Ἡ κοινὴ σεξουαλικὴ χρήση τῆς γυναίκας

 Χρονογραφίες


Μὰρξ – Ἔνγκελς, Κομμουνιστικὸ Μανιφέστο, 1848:


Κατάργηση της οικογένειας! Ακόμα και οι πιο ριζοσπάστες αγανακτούν γι’ αυτή την επαίσχυντη πρόθεση των κομμουνιστών. Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ατομικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολόπλευρα αναπτυγμένη μορφή υπάρχει για την αστική τάξη. Εχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία. Η αστική οικογένεια εξαλείφεται φυσικά μαζί με την εξάλειψη αυτού του συμπληρώματός της και τα δύο εξαφανίζονται μαζί με την εξαφάνιση του κεφαλαίου. Μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση των παιδιών απ’ τους γονείς τους; Το ομολογούμε αυτό το έγκλημα. Μας λέτε, όμως, ότι καταργούμε τις πιο προσφιλείς σχέσεις, αντικαθιστώντας τη διαπαιδαγώγηση στο σπίτι με την κοινωνική διαπαιδαγώγηση. Και μήπως και η δική σας διαπαιδαγώγηση δεν καθορίζεται από την κοινωνία; Μήπως δεν καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες ανατρέφετε τα παιδιά σας με την άμεση ή έμμεση ανάμειξη της κοινωνίας, με το σχολείο κλπ.; Την επίδραση της κοινωνίας στη διαπαιδαγώγηση δεν την εφευρίσκουν οι κομμουνιστές. Αυτοί μόνο το χαρακτήρα της αλλάζουν, αποσπούν τη διαπαιδαγώγηση από την επίδραση της κυρίαρχης τάξης. Οι αστικές φλυαρίες για την οικογένεια και τη διαπαιδαγώγηση, για τις προσφιλείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά, γίνονται τόσο πιο αηδιαστικές, όσο περισσότερο, εξαιτίας της μεγάλης βιομηχανίας, σπάνε όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί για τους προλετάριους και τα παιδιά μεταβάλλονται σε απλά εμπορικά είδη και όργανα εργασίας.

Μα εσείς οι κομμουνιστές θέλετε να φέρετε την κοινοκτημοσύνη των γυναικών, φωνάζει “εν χορώ” ολόκληρη η αστική τάξη. Ο αστός βλέπει στη γυναίκα του ένα απλό εργαλείο παραγωγής. Ακούει να λένε πως τα εργαλεία παραγωγής πρόκειται να τα εκμεταλλεύονται από κοινού και φυσικά δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο, παρά το ότι η μοίρα της κοινοκτημοσύνης θα βρει και τις γυναίκες. Δεν υποπτεύεται καν πως πρόκειται ακριβώς να καταργηθεί η θέση της γυναίκας σαν απλό εργαλείο παραγωγής. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο από την υπερηθική φρίκη που προκαλεί στους αστούς μας η δήθεν επίσημη κοινοκτημοσύνη των γυναικών από τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές δεν έχουν ανάγκη να καθιερώσουν την κοινοκτημοσύνη των γυναικών: αυτή υπήρχε σχεδόν πάντα. Οι αστοί μας, μη όντας ευχαριστημένοι απ’ το γεγονός ότι έχουν στη διάθεσή τους τις γυναίκες και τις κόρες των προλετάριών τους, χωρίς καν να γίνεται λόγος για την επίσημη πορνεία, βρίσκουν μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση να ξελογιάζουν ο ένας τη γυναίκα του άλλου. Ο αστικός γάμος είναι στην πραγματικότητα η κοινοκτημοσύνη των παντρεμένων γυναικών. Το πολύ-πολύ θα μπορούσαν να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές ότι στη θέση μιας υποκριτικά καλυμμένης κοινοκτημοσύνης των γυναικών θέλουν να βάλουν μια επίσημη, ανοιχτόκαρδη κοινοκτημοσύνη. Αλλωστε είναι αυτονόητο πως με την κατάργηση των σημερινών σχέσεων παραγωγής εξαφανίζεται και η κοινοκτημοσύνη των γυναικών που απορρέει από αυτές, δηλαδή η επίσημη και ανεπίσημη πορνεία.



Πλάτων, Πολιτεία, 457 c10-d2, 460 b7-d1 (μτφ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλος):


Οἱ γυναῖκες αὐτὲς τούτων τῶν ἀνδρῶν πρέπει ὅλες νὰ εἶναι κοινὲς γιὰ ὅλους, καὶ καμιά τους νὰ μὴ συζεῖ κατιδίαν μὲ κανέναν· καὶ τὰ παιδιά, πάλι, νὰ τὰ ἔχουν κι αὐτὰ ἀπὸ κοινοῦ, καὶ κανένας γονιὸς νὰ μὴν ξέρει τὸ παιδὶ ποὺ ἔχει γεννηθεῖ ἀπὸ αὐτὸν οὔτε καὶ κανένα παιδὶ τὸ γονέα του. […] Καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ γεννιοῦνται κάθε φορὰ θὰ τὰ παραλαμβάνει ἡ δημόσια ἀρχή, ἡ ὁποῖα θὰ εἶναι ἁρμόδια γι’ αὐτό… […] Ὅσα παιδιὰ θὰ ἔχουν γεννηθεῖ ἀπὸ τοὺς γεροὺς γονεῖς, αὐτά, νομίζω, θὰ τὰ πάρουν καὶ θὰ τὰ πᾶνε στὸ «μαντρί», σὲ κάποιες παραμάνες, ποὺ θὰ ζοῦν χωριστὰ σὲ μιὰ ὁρισμένη περιοχὴ τῆς πόλης […] Αὐτοὶ θὰ φροντίσουν νὰ πηγαίνουν τὶς μητέρες στὸ μαντρί, ὅταν τὰ βυζιά τους θὰ εἶναι φουσκωμένα ἀπὸ γάλα, κι οἱ ἴδιοι πάλι θὰ σοφίζονται χίλιους δυὸ τρόπους, ὥστε καμιὰ μάνα νὰ μὴν ἀναγνωρίσει τὸ δικό της παιδί…

Τερτυλλιανός, Apologeticum, 39.11-13, 197 μ.Χ.:


Ὄντας ἕνας νοῦς καὶ μιὰ ψυχή, δὲν διστάζουμε νὰ μοιραζόμαστε ἀναμεταξύ μας τὰ ἀγαθά μας. Τὰ πάντα σὲ μᾶς εἶναι κοινά -ἐκτὸς ἀπὸ τὶς γυναῖκες μας. Σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα, παραιτούμαστε ἀπὸ τὴν κοινοκτημοσύνη, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη κοινοκτημοσύνη τὴν ὁποία ἀσκοῦν οἱ ἄλλοι ἄνδρες. Ὄχι μόνο χρησιμοποιοῦν τὶς γυναῖκες τῶν φίλων τους, ἀλλὰ μὲ μεγάλη ἀνεκτικότητα εὐχαριστοῦν τοὺς φίλους τους μὲ τὶς δικές τους γυναῖκες, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα –πιστεύω– ἐκείνων τῶν σοφῶν ἀνδρῶν στὶς ἀρχαῖες ἐποχές, τοῦ Ἕλληνα Σωκράτη καὶ τοῦ Ρωμαίου Κάτωνα. Αὐτοὶ μοιράζονταν τὶς γυναῖκες τους μὲ τοὺς φίλους τους, μᾶλλον χάριν τῆς δημιουργίας ἀπογόνων γιὰ ὅλους. Δὲν γνωρίζω ἐὰν οἱ γυναῖκες τους εἶχαν ἀντίρρηση σ’ αὐτά. Γιατί ἄλλωστε αὐτὲς νὰ φρόντιζαν γιὰ τὴν ἁγνότητά τους, ἀφοῦ οἱ ἄνδρες τους τὴν παραχωροῦσαν τόσο εὔκολα; Ὤ, Ἀττικὴ Σοφία, ὢ Ρωμαϊκὴ Gravitas! Ὁ φιλόσοφος καὶ ὁ τιμητής –μαστρωποὶ κι οἱ δυό τους!

Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Λόγος ΛΖ’, 6-7 (P.G., 36, 289A-C), 4ος αἰώνας μ.Χ.:


Γιὰ ποιὸ λόγο τιμωροῦν τὴ γυναίκα ἐνῶ συγχωροῦν τὸν ἄνδρα; Καὶ ἡ μὲν γυναίκα ὅταν προσβάλλει τὴν κοίτη τοῦ ἄνδρα της διαπράττει μοιχεία, καὶ ὁ νόμος τὴν τιμωρεῖ μὲ βαριὲς ποινὲς γι’ αὐτό, ἐνῶ ὁ ἄνδρας, ὅταν πορνεύει μὲ ἄλλες γυναῖκες, γιατί νὰ μένει ἀτιμώρητος; Αὐτὴν τὴ νομοθεσία δὲν τὴ δέχομαι καὶ τὴ συνήθεια αὐτὴν τὴν καταδικάζω. Ἄνδρες ἦταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔκαμαν τοὺς νόμους, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ νομοθεσία στρέφεται κατὰ τῶν γυναικῶν. […] Ὁ Θεὸς ὅμως, δὲν ἔκανε κάτι τέτοιο, ἀλλὰ εἶπε «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου». […] Πῶς ζητᾶς ἀπὸ τὴ γυναίκα σωφροσύνη ὅταν ἐσὺ δὲν κάνεις τὸ ἴδιο; Πῶς ἀπαιτεῖς αὐτὸ ποὺ δὲν δίνεις; Πῶς, ἂν καὶ εἶσαι ὁμότιμο σῶμα μὲ τὴ γυναίκα, νομοθετεῖς ἄνισα;

ΣΧΟΛΙΑ

Φαίνεται στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι ὁ κομμουνισμὸς δὲν εἶναι χριστιανικός, ὅπως πιστεύουν ὁρισμένοι, ἀλλὰ πλατωνικός. Οἱ Μὰρξ – Ἐνγκελς ἐδῶ ἀντιγράφουν στὰ βασικὰ σημεῖα τὴν Πολιτεία τοῦ Πλάτωνα (ὁ ὁποῖος ἐν μέρει ἀντιγράφει καὶ «τελειοποιεῖ» τὴν ἀρχαία Σπάρτη): κοινοκτημοσύνη τῶν γυναικῶν διὰ νόμου, καὶ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν ἀπὸ κοινοῦ ἀντὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένεια. Ἂν ἀντέγραφαν τοὺς πρώτους Χριστιανούς, ἀντιθέτως, θὰ θέσπιζαν ἴδια τιμωρία ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν γιὰ τὴ μοιχεία, καὶ θὰ ἐξαιροῦσαν ἀπὸ τὴν κοινοκτημοσύνη τῶν ἀγαθῶν τὶς συζύγους.

Φαίνεται ἐπίσης ὅτι εἶναι ἀβάσιμη ἡ ἄποψη, πὼς ἡ σημερινὴ ρὸζ μετασοβιετικὴ Ἀριστερὰ «δὲν εἶναι στὴν πραγματικότητα ἀριστερή». Αὐτὴ ἡ ἄποψη διακηρύσσεται ἐνίοτε μὲ σκοπὸ νὰ ἀθωωθεῖ ὁ «καλὸς Μὰρξ» κι ὄχι νὰ καταδικαστεῖ μαζὶ μὲ τὴν «κακιά, ἐκφυλισμένη Ἀριστερὰ τῶν ΜΚΟ». «Δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ νομίζεις», κι ὅμως, εἶναι: Ὅλοι οἱ ἀπίθανοι Ἀριστεροὶ στὸ διαδίκτυο κι ἐκτὸς διαδικτύου, ποὺ σοῦ λένε «νὰ καταργήσουμε τὸ ἕνα, νὰ καταργήσουμε τὸ ἄλλο κ.ο.κ. γιατὶ αὐτὰ εἶναι πράγματα καπιταλιστικά», ἢ λ.χ. τὰ σοσιαλδημοκρατικὰ σκανδιναβικὰ κ.ἄ. σύγχρονα δημόσια σχολικὰ πειράματα ὅπου παρὰ τὴν ἐνδεχόμενη ἀντίρρηση τῶν γονιῶν τὰ ἀγόρια τους ντύνονται μὲ κοριτσίστικα ροῦχα «χάριν τῆς ἰσότητας», -ὅλα αὐτὰ λοιπόν, δὲν εἶναι πράγματα ἀσύμβατα μὲ τὸν μαρξικὸ κομμουνισμὸ ἢ «μαζικοδημοκρατικά» / «δικαιωματιστικά», ἀλλὰ –στὴν οὐσία τους– καθαρὰ μαρξιστικά. Διάλυση τῆς οἰκογένειας, ἀνοιχτόκαρδη ἐλευθεριότητα (κοινοκτημοσύνη). Τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ κυρίαρχοι χρησιμοποιοῦν τοὺς ἡττημένους Ἀριστεροὺς γιὰ τοὺς δικούς τους (τῶν κυρίαρχων) σκοπούς, δὲν ἀποδεικνύει ὅτι οἱ Ἀριστεροὶ δὲν πρεσβεύουν διαχρονικὰ ἀκριβῶς αὐτὰ τὰ πράγματα.

Οἱ Μὰρξ – Ἔνγκελς νόμιζαν ὅτι οἱ ἀπάτες τῶν συγχρόνων τους «ἀστῶν» ἦταν φαινόμενο καινούργιο, συσχετισμένο εἰδικὰ μὲ τὸν καπιταλισμό, κι ἄρα φαινόμενο ἐπιλυόμενο διὰ τῆς κατάργησης τοῦ καπιταλισμοῦ. Στὴν πραγματικότητα, τὰ ἴδια πράγματα ἔκαναν τὰ ἀρχαῖα πρότυπά τους (ἀστῶν καὶ Μὰρξ – Ἔνγκελς), οἱ Ρωμαῖοι καὶ οἱ Ἕλληνες, σὲ μιὰ ἐποχὴ προκαπιταλιστικὴ καὶ ἄσχετη μὲ τὸν καπιταλισμό. Οἱ Μὰρξ – Ἔνγκελς (καὶ οἱ σημερινοὶ κομμουνιστές) δὲν ἀντιλαμβάνονταν ὅτι τὴν κοινωνικὴ ἀρχὴ τῆς συζυγικῆς πίστης καὶ τῆς ἀνατροφῆς τῶν τέκνων ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους δὲν τὶς διακήρυσσαν ἁπλῶς οἱ κακοὶ ἐκμεταλλευτὲς ἀστοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀγρότες καὶ οἱ βοσκοὶ καὶ οἱ τεχνίτες, καὶ οἱ μισθωτοὶ καὶ ὅλοι γενικά, σὲ κάθε ἐποχὴ τοῦ ἑλληνοδυτικοῦ πολιτισμοῦ. Κι ὅτι, ἑπομένως, δὲν πρόκειται γιὰ «καπιταλιστικὲς» ἢ «ἀστικὲς» συνήθειες, ἄξιες νὰ ξεριζωθοῦν, μὰ γιὰ κάτι φυσιολογικὸ καὶ πανανθρώπινο. Ἕνα φαινόμενο ποὺ σχετίζεται μὲ τὴ μιμητικὴ ἐπιθυμία (τὸ ξένο εἶναι καλύτερο), δηλαδὴ μιὰ αἰτία ἀνθρωπολογικῆς ὑφῆς, οἱ Μὰρξ – Ἔνγκελς τὸ περιόρισαν σὲ ἕνα οἰκονομικὸ σύστημα 100-200 ἐτῶν. Ἀλλὰ τί ἄλλο νὰ περίμενε κανεὶς ἀπὸ πλατωνικούς;

Οἱ Μὰρξ – Ἔνγκελς, φυσικά, ἀγνοοῦσαν καὶ τὴ χριστιανικὴ κριτικὴ τῆς ἀνισότητας ὅσον ἀφορᾶ τὴν σεξουαλικὴ ἐλευθερία νὰ ἐξαπατᾶς τὸ σύζυγο. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπαντοῦσαν στὸ ἐπιχείρημα τῆς (ἐκ μέρους «τῶν ἀστῶν») «κοινῆς σεξουαλικῆς χρήσης τῶν γυναικῶν» μὲ ἕνα σοφιστικὸ τρόπο: «Ὅ,τι ὣς τώρα γινόταν ὑποκριτικά, τώρα θὰ γίνεται ἐπίσημα, καὶ μὲ τὸ νόμο». Τὸ μέγιστο πρόβλημα τοῦ πλανήτη καὶ τῆς Ἱστορίας κατ’ αὐτοὺς δηλαδή, εἶναι ἡ ὑποκρισία –ὅπως κι οἱ Ἀριστεροχριστιανοὶ κ.ἄ. θαυμαστές τους πιστεύουν: Ὄχι ἡ τήρηση καὶ ἀπὸ τὰ δύο φύλα κάποιων γενικῶν παραδεκτῶν ἀρχῶν, ἀλλὰ ἡ κατάργηση τῶν ἀρχῶν αὐτῶν «ἐπειδὴ ὑπάρχει ὑποκρισία», εἶναι τὸ ζητούμενο. Ἀφοῦ ὑπῆρχε ἀπὸ πάντα ἡ κοινοκτημοσύνη τῶν γυναικῶν, ἂς τὴν καθιερώσουμε κι ἐπίσημα, μὴ χάνουμε καιρό. Γιατὶ ὄχι καί: ἀφοῦ ὑπῆρχε ἀπὸ πάντα ἡ ληστεία, ἂς τὴν καθιερώσουμε κι ἐπίσημα; Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι καθαγιασμὸς καὶ «ἐκδημοκρατισμὸς» μιᾶς φαύλης πρακτικῆς, ἡ κανονιστικὴ ἰσχὺς τῆς πραγματικότητας, τὸ Εἶναι ὡς Δέον, τότε τί εἶναι; Φυσικά, τὰ πράγματα εἶναι τελείως διαφορετικὰ ἀπὸ ὅ,τι φαντάζονται οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοί (δηλ. ὅσοι ξέρουν ποιὸς εἶναι ὑποκριτὴς καὶ ποιὸς ὄχι) καὶ οἱ Κομμουνιστές. Ἡ κατηγορία γιὰ ὑποκρισία στρέφεται μόνο ἐναντίον τοῦ ὑποκριτῆ, καὶ δὲν δείχνει ὡς ἐσφαλμένη τὴν ἀρχὴ τὴν ὁποία αὐτὸς δὲν πραγματώνει.