Χριστὸς ἀνέστη -Пастырь Христос Анести Christ is risen

Ρωσικό νεανικό συγκρότημα «ροκάρει» ..το Χριστός Ανέστη !
 Μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία από ένα ορθόδοξο νεανικό συγκρότημα…

Τρελογιάννης 

Η κάθοδος του Χριστού στον Άδη. Τι ακριβώς έκανε εκεί;

1. Εκείνος που χθές, μέσα στην άπειρη συγκατάβασί Του, δεν εκαλούσε να τον βοηθήσουν οι λεγεώνες των Αγγέλων, λέγοντας στον Πέτρο, ότι είναι στο χέρι μου να παρατάξω τώρα αμέσως, περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες Αγγέλων (Ματθ. κστ´ 53), σήμερα κατέρχεται με τον θάνατό Του κατά του άδου και του θανάτου, του τυράννου, όπως ταιριάζει σε Θεό και Κυρίαρχο, επί κεφαλής των αθανάτων και ασωμάτων στρατευμάτων και των αοράτων ταγμάτων, όχι με δώδεκα μόνο λεγεώνες, αλλά με μύριες μυριάδες και χίλιες χιλιάδες Αγγέλων, Αρχαγγέλων, Εξουσιών, Θρόνων, Εξαπτερύγων, Πολυομμάτων, ουρανίων ταγμάτων, τα οποία, ως Βασιλέα και Κύριό τους, προπέμπουν, δορυφορούν και τιμούν τον Χριστό. Όχι, ότι συμμαχούν και συμπολεμούν μαζί Του. Όχι, ποτέ! Γιατί από ποιά συμμαχία έχει ανάγκη ο παντοδύναμος Χριστός; Τόν συνοδεύουν γιατί χρωστούν πάντοτε και ποθούν να είναι κοντά στον Θεό τους. [...] 

2. Μόλις δε φάνηκε στα κλεισμένα απ᾿ όλες τις πόρτες, τα ανήλια και κατασκότεινα δεσμωτήρια, στα υπόγεια και τα σπήλαια του Άδη η θεϊκή και λαμπρή παρουσία του Κυρίου, προβαίνει εμπρός απ᾿ όλους ο αρχιστράτηγος Γαβριήλ, επειδή είχε συνηθίσει να φέρνη χαράς ευαγγέλια στους ανθρώπους, και με φωνή δυνατή, αρχαγγελικώτατη, έντονη και λιονταρίσια φωνάζει πρός τις αντίπαλες δυνάμεις: «άρατε πύλας οι άρχοντες υμών». Και μαζί του φωνάζει ο Μιχαήλ: «γκρεμισθήτε προαιώνιες πύλες». Έπειτα οι Δυνάμεις συμπληρώνουν: «κάνετε πέρα παράνομοι θυρωροί». Οι δε Εξουσίες διατάζουν με εξουσία: «Σπάτε άλυτες αλυσίδες». Κι᾿ ένας άλλος Αρχάγγελος προσθέτει: «Αίσχος σε σάς, ανάλγητοι τύραννοι»

Καί καθώς συμβαίνει όταν παρουσιασθή μιά φοβερή, αήτητη και παντοδύναμη βασιλική στρατιωτική παράταξι, φρίκη μαζί και τρόπος και ταραχή και οδυνηρός φόβος κυριεύει τους εχθρούς του ακαταγώνιστου Στρατηγού, το ίδιο έγινε ξαφνικά, μόλις παρουσιάσθηκε τόσο παράδοξα ο Χριστός στα καταχθόνια του Άδη. Από επάνω μιά δυνατή αστραπή ετύφλωνε τα πρόσωπα των εχθρικών δυνάμεων του Άδη και ταυτόχρονα ακούονταν βροντερές στρατιωτικές φωνές που διέταζαν: «Άρατε πύλας, όχι ανοίξετε, αλλά ξερριζώστε τις από τα θεμέλια, βγάλτε τις τελείως από τον τόπο τους, ώστε να μη μπορούν πιά να ξανακλείσουν. [...]

Τό σημεῖο τῆς νίκης μεταποιήθηκε σέ σημεῖο τοῦ μηδενός

Olivier Clement

Αὐτό ποὺ ὁ χριστιανισμὸς τῆς ἱστορικῆς χριστιανοσύνης, ἡ οἰκογένεια ἢ τὸ χριστιανικὸ περιβάλλον, διατηροῦν ἀκόμα, ἀλλὰ συχνὰ στερημένο ἀπὸ ὅ,τι καλύτερο –τὴ γεύση τῆςγιορτῆς μέσα στὴν καθημερινότητα–, αὐτό, λοιπόν, τὸ ὑπόλειμμα ἀπειλοῦνταν πάντοτε ἀπὸ μιὰ διπλὴ ὀπισθοχώρηση: πρὸς τὸν ἰουδαϊσμὸ καὶ πρὸς τὴ διανοητικότητα. Ἡ μεσαιωνικὴ εὐσέβεια, τὸ εἴπαμε κιόλας, ἐξέφραζε κατὰ ἕνα μέρος μιὰν εἰκονοπλασία πολιτικο–θρησκευτικὴ τοῦ Θεοῦ–βασιλιᾶ, ἐπιστρέφοντας σὲ ἕνα εἶδος ἰουδαϊκῆς μονοθεΐαςπερισσότερο, παρὰ μετέχοντας στὸ μυστήριο τῆς Τριάδος. Ἂν ὄχι στὴ θεολογία καὶ τὴ λειτουργία, τουλάχιστον στὴ νοοτροπία, ἡ εἰκόνα ποὺ ἐπικρατοῦσε ἦταν ἑνὸς Θεοῦ «τῆςμονοθεΐας», τρομεροῦ, δικαιοδότη. Κι αὐτὴ ἡ οὐράνια μετάδοση τοῦ αὐθαίρετου Βασιλιᾶ, κέρδισε στὴ Δύση τὴν ἴδια τὴ θεολογία μὲ τὴν ὀνοματοκρατία (nominalismus) καὶ ὁρισμένεςἀπόψεις τῆς Μεταρρύθμισης – ἂν καὶ ὁ Λούθηρος, στὴν παρακμὴ αὐτὴ τοῦ μεσαίωνα ὅπου ὁ Χριστὸς ἐνέπνεε φόβο, ξαναβρῆκε μὲ μιὰ διαίσθηση ποὺ γρήγορα ἀντικειμενοποιήθηκε, τὴνεὐαγγελικὴ μεγάλη ἀντιστροφὴ τῶν ἀξιῶν.

Σὲ σχέση μὲ αὐτὴ τὴν ἀντιστροφή, παρουσιάστηκε ταυτόχρονα μιὰ διανοητικὴ ὀπισθοδρόμηση, «σωκρατίζουσα». Γιὰ τὸ Σωκράτη –σχηματοποιῶ ὣς τὴν ὑπερβολὴ– ἡ ἀνηθικότητα προέρχεται ἀπὸ ἕνα διανοητικὸ λάθος. Φτάνει νὰ γνωρίσουμε τὸ καλὸ γιὰ νὰ τὸ πραγματοποιήσουμε. Ἔτσι, ἀπέσπασαν ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τὸν κώδικα μιᾶς ἀπόλυτης Ἠθικῆς, ποὺ κάνει βαρύτερο τὸ Μωσαϊκὸ Νόμο, μὲ τρόπο, ποὺ ἡ Χαρμόσυνη Εἴδηση, τὸ Εὐ–αγγέλιο, ἀγγελία προπάντων τῆς σωτηρίας τῶν ἁμαρτωλῶν, ξαναστράφηκε στὴν τήρησηκατηγορηματικῶν ἐπιταγῶν, μὲ αἰώνιες ἀμοιβὲς καὶ

Οι δύο αναστάσεις

Πρώτη και Δεύτερη Ανάσταση - Πρώτος και Δεύτερος Θάνατος

Οι Ορθόδοξες έννοιες τών Αγιογραφικών αυτών φράσεων

Το θέμα τής ανάστασης μπερδεύει πολλούς ανθρώπους που αγνοούν τη διδασκαλία τής Εκκλησίας. Διαβάζουν στην Αγία Γραφή για πρώτο και δεύτερο θάνατο, ή για πρώτη και δεύτερη ανάσταση, και οι απόψεις που διατυπώνονται είναι πολλές. Εδώ θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε περιληπτικά αυτό το ζήτημα, σύμφωνα με τη διαχρονική εμπειρία των αγίων.

1. Πνευματικός Θάνατος και Πνευματική Ανάσταση

Όταν ο Θεός έκανε "καθ' ομοίωσιν" τον άνθρωπο, τον προειδοποίησε ότι δεν έπρεπε να φάει από ένα συγκεκριμένο δένδρο. Του είπε: "Τη μέρα που θα φας απ' αυτό, θα πεθάνεις εξάπαντος". (Γένεση 2/β΄ 17).

Κι όμως, ο Αδάμ έζησε πολλά χρόνια αφού έφαγε. (Γένεση 5/ε΄ 5). Τι έγινε λοιπόν; Ψέματα τού είπε ο Θεός; Ή μήπως μιλούσε για ένα άλλο είδος θανάτου, και όχι για το γνωστό μας βιολογικό θάνατο;

Κι όμως η θρησκεία δεν είναι το όπιο του λαού

Του Σάκη Μουμτζή

Γενιές ολόκληρες μαρξιστών διαπαιδαγωγήθηκαν με το απλοϊκό σύνθημα πως «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Δηλαδή, πως καθηλώνει τους ανθρώπους - με την διδαχή της και την επαγγελία της για τον επουράνιο παράδεισο- να προσδοκούν την λύτρωση στην μετά θάνατον ζωή και όχι να αγωνίζονται για να φέρουν τον παράδεισο στην επίγεια ζωή.

Όπως επαγγέλλεται η μαρξιστική θεωρία.

Ως εκ τούτου, «αντικειμενικά» η θρησκεία ήταν η θεραπαινίδα των κυρίαρχων τάξεων στον ταξικό αγώνα εναντίον των καταπιεζομένων και αναξιοπαθούντων, γιατί τους αφαιρούσε την αγωνιστικότητα για το σήμερα.

Έτσι, μετά το μπολσεβίκικο πραξικόπημα ξέσπασε ένα πογκρόμ κατά του κλήρου και της Εκκλησίας. Αμέτρητες εκκλησίες που ήταν έργα τέχνης, παραδόθηκαν στην πυρά, χιλιάδες εικόνες Ρώσων και Βυζαντινών αγιογράφων καταστράφηκαν, πολλά, πάρα πολλά ανεκτίμητης αξίας κειμήλια ρευστοποιήθηκαν.

Δηλαδή, πέραν όλων των άλλων, με την μπολσεβίκικη επανάσταση συνέβη και μια πολιτισμική καταστροφή.

Με εκτενή αναφορά στο σχίσμα στην Ουκρανία η αναστάσιμη εγκύκλιος του Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ

«Δοῦλος ὁ Χριστός ἐγένετο διά σέ, μορφήν 
δούλου λαβών, καί ἐσταυρώθη καί ἀνέστη˙ 
καί δέον Ἀναστάντα προσκυνῆσαι διά τοῦτο καί θαυμᾶσαι τήν φιλανθρωπίαν»  (Ε.Π.Ε 18, 36)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙

Ὁ Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν ἄς ἐπιδαψιλεύῃ πλουσίως τά Θεῖα δωρήματα τῆς λαμπροφόρου καί ἐνδόξου Ἀναστάσεώς Του: τό Θεῖο φῶς , τήν ἀληθινή χαρά, τήν θεοπάροχη εἰρήνη, τήν θεία ἀγάπη καί τήν οὐράνια χάρι καί εὐλογία Του εἰς ὅλους σας, τούς οἰκείους καί συγγενεῖς σας, εἰς τήν κοινωνίαν μας, τό εὐσεβές Ἔθνος μας καί εἰς ὅλον τόν κόσμον.

Ὁ Χρυσορρήμων ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, χαίρων καί συγχαίρων διά τήν ἀνεκλάλητη χαρά καί εὐφροσύνη, τήν ὁποία χαρίζει εἰς τούς πιστούς ἡ κοσμοχαρμόσυνη καί κοσμοσωτήρια Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διακηρύσσει ὅτι ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας Ἰησοῦς Χριστός κατεδέχθη νά γίνῃ δοῦλος πρός χάριν μας, ἀφοῦ ἔλαβε μορφήν δούλου καί ἐσταυρώθη καί ἀνέστη ὡς Παντοδύναμος Θεός. Καί δι΄αὐτόν τόν λόγον συνιστᾶ ὅτι πρέπει νά τόν προσκυνήσωμεν Ἀναστάντα καί νά θαυμάσωμεν τήν ἄμετρον εὐσπλαγχνίαν καί φιλανθρωπίαν Του. 
Ὁ Ἱερός Ὑμνογράφος, τό ἡδύλαλον στόμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ψάλλει μέ σκιρτῶσαν καρδίαν ἐξ ὀνόματος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ: «Ὁ Σταυρός Σου Κύριε, ζωή καί ἀνάστασις, ὑπάρχει τῷ λαῷ Σου, καί ἐπ΄αὐτῷ πεποιθότες, Σέ τόν Ἀναστάντα Θεόν ἡμῶν ὑμνοῦμεν˙ ἐλέησον ἡμᾶς». «Ἡ Ἀναστασίς Σου Χριστέ Σωτήρ, ἅπασαν ἐφώτισε τήν οἰκουμένην, καί ἀνεκαλέσω τό ἴδιον πλάσμα. Παντοδύναμε Κύριε δόξα Σοι». «Ἐν τῷ Σταυρῷ Σου Χριστέ καυχώμεθα, καί τήν Ἀνάστασίν Σου, ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν˙ σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν, ἐκτός Σου ἄλλον οὐκ οἴδαμεν».

Ἰωάννης Συκουτρῆς, Ἔρως καὶ Ἀγάπη

 Χρονογραφίες

Δεῖτε πόσο ὁ Ἰωάννης Συκουτρῆς, ἕνας, μᾶλλον ἄσχετος μὲ τὸ Χριστιανισμό, μεσοπολεμικὸς φιλόλογος εἶχε τὴν ὀξύνοια ποὺ δὲν διαθέτουν ὅλοι τους μαζὶ οἱ μεταπολιτευτικοὶ καὶ μεταπολεμικοὶ διανοούμενοι τῆς Ἑλλάδας, καὶ πόσο καλύτερα ἀπὸ αὐτοὺς καταλαβαίνει τὸν Χριστιανισμὸ συγκρίνοντάς τον μὲ τὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα. Ὁ πιθανότατα καλύτερος φιλόλογος ποὺ ἔχει βγάλει ἡ νεότερη Ἑλλάδα εἶχε γιὰ τὸ Χριστιανισμὸ διαφορετικὴ ἄποψη ἀπὸ τοὺς ἄθεους ἢ τέλος πάντων τοὺς μὴ Χριστιανοὺς οἱ ὁποῖοι τὸν μνημονεύουν.

…Ἐννοεῖται ἡ σύγκρισις δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ μὲ τὴν πρόθεσιν νὰ καταδειχθῇ ἀπόλυτος ἀντίθεσις μεταξὺ τῶν δύο τούτων ἀντιλήψεων, πολὺ ὀλιγώτερον νὰ μετρηθῇ ἡ ἀξία τῆς μιᾶς ἐν σχέσει πρὸς τὴν ἄλλην [Προσπάθεια ματαία καὶ παιδαριώδης· τὰ μεγάλα τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος δημιουργήματα δὲν μετροῦνται]· μήτε ἀφ’ ἑτέρου νὰ συγχυθοῦν αἱ διαφοραὶ μεταξὺ τοῦ Πλατωνισμοῦ, ποὺ εἶναι φιλοσοφία καὶ ζωή, καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ εἶναι θρησκεία καὶ ζωή. Δὲν πρόκειται νὰ δικαιωθῇ ὁ Πλάτων διὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἢ καὶ τἀνάπαλιν [Οὔτε ὁ Πλατωνισμὸς οὔτε ὁ Χριστιανισμὸς χρειάζονται οἱανδήποτε δικαίωσιν], μήτε ν’ ἀποδειχθῇ ὁ Πλάτων ἕνας πρόδρομος τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἢ ὁ Χριστιανισμός, ὅπως τὸν ἐχαρακτήρισεν ὁ Nietzsche, Πλατωνισμὸς εἰς χρῆσιν τοῦ λαοῦ. […]

Καὶ τὸ τέταρτον στάδιον τῆς Ἀγάπης, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, εἶναι μίμησις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπον. Κατ’ ἀκολουθίαν δὲν εἶν’ ἀγάπη ἐμπνεομένη ἀπὸ οἱανδήποτε ὑστεροβουλίαν ἢ κοινωνικὴν σκοπιμότητα, ὅπως ἡ ἀλληλεγγύη. Οὔτε ἀπὸ ὡρισμένην κοινωνικὴν ἢ προσωπικὴν σχέσιν… […] Ἔπειτα ἡ ἀγάπη αὐτὴ δὲν εἶναι πλουτισμὸς τοῦ ἐγώ σου, ὅπως ὁ Ἔρως, ἀφοῦ τὸ

Ω! ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ

 
Σπλάχνο μου της ψυχής, διατί αθυμείς;
 Διατί απελπίζεσαι; Διατί αποκάμνεις; 
Ιδού ότι άφησεν ο Θεός τους δαίμονας να σε σινιάσουν ολίγον, να ιδής πού ευρίσκεσαι. 
Να ταπεινωθή η καρδία σου. 
Να γίνης συμπαθής προς τους αμαρτάνοντας και ποσώς να μην τους κατακρίνης. 
Πώς θα γνωρίσης της φύσεως την ασθένειαν, εάν δεν σε ξυπνήσουν οι κόρακες; 
Εάν ο γλυκύς Ιησούς δεν στείλη την Χάριν Του, πώς εσύ θα μάθης την τέχνην πασών των τεχνών; Τώρα μανθάνεις την τέχνην, τώρα έχεις μισθόν, τώρα δεικνύεις ότι αγαπάς τον Χριστόν, όχι όταν είναι η Χάρις… 
Όταν φύγει η Χάρις, όχι εσύ και εγώ, αλλά μήτε οι άγιοι Απόστολοι δεν θα ήσαν απόστολοι! 
 Δι’ αυτό λοιπόν σου επήρε την Χάριν, διά να γίνης σοφός. Και πάλιν θα έλθη. 
Δεν σε αφήνει. 
Είναι νόμος Θεού. 
Αλλά πάλιν θα φύγη. 
Μα και πάλιν θα έλθη. 

Βραδύνει ολίγον θέλων να σε διδάξη υπομονή και ταπείνωσιν. Τώρα μανθάνεις τον πόλεμο, παιδί μου. 
Τώρα κάμνεις ρίζες βαθιές, όπως τα δένδρα, όπου όσον τα φυσά ο αέρας, τόσο ριζώνουν βαθύτερα. Τέλος, μάρτυς μου ο Θεός, ότι στους μεγαλύτερούς μου πειρασμούς εύρον την μεγαλύτεραν παράκλησιν. 

 ~ Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού

Τρελογιάννης

Τι σημαίνει Πάσχα Ελλήνων

               

Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε κι αναστήθηκε για να πηγαίνουν οι υποψήφιοι στη Βαρβάκειο να ρωτούν τις τιμές της συκωταριάς

Ανάσταση είναι ο Χριστός ο ίδιος. Είναι το θαύμα της κατάλυσης του βασιλείου του Αδη και η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στη διαβεβαίωσή Του για τη νίκη επί του θανάτου. Είναι η σωτηρία σωμάτων και ψυχών. Είναι η αγάπη και η καθημερινή εκγύμναση του χαρακτήρα στην αρετή. Είναι η άρνηση να συμβιβαστούμε με το κακό, το φαύλο, το πτωτικό, την αμαρτία, τον εγωισμό. Ανάσταση είναι η θεία κοινωνία. Ανάσταση είναι η συμμετοχή μας στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και τη μυστηριακή ζωή της. Ανάσταση είναι ο αναβιβασμός της σκέψης μας στις ουράνιες σφαίρες του αγαθού και η ένωσή μας με την πατρίδα μας, και η νομή και κατοχή των αμύθητων πνευματικών θησαυρών της.

Το ελληνικό Πάσχα αυτό είναι. Δεν το βρίσκεις σφαγμένο στους πάγκους, που στάζουν αίμα και βρίθουν μυγών, ούτε συχνάζει στα ψυγεία με τα κατεψυγμένα. Δεν παραπατάει ζαλισμένο σε πίστες. Δεν το συναντάς στα προαναφερθέντα μέρη επειδή δεν σχετίζεται με την υπερκατανάλωση σφαχτών και την εμβάπτιση του πλέγματος των ενστίκτων σε λίτρα αλκοόλ.

Η Ανάσταση Κυρίου δεν μπορεί να συνδεθεί με την υποκρισία των ψηφοθήρων, που εν όψει του εκλογικού παιγνίου «κατεβαίνουν στον λαό» - ένα κλισέ που, χωρίς να το επιδιώκουν, φανερώνει τις αληθινές σκέψεις τους για τους πολίτες. Οι εκλογείς, κατά την άποψη των καταναλωτών των φόρων μας, βρισκόμαστε «χαμηλά» κι εκείνοι μας κάνουν τη χάρη, έστω μια φορά στο τόσο, να «κατέβουν» στο επίπεδό μας.

Μεγάλη Παρασκευή

Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό, προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, τη λόγχη.Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία. Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή, τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας. Μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα. Οι μπόρες του ουρανού δε στερεύουν. Η ξαστεριά θα ’ρθει το Σαββατόβραδο.Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.

+Γέροντας Μωυσής αγιορείτης

Τὸ κακὸ εἶναι κακό Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος


Σκοτάδι εἶναι τό κακό. Θάνατος εἶναι. Νύχτα εἶναι. Μιά κατάσταση τόσο κακή, πού μᾶς κάνει καί δέν βλέπουμε, ἐκεῖνα πού θά ἔπρεπε νά τά βλέπαμε καί δέν κάνουμε τίποτε ἀπό ἐκεῖνα, πού ἦταν τό πιό καλό γιά μᾶς νά τά κάναμε!


* * *


Οἱ πεθαμένοι παίρνουν ἄσχημη ὄψη· δυσάρεστη σέ μᾶς· καί γρήγορα βρωμᾶνε.


Τό ἴδιο καί οἱ ψυχές ἐκείνων πού ζοῦν βουτηγμένοι στό κακό. Εἶναι γεμᾶτες βρώμα καί δυσωδία.


Κλειστά τά μάτια. Σφιγμένα τά χείλη. Ἀκίνητοι καί ἄσειστοι, κολλημένοι στό κακό! Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη χειρότερο.

Γλύπτης Βασίλης Παπασάικας :Σήμερα η αυθαίρετη ασχήμια παρουσιάζεται στην πατρίδα μας ως τέχνη-

Όταν δείχνεις έναν σωρό σκουπίδια στον θεατή σε ένα πολυτελές μουσείο και του λέγεις ότι αυτό που βλέπει είναι γλυπτό, επιτίθεσαι στη λογική του

Η Ανατολή εδώ και αιώνες έχει κατανοήσει ότι το μυστήριο της τέχνης δεν βρίσκεται στην μορφή αλλά στην ουσία, έτσι ώστε η ύλη που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης να μην μένει στείρα. Αντίθετα στη Δύση συχνά αναζητείται η μορφή και το κατόρθωμα, που μερικές φορές αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο σε μια αναγκαστική κακοτεχνία που υπηρετεί τη μόδα. Για την απήχηση της τέχνης στον άνθρωπο της εποχής συνομιλήσαμε με τον γνωστό γλύπτη Βασίλη Παπασάικα, που μνημειακά έργα του κοσμούν πολλούς δημοσίους χώρους τόσο της ιδιαιτέρας πατρίδος του – Αιτωλοακαρνανίας και Ευρυτανίας – όσο και της Ελλάδος γενικότερα.

Ο Βασίλης Παπασάικας είναι ένας από τους πλέον γνωστούς Έλληνες γλύπτες. Γεννήθηκε στο Καινούργιο Τριχωνίδος το έτος 1956 από γονείς αγρότες τον Γιώργο και τη Θεοφανώ Παπασάικα. Ζει και εργάζεται μεταξύ του χωριού του και της Αθήνας. Έχει κάνει 12 ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές. Έργα του υπάρχουν σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.

Αποτελείτε, θα μπορούσα να πω, ένα ιδιότυπο φαινόμενο στο σύγχρονο εικαστικό γίγνεσθαι, εκεί δηλαδή που τα πάντα καθορίζονται από την επίμονη έως και την μετά μανίας επιδίωξη της πρωτοτυπίας, εσείς επιμένετε στην τέχνη της εικόνος.

Το πράγμα έχει ακριβώς όπως το περιγράψατε, μιας και εξασκώ κυριολεκτικά την εικαστική τέχνη, αλλά θα έλεγα ίσως ότι πράττω τούτο μετά λόγου και γνώσεως, αφού σύμφωνα με την Ελληνική σκέψη, εικαστική τέχνη δεν νοείται απουσία εικόνος. Θα πω κάτι που ενδεχομένως θ’ ακουσθεί τετριμμένο, αλλά έχει για μένα μεγάλη σημασία: Είμαι Έλλην και ως Έλλην διδάσκομαι το κάθε τι περί την φιλοσοφία της τέχνης από την Ελληνική σκέψη, η οποία υπερτερεί μακράν κάθε άλλης φιλοσοφικής σκέψεως.

Το «τροπάριο της Κασσιανής»

Σήμερα ψάλλεται στους ναούς ο Όρθρος της Μεγ. Τετάρτης.
Και σήμερα στο μέσον του ναού είναι ο Νυμφίος Χριστός, ενώ οι ψάλτες θα ξαναπούν το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» και το «Τον νυμφώνα Σου βλέπω».
Ο ύμνος που δεσπόζει όμως τη βραδιά αυτή είναι το λεγόμενο «τροπάριο της Κασσιανής», από το όνομα της ποιήτριάς του. Πρόκειται για αριστούργημα της βυζαντινής ποίησης και μουσικής. Είναι το δοξαστικό των αποστίχων.
Αναφέρεται στην Πόρνη που έπλυνε με βαρύτιμο μύρο τα πόδια του Ιησού, λίγο πριν το Πάθος.
Προσοχή όμως! Δεν πρόκειται για την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, όπως αντίθετα υποστηρίζει η (τόσον εκμεταλλευμένη εμπορικά) φραγγολατίνικη παράδοση.

Το κείμενο του θαυμάσιου αυτού ύμνου έχει ως εξής:

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι, λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ. Κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις. Ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το μέγα έλεος».

Μεταγραφή του Φώτη Κόντογλου:

Ευχές της ΠΕΘ και Δελτίο τύπου για την αποποινικοποίηση του ποινικού αδικήματος της βλασφημίας

Αθήνα, 15 Απριλίου 201 9

Διεύθυνση
Χαλκοκονδύλη 37, 10432 Αθήνα

Τηλέφωνο
2105224180

Φαξ
2105224420

Email
petheol@gmail.com

Ιστοχώρος
www.petheol.gr







Αριθμ. Πρωτ. 21




Δελτίο τύπου της ΠΕΘ
για την αποποινικοποίηση του Ποινικού Αδικήματος
της βλασφημίας


Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων υποδέχθηκε με ιδιαίτερη ικανοποίηση, στηρίζει και προσυπογράφει την πρόσφατη ανακοίνωση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης, αναφορικά με την προτεινόμενη, από την ελληνική Κυβέρνηση, κατάργηση των άρθρων 198, 199 και 201 του ποινικού κώδικα, τα οποία, ως τώρα, προέβλεπαν την επιβολή ποινών στις περιπτώσεις κακόβουλης βλασφημίας, καθύβρισης θρησκευμάτων και περιύβρισης νεκρού. Εν όψει αυτών των κυβερνητικών προθέσεων, οι Ιεράρχες της Κρήτης επισημαίνουν τον μεγάλο κίνδυνο για εκδηλώσεις μισαλλοδοξίας, θρησκευτικής βίας και γενικά θρησκευτικού φανατισμού. Μέριμνα της Εκκλησίας της Κρήτης είναι η διασφάλιση της θρησκευτικής και κοινωνικής ειρήνης αλλά και η διατήρηση του πολιτισμού της Ελλάδας, που αποδεδειγμένα βασίζεται στην πίστη στον Τριαδικό Θεό, με την οποία διακατέχεται η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της που είναι και μέλη της Εκκλησίας μας.

Προς μεγάλη της λύπη της, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων διαπιστώνει, για μια ακόμη φορά, τη συσσωρευμένη απέχθεια (για ποιο λόγο άραγε;) της τωρινής Κυβέρνησης(μέσω του Υπουργείου Δικαιοσύνης) προς κάθε τι το Χριστιανικό στον τόπο αυτό. Ενώ ανυψώνει με τους διάφορους νόμους και προστατεύει με κάθε μέσο τις πεποιθήσεις των ανθρώπων, σχετικά με την λεγόμενη έμφυλη ταυτότητά τους, υποτιμά και περιφρονεί τη χριστιανική θρησκευτική ταυτότητα και συνείδηση των πολιτών της χώρας. Ήδη, με τα αντισυνταγματικά νέα Προγράμματα Σπουδών και τα νέα βιβλία (Φακέλους) των Θρησκευτικών, έδειξε την περιφρόνησή της στη διαχρονική πίστη της χώρας, την Ορθοδοξία, αλλά ταυτόχρονα και στις άλλες θρησκείες, ρίχνοντάς τις όλες σε μια χοάνη συγχώνευσης και ομογενοποίησης των πάντων. Και πάλι, όμως, φαίνεται ότι δεν της αρκεί αυτή η καταπάτηση της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων πολιτών. Πρόθεσή της είναι να ανοίξει διάπλατα τις πύλες,ακόμα και για την καθύβριση με κάθε είδος βλασφημίας,των θρησκευτικών βιωμάτων και συμβόλων των Ελλήνων.Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, είναι ανάγκη να ενεργοποιήσουμε όλες μας τις πνευματικές δυνάμεις και αντιστάσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αυτές τις διαθέσεις των κυβερνώντων, «να προστατεύσουμε τις διαχρονικές αξίες του Λαού μας και να διασφαλίσουμε, με κάθε νόμιμο τρόπο, τα ιερά και τα όσια των Πατέρων μας», σύμφωνα με το γενικό μήνυμα, που απευθύνει,ως καθήκον, ευθύνη και αποστολή προς όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς η Εκκλησία της Κρήτης.


Το ΔΣ της ΠΕΘ


Η πύλη του Ρωμανού

Λάζαρος είναι ο κάθε ένας από μας

† π. Γεώργιος Καψάνης († Κυριακή της Πεντηκοστής, 8 Ιουνίου 2014) 

Σύλλογος φίλων των απανταχού Κρυπτοχριστιανών

Ο Απόστολος Παύλος, ο φωτιστής της Οικουμένης, το στόμα του Χριστού, μας δίδαξε ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Ο Χριστός μας κάνει μέλη δικά Του και έτσι μετέχουμε στη δική Του θεϊκή ζωή.
Τα άγια Μυστήρια και ιδίως το άγιο Βάπτισμα και η θεία Κοινωνία μας συσσωματώνουν στον Χριστό.
Όλη έπειτα η ζωή της Εκκλησίας μας βοηθεί να μείνουμε ενωμένοι στο Σώμα του Χριστού και να είμαστε ζωντανά και υγιά μέλη Του.
Ο Χριστιανός όμως που αποκόπτεται από την Εκκλησία νεκρώνεται πνευματικά, διότι δεν ζωοποιείται από τη ζωή του Χριστού.
Χριστιανός δεν είναι όποιος δέχεται τον Χριστιανισμό σαν ιδεολογία ή ηθική αλλά όποιος είναι ενωμένος με τον Χριστό μέσα στο Σώμα Του. Γι’ αυτό οι άγιοι Πατέρες τονίζουν ότι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία.
Η θεία Λειτουργία είναι το κέντρο της εκκλησιαστικής μας ζωής. Ο ίδιος ο Χριστός προσφέρεται σε μας εις βρώσιν, με το Σώμα και το Αίμα Του, ώστε να ενωθούμε μαζί Του.
Εκτός από τη θεία Λειτουργία οι πιστοί συνερχόμαστε και άλλες ώρες στην Εκκλησία για να λατρεύσουμε τον ουράνιο Πατέρα μας, τον εσταυρωμένο και αναστάντα Λυτρωτή μας και το Πανάγιο Πνεύμα.
Ο Εσπερινός, το Απόδειπνο, το Μεσονυκτικό, ο Όρθρος, οι Ώρες, μας προετοιμάζουν για τη θεία Λειτουργία, μας βοηθούν να ζούμε στο πνεύμα της θείας Λειτουργίας και μπολιάζουν τον πρόσκαιρο χρόνο της επίγειας ζωής μας στην αιωνιότητα της Βασιλείας του Θεού.

“Οι Βράχοι της Ελευθερίας” – Η Επανάσταση του 1821 επιστρέφει στον κινηματογράφο

Αθανάσιος Γιαννίκης
sfina.gr

Η ταινία «Οι Βράχοι της Ελευθερίας», που θα προβληθεί στις μεγάλες οθόνες από τις 2 Μαίου, εξελίσσεται στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν κορυφώθηκε ο αγώνας των Ελλήνων για ανεξαρτησία ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά από αιώνες καταπίεσης.
Ως ιστορικό δράμα στο οποίο συμμετέχουν κυρίως φανταστικοί χαρακτήρες, όπως σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση του ομίλου εταιρειών Odeon, η ταινία επιδιώκει να παρουσιάσει και να τιμήσει τον ελληνικό πολιτισμό και τους Έλληνες με την αναφορά σε αξιόλογα ελληνικά και τουρκικά ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ιστορία.
«Ο στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, εθνικός ήρωας της Ελλάδας, ο οποίος οργάνωσε τον απλό λαό σε εξέγερση εναντίον των Οθωμανών, αναδύεται ως μια αχτίδα ελπίδας για τους Έλληνες, ενώ ο Σουλτάνος Μαχμούντ II και ο Τούρκος περιφερειακός διοικητής Μουσταφά Μπέης, συμβολίζουν μια πλούσια Αυτοκρατορία στη δύση της. Αληθινά γεγονότα, όπως το μαρτύριο των γυναικών του Σουλίου, αποτέλεσαν έμπνευση κατά την έναρξη της ταινίας, ενώ η κορύφωση της ιστορίας πραγματοποιείται στην κρίσιμη μάχη του Βαλτετσίου, μία από τις πρώτες μεγάλες συγκρούσεις κατά την Ελληνική Επανάσταση» επισημαίνεται.

"Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα..."

π. Λεβ Ζιλέ*
Διακόνημα (το βίντεο από Ιερά δέησις)





Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ· ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών.




Ο Ιησούς παίρνει παράμερα τους δώδεκα και τους λέει: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται» (Ματθ. 20, 18).

Το Ευαγγέλιο υποδηλώνει ότι τα λόγια αυτά ελέχθησαν ιδιαιτέρως. Ο Ιησούς εμπιστεύθηκε το μυστικό του ταξιδιού στους Αποστόλους κι όχι σε όλους τους μαθητές. Το εμπιστεύθηκε καθώς προχωρούσαν στον ανηφορικό δρόμο.




Ασφαλώς ο Ιησούς περιμένει από κάθε χριστιανό να συμφιλιωθεί με το αποφασιστικό γεγονός που έλαβε χώρα στην Ιερουσαλήμ. Αλλά ο Ιησούς παραμένει ο Κύριος του χρόνου και των ατομικών κλήσεων. Διαλέγει την ώρα πού προσκαλεί το μαθητή του να γίνει κοινωνός του προνομίου των Αποστόλων και ν’ ανεβή μαζί του στα Ιεροσόλυμα εν όψει του οδυνηρού τέλους. Πόσοι χριστιανοί έχουν ανοίξει τ’ αυτιά τους σ’ αυτήν την πρόσκληση; Πόσοι έχουν συλλάβει την αλήθεια πώς εκείνο που έγινε τότε στην Ιερουσαλήμ, αυτό που εξακολουθεί να γίνεται στην αιώνια, την αόρατη Ιερουσαλήμ, είναι το σπουδαιότερο που υπάρχει στον κόσμο;

ἐκ κοιλίας ᾅδου κραυγῆς μου ἤκουσας φωνῆς μου

Ἐβόησα ἐν θλίψει μου πρὸς Κύριον τὸν Θεόν μου, καὶ εἰσήκουσέ μου· ἐκ κοιλίας ᾅδου κραυγῆς μου ἤκουσας φωνῆς μου. ...ἄβυσσος ἐκύκλωσέ με ἐσχάτη, ἔδυ ἡ κεφαλή μου εἰς σχισμὰς ὀρέων. κατέβην εἰς γῆν, ἧς οἱ μοχλοὶ αὐτῆς κάτοχοι αἰώνιοι... ἐν τῷ ἐκλείπειν ἀπ᾿ ἐμοῦ τὴν ψυχήν μου τοῦ Κυρίου ἐμνήσθην, καὶ ἔλθοι πρὸς σὲ ἡ προσευχή μου εἰς ναὸν τὸ ἅγιόν σου. ( από την προσευχή του ιωνά)

Οι κεκοιμημένοι μας ζουν διά και εν Χριστώ.
Η ζωή τους συνδέεται με την προσωπική παρουσία του Χριστού και εκδηλώνεται εν αυτή. Εάν θελήσουμε να ενωθούμε πνευματικά με ένα κεκοιμημένο αδελφό μας που αγαπούσαμε πολύ, δεν θα προσπαθήσουμε να τον ζωντανέψουμε στη φαντασία μας, αλλά θα έρθουμε σε επικοινωνία με τον Ιησού και εν Αυτώ θα τον βρούμε.
Η ανάσταση του Λαζάρου είναι μια θαυμάσια επεξήγηση του χριστολογικού δόγματος. Μας δείχνει πώς, στο πρόσωπο του Ιησού, η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται χωρίς να συγχέονται:
«Ανάστασις και ζωή των ανθρώπων υπάρχων, Χριστέ, εν τω μνήματι Λαζάρου επέστης, πιστούμενος ημίν τας δύο ουσίας σου».

13 Ἀπριλίου 1204: Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φραγκολατίνους

Γράφει ὁ πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς σχολῆς Ἀθηνῶν

Ἐκεῖνον τὸν Ἀπρίλιο... (Ἡ ἅλωση τοῦ 1204)

Ἂν ἡ 29η Μαΐου εἶναι ἡμέρα πένθους γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, διότι φέρνει στὴ μνήμη μας τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς τὸ 1453, ἄλλο τόσο ἀποφρὰς εἶναι γιὰ τὸ Γένος μας καὶ ἡ 13η Ἀπριλίου, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἔπεσε ἡ Πόλη τὸ 1204 στοὺς Φράγκους. Τὸ δεύτερο γεγονὸς δὲν ὑστερεῖ καθόλου σὲ σημασία καὶ συνέπειες ἔναντι τοῦ πρώτου. Αὐτὴ εἶναι σήμερα ἡ κοινὴ διαπίστωση τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη, καὶ σύνολη ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ῥώμης, δὲν μπόρεσε νὰ ξαναβρεῖ τὴν πρώτη της δύναμη. Τὸ φραγκικὸ χτύπημα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἔκτοτε ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ» (Ἑλ. Ἀρβελέρ). Ἀξίζει, συνεπῶς, μία θεώρηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἔστω καὶ στὰ περιορισμένα...ὅρια ἑνὸς ἄρθρου.


1. Στὶς 12/13 Ἀπριλίου 1204, ἔπειτα ἀπὸ μία πεισματικὴ καὶ μακρόχρονη πολιορκία, κατελάμβαναν οἱ Φραγκολατίνοι Σταυροφόροι τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ χριστιανικὴ αὐτοκρατορία τῆς Ῥωμανίας/ Βυζαντίου ἔσβηνε κάτω ἀπὸ τὸ θανάσιμο πλῆγμα τῆς φραγκικῆς Δύσεως. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἦταν σημαντικότατο σὲ δύο κατευθύνσεις: α) ἐσωτερικά, διότι σφράγισε καθοριστικὰ τὴν περαιτέρω πορεία τῆς αὐτοκρατορίας, καὶ β) ἐξωτερικά, διότι καθόρισε ἐπίσης τελεσίδικα τὶς σχέσεις μὲ τὴν Δύση, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀνερχόμενη δύναμη τῶν Ὀθωμανῶν. Ἡ τραγικὴ ἱστορικὴ ἐπιλογὴ τοῦ Ῥωμαίικου, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὸν γνωστὸ ἐκεῖνο λόγο «κρεῖττον (…) φακιόλιον (…) Τούρκων ἢ (παρὰ) καλύπτρα λατινική», ὑποστασιώνεται στὰ 1204, ὅταν πλέον ἀποκαλύπτονται ἀδιάστατα οἱ διαθέσεις τῆς Φραγκιᾶς ἔναντι τῆς Ῥωμαίικης Ἀνατολῆς.

Χωρίς φόβο, μια μεγάλη Αγάπη προς τον Θεό ολισθαίνει ανεπαίσθητα σε υπερηφάνεια

«Είναι καλό για τον μοναχό να αγαπά τον Θεό σάν υιός και να Τον φοβάται σαν δούλος», είπε ό Εύάγριος. Φυσικά, αυτό είναι ωφέλιμο γιά κάθε χριστιανό, ακόμα κι άν δεν είναι μοναχός. Είναι μεγάλα τέxνη, γιά έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, νά ενώσει την άγάπη του γιά τον Θεό με τον φόβο γιά τον Θεό, τα θεοσέβεια.
Πολλοί άγιοι Πατέρες, μιλώντας γιά άγάπη προς τον Θεό, άναφέρουν ταυτοχρόνως τον φόβο του Θεού και αντιστρόφως.
Ο άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος στην ομιλία του «Περί της τελείας αγάπης» αναφέρεται στις βασάνους και τα δεινά της κολάσεως. Γιατί;

Διότι, χωρίς φόβο, μια μεγάλη Αγάπη προς τον Θεό ολισθαίνει ανεπαίσθητα σε υπερηφάνεια και αντιστρόφως, χωρίς Αγάπη, ένας μεγάλος φόβος του Θεού οδηγεί τον άνθρωπο στην απελπισία.

O ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ

https://apantaortodoxias.blogspot.com/

Έκτακτο παράρτημα

Δημήτρης Νατσιός, «…τον βλάσφημο ούτε η γη δεν τον δέχεται»

«…τον βλάσφημο ούτε η γη δεν τον δέχεται»

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς 

«Αν υβρίσεις την μάνα μου και τον πατέρα μου σε συγχωρώ, αν βλαστημήσεις την Παναγία και τον Χριστό, δεν έχω μάτια να σε δω»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός 

Αποτυχημένοι διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί με προσόντα ακρίδας, εκκλησιομάχοι, καντιποτένιοι νεοσταλινικοί, ημιμαθείς, μετατρέπουν την πατρίδα σε «ράκος ασθμαίνον», σε ρημαδιό.

Άνοιξαν τις φυλακές -ο νόμος του απίθανου αυτού τύπου Παρασκευόπουλου- και αμόλησαν στυγερούς εγκληματίες για να συνεχίσουν το έργο τους, τις ανομίες τους.
Ο Κουφοντίνας, τρισάθλιο υποκείμενο, δολοφόνος αμετανόητος, λες και υπηρετούσε την θητεία του σε στρατόπεδο νεοσυλλέκτων, έπαιρνε άδειες και προκλητικά, σεργιανούσε για ψώνια στην αγορά της Αθήνας. (Και ο γιος του, το ζαγάρ’, «να βγάζει την γλώσσα» στους διαφωνούντες ή να ελεεινολογεί και να ειρωνεύεται όσους συμμετείχαν στα εθνικά συλλαλητήρια κατά της προδοσίας της Μακεδονίας μας).
Τώρα ετοιμάζονται να καταργήσουν τα άρθρα του Ποινικού Κώδικα που αφορούν στην κακόβουλη βλασφημία, στην καθύβριση θρησκευμάτων και στην περιύβριση των νεκρών. Και ποια «θεία» βλασφημούνται στην πατρίδα μας; Το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας. Ούτε ο Μωάμεθ ούτε ο Βούδας βλασφημούνται. Και τι θα συμβεί; «Χαύνοι ορνεοκέφαλοι (θα) βυσσοδομούν. Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς (θα) κοπροκρατούν το μέλλον». (Ελύτης, Το Άξιον εστί).

 Όλα τα κατακάθια και τα δυσώδη περιθώρια του τόπου, ελεύθεροι πλέον, θα βλασφημούν τα όσια και τα ιερά μας. Ούτε «φύλλο συκής» πλέον δεν κρατούν οι εχθροί του σταυρού «ων ο Θεός η κοιλία». Η Ελλάδα μας, αν συνεχιστεί αυτό το κακό, οδηγείται σε ιστορική ευθανασία.
Ξεκίνησε με ένα άγιο Κυβερνήτη, που την ανέστησε, που πίστευε πως «…αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας, θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της και η διακυβέρνησίς της αδύνατη». (Ι. Καποδίστρια, Κείμενα, «ΟΕΔΒ», σελ. 75). Η Ελλάδα μας, η οποία, διά στόματος του στρατηγού Μακρυγιάννη, ομολογούσε ότι « τον Χριστόν φοβόμαστε και αυτείνη η θρησκεία μας λευτέρωσεν και βγήκαμε εις την κοινωνίαν του κόσμου», αυτή η Ελλάδα κατασπαράσσεται, οδηγείται στον τάφο από τα απολειφάδια του μαρξισμού, από τσιράκια του διαβόλου. Ποιοι; Εμείς οι Έλληνες, πάλε ποτέ λαός αρχοντικός, «διδάσκαλος της ανθρωπότητος, κατά θείαν πρόνοιαν» (άγιος Νεκτάριος), xλεύη της Οικουμένης και παλιόψαθα των εθνών. Κατήργησαν τον Εθνικό Ύμνο στο δημοτικό σχολείο, μετέτρεψαν την γιορτή των Τριών Ιεραρχών, σε αργία, «λέρωσαν» το μάθημα των Θρησκευτικών το οποίο κατάντησε προπαγάνδα της πανθρησκείας, πρόδωσαν την Μακεδονία, ξηλώνουν από την Ιστορία το Εικοσιένα και τον Μακεδονικό Αγώνα, τι έμεινε για να θυμίζει ότι τούτος ο τόπος είναι των Ελλήνων; Μαγαρίζουν την Παράδοσή μας και και μένουμε με τα μνημόνια και την ανικανότητά τους. Όλων…
Και όμως δεν πέρασαν πολλά χρόνια που ο λαός μας είχε σέβας. Που θεωρούσε αδιανόητη την βλασφημία. Θα αναφερθώ σε δυο επεισόδια από την πρόσφατη Ιστορία μας, που παραπέμπουν στην αδυσώπητη φράση του Σεφέρη «να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό». Και τόπος είναι οι άνθρωποι, που κάποτε μοσχοβολούσαν σαν το Τίμιο Ξύλο και τώρα γεμίσαμε δίποδες αναθυμιάσεις. Το πρώτο είναι από το ιστορικό βιβλίο του Χρήστου Σαμουηλίδη, Κιλκισσιώτη συγγραφέα, «το χρονικό του Καρς», στο οποίο περιγράφει τα πάθια, τους καημούς και τις σφαγές των Ελλήνων του Καυκάσου και την μετεγκατάστασής τους στην Ελλάδα, όσων γλύτωσαν από τον αιμοσταγή Κεμάλ.
Η σκηνή είναι από τον ερχομό των πλοίων για το «νόστιμον ήμαρ». «Εκείνη την στιγμή κατέφθασαν στο λιμάνι και δυο άνδρες του κλιμακίου της Μίσιας (=η ελληνική αποστολή που θα μετέφερε τους πρόσφυγες στην πατρίδα). Ο ένας βλέποντας την κατάσταση εκνευρίστηκε τόσο πολύ ώστε άρχισε να βρίζει Χριστούς και Παναγίες. Μόλις τον άκουσαν οι πρόσφυγες που δεν ήταν συνηθισμένοι ούτε να λένε ούτε να ακούνε παρόμοιες βρισιές, έγιναν έξαλλοι και στράφηκαν εναντίον του υβριστή, παρ’ όλο που είδαν ότι ήταν υπερασπιστής τους. Τον άρπαξαν και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια». (σελ. 249).
Οι αγαθοί εκείνοι Ρωμιοί, τι έκαναν; Εφάρμοσαν την εντολή του αγίου Χρυσοστόμου: «Καν ακούσης τινός έν αμφόδω (=σε δρόμο) ή εν αγορά βλασφημούντος τον Θεόν…ράπισον αυτού την όψιν, σύντριψον το στόμα.. αγίασον σου την χείρα» (προς Ανδριάντας, α΄ ).
Το δεύτερο:

«Στον επικό πόλεμο του 1940 ό ελληνικός στρατός διακρινόταν για την ευσέβειά του. Στο μέτωπο η βλασφημία είχε καταργηθεί από τους ίδιους τους στρατιώτες μας, που αγωνίζονταν με δυνατή πίστη στον Θεό και κάτω από τη σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δυστυχώς υπήρχαν και οι θλιβε­ρές εξαιρέσεις. Το πιο κάτω περιστατικό αποτελεί φοβερό δείγμα παραδειγ­ματικής τιμωρίας ενός βλάσφημου. Το διηγείται ως αυτόπτης μάρτυρας ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος, που τότε υπη­ρετούσε ως λοχίας του τάγματος των ευζώνων».
«Ήταν η 27η Δεκεμβρίου 1940, τότε που οι "Έλληνες αγωνίζονταν τον ενδοξότερο αγώνα της πατρί­δας. Η μάχηεμαίνετο στο Τεπελένι. Μεταγωγικά μετέφεραν πυρομαχικά στους μαχόμενους. Καθ' όδόν συ­ναντούν τραυματία μετραύμα στην κνήμη. “Κουράγιο, συνάδελφε, του λένε. Θα γυρίσουμε και θα σε πά­ρουμε”. Εκείνος βλασφήμησε τό όνομα της Παναγίας. Στό άκουσμα της βλασφημίας έφριξαν οι στρατιώ­τες, διότι εκεί η βλασφημία είχε κο­πεί εντελώς. “Συνάδελφε, του λένε, μη βλασφημείς! Πες "Παναγία βόη­θα". Aλλά εκείνος εξακολούθησε να βλασφημεί συνεχώς.
Όταν επέστρεψαν, τον βρήκαν πεθαμένο. Λυπήθηκαν κατάκαρδα για την ψυχή του, διότι έφυγε με αυ­τόν τον αμετανόητο τρόπο. Επειδή δεν υπήρχε ιερέας στο σύνταγμα, έσκαψαν πρόχειρα με τις ξιφολόγχες τους και τον έθαψαν. Έκαμαν τον σταυρό τους και έφυγαν. Άλλα μόλις απομακρύνθηκαν γύρω στα είκοσι μέτρα, έρχεται μια οβίδα από το Τεπελένι, τον ξεθάφτει και τον πε­τάει δέκα μέτρα μακριά! Έπεσαν οι άνδρες κάτω να προφυλαχθούν. Κατάλαβαν ότι η οβίδα ήταν σταλμένη για τον βλάσφημο. Τον έχωσαν ξα­νά στον λάκκο που άνοιξε η οβίδα και ξεκίνησαν να φύγουν.
Μόλις έφθασαν στα είκοσι μέ­τρα, έρχεται δεύτερη οβίδα και με τον ίδιο τρόπο τον ξεχώνει και τον πετά δέκα μέτρα μακριά! Τότε κατάλαβαν ότι τον βλάσφημο ούτε η γη δεν τον δέχεται. Τον παράτησαν άτα­φο και έφυγαν...
Φόβος και τρόμος τους κατέλα­βε, όχι μόνο αυτούς άλλα όλο τον εκεί στρατό. Ο γράφων ήταν εκεί αυτόπτης μάρτυρας».
(Βιβλίο, «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ '40»).


ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Μόρφου Νεοφύτου: Ἡ ἀγωγὴ τῶν σημερινῶν παιδιῶν καὶ ἡ παιδαγωγικὴ τῆς Ὀρθοδοξίας

Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου* 

Ἡ προβληματικὴ τῆς σύγχρονης παιδαγωγικῆς

Ὁ προβληματισμὸς γύρω ἀπὸ τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πολυσυζητημένα θέματα στὸν σύγχρονο δυτικὸ κόσμο. Καί, ἐπειδὴ ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Κύπρος ἀποτελοῦν κομμάτι τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, ἀλλὰ μὲ πολλὲς εὐαισθησίες τῆς Ἀνατολῆς, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐξαιρεθοῦν ἀπὸ τὸν προβληματισμὸ αὐτό.
Ἄλλωστε δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τοὺς πρώτους μῆνες τῆς κύησης τοῦ παιδιοῦ, πολλοὶ γονεῖς ἀρχίζουν νὰ προβληματίζονται γιὰ τὴν ἀγωγὴ ποὺ θὰ πρέπει νὰ δώσουν στὰ παιδιά τους καὶ ἀπὸ πολὺ νωρὶς ἀναζητοῦν βοήθεια καὶ συμβουλὲς, εἴτε ἀπὸ διάφορα βιβλία, εἴτε ἀπὸ διάφορους εἰδικούς.
Γιὰ τοὺς λόγους αὐτούς, τὸ ὅλο αὐτὸ θέμα χρειάζεται μία ὀρθὴ ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση...
ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὲ πολλὴ σοβαρότητα καὶ ὡριμότητα. Κι ἀσφαλῶς ἡ ποιμαντικὴ αὐτὴ πρέπει νὰ φιλτράρεται μέσα ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴ Ὀρθόδοξη πατερικὴ παράδοση καὶ τὴ σωστικὴ παιδαγωγικὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν σχολεῖο ἀγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τὸ λέω αὐτό, διότι ἡ ὀπτικὴ αὐτὴ ἀπουσιάζει δραματικὰ ἀπὸ τὴ σκέψη τῶν μεγάλων παιδαγωγῶν τοῦ σύγχρονου κόσμου, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι αὐτοὶ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι καί, ὡς ἐκ τούτου, ἔχουν παντελὴ ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας περὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπιπλέον, θὰ πρέπει ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ κατανοήσουμε ἐπαρκῶς ὅτι ἐδῶ καὶ αἰῶνες στὸν Δυτικὸ κόσμο ἡ ἐπικρατοῦσα ἄποψη ποὺ διαμορφώνει τὴν ἀντίληψη τοῦ ἀνθρώπου γύρω ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ τὸν περιβάλλει, τὴ δημιουργία καὶ τὴ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπό του εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀνθρώπινης γνώσης καὶ ὄχι ἐκ τῆς ἀποκαλύψεως γνώσης.


Στὴν Ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία ὑπάρχει ἄλλος τρόπος γνώσης. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἀποκαλύπτει τὴ γνώση, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ νοῦς ἀποκτήσει γρήγορη μετάνοια, καθαρίζει τὴν καρδία του, τὴ φωτίζει καὶ τὴν ἁγιάζει. Φτάνει ὁ ἄνθρωπος στὸ σημεῖο νὰ ἀκροᾶται, νὰ ἀκούει τὸν Χριστὸ στὴν καρδία του νὰ συνομιλεῖ μαζί του πολλὲς φορὲς σὰν νὰ εἶναι γνήσιος φίλος Του: «ὁμιλεῖς αὐτοῖς πολλάκις, ὥσπερ φίλοις σου γνησίοις»1 ( ὁμιλεῖς μ᾿ αὐτοὺς πολλὲς φορὲς σὰν νὰ εἶναι πραγματικοί Σου φίλοι). Ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι, ποὺ δὲν ἔχουμε τὸν φωτισμὸ τῶν ἁγίων, φροντίζουμε νὰ ὑπακοῦμε σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν «γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν»2.

Ἡ Ῥωμαίικη Αὐτοκρατορία σκέφτηκε ἔξυπνα: Ἒκανε νόμους τοῦ κράτους, τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκλιπαρεῖ τὴν Ἐκκλησία νά θεραπεύει τὸ λαό. Τὸ κράτος εἶχε ἀνάγκη τὴν ἐμπειρία τῆς Θεώσεως

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, γιὰ τὸν χωρισμό κράτους - Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν 3η καλοκαιρινὴ ὁμιλία πού πραγματοποίησε 21/07/05.
Πολλοὶ λένε καὶ λάθος τὸ ἑρμηνεύουν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶχε ταυτιστεῖ μὲ τὸ κράτος στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Αὐτοκρατορία, τὸ μεταγενέστερα ἀπ΄ τὸ 1526 ἀποκληθὲν Βυζάντιο. Εἶναι λάθος αὐτὸ ποὺ λένε. Ἁπλῶς τὸ κράτος σκέφτηκε ἔξυπνα. Γιατί; Ἐπειδὴ ξεκινώντας ἀπ΄ τὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο, οἱ Αὐτοκράτορες εἶχαν σχετικὴ ἐμπειρία αὐτῆς τῆς μεθόδου ποὺ ἡ Ἐκκλησία θεραπεύει. Τούς συνέφερε νὰ ὑπάρχει μία Ἐκκλησία ποὺ θεραπεύει τὸν λαό της. Αὐτὸ εἶναι τρομερὸ. Τὸ θέλει δηλαδή, γλυτώνει ἀπὸ δεκάδες ἄλλα προβλήματα γιατί θεραπεύεται ὁ λαός. Καὶ αὐτὸ ποὺ θεωρεῖται ταύτιση, δὲν ἦταν ταύτιση, ἦταν πρόκληση. Θὰ ΄λεγα, γονατιστοὶ ἤθελαν ἡ Ἐκκλησία νὰ θεραπεύει τὸν λαὸ αὐτόν. Ὅταν μεταγενέστερα μιλούσαν γιὰ χωρισμό, μιλοῦν γιὰ χωρισμὸ ἀπ΄ αὐτὸ τὸ πράγμα. Ἂν λοιπὸν σήμερα, ὑπάρχει ξέρω ΄γὼ Ἐκκλησία – Πολιτεία, αὐτὰ τὰ γνωστὰ θέματα ταύτιση – χωρισμός, καὶ τὸ κράτος ἁπλῶς μᾶς ἀνέχεται καὶ δὲν τὸ κάνει γιατί εἴμαστε θεραπευτικὲς μονάδες, δὲν χρειάζεται νὰ εἴμαστε μαζί του. Δηλαδή, ἄλλο ἂν ἦταν ὅπως τότε ποὺ τὸ κράτος τὸ ἤθελε...

Ποιὸν δὲν εἰρωνεύτηκαν οἱ ἄνθρωποι; Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Γιὰ τὴν ἐξομολόγηση Θὰ ἤθελες νὰ μάθης ἂν ἡ ἐξομολόγηση εἶναι τόσο ἀπαραίτητη; Παλαιότερα πήγαινες πιὸ συχνὰ στὴν ἐξομολόγηση μὰ σταμάτησες ἐπειδὴ κάποιος σὲ εἰρωνεύτηκε γι’ αὐτό. Δὲν ἔπρεπε νὰ διακόψεις. Ποιὸν δὲν εἰρωνεύτηκαν οἱ ἄνθρωποι; Ξέρεις τί εἶπε ὁ διορατικότερος ὅλων: οὐαὶ ὑμῖν οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε (Λουκ. 6, 25). Μοῦ γράφεις ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τέχνη σου ἔχεις καὶ ἕνα ἀμπέλι, πού σοῦ δίνει καλὴ παραγωγή, ἐπειδὴ τὸ καλλιεργεῖς πολύ. Ἂν κάποιος ἐγκατέλειπε τὸ ἀμπέλι του καὶ εἰρωνευόταν ἐσένα ποὺ φροντίζεις μὲ ἐπιμέλεια τὸ δικό σου, μήπως θὰ σήκωνες τὰ χέρια σου ἀπὸ τ’ ἀμπέλι καὶ θὰ σταματοῦσες νὰ τὸ καλλιεργεῖς; Σίγουρα, δὲν θὰ τὸ ἔκανες αὐτό.

Πῶς μπορεῖς λοιπὸν νὰ ταλαντεύεσαι ἀναφορικὰ μὲ τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς σου ἡ ὁποία εἶναι σημαντικότερη ἀπ’ ὅλα τ’ ἀμπέλια τοῦ κόσμου; Ἐπειδὴ ὅταν πεθάνεις, τὴν ψυχή σου θὰ τὴν πάρεις ἐνῶ τὸ ἀμπέλι θὰ τὸ ἀφήσεις. Ἀπ’ ὅλες τὶς καλλιέργειες, ἡ σημαντικότερη εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς. Καὶ ἀπ’ ὅλους τοὺς κόπους ποὺ ὁ ἄνθρωπος καταβάλλει πάνω στὴ γῆ, ὁ κόπος γιὰ τὴν ψυχὴ εἶναι ὁ πιὸ συνετός. Γιὰ τοῦτο, γύρνα στὴν προηγούμενη προσπάθειά σου γύρω ἀπὸ τὴν ψυχή σου καὶ ξεκίνα πάλι νὰ ἐξομολογῆσαι….

Οἱ ἁμαρτίες θεριεύουν καὶ πολλαπλασιάζονται μέσα στὴ μυστικότητα. Μόλις ὅμως βγοῦν στὸ φῶς, ξηραίνονται καὶ πεθαίνουν. Μὴν πεῖς: δὲν ἔχω ἁμαρτίες! Διάβασε αὐτὸ ποὺ λέει ὁ δίκαιος στὸ

Αληθινός πρόδρομος του Αντίχριστου, έχετε αμφιβολία;

Αυτός είναι ο δαιμονόπληκτος παπισμός και ο εκπρόσωπος του πάπας, που θέλει να είναι ισότιμος συνομιλητής με την Εκκλησία του Χριστού!

«Δεν χρειάζεται να μιλάτε για τον Χριστό – Αγκαλιάστε τις άλλες θρησκείες»
Ρόλος σας δεν είναι να προσηλυτίσετε τον πλησίον σας, αλλά να ζείτε σε αδελφότητα με όλες τις θρησκείες».

Αυτό ήταν το μήνυμα του δαιμονόπληκτου Πάπα Φραγκίσκου στους περίπου 23.000 παπικούς που ζουν στο Μαρόκο. Με άλλα λόγια, να μην μιλά κανείς για τον Χριστό, αυτό πλέον το ονομάζουν «προσηλυτισμό», αλλά να αναμειχθεί με τις υπόλοιπες θρησκείες στο όνομα μια δήθεν ειρήνης.

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Ιστορική απόφαση» του Ο.Η.Ε. που αφήνει εκτός «κάδρου» τους απανταχού χριστιανούς – Ετοιμαστείτε για «σκοτεινούς» καιρούς

Λίγες μέρες ΠΡΙΝ την γιορτή της Ανάστασης...
Η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, γνωστού ως Ο.Η.Ε., υιοθέτησε την περασμένη Τρίτη 3.5.2019, απόφαση, η οποία καταδικάζει την «ισλαμοφοβία» και τον «αντισημιτισμό».

«Κουβέντα» για την «χριστιανοφοβία», τους διωγμούς, την καταπίεση και τις σφαγές Χριστιανών στον πλανήτη.
Ρεπορτάζ: Κίμων Χαραλάμπους


Αφορμή στάθηκε η καταδικαστέα, φυσικά πράξη, του μακελάρη-δολοφόνου στην Νέα Ζηλανδία.

Ωστόσο, είναι επίσης καταδικαστέο πως ο Ο.Η.Ε. άφησε εκτός απόφασης, την τρίτη μεγάλη μονοθεϊστική θρησκεία, αυτή των χριστιανών, λίγες μέρες μάλιστα πριν την γιορτή της Ανάστασης του Χριστού.

Ο Ισραηλινός Πρέσβης στον Ο.Η.Ε., Danny Danon, όπως μεταδίδει η Jerusalem Post, κατόρθωσε να εισάγει στην απόφαση του Ο.Η.Ε. και την αναφορά στον αντισημιτισμό, καθώς στην αρχή υπήρχε νύξη μόνο στην λεγόμενη «ισλαμοφοβία», όπως πλέον χαρακτηρίζεται, εν γένει, η αντίδραση στην προώθηση του βάρβαρου νόμου της Σαρίας στην Ευρώπη.

«Θεματικῆς Ἑβδομάδας» συνέχεια: Ποιῶν «ἀνθρώπινα δικαιώματα» καὶ ποιὰ «δημοκρατικὴ συνύπαρξη»

Ἡ παροῦσα Κυβέρνηση θέσπισε ἐδῶ καὶ δύο χρόνια τὴν ὑποχρεωτικὴ διδασκαλία ὁρισμένων θεμάτων στὰ σχολεῖα, ποὺ τὴν ὀνόμασε “Θεματικὴ Ἐβδομάδα”. Γιὰ τὴν ὕλη τῆς διαμαρτυρήθηκαν χιλιάδες πολίτες, γονεῖς, ἐκπαιδευτικοὶ καὶ εἰδικοὶ ψυχικῆς ὑγείας, ἀλλὰ ἡ Κυβέρνηση τοὺς ἀγνόησε πλήρως. Καὶ ἐφέτος, ἡ “Θεματικὴ Ἑβδομάδα 2018-2019” ὑλοποιεῖται ἀναπτύσσοντας μεταξὺ ἄλλων τὰ θέματα: «Δημοκρατικὴ Συνύπαρξη καὶ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα» καὶ «Ἔμφυλες ταυτότητες» (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ).
Σὲ προηγούμενη ἐπιστολὴ μᾶς ἐπισημαίνουμε τὰ σοβαρὰ προβλήματα ποὺ παρουσιάζει ἡ διδασκαλία τῶν “ΕΜΦΥΛΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΩΝ”. Ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ ἀτοπήματα εἶναι ἡ παρουσίαση τοῦ φύλου μόνον ἀπὸ τὴν ἄποψη τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, παραβλέποντας ὁλοκληρωτικὰ τὴν σημασία τῆς βιολογίας.
Ἡ βαρύτητα ποὺ δίνει ἡ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στὰ “δικαιώματα” φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι διδάσκονται σὲ ἕναν....ἐπιπλέον ἄξονα: «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ», ὅπου καὶ πάλι διδάσκονται θέματα σχετικὰ μὲ τὸ φύλο (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ).

Τὸ τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ ὁ ΣΥΡΙΖΑ ὡς “ἀνθρώπινα δικαιώματα” ἀποκαλύπτεται ἀπὸ τὴν ἀπαίτηση νὰ ἐκπροσωποῦνται στὴν Ἐθνικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὰ Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου (ΕΕΔΑ) τὰ ἄτομα ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβίες, Ὁμοφυλόφιλοι, Ἀμφιφιλόφιλοι, Τρανσέξουαλ, Κουίρ, Ἰντερσεξ) μὲ 6 ἀντιπροσώπους (!) καὶ οἱ Ρομὰ μὲ 3 (!), κατὰ παράβαση κάθε ἀρχῆς ἰσότητας ἔναντι τῶν λοιπῶν

Μια τεράστια επέτειος: 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (Κέρκυρα, 6/4/1819)

Μια τεράστια επέτειος που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη: Σαν σήμερα, πριν από 200 χρόνια, στις 6 Απριλίου 1819, (με το παλιό ορθόδοξο ημερολόγιο) γράφτηκε στην Κέρκυρα η επίσημη διακήρυξη του επαναστατικού στόχου και η έκκληση προσήλωσης σ’ αυτόν. Την ημερομηνία δεν θα την βρείτε στα σχολικά βιβλία, ούτε ακόμη στην πανεπιστημιακή ιστορία. Ο λόγος; Το κείμενο έγραψε ένας «άσχετος» ή «αντίθετος» με την Επανάσταση. Ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ο -κατόπιν βασάνων- «επιλεγμένος» να κυβερνήσει το κράτος που προέκυπτε από την Επανάσταση του 1821. Το κράτος που αναγνώριζε και εγγυόταν η Ρωσία, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία. Ευνόητο είναι ότι η διακήρυξη έγινε μυστικά. Παραδόθηκε σε επιλεγμένα πρόσωπα με την εντολή να κυκλοφορήσει ευρέως μετά την έκρηξη της Επανάστασης, πράγμα που έγινε.

Η ιστορία που διαλαλεί την «Ελληνική Νομαρχία» ως το βασικό κείμενο του ελληνικού επαναστατικού στόχου δεν απατάται με έναν μόνο τρόπο. Ταυτόχρονα αποσιωπά ή υποβαθμίζει την επίσκεψη του Καποδίστρια στην Κέρκυρα το 1819. Στην καλύτερη περίπτωση, εντοπίζει και εκδίδει το καποδιστριακό κείμενο, ονομάζοντάς το «Εγκύκλια επιστολή του Καποδίστρια» (Ελευθέριος Πρεβελάκης, 3ο Πανιόνιο Συνέδριο, 1965). Τα δυο ανώνυμα κείμενα φαίνονται άσχετα μεταξύ τους, όμως πέρα από αντίθετα, είναι και απολύτως σχετικά. Το πρώτο κείμενο εκφράζει την αντίρρηση και την αντίδραση στην Επανάσταση του ~1807. Η υλοποίηση της αντίδρασης είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Καποδίστριας βρέθηκε στην Ρωσία. Το δεύτερο κείμενο εκφράζει την έκκληση και την

Τι κάνουν οι Άγγελοι στην Θεία Λειτουργία;

Άγγελοι συλλειτουργοί. Ο Άγιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής 4ος αιώνας, αξιώθηκε να δει πολλά θεϊκά οράματα, με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του.


Κάποτε σε μία Θεία Λειτουργία, μόλις ο Λειτουργός εκφώνησε: «Ευλογημένη η Βασιλεία» ο Άγιος είδε φωτιά να κατεβαίνει από τον ουρανό, και να καλύπτει το Άγιο Θυσιαστήριο και τον ιερέα, χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτα.


Αργότερα όταν άρχισε να ψάλλεται ο Τρισάγιος Ύμνος από το λαό, τέσσερις Άγγελοι κατέβηκαν και έψαλλαν μαζί τους.


Στον Απόστολο φανερώθηκε ο Μακάριος Παύλος να καθοδηγεί τον αναγνώστη, στο Αλληλούια μετά τον Απόστολο, οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό, σαν ένα πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί.

Η ραδιοφωνική ομιλία της βασιλίσσης Φρειδερίκης που συγκλόνισε τον πολιτισμένο κόσμο

Η ραδιοφωνική ομιλία της βασιλίσσης Φρειδερίκης για τα παιδιά του εμφυλίου

 Πετροβούβαλος

του Χρήστου Ι. Δρούγκα

.

«Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός Ραχήλ η κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι ότι ουκ εισί«.
προφήτου Ιερεμία

Tον Ιούλιο του 1947 και ενώ ο συμμοριτοπόλεμος (εμφύλιος πόλεμος) ήταν σε εξέλιξη, η Βασίλισσα Φρειδερίκη ανακοίνωσε την οργάνωση ενός πανελλήνιου εράνου με σκοπό να βοηθηθούν οι βόρειες ελληνικές επαρχίες. [ ΑΧ, αυτές οι βόρειες επαρχίες !!! ] Η Πρόνοια Βορείων Επαρχιών Ελλάδος, όπως ονομάστηκε η επιτροπή του εράνου, χρηματοδότησε την ίδρυση ενός δικτύου 53 παιδουπόλεων όπου φιλοξενήθηκαν και προστατεύθηκαν ορφανά ή απροστάτευτα παιδιά από τις εμπόλεμες περιοχές της χώρας.

Στις 28 Δεκεμβρίου 1949 και ώρα 22:00, η βασίλισσα Φρειδερίκη απηύθυνε ραδιοφωνική ομιλία, που μεταδόθηκε στην ελληνική και αγγλική γλώσσα, απευθυνόμενη στον Ελληνικό λαό και προς όλον τον πολιτισμένο κόσμο, θέλοντας να τους πληροφορήσει για την τραγική ανθρωπιστική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα μας με τα ορφανά, απροστάτευτα παιδιά και κυρίως για το ″παιδομάζωμα των συμμοριτών″ δηλαδή τις βίαιες αποστολές παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες από τον Δημοκρατικό Στρατό.

Το απόγευμα, πριν την ραδιοφωνική ομιλία της βασίλισσας, πραγματοποιήθηκε συνέντευξη Τύπου Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων στα ανάκτορα των Αθηνών όπου η βασίλισσα και ο αρχιεπίσκοπος προέβησαν σε μακρές ανακοινώσεις εξηγώντας το μέγεθος του προβλήματος εις βάρος του Ελληνικού Έθνους. Η έκκληση της, μαζί με αυτήν του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, απευθυνόταν στους αρχηγούς των τότε 59 κρατών-μελών του ΟΗΕ ζητώντας την παρέμβασή τους για την επιστροφή των ελληνοπαίδων που είχαν αρπαχτεί από τους συμμορίτες και βρίσκονταν στις Λαϊκές Δημοκρατίες.

Η συνέντευξη Τύπου δόθηκε με αφορμή την πανελλαδική εκδήλωση της επομένης ημέρας. Με πρόταση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, η 29η Δεκεμβρίου, κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τη μνήμη των 14.000 νηπίων που έσφαξε ο Ηρώδης, είχε οριστεί ως ημέρα εθνικού πένθους για το παιδομάζωμα.

Εν συνεχεία παραθέτω το κείμενο της συγκλονιστικής ομιλίας της βασίλισσας Φρειδερίκης η οποία έφτασε σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και έγινε η ″σπίθα″ για να ενεργοποιηθούν ανθρωπιστικές οργανώσεις και κυβερνήσεις ξένων κρατών παρέχοντας πολύτιμη βοήθεια στη χώρα μας καθώς επίσης και διπλωματικές παρεμβάσεις για την επιστροφή των ελληνοπαίδων που είχαν αρπαχτεί από τους συμμορίτες.

Η ομιλία της βασίλισσας έχει ως εξής:



ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟΝ

Εἰρωνεῖες – «Δὲν εἶδα οὔτε ἕνα Τοῦρκο ποὺ νὰ δείχνει συμπόνια»

 Χρονογραφίες


Θυμᾶμαι κάποτε, εἶχα μιλήσει σὲ ἕναν τότε μελλοντικὸ ἐρευνητὴ καταγοητευμένο ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ πολιτισμὸ καὶ τὴν ὀσμανικὴ πραγματικότητα, γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Σουλτάνοι μὲ τὸ ποὺ ἐνθρονίζονταν ἐκτελοῦσαν ὅλα τὰ ἀδέρφια τους, κι ὅτι ἡ συνήθεια αὐτὴ ἦταν πολὺ συχνὴ στὴν ὀθωμανικὴ ἱστορία, ἀπὸ τὶς ἀπαρχές της ὣς καὶ τὸν 18ο αἰώνα (δηλαδὴ γιὰ 4 αἰῶνες τουλάχιστον). Ἔτσι, λίγο γιὰ νὰ τὸν κατεβάσω ἀπὸ τὰ σύννεφα καὶ τὸ καλάμι του. Ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔλαβα ἦταν μιὰ κοροϊδία τοῦ στύλ «πώ, πώ, τρομάξαμε». Οὔτε κἂν μιὰ σοφιστικὴ καὶ περίτεχνη ἑρμηνεία, π.χ. πολυπολιτισμική («δὲν συγ-κρίνουμε πολιτισμούς»). Οὔτε κἂν ἕνα κακιασμένο «Κι ἡ Εἰρήνη ἡ Ἀθηναία τύφλωσε τὸ γιό της!», βρὲ ἀδελφέ. Ἀποκλειόταν ἐκ τῶν πραγμάτων, ἄλλωστε, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς πληροφορίας μου, ὁπότε ἀπέμεινε ὡς λύση διαφυγῆς τὸ πνεῦμα. Αἴ, μὲ τέτοιους ἔχουμε νὰ κάνουμε.

Βλέπω κι ἀλλοῦ στὰ ΜΚΔ μὲ ἀφορμὴ μιὰ γκραβούρα ποὺ δείχνει τὸν ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων μὲ κολυμβητὲς νὰ πέφτουν γιὰ τὸ σταυρό, στὴν Κωνσταντινούπολη (τοῦ 1875! Τόσο νωρίς…), ρεσιτὰλ ἐξύμνησης στὴν προνεοτερικὴ Ὀσμανικὴ Αὐτοκρατορία. Καί «Τι ζυγός ήταν αυτός!» -εἰρωνικά, πάλι. Καὶ «δὲν ἦταν κακὸ τὸ παιδομάζωμα» (ἦταν ψεῦτες καὶ ἠλίθιοι δηλαδή, οἱ δημιουργοὶ τῶν δημοτικῶν τραγουδιῶν τὰ ὁποῖα καταριοῦνται τὸ Σουλτάνο ποὺ προστάζει τὴν διενέργεια παιδομαζώματος), ἀφοῦ ἦταν λαχεῖο τὸ νὰ ἔχεις «έναν δικό σου στο κράτος. Για να ανεβείς ιδίως σε κάποιο αξίωμα του κλήρου βοηθούσε να έχεις ξάδερφο γενίτσαρο«. Τί ὄμορφα.

Στὴν Κωνσταντινούπολη 54 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸν πολυπολιτισμικὸ ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων, γνωρίζουμε ὅτι ἔγιναν τὰ παρακάτω:

α’) Ο ιερέας της αγγλικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη R. Walsh

«Βάδιζα σε ένα στενοσόκακο. Μπροστά μου προχωρούσε ένας Τούρκος. Ξαφνικά φάνηκε να κατεβαίνει απέναντι ένας Έλληνας. Στάθηκε και κόλλησε την πλάτη στον τοίχο αφήνοντας τόπο για να περάσει ο Οθωμανός. Εκείνος έβγαλε το γιαταγάνι και τον έσφαξε. Ύστερα καθάρισε τη

Μετανάστες, ἡ ἰσχὺς τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (!)

by Χρονογραφίες

Ἐξαιτίας του ἀναθεωρητισμοῦ τους, οἱ ἀπολογητὲς τοῦ σύγχρονου πολυπολιτισμοῦ θεωροῦν ὅτι ἡ Ρώμη χρειαζόταν μετανάστες γιὰ νὰ ἐνδυναμωθεῖ καὶ νὰ ἐπεκταθεῖ. Διαβάζουμε:


As the Roman emperors sought to expand and strengthen their empire, they recognized that immigration was a means for both. […] the emperors welcomed them into the labor force and military, keenly understanding that for the empire to grow and thrive it had to have new blood. Not only was the populace changing but the emperors themselves came from diverse backgrounds, from Spain to Syria. […] Between roughly 300 BC and AD 200, millions of immigrants came to Italy. Most arrived in chains, as slaves, the victims of Rome’s wars of expansion or of piracy. But others came of their own free will, either to seek their fortune or to lose themselves in the anonymity of a big city; with a population of about a million, Rome was the largest city in Europe or the Mediterranean. In this cosmopolitan place, people of various backgrounds and skill sets saw opportunities abounding. […] The Roman army represented new people as well. Men from Germany, the Danube River valley or the Balkans became the backbone of the legions. Meanwhile, soldiers from Italy were in short supply. […] The empire was bookended, in a sense, by rulers of starkly different origins. Augustus, the first emperor, was part Roman noble; his other ancestors were wealthy Italians. The first Christian emperor, Constantine, reached the throne nearly 350 year later. His father came from what is today Serbia and his mother came from today’s Turkey. In between these two men came emperors from Spain, North Africa, Croatia, Serbia, and Syria. They reflected the diversity of the empire they had made. The Roman Empire over the centuries welcomed new and different people, recognizing that greater strength—culturally, economically, militarily— lay with a growing populace that brought ideas, influence, and brawn. Yet, the newcomers were indeed Romans and were expected to adhere to the empire’s founding principles. The Latin language, Latin literature, basic Roman values such as honor and obedience, Roman architecture and urban planning, Roman law, and, above all, the Roman army, all endured. The immigrants changed Rome but Rome changed the immigrants in turn.

Πρῶτο τέχνασμα εἶναι ὁ ἐσφαλμένος ὁρισμὸς τῶν λέξεων. Μετανάστης εἶναι κάποιος ξένος. Ὁ ἐκτὸς συνόρων -διαφορετικά, μιλᾶμε γιὰ ἐσωτερικὴ μετανάστευση π.χ. Ἑλλήνων (ὄχι ξένων) στὴν Ἀθήνα.