῶν δομικῶν χαρακτηριστικῶν τῆς κοινωνίας» μας. (Εἶναι λόγια τοῦ καθηγητοῦ Διδακτικῆς Μεθοδολογίας Ἰωάννου Φύκαρη, πού χρησιμοποίησε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἱερόθεος στήν εἰσήγησή του πρός τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας). Νά τό ποῦμε ἁπλᾶ. Πίσω ἀπό τήν ἀντιμετώπιση τῶν διακρίσεων, τοῦ φανατισμοῦ, τοῦ φονταμενταλισμοῦ, τῆς ἰσλαμοφοβίας, τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ καί τήν ὑπεράσπιση τῆς διαφορετικότητας, τῆς ἀνεκτικότητας καί τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, πίσω ἀπό τίς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς, τίς διαθρησκειακές συναντήσεις καί συμπροσευχές κρύβεται ἡ λυσσαλέα προσπάθεια καταλύσεως τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοπροσωπίας καί ταυτότητος, τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους καί φρονήματος.
Μποροῦμε σάν Ἕλληνες πολίτες, γονεῖς, παπποῦδες, θεολόγοι, δάσκαλοι, κατηχητές, κληρικοί, νά μείνουμε ἀδιάφοροι; Νά μήν ἀντιδράσουμε στά ἀπαράδεκτα καί ἐπικίνδυνα βιβλία, πού δηλητηριάζουν τά παιδιά μας; Κρίνουμε γι᾽ αὐτό ἄδικη τή γνώμη Μητροπολίτου, τήν ὁποία αὐτός ἐξέφρασε κατά τή συνέντευξή του τόν Ὀκτώβριο 2017 στήν ἐφημερίδα Κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας: «Καθοδηγούμενοι εἶναι ὅσοι ἀντιδροῦν γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Κάνουν κακό στά παιδιά τους καί δημιουργοῦν φουνταμενταλιστές καί ἀκραίους». Ἀσφαλῶς ἀληθεύει τό ἀντίθετο. Καθοδηγούμενοι δέν εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες πολίτες –ἀπό ποιούς εἶναι;– ἀλλά οἱ ἐκπονήσαντες τά ἄθλια προγράμματα καί βιβλία. Καθοδηγούμενοι ἀπό τή βουδδιστική ὀργάνωση Arigatou! Κάνουμε κακό στά παιδιά καί τά ἐγγόνια μας, πού τούς διδάσκουμε νά μένουν ἑδραῖα στήν ὀρθόδοξη πίστη; Ἔχει μάθει ὁ καλός ἐπίσκοπος ὅτι πολλά παιδάκια γυρνώντας στό σπίτι τους μιμοῦνται τίς πρακτικές τῆς γιόγκα καί τῆς ἰσλαμικῆς προσευχῆς;
Πάντως οἱ γονεῖς πού ἐπέστρεψαν τά νέα βιβλία στό Ὑπουργεῖο καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ὅπως κάναμε στήν Πορεία τῆς 23ης Ὀκτωβρίου 2017 ἀπό τό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου ὥς τό Ὑπουργεῖο Παιδείας κατά τῶν νέων βιβλίων-Φακέλων καί ἀπό τά Προπύλαια στήν ἑλληνική Βουλή στίς 4 Μαρτίου 2018, θά συνεχίσουμε μέ εὐπρέπεια καί ἀποφασιστικότητα τίς ἀντιδράσεις μας.
Ζητοῦμε τήν συμπαράσταση ὅλων. Πρό πάντων χρειάζεται νά ἐμπνεύσουμε στά παιδιά μας, ὄχι πνεῦμα δειλίας, ἀλλά πνεῦμα Ὁμολογίας. Ἤδη ἔχουμε τέτοια δείγματα μικρῶν παιδιῶν πού μέ θάρρος δίνουν τή μαρτυρία τους στόν ἰδιόμορφο στίβο τῆς τάξης τους καί πολλές φορές χαλᾶνε τίς πλεκτάνες πού στήνει ἡ μέθοδος τῶν ἀντίχριστων βιβλίων. «Κράτει ὅ ἔχεις» (Ἀποκ. 3,11) μᾶς ζητεῖ ὁ Κύριος καί ὁ Ἀπόστολος μᾶς προτρέπει «Ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τούς οὐρανούς, Ἰησοῦν τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. 4.14). Αὐτόν τόν Ἰησοῦ ἔχουμε «ἀρχιερέα μέγαν» καί ἐλπίζουμε στήν κραταιά Του βοήθεια γιά τήν ἐξάρθρωση τοῦ Νέου ἀντιχρίστου προγράμματος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.
Πηγή: Περιοδικό "Παρακαταθήκη" τεύχος 118
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου