Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»,που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του ,τότε βρίσκει τον Θεό. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι» . Ακόμη και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν εξασφαλίσει την ζωή τους, για αυτό και κρατούν συνέχεια τον εαυτό τους στην ασφάλεια του Θεού, ελπίζουν στον Θεό και απελπίζονται μόνον από το «εγώ» τους, διότι το «εγώ» φέρνει στον άνθρωπο όλη την πνευματική δυστυχία.Η αυτοπεποίθηση είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός μας, γιατί μας τινάζει ξαφνικά αλύπητα στον αέρα και μας αφήνη δυστυχισμένους στους δρόμους. Όταν ο άνθρωπος έχη αυτοπεποίθηση, δένεται και δεν μπορεί να κάνη τίποτε ή παλεύει μόνος του. Τότε επόμενο είναι να νικηθή από τον εχθρό ή να αποτύχη και να συντριβή το εγώ του. Ο Καλός Θεός πολλές φορές οικονομάει πολύ σοφά να δούμε και την θεία Του επέμβαση και την αποτυχία που είχαμε με την αυτοπεποίθησή μας. Όταν κανείς παρακολουθή και εξετάζη κάθε γεγονός που συμβαίνει στην ζωή του, αποκτάει πείρα, προσέχει και έτσι προοδεύει.
Ο Χριστός ζητούσε πρώτα την πίστη στην δύναμη του Θεού και ύστερα έκανε το θαύμα. «Αν πιστεύης στην δύναμη του Θεού, θα γιατρευθής», έλεγε. Όχι όπως λένε λανθασμένα μερικοί σήμερα: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις, και αν πιστεύη στις δυνάμεις του, μπορεί να κάνη τα πάντα». «Να πιστεύης δεν λέει και το Ευαγγέλιο; Συμφωνούμε επομένως». Ναι, και ο Χριστός έλεγε «πιστεύεις;» ,αλλά εννοούσε: «Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις ότι μπορεί ο Θεός;» . Ζητούσε την διαβεβαίωση του ανθρώπου ότι πιστεύει στον Θεό, και τότε βοηθούσε. Πουθενά το Ευαγγέλιο δεν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου, αλλά να πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί ο Θεός να με βοηθήση, να με θεραπεύση. Αυτοί όμως τα παίρνουν ανάποδα και λένε: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις και πρέπει να πιστεύη στον εαυτό του» . Το να πιστεύη κανείς στον εαυτό του έχει ή εγωισμό ή δαιμονισμό.
– Γέροντα, αυτοί οι άνθρωποι, όταν γίνεται ένα θαύμα, λένε ότι αυτό συνέβη, επειδή πίστευε ο άνθρωπος ότι θα γίνη.
– Πίσω από αυτήν την εγωιστική τοποθέτηση κρύβεται η ενέργεια του διαβόλου. Μπλέκουν αυτό που είπε ο Χριστός « πιστεύεις ; » με το δικό τους « πιστεύω » . Από εκεί ξεκινάει όλος αυτός ο δαιμονισμός που υπάρχει στον κόσμο.
Σου λένε μετά «να μη σέβεσαι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, για να αποκτήσης προσωπικότητα». Για αυτό ακούς κάτι συνθήματα: «Πάτησέ τους, σύντριψέ τους, για να πετύχης». Ο σεβασμός θεωρείται κατεστημένο και ο διάβολος θριαμβεύει. Εδώ ένα παιδί, λίγο αν μιλήση με αναίδεια στους γονείς ή στους μεγαλυτέρους, το εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού και δέχεται επιδράσεις δαιμονικές, πόσο μάλλον να το κάνη «τυπικό» αυτό ο άνθρωπος!
– Γέροντα, όταν κάποιος λέη ότι πιστεύει στον Θεό, αλλά δεν πιστεύει ότι ο Θεός μας προστατεύει;
– Τότε κάνει τον εαυτό του Θεό. Πως πιστεύει στον Θεό;
– Κάνει κάθε πρωί τον σταυρό του κ.λ.π.
– Αυτός λέει: «Πιστεύω στον Θεό, αλλά ο Θεός μας έδωσε μυαλό για να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε». Ή λέει: «Είμαι Θεός». Η Γραφή δεν λέει: «θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες;»
Δεν σκέφτεται ότι για να είναι κανείς κατά χάριν Θεός, πρέπει να έχη Χάρη Θεού. Αλλά με το μυαλό του κάνει τον εαυτό του θεό. Άλλο να έχει Χάρη Θεού και να γίνη κατά χάριν Θεός, και άλλο να κάνη τον εαυτό του θεό. Αυτό είναι το μπέρδεμα:Τον εαυτό του τον κάνει θεό και τελικά καταλήγει να είναι άθεος.
Πηγή: “Πνευματική Αφύπνιση” και Περί Προσευχής, Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος- Σουρωτή Θεσσαλονίκης
http://www.orthodoxia.online/2018/
anexperimentindepth
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου