Το να αποπειράται κανείς να εκφράσει μέσα στη σύγχρονη κουλτούρα την περίδοξη άποψη της αγωγής, μπορεί τούτο να θεωρηθεί αν όχι υπερήφανο τουλάχιστον σεχταριστικό, και ίσως ουτοπικό, οποιοδήποτε και αν λάβει κανείς υπ’ όψη του απ’ αυτά τα επίθετα, δεν εκφράζουν τις προθέσεις του γράφοντος.
Οι σκέψεις που ακολουθούν εκφράζουν απλώς την πίστη του, πως στη λύση της γενικώς αναγνωριζομένης κρίσεως της Παιδαγωγικής Επιστήμης, κρίση που άγγιξε όλο τον παιδαγωγικό κόσμο, είναι καθήκον να συμμετάσχουν και οι ορθόδοξοι παιδαγωγοί. Κάθε χριστιανική παράδοση μπορεί να προσφέρει από τον εσωτερικό της πλούτο και να ρίξει φως σε περιοχές που ίσως αυτή έχει μια ιδιαίτερη δυνατότητα να πλησιάσει. Μια τέτοια πρόθεση ποιός καλοπροαίρετος επιστήμονας μπορεί να την ονομάσει υπεροπτική ή σεκταριστική; Άλλωστε αυτός δεν είναι ο τύπος των ενεργειών που υπηρετεί το αληθινό πνεύμα του οικουμενισμού, αφού σέβεται και διασώζει την αυθεντικότητα της παραδόσεως κάθε Εκκλησίας;
Όσα θα εκτεθούν πηγάζουν αφ’ ενός μεν από την πεποίθηση ότι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη οφείλει επιτέλους να λάβει θέσεις επί των καυτών και τραγικών προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου, αφ’ ετέρου δε από την εκτίμηση των προσφορών της Ρωμαιοκαθολικής και Προτεσταντικής Εκκλησίας στο έργο της αγωγής. Έτσι είναι περιττό, εν πρώτοις, να λεχθεί ότι η ορθόδοξη παιδαγωγική συμφωνεί με την άποψη των άλλων Χριστιανικών παιδαγωγικών, ότι δηλ. δεν είναι δυνατόν να νοηθεί αγωγή χωρίς θρησκευτική βάση, χωρίς μεταφυσικό στήριγμα. Όταν επιμένουμε να προετοιμάσουμε τον μαθητή για να ζει στον αυριανό κόσμο ευτυχισμένος και δεν έχουμε ξεκαθαρίσει το «γιατί», το «τέλος» αυτής της αγωγής, δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθούμε στις βαθιές απαιτήσεις ούτε του παιδιού ούτε και του περιεχομένου του παιδαγωγικού λειτουργήματος. Πολύ ωραία έγραφε ο πολύς Μeylan: «Μόνο το σχολείο που γνωρίζει με ακρίβεια ποιόν άνθρωπο επιδιώκει να μορφώσει, μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία αυθεντικών ανθρώπων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου