Η σταθερότητα των Οικουμενιστών και η “ανορθοδοξία” των αντιοικουμενιστών

 

ν

Ανακεφαλαιώνοντας την εκκλησιαστική μας επικαιρότητα θα λέγαμε πως τελευταία ζούμε έντονα την αντιπαράθεση μεταξύ Οικουμενισμού και της αντίστασης σε αυτόν από τους γενικώς αποκαλουμένους παραδοσιακούς ή αντιοικουμενιστές. Η αρχή έγινε από πέρυσι με τον σχεδιαζόμενο κοινό εορτασμό του Πάσχα ανάμεσα σε Ρωμαιοκαθολικούς και Ορθοδόξους, με βασικό εμπνευστή το ημέτερο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο θάνατος του Φραγκίσκου διέλυσε παταγωδώς τις φιέστες που θα έφερναν “πιο κοντά στο κοινό Ποτήριο” Δυτικούς και Ανατολικούς χριστιανούς, δηλαδή αλλοδόξους (αιρετικούς) και Ορθοδόξους. Σε άμεση συνέχεια έχουμε την πρωτοφανή παύση του μητροπολίτη Πάφου Τυχικού κατόπιν παρέμβασης του Οικουμενικού Πατριάρχη, επειδή ήταν… αυστηρός Ορθόδοξος και δημιουργούσε – τάχα – προβλήματα στον διαχριστιανικό διάλογο! Και δυο αβγά Τουρκίας, θα μου επιτρέψετε το σχόλιο…

Προ ημερών ο φιλοπατριαρχικός μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος “μάλωσε” τον μοναχό Δοσίθεο, ο οποίος υπάγεται εκκλησιαστικά σε αυτόν, διότι εκφράζεται με παρρησία – κυρίως όμως με ισχυρή διαδικτυακή παρουσία – εναντίον των αντικανονικών ενεργειών του Πατριάρχη μας αναφορικά με τους Παπικούς (κυρίως). Ο θεσμός εδώ στην προαιώνια κόντρα του με το χάρισμα…Και η άχρι στιγμής υποτονική αντίδραση του αδίκως εκδιωχθέντος Τυχικού, η οποία μπερδεύει πολύ τα πράγματα και κυρίως τους υποστηρικτές του. Αυτή είναι μια φωτογραφική αποτύπωση της σημερινής κατάστασης. Την ίδια ώρα έχουμε αποτειχίσεις σκόρπιες εδώ και κει, χωρίς καμιά συνεννόηση και κοινή στόχευση, πολλές δε φορές μακριά και από το πνεύμα της υγιούς αποτείχισης, την οποία προβλέπει και δικαιώνει ο γνωστός κανόνας 15 της Πρωτοδευτέρας. Τείνουν και αυτοί να καταστούν πολλές τοπικές ανεξάρτητες μικρές εκκλησίες, όπως οι παλαιοημερολογίτες. Έτσι, όμως, οι τρίβοντες τας παλάμας των είναι μονάχα οι Οικουμενιστές...

Σε αυτή τη μακρά πορεία της αντιπαράθεσης έως και σύγκρουσης ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα παρατηρούμε τη συνεπή και σταθερή στάση των Οικουμενιστών σε αντίθεση με το αντίπαλο δέος αυτών. Ο Βαρθολομαίος ήδη από το 1997 επιπλήττει δι’ επιστολής τον πρωτοπρεσβύτερο του Πατριαρχείου της Κων/πολης και κορυφαίο δογματολόγο μακαριστό π. Ι. Ρωμανίδη για τη στάση του έναντι των Ρωμαιοκαθολικών, απειλώντας τον με αφαίρεση του οφικκίου του σε πρώτη φάση και με αυστηρότερη ποινή σε περίπτωση συνεχιζόμενης μη συμμόρφωσής του. Σήμερα ο ίδιος Πατριάρχης επεμβαίνει στα εσωτερικά της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας Κύπρου και πετυχαίνει να παυθεί ένας αγνός Επίσκοπός της μέσα από μια ληστρική συνοδική δίκη – παρωδία, όλως αντικανονική και αίσχιστη από κάθε άποψη. Στο ίδιο πνεύμα θα πρέπει να αναμνησθούμε και την απομάκρυνση του π. Θεοδώρου Ζήση, πανεπιστημιακού και αυτού, από τους διαχριστιανικούς διαλόγους. Η αιτία; Η ίδια...

Ο πρώην Πάφου Τυχικός μέχρι στιγμής τηρεί μια περίεργη στάση, ζητώντας συγγνώμη και δεύτερη ευκαιρία. Μα γιατί; Επειδή τον καταδίκασαν σαν άλλοι Άννες και Καϊάφες ή γιατί τον ενεκάλεσαν για την αυστηρή σε κάποιες περιπτώσεις τήρηση της Ορθοδοξίας εκ μέρους του; Το πιο τραγικό θα είναι να υπογράψει τον λίβελο που του ετοιμάζουν, οπότε από πιθανό σύμβολο αντίστασης θα καταστεί μια αστεία περιστασιακή αντιοικουμενιστική καρικατούρα, παρέχοντας επιπλέον όπλα για το μέλλον στα χέρια των Οικουμενιστών, οι οποίοι φαίνεται να ακολουθούν γραμμή κοινή, σταθερή και απαρασάλευτη: αναφέρομαι στις ανά τον κόσμο ελληνόφωνες επισκοπές κατά κύριο λόγο…

Η Εκκλησία δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Ούτε των μεν ούτε των δε. Οι μέρες μας βέβαια επιβάλλουν να πάρουμε μέρος σε μια εκ των δύο παρατάξεων και να μην παλαντζάρουμε τήδε κακείσε. Γνώμη του γράφοντος είναι να αποφεύγεται όσο γίνεται η αποτείχιση και ο αγώνας να γίνεται εντός των τειχών. Είναι πιο αποτελεσματικός. Αυτό, άλλωστε, επέλεξαν και οι αγιορείτες – ανάμεσά τους και ο άγιος Παΐσιος – τη δεκαετία του 1970, όταν είχαν διακόψει το μνημόσυνο του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα για τις ίδιες πάνω κάτω φιλενωτικές κινήσεις που βλέπουμε και σήμερα.

Κ. Νούσης

Λάρισα, 28/5/2025

Πατερικός

Ἀθῶος ὁ π. Ἀντώνιος γιὰ κατηγορίες κακοποιήσεων καὶ ἐξαντλητικῆς ἐργασίας - Ἀνακάλεσαν οἱ τρόφιμοι!

 

Σημαντικὴ ἐξέλιξη στὴν πολύκροτη ὑπόθεση τῆς «Κιβωτοῦ τοῦ Κόσμου» καταγράφηκε σήμερα τὸ πρωί, καθὼς τὸ Μονομελὲς Πλημμελειοδικεῖο Ἰωαννίνων ἀποφάνθηκε ὁμόφωνα τὴν ἀθώωση τοῦ πατρὸς Ἀντωνίου καὶ δύο ἀκόμη στελεχῶν τῆς δομῆς στὴν Πωγωνιανή, γιὰ ὑποθέσεις κακοποίησης ποὺ εἶχαν καταγγελθεῖ ἀπὸ πρώην τρόφιμους.
Σύμφωνα μὲ ἀποκλειστικὲς πληροφορίες τοῦ THE NEWSPAPER, οἱ τρεῖς νεαροὶ καταγγέλλοντες –πρώην φιλοξενούμενοι τῆς Κιβωτοῦ– παραιτήθηκαν τῶν μηνύσεων τους, ἀνακαλῶντας πλήρως τὶς καταγγελίες ποὺ εἶχαν διατυπώσει σὲ βάρος τοῦ πατρὸς Ἀντωνίου, ἑνὸς διευθυντικοῦ στελέχους καὶ μιᾶς κοινωνικῆς λειτουργοῦ. Οἱ κατηγορίες περιελάμβαναν ἐγκλεισμούς, βαριὲς σωματικὲς... βλάβες καὶ ἐξαντλητικὴ ἐργασία ἐντὸς τῶν δομῶν.
Ἡ ὑπόθεση εἶχε λάβει μεγάλες διαστάσεις ὅταν, στὸ πλαίσιο τῆς πρώτης δικαστικῆς κρίσης, ὁ πατὴρ Ἀντώνιος εἶχε καταδικαστεῖ πρωτοδίκως μὲ αὐστηρὴ ποινή, ὡς ἠθικὸς αὐτουργὸς πράξεων ποὺ φέρονται νὰ τελέστηκαν ἐντὸς τῆς δομῆς της Πωγωνιανῆς. Ἡ σημερινὴ ἐξέλιξη συνιστᾶ μιὰ πρώτη δικαστικὴ δικαίωση γιὰ τὸν ἱδρυτὴ τῆς Κιβωτοῦ, ὅπως τονίζουν ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ στενό του περιβάλλον.
«Πρόκειται γιὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἀλήθειας», σημειώνει συνεργάτης του π. Ἀντωνίου, μιλῶντας ἀποκλειστικὰ στὸ THE NEWSPAPER, ἐνῷ τονίζει ὅτι ὁ ἀγῶνας συνεχίζεται μὲ τὴν ἐκδίκαση τῆς ὑπόθεσης σὲ δεύτερο βαθμό, στὸ Ἐφετεῖο.
Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ δομὴ τῆς Πωγωνιανῆς ἦταν μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐμβληματικὲς μονάδες φιλοξενίας τῆς ὀργάνωσης καὶ ἀποτέλεσε σημεῖο ἀναφορᾶς στὴν κοινωνική της δράση στὴν Ἤπειρο. Οἱ καταγγελίες ποὺ εἶχαν κατατεθεῖ τὸ προηγούμενο διάστημα εἶχαν ἐπιφέρει ἰσχυρὸ πλῆγμα στὴν εἰκόνα τῆς Κιβωτοῦ, προκαλῶντας εὐρεῖα κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ συζήτηση.
Ἡ σημερινὴ ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου, ποὺ ἔκρινε ὅτι δὲν προκύπτουν ποινικὲς εὐθύνες, ἀναμένεται νὰ ἀναδιαμορφώσει τὸ τοπίο τόσο σὲ ἐπίπεδο δημόσιας ἀντίληψης ὅσο καὶ στὴ δικαστικὴ στρατηγικὴ τῶν δύο πλευρῶν.
Ὁ π. Ἀντώνιος μίλησε στὸν Δημήτρη Μαρέδη καὶ στὴν ἐκπομπὴ "Ἀλήθειες μὲ τὴ Ζήνα" τοῦ STAR.

thenewspaper

Ρωμαίικο οδοιπορικό

Κύπρος_Μια ιδιαίτερη συνέντευξη με τον Δρ. Ελπιδοφόρο Σωτηριάδη για την απόφαση της Ιεράς Συνόδου σχετικά με τον Μητροπολίτη Τυχικό.

 

 

23 Μαΐου 2025.

Χριστός Ανέστη Γιατρέ. Ποια ήταν η αντίδραση σας σε σχέση με την πρόσφατη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου;

 

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος. Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μια γεύση ανείπωτης πικρίας και θλίψης. Είναι αλήθεια ότι μόλις πληροφορήθηκα το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, αστραπιαία μου ήρθε στο μυαλό μια συμβολική εικόνα και την περιέγραψα μάλιστα και στους παρευρισκόμενους που ήταν μαζί μου: είδα 6 Ορθόδοξους Αρχιερείς να ψηφίζουν υπέρ του Μητροπολίτη Πάφου Τυχικού και 10 «καρδινάλιους» να ψηφίζουν εναντίον.

 

Τον γνωρίζατε εσείς τον Πάφου Τυχικό;

 

Δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του. Είχα όμως ακούσει πολύ καλά λόγια από πλήθος ανθρώπων και είχα επίσης την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά όταν με προσκάλεσε στην Μητρόπολη Πάφου για να κάνω μια διάλεξη για το θέμα του κορωνοϊού το καλοκαίρι του 2024. Η εμπειρία αυτής της μικρής προσωπικής επαφής με τον Μητροπολίτη άφησε ανεξίτηλη στην μνήμη μου την ειλικρινή του ταπείνωση και το ορθόδοξο ήθος που εξέπεμπε.

 

Έγινε πραγματική δίκη; πως κατέληξαν σε αυτή την απόφαση;

 

Έγιναν ανεξήγητα πράγματα. Εμείς γνωρίζαμε ότι θα γίνει έκτακτη Σύνοδος με βάση την ανακοίνωση που δόθηκε στην δημοσιότητα. Το όλο σκηνικό όμως, έτσι όπως εξελίχθηκε, μου θύμισε την δίκη του Χριστού από τους αρχιερείς και τους φαρισαίους η οποία όπως γνωρίζετε δεν ήταν δίκαιη, διότι παραβιάστηκαν οι αρχές δικαίου της εποχής εκείνης. Το ίδιο έκαναν είδαμε να γίνεται και τώρα. Το καταστατικό της Εκκλησίας της Κύπρου προβλέπει ότι για να επιβληθεί ποινή σε αρχιερέα χρειάζονται οι ψήφοι των τριών τετάρτων των ιεραρχών της Συνόδου. Χρειάζονταν δηλαδή τουλάχιστον 12 ψήφοι για να ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση για έναν ιεράρχη. Όμως, όπως γνωρίζετε, η απόφαση επιβλήθηκε μόνο με 10 ψήφους και εκ των υστέρων αναφέρθηκαν σε δίκη για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Παραβίασαν δηλαδή όχι μόνο τον νόμο του Θεού αλλά και τον νόμο των ανθρώπων. Όπως ακριβώς έγινε και με τον ίδιο τον Χριστό.

 

Ποια είναι η δική σας εκτίμηση; Έχει γίνει μεγάλο κακό στην Εκκλησία της Κύπρου με αυτή την απόφαση;

 

Όσον και αν σας φανεί παράξενο, προσωπικά έχω μεγάλη χαρά σήμερα. Πρώτα από όλα, έχω χαρά γιατί γιορτάζει ο Άγιος Γέροντας Ευμένιος, ο Άγιος με το απέραντο χαμόγελο και το πηγαίο γέλιο. Ευχαριστώ τον Θεό που είχα την ευλογία να τον γνωρίσω κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Αθήνα. Παράλληλα όμως έχω μια ανείπωτη χαρά με αυτό που έγινε. Είμαι πεπεισμένος ότι ο χρόνος θα φέρει στο φως τα απαραίτητα στοιχεία που θα φανερώσουν την καθαρότητα του Πάφου Τυχικού και θα αποκαλύψουν τα κίνητρα του καθενός. Πιστεύω ότι επέτρεψε ο Χριστός να πέσει ένας κεραυνός πάνω στην Εκκλησία της Κύπρου, ο οποίος όμως φώτισε ολόκληρο το στερέωμα. Αν θα το περιέγραφα με όρους στρατιωτικούς, θα έλεγα ότι ο Αρχιεπίσκοπος και οι ακόλουθοί του έριξαν μια χειροβομβίδα κρότου – λάμψης η οποία έκανε λίγο θόρυβο γύρω από το όνομά τους αλλά αποκάλυψε και φώτισε όλους με την αλήθεια! Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια, με την κρίση του κορωνοϊού, ο πιστός λαός του Θεού ήταν πολύ μπερδεμένος. Δεν ήξερε ποιον να εμπιστευτεί και πού βρει πνευματική παρηγοριά. Τώρα πιστεύω ότι έχει λάμψει η αλήθεια και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν ποιους να ακολουθούν και από ποιους να προφυλάσσονται. Η ήρα χώρισε από το σιτάρι και το νέο τοπίο προσφέρει αλάνθαστη οδόν αληθείας για να πορευθούμε στα επερχόμενα δύσκολα χρόνια.

 

Πως μπορεί να αποκατασταθεί η τραγική απώλεια για τους πιστούς που χάνουν ένα αγαπητό Ορθόδοξο ποιμενάρχη;

 

Ο Μητροπολίτης Πάφου Τυχικός είναι ένα διαμάντι που λάμπει στο Εκκλησιαστικό Στερέωμα και καθοδηγεί τους πιστούς. Ό,τι και να κάνουν δεν μπορούν με το σκοτάδι να καταργήσουν το Φως, διότι το σκότος δεν έχει υπόσταση. Οι πιστοί έχουν τώρα αλάνθαστο κριτήριο αληθείας. Αυτό είναι το τεράστιο κέρδος των Ορθοδόξων της Κύπρου που αποκαλύφθηκε μέσα από αυτή την τραγική ιστορία.

Γερόντισσα Μακρίνα «Σᾶς τό λέω νά τό ξέρετε. Δέν ὑπάρχει ταπείνωσις; Δέν ὑπάρχει Χριστός»!

 

-







Γερόντισσα Μακρίνα
19 Ἰουλίου 1990


Νά προσέχουμε τή μνησικακία, γιατί μᾶς χωρίζει ἀπό τήν Χαρή τοῦ Θεοῦ.«Ἀγαπήσης Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί τόν πλησίον σου ὡς τόν ἑαυτόν σου».Ὅταν φεύγη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ψυχή μας καί μᾶς πλησιάζουν τά πάθη, τό μῖσος ἤ ἡ μνησικακία, ἀμέσως νά τά ξερριζώνουμε. Ἀμέσως νά πέφτουμε μπρούμυτα, εἴτε εἴμαστε στήν ἐκκλησία εἴτε στήν Τράπεζα καί νά λέμε: «Εὐλόγησον, συγχωρῆστε με, ἡμάρτησα, ἔχω ἐκεῖνο τό πάθος, βοηθῆστε με ψυχικῶς, νά μοῦ εὔχεσθε νά μοῦ φύγη αὐτό τό πάθος πού διατηρεῖται ἀκόμη στήν ψυχή μου». Καί νά δῆς πῶς ὁ Θεός θά ἐνεργήση μέσα στήν καρδιά μας. Ὅταν ὅμως δέν συναισθανώμαστε τό κάθε πάθος καί δέν τό ἀποφεύγουμε, ριζώνει μέσα στήν ψυχή μας τόσο πολύ, σέ βαθμό πού νά μᾶς χωρίζη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Τί κρῖμα νά στερούμαστε τόν Χριστό γιατί δέν ἔχουμε ταπείνωσι, γιατί δέν μποροῦμε νά ταπεινωθοῦμε! «Γιατί μοῦ τὄκανε, καί πῶς μοῦ τὄπε, καί γιατί μοῦ τὄπε». Τό «γιατί» καί τό «πῶς» ποτέ δέν τελειώνουν. Σᾶς τό λέω νά τό ξέρετε. Δέν ὑπάρχει ταπείνωσις; Δέν ὑπάρχει Χριστός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἐργάζεται ὅσο τό δυνατόν πνευματικῶς, νά ἀγωνίζεται γιά τή σωτηρία, του, νά βλέπη τά πάθη του, τά ἐλαττώματά του. Νά βλέπη ποῦ λυπεῖ τόν Θεό. Ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕνα Θεό, δέν ἔχουμε νά κάνουμε οὔτε μέ τόν ἄλφα οὔτε μέ τόν βῆτα οὔτε μέ τή Γερόντισσα.Τό θέμα τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἡ βάσις στόν μοναχό. Δέν ἔχει ὑπακοή ὁ μοναχός; Δέν ἔχει τίποτε μέσα στήν ψυχή του. Καί νά προσέχουμε, διότι δημιουργοῦμε τεῖχος ἐδῶ, τεῖχος ἐκεῖ, καί ὕστερα κλείνει τό μέρος ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς καί μένουμε σέ ἕνα σκοτάδι καί δέν ὑπάρχει οὔτε μία χαραμάδα, γιά νά μπῆ ὁ ἥλιος μέσα μας, νἀρθῆ ὁ θεῖος φωτισμός.
Νά ἔχουμε τήν καλωσύνη, νά προπορευώμαστε στήν ἀγάπη, νά προπορευώμαστε στήν εὐσπλαγχνία, νά προπορευώμαστε σ᾿ ἐκεῖνο πού θέλει ὁ Θεός. Νά μή ὑπάρχη ἡ φιλαυτία. Νά μή θέλουμε νά προστατέψουμε τόν ἑαυτό μας καί στόν ἀδελφό νά μή δίνουμε σημασία. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλο εὐσπλαχνία, εἶναι ὅλο συγχωρητικότητα καί ὅλο συμπόνια. Ὅταν θά ἀγαποῦμε, θά συμπεριφερώμεθα καί ἀνάλογα, δέν θά θέλουμε νά ποῦμε γιά τόν ἄλλο κακό, θά πονᾶμε γι᾿ τόν ἄλλο καί δέν θά θέλουμε νά τόν προσβάλουμε, νά τοῦ ποῦμε «λόγια», θά αἰσθανώμαστε συμπάθεια, γιά τόν ἄλλο. Νά προσέχουμε νά μή προσβάλουμε, νά μή πικράνουμε τόν ἄλλο, νά ἔχουμε εὐγενική συμπεριφορά, νά ἀγαπᾶμε τόν πλησίον, νά μή κρίνουμε καί κατακρίνουμε κανένα. Ἡ κατάκρισις εἶναι τό μεγαλύτερο καί φοβερώτερο ἁμάρτημα.
Ἄν δέν ἀγωνιζώμαστε καλῶς, θά εἴμαστε σάν ἐκεῖνα τά ξεροβούνια καί τά χωράφια πού εἶναι χέρσα καί δέν φυτρώνει χορταράκι, τίποτε. Ἔτσι ἀκριβῶς θά εἶναι και ἡ ψυχή μας. Δέν θά φυτρώνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί θά βρισκώμαστε συνέχεια σ᾿ αὐτή τήν κατάστασι, τήν τυφλή. Θά ὑπάρχη μία τύφλωσι, σάν μία ὁμίχλη θά εἶναι μέσα στήν ψυχή μας, μέ ἀποτέλεσμα νά μή τρέχη ὁ καταρράκτης (τῶν δακρύων), γιά νά καθαρισθῆ καί νά βλέπουμε κατά Θεόν τά πράγματα.

Μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος : Ο Οικουμενισμός Έχει Πιάσει Από Το Σβέρκο Πατριάρχες Και Αρχιεπισκόπους

 

 

Υπάρχει η παναίρεσις του οικουμενισμού η οποία έχει πιάσει από το σβέρκο Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους ανά τον κόσμον όλον. Ξέρετε, κάποιος έρχεται από πίσω σου και σου πιάνει με το χέρι εδώ το σβέρκο. Ακινητοποιείσαι. Άμα πιάσεις τη γάτα από το σβέρκο και τη σηκώσεις, δεν μπορεί να σε δαγκώσει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ακινητοποιείται.

Έτσι λοιπόν ο διάβολος, η αίρεσις αυτή, η παναίρεσις αυτή του οικουμενισμού, αυτή τη στιγμή έχει πιάσει πολύ πολύ πολύ υψηλά κεφάλια και αρχίζει να κατεβαίνει προς τα κάτω, προς τον λαό. Αυτή τη στιγμή όμως έχει πιάσει υψηλά κεφάλια παγκοσμίως, το ξαναλέγω.

Εάν λοιπόν δεν ξέρω αυτός που θα έρθει .. Στην Αμερική φερ’ ειπείν υπάρχουν Πρεσβύτεροι οι οποίοι κηρύσσουν οικουμενισμόν. Έχω μια κασέτα που μου έχουνε δώσει που κηρύσσουν οικουμενισμό.

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ;;

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΣΟΥ Ή Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ή Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ή Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ;;

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ;;

ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΖΟΣ;;

ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ;;

Πολλά ακόμα, παραλήψεις, παραβάσεις, θα μπορούσαν να σκιαγραφήσουν τον κακό ποιμένα. Ο ποιμήν ακόμη μπορεί να είναι και αιρετικός, όχι μόνο στο θέμα -προσέξτε με- του οικουμενισμού, κι άλλες αιρέσεις. Ήδη, έχουμε ένα σωρό.

Έτσι, ο λαός του Θεού έχει όχι μόνο το δικαίωμα .. έχει όχι μόνο το δικαίωμα, έχει και την υποχρέωση να αγρυπνά [για] το τι οι ποιμένες του του δίδουν και ποιοι είναι. ΈΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ.

Έτσι ευγενώς, θα δει, θα πει, θα διορθώσει. Ξέρετε όταν παρακαλώ ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα είδαν τον θαυμάσιον .. Απολλώ, το γένος Αλεξανδρεύς, αυτός υπελείπετο και τον έπιασε η Πρίσκιλλα, γυναίκα, και τον διόρθωσε. Δηλαδή, η διδασκαλία του να είναι ακριβέστερα. Όταν κανείς έχει κάποια έλλειψη, με ευγένεια.

Ο λαϊκός θα πάει να του πει: πάτερ μου αυτό το πράγμα δεν είναι ακριβώς έτσι. Κι όταν έχει ο ποιμήν μία διάκριση, έχει ένα σεβασμό, ταπείνωση, το δέχεται.

ΌΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ; ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΕΙ;

Λοιπόν. Όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση έχει ο λαός του Θεού να αγρυπνεί στα θέματα της Πίστεως και της πνευματικής ζωής.

Ομιλία μακαριστού Γέροντος π. Αθανασίου Μυτιληναίου (1927 – 2006)

Τρελογιάννης

Ολιβιέ Κλεμάν: «Αν δεν είχα γίνει Ορθόδοξος δεν ξέρω αν θα είχα κατορθώσει να ζω…»

 

Ούτε το ένα πόδι δεν μπορώ να απομακρύνω από το άλλο, παρά μόνο μέσα σ’ αυτό το γλυκύτατο φως, μέσα από το οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία με δίδαξε να βλέπω το Χριστό, κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, κάθε χορταράκι όπως τους αστερισμούς του ουρανού.
Γιατί με δίδαξε ότι και οι αστερισμοί οι πιο απόμακροι καθρεφτίζονται στο πρόσωπο εκείνου η εκείνης που αγαπώ». ( Ολιβιέ Κλεμάν, «Ορθοδοξία και πολιτική», εκδόσεις Μήνυμα, Αθήνα 1985, μετάφραση -επιμέλεια Γιάννης Λάππας-Γιάννης Ζερβός).
- «Γνωρίζετε, βέβαια, το πιο πεζό επιχείρημα των αθέων: Γιατί ο Θεός δεν τα ρυθμίζει όλα αυτά αφού είναι παντοδύναμος; Είναι παντοδύναμος ο Θεός. Αλλά η δύναμή του δεν είναι αυτή των δικτατόρων και των δημίων, ούτε καν η δύναμη που μπορώ να ασκήσω μέσα στο μίσος μου. Η παντοδυναμία του Θεού είναι –κι εδώ χρησιμοποιώ όρο δυσκολομετάφραστο που θέλει ανάλυση - η Αγάπη.» (ο.π. σελ.11).
«Οι καλύτεροι ψυχολόγοι, οι καλύτεροι παιδαγωγοί σήμερα, είναι ρητοί: η ανταρσία των εφήβων προέρχεται από το γεγονός ότι απογοη τεύθηκαν κατάβαθα από τον ώριμο απόντα πατέρα η πατέρα χαμένο, που γίνεται περιοδικά «flic». Αλλ’ ας εμφανιστεί ένας άνθρωπος λιγάκι αυθεντικός, ένας αληθινά ώριμος, και τότε όλες οι λιγοθυμισμένες ανάγκες του θαυμασμού και σεβασμού θα τον αγκαλιάσουν. Η ανταρσία του εφήβου εναντίον του πατέρα δεν είναι, γενικά, η άρνηση της ουσίας της πατρότητας. Είναι η αναζήτηση μιάς άλλης πατρότητας, μιάς πατρότητας που θα την διάλεγε και που δεν θα επιβάλλονταν, μιάς πατρότητας συνδεμένης με την ελευθερία με έναν αδελφικό δεσμό, μιάς πατρότητας για τη μύηση στο Πνεύμα. Καί εδώ θίγουμε ορισμένες από τις ρίζες του σύγχρονου αθεισμού (γιατί ο «θάνατος του πατρός» είναι βαθιά δεμένος με τον αθεισμό) και, λοιπόν, τους δρόμους της θεραπείας του για μερικούς από αυτούς που καλούμαστε να βοηθήσουμε. Γιά τον χριστιανό παιδαγωγό, για τον χριστιανό μέσα στο χώρο της πατρότητας, το πρωτότυπο θα μπορούσε να είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο πιο αρρενωπός και ο πιο ταπεινός: «Εκείνον δεί αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι», δηλαδή (και τούτο μπορεί κανείς να το κάνει αισθητό, ακόμα και αν δεν το πεί): «είστε συγκεντρωμένοι γύρω μου, πιστεύετε ότι είστε συγκεντρωμένοι γύρω μου, αλλ’ απατάσθε⋅ στην πραγματικότητα είμαστε συγκεντρωμένοι γύρω από τον Χριστό». ( Ολιβιέ Κλεμάν, Παρατηρήσεις ενός Λαικού πάνω στη Μαρτυρία της Πίστης, Απόδοση: Λουκίας Ι. Μεταξά, Από το «Χριστιανικόν Συμπόσιον» Αθήναι 1967, Εκδ. Ι.Δ. Κολλάρου & Σιας Α.Ε.).
- «Γιατί ὅμως μᾶς δημιουργεῖ τόσα προβλήματα ἡ ἐξουσία; Μὰ γιατὶ χάσαμε τὴν ἔννοια τῆς αὐτοθυσιαστικῆς καὶ ἀπελευθερωτικῆς πατρότητας. Μόνον οἱ μοναχοὶ τὴ διατήρησαν. Πρέπει τὴν πατρότητα αὐτὴ νὰ τὴν ἀνακαλύψουμε ξανὰ μέσα στὴν κοινωνία τῶν πολιτῶν… ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ζῶα εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἕναν πατέρα. Τὰ ζῶα δὲν ἔχουν πατέρα, ἀλλὰ μόνο γεννήτορες… Ὁ πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πρέπει νὰ μάθει στὸ παιδί του ὅτι θὰ πεθάνει, θὰ ἀναστηθεῖ καὶ ὅτι αὐτὸ ἔχει κάποιο νόημα» ( Ὀρθοδοξία καὶ πολιτικὴ, σελ. 32).
- «Οἱ μοναχοὶ ἀντικαθιστοῦν θεληματικὰ τοὺς μάρτυρες ὅταν ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει μιὰ σχετικὴ εἰρήνη. Ὁ μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ βυθίζεται ζωντανὸς μέσα στὸ θάνατο γιὰ νὰ βρεῖ τὴν Ἀνάσταση προκειμένου νὰ τὴν μεταδώσει στὴν ἀνθρωπότητα» (ὅ.π. σελ. 15).

ΠΗΓΗ: ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΟΥ, ΑΦΗΓΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, «ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ», τευχ. 206, 2009, σσ. 42-43


Τρελογιάννης

Μάζευε παραμύθια από γιαγιάδες για να αποδείξει ότι είμαστε ακόμα Έλληνες

 

Ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας, Νικόλαος Πολίτης, αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση των παραδόσεων και των παραμυθιών του λαού μας.

Γράφει ο Γρηγόρης Κεντητός

Την ώρα που άλλοι έψαχναν την Ελλάδα στα ερείπια της αρχαιότητας, ένας άνθρωπος την έψαχνε στη γιαγιά που ευλογούσε τα παιδιά της, στο ξόρκι για το μάτι, στο παραμύθι που ψιθύριζε η γριά δίπλα στη φωτιά. Το όνομά του ήταν Νικόλαος Πολίτης και πίστευε κάτι ριζικά ανατρεπτικό: ότι η ελληνική ψυχή δεν είχε πεθάνει. Απλώς είχε αλλάξει ρούχα.
Γεννήθηκε το 1852 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας. Από παιδί, δεν έγραφε μόνο εκθέσεις. Έγραφε εφημερίδες. Έστηνε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο για να βοηθήσει τους Κρητικούς πρόσφυγες. Στα δεκατέσσερά του πήγε να πολεμήσει στην Κρητική Επανάσταση. Δεν τον άφησαν. Αλλά εκείνος ήξερε ήδη: θα πολεμούσε αλλιώς.
Σπούδασε φιλολογία και νομική στην Αθήνα, και μετά με υποτροφία στη Γερμανία. Όμως γύρισε πίσω όχι για να βρει την Ελλάδα του Περικλή, αλλά για να ακούσει τη φωνή της γιαγιάς που έλεγε: «Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι». Εκείνος ήξερε πως δεν ήταν απλή φράση. Ήταν πολιτισμικό ίχνος, αρχαίο ένστικτο, κομμάτι από την αλυσίδα που μας συνέδεε με τους προγόνους.
Ίδρυσε τη λέξη «λαογραφία». Δεν υπήρχε. Τη βάπτισε, για να δώσει υπόσταση σε αυτό που οι άλλοι θεωρούσαν περιθώριο. Περπατούσε σε χωριά, μιλούσε με γριές και γέρους, κατέγραφε θρύλους, τραγούδια, παραδόσεις, παροιμίες. Και όλα τα έβλεπε όχι σαν γραφικότητες, αλλά σαν αποδείξεις. Ότι ο λαός θυμάται. Ακόμα κι όταν δεν το ξέρει.
Το 1882 έγινε καθηγητής μυθολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όχι για να αναλύσει τον Όμηρο. Αλλά για να διδάξει πώς η λαϊκή αφήγηση κρατάει ζωντανή την αρχαία σκέψη. Γιατί για τον Πολίτη, η γιαγιά που μιλάει για την πεντάμορφη και τον δράκο, λέει στην πραγματικότητα έναν μύθο του Ησίοδου, άθελά της. Γιατί η παράδοση δεν ξεχνά. Κρύβει.
Πίστευε ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν ήταν μόνο απόγονοι των αρχαίων στο αίμα – ήταν στον λόγο, στην πράξη, στο τραγούδι. Η αποστολή του δεν ήταν να φτιάξει θεωρίες. Ήταν να σώσει φωνές. Να περισώσει τη μνήμη που έπαιρνε ο άνεμος. Ίδρυσε το περιοδικό Λαογραφία, το Λαογραφικό Αρχείο, και συνέλεξε χιλιάδες κείμενα, παραδόσεις και τραγούδια από κάθε άκρη της Ελλάδας.
Κι όμως, δεν είχε την έπαρση του πρωτοπόρου. Υπέγραφε άρθρα με αστεράκια, με ψευδώνυμα, γιατί ένιωθε ότι τα λόγια του λαού ήταν πιο μεγάλα από το δικό του όνομα. Όπως έλεγε: «Δεν γράφω εγώ. Ακούω τον λαό να μιλά».
Ήξερε ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο στα μάρμαρα. Βρίσκεται και στο πώς πλέκεις ένα καλάθι, στο πώς μαγειρεύεις τα Χριστούγεννα, στο πώς θρηνείς έναν νεκρό. Βρίσκεται στο σώμα, στη φωνή, στον ρυθμό της κοινότητας. Δεν είναι θεωρία. Είναι πράξη.
Ο Νικόλαος Πολίτης έδωσε υπόσταση σε έναν πολιτισμό που όλοι αγνοούσαν. Ήξερε ότι αν δεν καταγραφεί, θα χαθεί. Και αν χαθεί, θα είμαστε ένα έθνος χωρίς μνήμη. Ένα σώμα χωρίς ψυχή.
Πέθανε το 1921 από υπερκόπωση. Δούλευε μέχρι την τελευταία του μέρα. Όχι για φήμη. Αλλά γιατί ήξερε πως κάθε μέρα που περνάει, πεθαίνει και ένα τραγούδι που δεν καταγράφηκε. Κάθε γιαγιά που φεύγει, παίρνει μαζί της έναν κόσμο. Και αυτός ο κόσμος έπρεπε να σωθεί.
Δεν έγινε ήρωας του έθνους. Δεν έχει αγάλματα. Αλλά χάρη σε αυτόν, γνωρίζουμε τι τραγουδούσε το χωριό, τι ευχόταν η μάνα στο παιδί της, πώς έδιωχναν το κακό μάτι, πώς αγαπούσαν και πώς πονούσαν. Χάρη σε αυτόν, θυμόμαστε.
Τρελογιάννης

Η ιδιωτική ζωή στην γκιλοτίνα του Προσωπικού Αριθμού

 

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

---

Με το άρθρο 31 του ν. 5188/2025 (ΦΕΚ 49/Α/28-3-2025) επέρχονται σημαντικές αλλαγές και διαφοροποιήσεις στην χρήση του Προσωπικού Αριθμού, καθώς προστίθεται μετά το άρθρο 11 του ν. 4727/2020 (Α' 184) «περί ψηφιακής διακυβέρνησης και ηλεκτρονικών υπηρεσιών» νέο άρθρο 11Α, με το οποίο θεσπίζεται η υποχρεωτική αναγραφή του Προσωπικού Αριθμού στο δελτίο ψηφιακής ταυτότητας των Ελλήνων πολιτών και η αποθήκευσή του στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης της ψηφιακής ταυτότητας, με σκοπό την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και τη διευκόλυνση των συναλλαγών του Δημοσίου με τους πολίτες.

Στην υπ. αριθμόν 8200/0-297647/10-4-2018 (ΦΕΚ Β’ 1476/27-4-2018) κοινή υπουργική απόφαση με θέμα «Έκδοση νέου τύπου Δελτίου Ταυτότητας Ελλήνων πολιτών», όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα καθορίζονται η μορφή, τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και οι τεχνικές λεπτομέρειες που αφορούν την έκδοση και κυκλοφορία των νέων ψηφιακών ταυτοτήτων.

Αξίζει να τονιστεί ότι στο άρθρο 3 παρ. 4 της άνω υπουργικής αποφάσεως προβλέπεται η δυνατότητα αποθήκευσης στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης (τσιπ) των στοιχείων που απαιτούνται για την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης εάν αποφασισθεί να συμπεριληφθούν στο εν λόγω μέσο.

(Η κοινή υπουργική απόφαση στην διάταξη του άρθρου 3 παρ. 4 αναφέρει επί λέξει τα ακόλουθα: «Επιπλέον, στο ως άνω ηλεκτρονικό μέσο αποθηκεύονται το επώνυμο πατέρα, επώνυμο μητέρας, ο Δήμος εγγραφής, ο αριθμός δημοτολογίου και ο τόπος έκδοσης του δελτίου, ενώ θα δύναται να αποθηκευτούν τα στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης εάν αποφασισθεί να συμπεριληφθούν στο εν λόγω μέσο»).

Πολίτες, ιερείς και Χριστιανικά σωματεία προσέφυγαν ενώπιον του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, ζητώντας την ακύρωση της υπ. αριθμ. 8200/0-297647/10-4-2018 (ΦΕΚ Β’ 1476/27-4-2018) κοινής υπουργικής απόφασης με θέμα «Έκδοση νέου τύπου Δελτίου Ταυτότητας Ελλήνων πολιτών». Το Ανώτατο Δικαστήριο με σειρά αποφάσεων του Δ΄ Τμήματος, συνεδριάζοντας με διευρυμένη σύνθεση, απέρριψε τις αιτήσεις των προσφευγόντων που αμφισβήτησαν την σκοπιμότητα της επιλογής του συγκεκριμένου τύπου δελτίου ταυτότητας.

Ωστόσο, το Σ.τ.Ε. (σε επταμελή σύνθεση) με την υπ’ αριθμ. 2388/2019 απόφασή του ακύρωσε μερικώς την ως άνω αναφερομένη κοινή υπουργική απόφαση, κατά το μέρος που προβλέφθηκε ότι «στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης αποθηκεύονται τα στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης», καθώς έκρινε ότι οι υπηρεσίες ηλεκτρονικής διακυβέρνησης έχουν ευρύτατο περιεχόμενο, και επομένως τα στοιχεία που απαιτούνται στις εν λόγω υπηρεσίες δεν θεωρούνται κρίσιμα για την απόδειξη της ταυτότητας των Ελλήνων πολιτών.

Ι. ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ TOY ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΣΤΟ ΤΣΙΠ

Από αυτή εδώ την θέση εκφράζουμε την βάσιμη υποψία, ότι η κυβέρνηση «της πρώτης φοράς αριστερά» σχεδίασε αριστοτεχνικά από το 2018 (χρονολογία δημοσίευσης της πιο πάνω κοινής υπουργικής απόφασης) την νομοθετική δυνατότητα της αποθήκευσης στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο (τσιπ) των προσωπικών δεδομένων των πολιτών, υπονοώντας και φωτογραφίζοντας, διά της ύπουλης και αόριστης διατυπώσεως, δηλ. «των στοιχείων που απαιτούνται για την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης», την μελλοντική αποθήκευση του Προσωπικού Αριθμού στο τσιπάκι του νέου δελτίου ψηφιακής ταυτότητας.

Συνεπώς, κατά μείζονα λόγο, για την προστασία της ιδιωτικής ζωής και την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων των Ελλήνων πολιτών, ο κοινός νομοθέτης όφειλε στο άρθρο 11Α του Ν. 4727/2020 (το οποίο προστέθηκε με το άρθρο 31 του ν. 5188/2025) να περιορίσει αυστηρώς την χρήση του Προσωπικού Αριθμού μόνο στην αναγραφή του στο δελτίο ψηφιακής ταυτότητας και να μην επιβάλει επιπλέον την αποθήκευσή του στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης της ταυτότητας (τσιπάκι), δεδομένου ότι ο νόμος προβλέπει σαφώς την διασύνδεση του Προσωπικού Αριθμού με την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, γεγονός όμως που θα προκαλέσει αυτοδικαίως την κατάλυση κάθε έννοιας ιδιωτικότητας.

Η κυβέρνηση επιδιώκει μετ’ επιτάσεως να καταστήσει τον Προσωπικό Αριθμό ως τον μοναδικό οικουμενικό αριθμό που θα αριθμοποιεί τον άνθρωπο μέσα στο αδυσώπητο και απάνθρωπο παγκόσμιο σύστημα ψηφιακής διακυβέρνησης, τον οποίο ο πολίτης θα χρησιμοποιεί αναγκαστικά για την διεκπεραίωση κάθε ψηφιακής του συναλλαγής, εξαιτίας της απόλυτης επικράτησης της ψηφιοποίησης σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Συνεπώς, η πρόβλεψη του νόμου για την αποθήκευση του Προσωπικού Αριθμού στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης του δελτίου ταυτότητας συνιστά έγκλημα ψηφιακής καθοσιώσεως, καθώς η νόμιμη ή παράνομη σάρωση του περιεχομένου του RFID τσιπ (ακόμη και εξ αποστάσεως) θα παρέχει την δυνατότητα σε οποιονδήποτε τρίτο να αποκτά αθέμιτη πρόσβαση στα δεδομένα και στις πληροφορίες που βρίσκονται αποθηκευμένες στον Προσωπικό Αριθμό και αυτός με την σειρά του στο τσιπάκι της ψηφιακής ταυτότητας, με αποτέλεσμα η προσωπική ζωή των πολιτών να μεταβάλλεται σε όνειρο θερινής νυκτός! Αντιθέτως, το οικοσύστημα των startups επιχειρήσεων (που εστιάζουν στην ψηφιακή και τεχνολογική καινοτομία) θα τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και ικανοποίηση, αφού μέσω του Προσωπικού Αριθμού θα συγκεντρώνουν, θα επεξεργάζονται και θα αντλούν το «νέο πετρέλαιο», δηλ. τα πάσης φύσεως δεδομένα εκατομμυρίων πολιτών.

Η έναρξη της διαδικασίας έκδοσης και χορήγησης του Προσωπικού Αριθμού θα αντικαταστήσει προοδευτικά, διά της απορροφήσεως, όλους εκείνους τους αριθμούς που ταυτοποιούσαν μέχρι σήμερα τον πολίτη, δηλαδή τον Α.Φ.Μ., τον Α.Μ.Κ.Α., τον αριθμό της αστυνομικής ταυτότητας, αποτελώντας τον «αριθμό-κλειδί» για την ηλεκτρονική επικοινωνία και συναλλαγή των πολιτών με το Ψηφιακό Δημόσιο, ενώ την ίδια στιγμή η πληκτρολόγησή του θα συμβάλλει στην απλοποίηση της διαλειτουργικότητας των διαφορετικών ψηφιακών συστημάτων του δημόσιου τομέα και στην ηλεκτρονική διασύνδεση μεταξύ όλων των αρχείων των δημοσίων υπηρεσιών και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.

Για τη νέα Παιδεία, Κωνσταντίνος Γανωτής

     Γιατί τόση ένταση στη διαμαρτυρία μας για τη σύγχρονη “ανθρωπιστική” παιδεία, που καλλιεργεί πλέον συστηματικά και μεθοδευμένα η πολιτική και επιστημονική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας; Τι ζητάμε από μια ηγεσία λυμεώνα του Ορθόδοξου λαού μας; Αφού το λένε καθαρά και ξάστερα οι άνθρωποι ότι διδάσκουν τους μαθητές να είναι χειραφετημένοι από ό,τι ονομάζεται πρόσδεση στο παρελθόν… Και οι διδάσκοντες να «εστιάσουν το ενδιαφέρον τού μαθητή στην ανθρώπινη διάσταση των θρησκειών». Άρα στοχεύουν σε μια νεολαία, που πιστεύει σ’ έναν Αρειανισμό όλων των θρησκειών! Συμβουλεύουν ότι δεν πρέπει «να καταφεύγομε στη θαλπωρή της Εκκλησίας για τη λύση των προβλημάτων μας, αλλά στο άτομο». Άρα δεν είναι κάποιοι ιθύνοντες που λαθεύονται, αλλά στοχεύουν εκούσια και συνειδητά στο γκρέμισμα του παραδοσιακού μας πολιτισμού.


Οι καλοπροαίρετοι ευσεβείς Χριστιανοί, που αρθρογραφούν κατά του πνεύματος της Νεοεποχίτικης Παιδείας, που ξετσίπωτα χειραγωγεί τα παιδιά μας στο μηδενισμό, φαίνεται ότι αγνοούν κάτι ακόμα χειρότερο. Το ότι πριν από τους ιθύνοντες κάνουν το ίδιο και οι γονείς των παιδιών μας. Μην υπολογίζετε αυτούς, που βαφτίζουν (ακόμα) τα παιδιά τους κι αυτούς που γεμίζουν τα πεζοδρόμια γύρω από τους ναούς στις 12 τα μεσάνυχτα του μεγάλου Σαββάτου. Μια κοινωνία με τις εκατοντάδες χιλιάδες (ναι, εκατοντάδες χιλιάδες) εκτρώσεις το χρόνο όχι μόνο δεν συντηρεί την Ορθόδοξη παράδοση, αλλά τη χρειάζεται μάλιστα τη Νεοεποχίτικη παιδεία, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά της και ν’ απαντήσει στα καυτά ερωτήματά τους.


* * *


Είστε σίγουροι, αδελφοί και πατέρες, ότι σ’ ένα δημοψήφισμα για τη σημερινή παιδεία θα πλειοψηφούσαν οι αρνητικές ψήφοι; Όταν εδίκαζαν οι αρχιερείς και πρεσβύτεροι τον Κύριο στα Ιεροσόλυμα, πόσοι από τους θεραπευθέντες και αναστηθέντες απ’ αυτόν, πόσοι από τους αυτόπτες των μοναδικών θαυμάτων του πήγαν να εκδηλώσουν τα ευγνώμονα αισθήματά τους προς τον γλυκύτατο ευεργέτη τους;


Κι εγώ πιστεύω ότι στο βάθος ο λαός μας κρύβει μια ορθόδοξη ψυχή. Την Ιστορία όμως δεν τη γράφει μόνο το βάθος, τη γράφει η μαρτυρία, το μαρτύριο. Αυτή τη μαρτυρία δεν τη δίνει η σημερινή οικογένεια κι έτσι τα παιδιά μας ξεκινούν προδομένα από τα σπίτια τους κάθε πρωί, για να πάνε σ’ ένα διεφθαρμένο σχολείο.


Η Χαρμολίνα στο διήγημα «Η θητεία της πενθεράς» του Παπαδιαμάντη, που ανέτρεφε τα οχτώ εγγονάκια της με πολύν κόπο ολημερίς, το βράδυ τα ξάπλωνε στα στρωματάκια τους συχνά χωρίς να τα ξεντύσει, γιατί δεν άντεχαν τα καημένα από τη νύστα, αλλά ποτέ χωρίς να τα στήσει μπροστά στο εικόνισμα (και συχνά κρατώντας τα από τις αμασχάλες για να μην σωριαστούν κάτω), για να κάνουν την προσευχή τους. Αυτά τα παιδάκια σ’ όποιο σχολείο κι αν πήγαιναν, δεν θα διαφθείρονταν.


* * *


Αυτοί οι Έλληνες σήμερα, που δεν εκκλησιάζονται, κάνουν τα παιδιά τους όχι απλώς οκνηρά και αμελή στην πίστη τους, αλλά εμπαθείς αθέους σαν τους σημερινούς ιθύνοντες της παιδείας, γιατί και το κακό προοδεύει όπως και το καλό.

O Πάπας Λέων ΙΔ΄ και η Ορθοδοξία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου



Μετά την εκλογή του νέου Πάπα Λέοντος ΙΔ΄ και τις πρώτες του ομιλίες – παρεμβάσεις στα διεθνή ζητήματα, είναι πολλές οι προβλέψεις και οι αναλύσεις που δημοσιεύονται στα διεθνή ΜΜΕ. Όμως για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, που γνωρίζουν την εκκλησιαστική ιστορία έχει δικαιολογημένα προκληθεί ανησυχία για την πορεία του νέου Πάπα. Αιτία το όνομα που επέλεξε και η δήλωσή του πως θέλει η παποσύνη του να ομοιάζει με εκείνη του Πάπα Λέοντος ΙΓ΄ (1878-1903). Πράγματι ο εν λόγω Πάπας σε δύσκολους καιρούς για την παπική Εκκλησία υπήρξε πολύ ενεργητικός και, πολιτικά, αποτελεσματικός στο να αντιμετωπίσει «τις πλάνες των, τότε, μοντέρνων πολιτικό – κοινωνικών θεωριών του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και του μηδενισμού. Ενίσχυσε ηθικά και υλικά τη δημιουργία «χριστιανικών» συνδικάτων και πολιτικών κομμάτων και έδρασε αποτελεσματικά κατά της Μασωνίας και υπέρ της οικογένειας – κατά του διαζυγίου.



Το αρνητικό για τους Ορθοδόξους ήταν ότι ο Πάπας ΙΓ΄ ενέτεινε σε προκλητικό βαθμό τις από του 11ου αιώνος και μετά προσπάθειες του Βατικανού να τους υποτάξει υπό την ηγεμονία του. Η προκλητική προπαγανδιστική επίθεση που εξαπέλυσε, μετά τη δημοσίευση σχετικής εγκυκλίου του, προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αυτό με δική του αυστηρή σε βάρος του Πάπα Εγκύκλιο, που δημοσιεύθηκε στο πατριαρχικό περιοδικό «Εκκλησιαστική Αλήθεια» στις 29 Σεπτεμβρίου 1895 (Αριθμ. Φύλ. 31) καταγγέλλει ότι:

«Εν εσχάτοις δε χρόνοις ο πονηρός διέσπασε από της ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και έθνη ολόκληρα της Δύσεως, εμφυσήσας τοις επισκόποις της Ρώμης φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας, ποικίλας γεννησάσης καινοτομίας αθέσμους και αντευαγγελικάς…Ούτω δη ο νυν Μακαριώτατος πάπας Ρώμης Λέων ΙΓ΄… προσκαλεί την καθ΄ημάς ορθόδοξον καθολικήν και αποστολικήν του Χριστού Εκκλησίαν εις την μετά του παπικού θρόνου ένωσιν, εννοών την ένωσιν ταύτην ως δυναμένην γενέσθαι μόνον δι’ αναγνωρίσεως αυτού ως άκρου αρχιερέως και υπερτάτου πνευματικού τε και κοσμικού άρχοντος της καθόλου Εκκλησίας και μόνου αντιπροσώπου του Χριστού επί της γης και πάσης χάριτος διανομέως».

Η περί τον Οικουμενικό Πατριάρχη Άνθιμο Σύνοδος καταγγέλλει επίσης το ακόλουθο: «Επειδή όμως από τινος χρόνου η παπική Εκκλησία εγκαταλιπούσα την οδόν της πειθούς και της συζητήσεως, προς κοινήν έκπληξιν και απορίαν ήρξατο σκανδαλίζειν τας συνειδήσεις των απλουστέρων ορθοδόξων χριστιανών δι’ εργατών δολίων, εις αποστόλους Χριστού μετασχηματιζομένων, αποστέλλουσα εις την Ανατολήν κληρικούς υπό το ένδυμα και το κάλυμμα των ορθοδόξων ιερέων (Σημ.γρ. Πρόκειται για τους ουνίτες) και ποικίλα άλλα απατηλά μηχανωμένη μέσα προς επίτευξιν των προσηλυτιστικών αυτής σκοπών, απολύομεν την πατριαρχικήν ταύτην και συνοδικήν εγκύκλιον επί προφυλακή της ορθοδόξου πίστεως και ευσεβείας…».

Στη συνέχεια της Εγκυκλίου εκφράζεται η λύπη του Πατριάρχου και των περί αυτόν Συνοδικών αρχιερέων που βλέπουν «την παπικήν Εκκλησίαν εμμένουσαν υπεροπτικώς εις αυτάς και ήκιστα συντελούσαν εις τον ιερόν της ενώσεως σκοπόν δι’ αποπτύσεως των αιρετικών τούτων καινοτομιών και επανόδου εις το αρχαίον καθεστώς της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας, της οποίας μέρος τότε και αυτή απετέλει».

Στην παπική εγκύκλιο αντέδρασε και ο Άγιος Νεκτάριος, τότε, το 1895, διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών. Δημοσίευσε απάντηση - διατριβή στο επίσημο δημοσιογραφικό όργανο της Εκκλησίας της Ελλάδος «Ιερός Σύνδεσμος», που αναδημοσιεύθηκε στο Πατριαρχικό περιοδικό στο τεύχος αριθμός 41 (8 Δεκεμβρίου 1895). Αναφέρει μεταξύ άλλων ο Άγιος:

«Χαρακτήρ ανδρός εν λόγοις δείκνυται είπε κάποιος των αρχαίων σοφών… Την αλήθεια ταύτην μαρτυρούσι και αι πρό τινος εκδοθείσαι δύο εγκύκλιοι του Πάπα, όπως και η έναγχος εγκύκλιος του Οικουμενικού Θρόνου, η απευθυνομένη προς τον ιερόν κλήρον και άπαν το ευσεβές και ορθόδοξον πλήρωμα του Αγιωτάτου Αποστολικού και Πατριαρχικού Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως…Εν άπασι πλήρης η διαφορά. Αι μεν του Μακαριωτάτου Πάπα εγκύκλιοι εικονίζουσι καθαρώς τον χαρακτήρα των Παπών και περιγράφουν αυτόν τοιούτον, οίον η ιστορία απ’ αιώνων απεικόνισεν, η δε του Οικουμενικού Πατριάρχου εγκύκλιος εικονίζει τον αληθή χαρακτήρα των Ορθοδόξων Πατριαρχών…Εν ταις εγκυκλίοις του Πάπα εμφαίνεται εγωισμός και υπερορία, κόμπος και μεγαλορρημοσύνη, αδιαφορία περί τα δογματικά, περί δε των πρωτείων και αρχής και δόξης και τα τοιαύτα ζήλος και αγών και θυσίαι και επιχειρήματα και ιστορική ανακρίβεια και προς την αλήθειαν περιφρόνησις, και αξιώσεις και απαιτήσεις και τραγελαφικαί ενώσεις και κατά το φαινόμενον υποχωρήσεις και προσπεποιημένη αγάπη, και σκοποί κρύφιοι, και τόσα άλλα παραπλήσια τα οποία επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον…

…Δια της εγκυκλίου ο Πάπας θεωρεί καθήκον εαυτού να προσκαλέσει δι’ υψηλού κηρύγματος πάντας τους λαούς της γης, ίνα υποβάλωσι τα εαυτών σέβη τη υψηλή και αγία αυτού κορυφή λέγων:

“ Ηγεμόνες και λαοί της οικουμένης, Λέων ο ΙΓ΄ ευχήν και ειρήνην εν Κυρίω υμίν αποστέλλει και προσκαλείται υμάς να προσκυνήσητε την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν επί του πεδίλου του ποδός εαυτού έστησε, και εάν μεν πεσόντες προσκυνήσητε, σωθήθεσθε, εάν δε μη, βληθήθεσθε εις την κάμινον του πυρός την καιομένην, εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού”».

Και επιλέγει ο Άγιος Νεκτάριος: « Η σοβαρά και σεμνή, η ειλικρινής και σαφής, η πατρική και προτρεπτική Εγκύκλιος του Πατριάρχου είναι όντως η πρέπουσα απάντησις προς τας δύο υπερηφάνους εγκυκλίους του Μακαριωτάτου πάπα. Μόνη η μελέτη αμφοτέρων δύναται να πληροφορήση τον αναγνώστην περί του διαπνέοντος εν αυταίς πνεύματος, εάν το πνεύμα της αληθείας λαλή εν αυταίς, ή πνεύμα άγνωστον εν τη Μια Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».

Σημειώνεται ότι από τα δύο επί πλέον σχέδια που είχε για την Ελλάδα ο πάπας Λέων ΙΓ΄ πέτυχε το ένα. Ίδρυσε το «Λεόντειο Λύκειο», αλλά δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει το σχέδιό του να ανεγείρει μεγαλοπρεπή ναό στην Πάτρα, σε ανάμνηση, όπως είχε δηλώσει, της νίκης των (δυτικών) χριστιανών επί των Τούρκων το 1571, κατά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου...

Ελπίζεται ότι το πρότυπο διακυβερνήσεως του Βατικανού και της υπ’ αυτόν Εκκλησίας, που θα ακολουθήσει ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ να μην αφορά την υπ’ αυτόν υποταγή της Ορθοδοξίας. Οι πρώτες ενδείξεις δεν είναι θετικές. Σε μια από τις πρώτες του ομιλίες ο νέος Πάπας απευθύνθηκε στους υπ’ αυτόν ηγέτες των παπικών της Ανατολής (Μαρωνιτών, Ουνιτών κ.α.) και δήλωσε ότι θα συνεχίσει την πολιτική του Λέοντα ΙΓ΄! Δηλαδή αυτήν που προκάλεσε, τότε, την έντονη αντίδραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου! Με δεδομένο ότι η σημερινή εκκλησιαστική ηγεσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν διατηρεί την αντιμετώπιση της παπικής Εκκλησίας, που είχε ο Πατριάρχης Άνθιμος και η περί αυτόν Σύνοδος είναι υπαρκτές οι ανησυχίες για τα αποτελέσματα των σχέσεων Φαναρίου – Βατικανού.

Για την ιστορία αναφέρονται οι Συνοδικοί Μητροπολίτες, που συνυπέγραψαν την κατά της παπικής αλαζονικής συμπεριφοράς έναντι των Ορθοδόξων εγκύκλιο: Κυζίκου Νικόδημος, Νικομηδείας Φιλόθεος, Νικαίας Ιερώνυμος, Προύσης Ναθαναήλ, Σμύρνης Βασίλειος, Φιλαδελφείας Στέφανος, Λήμνου Αθανάσιος, Δυρραχίου Βησσαρίων, Βελεγράδων Δωρόθεος, Ελασσώνος Νικόδημος, Καρπάθου και Κάσου Σωφρόνιος και Ελευθερουπόλεως Διονύσιος.-

ΥΓ. Ο Πάπας στην ομιλία του προς τους ηγέτες των παπικών εκκλησιών της Ανατολής μίλησε για την πνευματικότητα της, που εκφράζεται με τη μετάνοια και την επίγνωση των αμαρτιών. Στο σημείο αυτό της ομιλίας του χρησιμοποίησε τη λέξη «πένθος» (Σημ. γραμμένη στα ελληνικά) που, όπως είπε, «ήταν Έλληνας μυθικός θεός, που προσωποποιούσε τη θλίψη και το δώρο των δακρύων». Κατά την άποψη ειδικών φιλολόγων θεός «Πένθος» δεν υπήρξε στην ελληνική μυθολογία. paterikos

Ο πάπας Φραγκίσκος και οι θαυμαστές του

 

του Πρωτ. Θωμά Βαμβίνη στην Romfea.gr

Εἶναι πολύ ὡραῖο νά μιλᾶ κανείς γιά τήν ἀγάπη, ἀλλά ὡραιότερο εἶναι νά τήν συνδέη μέ τήν ἀλήθεια, ὄχι τήν ἀσαφῆ καί ἀόριστη, ἀλλά μέ τήν ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ ἀναληφθείς στόν θρόνο τοῦ Πατρός, ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἕνας τῆς ἀϊδίου Ἁγίας Τριάδος. 

Ἡ αὐτονόμηση τῆς ἀγάπης ἀπό τήν ἀλήθεια-Χριστό καί ἡ χρησιμοποίησή της γιά νά ἀποδραματοποιηθῆ ἡ αἵρεση καί γενικά ἡ πλάνη στήν πίστη ἤ τήν ζωή, εἶναι μιά πράξη ἀντιεκκλησιαστική, ἀντιπνευματική. 

Ὁ θάνατος τοῦ πάπα Φραγκίσκου ἀποκάλυψε τέτοιες διασπάσεις τῆς ἀγάπης ἀπό τήν ἐνυπόστατη ἀλήθεια. Ἔδωσε τήν ἀφορμή νά διατυπωθοῦν πολλές ὑποκειμενικές ἀπόψεις, πού δείχνουν εἴτε ἀδικαιολόγητη ἄγνοια βασικῶν στοιχείων τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας καί ἐκκλησιολογίας, εἴτε (τό χειρότερο) ἑκούσια καί ἐν γνώσει ἐπιλογή τῆς αἵρεσης καί δικαιολόγηση σέ κλίμα συναισθηματικῆς ἀγάπης, ἀσαφοῦς καί ἀστήρικτης, τῆς ἐκκλησιολογικῆς ἐκτροπῆς. 

Ἡ ἐξύμνηση τῆς ἁπλότητας, τῆς «προοδευτικότητας» καί τῆς καλοσύνης τοῦ πάπα Φραγκίσκου ἔγινε τό πρόσχημα γιά νά ἐκδηλωθῆ ἀπό ἐνίους ἕνας θυμός, γιά τήν δογματική καθαρότητα τῶν Ὀρθοδόξων, γιά τήν ἀποκλειστικότητα στήν ἀλήθεια τῆς πίστεως, γιά τήν ἀπόρριψη τῶν λανθασμένων δογμάτων τοῦ παπισμοῦ, γιά τήν καταπολέμηση ἀπό τήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ παπικοῦ πρωτείου, τοῦ ἀλαθήτου καί ὅσων κακῶν αὐτό ἐνέσπειρε, παγιώνοντας τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν λαῶν τῆς δύσεως, ὑποταγμένων στήν παπική ἐξουσία. 

Ἐκπλήσεται κανείς ὅταν βλέπει σέ κείμενο Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ («Ὁ Πάπας Φραγκίσκος...Κι ἐμεῖς...» τοῦ π. Θεοδοσίου Μαρτζούχου, στήν Romfea.gr) νά ἐκδηλώνεται ἀνεξήγητη ἀμνήστευση, γιά νά μή ποῦμε ἀποδοχή τῆς φεουδαλιστικῆς δομῆς καί τῶν θεολογικῶν παρεκκλίσεων τοῦ Βατικανοῦ καί νά γίνεται μάλιστα προσπάθεια νά τεκμηριωθοῦν ἁγιογραφικά. 

Στήν παραγματικότητα ὁ ἀρθρογράφος ἀποδέχεται καί ἐπαναλαμβάνει ὅλη τήν δικαιολόγηση τοῦ πρωτείου καί τῆς αὐθεντίας τοῦ Πάπα, ὅπως τήν βλέπουμε στά ἄρθρα τῆς πρώτης Βατικανῆς Συνόδου τοῦ 1868, μέ τίς θεολογικές προϋποθέσεις τοῦ filioque, τοῦ actus purus καί τῶν κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Αὐτό συνιστᾶ πλήρη ἄγνοια τόσο τῆς Ὀρθόδοξης ὅσο καί τῆς Σχολαστικῆς θεολογίας.

Κι ἀφοῦ ὁ ἐν λόγω ἀρθρογράφος δηλώσει ὅτι τόν  ἀπόστολο Πέτρο «ὁ Χριστός τόν χρίει θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας», παρερμηνεύοντας τό σχετικό χωρίο, κι ὅτι αὐτός εἶναι ἡ πέτρα πάνω στήν ὁποία θεμελίωσε τήν Ἐκκλησία Του, καί ὅτι ὁ ἐκάστοτε πάπας, «ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης κάτοχος–διάδοχος τῆς θέσεως τοῦ Πέτρου εἶχε γιὰ τὴν ἀδιαίρετη Ἐκκλησία κῦρος καὶ ἰσχὺ ἀναφορᾶς καὶ δικαίωμα ἀρνησικυρίας», καὶ «ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης καὶ χωρὶς τὴν συμφωνία του ἡ ὁποιαδήποτε ἐκκλησιαστικὴ ἀπόφαση στασιαζόταν», θυμᾶται κατόπιν τὴν Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, γιὰ τὴν ὁποία ἰσχυρίζεται ὅτι «ἡ Ἐκκλησία περίμενε τὸν Τόμο τοῦ Λέοντος [πάπα Ρὠμης] γιὰ νὰ περιγράψει φραστικὰ τὴν πίστη της στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ἰδιώματα τῶν δύο φύσεων Του». 

Στήν συνέχεια προβάλλει τούς προκαθημένους τῆς Ρώμης ὡς προστάτες τῶν διωκομένων Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς· «τὸν μέγα Μάξιμο τὸν προστάτευε μὲ τὸ κῦρος του ὁ Πάπας [Μαρτῖνος], καὶ στὴν Εἰκονομαχία ἡ Ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία ἦταν καταφύγιο τῶν διωκομένων». 

Κατόπιν τούτων ἐπαίρει ὀφρύν, «δυτικήν ὀφρύν» κατά τήν ἔκφραση τοῦ Μεγάλου Φωτίου, καί μέ σύμμαχο τόν πάπα Φραγκίσκο γίνεται τιμητής ὅλων τῶν διηρημένων Χριστιανῶν. Γράφει: 

«Καὶ μπῆκε ὁ διάβολος ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἀδελφῶν καὶ ἄρχισαν οἱ ἀποστασιοποιήσεις καὶ ἡ ἀκατανοησία καὶ οἱ προσχηματικὲς ἐπικλήσεις στά... χωρίζοντα ποὺ προϋπήρχαν, ἀλλὰ τὰ κάλυπτε ἡ ἀγάπη. Τότε τά... ἀποκάλυπτε ἡ κακοδιάθετη "παρατηρητικότητα"».

Ὁ τρόπος γραφῆς τοῦ ἄρθρου, ξένος πρός τό ἐκκλησιαστικό ἦθος καί τήν ἐπιστημονική σοβαρότητα, ἐκδηλώνει μιά ἀνίερη καί ἀντιεπιστημονική θρασύτητα, ἡ ὁποία προκαλεῖ ἐρωτήματα γιά τήν προέλευσή της. 

Ἡ εὐαισθησία τῶν ἁγίων Πατέρων γιά τήν ὀρθή πίστη, τό ὀρθόδοξο δόγμα χαρακτηρίζεται «κακοδιάθετη "παρατηρητικότητα"». Καί ἀπορεῖ κανείς· τότε πού ἡ ἀγάπη (κατά τόν ἀρθρογράφο) κάλυπτε τά χωρίζοντα τούς ἀνατολικούς ἀπό τούς δυτικούς, γιατί δέν κάλυπτε καί τίς αἱρέσεις τῶν αἱρετικῶν τῆς Ἀνατολῆς; Γιατί καταδικάστηκε ὁ Μακεδόνιος  καί ὁ Νεστόριος, Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως; 

Γιατί ἡ "παρατηρητικότητα" τῶν ἁγίων Πατέρων ἐξαντλεῖτο μόνο στούς κληρικούς καί θεολόγους τῆς Ἀνατολῆς καί στίς Συνόδους πού συγκροτοῦντο καταδικάζονταν ἀκόμη καί Πατριάρχες τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, οἱ ὁποῖοι ἀπό τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο εἶχαν τήν ἴδια τιμή μέ τόν Ἐπίσκοπο τῆς παλαιᾶς Ρώμης; Ἡ ἀλήθεια βέβαια εἶναι ὅτι καί πάπας ἔχει καταδικαστεῖ ὡς αἱρετικός, ὁ πάπας Ὀνώριος ὁ Α΄, γεγονός μάλιστα πού δημιούργησε πολλές δυσχέρειες στήν Α΄ Βατικανή Σύνοδο, ἡ ὁποία δογμάτισε τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ὅταν μιλᾶ ἀπό καθέδρας.

Τέτοιες τοποθετήσεις ἀπό ἕναν Ὀρθόδοξο Κληρικό δείχνουν ἠθελημένη ἀγνόηση βασικῶν στοιχείων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ἀσύγνωστη ἐκτροπή ἀπό τήν πίστη, ἀλλά καί ψηλαφητό σκοτάδι ἄγνοιας γιά τό τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία.   

Γιά νά μήν ἀναλωνόμαστε σέ γενικούς χαρακτηρισμούς, σημειώνουμε συνοπτικά ὁρισμένα βασικά πράγματα, ἀπό αὐτά πού κακοποιοῦνται ἀπό τόν ὀρθόδοξο Κληρικό, τόν ἐραστή τῆς καλοσύνης τοῦ πάπα Φραγκίσκου.

1. Ποτέ δέν ἔγινε ἀποδεκτό ἀπό τήν ἑνιαία παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ ἀπόστολος Πέτρος εἶναι τό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστη πού ὁμολόγησε ὁ Πέτρος: ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶναι Θεάνθρωπος. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, αἰῶνες πρίν ἀπό τό σχίσμα, γράφει: «“Καί ἐγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν”· τουτέστι τῇ πίστει τῆς ὁμολογίας». Δηλαδή, θά τήν στηρίξη πάνω στήν πίστη τῆς ὁμολογίας. Ἀναδεικνύει τόν Πἐτρο ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ὁμολόγησε τήν πίστη πάνω στήν ὁποία στηρίζεται ἡ Ἐκκλησία.

Περὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου

 

Ἄγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός
Ἀρχιεπισκόπος Κριμαίας

Στὸ 4ο κεφάλαιο τῆς Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ μεγάλου ἀποστόλου Παύλου, διαβάζουμε πολὺ βαθειὰ καὶ σημαντικὰ λόγια, τὰ ὁποία θὰ ἤθελα νὰ σᾶς ἐξηγήσω. «Μπορεῖ ἐξωτερικὰ νὰ βαδίζουμε στὸ θάνατο, ἐσωτερικὰ ὅμως, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, ἡ ζωή μας ἀνανεώνεται» (Β΄ Κόρ. 4, 16).

Ποιὸς εἶναι ὁ ἐξωτερικὸς ἄνθρωπος; Εἶναι ἐκεῖνος ὁ κοινός, ὁ γνωστὸς σὲ ὅλους ἄνθρωπος, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ σάρκα καὶ αἷμα, ἀπὸ τὸ νευρικό του σύστημα καὶ τὰ ὀστά του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐξωτερικὴ ὑλικὴ φύση διὰ τῶν πέντε του αἰσθήσεων, διὰ τῆς ὁράσεως, τῆς ἀκοῆς, τῆς ὀσφρήσεως, τῆς ἁφῆς καὶ τῆς γεύσεως. Ἡ πνευματική του ζωὴ περιορίζεται στὴν ἀντίληψη διὰ τῶν πέντε αἰσθήσεων τῆς ὑλικῆς κτίσεως καὶ τὴν ἐπεξεργασία τους μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά. Τὸ ἐνδιαφέρον του περὶ τὰ πνευματικὰ πολὺ σπάνια ὑπερβαίνει τὰ γήινα ἐνδιαφέροντα.

Ἀλλὰ ἤδη ἀπὸ τὰ ἀρχαία χρόνια πάντοτε ὑπῆρχαν βαθυστόχαστοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κατανοήσει, ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματός μας δὲν καθορίζεται μόνο ἀπὸ τὶς ἐπιδράσεις τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Αὐτοὶ κατάλαβαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ ἀντιλαμβάνεται, ὅτι ὑπάρχει πνευματικὸς κόσμος. Ὁ Ἕλληνας φιλόσοφος Πλωτίνος παρομοίαζε αὐτὴ τὴν διπλὴ ζωὴ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἀμφιβίων ζώων, ποὺ μποροῦν νὰ ζοῦν καὶ μέσα στὸ νερὸ καὶ στὴ ξηρά. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ ζεῖ, ὄχι μόνο μὲ τὶς γήινες σκέψεις καὶ τὶς ἀντιλήψεις τῶν πέντε αἰσθήσεων ἀλλὰ ἔχει καὶ κάποια ἀκατανόητη καὶ ἄγνωστη σέ μᾶς ἕκτη αἴσθηση, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μέσο πρόσληψης τῶν μυστικῶν νουθεσιῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀντιλήψεως τοῦ ἄγγελου φύλακά της. Δι’ αὐτῆς μποροῦμε νὰ ἔχουμε μία βαθειὰ καὶ ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὸ Θεό, τοὺς Ἀγγέλους, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους στὶς προσευχές μας.

Σ’ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ κόσμου συγκαταλέγονται καὶ τὰ ἀνεξήγητα προαισθήματα, οἱ προβλέψεις, οἱ προρρήσεις, ἀκόμα καὶ τὰ προφητικὰ ὄνειρα. Ὅλοι σας νὰ διαβάσετε ἀπὸ τὴ Βίβλο τὸ βιβλίο τῆς Ἐσθήρ, τὸ ὁποῖο ἀρχίζει μὲ μία καταπληκτικὴ διήγηση τοῦ προφητικοῦ ὀνείρου τοῦ Μαρδοχαίου γιὰ τὸν ἀγῶνα του μὲ τὸν Ἀμάν. Τὸ ὄνειρο αὐτὸ πραγματοποιήθηκε ἀργότερα σὲ ὅλες του τὶς λεπτομέρειες.

Ὁ ἱδρυτὴς τοῦ λουθηρανισμοῦ, ὁ Λούθηρος, βρῆκε κάποτε σὲ μία βιβλιοθήκη μία παλαιὰ θεολογικὴ πραγματεία, στὴν ὁποία διάβασε μία ἰδέα, ποὺ τοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση. Ὁ συγγραφέας τοῦ ἔργου αὐτοῦ ἔλεγε, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ ἔχει δυὸ μάτια. Τὸ ἕνα εἶναι στραμμένο πρὸς τὴν κοινὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ τὸ ἄλλο ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ θεωρεῖ τὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου κόσμου, καὶ οὐσιαστικὰ μόνο γι’ αὐτὸ προορίζεται. Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ μάτια μποροῦν νὰ λειτουργήσουν μόνο ξεχωριστὰ τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ γίνεται ὁρατὴ μόνο τότε, ὅταν τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δυὸ μάτια, τὸ ὁποῖο βλέπει μόνο τὰ ὑλικά, εἶναι κλειστό.

Πολὺ πετυχημένη καὶ ὡραῖα ἔκφραση τῆς ἴδιας ἀπόψεως τὴν συναντᾶμε στὸ χριστιανὸ φιλόσοφο Ντὲ Πρέλ. Αὐτὸς λέει, ὅτι τὰ ἄστρα λάμπουν στὸν οὐρανὸ καὶ τὴν ἡμέρα ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν τὰ βλέπουμε, ἐπειδὴ τὰ ἐπισκιάζει τὸ φῶς τοῦ ἡλίου. Τὰ ἄστρα ἀρχίζουν νὰ φαίνονται μόνο τότε, ὅταν δύει ὁ ἥλιος καὶ πέφτει ἡ νύχτα. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ψυχή, ὅταν τὴν ξεκουφαίνει ὁ δυνατὸς θόρυβος τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν, αὐτὴ δὲν ἀκούει τὶς λεπτὲς καὶ τρυφερὲς φωνὲς τοῦ ἄνω κόσμου.

Ὁ ἐσωτερικός μας ἄνθρωπος, λοιπόν, εἶναι τὸ πνεῦμα μας, τὸ ὁποῖο εἶναι στραμμένο πρὸς τὰ πάνω, πρὸς τοὺς οὐρανούς, καὶ εἶναι ἐλεύθερο ἀπὸ τὰ γήινα ἐνδιαφέροντα καὶ ἐπιθυμίες. Ἡ ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου διαφέρει ριζικὰ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ψυχικοῦ ἀνθρώπου, στὸ ὅτι ὁ ψυχικός, ὅσο πιὸ πολὺ ζεῖ, τόσο περισσότερο μαραίνεται καὶ γερνᾶ. Στὸ σῶμα του, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν σαράντα ἐτῶν ἢ καὶ νωρίτερα, ἀρχίζει μία ἐκφυλιστικὴ διεργασία: ἀδυνατοῦν οἱ μῦς, παρουσιάζονται δυσκολίες στὸ βάδισμα, ἡ ὅραση καὶ ἡ ἀκοὴ ἐξασθενοῦν, ἡ μνήμη χάνεται καὶ τὰ δόντια πέφτουν.

Ὁ ἐσωτερικός μας ἄνθρωπος, ἀντίθετα, μέρα μὲ τὴ μέρα, ἀνακαινίζεται κατὰ τὴ διάρκεια ὅλης της ἐνσυνείδητής μας ζωῆς, ἂν τὸ πνεῦμα του δὲν σέρνεται μέσα στὶς λάσπες τῆς γήινης ζωῆς καὶ πάντα θυμᾶται τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας». Ἂν τὸ μάτι μας ἐκεῖνο, ποὺ βλέπει μόνο τὰ γήινα, ὅλο καὶ περισσότερο ἐξασθενίζει καὶ τελικὰ νεκρώνεται, ἐνῶ τὸ ἄλλο μας μάτι, αὐτὸ ποὺ εἶναι προορισμένο νὰ θεωρεῖ τὸν πνευματικὸ κόσμο, ἀρχίζει νὰ βλέπει πιὸ καθαρά. Ἔτσι, μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο, ὁ ἐσωτερικός μας ἄνθρωπος μέρα μὲ τὴ μέρα ἀνακαινίζεται καὶ πλησιάζει πρὸς τὸ Θεό.

Μέχρι τώρα, ὅταν ἔκανα λόγο γιὰ τὶς ἐπιδράσεις τοῦ ἄλλου κόσμου στὸν ἐσωτερικὸ ἄνθρωπο, ἐννοοῦσα μόνο τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῶν φωτεινῶν ἐπουρανίων δυνάμεων. Ὅμως εἶναι ἄκρως σημαντικὸ γιὰ μᾶς νὰ θυμόμαστε καὶ τὸ ὅτι οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ ἅδη, ὁ διάβολος καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, ἀσκοῦν καὶ αὐτοὶ πάνω μας ἄλλου εἴδους ἀόρατες ἐπιδράσεις. Μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις τους, αὐτοὶ προσπαθοῦν νὰ προβάλουν ἐμπόδια στὸ ἔργο τῆς ἀνακαίνισης τοῦ ἐσωτερικοῦ μας ἀνθρώπου καὶ νὰ μὴν τὸν ἀφήσουν τελικὰ νὰ πορευθεῖ τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Θεό.

Πιστεύω, ὅτι τώρα σᾶς εἶναι κατανοητὸ ὅλο τὸ βάθος αὐτοῦ τοῦ λόγου τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Μπορεῖ ἐξωτερικὰ νὰ βαδίζουμε στὸ θάνατο, ἐσωτερικὰ ὅμως, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, ἡ ζωή μας ἀνανεώνεται» (Β΄ Κόρ. 4, 16). Νομίζω, ὅτι καὶ ἀπὸ μόνοι σας μπορεῖτε νὰ βγάλετε τὸ σωστὸ συμπέρασμα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ πού σᾶς εἶπα καὶ νὰ καταλάβετε, ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἀνακαίνιση τῆς ψυχῆς μας μὲ τὴν μεγάλη ὑπομονὴ στὴν τεθλιμμένη καὶ τὴν ἀκανθώδη αὐτὴ ὁδό, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Εἶναι, ἐπίσης, καὶ ἡ ἀκούραστη πάλη μὲ τὸν διάβολο καὶ τοὺς κακοὺς ἀγγέλους του, ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς πλανήσουν, γιὰ νὰ ἐκτραποῦμε ἀπὸ τὴ σωτήρια αὐτὴ ὁδό.

Ἡ θεία βοήθεια τῆς Ἁγίας Τριάδος νὰ μᾶς δυναμώσει σ’ αὐτὴ τὴ δύσκολη πορεία μας. Ἀμήν.

Ὀρθοδοξία καί Οἰκουμενισμός: Περὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου

ΟΣΟΙ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΒΑΠΤΙΣΘΗΤΕ ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΝΕΔΥΣΑΣΘΕ.[Γαλάτες (Γαλ. 3:27)].

 amethystos 

"Δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από το να πεις: «Καλύτερα να πεθάνω ξαφνικά, να μη νιώσω το θάνατό μου!»"

 Αγίου Νικολάου Αχριδος.

O αμαρτωλός δημιουργεί διπλή απώλεια με τον ξαφνικό του θάνατο: πρώτα στον εαυτό του κι έπειτα στην οικογένειά του. Στον εαυτό του επειδή πεθαίνει αμετανόητος. Στην οικογένειά του επειδή αιφνιδιάζει τους συγγενείς του μ’ ένα αναπάντεχο χτύπημα κι αφήνει πίσω του εκκρεμότητες.

Μακάριος είναι εκείνος που προτού πεθάνει δοκιμάζεται από κάποια αρρώστια, από τον πόνο. Σ’ αυτόν δίνεται η ευκαιρία να κάνει μία ανασκόπηση της ζωής του, να εξετάσει τις αμαρτίες του, να μετανοήσει για όλα τα κακά που έχει κάνει, για όλα τα καλά που δεν έκανε, να θρηνήσει με μετάνοια ενώπιον του Θεού, να καθαρίσει την ψυχή του με δάκρυα και να ζητήσει συχώρεση από το Θεό. Θά ‘χει την ευκαιρία να συγχωρέσει κι αυτός εκείνους που τον πρόσβαλαν, που τον έβλαψαν στη ζωή του, να χαιρετήσει όλους τους φίλους ή εχθρούς του, να θυμήσει στα παιδιά του το φόβο του Θεού, νά ‘χουν στο νου την ώρα του δικού τους θανάτου και να οπλίσουν την ψυχή τους με πίστη, προσευχή και καλά έργα.
Ας δούμε στην Παλαιά Διαθήκη πως πέθαναν οι άνθρωποι που ευαρέστησαν στο Θεό: ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής κι ο Δαβίδ. Προτού πεθάνουν, όλοι τους είχαν αρρωστήσει. Όσο κράτησε η αρρώστια τους, το όνομα του Θεού δεν έλειπε από τα χείλη τους. Άφησαν όλοι καλή κληρονομιά στους απογόνους τους και τους ευλόγησαν. Αυτός είναι θάνατος δίκαιου ανθρώπου.
Ίσως διερωτηθείς: Μα δεν πέθαναν πολλοί από τους δίκαιους στη μάχη, απροετοίμαστοι; Όχι! Οι δίκαιοι ποτέ δεν πεθαίνουν απροετοίμαστοι! Προετοιμάζονται πάντα για το θάνατό τους, περιμένουν από μέρα σε μέρα την αναχώρησή τους απ’ αυτή τη ζωή. Η καρδιά τους βρίσκεται σε διαρκή μετάνοια, εξομολογούνται στο Θεό και τον δοξολογούν. Οι δίκαιοι το κάνουν αυτό σε καιρούς ειρήνης και ευμάρειας. Το κάνουν όμως πολύ περισσότερο σε περιόδους πολέμου, βίας και ταραχών. Η ζωή τους ολόκληρη είναι μια διαρκής προετοιμασία για το θάνατο κι έτσι δεν πεθαίνουν ποτέ απροετοίμαστοι.

Προετοιμασία για το θάνατο σημαίνει επίσης το «να πλουτίζει κανείς εν Χριστώ». Μόνο εκείνοι που πιστεύουν πραγματικά στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή προετοιμάζονται για το θάνατο, για την αιώνια ζωή. Οι άπιστοι δεν προετοιμάζονται ποτέ για το θάνατο. Το μόνο που φροντίζουν, είναι να ζήσουν όσο γίνεται περισσότερο στη γη. Φοβούνται ακόμα και να σκεφτούν το θάνατο και κάνουν ελάχιστη προσπάθεια για «να πλουτίσουν εν Χριστώ». Όποιος προετοιμάζεται για το θάνατο, προετοιμάζεται και για την αιώνια ζωή. Τη φύση της προετοιμασίας αυτής για την αιώνια ζωή, τη γνωρίζει κάθε χριστιανός.

Ο συνετός άνθρωπος δοκιμάζει κάθε μέρα την πίστη του στο Θεό, προφυλάσσει την καρδιά του από την απιστία, την αμφιβολία και την κακία, όπως ο συνετός αγρότης προφυλάσσει το αμπέλι του από τα έντομα και τις ακρίδες.
Ο συνετός άνθρωπος δοκιμάζει καθημερινά τον εαυτό του αν τηρεί τις εντολές του Θεού με πράξεις συγγνώμης, αγάπης και ελεημοσύνης. Μ’ αυτόν τον τρόπο «πλουτίζει εν Χριστώ».
Ο συνετός άνθρωπος δεν αποθηκεύει τα αγαθά του σε αποθήκες, αλλά τα εμπιστεύεται στη φύλαξη του Θεού. Το πιο πολύτιμο πράγμα γι’ αυτόν είναι η ψυχή του. Είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός του, το μόνο που δε φθείρεται και δεν πεθαίνει.
Ο συνετός άνθρωπος ρυθμίζει τα θέματά του με τον κόσμο ισορροπημένα, καθημερινά. Είναι έτοιμος κάθε στιγμή να πεθάνει με σταθερή την πίστη πως θα παρουσιαστεί ενώπιον του Θεού και κει τον περιμένει ζωή αιώνια. Ο όσιος Αντώνιος έλεγε: «Να σκέφτεσαι μέσα σου και να λες: “Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου”. Έτσι δε θ’ αμαρτήσεις ποτέ στο Θεό».

Δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από το να πεις: «Καλύτερα να πεθάνω ξαφνικά, να μη νιώσω το θάνατό μου!». Έτσι μιλάνε οι ελαφρόμυαλοι κι οι άθεοι.
Ο συνετός κι αφοσιωμένος πιστός λέει: «Γενηθήτω το θέλημα του Θεού!»

Καλύτερα να μείνεις χρόνια στο κρεβάτι με αρρώστιες και πόνους, παρά να πεθάνεις απροετοίμαστος κι αμετανόητος. Οι πόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο περνούν γρήγορα, όπως κι οι χαρές. Στον άλλο κόσμο όμως δεν υπάρχει τίποτα εφήμερο και παροδικό. Όλα είναι αιώνια, είτε βάσανα είτε χαρά.
Γι’ αυτό είναι καλύτερα να υποφέρεις λίγο εδώ παρά εκεί, όπου το μέτρο τόσο του πόνου όσο και της χαράς είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο.

[Λόγος στην Θ' Κυριακή του Λουκά, του αφρονα πλουσίου]

Προσκυνητής: "Δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από το να πεις: «Καλύτερα να πεθάνω ξαφνικά, να μη νιώσω το θάνατό μου!»"

Το 1267 στην μονή Ξη­ρο­πο­τά­μου του Αγί­ου Όρους, έγι­νε συλ­λεί­τουρ­γο…

 

 

Το 1267 στην μονή Ξη­ρο­πο­τά­μου του Αγί­ου Όρους, έγι­νε συλ­λεί­τουρ­γο Ορ­θο­δό­ξων και πα­πι­κών…
για την ένω­ση των 2 εκ­κλη­σιών, και κατά τη διάρ­κεια της Θεί­ας λει­τουρ­γί­ας έγι­νε σει­σμός και κα­τα­πλα­κώ­θη­καν όλοι μέσα στην Εκ­κλη­σία και σκο­τώ­θη­καν!

Εί­ναι με­λα­νή και άγνω­στη ιστο­ρία του Αγί­ου Όρους, την οποία γνω­ρί­ζουν πολύ καλά οι πα­πι­κοί, αλλά οι ημέ­τε­ροι την αγνο­ούν.                                                 

                                                 

                                                    ~ Μακαριστός Γέροντας Εφραίμ,
                                             της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, Άγιον Όρος

ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το 1267 στην μονή Ξη­ρο­πο­τά­μου του Αγί­ου Όρους, έγι­νε συλ­λεί­τουρ­γο… | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