Ὅσο κι ἂν ἄνθρωπος ἦταν γνωστὸς στοὺς ΛΟΑΤΚΙ κύκλους, αὐτοὶ δὲν ἔκαναν τίποτε γιὰ νὰ τὸν ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὴν ἐξάρτησή του ἢ τὴν οἰκονομική του ἔνδεια -ἤ, κι ἂν ἔκαναν, δὲν κατάφεραν κάτι.
Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀρθρογραφοῦσε σὲ γνωστὰ ἔντυπα καὶ συνεπῶς τὸ πρόβλημά του νὰ ἦταν γνωστὸ καὶ σ’ αὐτούς, ἀλλὰ κι αὐτοί -τῆς ἐκδοτικῆς Ἀριστερᾶς- δὲν ἔπραξαν τίποτε γιὰ νὰ τὸν βοηθήσουν ἤ, ἂν ἔπραξαν, αὐτὸ δὲν ἀπέφερε κανένα ἀποτέλεσμα.
Γι’ αὐτό, λοιπόν, συμπεραίνουν κάποιοι, φταῖνε οἱ πολλοί, ἡ «κοινωνία», οἱ «μικροαστοὶ» καὶ οἱ «Χριστιανοὶ» ποὺ δὲν τὸ κατάλαβαν. Ποὺ δὲν τοῦ ἔδωσαν ἕνα περισσευούμενο σπίτι τους ἠ τὰ κοσμήματά τους, γιὰ νὰ τὸ πουλήσει καὶ νὰ πληρώνει τίμια τὴ δόση του. Καὶ δὲν φταίει, μὲ τίποτε, ἡ Ἀριστερά, ποὺ τὸν ἤξερε καλά, ἀλλὰ κανακεύει καὶ ἀναπαράγει τὶς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων θεωρώντας τες ἱερὰ δικαιώματα.
Τὰ καταγγελτικὰ γιὰ τὴν ἄτιμη κοινωνία ταιριάζουν μὲ τὴν ἐποχή μας, ὅπου ὁ θύτης χαρακτηρίζεται θύμα καὶ τὸ θύμα θύτης, σὲ μία ἰδιότυπη ἐπαναξιολόγηση τῶν ἀξιῶν. Ὅπου ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν πολλὴ λύπησή του πλάνταξε, ποὺ ἔλεγε ὁ Νίτσε. Τὰ ξέρω πολὺ καλὰ τὰ κείμενα τοῦ Χριστιανισμοῦ (Συμεὼν Νέος Θεολόγος, μοναχοὶ τῆς ἐρήμου κ.λπ.) γιὰ τὴ φτώχεια, τὴν στάση τῶν μοναχῶν πρὸς τοὺς ληστὲς τοῦ κελιοῦ τους κ.λπ. Μόνο ποὺ αὐτὰ λέγονταν σὲ ἕνα περιβάλλον ὅπου ὅλοι ἀσπάζονταν τὸν Χριστιανισμό, ὅπου ἡ κοινωνικὴ πρόνοια ἀσκεῖτο ἀπὸ μοναστήρια, ἐκκλησίες καὶ τὴν περιστασιακὴ πρόνοια τοῦ αὐτοκράτορα. Ὅπου ὁμοφυλοφιλία καὶ ναρκωτικὰ δὲν ἦταν ἀνεκτά: Δὲν εἶναι ὅλα ἄνευ ὅρων, ἀγαπησιάρικα. Κι ὁ Χριστὸς συγχώρεσε τὴν μοιχαλίδα καὶ τῆς ἔσωσε τὴ ζωή, ἀλλὰ τῆς εἶπε νὰ μὴν ἁμαρτήσει ξανά. Οἱ νεοτερικοὶ ἔχουν τὸ κράτος πρόνοιας, καὶ θεωροῦν δικαίωμα ἕνα σωρὸ ἀπὸ πράγματα ἀδιανόητα. Σάμπως πῆγε ποτὲ σὲ μιὰ ἐκκλησία νὰ ζητήσει βοήθεια ὁ ἄνθρωπος αὐτός; Ἀφοῦ δὲν θέλουν τὸν Χριστιανισμό, ἂς τὰ βγάλουν πέρα μόνοι τους. Ἔξω ἀπὸ αὐτόν, μόνο ὁ νόμος τοῦ ἰσχυροῦ ἰσχύει.
Χρονογραφίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου