Η πυραυλική επίθεση στη Συρία ήταν αναμενόμενη. Φαίνεται όμως πως αρκετοί είχαν διαφορετικές προσδοκίες ΚΑΙ για το εύρος της, αλλά ΚΑΙ για τη φυσιογνωμία των πληγμάτων, οι οποίες προσδοκίες ενδεχομένως δεν επαληθεύτηκαν...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτό που αποπνέεται, ακόμη και από τις πρώτες πληροφορίες, είναι αποκαλυπτικό της στρατηγικής στόχευσης η οποία επενδύθηκε στη συγκεκριμένη επιχείρηση.
Το πρώτο πράγμα που ανακύπτει, είναι πως στη φυσιογνωμία του επιχειρησιακού αποτελέσματος, αντικατοπτρίζονται οι ισχυρότατες αντιθέσεις ως προς τον στρατηγικό τρόπο προσέγγισης του πλήγματος, από τους πρωταγωνιστές του βαθέως Αμερικανικού κατεστημένου.
Είναι προφανές πως ο σχεδιασμός της συγκεκριμένης επιχείρησης, δεν παραπέμπει στις μεγαλόστομες απειλές που προηγήθηκαν, τουλάχιστον σε ότι αφορά στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας των πληγμάτων.
Παραπέμπει σε μια επιχείρηση που ήταν περισσότερο προσαρμοσμένη στην ανάγκη «δήλωσης παρουσίας» παρά σε ένα σχεδιασμό που στόχευε ευθέως και με συγκεκριμένο σχεδιασμό, στη...δραστική τροποποίηση των όρων του παιχνιδιού με όρους πρωταγωνιστικούς.
Το θηλυκό γεράκι που ακούει στο όνομα Νίκι Χάλεϊ, παρά το σκληρό σύστημα αντιλήψεων από τις οποίες διαπνέεται, συνέστησε «περισσότερη σοφία» στον όλο σχεδιασμό. Στο ίδιο μήκος κύματος φάνηκε να κινείται και ο στρατηγός Μάτις.
Τα ίδια τα πλήγματα κρατήθηκαν επιμελημένα μακριά από τις Ρωσικές υποδομές και τα ρωσικά στρατεύματα, ενώ εκ των πραγμάτων προκύπτει πως ήταν μέσα στα «sos», μέσα δηλαδή στην λίστα «στόχων» που οι δυνάμεις του Άσαντ περίμεναν να βληθούν από τους Αμερικανονατοϊκούς πυραύλους.
Ερώτημα: Είναι όλα τα παραπάνω δεικτικά μιας καταφανούς στρατηγικής ανεπάρκειας στο σχεδιασμό των ΗΠΑ αναφορικά με τη Μέση Ανατολή;;;
Είναι προφανές πως δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε αυτή την εκδοχή, διότι αυτό που προέχει, δεν είναι να καταγράψουμε αυτά που ΔΕΝ επιβεβαιώνονται στον απόηχο της πυραυλικής επίθεσης. Προέχει όμως ΝΑ ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΟΥΜΕ μια σειρά από στρατηγικού χαρακτήρα παραδοχές, που ίσως για πρώτη φορά πιστοποιούνται με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο, ακόμη και με την προσυπογραφή των γερακιών του Πενταγώνου.
Η πρώτη εξ αυτών, είναι η καταφανής κρίση της αυτοπεποίθησης αναφορικά με το αδιαφιλονίκητο της Αμερικανικής παντοκρατορίας. Φαίνεται ότι οι ψυχραιμότεροι και οι εμπειρότεροι το συνειδητοποιούν επαρκώς, και καταφεύγουν στο ασφαλέστερο αποκούμπι της «στρατηγικής σοφίας».
Η δεύτερη εξ αυτών, είναι η προφανής αποδοχή πως η πολυπολικότητα του σύγχρονου κόσμου είναι πλέον δεδομένη, και αυτό λειτουργεί μάλλον αποτρεπτικά απέναντι σε λογικές «κατά μέτωπον επίθεσης» που κυριαρχούσαν στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική της προηγούμενης δεκαετίας, και πάντως πριν το στραπάτσο του γνωστού πια «Αραβικού Χειμώνα».
Η τρίτη, σχετίζεται με την καταφανή όπως όλα δείχνουν παραδοχή, πως η Ρωσική παρουσία στην περιοχή, εκλαμβάνεται μάλλον ως μια καινούρια σταθερά, που κάθε απόπειρα αποδυνάμωσής της υπαγορεύει τουλάχιστον περισσότερο«έξυπνους» χειρισμούς εκ μέρους της Αμερικανικής διοίκησης.
Απ’ όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό, πως αν επιχειρήσουμε να αξιολογήσουμε αυτοτελώς την αποψινή πολεμική επιχείρηση, τότε θα οδηγηθούμε στο άτοπο συμπέρασμα πως το μόνο που κατάφερε να παράξει, είναι ένα αδιαπέραστο στρατηγικό αδιέξοδο για την Αμερικανική εξωτερική πολιτική, που δεν διασφαλίζει συνέχεια για ένα επόμενο και περισσότερο στοχευμένο βήμα.
Φοβούμαι όμως ότι τα πράγματα δεν είναι διόλου απλά, για να επιτρέψουν στη διεθνή κοινότητα να αισθανθεί ανακουφισμένη.
Η αποψινή επιδρομική επιχείρηση, όποια και αν είναι τα αποτελέσματά της στο επιχειρησιακό επίπεδο, «έκαψε» το ατού των χημικών εγκαταστάσεων, με τρόπο που να μπορεί να επανεπικληθεί ως πρόσχημα για μια δριμύτερη επάνοδο των βομβαρδισμών. Αρα η στόχευση είναι πολύ πιο σύνθετη, γι’ αυτό και δεν είναι ευδιάκριτη σε πρώτη ανάγνωση.
Μια πρώτη επιδίωξη – στόχος της Αμερικανικής επιχείρησης, προφανώς και ήταν η ενεργοποίηση διεργασιών μέσα στον ίδιο τον πληθυσμό της Συρίας, στο πλαίσιο μιας απόπειρας να διευκολυνθούν γενικότερες γεωπολιτικές μεταβολές ή μεταβολές των παραγόντων που θα μπορούσαν εν δυνάμει να τις τροφοδοτήσουν.
Μια δεύτερη στρατηγικού χαρακτήρα στόχευση, είναι προφανώς η απόπειρα να συρθεί το Ιράν σε μια ακόμη πιο ενεργητική εμπλοκή, ικανή να νομιμοποιήσει ακόμη και ως πρόσχημα, το επόμενο Αμερικανοϊσραηλινό βήμα.
Και προφανώς μια τρίτη παράπλευρου χαρακτήρα επιδίωξη, είναι η πρόκληση μιας διαφοροποιημένης κλιμάκωσης της εμπλοκής του Τουρκικού παράγοντα, ικανής να αποσαφηνίσει πιθανές δυνατότητες για διαφορετική διαχείριση στο μεγάλο πακέτο που σχετίζεται με την επίλυση της Αμερικανοτουρκικής διαφοράς.
Τα πρώτα σημάδια πάντως, δείχνουν έναν Ερντογάν απρόθυμο να τσιμπήσει αυτό το «τυράκι», και το Τουρκικό ενδιαφέρον παραμένει πεισματικά προσηλωμένο στο Αιγαίο και στην Κυπριακή ΑΟΖ.
Σε κάθε περίπτωση, η αποψινή επιχείρηση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η Αμερικανική εξωτερική πολιτική εκ των πραγμάτων θα κληθεί να «δικαιώσει» την προσδοκία, ότι επενδύει με στόφα πρωταγωνιστή στην πρωτοβουλία που ανέλαβε, σε διαφορετική περίπτωση η Συρία θα αποδειχτεί κόλαφος που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση το Αμερικανικό στρατήγημα στο σύνολό του, πράγμα που δύσκολα θα επιτρέψουν τα σκοτεινά κέντρα του Αμερικανικού βαθέως κατεστημένου.
Οι μέρες είναι πονηρές… Οι νύχτες παραμένουν επικίνδυνα γκαστρωμένες… Και σύντομα θα χρειαστεί να επανέλθουμε επί όλων των παραπάνω.
''ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ''
αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου