.Σ.Κ.Ε.: Καλοῦμε τοὺς κληρικοὺς νὰ ξεσηκωθοῦν. Νὰ ἀφήσουν τὴν δημοσιοϋπαλληλική τους ταυτότητα καὶ νὰ συμπεριφερθοῦν ὡς ἀπόγονοι τοῦ Ἀθανάσιου Διάκου καὶ τοῦ Παπαφλέσσα

Ι

Ἀνακοινωθὲν Ἱεροῦ Συνδέσμου Κληρικῶν Ἑλλάδος

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ ἀδελφοί.
Ζοῦμε σὲ ἡμέρες κρίσιμες περισσότερο γιὰ τὴν Πατρίδα μας καὶ ὕστερα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.
Ξεπουλιῶνται τὰ πάντα.
Μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι γιὰ τοὺς ὁποίους πολὺ δύσκολα θὰ τοὺς ὀνόμαζε κανεὶς ἔνθερμους πατριῶτες, γιατί πατριώτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῶν ἰδανικῶν της φυλῆς καὶ τοῦ γένους καὶ προασπίζεται σθεναρὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἐδαφικῆς της ἀκεραιότητας.
Βρισκόμαστε στὸ τιμόνι ἑνὸς ἱστορικοῦ Συλλόγου σὲ ὧρες κρίσιμες γιὰ τὴν πατρίδα μας. Καὶ ἡ θέση μας αὐτὴ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ μένουμε σιωπηλοὶ καὶ ἄπραγοι τοῦτες τὶς ὧρες.
Λύκοι βαρεῖς ἀπὸ παντοῦ καὶ ἀντίσταση ἀπὸ πουθενά. Ἀπὸ τὴν μία προδοσία ἀπὸ τὴν...ἄλλη ὠχαδελφισμός.


Ποιοὶ εἴμαστε ἐμεῖς πού θὰ σηκώσουμε κεφάλι;
Πού θὰ πᾶμε κόντρα στοὺς κοτσαμπάσηδες καὶ τοὺς ἀλληλέγγυους;
Πού δὲν θὰ κάτσουμε μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια στὸ ξεπούλημα τῆς πατρίδας μας;
Πού θὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἰσλαμοποίηση τῆς Ἑλλάδας;
Ὄχι δὲν εἴμαστε πολιτικοί.
Ὄχι δὲν εἴμαστε φασίστες.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ.


Εἴμαστε ἡ μαγιὰ ἐκείνη ποὺ κρατάει ὅτι ἑλληνορθόδοξο ἔχει φθάσει μέχρι τὶς ἡμέρες μας προφυλαγμένο ἀπὸ τὴν σκουριὰ τῆς σήψης καὶ τῆς ἀνωμαλίας ποὺ προωθεῖται ἀπὸ παντοῦ καὶ ποὺ ἀπειλεῖ νὰ ἀφανίσει ὅτι ὀρθόδοξο καὶ ἑλληνικό.


Εἴμαστε ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ξεχνᾶμε πὼς ἡ οὐσιαστικὴ ἐπιβίωση ἑνὸς λαοῦ εὑρίσκεται μέσα στὰ πνευματικὰ στοιχεῖα τοῦ πολιτισμοῦ του, αὐτὰ πού, μὲ μία λέξη, ὀνομάζομε παράδοση, δηλαδὴ τὰ ἐπὶ μέρους ἐκεῖνα στοιχεῖα ἀπὸ τὰ ὁποία ἀπαρτίζεται ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα καὶ συντηρεῖται ἡ ἐθνικὴ αὐτοσυνειδησία. Πού ἐξασφαλίζει τὴν πολιτιστικὴ συνοχὴ τῶν γενεῶν καὶ οἰκοδομεῖ τὸ λαμπρὸ οἰκοδόμημα τοῦ μέλλοντος. Εἶναι ἡ ἀριστοτελικὴ "ἐντελέχεια" ποὺ συγκρατεῖ καὶ ζωογονεῖ ὅλο τὸ θεσμὸ τοῦ Γένους, διασώζοντας στὶς λεπτομέρειες ἕναν ὁλόκληρο κόσμο βιωμάτων, ἐπιδιώξεων, τάσεων, κλίσεων, ροπῶν ποὺ ἀπαρτίζουν τὴ ζωὴ τοῦ λαοῦ μας καὶ ἐπιτρέπουν στὸν Ἕλληνα νὰ εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς εἶναι.


Τῆς παραδόσεώς μας αὐτῆς δύο βασικὰ καὶ κεφαλαιώδη γνωρίσματα εἶναι ἡ ὁμοιογένεια καὶ ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Ἡ παράδοσή μας ἔχει μία ριζικὴ καὶ μοναδικὴ ἑνότητα, ὅλα της τὰ στοιχεῖα τελοῦν σὲ ἀλληλεξάρτηση, καὶ τὸ ἕνα συμπληρώνει τὸ ἄλλο. Ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀρχαίου κλασικισμοῦ ἡ παράδοσή μας μπῆκε στὸ χιλιόχρονο βυζάντιο, ἐπεβίωσε στὶς δύσκολες ὧρες τῆς δουλείας χωρὶς νὰ χάσει τὰ μορφολογικά της στοιχεῖα καὶ συντρόφευε τὸν νεοέλληνα σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς του. Ἀλλὰ ἡ ὁμοιογένεια αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ ἀνεξάρτητα καὶ ἀποκεκομμένη ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Ἡ Ὀρθοδοξία διαπότισε βαθιὰ καὶ πλατειὰ τὸν κορμό, τὶς ρίζες καὶ τοὺς κλάδους τοῦ ἐθνικοῦ μας δένδρου, σὲ τρόπο τέτοιο ποὺ κάθε ἀπόπειρα διαχωρισμοῦ της νὰ συνιστᾶ θανάσιμη ἀπειλὴ γιὰ τὸ ἔθνος. Ἔτσι ἡ παράδοσή μας σηματοδοτεῖται ὡς "ἑλληνορθόδοξη", τὸ δὲ θρησκευτικὸ στοιχεῖο ἀνομολογεῖται ὅτι συνιστᾶ τὴν εἰδοποιὸ διαφορά της ἀπὸ τὶς παραδόσεις ἄλλων λαῶν.


Σήμερα, ποὺ τὸ ἀλαζονικό, ἀνθρωποκεντρικὸ καὶ ἀνόσιο πνεῦμα κυριαρχεῖ στὴ δημόσια ζωὴ τοῦ τόπου, στὴν παιδεία, στὴ διανόηση, στὴ διοίκηση, στὴν οἰκονομία καὶ μερικοὶ θέλουν νὰ μᾶς ἐγκλωβίσουν στὰ ἀδιέξοδά της χωρὶς Θεὸ Πατρίδας ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τηρεῖ σιγὴ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε γιατί.


Ἀκολουθεῖ ποιὰ πολιτική; Τὴν πολιτικὴ τῆς διπλωματίας τοῦ ὠχαδελφισμοῦ ἢ τῆς συμπορεύσεως μὲ τοὺς καταστροφεῖς τῆς πατρίδος; Καὶ μὲ ποιὸ ὄφελος; Τὴν ἀνταπόδοση ψιχίων ἐκ μέρους τῆς ἐξουσίας;


Τὸ οὐκ ἔξεστιν ἀπὸ τοὺς ὀλίγους γίνεται χλευασμὸς ἀπὸ τοὺς πολλούς.
Γι΄ αὐτὸ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ σιωποῦμε.
Γινόμαστε συνένοχοι τῆς προδοσίας εἰς βάρος τῆς πατρίδας μας.
Ὁ Ἱερὸς Κλῆρος εἶναι αὐτὸς ποὺ σήκωσε στοὺς ὤμους του τὸ βάρος τῆς Ἐπανάστασης. Αὐτὸς κράτησε ζωντανὴ τὴν πίστη στὶς σκλαβιὲς τῶν Ἑλλήνων.


Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τὴν γνώριζαν καὶ τὴν γνωρίζουν πολὺ καλὰ πρὶν ἀπὸ μᾶς ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἐχθροί μας. Γι' αὐτὸ καὶ ὅλοι τους στράφηκαν μανιωδῶς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πίστεώς μας. Οἱ Τοῦρκοι στὴν διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας ἔθεσαν σὲ κίνηση τοὺς μηχανισμοὺς τῶν ἐξισλαμισμῶν, πιστεύοντας πώς χανόταν γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ὅποιος χανόταν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ παιδομάζωμα, οἱ πιέσεις γιὰ φορολογικὴ ἀφαίμαξη, τὰ δεινὰ τῶν ραγιάδων, ὅλα ἀπέβλεπαν σὲ τοῦτο. Καὶ ὅταν δὲν κατόρθωναν τὸ ποθούμενο, ἐξαντλοῦσαν τὸ μένος των σὲ βάρος τῶν Κληρικῶν. 10 Πατριάρχες, 100 Ἱεράρχες καὶ 6.000 ἄλλοι Κληρικοὶ εἶναι ὁ ἀμητὸς τῆς θυσίας αὐτῆς στὸ βωμὸ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος. Ἀργότερα οἱ Φράγκοι, οἱ Λατίνοι τὸ ἴδιο σύστημα ἐφήρμοσαν: τὸν ἐκλατινισμό. Καὶ ἐξεδίωξαν τοὺς Ἕλληνες ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς ἀπὸ τὶς ἕδρες των καὶ ἐξήντλησαν καὶ αὐτοὶ σὲ βάρος τοῦ ἑλληνορθόδοξου κλήρου τὴν μῆνιν των, στὴν προσπάθεια νὰ κάμψουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ μας.


Στὸ Μακεδονικὸ ἀγώνα οἱ βούλγαροι κομιτατζῆδες τοὺς Ἱεράρχες μας εἶχαν στόχο τους καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, ὅπως ὁ Γρεβενῶν Αἰμιλιανός, ἔβαψαν μὲ τὸ αἷμα τους τὴ μακεδονικὴ γῆ. Τὸ 1922 στὴ Μικρασία πάλι οἱ Ἱεράρχες καὶ ὁ κληρικοὶ μας δέχθηκαν τὸ μεγαλύτερο βάρος τοῦ κόστους τῆς καταστροφῆς. Τὸ 1941 οἱ Βούλγαροι στὴ Θράκη καὶ στὴ Μακεδονία ἐξεδίωξαν τοὺς Ἕλληνες Ἱεράρχες, κατάλαβαν τοὺς Ναούς μας, ἐπέβαλαν τὴ χρήση τῆς βουλγαρικῆς γλώσσας καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὸν ἐκβιασμὸ τῆς διακοπῆς τῆς τροφοδοσίας τοῦ λιμώττοντος ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ.


Καὶ στὶς μέρες μας πάλιν οἱ Τοῦρκοι τὸ 1953 μὲ τὶς καταστροφὲς τῆς Πόλης, ἐναντίον τῶν Ναῶν μας, τῶν Κληρικῶν καὶ τῶν ἱερῶν μας ἐστράφησαν. Ἀνέσκαψαν τάφους, ἀνέτρεψαν σταυρούς, βεβήλωσαν Ναούς, διέλυσαν καὶ κατέστρεψαν εἰκόνες. Μέχρι καὶ πρὸ ἐτῶν ποὺ συνέλαβαν τὸν κύπριο Ἱεράρχη Κιτίου Χρυσόστομο καὶ τὸν ἐταπείνωσαν κρατώντας τον αὐτὸν μόνον περισσότερο χρόνο ἀπὸ ὅ,τι ὅλους τους ἄλλους. Οἱ ἐχθροί μας γνωρίζουν ποιὸς εἶναι ὁ ὅρος ἐπιβίωσης αὐτοῦ τοῦ ἔθνους. Γι' αὐτὸ καὶ στρέφονται μὲ μανία ἐναντίον του, γιὰ νὰ στερήσουν τὸ ἔθνος ἀπὸ ἕνα κύριο ἔρεισμά του, γιὰ νὰ ἀφήσουν ὀρφανὸ τὸν λαό, γιὰ ν' ἀνοίξει ὁ δρόμος στὴν ἐπιβουλὴ καὶ τὴν ἐξόντωση.


Ἀτυχῶς, αὐτὸ ποὺ ξέρουν τόσο καλὰ οἱ ἐχθροί μας μοιάζουμε νὰ μὴν τὸ ξέρουμε ἐν πολλοῖς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες. Ἀλλιῶς δὲν ἐξηγεῖται πῶς, κατὰ τὰ τελευταία ἰδίως χρόνια, ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται συστηματικὰ στὸν τόπο μας διαρκῶς στὸ στόχαστρο, ἀντικείμενο χλεύης, εἰρωνείας καὶ κάθε κακοηθείας. Πῶς τὸ κράτος ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησία μόνο ἀνυπόφορο βάρος τοῦ κρατικοῦ κορβανὰ ἀπὸ τὸ ὁποῖο πρέπει τὸ ταχύτερο νὰ ἀπαλλαγεῖ. Πῶς ἀποκλείσθηκε ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στὸ σχολεῖο καὶ πῶς διαμορφώθηκε ἡ ζωή μας μὲ τὸν θρησκευτικὸ ἀποχρωματισμὸ ποὺ ἐξαπλώνεται συνεχῶς καὶ περισσότερο. Πῶς μεθοδεύτηκε ἡ ἀποστέρηση τῶν Μονῶν ἀπὸ τὴν περιούσια των, εἴτε νὰ διαλυθοῦν καὶ νὰ πάψουν νὰ εἶναι μετερίζια τῆς ὀρθοδοξίας. Πῶς ἀλλοιώθηκε ἡ ἐκκλησιολογικὴ βάση τῆς εὐσέβειάς μας;


Ἡ προβολὴ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο, ἔτσι ὅπως ἔγινε, μετέδωσε στὸ σῶμα τῆς ἀναγεννώμενης πατρίδος τὶς πληγές του, καμωμένες μὲ τὸ στιλέτο τῆς ἀπιστίας, τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ.


Στὴν κίνηση αὐτὴ ὅμως ἀπὸ ἔνστικτο ἀντιδρᾶ ὁ λαός. Καὶ ἐκφραστὲς του γίνονται μερικοὶ αὐθεντικοὶ ἑλληνορθόδοξοι, ἀδιάφθοροι, ρωμαλέοι καὶ ἀπροσκύνητοι, ποὺ ὑψώνουν φωνὴ διαμαρτυρίας διάτορη καὶ στεντόρεια γιὰ τὰ φρικτὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ τῆς ἀλλοτρίωσης. Ὅπως παλιὰ στὴ Ρωσία τοῦ Μ. Πέτρου ὁ Ντοστογιέφσκυ, ὁ Κομιακώφ, ὁ Κιρεέφσωκυ, ὁ Πούσκιν, ὁ Γκόγκολ, ἔτσι κι ἐδῶ οἱ Κολυβάδες, μὲ τὴ Φιλοκαλικὴ ἀναγέννηση καὶ μὲ τὴ λαϊκὴ γλώσσα ἀφυπνίζουν τὴ ρωμιοσύνη, καὶ μαζί τους ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Παπουλάκος καὶ ἀργότερα ὁ Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος, ὁ Παπαδιαμάντης, ὁ Μωραϊτίδης καὶ ἄλλοι γίνονται βράχοι ἀντιστάσεως καὶ κυματοθραῦστες τῆς πλημμυρίδας ποὺ ἀπειλεῖ νὰ καταπνίξει τὴν παράδοση. Ὁ λόγος τους εἶναι κεραυνός, ποὺ μὲ τὴ λάμψη του διαπερνᾶ τὰ ἐρεβώδη σκότη τῆς ἀρνήσεως, καὶ ἀφυπνίζει συνειδήσεις, ἀλλὰ εἶναι τόση ἡ δύναμη τοῦ κακοῦ, ὥστε ὁ λόγος αὐτός, καίτοι εἶναι δυνατὸς ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν πνίγεται ὡστόσο στὴ συκοφαντία, στὸ μίσος καὶ στὴ διαβολή.


Σὲ ἀντίσταση καλοῦμε πρῶτα τὸν ἱερὸ κλῆρο καὶ ἔπειτα τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τοὺς καναπέδες, νὰ ἀφήσει τὴν ἐπανάσταση ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ νὰ ξεσηκωθεῖ.
Φθάνει πιὰ στὴν ἀλλοτρίωση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὰ διεφθαρμένα στοιχεῖα.
Φθάνει πιὰ τὸ ξεπούλημα τῆς Ἑλλάδος.


Ἢ τᾶν ἤ ἐπὶ τάς. Καλοῦμε τοὺς κληρικοὺς νὰ ξεσηκωθοῦν. Νὰ ἀφήσουν τὴν δημοσιοϋπαλληλική τους ταυτότητα καὶ νὰ συμπεριφερθοῦν ὡς ἀπόγονοι τοῦ Ἀθανάσιου Διάκου καὶ τοῦ Παπαφλέσσα.


Οἱ κραυγὲς ἔρχονται ἀπὸ τὴν Εὐρώπη ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἀπὸ χρόνια εἶχαν προβλέψει τὴν ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης ὅπως τοῦ Charles-Emmanuel Dufourcq ὁποῖος εἶχε προφητέψει!! πὼς «εἶναι πιθανὸν νὰ ζήσουμε καὶ πάλι στὴν ἤπειρό μας ἐκείνη τὴν ἀναστάτωση τὴν ὁποία ζήσαμε ἐξαιτίας τῆς ἰσλαμικῆς διεισδύσεως πρὶν ἀπὸ χίλια περίπου χρόνια, αὐτὴ τὴν φορὰ μὲ ἄλλες μεθόδους».


Ἐν προκειμένω, πρέπει εὐθαρσῶς νὰ λεχθεῖ ὅτι ξενίζει τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐξελίξεις αὐτὲς δὲ φαίνεται νὰ ἀνησυχοῦν τοὺς Ἕλληνες πολιτικούς, ἀκόμη ὀλιγώτερο δὲ τοὺς γνωμηγήτορες στὰ ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικὰ Μ.Μ.Ε. ποὺ πλέει κυριολεκτικῶς σὲ πελάγη «πολυπολιτισμικῆς» μακαριότητος μὲ λίγες μόνο ἀξιέπαινες ἐξαιρέσεις μὲ ἐμπεριστατωμένες ἀναλύσεις, ποὺ τυχαίνουν ὅμως τῶν ὕβρεων καὶ χυδαίων ἐπιθέσεων ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ διανοητικά τους χαρίσματα γιὰ τὴν προάσπιση τῆς πατρίδας τους ἀπὸ τὰ κακὰ τὰ ὁποία ἐπικίνδυνα ἐπισείονται γύρω τους.


Ἀπὸ δεκαπενταετίας βιώνουμε τὴ ραγδαία καὶ βίαιη μετατροπὴ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ μέχρι τὸ 1989 ἀποτελοῦσε θαυμαστὴ περίπτωση ἐθνικῶς ὁμοιογενοῦς χώρας, σὲ «πολυπολιτισμικὴ» (ἤγουν: τριτοκοσμικὴ) κοινωνία. Ἐν τῷ μεταξύ, φαίνεται ὅτι τὸ πράγμα ἔχει τόσο προχωρήσει, ὥστε ἀνοικτὰ πλέον νὰ ἐξαγγέλλεται ἡ ἱστορικῶν διαστάσεων ἀλλαγὴ τῆς συνθέσεως τοῦ «Πολιτικοῦ Ἔθνους» αὐτῆς τῆς χώρας, μὲ τὴν παροχὴ ἐκλογικῶν δικαιωμάτων σὲ ἕνα τεράστιο μέγεθος ἀλλογενῶν ἐρήμην τῆς βουλήσεως τοῦ Κυριάρχου Λαοῦ, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἠρωτήθη σχετικῶς! Ὁμοίως, συνεχίζεται καὶ ἡ κατασκευή, ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, μίας συμπαγοῦς καὶ διακριτῆς ἐθνοπολιτισμικῆς μειονότητας ἐντός τῆς ἐθνικῆς ἐπικράτειας, ἐμφορούμενης μάλιστα ἀπὸ ἐξόχως ἀνεπτυγμένη ἐθνικὴ αὐτοσυνειδησία καὶ ἀλυτρωτικὴ ἐθνικιστικὴ ἰδεολογία, καὶ τῆς ὁποίας μειονότητας τὸ ἐθνικὸ κέντρο συνορεύει μὲ τὴν Ἑλλάδα.


Κανεὶς δὲν καταγγέλλει τὴν τραγικὴ σχιζοφρένεια στὴν ὁποία ὁδηγεῖται καθημερινὰ ὁ λαός μας, τὸν γραικυλισμὸ τῶν κρατούντων, ποὺ θυσιάζουν στὸν Μολὼχ τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ τὴ γηγενῆ καὶ αὐτόχθονα κληρονομιά μας, ποὺ μᾶς πηγαίνουν "γυμνοὺς στ' ἀγκάθια" τῶν εὐρωπαϊκῶν διαύλων, ποὺ κτυποῦν μὲ λύσσα τὰ δύο μεγάλα καὶ ἄπαρτα ἀκόμη κάστρα: τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Οἰκογένεια. Γνωρίζουν καλὰ τὴν μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ἂν παύσεις νὰ εἶσαι ὀρθόδοξος, πολὺ γρήγορα θὰ παύσεις νὰ εἶσαι καὶ Ἕλλην.


Ὅσο γιὰ τὸ ἂν πρέπει νὰ ἐνεργοποιεῖται ἡ ἐκκλησία ἐφ΄ ὅσον τὸ ἔθνος δὲν βρίσκεται σὲ ἰδιαίτερο κίνδυνο, τονίζουμε ὅτι βρίσκεται σὲ κίνδυνο τὸ ἔθνος, καὶ τὸ σκοπιανὸ εἶναι ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου. Ὁ Ι.Σ.Κ.Ε. θεωρεῖ ἀδιανόητο ἀπὸ Ἕλληνα Βουλευτὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου νὰ ψηφίσει τὴν ἐπαίσχυντη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν.


Ὁ κίνδυνος, ὁρατὸς καὶ χειροπιαστός, ἔγκειται στὸ ὅτι ὅλοι ἐφησυχάζουν μέσα στὴν καλοπέραση, τὸν ἀμοραλισμὸ καὶ τὸν ὠχαδερφισμό τους, ἐνῶ ὁρισμένοι συστηματικὰ ροκανίζουν τὶς ψυχὲς καὶ τὰ μυαλὰ τῶν νεοελλήνων, καὶ κανεὶς δὲν τολμᾶ νὰ τοὺς ἐλέγξει ἢ νὰ ἀρθρώσει ἀντίθετο λόγο, γιὰ νὰ μὴ βρεῖ τὸ μπελά του, μίας καὶ ἡ θρασύτητα τρέχει σὰν ποτάμι στοὺς δρόμους.


Μὲ ὅσα ἀναφέραμε δὲν ἐπιδιώκουμε νὰ ἐνσπείρουμε τὸν πανικὸ ἢ νὰ ὠθήσουμε πρὸς τὴν αὐτοαπομόνωση. Ἀντίθετα, ὅπως ἡ προσβολὴ τῆς ὑγείας μας, ἐπιστρατεύει τὰ σωτήρια ἀντισώματα τοῦ ὀργανισμοῦ μας, ποὺ ἀνθίστανται ἀμυνόμενα καὶ νικοῦν τὰ μικρόβια, ἔτσι πιστεύουμε ὅτι πρέπει καὶ μποροῦμε νὰ ἀντιδράσουμε στὴν ἐπερχόμενη ἐπιδημία. Ὅταν τὸ πλοῖο κατευθύνεται μὲ ὁρμὴ πρὸς τὸ παγόβουνο, ὅπου θὰ συντριβή, μόνο ἕνα πράγμα μπορεῖ νὰ τὸ σώσει. Ἡ ἔγκαιρη ἐπισήμανση τοῦ κινδύνου, ἡ κραυγὴ "ὄπισθεν ὁλοταχῶς". Τὴν ἴδια αὐτὴ κραυγὴ ὑψώνουμε κι ἐμεῖς σήμερα ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς ὀπισθοδρόμησης καὶ τοῦ σκοταδισμοῦ, ὅπως θὰ σπεύσουν νὰ μᾶς κατηγορήσουν οἱ "φωταδιστὲς" ποὺ ἀμετανόητοι ἐξακολουθοῦν νὰ ἐγκληματοῦν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἔννοια τῆς πνευματικῆς μας θωράκισης καὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὶς ζωοπάροχες πηγὲς τῶν ναμάτων τοῦ Γένους. Καλούμεθα νὰ ἀνακαλύψομε τὴν Ὀρθοδοξία, νὰ ζήσομε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή.


Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους στοιχείων τῆς ἐθνικῆς μας αὐτογνωσίας. Μέσα στὴν Ἐκκλησία διασώζεται ἀμόλυντη ἡ γλώσσα μας, ἐκεῖ ἀναδεικνύεται ζωντανὴ ἡ ἱστορία μας. Στὴν Ἐκκλησία ἡ οἰκογένεια στερεώνεται, ἡ παράδοση καλλιεργεῖται, τὸ ἦθος κρατύνετε, ἡ ἔννοια τῆς πατρίδος ἐπιβιώνει. Ἐκκλησία καὶ Ὀρθοδοξία περιχωροῦν ὅλο τὸ Γένος. Ὅποιος ἔχει τὴν Ἐκκλησία κρατᾶ τὸ ἔθνος ὅλο. Γι' αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ στραφοῦμε πρὸς τὴν Ἐκκλησία πρωτίστως. Ὕστερα θὰ ἔλθουν ὅλα τὰ ἀλλά. Ἂν μείνουμε ἀνερμάτιστοι θὰ χαθοῦμε. Μπήκαμε στὴν Ε.Ε. γιὰ νὰ εὐτυχήσουμε. Γιατί τάχα χρειάζεται νὰ δοκιμασθοῦμε, νὰ πάθουμε γιὰ νὰ μάθουμε; Γιατί νὰ μὴν κερδίσουμε, ἀλλὰ νὰ κερδηθοῦμε;


Πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ σπεύσουν πιθανὸν νὰ ρίξουν τὸν λίθο τοῦ ἀναθέματος ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, μαζὶ μὲ τοὺς κουλτουριάρηδες καὶ τοὺς ἀλληλέγγυους στὴν ἀπόφασή μας αὐτή. Ὅσον ἀφορᾶ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας τοὺς προτρέπουμε νὰ πράξουν τὸ αὐτονόητο. Ἂς τὸ ἐπιτρέψουν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ἂς τὸ πράξουν οἱ ἱερεῖς νὰ ἐγγραφοῦν στὸν ἱστορικὸ Σύλλογό μας κάνοντας ἕνα βῆμα πρὸς αὐτὰ τὰ ὁποία δῆθεν ἐπιζητοῦν, τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου… Ἱερεῖς ὑπάλληλοι δὲν κάνουν ἐπανάσταση. Ἱερεῖς ποὺ νοιάζονται καὶ συμπάσχουν γιὰ τὸ καλὸ ὅλων εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀξίως ποιμαίνουν τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, ἀνησυχοῦν γιὰ τὰ συμβαίνοντα στὴν πατρίδα τους καὶ εἶναι ἕτοιμοι νὰ δώσουν καὶ τὴν ζωὴ τοὺς γι΄ αὐτήν.


ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΙΣΚΕ
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σελλὴς Πρόεδρος
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Βαμβακίδης Ἀντιπρόεδρος
Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Χρηστίδης Γραμματέας
Πρεσβύτερος Μιχαὴλ Μετζάκης Ταμίας
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Κωνσταντίνου Ἐκπρόσωπος Τύπου
Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντῖνος Μιχαηλίδης Μέλος
Πρεσβύτερος Χριστόφορος Μουτάφης Μέλος


iersynklellados