Αποταγή είναι το μίσος για οτιδήποτε μας χωρίζει απ΄ το Θεό, επειδή μας χωρίζει απ΄ το Θεό, είτε είναι πρόσωπο, είτε πράγμα, είτε κατάσταση. Ο πατέρας όλων των δυσκολιών που μας χωρίζουν απ΄ το Θεό είναι ο πατέρας του ψεύδους , ο διάβολος.
Ο Κύριος είπε, μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης.Αργά ή γρήγορα διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε σ΄ αυτόν τον κόσμο, "να ακουμπήσουμε την καρδιά μας" (Καμύ, Ο Ξένος).Ένα απομένει σ΄ αυτόν που φτάνει σ΄ αυτήν την πικρή διαπίστωση ότι είναι ένας ξένος επί της γης, ένας πάροικος, να ακολουθήσει το Χριστό.΄
Γιατί δεν αναζητεί το Χριστό, μετά τη διαπίστωση ότι δεν υπάρχει πουθενά ένας χώρος να ακουμπήσει την καρδιά του; Γιατί ποτέ δεν τον αναζήτησε.Τί τον εμποδίζει να τον αναζητήσει τώρα; Η υπερηφάνειά του.
Μια φορά πηγαίνοντας στο Άγιον Όρος ρώτησε κάποιος έναν μοναχό περιπαιχτικά, γέροντα, την πρώτη φορά που ήρθατε από το Περού, προσκυνητής στο Όρος, μείνατε και δεν ξαναφύγατε. Εγώ, ήρθα είκοσι δύο φορές και δεν έμεινα. Τί φταίει και δεν μπορώ να μείνω; Ο εγωισμός σου, είπε ο μοναχός.
Το να εγκαταλείψεις τα πάντα, αγαπημένα πρόσωπα, πατρίδα, αποκτήματα συμβαίνει σε πολλούς, με τη θέλησή τους ή το συνηθέστερο, χωρίς τη θέλησή τους. Αυτό όμως δεν είναι η αποταγή των μοναχών.Όταν το δικαστήριο δήμευσε την περιουσία του Σουηδού συγγραφέα Κνουτ Χάμσουν, ό πνευματώδης αυτός συγγραφέας είπε, δε σκόπευα να τα πάρω μαζί μου.
Οι μοναχοί τα εγκαταλείπουν όλα για χάρη της αγάπης του Ιησού και της ησυχίας, που έχει κανείς ζώντας για το Χριστό.
Αυτός που αναζητεί το Θεό σε όλη του τη ζωή, μαθαίνει να εμπιστεύεται στη Θεία Πρόνοια και έχει ένα μετρημένο δεσμό με πρόσωπα και πράγματα. Γνωρίζει ότι ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία γι΄ αυτόν. Εργάζεσθε όχι την βρώσιν την απολλυμμένην, αλλά την βρώσιν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, λέει ο Κύριος.
"Ούτος πας εξ υμών, ος ουκ αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού υπάρχουσιν, ου δύναται είναι μου μαθητής." (Λουκ. κεφ.ιδ΄).
"...πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός...και γαρ εν ενί Πνεύματι ημείς πάντες εις εν σώμα εβαπτίσθημεν... Αλλ¨ ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, τω υστερούντι περισσοτέραν διδούς τιμήν, ίνα μη η σχίσμα εν τω σώματι, αλλά το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τα μέλη. Και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος συγχαίρει πάντα τα μέλη."
"Ο αγαπών τον Θεόν, λέει ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος , εν αυτώ εστίν." Με την αγάπη του Θεού μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τη Θεία Πρόνοια.
Πηγή: http://moschoblog.blogspot.com/2011/08/blog-post_2641.html
Ευχαριστώ για την ανάρτηση. Αναρωτιέμαι αν μπορεί να γράφει κανείς για την μοναχική αποταγή χωρίς να είναι μοναχός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Άγιοι και οι Αγίες που ιστορούνται με το χέρι σε ένδειξη άρνησης μας παροτρύνουν να έχουμε τουλάχιστον επίγνωση ότι δεν κυνηγάμε πράγματα.
Στις περιπτώσεις που γράφουμε χωρίς την εμπειρία το γράψιμο είναι ένας τρόπος να μάθουμε κάτι γι αυτό που γράφουμε, αρκεί να έχουμε σημείο αναφοράς και να μη μιλάμε ως αυθεντίες.
Ένας γέρος 98 χρονών κάθε φορά που μιλούσε για κάτι άρχιζε με αυτές τις λέξεις. Ο πατέρας μου έλεγε... Ο γαμπρός του τον πείραζε. Πότε θα μας πεις τι λες εσύ;