…Εμείς όμως, σταθερά αμετανόητοι, μάθαμε απλά να θρηνούμε όλο και πιο «ωραία» τους νεκρούς μας…
Οι παλαιοί άνθρωποι μπροστά στην ασέβεια έλεγαν «θα ρίξει ο Θεός φωτιά να μας κάψει». Εκείνοι οι άνθρωποι ζούσαν με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους στην καθημερινότητά τους. Τους μιλούσαν σα να τους είχαν δίπλα τους. Δεν έβλεπαν τον Θεό σαν έναν εκδικητικό και μοχθηρό μπαμπούλα που περίμενε στη γωνία με το μαστίγιο στο χέρι. Αντιθέτως, ακόμη και αυτή η φράση, «θα μας ρίξει ο Θεός φωτιά να μας κάψει», δείχνει μια οικειότητα, ένα φιλότιμο βρε αδερφέ, που είχαν οι παλαιοί άνθρωποι. Να είναι σωστοί απέναντι στον Θεό.
Βλέπουμε και τους ταπεινούς Αγίους, οι οποίοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως τους πιο αμαρτωλούς, με φόβο Θεού να ελπίζουν στο έλεός Του την ημέρα της Κρίσεως. Θυμήθηκα τώρα και μία πρόσφατη ομιλία του π. Ευάγγελου Παπανικολάου στην οποία διηγήθηκε την μετάνοια ενός ομοφυλόφιλου, του Σταμάτη, μετά την συνάντησή του με τον Άγιο Παΐσιο. Στο τέλος ο Σταμάτης έδωσε παραγγελιά να τον θάψουν σε έναν γυμνό τάφο, ούτε καντήλι ούτε τίποτα, για να τον πατάνε όλοι καθώς θα πηγαίνουν στους τάφους των οικείων τους. Θεωρούσε τον εαυτό του «του πατήματος», όπως είχε πει. Ο ίδιος δηλαδή επέβαλε στον εαυτόν του αυτήν την τιμωρία έχοντας συναίσθηση των αμαρτιών του.
Εμείς τώρα που να τ’ ακούσουμε όλα αυτά; Βγάζουμε φλύκταινες και επαναστατούμε. Δεν ζούμε πια με τον Χριστό στην καθημερινότητά μας και όλα τούτα μας φαίνονται ξένα. Στα χρόνια της στέρησης οι παλαιοί άνθρωποι κρατούσαν τον Χριστό κοντά τους έχοντας συναίσθηση της αμαρτίας. Στα ‘παχουλά’ χρόνια της καλοπέρασης εμείς αντικαταστήσαμε τον Ιησού Χριστό με την ψευδαίσθηση των δικών μας δυνάμεων και χάσαμε την συναίσθηση της αμαρτίας. Τον δικό Του νόμο τον βγάλαμε από την ζωή μας και Του λέμε: Εσύ αρχίζεις από εδώ, εμείς από εκεί. Αυτά δικά σου, αυτά δικά μας. Αυτά αφορούν εμάς, αυτά εσένα. Έτσι του λέμε του Ιησού Χριστού.
Σήμερα μπροστά σε τραγικά γεγονότα όταν ακούμε για «πνευματικούς νόμους» και «τιμωρία» νοιώθουμε απειλή. Χάσαμε εκείνη την ωραία απλοϊκή σχέση, τον φόβο Θεού που είχαν οι παλαιότεροι, και αντιμετωπίζουμε τον Θεό σαν κάποιον ξένο που ήρθε να καταπατήσει την ιδιοκτησία μας. Το διανοούμαστε; Τόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από κοντά Του. Πόσα θύματα έχουμε θρηνήσει σε αυτήν την ταλαίπωρη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια; Τί άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε ότι φταίει το τείχος της αμαρτίας που υψώσαμε και νομιμοποιήσαμε; Μήπως η δική μας αμετανοησία καθρεπτίζεται ακόμη και σ’ αυτούς τους τρισάθλιους της κυβέρνησης που δεν αναγνωρίζουν καμμία ευθύνη; Μα πόσο τυφλοί είμαστε που ούτε αυτό δεν μπορούμε να δούμε;
Εμείς όμως, σταθερά αμετανόητοι, μάθαμε απλά να θρηνούμε όλο και πιο «ωραία» τους νεκρούς μας.
Μιλούσα με μία ξαδέλφη μου χθες. Είναι άθεη, ή ντεμί άθεη, πιστεύει αλλά και πάλι δεν πιστεύει, θέλει να πιστέψει αλλά το σκέπτεται. Συζητούσαμε για τις πυρκαγιές και μου είπε μονομιάς και με απόλυτη σιγουριά: «ΕΜΕΙΣ φταίμε.» Και λέω, κοίταξε βρε παιδί μου αυτή η άθεη που, ανεξαιρέτως πως το εννοεί, τουλάχιστον ξεκινά απ’ την σωστή αφετηρία. Και βλέπεις μετά την Εκκλησία της Ελλάδος να μην λέει ούτε κουβέντα για μετάνοια και θλίβεσαι για την κατάντια μας.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου