ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τὴ 19η Ἰουλίου 2018
Έχει τὴν παραμικρὴ σχέση ἡ ἀρχαιοελληνικὴ φιλοσοφικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ σκέψη μὲ τὴν ἐπίσης ἀρχαιοελληνικὴ πολυποίκιλη θρησκευτικὴ παράδοση; Ἀσφαλῶς ὄχι! Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ ἱστορία, ὅπως θὰ δοῦμε, ἐν συντομία, στὴ συνέχεια τῆς ἀνακοίνωσής μας.
Μόνο ποὺ δὲν συμμερίζονται τὰ διδάγματα τῆς ἱστορίας καὶ τὴν κοινὴ λογική, κάποιοι σύγχρονοι «σοῦπερ-ἕλληνες», οἱ ὁποῖοι, προσβλέποντες στὴν «σωτηρία», ἡ ὁποία, κατ’ αὐτούς, θὰ ἔλθει ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, τὴν ἀποθεώνουν. Πιστεύουν πὼς ἡ λύτρωση τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ ἀναγέννησή της «περνᾶ» μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιστροφὴ στὸν ἀρχαιοελληνικὸ πολιτισμὸ καὶ γενικὰ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ παράδοση. Μόνο ποὺ ὠς «ἀρχαιοελληνικὸ πολιτισμὸ» θεωροῦν συλλήβδην ἄκριτα ὁλόκληρη τὴν ἀρχαιοελληνικὴ παράδοση, μαζὶ μὲ ὅλα τὰ πολλὰ θετικὰ καὶ τὰ ἀρνητικά της στοιχεῖα!
Ένα δὲ ἀπὸ τὰ ἀρνητικὰ στοιχεῖα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς παράδοσης εἶναι ἀναμφίβολα ἡ πολυποίκιλη καὶ ἀκαθορίστων ὁρίων, ἀρχαιοελληνικὴ θρησκευτικὴ παράδοση, τὴν ὁποία λανσάρουν σύγχρονοι νεοέλληνες λάτρεις της, ὠς «τὴν πιὸ ἐξευγενισμένη θρησκεία τῆς ἀνθρωπότητας», ὅπως ὑποστηρίζουν καὶ ἡ ὁποία «γέννησε τὸ ἀρχαιοελληνικὸ πολιτιστικὸ θαῦμα» καὶ γι’ αὐτὸ τὴν ἀναβίωσαν, τὴν ἀκολουθοῦν οἱ ἴδιοι καὶ θέλουν νὰ τὴν ἐπιβάλλουν σὲ ὅλους τούς Ἕλληνες, ὡς δήθεν «ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τοῦ ἑλληνισμοῦ», ὅτι δήθεν «δὲν νοεῖται Ἕλληνας πού νὰ μὴν ἀκολουθεῖ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ θρησκευτικὴ παράδοση», «δὲν νοεῖται ἑλληνισμὸς χωρὶς τὴν λατρεία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων»! Εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα; Σαφῶς ὄχι!
Αφορμή γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ τὴν...πρόσφατη, κατ’ ἔτος, συνάντηση τῶν«ἀρχαιοθρήσκων» στο Λιτόχωρο Πιερίας, στὶς πρόποδες τοῦ Ὀλύμπου, τοῦ «βουνοῦ τῶν θεῶν» τους. Ὅπως εἶναι γνωστό, καθιερώθηκε κάθε καλοκαίρι, μετὰ τὸ θερινὸ ἡλιοστάσιο (21 Ἰουνίου), νὰ συγκεντρώνονται στὸ συγκεκριμένο χῶρο, γιὰ νὰ συμμετάσχουν στὴν ἑορτὴ τῶν «Προμηθείων», Ἤτοι: νὰ κάνουν ἀναπαράσταση τῆς προμήθειας τῆς φωτιᾶς ἀπὸ τὸν μυθικὸ Τιτάνα Προμηθεα, ὁ ὁποῖος τὴν ἔκλεψε, σύμφωνα μὲ τὸ μύθο ἀπὸ τοὺς «θεοὺς» καὶ τὴν πρόσφερε στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ βέβαια, γιὰ τὴν φιλάνθρωπο αὐτὴ πράξη του οἱ μισάνθρωποι «θεοί», αὐτοὶ ποὺ μισοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς στεροῦσαν τὸ ἀγαθό τῆς φωτιᾶς, κάρφωσαν τὸν Προμηθέα στὸν Καύκασο, νὰ τυραννιέται αἰωνίως, ὥσπου ἕνας ἄνθρωπος, ὀ Ηρακλής, θὰ τὸν ἀπελευθερώσει ἀπὸ τὰ βάσανά του!
Ο ἔντυπος καὶ ἠλεκτρονικὸς τύπος φρόντισε νὰ δώσει ἀρκετὰ εὐρεία δημοσιότητα στὸ «μεγάλο γεγονὸς» τῶν ἀρχαιοθρήσκων. Ἄλλοι ἐκθείασαν τὸ «μεγάλο γεγονὸς» καὶ ἄλλοι τὸ παρουσίασαν μὲ σκωπτικὸ τρόπο. H εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (9-7-2018) παρουσίασε μὲ κριτικὴ διάθεση τὸ γεγονός, μὲ τὸν τίτλο: «Πιερία: Τὸ γραφικὸ σόου τῆς “παρέλασης” ἀπὸ τοὺς δωδεκαθεϊστὲς στὸ Λιτόχωρο», ἔγραψε τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά:«Ἀπὸ χλαμύδες, σανδάλια καί... ἀναμμένους πυρσοὺς πλημμύρισαν οἱ δρόμοι στὸ Λιτόχωρο Πιερίας τὸ βράδυ τῆς Παρασκευῆς, ἀφοῦ δεκάδες δωδεκαθεϊστὲς προχώρησαν σὲ ἀκόμη ἕνα γραφικὸ σόου, στὸ πλαίσιο τῆς ἐτήσιας γιορτῆς τῶν “Προμηθείων”. Στις πενθήμερες ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, ποὺ συμπληρώνουν φέτος 23 χρόνια, οἱ ὀπαδοὶ τῶν θεῶν τοῦ Ὀλύμπου ἔδωσαν γιὰ ἀκόμη μία φορὰ τὸ δικό τους... στίγμα, προκαλώντας ἀντιδράσεις καὶ εἰρωνικὰ σχόλια γιὰ τὴν παρέλασή τους ἔξω ἀπὸ ὀρθόδοξους ναοὺς μὲ ἀρχαιοελληνικὲς περιβολές, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς εὐφάνταστες τελετουργίες στὶς ὁποῖες συμμετεῖχαν γιὰ νὰ τιμήσουν τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πνεῦμα. Μεταξὺ ἄλλων, οἱ δαφνοστεφανωμένοι λάτρεις τοῦ δωδεκαθεϊσμοῦ πραγματοποίησαν πομπὴ στὸ κέντρο τοῦ Λιτόχωρου, ἀφήνοντας ἄφωνούς τούς ντόπιους καὶ τοὺς τουρίστες. Τὴν παράσταση ἔκλεψαν οἱ ἀρχαιοελληνικὲς χλαμύδες σὲ λευκὲς καὶ μπορντὸ ἀποχρώσεις, μὲ τὶς ὁποῖες εἶχαν ἐφοδιαστεῖ οἱ συμμετέχοντες γιὰ νὰ ἀποδώσουν φόρο τιμῆς στοὺς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου... Μάλιστα, τὸ δρώμενο πραγματοποιήθηκε ὑπὸ τὴν ἀρωγὴ τοῦ Δήμου Δίου / Ὀλύμπου καὶ τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν. Πάντως, οἱ ἔντονες κριτικὲς ποὺ ἔχουν δεχτεῖ στὸ παρελθὸν περί... γραφικότητας δὲν φαίνεται ὅτι πτοοῦν τοὺς ὀπαδοὺς τῶν δώδεκα θεῶν τοῦ Ὀλύμπου. Ὅπως ἀναφέρεται στὴν ἰστοσελίδα τῶν “Προμηθείων”, οἱ ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις προσελκύουν κάθε χρόνο χιλιάδες (!) θεατὲς λόγω τῆς ὑποβλητικῆς ἀτμόσφαιρας, τῆς κατάνυξης καὶ τῆς ἔντονης συγκίνησης ποὺ προκαλοῦν...».
Εμείς δὲν θὰ κάμουμε σκωπτικὰ σχόλια καὶ οὔτε θὰ χαρακτηρίσουμε τὴν «ἐκδήλωση» αὐτὴ τῶν ἀρχαιοθρήσκων ὡς «σόου», διότι, ἡ πίστη μας μᾶς ὑπαγορεύει νὰ σεβόμαστε τὰ πιστεύω τῶν ἄλλων, ὅποια καὶ ἂν εἶναι αὐτά. Νὰ σεβόμαστε τὴν ἐλευθερία ὅλων, ἀφοῦ πρῶτος τὴ σέβεται ὁ ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεός μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς δίνει τὸ δικαίωμα, ἀκόμα καὶ νὰ Τὸν ἀμφισβητοῦμε, ἀκόμα καὶ νὰ Τὸν ὑβρίζουμε καὶ νὰ Τὸν λοιδοροῦμε. Ἄλλωστε καὶ οἱ νόμοι δίνουν τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα στὸν καθένα νὰ ἔχει τὴν πίστη τῆς ἀρεσκείας του. Ἐμεῖς δὲν θὰ ἀκολουθήσουμε τοὺς προγόνους τῶν συγχρόνων πολυθεϊστῶν, οἱ ὁποῖοι, γιὰ αἰῶνες, στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, μακέλεψαν τοὺς δικούς μας προγόνους στὴν πίστη, μὲ τὰ ἕντεκα ἑκατομμύρια Μάρτυρες. Ζώντας ὅμως σὲ δημοκρατικὴ χώρα, ἔχουμε τὸ δικαίωμα τῆς κριτικῆς, διότι ὅτι λέγεται καὶ πράττεται δημοσίως, ὑπόκειται σὲ δημόσια κριτική.
Θα ρωτούσαμε λοιπὸν τοὺς μονίμως «ἐπαναστατημένους» καὶ «ὀργισμένους» κατὰ ἠμῶν τῶν Χριστιανῶν, ἀρχαιοθρήσκους, λάτρεις τῶν ἀρχαίων «θεῶν»: πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ τιμοῦν, κάθε χρόνο καὶ νὰ ἀναγάγουν σὲ λατρεία πρὸς τοὺς «θεοὺς» τους (διότι τὰ δημοσιεύματα κάνουν λόγο καὶ γιὰ λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις) τὰ «Προμήθεια», τὴ στιγμή, που σύμφωνα μὲ τὴν μυθολογία ὁ Τιτάνας Προμηθέας ὑπῆρξε «ἀντάρτης τῶν θεῶν»; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ τιμοῦν τοὺς «θεούς» τους καὶ ταυτόχρονα τὸν ἐχθρό τους, τὸν ὁποῖο καταδίκασαν νὰ τυραννιέται αἰώνια στὸν Καύκασο; Ἔχουν ἄραγε ὑπόψη τους, ὅτι τὸ μυθικὸ πρόσωπο τοῦ Προμηθέα εἶναι τὸ σύμβολο τῆς ἀνθρώπινης ἀνταρσίας κατὰ τοῦ θείου; Γνωρίζουν ὅτι στοὺς ἀποκρυφιστικοὺς κύκλους ὁ Προμηθέας ταυτίζεται μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Εωσφόρου, ὁ ὁποῖος, ἐναντιώθηκε κατὰ τοῦ Θεοῦ; Γνωρίζουν ὅτι ὁ Προμηθέας εἶναι τὸ σύμβολο τῶν ἀθεϊστῶν, ὁ ὁποῖος συμβολίζει τὴν ἀνθρώπινη ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεοῦ; Πῶς συμβιβάζεται αὐτὴ ἡ ἀντίφαση καὶ μάλιστα δίνεται τέτοια δημοσιότητα στὶς «ἑορτὲς» αὐτές; Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ φιλάνθρωπος Προμηθέας μὲ τὸν μισάνθρωπο Δία;
Σύμφωνα, ἐπίσης, μὲ τὴν ἐπίσημη ἀνακοίνωση των «Προμηθείων 2018», καλοῦνται οἱ ἐπισκέπτες «Νὰ γνωρίσουν τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα καὶ ἔθος, νὰ τιμήσουν τοὺς ἀρχαίους φιλοσόφους καὶ τὶς φιλοσοφικὲς σχολὲς μὲ δημόσιες συζητήσεις καὶ ἐκδηλώσεις, νὰ παρακολουθήσουν καλλιτεχνικά, πολιτισμικὰ καὶ τελεστικὰ δρώμενα, νὰ μετάσχουν σ’ αὐτὰ ὡς ἀναζωογονητικὴ μύηση στὶς ἀρχέγονες πηγὲς ποὺ μᾶς γέννησαν, νὰ νιώσουν μὲ κατάνυξη τὴν πατρώα ψυχή, νὰ ἔρθουν σ’ ἐπαφὴ μὲ τὴν κοσμοθέαση τῶν προγόνων μας». Ρωτάμε καὶ πάλι τοὺς ἀρχαιοθρήσκους: Γνωρίζουν ἄραγε καλὰ τί ἦταν στην ουσία οἱ πολυποίκιλες μορφὲς τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκευτικῆς παράδοσης καὶ πόση σχέση εἶχαν μὲ τοὺς μορφωμένους ἀρχαίους σοφοὺς καὶ ἐπιστήμονες προγόνους μας; Γνωρίζουν τὴ στάση τῶν σκοταδιστικῶν ἱερατείων ἀπέναντι σὲ κάθε νέα ἰδέα καὶ πρόοδο; Γνωρίζουν τὴ στάση τῶν σοφῶν, τῶν φιλοσόφων καὶ τῶν ἐπιστημόνων, ἀπέναντι στοὺς παιδαριώδεις μύθους, οἱ ὁποῖοι καὶ ἀποτελοῦσαν τὸ «πιστεύω» τοῦ ἀμαθοῦς ὄχλου, τοὺς ὁποίους ποδηγετοῦσε τὸ ἱερατεῖο; Γνωρίζουν γιὰ τὶς μεγάλες διώξεις καὶ δίκες τῶν σοφῶν καὶ τῶν ἐπιστημόνων στὴν Ἀθήνα του 5ου αιώνος (ὅπως καὶ τῶν κατοπινῶν αἰώνων), περὶ ἀθεΐας, τὶς ὁποῖες ἀπαίτησε τὸ ἱερατεῖο, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν διαβόητο ἱερέα καὶ μάντη Διοπειθη, τὸ 431 π, Χ.; Γνωρίζουν ὅτι σὲ αὐτὲς τὶς διώξεις καταδιώχτηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, βασανίστηκαν καὶ ἔχασαν τὴ ζωή τους ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δημιούργησαν τὸ πολιτισμικὸ θαῦμα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας (Σωκράτης, Θεόδωρος Κυρηναῖος, Περικλῆς, Ἀσπασία, Ἀριστοτέλης, Πλάτων, Πρωταγόρας, Ἀλκιβιάδης, Αἰσχύλος, Εὐριπίδης, Ἀναξαγόρας, Φειδίας, καὶ τόσοι ἄλλοι); Ἡ σύγχρονη ἔρευνα κατονόμασε τουλάχιστον πεντακοσιους, ἀπὸ τοὺς κορυφαίους σοφούς, οἱ ὁποῖοι διώχτηκαν, μόνο στὴν Ἀθήνα, ἐνῶ γιὰ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα δὲν ἔχουμε στοιχεῖα, ὅπου ἀσφαλῶς ἡ ἀρχαία θρησκεία ἔκανε τὶς διώξεις της καὶ ἴσως πολὺ χειρότερα ἀπὸ τὴν Ἀθήνα.
Διερωτόμαστε ἂν ἔχουν διαβάσει, μὲ τὴ δέουσα προσοχή, τοὺς ἀρχαίους συγγραφεῖς γιὰ τὴν ἀνθελληνική, τὴν ἀντικοινωνικὴ καὶ σκοταδιστικὴ δράση τῶν παραγόντων τῆς ἀρχαίας θρησκείας. Ἂν ἔχουν διαβάσει τοὺς ἱστορικοὺς των περσικῶν πολέμων, ὅπου τὸ κέντρο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, οἰ Δελφοί, ὑπῆρξε τὸ πλέον ἀνθελληνικὸ κέντρο, τὸ ὁποίο συνταχτηκε μὲ τοὺς Περσες καὶ ἔδινε ψευδεῖς χρησμοὺς (ἄλλωστε ὅλοι ψεύτικοι ἦταν), πρὸς τὶς ἑλληνικὲς πόλεις νὰ παραδοθοῦν στοὺς Πέρσες, ὡς θέλημα τῶν «θεῶν»! Ἔχουν ἀκούσει μήπως γιὰ τοὺς τέσσερις φονικότατους «Ἱεροὺς Πολέμους» (595-332 π. Χ.), οἱ ὁποῖοι ἔγιναν γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν οἱ ἱερεῖς τὰ συμφέροντα τοῦ μαντείου τῶν Δελφῶν καὶ ἀποδεκάτισαν ἔτσι τοὺς Ἕλληνες καὶ ἔφεραν πιὸ κοντὰ τὴν παρακμὴ τῆς Ἑλλάδος; Γνωρίζουν ἄραγε ὅτι τὸ σκοταδιστικὸ θρησκευτικὸ αὐτὸ κέντρο, τῆς δεισιδαιμονίας καὶ τοῦ ἀνθελληνισμοῦ, ὑπῆρξε ὁ ὀλετήρας τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ τὸ κύριο αἴτιο τῆς παρακμῆς της, διότι εὐθύνεται γιὰ τὴν ὑποδαύλιση τοῦ ἀδελφοκτόνου πελοποννησιακοῦ πολέμου, δίνοντας ψευδοχρησμοὺς στὶς ἀντιτιθέμενες παρατάξεις (Σπαρτιατῶν – Ἀθηναίων), γιὰ νίκη τοὺς κατὰ τῶν ἀντιπάλων; Γνωρίζουν γιὰ τὴ στάση τῶν ἀρχαιοελληνικῶν «ἱερῶν» κατὰ τὴν ρωμαιοκρατία, τῶν ὁποίων οἱ ἱερεῖς ὑποδέχτηκαν τοὺς κατακτητὲς ὡς σωτῆρες; Γνωρίζουν μήπως ὅτι οὐδέποτε οἱ σοβαροὶ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι διανοήθηκαν νὰ μιμηθοῦν τοὺς «θεοὺς» τῆς ἀρχαίας θρησκείας; Γνωρίζουν μήπως, πὼς ὅταν οἰ Αθηναίοικατεστρεψαν τους Μηλίους το 416 π. Χ. πρόβαλαν τὸν ἰσχυρισμό: ὅτι αὐτὰ κάνουν καὶ οἱ «θεοὶ» (Θούκ. Ἐ΄ Βιβλίο, 85-116); Γνωρίζουν τὴ μεγαλειώδη διακήρυξη του Ξενοφάνη (570-480 π. Χ.) ὅτι οἱ ποιητὲς – μυθογράφοι Ομηροςκαι Ησιοδος «ὡς πλεῖστα ἐφθέγξαντο θεῶν ἀθεμίστια ἔργα, κλέπτειν μοιχεύειν τὲ καὶ ἀλλήλους ἀπατεύειν»(Β12) («τραγούδησαν πολυάριθμες παράνομες πράξεις τῶν θεῶν: πὼς κλέβουν, πὼς μοιχεύουν καὶ ἐξαπατᾶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον»;
Γνωρίζουν ἐπίσης, ἂν ἔχει τὴν παραμικρὴ σχέση ὁ ὀρθὸς λόγος τῶν σοφῶν καὶ τῶν ἐπιστημόνων μὲ τοὺς γραώδεις, παράλογους καὶ ἀνήθικους μύθους, οἱ ὁποῖοι συνέθεταν τὴν «θεολογία» τῶν διαφόρων μορφῶν τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας; Ἀναρωτήθηκαν ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει λ.χ. ἠ οντολογία τοῦ Πλάτωνα, ὁ θετικισμὸς τοῦ Ἀριστοτέλη, τὰ μαθηματικά τοῦ Πυθαγόρα, ἡ ἰατρικὴ τοῦ Ἱπποκράτη, ἡ ἀστρονομία τοῦ Ἀναξαγόρα καὶ τοῦ Ἱππάρχου, ἡ Γεωμετρία τοῦ Ἀρχιμήδη καὶ τοῦ Εὐκλείδη, μὲ τὶς ἀπίστευτες καὶ ἀπίστευτες πρακτικὲς της μαντικής, τῆς μαγείας, τὶς θυσίες, τὸ φόβο τῶν «διοσημειῶν», τὴ δράση τῶν διαβόητων πυθαϊστῶν (πρακτόρων τῶν Δελφῶν σὲ κάθε πόλη), τοὺς ὀρφεοτελεστές, τοὺς καθαρτὲς μιασμάτων, τοὺς ψευδοθεραπευτές, τὰ ἀσκληπιεῖα τῶν τσαρλατάνων ἱεροθεραπευτῶν, καὶ πάμπολλες ἄλλες πρακτικές της θρησκείας; Μποροῦν νὰ μᾶς ὑποδείξουν πολλοὺς ἱερεῖς καὶ μάντεις, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν σοφοὶ καὶ ἐπιστήμονες; Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ φιλοσοφία μὲ την «Ἱερὴ Πορνεία», τοὺς κανιβαλισμοὺς τῶν Μαινάδων, τοὺς βακχισμούς, καὶ δυστυχῶς τὴν φρίκη των ανθρωποθυσιῶν (φαρμακούς, κλπ), οἱ ὁποῖες, σύμφωνα μὲ σαφέστατες μαρτυρίες, τοῦ περιηγητῆ Παυσανία (110-180 μ. Χ.), τοῦ νεοπλατωνικού Πορφυριου (234-305 μ. Χ.), καὶ τοῦ ρήτορα Λιβανιου (314-392 μ. Χ.), τελοῦνταν καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀρχαιότητας, καὶ τουλάχιστον ἕως καὶ τὸν 4ο μ. Χ. αἰώνα;
Ο ἀείμνηστος διαπρεπὴς καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Β. Ἰωαννίδης εἶχε ἀναφέρει τὰ ἑξῆς διαφωτιστικὰ γιὰ τὴν διάσταση φιλοσοφίας καὶ ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας: «οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ φιλόσοφοι ἐθνικοὶ οὐδεμίαν πίστιν ἔτρεφον πρὸς τοὺς θεοὺς τῆς μυθολογίας καὶ κατεπολέμουν παντιοτρόπως τὴν πίστιν τοῦ λαοῦ εἰς αὐτούς, δὶ’ ἐπιχειρημάτων … οἱ Κυνικοὶ καὶ οἱ Στωικοὶ φιλόσοφοι ἐχλεύαζον τὴν πίστιν τῶν πολλῶν ὅτι διὰ θυσιῶν καὶ προσφορῶν ἐξηυμενίζοντο οἱ θεοί, ἐνῶ κατ’ αὐτοὺς ἡ ἐσωτερικὴ κάθαρσις μόνον δέον νὰ διακρίνη τὸν ἀληθῶς εὐσεβῆ» (Β. Ἰωαννίδη, Ὁ μυστικισμὸς τοῦ Ἄπ. Παύλου, σέλ.80). Ἐπίσης ὁ μεγάλος μελετητὴς τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, Σουηδὸς καθηγητὴς Μ. Nilsson, τόνισε πὼς «Ἡ πνευματικὴ ἀνάπτυξη τῆς Ἑλλάδος ἔφερε στὸ φῶς τὰ ἐλαττώματα τῶν θεῶν της καὶ τῆς θρησκείας της» (M.NilssonΙστορία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας, σέλ. 277). Καὶ ὁ καθηγητὴς Εὐάγγελος Θεοδώρου ἐπισήμανε πὼς «οἱ φιλόσοφοι ἐκλόνισαν ἐκ θεμελίων τὴν λαϊκὴν πολυθεϊστικὴν πίστιν» (Θ.Η.Ε.,τόμ.9,στ.66). Τέλος ὁ καθηγητὴς Πανεπιστημίου Π. Παναγιώτου ἔγραψε πώς: «Αὐτοὶ (οἱ φιλόσοφοι) βάλθηκαν ν’ ἀκουμπήσουν μὲ τρόπο ὅτι γινόταν θετικότερο, τὰ μεγάλα αἰνίγματα τοῦ κόσμου: Ποιὰ εἶναι ἡ προέλευσή του, ποιὰ εἶναι ἡ οὐσία καὶ τὸ νόημά του, ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς καὶ ποιὸ τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον του. Καὶ ἀφήνοντας τοὺς θεοὺς στὴ μακαριότητα ἢ τὶς αὐθαίρετες ἐπιδιώξεις τῶν, προσπαθώντας ἀκόμη, νὰ ἐξοστρακίσουν, ὅσο γινόταν, τοὺς παραλογισμοὺς τὶς ἀδικαίωτες πίστεις καὶ τὶς μαγικὲς πράξεις ποὺ ἐπηρεάζουν τὴν πορεία τῶν γεγονότων, καὶ τὶς σχετικὲς ἀνακοπτικὲς κάθε προόδου φοβίες, ἔδωσαν ὁ καθένας τῶν ἢ τουλάχιστον, προσπάθησαν νὰ διαμορφώσουν κοσμολογικὲς θεωρίες, ποὺ ἀποτέλεσαν πηγὲς ἐπιστημονικῶν ρευμάτων καὶ προσανατολισμῶν γιὰ αἰῶνες κατόπιν» (Π. Παναγιώτου, Εἰσαγωγὴ στὸ Περὶ Οὐρανοῦ τοῦ Ἀριστοτέλη, ἔκδ. Νέα Σύνορα, Ἀθήνα 1989, σέλ.59).
Μπορούν νὰ μᾶς ποῦν τί σχέση ἔχουν οἱ μύθοι τῆς ἀρχαίας θρησκείας, ἤτοι ἡ «θεολογία» της, μὲ τὴν πίστη τοῦ Ἀναξαγόρα γιὰ τὸ Θεό: «Νοῦς δὲ ἐστὶν ἀπειρον καὶ αὐτοκρατὲς καὶ μέμεικται οὐδενὶ χρήματι, ἀλλὰ μόνος αὐτὸς ἀφ’ ἑαυτοῦ ἐστὶν» (ἄπ.12); Μὲ τὴν πίστη τοῦ Ἀριστοτέλη: «ἀΐδιον καὶ οὐσία καὶ ἐνέργεια οὖσα. Κινεῖ δὲ ὧδε τὸ ὀρεκτὸν καὶ τὸ νοητὸν» (Μεταφ.1072Β3); Μὲ τὸ «θεῖον ἀθάνατον καὶ ἀνόλεθρον» του Αναξιμάνδρου;Μὲ τὸ «Πολλοὺς μὲν θεοὺς λατρεύουσι τὰ ἔθνη, ἀλλ’ ἡ φύσις ἕνα καὶ μόνον Θεὸν ἐνδείκνυσι» (Φιλοδ.Περὶ Εὐσεβ.21), τοῦ Ἀντισθένη; Τὸ «τὸ θεῖον οὐχὶ ἀνθρωπόμορφον, ἀλλ’ ἀποκλειστικῶς πνεῦμα» τοῦ Ἐμπεδοκλῆ; Μὲ τὸ «εἰ οἱ θεοὶ εἰσὶ κακοί, οὐκ εἰσὶ θεοὶ» (Ἠρακλ. Μαινομ.) τοῦ Εὐριπίδη; Μὲ τὴ θεώρηση τοῦ θείου, ὅτι,«1)οὐκ ἔστιν γινόμενον», 2) «ἔστιν ἄπειρον», 3) «ἔστιν ἕν», 4) «ἔστιν ἀκίνητον καὶ ἀπαθὲς» καὶ 5) «ἔστιν ἄυλον» ((ΜΕΕ,τόμ.Θ΄,σέλ.920) τοῦ Μέλισσου τὰ Σάμιου;
Αξιοσημείωτη εἶναι ἡ παρατήρηση τοῦ μέγιστου τῶν ἱστορικῶν του 20ου αιώνος Άρνολντ Τόυμπη: Ὅτι οἱ ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων βρισκόταν «ἀπελπιστικῶς χαμέναι μέσα εἰς μίαν πνευματικὴν ἐρημίαν … (γι’ αὐτὸ)προχωροῦσαν διαρκῶς περαιτέρω εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ σκεπτικισμοῦ» (Σπουδὴ τῆς Ἱστορίας, μέτ. Ν. Παπαρρόδου, Ἀθῆναι 1962,σέλ.455). Και ἀλλοῦ ἐπισημαίνει πώς, οἱ φιλόσοφοι ἔθεσαν τὸν Δία «ἐντὸς κλουβιοῦ(ὁ ὁποῖος πιὰ) ἦταν ἀνίκανος νὰ ὑποφέρει μίαν αἰωνιότητα ἀναγκαστικῆς εὐπρεπείας, ὡς ἀνώτερος τρόφιμος ἑνὸς στωικοῦ ἀναμορφωτηρίου» (Ἄρνολντ Τόυμπη Σπουδὴ τῆς Ἱστορίας, μέτ. Ν. Παπαρρόδου, Ἀθῆναι 1962,σέλ.473). Γιὰ ὅσους μελετοῦν σοβαρὰ καὶ ἀντικειμενικὰ τὴν ἱστορία δὲν ἔχουν παρὰ νὰ διαπιστώσουν ὅτι ἡ ἀκαθορίστων ὁρίων ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς παράγοντες παρακμῆς τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος. Στὰ πρωτοβυζαντινὰ χρόνια ἀμφότερες ἔρεγχαν τὸ ἐπιθανάτιο ρόγχο τους, καθότι ἡ θρησκεία εἶχε συμπαρασύρει τὴν Ἑλλάδα στὸν τάφο της. Ἂν δὲν βρισκόταν ὁ εὔρωστος Χριστιανισμὸς γιὰ νὰ σώσει, ο, τί καλὸ ὑπῆρχε στὴν πολιτισμική της παράδοση, θὰ εἶχε τὴν τύχη τῆς ἀρχαίας θρησκείας! Ὅ, τί διέσωσε ὁ Χριστιανισμὸς αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν πραγματικὴ ἀξία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος!
Όλα αὐτὰ τὰ ἀγνοοῦν οἱ διοργανωτὲς τῶν «Προμηθείων»; Ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ πιστέψουμε. Δὲν τὰ ἀγνοοῦν, ἁπλῶς τὰ προσπερνοῦν, διότι πραγματικός τους στόχος δὲν εἶναι ἡ ἀνάδειξη τοῦ καθαροῦ καὶ πραγματικοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ κλέους, ἀλλὰ ἡ προώθηση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, στὴν ὁποία θέλουν νὰ δώσουν ἐπίφαση «ἐπιστημονική», «φιλοσοφικὴ» καὶ «πολιτισμική», γιὰ νὰ τὴν στρέψουν κατὰ τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως! Αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικός τους σκοπός. Τὰ περὶ «ἐπανελλλήνισης» καὶ «λατρεία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος» καὶ οἱ πομπώδεις φολκλορισμοί, εἶναι καὶ γίνονται γιὰ τὴ δημιουργία ἐντυπώσεων!
Κλείνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας θὰ θέλαμε γιὰ πολλοστὴ φορὰ νὰ ἐπισημάνουμε στοὺς πιστούς μας, ὅτι τὸ καινοφανὲς παγκόσμιο κίνημα τῆς στροφῆς πρὸς τὸν πολυθεϊσμό, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ μία σύγχρονη μορφὴ καὶ τακτικὴ ἀντιχριστιανισμοῦ. Δὲν εἶναι στὴν οὐσία κάτι νέο, ἀλλὰ παλιό, τὸ ὁποῖο ἔχει τὶς ρίζες του στὸν «εὐρωπαϊκὸ διαφωτισμὸ» τοῦ 18ου καὶ 19ου αιώνα, ὁ ὁποῖος ἀνέσυρε ἀπὸ τὰ ἀραχνιασμένα ντουλάπια τῆς ἱστορίας κάθε σαθρότητα τοῦ προχριστιανικοῦ παρελθόντος, τὴν ὁποία εἶχε ἀπορρίψει ἡ ἱστορία καὶ τὴν ὁποία ἔριξε στὸν ἀγώνα κατὰ τοῦ παραφθαρμένου Χριστιανισμοῦ τῆς Δύσεως. Ο «κλασικισμὸς» προσπάθησε νὰ περιθωριοποιήσει τον «σκοταδιστικὸ» Χριστιανισμὸ στὴ Δύση, κάτι ποὺ δὲ μπορεῖ νὰ πετύχει στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας. Ὁποιοδήποτε «ἀντίπαλο δέος» ἐνάντια στὴν γνήσια Ὀρθόδοξη Πίστη μας, ἀποδεικνύεται μηδαμινὸ καὶ ἀπόλυτα ἀναποτελεσματικό. Αὐτὸ φάνηκε και στα φετινὰ «Προμήθεια», ὅπου, μερικὲς δεκάδες ἀρχαιοθρῆσκοι, προσπάθησαν νὰ «συνδέσουν» τὸν πολιτισμό, τὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη μὲ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία, μὲ τὴν ἀπόδοση τιμῶν στον «ἀντάρτη τῶν θεῶν» μυθικὸ τιτάνα Προμηθέα! Ποὺ ὅμως ἡ ἴδια ἡ φύση τῆς «ἑορτῆς» ἀναιρεῖ πανηγυρικὰ τὴν ὁποιαδήποτε σχέση ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας καὶ ἀρχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ!
Εμείς δὲν θὰ συμμεριστοῦμε τὴν ἄποψη κάποιου ἰστολογίου, ὄτι «Μὲ αὐτὰ καὶ μὲ αὐτά, τὸ Λιτόχωρο πλέον εἶναι ἡ μοναδικὴ περιοχὴ τῆς χώρας ποὺ κατάφερε νὰ ἔχει δύο φορὲς τὸν χρόνο καρναβάλι» (https://luben.tv/stream/121564), ἀλλὰ θὰ κλείσουμε τὸ πόνημά μας μὲ ἕναν καταπληκτικὸ διδακτικὸ λόγο τοῦ Ισαὰκ τοῦ Σύρου: «Πρέπει νὰ ὀνομάζει κάποιος τὴν σύγχυση ὄχημα τοῦ διαβόλου, καθότι ὁ σατανᾶς κατὰ τὴν ὁμοίωση τοῦ ἡνιόχου συνηθίζει νὰ ἐπιβαίνει στὸ νοῦ, ἀφοῦ λάβει μαζί του ὅλα τὰ πάθη, καὶ εἰσέρχεται στὴν ταλαίπωρο ψυχή, την οποία καταποντίζει διὰ τῆς συγχύσεως»: (Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, Λόγ. ΛΓ ', ἔκδ. Ἀστέρος, Ἀθῆναι 1961, σέλ. 125). Διότι, τέτοια φαινόμενα, μόνο ὡς πνευματικὴ σύγχυση μποροῦν νὰ λογισθοῦν!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου