ν
Ανακεφαλαιώνοντας την εκκλησιαστική μας επικαιρότητα θα λέγαμε πως τελευταία ζούμε έντονα την αντιπαράθεση μεταξύ Οικουμενισμού και της αντίστασης σε αυτόν από τους γενικώς αποκαλουμένους παραδοσιακούς ή αντιοικουμενιστές. Η αρχή έγινε από πέρυσι με τον σχεδιαζόμενο κοινό εορτασμό του Πάσχα ανάμεσα σε Ρωμαιοκαθολικούς και Ορθοδόξους, με βασικό εμπνευστή το ημέτερο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο θάνατος του Φραγκίσκου διέλυσε παταγωδώς τις φιέστες που θα έφερναν “πιο κοντά στο κοινό Ποτήριο” Δυτικούς και Ανατολικούς χριστιανούς, δηλαδή αλλοδόξους (αιρετικούς) και Ορθοδόξους. Σε άμεση συνέχεια έχουμε την πρωτοφανή παύση του μητροπολίτη Πάφου Τυχικού κατόπιν παρέμβασης του Οικουμενικού Πατριάρχη, επειδή ήταν… αυστηρός Ορθόδοξος και δημιουργούσε – τάχα – προβλήματα στον διαχριστιανικό διάλογο! Και δυο αβγά Τουρκίας, θα μου επιτρέψετε το σχόλιο…
Προ ημερών ο φιλοπατριαρχικός μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος “μάλωσε” τον μοναχό Δοσίθεο, ο οποίος υπάγεται εκκλησιαστικά σε αυτόν, διότι εκφράζεται με παρρησία – κυρίως όμως με ισχυρή διαδικτυακή παρουσία – εναντίον των αντικανονικών ενεργειών του Πατριάρχη μας αναφορικά με τους Παπικούς (κυρίως). Ο θεσμός εδώ στην προαιώνια κόντρα του με το χάρισμα…Και η άχρι στιγμής υποτονική αντίδραση του αδίκως εκδιωχθέντος Τυχικού, η οποία μπερδεύει πολύ τα πράγματα και κυρίως τους υποστηρικτές του. Αυτή είναι μια φωτογραφική αποτύπωση της σημερινής κατάστασης. Την ίδια ώρα έχουμε αποτειχίσεις σκόρπιες εδώ και κει, χωρίς καμιά συνεννόηση και κοινή στόχευση, πολλές δε φορές μακριά και από το πνεύμα της υγιούς αποτείχισης, την οποία προβλέπει και δικαιώνει ο γνωστός κανόνας 15 της Πρωτοδευτέρας. Τείνουν και αυτοί να καταστούν πολλές τοπικές ανεξάρτητες μικρές εκκλησίες, όπως οι παλαιοημερολογίτες. Έτσι, όμως, οι τρίβοντες τας παλάμας των είναι μονάχα οι Οικουμενιστές...
Σε αυτή τη μακρά πορεία της αντιπαράθεσης έως και σύγκρουσης ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα παρατηρούμε τη συνεπή και σταθερή στάση των Οικουμενιστών σε αντίθεση με το αντίπαλο δέος αυτών. Ο Βαρθολομαίος ήδη από το 1997 επιπλήττει δι’ επιστολής τον πρωτοπρεσβύτερο του Πατριαρχείου της Κων/πολης και κορυφαίο δογματολόγο μακαριστό π. Ι. Ρωμανίδη για τη στάση του έναντι των Ρωμαιοκαθολικών, απειλώντας τον με αφαίρεση του οφικκίου του σε πρώτη φάση και με αυστηρότερη ποινή σε περίπτωση συνεχιζόμενης μη συμμόρφωσής του. Σήμερα ο ίδιος Πατριάρχης επεμβαίνει στα εσωτερικά της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας Κύπρου και πετυχαίνει να παυθεί ένας αγνός Επίσκοπός της μέσα από μια ληστρική συνοδική δίκη – παρωδία, όλως αντικανονική και αίσχιστη από κάθε άποψη. Στο ίδιο πνεύμα θα πρέπει να αναμνησθούμε και την απομάκρυνση του π. Θεοδώρου Ζήση, πανεπιστημιακού και αυτού, από τους διαχριστιανικούς διαλόγους. Η αιτία; Η ίδια...
Ο πρώην Πάφου Τυχικός μέχρι στιγμής τηρεί μια περίεργη στάση, ζητώντας συγγνώμη και δεύτερη ευκαιρία. Μα γιατί; Επειδή τον καταδίκασαν σαν άλλοι Άννες και Καϊάφες ή γιατί τον ενεκάλεσαν για την αυστηρή σε κάποιες περιπτώσεις τήρηση της Ορθοδοξίας εκ μέρους του; Το πιο τραγικό θα είναι να υπογράψει τον λίβελο που του ετοιμάζουν, οπότε από πιθανό σύμβολο αντίστασης θα καταστεί μια αστεία περιστασιακή αντιοικουμενιστική καρικατούρα, παρέχοντας επιπλέον όπλα για το μέλλον στα χέρια των Οικουμενιστών, οι οποίοι φαίνεται να ακολουθούν γραμμή κοινή, σταθερή και απαρασάλευτη: αναφέρομαι στις ανά τον κόσμο ελληνόφωνες επισκοπές κατά κύριο λόγο…
Η Εκκλησία δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Ούτε των μεν ούτε των δε. Οι μέρες μας βέβαια επιβάλλουν να πάρουμε μέρος σε μια εκ των δύο παρατάξεων και να μην παλαντζάρουμε τήδε κακείσε. Γνώμη του γράφοντος είναι να αποφεύγεται όσο γίνεται η αποτείχιση και ο αγώνας να γίνεται εντός των τειχών. Είναι πιο αποτελεσματικός. Αυτό, άλλωστε, επέλεξαν και οι αγιορείτες – ανάμεσά τους και ο άγιος Παΐσιος – τη δεκαετία του 1970, όταν είχαν διακόψει το μνημόσυνο του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα για τις ίδιες πάνω κάτω φιλενωτικές κινήσεις που βλέπουμε και σήμερα.
Κ. Νούσης
Λάρισα, 28/5/2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου