Κυριακή 1 Μαρτίου 2020

Το Δυτικό Ζήτημα και οι Μεγάλες Ελληνικές Δυνάμεις (2ο Μέρος)

  

Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης
Στο προηγούμενο άρθρο αναλύσαμε το δυτικό ζήτημα εκ των ριζών του, στην θεολογική, πολιτική και οικονομική του διάσταση και τις επιπτώσεις και επιρροές που έχει ο δυτικός παράγων στον ευρωπαϊκό χάρτη, στη δημιουργία ψευδών κρατών, στις πολεμικές συρράξεις στη Μέση Ανατολή και την πολιτική και οικονομική υποδούλωση της παγκόσμιας κοινότητας. Αντιθέτως, σε αυτό θα σταχυολογήσουμε τις αστείρευτες δυνάμεις που έχει στο πνευματικό του οπλοστάσιο ο Ελληνισμός ως έθνος-κράτος αλλά και ως πνευματικό κίνημα. 
Οι μεγάλες ελληνικές δυνάμεις δεν βασίζονται στην πολεμική μηχανή του Ελληνισμού, ούτε στις τράπεζες της Ελλάδος, ούτε στην ισχυρή οικονομία της χώρας αλλά ούτε και σε κάποιον υπερφυσικό αστρονομικό εξοπλισμό που διαθέτει.
Οι μεγάλες δυνάμεις του Ελληνισμού πηγάζουν από το Ηροδότειο απόφθεγμα που συνδέει οργανικά ένα έθνος, το ‘’Ομόαιμον, Ομόθρησκον, Ομόγλωσσον και Ομότροπον’’ και την έμμεση συνεκτική του ισχύ με τις χώρες της Δύσεως και της υπόλοιπης Ευρώπης.

Η Ελλάδα ως έθνος-κράτος και ως φορέας πολιτισμού αποτελεί ένα ιστορικό παράδειγμα για τα υπόλοιπα έθνη της Οικουμένης. Πρώτον, για το υψηλό αίσθημα ελευθερίας που διακατέχει τον λαό της και τους αγώνες που έχει δώσει στην ιστορία του για αυτήν και δεύτερον διότι δεν έχει διαπράξει κανέναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε γειτονική χώρα με σκοπό την απομύζηση των πόρων τους και δεν έχει προβεί ποτέ σε καμία σφαγή ή γενοκτονία όπως έπραξαν οι λαοί εκ δυσμάς και εξ’ ανατολάς μας σε όλη τη πολυετή ιστορία.

Το Ομόαιμον


Οι Έλληνες ως ο αρχαιότερος λαός στη Γηραιά Ήπειρο και δίνοντας επικές μάχες καθ’ όλη την αρχαία ιστορία τους με τους Πέρσες για την ελευθερία της Ευρώπης και την αυτονομία των ελληνικών πόλεων από τα βαρβαρικά ήθη και έθιμα των ανατολικών λαών και τον δυναστικό τρόπο διακυβέρνησης της Ασίας αποτελούν τον πρώτο κάτοικο, γενάρχη και υπερασπιστή της ευρωπαϊκής και λευκής φυλής. (1)
Οι πρόγονοι μας μέσα από τα ταξίδια τους σε Βορρά, Νότο, Δύση και Ανατολή και την δημιουργία αποικιών με σκοπό την ζωτική επιβίωση αλλά και την πολιτιστική ανάπτυξη σε υποανάπτυκτες περιοχές, κατάφεραν να δημιουργήσουν φυλετικούς δεσμούς, γλωσσολογικές παρακαταθήκες και πολιτιστικές σχέσεις με διάφορα φύλα της Δύσεως. Η Νότια Ιταλία, περιοχή της Απουλίας και της Καλάβριας και η νήσος της Σικελίας, γνωστές στην αρχαιότητα ως Magna Grecia (2) αποτελούν την ισχυρότερη πολιτιστική σύνδεση των δύο χωρών μέχρι τις μέρες μας. Στην Νότια Γαλλία, στις περιοχές της Νίκαιας και της Μασσαλίας, όπου ο Πυθέας ξεκίνησε το πρώτο του ταξίδι για την εξερεύνηση της Βορείου Ευρώπης φτάνοντας μέχρι την Νορβηγία (3) αλλά και τον μύθο που θέλει τον Ηρακλή να νυμφεύεται την πριγκίπισσα των Κελτών και να αποκτάει έναν γιο, τον Γαλάτη, ο οποίος θα αποτελέσει τον γενάρχη της εθνότητας των Γαλατών. Ο ελληνικός αποικισμός θα φτάσει μέχρι την Ισπανία και τις Ηράκλειες Στήλες, δημιουργώντας μια σειρά ελληνικών πόλεων στην Ιβηρική χερσόνησο. (4) Κατά αυτόν τον τρόπο, γίνεται αντιληπτό ότι πολλές χώρες της Δύσεως φέρουν μέσα στο DNA τους αίμα ελληνικό (5),  χωρίς να θέλουμε να τους ελληνοποιήσουμε πλήρως και να τους υφαρπάξουμε την ήδη εθνική συνείδηση που έχουν χαλυβδώσει με το πέρασμα των αιώνων αλλά θέλοντας να τονίσουμε τους φυλετικούς δεσμούς με συγκεκριμένες περιοχές των χωρών αυτών, οι οποίες θα μπορούσαν να παίξουν έναν ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ των χωρών μας όπως έπαιζαν στα αρχαία χρόνια οι ελληνικές αποικίες με τις μητροπόλεις τους.

Οι Έλληνες είναι ο μοναδικός λαός στη γη όπου λόγω μεγάλων κατακλυσμών, εμφύλιων πολέμων, γεωλογικών μετασχηματισμών, οικονομικής ανεπάρκειας των πατρίδων τους και προς αναζήτηση ζωτικού χώρου, αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε άλλες περιοχές αναζητώντας μια νέα πατρίδα και χτίζοντας μια νέα πολιτεία τιμώντας πάντα τον τόπο καταγωγής τους (συνήθως βαπτίζοντας την ως Νέα, κάτι που ακολούθησαν και οι παππούδες μας) μεταφέροντας τον πολιτισμό τους, την γλώσσα, την παράδοση και την θρησκεία τους στις νέες τους εστίες μεταγγίζοντας αίμα από το αίμα τους και πνεύμα από το πνεύμα τους στους λαούς που κατοικούσαν γύρω από τις νεοσύστατες πολιτείες τους και καθιστώντας τους ως ‘’ελληνόαιμους’’ μετά από τους κοινούς γάμους και τα προξενιά που διετέλεσαν οι δύο φυλές.

Το Ομόθρησκον

Η θρησκεία, η οποία αποτελεί την πρωταρχική ουσία ενοποίησης ενός λαού, μετά την γλώσσα, καθότι καθορίζει ένα ευρύτερο πνευματικό πλαίσιο αρχών, ηθών και εθίμων, αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη δυναμική του Ελληνισμού. Οι Έλληνες από τα αρχαία χρόνια ως θεοσεβούμενος λαός απέναντι στους Ολύμπιους θεούς τους αλλά και προς των άλλων, και τα τελευταία 2.000 χρόνια ως λαός που κλήθηκε από την Ιστορία και από την Θεϊκή Πρόνοια να εξαπλώσει μέσω της γλώσσας του, το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού θέλοντας πρώτα να εξελληνίσει τα βαρβαρικά φύλα του τότε γνωστού κόσμου και μετά να τα εκχριστιανίσει. (6)

Η αποστολή του ήταν δύσκολη και επικίνδυνη. Καθότι κλήθηκε να επιτελέσει ένα θεόπνευστο έργο μέσα από εχθρικά φύλα με ξένη θρησκευτική παράδοση και ισχυρές ιερατικές κλίκες, οι οποίες είτε τον πολεμούσαν ανοικτά, είτε σχημάτιζαν νέες αιρέσεις υπό το πρίσμα κάποιας φιλοσοφικής σχολής. (7) Έτσι, από τον δεσμό των Ελλήνων με τους Δυτικούς και σε θρησκευτικό επίπεδο, αυτοί θα ακολουθήσουν έναν δικό τους αυτόνομο δρόμο μακριά από τους Πατέρες της Εκκλησίας και την Αλήθεια του Θεού. Οι Ευρωπαίοι όμως, της ανατολικής πλευράς της ηπείρου μας θα παραμείνουν προσηλωμένοι στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, σώζοντας τους εαυτούς τους από την πλάνη και διατηρώντας την βυζαντινή τους παράδοση. Ο Ελληνισμός θα διατηρήσει και θα ισχυροποιήσει τους δεσμούς του με τους ανατολικοευρωπαίους, οι οποίοι ασπαζόμενοι την Ορθόδοξη πίστη, εξωτερικώς μπορεί να είναι Βούλγαροι, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Σκοπιανοί, κλπ., εσωτερικώς όμως έχουν εμποτιστεί με το πνεύμα του Θεού και με το ελληνικό πνεύμα των Αγίων Πατέρων μετατρέποντας τους ως ‘’ελληνόδοξους’’ εις το όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και του ελληνικού θρησκευτικού τρόπου λειτουργίας και ευσεβείας.

Το Ομόγλωσσον

Το ελληνικό αλφάβητο μεταφέρεται μαζί με τα ήθη και έθιμα των αρχαίων Ελλήνων στις δυτικές αποικίες όπου με το πέρασμα των αιώνων θα βαπτιστεί λατινικό προερχόμενο όμως από την Χαλκίδα. Οι Έλληνες της Ελλάδος θα υιοθετήσουν το ιωνικό από την ανατολική πλευρά του Αιγαίου και το αλφάβητο της δυτικής πλευράς του Αιγαίου θα ταξιδέψει δυτικότερα. Η δωρεά αυτή της γλώσσας και του αλφάβητου θα βοηθήσει στην άνθιση των γραμμάτων στη Ρώμη αρχικώς και στις υπόλοιπες μετέπειτα. Μέσω αυτού θα γραφτούν υπέροχα έπη και έργα στην ρωμαϊκή λογοτεχνία (Οράτιος και Κικέρων), στην αγγλική (Σαίξπηρ και Σέλλευ), στη γερμανική (Γκαίτε και Σίλλερ), στη γαλλική (Ουγκώ και Ντεκάρτ), στην ισπανική (Θερβάντες και Λόρκα). Η ελληνική προσφορά της γλώσσας θα τροφοδοτήσει τα μυαλά των γηγενών λαών, μυώντας τους στις ιδέες του κόσμου και διδάσκοντας τους την αναζήτηση της αλήθειας και την εξερεύνηση του κόσμου εξυψώνοντας τους και καταξιώνοντας τους σε ποίηση, λογοτεχνία, φιλοσοφία και επιστήμες, βγάζοντας τους από το αναλφάβητο σκότος που ήταν βυθισμένοι και απαλλάσσοντας τους από τις βαρβαρικές ιαχές που χρησιμοποιούσαν σαν πολεμικές κραυγές πριν την είσοδο του γονιμοποιού λόγου του Ελληνισμού. (8)

Και ενώ η Δύση υιοθετεί το χαλκιδικό αλφάβητο, η Ανατολή μαζί με την Ορθόδοξη πίστη θα υιοθετήσει και το Κυριλλικό αλφάβητο, το οποίο δημιούργησαν οι δύο Άγιοι Θεσσαλονικείς, Κυρίλλος και Μεθόδιος, με σκοπό την εύκολη και κατανοητή απόδοση του Ευαγγελίου στους σλαβικούς λαούς. Κατά αυτόν τον τρόπο, οι δύο πλευρές της Ευρώπης θα καταστούν και στο γλωσσικό επίπεδο ως ‘’ελληνόγλωσσοι’’ πληθυσμοί, η κάθε μια ασπαζόμενη διαφορετική πτυχή του ελληνικού αλφάβητου, σαφώς με αναπόφευκτο τρόπο ομιλίας την εντοπιότητα αλλά με γραμματική και συντακτικό την ελληνικότητα.

Το Ομότροπον

Ο όμοιος τρόπος περιλαμβάνει τις χώρες της Βαλκανικής Χερσονήσου, όλες δηλαδή εκείνες οι οποίες υπάγονταν κάποτε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και είχαν υποστεί την επίδραση της σε πολιτικό, κοινωνικό, διοικητικό και πνευματικό επίπεδο. (9) Αποτελώντας μέλη της εν Τριαδικού Θεού ορθοδόξου κοινωνίας και εβρισκόμενοι κάτω από το σκήπτρο εξουσίας και διοικήσεως του Βασιλέως της Κωνσταντινουπόλεως είχαν ασπαστεί τον βυζαντινό τρόπο ζωής και είχαν υιοθετήσει την ρωμαίικη πολιτιστική ταυτότητα ανεξαρτήτως φυλής και γεωγραφικής περιοχής, ως την στιγμή όπου ο δυτικός παράγων διείσδυσε στην Χερσόνησο του Αίμου για να την κάνει πιο αιματηρή από ότι υπήρξε στο παρελθόν με τις φυλετικές διακρίσεις, τους παρανοϊκούς εθνικισμούς, τις εκκλησιαστικές διχόνοιες και τις ταξικές ανισότητες.

Πέραν όμως της έκρυθμης καταστάσεως που επικρατεί στα Βαλκάνια από την μέρα δημιουργίας των εθνικών κρατών,  οι δεσμοί της Ελλάδος με τα σλαβικά κράτη της Νότιας Ευρώπης, καθώς και με την Αλβανία και την Ρουμανία, είναι ιδιαίτερα ισχυροί και θεμελιώδεις λόγω της κοινής χιλιετής διαβίωσης των επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, των κοινών ηθών και εθίμων, γλωσσολογικών ανταλλαγών και του κοινού απελευθερωτικού αγώνος των λαών της ενάντια στον αβάσταχτο τουρκικό κατοχικό ζυγό.

Συμπέρασμα

Ο Ελληνισμός δεν λειτουργεί ως διχαστικός οργανισμός ενάντια στις τάξεις των εθνών και δεν προκαλεί ιδεολογικές και πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ των ώστε να ικανοποιήσει τις εθνικές του φιλοδοξίες και τις επεκτατικές του βλέψεις όπως έπραξαν και πράττουν οι Δυτικοί στον κόσμο. Αν ήθελε η Ελλάς θα μπορούσε σε συνεργασία με άλλες χώρες της Ανατολής να είχε δημιουργήσει παρόμοια θέματα διαμελισμού, απόσχισης και δημιουργίας νέων χωρών στην αυλή της Δύσεως.
Αρκεί κάποιος να ρίξει μια ματιά στον χάρτη της Ευρώπης και να διαβάσει λίγο ιστορία για να μπορέσει να εντοπίσει τις περιοχές που προβάλλονται για εκμετάλλευση ή ‘’καθοδήγηση’’ σύμφωνα με το καταστατικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επικαλούνται οι δυτικές συμμαχίες. Το Βέλγιο, το οποίο αποτελεί ένα ανομοιογενές κράτος με Φλαμανδούς στο Βορρά και Βαλλόνους στο Νότο, μια Σκωτία, Ουαλία και Βόρεια Ιρλανδία να ανέχονται την βρετανική κυριαρχία επιτρέποντας της να παραμένει οικονομική και πολιτική δύναμη, μια Βαυαρία να αισθάνεται ‘’ιδιαίτερη’’ και ‘’διαφορετική’’ εντός της γερμανικής επικράτειας με την υπόλοιπη να είναι εντός της Αυστρίας και μια Σικελία να μπορούσε να συστηθεί ξανά στο διεθνές σκηνικό ως Magna Grecia, παρουσιάζονται ως ιδανικά ‘’φιλέτα’’ στη πολιτική δράση και την στρατηγική σκέψη της Ανατολικής Ευρώπης.

Διακρίνοντας τα έθνη της Ευρώπης λοιπόν ως ‘’ελληνόαιμα’’, ‘’ελληνόθρησκα’’, ‘’ελληνόγλωσσα’’ και ‘’ελληνότροπα’’ γίνεται επομένως φανερό πως οι Μεγάλες Ελληνικές Δυνάμεις είναι καθαρά Πνευματικές και Πολιτιστικές. Με το ελληνικό Πνεύμα και την ορθόδοξη Πίστη να δίνουν τον πνευματικό αγώνα, μιας και όλος ο πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας μεταξύ των λαών και των εθνών, αλλά και μεταξύ του Ανθρώπου με τον Εχθρό του Θεού και Ανθρώπου (10)  να διεξάγεται στο πνευματικό και ψυχολογικό πεδίο και την ελληνική Γλώσσα και Παράδοση να συμπληρώνουν στο υλικό πεδίο την συνέχεια του ηράκλειου άθλου του ελληνικού έθνους για την Πνευματική Αφύπνιση των εθνών ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας και το κάλεσμα τους σε μια κοινή πορεία ζωής και πίστεως πάνω στις αθάνατες ελληνικές αξίες, τις παραδοσιακές αρχές των λαών και την εν Χριστώ ζωή.


Βιβλιογραφία:

1. Η Προϊστορική εξάπλωση των Αιγαίων – Γεώργιος Γεωργαλάς
2. Γκρεκάνοι, οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας – Δημήτρης Αλεξάνδρου
3. Πέραν της Μασσαλίας, στο Δέλτα του Ροδανού – Δημήτρης Αλεξάνδρου
4. Πομπλαδόρες Γριέγος, οι Έλληνες της Ισπανίας – Δημήτρης Αλεξάνδρου
5. Η Καταγωγή των Ελλήνων – Δημήτρης Δημόπουλος
6. Ελληνισμός και Χριστιανισμός – Γεώργιος Πατρώνος
7. Η Ουσία της Ορθοδοξίας – Ανδρέας Θεοδώρου
8. ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ, Πως η ελληνική γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο –
Άννα-Ευσταθία Τζιροπούλου
9. Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία – Dimitri Obolensky
10. Ο Αόρατος Πόλεμος – Άγιος Νικόδημος, ο Αγιορείτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου