Χρονογραφίες
Γράφει ἕνας ἱερέας ποὺ ἀρθρογραφεῖ σὲ μεγάλη δεξιὰ ἐφημερίδα, ἕναν «φανταστικὸ διάλογο» μεταξὺ παπᾶ καὶ νεαροῦ ἐξομολογούμενου («Γιάννη») ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ τοῦ νεαροῦ ποὺ ἔχει γκόμενα, καὶ δὲν τὸν ἀφήνει ὁ παλιομοδίτης παπὰς νὰ κοινωνήσει· καὶ τσατίζεται ὁ Γιάννης, καὶ λέει τοῦ «πάτερ» ὅτι βαρέθηκε τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια· κι ὅτι ἀφοῦ ὁ παπὰς δὲν τὸν ἀφήνει νὰ κοινωνήσει, μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ξανάρθει γιὰ ἐξομολόγηση ὁ Γιαννάκης. Καὶ ἀμάν, τί ἔγκλημα κάναμε, ποὺ ἔτσι χάσαμε μιὰ ψυχὴ ἀπὸ τὸ ποίμνιο· ἴσως δέ, καταλήξει στὴν κόλαση.
Κι ἀπὸ κάτω, στὰ σχόλια, οἱ μαζικοδημοκράτες πετᾶν ἀπὸ τὴ χαρά τους τὴ σκούφια τους. Ἀκοῦς ἐκεῖ, ἡ ἀγάπη «ὅπως τὴν ἐννοοῦμε» νὰ ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὴν ἀγάπη ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ παπὰς καὶ οἱ ἀραχνιασμένοι κανόνες του. Ὅλη ἡ συζήτηση γίνεται ἕως ἂν τὸ νὰ κοινωνήσει κάποιος στὴν ἐκκλησία εἶναι ἀνθρώπινο δικαίωμα ὅπως ἡ ψῆφος· λὲς καὶ τοῦ ἔβαλε τὴν καραμπίνα στὸν κρόταφο ὁ παπάς, καὶ τὸν ἀπείλησε νὰ μὴν ἔχει στὸ ἑξῆς γκόμενα. Καὶ δῶσ’ του ἡ σχολιάστρια ποὺ λέει ὅτι καὶ νὰ καταναλωθοῦν λίτρα θείας κοινωνίας δὲν ἔγινε καὶ κάτι («Λίτρα Θείας Κοινωνίας να καταναλωθούν δεν σημαίνει ότι κοινωνούμε Χριστό»), ἴσως γιατὶ ἀνακάλυψε ἄλλο, νέο τρόπο κοινωνίας μὲ τὸν Χριστό· καὶ δῶσ’ του οἱ ἔπαινοι τῶν θαυμαστῶν τοῦ ἱερέα, οἱ ὁποῖοι ὑπολογίζουν στὴν αὔξηση τῆς μαζικότητας τοῦ ἐκκλησιασμοῦ ἐὰν ὑπῆρχαν περισσότεροι ἱερεῖς σὰν τὸν ἀρθρογράφο. Καὶ δῶσ’ του περιπτωσιολογίες ἐκ μέρους ὅσων θέλουν νὰ τὶς μετατρέψουν σὲ κανόνα, ὥστε τὸ «κατ’ οἰκονομίαν» νὰ ξεχειλωθεῖ ἐντελῶς καὶ ἡ ἐξαίρεση νὰ γίνει ἐντελῶς ὁ κανόνας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ μοιάζουν λιγάκι μὲ τοὺς Προτεστάντες τοῦ διαδικτύου, ποὺ γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν σημασία τῶν «μυστηρίων» τῆς Ἐκκλησίας ἔλεγαν γιὰ ἀντεπιχείρημα τὶς περιπτωσιολογίες τοῦ τύπου «καὶ τί θὰ ποῦμε γιὰ ἐκεῖνον ποὺ μετανόησε τελευταία στιγμὴ μὴ προλαβαίνοντας νὰ βαπτιστεῖ;»· κι ἄρα, ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὴν ἔσχατη ἐξαίρεση, θὰ ἰσχύει καὶ γιὰ ὅλους. Καὶ δῶσ’ του ἡ ἐξεπίτηδες σύγχυση μεταξὺ τῆς (ἐκκλησιαστικὰ μὴ ὀρθῆς) ἐπίκρισης τῶν ἁμαρτημάτων καθενὸς συγκεκριμένου ἀνθρώπου μὲ τὴν (ἐκκλησιαστικὰ μὴ ὀρθή, κι αἱρετική) ἀπόρριψη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀντίληψης γιὰ τὴν ἁμαρτία. Καὶ δῶσ’ του ἐκεῖνοι ποὺ ταυτίζουν τὴν μετανοημένη μοιχαλίδα τοῦ Κατὰ Ἰωάννην ἢ τὶς μετανοημένες πόρνες τῶν μοναστικῶν κειμένων μὲ τὰ «κάνε ὅ,τι γουστάρεις, ἀρκεῖ νὰ μὴ εἶσαι παλιομοδίτης συντηρητικός».
Ὁ «Γιαννάκης» τοῦ ἀρθρογράφου ἱερέα, ἀκολουθώντας τὰ προτάγματα τοῦ μαζικοδημοκρατικοῦ μηδενισμοῦ καὶ τὴν παιδιακίστικη ἐγωκεντρικὴ ἀρχὴ τῆς ἡδονῆς, πιστεύει ὅτι ἡ κοινωνία εἶναι κοινωνία βρεφῶν-ἐνηλίκων ὅπου κανόνες δὲν ὑπάρχουν παρὰ τὸ βυζὶ τῆς μάνας. Μιὰ φανταστικὴ κοινωνία ὅπου δὲν ὑπάρχουν κανόνες καὶ παραδεδομένοι τρόποι ἀποδεκτῆς συμπεριφορᾶς κι ἀντίληψης τοῦ ὀρθοῦ καὶ τοῦ λάθους. Παρουσιάζεται ἐμμέσως ἀπὸ τὸν ἀρθρογράφο ἱερέα ὡς παραβίαση τῶν στοιχειωδῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων τὸ νὰ πεῖς τοῦ κάθε «Γιαννάκη» τὸ αὐτονόητο: ὅτι κανεὶς δὲν τὸν ἀναγκάζει μὲ τὸ ζόρι νὰ εἶναι Χριστιανός, δηλαδὴ νὰ ἀποδέχεται μὲ τὸ ζόρι ὅσα διακηρύσσει (καὶ τὰ περὶ ὀρθοῦ καὶ λάθους) ἡ Ἐκκλησία, καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόσει. Ὁ Γιαννάκης θέλει νὰ περνᾶ ζωὴ καὶ κότα, ὡς τζάμπα ἐραστής, πράγμα πού –χωρὶς καμμιὰ εἰρωνικὴ διάθεση– εἶναι 100% ἀνθρώπινο δικαίωμά του· δὲν ἔχει δικαίωμα ὅμως νὰ παριστάνει τὸν ἀδικημένο. Στὰ δικαιώματά του δὲν περιλαμβάνεται τὸ νὰ ἀμφισβητεῖ, ἐνόσω λέει ὅτι εἶναι Χριστιανός, τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας· πιὸ φυσιολογικὸς ὡς Χριστιανὸς θὰ ἦταν ἐκεῖνος ποὺ κάνει ὅ,τι θέλει (καὶ τὰ πολὺ σοβαρότερα ἀπὸ τὰ σεξουαλικὰ θέματα), ἀλλὰ παραδέχεται πὼς ὅσα κάνει εἶναι ἁμαρτία. Ὁ διάσημος ἱερέας-ἀρθρογράφος δὲν ἀποφαίνεται ρητὰ ἐὰν ἡ μεγαλόψυχη ἀγκαλιὰ ἑνὸς ἱδανικοῦ (χωρὶς ἀγκυλώσεις) ἐξομολόγου παπᾶ θὰ πρέπει νὰ σταματήσει στὸν «Γιαννάκη καὶ τὴν Ἑλενίτσα» ἢ ἐὰν ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θὰ συμπεριλάβει καὶ τὸν Γιαννάκη ποὺ τὰ ἔχει μὲ τὸν Κώστα ἢ μὲ τὴ Μαρία καὶ τὸν Μῆτσο μαζί, ἢ μόνο μὲ τὸ σκυλάκι του· ποὺ βρίσκεται κάποιο ὅριο -ἐκτὸς κι ἂν δὲν ὑπάρχει. «Ἀγάπα, καὶ κάνε ὅ,τι θέλεις», ποὺ ἔλεγαν καὶ οἱ Ἀρχαῖοι, σωστά; Ὅσοι, πάλι, ὑποφέρουν μὲ τὴν ἀπουσία μαζικῆς προσέλευσης νέων στὶς ἐκκλησίες εἶναι τόσο ἀνίδεοι ὥστε ἀγνοοῦν τὶς διαπιστώσεις μεγάλων σύγχρονων ἱστορικῶν, ποὺ λένε ὅτι ἐὰν ἡ Ἐκκλησία τοῦ 1ου καὶ 2ου αἰώνα ἀποδεχόταν τὴ μιὰ ἢ τὴν ἄλλη ἄποψη καὶ πρακτική, τότε θὰ εἶχε