Ταπεινέ Κύριε, κάψε μέσα στις καρδιές μας με τη φωτιά του Αγίου Σου Πνεύματος το σπόρο της υπερηφάνειας, που σπέρνει ο διάβολος και φύτεψε μέσα της τον ευγενικό σπόρο της ταπείνωσης και της πραότητας..

 

 

Από το Γεροντικό

Προσκάλεσαν στην πόλι έναν άγιο Ερημίτη να θεραπεύση με την προσευχή του ένα δαιμονισμένο νέο. Σαν τον είδαν να πλησιάζη, οι συγγενείς του αρρώστου, βγήκαν με λαμπάδες αναμμένες να τον υποδεχτούν. Αυτό όμως κακοφάνηκε στον ταπεινό Γέροντα και βρήκε αυτό το τέχνασμα να τους διώξη: Έβγαλε όλα του τα ρούχα κι έμεινε γυμνός. Ύστερα κάθησε να τα πλένη στο ποτάμι. Οι άνθρωποι που τον είδαν, έφυγαν σκανδαλισμένοι.
– Πώς το έκανες αυτό, Αββά; τον ρώτησε αργότερα κάποιος φίλος του. Όσοι σε είδαν να γυμνώνεσαι, είπαν πως έχεις δαιμόνιο.
– Αυτό γύρευα κι εγώ, αποκρίθηκε ο ταπεινός Γέροντας.

Ερώτησαν κάποτε τον Αββά Λογγίνο ποιά αρετή θεωρεί σπουδαιότερη απ’όλες. Ο σοφός Γέροντας αποκρίθηκε:
-Καθώς η υπερηφάνεια είναι το πιο μεγάλο από όλα τα κακά αφού κατώρθωσε να ρίξη τους Αγγέλους από τον Ουρανό στην άβυσσο, έτσι και η ταπεινοφροσύνη είναι η πιο μεγάλη απ’όλες τις αρετές. Αυτή έχει τη δύναμι κι από την άβυσσο ακόμη ν’ανεβάση στον Ουρανό τον αμαρτωλό. Για το λόγο αυτό ο Κύριος μακαρίζει πριν απ’όλους τους πτωχούς τω πνεύματι.

 

Είπε ο Αββάς Αµµωνάς: «Κράτα διαρκώς στο νού και στην καρδιά σου τα λόγια του τελώνη: «Ο Θεός ιλάσθητί µοι τω αµαρτωλώ». Μόνο µε την ταπείνωση θα βρεις σωτηρία».

Προτιμώ πτώσι με ταπεινοφροσύνη, παρά νίκη με υπερηφάνεια, λέγει άλλος Πατήρ.

Είπε ο Αββάς Σαρµατίας: «Προτιµώ άνθρωπο αµαρτωλό, που αναγνωρίζει το σφάλµα του και ταπεινώνεται, παρά ενάρετο µε αυταρέσκεια».

Ένας (άλλος) γέροντας είπε:
– Πολλές φορές η ταπείνωση έσωσε πολλούς, και μάλιστα άκοπα. Κι αυτό το αποδεικνύουν ο τελώνης και ο άσωτος υιός, πού είπαν μόνο λίγα λόγια και σώθηκαν (βλ. Λουκ. 18:13 – 15:21).

Έλεγε ο Αββας Ματόης. Ο Προφήτης Ησαΐας, όταν αξιώθηκε να ιδη τον Κύριο της δόξης, ωνόμασε τον εαυτό του ταλαίπωρο και ακάθαρτο.

Πως γινόμαστε ταπεινοί;
Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Πως γινόμαστε ταπεινοί;
Όταν δεν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους αλλά ΜΟΝΟ με το Θεό.
Η ταπείνωση είναι η πεποίθηση της καρδιάς μας πως είμαστε πιο αμαρτωλοί από όλους. Όσο περισσότερο οι άγιοι πλησιάζουν τον Θεό, τόσο περισσότερο βλέπουν τους εαυτούς τους ως αμαρτωλούς.

Η ταπείνωση είναι τα κλειδί που ανοίγει την πύλη του Ουρανού.

***

Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας ενοχλούνταν με την τυπολατρεία και τον φαρισαϊσμό. Παρότρυνε όλους να ομορφαίνουν με τις πράξεις τους την ζωή τους, έτσι ώστε η καρδιά τους να είναι αρεστή στον Θεό. Πολύ συχνά έλεγε:
– Ο Κύριος δεν θα ελέγξει αν και πώς πήγαινες στην Εκκλησία. Θα ελέγξει τις πράξεις σου. Να ξέρετε ότι οι Άγιοι παρακολουθούσαν κι ήλεγχαν και τις πιό απλές τους σκέψεις. Το κυριότερο είναι η Διαδασκαλία της Εκκλησίας.

***

Σε όλα τα αναγνώσματα των Ευαγγελίων των Κυριακών πριν την Μεγάλη Σαρακοστή –του Τελώνη και του Φαρισαίου, του Ασώτου υιού, των Ταλάντων, της Κυριακής της Κρίσεως– βλέπουμε ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους πού δικαιώνουν τους εαυτούς τους και σε εκείνους πού μέμφονται τούς εαυτούς τους και παίρνουν το πταίσμα επάνω τους. Εκείνοι πού μπορούν να μεμφθούν τους εαυτούς τους στέκουν με τόλμη ενώπιον του Κυρίου, όπως για παράδειγμα αυτοί πού εργάστηκαν με επιμέλεια τα τάλαντα πού τους δόθηκαν είπαν: «Κύριε, ιδού…», και ο Κύριος τους δόξασε, αλλά αντίθετα καταδίκασε εκείνους πού δικαίωναν τους εαυτούς τους.
Αυτές είναι οι δύο στάσεις πού βρίσκουμε στις δύο κατηγορίες της ανθρωπότητας, οι οποίες μας συνοδεύουν και μετά τον τάφο.

iconandlight

Τρελογιάννης