Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η πρόσφατη ομιλία του Προέδρου Πούτιν, με την οποία προσδιόρισε το πυρηνικό δόγμα της χώρας του και παρουσίασε τα νέα «υπερόπλα» που ανέπτυξε, σε απάντηση, όπως είπε, της απόσυρσης των Αμερικανών από τη συνθήκη ΑΒΜ, πρέπει να θεωρηθεί μείζον σημείο καμπής της παγκόσμιας κατάστασης. Συνιστά εκ των πραγμάτων επισημοποίηση της εισόδου σε περίοδο παγκόσμιου Ψυχρού Πολέμου, χωρίς όμως τους κοινά αποδεκτούς «κανόνες συνεννόησης και συμπεριφοράς» μεταξύ των υπερδυνάμεων, που υπήρχαν μετά την κρίση της Κούβας το 1963 και χωρίς το θεμέλιο της δομής ελέγχου των εξοπλισμών που ήταν η συνθήκη ΑΒΜ του 1972.O ίδιος βέβαια ο Ρώσος Πρόεδρος το διαψεύδει, λέγοντας ότι «όποιος μιλάει για Ψυχρό Πόλεμο κάνει προπαγάνδα», αλλά, όπως και να το ονομάσει κανείς αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία, επί τη βάσει των γεγονότων και των πράξεων, ότι έχουμε επιστρέψει σε περίοδο προγενέστερη όχι του 1989, αλλά του 1963, τηρουμένων των αναλογιών. Στα πυρηνικά, αλλά επίσης στη Μέση Ανατολή και σε ένα σωρό άλλα θέματα.
Η στρατηγική ισοτιμία είναι γεγονός, λέει στο ΑΜΠΕ ο Ρέι Μακ Γκόβερν, που διηύθυνε το σοβιετικό τμήμα της CIA επί πολλά χρόνια και ήταν αυτός που ενημέρωνε καθημερινά πέντε διαδοχικούς αμερικανούς Προέδρους για το τι συμβαίνει στην ΕΣΣΔ. Ο Αμερικανός ειδικός πιστεύει ότι κακώς η χώρα του εγκατέλειψε την «πολύ καλή» όπως τη χαρακτηρίζει, συνθήκη ΑΒΜ και εκφράζει την ευχή, οι στρατηγοί των Πεζοναυτών που χαράζουν σήμερα τη στρατιωτική πολιτική των ΗΠΑ να μην θεωρήσουν μπλόφα τα όπλα που απεκάλυψε ότι έχει ο Πούτιν. Ενώ ο πρώην Υπουργός της κυβέρνησης Ρέηγκαν και πρώην διευθυντής της Wall Street Journal Πωλ Κραιγκ Ρόμπερτς, μας λέει ότι δεν πρόκειται απλώς για ισοτιμία, αλλά για στρατιωτική υπεροχή της Μόσχας. Αν όντως υπάρχουν αυτά τα όπλα, όπως πύραυλοι Κρουζ με πυρηνικά, τότε μιλάμε για μείζονα τεχνολογική επανάσταση, για γιγαντιαίο επίτευγμα, λέει από την πλευρά του στο ΑΜΠΕ, ο Ρώσος στρατιωτικός αναλυτής Αλεξάντρ Γκολτζ.
Ολοκληρώνεται τώρα, σε μεγάλο βαθμό, η κατεδάφιση του οικοδομήματος της αμερικανο-σοβιετικής συνεννόησης για τα πυρηνικά της περιόδου Γκορμπατσώφ-Ρέηγκαν. Ξαναγυρνάμε στην κατάσταση που επικρατούσε μεταξύ 1949 και 1963, με πολύ πιο αναπτυγμένες, επικίνδυνες και αποσταθεροποιητικές τεχνολογίες και χωρίς τα ισχυρά κινήματα εναντίον των πυρηνικών όπλων και τους ανεξάρτητους πολιτικούς, όπως ο Ντε Γκωλ, που υπήρχαν εκείνη την περίοδο.
Η ομιλία Πούτιν επισημοποιεί τρόπον τινά και την πλήρη εγκατάλειψη των προσδοκιών που είχε η Μόσχα, και άλλοι διεθνώς, ότι η εκλογή Τραμπ θα μπορούσε να οδηγήσει σε βελτίωση των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων. Αν υπήρχε εξάλλου το σχέδιο προσέγγισης με τη Ρωσία εναντίον της Κίνας, αντίστροφης εκείνης που είχε πραγματοποιήσει ο Κίσσινγκερ με την Κίνα εναντίον της ΕΣΣΔ, που πιθανολογούσαν ορισμένοι αναλυτές του αμερικανικού τύπου, μοιάζει να ναυαγεί.
Στην ομιλία του, ο Ρώσος Πρόεδρος περιέγραψε το πυρηνικό δόγμα της χώρας του, υπό ποίες προϋποθέσεις θα κάνει δηλαδή χρήση των πυρηνικών της όπλων: «Η Ρωσία επιφυλάσσεται του δικαιώματος να κάνει χρήση πυρηνικών όπλων μόνο απαντώντας σε πυρηνική επίθεση, ή σε επίθεση με άλλα μέσα μαζικής καταστροφής εναντίον της χώρας ή των συμμάχων της ή μιας επίθεσης με συμβατικά όπλα που θα απειλήσει την ίδια την ύπαρξη του κράτους». Αξίζει εδώ να επισημανθεί η αναφορά στους «συμμάχους», που στη συνέχεια ο Ρώσος Πρόεδρος έκανε σαφέστερη, λέγοντας ότι πυρηνική επίθεση κατά συμμάχου της Ρωσίας θα θεωρηθεί επίθεση εναντίον της ιδίας και θα αντιμετωπισθεί ανάλογα.
Με όλα αυτά που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, με τη Συρία και με το Ιράν, καλό θα ήταν κάποιος να ρωτήσει τον Πούτιν ακριβώς ποιοι είναι οι σύμμαχοι της Μόσχας, παρατηρεί ο Μακ Γκόβερν μιλώντας στο ΑΜΠΕ.
Ένα τέταρτο αιώνα μετά την αυτοδιάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η Μόσχα ουσιαστικά ξαναανακτά, χωρίς να το διακηρύσσει, τμήμα του διεθνούς ρόλου της ΕΣΣΔ. Δεν το κάνει γιατί το θέλησε, αλλά γιατί αισθάνεται ότι υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων. Ο γράφων, ως ανταποκριτής του ΑΠΕ στη Μόσχα την περίοδο της σοβιετικής κατάρρευσης έζησε τη μαζική προσχώρηση της πρώην ΕΣΣΔ στις «δυτικές αξίες» και τη σχεδόν τυφλή εμπιστοσύνη σε ότι προερχόταν από τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη, που χαρακτήριζε τη Ρωσία του 1989-91. Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία πιο φιλοαμερικανική και πιο φιλευρωπαϊκή χώρα στον κόσμο, οι Ρώσοι είχαν γίνει οπαδοί της Αμερικής περισσότερο από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ δεν θα γινόταν δυνατή χωρίς την υφέρπουσα κρίση του συστήματος, αλλά όχι μόνο δεν ήταν αναπόφευκτη, δεν θα μπορούσε και να γίνει αν οι σοβιετικοί ιθύνοντες δεν αποφάσιζαν την προσχώρηση της χώρας τους στη Δύση.
Αφήνοντας κατά μέρος τις επιδόσεις του ΔΝΤ στη Ρωσία, που προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ίσως κοινωνική καταστροφή στην ιστορία της βιομηχανικής εποχής, η Μόσχα άρχισε γρήγορα να αισθάνεται άσχημα στο νέο περιβάλλον. «Έχουμε τη μισή έκταση της ευρωπαϊκής ηπείρου και δεν μας θεωρείτε τμήμα της Ευρώπης», ήταν η πρώτη κουβέντα που είπε μια μέρα, υποδεχόμενος τον Κάρολο Παπούλια στο Κρεμλίνο, ο Μπαρίς Γέλτσιν. Η επέμβαση του ΝΑΤΟ εναντίον των Σέρβων, λαού ομοδόξου και παραδοσιακού συμμάχου της Ρωσίας, υπήρξε βαθύ και παραμένον τραύμα, για να ακολουθήσει η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, παρά τις ρητές διαβεβαιώσεις που είχαν δοθεί στη Μόσχα από όλους τους δυτικούς ηγέτες ως προϋπόθεση για να επιτρέψει τη γερμανική ενοποίηση. Παρόλα αυτά και παρά τον δεύτερο πόλεμο κατά του Ιράκ, η Ρωσία δεν εγκατέλειψε την προσπάθειά της να διεκδικήσει ένταξη στο δυτικό σύστημα με κάπως αξιοπρεπείς όρους. Μιλώντας στο Φόρουμ του Μονάχου για την Ασφάλεια, το 2008, ο Πρόεδρος Πούτιν προειδοποιεί για πρώτη φορά τους Δυτικούς για την πολιτική τους. Παρόλα αυτά, η Ρωσία εξακολουθεί να προσπαθεί να τα βρει με τους Δυτικούς, όπως αποδεικνύει η ανοχή της στην επέμβαση κατά της Λιβύης το 2011.
Ήταν το πραξικόπημα στο Κίεβο και η ανατροπή του Γιανουκόβιτς (σ.σ. όταν είχε σταλεί εκεί ως Πρέσβης των ΗΠΑ ο σημερινός Πρέσβης τους στην Αθήνα), που απετέλεσαν τη «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι». «Ο Πούτιν απάντησε στο ουκρανικό στέλνοντας τον στρατό του στην Συρία», λέει στο ΑΜΠΕ υψηλά ιστάμενος παρατηρητής στη Μόσχα. Η επέμβαση στη Συρία ήταν η πρώτη φορά μετά τη σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν, που η χώρα έστειλε τις δυνάμεις της εκτός της πρώην σοβιετικής επικράτειας. Και μόνο η παρουσία ρωσικού στρατού στη Μέση Ανατολή, αποτελεί μείζονα ανατροπή του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων, όπως διαμορφώθηκε μετά το 1989-91, εγκυμονώντας για τις ΗΠΑ κίνδυνο ήττας πολύ σοβαρότερης αυτής του Βιετνάμ.
Ο ίδιος ο Ρώσος Πρόεδρος, εξηγώντας την υπόθεση Κριμαία, την άνοιξη του 2014, τόνισε ότι θεωρεί την εγκατάλειψη της συνθήκης ΑΒΜ πιο σημαντική και από την επέκταση του ΝΑΤΟ. Την περασμένη Πέμπτη, ενώ ανακοίνωνε την ύπαρξη νέων υπερόπλων και έδειχνε τρομακτικά βίντεο από το τι μπορούν να κάνουν στη Φλόριντα, τόνιζε: «Κανένας δεν ήθελε να μιλήσει με μας. Κανένας δεν ήθελε να μας ακούσει. Ακούστε μας τώρα».
konstantakopoulos
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου