Η στάση της ιστορίας μπροστά στην αγένεια.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΕΝΕΙΑ

Το μάθημα ότι η τήρηση των προβλεπόμενων τύπων αποτελεί πρώτα απ’ όλα ζήτημα αυτοεκτίμησης

Από τον Γιώργο Κ. Στράτο, Δικηγόρο - δημοσιογράφο

Οσα συνέβησαν την προηγούμενη Δευτέρα στη Γαλλία πιθανότατα για τα παρ’ ημίν κρατούντα σημερινά ήθη και συμπεριφορές να ακούγονται σαν ιστορίες από άλλον πλανήτη. Υπήρξαμε κι εμείς όμως μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες μία χώρα αξιοπρεπών στους τρόπους και το ντύσιμο και ευγενών στο φέρεσθαι ανθρώπων, ανεξαρτήτως μορφωτικής και οικονομικής τάξεως, πολιτικών και κοινωνικών πεποιθήσεων.

Ολα αυτά προτού η λαίλαπα μίας κακώς εννοούμενης «προοδευτικότητας» -Θεέ μου, τι λέξη!- τα κάνει όλα ίσιωμα για να μπορέσουν να αναδειχθούν και να επιπλεύσουν άχρηστα λιγδοτάμπουρα που ήρθαν, με το συμπάθιο, να επιβεβαιώσουν την παροιμία «τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι».
Στις 18 Ιουνίου, λοιπόν, οι Γάλλοι γιορτάζουν την επέτειο του δικού τους «ΟΧΙ» στη ναζιστική Γερμανία. Αυτή τη μέρα του 1940 ο αείμνηστος στρατηγός Σαρλ ντε Γκολ, που είχε διαφύγει στο Λονδίνο από την κατεχόμενη πατρίδα του, απευθύνθηκε στους συμπατριώτες του από τη ραδιοφωνική συχνότητα του BBC, κηρύσσοντας την έναρξη της γαλλικής αντίστασης, μεταξύ άλλων με τις φράσεις: «Εχει ειπωθεί η τελευταία λέξη; Πρέπει να εξαφανιστεί η ελπίδα; Είναι η ήττα οριστική; Οχι!».
Στον φετινό εορτασμό ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν παρευρέθηκε στην πόλη Μον Βαλεριάν. Ενώ χαιρετούσε παρευρισκόμενους μαθητές, ένας από αυτούς άρχισε να τραγουδάει επιδεικτικά τη «Διεθνή» των κομμουνιστών και, μόλις τον πλησίασε ο πρόεδρος, τον ρώτησε: «Είσαι καλά, Μανού;»
Σε αντίθεση με ομολόγους του, εξοικειωμένους με την απρέπεια στο όνομα μίας ψευδεπίγραφης οικειότητας με τα νιάτα και τις δηθενιές τους, ο… Μανού-Μανολάκης μανούριασε για τα καλά! Mε αυστηρότητα και ύφος ανάλογα του αξιώματός του, έκοψε τον αέρα του θρασύ νεαρού: «Οχι, αυτό δεν γίνεται, όχι, όχι, όχι, όχι!» είπε ο Μακρόν. Ο γαβριάς μαζεύτηκε ψελλίζοντας ένα: «Συγγνώμη, κύριε πρόεδρε». Μόνο που αυτή δεν αρκούσε στον πρόεδρο. «Είσαι εδώ σε έναν επίσημο εορτασμό, πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως πρέπει. Μπορεί γενικά να φέρεσαι σαν βλάκας, αλλά σήμερα είναι η μέρα της Μασσαλιώτιδας και θα με αποκαλείς κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας ή κύριε. Εντάξει;»συνέχισε. Για να τον αποτελειώσει λέγοντάς του: «Και πρέπει να μάθεις να κάνεις τα πράγματα με τη σωστή σειρά.
Τη μέρα που θα θέλεις να κάνεις την επανάσταση, θα πρέπει πρώτα να έχεις πτυχίο και δουλειά, να τρέφεσαι μόνος σου, εντάξει; Τότε να πας να δώσεις μαθήματα και σε άλλους».
Γιασάν, εξοχότατε κύριε πρόεδρε! Για να είμαστε κι εμείς ευγενείς ακόμη και ως προς τις δάνειες λέξεις, προστακτική του ρήματος της τουρκικής «yasamak» που σημαίνει «ζω». Και να αγιάσει το στοματάκι του που θύμισε, ως καθ’ ύλην αρμόδιο ένεκα γαλατικής αβρότητος άλλωστε, σε μικρούς και μεγάλους ότι η τήρηση των προβλεπόμενων τύπων, προσφωνήσεων, πρωτοκόλλων αποτελεί πρώτα από όλα ζήτημα αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού.
Ασε που με το «σεις» και με το «σας» εξασφαλίζονται και οι απαραίτητες αποστάσεις για την αποφυγή ολέθριων λαθών στα οποία συνήθως οδηγούν οι εύκολες οικειότητες. Σε όλες μας τις σχέσεις.
dimokratianews24.06.2018
aktines

Η πύλη του Ρωμανού