Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ομότιμος καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Κάθε δίλημμα σήμερα του τύπου «Ορθοδοξία ή Ελληνισμός» είναι όχι μόνο πλαστό, αλλά και εθνοκτόνο. Γιατί σημαίνει τάση επιστροφής στην ατέλειά μας, στην παλαιά αγωνιώδη αναζήτησή μας.
Ενώ για τον Ελληνισμό, που διασώζει την αυτοσυνειδησία του, το ζητούμενο ευρέθη. Είναι η Ορθοδοξία.
«Είδομεν το φως το αληθινόν ... εύρομεν πίστη αληθή! Εύρομεν την αλήθειαν».
Κάθε αποδέσμευση του Ελληνισμού από την Ορθοδοξία δεν συνιστά μόνο τραγικό διαμελισμό της υπάρξεώς μας, αλλά και καθαρό παραλογισμό...
Όπου χάνεται η Ορθοδοξία, χάνεται και ο Ελληνισμός!
Ιδού γιατί κάθε παρόμοια επιδίωξη συνιστά οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο.
Γιατί μετέχει στο «συντηρητισμό» των αιρέσεων, των «ελληνιστικών λήρων» κατά τον Μέγα Φώτιο. (λῆρος= λόγος εντυπωσιακός αλλά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, παραλήρημα, φλυαρία, ανοησία)
Το τραγικότερο όμως, συνιστά, ιδιαίτερα σήμερα, απώλεια κάθε δυνάμεως αυτοπροστασίας, με απόληξη τον ραγιαδισμό και την υποδούλωση.
Το μόνο που έχει να προσφέρει ο σημερινός Ελληνισμός στον κόσμο είναι η Ορθόδοξη παράδοσή του.
Ο Ελληνισμός σώζεται εκεί κυριολεκτικά μέσα στην Εκκλησία. Εκεί σώζεται η γλώσσα και εθνική μας συνείδηση.
Γι' αυτό πολεμείται η Εκκλησία.
Για να αποσυνδεθεί τελείως ο Ελληνισμός από την Ορθοδοξία σε όλες τις δομές του εθνικού μας βίου.
Αυτός είναι ο λόγος και γι' αυτό θα αντιστεκόμαστε μέχρι θανάτου.
Το «Κρυφό Σχολειό» ήταν η ανεπίσημη φροντίδα της Εκκλησίας να διδάσκει τη γλώσσα και την ιστορία μας στα σκλαβόπουλα. Και έτσι σωθήκαμε με όλη την Ιστορική μας ύπαρξη.
Αν στην πολυώνυμη δουλεία μας δεν είχαμε την κιβωτό της Εκκλησίας, θα καταντούσαμε όλοι «χανουμάκια» των Τούρκων ή των Φράγκων.
Η Εκκλησία έσωσε τον τρόπο υπάρξεως μας, τον πολιτισμό και το φρόνημα μας.
Η Θεία Λειτουργία είναι η πηγή του πολιτισμού μας. «Άνω σχωμεν τάς καρδίας» και «αγαπήσωμεν αλλήλους».
Αυτός ο «σταυρός» είναι ο πολιτισμός μας.
Χωρίς «καθαρή καρδιά» δεν μπορούμε να πλησιάσουμε τον Θεό. Αυτά ζούμε στην Λειτουργία μας, αυτό το ήθος παράγει η ζωή μας στην Εκκλησία.
Μέσα σε αυτήν την κιβωτό, λοιπόν, θα σώσουμε την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας.
Τόσο λίγο όμως γίνεται αυτό συνείδηση σε πολλούς, ώστε σε στιγμές αυτοκριτικής να ανακαλείς στη μνήμη σου ένα λόγο του μικρασιάτη ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη, που γράφηκε μεν στα 1936, αλλά παραμένει επίκαιρος και σήμερα:
«Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα, που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης, με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία.
Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό».
Η επανεύρεση συνεπώς στην δύστροπη εποχή μας του ορθοδόξου πατερικού προτύπου, όπως ενσάρκωσαν και διέσωσαν όλοι οι άγιοι Πατέρες, είναι η μοναδική μας ελπίδα...
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου