Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό την διοικούσα Εκκλησία να ασχολείται με μουχλιασμένα κλισέ θέματα που αφορούν την γυναίκα (ισότητα της γυναίκας, βία κατά της γυναίκας) μέσα σε «στεγανοποιημένα» πλαίσια, σε μία εποχή που η νέα τάξη με σύμμαχο την καλπάζουσα τεχνολογία και ιατρική έχει κάνει «επιστήμη» την κακοποίηση των δύο φύλων. Όσον αφορά την γυναίκα συγκεκριμένα, και επειδή η νέα τάξη μεταξύ των άλλων θέλει να αναλάβει τον ρόλο της παιδοποιίας για την μείωση του πληθυσμού, κλέβει τούτη την στιγμή μπροστά στα μάτια μας αυτό το μοναδικό δώρο που έχει δώσει στη γυναίκα ο Θεός: ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ.
Και την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά εμείς βλέπουμε την διοικούσα Εκκλησία να αναλώνεται στο αφρολέξ της ισότητας και της ενδοοικογενειακής βίας*, ενώ αδιαφορεί μπροστά στην σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών από την ίδια την Πολιτεία, περιθάλπει τον κιναιδισμό και δεν ορθώνει τείχος και σαφή καθαρό λόγο κατά των εκτρώσεων -κάτι ψέλλισε τελευταία για τα μάτια του κόσμου περί αξίας της ανθρώπινης ζωής, αλλά στηρίζει τα m-RNA σκευάσματα των εκτρωμένων κυτταρικών σειρών και ενέταξε στο λεξιλόγιό της τις λεγόμενες «θεραπευτικές εκτρώσεις»!
Σε όλες αυτές τις βίες η διοικούσα Εκκλησία ‘κλείνει το μάτι’, ενώ αναλώνεται υποκριτικώς στην ενδοοικογενειακή βία και στην βία κατά των γυναικών!
Οι μπερδεμένοι άνθρωποι όμως που βγάζει αυτό το σύστημα δεν έχουν στον ορίζοντα την οικογένεια αφού «χάνονται» οι ίδιοι μέσα στα δικά τους βαθειά εσωτερικά τραύματα που τους προκάλεσε η ανώμαλη νεοταξική ατζέντα από την τρυφερή τους ηλικία. Οι εκτρώσεις και ο κιναιδισμός εξίσου γίνονται εμπόδια και καθιστούν ανίκανους τους ανθρώπους να τεκνοποιήσουν και να αναθρέψουν παιδιά μέσα σε ευλογημένες οικογένειες. Η σχέση μάνας παιδιού «παγώνει», ενώ με την εξέλιξη της τεχνολογίας τα παιδιά «υφαρπάζονται» από τον άνδρα και την γυναίκα για να γίνουν εμπορεύματα στον κάθε ανώμαλο. Πρόκειται περί κανονικού πολυμέτωπου πολέμου της νέας τάξης εναντίον του ανθρώπου, στον οποίον χρησιμοποιούνται παντός είδους όπλα που σκοπό έχουν να πλήξουν στο μέγιστο βαθμό και να αχρηστεύσουν το δημιούργημα του Θεού έτσι ώστε να μην είναι σε θέση να εκπληρώσει τον σκοπό της μετανοίας του.
Και την ώρα που συμβαίνει αυτό αντί η διοικούσα Εκκλησία να σηκωθεί να πάρει τον πρώτο λόγο και να διαλύσει τα δαιμονικά τους σχέδια, αντί να μιλήσει καθαρά ΕΝΑΝΤΙΟΝ της ομοφυλοφιλίας, ΕΝΑΝΤΙΟΝ των εκτρώσεων, ΕΝΑΝΤΙΟΝ του σύγχρονου παιδομαζώματος της ανωμαλίας που διεξάγει η ίδια η Πολιτεία, κάθεται στη γωνία και πιπιλίζει το αφήγημα που της δίνουν, κρατώντας στην ουσία τα προσχήματα για να κάνουν εκείνοι ανενόχλητοι την δουλειά τους.
Αναπόφευκτα λοιπόν έρχονται πάλι στο μυαλό μας οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του σοφού Παναγιώτη Κονδύλη, οι αφελείς που προπαγανδίζουν όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς:
Όμως οι ιδιοτελείς δεν έχουν μόνο τις νομιμοποιητικές ανάγκες, που ικανοποιούν οι αφελείς. Έχουν και ανάγκες πρακτικές, πρέπει δηλαδή, σε αντίθεση με τους διανοούμενούς τους, να δρουν συνεχώς μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις, όπου διακυβεύονται τεράστια οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα. Όταν π.χ. το αμερικανικό Πεντάγωνο καταρτίζει τους σχεδιασμούς του, που φθάνουν ήδη βαθιά μέσα στον 21ο αιώνα, δεν καλεί βέβαια τον Rawls, ούτε τον Habermas ούτε άλλους ηθικοφιλόσοφους προκειμένου να ακούσει και να ακολουθήσει τις συμβουλές τους. Κατά τη χάραξη και την άσκηση της πολιτικής τα νεφελώματα διαλύονται και τα αστεία τελειώνουν, και σταθμίζονται χειροπιαστά δεδομένα και ορατές τάσεις.
Οι οικουμενιστικές ιδεολογίες διόλου δεν προοιωνίζουν την πραγματική μετάβαση προς έναν οικουμενισμό ισότιμων ομάδων και ατόμων. Γιατί θεωρητικά ισχύουν μεν για όλους, πρακτικά όμως ερμηνεύονται δεσμευτικά από τους ισχυρούς και ανοίγουν τις θύρες για οποιεσδήποτε επεμβάσεις κρίνουν σκόπιμες οπουδήποτε. Ό,τι ήταν για τους Ρώσσους κομμουνιστές χθες ο «προλεταριακός διεθνισμός», είναι σήμερα για τους Αμερικάνους τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Και στον 21ο αιώνα, όπως πάντοτε στο παρελθόν, την Ιστορία θα την καθορίσει όποια Δύναμη θα είναι σε θέση να προσδιορίζει δεσμευτικά για τους υπόλοιπους το περιεχόμενο και την πρακτική εφαρμογή των κυρίαρχων εννοιών (διάβαζε: ιδεολογημάτων).
* Επειδή τώρα τελευταία πολύς λόγος γίνεται για την ενδοοικογενειακή βία, παράλληλα με την έξαρση των «τηλεοπτικών σήριαλ» αστυνομικού ρεπορτάζ περί εγκλημάτων βίας και σεξουαλικής κακοποίησης σε σπίτια, οι υπεύθυνοι της διοικούσης Εκκλησίας θα πρέπει να αναλογιστούν μήπως και εδώ παίζουν τον ρόλο του χρήσιμου ηλιθίου, σε ένα σύστημα που θέλει να δυσφημίσει και να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει από το ζωντανό κύτταρο της οικογένειας για να δημιουργήσει εξαρτώμενους και βρεφοποιημένους πολίτες δίχως κανένα στήριγμα, και υπό την δική του απόλυτη εποπτεία. Οι οικογένειες άλλωστε, ζουν μέσα στις κοινωνίες, οι οποίες βρωμίζονται συνεχώς μπροστά στα μάτια μας με τα βρωμερότερα λύματα από την ίδια την Πολιτεία και οι διοικούντες την Εκκλησία (που έχουν και καλές σχέσεις με την Πολιτεία όπως λένε) κάνουν πως δεν βλέπουν. Πόση μπόχα ακόμη να αντέξει αυτή η χιλιοχτυπημένη οικογένεια;
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου