«Ο γραμματέας της απερχόμενης Κεντρικής Επιτροπής Θωμάς Αποστολίδης απέρριψε με σοβαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα το σύνθημα για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία «ως ανεδαφικό». «Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Αποστολίδης, «Η εθνολογική και κοινωνική σύνθεσις του ελληνικού τμήματος της Μακεδονίας σήμερα, δεν είναι η αυτή με τα λοιπά τμήματά της. Εις το ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας η άφιξις και η διασπορά 600.000 προσφύγων επέφερε μία μεγάλη εθνολογική μεταβολή…Σύμφωνα με το σύνθημα αυτό, ο προσφυγικός αυτός πληθυσμός δεν έχει καμία θέση στη Μακεδονία» […] Σύμφωνα πάντα με τα Πρακτικά του Συνεδρίου στην ομιλία του ο Αποστολίδης ανέφερε μεταξύ των άλλων και το γεγονός ότι ήταν τόση η απροθυμία της βάσης του κόμματος και τέτοια η αντίσταση στις γραμμές του να δεχτεί την παράλογη απόφαση της Κομιντέρν περί ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας, ώστε ο Ε. Σταυρίδης, στον οποίο είχε ανατεθεί το καθήκον να μεταβεί στη Μακεδονία και να κάνει εσωκομματική ανάλυση της απόφασης της Κομιντέρν, δεν βρήκε πουθενά συμφωνία και αποδοχή από τα μέλη του Κόμματος. Και στο Συνέδριο υπέβαλε έκθεση που πιστοποιούσε ότι σύσσωμο το Κόμμα απορρίπτει αυτήν τη θέση. Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα μέλη της ηγεσίας του πρώην ΣΕΚΕ και νυν ΚΚΕ αντέδρασαν στην αφόρητη πίεση του Μανουήλσκι και της Κομιντέρν, στο τέλος υιοθετήθηκε η καταστρεπτική για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα θέση…Στο Μανιφέστο, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 14 Δεκεμβρίου 1924 αναφερόταν…ότι οι Έλληνες κομμουνιστές αγωνίζονται «για την ένωση των τριών τμημάτων της Μακεδονίας και Θράκης και για την ενιαία και ανεξάρτητη κρατική τους ύπαρξη».
Κατά τον Άγι Στίνα, μέλος του ΚΚΕ τότε, που διαγράφτηκε το 1931 «Το Έκτακτο Συνέδριο συνήλθε μυστικά, δίχως να προηγηθεί καμιά συζήτηση, ούτε προφορικά στις οργανώσεις και δίχως ουσιαστικά να εκλεγούν αντιπρόσωποι….Το συνέδριο δεν έγινε μυστικά και κρυφά από την αστυνομία, αλλά κρυφά και μυστικά από το κόμμα». Κατά τον Στίνα, το σύνθημα για ανεξάρτητη Μακεδονία το έθεσε το Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα «και δεν ήταν καθόλου από λόγους αρχής αλλά καθαρά από λόγους σκοπιμότητας, από την προσπάθειά του δηλαδή να επηρεάσει και να προσεταιρισθεί τους πρόσφυγες Σλαβομακεδόνες που ήταν συγκεντρωμένοι σε ορισμένες περιοχές της Βουλγαρίας και αποτελούσαν μια υπολογίσιμη, αξιόμαχη ένοπλη δύναμη».
Στο 3ο Τακτικό Συνέδριο (Μάρτιος 1927) ενώ έγινε αυτοκριτική, ενώ εισηγητές όπως ο Χ. Βάτης αρνήθηκαν την ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας και την ανυπαρξία ελληνικής πλειονότητας στην ελληνική Μακεδονία, επιβεβαιώθηκε ωστόσο η θέση του 3ου Έκτακτου Συνεδρίου.
Ο Πουλιόπουλος το Φεβρουάριο του 1927 (Ριζοσπάστης 5-2-1927) υποστήριξε ότι τα συνθήματα για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη χρεοκόπησαν: «ήταν τόσο άτυχα, ώστε άφηναν να δημιουργηθεί η τρομερή παρεξήγηση ότι επαναστατικός διεθνισμός δεν είναι τίποτα άλλο, παρά συμμαχία με τους Βουλγάρους κομιτατζήδες. Του κάκου προσπαθήσαμε να διαλύσουμε τη σύγχυση».
Το 1934, με την 6η Ολομέλεια,, πάλι δεν καταγγέλθηκε η απόφαση του 1924 αλλά υιοθετήθηκε το σύνθημα «Εθνική αυτοδιάθεση μέχρι αποχωρισμού των καταπιεζόμενων Μακεδόνων και Θρακών…».
«Τον Δεκέμβριο του 1935, το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ απέσυρε επισήμως το σύνθημα για ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη». Σε αυτό αναφέρεται ότι «Την αντικατάσταση του παλιού συνθήματος «ενιαία και ανεξάρτητος Μακεδονία» επιβάλλει αυτή η ίδια η αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας»…ενώ λίγο παρακάτω προστέθηκε ότι «Ο πληθυσμός στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας είναι σήμερα στην πλειοψηφία του ελληνικός». «Η απόφαση εκείνη στην αρχή συνάντησε την αντίδραση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο τότε οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ Βασίλης Νεφελούδης, που μετέφερε στην Κομιντέρν τις νέες θέσεις…έγραψε αργότερα ότι «Στους κύκλους της Κομμουνιστικής Διεθνούς αρχικά η αλλαγή θεωρήθηκε σαν οπορτουνιστική υποχώρηση στη σοβινιστική πίεση των Ελλήνων αντιδραστικών. Το ΚΚΕ επέμενε στη θέση που πήρε στο συνέδριο. Εξέθεσε στην Κομμουνιστική Διεθνή τα πραγματικά δεδομένα του προβλήματος. Παρουσίασε πίνακες που έδειχναν την πραγματική εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού στην ελληνική Μακεδονία και Θράκη, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Υπερασπίστηκε με σταθερότητα τη θέση του και την επέβαλε»».
Σ. Κουζινόπουλος, Τα παρασκήνια του Μακεδονικού ζητήματος. Μαρτυρίες πρωταγωνιστών, άγνωστα έγγραφα και ντοκουμέντα, Αθήνα 2008, σσ. 52-68.
Εἶναι αὐτὸ ποὺ λένε, ὅτι ἡ σταθερότητα τῶν ἑλλήνων κομμουνιστῶν στὶς ἐπιστημονικὰ ἐξακριβωμένες ἀντιλήψεις (ὑπάρχει ἢ δὲν ὑπάρχει μακεδονικὸ ἔθνος) εἶναι παροιμιώδης -καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ θαυμάζουμε τὸν πατριωτισμὸ-ντισκοτέκ τοῦ ΚΚΕ. (Ντισκοτὲκ ἀπὸ τὶς ἐναλλασσόμενες ἀντίθετες θέσεις.) Ἢ νὰ μὴν τὸ πειράζουμε, τέλος πάντων. Ὅπως καὶ ἡ σθεναρὴ ἀντίστασή τους στὸν ξένο παράγοντα, ποὺ ἔλυνε καὶ ἔδενε. Σήμερα πιά, βεβαίως, ἔχουν κατασταλάξει, εἶναι καλοὶ μικροαστοί, κι εἶναι πραγματικὰ ἄδικο ὁ Γέρων Γιανναρᾶς νὰ τοὺς βάζει, πρώτους-πρώτους μάλιστα, στὸ ἀντι»προοδευτικό» του στόχαστρο, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἡ μὴ-ΚΚΕ Ἀριστερὰ κάνει τὰ ὄργιά της μὲ πρόσφυγες καὶ Μακεδονίες. Ἔχω ἀμφιβολίες, ὡστόσο, γιὰ τὴν ἀντιστοιχία τῆς σωστῆς ἄποψης ποὺ ἐξέφρασε πρόσφατα ἡ ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ γιὰ τὸ Μακεδονικὸ μὲ τὶς ἀπόψεις τῶν μελῶν του, οἱ ὁποῖες κινοῦνται στὰ ὅρια τοῦ ἀναρχολάιφ-στάυλ, ντεμὲκ λαϊκότητας καὶ «ἀντιεθνικισμοῦ», λόγῳ τοῦ συγχρωτισμοῦ μὲ τὴν λοιπὴ φοιτητικὴ Ἀριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου