Στέρηση

Η ελευθερία και η υποταγή στην πραγματικότητα δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Αυτήν την αλήθεια θα την υπέγραφαν με ευκολία όλοι όσοι αγωνιστή καν 200 χρόνια πριν για να ζήσουν ελεύθεροι στη χώρα που γεννήθηκαν. Μια χώρα, την οποία κατάφεραν οι λαοί της Ευρώπης να υποτάξουν με όπλο τους την εξαπάτηση. Η οποία βασίστηκε σε θεωρίες γραμμένες τον 19 αιώνα. Όπως αυτήν του σοσιαλισμού.

Άρθρο
– του Γεωργίου Μιχαήλ[1]

Έναν σοσιαλισμό που βιώνουμε με πόνο εδώ και πολλές δεκαετίες και που δυστυχώς έχει πραγματικά συντρίψει τα πάντα στο χειμαρρώδες πέρασμα του. Το αποτέλεσμα του ήταν η σιωπηλή υποταγή της Ελλάδας στις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης (Γερμανία και Γαλλία κυρίως). Δυνάμεις, που δια μέσου της αιώνιας ανθρώπινης πάλης η οποία ονομάζεται ιστορία, έχουν μάθει πως να δημιουργούν αποικίες χωρίς να σπαταλούν ούτε μια σταγόνα αίμα.
Δεκάδες χρόνια μετά το ξεκίνημα της προσπάθειας τους, έχουν δε καταφέρει να αποσπούν 80 λεπτά από το 1 € που κερδίζει ο κάθε Έλληνας. Τα οποία, οι Έλληνες αναγκάζονται να μοιράζονται με τα κόμματα που διακυβερνούν την χώρα. Ωστόσο ο σκοπός των μεγάλων δυνάμεων είναι άλλος. Είναι ξεκάθαρα η υποταγή και ο έλεγχος της Ελλάδας. Εάν έως τώρα έχουν πετύχει τον σκοπό τους, η ίδια αυτή η επιτυχία τους θα τους οδηγήσει σε μια ξαφνική και απροσδόκητη ήττα.
Γιατί η φύση και η θεία πρόνοια πάντα φροντίζουν να αντλούν από τους ανθρώπους εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την διατήρηση των ακλόνητων νόμων τους. Δεν είναι ψέμα πως η φύση έχει σφυρηλατήσει στο πέρασμα των αιώνων τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Επειδή οι αιώνες αυτοί είναι αμέτρητοι, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κάνεις πως δεν μπορεί να διορθωθεί μια προσωρινή αλλοίωση αυτού του χαρακτήρα.
Μια αλλοίωση η οποία έχει συστηματικά ξεκινήσει από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Μια είσοδος που επέτρεψε στο μεγάλο Ευρωπαϊκό κυρίως κεφάλαιο να εισέλθει στην Ελλάδα. Ένα κεφάλαιο, που κατάφερε να κυριεύσει την οικονομική ζωή της χώρας δια μέσου της χρησιμοποίησης, με πανούργο τρόπο, του σοσιαλισμού.
Δεν θα μπορούσε ωστόσο να καταφέρει τίποτα εάν δεν είχε πρώτα αλλάξει την νοοτροπία/συμπεριφορά των Ελλήνων. Το κατάφερε αυτό με την βοήθεια των Ελλήνων πολιτικών οι οποίοι, επηρεάζοντας τα συναισθήματα του κόσμου, δημιούργησαν την αυταπάτη πως στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα μια επανάσταση. Που δυστυχώς δεν θα μπορούσε να είναι παρά μια ουτοπία, η οποία διέλυσε την παραγωγή, την οικονομία και όποιο άλλο δημιουργικό στοιχείο συγκροτούσε την έννοια Ελλάδα.
Αυτή η αυταπάτη/ουτοπία αντίθετα άνοιξε την πόρτα σε όλα τα καταστρεπτικά για την χώρα μας στοιχεία. Που οδηγούν έναν λαό με κλειστά μάτια στην στέρηση και την υποβολή. Έτσι βιώσαμε τα εξής λυπηρά/παρακμιακά φαινόμενα: Απεργία στο δημόσιο χωρίς πραγματικά αιτήματα αντί για εργασία; Συνδικαλισμό αντί για συνεργασία; Εισαγωγές αντί για παραγωγή; Μετριοπάθεια αντί για ενεργητικότητα; Απειθαρχία αντί για υπομονή; Εξέγερση για οποιοδήποτε λόγο αντί για ψυχική ειρήνη; Απομόνωση αντί για οικογένεια; Φυγή στο εξωτερικό αντί για αγώνας στην χώρα που μας γέννησε; Μίσος αντί για σεβασμός; Κράτος αντί για άνθρωπος; Ευρωπαϊκή Ένωση αντί για Έθνος; Ξένο νόμισμα αντί για δικό μας; Χρήμα αντί για Αξία/Αριστεία; Ευρωπαϊκός στρατός αντί για Εθνικός; Ουδετερότητα για θρησκεία; Συντριβή αντί επιβίωσης.
Η ελπίδα για σωτηρία ωστόσο δεν έχει σβήσει. Είναι ξεκάθαρο σαν κρύσταλλο πως τα σημερινά χρόνια είναι και τα τελευταία αυτού του αδυσώπητου συστήματος. Ενός συστήματος που σαν άγριο θηρίο ξεκίνησε να κατασπαράζει την Ελλάδα. Ένα άγριο θηρίο το οποίο όμως αφήνει σιγά σιγά τις τελευταίες του πνοές. Παρά αυτήν την πικρή σημερινή απογοήτευση, η Ελλάδα μπορεί να ξανασηκωθεί από τους ίδιους τους ανθρώπους της.
Γιατί η αγάπη για την πατρίδα και το έδαφος πάνω στο οποίο κάποιος έχει γεννηθεί, είναι ένα συναίσθημα το οποίο κανένας και τίποτα δεν μπορεί να θάψει. Είναι αυτή η στέρηση της πατρίδας, του εδάφους και του αέρα της Ελλάδας, η κινητήριος δύναμη που μπορεί να επαναφέρει ξανά το συναίσθημα αυτό στην επιφάνεια. Γιατί δεν μπορεί ο κάθε νέος να γνωρίζει πως γεννιέται και μεγαλώνει «για να τον απορροφήσει ένα απρόσωπο κράτος ή μια ξένη χώρα», χωρίς αυτό να μην τον ενοχλεί βαθιά μέσα του.
Επίλογος
Ότι είναι ζωντανό και θάβεται έχει μόνο μια επιλογή. Την άνοδο στην επιφάνεια. Ας αφήσουμε λοιπόν το συναίσθημα της στέρησης να μας οδηγήσει στην πηγή. Η οποία θα αποτελέσει και την τιμωρία όλων όσων σκέφτηκαν, σχεδίασαν και προσπάθησαν να βυθίσουν την Ελλάδα όσο πιο χαμηλά γίνεται. Γιατί ο δρόμος της επιστροφής θα έλθει όταν εκπληρωθεί αυτό που οι καρδιές των συμπατριωτών μας επιθυμούν εδώ και αιώνες: Μια πατρίδα ελεύθερη, πολύ πιο μεγάλη και πολύ πιο δυνατή.
[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κύπρης, 2017.


analyst

Αμέθυστος