ἐνσωματωθεῖ καὶ ἀφομοιωθεῖ στὸ στομάχι τοῦ πολυθεϊσμοῦ ὡς ἀκόμη μιὰ παρδαλὴ σέκτα. Ἦταν, μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἀδιαλλαξία της αὐτὸ ποὺ τὴν ἔκανε νὰ ἐπικρατήσει· ὄχι ἡ (σὲ ὁποιοδήποτε θέμα) συνδιαλλαγή της. Ἀγαπητοὶ φίλοι τῆς συμμετοχῆς «τῶν πλατιῶν μαζῶν στὸ Ἐκκλησιαστικὸ Κίνημα», μόνο ἡ Black Friday ἐπιδεικνύει πλέον μαζικὴ συμμετοχὴ σὲ αὐτὴν τὴν κοινωνία· κι ἂν αὐτὸ εἶναι τὸ ὕψιστο κομματικὸ κριτήριό σας, ἡ μαζικότητα, τότε νὰ διαδηλώνετε ὑπὲρ τῆς Black Friday.
Γι’ αὐτό, κι ἐσύ, ἀγαπητὲ Γιαννάκη, μὴν ξαναπᾶς στὸν στριφνὸ αὐτὸ ἐξομολόγο· πᾶνε σὲ ἕναν ἄλλον, ποὺ θὰ τοῦ λὲς ἐσὺ τί εἶναι ἐκκλησιαστικὰ ἀποδεκτό, τί λέει ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἑπτὰ οἰκουμενικὲς σύνοδοι· νὰ σὲ προσλάβει καὶ γιὰ σύμβουλο. Εἶσαι μεγάλος θεολόγος κι ἐσύ. Ὄχι καὶ νὰ σοῦ λὲν νὰ παντρευτεῖς τὴν Ἑλενίτσα σου ἀναγκάζοντάς σε νὰ τοὺς ὑποδεικνύεις «τί λέει στ’ ἀλήθεια ὁ Χριστιανισμός». «Κανεὶς δὲν εἶναι κανενός», ἀφοῦ. Θὰ μποροῦσε, τέλος πάντων, ὁ ἐξομολόγος νὰ σοῦ ἀπαγορεύσει τὴν θεία κοινωνία μόνο διὰ θέματα κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος, π.χ. τί ἄποψη ἔχεις γιὰ τὸν νεοφιλελευθερισμό, καὶ τὴν προσφυγιά, τὴ χρήση πλαστικῶν σακουλῶν; Ἤ: ποιὰ ἡ σχέση κομμουνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ. Ἀλλὰ ὄχι γιὰ σαχλαμάρες. Τέλος πάντων, θὰ κάνουμε ἕνα κάλεσμα γιὰ συνέλευση ἀπὸ βδομάδα, μπὰς καὶ συμφωνήσουμε γιὰ ποιὰ θέματα θὰ ἀπαγορεύεται ἡ κοινωνία. Μπορεῖτε νὰ ψηφίσετε καὶ ἀπὸ κινητὸ τηλέφωνο, στέλνοντας sms.
Ἄλλη, πάλι, ἐνορία, βάζει διχαστικὰ διλήμματα ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν: «Κάνε φιλανθρωπία κι ἂς μὴν νηστέψεις». Δὲν καταλαβαίνω σὲ τί διαφέρει, παρὰ μόνο ὡς πρὸς τὸ ἀντίθετο πρόσημο, ἡ προτροπὴ αὐτὴ ἀπὸ τὴν προτροπὴ «νήστεψε κι ἂς μὴν κάνεις φιλανθρωπία». Ἐνῶ τὸ ἐκκλησιαστικὰ ζητούμενο εἶναι νὰ κάνεις καὶ τὰ δύο.
Ἀλλά -εἴπαμε: Ἀφοῦ οἱ παραδοσιακοὶ κανόνες τῶν αὐστηρῶν παπάδων σᾶς φαίνονται ἀπάνθρωποι, γιὰ συλλογική τιμωρία μας θὰ ὑποστοῦμε ὡς χώρα τοὺς σεξουαλικοὺς κανόνες τοῦ Ἰσλάμ.
Γράφει ἕνας ἱερέας ποὺ ἀρθρογραφεῖ σὲ μεγάλη δεξιὰ ἐφημερίδα, ἕναν «φανταστικὸ διάλογο» μεταξὺ παπᾶ καὶ νεαροῦ ἐξομολογούμενου («Γιάννη») ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ τοῦ νεαροῦ ποὺ ἔχει γκόμενα, καὶ δὲν τὸν ἀφήνει ὁ παλιομοδίτης παπὰς νὰ κοινωνήσει· καὶ τσατίζεται ὁ Γιάννης, καὶ λέει τοῦ «πάτερ» ὅτι βαρέθηκε τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια· κι ὅτι ἀφοῦ ὁ παπὰς δὲν τὸν ἀφήνει νὰ κοινωνήσει, μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ξανάρθει γιὰ ἐξομολόγηση ὁ Γιαννάκης. Καὶ ἀμάν, τί ἔγκλημα κάναμε, ποὺ ἔτσι χάσαμε μιὰ ψυχὴ ἀπὸ τὸ ποίμνιο· ἴσως δέ, καταλήξει στὴν κόλαση.
Κι ἀπὸ κάτω, στὰ σχόλια, οἱ μαζικοδημοκράτες πετᾶν ἀπὸ τὴ χαρά τους τὴ σκούφια τους. Ἀκοῦς ἐκεῖ, ἡ ἀγάπη «ὅπως τὴν ἐννοοῦμε» νὰ ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὴν ἀγάπη ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ παπὰς καὶ οἱ ἀραχνιασμένοι κανόνες του. Ὅλη ἡ συζήτηση γίνεται ἕως ἂν τὸ νὰ κοινωνήσει κάποιος στὴν ἐκκλησία εἶναι ἀνθρώπινο δικαίωμα ὅπως ἡ ψῆφος· λὲς καὶ τοῦ ἔβαλε τὴν καραμπίνα στὸν κρόταφο ὁ παπάς, καὶ τὸν ἀπείλησε νὰ μὴν ἔχει στὸ ἑξῆς γκόμενα. Καὶ δῶσ’ του ἡ σχολιάστρια ποὺ λέει ὅτι καὶ νὰ καταναλωθοῦν λίτρα θείας κοινωνίας δὲν ἔγινε καὶ κάτι («Λίτρα Θείας Κοινωνίας να καταναλωθούν δεν σημαίνει ότι κοινωνούμε Χριστό»), ἴσως γιατὶ ἀνακάλυψε ἄλλο, νέο τρόπο κοινωνίας μὲ τὸν Χριστό· καὶ δῶσ’ του οἱ ἔπαινοι τῶν θαυμαστῶν τοῦ ἱερέα, οἱ ὁποῖοι ὑπολογίζουν στὴν αὔξηση τῆς μαζικότητας τοῦ ἐκκλησιασμοῦ ἐὰν ὑπῆρχαν περισσότεροι ἱερεῖς σὰν τὸν ἀρθρογράφο. Καὶ δῶσ’ του περιπτωσιολογίες ἐκ μέρους ὅσων θέλουν νὰ τὶς μετατρέψουν σὲ κανόνα, ὥστε τὸ «κατ’ οἰκονομίαν» νὰ ξεχειλωθεῖ ἐντελῶς καὶ ἡ ἐξαίρεση νὰ γίνει ἐντελῶς ὁ κανόνας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ μοιάζουν λιγάκι μὲ τοὺς Προτεστάντες τοῦ διαδικτύου, ποὺ γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν σημασία τῶν «μυστηρίων» τῆς Ἐκκλησίας ἔλεγαν γιὰ ἀντεπιχείρημα τὶς περιπτωσιολογίες τοῦ τύπου «καὶ τί θὰ ποῦμε γιὰ ἐκεῖνον ποὺ μετανόησε τελευταία στιγμὴ μὴ προλαβαίνοντας νὰ βαπτιστεῖ;»· κι ἄρα, ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὴν ἔσχατη ἐξαίρεση, θὰ ἰσχύει καὶ γιὰ ὅλους. Καὶ δῶσ’ του ἡ ἐξεπίτηδες σύγχυση μεταξὺ τῆς (ἐκκλησιαστικὰ μὴ ὀρθῆς) ἐπίκρισης τῶν ἁμαρτημάτων καθενὸς συγκεκριμένου ἀνθρώπου μὲ τὴν (ἐκκλησιαστικὰ μὴ ὀρθή, κι αἱρετική) ἀπόρριψη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀντίληψης γιὰ τὴν ἁμαρτία. Καὶ δῶσ’ του ἐκεῖνοι ποὺ ταυτίζουν τὴν μετανοημένη μοιχαλίδα τοῦ Κατὰ Ἰωάννην ἢ τὶς μετανοημένες πόρνες τῶν μοναστικῶν κειμένων μὲ τὰ «κάνε ὅ,τι γουστάρεις, ἀρκεῖ νὰ μὴ εἶσαι παλιομοδίτης συντηρητικός».
Ὁ «Γιαννάκης» τοῦ ἀρθρογράφου ἱερέα, ἀκολουθώντας τὰ προτάγματα τοῦ μαζικοδημοκρατικοῦ μηδενισμοῦ καὶ τὴν παιδιακίστικη ἐγωκεντρικὴ ἀρχὴ τῆς ἡδονῆς, πιστεύει ὅτι ἡ κοινωνία εἶναι κοινωνία βρεφῶν-ἐνηλίκων ὅπου κανόνες δὲν ὑπάρχουν παρὰ τὸ βυζὶ τῆς μάνας. Μιὰ φανταστικὴ κοινωνία ὅπου δὲν ὑπάρχουν κανόνες καὶ παραδεδομένοι τρόποι ἀποδεκτῆς συμπεριφορᾶς κι ἀντίληψης τοῦ ὀρθοῦ καὶ τοῦ λάθους. Παρουσιάζεται ἐμμέσως ἀπὸ τὸν ἀρθρογράφο ἱερέα ὡς παραβίαση τῶν στοιχειωδῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων τὸ νὰ πεῖς τοῦ κάθε «Γιαννάκη» τὸ αὐτονόητο: ὅτι κανεὶς δὲν τὸν ἀναγκάζει μὲ τὸ ζόρι νὰ εἶναι Χριστιανός, δηλαδὴ νὰ ἀποδέχεται μὲ τὸ ζόρι ὅσα διακηρύσσει (καὶ τὰ περὶ ὀρθοῦ καὶ λάθους) ἡ Ἐκκλησία, καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόσει. Ὁ Γιαννάκης θέλει νὰ περνᾶ ζωὴ καὶ κότα, ὡς τζάμπα ἐραστής, πράγμα πού –χωρὶς καμμιὰ εἰρωνικὴ διάθεση– εἶναι 100% ἀνθρώπινο δικαίωμά του· δὲν ἔχει δικαίωμα ὅμως νὰ παριστάνει τὸν ἀδικημένο. Στὰ δικαιώματά του δὲν περιλαμβάνεται τὸ νὰ ἀμφισβητεῖ, ἐνόσω λέει ὅτι εἶναι Χριστιανός, τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας· πιὸ φυσιολογικὸς ὡς Χριστιανὸς θὰ ἦταν ἐκεῖνος ποὺ κάνει ὅ,τι θέλει (καὶ τὰ πολὺ σοβαρότερα ἀπὸ τὰ σεξουαλικὰ θέματα), ἀλλὰ παραδέχεται πὼς ὅσα κάνει εἶναι ἁμαρτία. Ὁ διάσημος ἱερέας-ἀρθρογράφος δὲν ἀποφαίνεται ρητὰ ἐὰν ἡ μεγαλόψυχη ἀγκαλιὰ ἑνὸς ἱδανικοῦ (χωρὶς ἀγκυλώσεις) ἐξομολόγου παπᾶ θὰ πρέπει νὰ σταματήσει στὸν «Γιαννάκη καὶ τὴν Ἑλενίτσα» ἢ ἐὰν ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θὰ συμπεριλάβει καὶ τὸν Γιαννάκη ποὺ τὰ ἔχει μὲ τὸν Κώστα ἢ μὲ τὴ Μαρία καὶ τὸν Μῆτσο μαζί, ἢ μόνο μὲ τὸ σκυλάκι του· ποὺ βρίσκεται κάποιο ὅριο -ἐκτὸς κι ἂν δὲν ὑπάρχει. «Ἀγάπα, καὶ κάνε ὅ,τι θέλεις», ποὺ ἔλεγαν καὶ οἱ Ἀρχαῖοι, σωστά; Ὅσοι, πάλι, ὑποφέρουν μὲ τὴν ἀπουσία μαζικῆς προσέλευσης νέων στὶς ἐκκλησίες εἶναι τόσο ἀνίδεοι ὥστε ἀγνοοῦν τὶς διαπιστώσεις μεγάλων σύγχρονων ἱστορικῶν, ποὺ λένε ὅτι ἐὰν ἡ Ἐκκλησία τοῦ 1ου καὶ 2ου αἰώνα ἀποδεχόταν τὴ μιὰ ἢ τὴν ἄλλη ἄποψη καὶ πρακτική, τότε θὰ εἶχε ἐνσωματωθεῖ καὶ ἀφομοιωθεῖ στὸ στομάχι τοῦ πολυθεϊσμοῦ ὡς ἀκόμη μιὰ παρδαλὴ σέκτα. Ἦταν, μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἀδιαλλαξία της αὐτὸ ποὺ τὴν ἔκανε νὰ ἐπικρατήσει· ὄχι ἡ (σὲ ὁποιοδήποτε θέμα) συνδιαλλαγή της. Ἀγαπητοὶ φίλοι τῆς συμμετοχῆς «τῶν πλατιῶν μαζῶν στὸ Ἐκκλησιαστικὸ Κίνημα», μόνο ἡ Black Friday ἐπιδεικνύει πλέον μαζικὴ συμμετοχὴ σὲ αὐτὴν τὴν κοινωνία· κι ἂν αὐτὸ εἶναι τὸ ὕψιστο κομματικὸ κριτήριό σας, ἡ μαζικότητα, τότε νὰ διαδηλώνετε ὑπὲρ τῆς Black Friday.
Γι’ αὐτό, κι ἐσύ, ἀγαπητὲ Γιαννάκη, μὴν ξαναπᾶς στὸν στριφνὸ αὐτὸ ἐξομολόγο· πᾶνε σὲ ἕναν ἄλλον, ποὺ θὰ τοῦ λὲς ἐσὺ τί εἶναι ἐκκλησιαστικὰ ἀποδεκτό, τί λέει ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἑπτὰ οἰκουμενικὲς σύνοδοι· νὰ σὲ προσλάβει καὶ γιὰ σύμβουλο. Εἶσαι μεγάλος θεολόγος κι ἐσύ. Ὄχι καὶ νὰ σοῦ λὲν νὰ παντρευτεῖς τὴν Ἑλενίτσα σου ἀναγκάζοντάς σε νὰ τοὺς ὑποδεικνύεις «τί λέει στ’ ἀλήθεια ὁ Χριστιανισμός». «Κανεὶς δὲν εἶναι κανενός», ἀφοῦ. Θὰ μποροῦσε, τέλος πάντων, ὁ ἐξομολόγος νὰ σοῦ ἀπαγορεύσει τὴν θεία κοινωνία μόνο διὰ θέματα κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος, π.χ. τί ἄποψη ἔχεις γιὰ τὸν νεοφιλελευθερισμό, καὶ τὴν προσφυγιά, τὴ χρήση πλαστικῶν σακουλῶν; Ἤ: ποιὰ ἡ σχέση κομμουνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ. Ἀλλὰ ὄχι γιὰ σαχλαμάρες. Τέλος πάντων, θὰ κάνουμε ἕνα κάλεσμα γιὰ συνέλευση ἀπὸ βδομάδα, μπὰς καὶ συμφωνήσουμε γιὰ ποιὰ θέματα θὰ ἀπαγορεύεται ἡ κοινωνία. Μπορεῖτε νὰ ψηφίσετε καὶ ἀπὸ κινητὸ τηλέφωνο, στέλνοντας sms.
Ἄλλη, πάλι, ἐνορία, βάζει διχαστικὰ διλήμματα ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν: «Κάνε φιλανθρωπία κι ἂς μὴν νηστέψεις». Δὲν καταλαβαίνω σὲ τί διαφέρει, παρὰ μόνο ὡς πρὸς τὸ ἀντίθετο πρόσημο, ἡ προτροπὴ αὐτὴ ἀπὸ τὴν προτροπὴ «νήστεψε κι ἂς μὴν κάνεις φιλανθρωπία». Ἐνῶ τὸ ἐκκλησιαστικὰ ζητούμενο εἶναι νὰ κάνεις καὶ τὰ δύο.
Ἀλλά -εἴπαμε: Ἀφοῦ οἱ παραδοσιακοὶ κανόνες τῶν αὐστηρῶν παπάδων σᾶς φαίνονται ἀπάνθρωποι, γιὰ συλλογική τιμωρία μας θὰ ὑποστοῦμε ὡς χώρα τοὺς σεξουαλικοὺς κανόνες τοῦ Ἰσλάμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου